Kiedy DIAGNOZA PSYCHOLOGICZNA szkodzi? - Efekt Pigmaliona/Golema
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 1 มี.ค. 2021
- 👉Zobacz książkę "Na zdrowy rozum": bit.ly/NaZdrowyRozum
👉 Po więcej inspiracji zapraszam na Instagram: / czlowiekabsurdalny
👉 Tym razem przyglądam się psychologii etykietowania i związanymi z nią efektami: Pigmaliona, Golema i Kameleona. Zastanawiam się dlaczego diagnoza psychologiczna może czasami wyrządzić więcej szkody niż pożytku.
👉Bibliografia:
Opieram się na omawianej książce: Na zdrowy rozum - dlaczego podejmujemy nieracjonalne decyzje; Ori i Rom Brafman.
Więcej i badaniu prof. Bruce'a Wampolda: www.psychotherapy.net/intervi...
👉Podobne odcinki:
Ukryta depresja: • UKRYTA DEPRESJA - jak ...
Zmiany w MÓZGU nastolatków a DEPRESJA: • Zmiany w MÓZGU nastola...
Człowiek Absurdalny to kanał o ważnych życiowych pytaniach, które pewnego dnia zadaje sobie każdy z nas. Analizuję je z perspektywy filozofii, psychologii i literatury. - วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
Mnie jakaś niedouczona pedagog szkolna oceniła jako opóźnionego i że będzie cud jak skończę szkołę podstawową...
Miałem stypendium naukowe na studiach, dorabiałem dając korepetycje z matematyki i fizyki na poziomie akademickim.
W sumie to problem miałem tylko z fizyką w liceum - gość nie akceptował, że znajdowałem błędy w jego materiałach.
Od kiedy zostałam zdiagnozowana, unikam rzeczy, które mnie triggerują i czuję się lepiej. ⚕️
Cóż, jak najbardziej zgadzam się z tym że nie należy się skupiać za bardzo na samej diagnozie, ale to oczywiście - co mam wrażenie nie zostało dopowiedziane - jeśli pewne wątpliwości ze strony pacjenta w ogóle występują. Często nie rozdrabnianie się i praca nad konkretnym zaburzeniem/chorobą, które są wynikiem bezpośrednio zmian w mózgu które chce się skorygować, jest jedynym ratunkiem w skrajnych przypadkach typu schizofrenia itd. Choć myślę że to oczywiste, że nie należy wrzucać wszystkich do jednego wora, ale zabrakło mi tej takiej konkluzji przez to że skupił się Pan głównie w materiale na takich rzeczach na które nasze nastawienie może mieć realny wpływ, typu uzależnienia. Bo rzecz jasna to, że ktoś dostał diagnozę że ma lub nie ma schizofreni nie wpłynie raczej na to czy zacznie kolejno słyszeć głosy lub widzieć gigantyczne pająki 😉
Ja właśnie miałam tak, że szukałam diagnozy bardzo mocno, a początkowo dostawałam złe, i kiedy w końcu trafiłam na moją obecną psycholog, która wypatrzyła i zdiagnozowała u mnie osobowość schizoidalną, poczułam się wreszcie jak w domu. Fakt, że na początku uderzyło mi to mocno do głowy, ale psycholog często powtarzała mi, że nie liczy się diagnoza, tylko pacjent, więc ostatecznie zrozumiałam, że nie mogę do przesady tego roztrząsać, za to skupić się na moich konkretnych problemach i na tym, jak je rozwiązywać. Teraz jest już ponad 5 lat terapii i widzę, że zmiany we mnie są ogromne i myślę, że to duża zasługa dobrej współpracy między nami.
Inną sprawą jest to, że część moich zaburzeń jest dosyć rzadka albo mało się o nich mówi (np. mutyzm wybiórczy czy dysmorfofobia), dlatego dawniej czułam się mocno niezrozumiana i wyalienowana, więc dla mnie diagnozy są jak zbawienie, bo wreszcie wiem, że ktoś musiał przede mną mieć takie problemy z psychiką, skoro są już nazwane. Cieszę się (wiem, że to dziwnie brzmi :P) mając świadomość, że nie jestem z tym sama i że nie jestem totalnym i skończonym dziwadłem, tylko osobą z zaburzeniami, które można leczyć.
Mnie diagnoza bardzo pomogła, bo wreszcie wiem, jakie źródła mają moje problemy i teraz o wiele łatwiej mi nad nimi pracować. Nic nie wspominając o lepszej jakości życia. :) Niemniej materiał ciekawy.
W szkole widać przypięte łatki. Jako przykład taka sytuacja: chłopak bije inne dziecko, zwracam mu uwagę, a ten odpowiada "Ale ja mam ADHD".
Jeszcze odcinek nie skończony, ale już widzę, że jest świetny.
O ile nie miałam nigdy do czynienia z oporem wobec profesjonalnej diagnozy, to pamiętam, że w początkach moich problemów cała rodzina próbowała mi wmówić uzależnienie od gier komputerowych i internetu. Frustrowało mnie to niemiłosiernie, ponieważ cały czas bardzo mi to nie pasowało. I nawet robiłam przerwy od tych form rozrywki i wcale nic nie się poprawiało, a i też nie czułam jakiegoś "głodu" tych czynności.
Człowieku absurdalny, ja już nie nadążam za kupowaniem książek! Życia mi nie starczy, aby je wszystkie przeczytać. :P Gratuluję dobrego materiału.
Luty to był jakiś szał wydawniczy. Teraz spokojnie miesiąc przerwy na poczytanie będzie 😄
@@CzowiekAbsurdalny Takich odcinków nam trzeba. A coś więcej o poznaniu siebie, odkryciu swojej tożsamości? Będzie?
Dużo odcinków o tym niby jest ale... pomyślę nad czymś specjalnym 😄
@@stefanstefanek1606 też miałem fazę na poznawanie siebie i oglądanie tego typu filmów , ale na szczęście mi przeszło , trzeba się zajść codziennym życiem , bo ciągle grzebanie we swojej osobowości na dłuższą metę nic nie daje poza strata energii
Uważam, że łatki i szufladki to samo zło. Niestety panuje moda na wymyślanie co rusz nowych terminów.
Dziękuję za film i pozdrawiam 🖐🙂
Myślę że to jest bardzo częste dla ludzi z pewnymi problemami, nawet nie koniecznie zaburzeniami żeby wiedzieć co to jest. Często w takich słabszych okresach ludzie się gubią, przez to że się dzieje tak, tak i tak, co jest problemem i mają wrażenie że może są kimś innym niż im się wydawało i szukają tożsamości. Chcą wiedzieć jacy i kim są. Co też może doprowadzić do pogorszenia się stanu bo ludzie chcą się dopasować bardziej do tego sposobu życia i modelów, sposobów zachwań osoby zaburzonej. Koniec końców właśnie przez to mona się bardziej pogrążyc w tym "bagnie", zaburzeniach i pogorszyc je do stanu gdzie nie pomże nic innego niż regularna terapia nawet z lekami.
Mają wpływ... zdałam sobie sprawę z tego w wieku 14-15 lat. Kiedy zdałam sobie sprawę, że na początku roku szkolnego zrobiłam dobre wrażenie. Zostałam zaszufladkowana jako mega mądra dziewczyna. Nie żebym nie była hahahh. Następnie podchodzili do mnie w taki sposób, że sama ja faktycznie zaczęłam się podnosić bardzo w nauce, częściowo przez presję.
Nie ma gorszego zdarzenia dla lekarza niż zła diagnoza. To że człowiek reaguje smutkiem na czyjś dramat lub niemiłą sytuację a na przykład na jakiś zabawny epizod reaguje wesołością to normalne zachowanie zdrowego człowieka i wcale nie świadczy o żadnej chorobie. Kiepscy psychologowie potrafią doprowadzić swoją opinię do absurdu w takich sprawach. A jeszcze gorsze jest poszukiwania takich łatek dla kogoś żeby muto na siłę przykleić, to znane jest jeszcze za komuny tak pozbywano się ludzi niewygodnych aby przypadkiem nie mieli na nic wpływu.
Spadłeś mi z nieba tym filmem, mam nadzieje, ze po tym, co usłyszałam, zrobię krok, by tak jak mówisz, zaczac rozwiązywać swoje problemy, a nie skupiać się na diagnozie, ktora sama sobie postawiłam. Ubzdurałam sobie jakiś czas temu, kiedy miałam bardzo stresujacy czas w moim życiu przez prace, a głównie przez ludzi tam pracujących, że mam nerwice lekowa. Wpisałam objawy w wyszukiwarkę i zaczęłam je dopasowywać do konkretnej choroby. Od tego czasu panicznie się boję, ze faktycznie to mam, do tego stopnia, że balabym się usłyszeć prawdziwa diagnozę, dlatego zwlekam z pójściem do specjalisty. Jakby tego było mało, objawy, których w ogóle wczesniej nie miałam, a przeczytałam, że mogą oznaczac nerwice lekowa, nagle się pojawiły. I tak wpadłam w błędne koło i cały czas się na tym skupiam czy mam zaburzenia psychiczne, czy tez nie. Dlatego zgadzam się z Toba, że niektórym osobom moze diagnoza zaszkodzić, a tym bardziej diagnozowanie siebie samego. Dziekuje Ci za ten film, mam nadzieje, ze przestane się koncentrować na tym, czy mam nerwice, a skupie się na rozwiązaniu problemu.
To ja powiem przekornie, że mi diagnoza pomogła odetchnąć z ulgą. Przez półtora roku psychiatra nie podał mi diagnozy, terapeuta też, a dawki leków się zwiększały i zwiększały. I czułem że faszeruję się wspomagaczami, kiedy tak naprawdę nic mi nie jest i zwyczajnie nie umiem spiąć tyłka i ogarnąć życia. Jak niedawno przycisnąłem psychiatrę i dostałem diagnozę (choć sam powiedział, że to nie jest na 100% i może ją jeszcze zmienić), to po chwilowej frustracji mi ulżyło. Mam wrażenie, że bardziej rozumiem, co się ze mną dzieje i jestem w stanie wywierać na siebie mniej presji.
Chodzę z mamą do psychiatry gdyż mama nie jest w stanie sama dotrzeć do gabinetu. Pani psychiatra jak dotąd nie postawiła konkretnie diagnozy i jak sama powiedziała mi jest daleka od stawiania diagnoz. To nic nie zmienia a leki pomagają. Jestem jej za to wdzięczna
Tez o tym ostatnio myslalam, moze nie dokladnie o tzw latkach ale o tym, ze psychologia powinna byc w szkolach tak jak matematyka czy historia i uswiadamiac dzieci, nastolatki, ze o zdrowie psychiczne tez trzeba dbac.
@@barbarazurek4648
Nie chodzi mi o to zeby kuc na blache teorie a raczej myslalam o zajeciach teoretycznych bez ocen. Tak to wazne aby byly prowadzone przez kogos kto by przekazal wiedze w sposob prosty aby dziecko lub nastolatek bylo swiadome czym jest np przemoc, prowokacja, mobbing itp uczyc asertywnosci aby potem jak bedzie starsze bylo mu lepiej. Skoro widac to, ze jest duzo problemow psychicznych dlaczego nie zadbac o psychike obywatela juz od najmlodszych lat. Na co czekac? Az dorosnie i bedzie musialo placic krocie za terapie? Mysle, ze by to pomoglo w jakims stopniu mlodemu czlowiekowi
@@barbarazurek4648
A co do religi to nie chodzilam na ten przedmiot a bylo to dawno temu i pamietam, ze nie bylo to odebrane pozytywnie. Wzbudzalo zaintersowanie ale z biegiem czasu, uczniowie sie przyzwyczaili. Do koszciola tez nie chodzilam. Po prostu juz jako dziecko wiedzialam, ze to nie moja droga. Nie opluwam kosciola i nie targam bibli na pokaz po prostu to nie jest moja droga. Wierze, ze kazdy ma Boga w sobie ( a jesli nie to jest prawo na tych
" zlych " )
@@barbarazurek4648 akurat az tak wtajemniczona nie jestem bo nie mieszkam w PL. Tak, masz racje tez nie mam nic przeciwko religiom bo sa ludzie ktorzy potrzebuja wiary i ok ale jesli np religia czy tez wiara wymaga dostosowania sie osob nie wierzacych to juz nie jest ok. Prawo powinno byc dla osob wierzacych jak i nie wierzacych. I nie rozumie dlaczego kazdy musi sie dostosowac do czegos nawet jesli ma inne poglady. To sa wg mnie tortury i po niekad przez to nie lubie wladzy jaka jest kosciol, piszac kosciol mam na mysli tez inne religie
@@annaska3024 Jeśli ktoś "potrzebuje" religii to coś jest nie tak. Nie chcę, by zabrzmiało to jak atak, ale jeśli coś takiego jest potrzebne do normlanego życia to znaczy, że jesteśmy od tego po prostu uzależnieni. Ludzie nie od zawsze mieli swoje religie, co świadczy o tym, że nie jest to naturalna potrzeba organizmu. Tak samo jak nie są nią nikotyna, gry komputerowe, praca 24/7 itp. EDIT dużą różnicą od innych uzależnień na niekorzyść wiary, jest to, że paczka papierosów dziennie nie wpływa na światopogląd ani system wartości.
@@vaxi2465 musze przyznac, ze nie jestem zazdrosna ale w jedym przypadku pojawia sie mala zazdrosc do ludzi ktorzy maja wiare, ale taka zdrowa wiare, ze cos tam jest.. ja osobiscie bardzo bym chciala zeby tam cos jeszcze bylo. Byc moze jest jakas energia, kto wie
Efekt Pigmaliona został użyty nieprawidłowo, gdyż jest on ściślie związany z samospełniającą się przepowiednią, natomiast jeśli chodzi o dostosowanie się do czyichś pozytywnych oczekiwań nazywamy to efektem Galatei :) Zaś efektem kameleona określamy niezależne od naszej woli upodabnianie się do otoczenia na przykład przyjmując podobny sposób poruszania się lub zachowania, stąd nazwa efektu, gdyż tak samo jak kameleon próbujemy się wtopić w otoczenie. Poza tym film bardzo przyjemny. Pozdrawiam!
W 100 procentach zgadzam się z pana przesłaniem. Co więcej, poszłabym dalej. W moim przekonaniu systemy diagnostyczne powinny służyć głównie badaczom a nie tym którzy leczą. Czyli powinny być zmodyfikowane. Różne choroby maja bardzo często inne obrazy u różnych ludzi. Ludzkie osobowości i doswiadczenia kształtują ludzi a to wpływa mocno na zróżnicowanie podejścia do sposobu udzielanej im pomocy. O tym jak istotne jest podejście terapeuty, kontakt jaki potrafi on nawiązać z pacjentem, poziom zaufania itp. mówił ( już dość dawno)Carl Rogers. Zdarza się ze terapeuta kierujący się diagnoza za mało zwraca uwagę na człowieka a za duża na dobranie mu leków ( wg diagnozy). A co gdy diagnoza jest błędna ? A zdarza się. Podejście do zdiagnozowanego tez pozostawia dużo do życzenia. Do niedawna mawiało się często ten „ schizofrenik”, lub ten „ socjopata”, czy „ neurotyk” itp.patrząc na osobę przez pryzmat symptomów a nie odwrotnie. Takie „sito” oznacza tez ze z czasem widzi się u danej osoby to co sugeruje diagnoza, pomijacac to co się z nią faktycznie w danym czasie dzieje. Z racji kiedyś wykonywanej pracy i różnych własnych doświadczeń mogłabym długo na ten temat opowiadać. A krótko, w przypadku chorób psychicznych ( i nie tylko) diagnozowanie ( takie jakim jest ono obecnie i jaka spełnia role w leczeniu) moim zdaniem nie służy temu który potrzebuje pomocy, a i bywa ze ta pomoc komplikuje i opóźnia oczekiwana poprawę ( czasem tez sytuacje pogarsza gdy diagnozujący robi błąd). Stygma to dodatkowe zagadnienie mocno związane z etykietkami. Jednym słowem, istnieje potrzeba modyfikacji systemów diagnostycznych. Przypomnę ze przez tysiąclecia ci którzy zajmowali się leczeniem podchodzili do swoich pacjentów indywidualnie, dostosowując metody leczenia i używane środki do ich indywidualnych potrzeb i tez osiągali bardzo dobre efekty , na miarę swoich możliwości. Często przyglądam się takim ludziom i ich tradycyjnym metodami z podziwem i uznaniem. I myśle ze ich pacjenci są ( i czuja ze są) postrzegani jak osoby potrzebujące pomocy, a nie osoby w zaklasyfikowane i w jakiś sposób alienowane z powodu przyklejonej im ( i to zdarza się ze blednie) etykietki. Kiedyś ktoś na którymś wywiadzie zapytał: „ Skoro wszyscy mamy jakieś skłonności psychologiczne ktore czasem pod wpływem różnych sytuacji się wyolbrzymiają to kogo można nazwać normalnym? Jak każdego zdiagnozować?” Odpowiedz była prosta: „ Tak długo jak długo ktoś może funkcjonować w życiu i w społeczności - dajmy im funkcjonować . A tym którzy potrzebują pomocy- starajmy się pomoc. Gdy wrócą do funkcjonowania- cieszmy się i dajmy im dalej normalnie funkcjonować.”
Bardzo fajny film i super, że wspomina Pan tu o tych zjawiskach! Dziękuję bardzo :D
Superrrr !!!że, jesteś pomocny brakuje takich osób w gabinetach psychologicznych.Dziekuje
Bardzo dobry odcinek,jak do tej pory to najlepszy.Problem psychologiczny (konflikt wewnetrzny) musi byc zauwazony natychmiast.
Super odcinek
Uzewnętrznienia czasem pomagają
Doceniam to bardzo
To daje mi świadomość ze każdy jest tylko człowiekiem i nic w tym złego
Dla przemysłu farmaceutycznego te wszystkie łatki choroby są bardzo korzystne.
Choćby w Wielkiej Brytanii wystarczy, że pójdę z chandrą do lekarza i od razu wniosek,że z pewnością mam depresję i faszerowanie antydepresantami...które zresztą problemów nie rozwiązują.
To prawda !
A ja dostalam isc na basen i na spacer ? 😂😂
Słyszałem tą teorię utożsamiana że nie powinno się piętnować kogoś że -człowiek który uzaleznił się od alkoholu.Samo stwierdzenie może ułatwiać kontakt między pacjętem a terapełta że to ludzkie i wtedy łatwiej upórać się z problemami
błędami w podejściu do osoby z danym problemem.Ja też w tym momencie mogę być człowiekiem który się myli🤔
Efekt placebo czy efekt kameleona? A może efekt samospełniającej się przepowiedni?
Bardziej samospelniajaca przepowiednia mi tu odpowiada.
Też zauważyłem to zjawisko kilkanaście lat temu, choć nie znałem nomenklatury. Ogólnie stosowanie psychologii w Polsce, często jest na opak, czyli narzucanie kalki, zamiast kierowanie się metodologią - działanie na skróty. Ogólnie wzorce rodem z polityki - lepienie bałwanów i traktowanie siebie jako produkt do obradowania kaleczy ludzi. Jako ciekawostkę powiem, że pewna znajoma wyjechała do Francji z synem, który był zdiagnozowany w Warszawie, jako aspergerowiec. We Francji usłyszała, że syn nie ma zespołu Aspergera, tylko jest wrażliwym chłopcem. Natomiast tą "pokrętną logikę" chciałbym wyprostować - nie była to logika, tylko odwrócona implikacja (błąd w myśleniu), przyporządkowywanie do skutku przyczyny, co w prawidłowej logice nie powinno mieć miejsca. Można to też określić racjonalizowaniem w stosunku do poprawnego racjonalnego myślenia - tłumaczeniem post faktu - zgodne z oczekiwaniem (co też robią politycy w kontekście lokalnym, zazwyczaj). Też w 2011 natrafiłem na ciekawy film Piotra Shulkina "Golem". Shulkin zazwyczaj zajmował się filmami obnażającymi mechanizmy władzy, w specyficznej konwencji S.F.: th-cam.com/video/xzfnIovd5Ug/w-d-xo.html
Uwazam ze jak w kazdym zawodzie sa ludzie z powolania i bez...
I następny świetny odcinek, coraz lepsze te filmiki nagrywasz mam 22 lata i choruje już 12 lat na chorobę afektywną dwubiegunową, depresja naprzemiennie z manią zostawiam lajka pod filmem.👍🏻
Miło mi, że odcinek się spodobał. Co do zmagań - współczuję i trzymam kciuki żeby wszystko szło w dobrą stronę (CHAD potrafi słabnąć z wiekiem)
@@CzowiekAbsurdalny w podręcznikach psychiatrycznych spotkałam się raczej z informacjami, że chad się nasila z wiekiem, bo układ nerwowy się wyniszcza z każdym kolejnym epizodem (pisząc bardzo obrazowo). z wiekiem wycisza się borderline :) chociaż jako osoba z "diagnozą" chad bardzo bym chciała żeby było tak jak piszesz :)
Bogu dzięki za ten odcinek : )))))
Witam.Dziś odkryłam twój program przez przypadek 🙂szukałam ciekawej książki polecaną przez większych czytelników ode mnie😉I zaczęłam słuchać 5 książek,które warto przeczytać,a potem włączyłam odcinek (kiedy diagnoza może szkodzić).Temat trafiony wow mam podobne przemyślenia i zgadzam się z tobą( to nie lizostwo! )Uwarzam,że przepisywanie jakichkolwiek „łatek” jest krzywdzące.Pozdrawiam.
Ja dostałam kilka diagnoz- część za szybko, część w sam raz, dlatego myślę że trzeba ostrożnie się nimi dzielić. Mój psychoterapeuta potwierdził zbyt wczesne diagnozy i w ten sposób mnie uspokoił. Podzielił się też nowymi diagnozami i pomógł mi poradzić sobie z nimi i pogrzebać je w mentalnym ogródku. Tylko ktoś, kto mas zna, komu ufamy i jest przekonany, że może nam w ten sposób pomóc, powinien stawiać diagnozy.
Jestem ekstremalnym przykładem konsekwencji złej diagnozy. Jako nastolatka, poddawana szeroko zakrojonej przemocy fizycznej i psychicznej ze strony ojca ( matki trochę też), zaczęłam się podtruwać łatwo dostępnymi tabletkami. W pewnym momencie zwierzyłam się z tego mojej pedagog szkolnej. Wylądowałam na terapii uzależnień. Do dziś nie wiem, jak to się stało, że terapeutka nie rozpoznała rzeczywistego źródła problemu - o sytuacjach przemocy w domu nawet nie chciała słuchać ( jak zresztą większość psychologów czy pedagogów, do których wcześniej próbowałam zwracać się po pomoc) bo jako osoba "uzależniona", stałam się dla niej z punktu niewiarygodna. W zasadzie dała moim rodzicom mandat na stosowanie jeszcze ostrzejszej tresury ( jednym z przejawów przemocy ze strony mojego ojca, była próba izolowania mnie od rówieśników, gdy tylko zaczęłam dojrzewać), której wytrzymać już nie byłam w stanie. Zbuntowałam się, na co rodzice od terapeutki dostali prostą receptę. Po prostu i zwyczajnie zostałam, w wieku lat czternastu, wyrzucona z domu. Potem był pierwszy ośrodek Monaru ( poddanie się terapii miało być dla mnie warunkiem powrotu do domu) i ciężka trauma dla dziewczynki, która, do chwili przyjęcia, nie zapaliła nawet trawki. Ucieczka, wielomiesięczna bezdomność, potem kolejny ośrodek, w którym zostałam umieszczona przymusowo, i znów ucieczka. Dopiero w trzecim ośrodku kierownik zorientował się, że lekko nie wpisuję się w grupę jego pacjentów, ale nie bardzo wiedział, co z tym fantem zrobić. Potem zostałam przekazana do czwartego, którego szef miał na tyle odwagi, by wezwać moich rodziców na dywanik, i otwarcie zagrozić im wytoczeniem sprawy karnej. Wróciłam do domu, przemoc się skończyła, ale po blisko dwóch latach, spędzanych naprzemiennie na ulicy, i ośrodkach terapii uzależnień, pozostała mi trauma na wiele lat. Bardzo długo na widok jakiegokolwiek psychologa, czy psychoterapeuty, otwierał mi się przysłowiowy nóż w kieszeni. Ale pozbierałam się, angażując się w pracę, która swego czasu była dla mnie też i pasją. Dziś mam do tego dystans, choć tamte historie pozostawiły na moim życiu ( w sensie społecznym, nie emocjonalnym ) trwałe ślady. Czasem, gdy ktoś dowiaduje się o moich związkach z Monarem, dostaję z automatu łatkę byłej narkomanki, podobnie, gdy czasem wracam pamięcią do swojego okresu bezdomności. Dla ludzi to jest szok. Nie ma znaczenia, że ja się z tym faktem emocjonalnie uporałam, przekonałam się niestety, że każda emocjonalnie zdrowa osoba, z normalnym poziomem empatii, z którą wchodzę w bliższe relacje, ma z "ogarnięciem" mojej przeszłości bardzo duży problem.
Mam wrażenie, że z perspektywy pacjenta warto po prostu patrzeć na diagnozę jak na coś co jest ci bliskie, aniżeli na coś czym się jest (i tym samym co cię definiuje)
- po prostu basic przemyślenie
Może, nagrasz coś o tikach nerwowych?Pozdrawiam serdecznie🤗
Muszę na to uważać
Myślę, że np. w przypadku osób neuroatypowych, które myślą "inaczej" niż "zwykli" ludzie taka diagnoza może być bardzo ważna. Ludzie z ZA czy np. ADHD przez wiele lat czują się inne i potrzebują zrozumieć z czego ta inność wynika. Diagnoza może być dla nich wybawieniem. Mogą w końcu poczuć się pewniej wiedząc, że nie zwariowały, nie wymyśliły sobie, że faktycznie odbierają świat inaczej. To wiele zmienia w życiu i pozwala bardziej siebie zaakceptować.
Przyznam, że mam problem z tym filmem. Z jednej strony - co bardzo istotne - zaznaczasz, że normalizowanie chorób psychicznych jest niezwykle ważne i może pomóc osobom chorym - które się już leczą, jak i tym, które dopiero będą szukać pomocy, ale z drugiej strony, cała pierwsza część filmu to pokazanie, że choroba dwubiegunowa to worek, do którego często wrzuca się młode, zaburzone osoby. Piszę to z perspektywy osoby od 9 lat walczącej z ChADem. Podobnie jest z borderline. Przez to, że masa ludzi obeznanych w temacie (tak jak Ty) opowiada o błędnym diagnozowaniu, to potem my, osoby chore, BOIMY się mówić innym o swojej chorobie właśnie dlatego, że powołując się na ekspertów zaczną to podważać. Nie twierdzę, że należy zatajać fakty. Twierdzę jedynie, że przy okrojonym wstępie, takie fakty mogą być wykorzystywane "przeciwko" nam, leczącym się, jak i przeciwko tym, którzy zastanawiają się czy zgłosić się po pomoc. Mam nadzieję, że rozumiesz co mam na myśli. To nie zarzut, a jedynie moja, mocno prywatna perspektywa ;).
Efekt kameleona znam od dawna, ale bardzo ciężko mi być optymistką. Efekt nie działa tez zupełnie zawsze, nie jest regułą.
Zainteresowal mnie ten podcast. Kupie ksiazke.
Jezeli ktos ma powazny problem natury psychologicznej, zaburzenia osobowosci itp. Prawidlowa diagnoza pozwala dostosowac terapie inaczej sie nie da, inna sprawa, ze nie musi pacjent jej znac.
Zaloze sie, ze osobisty wklad to bylo(?) 420 :) Ciekawy material swoja droga. Diagonozy to swietna rzecz, ale raczej tylko domorosli/poczatkujacy/slabi psychologowie patrza na innych stricte przez pryzmat etykiety. A wyjatki (niektorych diagnoz nie da sie ignorowac) potwierdzaja regule.
W psychologii jest wytłumaczenie na wszystko, nawet kiedy wydaje się przeczeniem przyczynoskutkowosci. Niektórzy nazywają to losem, samospełniająca się przepowiednią, kto czytał Edypa? Pewnie większość, już tak dawno można śledzić psychologię, tam gdzie człowiek tam i psychologia.
Powiedz/napisz, proszę, co to za cykl granatowych książek, które masz na pierwszej od góry, a w filmie po swojej prawej stronie głowy.
Mi też lekarz mówił, że diagnoza nie jest ważna.
Szkoda, bo wtedy łatwiej nad sobą pracować wiedząc,że to wynik z choroby.
Z drugiej strony można wszystko wtedy na chorobę zwalać i pod to podciągać.Nie wiem czy to nie prowadzi wtedy do użalania się nad soba 😊
Jestem alkoholikiem i świadomość tego nie pozwala mi wrócić do nałogu , ale z tego tytułu w przypadku zachowań niewłaściwych ( prokrastynacja , agresja , nienaturalny lęk ) ,, jestem usprawiedliwiony ".
Ciekawe są te badania w kontekście powtarzania dziecku - z tobą zawsze są jakieś problemy , zawsze musisz coś zrobić , ty nigdy się nie posłuchasz itd.
Witam
Mam taki pomysł na ciekawy odcinek na temat Chadu a rodzicielstwa, mogłabym pomóc jako żywy przykład ponieważ jestem w tej sytuacji a jest to myślę całkiem ciekawe pozdrawiam ;)
Ja mogłabym podzielić się swoim doświadczeniem. Mam zdiagnozowaną anoreksję od paru lat, ale przed diagnozą lekarza, moja mama bardzo pilnowała mojej wagi i pamiętam gdy pewnego dnia ważyłam się i ona obserwowała co wskaże waga, to widząc wynik wskazany przez wagę powiedziała " Jesteśmy już jedną nogą w chorobie.." , a ja zamiast odebrać to jako sygnał, że juz nie mogę chudnąć, to dodało mi to takiego kopa, żeby iść dalej w dół, ja już też poczułam się bardziej pewnie w tym, że " mogę chudnąć i stosować różne triki stosowane przez osoby chore na anoreksje, bo przecież jestem chora więc tak powinnam robić" myślę, że słowa mamy dały mi też ulgę takiego wytłumaczenia, usprawiedliwienia, (o którym wspomniane było również w filmie) dlaczego tak się dzieje, że spadłam do tak niskiej wagi itd. A co do pytania po co wogóle są te diagnozy, to myślę, że przede wszystkim ma to na celu pomóc lekarzom czy innym specjalistom w przyjmowaniu pewnych postaw. Wiadomo, że każdy jest inny i powinniśmy podchodzić bardzo indywidualnie do każdej osoby, ale są jednak takie zachowania, zjawiska, czy sytuacje, na które warto zwracać szczególną uwagę w danym zaburzeniu, co może pomóc człowiekowi w robieniu postępów w terapii, czy leczeniu.
Kto to teraz widział zdrowych na umyśle ludzi? Oj rzadko to się zdarza :)
Dawkins w jakiejś swojej książce wspomina, że jakaś psycholog w USA (dla zgrywy!) opublikowała artykuł o chorobie polegającej na alergii na kolory (w szczególe chodziło o kolory skarpet) ; w następnym tygodniu po publikacji do lekarzy zaczęli zgłaszać się pacjenci z objawami tej choroby :)
Jak zaczęłam moją pierwszą psychoterapię CBT, psychiatra i psychoterapeutka mówili "wydaje się, że to zaburzenia lękowe i nastoju", bez żadnego konkretu. Dla mnie to było dziwne. Podejrzewałam u siebie borderline, dostałam leki przeciwdepresyjne i stabilizujące nastrój, co dla mnie tylko potwierdzało moje domyślenia. Nie rozumiałam, czemu nie chcą mi powiedzieć wprost. Pytałam psychoterapeutki kilka razy, czy to choroba afektywna dwubiegunowa? Borderline? Depresja? Nerwica? Słyszałam wtedy: "Ale jakie to ma dla pani znaczenie?" Szukała dla mnie potwierdzenia, że nie mam nic z powyższych, zamiast dać mi to, co wtedy potrzebowałam. Podkreślała wielokrotnie, że nic nie jest czarno-białe. Każdy jest w różnym miejscu w tym zakresie szarości, że zmienia się to nawet w zależności od dnia. Zrozumiałam to w pełni dopiero niedawno, po 3 latach, jak już wyzdrowiałam! Jak przestałam patrzyć na swoje problemy przez ten pryzmat, łatwiej było mi się z nimi pożegnać. I jestem wdzięczna, że nie dostałam łatki. Nie wiem, czy miałam rys borderline, ale to nie ma już dla mnie znaczenia, bo teraz nie spełniam już kryterium, funkcjonuję bardzo dobrze i jestem szczęśliwa. Pozdrawiam :)
zaburzenia lękowe leczy się właśnie antydepresantami ;)
@@Eww.... Wiem o tym, bardziej mnie zastanawiała wtedy lamotrygina, chociaż psychiatra mnie zapewnił, że to w celu uniknięciu manii. Ale może wiesz, jak działa efekt potwierdzenia. :)
@@Eww.... ja mam zaburzenia lękowe zdiagnozowane...
Znam jednego gostka z chorobą dwubiegunową... Szokuje mnie, że to schorzenie można pomylić z czymkolwiek innym. Z drugiej strony tego człowieka diagnozowano z 3 lata za długo, co skutkowało rozwaleniem jego dotychczasowego życia z pył (miał pod 30 lat) ;/
o ile z diagnozowaniem chad u dzieci/nastolatków faktycznie warto się nie spieszyć, żeby nie etykietowac, to u dorosłych diagnoza chad dużo zmienia- im szybciej tym lepiej. wprowadzenie stabilizatorów nastroju często RATUJE ŻYCIE
Znam kilka osób, które chodzą dosyć często do lekarzy i denerwują się kiedy lekarz mówi, że wszystko w porządku. A kiedy raz byłem świadkiem jak lekarz nastraszył pewną bliską mi osobę (sytuacja podobna do googlowania bólu głowy i wyskakuje rak mózgu) to ta osoba wręcz się ucieszyła, z takiej diagnozy. Wręcz się uspokoiła. Dla mnie takie podejście jest po prostu chore, ale jak widać niektórzy lubią czuć się źle. Uważam coś takiego za jakiś wyższy level masochizmu.
Takie zachowanie może wynikać z różnych czynników. Ja będąc nastolatką byłam przekonana, że umrę młodo, bo "mam takie dobre życie, że to niemożliwe i coś złego musi się wydarzyć". Tak btw. to wcale nie miałam, co odkrywam dopiero teraz. Jeśli ktoś ma skłonności do takiego czarnowidztwa to żyje w ciągłym lęku, a spełnienie przepowiedni ten lęk rozładowuje. To trochę tak jak świadkowie Jehowy czekający na Apokalipsę - nie wiesz kiedy walnie xd A jak już walnie to przynajmniej schodzi napięcie xd
A gdyby wykorzystywać świadomie efekt Pigmaliona w codziennym życiu?
Bo czasem bywa tak, że ludzie mają w swoim otoczeniu osobę, z której zdaniem liczą się bardziej, niż ze zdaniem innych i czasem samemu zdarzyło mi się słyszeć od innych ludzi, że gdy się uczą czegoś dla nich osobiście ważnego wyobrażają sobie własnie taką osobę, z której zdaniem się liczą np. Gdy ta osoba ich o to pyta i my odpowiadając jej wyobrażamy sobie aprobatę i uznanie tej osoby i gdyby w porozumieniu z taką osobą jeśli ktoś, oczywiście taką ma poprosić ją właśnie i to, aby przykleiła nam jakieś pozytywne łatki, czy nie bylibyśmy w stanie ich wspierać i w nie wierzyć? Skoro człowiek może poprawić sobie nastrój gdy czuję się źle myślą "będzie Dobrze" lub "na pewno dam radę" to czy to jest niemożliwe?
oh sh*t.. trzeba zacząć patrzeć i myślę bardziej optymistycznie na wszytko 😅
No u mnie pozbycie się łatki na siłę powoduje gorszy stan, bo wtedy traktuję siebie jako "bez zaburzeń", a przecież jest cały czas coś nie tak. Mam podobno ZA i wolę to wiedzieć, bo zawsze widzę jak moje myślenie jest inne od tych "normalnych".
Tez tak sadze ;)
Przez półtora roku brałem leki na Chad myśląc że biorę tabletki na depresję. Psychiatra zmanipulował mnie tak abym myślał ze to tabletki na depresję. Dopiero terapeuta po jakimś czasie stwierdził że trzeba coś zmienić i dopiero wtedy okazało się jak wygląda sytuacja. Ehh...
To na świecie są jeszcze inne choroby niż kowid? :D
@onlyFairPlay Tak są, on akurat mówi o chorobie psychicznej, a COVID jest chorobą ale nie psychiczną.
Ironia, sarkazm. Kojarzymy?
@@onlyFairPlay czego mozna oczekiwac od Kwiatkowskiej....Klara do garuf marsz
Witam serdecznie,czy grał Pan w Dark Souls ?
Niestety nie, ostatnio grałem w Gothica 2, ale żeby nie było to był listopad 2020 😄
Czy da się pójść na studia bez chęci podejścia do matury? Z tego co wiem jest coś takiego jak rok zerowy..
W Polsce nie, musisz mieć zdaną maturę i wtedy nawet wynik nie ma znaczenia, jeśli pójdziesz na prywatną uczelnie i zapłacisz. Na dziennych wynik ma znaczenie, z każdego przedmiotu- im więcej tym lepiej. Jeśli jeszcze nie jest u Ciebie za późno, to bierz się na nauki, dopóki mózg jest na fali :)
Przepraszam za ostatni komentarz na temat narcyzmu..nie miałem prawa. Głupio mi i przykro :(
"Wszystko zaczyna się od krowy." Czy to nie głupie ta reklama?
sry...ale to co mówisz o eksperymencie z dzwonieniem to jest nie uzasadnione.
Nie wiem czy ta onterpretacja jest twoja, czy idziesz śladem opublikowanych "wniosków", ale jak by nie było to jest to nie uzasadnione. Tak włąśnie wygląda dzisiejsza psychologia. Zabawa w skojarzenia, w wymyślanie "zasad".
Jest po prostu dużo prostsze wytłumaczenie. Kobiety atrakcyjne fizycznie, są pewniejsze siębie i mogą po prostu być bardziej swobodne itd....To chyba jest dość proste. A dodawanie do tego tłumaczeń, że wyobrażenie kogoś"wpłynęło na to jaki ktoś był, to ja jeszcze rozumiem że ktoś tak sobie wymyśla, ale podawanie tego jako nauki jest mało poważne. To są banialuki w mojej ocenie. Nie do potwierdzenia w żaden naukowy sposób. Takie new Age
Zjadłem zupę nad Bombajem spadł samolot. Moja wina a "wytłumaczenie" zawsze sobie jakieś doczepię. Brakowało w tym eksperymencie jeszcze oceny rozmów tych mężczyzn. Jeśli ich wycięte wypowiedzi brzmiały by wyraźnie inaczej kiedy rozmawiali z atrakcyjną i kiery rozmawiali z nieatrakacyjną to ok. Idzmy tym tropem...ciekawe jednak że tego nikt nie miał zamiaru już sprawdzać.
No pewnie że wiemy, dokończymy wymieniać za ciebie : Cukrzyca, schizofrenia, wszawica, grzybica, łuszczyca, reumatyzm, zaćma, mania przesladowcza, nadciśnienie, trądzik młodzieńczy, trądzik różowaty, paranoja, oraz nienawistnica spadkowa która występuje zawsze u tych których spadek nie dotyczy. Miłego wieczoru życzę. 😁😎
Proszę, nie mieszaj pojęć!
"Efekt kameleona to nic innego jak niezależna od naszej woli, automatyczna skłonność do upodobnienia się do osób, które przebywają w naszym otoczeniu i tworzą z nami relację. Upodabniamy się na wiele sposobów - przejmujemy mimikę, gesty, sposób mówienia, chodzenia, ruszania się w ogóle, zachowywania się."
To, co opisujesz jako efekt kameleona to efekt Pigmaliona - samospełniającej się przepowiedni. Dotyczy on obu przypadków - zarówno pozytywnych, jako i negatywnych. To, co opisujesz jako efekt Pigmaliona to efekt Galatei (albo aureoli).
Efekt Golema użyty został poprawnie.
Ja zanim miałam diagnozę CHAD miałam zdiagnozowaną depresje a to był błąd
Moim zdaniem wreszcie lekarze nie boją się tej diagnozy
Miałam podobnie, mi wciskano, że mam nerwicę - a tak naprawdę mam CHAD. Może po prostu na zachodzie część lekarzy ma mówiąc potocznie "jaja" i nie boją się kogoś tak zdiagnozować? A nie każda osoba z CHAD musi chcieć targnąc się na swoje życie. To ekstremalne przypadki.
@@urszulagawowska1283 dokładnie brawo👏
Pierwsza diagnoze dostaje sie w szkole Podstawowej !
Zmienic to !
Szkoły to miejsce bardzo nadużywający w niezdrowy sposób etykietowania.
Wzrosła ilość diadnoz choroby dwubiegunowej, ponieważ po pierwsze trzeba było zarobić na psychotropach, które wówczas w szkołach rozdawano, a raczej kazano dzieciom łykać za darmo, czyli za pieniądze podatnika. Po drugie, już wtedy chciano ogłupić dzieci, aby jako odoby dorosłe, podatne były na manipulacje czasów dzisiejszych.
I wybrały MASONA Bidena 😄
Nie jestem Polakiem🐖🦎 (od 30 roku życia) i jestem z tego dumny! 🦕Lepiej późno niż wcale; codzienie gdy otwieram oczy, dziękuję ŻYJĄCEMU WIECZNIE; że nie jestem już katolikiem.🤗 #rozum
Można i tak.
Z ludźmi rozmawiać się powinno a nie leki na siłę wpierdalać, te leki to jak narkotyki działają
@Anastazja Walenta jest Xd
@Anastazja Walenta na głupich Ludzi nic nie działa dlatego mówią ze nie ma "innego wyjścia"
Myślę, że należy zacząć od tego iż od kilku.lat zmieniono definicję ZDROWIA. Odwróco nogi do góry, a głowę skierowano w dół.Choroba afektywna dwubiegunowa to jest MODA.Jak świat światem od tysięcy lat mieliśmy dibre i złe dni.Zmiany chormonalne, zły sen , zbyt dużo stresu,jakiś ból, sprawiają.zmiany nastroju.Z okaleczania się jako problemu psychicznego zrobiono modę. Przykładem tego są tatuaże. Przecież to jest świadome przyzwolenie na zadawanie sobie bólu. To nazywa się masochizmem. Zmiany swojego wyglądu są niczym innym jak brakiem akceptacji siebie, to przecież.problem psychiczny. Wykręcono problem i mamy modę.W USA terapie psychologów to nic innego jak jeden z łatwego zarabiania pieniędzy. Psycholodzy często uzależniają klientów od siebie. Rzadko psycholodzy są uczciwi i po maximum 10 sesjach bez efektów mówią;;DZIĘKUJĘ ZA WSPOŁORACĘ I KOŃCZYMY SPOTKANIA..Pod uwagę należy wziąć nasze geny z którymi przychodzimy na świat. Przecież mamy geny ze strony mamy i taty. Diagnoza;;; to cudza ocena.
Ty facet głupoty opowiadasz. Jak zawsze z resztą.
Czyżby zdiagnozowana choroba dwubiegunowa ?
Ale siedzi i ogląda jak widać "zawsze" skoro wie. To się nazywa toksyczna miłość 😅
Źle panu z oczu patrzy. Fanatyzmem zajeżdża.
Napisałem to, zanim powiedział pan o faszystowskim etykietowaniu ludzi.
Szatańskie oczy , widać że pracuje dla illuminati , ogłupiają ludzi mówiąc że ziemia jest KULĄ !!! niesamowite co człowiek może zrobić za pieniądze , trzymajmy sie razem płaszczaki polaki
Nie wiem dla kogo pan pracuje, ale na pewno są to ludzie oderwani od rzeczywistości i myślący, że inni ludzie są głupi.
pracuje dla illuminatów ciołku
Przestań machać tą ręką ! Czy kogoś jeszcze to irytuję ?