วีดีโอ

Bardzo wartościowy materiał. Dziękuję za Pani pracę. Czy mogłaby się Pani podzielić w jednym z nagrań wiedzą na temat rozpoznawania i nieco innych objawów anoreksji właśnie u dzieci?

Mam silną klaustrofobię. Praktycznie od dziecka, jak byłam mała to bałam się nawet zamknąć (nie na zamek) drzwi do toalety, gdy byłam w środku. Potem trochę się to uspokoiło, ale np gdy miałam mieć rezonans magnetyczny głowy to musiałam iść do szpitala, bo musieli mi podać narkozę. Nie wytrzymałabym w tej maszynie kilkudziesięciu minut. Boję się windy, zawsze jak muszę jechać windą to mam duszę na ramieniu, często wybieram schody, bo mam jakieś wizje, że winda się zatnie... Trochę utrudnia mi to życie, ale nie jest jakoś bardzo źle, więc tak z tym żyję do tej pory.

Sama nie wiem juz czy to tylko fobia społeczna czy jeszcze dodatkowo zaburzenia osobowości. Od jakoś 6 roku życia już czułam się jakaś inna, niepasująca do grupy, dziwna. Pamiętam jak wychodziłam na plac zabaw bawić się z innymi dzieciakami z osiedla ale czułam że oni i tak mnie nie lubią, że bawią się ze mną tylko z litości albo dlatego że muszą. Później, gdy podrosłam, miałam jedyną, ale bardzo bliską przyjaciółkę, choć zawsze nurtowało mnie wręcz to, dlaczego ona mnie tak lubi? Pytałam jej się nawet za co mnie lubi, ale nadal nie byłam przekonana. Nadal czułam, że nie da mnie się lubić. Było mnóstwo sytuacji, w których inne osoby mnie odrzucały, nigdy nie wiedziałam dlaczego. Po prostu chyba wszystko, co robię jest jakieś dziwne, głupie, żałosne itp. Jednak rok temu poznałam przyjaciela, przy którym poraz pierwszy poczułam, że da się mnie naprawdę lubić za to, jaka jestem. Poczułam się szczerze lubiana i wartościowa. Nie chcę za bardzo zdradzać dlaczego, ponieważ to jego osobista sprawa, ale mogę powiedzieć tyle, że był przez pewien czas nagle bardzo smutny i zaczął mnie unikać, co wbrew pozorom wynikało z tego, że mu zależało na mnie bardziej niż na innych osobach. Było to wynikiem jego zdiagnozowanych zaburzeń osobowości. Aktualnie jednak, z racji, że ta znajomość jest na odległość (poznaliśmy się w szpitalu psychiatrycznym), to znowu bardzo dystansuje się ode mnie, a ja bardzo cierpię. Uzależniam swoje szczęście od relacji z nim i to jedyne, co mnie pcha do przodu, motywuje do walki o zdrowie psychiczne. Jest też kwestia tego, że od zawsze czułam ogromny lęk w niemal każdej sytuacji społecznej. Zwykłe pójście do sklepu, rozmowa przez telefon, spytanie o coś nauczycielki, podejście do osób w nowej klasie. Zawsze, nie ważne, czy lęki się spełniały, czy nie, czułam wtedy ogromne i przytłaczające zawstydzenie i zażenowanie samą sobą. Przez to i przez depresję nie zdałam do 8 klasy. W nowej szkole nie odzywałam się do nikogo, mimo że na początku ktoś tam do mnie podszedł, to jednak sama nie potrafiłam wykazać swojej inicjatywy i przez to, zostałam tym dziwnym, cichym dzieckiem, z tyłu klasy. Bałam się głównie, że zrobię coś głupiego, dziwnego i że mnie po prostu nie polubią, odrzucą. Nawet nie potrafiłam odpowiedzieć nauczycielowi na lekcji. Zero pewności siebie. Kiedyś omal nie straciłam 100zł przy kasie samoobsługowej, bo bałam się zawołać jakiegoś pracownika, gdy ewidentnie maszyna się zepsuła, za bardzo bałam się, że jednak nie mam racji, że okaże się, że to nie żaden błąd. Po prostu nie wierzyłam samej sobie w tak oczywistej sprawie, kiedy miałam dosłownie parę drobnych rzeczy, a to kazało mi zapłacić 130zł. Wyszłabym i straciła te pieniądze, gdyby nie moja przyjaciółka. Aktualnie ciągle siedzę w dziwnym napięciu. Jakaś dziwna mieszanka frustracji i lęku. Często nie wytrzymuję i po prostu biorę hydroksyzynę, żeby tego nie czuć. Ostatnio spróbowałam aplikacji randkowej i aktualnie jestem już po dwóch spotkaniach, na które udało mi się pójść tylko dzięki tranxene. Właściwie nie wiem, na czym z nim stoję. Wydaje się, że stracił zainteresowanie po spotkaniu, mniej pisze, choć ciągle wysyła jakieś filmiki na instagramie. Jednak mam wrażenie, że go zmuszam do kolejnego spotkania..Plus jeszcze zamartwiam się ciągle o relacje z tym przyjacielem ze szpitala. Dopiero niedawno zdałam sobie sprawę, że stałe napięcie było w kryteriach diagnostycznych tej osobowości. To mnie skłoniło do ponownego zagłębienia się w to. Aktualnie mam dobrze dobrane leki na depresję i w końcu mam siłę i widzę w ogóle sens w walce z tym wszystkim. Przełamuję lęki i nawet wybieram się na oddział dzienny. Jednak nie jest idealnie, czasem gdzieś przebijają się myśli s i przygnębienie. Narazie nie jestem w stanie chodzić do szkoły ani do pracy, dlatego skupiam się na leczeniu. Ogólnie miałam już zdiagnozowaną fobię społeczną 2 razy, bo to jest mój główny problem na koniec dnia, ale moja terapeutka, która zna mnie najlepiej, bo już 2 lata, podejrzewa u mnie jeszcze osobowość unikającą. Sama nie wiem gdzie jest granica między fobią a zaburzeniami osobowości. Czy to już zaburzenia osobowości czy jeszcze może za mało i niska samoocena i ciągłe napięcie to wynik fobii społecznej?

Witam, dziękuję za nagranie. Jak próbować pomóc osobowości lękliwej jeśli ta najprawdopodobniej nie dostrzega (wypiera?) swoich zaburzeń? Jaka jest szansa na autorefleksje czy idąc dalej metapoznanie? Pozdrawiam.

Szanowna Pani Doktor, a jak pomóc osobie, która nawet w obliczu eksmisji, utraty mieszkania, nie chce przestać zbierać? Żadne racjonalne argumenty do tej osoby nie trafiają. Sprawa - w sądzie. Właściciel zaproponował, że jeżeli osoba ta zmieni postępowania, to on wycofa sprawę, i nie będzie eksmisji. Problem taki, że osoba nie zmienia postępowania, osoba ta nadal zbiera (np. na klatce schodowej pod drzwiami sąsiadów zbiera rzeczy, przez które sąsiedzi nie mogą swobodnie wychodzić ze swoich mieszkań / wchodzić do swoich mieszkań). Jak pomóc takiej osobie? Jest to starsza sprawna osoba. Pomoc rodziny, specjalistów - odrzuca. Mówi, że problem jest w innych, a nie w jej postępowaniu. Mówi, że to inni (np. ci sąsiedzi) dostosować do jej stylu życia się powinni, a nie ona się powinna dostosować do ich stylu życia... Co robić? Przy próbach wyrzucania rzeczy, osoba reaguje agresją. Nie pozwala wyrzucać. Na siłę wyrzucać? Co robić?

Bardzo wartościowy materiał dla osób z PMDD dziękuję za ogrom wiedzy i inspiracji!

Popieram Tomasza powinni się zająć prawdziwymi przestępstwami a nie tym że chłop rzucił w kogoś pizzą XD

Nie piszemy "Pobrano z:" ale kiedy tworzę bibliografię za pomocą "Odwołania/wstaw cytat/bibliografia", to automatycznie wrzuca mi do bibliografii "Pobrano z lokalizacji...". Jak to zrobić, żeby tej frazy mi nie wstawiało?

Świetne porównanie zapalenia do zwykłych objawów bardzo obrazowe i jednocześnie podejrzewam u siebie dystymię...

Jak odróżnić osobowość schizoidalną od cPtsd?

Czy jest możliwe że może się to pojawić po wypadku spowodowane uderzeniem głową w szybę. Podejrzewaliśmy Chad ale u nas wystapilo pobudzenie 2 razy w odstepie 5 lat . Pierwszy raz po wypadku ,teraz po 2 miesiącach w szpitalu jest coś w rodzaju depresji . Opisane zmiany bardzo pasują do sytuacji. Czy leki typu depakina coś pomoże? Brak tych norm i empatii otępienie , pamięć , jak to zdiagnozować.

Mimo znakomitego wykształcenia zdobytego po obu stronach Odry nie mam NIKIGUSIEŃKO. Nie mam nawet komu powiedzieć "dzień dobry". Gdybym umarł, nikt by tego nie zauważył. Przez życie przeszedłem z piętnem geniusza i outsidera. W wieku 26 lat zdobyłem prawie wszystko, co było do zdobycia, lecz nigdy nie miałem człowieka na stałe. Ludzie zawsze byli dla mnie dobrem najbardziej deficytowym. Ci, którzy przysięgali mi miłość/przyjaźń do grobowej deski, odeszli z własnej woli lub zabrała ich śmierć. Nawet gdybym nie był fobikiem społecznym, nie miałbym pewnie nikogo, bo nie znoszę intelektualnej miernoty ani emocjonalnej płycizny, o braku kręgosłupa moralnego nie wspominając. Kocham rozmowy face to face, bo w nich się dialoguje, a w grupie się gada lub błaznuje. Nie dość, że jestem fobikiem, to jeszcze jedynakiem bez żadnej rodziny. Na to nakłada się mój fatalny znak zodiaku i dzieciństwo, które było pasmem udręk. Człowiek, który mnie oswoi, może liczyć na moją psią wierność. Jeden fobik skazany jest na wegetację i zagładę, lecz jeśli połączą siły, mogą razem zdobyć świat. Ja mam tak, że w samotności boję się nawet oddychać, a gdy mam u boku oddanego człowieka, mogę przenosić góry. Sekret szczęścia to mieć choć jedną osobę, w sercu której zajmuje się niepodzielnie pierwsze miejsce. Jeśli czujesz, że jestem osobą, z którą może Cię łączyć duchowe pokrewieństwo, napisz i daj nam szansę. Kocham dialogować. Rozmowa bez tabu, tajemnic i masek to jedna z najpiękniejszych rzeczy, jakie można podarować drugiemu człowiekowi. Jej cel zdefiniowałbym jako wytrwałe budowanie pomostu między dwoma ludzkimi kosmosami. Na mojej małej planetce jest tylko jedno wolne miejsce. Może być Twoje, jeżeli potrzebujesz do szczęścia człowieka niczyjego, by móc go uczynić swoim.

Jaki ładny spokojny glos

Pozdrawiam przed egzaminem. ❤

Jestem studentką 3 roku psychologii. Dziękuję Pani bardzo za przystępne przedstawienie tak ważnych tematów na kanale. Pozwalają mi się rozwijać by później pomóc osobom dotkniętym trudnościami życiowymi. Pozdrawiam 😊

40:20 ten chłopiec jest podobny do mnie, muszę myć często ręce, jak wrócę do domu to muszę wszystko wyczyścić albo oddalić to od mojego pokoju bo to moje czyste miejsce nie chce żeby ktoś tam wchodził a jak wejdzie to wszystko czyszczę, a nawet kiedy nikt nie wejdzie to i tak czyszczę bo muszę czuje ze musze bo nie umiem przestać

Dziękujemy.

Głośniej! Gałki wzmocnienia na max a trzeba ucho nadstawiać!!! Najgorzej jak włazi reklama, to już nie potrzeba procesu neurodegeneracyjnego tylko mózg sam z siebie się uszkadza! Trzeba jakoś ogarniać nagrywanie filmów, jak się chce prowadzić kanał! p.s. Piąta minuta, przestaję oglądać, nic nie słychać. Boję się w ustawieniach Win podkręcić głośność (sprzęt już jest na max!), bo nie wyobrażam sobie jak wejdzie reklama! Proszę nagrać dźwięk do filmu jeszcze raz!

❤❤❤

człowiek nawet nie podejrzewa żę ktoś inny może coś podobnego robić, a jednak. nie wiem jak inaczej się na to zaszczepić jak nie po przez przejście tego na własnej skórze

Świetny wykład 👏

Brzmi to jak opis człowieka niezwykle mądrego ambitnego. Wysoce świadomego. Chciał bym poznać kogoś takiego

Bardzo ciekawe przedstawienie tematu

Wróciła Pani ❤❤❤

Co pani mówi??? Borderline DA SIĘ WYLECZYĆ??? a nie jest przypadkiem tak, że jest to nieuleczalne, ale przy pomocy terapii I czasami środkòw farmakologicznych da się LECZYĆ borderline, żeby WYGASIĆ lub ZMNIEJSZYĆ objawy oraz poprawić funkcjonowanie osoby z BPD? Tak słyszałam przez ostatnie 20 lat zmagając się z niskofunkcjonującym BPD. A tu się okazuje, że łatwo się leczy i da się wyleczyć... po co pani mówi takie bzdury?

Dziękuję. Moja mama chorowała na schizofrenię

Dziękuję!!

Dziękuję, przy Pani uczę się do egzaminu :))

Dziękuję za ten ja ale, tak jasno wszystko jest opisane i przyjemnie się słucha.

Jak ten chłopak poradził sobie z lękiem ? Czy przyczyną był lęk przed tym ojcem?

Dziękuję, to było pomocne.

Ciekawy wykład. Dziękuję.

Dziękuję serdecznie. 💐

Bardzo dziękuję za całość. Pozdrawiam

Bardzo ciekawy wykład. Dobrze wiedzieć więcej aby wcześniej sobie pomóc jeśli zachodzi taka potrzeba. Pozdrawiam.

Mi zdiagnozowano borderline w wieku 21 lat a moze to PMDD. Ja mam takie poczucie chorobliwej zazdrosci,nieatrakcyjnosci czasem to prowadzilo do samookaleczania. Opuchniecie,furia, napady placzu, natretne mysli,zapominanie, brak energii, objadanie sie,ochota na slone,alkohol. Tak sie zaczyna 2 tyg przed. I jest tylko okres i tydzien spokoju. Mam to wszystko i to w kazdym cyklu. Zarzywam leki psychiatryczne codziennie ale przy tym potrzeba podwojnej dawki ;/ Mam 31 lat i 10 lat lekow I 16 terapii.

Dziękuję.

Tak sie czuje od kilku miesiecy. Mam zaburzenia z pogranicza. Od kilku misiecy (nie ciagle, bywa ze jestem radosna itd, ale mam wybuchy placzu nagle i jedyne co chce to plakac, jestem drazliwa i wrazliwa. Myslalam ze to od bupropionu. Bupropion zdaje sie nie dzialac. Ale to juz mialam przed bupropionem, odstawilam citalopram. Moze powinnam brac te ssri na ndri mam wiecej energii. Utylam, bywalo tak ze emocjonalnie codzinnie zajadalam sie chipsami, czekolada, kinder bueno zwlaszcza gdy bylam sama w nocy, w nocy sen byl przerywany i sie budzilam w ciagu nocy. Obwod mojego brzucha sie zmienil, utylam na twarzy. Od kilku dni znowu placze, w pracy, po pracy nawet jak mowie komus ze mam wybuchy placzu to wtedy znowu mi sie lzy cisna do oczu. Moja historia z zaburzeniami psychicznymi trwa juz 10 lat. A pierwsze mysli rezygnacyjne mialam w wieku 14 lat, z czasem doszly samookaleczanie, zachowania destrukcyjne, alkohol dlatego dostalam diagnoze chwiejna emocjonalnie, po drodze jeszcze zaburzenia adaptacyjne, epizody depresyjne umiarkowane. Od 4 lat mieszkam w uk i po ostatnim wyjedzie do Polski w Listopadzie to sie zaczelo nasilac. Potrafie zrec i zrec bez opamietania i nie czuje sie syta. Nie podoba mi sie UK tesknie za Polska, rozpamietuje swoje zycie itd. Jestem adoptowana a biologiczni rodzice to: matka biol jest niedojrzala emocjonalnie, po traumach, proby s I okaleczanie, tez zaliczyła, chwiejna emocjonalnie wydaje się trochę adhd albo border. Ale nie znam baby dobrze tylko urywki z jej zycia to co mówiła o sobie I sama pisala i widzialam na żywo jej sznyty sama tez mam. Ojciec wg jej relacji leczony na psychiatryku i inni mowili ze bral leki jakies.

Niedawno zacząłem interesować się czy jest jakiś termin na mój typ osobowości, i w 95% opisane przez panią cechy posiadam, myślałem, że to tylko introwertyzm. Jednak zauważyłem u siebie brak ochoty na jakiekolwiek zawarcie relacji z nowymi ludźmi, mam wręcz awersje do ekstrawertyków, emocje poza gniewem, czy śmiechem praktycznie się nie zdarzają. Śmiech to zwykle z żartów/ stand upów, nie pamiętam żebym kiedykolwiek był szczęśliwy. Mam paru kolegów, ale tylko z jednym samotnikiem mam o czym porozmawiać, z resztą muszę się zmuszać żeby kontynuować rozmowę jeśli nie ma alkoholu. Oprócz dziewczyn kolegów nie mam żadnych koleżanek, nie potrafię rozmawiać z kobietami na inne tematy niż powszechne, a te się zwykle kończą po chwili i nie chodzi tu o brak śmiałości, zwykły brak zainteresowania jakąkolwiek relacją. Seks nie jest niczym specjalnym, pociagają mnie tylko kobiety, ale nigdy nie odczuwałem nie wiadomo jakiej przyjemności z niego, po pewnym czasie robiłem to z obowiązku, żeby uspokoić libido i móc się skupić na czym innym. Jest mi bardzo dobrze z samym sobą, czasem przez to jak zostałem wychowany i to, że jak byłem nastolatkiem miałem dużo kolegów i cieszyłem się ich obecnością próbuję się zmienić na siłę, ale nic z tego nie wychodzi. Zmarł bliski członek rodziny, nic nie odczułem, ani smutku ani żalu ani jakiegokolwiek ukłucia w klatce. Przechodziłem kilkukrotnie depresje, ale jakoś dałem radę sam dojść do siebie. Jeśli pojawi się gniew to duszę go w sobie, pomagał mi jedynie boks. Czasem się zastanawiam jak jest sens życia, kiedy nic Cie nie cieszy, nawet ciężko się czymkolwiek zasmucić, większość rzeczy na które ludzie reagują emocjonalnie są mi totalnie obojętne, muszę się zmusić żeby nie wypaść jak ktoś kogo to nie interesuje. Świetny materiał, dzięki pani utwierdziłem się w przekonaniu. Pozdrawiam.

Bardzo się cieszę że Pani wróciła. Dziękuję i pozdrawiam.

jak zdiagnozować dystymię? jeżeli faktycznie wystepuje to jakie leki polecicie?

a czy przy takim zaburzeniu osobowości może występować np. tiki głosowe cielesne mimiczne jak u turetyka oraz czasem lekkość w nawiązywaniu przyjaźni a potem lęk i parniczne myślenie że ta osoba nas nie lubi źle o nas myśli jak że jak nas w pełni pozna to przestanie lubić a potem zaczynam unikać takiej osoby bo się boje głębszych relacji ale jednocześnie czuje się źle w niszczeniu takich relacji

czas ok.17:15 - najpierw: "klient nie pojawił się na następnej sesji", potem: "należy o tym porozmawiać" - jak Pani to sobie wyobraża, jeśli klient przestanie się pojawiać???

tragedia, te osoby są po prostu tak egocentryczne, że życie z taką osobą to katorga.

To okropne uczucie, gdy ktos w ten sposob manipuluje. Tak nie znam się na żartach. Nie jestestem przewrażliwiona, ale wysoko wrażliwa i stwierdzam co czuję. Rozmawiamy teraz o tobie tu i teraz, a nie o mnie ...

Mam tylko zespół policystyczych jajników stany lękowe z natręctwem. Insulinooprność nie depresję. Jestem introwertykiem od zawsze wtedy więc , cała reszta to tylko mój charakter.

🎉 dziekuje za trening uwaznosci .

Ja biorę leki neuroleptyczne bo jak stwierdziła moja lekarka - antydepresanty są dla mnie za słabe. Mam też uciążliwe problemy ze snem i fazę rem dopiero nad ranem. Caly czas jestem niewyspana.

I co z tym wszystkim zrobić????

Cóż, to wiele wyjaśnia. Życzę powodzenia wszystkim tym, którzy wiedzą/czują, że będą go potrzebować. Wy dacie radę! Bo jak nie Wy, to kto? @Magdalena Leszko Bardzo dziękuję za świetny film (ten i pierwszy).