Jedno z najlepszych dzieł literackich, w szkole średniej nie przeczytałem tej lektury,dopiero później na studiach,serial również dobrze nagrany z Braunek w roli Izabeli Łęckiej,jednak człowiek musi do niektórych lektur dojrzeć😉
Moja najulubieńsza powieść. W liceum przeczytałam pomijając pamiętniki Rzeckiego. Odkryłam ją, będąc grubo po trzydziestce. Później przeczytałam ją wielokrotnie- to tak jakby się spotykało przyjaciela.
Na podstawie przytoczonej interpretacji Tokarczuk, która używa terminologii Junga, od razu nasunęło mi się, że tak jak w wielu powieściach, Wokulski oraz Izabela to również archetypy. Wokulski działaniem reprezentuje energię yang (aktywną, zmuszającą do działania, w kulturze utożsamianą z pierwiastkiem męskim) a Izabela energię yin (pasywną, która po prostu jest, utożsamianą z pierwiastkiem żeńskim). Teoria głosi, że balans obu, zarówno w kobiecie i mężczyźnie jest niezbędny, co symbolizuje symbol yin/yang. W powieści Prusa każde z bohaterów ma wyraźną przewagę jednego pierwiastka nad drugim, co okazuje się nie być dla nich korzystne.
Witam serdecznie. Uważam,że znaczna część lektur jest niedobrana pod względem doświadczenia i gotowości emocjonalnej czy dojrzałości młodych ludzi. Dodatkowo w szkołach jest nieobecna psychologia, tematy której można byłoby wpleść w pomoc omawiania treści lektur. Dziękuję Panu za dzielenie się z nami swoją wiedzą. ☺Pozdrawiam serdecznie.
Często też książki są dosyć sztampowo omawiane. "Lalka" zawsze jest opisywana historia Wokulskiego jako beznadziejnie zakochanego pozytywistę i tą złą Łęcką ("Łęcka to ..."). A w tej historii nie ma postaci jednoznacznie dobrych czy złych - Wokulski swoją pierwszą żonę potraktował instrumentalnie (delikatnie rzecz ujmując stał się żygilakiem starszej kobiety dla jej pieniędzy), nie obchodziły go uczucia Izabeli, chciał ją jedynie zdobyć, czy też raczej kupić. Chyba żadnej z nich nie traktował podmiotowo. Tylko w szkole o tym nie będzie mowy.
Lektury są przekrojem epok. Przeszłości naszego kraju. Trudno przez tyle szkolnych lat przerobić ten materiał skoro jest tego więcej. I nie można tego okroić, ogólnie ciężka sprawa. Często się spotykam z narzekaniem na lektury szkolne niestety ja nie widzę żadnego wyjścia. Polecam obejrzeć film bestselerki na temat lektur szknych i świetnie tłumacza w czym rzecz.
@@edytak3105 To raczej Izabela posądzała go o chęć kupienia jej za pieniądze. Wokulski inaczej do tego podchodził. Niemniej z jego strony była to raczej fascynacja, zauroczenie, zakochanie... Jak zwał tak zwał, ale trudno mówić o głębszej miłości, skoro znał ją na bardzo powierzchownym poziomie. Resztę jej charakteru chyba tylko dośpiewywał w swojej głowie. Niemniej przebudzenie okazało się dla niego bolesne.
Uwielbiam „Lalkę”. Lektura, którą najmilej wspominam z czasów szkolnych. Trzy tomy pochłonęłam bardzo szybko. Uwielbiam te opisy przeżyć wewnętrznych Wokulskiego. Cieszę się więc z tego odcinka „Człowieka Absurdalnego”.
Przed obejrzeniem odcinka: Temat "Lalki" mnie zainteresował, bo w szkole jako lektura książka ta jedną więlką mordęgą do przejścia (jej omawianie, nie przeczytałem jej wtedy), ale jak ją przczytałem już po maturze, co zajęło mi długie tygodnie, trudna książka, dość nieoczekiwanie uznałem, że było warto.
@@strussvaldiv4341 Nie chodziło mi o język, ale pomiędzy ciekawymi fragmentami była masa przynudzania (wg mnie), co sprawiało, że często odkładałem po przeczytaniu dwóch akapitów, by innym razem przeczytać dwa rozdziały jednym tchem. Mimo wszystko, powtarzam, warto było to przeczytać
Moje ulubione lektury szkolne: Cierpienia młodego Wertera - za co wszyscy mnie wyśmiewali xd a przeczytałam jednym tchem oraz Granica. Zawsze miałam świadomość tej książki żeby w moim życiu nie było tak jak w życiu rodziców, o dziwo mimo tego tak się stało. Na tej podstawie myślę że w życiu spotyka nas nie to czego chcemy albo nie chcemy tylko to, czego oczekujemy.
Dla mnie Wokulski jest po prostu wyrachowany. Poczuł się upokorzony po zamknięciu w piwnicy i powiedział sobie "ja wam pokażę". Wzbogacił się przez małżeństwo z bogatą wdową, coś szybko owdowiał i odziedziczył jej majątek, a potem korzystając z wiedzy, którą dzięki małżeństwu posiadł, bogacił się, żeby pokazać tym od piwnicy, ze teraz on tryumfuje. Dla większych zysków robi podejrzane interesy z Suzinem na dostawach dla wojska. I przyszedł czas na zdobycie reprezentacyjnej żony, żeby "pokazać" tym od piwnicy (czyli już wszystkim), wybrał więc piękną kapryśną i w kłopotach kobietę i... Nie adoruje jej lecz kupuje i osacza (nawet dociera do jej wysoko urodzonej rodziny), a po odrzuceniu obraża się i... Przeżywa kolejny kryzys i poddaje się i wyjeżdża. Stallker rzadko odpuszcza, ale on akurat nie groził Izabeli, choć zniszczył życie. Czytałam w liceum wszystkie lektury (lubię się uczyć) i nigdy nie zgadzałam się z "romantyzmem" Wokulskiego. Nawet bił się z myślami i uczuciami, to sam stworzył sobie te kłopoty. Fakt - Izabela też była "cicha woda", trzymała go na dystans, jak wiele panien w tamtych czasach, żeby pochwalić się licznymi adoratorami. Za długo piszę, nikomu nie będzie się chciało czytać. Uważam, że ta powieść zestarzała się, tamte realia decydowały o zachowaniu ludzi, dziś pojawiają się postawy podobne, ale mamy inne możliwości reagowania - na szczęście.
wokulski to zwykły frajer, uganiał sie za pustą lalką która do życia nie nadawała się, oprócz urody ta kobieta nie miała nic, dzisiaj podobne schematy tez istnieją i to w obydwie strony ot tak się zmienił świat, kobiety maja możliwości zarabiania dlatego dzisiaj zachowuja się podobnie jak faceci
zgadzam się z Twoja opinią, jak już tutaj w komentarzach napisała jakaś pani wokulski to stalker, zwyczajnie leciał na wygląd izabeli (no bo co więcej ona ma do zaoferowania?)
Masz ciekawe spostrzeżenia...(każdy odbiera Wokulskiego na swój sposób i to właśnie jest fenomenem tej powieści,Prus Był geniuszem swoich czasów). Ja mam wręcz przeciwne zdanie o Wokulskim. Jego przemyślenia osobiste i porywy serca nie mają nawet 1% wyrachowania... był to po prostu szczery i zagubiony chłop. Miał oczywiście w sobie Lwa ale też gołębie serce dla wielu ludzi... złe i wypracowane osoby nie pomagają za free tylko jeszcze dodatkowo kopia w dupę. Już prędzej powiedziała bym o wyrachowaniu arystokracji. Ponad to gdy Wokulski po raz pierwszy zobaczył Izabele w teatrze,nie wiedział że jest arystokratka. Po prostu zakochał się od pierwszego wejrzenia w jej Urodzie. Kim była dowiedział się później. Jego stryj również kochal się w hrabinie. Co prawda było to obopólne ale niestety i tak razem być nie mogli z wiadomych względów. Inna sprawa... nawet gdy Izabela go "olala" to on pogardzajac nią w swoim obłędzie kochał ją nadal.
Mi tak samo 😊 Opinie są oczywiście różne i każdy ma prawo do swojej, natomiast mnie denerwuje tylko, jak osoby, które książki nie czytały, a bazują tylko na streszczeniach i utartych już w społeczeństwie polskim opiniach, narzekają na jej treść i bohaterów, głównie na Izabelę, przezywając ją w najróżniejszy sposób. Jak dla mnie, żeby mieć opinię, zwłaszcza radykalną, na jakiś temat, to chyba należałoby się z tematem (w tym przypadku z lekturą) dobrze zaznajomić...
@@angelika_joanna też tak uważam, właściwie moja opinia o Izabeli jest dość złożona bo to zdecydowanie nie jest postać, którą da się określić jednym słowem, a zlinczowanie jej w tym przypadku nie byłoby właściwe(nie żebym broniła jej zachowania bo ono zostawia po sobie wiele do życzenia) sądzę, że aby wyrobić sobie na ten temat właściwą i zgodną ze sobą opinię powinno się najpierw sumiennie przeczytać książkę
@@Mariiaaa_aa dokładnie. A co właściwie o Izabeli myślicie? Ja Ameryki nie odkryje jeśli powiem że była po prostu dzieckiem swoich czasów.. nieco skrzywiona przez swoją kaste od dziecka..z 2 strony też uważam że Wokulski mógł byc tak naprawdę po prostu nie w jej typie (niedopasowany wiekiem itd chociaż czasy skłanialy nawet dla ożenku się z "dziadkiem" dla pieniędzy). Od początku raziły ja jego czerwone dłonie,nie widziała w nim swojego ideału idealnego kochanka (miała inne, piękne typy). Każda na Wokulskiego leciała...był przystojny i męski a tylko ona zdawała się tego nie dostrzegać...ale myślę że na końcówce gdy popełniła nieświadomy błąd, zaczęła się do niego przekonywać.. powstał jakiś cień szczerej tęsknoty wywołany nie tylko utrata potencjalnego bogatego męża... niestety było już za późno...
@@sabinasara6059 bardzo często przewijasz mi się w komentarzach i wiem że zadam bardzo nie ładne pytanie zwłaszcza w stronę kobiety ale ile masz lat? 😅Nie mój interes ale z ciekawości pytam
@@sabinasara6059 a co do pytania to ja np myślę że Izebela jest w pewnym sensie ideałem kobiecym - nie dozdobycia, ciągłe dążenie do celu czyli "posiadania jej", za to Wokulski ideałem mężczyzny - zdobywca. Nie chciałem użyć słowa archetyp a właśnie ideał, nie sądzę że dla kogokolwiek te 2 postacie byłby idolizowane jednak dla mnie są na cechowane idealizmem obu płci, zgadzam się z stwierdzeniem że Łęcka była owocem tamtego wieku i raczej bardziej była postacią pokrzywdzoną a niżeli niewdzięczną, no tak była wychowana.
Wspaniałą i bardzo wartościowa książką jest lektura 'Granica' Zofii Nałkowskiej. Wróciłam do niej po wielu latach i jako dorosła osoba, chcąca przeczytać jeszcze raz byłam zachwycona, jaką mądrą i ciekawą jest książka 'Granica'. Polecam wrócić do niej
Dzięki za odcinek, w sumie od czasów pierwszej miłości w liceum znajomi śmiali się że jestem Wokulskim(albo Werterem). Jako owoc młodzieńczej miłości wychowywany przez matkę, wychodziłem zawsze z założenia iż na wszystko muszę zapracować - włącznie z miłością. Kończyło się to tragikomicznie, wybierając odpowiedniki „Izabel” - ładne, popularne, niezbyt kompatybilne i idealizowane. Potrafiłem spędzić z kilka lat zabiegając o względy, dopiero za którymś razem po dobrnięciu do celu i kolejnym sparzeniu się o niezgodność udało się z tym wygrać. Ot gonienie za utwierdzeniem własnej wartości przez inną osobę. Grunt nie dać się zwariować i nie odrzucać innych dobrych ludzi, których trafia się sporo gdy dajemy z siebie 100%.
Dla mnie kolejne spojrzenie na Wokulskiego było otrzeźwiające - zobaczyłam postać, która wcale aż tak dobra nie jest. Zupełnie w interpretacji zapomina się o początku Wokulskiego i o jego żonie, czyli wdowie po swoim pracodawcy, którą potraktował instrumentalnie - zwyczajnie potrzebował jej pieniędzy i zupełnie po nim spłynęło, że ta kobieta zmarła, bo chciała być dla niego piękna. To jej pieniądzom zawdzięczał swój start i możliwości rozwoju. Co z kolei widział Wokulski w Izabeli? Właśnie piękną Lalkę, na którą musi zasłużyć, którą musi kupić. Zupełnie nie interesowała go jako człowiek. Ona zaś była wychowana właśnie do tego, by wyglądać, czyli dobrze się sprzedać.
@@janmiedza6607 Gdyby nie ożenek Wokulskiego to nie miałby co pomnażać. Nie przesadzałabym z tym, że "mnóstwo" kobiet wychodzi za mąż z powodu pieniędzy.
@@kandarayun Co nadal jasno wskazuje na to ze jej nie chodzilo o kase. Zwyczajnie Wokulski glupio myslal ze milosc mozna kupic. Pretensje do kogos bo nie odwzajemnia uczucia sa glupie.
Proponuję też książkę Ireny Durki Żydek "goguś". Bardzo współczesna "Lalka"...można odnaleźć dużo podobieństw...tyle że w czasach współczesnych. Ale Lalka to mój top of the top ❣️
Widzę, że ludzie oceniają poczynania Wokulskiego z perspektywy XXI wieku. To duży błąd. Wtedy babki nie miały wiele do gadania, a "kupowanie" nie było niczym nowym. Fascynacja Izabelą była fanatyczna i niezdrowa, ale i dzisiaj często ludzie popadają w coś takiego. Izabela święta nie była i nawet na tle innych kobiet tamtej epoki nie wypadała najlepiej. Osobiście uwielbiam tę lekturę, ale w liceum dano nam na nią aż tydzień. System lektur w szkołach to jest kpina.
@@klaudia7745 problem w tym, że Izabela odrzuciła wielu mężczyzn. A Wokulskim zwyczajnie się bawiła, choć ten wielokrotnie pytał ją czy w ogóle ma prawo się o nią starać, myśleć o niej. Początkowo była oburzona, ale z czasem zainteresowanie nią zaczęło się jej podobać. To nie było przecież tak, że przez całą książkę nim gardziła. Po prostu tak traktowała każdego mężczyznę na swojej drodze. Żyła w świecie iluzji i nawet jej otoczenie próbowało jej to pokazać. Na końcu książki gdy Wokulski ją porzuca widać, że dopiero wtedy dostrzegła w nim silnego mężczyznę, no ale cóż, za późno i może to lepiej, bo jak stwierdziła Wąsowska, nie znali się w ogóle.
@@iverith1 otóż to... było już za późno gdy pojawił się w niej sentyment....lecz można ją bronić tym że od początku młaka do niego awersję... kpila z jego czerwonych dłoni, hamowało ja to że nie potrafi po angielsku... był niższy kasta od niej...mógł być po prostu najzwyczajniej nie w jej typie chociaż był przystojny i babki na niego leciały... Bela miała swoje piękne typy z książek itd. Owszem z braku laku chciała wyjść za Wokulskiego... wiadomo pieniądze....ale zarazem też z biegiem dni zaczynała się po prostu do niego przyzwyczaić, odkrywać w nim nowe rzeczy a nawet ja fascynował...i gdyby nie jej nieumyślny błąd.... niestety pozostała już jej tylko tęsknota i dłoń w nocniku
Ja łącze te dwie postawy w sensie takim że ciągle mi mało samo rozwoju nie chce stagnacji ale cieszę się z życia jak Izabela ciekawe więc dzięki wielkie za materiał mogłem sobie wiele rzeczy przeanalizować
Tokarczuk opisuje Wokulskiego kategoriami coachingu Stawia go jako wzór samorozwoju i samozaparcia w dążeniu do celu.Tymczasem Wokulski to postać tragiczna, gdyż z jego celu - aspiracji do wyższych sfer - arystokracja tylko drwi i kpi. Miłe są im jego pieniądze , jednak zawsze będzie dla nich gorszym sortem. Dlatego nie zgadzam się z Tokarczuk, gdyż Wokulski nigdy nie osiągnie celu jaki sobie postawił. Jego samozaparcie sprawia mu tylko ból. Ośli upór promowany przez coaching produkuje ludzi do grobowej deski nienasyconych, schodzących z tego świata z poczuciem niespełnienia, gdyż są wyznawcami dewizy "droga do sukcesu jest zawsze w budowie"✝️
Dokładnie. Wmawia się nam że można osiągnąć wszystko, że wystarczy tylko motywacja i dużo chęci, czego efektem są ludzie sfrustrowani, wiecznie ,,głodni" i ciągle niespełnieni. Możemy tak jak Wokulski podejmować się tej przysłowiowej ,,walki z wiatrakami", ale często nie warto.
Bardzo ciekawy filmik. "Lalka" to jedna z moich ulubionych książek, która przeczytałam mnóstwo razy oraz miałam przyjemność być na spektaklu w Teatrze Słowackiego, gdzie w role Wokulskiego wcielił się Mateusz Janicki. Moim zdaniem historia Izabeli i Wokulskiego jest bardzo wciagajaca wlasnie przez to, że stanowia oni zderzenie dwóch światów. W liceum analizowalo się ja głównie pod kątem : Wokulski- romantyk czy pozytywista. I faktycznie ucielesnial on i pragmatyczna przedsiębiorczość jak i bezradny romantyzm w starciu w Izabela. Kojarzy mi się to trochę z olbrzymem o golebim sercu. Myślę, że zarówno syndrom Wokulskiego jak i Izabeli jest bardzo rozpowszechniony. Myślę, że Izabela, to Narcyz a Wokulski to osoba wspoluzalezniona, która jest świecie przekonana, że na miłość musi zasłużyć. Książka kończy się w taki sposób, że nie wiadomo czy Wokulski że złamanym sercem sie zabija skacząc ze skały. Ja odkąd przeczytałam "Lalkę" po raz pierwszy wiem, ze nie. Trochę dlatego, ze ja sama byłam wtedy trochę Wokulskim a trochę dlatego, ze Wokulski zawsze otrzepywal się z popiołu. Zawsze się podnosił i próbował dalej. Mogłabym o tym pisać, i pisać. W kazdym razie dziękuję za ten filmik! 🥰
Śmiać mi się chce, bo też myślałam nad "Lalką" Prusa i doszłam do zupełnie innych wniosków - co z tego, że osiagasz sukcesy jako biznesmen, skoro coraz więcej i więcej chcesz dać oderwanej granatem od rzeczywistości osobie, która i tak, brzydko mówiąc, nasra na twój wysiłek, twoje uczucia i osiągniecia i jeszcze poklepie dla efektu. Oj, nie, nie wrócę do tej lektury, by znów łapać się za głowę i robić raz po razie facepalmy, gdy skądinąd inteligentny i przedsiębiorczy Stanisław łapie się na te same puste kłamstwa od strony Izabeli. Nienawidziłam tej pustej, bujającej w obłokach i fałszywej kobiety i miałam ochotę nieraz rzucić książką o ścianę, bo to co paskudnego robiła z sercem Wokulskiego, za bardzo przypominało mi to, co sama przechodziłam w szkole i życiu wówczas. Ciągle pod górkę, ludzie chcieli zrobić ze mnie wariatkę, a mimo tego podnosiłam się i szłam dalej. Tylko jeszcze jedna sprawa: przypomnij sobie, panie Absurdalny, jak skończyły się perypetie miłosne Stanislawa. No właśnie - gdy uslyszał, że Izabela po angielsku flirtowała z obcym facetem w pociągu, a on znal też ten język, to z rozpaczy rzucił się na tory i tam, wstając resztkami swych sił szedł sam z złamanym sercem. Wielce mi to wzrastające doświadczenie, nie ma co. Przepraszam za ten wylew emocji, ale po prostu nie trawię takich osób jak Łęcka.
Uwierz mi ja też nie znoszę ludzi takich jak Iza Łęcka, Mraczewski, Tomasz Łęcki i Wąsowska. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że każda z tych oostaci jest w pewnym sensie uformowana przez otoczenie (Wąsowska z Piotrogrodu przyjęła feminizm, Mraczewski pewnie stał się bawidamkiem przez ojca, braci lub kolegów, Łęcki zaś uległ pokusom bogaczy nie patrząc na dalsze konsekwencje, a najgorsze jest to, że Łęcka jest skutkiem wpływu wszystkich powyżej wymienionych postaci). W powieści bohaterowie przedstawiają tylko swoje poglądy bez tłumaczenia się jak do tego doszli oraz co w ich przypadku uformowało ich w relacjach pomiędzy sobą nawzajem (poza dysputą Wąsowskiej z Wokulskim). Większość tak naprawdę nie rozumie i nie chce zrozumieć perspektywy innych osób, a tylko patrzą na czubek własnego nosa. Stasiek z Izą nie nawiązują żadnej otwartej rozmowy na temat ich przeszłości, doświadczeń i oczekiwań wobec siebie i innych, nie otwierają się na zmianę swego sposobu myślenia i przemiany wspólnego nastawienia. Można uznać, że Stasiek i Iza są z dwóch osobnych światów i nie ma pomiędzy nimi nici porozumienia. Gdybym mógł stworzyć alternatywny scenariusz kiedy to Izabela z ciekawości w sklepie nie pytała się o weksle, a raczej o to co sprawiło, że jest takim człowiekiem jakim jest z przelotnej ciekawości niczym fan książek romansowych to na pewno po jakimś czasie Stasiek powiedziałby całą historię życia bez problemu. Można ująć to jako terapia po literaturze Krasickiego Mickiewicza i Słowackiego, która truje jego umysł. Dodatkowo w formie rewanżu i też z ciekawości jaka jest tak naprawdę jego wybranka serca zapytałby się on jej jakich ona doświadczyła przeżyć, co poskutkowałoby zrozumieniem dlaczego dochodzi do tak wielkiego nieporozumienia i sytuacja stałaby się klarowna dla ich obu. Prawdopodobnym jest, że Izabela nawiąże też głębszą rozmowę z prezesową i pozna jej historię miłosną. Resztę możesz się domyślić. Naprawdę pragnę szczęśliwych zakończeń, a nie tragedii szczególnie w tej powieści, bo trzeba otworzyć się na innych aby poznać swą nędzę. Życzę wszystkiego dobrego.
No, nie z obcym facetem flirtowała tylko z jakimś tam swoim kuzynem. Nie pamiętam już na ile bliskie było to ich kuzynostwo, ale chyba nie tak bliskie, żeby nie mogli się pobrać. Zdaje się, że gdyby kuzynek odziedziczył majątek po babci Zasławskiej to byłby dobrą partią dla Izabeli.
Co do Izabeli - owszem chełpi się we własnych oczach tym że jest. Nie tym jednak że jest po prostu człowiekiem, ale tym że jest piękną arystokratką. Dlatego ta postać już w czasach Prusa była odbierana negatywnie. Dla współczesnej egalitarystki takiej jak Tokarczuk powinno być natomiast wstrętne
Dla mnie Wokulski to kupiec wyznający filozofię Kalego! Jak potraktował Kasię Hopfer? Kolaborował z wrogiem, Izabelę o chciał kupić, wcale się nie starał, tylko kupował!
To prawda, postać Wokulskiego jest znacznie bardziej głębsza kiedy oprócz słuchania superlatyw na jego temat rodem z szkolnej ławki, przejrzymy się jego wadom.
Jestem wielką fanką książki, jak i filmu "Lalka". Nawet na emigracji mam u siebie książkę i film, jako cząstkę mojej ojczyzny. Kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z filmem "Lalka" miałam tylko 4 latka. Oczywiście najpierw zaintetesowała mnie osoba Helenki i los jej lalki☺. Z biegiem lat do mojej świadomości docierały i inne kwestie poruszone w "Lalce". Jeśli chodzi o kwestie prywatne zawsze chciałam nauczyć się zauważać wartościowych ludzi, by czasem nie zostać taką Izabellą Łęcką. I myślę, że dobrze wybrałam męża. Pozwalam mu robić karierę naukową.Ma też zakusy do biznesu... Parę dni temu opowiadał mi o metalu lżejższym od powietrza. "Przypominasz mi kogoś...""????" "Stanisława Wokulskiego""????" Tego bohatera z filmu "Lalka", co kiedyś ze mną oglądałeś, a ja tłumaczyłam ci go z polskiego na twój rodzinny język☺"Aha, ten Wokulski! I ta jego okropna laska!"
Wokulski zakochał się w Izabeli Łęckiej głównie dlatego że mu się zewnętrznie podobała. Jej wzrost, kolor oczu, włosy itd. Bo z cech charakteru była dosyć próżną panienką. Także inteligencję miała dosyć przeciętną, mimo że znała języki obce.
Dla prawidłowego rozwoju człowieka obie te postawy są konieczne, symbolizują typowy dualizm duchowo-cielesny, nie są jednak przeciwstawne, jak mogłoby się wydawać ale wzajemnie komplementarne. Godność człowieka wynika z samego faktu, że JEST a to "jaki" jest, jest rzeczą wtórną, mówiąc językiem filozofii przypadłościową. Najpierw jest byt, a dopiero potem cechy tego bytu, jednak nie jest to obraz pełny, aby byt mógł się realnie aktualizować, nie pozostając na zawsze w sferze myślowego "ideału" potrzebuje empirii, doświadczenia, po prostu działania. Odwieczna dychotomia ciała i ducha okazuje się być tylko pozorna, jedno bez drugiego nie istnieje lub jest znacząco ułomne, niepełne.
Ciekawe podejście. Ja osobiście skłaniam się ku idealizmowi, ale biorę pod uwagę, że dualizm może być prawdziwy i zdecydowanie nie ignoruję znaczenia sfery materialnej, co najwyżej sądzę, że może być pochodną sfery duchowej (w sensie wynikać lub wyłaniać się z niej), ale nie upieram się przy tym, że musi. Jedynie czysty materializm wykluczam, nie przekonuje mnie też monizm neutralny.
Trochę o Wokulskim. Pochodził ze szlachty, ale majątek przepadł. Dlatego chciał powrócić do szlachty, a mezalians z kupcową był tylko środkiem do tego. Dlatego skupił się na swojej wybrance, jako celu. Ta bowiem miała i pieniądze, choć mało, i urodę, ale ważniejsze, wyrobienie społeczne i pewien luz, pewność siebie, gdyż dorastała zawsze mając. A Wokulski nie miał luzu, gdyż zawsze nie miał i to go ukształtowało. Bowiem ludzie oddziałują na siebie, od szkoły po emeryturę. Kto ma, chodzi wyprostowany, a kto nie ma, ustępuje mu z drogi. Wokulski nie chciał przynależeć do stanu kupieckiego, choć być może byłby szczęśliwy, gdyż jedni dążą ku górze, a inni zadowalają się tym co mają. A on spotykał tych, którzy zadowalają się tym, co mają. Gdyby spotkał tych, którzy dążą ku górze, są biedni, ale na poziomie kulturalnym szlachty, mają wyższe aspiracje, to może byłby szczęśliwy (dziewczyna z kamienicy z córeczką). Wokulski jest rozdarty między aspiracjami jego zubożałej rodziny szlacheckiej, własnymi aspiracjami bogactwa i wysokiego statusu społecznego, szacunku otoczenia i miłości prawdziwej. Być może był pozbawiony matki. Dźwigał aspiracje rodziny i własne, a później chciał dźwignąć cały kraj, nie sam oczywiście, ale ze szlachtą. Ponieważ dostrzegł jego bolączki. Że silni nie pomagają słabym. Bo naród jest jak człowiek. Zjednoczony jest silniejszy. Silniejszy naród pożera słabszy, od biednych zaczynając. Ale oni nie rozumieli tego, a on sam nie był w stanie zrobić wszystkiego. Trochę o Izabeli. Bała się utraty statusu. Bała się miłości prawdziwej. Bała się ryzyka. Widzę tutaj punkt widzenia psychologa. Ktoś kto ma, i się z tego cieszy, jest w pełni zdrowy. Jeśli ktoś nie ma i dąży do zmiany, coś sobie kompensuje. A jeśli do tego jest sfrustrowany, to powinien natychmiast wylądować u psychologa. Nie można bowiem burzyć porządku społecznego. A ludzie, którzy nie mają, chcą tego, czego boją się bogaci. Ci bowiem boją się utraty zysków. Boją się konkurencji. Dlatego wspierają monopol swojej grupy. Przykładem prawnicy. Dlatego uważam, że wolnego rynku nie ma, jest rynek różnych oligopoli. Widzę tutaj sojusz psychologii z giełdą. Poprzednio był sojusz ołtarza z tronem. Ktoś kto nigdy nie miał, a także krewni jego, którzy mieli mało, wszyscy dążą do zmiany. Ktoś kto zawsze miał, a także krewni jego, którzy dużo mieli, wszyscy chcą stałości. Dlatego ci, którzy mają, są przeciwko tym, którzy nie mają, i jest to podświadome. Całe bowiem prawo, ekonomia i inne dziedziny życia, będą miały w sobie obie tendencje, z przewagą tendencji sprzyjającej bogatym, zachowawczej. Jeśli kogoś szanujemy za to, kim jest, to także za to, co wcześniej zrobił. Sportowiec nie tylko wygrał, ale także ćwiczył przed tym. Chociaż mógł ćwiczyć i nie wygrać. Dlatego jest to ocena zbiorcza, dobrych ćwiczeń i predyspozycji, wyrażonych zwycięstwem. Zdarza się jednak, że szanujemy kogoś za to kim jest, a nie za to, co zrobił, gdyż jest bogaty po rodzicach, albo jest dzieckiem kogoś sławnego. Albo jest piękny i młody, co nie jest jego zasługą, lecz ma to z przyrodzenia. Jednakże ludzie oceniają po tym co widzą, gdyż tak jest prościej. Trudniej być sobą, gdy społeczeństwo ocenia po okładce. Odpowiedź na słowa o miłości, przyjaźni i szacunku, w kontekście otrzymania ich tylko za to, co się robi, wymaga podziału na dwie części. Żeby pięknie wyglądać, trzeba się napracować. Trzeba pokazać drugiej osobie, że nam zależy. Trzeba znieść słabsze dni. Także przyjaźń może "dołować". Podobnie szacunek otrzymują ci, którzy coś osiągnęli, także przełożeni, których podziwiamy. Ale szanujemy także starszych. Dlatego myślę, że w tym segmencie, a pewnie i w innych, jest to rozdzielone po połowie. Działam, więc jestem dostrzeżony. Nie działam, to nikt mnie nie zobaczy. Trudno zadowolić się tym co jest, jeśli to jest Powiśle z powieści (o ile pamiętam nazwę z powieści).
Wracam do Lalki regularnie :) Bardzo podoba mi się też serial z Jerzym Kamasem. Trochę utożsamiam się z Wokulskim poprzez to, że ja tak jak i on mam wrażenie sam kreuje sobie problemy w swojej głowie. Marzy samotnie o swojej wyidelizowanej miłości tracąc swój czas i potencjał. Oglądanie takiej postaci z zewnątrz przyniosło mi ulgę i więcej zrozumienia.
Tokarczuk najlepiej by zrobiła gdyby się jak najdalej trzymała od "Lalki". To co ona może zrobić to tylko sprofanować tę powieść i dodawać sobie znaczenia używając tego tytułu w swojej pisaninie.
@@Miki77 zgadzam się i szczególnie denerwuje mnie takie upłacanie jej poprzez nawet taką standardową rozmowę z którą spotykam się bardzo często - O czym jest "Lalka"? - O nieszczęśliwej miłości Wokulskiego do Łęckiej. To jest odebranie tej książce jej wspaniałości
Bardzo lubię tę lekture, ale z z biegiem lat doszłam do wniosku, że Wokulski to zwykły typ faceta, który kobietą chce podnieść swoje ego. Jako kupiec nie czuł się spełniony więc potrzebował to sobie zrekompensować, mam tu na myśli podświadome potrzeby mimo wszystkich ideałów.
"Lalka" akurat dobrze mi się czytała. Rękami i nogami broniłam się przed lekturą "Noce i dnie" z tego co pamiętam. Wzięłam się za nią po urodzeniu drugiego dziecka i... przepadłam. Całe 5 tomów przeczytałam w miesiąc! Oj, było to lepsze niż niejeden serial :) Dlatego uważam, że po latach warto wrócić do lektur szkolnych, bo można w końcu zrozumieć za co są cenione.
Ma pan całkowitą rację, szkoła zabija przyjemność czytania. To olbrzymia szkoda, jaką zadkoscią jest spotkać kogoś i móc porozmawiać o literaturze pięknej.
Całe życie czuje sie gorsza. Ten odcinek mnie zmienił ja nie musze być Wokulskim moge być Izabelą. Wybieram Izabele jestem doskonale idealna w swej niedoskonałosci i niw mam zamiaru nic z tym robić. Walczylam 37 lat a teraz poprostu JEStEM. Dzieki!!
Całkiem niedawno przeczytałam tą książkę( a broniłam się rękami i nogami 😉). Moim zdaniem postacią tragiczną jest tu Izabela. Oderwana od rzeczywistości panna, której jedynym celem jest dobrze wypaść w towarzystwie i znaleźć dobrą partię jest typowym produktem końcowym wychowania swoich czasów. Nie można mieć do niej żalu, zachowuje się tak jak została ,,wytresowana". Myślę że w głębi duszy Bela jest postacią bardzo samotną. Ukazuje to choćby jej platoniczne uczucie, którym darzy posąg Apollina. Ciągła presja ze strony krewnych, spadek jej pozycji w towarzystwie odbijają swoje piętno w psychice kobiety. Wokulski zaś jawi mi się jako typowy ,,człowiek interesu", ktoś kto pieniędzmi otwiera sobie wszystkie drzwi. Łęcką traktuje jak nieuchwytną zdobycz, osacza ją coraz bardziej, pomimo otwarcie okazywanej mu niechęci. Stanisław do swojego majątku potrzebował jeszcze kobiety, swoistego ,.ukoronowania" awansu społecznego. Droga którą obrał to napewno nie postawa wzdychającego romantyka.
Właśnie za jakiś czas chcę przeczytać Lalkę bo już dawno od czasów szkolnych nie miałam jej w rekach. Twoja interpretacja cóż no nie jestem tak do tego przekonana. Trzeba wziąć pod uwagę czasy w której żyli. Ani Wokulski nie jest geniuszem piecia się po szczeblach rozwoju ani Izabela taka zła jak ją namalowano.
Prus tak naprawdę ukazał prawdziwe oblicze kobiet ,jest to klasyczny przykład ich zachowań ,jak i upadek mężczyzn żle przygotowanych do relacji z nimi. Dziś to widać jeszcze bardziej ,chłopcy bez męskich wzorców ,wychowywani przez kobiety. Przykład przystojnego i bogatego mężczyzny z kobieca duszą ,to upadły mężczyzna którym z czasem kobieta gardzi. Taka prawda. Matura z lalki i Wokulskiego zaliczona. Wokulski to wzór wydawać by się mogło dla kobiety idealny ,z wzorcami i postawami ,jednak nie znający zasad pożycia z kobietami. Serca by chłop przychylił każdej ,jednak tak to nie działa niestety. Film i książka jednak dla mnie to piękne dzieło ,oparte na dialogach które tak sobie cenię. Rozmowy wokulskiego z Rzeckim to mistrzosto świata ,ich wewnętrzne rozterki . Pozdrawiam ,fajny i mądry człowiek z Ciebie.
Ja na pewno do 'Lalki' wroce. Swietnie sie ja czytalo jeszcze w czasach liceum. Teraz marzy mi sie odcinek o 'Pani Bovary' i ogolnie pojeciu bowaryzmu. Z polskiej literatury natomiast 'Cudzoziemka' bylaby bardzo ciekawa.
Lalka to moja ulubiona lektura szkolna, pamiętam że przeczytanie jej zajeło mi całe 2,5 dnia. Chociaż nie mówię Zbrodia i Kara, i Mistrz i Małgorzata to też mocne szoty, ale jednak Lalka zawsze była mi najbliższa
@@AzumiCoyote jądra ciemności nie czytałem ale znajomy mi polecał i prędzej czy później się do tego zabiorę, a czy zbrodnia i kara jest mroczna? Ja bym szczerze nie powiedział, mroczne są dzieła Poego albo Lovecrafta, Zbrodnia i Kara jest psychologiczna, a na dobrą sprawę z tego co pamiętam oprócz zabójstwa lichwiarki i jej siostry nic strasznego się tam nie wydarzyło, no jescze potrącenie tego Maslennikowa czy jak mu tam było
@@wiedmololbul683 Ekhm, a wątek jednego gostka i sen, gdy śpiąca dziewczynka budziła się i zamieniała się w lolitkę, trzepocząc zalotnie rzęsami? Było to dla mnie creepy doznanie, bo oto na kartach tej książki miałam okazję wejść w skórę jednej z pobocznych postaci i... ugh, myślałam wtedy "wait, dlaczego dziecko tak robi? To nie jest normalnie patrzeć na dziecko tak, jak się patrzy na dorosłą kobietę - w seksualizowany sposób" 🤮 i ten sen idealnie odwzorowywał niepokojące tendencje, które miał w głowie facet, którego imienia nie pamiętam, a mnie niepokoił i odrzucał😰
Stachu mimo swoich pieniędzy i osiągnięć biznesowych zachowuje się jak typowy Orbiter w stosunku do Izabeli. Można teraz to porównać do facetów wysyłających słodkie komenty laseczkom z Insta, które nic nie robią poza lansowaniem się w necie. Niestety tak jak Wokulski nie miał za bardzo szans na zdobycie Lalki (w sposób jaki to robił) tak samo Simpy nigdy nie zainteresują sobą Modelek z sieci, nieważne jak bardzo będą się podlizywać i płaszczyć. Podobna sytuacja ma miejsce w Trędowatej, gdzie Fronczewski bezgranicznie zakochany w Kownackiej, stara się być jej "podnóżkiem" i niestety nie zyskuje tym żadnego szacunku.
Sam Prus twierdził że tytuł Lalka nawiązuje do rzeczywistej akcji jaka miała miejsce w Wiedniu. Wówczas odbywał się tam proces o kradzież Lalki. Ale Prus takze zaznacza że najpierw myślał o tytule "sława". (Doświadczenia Wokulskiego z Geistem). Psycholodzy i analizatory zaś twierdzą że Lalka jest Izabela... pusta, zimna, wyniosła i niepotrafiąca kochać. Lub być nią może nawet sam Wokulski. (marionetka Izabeli itd)
Wokulski był simpem pretendującym do roli Chada, ale ostatecznie mu się nie udało. Łęcka była typową laską, która uważa, że wystarczy znaleźć bogatego frajera.
Uważam, ze jednak większość spoleczenstwa jest straumatyzowana.. Proporcje są zupełnie odwrotne niż mowa w filmiku. Ale opis Wokulskiego bardzo trafny.. Wokulski trafił na swoją Izabelę żeby nauczyć się co to znaczy być człowiekiem. Musiala to odrzucać żeby mógl pokochać siebie. Każdy z nas ma tą naukę tutaj.
Dokładnie o tej piwnicy miałem napisać wypracowanie na maturze. Czemu nie mogłeś powiedzieć tego wszystkiego o Wokulskim jak był mi potrzebny tylko wyjeżdżasz z ty. Teraz w lato jak nie wiele mnie to interesuje.
Tyle jest rozmaitych syndromów, że każdy powinien znaleźć coś dla siebie. :)
Tak, można mieć nawet kilka:)
W sumie to samo można powiedzieć o fobiach,ich też można mieć parę.
Wspaniała książka - jedyna lektura, którą chciało mi się ponownie przeczytać po latach.
Jedno z najlepszych dzieł literackich, w szkole średniej nie przeczytałem tej lektury,dopiero później na studiach,serial również dobrze nagrany z Braunek w roli Izabeli Łęckiej,jednak człowiek musi do niektórych lektur dojrzeć😉
Brakuje mi tu Zbrodni i Kary
Akurat Zbrodnia i kara nie była w moim przypadku lekturą szkolną. A szkoda.
@@xutzl4925 Mnie też, to jedna z lepszych książek.
A granica naukowskiej??
"50 twarzy Wokulskiego" byłoby pewnie wielkim przebojem.
50 twarzy Izabelli 😮
Dokładnie...nasz Wokulski byl pierwszy. Ja go znakomicie rozumiem...mam podobny charakter:/
@@Papryczki Jak najbardziej. Wokulski to tych twarzy miał góra 2-3 🤪
Moja najulubieńsza powieść. W liceum przeczytałam pomijając pamiętniki Rzeckiego. Odkryłam ją, będąc grubo po trzydziestce. Później przeczytałam ją wielokrotnie- to tak jakby się spotykało przyjaciela.
Dokładnie... miałam tak samo😊. Film oraz serial również magia. Z tym że różnią się od siebie i każdy ma inny rodzaj tej magii
Na podstawie przytoczonej interpretacji Tokarczuk, która używa terminologii Junga, od razu nasunęło mi się, że tak jak w wielu powieściach, Wokulski oraz Izabela to również archetypy. Wokulski działaniem reprezentuje energię yang (aktywną, zmuszającą do działania, w kulturze utożsamianą z pierwiastkiem męskim) a Izabela energię yin (pasywną, która po prostu jest, utożsamianą z pierwiastkiem żeńskim). Teoria głosi, że balans obu, zarówno w kobiecie i mężczyźnie jest niezbędny, co symbolizuje symbol yin/yang. W powieści Prusa każde z bohaterów ma wyraźną przewagę jednego pierwiastka nad drugim, co okazuje się nie być dla nich korzystne.
Witam serdecznie. Uważam,że znaczna część lektur jest niedobrana pod względem doświadczenia i gotowości emocjonalnej czy dojrzałości młodych ludzi. Dodatkowo w szkołach jest nieobecna psychologia, tematy której można byłoby wpleść w pomoc omawiania treści lektur.
Dziękuję Panu za dzielenie się z nami swoją wiedzą. ☺Pozdrawiam serdecznie.
Często też książki są dosyć sztampowo omawiane. "Lalka" zawsze jest opisywana historia Wokulskiego jako beznadziejnie zakochanego pozytywistę i tą złą Łęcką ("Łęcka to ..."). A w tej historii nie ma postaci jednoznacznie dobrych czy złych - Wokulski swoją pierwszą żonę potraktował instrumentalnie (delikatnie rzecz ujmując stał się żygilakiem starszej kobiety dla jej pieniędzy), nie obchodziły go uczucia Izabeli, chciał ją jedynie zdobyć, czy też raczej kupić. Chyba żadnej z nich nie traktował podmiotowo. Tylko w szkole o tym nie będzie mowy.
Lektury są przekrojem epok. Przeszłości naszego kraju. Trudno przez tyle szkolnych lat przerobić ten materiał skoro jest tego więcej. I nie można tego okroić, ogólnie ciężka sprawa. Często się spotykam z narzekaniem na lektury szkolne niestety ja nie widzę żadnego wyjścia. Polecam obejrzeć film bestselerki na temat lektur szknych i świetnie tłumacza w czym rzecz.
@@edytak3105 widać że nie rozumiesz czym jest zauroczenie mężczyzny nieodpowiednią kobietą
@@edytak3105 To raczej Izabela posądzała go o chęć kupienia jej za pieniądze. Wokulski inaczej do tego podchodził. Niemniej z jego strony była to raczej fascynacja, zauroczenie, zakochanie... Jak zwał tak zwał, ale trudno mówić o głębszej miłości, skoro znał ją na bardzo powierzchownym poziomie. Resztę jej charakteru chyba tylko dośpiewywał w swojej głowie. Niemniej przebudzenie okazało się dla niego bolesne.
Może Pan nagrać odcinek o Zbrodni i karze? Tam też jest sporo nowinek psychologicznych :)
A czy tylko Dostojewski Zbrodnie i Kare napisał, czy tys tylko to przeczytał
już jest: th-cam.com/video/kN2xoVCd2Ug/w-d-xo.html
Uwielbiam „Lalkę”. Lektura, którą najmilej wspominam z czasów szkolnych. Trzy tomy pochłonęłam bardzo szybko. Uwielbiam te opisy przeżyć wewnętrznych Wokulskiego. Cieszę się więc z tego odcinka „Człowieka Absurdalnego”.
Przed obejrzeniem odcinka: Temat "Lalki" mnie zainteresował, bo w szkole jako lektura książka ta jedną więlką mordęgą do przejścia (jej omawianie, nie przeczytałem jej wtedy), ale jak ją przczytałem już po maturze, co zajęło mi długie tygodnie, trudna książka, dość nieoczekiwanie uznałem, że było warto.
Ja miałam pytanie z "Lalki "na maturze i po latach mój syn także. ..😂
Ja właśnie odnoszę wrażenie, że to była jedna z łatwiejszych lektur w liceum do przeczytania. Znam wiele dużo bardziej wymagających pozycji.
@@cichyskrzat Schulz
Pozytywistyczna powiesc, wiec aktualna, pisana prostym językiem
@@strussvaldiv4341 Nie chodziło mi o język, ale pomiędzy ciekawymi fragmentami była masa przynudzania (wg mnie), co sprawiało, że często odkładałem po przeczytaniu dwóch akapitów, by innym razem przeczytać dwa rozdziały jednym tchem. Mimo wszystko, powtarzam, warto było to przeczytać
3:10 żeby pominąć reklamy i lanie wody.
bardzo lubię serię o książkach na tym kanale ☺
Moje ulubione lektury szkolne: Cierpienia młodego Wertera - za co wszyscy mnie wyśmiewali xd a przeczytałam jednym tchem oraz Granica. Zawsze miałam świadomość tej książki żeby w moim życiu nie było tak jak w życiu rodziców, o dziwo mimo tego tak się stało. Na tej podstawie myślę że w życiu spotyka nas nie to czego chcemy albo nie chcemy tylko to, czego oczekujemy.
Dla mnie Wokulski jest po prostu wyrachowany. Poczuł się upokorzony po zamknięciu w piwnicy i powiedział sobie "ja wam pokażę". Wzbogacił się przez małżeństwo z bogatą wdową, coś szybko owdowiał i odziedziczył jej majątek, a potem korzystając z wiedzy, którą dzięki małżeństwu posiadł, bogacił się, żeby pokazać tym od piwnicy, ze teraz on tryumfuje. Dla większych zysków robi podejrzane interesy z Suzinem na dostawach dla wojska. I przyszedł czas na zdobycie reprezentacyjnej żony, żeby "pokazać" tym od piwnicy (czyli już wszystkim), wybrał więc piękną kapryśną i w kłopotach kobietę i... Nie adoruje jej lecz kupuje i osacza (nawet dociera do jej wysoko urodzonej rodziny), a po odrzuceniu obraża się i... Przeżywa kolejny kryzys i poddaje się i wyjeżdża. Stallker rzadko odpuszcza, ale on akurat nie groził Izabeli, choć zniszczył życie. Czytałam w liceum wszystkie lektury (lubię się uczyć) i nigdy nie zgadzałam się z "romantyzmem" Wokulskiego. Nawet bił się z myślami i uczuciami, to sam stworzył sobie te kłopoty. Fakt - Izabela też była "cicha woda", trzymała go na dystans, jak wiele panien w tamtych czasach, żeby pochwalić się licznymi adoratorami.
Za długo piszę, nikomu nie będzie się chciało czytać. Uważam, że ta powieść zestarzała się, tamte realia decydowały o zachowaniu ludzi, dziś pojawiają się postawy podobne, ale mamy inne możliwości reagowania - na szczęście.
Taka typowa para z ciasnego podwórka: masz Adamie Ewę i wybieraj. Wszystko na przymus
wokulski to zwykły frajer, uganiał sie za pustą lalką która do życia nie nadawała się, oprócz urody ta kobieta nie miała nic, dzisiaj podobne schematy tez istnieją i to w obydwie strony ot tak się zmienił świat, kobiety maja możliwości zarabiania dlatego dzisiaj zachowuja się podobnie jak faceci
zgadzam się z Twoja opinią, jak już tutaj w komentarzach napisała jakaś pani wokulski to stalker, zwyczajnie leciał na wygląd izabeli (no bo co więcej ona ma do zaoferowania?)
Masz ciekawe spostrzeżenia...(każdy odbiera Wokulskiego na swój sposób i to właśnie jest fenomenem tej powieści,Prus Był geniuszem swoich czasów). Ja mam wręcz przeciwne zdanie o Wokulskim. Jego przemyślenia osobiste i porywy serca nie mają nawet 1% wyrachowania... był to po prostu szczery i zagubiony chłop. Miał oczywiście w sobie Lwa ale też gołębie serce dla wielu ludzi... złe i wypracowane osoby nie pomagają za free tylko jeszcze dodatkowo kopia w dupę. Już prędzej powiedziała bym o wyrachowaniu arystokracji. Ponad to gdy Wokulski po raz pierwszy zobaczył Izabele w teatrze,nie wiedział że jest arystokratka. Po prostu zakochał się od pierwszego wejrzenia w jej Urodzie. Kim była dowiedział się później. Jego stryj również kochal się w hrabinie. Co prawda było to obopólne ale niestety i tak razem być nie mogli z wiadomych względów. Inna sprawa... nawet gdy Izabela go "olala" to on pogardzajac nią w swoim obłędzie kochał ją nadal.
"Lalkę" uwielbiam do tego stopnia, że czytam ją minimum raz do roku ^^
😊
Z tego co wiem to większość osób nie przeczytało tej książki w szkole lub się im nie podobała. Cóż ja przeczytałam i bardzo mi się podobała
Mi tak samo 😊 Opinie są oczywiście różne i każdy ma prawo do swojej, natomiast mnie denerwuje tylko, jak osoby, które książki nie czytały, a bazują tylko na streszczeniach i utartych już w społeczeństwie polskim opiniach, narzekają na jej treść i bohaterów, głównie na Izabelę, przezywając ją w najróżniejszy sposób. Jak dla mnie, żeby mieć opinię, zwłaszcza radykalną, na jakiś temat, to chyba należałoby się z tematem (w tym przypadku z lekturą) dobrze zaznajomić...
@@angelika_joanna też tak uważam, właściwie moja opinia o Izabeli jest dość złożona bo to zdecydowanie nie jest postać, którą da się określić jednym słowem, a zlinczowanie jej w tym przypadku nie byłoby właściwe(nie żebym broniła jej zachowania bo ono zostawia po sobie wiele do życzenia) sądzę, że aby wyrobić sobie na ten temat właściwą i zgodną ze sobą opinię powinno się najpierw sumiennie przeczytać książkę
@@Mariiaaa_aa dokładnie. A co właściwie o Izabeli myślicie? Ja Ameryki nie odkryje jeśli powiem że była po prostu dzieckiem swoich czasów.. nieco skrzywiona przez swoją kaste od dziecka..z 2 strony też uważam że Wokulski mógł byc tak naprawdę po prostu nie w jej typie (niedopasowany wiekiem itd chociaż czasy skłanialy nawet dla ożenku się z "dziadkiem" dla pieniędzy). Od początku raziły ja jego czerwone dłonie,nie widziała w nim swojego ideału idealnego kochanka (miała inne, piękne typy). Każda na Wokulskiego leciała...był przystojny i męski a tylko ona zdawała się tego nie dostrzegać...ale myślę że na końcówce gdy popełniła nieświadomy błąd, zaczęła się do niego przekonywać.. powstał jakiś cień szczerej tęsknoty wywołany nie tylko utrata potencjalnego bogatego męża... niestety było już za późno...
@@sabinasara6059 bardzo często przewijasz mi się w komentarzach i wiem że zadam bardzo nie ładne pytanie zwłaszcza w stronę kobiety ale ile masz lat? 😅Nie mój interes ale z ciekawości pytam
@@sabinasara6059 a co do pytania to ja np myślę że Izebela jest w pewnym sensie ideałem kobiecym - nie dozdobycia, ciągłe dążenie do celu czyli "posiadania jej", za to Wokulski ideałem mężczyzny - zdobywca. Nie chciałem użyć słowa archetyp a właśnie ideał, nie sądzę że dla kogokolwiek te 2 postacie byłby idolizowane jednak dla mnie są na cechowane idealizmem obu płci, zgadzam się z stwierdzeniem że Łęcka była owocem tamtego wieku i raczej bardziej była postacią pokrzywdzoną a niżeli niewdzięczną, no tak była wychowana.
Wspaniałą i bardzo wartościowa książką jest lektura 'Granica' Zofii Nałkowskiej. Wróciłam do niej po wielu latach i jako dorosła osoba, chcąca przeczytać jeszcze raz byłam zachwycona, jaką mądrą i ciekawą jest książka 'Granica'. Polecam wrócić do niej
Dzięki za odcinek, w sumie od czasów pierwszej miłości w liceum znajomi śmiali się że jestem Wokulskim(albo Werterem). Jako owoc młodzieńczej miłości wychowywany przez matkę, wychodziłem zawsze z założenia iż na wszystko muszę zapracować - włącznie z miłością. Kończyło się to tragikomicznie, wybierając odpowiedniki „Izabel” - ładne, popularne, niezbyt kompatybilne i idealizowane. Potrafiłem spędzić z kilka lat zabiegając o względy, dopiero za którymś razem po dobrnięciu do celu i kolejnym sparzeniu się o niezgodność udało się z tym wygrać.
Ot gonienie za utwierdzeniem własnej wartości przez inną osobę. Grunt nie dać się zwariować i nie odrzucać innych dobrych ludzi, których trafia się sporo gdy dajemy z siebie 100%.
To prawda że przeżycie kryzysu zmienia.Dobra ksiąźka.
Dla mnie kolejne spojrzenie na Wokulskiego było otrzeźwiające - zobaczyłam postać, która wcale aż tak dobra nie jest. Zupełnie w interpretacji zapomina się o początku Wokulskiego i o jego żonie, czyli wdowie po swoim pracodawcy, którą potraktował instrumentalnie - zwyczajnie potrzebował jej pieniędzy i zupełnie po nim spłynęło, że ta kobieta zmarła, bo chciała być dla niego piękna. To jej pieniądzom zawdzięczał swój start i możliwości rozwoju. Co z kolei widział Wokulski w Izabeli? Właśnie piękną Lalkę, na którą musi zasłużyć, którą musi kupić. Zupełnie nie interesowała go jako człowiek. Ona zaś była wychowana właśnie do tego, by wyglądać, czyli dobrze się sprzedać.
Zgadzam się.
@@samaramorgan8290 Tzw życie.
mnóstwo kobiet wychodzi za facetów dla ich pieniędzy, a wokulski majątek pomnożył po smierci żony
@@janmiedza6607 Gdyby nie ożenek Wokulskiego to nie miałby co pomnażać. Nie przesadzałabym z tym, że "mnóstwo" kobiet wychodzi za mąż z powodu pieniędzy.
Przeczytałam w niecały tydzień, (z zapartym tchem!) nie mogę się doczekać, aż będziemy omawiać na lekcji
Wokulski to byl stary stalker ktory myslal ze moze sobie kupic serce kobiety ktora sobie upatrzyl. Tyle.
Ależ mógłby, gdyby tylko miał tytuł
@@kandarayun no nie wiem. Łęcka była uznawana za stara panne bo nikogo nie chciala.
@@kjkj4725 tylko swojego kuzyna...
@@kandarayun Co nadal jasno wskazuje na to ze jej nie chodzilo o kase. Zwyczajnie Wokulski glupio myslal ze milosc mozna kupic. Pretensje do kogos bo nie odwzajemnia uczucia sa glupie.
@@kjkj4725 jej nie chodziło o kasę... Jej chodziło o pochodzenie. Wokulski był bogaty, ale był tylko kupcem... Pariasem w jej oczach
A ja jestem bardzo ciekawa jak wyglądałby przekrój lektur szkolnych gdybyś to Ty o tym decydował, to byłby ciekawy odcinek 🤓
Cześć. 🙂
Bardzo ciekawa analiza. Myślę nad powrotem do tej książki - dzięki Tobie.
Pozdrawiam serdecznie. 👋
Proponuję też książkę Ireny Durki Żydek "goguś". Bardzo współczesna "Lalka"...można odnaleźć dużo podobieństw...tyle że w czasach współczesnych. Ale Lalka to mój top of the top ❣️
Widzę, że ludzie oceniają poczynania Wokulskiego z perspektywy XXI wieku. To duży błąd. Wtedy babki nie miały wiele do gadania, a "kupowanie" nie było niczym nowym. Fascynacja Izabelą była fanatyczna i niezdrowa, ale i dzisiaj często ludzie popadają w coś takiego. Izabela święta nie była i nawet na tle innych kobiet tamtej epoki nie wypadała najlepiej. Osobiście uwielbiam tę lekturę, ale w liceum dano nam na nią aż tydzień. System lektur w szkołach to jest kpina.
Może i nie było to niczym nowym, ale jej to mogło nie odpowiadać
@@klaudia7745 problem w tym, że Izabela odrzuciła wielu mężczyzn. A Wokulskim zwyczajnie się bawiła, choć ten wielokrotnie pytał ją czy w ogóle ma prawo się o nią starać, myśleć o niej. Początkowo była oburzona, ale z czasem zainteresowanie nią zaczęło się jej podobać. To nie było przecież tak, że przez całą książkę nim gardziła. Po prostu tak traktowała każdego mężczyznę na swojej drodze. Żyła w świecie iluzji i nawet jej otoczenie próbowało jej to pokazać. Na końcu książki gdy Wokulski ją porzuca widać, że dopiero wtedy dostrzegła w nim silnego mężczyznę, no ale cóż, za późno i może to lepiej, bo jak stwierdziła Wąsowska, nie znali się w ogóle.
@@iverith1 otóż to... było już za późno gdy pojawił się w niej sentyment....lecz można ją bronić tym że od początku młaka do niego awersję... kpila z jego czerwonych dłoni, hamowało ja to że nie potrafi po angielsku... był niższy kasta od niej...mógł być po prostu najzwyczajniej nie w jej typie chociaż był przystojny i babki na niego leciały... Bela miała swoje piękne typy z książek itd. Owszem z braku laku chciała wyjść za Wokulskiego... wiadomo pieniądze....ale zarazem też z biegiem dni zaczynała się po prostu do niego przyzwyczaić, odkrywać w nim nowe rzeczy a nawet ja fascynował...i gdyby nie jej nieumyślny błąd.... niestety pozostała już jej tylko tęsknota i dłoń w nocniku
Ja łącze te dwie postawy w sensie takim że ciągle mi mało samo rozwoju nie chce stagnacji ale cieszę się z życia jak Izabela ciekawe więc dzięki wielkie za materiał mogłem sobie wiele rzeczy przeanalizować
Tokarczuk opisuje Wokulskiego kategoriami coachingu
Stawia go jako wzór samorozwoju i samozaparcia w dążeniu do celu.Tymczasem Wokulski to postać tragiczna, gdyż z jego celu - aspiracji do wyższych sfer - arystokracja tylko drwi i kpi.
Miłe są im jego pieniądze , jednak zawsze będzie dla nich gorszym sortem. Dlatego nie zgadzam się z Tokarczuk, gdyż Wokulski nigdy nie osiągnie celu jaki sobie postawił.
Jego samozaparcie sprawia mu tylko ból.
Ośli upór promowany przez coaching produkuje ludzi do grobowej deski nienasyconych, schodzących z tego świata z poczuciem niespełnienia, gdyż są wyznawcami dewizy "droga do sukcesu jest zawsze w budowie"✝️
Dokładnie. Wmawia się nam że można osiągnąć wszystko, że wystarczy tylko motywacja i dużo chęci, czego efektem są ludzie sfrustrowani, wiecznie ,,głodni" i ciągle niespełnieni. Możemy tak jak Wokulski podejmować się tej przysłowiowej ,,walki z wiatrakami", ale często nie warto.
Bardzo ciekawy filmik. "Lalka" to jedna z moich ulubionych książek, która przeczytałam mnóstwo razy oraz miałam przyjemność być na spektaklu w Teatrze Słowackiego, gdzie w role Wokulskiego wcielił się Mateusz Janicki. Moim zdaniem historia Izabeli i Wokulskiego jest bardzo wciagajaca wlasnie przez to, że stanowia oni zderzenie dwóch światów. W liceum analizowalo się ja głównie pod kątem : Wokulski- romantyk czy pozytywista. I faktycznie ucielesnial on i pragmatyczna przedsiębiorczość jak i bezradny romantyzm w starciu w Izabela. Kojarzy mi się to trochę z olbrzymem o golebim sercu. Myślę, że zarówno syndrom Wokulskiego jak i Izabeli jest bardzo rozpowszechniony. Myślę, że Izabela, to Narcyz a Wokulski to osoba wspoluzalezniona, która jest świecie przekonana, że na miłość musi zasłużyć. Książka kończy się w taki sposób, że nie wiadomo czy Wokulski że złamanym sercem sie zabija skacząc ze skały. Ja odkąd przeczytałam "Lalkę" po raz pierwszy wiem, ze nie. Trochę dlatego, ze ja sama byłam wtedy trochę Wokulskim a trochę dlatego, ze Wokulski zawsze otrzepywal się z popiołu. Zawsze się podnosił i próbował dalej. Mogłabym o tym pisać, i pisać. W kazdym razie dziękuję za ten filmik! 🥰
gdyby wokulski odebrał sobie życie z powodu izabeli to byłby kretynem do ntej potęgi
@@janmiedza6607 Zgadzam się i dlatego zawsze byłam zdania, że tego nie zrobił ( o ile można by to było sprawdzić) bo łeb na karku jednak mial.
@@anetakokoszka8030 nigdy nie zrozumiem jak można popełnić samobójstwo z powodu kobiety czy faceta...
@@janmiedza6607 To znaczy, ze bardzo dobrze lokował Pan uczucia albo, że nigdy się Pan zupełnie nie zatracił 😉
@@anetakokoszka8030 a co jest ważniejsze i bardziej cenne niż własne życie dla człowieka?
Jason, zamiast gadać o laleczkach, powiedz dlaczego nie zagrasz w piątej części Transportera?
Moja ulubiona lektura licealna. Mój syn ma imię z tej książki, drugi również by miał, gdyby nie to, że jest zbyt popularne. 😉
Uwielbiam LALKA ,mam jej wszystkie wydania. Jesli chodzi o Wokulskiego to ❤i bez dyskusjii.
Śmiać mi się chce, bo też myślałam nad "Lalką" Prusa i doszłam do zupełnie innych wniosków - co z tego, że osiagasz sukcesy jako biznesmen, skoro coraz więcej i więcej chcesz dać oderwanej granatem od rzeczywistości osobie, która i tak, brzydko mówiąc, nasra na twój wysiłek, twoje uczucia i osiągniecia i jeszcze poklepie dla efektu. Oj, nie, nie wrócę do tej lektury, by znów łapać się za głowę i robić raz po razie facepalmy, gdy skądinąd inteligentny i przedsiębiorczy Stanisław łapie się na te same puste kłamstwa od strony Izabeli. Nienawidziłam tej pustej, bujającej w obłokach i fałszywej kobiety i miałam ochotę nieraz rzucić książką o ścianę, bo to co paskudnego robiła z sercem Wokulskiego, za bardzo przypominało mi to, co sama przechodziłam w szkole i życiu wówczas. Ciągle pod górkę, ludzie chcieli zrobić ze mnie wariatkę, a mimo tego podnosiłam się i szłam dalej. Tylko jeszcze jedna sprawa: przypomnij sobie, panie Absurdalny, jak skończyły się perypetie miłosne Stanislawa. No właśnie - gdy uslyszał, że Izabela po angielsku flirtowała z obcym facetem w pociągu, a on znal też ten język, to z rozpaczy rzucił się na tory i tam, wstając resztkami swych sił szedł sam z złamanym sercem. Wielce mi to wzrastające doświadczenie, nie ma co.
Przepraszam za ten wylew emocji, ale po prostu nie trawię takich osób jak Łęcka.
Uwierz mi ja też nie znoszę ludzi takich jak Iza Łęcka, Mraczewski, Tomasz Łęcki i Wąsowska. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że każda z tych oostaci jest w pewnym sensie uformowana przez otoczenie (Wąsowska z Piotrogrodu przyjęła feminizm, Mraczewski pewnie stał się bawidamkiem przez ojca, braci lub kolegów, Łęcki zaś uległ pokusom bogaczy nie patrząc na dalsze konsekwencje, a najgorsze jest to, że Łęcka jest skutkiem wpływu wszystkich powyżej wymienionych postaci). W powieści bohaterowie przedstawiają tylko swoje poglądy bez tłumaczenia się jak do tego doszli oraz co w ich przypadku uformowało ich w relacjach pomiędzy sobą nawzajem (poza dysputą Wąsowskiej z Wokulskim). Większość tak naprawdę nie rozumie i nie chce zrozumieć perspektywy innych osób, a tylko patrzą na czubek własnego nosa. Stasiek z Izą nie nawiązują żadnej otwartej rozmowy na temat ich przeszłości, doświadczeń i oczekiwań wobec siebie i innych, nie otwierają się na zmianę swego sposobu myślenia i przemiany wspólnego nastawienia. Można uznać, że Stasiek i Iza są z dwóch osobnych światów i nie ma pomiędzy nimi nici porozumienia.
Gdybym mógł stworzyć alternatywny scenariusz kiedy to Izabela z ciekawości w sklepie nie pytała się o weksle, a raczej o to co sprawiło, że jest takim człowiekiem jakim jest z przelotnej ciekawości niczym fan książek romansowych to na pewno po jakimś czasie Stasiek powiedziałby całą historię życia bez problemu. Można ująć to jako terapia po literaturze Krasickiego Mickiewicza i Słowackiego, która truje jego umysł. Dodatkowo w formie rewanżu i też z ciekawości jaka jest tak naprawdę jego wybranka serca zapytałby się on jej jakich ona doświadczyła przeżyć, co poskutkowałoby zrozumieniem dlaczego dochodzi do tak wielkiego nieporozumienia i sytuacja stałaby się klarowna dla ich obu. Prawdopodobnym jest, że Izabela nawiąże też głębszą rozmowę z prezesową i pozna jej historię miłosną. Resztę możesz się domyślić. Naprawdę pragnę szczęśliwych zakończeń, a nie tragedii szczególnie w tej powieści, bo trzeba otworzyć się na innych aby poznać swą nędzę. Życzę wszystkiego dobrego.
No, nie z obcym facetem flirtowała tylko z jakimś tam swoim kuzynem. Nie pamiętam już na ile bliskie było to ich kuzynostwo, ale chyba nie tak bliskie, żeby nie mogli się pobrać. Zdaje się, że gdyby kuzynek odziedziczył majątek po babci Zasławskiej to byłby dobrą partią dla Izabeli.
Co do Izabeli - owszem chełpi się we własnych oczach tym że jest. Nie tym jednak że jest po prostu człowiekiem, ale tym że jest piękną arystokratką. Dlatego ta postać już w czasach Prusa była odbierana negatywnie. Dla współczesnej egalitarystki takiej jak Tokarczuk powinno być natomiast wstrętne
Dla mnie Wokulski to kupiec wyznający filozofię Kalego! Jak potraktował Kasię Hopfer? Kolaborował z wrogiem, Izabelę o chciał kupić, wcale się nie starał, tylko kupował!
To prawda, postać Wokulskiego jest znacznie bardziej głębsza kiedy oprócz słuchania superlatyw na jego temat rodem z szkolnej ławki, przejrzymy się jego wadom.
Poślubił p Mincel raczej nie z powodu gorącego afektu ale dla majątku ....
a to tylko facet ma się starać? typowa kobieca logika
@@anowipioska1693 i co z tego? kobiety robia tak samo i to jest ok wtedy?
Na youtube też jest. Za darmo. Bez kodu. Nie ma za co.
to akurat jedna z moich ulubionych książek
Jestem wielką fanką książki, jak i filmu "Lalka". Nawet na emigracji mam u siebie książkę i film, jako cząstkę mojej ojczyzny. Kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z filmem "Lalka" miałam tylko 4 latka. Oczywiście najpierw zaintetesowała mnie osoba Helenki i los jej lalki☺. Z biegiem lat do mojej świadomości docierały i inne kwestie poruszone w "Lalce". Jeśli chodzi o kwestie prywatne zawsze chciałam nauczyć się zauważać wartościowych ludzi, by czasem nie zostać taką Izabellą Łęcką. I myślę, że dobrze wybrałam męża. Pozwalam mu robić karierę naukową.Ma też zakusy do biznesu... Parę dni temu opowiadał mi o metalu lżejższym od powietrza. "Przypominasz mi kogoś...""????" "Stanisława Wokulskiego""????" Tego bohatera z filmu "Lalka", co kiedyś ze mną oglądałeś, a ja tłumaczyłam ci go z polskiego na twój rodzinny język☺"Aha, ten Wokulski! I ta jego okropna laska!"
Wokulski zakochał się w Izabeli Łęckiej głównie dlatego że mu się zewnętrznie podobała. Jej wzrost, kolor oczu, włosy itd. Bo z cech charakteru była dosyć próżną panienką. Także inteligencję miała dosyć przeciętną, mimo że znała języki obce.
Dla prawidłowego rozwoju człowieka obie te postawy są konieczne, symbolizują typowy dualizm duchowo-cielesny, nie są jednak przeciwstawne, jak mogłoby się wydawać ale wzajemnie komplementarne. Godność człowieka wynika z samego faktu, że JEST a to "jaki" jest, jest rzeczą wtórną, mówiąc językiem filozofii przypadłościową. Najpierw jest byt, a dopiero potem cechy tego bytu, jednak nie jest to obraz pełny, aby byt mógł się realnie aktualizować, nie pozostając na zawsze w sferze myślowego "ideału" potrzebuje empirii, doświadczenia, po prostu działania. Odwieczna dychotomia ciała i ducha okazuje się być tylko pozorna, jedno bez drugiego nie istnieje lub jest znacząco ułomne, niepełne.
Ciekawe podejście. Ja osobiście skłaniam się ku idealizmowi, ale biorę pod uwagę, że dualizm może być prawdziwy i zdecydowanie nie ignoruję znaczenia sfery materialnej, co najwyżej sądzę, że może być pochodną sfery duchowej (w sensie wynikać lub wyłaniać się z niej), ale nie upieram się przy tym, że musi. Jedynie czysty materializm wykluczam, nie przekonuje mnie też monizm neutralny.
Trochę o Wokulskim. Pochodził ze szlachty, ale majątek przepadł. Dlatego chciał powrócić do szlachty, a mezalians z kupcową był tylko środkiem do tego. Dlatego skupił się na swojej wybrance, jako celu. Ta bowiem miała i pieniądze, choć mało, i urodę, ale ważniejsze, wyrobienie społeczne i pewien luz, pewność siebie, gdyż dorastała zawsze mając. A Wokulski nie miał luzu, gdyż zawsze nie miał i to go ukształtowało. Bowiem ludzie oddziałują na siebie, od szkoły po emeryturę. Kto ma, chodzi wyprostowany, a kto nie ma, ustępuje mu z drogi.
Wokulski nie chciał przynależeć do stanu kupieckiego, choć być może byłby szczęśliwy, gdyż jedni dążą ku górze, a inni zadowalają się tym co mają. A on spotykał tych, którzy zadowalają się tym, co mają. Gdyby spotkał tych, którzy dążą ku górze, są biedni, ale na poziomie kulturalnym szlachty, mają wyższe aspiracje, to może byłby szczęśliwy (dziewczyna z kamienicy z córeczką).
Wokulski jest rozdarty między aspiracjami jego zubożałej rodziny szlacheckiej, własnymi aspiracjami bogactwa i wysokiego statusu społecznego, szacunku otoczenia i miłości prawdziwej. Być może był pozbawiony matki. Dźwigał aspiracje rodziny i własne, a później chciał dźwignąć cały kraj, nie sam oczywiście, ale ze szlachtą. Ponieważ dostrzegł jego bolączki. Że silni nie pomagają słabym. Bo naród jest jak człowiek. Zjednoczony jest silniejszy. Silniejszy naród pożera słabszy, od biednych zaczynając. Ale oni nie rozumieli tego, a on sam nie był w stanie zrobić wszystkiego.
Trochę o Izabeli. Bała się utraty statusu. Bała się miłości prawdziwej. Bała się ryzyka.
Widzę tutaj punkt widzenia psychologa. Ktoś kto ma, i się z tego cieszy, jest w pełni zdrowy. Jeśli ktoś nie ma i dąży do zmiany, coś sobie kompensuje. A jeśli do tego jest sfrustrowany, to powinien natychmiast wylądować u psychologa.
Nie można bowiem burzyć porządku społecznego.
A ludzie, którzy nie mają, chcą tego, czego boją się bogaci. Ci bowiem boją się utraty zysków. Boją się konkurencji. Dlatego wspierają monopol swojej grupy. Przykładem prawnicy. Dlatego uważam, że wolnego rynku nie ma, jest rynek różnych oligopoli.
Widzę tutaj sojusz psychologii z giełdą. Poprzednio był sojusz ołtarza z tronem.
Ktoś kto nigdy nie miał, a także krewni jego, którzy mieli mało, wszyscy dążą do zmiany.
Ktoś kto zawsze miał, a także krewni jego, którzy dużo mieli, wszyscy chcą stałości.
Dlatego ci, którzy mają, są przeciwko tym, którzy nie mają, i jest to podświadome. Całe bowiem prawo, ekonomia i inne dziedziny życia, będą miały w sobie obie tendencje, z przewagą tendencji sprzyjającej bogatym, zachowawczej.
Jeśli kogoś szanujemy za to, kim jest, to także za to, co wcześniej zrobił. Sportowiec nie tylko wygrał, ale także ćwiczył przed tym. Chociaż mógł ćwiczyć i nie wygrać. Dlatego jest to ocena zbiorcza, dobrych ćwiczeń i predyspozycji, wyrażonych zwycięstwem.
Zdarza się jednak, że szanujemy kogoś za to kim jest, a nie za to, co zrobił, gdyż jest bogaty po rodzicach, albo jest dzieckiem kogoś sławnego.
Albo jest piękny i młody, co nie jest jego zasługą, lecz ma to z przyrodzenia.
Jednakże ludzie oceniają po tym co widzą, gdyż tak jest prościej.
Trudniej być sobą, gdy społeczeństwo ocenia po okładce.
Odpowiedź na słowa o miłości, przyjaźni i szacunku, w kontekście otrzymania ich tylko za to, co się robi, wymaga podziału na dwie części.
Żeby pięknie wyglądać, trzeba się napracować. Trzeba pokazać drugiej osobie, że nam zależy. Trzeba znieść słabsze dni. Także przyjaźń może "dołować".
Podobnie szacunek otrzymują ci, którzy coś osiągnęli, także przełożeni, których podziwiamy.
Ale szanujemy także starszych. Dlatego myślę, że w tym segmencie, a pewnie i w innych, jest to rozdzielone po połowie.
Działam, więc jestem dostrzeżony. Nie działam, to nikt mnie nie zobaczy.
Trudno zadowolić się tym co jest, jeśli to jest Powiśle z powieści (o ile pamiętam nazwę z powieści).
Jeszcze jedna książka która mi utkwiła w pamięci, to Issaca Singera - "Spuścizna".
Wracam do Lalki regularnie :) Bardzo podoba mi się też serial z Jerzym Kamasem. Trochę utożsamiam się z Wokulskim poprzez to, że ja tak jak i on mam wrażenie sam kreuje sobie problemy w swojej głowie. Marzy samotnie o swojej wyidelizowanej miłości tracąc swój czas i potencjał. Oglądanie takiej postaci z zewnątrz przyniosło mi ulgę i więcej zrozumienia.
Stanisław wypowiada w Lalce pewne zdanie o kokocie. I ono najbardziej do mnie przemawia. 😊♍👍
Panie Człowieku Absurdalny, ta książka zasługuje na całą serię komentarzy :( Nie oddamy jej inaczej sprawiedliwości. To jest cudo.
Moja ulubiona powieść i piękny film!
Gdybyś to podsumował gdy miałem tą lekturę w szkole pani od polskiego tak by się cieszyła.
..., może nawet popłakała.
Postać Stanisława Wokulskiego byłaby wyjątkowo nieinteresująca gdyby nie jego perypetie z Izabellą Łęcką, równie mało ciekawą ale urodziwą panienką...
Rozmowy przy zarzynaniu Heńka. Miła sympatyczna dyskusja podczas gdy tysiące tirów jeden za drugim zajeżdżają mi drogę. Arcykurestwo polskiej policji.
Tokarczuk najlepiej by zrobiła gdyby się jak najdalej trzymała od "Lalki". To co ona może zrobić to tylko sprofanować tę powieść i dodawać sobie znaczenia używając tego tytułu w swojej pisaninie.
Uwielbiam tą książkę, retyyyy jest przewspaniała
Też tak uważam. Książka genialna.
@@Miki77 zgadzam się i szczególnie denerwuje mnie takie upłacanie jej poprzez nawet taką standardową rozmowę z którą spotykam się bardzo często
- O czym jest "Lalka"?
- O nieszczęśliwej miłości Wokulskiego do Łęckiej.
To jest odebranie tej książce jej wspaniałości
Przypomniałam sobie o mojej próbnej maturze. Był właśnie ten tekst Tokarczuk.
Bardzo lubię tę lekture, ale z z biegiem lat doszłam do wniosku, że Wokulski to zwykły typ faceta, który kobietą chce podnieść swoje ego. Jako kupiec nie czuł się spełniony więc potrzebował to sobie zrekompensować, mam tu na myśli podświadome potrzeby mimo wszystkich ideałów.
Jedyna lektura, którą mialam chęć czytac nawet po skończeniu szkoly😅 chyba znowu do niej wrócę, zacheciles mnie 😁
"Lalka" akurat dobrze mi się czytała. Rękami i nogami broniłam się przed lekturą "Noce i dnie" z tego co pamiętam. Wzięłam się za nią po urodzeniu drugiego dziecka i... przepadłam. Całe 5 tomów przeczytałam w miesiąc! Oj, było to lepsze niż niejeden serial :)
Dlatego uważam, że po latach warto wrócić do lektur szkolnych, bo można w końcu zrozumieć za co są cenione.
to sa właśnie typowe kobiety w polszy, seriale i romanse - czyli czas przepierdoliłaś na głupoty
Polecam świetnie zrobiony serial z 1977 roku
Jest świetny,bardzo dobrze dobrani aktorzy.
uwielbiam Lalkę, bardzo podobna jest do amerykańskiego Wielkiego Gatsbiego, obie powieście są świetne!
Raczej Wielki Gatsby podobny do naszej Lalki😁🙂
Bardzo ciekawy, interesujący odcinek, warty obejrzenia! ;)
Lalka jest genialna. Czytałam dwa razy.
Ma pan całkowitą rację, szkoła zabija przyjemność czytania. To olbrzymia szkoda, jaką zadkoscią jest spotkać kogoś i móc porozmawiać o literaturze pięknej.
Izabela Łęcka miała osobowość histrioniczną moim zdaniem
Całe życie czuje sie gorsza. Ten odcinek mnie zmienił ja nie musze być Wokulskim moge być Izabelą. Wybieram Izabele jestem doskonale idealna w swej niedoskonałosci i niw mam zamiaru nic z tym robić. Walczylam 37 lat a teraz poprostu JEStEM. Dzieki!!
Całkiem niedawno przeczytałam tą książkę( a broniłam się rękami i nogami 😉). Moim zdaniem postacią tragiczną jest tu Izabela. Oderwana od rzeczywistości panna, której jedynym celem jest dobrze wypaść w towarzystwie i znaleźć dobrą partię jest typowym produktem końcowym wychowania swoich czasów. Nie można mieć do niej żalu, zachowuje się tak jak została ,,wytresowana". Myślę że w głębi duszy Bela jest postacią bardzo samotną. Ukazuje to choćby jej platoniczne uczucie, którym darzy posąg Apollina. Ciągła presja ze strony krewnych, spadek jej pozycji w towarzystwie odbijają swoje piętno w psychice kobiety.
Wokulski zaś jawi mi się jako typowy ,,człowiek interesu", ktoś kto pieniędzmi otwiera sobie wszystkie drzwi. Łęcką traktuje jak nieuchwytną zdobycz, osacza ją coraz bardziej, pomimo otwarcie okazywanej mu niechęci. Stanisław do swojego majątku potrzebował jeszcze kobiety, swoistego ,.ukoronowania" awansu społecznego. Droga którą obrał to napewno nie postawa wzdychającego romantyka.
izabela to ukoronowanie awansu społecznego?:D:D:D:D:D
Kocham ten kanał ❤️
"...Stach przygryzał wargi..." - faktycznie "50 twarzy Wokulskiego" 😄😄😄
Lepiej 1 twarz pantoflarza....
@@ukaszkamieniarz4551 simpa
@@husc7775 Jak zwal tak zwal....
Gdyby tylko osoby poszarpane życiowo dążyły do rozwoju i osiągały sukcesy, to mielibyśmy w społeczeństwie bardzo mało osób poszarpanych życiowo.
Cudowny odcinek... Lalka na tym kanale mi jakoś do głowy nie wpadła. Najciemniej pod latarnią ;)
Właśnie za jakiś czas chcę przeczytać Lalkę bo już dawno od czasów szkolnych nie miałam jej w rekach. Twoja interpretacja cóż no nie jestem tak do tego przekonana. Trzeba wziąć pod uwagę czasy w której żyli. Ani Wokulski nie jest geniuszem piecia się po szczeblach rozwoju ani Izabela taka zła jak ją namalowano.
Pan Wokulski
O ile pamiętam, ojciec Wokulskiego ciągle miał jakieś sprawy w sądzie. Co mogło być zinterpretowane tak, jakby był zaniedbywany przez swojego rodzica.
Lubiel Lalkę i Wokulski to mój spirit animal.
Nagrałby Pan film o syndromie sztokholmskim???
Najlepsza lektura wszechczasów,
Ja wróciłem do książki po czym wybrałem się do Łazienek, 450km w jedną stronę;)
Też byłam w Łazienkach parę dni temu po wielu latach i za każdym razem jak tak jestem to zawsze przypomina mi się Lalka 🙂
Ksiazki mozna czytac lecz nadewszystko byc soba isc swoja madra droga .
Prus tak naprawdę ukazał prawdziwe oblicze kobiet ,jest to klasyczny przykład ich zachowań ,jak i upadek mężczyzn żle przygotowanych do relacji z nimi. Dziś to widać jeszcze bardziej ,chłopcy bez męskich wzorców ,wychowywani przez kobiety. Przykład przystojnego i bogatego mężczyzny z kobieca duszą ,to upadły mężczyzna którym z czasem kobieta gardzi. Taka prawda. Matura z lalki i Wokulskiego zaliczona. Wokulski to wzór wydawać by się mogło dla kobiety idealny ,z wzorcami i postawami ,jednak nie znający zasad pożycia z kobietami. Serca by chłop przychylił każdej ,jednak tak to nie działa niestety. Film i książka jednak dla mnie to piękne dzieło ,oparte na dialogach które tak sobie cenię. Rozmowy wokulskiego z Rzeckim to mistrzosto świata ,ich wewnętrzne rozterki . Pozdrawiam ,fajny i mądry człowiek z Ciebie.
Ja na pewno do 'Lalki' wroce. Swietnie sie ja czytalo jeszcze w czasach liceum. Teraz marzy mi sie odcinek o 'Pani Bovary' i ogolnie pojeciu bowaryzmu. Z polskiej literatury natomiast 'Cudzoziemka' bylaby bardzo ciekawa.
Ja bym bardzo chciał Twoje nagrania aplikacjach podcastowych
Lalka to moja ulubiona lektura szkolna, pamiętam że przeczytanie jej zajeło mi całe 2,5 dnia. Chociaż nie mówię Zbrodia i Kara, i Mistrz i Małgorzata to też mocne szoty, ale jednak Lalka zawsze była mi najbliższa
Ja za to wolałam Makbeta, Jądro Ciemności oraz Zbrodnię i karę. No, cóż, ciągnęło mnie wtedy do mrocznych tematów jako nastolatkę 😅
@@AzumiCoyote jądra ciemności nie czytałem ale znajomy mi polecał i prędzej czy później się do tego zabiorę, a czy zbrodnia i kara jest mroczna? Ja bym szczerze nie powiedział, mroczne są dzieła Poego albo Lovecrafta, Zbrodnia i Kara jest psychologiczna, a na dobrą sprawę z tego co pamiętam oprócz zabójstwa lichwiarki i jej siostry nic strasznego się tam nie wydarzyło, no jescze potrącenie tego Maslennikowa czy jak mu tam było
@@wiedmololbul683 Ekhm, a wątek jednego gostka i sen, gdy śpiąca dziewczynka budziła się i zamieniała się w lolitkę, trzepocząc zalotnie rzęsami? Było to dla mnie creepy doznanie, bo oto na kartach tej książki miałam okazję wejść w skórę jednej z pobocznych postaci i... ugh, myślałam wtedy "wait, dlaczego dziecko tak robi? To nie jest normalnie patrzeć na dziecko tak, jak się patrzy na dorosłą kobietę - w seksualizowany sposób" 🤮 i ten sen idealnie odwzorowywał niepokojące tendencje, które miał w głowie facet, którego imienia nie pamiętam, a mnie niepokoił i odrzucał😰
@@AzumiCoyote fakt ale nadal jest to mrok psychologiczny :)
@@wiedmololbul683 O taki mi chodził :)
Będę powtarzać ten film podczas przerabiania tej lektury- dziękuję na przyszłość
Weź lepiej to jako luźną interpretację. Bo to wcale nie jest tak oczywiste.
@@barbarawaga2844 Jasne, wiem że nie jest to dokładne omówienie lektury, ale myślę że nadal może się przydać
@@gocha7955 każda pomoc się może przydać zawsze
"Syndrom Wokulskiego"?? Znam bardziej popularne określenie, może nawet trafniejsze: SIMP.
3:03 koniec reklamy i początek wątku merytorycznego
2:31 a może aplikacji Paulina desktop ?
Tylko trzeba znać podstawy C# aby ją oprogramować tak aby czytała z pliku bądź z url
Nie, ale często mam syndrom biedaka
Stachu mimo swoich pieniędzy i osiągnięć biznesowych zachowuje się jak typowy Orbiter w stosunku do Izabeli. Można teraz to porównać do facetów wysyłających słodkie komenty laseczkom z Insta, które nic nie robią poza lansowaniem się w necie. Niestety tak jak Wokulski nie miał za bardzo szans na zdobycie Lalki (w sposób jaki to robił) tak samo Simpy nigdy nie zainteresują sobą Modelek z sieci, nieważne jak bardzo będą się podlizywać i płaszczyć. Podobna sytuacja ma miejsce w Trędowatej, gdzie Fronczewski bezgranicznie zakochany w Kownackiej, stara się być jej "podnóżkiem" i niestety nie zyskuje tym żadnego szacunku.
Pan musi zrobić odcinek na temat "Bladerunner 2049")) Myślę, że to jest dobrą propozycją)
Hyba wrócę do książki :). Kolejną do rozważenia sugeruje Hrabia Monte Christo.
Chyba warto ;)
Juz sam tytuł jest wieloznaczny i daje do myślenia. Bo kto jest tytulową lalką?
Sam Prus twierdził że tytuł Lalka nawiązuje do rzeczywistej akcji jaka miała miejsce w Wiedniu. Wówczas odbywał się tam proces o kradzież Lalki. Ale Prus takze zaznacza że najpierw myślał o tytule "sława". (Doświadczenia Wokulskiego z Geistem). Psycholodzy i analizatory zaś twierdzą że Lalka jest Izabela... pusta, zimna, wyniosła i niepotrafiąca kochać. Lub być nią może nawet sam Wokulski. (marionetka Izabeli itd)
Lepsze Kobiety praktyczne, niż teoretyczne.
:)
Ale tak na wszelki wypadek: olewam każdy z nich!
Zdecydowanie ciekawym tematem byłaby postać Zenona z Granicy Zofii Nałkowskiej :)
Wokulski był simpem pretendującym do roli Chada, ale ostatecznie mu się nie udało. Łęcka była typową laską, która uważa, że wystarczy znaleźć bogatego frajera.
Zgadzam się z Panem
O nie. Właśnie pomyślałem, że Matczak jest Wokulskim xD. Self-made man :)
Brawo Panie Łukaszu .Dzięki za ten odcinek .Powodzenia
Przydałoby sie to przed tegoroczna maturą
"Lalka" jedyna lektura, która się nie starzeje.
Uważam, ze jednak większość spoleczenstwa jest straumatyzowana..
Proporcje są zupełnie odwrotne niż mowa w filmiku.
Ale opis Wokulskiego bardzo trafny..
Wokulski trafił na swoją Izabelę żeby nauczyć się co to znaczy być człowiekiem. Musiala to odrzucać żeby mógl pokochać siebie.
Każdy z nas ma tą naukę tutaj.
Dokładnie o tej piwnicy miałem napisać wypracowanie na maturze. Czemu nie mogłeś powiedzieć tego wszystkiego o Wokulskim jak był mi potrzebny tylko wyjeżdżasz z ty. Teraz w lato jak nie wiele mnie to interesuje.
Faraon B.Prusa też jest ciekawą książką.
To analiza Lalki czy Tokarczuk ,nie było innych .