Znalezienie Pani to nielichy prezent przed snem :) Tworzycie z Panem Tomaszem wartościowy i wystrzałowy duet! Dziękuje za pyszną rozmowę. Serdeczności od stałego widza Farbowania życia oraz fana Tomasza Stawiszyńskiego.
Dziękuję za fajne rozkminy 🍀🍀👍❤️🙂tak można bez końca rozkminiać, życia zabraknie 😉psychoterapie, duchowość, rozwój osobisty to nazwy które teraz dobrze się sprzedają, taki biznes dla kasy, każdy ma coś niezdiagnozowanego jesli chodzi o psyche tylko nie każdy idzie z tym do psychoterapeuty, tragizm życia był od zarania dziejów
Każda forma pomocy jest dobra, tylko każda ta forma powinna nas nauczyć brać odpowiedzialność za samych siebie bo z tym to już jest bardzo ciężko. Zrzucanie winy na innych jest po prostu dla niektórych najlepszą formą. Super rozmowa, pozdrawiam ❤
Cieszę się że trafiłam na pani kanał ,te rozmowy sprawiły że wiele rzeczy trafiło u mnie na swoje miejsce Dziękuję , a rozmowa intrygująca tak jak i gość 😊
A ja korzystam z różnych technik na różne trudności , radykalne wybaczenie pomogło mi naprawdę odpuścić złość do matki , zrozumieć ją , psychoterapia pozwoliła mi dorosnąć , a takie filozoficzne tematy pomagają w zmianie perspektywy , bombowy gość , korzystajmy z różnych części rozwoju … dla mnie to jest klucz 🔑 mieć kilka perspektyw i być otwartym na różne doświadczenia ❤mnie ta rozmowa znowu coś otworzyła … byłam DDA tak mogę się już nazwać bo od kilku miesięcy nazywam się uratowana … bo przeżyłam jakieś dramaty i fakt że myślę trochę w taki sposób o tym że właśnie doświadczyłam czegoś czego inni ludzie nie doświadczyli i czuję że to i mnie poturbowało ale i wzmocniło empatię i wiem teraz dużo więcej mam takie poczucie niż bez tych doświadczeń … prawda i zgadzam się z tą teorią również . Gosia Two goście są super i Ty taka prawdziwa , uwielbiam 🌞
Ciekawa i ważna rozmowa. Od jakiegoś czasu zadaje sobie pytanie,dlaczego skoro już opisano toksycznych rodziców, toksyczną matkę i partnera, nie opisano jeszcze toksycznego psychoterapeuty ,a przecież tacy też bywają. Mówi się o błędach w sztuce lekarskiej , a nie mówi się o błędach w sztuce w trakcie psychoterapii i jakie są tego skutki. Osobiście uważam że oczywiście mają na nas wpływ geny , rodzina , ale chyba większy rówieśnicy i to jak wśród nich dawaliśmy sobie radę. Oprócz konkretnych doświadczeń ważne jest jak na nie reagujemy. Radykalną akceptuję zamieniłabym na pewien rodzaj zgody ,o której mówił Albert Camus "Chodzi o dumna zgodę duszy na to czego ona nie może uniknąć ". Nie jest to totalna akceptacja i wybaczania nawet w tedy kiedy nie potrafimy jeszcze wybaczyć.
Kiedy słyszę, że ktoś korzysta z terapii, to dla mnie oznacza to, że korzysta z jakiegoś narzędzia, zaawansowanego, wymagającego pod wieloma względami i w różnych zakresach. Myślę wtedy życzliwie: "To dobrze, że ktoś się zdecydował coś począć ze sobą". Natomiast samo korzystanie z jakiegokolwiek narzędzia nie jest synonimem słowa "rezultat", "efekt" czy "zmiana". Traktowanie terapii jak oręża, nowego doświadczania, czasem alibi czy magicznej różdżki jest wg mnie niestety dość powszechne. Bywa, że terapia miała coś sprawić, ale tak się nie stało. Oczywiście zdarza się i tak, że nie ten nurt, nie ta osoba, nie ten czas, skończyły się pieniądze i brak siły. Tak też może być. Z mojej obserwacji: bywa też tak, że po początkowym okresie, w którym entuzjastyczny neofita ewangelizuje otoczenie przechodzi etap faktycznej pracy nad sobą i to się nie dzieje. Znam żony alko, które wiedzą wszystko o chorobie alko i o współuzależnieniu, i dalej wszystko jest po staremu. Znam żony przemocowców, które jednak bardziej cenią sobie pozycję finansową i status społeczny męża, niż własne dobre samopoczucie i zostają w tym, co było, z tą różnicą, że teraz są zaopatrzone w techniki radzenia sobie z ostrzałem z lewej flanki. Kiedyś patrzyłam na to z wyższością moralną. Niestety, przyznaję się. A teraz już nie. Teraz myślę, że nie da się wszystkiego wyterapetuzywać do imentu, że terapia nie załatwi sensu życia i że Klient/pacjent robi przysiady albo ich nie robi kiedy wyjdzie z gabinetu i w związku z tym albo rosną mu mięśnie, albo po prostu zapłacił za korzystanie z narzędzia. I ma do tego PRAWO. Takie podejście ma też swoje konsekwencje, jak się okazało. Np, takie, że w kontakcie z osobami, które traktowały terapię nie jak pracę nad sobą, ale cudowne remedium, w ramach którego ktoś za nie coś zrobi - skończyły nam się tematy. A potem skończyła się relacja. Bo ileż można o tym samym i nie ze specjalistą. Zostały w okół tylko żuczki, które jednak podjęły trud i nieprzerwanie toczą swoją czasem goownianą kulkę, mocując się z żywiołem ze świadomością, że nie ma dróg na skróty. Dziękuje za rozmowę. Filozof obok psychologa to część interwencyjnego kryzysowego zespołu pomocowego, w którymś kraju, skandynawskim zdaje się. Ale nawet on nie zdoła za nikogo żyć, co więcej sam usiłuje się ze sobą i życiem jakoś ułożyć, o czym można przeczytać i za to mu chwała.
Psychoterapia jest silnie przereklamowana jako narzędzie zmiany. Z moich doświadczeń wynika, że pomaga przejść przez kryzys, pomaga podczas procesu, lecz nie jest w stanie dokonać trwałej zmiany. No, może gdyby trwała całe życie, w odosobnieniu... Wcześniej czy później trzeba jednak zacząć radzić sobie z trwogą życia samemu. A po latach, nawet nie chce się myśleć, że oto idzie się do kogoś i wręcza mu klucze do własnego jestestwa, brrr.....
Szkoda, że pan Tomasz nie powiedział, co właściwie "sensowne nurty psychoterapii" mają do zaproponowania w kwestii tragizmu ludzkiej egzystencji, o którym wspomniał gdzieś w pierwszym kwadransie. Osobiście podejrzewam, że nic (słynne dictum Freuda o tym, że terapia może wyzwolić neurotyka do tego, aby żył w "zwykłym" ludzkim nieszczęściu). Życie ludzkie jest nieuchronną porażką - napisał Kołakowski. Zapewne miał rację i chyba nawet psychoterapia "w sensownym nurcie" na to nie znajdzie recepty. Musimy jednak jakoś o tej przykrej prawdzie zapomnieć, zagadać ją, np. w psychoterapii lub dyskutując o tym, kto coś kiedyś sobie napisał.
Zauwazylam, ze niektore osoby w terapii, czuja sie usprawiedliwione kazdym swoim zachowaniem, nawet raniąc kogos, czy odwolujac istotne plany w ostatniej chwili, bo postepuja w zgodzie ze sobą. Bije od tego egoizm i egocentrym. Pewnie nie wszyscy tak maja, ale w niektorych przypadkach jest w rym jakies poczucie lepszosci od pozostalych- nie w terapii. Jakby wiedzieli od teraz bardziej jak zyc.
Srodowisko rodzine jest pierwsze, najblizsze i na cale zycie. Srodowisko rowiesnicze pojawia sie później, jest zmienne, czasami chwilowe, a bywa ze dziecko wycofane, z poczuciem lęku i wstydu nie doswiadcza relacji rowiesniczych lub sa one bardzo ograniczone. Nie zgadzam sie zatem ze srodowisko rowiesnicze wiedzie prym w ksztaltowaniu naszej osobowosci, postrzeganiu swiata. Oczywiscie wszelkie zaburzenia, stany depresyjne wynikają z przeżytych mtraum, a te maja swoje różne źródło - bywa ze jest to szkola, doswiadczenie wywolane przez jedną osobę. Jesli rodzina byla dysfunkcyjna, pojawiila sie przemoc fiz. i psychiczna - to oczywistym jest ze doswiadczenia rodzinne będą miały pierwszorzędne znaczenie, choć nie jedyne. Nasze dziedziczone predyspozycje, srodowisko spoleczno- kulturowe, szeroko pojete kontakty miedzyludzkie będą wplywaly na pełen obraz danej jednostki. Zauwazylam tez ze moi znajomi zakladajac rodziny tworza je na wzor wyniesony z domu rodzinnego. Jakby dublowaly swoich rodzicow. Te same postrzeganie partnera (jesli w domu ojciec byl lekcewazony i nie mial autorytetu to moje znajome tak wlasnie traktuja swoich partnerow a moze jeszcze gorzej). Co do przemocy fizycznej (ktora dominuje jednak w rodzinie) to bywa tak ze z ofiary stajemy sie katami. Ale tego chyba nie muszę wyjaśniać - to każdy jest w stanie zaobserwowac zarówno w wymiarze jednostkowym jak i grupowym, a nawet narodowosciowym - Żydzi są tu doskonałym przykładem.
Wbrew temu, co (nie tyle mówi, co) sugeruje Stawiszyński, w poważnej psychologii nikt nie kwestionuje wpływu relacji dziecka z pierwszym i głównym opiekunem na dorosłe życie. Problem jest inny - jak słusznie wskazała pani Serafin - wiedza o tym, że powielam tzw. toksyczne wzorce z dzieciństwa (często) nie przekłada sie na umiejętność mniejszego cierpienia tu i teraz.
Filozof wypowiadający się na temat psychoterapii z pozycji filozofa, czy psychoterapii do czego nie ma przygotowania a tym bardziej doświadczenia klinicznego.
@@goskaserafin Książka Stawiszyńskiego ("Potyczki...") nie jest systematyczną filozoficzną krytyką psychoterapii (jako pewnej praktyki kulturowej) lecz raczej zbiorem dość luźno powiązanych impresji - niektóre z nich są trafne, inne mniej. Mnie osobiście brakuje w tym pewnej systematyzacji, a pewnych ważnych wątków (psychoterapia jako sytuacja władzy - asymetria relacji terapeuta-pacjent) w ogóle tam nie ma.
@@adamborowicz7209 czego Panu brakuje? Pewno przejrzę książkę - ze względów etycznych. Zazwyczaj uwielbiam wiedzieć żeby nie dać się ponieść złudzeniom wiedzy która daje władza.
![[TH] 2024 PMGC League | Survival Stage วันที่ 1 | PUBG MOBILE Global Championship](http://i.ytimg.com/vi/FVFT-PFwU80/mqdefault.jpg)
Znalezienie Pani to nielichy prezent przed snem :) Tworzycie z Panem Tomaszem wartościowy i wystrzałowy duet! Dziękuje za pyszną rozmowę.
Serdeczności od stałego widza Farbowania życia oraz fana Tomasza Stawiszyńskiego.
Cieszę się, że udało się znaleźć mój kanał:) Proszę się rozgościć
Dziękuję za fajne rozkminy 🍀🍀👍❤️🙂tak można bez końca rozkminiać, życia zabraknie 😉psychoterapie, duchowość, rozwój osobisty to nazwy które teraz dobrze się sprzedają, taki biznes dla kasy, każdy ma coś niezdiagnozowanego jesli chodzi o psyche tylko nie każdy idzie z tym do psychoterapeuty, tragizm życia był od zarania dziejów
Tomasz jest wspaniałym rozkminiaczem:) super opowiada, dla mnie to był niesamowicie ważny odcinek:)
Wspaniały gość, ciekawa rozmowa, dziękuję
Bardzo ciekawa rozmowa, otworzyła mi oczy i trochę dała z liścia 😮 dziękuję za ten odcinek ❤
dzięki za objerzenie!
Każda forma pomocy jest dobra, tylko każda ta forma powinna nas nauczyć brać odpowiedzialność za samych siebie bo z tym to już jest bardzo ciężko. Zrzucanie winy na innych jest po prostu dla niektórych najlepszą formą.
Super rozmowa, pozdrawiam ❤
branie odpowiedzialnosci jest trudne i czesto niewygodne
Pani Gosiu,wygląda Pani pięknie i dobrze się Was słucha pomyślności.
dziękiję:) cieszę się, że wyszła nam dobra rozmowa:)
Niesamowita rozmowa, Tomasz to nieprawdopodobny erudyta, jestem pod ogromnym wrażeniem przenikliwości. Pozdrawiam
Bardzo się cieszę, że się podobała:) polecam książki Tomka
Cieszę się że trafiłam na pani kanał ,te rozmowy sprawiły że wiele rzeczy trafiło u mnie na swoje miejsce Dziękuję , a rozmowa intrygująca tak jak i gość 😊
dziękuję, że Pani to napisała:) bardzo ważne są dla mnie takie głosy, dzięki nim czerpie siłe do pracy!
Bardzo interesująca rozmowa. Dziękuję.
dzięki za obejrzenie!
A ja korzystam z różnych technik na różne trudności , radykalne wybaczenie pomogło mi naprawdę odpuścić złość do matki , zrozumieć ją , psychoterapia pozwoliła mi dorosnąć , a takie filozoficzne tematy pomagają w zmianie perspektywy , bombowy gość , korzystajmy z różnych części rozwoju … dla mnie to jest klucz 🔑 mieć kilka perspektyw i być otwartym na różne doświadczenia ❤mnie ta rozmowa znowu coś otworzyła … byłam DDA tak mogę się już nazwać bo od kilku miesięcy nazywam się uratowana … bo przeżyłam jakieś dramaty i fakt że myślę trochę w taki sposób o tym że właśnie doświadczyłam czegoś czego inni ludzie nie doświadczyli i czuję że to i mnie poturbowało ale i wzmocniło empatię i wiem teraz dużo więcej mam takie poczucie niż bez tych doświadczeń … prawda i zgadzam się z tą teorią również . Gosia Two goście są super i Ty taka prawdziwa , uwielbiam 🌞
dziękuje za to co napisałaś!!
Ciekawa i ważna rozmowa. Od jakiegoś czasu zadaje sobie pytanie,dlaczego skoro już opisano toksycznych rodziców, toksyczną matkę i partnera, nie opisano jeszcze toksycznego psychoterapeuty ,a przecież tacy też bywają. Mówi się o błędach w sztuce lekarskiej , a nie mówi się o błędach w sztuce w trakcie psychoterapii i jakie są tego skutki. Osobiście uważam że oczywiście mają na nas wpływ geny , rodzina , ale chyba większy rówieśnicy i to jak wśród nich dawaliśmy sobie radę. Oprócz konkretnych doświadczeń ważne jest jak na nie reagujemy. Radykalną akceptuję zamieniłabym na pewien rodzaj zgody ,o której mówił Albert Camus "Chodzi o dumna zgodę duszy na to czego ona nie może uniknąć ". Nie jest to totalna akceptacja i wybaczania nawet w tedy kiedy nie potrafimy jeszcze wybaczyć.
Cudownie Panią spotkać w tym nowym miejscu, jak zawsze świetna rozmowa. Przesyłam serdeczne pozdrowienia.
Dziekuje za bardzo ciekawy wywiad ❤
dziękuję za komentarz
PAN TOMASZ TOP.
Toptopów:)
Dziękuję 🙂 ❤
Ja wiem, że Pani wie.....ale. Dała Pani radę, wiadomo! Super rozmowa, dzięki.
hahhaha dziękuję, no stresik był wiadomo i to jaaaaaaaki :)
Kiedy słyszę, że ktoś korzysta z terapii, to dla mnie oznacza to, że korzysta z jakiegoś narzędzia, zaawansowanego, wymagającego pod wieloma względami i w różnych zakresach. Myślę wtedy życzliwie: "To dobrze, że ktoś się zdecydował coś począć ze sobą". Natomiast samo korzystanie z jakiegokolwiek narzędzia nie jest synonimem słowa "rezultat", "efekt" czy "zmiana". Traktowanie terapii jak oręża, nowego doświadczania, czasem alibi czy magicznej różdżki jest wg mnie niestety dość powszechne. Bywa, że terapia miała coś sprawić, ale tak się nie stało. Oczywiście zdarza się i tak, że nie ten nurt, nie ta osoba, nie ten czas, skończyły się pieniądze i brak siły. Tak też może być. Z mojej obserwacji: bywa też tak, że po początkowym okresie, w którym entuzjastyczny neofita ewangelizuje otoczenie przechodzi etap faktycznej pracy nad sobą i to się nie dzieje. Znam żony alko, które wiedzą wszystko o chorobie alko i o współuzależnieniu, i dalej wszystko jest po staremu. Znam żony przemocowców, które jednak bardziej cenią sobie pozycję finansową i status społeczny męża, niż własne dobre samopoczucie i zostają w tym, co było, z tą różnicą, że teraz są zaopatrzone w techniki radzenia sobie z ostrzałem z lewej flanki. Kiedyś patrzyłam na to z wyższością moralną. Niestety, przyznaję się. A teraz już nie. Teraz myślę, że nie da się wszystkiego wyterapetuzywać do imentu, że terapia nie załatwi sensu życia i że Klient/pacjent robi przysiady albo ich nie robi kiedy wyjdzie z gabinetu i w związku z tym albo rosną mu mięśnie, albo po prostu zapłacił za korzystanie z narzędzia. I ma do tego PRAWO. Takie podejście ma też swoje konsekwencje, jak się okazało. Np, takie, że w kontakcie z osobami, które traktowały terapię nie jak pracę nad sobą, ale cudowne remedium, w ramach którego ktoś za nie coś zrobi - skończyły nam się tematy. A potem skończyła się relacja. Bo ileż można o tym samym i nie ze specjalistą. Zostały w okół tylko żuczki, które jednak podjęły trud i nieprzerwanie toczą swoją czasem goownianą kulkę, mocując się z żywiołem ze świadomością, że nie ma dróg na skróty. Dziękuje za rozmowę. Filozof obok psychologa to część interwencyjnego kryzysowego zespołu pomocowego, w którymś kraju, skandynawskim zdaje się. Ale nawet on nie zdoła za nikogo żyć, co więcej sam usiłuje się ze sobą i życiem jakoś ułożyć, o czym można przeczytać i za to mu chwała.
Bardzo się z Tobą zgadzam
Ty się nudzisz czy potrzebujesz uwagi?
Bardzo trafny komentarz. Szczególnie, że w dzisiejszych czasach wszyscy oczekują magicznych recept, a rzeczywistosc jest po prostu złożona
@@s3rverius Zajrzyj w głąb siebie.
@@Rvfichi Ale gdzie dokładnie? Tyle mnie jest...
Psychoterapia jest silnie przereklamowana jako narzędzie zmiany. Z moich doświadczeń wynika, że pomaga przejść przez kryzys, pomaga podczas procesu, lecz nie jest w stanie dokonać trwałej zmiany. No, może gdyby trwała całe życie, w odosobnieniu... Wcześniej czy później trzeba jednak zacząć radzić sobie z trwogą życia samemu. A po latach, nawet nie chce się myśleć, że oto idzie się do kogoś i wręcza mu klucze do własnego jestestwa, brrr.....
super
Fajna rozmowa :)
dzięki za obejrzenie!
♥️♥️♥️
👍👍👍👍👍👍👍👏👏👏
❤❤❤
Szkoda, że pan Tomasz nie powiedział, co właściwie "sensowne nurty psychoterapii" mają do zaproponowania w kwestii tragizmu ludzkiej egzystencji, o którym wspomniał gdzieś w pierwszym kwadransie. Osobiście podejrzewam, że nic (słynne dictum Freuda o tym, że terapia może wyzwolić neurotyka do tego, aby żył w "zwykłym" ludzkim nieszczęściu). Życie ludzkie jest nieuchronną porażką - napisał Kołakowski. Zapewne miał rację i chyba nawet psychoterapia "w sensownym nurcie" na to nie znajdzie recepty. Musimy jednak jakoś o tej przykrej prawdzie zapomnieć, zagadać ją, np. w psychoterapii lub dyskutując o tym, kto coś kiedyś sobie napisał.
O matko, ale to było dobre!
a na zdrowie:)
zapomnielismy, ze zycie jest tragiczne. tragizm wow
No przecież jest, po co ten sarkazm.
👍
Zauwazylam, ze niektore osoby w terapii, czuja sie usprawiedliwione kazdym swoim zachowaniem, nawet raniąc kogos, czy odwolujac istotne plany w ostatniej chwili, bo postepuja w zgodzie ze sobą. Bije od tego egoizm i egocentrym. Pewnie nie wszyscy tak maja, ale w niektorych przypadkach jest w rym jakies poczucie lepszosci od pozostalych- nie w terapii. Jakby wiedzieli od teraz bardziej jak zyc.
wiem o czym mówisz
Srodowisko rodzine jest pierwsze, najblizsze i na cale zycie. Srodowisko rowiesnicze pojawia sie później, jest zmienne, czasami chwilowe, a bywa ze dziecko wycofane, z poczuciem lęku i wstydu nie doswiadcza relacji rowiesniczych lub sa one bardzo ograniczone. Nie zgadzam sie zatem ze srodowisko rowiesnicze wiedzie prym w ksztaltowaniu naszej osobowosci, postrzeganiu swiata. Oczywiscie wszelkie zaburzenia, stany depresyjne wynikają z przeżytych mtraum, a te maja swoje różne źródło - bywa ze jest to szkola, doswiadczenie wywolane przez jedną osobę. Jesli rodzina byla dysfunkcyjna, pojawiila sie przemoc fiz. i psychiczna - to oczywistym jest ze doswiadczenia rodzinne będą miały pierwszorzędne znaczenie, choć nie jedyne. Nasze dziedziczone predyspozycje, srodowisko spoleczno- kulturowe, szeroko pojete kontakty miedzyludzkie będą wplywaly na pełen obraz danej jednostki. Zauwazylam tez ze moi znajomi zakladajac rodziny tworza je na wzor wyniesony z domu rodzinnego. Jakby dublowaly swoich rodzicow. Te same postrzeganie partnera (jesli w domu ojciec byl lekcewazony i nie mial autorytetu to moje znajome tak wlasnie traktuja swoich partnerow a moze jeszcze gorzej). Co do przemocy fizycznej (ktora dominuje jednak w rodzinie) to bywa tak ze z ofiary stajemy sie katami. Ale tego chyba nie muszę wyjaśniać - to każdy jest w stanie zaobserwowac zarówno w wymiarze jednostkowym jak i grupowym, a nawet narodowosciowym - Żydzi są tu doskonałym przykładem.
Wbrew temu, co (nie tyle mówi, co) sugeruje Stawiszyński, w poważnej psychologii nikt nie kwestionuje wpływu relacji dziecka z pierwszym i głównym opiekunem na dorosłe życie. Problem jest inny - jak słusznie wskazała pani Serafin - wiedza o tym, że powielam tzw. toksyczne wzorce z dzieciństwa (często) nie przekłada sie na umiejętność mniejszego cierpienia tu i teraz.
Dlaczego używasz słowa "tragizm zycia" ? 🎉Manipulujesz stary.
W neurotycznej perspektywie życie jest tragiczne. Widać masz szczęście nie być neurotykiem.
Filozof wypowiadający się na temat psychoterapii z pozycji filozofa, czy psychoterapii do czego nie ma przygotowania a tym bardziej doświadczenia klinicznego.
proponuję przeczytac ksiązkę lub przynajmniej zapoznac się z działalnością Tomka, gwarantuję, ze zmieni Pani zdanie:)
@@goskaserafin Książka Stawiszyńskiego ("Potyczki...") nie jest systematyczną filozoficzną krytyką psychoterapii (jako pewnej praktyki kulturowej) lecz raczej zbiorem dość luźno powiązanych impresji - niektóre z nich są trafne, inne mniej. Mnie osobiście brakuje w tym pewnej systematyzacji, a pewnych ważnych wątków (psychoterapia jako sytuacja władzy - asymetria relacji terapeuta-pacjent) w ogóle tam nie ma.
@@adamborowicz7209 czego Panu brakuje?
Pewno przejrzę książkę - ze względów etycznych. Zazwyczaj uwielbiam wiedzieć żeby nie dać się ponieść złudzeniom wiedzy która daje władza.
👍👍❤❤👍👍💚💚