zacytuję (bez podtekstu!!!) żart 'branżowy' jaki usłyszałam w rozmowie psychologa z psychiatrą: Rozmawiają psychoterapeuci: - a jak terapia tego pacjenta, który się moczył nocami? - już zakończona - z sukcesem! - czyli już się nie moczy? - nie, no moczy się dalej, ale teraz jest z tego dumny
Pod jednym z Twoich filmów pojawiło się sporo komentarzy sugerujących uzależnienie od psychoterapii, które odnosiły się głównie do nurtu psychodynamicznego. Był to moment, kiedy sama stałam przed decyzją podjęcia terapii, ale (nie wiem dlaczego) te stwierdzenia tak we mnie rezonowały, że skłaniałam się raczej ku terapii poznawczo-behawioralnej. Obawiałam się właśnie terapii ciągnącej się przez kilka lat, jakiejś dziwnej roli guru-terapeuty (naprawdę, przez te komentarze tak mi się kojarzyło!). Ostatecznie znużona żmudnymi poszukiwaniami skorzystałam z polecenia innych osób terapeuty prowadzącego sesje w rozsądnej cenie i... pracującego w nurcie psychodynamicznym! Byłam dość sceptyczna, ale się zdecydowałam, moja terapia nie trwa na razie jakoś długo, jednak już widzę jej wyraźne efekty. Nie wiem ile potrwa, ale wiem, że zdrowie jest najważniejsze, a to psychiczne już w ogóle. Piszę to żeby zwrócić uwagę jak dużą szkodę mogą wyrządzić tego rodzaju komentarze od osób, które coś gdzieś zasłyszały i przekazują dalej bez zastanowienia... Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę powodzenia we wszystkich zamierzonych przedsięwzięciach! :))
Byłam na poznawczo-behawioralnej, też pracowałam nad swoją depresją - musiały wejść leki, są ze mną do dzisiaj, ale psychoterapia to inna działka, na niej również uczyłam się jak sobie radzić z chorobą. Mój proces terapeutyczny skrócił się - przewidywane pół roku, mimo mojego wtedy ciężkiego stanu, skurczyło się do (sumując) chyba 8 tygodni. Stało się tak, bo byłam bardzo zdeterminowana, aby ze swojego stanu wyjść, dużo pracowałam nad sobą poza terapią. Jestem jeszcze bardzo młoda (mam 19 lat), mam bardzo wspierające otoczenie. Piszę ten komentarz, żeby podkreślić, że czas terapii jest czymś płynnym - może być dłuższy lub krótszy od planowanego w danym nurcie i to jest okej.
Pamiętam niepokój, który poczułam, gdy moja terapeutka po kilku miesiącach sugerowała, że świetnie sobie radzę i może już jej nie potrzebuję. Wtedy mnie to przeraziło, a teraz rozumiem - terapeuta ma za zadanie wyposażyć Cię w mechanizmy, które sprawią, że jesteś w stanie samodzielnie poradzić sobie z wyzwaniami życia :) Nie chciałam terapii kończyć, ale z perspektywy czasu cieszę się, że tego nie przeciągałam! Bo nie chcę uzależniać swojego spokoju ducha od tego, czy mam przy sobie terapeutę czy nie. Wzmocniła mnie świadomość, że potrafię sobie radzić sama. Po kilku latach widzę, że wciąż pojawiają się nowe kwestie, które chciałabym przegadać z terapeutą, ale radzę sobie bez tego.
"A może on Cię tak trzyma na siłę. Zawsze można znaleźć jakieś problemy do rozwiązania, one się nigdy nie skończą, a Ty już strasznie długo tam chodzisz. Może czas skończyć. Albo nie wiem... zrobić przerwę". Taaaak 😅 Znam to bardzo dobrze.
@@ditz3887 I ciekawe czy by poddał pod wątpliwość to ile pieniędzy zostawiam u dentysty. "150 zł? Za czyszczenie i przegląd? Naciąga Cię na pieniądze!" 😉
W sumie to można powiedzieć, że to nie uzależnienie a odwyk. Szczególnie od słuchania ludzi typu "nie wiem ale się wypowiem". Świetny i potrzebny film.
Czuję się dokładnie tak, jak mówisz - bardziej sobą. To takie uwalniające poczucie. Oglądałam ten filmik od początku taką małą złością, która pojawia się zawsze, gdy ktoś mi mówi, jak mam żyć, czy sugeruje - oczywiście w dobrej wierze - że robię coś nie tak, jak się "powinno". I to właśnie dzięki terapii potrafię posłuchać tej złości i postawić granicę i nie dać sobie wchodzić z butami do życia. Piąteczka za, jak zawsze, dobry filmik. Miło było posłuchać konkretów.
Jolu, zdradzę Ci coś co wiesz zapewne :D w tych komentarzach nie chodzi o Ciebie. Im bardziej ktoś sam ma trudności wymagające terapii tym bardziej agresywny lub krytyczny staje się na każda wzmianke na jej temat. Jeśli oczywiście wzbrania się przed zmiana. Także mam wrażenie że do takich osób żadne racjonalne argumenty nie trafia bo po prostu nie chce się skonfrontować że swoim zapleczem i idą w zaparte. Nieraz już się z tym spotkałam. W trakcie moich studiów psychologicznych np osoby takie jak opisałam powyżej mówiły mi że psychologia jest bez sensu, bez przyszłości, że to zadna nauka, że koleżanka brata wujka po mieczu była na terapii i jej nie pomogło itp. Podejrzewam ze gdybym studiowala jakiś zupełnie bezsensowny kierunek to nie wzbudzaloby to tyle emocji i chęci wyrażenia swojego zdania a tutaj z jakiegos powodu była potrzeba ataku i krytyki
Hej Monika. Z Twoją tezą się zgadzam, ale nurtuje mnie jakie to są inne "bezsensowne" kierunki Twoim zdaniem? Rozumiem, że sama uważasz niektóre kierunki za bezużyteczne i pewnie skomentowałabyś podobnie, tak jak ktoś odniósł się do psychologii w Twoim kierunku (jak nie na głos to w myślach). Wyczuwam hipokryzję.
Bardzo często ludzie wypowiadają swoje opinie w sprawach, o których nie mają bladego pojęcia. Dotyczy to najróżniejszych dziedzin. Bywa irytujące. A filmik bardzo ciekawy i na ważny temat☺👍
Na terapię chodziłam 5 lat. O matko ile ja się nasłuchałam przez te 5 lat... Na ostateczny argument, że wyciągają pieniądze odpowiadałam, że chodzę na NFZ, a leki mam w 100% refundowane :) akurat miałam ten cudowny komfort, że w moim mieście taki ośrodek był i bardzo szybko mogłam się dostać. Na grupie terapeutycznej miałam osoby, które były po 3 miesiące, po 2 lata a nawet i po ponad 10... W moim wypadku około 1.5 roku tak dokładnie dochodzili CO MI JEST, dopiero dojście do właściwej diagnozy zaowocowało właściwą terapią, potem poszło bardzo szybko :) mimo, że z terapii nie korzystam już rok, mając teraz czas na rozmowy i przemyślenia, dokopałam się do "problemu", a raczej mechanizmu, z którym chcę sobie poradzić, a nie umiem sama. Mam zamiar się znów zapisać na terapię, by przepracować tą konkretną rzecz. Czy to uzależnienie? Nie. To świadomość narzędzi jakie mi pomagają i z jakich chętnie korzystam :) powodzenia Jolu!
Hej, chciałam powiedzieć, że bardzo widać u Ciebie zmianę i to, ile terapia Ci dała. Pamietam Twoje instastory i filmiki sprzed dłuższego już czasu, przed wyjściem za mąż, jak mieszkałaś jeszcze sama. Różnica jest wprost diametralna :)))
Co ciekawe - właśnie na insta zobaczyłam, że mówisz, że masz ostatnio kiepski nastrój, co jakby jest trochę sprzeczne z tym, co napisałam powyżej. Niemniej jednak widać tę zmianę nawet jak masz doła. Pozdrawiam ciepło. 😊
Ja chodzę na psychoterapię już prawie dwa lata. Po drodze zastanawiałam się, czy to nie za długo ;) Na szczęście znajomy psychoterapeuta zapewnił mnie, że czasem proces psychoterapeutyczny trwa nawet 5 lat, a nawet jeszcze dłużej. Ja sama zobaczyłam, że to nie czas jeszcze kończyć psychoterapię i przestałam się bać tej długiej perspektywy :) Pozdrawiam :)
Sama nigdy nikomu nie powiedziałam, że psychoterapeuta lub psychoterapeutka wyciąga od kogoś pieniądze, marnuje czas lub uzależnia od siebie. Powiedziałabym to, gdybym widziała jakieś widoczne sygnały - ale na pewno nie dlatego, że ktoś chodzi 5 lat na terapię albo i więcej. Uważam tak jak Ty Jolu, że w takich osądach trzeba być ostrożnym. Sama nie pamiętam czy słyszałam takie opinie co do mojej terapii - wydaje mi się że nie. Wydaje mi się też, że puściłabym mimo uszu, argumentowała dlaczego tak nie uważam albo po prostu bym zaprzeczyła. Jednocześnie, rozumiem troskę osób najbliższych wygłaszających to zdanie. I wiem, że część z nich w istocie tak myśli i nie rozumie psychoterapii, swoje zdanie wygłaszają na podstawie własnych doświadczeń, zdań sąsiadek albo magazynach, cóż... niezbyt wysokich lotów. Z drugiej strony - części z nich przy nas nie było, kiedy przeżywaliśmy gorsze chwile, a niektórzy nawet przyczynili się do takiego stanu naszej psychiki. Dlaczego nagle zaczęli się o nas martwić? Pozdrawiam Jolu!
Dorzucę swoje trzy grosze - mieszkam w Niemczech i w ostatnim czasie zaczęłam tu terapię i trochę się orientuję w tutejszych "standardach" - przez kasę chorych opłacane są tutaj 3 nurty - poznawczo-behawioralny, psychologia głębi i psychoanaliza. Dwa pierwsze trwają docelowo 60 godzin z możliwością przedłużenia do 100, a ostatni 180 godzin do max 300 godzin. Przy czym odbywa się to w partiach (rewidowanie po każdych 12 godzinach czy potrzeba kontynuować). Przy psychoanalizie, jeśli byłoby to 1 godz. w tygodniu to wychodzi 3-6 lat co najmniej. I to w standardzie oferowanym przez kasę chorych!
Wow! Też aktualnie mieszkam w Niemczech. Czy mogłabyś powiedzieć, co trzeba zrobić żeby na taką terapię na kasę chorych się "dostać"? :D Na razie studiuję, ale może jak zacznę pracować to bym skorzystała. Może jest to zarezerwowane tylko dla osób z poważnymi zaburzeniami/chorych?
Czy to nie jest tak, że niektórzy, powtarzam 'niektórzy', w psychoterapii odnajdują pewną formę wyjątkowości czym podświadomie leczą swoje kompleksy? Nie przeczę, jest ona potrzebna, pożyteczna i niejednokrotnie zbawienna, natomiast znam osobę, która wręcz chełpi się (chyba nieświadomie) tym, że podejmuje się terapii i zastanawiam się czy to normalne? To jasne, że nie jest to powód do wstydu albo robienia tematu tabu, ale odwrotna skrajność jest dość zastanawiająca. Ktoś coś?
Z jednej strony osoby z osobowością narcystyczna często stronią od terapii by nie rzucić cienia podejrzeń że coś z nimi nie tak.. Ale w kręgach gdzie terapia jest wręcz "modna" mogą oni wręcz z tego powodu chcieć na nią uczęszczać i traktować jako kolejna rzecz stanowiącą o ich "świetności". Oczywiscie terapia takich osób powinna prowadzić do tego by uznali to że są zwykłymi ludźmi, a nie wzmacniać w nich poczucie wyjątkowości w takim negatywnym znaczeniu. Jeśli interesuje Cię ten temat polecam Ci tekst na blogu psychoterapeutki Gestalt w tym temacie, pt. Wygnanie i królestwo, autorka Anna Bal
Jacek Gałka ale wymyślasz, widzę, że terapia naprawdę Cię trapi 😅 teoretycznie wszystko jest możliwe! Ale takie teorie można pisać odnośnie wszystkiego. No bo, czy to nie jest tak, że niektórzy w komentowaniu terapii odnajdują pewną formę satysfakcji czym podświadomie leczą swoje obawy?😂 No powiedz sam o czym takie teorie mówią? O niczym. Oczywiście ze osoby z zaburzeniem narcystycznym maja problem z poczuciem wyjątkowości - ale czy nawet dla nich terapia dotyczy tylko tego wątku? Czy tylko to w nich zmienia? No oczywiście ze nie😅 jest taka super grafika: 1) jak wyobrażam sobie terapie - i tu taki obrazek z prostym układem elektrycznym. 2) jak ona wyglada w rzeczywistości: stacja kosmiczna czy coś równie niesamowitego technologicznie. 😉
Równie dobrze może to być po prostu taki etap, osoba czuje że przeżywa coś ważnego w trakcie psychoterapii więc mówi o tym ludziom którym mówi o innych swoich sprawach z życia. Osobny które przeszły czy są w trakcie psychoterapii nie muszą ukrywać tego faktu. Znam tylko jedną osobę po psychoterapii (czy też "psychoterapii"), która w mojej ocenie uzależniła się od psychoterapeutki. Właśnie nie od terapii tylko od osoby. Bardzo nieprofesjonalnej w mojej ocenie. Ale nie miała tu znaczenia długość terapii (o wiele krótsza niż Joli) tylko efekty, czyli bardzo negatywne skutki dla osoby i jej otoczenia, nie chcę wchodzić w szczegóły ale dla zobrazowania powiem tylko, że ze strony tej osoby pojawiła się przemoc słowna, psychiczna (szantaże emocjonalne, coś na kształt stalkingu) w stosunku do bliskich. Więc tak wyglądają -niestety- skutki złej terapii u marnych terapeutów. A nie tak że ktoś chce i chodzi na terapię tak długo jak tego potrzebuje.
@@PruskiNiebieski A może ta osoba poprostu zaczęła się domagać szacunku i walczyć o swoje. Takie oskarżenia świadczą raczej o tym z jak toksycznego środowiska się wyzwoliła.
Jola Szymańska, oj gdyby to była tylko teoria. Mówię tu o konkretnym przypadku, osobie, która będąc pełną kompleksów, fatalnego zdania o sobie i traum z dzieciństwa, często podkreśla to, informuje innych, że chodzi do psychiatry albo, że ma inne prozaiczne schorzenia, choćby natury dermatologicznej albo gastrycznej. Tak jakby to był dla niej powód do dumy. Ktoś wspominał o narcyzmie, to prędzej przypomina satysfakcję z użalania się nad sobą. Psychoterapeuta ponoć totalnie tego nie wziął pod uwagę więc pewnie moje odczucia są mylne, ale nie tylko ja to zauważyłem.
Bliska osoba uwaza,że psychoterapeutka wyciaga ode mnie pieniadze. Nie powiedziala do mnie tego lecz to mi powtorzono co ona o tym sadzi. Takze tego.. Temat psychoterapii nie jest łatwy. Niektorzy tego nie rozumieja jak mozna wydawac pieniadze na terapie-na leczenie w takiej formie. Przeciez to jest karygodne..
Ja miałam całkowicie odwrotną sytuację. Niedawno skończyłam terapię, która trwała 7 miesięcy. Parę tygodni przed końcem podzieliłam się tym z pewną osobą i usłyszałam "tak krótko?! A co to za terapia?! Bardzo dziwne, bardzo... Nie można kogoś poznać w tak krótkim czasie." 🤦♀️ I to była osoba, która sama jest po terapii (nie wiem jakiej i ile trwającej). Osoba, z którą mam taką relację, że jest dla mnie w pewnym sensie autorytetem. Także tego 🤷♀️
Jedna ze znajomych chodziła przez pół roku na terapię Gestalt i jak się dowiedziała, że ja chodzę na psychodynamiczną dłuższy czas to od razu skomentowała "no ja bym nie mogła tak długo, chciałam jak najszybciej swoją skończyć, by się nie uzależnić"
Wydaje mi się że temat zdrowia psychicznego jest ciągle tematem trudnym . Przeszłam przez depresję i w krytycznych momentach kiedy potrzebowałam bliskości kogoś , padały hasła typu : nie pomogę Ci idź do psychiatry ... dodam tylko że już w ten czas z takiej pomocy już korzystałam . A jak już zaczęłam stawać na nogi i tak jak ty mówiłam o terapii to słyszałam że to jacyś szarlatani i lepiej nie słuchać i że w ogóle mętlik mu zrobią w głowie
Niestety jak sam zdrowiejesz to dostrzegasz jak wiele osób jest chorych. Ma urojenia, ile teorii spiskowych się tworzy itd. A niestety ludzie, którzy mają minimalną wiedzę w jakimś temacie chętnie się wypowiadają w roli eksperta. To zjawisko to ultrakrepidarianizm. A psychoterapia to szczególny temat, bo ludzie się boją, że to jakiś szlak czy guru który ci mówi, jak żyć.
Jola, ale super te wstawki w rogu! :D A sam film bardzo przydatny, bo zawsze brakowało mi argumentów jak ktoś się dziwił, że tak długo chodzę na terapię (trochę ponad 2 lata, więc do 7 jeszcze sporo brakuje ;)) dzięki za podzielenie się przemyśleniami i doświadczeniem.
![[#2024MAMA] BIGBANG (빅뱅) - 뱅뱅뱅 (BANG BANG BANG) + FANTASTIC BABY | Mnet 241123 방송](http://i.ytimg.com/vi/EQsYfiPR9uM/mqdefault.jpg)
zacytuję (bez podtekstu!!!) żart 'branżowy' jaki usłyszałam w rozmowie psychologa z psychiatrą:
Rozmawiają psychoterapeuci:
- a jak terapia tego pacjenta, który się moczył nocami?
- już zakończona - z sukcesem!
- czyli już się nie moczy?
- nie, no moczy się dalej, ale teraz jest z tego dumny
W sumie spoko spoko nie
Pod jednym z Twoich filmów pojawiło się sporo komentarzy sugerujących uzależnienie od psychoterapii, które odnosiły się głównie do nurtu psychodynamicznego. Był to moment, kiedy sama stałam przed decyzją podjęcia terapii, ale (nie wiem dlaczego) te stwierdzenia tak we mnie rezonowały, że skłaniałam się raczej ku terapii poznawczo-behawioralnej. Obawiałam się właśnie terapii ciągnącej się przez kilka lat, jakiejś dziwnej roli guru-terapeuty (naprawdę, przez te komentarze tak mi się kojarzyło!). Ostatecznie znużona żmudnymi poszukiwaniami skorzystałam z polecenia innych osób terapeuty prowadzącego sesje w rozsądnej cenie i... pracującego w nurcie psychodynamicznym! Byłam dość sceptyczna, ale się zdecydowałam, moja terapia nie trwa na razie jakoś długo, jednak już widzę jej wyraźne efekty. Nie wiem ile potrwa, ale wiem, że zdrowie jest najważniejsze, a to psychiczne już w ogóle. Piszę to żeby zwrócić uwagę jak dużą szkodę mogą wyrządzić tego rodzaju komentarze od osób, które coś gdzieś zasłyszały i przekazują dalej bez zastanowienia... Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę powodzenia we wszystkich zamierzonych przedsięwzięciach! :))
Byłam na poznawczo-behawioralnej, też pracowałam nad swoją depresją - musiały wejść leki, są ze mną do dzisiaj, ale psychoterapia to inna działka, na niej również uczyłam się jak sobie radzić z chorobą. Mój proces terapeutyczny skrócił się - przewidywane pół roku, mimo mojego wtedy ciężkiego stanu, skurczyło się do (sumując) chyba 8 tygodni. Stało się tak, bo byłam bardzo zdeterminowana, aby ze swojego stanu wyjść, dużo pracowałam nad sobą poza terapią. Jestem jeszcze bardzo młoda (mam 19 lat), mam bardzo wspierające otoczenie. Piszę ten komentarz, żeby podkreślić, że czas terapii jest czymś płynnym - może być dłuższy lub krótszy od planowanego w danym nurcie i to jest okej.
Pamiętam niepokój, który poczułam, gdy moja terapeutka po kilku miesiącach sugerowała, że świetnie sobie radzę i może już jej nie potrzebuję. Wtedy mnie to przeraziło, a teraz rozumiem - terapeuta ma za zadanie wyposażyć Cię w mechanizmy, które sprawią, że jesteś w stanie samodzielnie poradzić sobie z wyzwaniami życia :) Nie chciałam terapii kończyć, ale z perspektywy czasu cieszę się, że tego nie przeciągałam! Bo nie chcę uzależniać swojego spokoju ducha od tego, czy mam przy sobie terapeutę czy nie. Wzmocniła mnie świadomość, że potrafię sobie radzić sama. Po kilku latach widzę, że wciąż pojawiają się nowe kwestie, które chciałabym przegadać z terapeutą, ale radzę sobie bez tego.
"A może on Cię tak trzyma na siłę. Zawsze można znaleźć jakieś problemy do rozwiązania, one się nigdy nie skończą, a Ty już strasznie długo tam chodzisz. Może czas skończyć. Albo nie wiem... zrobić przerwę".
Taaaak 😅 Znam to bardzo dobrze.
Ciekawe czy gdybys miała czwarta wizytę w miesiącu u dentysty to ktoś by mówił że może specjalnie wynajduje Ci zdrowe zęby do leczenia xd
@@ditz3887 I ciekawe czy by poddał pod wątpliwość to ile pieniędzy zostawiam u dentysty. "150 zł? Za czyszczenie i przegląd? Naciąga Cię na pieniądze!" 😉
Aha? XD
Psychoterapia to nie psychologia
W sumie to można powiedzieć, że to nie uzależnienie a odwyk.
Szczególnie od słuchania ludzi typu "nie wiem ale się wypowiem".
Świetny i potrzebny film.
Czekam aż kwarantanna się skończy i będę mogła w końcu zacząć moją psychoterapię 🙏
Kocham te śpiewające ptaszki w tle
Czuję się dokładnie tak, jak mówisz - bardziej sobą. To takie uwalniające poczucie.
Oglądałam ten filmik od początku taką małą złością, która pojawia się zawsze, gdy ktoś mi mówi, jak mam żyć, czy sugeruje - oczywiście w dobrej wierze - że robię coś nie tak, jak się "powinno".
I to właśnie dzięki terapii potrafię posłuchać tej złości i postawić granicę i nie dać sobie wchodzić z butami do życia.
Piąteczka za, jak zawsze, dobry filmik. Miło było posłuchać konkretów.
Jolu, zdradzę Ci coś co wiesz zapewne :D w tych komentarzach nie chodzi o Ciebie. Im bardziej ktoś sam ma trudności wymagające terapii tym bardziej agresywny lub krytyczny staje się na każda wzmianke na jej temat. Jeśli oczywiście wzbrania się przed zmiana. Także mam wrażenie że do takich osób żadne racjonalne argumenty nie trafia bo po prostu nie chce się skonfrontować że swoim zapleczem i idą w zaparte. Nieraz już się z tym spotkałam. W trakcie moich studiów psychologicznych np osoby takie jak opisałam powyżej mówiły mi że psychologia jest bez sensu, bez przyszłości, że to zadna nauka, że koleżanka brata wujka po mieczu była na terapii i jej nie pomogło itp. Podejrzewam ze gdybym studiowala jakiś zupełnie bezsensowny kierunek to nie wzbudzaloby to tyle emocji i chęci wyrażenia swojego zdania a tutaj z jakiegos powodu była potrzeba ataku i krytyki
Hej Monika. Z Twoją tezą się zgadzam, ale nurtuje mnie jakie to są inne "bezsensowne" kierunki Twoim zdaniem? Rozumiem, że sama uważasz niektóre kierunki za bezużyteczne i pewnie skomentowałabyś podobnie, tak jak ktoś odniósł się do psychologii w Twoim kierunku (jak nie na głos to w myślach). Wyczuwam hipokryzję.
Bardzo często ludzie wypowiadają swoje opinie w sprawach, o których nie mają bladego pojęcia. Dotyczy to najróżniejszych dziedzin. Bywa irytujące. A filmik bardzo ciekawy i na ważny temat☺👍
Na terapię chodziłam 5 lat. O matko ile ja się nasłuchałam przez te 5 lat... Na ostateczny argument, że wyciągają pieniądze odpowiadałam, że chodzę na NFZ, a leki mam w 100% refundowane :) akurat miałam ten cudowny komfort, że w moim mieście taki ośrodek był i bardzo szybko mogłam się dostać. Na grupie terapeutycznej miałam osoby, które były po 3 miesiące, po 2 lata a nawet i po ponad 10... W moim wypadku około 1.5 roku tak dokładnie dochodzili CO MI JEST, dopiero dojście do właściwej diagnozy zaowocowało właściwą terapią, potem poszło bardzo szybko :) mimo, że z terapii nie korzystam już rok, mając teraz czas na rozmowy i przemyślenia, dokopałam się do "problemu", a raczej mechanizmu, z którym chcę sobie poradzić, a nie umiem sama. Mam zamiar się znów zapisać na terapię, by przepracować tą konkretną rzecz. Czy to uzależnienie? Nie. To świadomość narzędzi jakie mi pomagają i z jakich chętnie korzystam :) powodzenia Jolu!
Hej, chciałam powiedzieć, że bardzo widać u Ciebie zmianę i to, ile terapia Ci dała. Pamietam Twoje instastory i filmiki sprzed dłuższego już czasu, przed wyjściem za mąż, jak mieszkałaś jeszcze sama. Różnica jest wprost diametralna :)))
Co ciekawe - właśnie na insta zobaczyłam, że mówisz, że masz ostatnio kiepski nastrój, co jakby jest trochę sprzeczne z tym, co napisałam powyżej. Niemniej jednak widać tę zmianę nawet jak masz doła. Pozdrawiam ciepło. 😊
marta wiesz, terapia nie sprawia, że nigdy nie będzie Ci smutno czy przykro tylko uczy sobie z tym radzić i siebie w tym akceptować 😊 dzięki mega 😊
Ja chodzę na psychoterapię już prawie dwa lata. Po drodze zastanawiałam się, czy to nie za długo ;) Na szczęście znajomy psychoterapeuta zapewnił mnie, że czasem proces psychoterapeutyczny trwa nawet 5 lat, a nawet jeszcze dłużej. Ja sama zobaczyłam, że to nie czas jeszcze kończyć psychoterapię i przestałam się bać tej długiej perspektywy :) Pozdrawiam :)
JOLA... JESTES KOCHANA;)))BUZIAKI!
Sama nigdy nikomu nie powiedziałam, że psychoterapeuta lub psychoterapeutka wyciąga od kogoś pieniądze, marnuje czas lub uzależnia od siebie. Powiedziałabym to, gdybym widziała jakieś widoczne sygnały - ale na pewno nie dlatego, że ktoś chodzi 5 lat na terapię albo i więcej. Uważam tak jak Ty Jolu, że w takich osądach trzeba być ostrożnym.
Sama nie pamiętam czy słyszałam takie opinie co do mojej terapii - wydaje mi się że nie. Wydaje mi się też, że puściłabym mimo uszu, argumentowała dlaczego tak nie uważam albo po prostu bym zaprzeczyła.
Jednocześnie, rozumiem troskę osób najbliższych wygłaszających to zdanie. I wiem, że część z nich w istocie tak myśli i nie rozumie psychoterapii, swoje zdanie wygłaszają na podstawie własnych doświadczeń, zdań sąsiadek albo magazynach, cóż... niezbyt wysokich lotów.
Z drugiej strony - części z nich przy nas nie było, kiedy przeżywaliśmy gorsze chwile, a niektórzy nawet przyczynili się do takiego stanu naszej psychiki. Dlaczego nagle zaczęli się o nas martwić?
Pozdrawiam Jolu!
Dorzucę swoje trzy grosze - mieszkam w Niemczech i w ostatnim czasie zaczęłam tu terapię i trochę się orientuję w tutejszych "standardach" - przez kasę chorych opłacane są tutaj 3 nurty - poznawczo-behawioralny, psychologia głębi i psychoanaliza. Dwa pierwsze trwają docelowo 60 godzin z możliwością przedłużenia do 100, a ostatni 180 godzin do max 300 godzin. Przy czym odbywa się to w partiach (rewidowanie po każdych 12 godzinach czy potrzeba kontynuować). Przy psychoanalizie, jeśli byłoby to 1 godz. w tygodniu to wychodzi 3-6 lat co najmniej. I to w standardzie oferowanym przez kasę chorych!
Omg! Zaprocentuje im to na całe pokolenia zdrowszego narodu. Mega!
Wow! Też aktualnie mieszkam w Niemczech. Czy mogłabyś powiedzieć, co trzeba zrobić żeby na taką terapię na kasę chorych się "dostać"? :D Na razie studiuję, ale może jak zacznę pracować to bym skorzystała. Może jest to zarezerwowane tylko dla osób z poważnymi zaburzeniami/chorych?
Czy to nie jest tak, że niektórzy, powtarzam 'niektórzy', w psychoterapii odnajdują pewną formę wyjątkowości czym podświadomie leczą swoje kompleksy? Nie przeczę, jest ona potrzebna, pożyteczna i niejednokrotnie zbawienna, natomiast znam osobę, która wręcz chełpi się (chyba nieświadomie) tym, że podejmuje się terapii i zastanawiam się czy to normalne? To jasne, że nie jest to powód do wstydu albo robienia tematu tabu, ale odwrotna skrajność jest dość zastanawiająca. Ktoś coś?
Z jednej strony osoby z osobowością narcystyczna często stronią od terapii by nie rzucić cienia podejrzeń że coś z nimi nie tak.. Ale w kręgach gdzie terapia jest wręcz "modna" mogą oni wręcz z tego powodu chcieć na nią uczęszczać i traktować jako kolejna rzecz stanowiącą o ich "świetności". Oczywiscie terapia takich osób powinna prowadzić do tego by uznali to że są zwykłymi ludźmi, a nie wzmacniać w nich poczucie wyjątkowości w takim negatywnym znaczeniu. Jeśli interesuje Cię ten temat polecam Ci tekst na blogu psychoterapeutki Gestalt w tym temacie, pt. Wygnanie i królestwo, autorka Anna Bal
Jacek Gałka ale wymyślasz, widzę, że terapia naprawdę Cię trapi 😅 teoretycznie wszystko jest możliwe! Ale takie teorie można pisać odnośnie wszystkiego. No bo, czy to nie jest tak, że niektórzy w komentowaniu terapii odnajdują pewną formę satysfakcji czym podświadomie leczą swoje obawy?😂 No powiedz sam o czym takie teorie mówią? O niczym. Oczywiście ze osoby z zaburzeniem narcystycznym maja problem z poczuciem wyjątkowości - ale czy nawet dla nich terapia dotyczy tylko tego wątku? Czy tylko to w nich zmienia? No oczywiście ze nie😅 jest taka super grafika: 1) jak wyobrażam sobie terapie - i tu taki obrazek z prostym układem elektrycznym. 2) jak ona wyglada w rzeczywistości: stacja kosmiczna czy coś równie niesamowitego technologicznie. 😉
Równie dobrze może to być po prostu taki etap, osoba czuje że przeżywa coś ważnego w trakcie psychoterapii więc mówi o tym ludziom którym mówi o innych swoich sprawach z życia.
Osobny które przeszły czy są w trakcie psychoterapii nie muszą ukrywać tego faktu.
Znam tylko jedną osobę po psychoterapii (czy też "psychoterapii"), która w mojej ocenie uzależniła się od psychoterapeutki. Właśnie nie od terapii tylko od osoby. Bardzo nieprofesjonalnej w mojej ocenie. Ale nie miała tu znaczenia długość terapii (o wiele krótsza niż Joli) tylko efekty, czyli bardzo negatywne skutki dla osoby i jej otoczenia, nie chcę wchodzić w szczegóły ale dla zobrazowania powiem tylko, że ze strony tej osoby pojawiła się przemoc słowna, psychiczna (szantaże emocjonalne, coś na kształt stalkingu) w stosunku do bliskich. Więc tak wyglądają -niestety- skutki złej terapii u marnych terapeutów. A nie tak że ktoś chce i chodzi na terapię tak długo jak tego potrzebuje.
@@PruskiNiebieski A może ta osoba poprostu zaczęła się domagać szacunku i walczyć o swoje. Takie oskarżenia świadczą raczej o tym z jak toksycznego środowiska się wyzwoliła.
Jola Szymańska, oj gdyby to była tylko teoria. Mówię tu o konkretnym przypadku, osobie, która będąc pełną kompleksów, fatalnego zdania o sobie i traum z dzieciństwa, często podkreśla to, informuje innych, że chodzi do psychiatry albo, że ma inne prozaiczne schorzenia, choćby natury dermatologicznej albo gastrycznej. Tak jakby to był dla niej powód do dumy. Ktoś wspominał o narcyzmie, to prędzej przypomina satysfakcję z użalania się nad sobą. Psychoterapeuta ponoć totalnie tego nie wziął pod uwagę więc pewnie moje odczucia są mylne, ale nie tylko ja to zauważyłem.
"terapeuta ukształtował Ciebie na swoje widzi mi się" jakbym słyszała swoich rodziców :(
Jolaa, serduszko za ten film ❤️
Bliska osoba uwaza,że psychoterapeutka wyciaga ode mnie pieniadze. Nie powiedziala do mnie tego lecz to mi powtorzono co ona o tym sadzi. Takze tego.. Temat psychoterapii nie jest łatwy. Niektorzy tego nie rozumieja jak mozna wydawac pieniadze na terapie-na leczenie w takiej formie. Przeciez to jest karygodne..
Ja miałam całkowicie odwrotną sytuację. Niedawno skończyłam terapię, która trwała 7 miesięcy. Parę tygodni przed końcem podzieliłam się tym z pewną osobą i usłyszałam "tak krótko?! A co to za terapia?! Bardzo dziwne, bardzo... Nie można kogoś poznać w tak krótkim czasie." 🤦♀️ I to była osoba, która sama jest po terapii (nie wiem jakiej i ile trwającej). Osoba, z którą mam taką relację, że jest dla mnie w pewnym sensie autorytetem. Także tego 🤷♀️
Aga Raczko o nie, to tak samo słaby komentarz 😓 Co to w ogóle za porównywanie się?! Omg! Brawa Aga i mega gratulacje za skończenie terapii!!😍
Jedna ze znajomych chodziła przez pół roku na terapię Gestalt i jak się dowiedziała, że ja chodzę na psychodynamiczną dłuższy czas to od razu skomentowała "no ja bym nie mogła tak długo, chciałam jak najszybciej swoją skończyć, by się nie uzależnić"
Aneta Wawrzak o matko🤦🏼♀️ chodzenie na terapie z lękiem ze się mogę uzależnić i skracanie jej właśnie przez ten lęk? Omg.
Coś sprawia, że boję się odtworzyć ten odcinek...😅
Hehe, pierwsze zdanie jest ekstra xD Sama jestem na terapii już 2,5, roku i końca raczej nie widzę, więc no. Kto nie chodzi ten nie zrozumie. ;)
Świetny film!
Ciekawy temat
Wydaje mi się że temat zdrowia psychicznego jest ciągle tematem trudnym . Przeszłam przez depresję i w krytycznych momentach kiedy potrzebowałam bliskości kogoś , padały hasła typu : nie pomogę Ci idź do psychiatry ... dodam tylko że już w ten czas z takiej pomocy już korzystałam . A jak już zaczęłam stawać na nogi i tak jak ty mówiłam o terapii to słyszałam że to jacyś szarlatani i lepiej nie słuchać i że w ogóle mętlik mu zrobią w głowie
Niestety jak sam zdrowiejesz to dostrzegasz jak wiele osób jest chorych. Ma urojenia, ile teorii spiskowych się tworzy itd.
A niestety ludzie, którzy mają minimalną wiedzę w jakimś temacie chętnie się wypowiadają w roli eksperta. To zjawisko to
ultrakrepidarianizm.
A psychoterapia to szczególny temat, bo ludzie się boją, że to jakiś szlak czy guru który ci mówi, jak żyć.
Jolu gdzie Twój ig?
Jak zawsze: instagram.com/jola_szymanska ;)
@@jola_szymanska"strona niedostępna"... 🤔
Jola, ale super te wstawki w rogu! :D A sam film bardzo przydatny, bo zawsze brakowało mi argumentów jak ktoś się dziwił, że tak długo chodzę na terapię (trochę ponad 2 lata, więc do 7 jeszcze sporo brakuje ;)) dzięki za podzielenie się przemyśleniami i doświadczeniem.
Według mnie te wstawki gifów są zbędne, odwracają bardzo uwagę od tego co mówisz
Za duzo troszke tych gifow
Pola B a ja je lubię😅
Jola to ma oczywisty sens... Kasa!!!!!