Jedną z pułapek wysokiej inteligencji jest również głęboka ciekawość świata. Chcesz wiedzieć dużo o tym wszystkim co Cię otacza i wiesz, bo głębszy wgląd bardzo Ci w tym pomaga, ale w końcu dochodzisz do wniosku, że wiesz tylko że nic nie wiesz. I tu się zaczyna egzystencjonalny dyskomfort. Wszystkim takim życze dużo dystansu i spokoju
@@homoxymoronomatura Wiesz, wysokie IQ nic nie mówi. Jest to nawet wada, bo ludzie z wysokim IQ często mają problemy psych, wpadają w nalogi, niektórzy sobie nie radzą w życiu.
@@kilos4655 jest stwierdzona korelacja między wysokim IQ a sukcesami w życiu. Ludzie z wysokim IQ lepiej zarabiają, są zdrowsi i szczęśliwsi. Nie zgodzę się z tym, że to wada.
Ja natomiast zauważyłem, że sporo naprawdę inteligentnych osób, ma skłonność do przeceniania intelektu innych. Często, dzięki wydajnym procesom myślowym, potrafią tworzyć dodatkowy sens czy drugiego dno czyjejś wypowiedzi, która wcale nie musi zawierać w sobie jakiegoś głębszego przemyślenia. Może to być czynnik, który nie pozwala im zaufać w ich umiejętności intelektualne.
Jeśli chodzi o Twoje pierwsze zdanie faktycznie może tak być, odnośnie drugiego zdania to wszystko zależy czy inteligentny kształcił się i żył bardziej w stronę humanistyczną czy matematyczną. Ten pierwszy znajdzie kilka sensów w jednym zdaniu, ten drugi, jeśli zdanie nie będzie precyzyjne, nie znajdzie żadnego sensu. Jeśli zaś chodzi o brak zaufania w swoje umiejętności intelektualne u ludzi wybitnie inteligentnych to, dzieje się tak raczej w latach młodzieńczych i wczesnej dorosłości. Po prostu trzeba nabrać doświadczenia :). Mocny i szybki procesor jest warty dużo, jeśli go dobrze wykorzystamy :)
@@arturperek9118 ja tam widzę oba te mechanizmy. Staram się dostrzegać wszystkie możliwości. Jeśli jakieś zdanie nie jest użyte jasno, to widzę jego dosłowny sens i kilka możliwości interpretacji. Albo rozumiem o co komuś chodzi, ale widzę szersza perspektywę i biorę pod uwagę czyjś komfort psychiczny i wiem że niektórych rzeczy lepiej nawet nie tłumaczyć i wtedy sam operuje hasłami które mają więcej znaczeń.
ciekawe jest to, że najwięcej wypowiedzi widzę u osób, które odczuwają potrzebę zrozumienia tego co się z nimi dzieje i jakie reakcje to wywołuje w tym pozostałym procencie ludzi z tą inteligencją
@Artur Perek Oh, w takim razie byłabym bardziej ścisłowcem, z tego wychodzi... A jest zupełnie odwrotnie. Bo takie rzeczy właśnie wyłapuję, mocno analizuję wypowiedzi i nierzadko wskazuję na ich brak sensu, spójności, logiki
@@villy5727 Być może masz ścisły umysł albo może moja teza jest niepełna. W każdy razie wielu studentów matematyki na mniej więcej trzecim roku studiów stwierdza, że są humanistami ogarniającymi matematykę lub precyzując - język matematyki. Idąc dalej, jeden z profesorów na wydziale matematyki, na UŚ, stwierdził, że matematyka to nauka humanistyczna :)
Overthinking. Straszna otchłań logiczna, do której wpada się przy każdej najmniejszej próbie doszukania się sensu i znaczenia w otaczającej rzeczywistości. W końcu świadomość braku kontroli, błędów w systemie, głupoty innych ludzi zaczyna wysysać pozytywne myśli. Jeśli do tego dochodzi trauma, depresja czy zaburzenia lękowe, to jest przepis na człowieka, który po prostu boi się żyć
Nie tylko boi się żyć ale też nie lubi żyć i ma żal że żyje bo nie rozumie czemu miałbym chcieć żyć, podjąć taki wybór w procesie reinkarnacji, czy aby na pewno nie zostałem zmuszony do życia wbrew swojej woli?
Myślę że ludzie nadprzecietnie inteligentni myślą więcej i dochodzą do wniosku, że celem ich egzystencji nie jest zazwyczaj kariera czy ogolnie zarobki, która nic im nie dadzą, lecz samorealizacja i kreatywność w zawodzie, który lubią robic, a nie w tym, w którym zyskają. Po prostu jako bardziej inteligentne jednostki chcą pracowac dla pracy, a nie dla pieniędzy, bo to daje im sens ich egzystencji, ktorej tak bardzo przez myślenie szukają.
Uważam,że łatwiej im przyjmować wzorce i do nich dążyć, czy wydajnego pracownika, czy najlepszego gracza, taki człowiek po prostu osiągnie mistrzostwo w tym co sobie zamierzy
@@braveheart4946 mozliwe, ale uwazam, ze jednak taka osoba chce sie wyroznic i nie szuka wzorcow, bo sama chce nim byc. Czesto chcemy byc awangarda a nie czyjas kopia
Boleśnie się z tym utożsamiam, choć raczej nie wydaje mi się bym była jakoś specjalnie inteligentna. Raczej byłam po prostu szybsza niż moi rówieśnicy, nauczyłam się czytać szybciej, liczyć, rysować, języki wchodziły same, a potem gdy rowiesnicy mnie dogonili, ja zostałam z ręką w nocniku: bo nagle przestałam być mądra i nigdy nie nauczyłam się uczyć. Generalnie poszło w dół. Do tego dużo niezdiagnozowanych problemów natury psychicznej. Dużo rzeczy nigdy nie nadgonilam. Z innymi, cały czas czuje ze nie jest dobrze wystarczająco. Wiem, że jestem [w niektórych dziedzinach] lepsza niż statystyczna osoba, ale nigdy nie wystarczająco dobra. Kiepsko.
Co do zasady podobnie. Całe studia (chemia...) przeleciałem praktycznie bez uczenia się, poza bodaj dwoma egzaminami, a i wtedy raczej po łebkach. Promotora magisterki (za którą poszedł doktorat) wybrałem na zasadzie żeby było fajnie i się nie namęczyć. No i się nie namęczyłem, jednak wyszedłem na tym o parę rzędów gorzej niż koleżeństwo chyba obiektywnie mniej zdolne, jednak systematyczne i nieumykające przed trudnościami. W skrócie, całe 10-letnie przedsięwzięcie edukacyjne, wybrane też z lenistwa (żeby nie zakuwać do egzaminów wstępnych) poszło się wietrzyć. Ale paradoksalnie na poziomie czysto biologicznie ewolucyjnym chyba tak to działało - cwana małpa zrobiła, a nie narobiła się. Problem pojawił się w złożonych owadzich społeczeństwach ludzkich.
O to pani jest bardzo inteligentna! W tzw życiu nadrobi pani wiele, ale po co? Najlepiej iść za tym, co wychodzi najlepiej i najlżej, wtedy możemy skupić się i rozwijać inne aspekty życia jak relacje, dzieci, rodzina, hobby etc. Życie trzeba przeżywać tak, żeby chciało się żyć i samo się napędzało. Mnie balast porażek i niepowodzeń oraz akceptację mojej skomplikowanej natury pomogła zdjąć wiara. Zrozumiałam, że za 75% moich frustracji życiowych odpowiada po prostu pycha. Kiedy rozwikła się problem pychy i pokory we własnym życiu ( niestety to problem jednostkowy i nikt pani w tym nie pomoże poza panią), to zacznie pani naprawdę cieszyć się wszystkim wokół a przede wszystkim sobą.
@@agatha3930 Szczerze myślę że moje problemy wynikają przede wszystkim chyba z tego że mogę mieć ADHD, niezdiagnozowane nigdy, bo dziewczynek zazwyczaj się nie diagnozowało. Bo "ADHD" chłopięce i dopiero teraz zaczynają lekarze na poważnie brać dziewczynki i dorosłe kobiety. Bo tak jak że spektrum autyzmu, często dziewczynki i kobiety radziły sobie z zaburzeniem zbyt dobrze by ktoś je brał na poważnie a równocześnie, np. ADHD nieleczone bardzo podnosi ryzyko innych chorób psychicznych przez co też przeszłam.
To co ja zaważyłem w kontaktach z inteligentnymi ludźmi: - brak konsekwencji, systematyczności, długotrwałej pracy - szybkie nudzenie się tym co robią - brak kompromisów w relacjach z otoczeniem, arogancja, dające się wyczuć poczucie wywyższania się - brak zdrowych relacji w związku Z drugiej strony: - stają się groźnymi konkurentami, - spotykają się z niechęcią i brakiem zrozumienia - rodzice pakują w nich masę niepotrzebnych zajęć, jakby byli workiem bez dna na wiedzę - mocne promowanie oczekiwań rodziców a nie samych zainteresowanych, np. musisz być znanym prawnikiem i uj. -------- Siebie oceniam jako totalnego przeciętniaka - wszystko co robię nie jest złe ani też szczególnie dobre. Jeżeli czegoś w życiu zazdrościłem, to właśnie intelektu tym wszystkim "mózgowcom". Ale... już tego nie robię. Nikt ode mnie nie oczekuje specjalnych osiągnięć, dlatego mogę skupić się na tym co lubię. :)
@@indrickboreale7381 Pamiętam że kiedyś w Mensie ktoś zrobił ankietę pt. "gdyby była magiczna tabletka obniżająca IQ jednorazowo i na stałe o 10 punktów, wziąłbyś?" Wyniki zadziwiająco wysokie.
Mylisz inteligencję IQ z inteligencją emocjonalną czyli panowanie nad swoimi emocjami i rozumienie je. Donald Trump czy Elon Musk jest połączeniem tych dwóch, kupowali biznesy w które nikt nie wierzy i które wszyscy im odradzali, ogromna presją psychiczna.
To czy ktoś osiągnie sukces zawodowy ( mam tu na myśli tytuły, wysokie płace, stanowiska) to kwestia wyboru. Nie można patrzeć na spełnienie w życiu jednostronnie i tylko z jednego punktu widzenia. Nie wszyscy chcą piąć się po drabinie. Myślę wręcz że wyższa inteligencja pomaga dostrzec że życie uwikłane w systemie nie ma sensu. Dlatego wielu ludzi, nie tylko inteligentnych wybiera spokój, zamiast życie w ciągłym stresie.
Jako osoba wierząca, mogę powiedzieć, że takie zachowanie nie daję punktów u Stwórcy. Masz piękny wóz strażacki, możesz uratować wielu ludzi dzięki swojemu darowi, a ty zamiast to wykorzystać to pucujesz swój wóz w garażu i przyglądasz się jak się pali dom sąsiada.
Największy problem to praca z ludźmi, funkcjonowanie w grupie. Współpracownicy czy klienci twojej firmy często wydają się opóźnieni w rozwoju, bo wolniej kojarzą fakty, o połowę mniej zapamiętują ze szkoleń czy wykładów, samodzielnie nie wyciągają logicznych wniosków, a pewne sprawy docierają do nich dopiero za piątym razem, o ile w ogóle dotrą. Dzieli was przepaść. To powoduje frustrację, złość i ogólnie niechęć do współpracy. Czasem się poddajesz, ogarnia cię rezygnacja gdy widzisz, że nie ważne co zrobisz, oni i tak nie zatrybią. I powstaje moralny dylemat - jak ich traktować? Ostatecznie masz 4 opcje: traktujesz ich protekcjonalnie albo z góry albo się od nich odcinasz albo udajesz głupiego. Każda opcja jest zła, bo albo będą cię mieć za zarozumiałego albo za chama albo za dziwaka albo ty się będziesz czuł źle udając kogoś, kim nie jesteś. W pojedynkę nie odniesiesz sukcesu, dlatego wielu nadinteligentnych ludzi nie robi wielkiej kariery.
Mam doktorat z chirurgii i zrobiłem kolka pionierskich zabiegów ale często nie kojarzę faktów na szkoleniach. Bo z mojej perspektywy te pytania układają osoby takie jak powyżej wymienione. Gdzie jest błąd?
@@alexgrotnik1859 pamiętaj, że ludzie nie mają zdolności czytania w twoich myślach. Napisałeś "te pytania" - skąd mam wiedzieć o jakie pytania ci chodzi. Napisałeś, że nie kojarzysz faktów, a potem przeskakujesz do pytań. Co ma wspólnego jedno z drugim? nie kojarzysz faktów czy nie rozumiesz pytań? Ludzie nie będą wiedzieli o co ci chodzi, jeśli nie zadasz im pytania w sposób precyzyjny, z uwzględnieniem niezbędnych faktów.
@@alexgrotnik1859błąd jest w tym że jak ktoś jest inteligentny to nie idzie na nauczyciela czy wykładowcę. Stąd samouki jak Elon Musk wyprzedzają o lata świetlne osoby które mają tytuły profesorskie bo profesorowie nie byli uczeni przez osoby najzdolniejszego tylko przeciętne.
100% Zauważyłem że osoby dyssocjalne są nieco ponad przeciętnie inteligentne. Często osiągają sukcesy społeczne/ekonomiczne kosztem krzywd innych nie świadomych że byli ofiarami. Wrażliwcy z wysokim IQ w zasadzie są utracjuszami.
O tak. Trzeci punkt. Przez całą szkołę nic się nie uczyłem, bo wszystko przychodziło mi z łatwością, a na studiach już musiałem się na wszystko uczyć, żeby zdać na minimalne wartości zaliczenia
mam tak samo, przez wysoki iloraz inteligencji (wg psychologa 147IQ) nauka w podstawowe czy do 3 klasy liceum przychodzi latwo bez nauki w zasadzie, a w tym momencie gdy czegoś nie wiem, nie wiem jak na prawdę się uczyć, bo co innego ogladac na yt czegoś co Cię ciekawi i się z tego uczyć dla siebie, a co innego nagle uczyć się na zaliczenia czegoś co Cię nie interesuje i nie wiesz jak się za to zabrać
@@1fredimusici co myślisz o wojnie na Ukrainie? Czy wysyłanie czołgów na pola minowe to dobry pomysł? A może Ukraińcy powinni kupić fregaty i zaatakować Rosjan z morza?
Zastanawiam się, czy problem nie leży też w definicji pojęcia "sukces" - dla jednej osoby sukcesem może być dobrze płatna praca, a dla innej spełnienie jako matka / ojciec rodziny. Jeśli z góry założy się, że dla wszystkich sukcesem będzie wyłącznie kasa, to oczywistym wydaje się, że wiele osób nie odniesie sukcesu. A ile wśród tych osób będzie tych inteligentnych, o których mowa w prezentacji?
Zgadzam się. Dla niektórych sukcesem jest wstanie rano z łóżka i nie piszę tego ironicznie. Wiele osób odnosi swoje małe, wielkie sukcesy bez względu na IQ.
@@galinaomelchenko9287 i życie bez zagrożenia dla zdrowia i życia że strony zorganizowanej kryminalnosci.przede wszystkim faszystowskich zbrodniarzy.normalne życie na wolności bez śledzących niszczących i katujacych wysoko kryminalny CH przestępców
Niekoniecznie. Człowiek inteligentny też często lubi próbować, nie boi się nowości. Nowe stanowisko, nowe towarzystwo… - poradzę sobie, jestem inteligentny.
@@feandil1713tak ale nie wejdzie we wszystko… i wtedy jak masz dość ograniczone środowisko to może zacząć się z entuzjazmem i skończyć na pustelnictwie
Moim zdaniem, założenie, że każda osoba o wysokiej inteligencji dąży do osiągnięcia sukcesu rozumianego jako prestiż, kasa itp., jest błędne. Można być bardzo inteligentnym, lubić zawód handlowca, chcieć mieć święty spokój i bardzo mądre jest podążanie za tym, co nas kręci, bo to da nam prawdziwą satysfakcję i spełnienie. A czy nie o to nam właśnie chodzi? Wartości każdy z nas ma inne :) i niekonieczne oczywiste :) dzięki za ciekawy odcinek 🌼🌼🌼
Trzecia klasa szkoły podstawowej - wynik 152 na teście iq w poradni psychologicznej zniszczył mi dzieciństwo. Na nagraniu opowiedział Pan całe moje życie.. Jestem ogromnie wdzięczny za uświadomienie kilku, zdawałoby sie, trywialnych kwestii leci like i sub:)
Dążenie do perfekcjonizmy nie jest nieodłączną cechą inteligencji. Jak by się chwile zastanowić, to PO CO być perfekcyjnym, PO CO być optymalnym , gdy "suboptyamlnośc" wystarczy. Zwłaszcza gdy zastanowimy się czym właściwie jest perfekcja i optymalność. Będąc automatykiem wiem, że optymalny, znaczy osiągający najwyższy "wskaźnik jakości", lecz ten wskaźnik nie jest raz zna zawsze dany, to człowiek decyduje CO właściwie che osiągnąć. Inteligentny człowiek który zdaje sobie sprawę, ze perfekcja nie jest celem, nie ma problemu z nadmiernym perfekcjonizmem. Ten przykład pokazuje, ze sama inteligencja nie wystarcza, kluczowe jest doświadczenie i wiedza. Bo żeby dobrze myśleć trzeba mieć nie tylko czym, ale i O CZYM myśleć.
Ten film akurat trochę w drugą stronę -> ludzie którzy są znacznie inteligentniejsi niż wymagają tego zadania z którymi mierzą się codziennie. I to jest tak naprawdę dramat. Trochę jak np. ludzie ponadprzeciętnie wysocy - wielu ludzi myśli że to fajne, bo mogą sięgać wszędzie bez stołka itd... Podczas gdy oni wiecznie walczą ze światem skonstrułowanym dla ludzi o wzroście między 165 a 190 -> nie ma dla nich ubrań, uderzają się w głowę o przeszkody terenowe, potrzebują specjalnej pościeli czy jakichś niestandardowych wymiarów łóżek.
najgorsza rzeczą ludzi nadinteligentnych to jest posiadanie normalnych rodziców (gdy 4-5 latek lepiej myśli od dorosłych z którymi ma styczniść to tragedia)
Najpierw należy zdefiniować pojęcie sukcesu a potem ustalić jak postrzegają sukces ludzie wybitni, jak przeciętni a jak idioci. Zapewniam, że wyniki mogą zaskoczyć. Wbrew pozorom pełne koryto to sukces głównie dla świń. ;)
Dokładnie każdy ma inne pojęcie na sukces... Najważniejsze żeby być szczęśliwym w tym co się robi i mając to co się ma. Niestety nie każdy jest super mądry ładny lub silny. I dlatego trzeba znaleźć drogę do własnego sukcesu do własnego szczęścia. Przeżyć życie nie nieżalować i mieć czyste sumienie.
@@ideapad7003 Dla mnie wyścig szczurów i pełne koryto nie są wartościami, dla których warto marnować własne, niepowtarzalne życie. Całkowicie zmieniłem zawód, aby móc realizować własne zainteresowania i mieć na to czas, oraz fundusze. Słowem klucz jest UMIAR i OSZCZEDNOŚC.
Moją jedną z wielu bolączek jest nadmierna analiza. Zawsze doszukuje się głębszego sensu we wszystkim co robię lub z czym się spotykam. Czasem mam po prostu ochotę nie myśleć i żyć jak przeciętny zjadacz chleba który cieszy się chociażby z tego, że słoneczko świeci. Przekopując swoje dawne posty na facebooku (rok 2015 bodajże) napisałem kilka ciekawych przemyśleń, jeden z nich zacytuję poniżej: "Zauważyłem, że szybko tracę zainteresowanie powierzonymi mi zadaniami, kiedy już przebrnę przez etap uczenia się tego, co mam robić. Monotonia życia pozbawiła mnie złudzeń i sprawia, że się nudzę". I tu dochodząc do drugiej bolączki, czyli nudy. Wszechobecnego niezadowolenia z życia. Cieżko żyje się w społeczeństwie opartym na konsumpcjoniźmie i parcia na zarabianie majątku, by kupować najnowsze, najlepsze, najszybsze fanty. Zadając pytanie: wolałbym prace w której zarobie krocie, ale będę wykonywał totalnie bezsensowną (dla mnie) pracę, czy prace w której zarobie tyle o ile, ale będzie dla mnie satysfakcjonująca - oczywiście wybrałbym drugą opcje. Dlaczego? By życie miało jakiś sens.
Też tak to widzę, chodzenie do pracy dla pieniędzy i bogacenia się odbiera strasznie poczucie sensu, jakiejś wyższej misji na tej planecie. Mam 25 lat i zadaje sobie pytanie, czy reszta mojego życia to zdobywanie pieniędzy w pracach, które totalnie mnie nie interesują i wydawanie ich na rzeczy materialne które dają tylko chwilę satysfakcji..
Jest pewien błąd logiczny w Twoim myśleniu. Jeżeli dostaniesz pracę w której zrobisz miliony to po 3 latach ja rzucisz i otworzysz biznes który będzie odpowiadał Twoim zainteresowaniom i być może zmieniasz ten świat na lepsze. Wybierając opcję dwa, przegrywasz, bo Twój intelekt będzie marynowany przez szefa który jest głupszy id Ciebie i nie wie jak go dobrze wykorzystać.
A są może podobne badania osób bardzo inteligentnych ale emocjonalnie? Od dziecka do starości, jak te osoby radziły sobie w małżeństwie, zarobkach czy ogólnym poczucie szczęścia?
Ja za dzieciaka uzyskałem 140iq. I w późniejszych latach wykonując sam takie testy parę razy też otrzymywałem podobne wyniki. Jestem alkoholikiem i nie wiele osiągnąłem. Szybko się uczę, ale też szybko tracę zainteresowanie i zmieniam na inne, więc znam się na dużo rzeczach, ale na niczym bardzo dobrze. Jestem super leniem oprócz tego. Ale jestem w miarę wesoły i chyba szczęśliwy.
Wyjątek potwierdza regułę. Alkoholik się nie przyzna, że nim jest bo spada u niego zdolnośc samokrytyki. A jednak jestem tego świadomy. A poczucie szczęścia jest bardziej złożone, choć może masz rację nie jestem w stanie porównać swojego poziomu szczęścia w stosunku do innych ludzi. Ale zakładając, że najszczęśliwsza chwila mojego życia to 10 a najbardziej nieszczęśliwa 0 to operuje na mniej więcej 6,7 i też taka jest moja średnia.
"Ludzie nadinteligentni" Zauważyłem że spora część filmów na kanale porusza właśnie kwestie inteligencji Czy to przypadkiem nie tak że każdy chce być inteligentny i takie filmy to efekt potwierdzenia ? A może osoby inteligentne i zarazem takie które są wysoko w poziomie negatywnych emocji szukają wytłumaczenie swojej "inności" ? Czy popularność takich materiałów nie pokazuje że każdy kto nie potrafi żyć tak jak "inni" czuje się wewnątrz "lepszy" i bardziej wyjątkowy ?
@@homoxymoronomatura Jeśli dobrze pamiętam, to od IQ zależy szybkość skojarzeń i generalnie logiczne myślenie. Zatem, osoby o niskim IQ będą miały problem właśnie z tym. Myślę, że najbardziej to wychodzi w relacjach międzyludzkich. Gdy z kimś rozmawiasz, to nie masz czasu na zastanawianie się (zazwyczaj) i w takich sytuacjach liczy się szybkość kojarzenia faktów itp. Zapewne miałeś kiedyś taką chwilę, gdy nie wiedziałeś co miał na myśli twój rozmówca, a potem to zrozumiałeś, mimo że potem kontekst wydawał się oczywisty. Takie coś zdarza się każdemu, ale osobom o niższym IQ zwyczajnie częściej. Również takie osoby mogą mieć problemy z rozumieniem memów - w nich również przydają się skojarzenia, a czasami nawet logiczne myślenie. Analogicznie jest ze wszystkim, co wymaga szybkość kojarzenia faktów i logiki, o ile dobrze rozumiem inteligencję. Komentarz nie został napisany na podstawie badań naukowych, ale tylko na podstawie moich doświadczeń - zwykła opinia.
Jako osoba ponadprzeciętne inteligentna potwierdzam, że wszystkie zagadnienia omówione w tym filmie to w 100 % prawda. Ukończyłem wymagające liceum, aktualnie mam 22 lata i jestem na dość ścisłym kierunku studiów, ale rzeczywiście mam OGROMNE skłonności do nadmiernego analizowania, rozkładania każdego zagadnienia na czynniki pierwsze, większe skłonności do depresji, stanów lękowych, nie zawsze radzę sobie z presją, krytyką. Ponadprzeciętny umysł jest naprawdę wyjątkowym darem ale trzeba być świadomym wspomnianych w filmie „skutków ubocznych” aby wiedzieć jak radzić sobie w sytuacjach cięższych do przeskoczenia Świetny materiał ! Dobrze, że o tym mówisz ! 💎
Pamiętaj, że w Stanach wyższa edukacja jest niezwykle kosztowna - sięga nawet setek tysięcy dolarów. Mogło być więc tak, że rodzice inteligentnego dziecka nie mogła sobie pozwolić na to, żeby wysłać go na studia.
@@adamglu20 A słuchałeś filmu nad komentarzami ze zrozumieniem? Chodzi o to, ze badacze dziwili się, że dzieci bardzo inteligentne często nie kończyły studiów, i do tego jest hipoteza, ze może po prostu nie było ich na to stać. A może nie widziały potrzeby?
Jest to sposób hodowania niedouczonego społeczeństwa, któremu zmanipulowani politycy wcisną każde głupstwo i to się już dzieje. Generalnie musi to w przyszłości doprowadzić do klęski.
@@boguslawszostak1784ja mam IQ wyższe niż przeciętny student i nie mam matury, nigdy nie chciałem iść na studia, zawszę chciałem być przedsiębiorca, czyli studia to tylko strata czasu i pranie mózgu. Ludzie po studiach nie osiągają sukcesów w biznesie, boją się ryzyka.
Jakbym słyszał coś osobie, chociaż wcale nie jestem przekonany, czy jestem na tyle inteligentny. Z pewnością brakuje mi systematyczności i ciągle jestem nie w pełni zadowolony z efektów swoich działań. W szkole nie miałem ochoty na naukę, ponieważ przechodziłem z klasy do klasy nie robiąc zupełnie nic bez większego wysiłku, na przeciętnych ocenach, zadowalając się tymi nieco lepszymi z przedmiotów, które mnie choć trochę interesowały. Często czułem się inny i trochę obok, choć nie byłem odludkiem i miałem grono znajomych. Zawsze lubiłem czytać i interesowało mnie bardzo wiele zagadnień z wielu dziedzin, ale najczęściej nie tych, których akurat musiałem się uczyć. Często rozmyślałem na wiele tematów, snułem różne planty, lecz czynniki "obiektywne" ostatecznie odwodziły mnie od ich realizacji. Mam w sobie ciekawość świata i chęć analizy przyczyn rzeczy, czasem mam wrażenie, że zajmuje się zbyt wieloma rzeczami na raz i nie potrafię dokonać selekcji aby z czegoś zrezygnować. Mam przez to wrażenie, że rozmieniam się na drobne co w połączeniu z brakiem systematyczności i wytrwałości nie pozwala mi w żadnej z tych dziedzin odnieść sukcesu. To z kolei rodzi wiele frustracji. To tylko nieliczne przykłady, spośród tych, z którymi mógłbym się utożsamić. Pozdrawiam :)
Największym powodem dlaczego oglądam twoje filmy jest to ,że zawsze moge liczyć na dawkę dobrej zabawy czytając konentarze ludzi uważających się za inteligentnych
W ciągu swojego życia napotkałem kilka wybitnie inteligentnych jednostek. Jaka jest moja obserwacja? Większość była aspołeczna, miewali skrajne zachowania - łatwo się irytowali, "zagotowywali", albo popadali w totalny spokój, nie byli w związkach - bądź szybko ich związki się rozpadały, byli trudnymi ludźmi w obcowaniu oraz mówiąc potocznie byli po prostu... "dziwni". Powiedzenie, że od szaleństwa do geniuszu dzieli bardzo cienka linia jest jak najbardziej prawdziwe.
totalnie ja XD, tak łatwo się denerwuje ze to jest jakiś hit i czasem serio myślę czy mam jakiegos asbergera czy coś (wg psychologa mam 147IQ i nie mam żadnego zespolu) jednak czasem nie wiem jak wpłynąć na siebie by zachowywać się wedle norm społecznych, nawet w błachych sprawach
System szkolnictwa niszczy inteligętne dzieci. Nie wykorzystuje ich potencjału, nie pomaga im rozwijać zdolności a wręcz tłamsi inteligentne dzieci. Tłumi chęć rozwoju, równa wszystkich w dół do średniej. Tak by byli dobrymi wykonawcami poleceń, pracownikami korporacji i posłusznymi obywatelami wykonującymi polecenia władzy.
Najbardziej czuję się pokrzywdzony, że system edukacji jest destrukcyjny dla myślenia "Out of the box". Mimo wysokiej inteligencji i kreatywności często łapie sam siebie, że myślę schematami utrwalonymi przez 17 lat nauki...
25 lat życia, rok psychoterapii i mimo to ten odcinek dał mi bardzo do myślenia na temat wielu sytuacji w moim życiu. Jestem za niego bardzo wdzięczna i na pewno zgłębię temat, ale jeśli powstanie coś na temat tego jak z kolei to wszystko przezwyciężyć, to jestem pierwsza w kolejce! 💕
54 lata życia, 17 lat w korporacji. Kasa szczęścia nie daje, nie warto. Sukces to nie pieniądze, inteligentni wiedzą o tym wcześniej. Pieniądze to nie cel, a środek pozwalający osiągnąć niezależność.
Zgadzam się z punktem drugim. Sam zawsze mówiłem, że "skoro nawet komuś takiemu, jak ja udało się czegoś dokonać, to oznacza, że było to wręcz trywialne"
"Odnieść sukces zawodowy" To ma być wyznacznik inteligencji? Czy ów, który wykoncypował taką miarę podał argumenty dla niej? Największym sukcesem jest "ŚWIĘTY SPOKÓJ", i zrobię wszystko, żeby ten stan utrzymać.
W moim otoczeniu karierę robią koleżanki, które zwierzając się ,mówią że mają zerowe poczucie wartości, pochodzą z dysfunkcyjnych ,a nawet patologicznych rodzin i za wszelką cenę muszą udowodnić całemu światu, że są coś warte. Ostatnio moja serdeczną przyjaciółka poprosiła o pomoc przy pracy doktorskiej, a ja mam tylko średnie i ... święty spokój.
dla mnie problemem było to że jak ludzie dowiadywali się że mam dobre wyniki w testach przestawali mnie traktować jak dziecko a przecież inteligentny nie jest równoznaczne z dojrzały przez to mam poczucie że straciłam sporo z bycia dzieckiem
@@terkapio9285 nie sądzę. Moi rodzice nie mieli w ogóle dzieciństwa, od najmłodszych lat pracowali na gospodarstwie, rano do szkoły a po szkole do pracy do wieczora. Moja mama wspomina, że za dziecka tylko raz pojechała na obóz czyli wakacje, bo zawsze pracowała. I moi rodzice to najlepsze pokolenie, wszyscy moi wujkowie i ciotki mają własny biznes i ciężko pracują. Gdy patrzę na moje pokolenie to wśród moich znajomych ze szkoły jestem jedyny przedsiębiorcą.
@@terkapio9285 to jest paradoks rodzicielstwa, czym więcej swojemu dziecku dasz to tym bardziej je krzywdzisz, bo dzieci wychowane pod kloszem we warunkach cieplarnianych, rozpieszczone, nie radzą sobie w dorosłym życiu i są ciężarem dla społeczeństwa.
Bardzo ciekawy program. Dziękuję. Zwróciłem uwagę, że dotyczy 2% populacji. Czyli dość wąskiej grupy. Z drugiej strony te 2% jest porównywane i oceniane przez pozostałe 98%. Mogą czuć się niekomfortowo. Na marginesie. Moga próbować wtopić się w tłum. Ludzie wysoko inteligentni oceniani są pod kątem tego jak im poszło w 'normalnym' życiu. A przecież oni nie są 'normalni'. Być może nie przystają do norm wyznaczonych przez te 98%? Na dodatek wychowywani są i uczeni przez ludzi i w otoczeniu ludzi z puli 98% - statystycznie. Wg mnie system edukacji polega na równaniu w dół, a co najwyżej uśrednianiu. Jak reagują nauczyciele gdy dziecko 'łapie w lot' albo wręcz wie/rozumie więcej niż oni? Jak reagują uczniowie na 'wymądrzającego' się kolegę/koleżankę? Podobnie z rodzicami. Jakie muszą panować warunki w domu gdzie dziecko wie i rozumie więcej niż jego 'zwykli' rodzice? Jak rodzice reagują gdy dziecko wykazuje, że nie mają racji? Być może dobrym pomysłem jest pociągnięcie tematu i kolejny program dla rodziców - co zrobić, jak pokierować, jak wychować wysoko inteligentne dziecko? Może nauczyciele też z niego skorzystają?
Osoby bardzo inteligentne mają trudno w szkole, nie potrafią ukrywać własnych możliwości, ale muszą w jakiś sposób zrównywać się z innymi uczniami. Takie wybitne osoby można poznać np. po ocenach, będą w większości oceny binarne: 1 albo 6. Dobrą drogą jest maska "błazna", doskonale się sprawdza w początkowym okresie nauczania, jednak szkolą średnia wymaga zmiany tej "maski" i de facto pewnego rodzaju izolacji od grupy. Przechodziłem wszystkie te etapy ,najważniejszą rzeczą która pomaga w życiu jest szybka nauka profesjonalnej psychologii, to spore przekleństwo gdy nauczysz się czytać w ludzkich głowach, utrudnia np. związek z partnerem/partnerką ale pomaga odnieść sukces np. założyć firmę, negocjować kontrakty itp. Ważne jest też poznać samego siebie, podstawą jest poznanie własnych wad, ograniczeń i nie pchanie się w te rejony wiedzy / umiejętności tylko po to aby "skasować" te ograniczenia. Warto mieć jakieś obszary w których nie jesteśmy geniuszami, warto je ZACHOWAĆ :)
Teraz nagle każdy po obejrzeniu utożsamia się z wysoka inteligencja gdzie wielu brakuje do inteligencji w ogóle …a tym bardziej wysokiej … kocham czytać komentarze 😂🙈🤫🙏🏽
Na pewno nagle i każdy? Większość jest głupia, ale komentarze na tym kanale mogą być pisane przez grupę odmienna i mądrzejszą od większości. I wszyscy mają czuć się gorsi czy udawać skromnych?
wydaje mi się, że większość osób pod takimi materiałami szuka dyskusji; może formy zrozumienia zjawisk, które doświadczają i raczej skłaniałbym się do tego, że większość szuka odpowiedzi niż podbicia swojego ego jakimś skomplikowanym zdaniem które ma potwierdzać inteligencję (czy coś takiego). To nie chodzi o utożsamianie się z wysoką inteligencją albo podejrzewanie, że teraz wypowiadają się same osoby pozujące na takie. Jesteśmy w ''internetierach'' i nie ma co tutaj diagnozować kto jest a kto nie. Jednak raczej to osoba która nie rozumie tego co się z nią dzieje albo osoba, która nie rozumie co się dzieje z taką osobą inteligentną potrzebuje dyskusji w tych tematach gdzie przy innych filmach nawet nie pomyśli o zostawieniu komentarza czy nawet o ich czytaniu. Pozdrawiam ślicznie i jeszcze dodam, że nie neguję tego co mówisz. Myślę po prostu że sam temat jest gorący przede wszystkim dla osób których ten temat jakoś dotyczy... raczej.
Ja po swojej rodzinie (każdy z IQ > 130) widzę, że dużym problemem wśród osób inteligentnych jest brak specjalizacji - skoro radzimy sobie z przyswojeniem wiedzy z dowolnej dziedziny to od dziecka to robimy i później mamy wiedzę przydatną w 1 z 10, ale nie w życiu zawodowym. Inna sprawa to fakt, że szkoła jest destrukcyjna dla osób inteligentnych - jeśli całą edukację podstawową nie ucząc się nic masz oceny między 4/5, to wiedz, że nie będziesz potrafił uczyć się w przyszłości. Problemem wychowania inteligentnego człowieka jest to, że rodzice nie kierują oczekiwań na spełnianie się w jakiejś pasji, a w szkole - gdzie otoczony będzie różnymi dziećmi. Kolejna rzecz, którą zauważyłem - ludzie inteligentni mają często problem z inteligencją emocjonalną, bo po prostu większość decyzji podejmowali na bazie inteligencji matematycznej (logice).
Ja myślę że jestem dość inteligentny ,ale mam inny problem niż wy. Interesuje sie wieloma rzeczami i nie mam na wszystkie czasu , więc zamiast zrobić 1 z 8 czynności nie robie nic.
Ciężko mi określić czy jestem inteligentna czy nie, myślę że takie opinie przychodzą z zewnętrza. Ale akurat inteligencję emocjonalną mam rozwiniętą aż nadto, jednak potrafię podejmować decyzje wedle logiki, bez emocji, bez wewnętrznego głosu bolącego serca, oraz sabotującego mózgu i ego "a bo ja chcę to, to znajdę argumenty na siłę a zignoruję zimne fakty", przez co myślałam że twardo stąpam po ziemi, ale jednak zbierałam na garba te kamienie po drodze. Co do szkolnych lat, nie pamiętam, bym musiała uczyć się do większości egzaminów, wystarczyło że byłam na zajęciach, co do tej pory się nie zmieniło, dalej chłonę wiedzę jak gąbka, o ile mam do niej niezmącony dostęp, więc nie rozumiem Twojego punktu widzenia w tej kwestii. Szkoła bardzo ogranicza i uczy, że masz się podporządkowac w każdym względzie systemowi- another brick in the wall ;) (nawet zewnętrznemu, jaki by nie był, my Polacy chyba już mamy to we krwi.. A ponoć jesteśmy narodem wojowników, historia mówi sama za siebie. Przecież nie istnieliśmy na mapie 123 lata, a jednak byliśmy). Ale wydaje mi się, że dzieciaki inteligentne o tym wiedzą i widzą jak jest, po prostu mają do tego dystans, zdają papierki i robią tak czy siak swoje, idą za marzeniami ( bo trzeba żyć a nie egzystować, chyba każdy tego pragnie) co nie zmienia faktu, że system szkolnictwa powinien być zreformowany- nie by robić pod zj..any klucz, ale by skłaniać do myślenia "poza pudełkiem", by szukać alternatywnych dróg rozwiązywania problemow, dzieciaki powinny dodatkowo mieć luźne zajęcia z psychologiem, by rozwijać ich potencjał, poczucie własnej wartości, uczyć właśnie inteligencji emocjonalnej, uczyć tego, czego może nie dostają w domu, uczyć zdrowego reagowania i radzenia sobie z problemami, życia w relacjach i społeczności, działania dla dobra własnego i wspólnego- to nasza przyszłość, ale to tylko moja opinia
Mam 128 iq. I ja mam taki problem, czuje i zdaje sobie sprawe, że kogoś zranie mówiąc mu np. ze źle się ubrał, podczas gdy tej osobie podoba sie własny ubiór i się starała bardzo zeby wygladac jak najlepiej. I wtedy zaczyna sie ogromna walka mozg kontra serce(tak wiem procesy dotyczące uczuć tez odbywaja sie w mozgu, serce to przenośnia). I roznie to się kończy, zazwyczaj dostosowuje sie do osoby, ale czesciej mowie w prost. Dla mnie to jest pierd*la, a dla niektórych osób taka informacja wyssysa z nich cale zycie. Moim zdaniem jako osoby z wyższym iq powinniśmy czasem zrozumiec wartości innych ludzi, bo choć dla nas błache, tak dla innych to cale życie. Tak jak nasze iq czesto jest dla nas bardzo ważne.
@@annaszczesliwy451 czyli zanim naskrobałam ten komentarz, mogłam pomyśleć i się przebadać, żeby pani Anna Szczęśliwy była szczesliwa XD oj jaka ja niemądra, a czy psychotest z twarzoksiazki wystarczy? Bo o 2 w nocy tak trochu ciężko w inny sposob
Zachęcam do kompresji ścieżek audio w nagraniach, ponieważ momentami mówi Pan donośnym głosem przeplatając to niemalże szeptem. Na pewno będzie to przyjemniejsze w odbiorze. Materiał bardzo interesujący.
Bawi mnie, że ludzie, często i badacze oceniają sukces przez pryzmat zgromadzonego majątku. Otóż, (może nie geniusz ale dość nadprzecietnie inteligenta osoba) ja posiadając 140iq oceniam sukces na podstawie wskaźnika uśmiechów na minutę. Samo to, czy miałbym wille 2000m2 z 10 superautami w garażu sprawiłoby mi przyjemnosc na chwilę. Sukces w moim mniemaniu jest wtedy, gdy wstaje rano i stwierdzam, że jestem dobrym człowiekiem i mam wokół siebie kochających ludzi oraz wiem, że prowadzę ciekawe życie. Rzeczy materialne oczywiście są ważne, ale do pewnego stopnia.
Podstawowym problemem jest, że dzieci/ludzie z wysoką inteligencją badane są przez osoby "przeciętnie inteligentne" (120-130 IQ) ... Jak również fakt, że ludzie z wysoką inteligencją muszą jednak żyć pomiędzy całą resztą. Aby dać takim ludziom szansę, należałoby pozwolić osobom o IQ 140+ w ogóle ustalić standardy i dopiero wg tych standardów dawać szanse dzieciom o "wysokiej inteligencji" (~140-150+IQ). Nie bez powodu największe sukcesy na Wall Street osiągają osoby z "Borderline" i IQ ~125-130 - Ci jeszcze w miarę mają jakąś tam komunikację z "ogółem", a jednak ten "ogół" wyprzedzają. Powyżej 130 IQ zaczyna się prawie totalna alienacja. Nie można dziecku o IQ 150 powiedzieć, że jest wybitnie inteligentne, a potem wrzucić je z powrotem do społeczeństwa. To jakby przez pierwsze 3 lata życia dziecko wychowywać wśród ludzi, a potem wrzucić je do dżungli z gorylami... .... ... Minusem takiego podejścia jest, że osoby z IQ
Przeceniasz swój intelekt. Jeżeli ktoś na IQ 180 to nie oznacza że jest 3 razy mądrzejszy od Aborygena z IQ 60, tylko, że szybciej przetwarza informacje i co za tym idzie rozważa więcej wariantów. Aborygen jest w stanie dojść do takich samych wniosków tylko potrzebuję więcej czasu by myśleć na dany temat. Przykład Albert Einstein naj zdolnuejsza osoba jaka się urodziła na tej planecie a miał IQ tylko 160. Dzisiaj mamy koło 10 osób które mają IQ ponad 200 i żadna z nich nic nie odkryła, są kompletnie bezużyteczni dla ludzkości. Można mieć IQ 230 i być idiotą, tak samo jak można mieć najszybszego smartfona na świecie i używać go fo oglądania stron porno.
@@damiang4787 chyba nie masz dzieci w domu. Moja córka 4 łata potrafi liczyć do 20 i mówi w dwóch językach. Przypomnę że średnie IQ 4 latka to pomiędzy 5-20.
Moje IQ wynosi 156 w skali Cattella. Plasuje mnie to w górnym 1% populacji. Jestem członkiem Mensy. Od małego wywierana była na mnie presja ze strony ojca pod kątem wyników w nauce. Czy osiągnąłem sukces zawodowy? Jak najbardziej. Natomiast ja traktuję inteligencję jak otwartą furtkę, za którą skrywa się długa, kręta i wyboista droga. Można się w ogóle nie zdecydować podążać tą drogą. Można również zaniechać podróży na pewnym etapie. Jest jednak szansa dotarcia do celu. Ja osobiście dotarłem do tego celu, ale powiem szczerze, że nie jestem pewny czy zdecydowałbym się ponownie przebyć taką podróż. Wydaje mi się, że łatwiej jest żyć osobom o przeciętnym IQ. Pozdrawiam. P.S. Jeśli macie jakieś pytania to śmiało. Fakt, jedna osoba to żadna próbka testowa, ale zawsze to więcej niż zero.
Poproszę o Twoją radę życiową dla nieco mniej inteligentnych od osoby z wyższej ligi. Tutaj 136. I pytanie: czy wg Ciebie da się dostać z takiego poziomu na 150+?
@@digitalizer4870 Da się. IQ jest zmienne w pewnych granicach. Poza tym wynik może zależeć od tak prozaicznej kwestii jak wyspanie i wypoczęcie. Uważam, że fluktuacje na poziomie kilku-kilkunastu punktów są realne. Stymuluj mózg, rozwijaj się a na koniec porządnie się wyśpij i ponów test.
No no i kolejny... elita... ,,jestem nadinteligentny , ale wolałbym być przeciętny, no cóż, ubolewam z powodu konieczności życia z wielkim intelektem, trzeba mi współczuć i jednocześnie zazdrościć" tak właśnie wygląd pisanie takich jak ty w skróconej i konkretnej wersji. Ale świetnie że zdałeś teścik, ułożyłeś klocki ?
Niesamowicie mnie wypunktowałeś. Sam dostaje w testach wyniki między 125 a 165 i z trudem po latach dochodzę do tego wszystkiego o czym piszesz. Dla mnie "największym" odkryciem jest, że wnioski, które dla mnie są oczywiste - dla wielu są nie tylko trudno dostępne, ale wręcz odrzucane - widzę niejednokrotnie gdzie ktoś z trudem próbuje wytłumaczyć jakieś zagadnienie, które dla mnie jest oczywiste i nie bardzo rozumiem, dlaczego ktoś się tym w ogóle zajmuje. Jednocześnie - ogrom czasu zajmuje mi komunikacja z ludźmi, bo o ile wielu kolegów z mojego otoczenia rozumie mnie bez specjalnego ględzenia, o tyle masa innych ludzi wydaje się nie być w ogóle w stanie zrozumieć rzeczy które staram się im przekazać, albo przerywa mój wywód tryumfalnie mówiąc, że "teraz rozumieją" co mam do przekazania, podczas gdy ja tylko zakreślałem ramy tego co "już w sumie wiemy" i z czego wychodzę w moich rozważaniach. To jest naprawdę męczące być "dwa kroki" do przodu, i mierzyć się z kompletnie innym zestawem wyzwań społecznych. I zajeło mi to jakieś 30 pare lat, żeby zrozumieć, że reszta potrzebuje statystycznie znacznie więcej czasu niż ja. Jednocześnie - to budzi lenistwo, bo większość problemów jest dla mnie po prostu niezbyt wymagająca i wręcz nudna w swojej prostocie.
I zaniedbywana przez niski poziom trudności. Po latach okazuje się że wszystko zostało zaniedbane, bo w życiu mało jest trudnych wyzwań. Większość jest żmudnych i nudnych, ale nie trudnych.
@@slawomirlech950 no widzisz? Właśnie o tym piszę. 0 zrozumienia, sama szydera + na twoje pytanie nie da się odpowiedzieć w krótkim komentarzu. A najgorsze, że nie wiem czy robisz to specjalnie czy jaki masz w tym cel? Ostatecznie - skąd wiesz, ze w ogóle o tym myślę i uważam, że to jest jakiśtam cel w ogóle warty osiągnięcia? Tzw. "wszechobecny dobrobyt" to pewna utopia, która nie tylko rodzi masę nowych problemów (nawet jeśli teoretycznie byłaby możliwa do osiągnięcia), ale przede wszystkim kłóci się z naturą ludzką (i naturą w ogóle).
@@korniszon68 to nie była szydera, wyluzuj chłopie boś pospinany, a nikt cię tutaj nie atakuje. Dobrobyt jest niemożliwy? A to ciekawe, to znaczy że nie potrzebna nam elektryczność, bierzaca wodą i możemy żyć jak indianie w puszczy amazońskiej?
@@slawomirlech950 no ale spójrz na najbogatsze społeczeństwa. W takiej np Szwajcarii 47% ludzi żyje od pierwszego do pierwszego, choć pieniędzy im nie brakuje. Zwycięzcy loterii w większości wydaja wszystko i po jakimś czasie znów są biedni. Wielu ludzi zyje w ten sposób - konsumpcja ponad miarę a potem płacz, ze są biedni. Ostatrcznie jak masz co do garnka włożyć, reszta jest zbyteczna - kwestia perspektywy. Oczywiście to duże uproszczenie na potrzeby komentarzy, ale większości ludzi po prostu zawsze będzie miało inne priorytety i po linii najmniejszego oporu koncentrować się na uciechach. Więc pytanie czy ludzie tego w ogóld chcą i będą w stanie wykorzystać? No a jeśli już - co to w ogóle znaczy dla ciebie? Ludzkość w obecnym kształcie codziennie w zasadzie robi coś przełomowego/rozwojowego i wystarczy spojrzeć 5 czy 10 lat wstecz żeby pojąć jak wiele i jak szybko się zmienia... No a ludziom ciągle mało. Takie błędne koło rozwoju. Jak ludzie biegali z maczugami, to mieli problem, ze nieostre, więc wymyślili miecze jak mieli miecze, to był problem ze mogli dostać strzałą z łuku etc. Ten wyścig nie ma końca i kryteria zmieniają się za każdym razem gdy tylko zmienia się otoczenie.
Witaj, bardzo sie ciesze, ze dowiedzialam sie o tych pulapkach wysokiej IQ. Nagle otworzylam oczy i zrozumialam skad biora sie u mnie problemy. Mieszkam w Niemczech i od wielu lat pracuje ponizej moich kwalifikacji czy tez moich mozliwosci. Skonczylam studia w Polsce i ciagle czegos sie douczalam, tez w Niemczech. Zycie potoczylo mi sie inaczej niz myslalam, wiec musialam podejmowac takie prace jakie na szybko byly mozliwe zeby zarobic ny zycie dla mnie i dzieci. Prace zmienialam czesto, gdyz nigdy nie potrafilam zintegrowac sie z ludzmi. Nie chodzi o to, ze to byli glownie bardzo prosci ludzie, niewksztalceni, ale o to ze ja sama nie potrafilam z nimi rozmawiac i zbudowyc minimalnej wiezi, mimo moich duzych staran. Kiedys musialam napisac zyciorys z ostatnich 5 lat pracy dla jekiejs powaznej firmy i wyszlo, ze w tym czasie prace zmienialam az 9 razy. Dla mnie samej jest to wielki problem, dlatego, ze wlasciwie wszedzie mam problemy komunikacyjne, nie potrafie uzywac "small talk", takie potrzebne narzedzie w pracy. Poza tym mam wnikliwy umysl i bardzo szybko wiem i potrafie oceniec ludzkie zamiary i to co ma pod skora. Mysle oczami i nie moge tego sie pozbyc: widze i wiem, a moj mozg caly czas analizuje. Zdawalam sobie zawsze sprawe z tego ze mam potencjal, gdyz uczylam sie wielu rzeczy, przedmiotow, nowach wyzwan bardzo szybko. Dzisiaj mam juz wiele lat i gdybym dawno temu wiedziala na czym polega problem takich ludzi jak ja, gdybym obejrzala ten film/video wczesniej, na pewno moje zycie mogloby wygladac zupelnie inaczej niz ustawiczna walka o byt.
Tak - mam kilka spostrzeżeń. To problemy decyzyjne związane z perspektywami w długotrwałym planowaniu, a także skłonności do podjęcia decyzji na zasadzie doświadczenia tzn. jeśli podejmę tę decyzję to wiadomo co się stanie i jest to mniej ciekawe niż podjęcie decyzji, która jest niewiadomą w skutkach a tym samym ciekawsza jako wyzwanie...
To nie inteligencja tylko ograniczona skłonność do ryzyka lub małe pole do manewru. Inteligentni mają właśnie problem z tym, że nie wiedzą co się stanie i wiedzą, że tak jest, więc ciężej im się oszukać, że będzie dobrze. Zanim podejmą trafna decyzję biorą pod uwagę potencjalne przeszkody i ciężko przyjąć konkretną interpretację świata iw nią uwierzyć. Inteligentni czesto tracą możliwość pragnienia czegoś takiego co uważają za dobre. Inteligencja wcale nie oznacza wykonywania skomplikowanych obliczeń ani łatwego zapamiętywania. Właściwie to polega na umiejętności nie dawania się oszukiwać, a ludzie domyslnie żyją w kłamstwie bo to wygodne. Prawda na swój sposób rozbraja człowieka, a okłamywanie się daje duża siłę i swobodę. Życie w kłamstwie jest jakby gra w grę i cieszenie się światem fantazji, a inteligentny widzi ograniczenia tej gry. Jej powtarzalność, infantylność i bezcelowość. Cyrkowiec jeździ po świecie i doświadcza tych samych reakcji ludzi i się z tego cieszy. Ktoś chce wpływać na te reakcje i się bawi i dopiero wtedy osiąga satysfakcję. A dla mnie moment kiedy się ją osiąga jest tylko chwilą w której ktoś przestał myśleć, a inteligencja oznacza myślenie nad tym do skutku.
Jestes blisko, ja kiedys myslalem ze ludzie sa az tak zlosliwi a okazuje sie ze sa glupi co tez podejrzewalem az wyczytalem kilkanascie lat temu jacys tam naukowcy odkryli ze 93% to matoly a tylko 7% ludzi jest normalnych (inteligentnych) wtedy zrozumialem dlaczego ja sie z ludzmi nie rozumiem choc wlasnie podejrzewalem ze o to chodzi ale nie wiedzialem ze az tylu jest kretynow, tez myslalem ze z 70-80% a okazuje sie ze 93% i to by sie zgadzalo z moich oibserwacji ale nie moglem uwierzyc ze az tylu.
Toć to dotyczy wszystkich ludzi nie koniecznie nad inteligentnych. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach gdy można na necie zobaczyć co potrafią ludzie a co się samemu potrafi :)
Ja zawsze, będąc jeszcze w wieku licealnym, czy później, gdy byłem na studiach miałem wielu znajomych z kręgu osób właśnie bardzo inteligentnych i szczerze współczuje takim osobom- sami nakładali na siebie taką presję, że szok. Byli wiecznie niezadowoleni ze swoich osiągnięć. U mnie, w szkołach których byłem osoby z tzw. wysoką inteligencją mieli gorzej od tych z mniejszą inteligencją. Ci z większą non stop musieli udowadniać, że są lepsi od innych ludzi, praktycznie cały czas była na nich nakładana presja, często wręcz gigantyczna. Ja nie byłem nigdy taką osobą i miałem w latach szkolnych z reguły łatwiej.
@@mikolaj8322 Mogę domniemać, że byli inteligentni, gdyż mieli odpowiedź na praktycznie każde pytanie zadane przez nauczyciela, poza tym strasznie szybko, płynnie kojarzyli fakty. O dziwo za to wszystko nie spotykała ich w szkole nagroda, tylko odwrotnie- musieli non stop swoją wiedzę udowadniać.
Ad vocem, aby nie wpaść w cytowaną pułapkę dobre jest stosowanie m.in. tzw. aurea mediocritas - złoty środek , a więc dystansu do siebie i innych osób. Dziękuję za interesujący wykład. Ile jeszcze nie wiemy i ilu jeszcze rzeczy jesteśmy niewiadomi.
Myślę, że napewno błędem ludzi którzy uważają się za inteligentnych, jest poszukiwanie informacji o swoich błędach u "proroków" na youtube. Wynika to ze strachu przed tym, że popełnili jakiś błąd, ale ktoś ich uratuje bo powie im jaki
Cześć Łukasz, dzięki za to że udostępniasz to na TH-cam. Pomagasz mi zrozumieć samego siebie, twoje filmy były zawsze kiedy potrzebowałem czy to złapać kontekst, czy zachęcić do wgłębienie się w swoją głowę. Dzięki, czekam na kolejne filmy 🙂
Sukces to miara określana przez przeciętnych ludzi więc dla nieprzeciętnych (nienormalnych) te wartości są inne. Dywagowanie nad sukcesem ludzi ponadprzecietnych przez przeciętnych mija się z celem.
Otóż to. Wskaźnik majątku, jako wyjaśniająca sukcesu jest beznadziejny, tak samo jak demokracja, gdzie osoba nie rozumiejąca kompletnie co się dzieje i wybierająca na podstawie zasłyszanych opinii na fb ma głos równy profesorowi, znawcy etc. Przy propagandowej telewizji mimo tego, że teoretycznie prawo głosu ma 100% obywateli, to ok. 20% mówi bardziej swoim niż innych głosem
Należę do ludzi bardzo inteligentnych, którzy nie osiągnęli ani zawodowego, ani osobistego sukcesu. Nigdy nie byłem i teraz też nie jestem szczęśliwy (tak, jak to coś pojmuję), ani nawet usatysfakcjonowany z czegokolwiek, co w życiu zrobiłem. W moim przypadku, chyba najbardziej z wyżej wymienionych, zaważył błąd piąty, czyli nadmierny indywidualizm. Długo nie zdawałem sobie sprawy z tego, że posiadam inteligencję na takim poziomie, jakiego nie posiadają inni. Wydawało mi się, że inni powinni być na podobnym poziomie, co mój, ale prawie od zawsze nie było między nami odpowiedniej komunikacji. O moim rzeczywistym poziomie inteligencji obiektywnie dowiedziałem się, kiedy miałem okazję poddać się profesjonalnemu wieloaspektowemu badaniu. Dostałem kilka testów z różnymi zadaniami do rozwiązania, z rosnącą trudnością. Skończyłem ich rozwiązywanie na długo przez wyznaczonym na to czasem. Potem trochę zabawnie i zaskakująco dla mnie potoczyła się moja rozmowa z przeprowadzającym badanie i prezentującym jego wyniki. Najpierw powiedział mi, że mój wynik nie pasuje do mojego wykształcenia (Podałem, że mam uniwersyteckie, bo takie również miałem.) Pomyślałem wtedy, że widocznie osiągnąłem niskie wyniki przez to, że niefrasobliwie za szybko oddałem te rozwiązane testy, zamiast dokładniej je przemyśleć. Ale okazało się, że on, w swojej dosyć już długiej działalności związanej z takimi badaniami, nigdy nie spotkał osoby z uniwersyteckim wykształceniem o tak wysokiej inteligencji, jaką się wykazałem w badaniu. Powiedział mi, że takie osoby zdarzają się na/po uczelniach technicznych. Pamiętam, że to stwierdzenie mnie zaskoczyło, ponieważ nie sądziłem, że proporcje inteligencji tak się rozkładają. Ale, pomimo tej obiektywnej weryfikacji, jeszcze przez lata nie docierało do mnie, że moje życiowe niepowodzenia w dużej mierze wynikają z dość zasadniczo innego postrzegania otaczającej rzeczywistości w porównaniu z innymi, co zwykle prowadziło do braku właściwego porozumienia i w rezultacie skazywało mnie to jakąś tam samotność (Niemniej, własną rodzinę jakoś założyłem:) ). Ta konstatacja przyszła dopiero stosunkowo niedawno (można powiedzieć, że na stare lata), ale i tak wcale to nie ułatwia mi życia. Kiedy coś mówię, czy piszę, to zwykle nie jest to właściwie rozumiane, a nierzadko, zwłaszcza początkowo, spotykam się z poniżającymi sugestiami kierowanymi pod moim adresem. Takie sugestie nie robią na mnie wrażenia i już dawno do tego przywykłem. Niemniej, jednak czuję się samotny, bo, dosadnie rzecz ujmując, nie ma do kogo gęby otworzyć. A jak już w końcu miałem do kogo, to dowiedziałem się, że jak zacznę mówić, to jestem jak wodospad, którego nie można zatrzymać :) I znów nie mam z kim gadać. Taki to już jest los człowieka, który wyrośnie ponad przeciętność. Wiem, że się za bardzo rozpisałem... bo jestem, jak wodospad :)
Studia dla mnie to żart. Poświęciłem łącznie może 100h samodzielnej pracy przez 2 lata studiów magisterskich. Pracowałem na pełen etat i ciągnąłem stypendium, bo mimo tego, że dawałem z siebie minimum to miałem 4.9 i finał konkursu finansowego xD Na pamięć narzekam, jedynie jak pranie mam wstawić i ciągle zapominam.
Dla mnie tragiczne postacie to te które mają doskonałą pamięć, ale niską inteligencję...gdzieś przeczytałam, że to to samo gdy ktoś się przeje, naje ponad normę i tego nie przerabia, wszystko mu się wylewa, ulewa, przelatuje...żaden pożytek..Naprawdę okropne, osobnik nauczy się wszystkiego, zda egzaminy, skończy studia i tyle, coś mu się wydaje, ze jest mądry, a wszyscy wokół robią sobie z niego żarty. Reszta ludzi jest ok. Każdy inny, fajnie.
Ostatnio „dla jaj” zrobiliśmy sobie test na inteligencje ze znajomymi, mój wynik 141 zszokował wszystkich a najbardziej mnie, teraz widzę skąd biorą się błędy komunikacyjne i czemu występują one tak często
Hehe :D Coś jest z tą komunikacją. Pamiętam jak pierwszy raz poszedłem na spotkanie Mensy. Zacząłem coś opowiadać, coś wyjaśniać, i zaraz ktoś mi odpowiedział: "nie no, dobra, nie tłumacz, wszyscy wiemy, że chodzi ci o to, że… (i tu mówi dokładnie to co trzeba) -nie musisz tak jak krowie na rowie, wystarczy parę słów i wiadomo…" - nie mogłem się do tego przyzwyczaić jakiś czas.
Ok powiedz co myślisz o wojnie na Ukrainie, co Ukraina potrzebuje by wygrać? Nie pytam o politykę, pytam o sprzęt. Więcej czołgów? Więcej artylerii, F16 a może fregaty?
Moim zdaniem to inteligencja jest jednocześnie błogosławieństwem ale i przekleństwem. Nie bez powodu lubię powtarzać że najszczęśliwsi ludzie to ludzie (z całym szacunkiem) głupi, ludzie którym do szczęścia nie jest wiele potrzebne. Inteligencja często wiąże się z ambicją i z tego wynika fakt iż człowiek nadinteligentny stale czuje potrzebe samorozwoju. dlatego też gdy osiągnie rzeczy, z których powinien być zadowolony i przychodzi czas na należny odpoczynek, nie jest w stanie się w pełni cieszyć tym czasem bo ciągle ma świadomość tego, iż w ten sposób marnuje czas. jednocześnie przygniata go świadomość rzeczy które ma jeszcze przed sobą do osiągnięcia jak i własnych wad nad którymi powinien pracować. Dochodzimy do rzeczywistości gdzie w młodości nie można w pełni cieszyć się życiem z uwagi na fakty które wymieniłem a w starszym wieku dochodzimy do wniosku że nie mamy wspomnień i nie czerpaliśmy z życia tyle co inni. Dodajmy do tego fakt ciągłych porównań z innymi osobami przy nacisku na to czego im zazdrościmy pomijając fakt czego oni mogą zazdrościć nam i mamy efekt ---> ciągła presja nakładana przez siebie samego. Podsumowując inteligencja jest niezwykle wszechstronnym narzędziem, dobrze wykorzystana umożliwia osiągnięcie wielkich rzeczy, ale jest również ciężkim brzemieniem i nie wszyscy nią obdarzeni są w stanie ją nosić (z tego wynika większy procentowy odsetek samobójstw wśród ludzi o wysokim IQ). Pozdrawiam autora filmu i osoby z sekcji komentarzy. Doceniam że w całym obecnym syfie internetowym (który jest na swój sposób potrzebny społeczeństwu) są również miejsca gdzie można podjąć rozwijającą rozmowę :D
Problem systematyczności w stu procentach sie u mie sprawdził. Od początku mojej edukacji do powiedzmy matury poświęciłem na naukę w ogóle może 100 godzin łacznie (głównie wzory na fizykę i słówka na angielski) średnią w szkołąch miałem gdzieś w okolicach 4,5 z kilkoma czerwonymi paskami. Teraz na studiach odbija mi sie to fatalnie na wynikach, gdyż to co przyswajam i zapamiętuje na wykładach i ćwiczeniach nie wystarcza do zdania egazminów a przez lata "obijania sie" w szkole poświęcenie choćby dówch, trzech godzin na systematyczną naukę dziennie przysparza mi olbrzymi problem i skutkuje po półtorej roku studowania nakumulowaniem olbrzymiej ilości stresu do tego stopnia że nie mam pewności czyz dołam zdać semsetr.
a nie przyszło Ci do głowy, że może jesteś z dobry na te studia? Pomijając okoliczności, że dzisiejszy polski system edukacji nijak ma się do rzeczywistości... Pieprznij tą szkółką niedzielną i ucz się we własnym zakresie!!! Dzisiaj to nie problem.
@@grzegorz808 No to witam rok później jako już nie student (takzę nie magister) ale zadowolony pracownik średniego szczebla w trakcie procesu budowy własnego domu.
Zależy w jakiej proporcji, osoba nieinteligentna swoją mądrość buduje na tak naprawdę wnioskach innych nie będąc w pełni świadoma tego, co ktoś przedstawił.
90% osób które kliknęły w ten filmik chciały podciągnąć swoje "błędy" do tych wymienionych w filmie i tym samym udowodnić przed całym światem, że są inteligentni ..........siema ;)
Inteligencja jest niemierzalna .Człowiek nie posiada takich narzędzi aby w pełni mógł zmierzyć iloraz inteligencji.Na inteligencję nie składa się tylko bystrość umysłu,ale również chociażby wrażliwość,empatia
@@antekp2965 empatia ma wpływ na myśli przez co ma też wpływ na inteligencję. Swoją drogą to inteligencja jest niepoliczalna aczkolwiek da się ją określać.
Cały ja:)) Ledwo studia skończone, byłem* dziennikarzem, jestem sklepikarzem. Ale mam dobre życie - nie choruje na nic mając 52 lata i niczego nie żałuję. * jestem dziennikarzem - choć nieaktywnym - wiadomka prasa każda a więc motoryzacyjna również skłania ku szukania bardziej intratnych sposobów na zarabianie pieniędzy. Zresztą dziennikarzem się być nie przestaje. Już dosyć o mnie ;) Bardzo dobrze się rozwinął kanał oraz jego twórca. Kibicuje - wracam od czasu do czasu żeby nie wchodzić w coś dłużej niż to konieczne. Tr9che zbrodni, trochę psycho- logii:) , sporo historii i dużo o samochodach. Dobrych chwil - najczęściej jak się da.
Jako osoba ze stwierdzoną w młodszym wieku inteligencją powyżej 135 pkt mam wrażenie, że przez to, że dorastałam w tym poczuciu obowiązku poniekąd do odnoszenia „sukcesu”, bo ludzie wpajali mi, że nie może się to zmarnować, to teraz jest mi bardzo trudno podejmować decyzje o swojej dalszej karierze. Dla mnie sukces to przede wszystkim zadowolenie i satysfakcja z pracy, dlatego postawiłam na spełnianie się w swojej pasji. Mimo wszystko czuję, że oczekuje się ode mnie dużo więcej, że powinnam zostać lekarzem, zarabiać duże pieniądze etc przez co mam wyrzuty, że idę w stronę spełnienia zawodowego, a nie bogatej kariery 🤷🏼♀️
@@antekp2965 W Polsce przed 2 wojną światową wykształcenie wyższe miała 1 osoba na 100. W ostatnich czasach powstała moda na wykształcenie wyższe. Przed 2 wojną światową absolwent średniej szkoły powywany był na roczna szkole oficerów rezerwy. Wniosek z tego taki ze mieliśmy deficyt.
@@antekp2965 A jeszcze takie coś mi się przypomniało : kandydat do policji przed 2 wojną światową musiał spełniać takie warunki. 1 obywatelstwo polskie 2 niekarany. 3 biegle posługujący się językiem polskim ( czyli mieć gadane) 4 wykształcenie podstawowe 7 lub 4 klasy.
Jednym słowem , inteligentny wcale nie znaczy że jest szczęśliwy . Moja żona siebie samą traktuje że jest inteligentna . I mam wiele cech osoby samotnej z wyboru . Zawsze ostatnia gasi światło . Jest nie omylna . a 99 % ludzi to wariaci . lubi rządzić a sama jest leniwa . Jak sama mówi chciała by się obmurować 5 metrowym płotem żeby nikt nic od nie nie chciał .
Badanie to zakłada że miarą sukcesu jest zdobycie wysokiej pozycji społecznej i wysokich zarobków. Znam ludzi inteligentnych którzy przyjmują inne priorytety
Podczas testu MENSY, w którym brałem udział wieki temu (plejstocen?) uzyskałem wynik 136, czyli tak na granicy. Była to "porażka", bo niby dużo, ale do Mensy za mało :-D. Czy coś z tego wynikło oprócz pisemka z wpisanym rezultatem testu? I tak, i nie. A dlaczego? Ponieważ dotyczą mnie dokładnie WSZYSTKIE opisane tutaj cechy. Oglądając ten film co chwila rechotałem. You made my day. Dzięki! Oto parę szczegółów: 1. Co z tego,. że niby jestem ponadprzeciętnie inteligentny, skoro wrodzona nieśmiałość nie pozwalała mi.... zapytać na ulicy o godzinę/drogę? (oczywiście byłem takl ętelygentny, że w końcu czas odczytywałem ze Słońca a drogę z mchu ;-) 2. Umiejętność rozwiązywania łamigłówek na akord nie ma nic wspólnego z umiejętnościami społecznymi, które do odniesienia sukcesu życiowego są ABSOLUTNIE nieodzowne! 3. Czy odniosłem jakiś życiowy sukces? Owszem, ale z pewnością sporo poniżej możliwości. Czy dziś w związku z tym narzekam? Nie. Pokora jest naprawdę dobrem przyjacielem. 4. Które błędy mnie dotyczą? - zawsze byłem "zdolny, ale leniwy" (prace domowe pisałem na przerwach przed lekcjami, na odwal, a i tak dostawałem dobre oceny, a przez to... słabo zdałem maturę z matmy, bo matma jeńców nie bierze). To powodowało wspomniany "syndrom oszusta" - brak systematyczności. Tu - masakra!!! Nauczyłem się jej dopiero w wieku 40 lat - przecenianie intelektu. bez odporności na porażki, które są immanentną składową sukcesów! Nadinteligentni za dużo rozkminiają, za dużo "śrubkują", zamiast iść do przodu. To jest dla mnie różnica jak między podejściem NASA i Spacex'u w sposobie podbijania Kosmosu - nadmierny indywidualizm? No tak, bo jak mam wszystko tłumaczyć i "tracić czas", to wolę zrobić sam... - czyli typowy egocentryk - jedna rzecz, o której tu nie wspomniano: "łapanie siedmiu srok za ogon". Mógłbym wymienić całą listę dziedzin, które mnie pasjonowały: biologia, chemia, języki, lotnictwo, astronautyka, teatrologia, film, literatura, fotografia, fantastyka naukowa ('lemologia stosowana" ;-), mechanika.... Niby fajnie, ale to spowodowało, że w szkole byłem dobry z wielu dziedzin, ale w żadnej się nie wyspecjalizowałem. To nie jest dobra droga, o ile człowiek nie zamierza żyć z udziału w teleturniejach i rozwiązywania krzyżówek Do tego wisienka na tort (związana z nieśmiałością): - pozwoliłem sobie wmówić, że pewne projekty/marzenia są dla mnie niedostępne (z przyczyn zewnętrznych)
Jeżeli nie będziesz łapał 7 srok za ogon to z czasem stracisz swoje IQ, mózg jest jak mięsień, trzeba go ćwiczyć, stąd zmiana branży w jakiej pracujesz ratuję Twój intelekt.
Kiedyś intel8gentbto był człowek z teczką albo jakiś profesór . Dzisaj inteligent siedzi w parku na słoneczku jak jest . Bo dawno się połapał TO nie ma sensu . A ci co coś zdołali odłożyć ,uciekają w ciepłe zakądki świata . Np taki Zachar :) .
Inteligencja to nie wiedza i doświadczenie życiowe a umiejętność korzystania z wyobraźni talentu i zdolności oraz umiejętność odnalezienia się w kazdej sytuacji
Czy naprawdę wszyscy, którzy w ramach własnej diagnozy dopasowali siebie do wzorca człowieka inteligentnego wierzą w swoje nadprzeciętne IQ? Życzę pokory i zdrowego rozsądku, bo czytając komentarze mam wrażenie że cierpimy na jego deficyt...
faktem jest ze 93% społeczeństwa to idioci i debile, a niestety te 7% albo siedzi cicho albo jest wyzywane przez debili od narcyzów, taka rzeczywistość, test psychologa w poradni w 3 klasie sp zniszczyl mi dzieciństwo, 147IQ i co z tego, nauczyciele o tym wiedzieli, wymagali dużo, a ja mimo braku nauki zawsze miałem średnią 5,0 a w liceum 4,5 - 4,7 no i co z tego jak przychodzą trudniejsze rzeczy, matura, sesje na studiach i to już wykracza poza zdolności inteligencji, tu trzeba już popisać się pracą, a niestety wiem to z doświadczenia ze inteligentni ludzie najczęściej robią to co im się opłaca, czyli nic, bo większość do pewnego czasu przychodzi im łatwo, trzeba to w pewnym momencie zrozumieć bo można się nieźle zgubić w życiu, bardzo długo dziwiłem się czemu jestem wybuchowy, wydawałoby się aspołeczny, a dzięki temu filmowi wiem że to jednak normalne dla ludzi o takim IQ, które też jest tylko liczbą i nie do końca można się do tego przywiązywać
Ech… cała prawda, dziękuję 😊 zdolna ale leń… tak o mnie mówili, a dlaczego oni używają aut! Jakby nie było lenia co go chodzenie i noszenie „uwierało” to by koła nie wymyślił ! ( to nie moje a zasłyszane dawno temu, z czym się całym sercem zgadzam) a może powinno być wpajane leń i na dodatek zdolny 😄 ? Dodałabym jeszcze jeden błąd. Postrzegamy innych często jako bardziej bystrych niż są, oni łapczywie to akceptują i… rodzą się problemy 😪
Jak ja się cieszę że mam spore ubytki intelektualne 😂 czyli mało rozsądku a dużo odwagi a przez nie zbyt dużą inteligencję mam mniej hamulców i świadomości przez co mam większe szanse na wyższe osiągnięcia. Chociaż na razie u mnie to się jeszcze sprawdza ale młodość ma swoje prawa XDDD
Testy zwane testami inteligencji mierzą jedynie konkretne zdolności poznawcze a nie ogólną inteligencję, to też taki zwykły sprawdzian, i wynik z nich znaczy tyle co właśnie z jakiegoś sprawdzianu czyli niewiele. Inteligencja przejawia się w tak wielu dziedzinach że niemożliwym jest stworzyć test który obejmowałby je wszystkie.
gdyby testy IQ drastycznie odbiegały od intuicyjnie rozumianej inteligencji ogólnej to by je skorygowano aby lepiej szacowały tę ogólną. są najlepsze z dostępnych i jeśli masz z nimi problem, to nie pocieszaj się :)
@@antekp2965 Rozwiązywałam kiedyś taki test bo dano nam za to pieniądze, ale wynik nie został nam podany, dzięki temu jednak wiem jak taki test wygląda. Twoja złośliwość jest schematyczna jak nieinteligentni ludzie, może do nich należysz? Może nie zdajesz sobie sprawy że z faktu istnienia nazwy nie wynika istnienie rzeczy?. Tak, jestem teraz chamska, ale najmniejszych we własnym odczuciu obraźliwych sugestii nie należy lekceważyć. I tak - nie wierzę że to coś jak jakiś większy bo większy, ale jednak sprawdzian. Moim zdaniem pomysł ujęcia czyichś zdolności umysłowych jedną liczbą jest tak naiwny, toporny i idiotyczny że szok. Godny człowieka z niskim iq. Dziwne że w XXI wieku ludzie nadal to łykają, co może ma przyczynę w tym że przeciętny jeśli chodzi o inteligencję człowiek nawet się nie kapnie że robią go tu w bambuko. Udowodnij na jakiej zasadzie taki test miałby pokazać więcej niż JEDEN WYBRANY egzamin z polskiego bądź matematyki. Swoją drogą chciałabym wiedzieć co by wyszło najinteligentniejszym z ludzi jakich kojarzę.
@@karynakruk8614 czy rozumiesz w ogóle to co napisałem? testy skorelowano tak aby jak najlepiej mierzyły to co współczesna psychologia nazywa inteligencją, a cała reszta to twój bełkot. efekt Dunninga-Krugera. nie znasz się, nie masz kompetencji intelektualnych, ale zabierasz głos
@@antekp2965 Tak, rozumiem to co napisałeś, ale nie zgadzam się że da się zbadać takim prymitywnym wynalazkiem jak test w którym jedno z pytań to "Czym jest Koran?"(co jest akurat kwestią wiedzy, a nie bystrości) ogólną inteligencję. Zwyczajnie przejawia się ona w tak odmiennych od siebie dziedzinach ze żaden psycholog ani znawca umysłu nie wyciągnie z tych dziedzin części wspólnych tak by skonstruowany za ich pomocą test był miarodajny. Może i testy zwane testami IQ są najlepsze z dostępnych, ale nie wynika z tego od razu że są dobre. Osoba lekko upośledzona będzie najlepsza z dostępnych osób jeśli oprócz niej są dostępne same upośledzone w stopniu średnim i ciężkim, co nie znaczy od razu że będzie dobra, czyli inteligentna. Przykład celowo dotyczący intelektu. Tak, najlepiej uznać że dyskutant jest tępy i nie ma kompetencji intelektualnych koniecznych do oceny czegoś. Nie znasz mnie i nie wiesz czy przypadkiem nie zajmuję się albo interesuje czymś pokrewnym tematowi. Dopóty człowiek nie uzyska wglądu w umysł innego człowieka, dopóki nie będzie można z pewnością orzekać o jego stanie. Myślę że dałoby się jedynie ocenić niektórych w jedną stronę - tę pozytywną, bo po niektórych olśniewających wynalazkach, przenikliwych analizach czy przemyśleniach zdradzających niezwykłą oryginalność myślenia trudno byłoby posądzać pewne istoty o debilizm. PS O testach np. na psychopatię, i wielu innych mam takie samo zdanie. Śmiech na sali. Mi by wyszło że jestem psychopatką.
@@karynakruk8614 jasne, że testy IQ nie dają pełnej wiedzy o zdolnościach intelektualnych czy umysłowych, bo można być wyspecjalizowanym w czymś, czego nie obejmują itp. ale gdy mowa o testach IQ zwykle chodzi o ujęcie statystyczne. o ile dla jednej osoby margines błędu jest spory to dla dużej grupy osób stanowi miarodajne narzędzie badawcze i tego z grubsza dotyczył również ten film. cóż test IQ mógłby powiedzieć o umysłowości Tuwima, którego piętą Achillesową była matematyka?
Super material, slucham go juz 3 raz i postanowilem napisac komentarz. Zdecydowana wiekszosc niejako pasuje do opisu moje zycia. Niestety u mnie doszedl hazard na bardzo duza skale co totalnie zmienilo moje myslenie. Kilka lat temu bylem na terapii uzaleznien co pomoglo mi stanac na nogi, mam dwojke super synow a do tego swietna zone, ale jest ale… ciagle szukam Sobie nowych wyzwan, probuje tworzyc, np malowac, robic meble, a nawet rzeczy o ktorych wstyd powiedziec, do tego mam 1000 pomyslow na wlasna dzialalnosc - jak sam sie domyslasz na pomyslach sie konczy. Zmierzając do sedna, w dalszym ciagu mam sesje z terapeuta ale mimo tego dalej mam problem z zaakceptowaniem swoich prac. Znajomi i rodzina czesto sa zachwyceni, czy nawet w szoku, ze sam zrobilem dana rzecz a ja jestem wrecz zly na siebie ze moglem Zrobic to lepiej. Wiem, ze duzy wplyw na mnie mial hazard, mam wielka potrzebe wyjscia z tego marazmu. Robie male kroczki ale oczywiscie nie jestem usatysfakcjonowany. Jedyne z czego jestem w pelni zadowolony to moja rodzina i z tego jakim jestem ojcem. Moze powinno mi to wystarczyc ale tak nie jest. Moze zrobisz jakis filmik dla inteligentnych hazardzistow, ktorzy probuja sie spelnic :) pozdrawiam
Mam podobnie, tylko zamiast hazardu uzależniłem się od narkotyków i nie mam dzieci, bo nie chcę ich mieć. Za to mam masę pomysłów i za dużo czasu spędzam na myśleniu - w każdym razie zdecydowanie więcej niż na działaniu. A kiedy już za coś się zabiorę, to zwykle tego nie kończę w momencie, kiedy uważam sam główny zamysł za skończony - po prostu zamiast zajmować się drobnymi, upierdliwymi i dającymi mało satysfakcji "ostatnimi szlifami" wolę już zabrać się za następny projekt. Na pewno sporo jest w tym winy prokrastynacji, zwłaszcza w sezonie jesienno-zimowym. Potrafię czasami być tak leniwy i znudzony danym działaniem, że nawet załatwianie różnych środków mi się znudziło. Już wolę zrobić coś sam.
Sporo intelligentnych ludzi jest zazzylosc I ogromna ciekawosc to CO go otacza... Czesto potrafi przewidziec cos co jeszcze sie niewydarzylo takjakby wyprzedzil CZAS, SA wydajni czasem abyt przysadnie SZCZEGOLNIE w definicji sukces!! Ogromna ochota zaistnienia ale zarazem zbyt przysadnie. Czekam na material w kobtekcie inteligencji ekocjonalnej
Ja uważam, że o ilorazie inteligencji świadczy fakt , że człowiek potrafi radzić sobie w życiu, może jest to inteligencja praktyczna , ale chyba taka jest najważniejsza.
Właśnie niezbyt. To, że ktoś potrafi wykonywać dobrze swoją pracę i zapłacić rachunki, niekoniecznie oznacza, że będzie rozumieć skomplikowane mechanizmy rządzące światem czy abstrakcję
@@sazu4238 to już mówisz o wybitnej inteligencji natomiast bardzo często jest tak , że ktoś rozumie skomplikowane mechanizmy na świecie, a nie umie zapłacić rachunku za gaz , jeśli wiesz o czym teraz mówię.
Mój IQ badany w warunkach klinicznych to 131. Nie mam nawet średniego wykształcenia i byłem uzalezniony od narkotyków. Po kilkuletniej słuzbie na Rozpoznaniu,wpadłem w łapy grup przestępczych i straciłem zdrowie. Dopiero po wieloletniej ,,tułaczce,, w wieku 30 lat zająłem się programowaniem CNC. IQ ,wysokie nie jest jednoznaczne z odnoszeniem sukcesów. Masz ,,narzędzia,, do tego aby analizować i myśleć,kalkulować i gromadzić informacje to jesteś podatny na używki i wrażliwy. Cięzko z tym żyć. Pozdrawiam
Jako geniusz potwierdzam. Czasami za duzo analizuje, a za malo dzialam. Patrzac na to kto odnosi sukces powinienem byc zabawnym prostakiem, ktory wszedzie sie wtranzala.
męczę się na tej planecie ćwierćintelektów od dawna, myślę że pierwsze zgrzyty w tej kwestii zaczęły mnie uwierać w okolicach 15tego roku życia. Pół życia egzystuję w stanie ciągłego analizowania rzeczywistości, jednocześnie czując zawód społeczeństwem, stanem prawnym w kraju, trendami światowymi, tą wszechobecną idiokracją, która przeszkadza normalnym jednostkom w rozwoju czy znalezieniu swojej drogi... I chyba pierwszy raz odniosłem wrażenie, że ktoś pokazał mi, na czym polegały moje trudności w socjalizacji prowadzące do apatii i objawów wskazujących na depresję. To by wiele wyjaśniało, choć nie zmienia oczywiście faktycznego stanu rzeczy. Mam przejebane... Tak czy inaczej - dobrze było to usłyszeć
Dezaprobata społeczeństwa, lekceważenie poprzez stereotypy, te ciągłe teksty kiedy chcesz coś wytłumaczyć co dla Ciebie jest proste a inni sobie bardzo widocznie nie radzą.: "Zawsze się we wszystko wytrącasz", "Zawsze taka przemądrzała", "Tylko chodzi i nosa zadziera", "Uważasz się za lepszą od innych, a nikt tutaj Ciebie nie chce" (to ostatnie zwykle na wyrost, i d osób które chcą być po prostu w centrum, bo nie pokrywa się z rzeczywistością). Ogólnie po takich tekstach nie chce się żyć bw społeczeństwie, w szczególności kiedy nigdy nie miało się w całym swoim życiu wsparcia. A czasami wystarczyłoby brak wtrącania się. "Dziewczyna nie powinna wypowiadać się na tematy geopolityczne i ekonomiczne, po prostu ich nie rozumiesz". Plus odniesienia do wieku i czym powinnam się interesować. A w dodatku nota wieku różni się od tego ile mi dają i to mocno. Bo to zwykle 5-8 lat mniej niż mam. U młodych ludzi to duża przepaść. Gdybym miała 60 lat i ktoś dawałby mi 52 byłoby to budujące, że dobrze się trzymam. Ale jeżeli dostaję 21-23 mając 29 jestem po prostu traktowana skrajnie niepoważnie. Wiec jest całe mnóstwo czynników zewnętrznych przez które można uznać, że nie ma się co w życiu w ogóle starać bo i tak, gdzie się nie pójdzie jest mur. Lub choćby unikać spotkań towarzyskich, bo takie ciągłe rozmienianie się na drobne, to nic budującego. Wolę pozyskiwać po cichu nietuzinkowe umiejętności. Kolejne.
@@grzesiekp6354 przydatnych w razie konsekwencji geopolitycznych 😉 Tak tylko nadmienię że sprawność fizyczna raczej będzie jedną z przydatnych rzeczy. Ale umiejętności wymarłe z pokolenia rodziców i dziadków wkrótce się przydadzą. To tak w gestii mojej przemądrzałości politycznej i stosowania umiejętności czytania tekstów prawnych. (Nie radziłabym słuchać survivalu z YT. Są szkodliwi. Nie zwracają uwagi na to że działania w konfliktach militarnych, odcinają możliwość przemieszczania się na dużych odległościach. Absurdów jest więcej. Natomiast niektórzy byli wojskowi z przeszłością organizacyjno-szkoleniową o to jak najbardziej tak). Miałam kiedyś problemy ze szkołą i musiałam nauczyć się bronić prawnie. Rozkładanie zeznań na czynniki pierwsze i zapoznanie się z artykłułami ustaw uratowało mi tyłek przed zakładem dla trudnej młodzieży. Nauczyciele bowiem uważali, że gnojenie nastolatki przyczyni się do tego że będzie miała nie tylko dobre oceny z kartkówek i sprawdzianów, ale też będzie odrabiać lekcje i uczestniczyć konkursach i olimpiadach. Ja natomiast uczestniczyłam w turniejach szachowych i zawodach strzeleckich. Szkoły unikałam jak ognia, a z testów miałam dobre oceny, więc szkoła uznała mnie za wroga. M.in. zrobiono mi testy na inteligencję. Wyszło równe 140. Po tym dyrektor wezwał rodziców im nawrzucać, że ja powinnam robić 2 klasy, a nie unikać szkoły. Wtedy też szkoła założyła sprawę w sądzie o odebranie praw rodzicielskich do mnie, a mnie umieszczenie na oddziale zamkniętymi w ośrodku dla trudnej młodzieży. Jedyne o co mam żal w tej sprawie do rodziców, to, to że nie wytoczyli szkole procesu o odszkodowanie. Sprawa zakończyła się kuratorem do mojej 18. Jestem idealnym przykładem jak szkoła zabija motywacje do działania w systemie. Po tym jeszcze bardziej postawiłam na pozaszkolne zainteresowania, ale ze strzelectwa w wyniku poważnej kontuzji w kostce musiałam zrezygnować. Natomiast technikum geologiczne bardzo dużo mi dało, tam było bardzo dużo przedmiotów zawodowych w dość szerokim zawodzie. W wielu kwestiach jestem samoukiem. Choćby językowych.
@@bozenaczepczynska4112 Edukacja i jej system a inteligencja to dwie różne rzeczy, które mogą się łączyć ale nie zawsze muszą. Rzeczywiście w oparciu o system lub też w małym stopniu wiele rzeczy można się nauczyć samemu. Ja w 2014 wiedziałem jakie konsekwencje będą wynikały z sytuacji w tym kraju a teraz zobaczymy.
Czy zostanie lekarzem czy prawnikiem to jest naprawdę "sukces"? Coś na ten temat wiem. Każdy ma swoją definicję sukcesu. Dla mnie sukcesem jest gdy mogę robić to co chcę i co mnie interesuje. A do tego potrzebna jest praca lub bierny dochód który daje mi wystarczającą ilość pieniędzy, i nie zabiera mi za dużo czasu i wysiłku. Mogę wtedy np. uczyć się różnych języków, matematyki, historii, pisać książkę, i grać na skrzypcach.
Mój syn ma ponad 150,wcale to nie sprzyja dobremu życiu ja mam powyżej 130 jestem nadwrażliwa i wcale to mi dobrze nie robi.Lepiej być zwykłym ambitnym człowiekiem bez emocji i górnolotnych mysli
Z punktu widzenia krowy tylko pastuch odniósł sukces życiowy, gdyż ma do dyspozycji pastwisko. Warto zastanowić się nad tym próbując oceniać byty wyższe. ;)
Ja jestem inteligentny, bystry, spostrzegawczy i nic z tego nie wynika. Brak samodyscypliny i nieumiejętność tworzenia zdrowych relacji spowodowało, że czuję się nieszczęśliwym człowiekiem.
Sto procent racji z tą niewiadomą. Cztery dychy na karku a ja dalej próbuje zaplanować coś w szczegółach zamiast olać jak robią inni. I wychodzi im choćby w czepku urodzonym. Tylko ,że to niekoniecznie tyczy inteligentnych. W naszych czasach wszystkich co są edukowani. 😋
Jedną z pułapek wysokiej inteligencji jest również głęboka ciekawość świata. Chcesz wiedzieć dużo o tym wszystkim co Cię otacza i wiesz, bo głębszy wgląd bardzo Ci w tym pomaga, ale w końcu dochodzisz do wniosku, że wiesz tylko że nic nie wiesz. I tu się zaczyna egzystencjonalny dyskomfort. Wszystkim takim życze dużo dystansu i spokoju
Do tego nie trzeba wysokiego IQ.
Ja mam wysokie IQ i nie czuję dyskomfortu, bo po prostu zrozumienie czegokolwiek jest dla mnie bardzo proste.
@@homoxymoronomatura Wiesz, wysokie IQ nic nie mówi. Jest to nawet wada, bo ludzie z wysokim IQ często mają problemy psych, wpadają w nalogi, niektórzy sobie nie radzą w życiu.
@@kilos4655 jest stwierdzona korelacja między wysokim IQ a sukcesami w życiu. Ludzie z wysokim IQ lepiej zarabiają, są zdrowsi i szczęśliwsi. Nie zgodzę się z tym, że to wada.
@@homoxymoronomatura Cześć! Skąd wiesz, że masz wysokie IQ?
Ja natomiast zauważyłem, że sporo naprawdę inteligentnych osób, ma skłonność do przeceniania intelektu innych. Często, dzięki wydajnym procesom myślowym, potrafią tworzyć dodatkowy sens czy drugiego dno czyjejś wypowiedzi, która wcale nie musi zawierać w sobie jakiegoś głębszego przemyślenia. Może to być czynnik, który nie pozwala im zaufać w ich umiejętności intelektualne.
Jeśli chodzi o Twoje pierwsze zdanie faktycznie może tak być, odnośnie drugiego zdania to wszystko zależy czy inteligentny kształcił się i żył bardziej w stronę humanistyczną czy matematyczną. Ten pierwszy znajdzie kilka sensów w jednym zdaniu, ten drugi, jeśli zdanie nie będzie precyzyjne, nie znajdzie żadnego sensu. Jeśli zaś chodzi o brak zaufania w swoje umiejętności intelektualne u ludzi wybitnie inteligentnych to, dzieje się tak raczej w latach młodzieńczych i wczesnej dorosłości. Po prostu trzeba nabrać doświadczenia :). Mocny i szybki procesor jest warty dużo, jeśli go dobrze wykorzystamy :)
@@arturperek9118 ja tam widzę oba te mechanizmy. Staram się dostrzegać wszystkie możliwości. Jeśli jakieś zdanie nie jest użyte jasno, to widzę jego dosłowny sens i kilka możliwości interpretacji. Albo rozumiem o co komuś chodzi, ale widzę szersza perspektywę i biorę pod uwagę czyjś komfort psychiczny i wiem że niektórych rzeczy lepiej nawet nie tłumaczyć i wtedy sam operuje hasłami które mają więcej znaczeń.
ciekawe jest to, że najwięcej wypowiedzi widzę u osób, które odczuwają potrzebę zrozumienia tego co się z nimi dzieje i jakie reakcje to wywołuje w tym pozostałym procencie ludzi z tą inteligencją
@Artur Perek
Oh, w takim razie byłabym bardziej ścisłowcem, z tego wychodzi...
A jest zupełnie odwrotnie.
Bo takie rzeczy właśnie wyłapuję, mocno analizuję wypowiedzi i nierzadko wskazuję na ich brak sensu, spójności, logiki
@@villy5727 Być może masz ścisły umysł albo może moja teza jest niepełna. W każdy razie wielu studentów matematyki na mniej więcej trzecim roku studiów stwierdza, że są humanistami ogarniającymi matematykę lub precyzując - język matematyki. Idąc dalej, jeden z profesorów na wydziale matematyki, na UŚ, stwierdził, że matematyka to nauka humanistyczna :)
Overthinking.
Straszna otchłań logiczna, do której wpada się przy każdej najmniejszej próbie doszukania się sensu i znaczenia w otaczającej rzeczywistości. W końcu świadomość braku kontroli, błędów w systemie, głupoty innych ludzi zaczyna wysysać pozytywne myśli. Jeśli do tego dochodzi trauma, depresja czy zaburzenia lękowe, to jest przepis na człowieka, który po prostu boi się żyć
This is me
Overthinking istnieje i zgadzam sie z tym. Dopukii nie poznałem tego zjawiska myślałem że jestem pierdolnięty.sorry za wyraz.
Nie tylko boi się żyć ale też nie lubi żyć i ma żal że żyje bo nie rozumie czemu miałbym chcieć żyć, podjąć taki wybór w procesie reinkarnacji, czy aby na pewno nie zostałem zmuszony do życia wbrew swojej woli?
@@bombelbombel7416 nie rozumiem. Ale co jest dla ciebie? I o jakich testach mówisz?
Nic dodać ,nic ująć ...
Stwierdziłam teraz, że występują u mnie wszystkie cechy osoby wybitnie inteligentnej, z wyjątkiem jednej: wybitnej inteligencji.
Mam dokładnie to samo 😂
U mnie również
@@MsSpacewoman😂
Potrafisz zartować z siebie. To jedna z cech.
Czasem jestem idiotą
Myślę że ludzie nadprzecietnie inteligentni myślą więcej i dochodzą do wniosku, że celem ich egzystencji nie jest zazwyczaj kariera czy ogolnie zarobki, która nic im nie dadzą, lecz samorealizacja i kreatywność w zawodzie, który lubią robic, a nie w tym, w którym zyskają. Po prostu jako bardziej inteligentne jednostki chcą pracowac dla pracy, a nie dla pieniędzy, bo to daje im sens ich egzystencji, ktorej tak bardzo przez myślenie szukają.
bzdura, to nie ma żadnego związku z inteligencją
@@WujekJaR95 kiedy upadnie się na samo dno, przez ten chory system wtedy dopiero będzie się w stanie obudzić, również tego życzę 😉
Zgadzam sie z takim podejsciem.
Uważam,że łatwiej im przyjmować wzorce i do nich dążyć, czy wydajnego pracownika, czy najlepszego gracza, taki człowiek po prostu osiągnie mistrzostwo w tym co sobie zamierzy
@@braveheart4946 mozliwe, ale uwazam, ze jednak taka osoba chce sie wyroznic i nie szuka wzorcow, bo sama chce nim byc. Czesto chcemy byc awangarda a nie czyjas kopia
Boleśnie się z tym utożsamiam, choć raczej nie wydaje mi się bym była jakoś specjalnie inteligentna. Raczej byłam po prostu szybsza niż moi rówieśnicy, nauczyłam się czytać szybciej, liczyć, rysować, języki wchodziły same, a potem gdy rowiesnicy mnie dogonili, ja zostałam z ręką w nocniku: bo nagle przestałam być mądra i nigdy nie nauczyłam się uczyć. Generalnie poszło w dół. Do tego dużo niezdiagnozowanych problemów natury psychicznej. Dużo rzeczy nigdy nie nadgonilam. Z innymi, cały czas czuje ze nie jest dobrze wystarczająco. Wiem, że jestem [w niektórych dziedzinach] lepsza niż statystyczna osoba, ale nigdy nie wystarczająco dobra. Kiepsko.
"Wiem że jestem lepsza niż statystyczna osoba, ale nigdy wystarczająco dobra" Ojeju, mam tak samo (nie nazywajcie mnie narcyzem plz)
Mam tak samo
Co do zasady podobnie. Całe studia (chemia...) przeleciałem praktycznie bez uczenia się, poza bodaj dwoma egzaminami, a i wtedy raczej po łebkach. Promotora magisterki (za którą poszedł doktorat) wybrałem na zasadzie żeby było fajnie i się nie namęczyć. No i się nie namęczyłem, jednak wyszedłem na tym o parę rzędów gorzej niż koleżeństwo chyba obiektywnie mniej zdolne, jednak systematyczne i nieumykające przed trudnościami. W skrócie, całe 10-letnie przedsięwzięcie edukacyjne, wybrane też z lenistwa (żeby nie zakuwać do egzaminów wstępnych) poszło się wietrzyć. Ale paradoksalnie na poziomie czysto biologicznie ewolucyjnym chyba tak to działało - cwana małpa zrobiła, a nie narobiła się. Problem pojawił się w złożonych owadzich społeczeństwach ludzkich.
O to pani jest bardzo inteligentna! W tzw życiu nadrobi pani wiele, ale po co? Najlepiej iść za tym, co wychodzi najlepiej i najlżej, wtedy możemy skupić się i rozwijać inne aspekty życia jak relacje, dzieci, rodzina, hobby etc. Życie trzeba przeżywać tak, żeby chciało się żyć i samo się napędzało. Mnie balast porażek i niepowodzeń oraz akceptację mojej skomplikowanej natury pomogła zdjąć wiara. Zrozumiałam, że za 75% moich frustracji życiowych odpowiada po prostu pycha. Kiedy rozwikła się problem pychy i pokory we własnym życiu ( niestety to problem jednostkowy i nikt pani w tym nie pomoże poza panią), to zacznie pani naprawdę cieszyć się wszystkim wokół a przede wszystkim sobą.
@@agatha3930 Szczerze myślę że moje problemy wynikają przede wszystkim chyba z tego że mogę mieć ADHD, niezdiagnozowane nigdy, bo dziewczynek zazwyczaj się nie diagnozowało. Bo "ADHD" chłopięce i dopiero teraz zaczynają lekarze na poważnie brać dziewczynki i dorosłe kobiety. Bo tak jak że spektrum autyzmu, często dziewczynki i kobiety radziły sobie z zaburzeniem zbyt dobrze by ktoś je brał na poważnie a równocześnie, np. ADHD nieleczone bardzo podnosi ryzyko innych chorób psychicznych przez co też przeszłam.
To co ja zaważyłem w kontaktach z inteligentnymi ludźmi:
- brak konsekwencji, systematyczności, długotrwałej pracy
- szybkie nudzenie się tym co robią
- brak kompromisów w relacjach z otoczeniem, arogancja, dające się wyczuć poczucie
wywyższania się
- brak zdrowych relacji w związku
Z drugiej strony:
- stają się groźnymi konkurentami,
- spotykają się z niechęcią i brakiem zrozumienia
- rodzice pakują w nich masę niepotrzebnych zajęć, jakby byli workiem bez dna na wiedzę
- mocne promowanie oczekiwań rodziców a nie samych zainteresowanych, np. musisz być znanym prawnikiem i uj.
--------
Siebie oceniam jako totalnego przeciętniaka - wszystko co robię nie jest złe ani też szczególnie dobre. Jeżeli czegoś w życiu zazdrościłem, to właśnie intelektu tym wszystkim "mózgowcom".
Ale... już tego nie robię. Nikt ode mnie nie oczekuje specjalnych osiągnięć, dlatego mogę skupić się na tym co lubię. :)
Chciałoby się czasem żyć jako przeciętniak, robić to co się lubi bez niepotrzebnych oczekiwań względem siebie, otworzyć browara i się nie przejmować
@@indrickboreale7381 Ale tak się nie da.
@@indrickboreale7381 Pamiętam że kiedyś w Mensie ktoś zrobił ankietę pt. "gdyby była magiczna tabletka obniżająca IQ jednorazowo i na stałe o 10 punktów, wziąłbyś?" Wyniki zadziwiająco wysokie.
To co opisujesz, wskazuje raczej na kontakty z ludźmi, którzy próbują kreować się na inteligentnych, ale tak naprawdę nie są.
Mylisz inteligencję IQ z inteligencją emocjonalną czyli panowanie nad swoimi emocjami i rozumienie je. Donald Trump czy Elon Musk jest połączeniem tych dwóch, kupowali biznesy w które nikt nie wierzy i które wszyscy im odradzali, ogromna presją psychiczna.
To czy ktoś osiągnie sukces zawodowy ( mam tu na myśli tytuły, wysokie płace, stanowiska) to kwestia wyboru. Nie można patrzeć na spełnienie w życiu jednostronnie i tylko z jednego punktu widzenia. Nie wszyscy chcą piąć się po drabinie. Myślę wręcz że wyższa inteligencja pomaga dostrzec że życie uwikłane w systemie nie ma sensu. Dlatego wielu ludzi, nie tylko inteligentnych wybiera spokój, zamiast życie w ciągłym stresie.
Dobrze myślisz Janie,,.
Indywidualizm sprawia, że nie chcą układać się. Niechęć do konformizmu i do stania się baterią systemu poniekąd.
Jako osoba wierząca, mogę powiedzieć, że takie zachowanie nie daję punktów u Stwórcy. Masz piękny wóz strażacki, możesz uratować wielu ludzi dzięki swojemu darowi, a ty zamiast to wykorzystać to pucujesz swój wóz w garażu i przyglądasz się jak się pali dom sąsiada.
Największy problem to praca z ludźmi, funkcjonowanie w grupie. Współpracownicy czy klienci twojej firmy często wydają się opóźnieni w rozwoju, bo wolniej kojarzą fakty, o połowę mniej zapamiętują ze szkoleń czy wykładów, samodzielnie nie wyciągają logicznych wniosków, a pewne sprawy docierają do nich dopiero za piątym razem, o ile w ogóle dotrą. Dzieli was przepaść. To powoduje frustrację, złość i ogólnie niechęć do współpracy. Czasem się poddajesz, ogarnia cię rezygnacja gdy widzisz, że nie ważne co zrobisz, oni i tak nie zatrybią. I powstaje moralny dylemat - jak ich traktować? Ostatecznie masz 4 opcje: traktujesz ich protekcjonalnie albo z góry albo się od nich odcinasz albo udajesz głupiego. Każda opcja jest zła, bo albo będą cię mieć za zarozumiałego albo za chama albo za dziwaka albo ty się będziesz czuł źle udając kogoś, kim nie jesteś. W pojedynkę nie odniesiesz sukcesu, dlatego wielu nadinteligentnych ludzi nie robi wielkiej kariery.
Mam doktorat z chirurgii i zrobiłem kolka pionierskich zabiegów ale często nie kojarzę faktów na szkoleniach. Bo z mojej perspektywy te pytania układają osoby takie jak powyżej wymienione. Gdzie jest błąd?
@@alexgrotnik1859 pamiętaj, że ludzie nie mają zdolności czytania w twoich myślach. Napisałeś "te pytania" - skąd mam wiedzieć o jakie pytania ci chodzi. Napisałeś, że nie kojarzysz faktów, a potem przeskakujesz do pytań. Co ma wspólnego jedno z drugim? nie kojarzysz faktów czy nie rozumiesz pytań? Ludzie nie będą wiedzieli o co ci chodzi, jeśli nie zadasz im pytania w sposób precyzyjny, z uwzględnieniem niezbędnych faktów.
do mnie kiedys docieraly dopiero po roku
@@alexgrotnik1859błąd jest w tym że jak ktoś jest inteligentny to nie idzie na nauczyciela czy wykładowcę. Stąd samouki jak Elon Musk wyprzedzają o lata świetlne osoby które mają tytuły profesorskie bo profesorowie nie byli uczeni przez osoby najzdolniejszego tylko przeciętne.
Inteligencja jest przekleństwem kiedy trafia się komuś wrazliwemu i błogosławieństwem dla socjopatów i narcyzów.
Inteligencja jest darem, bez niej nie widział byś tego co widzisz poza domem. Razem z domem
@@elzvis1049 najlepiej być średnio inteligentnym i nie być zbytnio ciekawym świata.
Bardzo .. bardzo trafne
100% Zauważyłem że osoby dyssocjalne są nieco ponad przeciętnie inteligentne. Często osiągają sukcesy społeczne/ekonomiczne kosztem krzywd innych nie świadomych że byli ofiarami. Wrażliwcy z wysokim IQ w zasadzie są utracjuszami.
O tak. Trzeci punkt. Przez całą szkołę nic się nie uczyłem, bo wszystko przychodziło mi z łatwością, a na studiach już musiałem się na wszystko uczyć, żeby zdać na minimalne wartości zaliczenia
mam tak samo, przez wysoki iloraz inteligencji (wg psychologa 147IQ) nauka w podstawowe czy do 3 klasy liceum przychodzi latwo bez nauki w zasadzie, a w tym momencie gdy czegoś nie wiem, nie wiem jak na prawdę się uczyć, bo co innego ogladac na yt czegoś co Cię ciekawi i się z tego uczyć dla siebie, a co innego nagle uczyć się na zaliczenia czegoś co Cię nie interesuje i nie wiesz jak się za to zabrać
@@1fredimusic boze to jest takie prawdziwe
@@1fredimusici co myślisz o wojnie na Ukrainie? Czy wysyłanie czołgów na pola minowe to dobry pomysł? A może Ukraińcy powinni kupić fregaty i zaatakować Rosjan z morza?
To akurat bardziej świadczy o twojej pierwszej szkole niż o Tobie
Zastanawiam się, czy problem nie leży też w definicji pojęcia "sukces" - dla jednej osoby sukcesem może być dobrze płatna praca, a dla innej spełnienie jako matka / ojciec rodziny. Jeśli z góry założy się, że dla wszystkich sukcesem będzie wyłącznie kasa, to oczywistym wydaje się, że wiele osób nie odniesie sukcesu. A ile wśród tych osób będzie tych inteligentnych, o których mowa w prezentacji?
Zgadzam się. Dla niektórych sukcesem jest wstanie rano z łóżka i nie piszę tego ironicznie. Wiele osób odnosi swoje małe, wielkie sukcesy bez względu na IQ.
Masz racje.kazdy ma inne ,, szczęście ,, .albo sukces.dla złośliwych psycholi szczęściem jest niszczenie innych .ale to patologia.
Uważam, że sukces w tym badaniu- i pracą prestiżową i szczęśliwa rodzina.
@@galinaomelchenko9287 hmm... Niektórzy nie są predysponowani do założenia rodziny. Czy to oznacza, że nie osiągnęli sukcesu?
@@galinaomelchenko9287 i życie bez zagrożenia dla zdrowia i życia że strony zorganizowanej kryminalnosci.przede wszystkim faszystowskich zbrodniarzy.normalne życie na wolności bez śledzących niszczących i katujacych wysoko kryminalny CH przestępców
człowiek inteligentny raczej unika robienia kariery ponieważ szybko orientuje się, że wymaga to wejścia w nieciekawe towarzystwo
Dokładnie.
Gdzie ja nie doszedłem w korpo- ale wywęszyłem ich wcześniej niż skradli mojà duszę i czas
Niekoniecznie. Człowiek inteligentny też często lubi próbować, nie boi się nowości. Nowe stanowisko, nowe towarzystwo… - poradzę sobie, jestem inteligentny.
@@feandil1713tak ale nie wejdzie we wszystko… i wtedy jak masz dość ograniczone środowisko to może zacząć się z entuzjazmem i skończyć na pustelnictwie
ale to już jest pseudointeligencja...@@feandil1713
Ja polecam dowiedzieć się co oznacza bycie inteligentnym
Moim zdaniem, założenie, że każda osoba o wysokiej inteligencji dąży do osiągnięcia sukcesu rozumianego jako prestiż, kasa itp., jest błędne. Można być bardzo inteligentnym, lubić zawód handlowca, chcieć mieć święty spokój i bardzo mądre jest podążanie za tym, co nas kręci, bo to da nam prawdziwą satysfakcję i spełnienie. A czy nie o to nam właśnie chodzi? Wartości każdy z nas ma inne :) i niekonieczne oczywiste :) dzięki za ciekawy odcinek 🌼🌼🌼
Najinteligentniejszy człowiek w USA, Christopher Logan IQ 200, mieszka na farmie i hoduję konie.
Trzecia klasa szkoły podstawowej - wynik 152 na teście iq w poradni psychologicznej zniszczył mi dzieciństwo.
Na nagraniu opowiedział Pan całe moje życie.. Jestem ogromnie wdzięczny za uświadomienie kilku, zdawałoby sie, trywialnych kwestii
leci like i sub:)
W 6 klasie miałem 167.Niestety!!! nie miało to wpływu na moje życie.To tylko teorie i statystyki.
@@Andy007-sm7zc Bo inteligencja =/= wiedza, chodzi o logiczne podchodzenie do problemu i ich rozwiązywanie
@@Andy007-sm7zctakie testy nie mają kompletnie sensu i są nie prawdziwe
@@Andy007-sm7zc Ja już u mamy w kuciapce maiłem 334 i to zanim dopłymąłem do jajeczka :)
jak miałe 2 latka mama upściła mnje na glowe i ja jestem na 50 miejscu iq dobry wynik?
wszechstronność i perfekcjonizm staje się udręką …
Czasami do tego stopnia że specjalnie wszystko zawalasz bo jesteś tak pewny siebie że Ci wszystko wolno. Przeciez zawsze wstaniesz. I to jest udręka.
i potem jakis szefuncio ej mam dla ciebie "specjalne zadanie" i juz wiesz ze masz przewalone
Dążenie do perfekcjonizmy nie jest nieodłączną cechą inteligencji. Jak by się chwile zastanowić, to PO CO być perfekcyjnym, PO CO być optymalnym , gdy "suboptyamlnośc" wystarczy.
Zwłaszcza gdy zastanowimy się czym właściwie jest perfekcja i optymalność.
Będąc automatykiem wiem, że optymalny, znaczy osiągający najwyższy "wskaźnik jakości", lecz ten wskaźnik nie jest raz zna zawsze dany, to człowiek decyduje CO właściwie che osiągnąć. Inteligentny człowiek który zdaje sobie sprawę, ze perfekcja nie jest celem, nie ma problemu z nadmiernym perfekcjonizmem. Ten przykład pokazuje, ze sama inteligencja nie wystarcza, kluczowe jest doświadczenie i wiedza. Bo żeby dobrze myśleć trzeba mieć nie tylko czym, ale i O CZYM myśleć.
@@darekgrizzly9133Panowie, Panie, proszę nie tak głośno o moich wadach :)
„Nie ma nic gorszego niż człowiek wykształcony ponad swoją inteligencję” J.Dobrowolski
święta prawda! Sercem Polak, talentem lubelskiej wsi obywatel... Tak mi się skojarzyło :)
Ten film akurat trochę w drugą stronę -> ludzie którzy są znacznie inteligentniejsi niż wymagają tego zadania z którymi mierzą się codziennie.
I to jest tak naprawdę dramat.
Trochę jak np. ludzie ponadprzeciętnie wysocy - wielu ludzi myśli że to fajne, bo mogą sięgać wszędzie bez stołka itd... Podczas gdy oni wiecznie walczą ze światem skonstrułowanym dla ludzi o wzroście między 165 a 190 -> nie ma dla nich ubrań, uderzają się w głowę o przeszkody terenowe, potrzebują specjalnej pościeli czy jakichś niestandardowych wymiarów łóżek.
Tzw ,, Ambitny głupek " który dojebaał sie do koryta
najgorsza rzeczą ludzi nadinteligentnych to jest posiadanie normalnych rodziców (gdy 4-5 latek lepiej myśli od dorosłych z którymi ma styczniść to tragedia)
Bardziej chodzi o środowisko, w jakim się wychowuje.
@@jakiscossack8719 co po środowisku jak rodziece cie izolują (pierwsze kontakty z równiesikami w obowiązkowym przedszkolu) bo tak jest wygodniej
@@bartoszskowronski aha a z nienormalnymi rodzicami dziecko takie mialo by lepiej..?
@@bezimienny9015 z nienormalnymi tzn również nadinteligentnymi to tak,
@@bartoszskowronski czy w twoim szpitalu psychiatrycznym dali juz dostep do internetu czy w innych tez..?
Najpierw należy zdefiniować pojęcie sukcesu a potem ustalić jak postrzegają sukces ludzie wybitni, jak przeciętni a jak idioci. Zapewniam, że wyniki mogą zaskoczyć.
Wbrew pozorom pełne koryto to sukces głównie dla świń. ;)
Dla każdego to może być co innego, każdy może mieć poczucie satysfakcji z innego powodu, gdzie inni wcale by jej nie czuli.
Dokładnie każdy ma inne pojęcie na sukces... Najważniejsze żeby być szczęśliwym w tym co się robi i mając to co się ma. Niestety nie każdy jest super mądry ładny lub silny. I dlatego trzeba znaleźć drogę do własnego sukcesu do własnego szczęścia. Przeżyć życie nie nieżalować i mieć czyste sumienie.
@@Ewelinadopamina definicka sukcesu jest tylko jedna - jest to uporczywa realizacja wartosciowego celu...
@@ideapad7003 Dla mnie wyścig szczurów i pełne koryto nie są wartościami, dla których warto marnować własne, niepowtarzalne życie.
Całkowicie zmieniłem zawód, aby móc realizować własne zainteresowania i mieć na to czas, oraz fundusze.
Słowem klucz jest UMIAR i OSZCZEDNOŚC.
Moją jedną z wielu bolączek jest nadmierna analiza. Zawsze doszukuje się głębszego sensu we wszystkim co robię lub z czym się spotykam.
Czasem mam po prostu ochotę nie myśleć i żyć jak przeciętny zjadacz chleba który cieszy się chociażby z tego, że słoneczko świeci.
Przekopując swoje dawne posty na facebooku (rok 2015 bodajże) napisałem kilka ciekawych przemyśleń, jeden z nich zacytuję poniżej:
"Zauważyłem, że szybko tracę zainteresowanie powierzonymi mi zadaniami, kiedy już przebrnę przez etap uczenia się tego, co mam robić. Monotonia życia pozbawiła mnie złudzeń i sprawia, że się nudzę".
I tu dochodząc do drugiej bolączki, czyli nudy. Wszechobecnego niezadowolenia z życia. Cieżko żyje się w społeczeństwie opartym na konsumpcjoniźmie i parcia na zarabianie majątku, by kupować najnowsze, najlepsze, najszybsze fanty.
Zadając pytanie: wolałbym prace w której zarobie krocie, ale będę wykonywał totalnie bezsensowną (dla mnie) pracę, czy prace w której zarobie tyle o ile, ale będzie dla mnie satysfakcjonująca - oczywiście wybrałbym drugą opcje.
Dlaczego?
By życie miało jakiś sens.
Też tak to widzę, chodzenie do pracy dla pieniędzy i bogacenia się odbiera strasznie poczucie sensu, jakiejś wyższej misji na tej planecie. Mam 25 lat i zadaje sobie pytanie, czy reszta mojego życia to zdobywanie pieniędzy w pracach, które totalnie mnie nie interesują i wydawanie ich na rzeczy materialne które dają tylko chwilę satysfakcji..
Jest pewien błąd logiczny w Twoim myśleniu. Jeżeli dostaniesz pracę w której zrobisz miliony to po 3 latach ja rzucisz i otworzysz biznes który będzie odpowiadał Twoim zainteresowaniom i być może zmieniasz ten świat na lepsze.
Wybierając opcję dwa, przegrywasz, bo Twój intelekt będzie marynowany przez szefa który jest głupszy id Ciebie i nie wie jak go dobrze wykorzystać.
A są może podobne badania osób bardzo inteligentnych ale emocjonalnie? Od dziecka do starości, jak te osoby radziły sobie w małżeństwie, zarobkach czy ogólnym poczucie szczęścia?
.
To by było bardzo ciekawe
+1
Oczywiście że są .Np .Jarosław .
Na Księżycu zaczoł i tam skończy .
Inteligencja emocjonalna jest fejkiem
Ja za dzieciaka uzyskałem 140iq. I w późniejszych latach wykonując sam takie testy parę razy też otrzymywałem podobne wyniki. Jestem alkoholikiem i nie wiele osiągnąłem. Szybko się uczę, ale też szybko tracę zainteresowanie i zmieniam na inne, więc znam się na dużo rzeczach, ale na niczym bardzo dobrze. Jestem super leniem oprócz tego. Ale jestem w miarę wesoły i chyba szczęśliwy.
Bycie alkoholikiem i szczęśliwym się wyklucza, alkohol jest depresantem. Albo nie jesteś szczęśliwy, albo przeceniasz swój stosunek do alkoholu.
Wyjątek potwierdza regułę. Alkoholik się nie przyzna, że nim jest bo spada u niego zdolnośc samokrytyki. A jednak jestem tego świadomy. A poczucie szczęścia jest bardziej złożone, choć może masz rację nie jestem w stanie porównać swojego poziomu szczęścia w stosunku do innych ludzi. Ale zakładając, że najszczęśliwsza chwila mojego życia to 10 a najbardziej nieszczęśliwa 0 to operuje na mniej więcej 6,7 i też taka jest moja średnia.
I feel you... Feel this so fucking hard. :/ :(
Pewne osoby pija czesto pomimo ze sa w szczesliwych zwiazkach, bo poprostu bo lubia pic.
"Ludzie nadinteligentni"
Zauważyłem że spora część filmów na kanale porusza właśnie kwestie inteligencji
Czy to przypadkiem nie tak że każdy chce być inteligentny i takie filmy to efekt potwierdzenia ? A może osoby inteligentne i zarazem takie które są wysoko w poziomie negatywnych emocji szukają wytłumaczenie swojej "inności" ?
Czy popularność takich materiałów nie pokazuje że każdy kto nie potrafi żyć tak jak "inni" czuje się wewnątrz "lepszy" i bardziej wyjątkowy ?
Przydałyby się właśnie filmiki o życiu osób mało inteligentnych i ich problemach.
@@homoxymoronomatura Jeśli dobrze pamiętam, to od IQ zależy szybkość skojarzeń i generalnie logiczne myślenie. Zatem, osoby o niskim IQ będą miały problem właśnie z tym. Myślę, że najbardziej to wychodzi w relacjach międzyludzkich. Gdy z kimś rozmawiasz, to nie masz czasu na zastanawianie się (zazwyczaj) i w takich sytuacjach liczy się szybkość kojarzenia faktów itp. Zapewne miałeś kiedyś taką chwilę, gdy nie wiedziałeś co miał na myśli twój rozmówca, a potem to zrozumiałeś, mimo że potem kontekst wydawał się oczywisty. Takie coś zdarza się każdemu, ale osobom o niższym IQ zwyczajnie częściej. Również takie osoby mogą mieć problemy z rozumieniem memów - w nich również przydają się skojarzenia, a czasami nawet logiczne myślenie. Analogicznie jest ze wszystkim, co wymaga szybkość kojarzenia faktów i logiki, o ile dobrze rozumiem inteligencję.
Komentarz nie został napisany na podstawie badań naukowych, ale tylko na podstawie moich doświadczeń - zwykła opinia.
@@gdfgd5979 dlatego właśnie fajnie byłoby zobaczyć jakieś obiektywne badania na ten temat.
Uwierz stary inteligencja to nie jest nic dobrego, wolałbym być głupi ale szczęśliwy
Co druga osoba w komentarzach pod filmami na tym kanale twierdzi, że jest nadinteligentnym wysokowrażliwym psychopatą xD
Jako osoba ponadprzeciętne inteligentna potwierdzam, że wszystkie zagadnienia omówione w tym filmie to w 100 % prawda. Ukończyłem wymagające liceum, aktualnie mam 22 lata i jestem na dość ścisłym kierunku studiów, ale rzeczywiście mam OGROMNE skłonności do nadmiernego analizowania, rozkładania każdego zagadnienia na czynniki pierwsze, większe skłonności do depresji, stanów lękowych, nie zawsze radzę sobie z presją, krytyką. Ponadprzeciętny umysł jest naprawdę wyjątkowym darem ale trzeba być świadomym wspomnianych w filmie „skutków ubocznych” aby wiedzieć jak radzić sobie w sytuacjach cięższych do przeskoczenia
Świetny materiał ! Dobrze, że o tym mówisz ! 💎
Pamiętaj, że w Stanach wyższa edukacja jest niezwykle kosztowna - sięga nawet setek tysięcy dolarów. Mogło być więc tak, że rodzice inteligentnego dziecka nie mogła sobie pozwolić na to, żeby wysłać go na studia.
Studia nie swiadcza o madrosci czy tym bardziej o inteligencji
@@adamglu20 A słuchałeś filmu nad komentarzami ze zrozumieniem?
Chodzi o to, ze badacze dziwili się, że dzieci bardzo inteligentne często nie kończyły studiów, i do tego jest hipoteza, ze może po prostu nie było ich na to stać. A może nie widziały potrzeby?
Jest to sposób hodowania niedouczonego społeczeństwa, któremu zmanipulowani politycy wcisną każde głupstwo i to się już dzieje. Generalnie musi to w przyszłości doprowadzić do klęski.
@@boguslawszostak1784ja mam IQ wyższe niż przeciętny student i nie mam matury, nigdy nie chciałem iść na studia, zawszę chciałem być przedsiębiorca, czyli studia to tylko strata czasu i pranie mózgu. Ludzie po studiach nie osiągają sukcesów w biznesie, boją się ryzyka.
@@boguslawszostak1784 jakbyś miał otwarty umysł to może byś zrozumiał, że wcale nie muszę odnosić się do filmu
Jakbym słyszał coś osobie, chociaż wcale nie jestem przekonany, czy jestem na tyle inteligentny. Z pewnością brakuje mi systematyczności i ciągle jestem nie w pełni zadowolony z efektów swoich działań. W szkole nie miałem ochoty na naukę, ponieważ przechodziłem z klasy do klasy nie robiąc zupełnie nic bez większego wysiłku, na przeciętnych ocenach, zadowalając się tymi nieco lepszymi z przedmiotów, które mnie choć trochę interesowały. Często czułem się inny i trochę obok, choć nie byłem odludkiem i miałem grono znajomych. Zawsze lubiłem czytać i interesowało mnie bardzo wiele zagadnień z wielu dziedzin, ale najczęściej nie tych, których akurat musiałem się uczyć. Często rozmyślałem na wiele tematów, snułem różne planty, lecz czynniki "obiektywne" ostatecznie odwodziły mnie od ich realizacji. Mam w sobie ciekawość świata i chęć analizy przyczyn rzeczy, czasem mam wrażenie, że zajmuje się zbyt wieloma rzeczami na raz i nie potrafię dokonać selekcji aby z czegoś zrezygnować. Mam przez to wrażenie, że rozmieniam się na drobne co w połączeniu z brakiem systematyczności i wytrwałości nie pozwala mi w żadnej z tych dziedzin odnieść sukcesu. To z kolei rodzi wiele frustracji. To tylko nieliczne przykłady, spośród tych, z którymi mógłbym się utożsamić. Pozdrawiam :)
Największym powodem dlaczego oglądam twoje filmy jest to ,że zawsze moge liczyć na dawkę dobrej zabawy czytając konentarze ludzi uważających się za inteligentnych
:D
Ale masz ubaw !! A z.czego?
A sam uważasz się za inteligentnego?
Tak, i te ich wyszukane słowa XD myślą, że inteligentny tylko posługuje się wyszukanymi słownikowymi słowami.
@@neuroscopy gdzie tak napisałem? XDD
W ciągu swojego życia napotkałem kilka wybitnie inteligentnych jednostek. Jaka jest moja obserwacja? Większość była aspołeczna, miewali skrajne zachowania - łatwo się irytowali, "zagotowywali", albo popadali w totalny spokój, nie byli w związkach - bądź szybko ich związki się rozpadały, byli trudnymi ludźmi w obcowaniu oraz mówiąc potocznie byli po prostu... "dziwni". Powiedzenie, że od szaleństwa do geniuszu dzieli bardzo cienka linia jest jak najbardziej prawdziwe.
totalnie ja XD, tak łatwo się denerwuje ze to jest jakiś hit i czasem serio myślę czy mam jakiegos asbergera czy coś (wg psychologa mam 147IQ i nie mam żadnego zespolu) jednak czasem nie wiem jak wpłynąć na siebie by zachowywać się wedle norm społecznych, nawet w błachych sprawach
System szkolnictwa niszczy inteligętne dzieci. Nie wykorzystuje ich potencjału, nie pomaga im rozwijać zdolności a wręcz tłamsi inteligentne dzieci. Tłumi chęć rozwoju, równa wszystkich w dół do średniej. Tak by byli dobrymi wykonawcami poleceń, pracownikami korporacji i posłusznymi obywatelami wykonującymi polecenia władzy.
Najbardziej czuję się pokrzywdzony, że system edukacji jest destrukcyjny dla myślenia "Out of the box". Mimo wysokiej inteligencji i kreatywności często łapie sam siebie, że myślę schematami utrwalonymi przez 17 lat nauki...
25 lat życia, rok psychoterapii i mimo to ten odcinek dał mi bardzo do myślenia na temat wielu sytuacji w moim życiu. Jestem za niego bardzo wdzięczna i na pewno zgłębię temat, ale jeśli powstanie coś na temat tego jak z kolei to wszystko przezwyciężyć, to jestem pierwsza w kolejce! 💕
54 lata życia, 17 lat w korporacji. Kasa szczęścia nie daje, nie warto. Sukces to nie pieniądze, inteligentni wiedzą o tym wcześniej. Pieniądze to nie cel, a środek pozwalający osiągnąć niezależność.
Z tym nie walczysz- to odpuszczasz. Just po prostu.
Pozdro600
Przeczytaj książkę inteligencja emocjonalna tam masz odpowiedzi na wszystkie Twoje pytania.
Rozleniwienie to coś co zaczęło się u mnie objawiać w ostatnich klasach gimnazjum a teraz na końcu studiów to dla mnie plaga.
Zgadzam się z punktem drugim. Sam zawsze mówiłem, że "skoro nawet komuś takiemu, jak ja udało się czegoś dokonać, to oznacza, że było to wręcz trywialne"
Haha, poprawiłeś mi tym humor. Kopernik gdy wpadł na to że Ziemia nie jest centrum wszechświata pewnie miał podobne przemyślenia.
"Odnieść sukces zawodowy"
To ma być wyznacznik inteligencji?
Czy ów, który wykoncypował taką miarę podał argumenty dla niej?
Największym sukcesem jest "ŚWIĘTY SPOKÓJ", i zrobię wszystko, żeby ten stan utrzymać.
W moim otoczeniu karierę robią koleżanki, które zwierzając się ,mówią że mają zerowe poczucie wartości, pochodzą z dysfunkcyjnych ,a nawet patologicznych rodzin i za wszelką cenę muszą udowodnić całemu światu, że są coś warte. Ostatnio moja serdeczną przyjaciółka poprosiła o pomoc przy pracy doktorskiej, a ja mam tylko średnie i ... święty spokój.
Można by nawet się upierać że matełusz morawiecki ps. pinokio, odniósł wielkie sukcesy zawodowe.
dla mnie problemem było to że jak ludzie dowiadywali się że mam dobre wyniki w testach przestawali mnie traktować jak dziecko a przecież inteligentny nie jest równoznaczne z dojrzały
przez to mam poczucie że straciłam sporo z bycia dzieckiem
Ja swe dzieci też traktuje poważnie i nie mówię do nich tonem głosu jak do kosmitów. Nie widzę nic w tym złego.
@@slawomirlech950 jest roznica po miedzy traktowa powaznym a nie nie uznawaniem ze jest sie dzieckiem
@@terkapio9285 nie sądzę. Moi rodzice nie mieli w ogóle dzieciństwa, od najmłodszych lat pracowali na gospodarstwie, rano do szkoły a po szkole do pracy do wieczora. Moja mama wspomina, że za dziecka tylko raz pojechała na obóz czyli wakacje, bo zawsze pracowała.
I moi rodzice to najlepsze pokolenie, wszyscy moi wujkowie i ciotki mają własny biznes i ciężko pracują. Gdy patrzę na moje pokolenie to wśród moich znajomych ze szkoły jestem jedyny przedsiębiorcą.
@@slawomirlech950 nie niejest a jesli ty takntraktukesz swoje dzieci to je krzywdzisz
@@terkapio9285 to jest paradoks rodzicielstwa, czym więcej swojemu dziecku dasz to tym bardziej je krzywdzisz, bo dzieci wychowane pod kloszem we warunkach cieplarnianych, rozpieszczone, nie radzą sobie w dorosłym życiu i są ciężarem dla społeczeństwa.
Wygląda Pan jeszcze lepiej niż miesiąc , dwa miesiące temu :) Skladam wyrazy szacunku i podziwu :)
Bardzo ciekawy program. Dziękuję.
Zwróciłem uwagę, że dotyczy 2% populacji. Czyli dość wąskiej grupy. Z drugiej strony te 2% jest porównywane i oceniane przez pozostałe 98%. Mogą czuć się niekomfortowo. Na marginesie. Moga próbować wtopić się w tłum.
Ludzie wysoko inteligentni oceniani są pod kątem tego jak im poszło w 'normalnym' życiu. A przecież oni nie są 'normalni'. Być może nie przystają do norm wyznaczonych przez te 98%? Na dodatek wychowywani są i uczeni przez ludzi i w otoczeniu ludzi z puli 98% - statystycznie. Wg mnie system edukacji polega na równaniu w dół, a co najwyżej uśrednianiu. Jak reagują nauczyciele gdy dziecko 'łapie w lot' albo wręcz wie/rozumie więcej niż oni? Jak reagują uczniowie na 'wymądrzającego' się kolegę/koleżankę? Podobnie z rodzicami. Jakie muszą panować warunki w domu gdzie dziecko wie i rozumie więcej niż jego 'zwykli' rodzice? Jak rodzice reagują gdy dziecko wykazuje, że nie mają racji?
Być może dobrym pomysłem jest pociągnięcie tematu i kolejny program dla rodziców - co zrobić, jak pokierować, jak wychować wysoko inteligentne dziecko? Może nauczyciele też z niego skorzystają?
Osoby bardzo inteligentne mają trudno w szkole, nie potrafią ukrywać własnych możliwości, ale muszą w jakiś sposób zrównywać się z innymi uczniami. Takie wybitne osoby można poznać np. po ocenach, będą w większości oceny binarne: 1 albo 6.
Dobrą drogą jest maska "błazna", doskonale się sprawdza w początkowym okresie nauczania, jednak szkolą średnia wymaga zmiany tej "maski" i de facto pewnego rodzaju izolacji od grupy. Przechodziłem wszystkie te etapy ,najważniejszą rzeczą która pomaga w życiu jest szybka nauka profesjonalnej psychologii, to spore przekleństwo gdy nauczysz się czytać w ludzkich głowach, utrudnia np. związek z partnerem/partnerką ale pomaga odnieść sukces np. założyć firmę, negocjować kontrakty itp.
Ważne jest też poznać samego siebie, podstawą jest poznanie własnych wad, ograniczeń i nie pchanie się w te rejony wiedzy / umiejętności tylko po to aby "skasować" te ograniczenia. Warto mieć jakieś obszary w których nie jesteśmy geniuszami, warto je ZACHOWAĆ :)
Teraz nagle każdy po obejrzeniu utożsamia się z wysoka inteligencja gdzie wielu brakuje do inteligencji w ogóle …a tym bardziej wysokiej … kocham czytać komentarze 😂🙈🤫🙏🏽
Na pewno nagle i każdy? Większość jest głupia, ale komentarze na tym kanale mogą być pisane przez grupę odmienna i mądrzejszą od większości. I wszyscy mają czuć się gorsi czy udawać skromnych?
wydaje mi się, że większość osób pod takimi materiałami szuka dyskusji; może formy zrozumienia zjawisk, które doświadczają i raczej skłaniałbym się do tego, że większość szuka odpowiedzi niż podbicia swojego ego jakimś skomplikowanym zdaniem które ma potwierdzać inteligencję (czy coś takiego). To nie chodzi o utożsamianie się z wysoką inteligencją albo podejrzewanie, że teraz wypowiadają się same osoby pozujące na takie. Jesteśmy w ''internetierach'' i nie ma co tutaj diagnozować kto jest a kto nie. Jednak raczej to osoba która nie rozumie tego co się z nią dzieje albo osoba, która nie rozumie co się dzieje z taką osobą inteligentną potrzebuje dyskusji w tych tematach gdzie przy innych filmach nawet nie pomyśli o zostawieniu komentarza czy nawet o ich czytaniu. Pozdrawiam ślicznie i jeszcze dodam, że nie neguję tego co mówisz. Myślę po prostu że sam temat jest gorący przede wszystkim dla osób których ten temat jakoś dotyczy... raczej.
Hmm dużo w tym racji ale trzeba przesiać ziarno od plewu czytając :)
dokładnie xd +1, zlot inteligentów pod takimi filmami zawsze bawi
656 komentarzy na 114 000 wyświetleń.... no to rzeczywiście "każdy"
Ja po swojej rodzinie (każdy z IQ > 130) widzę, że dużym problemem wśród osób inteligentnych jest brak specjalizacji - skoro radzimy sobie z przyswojeniem wiedzy z dowolnej dziedziny to od dziecka to robimy i później mamy wiedzę przydatną w 1 z 10, ale nie w życiu zawodowym.
Inna sprawa to fakt, że szkoła jest destrukcyjna dla osób inteligentnych - jeśli całą edukację podstawową nie ucząc się nic masz oceny między 4/5, to wiedz, że nie będziesz potrafił uczyć się w przyszłości. Problemem wychowania inteligentnego człowieka jest to, że rodzice nie kierują oczekiwań na spełnianie się w jakiejś pasji, a w szkole - gdzie otoczony będzie różnymi dziećmi.
Kolejna rzecz, którą zauważyłem - ludzie inteligentni mają często problem z inteligencją emocjonalną, bo po prostu większość decyzji podejmowali na bazie inteligencji matematycznej (logice).
Ja myślę że jestem dość inteligentny ,ale mam inny problem niż wy. Interesuje sie wieloma rzeczami i nie mam na wszystkie czasu , więc zamiast zrobić 1 z 8 czynności nie robie nic.
Ciężko mi określić czy jestem inteligentna czy nie, myślę że takie opinie przychodzą z zewnętrza. Ale akurat inteligencję emocjonalną mam rozwiniętą aż nadto, jednak potrafię podejmować decyzje wedle logiki, bez emocji, bez wewnętrznego głosu bolącego serca, oraz sabotującego mózgu i ego "a bo ja chcę to, to znajdę argumenty na siłę a zignoruję zimne fakty", przez co myślałam że twardo stąpam po ziemi, ale jednak zbierałam na garba te kamienie po drodze. Co do szkolnych lat, nie pamiętam, bym musiała uczyć się do większości egzaminów, wystarczyło że byłam na zajęciach, co do tej pory się nie zmieniło, dalej chłonę wiedzę jak gąbka, o ile mam do niej niezmącony dostęp, więc nie rozumiem Twojego punktu widzenia w tej kwestii. Szkoła bardzo ogranicza i uczy, że masz się podporządkowac w każdym względzie systemowi- another brick in the wall ;) (nawet zewnętrznemu, jaki by nie był, my Polacy chyba już mamy to we krwi.. A ponoć jesteśmy narodem wojowników, historia mówi sama za siebie. Przecież nie istnieliśmy na mapie 123 lata, a jednak byliśmy). Ale wydaje mi się, że dzieciaki inteligentne o tym wiedzą i widzą jak jest, po prostu mają do tego dystans, zdają papierki i robią tak czy siak swoje, idą za marzeniami ( bo trzeba żyć a nie egzystować, chyba każdy tego pragnie) co nie zmienia faktu, że system szkolnictwa powinien być zreformowany- nie by robić pod zj..any klucz, ale by skłaniać do myślenia "poza pudełkiem", by szukać alternatywnych dróg rozwiązywania problemow, dzieciaki powinny dodatkowo mieć luźne zajęcia z psychologiem, by rozwijać ich potencjał, poczucie własnej wartości, uczyć właśnie inteligencji emocjonalnej, uczyć tego, czego może nie dostają w domu, uczyć zdrowego reagowania i radzenia sobie z problemami, życia w relacjach i społeczności, działania dla dobra własnego i wspólnego- to nasza przyszłość, ale to tylko moja opinia
Mam 128 iq. I ja mam taki problem, czuje i zdaje sobie sprawe, że kogoś zranie mówiąc mu np. ze źle się ubrał, podczas gdy tej osobie podoba sie własny ubiór i się starała bardzo zeby wygladac jak najlepiej. I wtedy zaczyna sie ogromna walka mozg kontra serce(tak wiem procesy dotyczące uczuć tez odbywaja sie w mozgu, serce to przenośnia). I roznie to się kończy, zazwyczaj dostosowuje sie do osoby, ale czesciej mowie w prost. Dla mnie to jest pierd*la, a dla niektórych osób taka informacja wyssysa z nich cale zycie. Moim zdaniem jako osoby z wyższym iq powinniśmy czasem zrozumiec wartości innych ludzi, bo choć dla nas błache, tak dla innych to cale życie. Tak jak nasze iq czesto jest dla nas bardzo ważne.
Przeciez IQ mozna badać, tego sie nie „podejżewa”🙈
@@annaszczesliwy451 czyli zanim naskrobałam ten komentarz, mogłam pomyśleć i się przebadać, żeby pani Anna Szczęśliwy była szczesliwa XD oj jaka ja niemądra, a czy psychotest z twarzoksiazki wystarczy? Bo o 2 w nocy tak trochu ciężko w inny sposob
Jeśli pierwszym kryterium oceny inteligencji jest pryzmat dobrze płatnej pracy to jest to błędne założenie.
No tak. Wówczas Lewandowski i Ronaldo to największe geniusze intelektualne.
@@slawomirlech950 to sportowcy.
Największą pułapką jest to, że większość ludzi uważa, ze to film akurat o nich ;)
😂 komentarz złoto !
Zachęcam do kompresji ścieżek audio w nagraniach, ponieważ momentami mówi Pan donośnym głosem przeplatając to niemalże szeptem. Na pewno będzie to przyjemniejsze w odbiorze. Materiał bardzo interesujący.
Bawi mnie, że ludzie, często i badacze oceniają sukces przez pryzmat zgromadzonego majątku. Otóż, (może nie geniusz ale dość nadprzecietnie inteligenta osoba) ja posiadając 140iq oceniam sukces na podstawie wskaźnika uśmiechów na minutę.
Samo to, czy miałbym wille 2000m2 z 10 superautami w garażu sprawiłoby mi przyjemnosc na chwilę. Sukces w moim mniemaniu jest wtedy, gdy wstaje rano i stwierdzam, że jestem dobrym człowiekiem i mam wokół siebie kochających ludzi oraz wiem, że prowadzę ciekawe życie. Rzeczy materialne oczywiście są ważne, ale do pewnego stopnia.
Podstawowym problemem jest, że dzieci/ludzie z wysoką inteligencją badane są przez osoby "przeciętnie inteligentne" (120-130 IQ) ... Jak również fakt, że ludzie z wysoką inteligencją muszą jednak żyć pomiędzy całą resztą. Aby dać takim ludziom szansę, należałoby pozwolić osobom o IQ 140+ w ogóle ustalić standardy i dopiero wg tych standardów dawać szanse dzieciom o "wysokiej inteligencji" (~140-150+IQ). Nie bez powodu największe sukcesy na Wall Street osiągają osoby z "Borderline" i IQ ~125-130 - Ci jeszcze w miarę mają jakąś tam komunikację z "ogółem", a jednak ten "ogół" wyprzedzają. Powyżej 130 IQ zaczyna się prawie totalna alienacja. Nie można dziecku o IQ 150 powiedzieć, że jest wybitnie inteligentne, a potem wrzucić je z powrotem do społeczeństwa. To jakby przez pierwsze 3 lata życia dziecko wychowywać wśród ludzi, a potem wrzucić je do dżungli z gorylami... .... ... Minusem takiego podejścia jest, że osoby z IQ
Jakże prawdziwe.
Dobre. Dobre i słuszne.
Przeceniasz swój intelekt. Jeżeli ktoś na IQ 180 to nie oznacza że jest 3 razy mądrzejszy od Aborygena z IQ 60, tylko, że szybciej przetwarza informacje i co za tym idzie rozważa więcej wariantów. Aborygen jest w stanie dojść do takich samych wniosków tylko potrzebuję więcej czasu by myśleć na dany temat.
Przykład Albert Einstein naj zdolnuejsza osoba jaka się urodziła na tej planecie a miał IQ tylko 160. Dzisiaj mamy koło 10 osób które mają IQ ponad 200 i żadna z nich nic nie odkryła, są kompletnie bezużyteczni dla ludzkości. Można mieć IQ 230 i być idiotą, tak samo jak można mieć najszybszego smartfona na świecie i używać go fo oglądania stron porno.
@@slawomirlech950 Osoba z IQ 60 to może mieć problemy z dodawaniem ... a nie "dochodzić to tych samych wniosków"...
@@damiang4787 chyba nie masz dzieci w domu. Moja córka 4 łata potrafi liczyć do 20 i mówi w dwóch językach. Przypomnę że średnie IQ 4 latka to pomiędzy 5-20.
Moje IQ wynosi 156 w skali Cattella. Plasuje mnie to w górnym 1% populacji. Jestem członkiem Mensy. Od małego wywierana była na mnie presja ze strony ojca pod kątem wyników w nauce. Czy osiągnąłem sukces zawodowy? Jak najbardziej. Natomiast ja traktuję inteligencję jak otwartą furtkę, za którą skrywa się długa, kręta i wyboista droga. Można się w ogóle nie zdecydować podążać tą drogą. Można również zaniechać podróży na pewnym etapie. Jest jednak szansa dotarcia do celu. Ja osobiście dotarłem do tego celu, ale powiem szczerze, że nie jestem pewny czy zdecydowałbym się ponownie przebyć taką podróż. Wydaje mi się, że łatwiej jest żyć osobom o przeciętnym IQ. Pozdrawiam.
P.S. Jeśli macie jakieś pytania to śmiało. Fakt, jedna osoba to żadna próbka testowa, ale zawsze to więcej niż zero.
Poproszę o Twoją radę życiową dla nieco mniej inteligentnych od osoby z wyższej ligi. Tutaj 136. I pytanie: czy wg Ciebie da się dostać z takiego poziomu na 150+?
@@digitalizer4870 Da się. IQ jest zmienne w pewnych granicach. Poza tym wynik może zależeć od tak prozaicznej kwestii jak wyspanie i wypoczęcie. Uważam, że fluktuacje na poziomie kilku-kilkunastu punktów są realne. Stymuluj mózg, rozwijaj się a na koniec porządnie się wyśpij i ponów test.
@fairyffine Czesc napisz na g r o u p o n malpka i n t e r i a p l.
@fairyffine musialem w takiej formie podac maila bo w przeciwnym wypadku koment znika do 60s.
No no i kolejny... elita... ,,jestem nadinteligentny , ale wolałbym być przeciętny, no cóż, ubolewam z powodu konieczności życia z wielkim intelektem, trzeba mi współczuć i jednocześnie zazdrościć" tak właśnie wygląd pisanie takich jak ty w skróconej i konkretnej wersji. Ale świetnie że zdałeś teścik, ułożyłeś klocki ?
Niesamowicie mnie wypunktowałeś. Sam dostaje w testach wyniki między 125 a 165 i z trudem po latach dochodzę do tego wszystkiego o czym piszesz.
Dla mnie "największym" odkryciem jest, że wnioski, które dla mnie są oczywiste - dla wielu są nie tylko trudno dostępne, ale wręcz odrzucane - widzę niejednokrotnie gdzie ktoś z trudem próbuje wytłumaczyć jakieś zagadnienie, które dla mnie jest oczywiste i nie bardzo rozumiem, dlaczego ktoś się tym w ogóle zajmuje.
Jednocześnie - ogrom czasu zajmuje mi komunikacja z ludźmi, bo o ile wielu kolegów z mojego otoczenia rozumie mnie bez specjalnego ględzenia, o tyle masa innych ludzi wydaje się nie być w ogóle w stanie zrozumieć rzeczy które staram się im przekazać, albo przerywa mój wywód tryumfalnie mówiąc, że "teraz rozumieją" co mam do przekazania, podczas gdy ja tylko zakreślałem ramy tego co "już w sumie wiemy" i z czego wychodzę w moich rozważaniach. To jest naprawdę męczące być "dwa kroki" do przodu, i mierzyć się z kompletnie innym zestawem wyzwań społecznych.
I zajeło mi to jakieś 30 pare lat, żeby zrozumieć, że reszta potrzebuje statystycznie znacznie więcej czasu niż ja.
Jednocześnie - to budzi lenistwo, bo większość problemów jest dla mnie po prostu niezbyt wymagająca i wręcz nudna w swojej prostocie.
I zaniedbywana przez niski poziom trudności. Po latach okazuje się że wszystko zostało zaniedbane, bo w życiu mało jest trudnych wyzwań. Większość jest żmudnych i nudnych, ale nie trudnych.
Ok podziel się tymi przemyśleniami. Co potrzeba by pchnąć naszą cywilizację do przodu, by zapanował wszechobecny dobrobyt?
@@slawomirlech950 no widzisz? Właśnie o tym piszę.
0 zrozumienia, sama szydera + na twoje pytanie nie da się odpowiedzieć w krótkim komentarzu. A najgorsze, że nie wiem czy robisz to specjalnie czy jaki masz w tym cel?
Ostatecznie - skąd wiesz, ze w ogóle o tym myślę i uważam, że to jest jakiśtam cel w ogóle warty osiągnięcia? Tzw. "wszechobecny dobrobyt" to pewna utopia, która nie tylko rodzi masę nowych problemów (nawet jeśli teoretycznie byłaby możliwa do osiągnięcia), ale przede wszystkim kłóci się z naturą ludzką (i naturą w ogóle).
@@korniszon68 to nie była szydera, wyluzuj chłopie boś pospinany, a nikt cię tutaj nie atakuje.
Dobrobyt jest niemożliwy? A to ciekawe, to znaczy że nie potrzebna nam elektryczność, bierzaca wodą i możemy żyć jak indianie w puszczy amazońskiej?
@@slawomirlech950 no ale spójrz na najbogatsze społeczeństwa. W takiej np Szwajcarii 47% ludzi żyje od pierwszego do pierwszego, choć pieniędzy im nie brakuje.
Zwycięzcy loterii w większości wydaja wszystko i po jakimś czasie znów są biedni. Wielu ludzi zyje w ten sposób - konsumpcja ponad miarę a potem płacz, ze są biedni. Ostatrcznie jak masz co do garnka włożyć, reszta jest zbyteczna - kwestia perspektywy.
Oczywiście to duże uproszczenie na potrzeby komentarzy, ale większości ludzi po prostu zawsze będzie miało inne priorytety i po linii najmniejszego oporu koncentrować się na uciechach.
Więc pytanie czy ludzie tego w ogóld chcą i będą w stanie wykorzystać? No a jeśli już - co to w ogóle znaczy dla ciebie? Ludzkość w obecnym kształcie codziennie w zasadzie robi coś przełomowego/rozwojowego i wystarczy spojrzeć 5 czy 10 lat wstecz żeby pojąć jak wiele i jak szybko się zmienia...
No a ludziom ciągle mało. Takie błędne koło rozwoju. Jak ludzie biegali z maczugami, to mieli problem, ze nieostre, więc wymyślili miecze jak mieli miecze, to był problem ze mogli dostać strzałą z łuku etc. Ten wyścig nie ma końca i kryteria zmieniają się za każdym razem gdy tylko zmienia się otoczenie.
Witaj, bardzo sie ciesze, ze dowiedzialam sie o tych pulapkach wysokiej IQ. Nagle otworzylam oczy i zrozumialam skad biora sie u mnie problemy. Mieszkam w Niemczech i od wielu lat pracuje ponizej moich kwalifikacji czy tez moich mozliwosci. Skonczylam studia w Polsce i ciagle czegos sie douczalam, tez w Niemczech. Zycie potoczylo mi sie inaczej niz myslalam, wiec musialam podejmowac takie prace jakie na szybko byly mozliwe zeby zarobic ny zycie dla mnie i dzieci. Prace zmienialam czesto, gdyz nigdy nie potrafilam zintegrowac sie z ludzmi. Nie chodzi o to, ze to byli glownie bardzo prosci ludzie, niewksztalceni, ale o to ze ja sama nie potrafilam z nimi rozmawiac i zbudowyc minimalnej wiezi, mimo moich duzych staran. Kiedys musialam napisac zyciorys z ostatnich 5 lat pracy dla jekiejs powaznej firmy i wyszlo, ze w tym czasie prace zmienialam az 9 razy. Dla mnie samej jest to wielki problem, dlatego, ze wlasciwie wszedzie mam problemy komunikacyjne, nie potrafie uzywac "small talk", takie potrzebne narzedzie w pracy. Poza tym mam wnikliwy umysl i bardzo szybko wiem i potrafie oceniec ludzkie zamiary i to co ma pod skora. Mysle oczami i nie moge tego sie pozbyc: widze i wiem, a moj mozg caly czas analizuje. Zdawalam sobie zawsze sprawe z tego ze mam potencjal, gdyz uczylam sie wielu rzeczy, przedmiotow, nowach wyzwan bardzo szybko. Dzisiaj mam juz wiele lat i gdybym dawno temu wiedziala na czym polega problem takich ludzi jak ja, gdybym obejrzala ten film/video wczesniej, na pewno moje zycie mogloby wygladac zupelnie inaczej niz ustawiczna walka o byt.
Tak - mam kilka spostrzeżeń. To problemy decyzyjne związane z perspektywami w długotrwałym planowaniu, a także skłonności do podjęcia decyzji na zasadzie doświadczenia tzn. jeśli podejmę tę decyzję to wiadomo co się stanie i jest to mniej ciekawe niż podjęcie decyzji, która jest niewiadomą w skutkach a tym samym ciekawsza jako wyzwanie...
To nie inteligencja tylko ograniczona skłonność do ryzyka lub małe pole do manewru. Inteligentni mają właśnie problem z tym, że nie wiedzą co się stanie i wiedzą, że tak jest, więc ciężej im się oszukać, że będzie dobrze. Zanim podejmą trafna decyzję biorą pod uwagę potencjalne przeszkody i ciężko przyjąć konkretną interpretację świata iw nią uwierzyć. Inteligentni czesto tracą możliwość pragnienia czegoś takiego co uważają za dobre. Inteligencja wcale nie oznacza wykonywania skomplikowanych obliczeń ani łatwego zapamiętywania. Właściwie to polega na umiejętności nie dawania się oszukiwać, a ludzie domyslnie żyją w kłamstwie bo to wygodne. Prawda na swój sposób rozbraja człowieka, a okłamywanie się daje duża siłę i swobodę. Życie w kłamstwie jest jakby gra w grę i cieszenie się światem fantazji, a inteligentny widzi ograniczenia tej gry. Jej powtarzalność, infantylność i bezcelowość. Cyrkowiec jeździ po świecie i doświadcza tych samych reakcji ludzi i się z tego cieszy. Ktoś chce wpływać na te reakcje i się bawi i dopiero wtedy osiąga satysfakcję. A dla mnie moment kiedy się ją osiąga jest tylko chwilą w której ktoś przestał myśleć, a inteligencja oznacza myślenie nad tym do skutku.
@Karolina Donagala i co to ma wspólnego z tematem?
Bez sensu
@@raymondaron5496 może i dla niektórych to sensu nie ma, ale przynajmniej nie ma też nudy 🤣
@@magorzatatopka4359 Tak,to prawda
Oglądając ten materiał czułem się jak byś czytał mnie jak książkę. Miewam praktycznie wszystkie problemy o których wspominasz.
Nie byku bronie się po prostu wydaje że jesteś inteligentny.
Dopiero czytając poniższe komentarze zorientowałam się jak inteligentne mamy społeczeństwo. 80% pękło.
Jestes blisko, ja kiedys myslalem ze ludzie sa az tak zlosliwi a okazuje sie ze sa glupi co tez podejrzewalem az wyczytalem kilkanascie lat temu jacys tam naukowcy odkryli ze 93% to matoly a tylko 7% ludzi jest normalnych (inteligentnych) wtedy zrozumialem dlaczego ja sie z ludzmi nie rozumiem choc wlasnie podejrzewalem ze o to chodzi ale nie wiedzialem ze az tylu jest kretynow, tez myslalem ze z 70-80% a okazuje sie ze 93% i to by sie zgadzalo z moich oibserwacji ale nie moglem uwierzyc ze az tylu.
posiadasz może link do badań ,,jakiś tam" naukowców?@@bezimienny9015
u nas średnia w Polsce iq to 99, to jest już połowa maksymalnej wartości, wysoka inteligencja jest tylko 36 punktów wyżej
Toć to dotyczy wszystkich ludzi nie koniecznie nad inteligentnych. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach gdy można na necie zobaczyć co potrafią ludzie a co się samemu potrafi :)
Ja zawsze, będąc jeszcze w wieku licealnym, czy później, gdy byłem na studiach miałem wielu znajomych z kręgu osób właśnie bardzo inteligentnych i szczerze współczuje takim osobom- sami nakładali na siebie taką presję, że szok. Byli wiecznie niezadowoleni ze swoich osiągnięć. U mnie, w szkołach których byłem osoby z tzw. wysoką inteligencją mieli gorzej od tych z mniejszą inteligencją. Ci z większą non stop musieli udowadniać, że są lepsi od innych ludzi, praktycznie cały czas była na nich nakładana presja, często wręcz gigantyczna. Ja nie byłem nigdy taką osobą i miałem w latach szkolnych z reguły łatwiej.
Skąd wiesz że byli inteligentni?
@@mikolaj8322 Mogę domniemać, że byli inteligentni, gdyż mieli odpowiedź na praktycznie każde pytanie zadane przez nauczyciela, poza tym strasznie szybko, płynnie kojarzyli fakty. O dziwo za to wszystko nie spotykała ich w szkole nagroda, tylko odwrotnie- musieli non stop swoją wiedzę udowadniać.
Ad vocem, aby nie wpaść w cytowaną pułapkę dobre jest stosowanie m.in. tzw. aurea mediocritas - złoty środek , a więc dystansu do siebie i innych osób. Dziękuję za interesujący wykład. Ile jeszcze nie wiemy i ilu jeszcze rzeczy jesteśmy niewiadomi.
Bardzo mądrze i rzetelnie omawiasz temety
miło sie słucha :)
Myślę, że napewno błędem ludzi którzy uważają się za inteligentnych, jest poszukiwanie informacji o swoich błędach u "proroków" na youtube. Wynika to ze strachu przed tym, że popełnili jakiś błąd, ale ktoś ich uratuje bo powie im jaki
Cześć Łukasz, dzięki za to że udostępniasz to na TH-cam. Pomagasz mi zrozumieć samego siebie, twoje filmy były zawsze kiedy potrzebowałem czy to złapać kontekst, czy zachęcić do wgłębienie się w swoją głowę. Dzięki, czekam na kolejne filmy 🙂
Świetnie się tego słucha, szczególnie ze świadomością w ileż to "pułapek" się wpadło a w jak mało nie 🙂
Sukces to miara określana przez przeciętnych ludzi więc dla nieprzeciętnych (nienormalnych) te wartości są inne. Dywagowanie nad sukcesem ludzi ponadprzecietnych przez przeciętnych mija się z celem.
Otóż to. Wskaźnik majątku, jako wyjaśniająca sukcesu jest beznadziejny, tak samo jak demokracja, gdzie osoba nie rozumiejąca kompletnie co się dzieje i wybierająca na podstawie zasłyszanych opinii na fb ma głos równy profesorowi, znawcy etc. Przy propagandowej telewizji mimo tego, że teoretycznie prawo głosu ma 100% obywateli, to ok. 20% mówi bardziej swoim niż innych głosem
Należę do ludzi bardzo inteligentnych, którzy nie osiągnęli ani zawodowego, ani osobistego sukcesu. Nigdy nie byłem i teraz też nie jestem szczęśliwy (tak, jak to coś pojmuję), ani nawet usatysfakcjonowany z czegokolwiek, co w życiu zrobiłem. W moim przypadku, chyba najbardziej z wyżej wymienionych, zaważył błąd piąty, czyli nadmierny indywidualizm.
Długo nie zdawałem sobie sprawy z tego, że posiadam inteligencję na takim poziomie, jakiego nie posiadają inni. Wydawało mi się, że inni powinni być na podobnym poziomie, co mój, ale prawie od zawsze nie było między nami odpowiedniej komunikacji. O moim rzeczywistym poziomie inteligencji obiektywnie dowiedziałem się, kiedy miałem okazję poddać się profesjonalnemu wieloaspektowemu badaniu. Dostałem kilka testów z różnymi zadaniami do rozwiązania, z rosnącą trudnością. Skończyłem ich rozwiązywanie na długo przez wyznaczonym na to czasem. Potem trochę zabawnie i zaskakująco dla mnie potoczyła się moja rozmowa z przeprowadzającym badanie i prezentującym jego wyniki. Najpierw powiedział mi, że mój wynik nie pasuje do mojego wykształcenia (Podałem, że mam uniwersyteckie, bo takie również miałem.) Pomyślałem wtedy, że widocznie osiągnąłem niskie wyniki przez to, że niefrasobliwie za szybko oddałem te rozwiązane testy, zamiast dokładniej je przemyśleć. Ale okazało się, że on, w swojej dosyć już długiej działalności związanej z takimi badaniami, nigdy nie spotkał osoby z uniwersyteckim wykształceniem o tak wysokiej inteligencji, jaką się wykazałem w badaniu. Powiedział mi, że takie osoby zdarzają się na/po uczelniach technicznych. Pamiętam, że to stwierdzenie mnie zaskoczyło, ponieważ nie sądziłem, że proporcje inteligencji tak się rozkładają. Ale, pomimo tej obiektywnej weryfikacji, jeszcze przez lata nie docierało do mnie, że moje życiowe niepowodzenia w dużej mierze wynikają z dość zasadniczo innego postrzegania otaczającej rzeczywistości w porównaniu z innymi, co zwykle prowadziło do braku właściwego porozumienia i w rezultacie skazywało mnie to jakąś tam samotność (Niemniej, własną rodzinę jakoś założyłem:) ). Ta konstatacja przyszła dopiero stosunkowo niedawno (można powiedzieć, że na stare lata), ale i tak wcale to nie ułatwia mi życia. Kiedy coś mówię, czy piszę, to zwykle nie jest to właściwie rozumiane, a nierzadko, zwłaszcza początkowo, spotykam się z poniżającymi sugestiami kierowanymi pod moim adresem. Takie sugestie nie robią na mnie wrażenia i już dawno do tego przywykłem. Niemniej, jednak czuję się samotny, bo, dosadnie rzecz ujmując, nie ma do kogo gęby otworzyć. A jak już w końcu miałem do kogo, to dowiedziałem się, że jak zacznę mówić, to jestem jak wodospad, którego nie można zatrzymać :) I znów nie mam z kim gadać. Taki to już jest los człowieka, który wyrośnie ponad przeciętność.
Wiem, że się za bardzo rozpisałem... bo jestem, jak wodospad :)
Wysoka inteligencja w połączeniu ze słabą pamięcią często prowadzą do tego, że dana osoba nie kończy studiów.
A niska inteligencja z słabą pamięcią kończy studia bo nie wiem?
wysoka inteligencja raczej nie łączy się ze słabą pamięcią, wręcz przeciwnie
Studia dla mnie to żart. Poświęciłem łącznie może 100h samodzielnej pracy przez 2 lata studiów magisterskich. Pracowałem na pełen etat i ciągnąłem stypendium, bo mimo tego, że dawałem z siebie minimum to miałem 4.9 i finał konkursu finansowego xD
Na pamięć narzekam, jedynie jak pranie mam wstawić i ciągle zapominam.
Dla mnie tragiczne postacie to te które mają doskonałą pamięć, ale niską inteligencję...gdzieś przeczytałam, że to to samo gdy ktoś się przeje, naje ponad normę i tego nie przerabia, wszystko mu się wylewa, ulewa, przelatuje...żaden pożytek..Naprawdę okropne, osobnik nauczy się wszystkiego, zda egzaminy, skończy studia i tyle, coś mu się wydaje, ze jest mądry, a wszyscy wokół robią sobie z niego żarty. Reszta ludzi jest ok. Każdy inny, fajnie.
Jest w tym dużo prawdy. Jednak wszystkiego można się nauczyć, tylko trzeba mieć taką świadomość.
Ostatnio „dla jaj” zrobiliśmy sobie test na inteligencje ze znajomymi, mój wynik 141 zszokował wszystkich a najbardziej mnie, teraz widzę skąd biorą się błędy komunikacyjne i czemu występują one tak często
Hehe :D Coś jest z tą komunikacją. Pamiętam jak pierwszy raz poszedłem na spotkanie Mensy. Zacząłem coś opowiadać, coś wyjaśniać, i zaraz ktoś mi odpowiedział: "nie no, dobra, nie tłumacz, wszyscy wiemy, że chodzi ci o to, że… (i tu mówi dokładnie to co trzeba) -nie musisz tak jak krowie na rowie, wystarczy parę słów i wiadomo…" - nie mogłem się do tego przyzwyczaić jakiś czas.
Ok powiedz co myślisz o wojnie na Ukrainie, co Ukraina potrzebuje by wygrać? Nie pytam o politykę, pytam o sprzęt. Więcej czołgów? Więcej artylerii, F16 a może fregaty?
Moim zdaniem to inteligencja jest jednocześnie błogosławieństwem ale i przekleństwem. Nie bez powodu lubię powtarzać że najszczęśliwsi ludzie to ludzie (z całym szacunkiem) głupi, ludzie którym do szczęścia nie jest wiele potrzebne. Inteligencja często wiąże się z ambicją i z tego wynika fakt iż człowiek nadinteligentny stale czuje potrzebe samorozwoju. dlatego też gdy osiągnie rzeczy, z których powinien być zadowolony i przychodzi czas na należny odpoczynek, nie jest w stanie się w pełni cieszyć tym czasem bo ciągle ma świadomość tego, iż w ten sposób marnuje czas. jednocześnie przygniata go świadomość rzeczy które ma jeszcze przed sobą do osiągnięcia jak i własnych wad nad którymi powinien pracować. Dochodzimy do rzeczywistości gdzie w młodości nie można w pełni cieszyć się życiem z uwagi na fakty które wymieniłem a w starszym wieku dochodzimy do wniosku że nie mamy wspomnień i nie czerpaliśmy z życia tyle co inni. Dodajmy do tego fakt ciągłych porównań z innymi osobami przy nacisku na to czego im zazdrościmy pomijając fakt czego oni mogą zazdrościć nam i mamy efekt ---> ciągła presja nakładana przez siebie samego. Podsumowując inteligencja jest niezwykle wszechstronnym narzędziem, dobrze wykorzystana umożliwia osiągnięcie wielkich rzeczy, ale jest również ciężkim brzemieniem i nie wszyscy nią obdarzeni są w stanie ją nosić (z tego wynika większy procentowy odsetek samobójstw wśród ludzi o wysokim IQ). Pozdrawiam autora filmu i osoby z sekcji komentarzy. Doceniam że w całym obecnym syfie internetowym (który jest na swój sposób potrzebny społeczeństwu) są również miejsca gdzie można podjąć rozwijającą rozmowę :D
Problem systematyczności w stu procentach sie u mie sprawdził. Od początku mojej edukacji do powiedzmy matury poświęciłem na naukę w ogóle może 100 godzin łacznie (głównie wzory na fizykę i słówka na angielski) średnią w szkołąch miałem gdzieś w okolicach 4,5 z kilkoma czerwonymi paskami. Teraz na studiach odbija mi sie to fatalnie na wynikach, gdyż to co przyswajam i zapamiętuje na wykładach i ćwiczeniach nie wystarcza do zdania egazminów a przez lata "obijania sie" w szkole poświęcenie choćby dówch, trzech godzin na systematyczną naukę dziennie przysparza mi olbrzymi problem i skutkuje po półtorej roku studowania nakumulowaniem olbrzymiej ilości stresu do tego stopnia że nie mam pewności czyz dołam zdać semsetr.
a nie przyszło Ci do głowy, że może jesteś z dobry na te studia? Pomijając okoliczności, że dzisiejszy polski system edukacji nijak ma się do rzeczywistości... Pieprznij tą szkółką niedzielną i ucz się we własnym zakresie!!! Dzisiaj to nie problem.
@@grzegorz808 No to witam rok później jako już nie student (takzę nie magister) ale zadowolony pracownik średniego szczebla w trakcie procesu budowy własnego domu.
Dzięki! Lubię ludzi inteligentnych choć przez niektórych są uważani za przemądrzałych.
W dobie społecznej depresji , zdrowo jest sobie posłuchać , że się jest inteligentnym ;)
Mądrość to lepsza cecha niż inteligencja
Zależy w jakiej proporcji, osoba nieinteligentna swoją mądrość buduje na tak naprawdę wnioskach innych nie będąc w pełni świadoma tego, co ktoś przedstawił.
Prokrastynacja, co poniekąd wiąże się z tą niesumiennością.
Wiem coś o tym.
90% osób które kliknęły w ten filmik chciały podciągnąć swoje "błędy" do tych wymienionych w filmie i tym samym udowodnić przed całym światem, że są inteligentni
..........siema ;)
Inteligencja jest niemierzalna .Człowiek nie posiada takich narzędzi aby w pełni mógł zmierzyć iloraz inteligencji.Na inteligencję nie składa się tylko bystrość umysłu,ale również chociażby wrażliwość,empatia
bredzisz, empatia nie ma nic wspólnego z inteligencją
@@antekp2965 ma.
@@antekp2965 empatia ma wpływ na myśli przez co ma też wpływ na inteligencję. Swoją drogą to inteligencja jest niepoliczalna aczkolwiek da się ją określać.
@@itsjusttonypl bzdury. albo nie rozumiesz czym jest inteligencja albo interpretujesz ją po swojemu
Bzdury, empatia nie ma nic wspólnego z IQ
Cały ja:))
Ledwo studia skończone, byłem* dziennikarzem, jestem sklepikarzem. Ale mam dobre życie - nie choruje na nic mając 52 lata i niczego nie żałuję.
* jestem dziennikarzem - choć nieaktywnym - wiadomka prasa każda a więc motoryzacyjna również skłania ku szukania bardziej intratnych sposobów na zarabianie pieniędzy. Zresztą dziennikarzem się być nie przestaje. Już dosyć o mnie ;)
Bardzo dobrze się rozwinął kanał oraz jego twórca. Kibicuje - wracam od czasu do czasu żeby nie wchodzić w coś dłużej niż to konieczne. Tr9che zbrodni, trochę psycho- logii:) , sporo historii i dużo o samochodach.
Dobrych chwil - najczęściej jak się da.
Zauważyłam ile mi brakuje, dzięki😉❤😊
Jako osoba ze stwierdzoną w młodszym wieku inteligencją powyżej 135 pkt mam wrażenie, że przez to, że dorastałam w tym poczuciu obowiązku poniekąd do odnoszenia „sukcesu”, bo ludzie wpajali mi, że nie może się to zmarnować, to teraz jest mi bardzo trudno podejmować decyzje o swojej dalszej karierze. Dla mnie sukces to przede wszystkim zadowolenie i satysfakcja z pracy, dlatego postawiłam na spełnianie się w swojej pasji. Mimo wszystko czuję, że oczekuje się ode mnie dużo więcej, że powinnam zostać lekarzem, zarabiać duże pieniądze etc przez co mam wyrzuty, że idę w stronę spełnienia zawodowego, a nie bogatej kariery 🤷🏼♀️
Na początku 20 wieku w USA było 2% ludzi z wyższym wykształceniem a nie 35 %
też mi się intuicyjnie wydało, że te dane to kompletna bzdura :)
@@antekp2965 W Polsce przed 2 wojną światową wykształcenie wyższe miała 1 osoba na 100. W ostatnich czasach powstała moda na wykształcenie wyższe. Przed 2 wojną światową absolwent średniej szkoły powywany był na roczna szkole oficerów rezerwy. Wniosek z tego taki ze mieliśmy deficyt.
@@antekp2965 A jeszcze takie coś mi się przypomniało : kandydat do policji przed 2 wojną światową musiał spełniać takie warunki. 1 obywatelstwo polskie 2 niekarany. 3 biegle posługujący się językiem polskim ( czyli mieć gadane) 4 wykształcenie podstawowe 7 lub 4 klasy.
@@antekp2965 Nie wiem skąd yutubery biorą takie informacje kosmiczne.
ludzie inteligentni przeważnie za krótko żyją , albo nie zdąża wszystkiego poznać , albo wszystkiego zrobić.
Jednym słowem , inteligentny wcale nie znaczy że jest szczęśliwy . Moja żona siebie samą traktuje że jest inteligentna . I mam wiele cech osoby samotnej z wyboru . Zawsze ostatnia gasi światło . Jest nie omylna . a 99 % ludzi to wariaci . lubi rządzić a sama jest leniwa . Jak sama mówi chciała by się obmurować 5 metrowym płotem żeby nikt nic od nie nie chciał .
Badanie to zakłada że miarą sukcesu jest zdobycie wysokiej pozycji społecznej i wysokich zarobków. Znam ludzi inteligentnych którzy przyjmują inne priorytety
Czy ktoś zrobił jakieś badania nad sukcesem ludzi "nisko inteligentnych" ? to by było całkiem ciekawe porównanie :)
ja kosztuje tyle ile średniej wielkości pies i sam się wyprowadzam, a to już dużo,
16 miesięczne dziecko czyta, a co będzie dalej? Czy to normalne?
Podczas testu MENSY, w którym brałem udział wieki temu (plejstocen?) uzyskałem wynik 136, czyli tak na granicy. Była to "porażka", bo niby dużo, ale do Mensy za mało :-D. Czy coś z tego wynikło oprócz pisemka z wpisanym rezultatem testu? I tak, i nie. A dlaczego? Ponieważ dotyczą mnie dokładnie WSZYSTKIE opisane tutaj cechy. Oglądając ten film co chwila rechotałem. You made my day. Dzięki! Oto parę szczegółów:
1. Co z tego,. że niby jestem ponadprzeciętnie inteligentny, skoro wrodzona nieśmiałość nie pozwalała mi.... zapytać na ulicy o godzinę/drogę? (oczywiście byłem takl ętelygentny, że w końcu czas odczytywałem ze Słońca a drogę z mchu ;-) 2. Umiejętność rozwiązywania łamigłówek na akord nie ma nic wspólnego z umiejętnościami społecznymi, które do odniesienia sukcesu życiowego są ABSOLUTNIE nieodzowne! 3. Czy odniosłem jakiś życiowy sukces? Owszem, ale z pewnością sporo poniżej możliwości. Czy dziś w związku z tym narzekam? Nie. Pokora jest naprawdę dobrem przyjacielem. 4. Które błędy mnie dotyczą? - zawsze byłem "zdolny, ale leniwy" (prace domowe pisałem na przerwach przed lekcjami, na odwal, a i tak dostawałem dobre oceny, a przez to... słabo zdałem maturę z matmy, bo matma jeńców nie bierze). To powodowało wspomniany "syndrom oszusta"
- brak systematyczności. Tu - masakra!!! Nauczyłem się jej dopiero w wieku 40 lat - przecenianie intelektu. bez odporności na porażki, które są immanentną składową sukcesów! Nadinteligentni za dużo rozkminiają, za dużo "śrubkują", zamiast iść do przodu. To jest dla mnie różnica jak między podejściem NASA i Spacex'u w sposobie podbijania Kosmosu
- nadmierny indywidualizm? No tak, bo jak mam wszystko tłumaczyć i "tracić czas", to wolę zrobić sam... - czyli typowy egocentryk
- jedna rzecz, o której tu nie wspomniano: "łapanie siedmiu srok za ogon". Mógłbym wymienić całą listę dziedzin, które mnie pasjonowały: biologia, chemia, języki, lotnictwo, astronautyka, teatrologia, film, literatura, fotografia, fantastyka naukowa ('lemologia stosowana" ;-), mechanika.... Niby fajnie, ale to spowodowało, że w szkole byłem dobry z wielu dziedzin, ale w żadnej się nie wyspecjalizowałem. To nie jest dobra droga, o ile człowiek nie zamierza żyć z udziału w teleturniejach i rozwiązywania krzyżówek
Do tego wisienka na tort (związana z nieśmiałością):
- pozwoliłem sobie wmówić, że pewne projekty/marzenia są dla mnie niedostępne (z przyczyn zewnętrznych)
Jeżeli nie będziesz łapał 7 srok za ogon to z czasem stracisz swoje IQ, mózg jest jak mięsień, trzeba go ćwiczyć, stąd zmiana branży w jakiej pracujesz ratuję Twój intelekt.
Kiedyś intel8gentbto był człowek z teczką albo jakiś profesór .
Dzisaj inteligent siedzi w parku na słoneczku jak jest .
Bo dawno się połapał TO nie ma sensu .
A ci co coś zdołali odłożyć ,uciekają w ciepłe zakądki świata .
Np taki Zachar :) .
To ze profesor nie znaczy ze jest inteligenty, ma wiedzę a wiedza to niebyl samo co inteligencja
No bo tak jest bo myśląc i teligentnie po co się bić że światem jak można życie przeżyć w spokoju na słoneczku.
Inteligencja to nie wiedza i doświadczenie życiowe a umiejętność korzystania z wyobraźni talentu i zdolności oraz umiejętność odnalezienia się w kazdej sytuacji
Czy naprawdę wszyscy, którzy w ramach własnej diagnozy dopasowali siebie do wzorca człowieka inteligentnego wierzą w swoje nadprzeciętne IQ? Życzę pokory i zdrowego rozsądku, bo czytając komentarze mam wrażenie że cierpimy na jego deficyt...
faktem jest ze 93% społeczeństwa to idioci i debile, a niestety te 7% albo siedzi cicho albo jest wyzywane przez debili od narcyzów, taka rzeczywistość, test psychologa w poradni w 3 klasie sp zniszczyl mi dzieciństwo, 147IQ i co z tego, nauczyciele o tym wiedzieli, wymagali dużo, a ja mimo braku nauki zawsze miałem średnią 5,0 a w liceum 4,5 - 4,7 no i co z tego jak przychodzą trudniejsze rzeczy, matura, sesje na studiach i to już wykracza poza zdolności inteligencji, tu trzeba już popisać się pracą, a niestety wiem to z doświadczenia ze inteligentni ludzie najczęściej robią to co im się opłaca, czyli nic, bo większość do pewnego czasu przychodzi im łatwo, trzeba to w pewnym momencie zrozumieć bo można się nieźle zgubić w życiu, bardzo długo dziwiłem się czemu jestem wybuchowy, wydawałoby się aspołeczny, a dzięki temu filmowi wiem że to jednak normalne dla ludzi o takim IQ, które też jest tylko liczbą i nie do końca można się do tego przywiązywać
Przykładem super inteligentnej istoty, która pozbawiona jest przy tym mądrości - to szatan.
Ech… cała prawda, dziękuję 😊 zdolna ale leń… tak o mnie mówili, a dlaczego oni używają aut! Jakby nie było lenia co go chodzenie i noszenie „uwierało” to by koła nie wymyślił ! ( to nie moje a zasłyszane dawno temu, z czym się całym sercem zgadzam) a może powinno być wpajane leń i na dodatek zdolny 😄 ?
Dodałabym jeszcze jeden błąd. Postrzegamy innych często jako bardziej bystrych niż są, oni łapczywie to akceptują i… rodzą się problemy 😪
co ty pierdolisz xD
Jak ja się cieszę że mam spore ubytki intelektualne 😂 czyli mało rozsądku a dużo odwagi a przez nie zbyt dużą inteligencję mam mniej hamulców i świadomości przez co mam większe szanse na wyższe osiągnięcia. Chociaż na razie u mnie to się jeszcze sprawdza ale młodość ma swoje prawa XDDD
Testy zwane testami inteligencji mierzą jedynie konkretne zdolności poznawcze a nie ogólną inteligencję, to też taki zwykły sprawdzian, i wynik z nich znaczy tyle co właśnie z jakiegoś sprawdzianu czyli niewiele. Inteligencja przejawia się w tak wielu dziedzinach że niemożliwym jest stworzyć test który obejmowałby je wszystkie.
gdyby testy IQ drastycznie odbiegały od intuicyjnie rozumianej inteligencji ogólnej to by je skorygowano aby lepiej szacowały tę ogólną. są najlepsze z dostępnych i jeśli masz z nimi problem, to nie pocieszaj się :)
@@antekp2965 Rozwiązywałam kiedyś taki test bo dano nam za to pieniądze, ale wynik nie został nam podany, dzięki temu jednak wiem jak taki test wygląda. Twoja złośliwość jest schematyczna jak nieinteligentni ludzie, może do nich należysz? Może nie zdajesz sobie sprawy że z faktu istnienia nazwy nie wynika istnienie rzeczy?. Tak, jestem teraz chamska, ale najmniejszych we własnym odczuciu obraźliwych sugestii nie należy lekceważyć. I tak - nie wierzę że to coś jak jakiś większy bo większy, ale jednak sprawdzian. Moim zdaniem pomysł ujęcia czyichś zdolności umysłowych jedną liczbą jest tak naiwny, toporny i idiotyczny że szok. Godny człowieka z niskim iq. Dziwne że w XXI wieku ludzie nadal to łykają, co może ma przyczynę w tym że przeciętny jeśli chodzi o inteligencję człowiek nawet się nie kapnie że robią go tu w bambuko. Udowodnij na jakiej zasadzie taki test miałby pokazać więcej niż JEDEN WYBRANY egzamin z polskiego bądź matematyki. Swoją drogą chciałabym wiedzieć co by wyszło najinteligentniejszym z ludzi jakich kojarzę.
@@karynakruk8614 czy rozumiesz w ogóle to co napisałem? testy skorelowano tak aby jak najlepiej mierzyły to co współczesna psychologia nazywa inteligencją, a cała reszta to twój bełkot. efekt Dunninga-Krugera. nie znasz się, nie masz kompetencji intelektualnych, ale zabierasz głos
@@antekp2965 Tak, rozumiem to co napisałeś, ale nie zgadzam się że da się zbadać takim prymitywnym wynalazkiem jak test w którym jedno z pytań to "Czym jest Koran?"(co jest akurat kwestią wiedzy, a nie bystrości) ogólną inteligencję. Zwyczajnie przejawia się ona w tak odmiennych od siebie dziedzinach ze żaden psycholog ani znawca umysłu nie wyciągnie z tych dziedzin części wspólnych tak by skonstruowany za ich pomocą test był miarodajny. Może i testy zwane testami IQ są najlepsze z dostępnych, ale nie wynika z tego od razu że są dobre. Osoba lekko upośledzona będzie najlepsza z dostępnych osób jeśli oprócz niej są dostępne same upośledzone w stopniu średnim i ciężkim, co nie znaczy od razu że będzie dobra, czyli inteligentna. Przykład celowo dotyczący intelektu. Tak, najlepiej uznać że dyskutant jest tępy i nie ma kompetencji intelektualnych koniecznych do oceny czegoś. Nie znasz mnie i nie wiesz czy przypadkiem nie zajmuję się albo interesuje czymś pokrewnym tematowi. Dopóty człowiek nie uzyska wglądu w umysł innego człowieka, dopóki nie będzie można z pewnością orzekać o jego stanie. Myślę że dałoby się jedynie ocenić niektórych w jedną stronę - tę pozytywną, bo po niektórych olśniewających wynalazkach, przenikliwych analizach czy przemyśleniach zdradzających niezwykłą oryginalność myślenia trudno byłoby posądzać pewne istoty o debilizm. PS O testach np. na psychopatię, i wielu innych mam takie samo zdanie. Śmiech na sali. Mi by wyszło że jestem psychopatką.
@@karynakruk8614 jasne, że testy IQ nie dają pełnej wiedzy o zdolnościach intelektualnych czy umysłowych, bo można być wyspecjalizowanym w czymś, czego nie obejmują itp. ale gdy mowa o testach IQ zwykle chodzi o ujęcie statystyczne. o ile dla jednej osoby margines błędu jest spory to dla dużej grupy osób stanowi miarodajne narzędzie badawcze i tego z grubsza dotyczył również ten film. cóż test IQ mógłby powiedzieć o umysłowości Tuwima, którego piętą Achillesową była matematyka?
Jesteś tak zajebisty że robię notatki z Twoich filmów. Dzięki
Super material, slucham go juz 3 raz i postanowilem napisac komentarz. Zdecydowana wiekszosc niejako pasuje do opisu moje zycia. Niestety u mnie doszedl hazard na bardzo duza skale co totalnie zmienilo moje myslenie. Kilka lat temu bylem na terapii uzaleznien co pomoglo mi stanac na nogi, mam dwojke super synow a do tego swietna zone, ale jest ale… ciagle szukam
Sobie nowych wyzwan, probuje tworzyc, np malowac, robic meble, a nawet rzeczy o ktorych wstyd powiedziec, do tego mam 1000 pomyslow na wlasna dzialalnosc - jak sam sie domyslasz na pomyslach sie konczy. Zmierzając do sedna, w dalszym ciagu mam sesje z terapeuta ale mimo tego dalej mam problem z zaakceptowaniem swoich prac. Znajomi i rodzina czesto sa zachwyceni, czy nawet w szoku, ze sam zrobilem dana rzecz a ja jestem wrecz zly na siebie ze moglem
Zrobic to lepiej. Wiem, ze duzy wplyw na mnie mial hazard, mam wielka potrzebe wyjscia z tego marazmu. Robie male kroczki ale oczywiscie nie jestem usatysfakcjonowany. Jedyne z czego jestem w pelni zadowolony to moja rodzina i z tego jakim jestem ojcem. Moze powinno mi to wystarczyc ale tak nie jest. Moze zrobisz jakis filmik dla inteligentnych hazardzistow, ktorzy probuja sie spelnic :) pozdrawiam
Mam podobnie, tylko zamiast hazardu uzależniłem się od narkotyków i nie mam dzieci, bo nie chcę ich mieć. Za to mam masę pomysłów i za dużo czasu spędzam na myśleniu - w każdym razie zdecydowanie więcej niż na działaniu. A kiedy już za coś się zabiorę, to zwykle tego nie kończę w momencie, kiedy uważam sam główny zamysł za skończony - po prostu zamiast zajmować się drobnymi, upierdliwymi i dającymi mało satysfakcji "ostatnimi szlifami" wolę już zabrać się za następny projekt. Na pewno sporo jest w tym winy prokrastynacji, zwłaszcza w sezonie jesienno-zimowym. Potrafię czasami być tak leniwy i znudzony danym działaniem, że nawet załatwianie różnych środków mi się znudziło. Już wolę zrobić coś sam.
Sporo intelligentnych ludzi jest zazzylosc I ogromna ciekawosc to CO go otacza... Czesto potrafi przewidziec cos co jeszcze sie niewydarzylo takjakby wyprzedzil CZAS, SA wydajni czasem abyt przysadnie SZCZEGOLNIE w definicji sukces!! Ogromna ochota zaistnienia ale zarazem zbyt przysadnie.
Czekam na material w kobtekcie inteligencji ekocjonalnej
Ja uważam, że o ilorazie inteligencji świadczy fakt , że człowiek potrafi radzić sobie w życiu, może jest to inteligencja praktyczna , ale chyba taka jest najważniejsza.
Właśnie niezbyt. To, że ktoś potrafi wykonywać dobrze swoją pracę i zapłacić rachunki, niekoniecznie oznacza, że będzie rozumieć skomplikowane mechanizmy rządzące światem czy abstrakcję
@@sazu4238 to już mówisz o wybitnej inteligencji natomiast bardzo często jest tak , że ktoś rozumie skomplikowane mechanizmy na świecie, a nie umie zapłacić rachunku za gaz , jeśli wiesz o czym teraz mówię.
Mój IQ badany w warunkach klinicznych to 131. Nie mam nawet średniego wykształcenia i byłem uzalezniony od narkotyków. Po kilkuletniej słuzbie na Rozpoznaniu,wpadłem w łapy grup przestępczych i straciłem zdrowie. Dopiero po wieloletniej ,,tułaczce,, w wieku 30 lat zająłem się programowaniem CNC. IQ ,wysokie nie jest jednoznaczne z odnoszeniem sukcesów. Masz ,,narzędzia,, do tego aby analizować i myśleć,kalkulować i gromadzić informacje to jesteś podatny na używki i wrażliwy. Cięzko z tym żyć. Pozdrawiam
A moje IQ wynosi az 379! zazdroscisz? xD
maż iq tygrysa 131
Jako geniusz potwierdzam. Czasami za duzo analizuje, a za malo dzialam. Patrzac na to kto odnosi sukces powinienem byc zabawnym prostakiem, ktory wszedzie sie wtranzala.
męczę się na tej planecie ćwierćintelektów od dawna, myślę że pierwsze zgrzyty w tej kwestii zaczęły mnie uwierać w okolicach 15tego roku życia. Pół życia egzystuję w stanie ciągłego analizowania rzeczywistości, jednocześnie czując zawód społeczeństwem, stanem prawnym w kraju, trendami światowymi, tą wszechobecną idiokracją, która przeszkadza normalnym jednostkom w rozwoju czy znalezieniu swojej drogi...
I chyba pierwszy raz odniosłem wrażenie, że ktoś pokazał mi, na czym polegały moje trudności w socjalizacji prowadzące do apatii i objawów wskazujących na depresję. To by wiele wyjaśniało, choć nie zmienia oczywiście faktycznego stanu rzeczy. Mam przejebane... Tak czy inaczej - dobrze było to usłyszeć
Dezaprobata społeczeństwa, lekceważenie poprzez stereotypy, te ciągłe teksty kiedy chcesz coś wytłumaczyć co dla Ciebie jest proste a inni sobie bardzo widocznie nie radzą.: "Zawsze się we wszystko wytrącasz", "Zawsze taka przemądrzała", "Tylko chodzi i nosa zadziera", "Uważasz się za lepszą od innych, a nikt tutaj Ciebie nie chce" (to ostatnie zwykle na wyrost, i d osób które chcą być po prostu w centrum, bo nie pokrywa się z rzeczywistością). Ogólnie po takich tekstach nie chce się żyć bw społeczeństwie, w szczególności kiedy nigdy nie miało się w całym swoim życiu wsparcia. A czasami wystarczyłoby brak wtrącania się.
"Dziewczyna nie powinna wypowiadać się na tematy geopolityczne i ekonomiczne, po prostu ich nie rozumiesz". Plus odniesienia do wieku i czym powinnam się interesować. A w dodatku nota wieku różni się od tego ile mi dają i to mocno. Bo to zwykle 5-8 lat mniej niż mam. U młodych ludzi to duża przepaść. Gdybym miała 60 lat i ktoś dawałby mi 52 byłoby to budujące, że dobrze się trzymam. Ale jeżeli dostaję 21-23 mając 29 jestem po prostu traktowana skrajnie niepoważnie. Wiec jest całe mnóstwo czynników zewnętrznych przez które można uznać, że nie ma się co w życiu w ogóle starać bo i tak, gdzie się nie pójdzie jest mur.
Lub choćby unikać spotkań towarzyskich, bo takie ciągłe rozmienianie się na drobne, to nic budującego. Wolę pozyskiwać po cichu nietuzinkowe umiejętności. Kolejne.
Ciekawy komentarz. Można zapytać, o jakich umiejętnościach myślisz?
@@grzesiekp6354 przydatnych w razie konsekwencji geopolitycznych 😉
Tak tylko nadmienię że sprawność fizyczna raczej będzie jedną z przydatnych rzeczy. Ale umiejętności wymarłe z pokolenia rodziców i dziadków wkrótce się przydadzą. To tak w gestii mojej przemądrzałości politycznej i stosowania umiejętności czytania tekstów prawnych. (Nie radziłabym słuchać survivalu z YT. Są szkodliwi. Nie zwracają uwagi na to że działania w konfliktach militarnych, odcinają możliwość przemieszczania się na dużych odległościach. Absurdów jest więcej. Natomiast niektórzy byli wojskowi z przeszłością organizacyjno-szkoleniową o to jak najbardziej tak). Miałam kiedyś problemy ze szkołą i musiałam nauczyć się bronić prawnie. Rozkładanie zeznań na czynniki pierwsze i zapoznanie się z artykłułami ustaw uratowało mi tyłek przed zakładem dla trudnej młodzieży. Nauczyciele bowiem uważali, że gnojenie nastolatki przyczyni się do tego że będzie miała nie tylko dobre oceny z kartkówek i sprawdzianów, ale też będzie odrabiać lekcje i uczestniczyć konkursach i olimpiadach. Ja natomiast uczestniczyłam w turniejach szachowych i zawodach strzeleckich. Szkoły unikałam jak ognia, a z testów miałam dobre oceny, więc szkoła uznała mnie za wroga. M.in. zrobiono mi testy na inteligencję. Wyszło równe 140. Po tym dyrektor wezwał rodziców im nawrzucać, że ja powinnam robić 2 klasy, a nie unikać szkoły. Wtedy też szkoła założyła sprawę w sądzie o odebranie praw rodzicielskich do mnie, a mnie umieszczenie na oddziale zamkniętymi w ośrodku dla trudnej młodzieży. Jedyne o co mam żal w tej sprawie do rodziców, to, to że nie wytoczyli szkole procesu o odszkodowanie. Sprawa zakończyła się kuratorem do mojej 18. Jestem idealnym przykładem jak szkoła zabija motywacje do działania w systemie.
Po tym jeszcze bardziej postawiłam na pozaszkolne zainteresowania, ale ze strzelectwa w wyniku poważnej kontuzji w kostce musiałam zrezygnować.
Natomiast technikum geologiczne bardzo dużo mi dało, tam było bardzo dużo przedmiotów zawodowych w dość szerokim zawodzie.
W wielu kwestiach jestem samoukiem.
Choćby językowych.
@@bozenaczepczynska4112 To interesujące. Dałaś mi do myślenia.
Albo ,,Weź nie filozofuj" kiedy po prostu tłumaczysz sensowne argumenty, a odbiorcy nawet nie próbują tego jakoś zrozumieć
@@bozenaczepczynska4112 Edukacja i jej system a inteligencja to dwie różne rzeczy, które mogą się łączyć ale nie zawsze muszą. Rzeczywiście w oparciu o system lub też w małym stopniu wiele rzeczy można się nauczyć samemu. Ja w 2014 wiedziałem jakie konsekwencje będą wynikały z sytuacji w tym kraju a teraz zobaczymy.
Czy zostanie lekarzem czy prawnikiem to jest naprawdę "sukces"? Coś na ten temat wiem. Każdy ma swoją definicję sukcesu. Dla mnie sukcesem jest gdy mogę robić to co chcę i co mnie interesuje. A do tego potrzebna jest praca lub bierny dochód który daje mi wystarczającą ilość pieniędzy, i nie zabiera mi za dużo czasu i wysiłku. Mogę wtedy np. uczyć się różnych języków, matematyki, historii, pisać książkę, i grać na skrzypcach.
Aby odnieść sukces trzeba być cwaniakiem
Mój syn ma ponad 150,wcale to nie sprzyja dobremu życiu ja mam powyżej 130 jestem nadwrażliwa i wcale to mi dobrze nie robi.Lepiej być zwykłym ambitnym człowiekiem bez emocji i górnolotnych mysli
Z punktu widzenia krowy tylko pastuch odniósł sukces życiowy, gdyż ma do dyspozycji pastwisko.
Warto zastanowić się nad tym próbując oceniać byty wyższe. ;)
ciekawe.
Ja jestem inteligentny, bystry, spostrzegawczy i nic z tego nie wynika. Brak samodyscypliny i nieumiejętność tworzenia zdrowych relacji spowodowało, że czuję się nieszczęśliwym człowiekiem.
sorry gregory
A do tego jeszcze „głupi ma szczęście”. Jak żyć?
Sto procent racji z tą niewiadomą. Cztery dychy na karku a ja dalej próbuje zaplanować coś w szczegółach zamiast olać jak robią inni. I wychodzi im choćby w czepku urodzonym. Tylko ,że to niekoniecznie tyczy inteligentnych. W naszych czasach wszystkich co są edukowani. 😋