Ja na swojej drodze znalazłam miłość mego życia, w dodatku człowieka, który miał ten sam problem, ale miał go już przepracowanego. Tworzymy już 15 lat zgrane małżeństwo, mamy dzieci, mamy jakieś sukcesy zawodowe, to nas napędza. Są momenty gdy DDA daje znać o sobie, ale jakoś wspólnie nauczyliśmy się pracować nad zmorami dzieciństwa.
Dokładnie mam to samo, czasem jak ktoś próbuje kłamać też na swój sposób potrafię to zauważyć jak dam poznać tej osobie która próbuje kłamać to wtedy. Jestem dla niej niewygodny i nie potrafi mi spojrzeć w oczy
Dokladnie tak jest, czlowiek czuje wszystkie niuanse emocjonalne, mimo tego ze sa chowane, i wydaje sie ludziom ze nikt nie widzi nie czuje.... To chyba do dzis moj wielki problem, nie dbanie o siebie, ale zawsze o innych, od lat powracajace glebokie depresje...
Jestem DDA... Dziękuję za temat.. Ciągle bagatelizowany w naszym społeczeństwie.... Dziś po terapii.. Po latach odkrywania siebie.. Przemian duchowych.. Uważam że dopiero zaczynam żyć... Te lata przed to jakiś amok... Życie w schematach.. Wyborach nie moich... Bez kontaktu że swoim ja..Długo myślałam że ktoś mi wykradł 15 lat życia czułam ból... Żal.. Dziś z tym pogodziłam...wybaczylam rodzicom... Żyję tu i teraz cieszę każdym dniem...codziennie odkrywam jakieś blokady... Scgemaciki.. Które próbuje obalić.. Wiem że ta walka jeszcze potrwa.. Nie da się lat przyzwyczajeń zniwelować w miesiąc.. To już 6 lat.. Ale nie poddaje.. Chciałabym tylko by rozwinąć świadomość społeczna..zadbac o młodych... Nastolatków.. Nie tylko wtłaczać im masę wiedzy często niepotrzebnej.. Ale też zadbać o ich zdrowie psychiczne.. Iść z duchem. Czasu i problemów które pokoleniowo zmieniają... Mi nikt nie podał dłoni... Ale wiem ile by ta dłoń zmieniła w moim życiu... Pozdrawiam... Pana i wszystkich DDA.
Też uważam że problem ten jest bardzo bagatelizowany w naszym społeczeństwie. Mało kto z osób które znam kiedykolwiek spotkała się z terminem DDA. Mam jednak cichą nadzieje że problem będzie w niedalekiej przyszłości będzie miał tendencje spadkową niż wzrostową. Żadnemu człowiekowi nie życzę przechodzenie przez takie piekło jak dorastanie z uzależnionym rodzicem/rodzicami. Sama prowadzę moją walkę z syndromem DDA i mam nadziej że też w końcu poczuje że moje życie się zaczyna. Powodzenia dla Ciebie w dalszym poznawaniu samej siebie i starych nie potrzebnych już schematów.
Gdy Mama nie przychodzi na przedstawienie oglądać wyuczona rolę - rozpłakałam się. Mam 34 lata, jestem aktorka i reżyserka, autorka scenariuszy i wciąż odczuwam wstyd za ten czas, kiedy talent się ujawniał, że coś jaśniało, że i tak zostało wystawiane na nieobecność. Na szczęście dziś ludzie z całej Polski przyjeżdżaja na moje przestawienia. Wiara i dobrze rozumiana pokora to jest wejście w prawdę o sobie mi pomogły, choć źle przedstawiona wiara a z nią chora odpowiedzialność za wszystko złe wokół mnie rozkręciła i pokrecila sumienie. Pozdrawiam.
DDA wiecznie żywe! Kiedyś piło się herbatę i kompoty, teraz głównie, szczególnie młodzi, piją piwo, wino. W komunie zataczający się na ulicach byli bardzo częstym zjawiskiem, teraz podchmieleni, najarani, naćpani, co zresztà w świecie młodych jest w dobrym stylu. W plandemii wzrosło spożycie alkoholu. Także tego...
a ja jak to wysluchalam to do mnie wg tego co bylo mowione, najbardziej przemawia dziecko niewydzialne. nawet teraz lubie a wrecz kocham byc sama z soba w totalnej ciszy w pokoju. zadne tykajace zegarky, zamkniete okno no w ciszy poprostu. i im jestem starsza, tym bardziej to lubie.
5 milonów to bardzo łagodne szacunki, jak powiedział ojciec Keating "98% rodzin jest dysfunkcyjna, a reszty nie poznałem" :) moja rodzina zachowuje się jak rodzina alkoholowa, mimo chwilowego braku czynnego alkoholika. Dziękuję ludziom z domów alkoholowych za wsparcie i przetarcie ścieżki.
Jeszcze poza alkoholem są rodzice narcystyczni, psychopaci z depresją z DDA, z kompleksami, toksyczni, awanturujący się, wszystko to się zazwyczaj odbija na dziecku, a dziecko każdy może mieć bez żadnych.
Bardzo zastanawia mnie kim są osoby, które pod tym materiałem dały łapkę w dół i z jakiego powodu to zrobiły. Czyżby owi rodzice nie umiejący spojrzeć prawdzie w oczy i przyjąć odpowiedzialności? Świetny materiał, który w zasadzie mówi o mnie wszystko. Mimo trudności w ułożeniu sobie życia nie żałuję tego kim jestem. Pozdrawiam serdecznie autora i wszystkich mi podobnych 😃
Ojj, chyba nie wiesz co mówisz. Jeśli tego nie przeżyłaś, to nie powinnaś dawać sobie prawa do wyrażania takich stwierdzeń. Żadne dda by tak nie powiedziało. Przeżyć to jest właśnie sztuką a wyjść z tego bez większego szwanku to nielada wyczyn
A ja mam tak, ze dochodze do wniosku ze dzieconstwo to rana ktora sie musi zagoic, zeby czlowiek w koncu przestal ja rozdrapywac i nauczyl sie zyc. I dopiero jak doroslam zorietowalam sie jak mnie pocharatano. Ale wyroslam z drapania strupków. 😉
@@martadiallo6944 a jak myslisz o czym jest ten cytat? Tylko metafora obuwnicza. Jesli jestes dda i masz w miare poukladane w glowie to zrozumiesz te metafore. Za jakies 10 lat.
Jestem DDA. Ojciec jest egoistą, cholerykiem i alkoholikiem (kontynuuje pijackie dzieło swojego ojca). Babcia i matka nauczyły go, że dostanie, czego chce bez zważania na dobro reszty rodziny. Z finansami zawsze było zatem krucho. Jestem najstarsza z rodzeństwa, ale nie jestem bohaterem rodziny. Odziedziczyłam po ojcu temperament i prowadziłam z nim wojnę od mniej więcej 12. roku życia. Jako jedyna mu się sprzeciwiałam, nawet gdy kończyło się to przemocą. Mój stosunek do matki także nie jest dobry, mam jej za złe folgowanie ojca zachciankom i to, że nigdy nie odważyła się go zostawić. Mimo to wdzięczna jej jestem za te wszystkie razy, kiedy stawała w mojej obronie. Dorosłam i skupiam się na sobie. Staram się realizować swoje cele i marzenia, bo w dzieciństwie nie miałam ku temu możliwości. Jeśli chodzi o relacje, to nie mam problemu w nawiązywaniu znajomości, ale nigdy się w nie nie zagłębiam. W towarzystwie wiodę prym dzięki przebojowości, ale blisko siebie nikogo nie dopuszczam. Nigdy nie odczuwałam potrzeby bliższych relacji, pociąg seksualny jest mi obcy, ale nie wiem, czy mój aseksualizm wynika z syndromu, czy raczej jest przyrodzony. W każdym razie nie przeszkadza mi to, a wręcz to lubię. Jeśli miałabym szukać kogoś bliższego, raczej byłyby to poszukiwania bratniej duszy, a nie partnera w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Rodziny budować nie zamierzam, bo nie mam ku temu ni chęci, ni predyspozycji. Nie mam problemu z samooceną, znam swoje ograniczenia i możliwości. Alkoholu nie lubię, nie ma dla mnie wartości poza przemysłem chemicznym, farmaceutycznym etc., choć nie mam też na tym punkcie fobii. Moje spożycie jest okazjonalne i nawet wtedy ilości są niewielkie. Widziałam, do jakiego dna używka może człowieka doprowadzić, więc raczej jak na błazeństwo patrzę na styl życia moich rówieśników. Jeśli ktoś poświęcił czas na tę spowiedź, to dziękuję 😊. Może pozwoli komuś wzbogacić wiedzę o syndromie.
Miłego dnia ci życzę. Każdy z nas to przeżył inaczej i każdy z nas jest inny. Ja jestem silnym facetem robię wszystko na odwrót mam żonę troje dzieci poświęcam im czas dużo czasu. Materialnie bardzo dobrze nic mi nie brakuje ale też milionerem nie jestem. Moim problemem jest to ze kupuje za dużo jedzenia. Spiżarnia pęka w szwach ale nic się nie marnuje przekładam towar jak w sklepach na półkach od daty ważności 😂🤣😂 mam znajomych mam 2 hobby i siłownia i strzelnica ale czuje się cholernie samotny. Na codzień jestem wesoły i odsuwam od siebie wszystkich co narzekają za często. Masakra co ? Miłego dnia ci życzę. 🙂
@@wesoyromek9222 też mam wszystkiego za dużo .jedzenia ubrań pościeli ręczników .Gdy starzy pili gdy matka znikała na melinach po dwa tyg .Ja i mój młodszy brat nie mieliśmy co jest ....
Zaświeciłeś mi żaróweczkę nad głową. Dziękuję za uświadomienie mi, że jestem DDA. Może w moich relacjach z ludźmi w końcu coś się zmieni na lepsze, dzięki Tobie. Ps. Bardzo fajny, wartościowy kanał.
Jestem DDA i nadal to przepracowuje, tata pił a mama była współuzależniona ale zawsze starała się być dla mnie wsparciem na tyle na ile umiała. Kiedy odkryłam zjawiskowo DDA byłam na studiach i postanowiłam napisać pracę dyplomową na ten temat, jak DDA radzą sobie w kontaktach interpersonalnych i jaka mają samoocenę. To bardzo pomogło mi się uporać z wieloma rzeczami.
Jestem bohaterem domu. Wiele lat uczyłam się by przestać próbować zadowalać wszystkich wokół. Celem moich działam nie było zadowolenie siebie tylko innych. Uczyłam się dla matki, poszłam na studia, które ona chciała. W liceum spałam po 4 godziny dziennie by mieć czas na prace w gospodarstwie, pomoc w nauce młodszym siostrom i swoją naukę. Nigdy nie rozwinęłam żadnego hobby bo nie miałam na nie ani czasu ani pieniędzy. Poczucie własnej wartości było na zerowym poziomie. Wpadałam w takie pułapki „jak będę się dobrze uczyć/jak będę ładnie się ubierać/jak będę najmocniej imprezować to będą mnie lubić”. Matka była współuzależniona i wszystkie swoje niespełnione ambicje przelewała na mnie. Zawsze miałam być grzeczna i pomocna. Teraz po śmierci ojca w końcu zaczynam odkrywać co sama lubię robić, jaki mam charakter, jak chce się ubierać. Nie radzę sobie nadal z kontaktami z innymi osobami. Boje się dotyku innych osób. Lubię tylko dotyk mojego partnera i dziecka. Na każdy inny cała się spinam.
@@gdkabsbdkwkwm4187 na szczęście właśnie dużo mi się w głowie naprawiło, gdy zaczęłam obserwować tych, których podziwiałam. Znalazłam w życiu mentora, który nieświadomie stał się „moim ojcem”. Sama z tymi wzorcami, które miałam nie byłabym tu gdzie jestem.
Dziękuję Panu za ten materiał. Właśnie kończę pisać pracę licencjacką na temat dorosłych córek alkoholików i w przyszłości chciałabym pomagać osobom, które wychowywały się w rodzinie z problemem alkoholowym. Pozdrawiam serdecznie!
A ja właśnie myślę czytają wasze komentarze,że nie tylko dda ale i żona i wnuczka. Praktycznie mówiąc z dziada pradziada ze strony jednej i drugiej😔 powiem tylko tragedia pod każdym względem.
Świetny materiał. Miałam bliski kontakt z osobą DDA. Było kropka w kropkę tak jak mówisz. Dołączyłabym jeszcze liczne natręctwa oraz lęki. Najsmutniejsza jednak była nieświadomość tej osoby i wyparcie samego faktu. Szkoda, że tak wiele osób żyje w nieświadomości, że mogą sobie pomóc przez chociażby terapię..
Bardzo ciekawy filmik, tytuł zapisałam. Tematyka ogromnie trudna, mimo że mam 40+ nadal walczę by to pokonać. Jestem od dobrych 18 lat w związku, mamy 2 dzieciaków w tym syna z Aspergerem, sporo problemów zdrowotnych na koncie, ale wierzę że będę lepszym rodzicem niż moi byli kiedykolwiek. Ważne dla mnie by dzieciaki się mnie nie wstydziły, a sama bym mogła je wychować na przysłowiowych "dobrych ludzi". Pozdrawiam cieplutko😊
Jestem DDA. Dziękuję za ten materiał bardzo mi nakreślił to co się wiaze z moim życiem. Założyłam rodzinę, jestem żona i mamą i tak naprawdę toksyczność środowiska w jakim się wychowywałam trafiła do mnie momencie poznania mojego meza i jego rodziny. U mnie każdy żył osobno natomiast u męża rodzina była wsparciem, ciepłym miejscem do którego chce się wracać. W momencie gdy wyjechałam na studia 11 lat temu i wyszłam z domu rodzinnego (byłam wg opisu kozłem ofiarnym) podjęłam najlepsza decyzję w swoim zyciu i myślę, że to mnie uratowało. Mam jeszcze troje rodzeństwa i obserwuję ich zachowania. Tylko ja i siostra wyszłyśmy z tego i staramy się iść dalej. Ojciec z problemem alkoholowym zmarł wiele lat temu. Natomiast to co się działo przed laty miało destrukcyjny wpływ na relacje w rodzinie. Niby alkoholu w rodzinie nie ma ale nie potrafimy ze sobą rozmawiać i być blisko. Dopiero w rodzinie, która założyłam z mężem czuje się dobrze. A w głowie mam tylko to, żeby zapewnić mojemu dziecku wspaniałe dziecinstwo. Chyba chce zrekompensować w ten sposób dziecinstwo, którego ja nie miałam.
Dziękuje że podzieliłaś się swoimi doświadczeniami. Przykro mi z powodu Twojego rodzeństwa z którym nie jesteś wstanie nawiązać normalnej rozmowy. Moje doświadczenia z ojcem alkoholikiem bardzo związały mnie z moim rodzeństwem w sumie poszło u mnie to w taką stronę że uważam tylko ich za rodzinę i ze nie mam żadnej potrzeby tworzyć własnej.
Dziękuję pięknie 😁 Byłam tego co mówisz świadoma, ale tym filmem upewniłeś mnie, że jednak jestem bardzo charakterystycznym przykładem dda. Serio pomyślę nad terapią, choć jeszcze przed obejrzeniem byłam pewna, że jej nie potrzebuję. Zacznę od książki. Za nią również dziękuję 😁
Ten przypadek też jest podobny do DDA. Różnica w nazwie (Dorosłe Dzieci z Rodzin Dysfunkcyjnych) i nasileniu objawów. Ale jest wiele podobieństw do DDA.
To, że jestem DDA wiedziałam już od kilku lat. Dzięki temu filmikowi sięgnęłam po książkę i z początku aż mnie przytłoczyło to z jak poważnym problemem tak naprawdę się mierze. Dziękuję, bo to dało mi siłę żeby zasięgnąć pomocy specjalisty i nadzieję na to, że mogę wygrać tę walkę.
Fajny byłby też odcinek na temat dzieci wychowanych przez DDA - takie uzupełnienie tego tematu. Ostatnio uświadomiłem sobie, że moi rodzice oboje pochodzą z rodzin, w których jeden rodzic nadużywał alkoholu. Od jakiegoś czasu sami nadużywają, ale w okresie do 15 r.ż spożycie nie miało raczej miejsca. Widzę jak bardzo moja rodzina jest porozbijana, i jak oddaleni od siebie jesteśmy. W domu panuje raczej atmosfera ciągłego napięcia, przeplatanego chwilami ciszy, po których następują kolejne wrzaski i wykrzykiwanie przekleństw, bo np. zepsuł się pilot do tv. Sam mam problemy z poczuciem własnej wartości i kiedy wracam pamięcią do czasów gdy byłem młodszy, przypominam sobie jedynie krytykujące głosy, wyzywanie od nieudaczników, wyśmiewanie problemów i ogromne kary za każdą 2jkę w szkole. Szukałem informacji na temat dzieci wychowywanych przez DDA ale to były tylko strzępki informacji. Wydaje mi się, że taki problem może dotyczyć znacznej ilości osób.
Bardzo smutny przytlaczajacy opis. To nie jest Dom to jest pieklo. Przykro mi, ze rodzice , moze czesto tez nieswiadomie, tak psuja charakter dziecka, destrukcja w calej okazalosci. Ja moglabym napisac Autobiografie jako dda. To jest pietno na duszy.. .......najgorsze jest to, ze kochasz rodzicow ( i nienawidzisz jednoczesnie ) i TA ambiwalencja pograza za nami jak wlasny cien.....w konsekwencji czego mylilam cierpienie, konflikty bol i chlod emocjonalny z miloscia. Spokojna milosc - to nie milosc..... Calkowity brak umijetnosci znalezienia odpow.partnera, oraz calkowity brak umijetnosci bycia odpow. Partnerem. Kontrola , leki , neurotyczne uzeleznienie od zwiazku, wyuczona rola ofiary, nie wspominajac juz o wykonywaniu roli rodzica dla wlasnych dzieci. To tylko szczyt gory lodowej....... A teraz druga strona medalu : z punktu widzenia reinkarnacji nastepujaca teza : NASZE DUSZE WYBIERAJA SAME SWOICH RODZICOW......BRZMI OKRUTNIE ALE ABY TO ZROZUMIEC, NALEZY DOGLEBNIE ZAZNAJOMIC SIE Z TEMATEM. Jestem DDA....w obliczu pojecia karmy nigdy nie jestem ofiara. Sami kreujemy , z poziomu duszy, nasze doswiadczenia.
Trzymaj się. Bardzo chciałabym dodać Ci otuchy. Rozumiem, że w rodzinie może być jak w piekle. Dorastający człowiek potrzebuje wsparcia, akceptacji, miłości od najbliższych. Gdy zamiast tego są ciągłe kłótnie albo napięcia ciężko o dobre warunki do rozwóju. Nie musi być alkoholu by było źle. Mi pomagało szukanie osób spokojnych, które potrafią wysłuchać, mają życiowe doświadczenie (bibliotekarka, starsze samotna Pani), teraz takim wsparciem jest grupa DDA w moim mieście. Ważne by z problem nie zostać sam na sam. Tym bardziej, że dziecko, młoda osoba całą winę biorą na siebie. ;)
@@beaterevolte6450 druga strona medalu jest taka, że reinkarnacja to bzdura. No chyba, że pamiętasz, jak twoja dusza wybierała sobie rodziców. Życzę wszystkiego najlepszego, pomimo wypisywania takich rzeczy
O tym że jestem DDA dowiedziałam się 15 lat temu- na studiach, dzięki temu zrozumiałam że to nie moja wina kim jestem, jaka jestem... Mam nadzieję, a pewnie tak będzie, że ten film pomoże komuś ❤❤❤
Wróciłam dziś od psychologa, to była ciężka rozmowa ale przedstawił mi koncept właśnie DDA i zachęcił mnie tym tez do poczytania o tym temacie. Zdarzało mi się już oglądać Pana odcinki i świetnie i przejrzyście jest wszystko wyjaśniane, super ze akurat temat, który mnie dotyczy znalazłam akurat tu:)
bardzo prosze o wiecej takich materialow. sa dla mnie kopalnia wiedzy na temat mojej osobowosci i po prostu pomagaja mi, uswiadamiaja wiele rzeczy. pozdrawiam
Tam gdzie jest w domu alkohol pity nałogowo nawet tylko przez jedną osobę dzieci zawsze będą pokrzywdzone psychicznie zawsze. A taki rodzic nie myśli o dzieciach tylko o sobie! A dzieci dorastają i to pamiętają bo bardzo to przeżywali nie idzie tego zapomnieć.
Tylko ze ten rodzic pije bo tez mu w dzieciństwie czegoś zabrakło : miłości ? Akceptacji ? Bezpieczeństwa ? I teraz jako dorosły radzi sobie jak umie...( a raczej jak nie umie) nie usprawiedliwiam, tylko zwykle co co piją to tez mieli dysfunkcyjne dzieciństwo i nie mieli okazji nauczyć się jak bezbolesnie funkcjonować. Jedyny znany znieczulacz to alkohol. Mój ojciec był alkoholikiem i teraz po latach wiem ze był zbyt wrażliwy i poraniony w środku , nie mógł stawić czoła rzeczywistości na trzeźwo
@@irenabushong6494 są też tacy ludzie, to bardzo przykre,ale nie wszyscy popadają w taką destrukcję są ludzie którzy wręcz odwrotnie myślą i nie piją właśnie że względu na to jakie mieli dzieciństwo. Jest różnie człowiek jest tylko człowiekiem i grzeszy. Jednak myślę ,że wierząc w Boga i czytając Biblię ludzie nie popełniają tyłu złych błędów w życiu.
@@irenabushong6494 tak, moja matka nie czuje żalu za to co nam zrobiła, albo otwarcie nie potrafi/nie chce przeprosić i przyznać się. Chociaż od kilku lat jest trzeźwa i rzekomo parokrotnie przeszła program AA. Zamiast tego mówi, że ona miała gorzej i dlatego nie powinnam narzekać. 🤦♀️
Ja bardzo polecam książkę ,, Potęga teraźniejszości '' Eckhart Tolle , po jej przeczytaniu u mnie nastąpiła wielką przemiana i bardzo mi pomogła odciąć się od przeszłości
Moim jedynym wsparciem od rodziców były awantury, krzyki, kary, zakazy, nakazy i lanie xd Teraz się zastanawiają czemu nic w życiu nie próbuję osiągnąć. A ja jestem wypaczony i się nie da, bo czuję sie jak g*wno
@@bigglasses1953 bez kitu, to, że ktoś jest ojcem lub matką nie oznacza, że z automatu należy mu się miłość i szacunek. Na to KAŻDY musi zapracować sam.
Byl czas,ze to rodzice dla nas nie mieli czasu,a teraz my sie tak samo im "odwdzieczamy".Tylko milosc uzdrowi relacje...a zrodlem milosci jest Bog...ja dziekuje ze latwo nie bylo...zloto hartuje sie w ogniu...
Szacunek, za tak dobrze przygotowany materiał o DDA - krótko i konkretnie! Zgłębiam ten temat od 20 lat. Książkę znam i polecam choć przyznam , że dla początkujących w temacie może być trudna .
Kolejny jakże bliski mi temat... Najgorsze jest to, że w Polsce picie alhoholu to już praktycznie tradycja i wielu nie zauważa tego, jak zła może być ta używka i ile krzywdy może wyrządzić. A bycie abstynentem jest niczym bycie ufoludkiem wśród ludzi.
Potwierdzam, mój tata na wszystkich imprezach rodzinnych czy spotkaniach firmowych/festynach z tego co pamiętam z dzieciństwa zawsze odmawiał i nie pił, niewybrednych i chamskich komentarzy zawsze było wiele.. Teraz więcej się o tym mówi, ale w takich latach 90' nie picie to dla wielu był kosmos.
Ja nie używam alkoholu od ok 5 lat - dodam że nie jestem uzależniony. Po prostu doszedłem do wniosku że to strata zdrowia, czasu i pieniędzy. Słyszę czasem komentarze że jestem dziwny a czasem uznanie jak na weselu czy imprezie nie piję. Widziałem już w życiu niejednego fajnego człowieka zniszczonego przez ten narkotyk. Warto być abstynentem dla siebie, żony i dzieci. W takiej sytuacji nie "tworzy" się nowych DDA
@@krzysztofkrupa6795 Tak, z bycia abstynentem płynie wiele korzyści. Mnie alhohol zawsze odrzucał, pewnie głównym powodem jest to, że jestem DDA, ale jest też wiele innych.
Świetnie skondensowane informacje. Polecam korzystać z doświadczeń pracy z DDA osobom DDD. Mówi się o liczbach DDA zapominając i DDD, a tu mamy również ogromne cyfry.
Dobrze mówisz ja też jestem DDA i co powiem to pamiętam w szkole zawodowej miałem 18 lat siedziałem w ławce i czułem się jak by za mną siedziały osoby które mają po 10 albo 11 lat bo zachowywały się nieprzyzwoicie krotko mówiąc i w pewnym sensie to że jestem DDA to zaczynam sie kurde czuc z tego dumny bo jakoś mimo tego że nie miałem normalnego dzieciństwa dobrze sobie radze w życiu mam to coś to co mnie automatycznie kieruje zrób tak a nie innaczej zrob tak bo to dobre tak nie rob bo to złe i mam przeczucie że tak miało być bo nie wyobrażam sobie tego jak ja miał bym sobie poradzić w tym świecie jak bym nie był DDA. Zawsze się czułem w szkole jak bym był poziom wyżej od innych w sensie zachowania ( dojrzałości)
Koty. Nigdy się nie bałem ani kotów, ani psów. Ale raz będąc ujednago mojego kolegi, jego pies wzbudził we mnie niepokój. Siedziałem blisko stołu a stół był blisko wersalki. Ich pies skupiał moją uwagę na sobie, siedział blisko mnie no głaskałem Lunę. Rodzice mojego kolegi siedzieli na wersalce i byli pochłonięci rozmową ze sobą. Zauważyłem wtedy że temu psu wcale nie chodzi o to żeby go głaskać, że siedzi blisko mnie, pilnuje mnie i że jakby siedziały w tym psie jakieś emocje trudne do opanowania. Kiedy odczułem że temu psu może wcale nie chodzić ani o głaskanie, ani o to żeby cokolwiek dostać postanowiłem się jej trochę uważniej poprzyglądać i kontynuowałem. Wtedy spostrzegłem że pies siedzi dokładnie między mną, a właścicielami. Luna pilnowała nie tylko mnie ale i również swoich właścicieli pochłoniętych rozmową. Wtedy, chociaż nic na to nie wskazywało, poczułem że ten pies mnie pogryzie. Przez krótką chwilkę miałem wrażenie jakbym mógł zajrzeć w głąb instynktu tego psa. Natychmiast kazałem im zabrać tego psa od siebie i powiedziałem o swoich obawach. To był tylko jeden jedyny raz kiedy się przestraszyłem jakiegoś psa. Ten pies wtedy jeszcze był dość młody, ale już wyrośnięty a u tego kolegi prawie zawsze coś się działo i często bywał tam alkohol
Nie mam wszystkich syndromów z tej listy mam jednak poczucie że muszę myślic o wszystkich i o wszystkim nie mam czasu dla siebie nagle zaczęłam się bać o wszystkich moich bliskich i się martwić o nich. Ale ludzi obcych którym się źle dzieje też mi bardzo żal. Popadłam w nerwicę lękowa przez to zamartwianie się, nawet jak jest dobrze to się martwię ,że może być za chwilę źle.
Bardzo ciekawie i sensownie omówione zagadnienie. Jako studentka psychologii, mogę stwierdzić, że milej się słucha Pana wykładu, niż większość wykładów na uczelni. Pozdrawiam!
W moim przypadku silnym objawem DDA jest przyjmowanie ,maski błazna'. Jakoś lepiej czuje się, kiedy ludzie się śmieją, czuję się wtedy lubiana, dziwnie docenieniona, mimo że wiem, że niektóre żarty są po prostu głupie i bezsensowne 😉. Poza tym duża wrażliwość, strach przed odrzuceniem, samotność jest wręcz paraliżująca. Przekonanie o tym, że na miłość/przyjaźń, atencję trzeba zasłużyć. Zdaje sobie sprawę z tego wszystkiego, ale to jest silniejsze ode mnie. Ciężko z tym walczy i przyjąć inną postawę, psychika ludzka jest niezwykle ciekawa
Ciekawe jest to ze każdy z nas przechodzi to inaczej. Ja na przykład robię wszystko na odwrót, mam dużo materialnych rzeczy, odkładam pieniądze i kupuje jedzenie na przód jak bym był prepersem i zaraz miało by się coś stać. Często chodziłem głodny jak byłem młodszy. Koledzy dzielili się kanapkami w szkole. Najgorsze jest to ze nawet ze mam dziś wszystko żonę troje dzieci znajomych, to czuje się okropnie samotny. 😔
@@wesoyromek9222 wydaje mi się, że tu jest inna specyfika problemu przez doświadczenie. Ja nie chodziłam głodna, ale zawsze po szkole siedziałam sama w domu do późna. Rodziców nigdy nie było i byłam pozostawiona sama sobie. A samotność w towarzystwie chyba jest najgorsza... próbowałeś terapii?
@@yologabrycha7488 nie cierpię z tego powodu ale czasami jakąś pustkę czuje. Normalnie tak jestem zabiegany w życiu codziennym ze nie mam czasu myśleć mam troje dzieciaków i żonę pracy trochę jest a zaraz będzie trzeba porobić w ogrodzie po zimie. Np czasami mam tak ze wracam od kolegi np o 23 jadę autostradą i zaczynam czuć ze jestem taki samotny nawet jak to trwa 15 a mi się wydaje jak by to była cała wieczność a przecież wiem ze jadę do domu do mojej żony i moich dzieci które kocham. Taka jakaś pustka jest w mojej duszy. 🥴
Mam 19 lat i jestem dda, i nie potrafię nawiązać nawet z innymi osobami bliskiej relacji, czasami coś odwalam mega głupiego, moje zachowanie w ciągu ułamka sekundy potrafi się zmienić o 180 stopni i to jest najgorsze co może być, bo w porównaniu do innych osób, u których rodzice byli alkoholikami lub są, to oni mają bliska osobę, czy przyjaciółkę czy chłopaka, a ja tego nie mam, pewnie też dlatego, że poza piciem alkoholu i tak mój ojciec jest zjebany, matka współuzależniona. Teraz dochodzi do tego, że jak ojciec się na nią drze, a ona przychodzi do mnie to ja nawet nie mogę na nią patrzeć, tylko mówię jej po co ona zawsze do mnie przychodzi ryczeć w poduszkę i dokładając mi tych cegiełek na poduszkę, odpierdalając mi jeszcze, żebym miała jeszcze bardziej spierdolona psychikę, zamiast nie wiem, chronić mnie, nie pokazywać jaka jest słaba. Do niej za chuja nie dociera to, że w momencie, gdy ja jeszcze się nie urodziłam, tylko byłam płodem, ona widziała jakie akcje odwalał typu rozwalenie mieszkania i obsranie go to powinna chuja zostawić, a ona spierdoliła mi życie tym, nie mówię, że to tylko jej wina, ale kurwa, która normalna matka zamiast dla dziecka być osoba silna, niezależna, próbować wyrwać się z syfu, gdzie miała masę znajomych i rodziny, którzy jej pomogli, to wpierdolila się później w małżeństwo jak miałam 2 lata z tym gnojem i ja musze z nim mieszać, bo nie jestem niezależna finansowo, do 18 roku życia nawet przelewów nie umiałam robić, nie wiem jak się załatwia wiele spraw, chociaż staram się nauczyć i dowiedzieć, tylko, że gdy kogoś pytam to ludzie mnie wyśmiewają dlaczego ja tego nie wiem. Ja mam tak w chuj za złe matce to, że jest taka osoba jaka jest. Na mnie potrafi się wydrzeć, mnie potrafi zwyzywać od suk i że mam wypierdalać i nie chce mnie znac, gdy jej powiem, że "ona tak bardzo nie ma sobie nic do zarzucenia jako matka, że dwoje dzieci mają w dupie", w momencie gdy ona wcześniej mi ublizala, a siebie wybielała. Do mnie potrafi otworzyć mordę, ale żeby wiele lat temu ogarnąc dupe, pójść na jakieś studia i znaleźć jakąś okej płatna pracę, żeby samej się utrzymać z dzieckiem, to wolała mi spierdolić życie. Jedyne co mnie ostatnio kucieszylo to to, że po 11 latach w grudniu 2020 spotkałam swoją starsza siostre i poznałam siostrzeńca, który ma już 2 latka. Oddałabym mu wszystko gdybym cokolwiek miała, ale ja nawet normalna nie jestem i jedyne co mogę zaoferować to prezenty czy pieniądze gdy sobie zarobię. No po prostu spierdolona po całości sytuacja.
Współczuje. Wiem jak się czujesz. Powoli ucz się wszystkiego co jesteś potrzebne do życia. Obserwuj ludzi jeśli boisz się z nimi rozmawiać. Znajdź w swoim otoczeniu osoby poważane i silne. Zacznij patrzeć co one robią i sama w głowie analizuj czym się różnią od twojej rodziny. Małymi krokami próbuj wprowadzać w życie zmiany. Ale najlepszą radą jaką mogę ci dać. Jest wyprowadzić się do innego miasta jak tylko skończysz szkołę średnią. Do matury postaraj się odłożyć na czynsz i jedzenie przynajmniej na jeden miesiąc do przodu. Po maturze pakuj walizkę i jedź do dużego miasta najlepiej. Znajdź pokój, lub miejsce w pokoju (to nie ważne, na początku i tak nie będziesz tam za dużo siedziała). Znajdź prace w której możesz się od razu zatrudnić (nawet jak będzie fizyczna). Rób jak najwiecej nadgodzin (nie ma co siedzieć w domu). Odłóż pieniądze na przynajmniej pół roku przeżycia. Wtedy zacznij się oglądać za lepszą pracą. Coś co Cię interesuje. Zobacz jakie są wymagania do tego stanowiska. Może trzeba zrobić jakieś kursy lub pójść na studia. Masz czas na zastanowienie się. Nie ma co iść na studia jak się nie wie co chce się w życiu robić. Żeby być wolnym musisz być niezależna finansowo i tak daleko by matka nie wykorzystywała Cię do przelewania swoich problemów na Ciebie. Trzymaj się dasz radę. Przechodziłam tę drogę 💛
@@annamullich938 Mogę tylko dać łapę w górę.. :) Niezależność to jest to do czego trzeba dążyć w sytuacji dda. Odciąć patologiczny dom jak pępowine, wtedy będzie lepiej, a dodam od siebie jeszcze coś: nie szukać zrozumienia u innych ludzi, bo tego nie zrozumieją, znajdź coś co lubisz robić i staraj się to robić, masz pasje, hobby, poświęć jej godzinę dziennie. Nigdy się nie czuj gorsza, nie jesteś gorsza, gorzej mają ludzie w Jemenie, którzy by oddali życie za studnie z wodą... Pozdrawiam was, też jestem DDA
Bardzo Ci współczuję ale chciałabym przekazać, że dasz sobie radę, wierzę w to :) tyleprzeżyłas teraz może być tylko lepiej. Jeśli będziesz mieć jakieś trudności z dokumentami finansowymi lub tym podobne to pisz śmiało, chętnie pomogę :)
Pamiętaj DDA to mistrzowie przetrwania.Jeśli możesz kup sobie książkę DDA wsparcie dla dorosłych córek alkoholików.To bardzo ważne żeby czytać książki o wsparciu a nie o dołowaniu, że my dda jesteśmy nienormalni i nie umiemy kochać.Jesteśmy fajnymi ludźmi choć cierpienie jest zawsze z nami.
Ostatnio dyskutowałam na ten temat z przyjaciółką, a tu nagle pojawia się ten film! Wspierające jest to, że powoli nabieramy świadomości istniejącego problemu i że jest on nagłaśniany. Chociaż niestety trudno patrzeć optymistycznie na zmiany w naszym społeczeństwie, przez to jak traktuje się alkohol w naszej kulturze i w jak wielu rodzinach panuje model rodziny tradycyjnej, gdzie rodzice prowadzą wychowanie w stylu autokartycznym. Być może inaczej to wygląda w rodzinach, których członkowie nadążają za współczesnym światem i wybierają wychowanie bardziej humanistyczne. Muszę ze smutkiem stwierdzić, że mentalność w małych miasteczkach i na wsiach utknęła w PRL-u... To toksyczne środowisko. Problem z alkoholem jest nagminnie ignorowany lub wypierany. Nie mam pojęcia, co i kiedy poruszy ludźmi na tyle, by zobaczyli szerzące się zagrożenie, jakim jest uzależnienia od alkoholu. Mam nadzieję, że kiedyś to się zmieni...
Jestem DDA i doświadczyłam jeszcze kilku innych traum i nadużyć gdy byłam dzieckiem i nastolatką. Przemoc fizyczna, psychiczna i seksualna nie są mi obce. Jako dziecko byłam zastraszona. Miałam nieszczęście urodzić się w tak dysfunkcjej rodzinie będąc osobą wysoko wrażliwą. Więc podwójny cios. Dzieciństwo było koszmarem. Wciąż się bałam, często z przerażenia dostawałam wysokiej gorączki, nawet 40 stopni, ze strachu i płaczu. Byłam okrutnie samotna i miałam ataki duszenia się przez łzy. Jaki to ma wpływ na mnie teraz gdy mam prawie 26 lat i nigdy nie poszłam na terapię bo wszelkie próby tego wspominam w sposób przykry? Nie mam przyjaciół chociaż uchodzę za osobę otwartą, wesołą (melancholię i ciężkie myśli czy poglądy i zainteresowania po prostu kultywuję w samotności). Mam bardzo dużą łatwość w nawiązywaniu wszelkich znajomości i relacji. Problem polega jednak na tym, że druga strona się realnie angażuje, a mnie budowanie relacji męczy i nudzi po miesiącu. Nie przywiązuję się do nikogo, do miejsc ani do rzeczy. Nie potrafię. Czasem zastanawiam się czy ten brak przyjaciół nie jest czymś strasznym. Ale dochodzę do wniosku, że łatwo kogoś poznaję, poza tym ilość interakcji z ludźmi, którą zapewnia mi praca, jest dla mnie wystarczająca. Jeżeli chodzi o związki to był dramat i cud sprawił że w tej kwestii spadłam na przysłowiowe 4 łapy. Mam wyjątkowo udany związek, ale to w dużej mierze zasługa tego, że mój partner jest wybitnie inteligentny emocjonalnie, empatyczny i czuły. Jest tak dobry, że myśl o tym jak jest dobry i honorowy wzrusza mnie do łez. Ludzie w moim odczuciu, w większości, a już szczególnie jako ogół to motłoch bez moralności. Tym bardziej go doceniam. Musimy pracować nad związkiem, a raczej ja muszę się bardziej otwierać bo mało komu i kiedy pokazuję z siebie coś więcej . Mają sympatyczną wersję demo, twarz, którą lubią. W środku ukrywam skomplikowanie i potężny mrok. Jeżeli chodzi o seks, to nie wiem jakim cudem, mimo nadużyć, w tej kwestii jest bardzo dobrze i nie mam blokad. Wręcz poziom satysfakcji mam zdecydowanie ponad przeciętną kobietę. Chociaż nie rozckliwiam się nad seksem i nie ma on u mnie większych korelacji z romantyzmem. Z pracą mogłoby być lepiej, ale jak na osobę tylko po LO radzę sobie nieźle. Z rodziną utrzymuje minimalny kontakt, a jak mówią coś co mi nie odpowiada, to potrafię zniknąć z ich życia na kilka miesięcy. PS. Bardzo pomogły mi książki.
Super Pan przygotowuje materiały, nie ma lania wody, tylko konkret goni konkret. informacja informację. Az muszę sobie na 0,75 włączać żeby wszystko wyłapać. Pozdrawiam!
Też jestem DDA i sama czasem nie rozumiem co się dzieje ze mną w pewnych sytuacjach albo moje reakcje... Wydają mi się nie moje 😅od małego mam kryzys osobowości bo fobia społeczna mnie zablokowała - slyszlam od rodziców że nie lubię ludzi i że taka jestem że mało mówię, okazało się że jak wyszłam ze strefy komfortu to jednak lubię ludzi a inni lubią mnie....troche wkurw bo pół życia słyszysz o sobie jakieś niefajne rzeczy byle by nie pójść z dzieckiem do psychologa lepiej zwalić wine na dziecko eh Ah i moje plany życiowe też są utrudnione przez problemy psychiczne które częściowo sama ogarniam już... Także da się ale lekko nie jest. W chwili obecnej chciałabym czuć się bezpiecznie i czuć się sobą 🙃
Miałam podobną łatkę osoby która nie lubi innych ludzi, myślę też ze w pewnym momencie w to uwierzyłam. Z powodu silnej wady wymowy praktycznie cały czas milczałam w szkole by uniknąć wyśmiewania przez inne dzieci. Wiele się zmieniło jak zmieniłam środowisko i pojawiły się rozmowy przez internet oraz możliwości spotykania się w realu z ludźmi z którymi wcześniej rozmawiało się przez komunikatory tekstowe. Trzymam za Ciebie kciuki w pokonywaniu trudności i oby plany życiowe pomimo tych trudności udało się zrealizować.
O kolejny film o mnie. Czytałam jego książkę, oglądam twoje filmy i z jednej strony jestem wam wdzięczna za każde przedstawienie mi co jak i dlaczego bo jest to dla mnie jakaś szansa. Z drugiej strasznie przytłacza mnie fakt jaka zepsuta jestem i jak bardzo, mimo starań, nie umiem tego ogarnąć. Niby to, że nie będę widziała swoich upośledzeń nie oznacza że ich nie ma, ale wolałabym ich nie widzieć skoro i tak nie potrafię nic z nimi zdziałać.
Wiola, bardzo Ci polecam, żebyś odszukała w swoim mieście terapię DDA! Ja jestem w trakcie, ale już od innych słyszałam, że to ogromnie dużo daje! Potrzebujemy kogoś kto nam pomoże to ogarnąć i musi się udać :)
Goha ma racje ! Byłam uczestnikiem grupy DDA przed 30 Laty i od tego momentu zaczęłam COŚ robić ze swoim zyciem. Zgoda, może i jesteś „ popsuta”, ale nikt inny poza tona nie może tego odkręcić, to taka robota na całe życie. Ale chyba warto zacząć coś dla siebie robić, zamiast tracić energie na zadowalaniu innych i uzdrawianie świata. Jesteś NAJWAŻNIEJSZA dla siebie, a DDA pomoże ci w to uwierzyć. Przytulam cię i życzę powodzenia ❤️
Jak kogoś zainteresował temat to świetne wywiady pokazujące jak to się zaczyna i jak może wyniszczyć człowieka są na kanale Sakielskich. Jak się słucha z pierwszej ręki takich historii to ciarki przechodzą.
Pisałam na ten temat pracę licencjacką, ...nie było trudno, pisałam o sobie, utracone dziecinstwo odbiło się w moich zachowaniach, terapie, Al anon mogą pomóc w zrozumieniu siebie...fajny temat, Pozdrawiam serdecznie 🥰
Heh, to ja jako DDA jestem mieszanką większości cech pierwszych 3 typów dzieci (wszystkich oprócz "błazna"). Co gorsze to nie tylko z ojcem był problem. Raczej powiedziałbym że cała dzielnica była alkoholowa. Jako dziecko znałem więcej alkoholików niż rówieśników. Sąsiedzi, rodzina, ta bliższa czy dalsza - wszyscy pili i to pili dużo. Nawet szkoła czy policja, świadomie, pomimo zgłoszeń ignorowała nasz problem. Każdy o wszystkim wiedział i nikt nic z tym nie robił. Po raz kolejny zaznaczam, że w przedstawionych materiałach, brakuje kluczowej informacji - przykładów jak stosować przedstawione rady. Bo często się słyszy że np o partnera trzeba dbać codziennie, drobnymi gestami. Dla kogoś kto to rozumie, jest to oczywiste, ale taka osoba nie potrzebuje tej rady. Osoba potrzebująca tej rady, jej nie rozumie, nie wie jakie to są gesty, z tych czy innych powodów. A przecież są to tak błahe rzeczy, jak kupić kwiatka raz na miesiąc, spontanicznie przytulić czy zrobić masaż. W materiałach bardzo brakuje takich przykładów, które mogą być punktem odniesienia dla widza, po to aby mniej-więcej wiedział w których sferach szukać rozwiązania.
To prawda, takie osoby nie wiedzą, jak to jest w relacjach "normalnie" w praktyce. Brak pozytywnego wzorca. Nic dziwnego, że relacje potem nie wychodzą.
@@sensibelify Tu podam swój przykład pewnego aspektu z którym DDA mają zwykle problem, ale u mnie on nie występuje, a wręcz jest załatwiony "śpiewająco". Chodzi mianowicie o związki. Mój związek z narzeczoną jest najzdrowszym jaki znam. Nie kłócimy się (często czy ostro, raczej jak już to drobne sprzeczki), mamy do siebie zaufanie itp. Tu paradoksalnie pomogła mi książka o związkach, seksie i podrywie (autor K. Król), gdzie właśnie podawano takie praktyczne przykłady jak związek prowadzić, jak mówić, jak słuchać, jak myśli płeć przeciwna. To po prostu działa. Drobne niuanse trzeba było poprawić, ale generalnie "spoko szkielet". Dlatego sugeruję autorowi kanału, aby swoje przyszłe materiały tworzył w ten sposób. Ma to dwojaką korzyść, bo widz szybciej, łatwiej i skuteczniej przyswoi rady, ale również sam kanał będzie bardziej polecany, szybciej rozpowszechniany, a przez to może dawać wymierne profity. W końcu wg tytułu, aż 5mln Polaków jest potencjalnymi odbiorcami + jeszcze otoczenie tych osób.
chciałbym żeby moim problemem w dzieciństwie było to, że ktoś zapomniał o moim przedstawieniu... U mnie to było codzienne psychiczne dręczenie i jeszcze od czasu do czasu pobicie przez ojca. Musiał się czuć jak bohater gdy jako stukilowy chłop był w stanie stłuc dziecko. Na niektórych zębach do dziś noszę pamiątki po tym wspaniałym wychowaniu.
@@Maya-jx7zr Żarty żartami, ale dodam, że ogromną różnicą jest to, że rodzice sami zdecydowali się na zrobienie dziecka, a dziecko nie miało w tym przypadku żadnego wyboru, ani wpływu na ich decyzje, mimo to dzieci ponoszą konsekwencje decyzji rodziców i są przez nich kształtowane, na rodziców decyzje i błedy czy życie ich dziecka nie wpływa równie mocno.
@@annamarczuk2030 nikt z nas.nie mial prawa wyboru rodziny,w jakiej sie pojawimy,ale kazdy ma rozum i powinien go wykorzystac-rowniez wtedy gdy od patologicznej rodziny trzeba sie odciac jak najpredzej.
@@Maya-jx7zr łatwo powiedzieć. Jednak często jest tak, ze będąc w patologicznej rodzinie czy relacji ciężko obiektywnie spojrzeć na swoją sytuację, a i o zewnętrzny system wsparcia nie zawsze łatwo.
@@Odzioms zgadza sie,ale taka nature maja ludzie.Ciesza sie,ze problem nie dotyka ich lub ich bliskich.Empatie okazuja w teorii,w praktyce znikad czlowiek nie ma pomocy.Jako nastolatka mieszkalam w sasiedztwie rodziny,w ktorej byl problem alkoholizmu i przemocy.Pomagalam dzieciom w ucieczce od potwora,ale najbardziej dziwilo mnie to, mialam sasiadow nauczycieli,urzednikow i nikt z nich nawet nie probowal wesprzec niepijacej zony i dzieci alkoholika ,czekali tylko-kiedy stocza sie jak ich ojciec.Zadno sie nie stoczylo,a uplynelo dziescia lat.Swiadomosc tych dzieciakow byla niesamowita od malego wiedzialy,ze ojciec jest alkoholikiem i potworem.Nie mogly ukrywac problemu-jak wiekszosc hipokrytow lub ludzi ze znieczulica wokol.nich,bo najblizsze sasiedzkie otoczenie i dalsza rodzina traktowali ich z konformizmu zyciowego-jak wyrzutkow spolecznych.Na szczescie dzieci tamtej rodziny nie urodzily sie debilkami.Dzisiaj otacza sie takie dzieci opieka,jesli przyznaja sie w szkole do problemu.Gorzej,gdy takie dziecko jest corka/synem pijacego policjanta,pedagoga,dyrektora etc.Nie zmieni sie pidejscia do problemu w kraju hipokrytow,wysokofunkcjonujacych alkoholikow, megalomanow,niespelnionych narcyzow,nie nauczy sie zaklamanego spoleczenstwa,ze wiara,ktora manifestuja nie naklania do "czynienia blizniemu,co tobie niemile,Problem jest bardzo gleboki,tkwi w ludziach,ktorych trudno przekonac do humanitaryzmu.
Do Blig Gleisis Każdy jest cudem natury.Nie daj sobie wmówić, że jesteś niczym.Twoja matka jest nieszczęśliwą i słabą osobą.Musisz zapisać się na terapię.Przed Tobą całe życie.Najważniejsze nie żyć życiem rodziców.Jestem z Tobą, bo też miałam stracone dzieciństwo przez ojca alkoholika.Trzymaj się!
Sama jestem dda i w moim przypadku, skutkiem takiego dorastania jest straszny perfekcjonizm i na drodze zawodowej i w relacjach z innymi ludźmi (dbam i marwie się o innych, przy czym nie uważam siebie za ważną i nie patrzę w ogóle na to co się ze mną dzieje). Ze strachu i z ciągłego dążenia do swoich celów, nie chcę a nawet i boję się wchodzić w jakiekolwiek relacje romantyczne, bo nie było u mnie żadnej osoby która by mi pokazała jak wygląda miłość (od zawsze każdy od każdego był odizolowany, nigdy nie jedliśmy razem posiłków, można powiedzieć że ze sobą nie rozmawialiśmy, każdy samotnie przeżywał wewnątrz siebie to ci się działo w domu).
Mój ojciec zaczął pić bo piło się zawsze i przy każdej okazji. Pił bo nie radził sobie z rzeczywistością: żoną, dzieckiem, po drodze było wojsko gdzie został o ponad rok dłużej za karę tak spieszył się do syna. Później były w mojej rodzinie tylko pieniądze. Zarabianie i posiadanie. Po 28 latach moja mama już nie wytrzymała. Rozeszli się. To już 6 lat będzie. Mój ojciec się stoczył. Moja mama trwa w bladnych schematach z poprzedniego związku w swoim obecnym, ja jestem DDA i bardzo chce coś z tym zrobić a mój brat... Długo by pisać. Ja potrzebuje terapii bo widzę taka potrzebę. Oni muszą sobie radzić.
@Pisstake Jedynak to zadna choroba,to nie powod do poszukiwan syndromow i roznic.Dziwi mnie,ze ludzie tak dziwnie podchodza do jedynakow jak do jakichs dziwolagow.Slyszalam juz podejscia niejednego czlowieka nt.jedynakow,okropne.Wstydzic powinni sie ci,ktorzy kieruja sie stereotypami.
Cześć ja jestem nie córka Alkoholika ale schizofrenika. Czyli dorosłe dziecko z domu dysfunkcjyjnego. Kiedys nie było wsparcia dla takich dzieci. Uczę się ciągle o sobie i dla siebie. Niema tu zmiany na zawsze ale to ciągły proces bycia że sobą. Jestem terapeutą i wszystko czego się uczę mogę podawać dalej. Paradoksalnie akceptuję obłęd. Ale dopiero po śmierci ojca. Na oddziale nigdy go nie odwiedziłam. To był mój ukochany tata i bolesne było widzieć go słabym. Potem już np na praktykach czułam się na psychiatrii jak ryba w wodzie.... Może zrobi pan jakiś film o tym
Może ty zrobisz jakiś film o tym ? Miłego dnia życzę. Miałem kiedyś sąsiada schizofrenika byłem młody głupi i mieliśmy niezłą bekę. Dziś mam 43 lata i inaczej na to patrzę. Ale wtedy stawiał piwo śmiejące lub smutasy i kazał nam odkręcać gniazdka bo niby mieliśmy sprawdzić czy nie ma podsłuchów. Tv nie można było włączyć bo go ktoś oglądał od drugiej strony, kanapa mu grała i sąsiadka go gwałciła ale nie do końca o krasnoludkach nie wspomnę. Przykro mi ze cię takie doświadczenie cię spotkało w młodym wieku. Życzę miłego dnia 🙂
@@wesoyromek9222 ja wiesz nie jestem psychologiem tylko fizjo i Ergo. Dzięki. NIKt nigdy nie napisał do mnie tak długiej odpowiedzi. Ja byłam szpiegiem USA ma mama Rosji. Korki wykręcał żeby w domu było ciemno. W czasach TV kolorowego mana pozbyła się telewizora. Przez to czytaliśmy książki. Przyznam się teraz czytam tylko książki tematyczne. Ach boć są audiobuki. Pozdrawiam Cię
DDA to skrót od Dorosłe dziecko alkoholika, słyszałam o tym i współczuje takim osobom moja kuzynka była dorosłym dzieckiem alkoholika, miała ojca alkoholika niestety umarł gdy ona miała 19 lat, bo upił się na śmierć pewnej nocy razem ze swoim kolegą a pił 15 lat zmarł w wieku 57 lat.🥺
Z DDA nie da sie wyjść, to cholerstwo jest na całe życie, gdybym opowiedziała Panu skąd wzięło się moje dda i jak mała jako dziewczynka byłam i aż do czasu gdy miałam 27 lat to dopiero by Pan by był ooruszomy i by się Pan popłakał. Książki o dda nie mówią wszystkiego i nie wiedzą wszystkiego bo to tylko okruszek tego wszystkiego i całego tego piekła przez które osoba dda przeszła. Potrzeba lat żeby się poskładać czy nauczyć się udawać normalność i by zobojętnieć żeby nic nie mogło znowu zniszczyć i złamać i by stać sie silniejszym i gotowym na kolejne skopanie przez życie. Bycie rodzicem rodzica jako dziecko nie powinno mieć miejsca czy nie powinno być odpowiedzialnością ale było i jest i trzeba lat żeby przestać się wstydzić.
Ponad 3mln Polaków padło ofiarą stalkingu - fajnie by było poruszyć i ten wątek, bo takie historie nieraz kończą się samobójstwem nękanego. Sama mam takie doświadczenie i wiem, co to robi z człowiekiem, że do sprawcy nie docierają najlogiczniejsze argumenty, a stan wycieńczenia sytuacją przeradza się w stan zagrożenia życia, co oczywiście sprawca też ma gdzieś. Warto poruszyć, że nękanie to nie jest zabawa i może mieć naprawdę poważne konsekwencje i że tego rodzaju obsesyjną potrzebę ingerowania w cudze życie się leczy - bo ludzie najwyraźniej nie zdają sobie z tego sprawy... 🙏🥺❗
Ogólnie zgadzam się z tym, że dorosły, który wyszedł z domu z alkoholikiem, jest bardziej uważny na to co się dzieje na około, jak go ludzie traktują. Jeśli chodzi o rodzaje dzieci, to myślę że to nie jest tak schematycznie że jest dziecko "maskotka", "bohater" etc. Zgadzam się również z tym, że do 30 roku dorosłe dziecko alkoholika może sobie nie radzić z emocjami, nie raz nie wie co się dzieje i dlaczego. Albo nie widzi problemu, bo uważa że jest mądrzejsze albo całkiem odcina się od nałogu.
Jestem DDA i mimo, że mam gigantyczne powodzenie u mężczyzn, to nie potrafię tworzyć bliskich, trwałych relacji. W domu nie było ciepła i miłości, ja nie potrafię miłości dawać i również jej otrzymywać. Boję się bliskości fizycznej i mam tendencję do odsuwania się od osób, którym na mnie zależy. :(
Dzięki że o tym napisałaś, jakieś to podbudowujące mieć świadomość że sobą inne osoby z syndromem DDA o tak silnym lęku przed bliskością jak ja. Trzymam kciuki że i tobie i mnie w końcu małymi krokami uda się ten lęk pokonać :)
Jakbym czytała o sobie.. Jestem na etapie próby stworzenia pierwszej relacji z wartościowym i zdrowym facetem. Jest to niestety mega trudne. Jak to wygląda u Ciebie? Pozdrawiam🙂
Z perspektywy życia w kraju skandynawskim ,gzie alkohol jest ograniczany przyro mi stwierdzić ,że Polska w któej się wychowywałem to Patologia.Ja wiem ,że nigdy przy moich przyszłych dzieciach nie będę spożywał żadnego alkoholu a ,gdy słysze najebanego wujasa z tekstem polej młodemu niech się uczy to mam ochotę wyjść z imprezy.
W krajach skandynawskich wiele ludzi również zmaga się z problemami spowodowanymi przez niewłaściwe wychowanie. Doświadczyłam mnóstwo przykrości od ludzi z Północy i wiem, że sami w dzieciństwie zmagali się z zaniedbaniem że strony rodziców, wskutek czego niszczyli również innych w relacjach. Szwecja niestety ma problem z tworzeniem więzi, w tym kraju jest ogromny odsetek rodzin rozbitych, dysfunkcyjnych. Nie zawsze to właśnie alkohol jest przyczyną nieszczęść młodego człowieka.
Hmmm. Znikające dziecko. Kiedyś mama założyła zeszt w którym każdego dnia, przez cały rok zapisywała wszystkie dni w których ojciec pił, a w których tego nie robił. I?... I przez cały rok był pijany jak szpadel... Trzeźwy był tylko kilka dni. Ale to? Czy nawet to że potrafił pluć przez sen na oślep na mieszkanie to było jeszcze nic takiego. Niestety bywał też czasem agresywny. Kiedyś przypieprzył jakiemuś facetowi. Wrócił do domu cały wybryzgany w jego krwi, jakby świnie zażynał czy jakieś zwierzę. Przyszedł pijany w takim stanie, pochwalił się tym, a następnie położył się tak spać i nawet się nie umył. Mamie nigdy nic nie zrobił. No?... Raz jeden jedyny ją uderzył. I raz uderzył mojego brata. Na swój sposób sama tylko jego obecność w domu była kastrująca. Jednak wydaje mi się że być może nie powinienem się na tym koncentrować. To się odbija na stylach przywiązania, do tego dochodzi jeszcze temperament młodej rozwijającej się osoby, który chyba wpycha człowieka trochę jak w szyny kolejowe doświadczeniami kształtując konkretny typ osobowości. Jeśli kopiujemy pewnien zestaw szkodliwych zachowań od dorosłych, przenosząc nieświadomie pewne zachowania we własne dorosłe życia, to może to być wyryte w nas głębiej niż się tego spodziewamy. Nie wiem, być może nie powinienem w to brnąć. Kiedyś usłyszałem coś takiego że umysł potrzebuje pewnej formy przewidywalności, że do tego podświadomość kreuje nam cykle zachowań i nawyków "Od - Do". To ma chyba jakiś związek ze strefą komfortu? Ma, musi mieć. Mmm... Niejaki pan Krzysztof Król prowadzi szkolenia. To są dwa typy szkoleń. Jeden jest zwiazany z budowaniem ścieżki zawodowej. A drugi z psychologią i elementem tego rodzaju szkoleń jest częściowe rozbicie tych cykli schematycznych tworzonych przez podświadomość. No? Ja myślę że nie można przedobrzyć ale jest w tym pewien sens. Owszem, nasze przekonania o nas samych, logiczne czy nie logiczne, usazadnione czy nieuzasadnione nie muszą mieć pokrycia w rzeczywistości. Dookoła nas panuje taka mnogość czynników i zmiennych że świadomość nie jest w stanie tego przetworzyć. I nie możemy się utwierdzać w tym że coś zawsze musi być albo tylko takie, albo tylko takie, lub że coś na pewno się nie uda i że zawsze musi być źle.
Zależy od tego czy rodzić był agresywny stosował przemoc fizyczną i psychiczną z doświadczenia wiem że ci którzy sobie radzą nie doświadczyli tego,rodzić pił ale był łagodny po alkoholu nie odbijało się to aż tak na nich.Ja jestem dda i WWO nie jest łatwo, obecnie moje zdrowie całkowicie się posypało.
W polsce sie za duzo pije. Ludzie patrza na mnie ze pale ziolo i niszcze organizm a nie widzą jak alkohol niszczy organizm, srodowisko w ktorym sie znajduja osoby pijace oraz osoby trzecie cierpią nawet rzeczy martwe. Najgorzej to odbija sie na dzieciach ktozy to Ludzie z wieloma zaburzeniami w doroslym wieku. Nieszczesliwi. Duzo znajomych w polsce mnie sie powiesilo ....przykro sie patrzy na GREAT POLAND z dystansu. Rzad nie dba o spoleczenstwo bo nie widzialam zadnych akcji w kierunku TRZEZWA POLSKA a to by na pewno podnioslo poziom zycia w polsce. Wychowalam sie w domu bezalkoholowym. Tyle mi ten kraj "dal" wiec sie spakowalam i nawet sie nie pozegnalam z nikim. Od 15 kat mieszkam w UK. Polska mnie dusi.
W języku angielskim jest dostępna doskonała publikacja pod tytułem Big Red Book ACA/DF czyli Wielka Czerwona Księga DDA/DDD. Została ona wydana przez Wspólnotę ACA/DF czyli Wspólnotę DDA/DDD. W książce opisane są mechanizmy działania syndromu DDA/DDD. blogdda.pl/literatura-o-dda/oficjalna-literatura-wspolnoty-dda/
O ile taki syndrom istnieje jako niezależna jednostka. Do czego naukowcy podchodzą ostrożnie wskazując raczej, że to szereg różnych zaburzeń, które występują też w rodzinach nie-alkoholikow, i mogą mieć inne przyczyny niż samo wychowanie w takim domu.
U mnie bohaterem była starsza siostra, która się mną zajmowała i była sparentyfikowana, mój starszy brat popadł sam w alkoholizm i stał się kozłem ofiarnym, na którym mama się wyżywała, ja byłam niewidzialnym, najmłodszym dzieckiem, które stało się DDD. U nas tata podobno miał poważne problemy z alkoholem, ale pamiętam, że jak miałam 4/5 lat to już miał zszywkę i potem mama nawet pozwoliła mu dalej z nami mieszkać, choć nie miał do mnie już praw rodzicielskich. Mama natomiast z tego, co mi się wydaje z obserwacji była niedostępnym i niedojrzałym emocjonalnie rodzicem. Wydaje mi się, że była narcystyczna i siostra przejęła po niej trochę cech. Ja zawsze miałam wrażenie, że nie pasuję do tej rodziny, bo wyczułam te wszystkie gierki. Mam zamiar iść na terapię.
Hejka, nie tylko Ty się "stałaś" ddd a wszyscy tzn łącznie z rodzeństwem jesteście z założenia. Ponieważ ddd znaczy dorosłe dzieci z domów dysfunkcyjnych, więc jeśli pochodzisz z dysfunkcyjnego domu, to i Twoje rodzeństwo 😉 Pozdrawiam i życzę powodzenia w terapii 🙂
Ojciec całe dzieciństwo zapierdalał za granicą, był tzw gościem w domu. Teraz ja, stary chłop, już wiem doskonale dlaczego nie mogę poradzić sobie z wieloma rzeczami w życiu...
Czesc, swietny odcinek. Zrobisz kiedys jakis material o DDA z rodzin zamoznych i o tak zwanych DDA rodzicow wysokofuncjonujacych gdzie teoretycznie na zewnatrz wyglada wszystkie "pieknie", a w rzeczywistosci jest zgola inaczej? Ew. polecilbys jakas ksiazke, ktora moglaby byc w temacie, ale z jakimis rozwiazaniami na problem?
Nigdy nie widziałem żadnego z moich rodziców pijanych, jednak obserwuję u siebie większość cech DDA. Nie bez znaczenia jest zaś fakt, że zarówno mama jak i tata pochodzą z rodzin, gdzie ojciec chlał i się upadlał, a matka umierając w środku (jedna babcia zmarła na nowotwór mózgu [nie mieściło jej się w głowie], druga na nowotwór żołądka [nie mogła tego strawić] próbowała nadrabiać i rodzinę utrzymać w ryzach. Choroba alkoholowa tego najgorszego typu to ślad na kilka pokoleń. Zwłaszcza w Polsce i innych krajach zgwałconych przez wojnę. Więc stąd moja propozycja dla psychologicznych i socjologicznych badaczy szukających nowego tematu "Dzieci dorosłych dzieci alkoholików".
Oczywiście zmuszanie dzieci do oglądania "upijania się" to rodzaj przemocy, niemniej mam takie przemyślenie, że w zdrowej rodzinie alkohol też nie powinien być tematem tabu. Lampka wina czasami do obiadu, piwo lub drink kiedy wpadną znajomi nie powinno być powodem do wstydu czy ukrywania czegoś - takie zachowania są już raczej podejrzane. Alkohol to normalna rzecz, z której dorośli ludzie mogą rozsądnie korzystać i wierzę, że taki powinien być komunikat i przykład dawanymi dzieciom. Oczywiście wielu dorosłych niestety nie korzysta z niego "rozsądnie".
Zgadzam się z przedmówcą, jak rodzice raz na jakiś czas chcą sobie wypić ze znajomymi to zawsze można zostawić dzieci pod opieką np. babci/dziadka, ale dzieci nie powinny patrzeć jak rodzice piją. Picie w rodzinie to patologia i koniec.
Dobry materiał, więcej takich, super sprawa. Te rozwiązania, kluczowe aspekty jeśli mógłbyś rozwinąć jeszcze bardziej to myślę że nie jedną osobe nakieruje na właściwe tory. Pozdrawiam i Dzięki ;)
Chyba tutaj pasuje niewidzialne dziecko, zapewne z tego powodu że moj ojciec był tzw „martwym ojcem” tzn nie zajmował się mną był jak obca osoba w domu (przynajmniej w rozumieniu 1-3 letniego dziecka). Bardzo polecam tą książkę, jest mnóstwo innych które można czytać jako kontynuacja tematu. Mnóstwo książek pomocnych w radzeniu sobie i wspomaganiu terapii.
Mam teraz 26 lat i dopiero powoli się wygrzebuje z bycia DDA, chociaż pewnie zostanie to ze mną na zawsze. Ile bym dała, żeby ktoś te 6,7 lat temu pogadał ze mną i uświadomił. Ilu beznadziejnych wyborów, decyzji mogłabym uniknąć. No i przede wszystkim może przestałabym „ratować” moich rodziców kiedy w ogóle tego nie chcieli. Ile rozczarowania mogłoby mnie ominąć. 😔 teraz próbuje już tylko znaleźć spokój sama ze sobą i budować swoją rodzinę.
Czasem zdarza się jednak tak, że dziecko alkoholika wyrasta na wspaniałego człowieka, ciepłego rodzica z rozsądnym podejściem do alkoholu i takiego, który potrafi przedstawić dziadków w dobrym i zdrowym świetle dla dziecka. To mój Tata.
Wszystkie syndromy są u mnie obecne, mimo swiadomosci nie jestem w stanie ich calkowicie wykluczyć, lecz z każdym rokiem robię postępy, mam 28lat i mocno zastanawiam sie nad grupowa terapią, jezeli chodzi o rodzaj to najblizej mi do kozła ofiarnego, wszystkie wypisane rzeczy trafione mocno w punkt, dodatkowo kilka dysfukncji z innych podanych typów.
Silna psychika, oraz powtarzanie sobie jak mantre że nie chcesz swojej rodzinie bądź bliskiemu otoczeniu zgotować tego co sam miałeś. A najlepiej zapomnieć co było i żyć tu i teraz . Ważne jest mieć również w swoim życiu osobę pełna zrozumienia dla której chce się żyć. I nie ukrywając swojej przeszłości powiedzieć jej wprost co cię w młodości spotkało. Na pewno lepiej bd drugiej osobie pojąć istotę twoich ewentualnych problemów i zachowań które powolutku i stopniowo będziecie mogli wspólnie zwalczyć
Bardzo dobry komentarz. Ja pochodzę z takiej rodziny moja żona też. My nie pijemy nie palimy nie chodzimy po imprezach troje dzieci o 21 w lóżkach. Przeżyliśmy w dzieciństwie swoje a teraz robimy wszystko na odwrót. Oczywiście mamy dużo życiowych problemów jak każdy i próbujemy rozmawiać zamiast sięgać po kieliszek. Jak jakiś kryzys to ciche dni ale zawsze w domu nie łazimy po kolegach lub koleżankach. Miłego dnia
Jestem mężatką już ponad 10 lat. Mam dwoje dzieci, kochanego męża a jednak nie potrafię zmienić swojej jakby osoby. Kłamię bo jesti tak łatwiej. Szukam aprobaty i uwagi u innych osób. Mam niskie poczucie wartości. W męzu widzę jakby opiekuna a nie partnera życiowego. Chodzę na terapię i psychologa.
A ja podhodze z rodziny DDD. i jestem wybitnie świadomy jest plus i minus od dziecka prubowano mi wszystko wmuwić... . Znęcanie rużnej maści, traktowanie jak pod człowieka a siostrę wybijano na narcystyczny piedestał
Czy da się określić biorąc historyczne dane pod uwagę,ile średnio psychopaci ciemiężyli ludzi zanim większość zauważyła że jest manipulowana i przeciwstawiła się im ?????
"Żeby nie pić nie wystarczy nie pić, żeby nie ćpać nie wystarczy nie ćpać" ~ nie znam autora tych słów i mam problem z wyrzeczeniami, które trzeba poświęcić (lata) dla kilku sekund szczęścia-satysfakcji, ale aż do łez wzruszenia.
Po 28 latach życia zlokalizowałem prawdopodobnie to że jestem DDA - niewidzialnym dzieckiem i chociaż znalazłem się na krawędzi, to teraz przynajmniej pojawiła się nadzieja że może jednak poczuję radość życia...
Niewidzialne dziecko i kozioł ofiarny w jednym to ja. Ogólnie dramat jeśli chodzi o wszystko życie, pracę, życie towarzyskie w sumie jego całkowity brak z objawami fobii społecznej, nieporadność życiowa i depresja. Ogólnie to nie ma już nic do uratowania i sposobu na ratowanie też chyba brak. Może jakieś rady jak z tymi objawami DDA sobie poradzić żeby nie być taką ofiarą losu żeby po prostu przestać się już bać potencjalnych zdarzeń, ludzi po prostu wszystkiego i przestać funkcjonować tak, jakby za chwilę miała wydarzyć się katastrofa z którą sobie nie poradzimy i ktróa będzie nas ranić.
Przed 30 Laty przez 6 miesięcy uczęszczałam na grupę DDA i od tego czasu zaczęły się zmiany w moim życiu ale tez ciężka praca nad soba, taka misja na całe życie. Ale jesteś jedyna osoba która może to dla ciebie zrobić. Warto zacząć oś znalezienia grupy DDA, przytulam cię do serca i życzę wytrwałości ❤️
Czuję bardzo podobnie. Ja zaczęłam od terapii grupowej DDA/DDD. Otworzyła mi oczy na wiele spraw. Jednak nie wszystko dało się rozwiązać, więc obecnie jestem w terapii indywidualnej. Od siebie powiem NIE ZWLEKAJ. Osobiście żałuję, że nie zaczęłam terapii kilka lat wcześniej...
@@irenabushong6494 Dziękuję. Chodziłam kiedyś na terapię grupową DDA i czułam się tam bardzo nie na miejscu ponieważ wszystkie kobietki tam chodzące miały w domu nadal tego alkoholika i się z tym problemem ciągle zmagały, a ja byłam na swoim i nie miałam już kontaktu z moim ojcem. One opowiadały co przeżywają aktualnie, jakie mają problemy, a ja co miałam mówić? Przecież już nie miałam aktualnych problemów z alkoholikiem naprawdę nie czułam się dobrze w tej grupie i przestałam chodzić na terapię, bo ona nic mi nie dawała, nie była dla mnie. To była grupa na NFZ więc nie ma większego wyboru na prywatną terapię mnie nie stać. Tak że na chwilę obecną nic się nie da zrobić.
@@ewaelizabeth9403 rozumiem twoje rozczarowanie grupa DDA, ale to było kiedyś, może warto spróbować jeszcze raz w nadziei ze tym razem grupa będzie lepiej dobrana. Życzę powodzenia
Ja na swojej drodze znalazłam miłość mego życia, w dodatku człowieka, który miał ten sam problem, ale miał go już przepracowanego. Tworzymy już 15 lat zgrane małżeństwo, mamy dzieci, mamy jakieś sukcesy zawodowe, to nas napędza. Są momenty gdy DDA daje znać o sobie, ale jakoś wspólnie nauczyliśmy się pracować nad zmorami dzieciństwa.
U mnie bardzo rozwinęła się intuicja. Potrafię rozpoznać negatywne emocje nawet jak inni świetnie je maskują .
U mnie stało się podobnie. Emocje mają swoją aurę, kto jest bardziej wrażliwy potrafi to wyczuć. Pomagałaś innym i zaniedbywałaś siebie?
Mam to samo...
Dokładnie mam to samo, czasem jak ktoś próbuje kłamać też na swój sposób potrafię to zauważyć jak dam poznać tej osobie która próbuje kłamać to wtedy. Jestem dla niej niewygodny i nie potrafi mi spojrzeć w oczy
Dokladnie tak jest, czlowiek czuje wszystkie niuanse emocjonalne, mimo tego ze sa chowane, i wydaje sie ludziom ze nikt nie widzi nie czuje....
To chyba do dzis moj wielki problem, nie dbanie o siebie, ale zawsze o innych, od lat powracajace glebokie depresje...
Intuicja czy ogromny lęk?
Jestem DDA... Dziękuję za temat.. Ciągle bagatelizowany w naszym społeczeństwie.... Dziś po terapii.. Po latach odkrywania siebie.. Przemian duchowych.. Uważam że dopiero zaczynam żyć... Te lata przed to jakiś amok... Życie w schematach.. Wyborach nie moich... Bez kontaktu że swoim ja..Długo myślałam że ktoś mi wykradł 15 lat życia czułam ból... Żal.. Dziś z tym pogodziłam...wybaczylam rodzicom... Żyję tu i teraz cieszę
każdym dniem...codziennie odkrywam jakieś blokady... Scgemaciki.. Które próbuje obalić.. Wiem że ta walka jeszcze potrwa.. Nie da się lat przyzwyczajeń zniwelować w miesiąc.. To już 6 lat.. Ale nie poddaje.. Chciałabym tylko by rozwinąć świadomość społeczna..zadbac o młodych... Nastolatków.. Nie tylko wtłaczać im masę wiedzy często niepotrzebnej.. Ale też zadbać o ich zdrowie psychiczne.. Iść z duchem. Czasu i problemów które pokoleniowo zmieniają... Mi nikt nie podał dłoni... Ale wiem ile by ta dłoń zmieniła w moim życiu... Pozdrawiam... Pana i wszystkich DDA.
Też uważam że problem ten jest bardzo bagatelizowany w naszym społeczeństwie. Mało kto z osób które znam kiedykolwiek spotkała się z terminem DDA. Mam jednak cichą nadzieje że problem będzie w niedalekiej przyszłości będzie miał tendencje spadkową niż wzrostową. Żadnemu człowiekowi nie życzę przechodzenie przez takie piekło jak dorastanie z uzależnionym rodzicem/rodzicami. Sama prowadzę moją walkę z syndromem DDA i mam nadziej że też w końcu poczuje że moje życie się zaczyna. Powodzenia dla Ciebie w dalszym poznawaniu samej siebie i starych nie potrzebnych już schematów.
Gdy Mama nie przychodzi na przedstawienie oglądać wyuczona rolę - rozpłakałam się. Mam 34 lata, jestem aktorka i reżyserka, autorka scenariuszy i wciąż odczuwam wstyd za ten czas, kiedy talent się ujawniał, że coś jaśniało, że i tak zostało wystawiane na nieobecność. Na szczęście dziś ludzie z całej Polski przyjeżdżaja na moje przestawienia. Wiara i dobrze rozumiana pokora to jest wejście w prawdę o sobie mi pomogły, choć źle przedstawiona wiara a z nią chora odpowiedzialność za wszystko złe wokół mnie rozkręciła i pokrecila sumienie. Pozdrawiam.
Biorąc pod uwagę polskie "tradycje" to chyba większość starszego społeczeństwa ma dda
Nie tylko starszego. To dzieje się cały czas niestety
Tak, to są często problemy ciągnące się pokoleniami bo też bardzo ciężko wyjść z zaklętego koła.
No mając 19 lat w tym roku nie jestem bardzo starszym pokoleniem
@@martadiallo6944 Przydałyby się konkretne dane, bo nie ma sensu oceniać po swoich obserwacjach, te każdy ma inne
DDA
wiecznie żywe!
Kiedyś piło się herbatę i kompoty, teraz głównie, szczególnie młodzi, piją piwo, wino.
W komunie zataczający się na ulicach byli bardzo częstym zjawiskiem, teraz podchmieleni, najarani, naćpani, co zresztà w świecie młodych jest w dobrym stylu.
W plandemii wzrosło spożycie alkoholu.
Także tego...
a ja jak to wysluchalam to do mnie wg tego co bylo mowione, najbardziej przemawia dziecko niewydzialne.
nawet teraz lubie a wrecz kocham byc sama z soba w totalnej ciszy w pokoju. zadne tykajace zegarky, zamkniete okno no w ciszy poprostu.
i im jestem starsza, tym bardziej to lubie.
5 milonów to bardzo łagodne szacunki, jak powiedział ojciec Keating "98% rodzin jest dysfunkcyjna, a reszty nie poznałem" :) moja rodzina zachowuje się jak rodzina alkoholowa, mimo chwilowego braku czynnego alkoholika. Dziękuję ludziom z domów alkoholowych za wsparcie i przetarcie ścieżki.
Jeszcze poza alkoholem są rodzice narcystyczni, psychopaci z depresją z DDA, z kompleksami, toksyczni, awanturujący się, wszystko to się zazwyczaj odbija na dziecku, a dziecko każdy może mieć bez żadnych.
Bo ludzie nie są idealni w każdym domu jest coś nie tak nie musi być to sprawa alkoholu tylko coś innego takie jest życie i tyle
Bardzo zastanawia mnie kim są osoby, które pod tym materiałem dały łapkę w dół i z jakiego powodu to zrobiły. Czyżby owi rodzice nie umiejący spojrzeć prawdzie w oczy i przyjąć odpowiedzialności? Świetny materiał, który w zasadzie mówi o mnie wszystko. Mimo trudności w ułożeniu sobie życia nie żałuję tego kim jestem. Pozdrawiam serdecznie autora i wszystkich mi podobnych 😃
Powodem dania łapki w dół jest morda na ekranie i jej kombinowanie jak koń pod górę. Nie doszukuj się drugiego dna chłopcze.
"Nie sztuką jest przezyc trudne dziecinstwo, sztuką jest z niego wyrosnąć." dla DDA...
Ojj, chyba nie wiesz co mówisz. Jeśli tego nie przeżyłaś, to nie powinnaś dawać sobie prawa do wyrażania takich stwierdzeń. Żadne dda by tak nie powiedziało. Przeżyć to jest właśnie sztuką a wyjść z tego bez większego szwanku to nielada wyczyn
A ja mam tak, ze dochodze do wniosku ze dzieconstwo to rana ktora sie musi zagoic, zeby czlowiek w koncu przestal ja rozdrapywac i nauczyl sie zyc. I dopiero jak doroslam zorietowalam sie jak mnie pocharatano. Ale wyroslam z drapania strupków. 😉
Właśnie patrzę się na twój komentarz i jedyne co mam w głowie to: co ty pier*olisz..
Komentarz z serii nie wiem ale sie wypowiem
@@martadiallo6944 a jak myslisz o czym jest ten cytat? Tylko metafora obuwnicza. Jesli jestes dda i masz w miare poukladane w glowie to zrozumiesz te metafore. Za jakies 10 lat.
Jestem DDA. Ojciec jest egoistą, cholerykiem i alkoholikiem (kontynuuje pijackie dzieło swojego ojca). Babcia i matka nauczyły go, że dostanie, czego chce bez zważania na dobro reszty rodziny. Z finansami zawsze było zatem krucho. Jestem najstarsza z rodzeństwa, ale nie jestem bohaterem rodziny. Odziedziczyłam po ojcu temperament i prowadziłam z nim wojnę od mniej więcej 12. roku życia. Jako jedyna mu się sprzeciwiałam, nawet gdy kończyło się to przemocą. Mój stosunek do matki także nie jest dobry, mam jej za złe folgowanie ojca zachciankom i to, że nigdy nie odważyła się go zostawić. Mimo to wdzięczna jej jestem za te wszystkie razy, kiedy stawała w mojej obronie. Dorosłam i skupiam się na sobie. Staram się realizować swoje cele i marzenia, bo w dzieciństwie nie miałam ku temu możliwości. Jeśli chodzi o relacje, to nie mam problemu w nawiązywaniu znajomości, ale nigdy się w nie nie zagłębiam. W towarzystwie wiodę prym dzięki przebojowości, ale blisko siebie nikogo nie dopuszczam. Nigdy nie odczuwałam potrzeby bliższych relacji, pociąg seksualny jest mi obcy, ale nie wiem, czy mój aseksualizm wynika z syndromu, czy raczej jest przyrodzony. W każdym razie nie przeszkadza mi to, a wręcz to lubię. Jeśli miałabym szukać kogoś bliższego, raczej byłyby to poszukiwania bratniej duszy, a nie partnera w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Rodziny budować nie zamierzam, bo nie mam ku temu ni chęci, ni predyspozycji. Nie mam problemu z samooceną, znam swoje ograniczenia i możliwości. Alkoholu nie lubię, nie ma dla mnie wartości poza przemysłem chemicznym, farmaceutycznym etc., choć nie mam też na tym punkcie fobii. Moje spożycie jest okazjonalne i nawet wtedy ilości są niewielkie. Widziałam, do jakiego dna używka może człowieka doprowadzić, więc raczej jak na błazeństwo patrzę na styl życia moich rówieśników.
Jeśli ktoś poświęcił czas na tę spowiedź, to dziękuję 😊. Może pozwoli komuś wzbogacić wiedzę o syndromie.
Miłego dnia ci życzę. Każdy z nas to przeżył inaczej i każdy z nas jest inny. Ja jestem silnym facetem robię wszystko na odwrót mam żonę troje dzieci poświęcam im czas dużo czasu. Materialnie bardzo dobrze nic mi nie brakuje ale też milionerem nie jestem. Moim problemem jest to ze kupuje za dużo jedzenia. Spiżarnia pęka w szwach ale nic się nie marnuje przekładam towar jak w sklepach na półkach od daty ważności 😂🤣😂 mam znajomych mam 2 hobby i siłownia i strzelnica ale czuje się cholernie samotny. Na codzień jestem wesoły i odsuwam od siebie wszystkich co narzekają za często. Masakra co ? Miłego dnia ci życzę. 🙂
@@wesoyromek9222 Obawiam się, że nadmierne kupowanie to nie tylko problem DDA 😂. Dziękuję i życzę miłego Tobie i Twojej rodzinie.
@@aldonawallenrod5145 dziękuje 🙂
Dzięki że podzieliłaś się swoimi doświadczeniami. Bardzo zaskakujące jest to jak pomimo łączącego nas syndromu DDA każda przeszła to inaczej.
@@wesoyromek9222 też mam wszystkiego za dużo .jedzenia ubrań pościeli ręczników .Gdy starzy pili gdy matka znikała na melinach po dwa tyg .Ja i mój młodszy brat nie mieliśmy co jest ....
Zaświeciłeś mi żaróweczkę nad głową. Dziękuję za uświadomienie mi, że jestem DDA. Może w moich relacjach z ludźmi w końcu coś się zmieni na lepsze, dzięki Tobie. Ps. Bardzo fajny, wartościowy kanał.
Twój kanał jest dla mnie w top 5 najbardziej wartościowych na yt. Dziękuję za ten film
Z ogromnej ciekawości, bo sam zawsze szukam innych wartościowych treści, kogo jeszcze polecasz? :)
Jestem DDA i nadal to przepracowuje, tata pił a mama była współuzależniona ale zawsze starała się być dla mnie wsparciem na tyle na ile umiała. Kiedy odkryłam zjawiskowo DDA byłam na studiach i postanowiłam napisać pracę dyplomową na ten temat, jak DDA radzą sobie w kontaktach interpersonalnych i jaka mają samoocenę. To bardzo pomogło mi się uporać z wieloma rzeczami.
Nie jestem DDA, ale moje dzieci TAK. Mój były jest alkoholikiem . Z chęcią przeczytała bym taką pracę. Pozdrawiam i życzę powodzenia 👍
Jestem bohaterem domu. Wiele lat uczyłam się by przestać próbować zadowalać wszystkich wokół. Celem moich działam nie było zadowolenie siebie tylko innych. Uczyłam się dla matki, poszłam na studia, które ona chciała. W liceum spałam po 4 godziny dziennie by mieć czas na prace w gospodarstwie, pomoc w nauce młodszym siostrom i swoją naukę. Nigdy nie rozwinęłam żadnego hobby bo nie miałam na nie ani czasu ani pieniędzy. Poczucie własnej wartości było na zerowym poziomie. Wpadałam w takie pułapki „jak będę się dobrze uczyć/jak będę ładnie się ubierać/jak będę najmocniej imprezować to będą mnie lubić”. Matka była współuzależniona i wszystkie swoje niespełnione ambicje przelewała na mnie. Zawsze miałam być grzeczna i pomocna. Teraz po śmierci ojca w końcu zaczynam odkrywać co sama lubię robić, jaki mam charakter, jak chce się ubierać. Nie radzę sobie nadal z kontaktami z innymi osobami. Boje się dotyku innych osób. Lubię tylko dotyk mojego partnera i dziecka. Na każdy inny cała się spinam.
Masz to niebywałe szczęście, że jest ktoś, kogo dotyk lubisz, i że są to osoby najbliższe.
Masz farta że udało Ci się stworzyć związek i potomka. Niektórzy nie potrafią stworzyć związku i dochodzi jeszcze niespełnienie
@@gdkabsbdkwkwm4187 na szczęście właśnie dużo mi się w głowie naprawiło, gdy zaczęłam obserwować tych, których podziwiałam. Znalazłam w życiu mentora, który nieświadomie stał się „moim ojcem”. Sama z tymi wzorcami, które miałam nie byłabym tu gdzie jestem.
ja mam to samo. grzeczny i pomocny w każdej sytuacji.
Dziękuję Panu za ten materiał. Właśnie kończę pisać pracę licencjacką na temat dorosłych córek alkoholików i w przyszłości chciałabym pomagać osobom, które wychowywały się w rodzinie z problemem alkoholowym. Pozdrawiam serdecznie!
Trzymam kciuki, tak za pracę licencjacką, jak i za przyszłą działalność na rzecz pomocy!
@@CzowiekAbsurdalny dziękuje uprzejmie!
Polecam bardzo książkę "Wyrosnąć z DDA. Wsparcie dla Dorosłych Córek Alkoholików" R.Ackerman. Może się przyda ;)
@@BS-gi9ys Już przeczytana, dzięki wielkie!
Thank You God for You.
Dopiero co, siedziałam i myślałam o tym jaką jestem ofiarą losu, będąc w "zaszczytnym" gronie DDA
A ja właśnie myślę czytają wasze komentarze,że nie tylko dda ale i żona i wnuczka. Praktycznie mówiąc z dziada pradziada ze strony jednej i drugiej😔 powiem tylko tragedia pod każdym względem.
Witaj bracie. 🙂 nie jesteś sam
Świetny materiał. Miałam bliski kontakt z osobą DDA. Było kropka w kropkę tak jak mówisz. Dołączyłabym jeszcze liczne natręctwa oraz lęki. Najsmutniejsza jednak była nieświadomość tej osoby i wyparcie samego faktu. Szkoda, że tak wiele osób żyje w nieświadomości, że mogą sobie pomóc przez chociażby terapię..
Bardzo ciekawy filmik, tytuł zapisałam. Tematyka ogromnie trudna, mimo że mam 40+ nadal walczę by to pokonać. Jestem od dobrych 18 lat w związku, mamy 2 dzieciaków w tym syna z Aspergerem, sporo problemów zdrowotnych na koncie, ale wierzę że będę lepszym rodzicem niż moi byli kiedykolwiek. Ważne dla mnie by dzieciaki się mnie nie wstydziły, a sama bym mogła je wychować na przysłowiowych "dobrych ludzi". Pozdrawiam cieplutko😊
Jestem DDA. Dziękuję za ten materiał bardzo mi nakreślił to co się wiaze z moim życiem. Założyłam rodzinę, jestem żona i mamą i tak naprawdę toksyczność środowiska w jakim się wychowywałam trafiła do mnie momencie poznania mojego meza i jego rodziny. U mnie każdy żył osobno natomiast u męża rodzina była wsparciem, ciepłym miejscem do którego chce się wracać. W momencie gdy wyjechałam na studia 11 lat temu i wyszłam z domu rodzinnego (byłam wg opisu kozłem ofiarnym) podjęłam najlepsza decyzję w swoim zyciu i myślę, że to mnie uratowało. Mam jeszcze troje rodzeństwa i obserwuję ich zachowania. Tylko ja i siostra wyszłyśmy z tego i staramy się iść dalej. Ojciec z problemem alkoholowym zmarł wiele lat temu. Natomiast to co się działo przed laty miało destrukcyjny wpływ na relacje w rodzinie. Niby alkoholu w rodzinie nie ma ale nie potrafimy ze sobą rozmawiać i być blisko. Dopiero w rodzinie, która założyłam z mężem czuje się dobrze. A w głowie mam tylko to, żeby zapewnić mojemu dziecku wspaniałe dziecinstwo. Chyba chce zrekompensować w ten sposób dziecinstwo, którego ja nie miałam.
Dziękuje że podzieliłaś się swoimi doświadczeniami. Przykro mi z powodu Twojego rodzeństwa z którym nie jesteś wstanie nawiązać normalnej rozmowy. Moje doświadczenia z ojcem alkoholikiem bardzo związały mnie z moim rodzeństwem w sumie poszło u mnie to w taką stronę że uważam tylko ich za rodzinę i ze nie mam żadnej potrzeby tworzyć własnej.
Dziękuję pięknie 😁 Byłam tego co mówisz świadoma, ale tym filmem upewniłeś mnie, że jednak jestem bardzo charakterystycznym przykładem dda. Serio pomyślę nad terapią, choć jeszcze przed obejrzeniem byłam pewna, że jej nie potrzebuję. Zacznę od książki. Za nią również dziękuję 😁
A może film o wpływie wyjazdów rodzica za granicę (za pracą) na umysł dziecka? Chętnie bym takie coś obejrzała 🤔
Dobry pomysł
Ja też chętnie zobaczę 😊
I ja
Ten przypadek też jest podobny do DDA. Różnica w nazwie (Dorosłe Dzieci z Rodzin Dysfunkcyjnych) i nasileniu objawów. Ale jest wiele podobieństw do DDA.
jestem za
To, że jestem DDA wiedziałam już od kilku lat. Dzięki temu filmikowi sięgnęłam po książkę i z początku aż mnie przytłoczyło to z jak poważnym problemem tak naprawdę się mierze. Dziękuję, bo to dało mi siłę żeby zasięgnąć pomocy specjalisty i nadzieję na to, że mogę wygrać tę walkę.
Fajny byłby też odcinek na temat dzieci wychowanych przez DDA - takie uzupełnienie tego tematu.
Ostatnio uświadomiłem sobie, że moi rodzice oboje pochodzą z rodzin, w których jeden rodzic nadużywał alkoholu. Od jakiegoś czasu sami nadużywają, ale w okresie do 15 r.ż spożycie nie miało raczej miejsca. Widzę jak bardzo moja rodzina jest porozbijana, i jak oddaleni od siebie jesteśmy. W domu panuje raczej atmosfera ciągłego napięcia, przeplatanego chwilami ciszy, po których następują kolejne wrzaski i wykrzykiwanie przekleństw, bo np. zepsuł się pilot do tv. Sam mam problemy z poczuciem własnej wartości i kiedy wracam pamięcią do czasów gdy byłem młodszy, przypominam sobie jedynie krytykujące głosy, wyzywanie od nieudaczników, wyśmiewanie problemów i ogromne kary za każdą 2jkę w szkole.
Szukałem informacji na temat dzieci wychowywanych przez DDA ale to były tylko strzępki informacji. Wydaje mi się, że taki problem może dotyczyć znacznej ilości osób.
Bardzo smutny przytlaczajacy opis. To nie jest Dom to jest pieklo. Przykro mi, ze rodzice , moze czesto tez nieswiadomie, tak psuja charakter dziecka, destrukcja w calej okazalosci. Ja moglabym napisac Autobiografie jako dda. To jest pietno na duszy.. .......najgorsze jest to, ze kochasz rodzicow ( i nienawidzisz jednoczesnie ) i TA ambiwalencja pograza za nami jak wlasny cien.....w konsekwencji czego mylilam cierpienie, konflikty bol i chlod emocjonalny z miloscia. Spokojna milosc - to nie milosc..... Calkowity brak umijetnosci znalezienia odpow.partnera, oraz calkowity brak umijetnosci bycia odpow. Partnerem. Kontrola , leki , neurotyczne uzeleznienie od zwiazku, wyuczona rola ofiary, nie wspominajac juz o wykonywaniu roli rodzica dla wlasnych dzieci. To tylko szczyt gory lodowej....... A teraz druga strona medalu : z punktu widzenia reinkarnacji nastepujaca teza : NASZE DUSZE WYBIERAJA SAME SWOICH RODZICOW......BRZMI OKRUTNIE ALE ABY TO ZROZUMIEC, NALEZY DOGLEBNIE ZAZNAJOMIC SIE Z TEMATEM. Jestem DDA....w obliczu pojecia karmy nigdy nie jestem ofiara. Sami kreujemy , z poziomu duszy, nasze doswiadczenia.
Trzymaj się. Bardzo chciałabym dodać Ci otuchy. Rozumiem, że w rodzinie może być jak w piekle. Dorastający człowiek potrzebuje wsparcia, akceptacji, miłości od najbliższych. Gdy zamiast tego są ciągłe kłótnie albo napięcia ciężko o dobre warunki do rozwóju. Nie musi być alkoholu by było źle. Mi pomagało szukanie osób spokojnych, które potrafią wysłuchać, mają życiowe doświadczenie (bibliotekarka, starsze samotna Pani), teraz takim wsparciem jest grupa DDA w moim mieście. Ważne by z problem nie zostać sam na sam. Tym bardziej, że dziecko, młoda osoba całą winę biorą na siebie. ;)
@@Anna-dy1cl Aniu, bardzo ci dziękuje za ten komentarz, Twoja rada jest bardzo konkretna i mądra.
@@beaterevolte6450 druga strona medalu jest taka, że reinkarnacja to bzdura. No chyba, że pamiętasz, jak twoja dusza wybierała sobie rodziców. Życzę wszystkiego najlepszego, pomimo wypisywania takich rzeczy
@@grzegorzb2669 Nie przebudziles sie duchowo, nie doswiadczasz, wiec dla Ciebie to bzdura.
O tej epidemii zdecydowanie zbyt mało się mówi.
O, jak dawno Ciebie nigdzie nie spotkałam, aż się zastanawiałam, co z Tobą, może zmiana nicku, czy cuś. Miło widzieć 🙋
@@Xene3
Czaiłem się:) Dziękuję za chwilę zadumy i pozdrawiam:)
Teraz tylko covid istnieje. Nie ma zawałów, raka, złamań a nawet grypy.
O tym że jestem DDA dowiedziałam się 15 lat temu- na studiach, dzięki temu zrozumiałam że to nie moja wina kim jestem, jaka jestem... Mam nadzieję, a pewnie tak będzie, że ten film pomoże komuś ❤❤❤
Wróciłam dziś od psychologa, to była ciężka rozmowa ale przedstawił mi koncept właśnie DDA i zachęcił mnie tym tez do poczytania o tym temacie. Zdarzało mi się już oglądać Pana odcinki i świetnie i przejrzyście jest wszystko wyjaśniane, super ze akurat temat, który mnie dotyczy znalazłam akurat tu:)
bardzo prosze o wiecej takich materialow. sa dla mnie kopalnia wiedzy na temat mojej osobowosci i po prostu pomagaja mi, uswiadamiaja wiele rzeczy. pozdrawiam
Trzymaj się brachu. My prawie jak rodzina i z jednego mieszkania wyszliśmy. Powodzenia ci życzę żeby twoje życie było lepsze
Chętnie obejrzałabym materiał o osobowości schizoidalnej. Chyba, że gdzieś przeoczyłam taki film, to może ktoś podać tytuł.
Bardzo dziękuje za ten filmik.Takie filmiki są wartościowe i potrzebne na yt.
Tam gdzie jest w domu alkohol pity nałogowo nawet tylko przez jedną osobę dzieci zawsze będą pokrzywdzone psychicznie zawsze. A taki rodzic nie myśli o dzieciach tylko o sobie! A dzieci dorastają i to pamiętają bo bardzo to przeżywali nie idzie tego zapomnieć.
Tylko ze ten rodzic pije bo tez mu w dzieciństwie czegoś zabrakło : miłości ? Akceptacji ? Bezpieczeństwa ? I teraz jako dorosły radzi sobie jak umie...( a raczej jak nie umie) nie usprawiedliwiam, tylko zwykle co co piją to tez mieli dysfunkcyjne dzieciństwo i nie mieli okazji nauczyć się jak bezbolesnie funkcjonować. Jedyny znany znieczulacz to alkohol. Mój ojciec był alkoholikiem i teraz po latach wiem ze był zbyt wrażliwy i poraniony w środku , nie mógł stawić czoła rzeczywistości na trzeźwo
@@irenabushong6494 są też tacy ludzie, to bardzo przykre,ale nie wszyscy popadają w taką destrukcję są ludzie którzy wręcz odwrotnie myślą i nie piją właśnie że względu na to jakie mieli dzieciństwo. Jest różnie człowiek jest tylko człowiekiem i grzeszy. Jednak myślę ,że wierząc w Boga i czytając Biblię ludzie nie popełniają tyłu złych błędów w życiu.
@@irenabushong6494 tak, moja matka nie czuje żalu za to co nam zrobiła, albo otwarcie nie potrafi/nie chce przeprosić i przyznać się. Chociaż od kilku lat jest trzeźwa i rzekomo parokrotnie przeszła program AA. Zamiast tego mówi, że ona miała gorzej i dlatego nie powinnam narzekać. 🤦♀️
@@irenabushong6494 Jasne, ale napierdolić się jak szafa to siłę miał. Żenada.
@@irenabushong6494 proces zrozumienia jest elementem dobrej "samoterapii"
Ja bardzo polecam książkę ,, Potęga teraźniejszości '' Eckhart Tolle , po jej przeczytaniu u mnie nastąpiła wielką przemiana i bardzo mi pomogła odciąć się od przeszłości
Moim jedynym wsparciem od rodziców były awantury, krzyki, kary, zakazy, nakazy i lanie xd Teraz się zastanawiają czemu nic w życiu nie próbuję osiągnąć. A ja jestem wypaczony i się nie da, bo czuję sie jak g*wno
Tak albo czemu się nie szanuje później rodziców lub w przyszłości im nie pomaga xD
@@bigglasses1953 bez kitu, to, że ktoś jest ojcem lub matką nie oznacza, że z automatu należy mu się miłość i szacunek. Na to KAŻDY musi zapracować sam.
Jezus wszystko moze,zaufaj Jemu...Niech dobry Bog Ci blogoslawi bys nabral pewnosci siebie...
Byl czas,ze to rodzice dla nas nie mieli czasu,a teraz my sie tak samo im "odwdzieczamy".Tylko milosc uzdrowi relacje...a zrodlem milosci jest Bog...ja dziekuje ze latwo nie bylo...zloto hartuje sie w ogniu...
Czcij ojca swego i matke swoja...duzym wsparciem jest modlitwa
Fajny filmik. Jestem DDA . Bardzo szczegółowe i oczywiście prawdziwe wszystko, o czym mówisz. Dziękuję )
Szacunek, za tak dobrze przygotowany materiał o DDA - krótko i konkretnie! Zgłębiam ten temat od 20 lat. Książkę znam i polecam choć przyznam , że dla początkujących w temacie może być trudna .
Ja się dołączam po nie w czasie... Ale chciałbym docenić Twoją pracę, zdaję sobie sprawę, że może być ogromna👏👏👏 Dzięki za materiał 💪
Kolejny jakże bliski mi temat... Najgorsze jest to, że w Polsce picie alhoholu to już praktycznie tradycja i wielu nie zauważa tego, jak zła może być ta używka i ile krzywdy może wyrządzić. A bycie abstynentem jest niczym bycie ufoludkiem wśród ludzi.
Tak, niestety nasza "kultura picia" (która sama w sobie ma bardzo złożone pochodzenie) niestety bardzo upowszechnia ten problem.
Potwierdzam, mój tata na wszystkich imprezach rodzinnych czy spotkaniach firmowych/festynach z tego co pamiętam z dzieciństwa zawsze odmawiał i nie pił, niewybrednych i chamskich komentarzy zawsze było wiele.. Teraz więcej się o tym mówi, ale w takich latach 90' nie picie to dla wielu był kosmos.
Ja nie używam alkoholu od ok 5 lat - dodam że nie jestem uzależniony. Po prostu doszedłem do wniosku że to strata zdrowia, czasu i pieniędzy. Słyszę czasem komentarze że jestem dziwny a czasem uznanie jak na weselu czy imprezie nie piję. Widziałem już w życiu niejednego fajnego człowieka zniszczonego przez ten narkotyk. Warto być abstynentem dla siebie, żony i dzieci. W takiej sytuacji nie "tworzy" się nowych DDA
@@krzysztofkrupa6795 czyli masz problem z alkoholem że nie możesz się napić na weselu?
@@krzysztofkrupa6795 Tak, z bycia abstynentem płynie wiele korzyści. Mnie alhohol zawsze odrzucał, pewnie głównym powodem jest to, że jestem DDA, ale jest też wiele innych.
Wylewa sie z ekranu gruba i tlusta merytoryka. Platynowo-jakosciowa. Super wrzutka. Dzieki ;) Ksiazka interesujaca
Świetnie skondensowane informacje. Polecam korzystać z doświadczeń pracy z DDA osobom DDD. Mówi się o liczbach DDA zapominając i DDD, a tu mamy również ogromne cyfry.
Dobrze mówisz ja też jestem DDA i co powiem to pamiętam w szkole zawodowej miałem 18 lat siedziałem w ławce i czułem się jak by za mną siedziały osoby które mają po 10 albo 11 lat bo zachowywały się nieprzyzwoicie krotko mówiąc i w pewnym sensie to że jestem DDA to zaczynam sie kurde czuc z tego dumny bo jakoś mimo tego że nie miałem normalnego dzieciństwa dobrze sobie radze w życiu mam to coś to co mnie automatycznie kieruje zrób tak a nie innaczej zrob tak bo to dobre tak nie rob bo to złe i mam przeczucie że tak miało być bo nie wyobrażam sobie tego jak ja miał bym sobie poradzić w tym świecie jak bym nie był DDA. Zawsze się czułem w szkole jak bym był poziom wyżej od innych w sensie zachowania ( dojrzałości)
Koty.
Nigdy się nie bałem ani kotów, ani psów.
Ale raz będąc ujednago mojego kolegi, jego pies wzbudził we mnie niepokój.
Siedziałem blisko stołu a stół był blisko wersalki.
Ich pies skupiał moją uwagę na sobie, siedział blisko mnie no głaskałem Lunę.
Rodzice mojego kolegi siedzieli na wersalce i byli pochłonięci rozmową ze sobą.
Zauważyłem wtedy że temu psu wcale nie chodzi o to żeby go głaskać, że siedzi blisko mnie, pilnuje mnie i że jakby siedziały w tym psie jakieś emocje trudne do opanowania.
Kiedy odczułem że temu psu może wcale nie chodzić ani o głaskanie, ani o to żeby cokolwiek dostać postanowiłem się jej trochę uważniej poprzyglądać i kontynuowałem.
Wtedy spostrzegłem że pies siedzi dokładnie między mną, a właścicielami.
Luna pilnowała nie tylko mnie ale i również swoich właścicieli pochłoniętych rozmową.
Wtedy, chociaż nic na to nie wskazywało, poczułem że ten pies mnie pogryzie.
Przez krótką chwilkę miałem wrażenie jakbym mógł zajrzeć w głąb instynktu tego psa.
Natychmiast kazałem im zabrać tego psa od siebie i powiedziałem o swoich obawach.
To był tylko jeden jedyny raz kiedy się przestraszyłem jakiegoś psa.
Ten pies wtedy jeszcze był dość młody, ale już wyrośnięty a u tego kolegi prawie zawsze coś się działo i często bywał tam alkohol
Jeszcze są inne syndromy, np DDD _ dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, czyli z rodzin z innymi dysfunkcjami niż alkohol. Myślę, że to kolejne 5 milionów.
Nie mam wszystkich syndromów z tej listy mam jednak poczucie że muszę myślic o wszystkich i o wszystkim nie mam czasu dla siebie nagle zaczęłam się bać o wszystkich moich bliskich i się martwić o nich. Ale ludzi obcych którym się źle dzieje też mi bardzo żal. Popadłam w nerwicę lękowa przez to zamartwianie się, nawet jak jest dobrze to się martwię ,że może być za chwilę źle.
Bardzo ciekawie i sensownie omówione zagadnienie. Jako studentka psychologii, mogę stwierdzić, że milej się słucha Pana wykładu, niż większość wykładów na uczelni. Pozdrawiam!
W moim przypadku silnym objawem DDA jest przyjmowanie ,maski błazna'. Jakoś lepiej czuje się, kiedy ludzie się śmieją, czuję się wtedy lubiana, dziwnie docenieniona, mimo że wiem, że niektóre żarty są po prostu głupie i bezsensowne 😉. Poza tym duża wrażliwość, strach przed odrzuceniem, samotność jest wręcz paraliżująca. Przekonanie o tym, że na miłość/przyjaźń, atencję trzeba zasłużyć. Zdaje sobie sprawę z tego wszystkiego, ale to jest silniejsze ode mnie. Ciężko z tym walczy i przyjąć inną postawę, psychika ludzka jest niezwykle ciekawa
Ciekawe jest to ze każdy z nas przechodzi to inaczej. Ja na przykład robię wszystko na odwrót, mam dużo materialnych rzeczy, odkładam pieniądze i kupuje jedzenie na przód jak bym był prepersem i zaraz miało by się coś stać. Często chodziłem głodny jak byłem młodszy. Koledzy dzielili się kanapkami w szkole. Najgorsze jest to ze nawet ze mam dziś wszystko żonę troje dzieci znajomych, to czuje się okropnie samotny. 😔
@@wesoyromek9222 wydaje mi się, że tu jest inna specyfika problemu przez doświadczenie. Ja nie chodziłam głodna, ale zawsze po szkole siedziałam sama w domu do późna. Rodziców nigdy nie było i byłam pozostawiona sama sobie. A samotność w towarzystwie chyba jest najgorsza... próbowałeś terapii?
@@yologabrycha7488 nigdy nie byłem na żadnej terapii
@@wesoyromek9222 może warto pomyśleć o tym, jeśli cierpisz
@@yologabrycha7488 nie cierpię z tego powodu ale czasami jakąś pustkę czuje. Normalnie tak jestem zabiegany w życiu codziennym ze nie mam czasu myśleć mam troje dzieciaków i żonę pracy trochę jest a zaraz będzie trzeba porobić w ogrodzie po zimie. Np czasami mam tak ze wracam od kolegi np o 23 jadę autostradą i zaczynam czuć ze jestem taki samotny nawet jak to trwa 15 a mi się wydaje jak by to była cała wieczność a przecież wiem ze jadę do domu do mojej żony i moich dzieci które kocham. Taka jakaś pustka jest w mojej duszy. 🥴
Mam 19 lat i jestem dda, i nie potrafię nawiązać nawet z innymi osobami bliskiej relacji, czasami coś odwalam mega głupiego, moje zachowanie w ciągu ułamka sekundy potrafi się zmienić o 180 stopni i to jest najgorsze co może być, bo w porównaniu do innych osób, u których rodzice byli alkoholikami lub są, to oni mają bliska osobę, czy przyjaciółkę czy chłopaka, a ja tego nie mam, pewnie też dlatego, że poza piciem alkoholu i tak mój ojciec jest zjebany, matka współuzależniona. Teraz dochodzi do tego, że jak ojciec się na nią drze, a ona przychodzi do mnie to ja nawet nie mogę na nią patrzeć, tylko mówię jej po co ona zawsze do mnie przychodzi ryczeć w poduszkę i dokładając mi tych cegiełek na poduszkę, odpierdalając mi jeszcze, żebym miała jeszcze bardziej spierdolona psychikę, zamiast nie wiem, chronić mnie, nie pokazywać jaka jest słaba. Do niej za chuja nie dociera to, że w momencie, gdy ja jeszcze się nie urodziłam, tylko byłam płodem, ona widziała jakie akcje odwalał typu rozwalenie mieszkania i obsranie go to powinna chuja zostawić, a ona spierdoliła mi życie tym, nie mówię, że to tylko jej wina, ale kurwa, która normalna matka zamiast dla dziecka być osoba silna, niezależna, próbować wyrwać się z syfu, gdzie miała masę znajomych i rodziny, którzy jej pomogli, to wpierdolila się później w małżeństwo jak miałam 2 lata z tym gnojem i ja musze z nim mieszać, bo nie jestem niezależna finansowo, do 18 roku życia nawet przelewów nie umiałam robić, nie wiem jak się załatwia wiele spraw, chociaż staram się nauczyć i dowiedzieć, tylko, że gdy kogoś pytam to ludzie mnie wyśmiewają dlaczego ja tego nie wiem. Ja mam tak w chuj za złe matce to, że jest taka osoba jaka jest. Na mnie potrafi się wydrzeć, mnie potrafi zwyzywać od suk i że mam wypierdalać i nie chce mnie znac, gdy jej powiem, że "ona tak bardzo nie ma sobie nic do zarzucenia jako matka, że dwoje dzieci mają w dupie", w momencie gdy ona wcześniej mi ublizala, a siebie wybielała. Do mnie potrafi otworzyć mordę, ale żeby wiele lat temu ogarnąc dupe, pójść na jakieś studia i znaleźć jakąś okej płatna pracę, żeby samej się utrzymać z dzieckiem, to wolała mi spierdolić życie. Jedyne co mnie ostatnio kucieszylo to to, że po 11 latach w grudniu 2020 spotkałam swoją starsza siostre i poznałam siostrzeńca, który ma już 2 latka. Oddałabym mu wszystko gdybym cokolwiek miała, ale ja nawet normalna nie jestem i jedyne co mogę zaoferować to prezenty czy pieniądze gdy sobie zarobię. No po prostu spierdolona po całości sytuacja.
Współczuje. Wiem jak się czujesz. Powoli ucz się wszystkiego co jesteś potrzebne do życia. Obserwuj ludzi jeśli boisz się z nimi rozmawiać. Znajdź w swoim otoczeniu osoby poważane i silne. Zacznij patrzeć co one robią i sama w głowie analizuj czym się różnią od twojej rodziny. Małymi krokami próbuj wprowadzać w życie zmiany. Ale najlepszą radą jaką mogę ci dać. Jest wyprowadzić się do innego miasta jak tylko skończysz szkołę średnią.
Do matury postaraj się odłożyć na czynsz i jedzenie przynajmniej na jeden miesiąc do przodu. Po maturze pakuj walizkę i jedź do dużego miasta najlepiej. Znajdź pokój, lub miejsce w pokoju (to nie ważne, na początku i tak nie będziesz tam za dużo siedziała). Znajdź prace w której możesz się od razu zatrudnić (nawet jak będzie fizyczna). Rób jak najwiecej nadgodzin (nie ma co siedzieć w domu). Odłóż pieniądze na przynajmniej pół roku przeżycia. Wtedy zacznij się oglądać za lepszą pracą. Coś co Cię interesuje. Zobacz jakie są wymagania do tego stanowiska. Może trzeba zrobić jakieś kursy lub pójść na studia. Masz czas na zastanowienie się. Nie ma co iść na studia jak się nie wie co chce się w życiu robić.
Żeby być wolnym musisz być niezależna finansowo i tak daleko by matka nie wykorzystywała Cię do przelewania swoich problemów na Ciebie.
Trzymaj się dasz radę. Przechodziłam tę drogę 💛
@@annamullich938 Mogę tylko dać łapę w górę.. :) Niezależność to jest to do czego trzeba dążyć w sytuacji dda. Odciąć patologiczny dom jak pępowine, wtedy będzie lepiej, a dodam od siebie jeszcze coś: nie szukać zrozumienia u innych ludzi, bo tego nie zrozumieją, znajdź coś co lubisz robić i staraj się to robić, masz pasje, hobby, poświęć jej godzinę dziennie. Nigdy się nie czuj gorsza, nie jesteś gorsza, gorzej mają ludzie w Jemenie, którzy by oddali życie za studnie z wodą... Pozdrawiam was, też jestem DDA
Bardzo Ci współczuję ale chciałabym przekazać, że dasz sobie radę, wierzę w to :) tyleprzeżyłas teraz może być tylko lepiej. Jeśli będziesz mieć jakieś trudności z dokumentami finansowymi lub tym podobne to pisz śmiało, chętnie pomogę :)
@@eHeYz Powiedz to osobie DDA u której objawem jest osobowość schizoidalna😁
Pamiętaj DDA to mistrzowie przetrwania.Jeśli możesz kup sobie książkę DDA wsparcie dla dorosłych córek alkoholików.To bardzo ważne żeby czytać książki o wsparciu a nie o dołowaniu, że my dda jesteśmy nienormalni i nie umiemy kochać.Jesteśmy fajnymi ludźmi choć cierpienie jest zawsze z nami.
Ostatnio dyskutowałam na ten temat z przyjaciółką, a tu nagle pojawia się ten film! Wspierające jest to, że powoli nabieramy świadomości istniejącego problemu i że jest on nagłaśniany. Chociaż niestety trudno patrzeć optymistycznie na zmiany w naszym społeczeństwie, przez to jak traktuje się alkohol w naszej kulturze i w jak wielu rodzinach panuje model rodziny tradycyjnej, gdzie rodzice prowadzą wychowanie w stylu autokartycznym. Być może inaczej to wygląda w rodzinach, których członkowie nadążają za współczesnym światem i wybierają wychowanie bardziej humanistyczne. Muszę ze smutkiem stwierdzić, że mentalność w małych miasteczkach i na wsiach utknęła w PRL-u... To toksyczne środowisko.
Problem z alkoholem jest nagminnie ignorowany lub wypierany.
Nie mam pojęcia, co i kiedy poruszy ludźmi na tyle, by zobaczyli szerzące się zagrożenie, jakim jest uzależnienia od alkoholu. Mam nadzieję, że kiedyś to się zmieni...
Niestety edukacyjny mankament...Brak nagłaśninia w mediach, jednak pomału zmienia się na lepsze.
Jestem DDA i doświadczyłam jeszcze kilku innych traum i nadużyć gdy byłam dzieckiem i nastolatką. Przemoc fizyczna, psychiczna i seksualna nie są mi obce. Jako dziecko byłam zastraszona. Miałam nieszczęście urodzić się w tak dysfunkcjej rodzinie będąc osobą wysoko wrażliwą. Więc podwójny cios. Dzieciństwo było koszmarem. Wciąż się bałam, często z przerażenia dostawałam wysokiej gorączki, nawet 40 stopni, ze strachu i płaczu. Byłam okrutnie samotna i miałam ataki duszenia się przez łzy. Jaki to ma wpływ na mnie teraz gdy mam prawie 26 lat i nigdy nie poszłam na terapię bo wszelkie próby tego wspominam w sposób przykry?
Nie mam przyjaciół chociaż uchodzę za osobę otwartą, wesołą (melancholię i ciężkie myśli czy poglądy i zainteresowania po prostu kultywuję w samotności). Mam bardzo dużą łatwość w nawiązywaniu wszelkich znajomości i relacji. Problem polega jednak na tym, że druga strona się realnie angażuje, a mnie budowanie relacji męczy i nudzi po miesiącu. Nie przywiązuję się do nikogo, do miejsc ani do rzeczy. Nie potrafię. Czasem zastanawiam się czy ten brak przyjaciół nie jest czymś strasznym. Ale dochodzę do wniosku, że łatwo kogoś poznaję, poza tym ilość interakcji z ludźmi, którą zapewnia mi praca, jest dla mnie wystarczająca. Jeżeli chodzi o związki to był dramat i cud sprawił że w tej kwestii spadłam na przysłowiowe 4 łapy. Mam wyjątkowo udany związek, ale to w dużej mierze zasługa tego, że mój partner jest wybitnie inteligentny emocjonalnie, empatyczny i czuły. Jest tak dobry, że myśl o tym jak jest dobry i honorowy wzrusza mnie do łez. Ludzie w moim odczuciu, w większości, a już szczególnie jako ogół to motłoch bez moralności. Tym bardziej go doceniam.
Musimy pracować nad związkiem, a raczej ja muszę się bardziej otwierać bo mało komu i kiedy pokazuję z siebie coś więcej . Mają sympatyczną wersję demo, twarz, którą lubią. W środku ukrywam skomplikowanie i potężny mrok.
Jeżeli chodzi o seks, to nie wiem jakim cudem, mimo nadużyć, w tej kwestii jest bardzo dobrze i nie mam blokad. Wręcz poziom satysfakcji mam zdecydowanie ponad przeciętną kobietę. Chociaż nie rozckliwiam się nad seksem i nie ma on u mnie większych korelacji z romantyzmem.
Z pracą mogłoby być lepiej, ale jak na osobę tylko po LO radzę sobie nieźle.
Z rodziną utrzymuje minimalny kontakt, a jak mówią coś co mi nie odpowiada, to potrafię zniknąć z ich życia na kilka miesięcy.
PS. Bardzo pomogły mi książki.
Coś mo się kojarzy ze w programie 12 kroków AA jest takim punkt jak
Przeproszenie/ zadośćuczynienie tym których się skrzywdziło, ale może się mylę. Jeśli chodzi o podejście Twojej mamy to coś nie tak...
Super Pan przygotowuje materiały, nie ma lania wody, tylko konkret goni konkret. informacja informację. Az muszę sobie na 0,75 włączać żeby wszystko wyłapać. Pozdrawiam!
Ciekawy byłby filmik o dzieciach rodziców z depresją
Mam coś podobnego w nieodległych planach :)
Też jestem DDA i sama czasem nie rozumiem co się dzieje ze mną w pewnych sytuacjach albo moje reakcje... Wydają mi się nie moje 😅od małego mam kryzys osobowości bo fobia społeczna mnie zablokowała - slyszlam od rodziców że nie lubię ludzi i że taka jestem że mało mówię, okazało się że jak wyszłam ze strefy komfortu to jednak lubię ludzi a inni lubią mnie....troche wkurw bo pół życia słyszysz o sobie jakieś niefajne rzeczy byle by nie pójść z dzieckiem do psychologa lepiej zwalić wine na dziecko eh
Ah i moje plany życiowe też są utrudnione przez problemy psychiczne które częściowo sama ogarniam już... Także da się ale lekko nie jest. W chwili obecnej chciałabym czuć się bezpiecznie i czuć się sobą 🙃
Miałam podobną łatkę osoby która nie lubi innych ludzi, myślę też ze w pewnym momencie w to uwierzyłam. Z powodu silnej wady wymowy praktycznie cały czas milczałam w szkole by uniknąć wyśmiewania przez inne dzieci. Wiele się zmieniło jak zmieniłam środowisko i pojawiły się rozmowy przez internet oraz możliwości spotykania się w realu z ludźmi z którymi wcześniej rozmawiało się przez komunikatory tekstowe. Trzymam za Ciebie kciuki w pokonywaniu trudności i oby plany życiowe pomimo tych trudności udało się zrealizować.
O kolejny film o mnie. Czytałam jego książkę, oglądam twoje filmy i z jednej strony jestem wam wdzięczna za każde przedstawienie mi co jak i dlaczego bo jest to dla mnie jakaś szansa. Z drugiej strasznie przytłacza mnie fakt jaka zepsuta jestem i jak bardzo, mimo starań, nie umiem tego ogarnąć. Niby to, że nie będę widziała swoich upośledzeń nie oznacza że ich nie ma, ale wolałabym ich nie widzieć skoro i tak nie potrafię nic z nimi zdziałać.
Wiola, bardzo Ci polecam, żebyś odszukała w swoim mieście terapię DDA! Ja jestem w trakcie, ale już od innych słyszałam, że to ogromnie dużo daje! Potrzebujemy kogoś kto nam pomoże to ogarnąć i musi się udać :)
Goha ma racje ! Byłam uczestnikiem grupy DDA przed 30 Laty i od tego momentu zaczęłam COŚ robić ze swoim zyciem. Zgoda, może i jesteś „ popsuta”, ale nikt inny poza tona nie może tego odkręcić, to taka robota na całe życie. Ale chyba warto zacząć coś dla siebie robić, zamiast tracić energie na zadowalaniu innych i uzdrawianie świata. Jesteś NAJWAŻNIEJSZA dla siebie, a DDA pomoże ci w to uwierzyć. Przytulam cię i życzę powodzenia ❤️
Jak kogoś zainteresował temat to świetne wywiady pokazujące jak to się zaczyna i jak może wyniszczyć człowieka są na kanale Sakielskich. Jak się słucha z pierwszej ręki takich historii to ciarki przechodzą.
Pisałam na ten temat pracę licencjacką, ...nie było trudno, pisałam o sobie, utracone dziecinstwo odbiło się w moich zachowaniach, terapie, Al anon mogą pomóc w zrozumieniu siebie...fajny temat,
Pozdrawiam serdecznie 🥰
Heh, to ja jako DDA jestem mieszanką większości cech pierwszych 3 typów dzieci (wszystkich oprócz "błazna").
Co gorsze to nie tylko z ojcem był problem. Raczej powiedziałbym że cała dzielnica była alkoholowa. Jako dziecko znałem więcej alkoholików niż rówieśników.
Sąsiedzi, rodzina, ta bliższa czy dalsza - wszyscy pili i to pili dużo. Nawet szkoła czy policja, świadomie, pomimo zgłoszeń ignorowała nasz problem. Każdy o wszystkim wiedział i nikt nic z tym nie robił.
Po raz kolejny zaznaczam, że w przedstawionych materiałach, brakuje kluczowej informacji - przykładów jak stosować przedstawione rady.
Bo często się słyszy że np o partnera trzeba dbać codziennie, drobnymi gestami. Dla kogoś kto to rozumie, jest to oczywiste, ale taka osoba nie potrzebuje tej rady. Osoba potrzebująca tej rady, jej nie rozumie, nie wie jakie to są gesty, z tych czy innych powodów. A przecież są to tak błahe rzeczy, jak kupić kwiatka raz na miesiąc, spontanicznie przytulić czy zrobić masaż.
W materiałach bardzo brakuje takich przykładów, które mogą być punktem odniesienia dla widza, po to aby mniej-więcej wiedział w których sferach szukać rozwiązania.
To prawda, takie osoby nie wiedzą, jak to jest w relacjach "normalnie" w praktyce. Brak pozytywnego wzorca. Nic dziwnego, że relacje potem nie wychodzą.
@@sensibelify Tu podam swój przykład pewnego aspektu z którym DDA mają zwykle problem, ale u mnie on nie występuje, a wręcz jest załatwiony "śpiewająco". Chodzi mianowicie o związki. Mój związek z narzeczoną jest najzdrowszym jaki znam. Nie kłócimy się (często czy ostro, raczej jak już to drobne sprzeczki), mamy do siebie zaufanie itp. Tu paradoksalnie pomogła mi książka o związkach, seksie i podrywie (autor K. Król), gdzie właśnie podawano takie praktyczne przykłady jak związek prowadzić, jak mówić, jak słuchać, jak myśli płeć przeciwna. To po prostu działa. Drobne niuanse trzeba było poprawić, ale generalnie "spoko szkielet". Dlatego sugeruję autorowi kanału, aby swoje przyszłe materiały tworzył w ten sposób. Ma to dwojaką korzyść, bo widz szybciej, łatwiej i skuteczniej przyswoi rady, ale również sam kanał będzie bardziej polecany, szybciej rozpowszechniany, a przez to może dawać wymierne profity. W końcu wg tytułu, aż 5mln Polaków jest potencjalnymi odbiorcami + jeszcze otoczenie tych osób.
Świetny materiał czysta prawda w każdym calu i słowie ...
Ja wciąż ze sobą walczę ,a trwa to już wiele lat i sądzę że wciąż mam dużo do przerobienia
chciałbym żeby moim problemem w dzieciństwie było to, że ktoś zapomniał o moim przedstawieniu... U mnie to było codzienne psychiczne dręczenie i jeszcze od czasu do czasu pobicie przez ojca. Musiał się czuć jak bohater gdy jako stukilowy chłop był w stanie stłuc dziecko. Na niektórych zębach do dziś noszę pamiątki po tym wspaniałym wychowaniu.
bardzo mi przykro, że Cię to spotkało...! zastanawiałeś się nad terapią?
@@KB-fm3yd terapia to luksus na który stać tylko wybranych, godzina u psychoterapeuty kosztuje 200 zł minimum
@@altair91100 dokładnie, w tym kraju trzeba być bogatym, żeby "móc być chorym"
Człowiek ma w życiu tylko dwa problemy. Jeden to matka, a drugi to ojciec.
😃😃😃😃😃😃z punktu widzenia dziecka,zas z punktu widzenia rodzicow wyglada to odwrotnie😃😃😃😃😃
@@Maya-jx7zr Żarty żartami, ale dodam, że ogromną różnicą jest to, że rodzice sami zdecydowali się na zrobienie dziecka, a dziecko nie miało w tym przypadku żadnego wyboru, ani wpływu na ich decyzje, mimo to dzieci ponoszą konsekwencje decyzji rodziców i są przez nich kształtowane, na rodziców decyzje i błedy czy życie ich dziecka nie wpływa równie mocno.
@@annamarczuk2030 nikt z nas.nie mial prawa wyboru rodziny,w jakiej sie pojawimy,ale kazdy ma rozum i powinien go wykorzystac-rowniez wtedy gdy od patologicznej rodziny trzeba sie odciac jak najpredzej.
@@Maya-jx7zr łatwo powiedzieć. Jednak często jest tak, ze będąc w patologicznej rodzinie czy relacji ciężko obiektywnie spojrzeć na swoją sytuację, a i o zewnętrzny system wsparcia nie zawsze łatwo.
@@Odzioms zgadza sie,ale taka nature maja ludzie.Ciesza sie,ze problem nie dotyka ich lub ich bliskich.Empatie okazuja w teorii,w praktyce znikad czlowiek nie ma pomocy.Jako nastolatka mieszkalam w sasiedztwie rodziny,w ktorej byl problem alkoholizmu i przemocy.Pomagalam dzieciom w ucieczce od potwora,ale najbardziej dziwilo mnie to, mialam sasiadow nauczycieli,urzednikow i nikt z nich nawet nie probowal wesprzec niepijacej zony i dzieci alkoholika ,czekali tylko-kiedy stocza sie jak ich ojciec.Zadno sie nie stoczylo,a uplynelo dziescia lat.Swiadomosc tych dzieciakow byla niesamowita od malego wiedzialy,ze ojciec jest alkoholikiem i potworem.Nie mogly ukrywac problemu-jak wiekszosc hipokrytow lub ludzi ze znieczulica wokol.nich,bo najblizsze sasiedzkie otoczenie i dalsza rodzina traktowali ich z konformizmu zyciowego-jak wyrzutkow spolecznych.Na szczescie dzieci tamtej rodziny nie urodzily sie debilkami.Dzisiaj otacza sie takie dzieci opieka,jesli przyznaja sie w szkole do problemu.Gorzej,gdy takie dziecko jest corka/synem pijacego policjanta,pedagoga,dyrektora etc.Nie zmieni sie pidejscia do problemu w kraju hipokrytow,wysokofunkcjonujacych alkoholikow, megalomanow,niespelnionych narcyzow,nie nauczy sie zaklamanego spoleczenstwa,ze wiara,ktora manifestuja nie naklania do "czynienia blizniemu,co tobie niemile,Problem jest bardzo gleboki,tkwi w ludziach,ktorych trudno przekonac do humanitaryzmu.
Brawo ! To bardzo wartościowa publikacja.
Do Blig Gleisis
Każdy jest cudem natury.Nie daj sobie wmówić, że jesteś niczym.Twoja matka jest nieszczęśliwą i słabą osobą.Musisz zapisać się na terapię.Przed Tobą całe życie.Najważniejsze nie żyć życiem rodziców.Jestem z Tobą, bo też miałam stracone dzieciństwo przez ojca alkoholika.Trzymaj się!
Sama jestem dda i w moim przypadku, skutkiem takiego dorastania jest straszny perfekcjonizm i na drodze zawodowej i w relacjach z innymi ludźmi (dbam i marwie się o innych, przy czym nie uważam siebie za ważną i nie patrzę w ogóle na to co się ze mną dzieje). Ze strachu i z ciągłego dążenia do swoich celów, nie chcę a nawet i boję się wchodzić w jakiekolwiek relacje romantyczne, bo nie było u mnie żadnej osoby która by mi pokazała jak wygląda miłość (od zawsze każdy od każdego był odizolowany, nigdy nie jedliśmy razem posiłków, można powiedzieć że ze sobą nie rozmawialiśmy, każdy samotnie przeżywał wewnątrz siebie to ci się działo w domu).
Mój ojciec zaczął pić bo piło się zawsze i przy każdej okazji. Pił bo nie radził sobie z rzeczywistością: żoną, dzieckiem, po drodze było wojsko gdzie został o ponad rok dłużej za karę tak spieszył się do syna. Później były w mojej rodzinie tylko pieniądze. Zarabianie i posiadanie. Po 28 latach moja mama już nie wytrzymała. Rozeszli się. To już 6 lat będzie. Mój ojciec się stoczył. Moja mama trwa w bladnych schematach z poprzedniego związku w swoim obecnym, ja jestem DDA i bardzo chce coś z tym zrobić a mój brat... Długo by pisać. Ja potrzebuje terapii bo widzę taka potrzebę. Oni muszą sobie radzić.
Czy można by było rozważyć odcinek o różnicy jedynaka i człowieka który ma rodzeństwo. Syndrom jedynaka
Co za glupota?A moze zapytac-dlaczego jedynak,kto byl tak madry,ze nie chcial powolywac ze swoim wybranym partnerem drugiego ?
@Pisstake Jedynak to zadna choroba,to nie powod do poszukiwan syndromow i roznic.Dziwi mnie,ze ludzie tak dziwnie podchodza do jedynakow jak do jakichs dziwolagow.Slyszalam juz podejscia niejednego czlowieka nt.jedynakow,okropne.Wstydzic powinni sie ci,ktorzy kieruja sie stereotypami.
@Pisstake a kto mowi?
@Pisstake masz.racje,posluchajmy 😃
Super film! Sama jestem DDA ❤
Cześć ja jestem nie córka Alkoholika ale schizofrenika. Czyli dorosłe dziecko z domu dysfunkcjyjnego. Kiedys nie było wsparcia dla takich dzieci. Uczę się ciągle o sobie i dla siebie. Niema tu zmiany na zawsze ale to ciągły proces bycia że sobą. Jestem terapeutą i wszystko czego się uczę mogę podawać dalej. Paradoksalnie akceptuję obłęd. Ale dopiero po śmierci ojca. Na oddziale nigdy go nie odwiedziłam. To był mój ukochany tata i bolesne było widzieć go słabym. Potem już np na praktykach czułam się na psychiatrii jak ryba w wodzie.... Może zrobi pan jakiś film o tym
Może ty zrobisz jakiś film o tym ? Miłego dnia życzę. Miałem kiedyś sąsiada schizofrenika byłem młody głupi i mieliśmy niezłą bekę. Dziś mam 43 lata i inaczej na to patrzę. Ale wtedy stawiał piwo śmiejące lub smutasy i kazał nam odkręcać gniazdka bo niby mieliśmy sprawdzić czy nie ma podsłuchów. Tv nie można było włączyć bo go ktoś oglądał od drugiej strony, kanapa mu grała i sąsiadka go gwałciła ale nie do końca o krasnoludkach nie wspomnę. Przykro mi ze cię takie doświadczenie cię spotkało w młodym wieku. Życzę miłego dnia 🙂
@@wesoyromek9222 ja wiesz nie jestem psychologiem tylko fizjo i Ergo. Dzięki. NIKt nigdy nie napisał do mnie tak długiej odpowiedzi. Ja byłam szpiegiem USA ma mama Rosji. Korki wykręcał żeby w domu było ciemno. W czasach TV kolorowego mana pozbyła się telewizora. Przez to czytaliśmy książki. Przyznam się teraz czytam tylko książki tematyczne. Ach boć są audiobuki. Pozdrawiam Cię
DDA to skrót od Dorosłe dziecko alkoholika, słyszałam o tym i współczuje takim osobom moja kuzynka była dorosłym dzieckiem alkoholika, miała ojca alkoholika niestety umarł gdy ona miała 19 lat, bo upił się na śmierć pewnej nocy razem ze swoim kolegą a pił 15 lat zmarł w wieku 57 lat.🥺
Z DDA nie da sie wyjść, to cholerstwo jest na całe życie, gdybym opowiedziała Panu skąd wzięło się moje dda i jak mała jako dziewczynka byłam i aż do czasu gdy miałam 27 lat to dopiero by Pan by był ooruszomy i by się Pan popłakał. Książki o dda nie mówią wszystkiego i nie wiedzą wszystkiego bo to tylko okruszek tego wszystkiego i całego tego piekła przez które osoba dda przeszła. Potrzeba lat żeby się poskładać czy nauczyć się udawać normalność i by zobojętnieć żeby nic nie mogło znowu zniszczyć i złamać i by stać sie silniejszym i gotowym na kolejne skopanie przez życie. Bycie rodzicem rodzica jako dziecko nie powinno mieć miejsca czy nie powinno być odpowiedzialnością ale było i jest i trzeba lat żeby przestać się wstydzić.
Na szczęście są sposoby, by sobie z tym cholerstwem poradzić. Trzymaj się!
Ponad 3mln Polaków padło ofiarą stalkingu - fajnie by było poruszyć i ten wątek, bo takie historie nieraz kończą się samobójstwem nękanego. Sama mam takie doświadczenie i wiem, co to robi z człowiekiem, że do sprawcy nie docierają najlogiczniejsze argumenty, a stan wycieńczenia sytuacją przeradza się w stan zagrożenia życia, co oczywiście sprawca też ma gdzieś. Warto poruszyć, że nękanie to nie jest zabawa i może mieć naprawdę poważne konsekwencje i że tego rodzaju obsesyjną potrzebę ingerowania w cudze życie się leczy - bo ludzie najwyraźniej nie zdają sobie z tego sprawy... 🙏🥺❗
Ogólnie zgadzam się z tym, że dorosły, który wyszedł z domu z alkoholikiem, jest bardziej uważny na to co się dzieje na około, jak go ludzie traktują. Jeśli chodzi o rodzaje dzieci, to myślę że to nie jest tak schematycznie że jest dziecko "maskotka", "bohater" etc. Zgadzam się również z tym, że do 30 roku dorosłe dziecko alkoholika może sobie nie radzić z emocjami, nie raz nie wie co się dzieje i dlaczego. Albo nie widzi problemu, bo uważa że jest mądrzejsze albo całkiem odcina się od nałogu.
Jestem DDA i mimo, że mam gigantyczne powodzenie u mężczyzn, to nie potrafię tworzyć bliskich, trwałych relacji. W domu nie było ciepła i miłości, ja nie potrafię miłości dawać i również jej otrzymywać. Boję się bliskości fizycznej i mam tendencję do odsuwania się od osób, którym na mnie zależy. :(
Dzięki że o tym napisałaś, jakieś to podbudowujące mieć świadomość że sobą inne osoby z syndromem DDA o tak silnym lęku przed bliskością jak ja. Trzymam kciuki że i tobie i mnie w końcu małymi krokami uda się ten lęk pokonać :)
@@paurachan3042 Wszystkiego dobrego :)
@@cococream2975 Wzajemnie :)
Jakbym czytała o sobie.. Jestem na etapie próby stworzenia pierwszej relacji z wartościowym i zdrowym facetem. Jest to niestety mega trudne. Jak to wygląda u Ciebie? Pozdrawiam🙂
Z perspektywy życia w kraju skandynawskim ,gzie alkohol jest ograniczany przyro mi stwierdzić ,że Polska w któej się wychowywałem to Patologia.Ja wiem ,że nigdy przy moich przyszłych dzieciach nie będę spożywał żadnego alkoholu a ,gdy słysze najebanego wujasa z tekstem polej młodemu niech się uczy to mam ochotę wyjść z imprezy.
W krajach skandynawskich wiele ludzi również zmaga się z problemami spowodowanymi przez niewłaściwe wychowanie. Doświadczyłam mnóstwo przykrości od ludzi z Północy i wiem, że sami w dzieciństwie zmagali się z zaniedbaniem że strony rodziców, wskutek czego niszczyli również innych w relacjach. Szwecja niestety ma problem z tworzeniem więzi, w tym kraju jest ogromny odsetek rodzin rozbitych, dysfunkcyjnych. Nie zawsze to właśnie alkohol jest przyczyną nieszczęść młodego człowieka.
Hmmm.
Znikające dziecko.
Kiedyś mama założyła zeszt w którym każdego dnia, przez cały rok zapisywała wszystkie dni w których ojciec pił, a w których tego nie robił.
I?...
I przez cały rok był pijany jak szpadel... Trzeźwy był tylko kilka dni.
Ale to? Czy nawet to że potrafił pluć przez sen na oślep na mieszkanie to było jeszcze nic takiego.
Niestety bywał też czasem agresywny.
Kiedyś przypieprzył jakiemuś facetowi.
Wrócił do domu cały wybryzgany w jego krwi, jakby świnie zażynał czy jakieś zwierzę. Przyszedł pijany w takim stanie, pochwalił się tym, a następnie położył się tak spać i nawet się nie umył.
Mamie nigdy nic nie zrobił.
No?...
Raz jeden jedyny ją uderzył.
I raz uderzył mojego brata.
Na swój sposób sama tylko jego obecność w domu była kastrująca.
Jednak wydaje mi się że być może nie powinienem się na tym koncentrować.
To się odbija na stylach przywiązania, do tego dochodzi jeszcze temperament młodej rozwijającej się osoby, który chyba wpycha człowieka trochę jak w szyny kolejowe doświadczeniami kształtując konkretny typ osobowości.
Jeśli kopiujemy pewnien zestaw szkodliwych zachowań od dorosłych, przenosząc nieświadomie pewne zachowania we własne dorosłe życia, to może to być wyryte w nas głębiej niż się tego spodziewamy.
Nie wiem, być może nie powinienem w to brnąć.
Kiedyś usłyszałem coś takiego że umysł potrzebuje pewnej formy przewidywalności, że do tego podświadomość kreuje nam cykle zachowań i nawyków "Od - Do".
To ma chyba jakiś związek ze strefą komfortu? Ma, musi mieć.
Mmm...
Niejaki pan Krzysztof Król prowadzi szkolenia.
To są dwa typy szkoleń.
Jeden jest zwiazany z budowaniem ścieżki zawodowej. A drugi z psychologią i elementem tego rodzaju szkoleń jest częściowe rozbicie tych cykli schematycznych tworzonych przez podświadomość.
No? Ja myślę że nie można przedobrzyć ale jest w tym pewien sens.
Owszem, nasze przekonania o nas samych, logiczne czy nie logiczne, usazadnione czy nieuzasadnione nie muszą mieć pokrycia w rzeczywistości.
Dookoła nas panuje taka mnogość czynników i zmiennych że świadomość nie jest w stanie tego przetworzyć. I nie możemy się utwierdzać w tym że coś zawsze musi być albo tylko takie, albo tylko takie, lub że coś na pewno się nie uda i że zawsze musi być źle.
Zależy od tego czy rodzić był agresywny stosował przemoc fizyczną i psychiczną z doświadczenia wiem że ci którzy sobie radzą nie doświadczyli tego,rodzić pił ale był łagodny po alkoholu nie odbijało się to aż tak na nich.Ja jestem dda i WWO nie jest łatwo, obecnie moje zdrowie całkowicie się posypało.
W polsce sie za duzo pije. Ludzie patrza na mnie ze pale ziolo i niszcze organizm a nie widzą jak alkohol niszczy organizm, srodowisko w ktorym sie znajduja osoby pijace oraz osoby trzecie cierpią nawet rzeczy martwe. Najgorzej to odbija sie na dzieciach ktozy to Ludzie z wieloma zaburzeniami w doroslym wieku. Nieszczesliwi. Duzo znajomych w polsce mnie sie powiesilo ....przykro sie patrzy na GREAT POLAND z dystansu. Rzad nie dba o spoleczenstwo bo nie widzialam zadnych akcji w kierunku TRZEZWA POLSKA a to by na pewno podnioslo poziom zycia w polsce. Wychowalam sie w domu bezalkoholowym. Tyle mi ten kraj "dal" wiec sie spakowalam i nawet sie nie pozegnalam z nikim. Od 15 kat mieszkam w UK. Polska mnie dusi.
W języku angielskim jest dostępna doskonała publikacja pod tytułem Big Red Book ACA/DF czyli Wielka Czerwona Księga DDA/DDD. Została ona wydana przez Wspólnotę ACA/DF czyli Wspólnotę DDA/DDD. W książce opisane są mechanizmy działania syndromu DDA/DDD.
blogdda.pl/literatura-o-dda/oficjalna-literatura-wspolnoty-dda/
O ile taki syndrom istnieje jako niezależna jednostka. Do czego naukowcy podchodzą ostrożnie wskazując raczej, że to szereg różnych zaburzeń, które występują też w rodzinach nie-alkoholikow, i mogą mieć inne przyczyny niż samo wychowanie w takim domu.
Więcej osób ma ten syndrom … zawsze się zastanawiam jak się to oblicza ?
U mnie bohaterem była starsza siostra, która się mną zajmowała i była sparentyfikowana, mój starszy brat popadł sam w alkoholizm i stał się kozłem ofiarnym, na którym mama się wyżywała, ja byłam niewidzialnym, najmłodszym dzieckiem, które stało się DDD. U nas tata podobno miał poważne problemy z alkoholem, ale pamiętam, że jak miałam 4/5 lat to już miał zszywkę i potem mama nawet pozwoliła mu dalej z nami mieszkać, choć nie miał do mnie już praw rodzicielskich. Mama natomiast z tego, co mi się wydaje z obserwacji była niedostępnym i niedojrzałym emocjonalnie rodzicem. Wydaje mi się, że była narcystyczna i siostra przejęła po niej trochę cech. Ja zawsze miałam wrażenie, że nie pasuję do tej rodziny, bo wyczułam te wszystkie gierki. Mam zamiar iść na terapię.
Hejka, nie tylko Ty się "stałaś" ddd a wszyscy tzn łącznie z rodzeństwem jesteście z założenia. Ponieważ ddd znaczy dorosłe dzieci z domów dysfunkcyjnych, więc jeśli pochodzisz z dysfunkcyjnego domu, to i Twoje rodzeństwo 😉
Pozdrawiam i życzę powodzenia w terapii 🙂
Ojciec całe dzieciństwo zapierdalał za granicą, był tzw gościem w domu. Teraz ja, stary chłop, już wiem doskonale dlaczego nie mogę poradzić sobie z wieloma rzeczami w życiu...
Twój komentarz sugeruje ze za problemy w Twoim dorosłym życiu odpowiedzialny jest Twój ojciec.
Co najmniej dziwnie to brzmi, nie uważasz?
Czesc, swietny odcinek. Zrobisz kiedys jakis material o DDA z rodzin zamoznych i o tak zwanych DDA rodzicow wysokofuncjonujacych gdzie teoretycznie na zewnatrz wyglada wszystkie "pieknie", a w rzeczywistosci jest zgola inaczej? Ew. polecilbys jakas ksiazke, ktora moglaby byc w temacie, ale z jakimis rozwiazaniami na problem?
Nigdy nie widziałem żadnego z moich rodziców pijanych, jednak obserwuję u siebie większość cech DDA. Nie bez znaczenia jest zaś fakt, że zarówno mama jak i tata pochodzą z rodzin, gdzie ojciec chlał i się upadlał, a matka umierając w środku (jedna babcia zmarła na nowotwór mózgu [nie mieściło jej się w głowie], druga na nowotwór żołądka [nie mogła tego strawić] próbowała nadrabiać i rodzinę utrzymać w ryzach. Choroba alkoholowa tego najgorszego typu to ślad na kilka pokoleń. Zwłaszcza w Polsce i innych krajach zgwałconych przez wojnę. Więc stąd moja propozycja dla psychologicznych i socjologicznych badaczy szukających nowego tematu "Dzieci dorosłych dzieci alkoholików".
Świetny podcast. Najważniejsze kwestie DDA w pigułce 👍👍
Dzięki . Sporo mi uświadomiłeś tym tematem...
Mówi się, że nadzieja jest matką głupich, ale to właśnie ona i cele pozwalają nie zwariować.
Bardzo wartościowy materiał . Super 🤗
Picie alkoholu przy dzieciach to jest dno. Bez względu na ilość mililitrów.
Oczywiście zmuszanie dzieci do oglądania "upijania się" to rodzaj przemocy, niemniej mam takie przemyślenie, że w zdrowej rodzinie alkohol też nie powinien być tematem tabu. Lampka wina czasami do obiadu, piwo lub drink kiedy wpadną znajomi nie powinno być powodem do wstydu czy ukrywania czegoś - takie zachowania są już raczej podejrzane. Alkohol to normalna rzecz, z której dorośli ludzie mogą rozsądnie korzystać i wierzę, że taki powinien być komunikat i przykład dawanymi dzieciom. Oczywiście wielu dorosłych niestety nie korzysta z niego "rozsądnie".
Zgadzam się z przedmówcą, jak rodzice raz na jakiś czas chcą sobie wypić ze znajomymi to zawsze można zostawić dzieci pod opieką np. babci/dziadka, ale dzieci nie powinny patrzeć jak rodzice piją. Picie w rodzinie to patologia i koniec.
Od kogo więc dzieci mają się uczyć kultury spożywania alkoholu? Od pijących do porzygu kolegów z osiedla?
@@Laysda58 Z twojej wypowiedzi wynika, że starzy wręcz nie powinni być abstynentami, żeby nauczyć dziecko kultury, lol.
Dobry materiał, więcej takich, super sprawa. Te rozwiązania, kluczowe aspekty jeśli mógłbyś rozwinąć jeszcze bardziej to myślę że nie jedną osobe nakieruje na właściwe tory. Pozdrawiam i Dzięki ;)
Chyba tutaj pasuje niewidzialne dziecko, zapewne z tego powodu że moj ojciec był tzw „martwym ojcem” tzn nie zajmował się mną był jak obca osoba w domu (przynajmniej w rozumieniu 1-3 letniego dziecka).
Bardzo polecam tą książkę, jest mnóstwo innych które można czytać jako kontynuacja tematu. Mnóstwo książek pomocnych w radzeniu sobie i wspomaganiu terapii.
Wiecej poprosze. Pan Sam dobrze wybierze. Super pozdrawiam Wojtek 👌
Mam teraz 26 lat i dopiero powoli się wygrzebuje z bycia DDA, chociaż pewnie zostanie to ze mną na zawsze. Ile bym dała, żeby ktoś te 6,7 lat temu pogadał ze mną i uświadomił. Ilu beznadziejnych wyborów, decyzji mogłabym uniknąć. No i przede wszystkim może przestałabym „ratować” moich rodziców kiedy w ogóle tego nie chcieli. Ile rozczarowania mogłoby mnie ominąć. 😔 teraz próbuje już tylko znaleźć spokój sama ze sobą i budować swoją rodzinę.
Czasem zdarza się jednak tak, że dziecko alkoholika wyrasta na wspaniałego człowieka, ciepłego rodzica z rozsądnym podejściem do alkoholu i takiego, który potrafi przedstawić dziadków w dobrym i zdrowym świetle dla dziecka. To mój Tata.
To jest ta skrajność, pójście w 2 stronę
@@dawid1434 Nie skrajność, nie jest totalnie antyalko;)
@@martchewka4661 a bo to chyba że tak
Kompaktowo i konkretnie👌 interesujący filmik 👍
Wszystkie syndromy są u mnie obecne, mimo swiadomosci nie jestem w stanie ich calkowicie wykluczyć, lecz z każdym rokiem robię postępy, mam 28lat i mocno zastanawiam sie nad grupowa terapią, jezeli chodzi o rodzaj to najblizej mi do kozła ofiarnego, wszystkie wypisane rzeczy trafione mocno w punkt, dodatkowo kilka dysfukncji z innych podanych typów.
Silna psychika, oraz powtarzanie sobie jak mantre że nie chcesz swojej rodzinie bądź bliskiemu otoczeniu zgotować tego co sam miałeś. A najlepiej zapomnieć co było i żyć tu i teraz . Ważne jest mieć również w swoim życiu osobę pełna zrozumienia dla której chce się żyć. I nie ukrywając swojej przeszłości powiedzieć jej wprost co cię w młodości spotkało. Na pewno lepiej bd drugiej osobie pojąć istotę twoich ewentualnych problemów i zachowań które powolutku i stopniowo będziecie mogli wspólnie zwalczyć
Bardzo dobry komentarz. Ja pochodzę z takiej rodziny moja żona też. My nie pijemy nie palimy nie chodzimy po imprezach troje dzieci o 21 w lóżkach. Przeżyliśmy w dzieciństwie swoje a teraz robimy wszystko na odwrót. Oczywiście mamy dużo życiowych problemów jak każdy i próbujemy rozmawiać zamiast sięgać po kieliszek. Jak jakiś kryzys to ciche dni ale zawsze w domu nie łazimy po kolegach lub koleżankach. Miłego dnia
Jestem mężatką już ponad 10 lat. Mam dwoje dzieci, kochanego męża a jednak nie potrafię zmienić swojej jakby osoby. Kłamię bo jesti tak łatwiej. Szukam aprobaty i uwagi u innych osób. Mam niskie poczucie wartości. W męzu widzę jakby opiekuna a nie partnera życiowego. Chodzę na terapię i psychologa.
A ja podhodze z rodziny DDD. i jestem wybitnie świadomy jest plus i minus od dziecka prubowano mi wszystko wmuwić... . Znęcanie rużnej maści, traktowanie jak pod człowieka a siostrę wybijano na narcystyczny piedestał
Czy da się określić biorąc historyczne dane pod uwagę,ile średnio psychopaci ciemiężyli ludzi zanim większość zauważyła że jest manipulowana i przeciwstawiła się im ?????
"Żeby nie pić nie wystarczy nie pić, żeby nie ćpać nie wystarczy nie ćpać" ~ nie znam autora tych słów i mam problem z wyrzeczeniami, które trzeba poświęcić (lata) dla kilku sekund szczęścia-satysfakcji, ale aż do łez wzruszenia.
Po 28 latach życia zlokalizowałem prawdopodobnie to że jestem DDA - niewidzialnym dzieckiem i chociaż znalazłem się na krawędzi, to teraz przynajmniej pojawiła się nadzieja że może jednak poczuję radość życia...
Niewidzialne dziecko i kozioł ofiarny w jednym to ja. Ogólnie dramat jeśli chodzi o wszystko życie, pracę, życie towarzyskie w sumie jego całkowity brak z objawami fobii społecznej, nieporadność życiowa i depresja. Ogólnie to nie ma już nic do uratowania i sposobu na ratowanie też chyba brak. Może jakieś rady jak z tymi objawami DDA sobie poradzić żeby nie być taką ofiarą losu żeby po prostu przestać się już bać potencjalnych zdarzeń, ludzi po prostu wszystkiego i przestać funkcjonować tak, jakby za chwilę miała wydarzyć się katastrofa z którą sobie nie poradzimy i ktróa będzie nas ranić.
Koniecznie dobry psychoterapeuta i proszę się nastawić na wiele lat pracy. Można dzięki temu znacząco poprawić komfort swojego życia. Warto.
Przed 30 Laty przez 6 miesięcy uczęszczałam na grupę DDA i od tego czasu zaczęły się zmiany w moim życiu ale tez ciężka praca nad soba, taka misja na całe życie. Ale jesteś jedyna osoba która może to dla ciebie zrobić. Warto zacząć oś znalezienia grupy DDA, przytulam cię do serca i życzę wytrwałości ❤️
Czuję bardzo podobnie. Ja zaczęłam od terapii grupowej DDA/DDD. Otworzyła mi oczy na wiele spraw. Jednak nie wszystko dało się rozwiązać, więc obecnie jestem w terapii indywidualnej. Od siebie powiem NIE ZWLEKAJ. Osobiście żałuję, że nie zaczęłam terapii kilka lat wcześniej...
@@irenabushong6494 Dziękuję. Chodziłam kiedyś na terapię grupową DDA i czułam się tam bardzo nie na miejscu ponieważ wszystkie kobietki tam chodzące miały w domu nadal tego alkoholika i się z tym problemem ciągle zmagały, a ja byłam na swoim i nie miałam już kontaktu z moim ojcem. One opowiadały co przeżywają aktualnie, jakie mają problemy, a ja co miałam mówić? Przecież już nie miałam aktualnych problemów z alkoholikiem naprawdę nie czułam się dobrze w tej grupie i przestałam chodzić na terapię, bo ona nic mi nie dawała, nie była dla mnie. To była grupa na NFZ więc nie ma większego wyboru na prywatną terapię mnie nie stać. Tak że na chwilę obecną nic się nie da zrobić.
@@ewaelizabeth9403 rozumiem twoje rozczarowanie grupa DDA, ale to było kiedyś, może warto spróbować jeszcze raz w nadziei ze tym razem grupa będzie lepiej dobrana. Życzę powodzenia
Poczucie celu i sensu zycia...dla mnie celem zycia jest zycie wieczne:-)😀