วีดีโอ

Musialem kupic na martinus ...super audycja

To juz nawet wiecej niz recenzja, moze warto ponawiac spotkania z Rankovem.....to powinien byc cykl spotkan z samego jądra srodkowej Europy

Jest pan zobowiązany do dalszych rozmów z tym ciekawym pisarzem .....sam do tego zachceca ....

Úžasný rozhovor....

Wstyd się przyznać , że mając na półce Rankova nie potrafiłem sięgnąć ....ale pan Marcin ...motywuje przepięknie .....i ta slowackosć związana z nazwiskiem to strzał w 10 tak to jest na Sk .....

Zatem muszę koniecznie przeczytać nowego Rankova, bo chcę się przekonać: - czym różni się ta książka od tych historycznych powieści, które już czytałam ("Zdarzyło się..", "Legenda o języku", "Matki") i które bardzo mi się podobały; - co takiego sprawia, że nazwałeś ją kwintesencją słowackości; - w czym przypomina "Czarodziejską Górę". Dzięki za ten odcinek, bo "Klinika" zupełnie umknęła mi w zalewie nowości. "Miasta, których nie ma na mapie" koniecznie powinny być wydane! Podpisuję się pod listem skierowanym do naczelnego "Książkowych Klimatów". (BTW - komputer całkiem zgrabnie umie streszczać i nie wiem, czy to dobrze).

Aaaaa, to już wiem dlaczego taką niespodzianka jak" Klinika".W planie na wrzesień dzisiaj dziura.😂😂😂

Dziękuję za cenne informacje o nowych dla mnie miejscach - będą odwiedzane. Książek z literaturą niemiecką i węgierską na moich półkach nadal przybywa. Z niemieckich zamierzam wkrótce czytać "Kruso" (autor: Lutz Seiler) oraz oczywiście Kempowskiego "Wszystko na darmo". A z węgierskich "Czarownicę z Funtinel" Wassa (udało mi się kupić na allegro, w co wątpiłam, ale miałam szczęście :-))

Dziękuję za "Polecajki z innej bajki".A dlaczego za miesiąc skoro godne miejsca i bardzo godni twórcy.Zastanawia mnie, dlaczego tłumacze wykonują pracę( chyba dla satysfakcji i do szuflafy biurka) skoro wydawnictwo nie zamawia.A teraz z czytelniczej beczki.Widziałeś i czytałeś Petera Stančika" Prawomil albo niedawno przedawnienie"?

Przewspaniały plan! Na wszystkie spotkania online jestem zapisana, ale i lektury omawiane podczas spotkań stacjonarnych już czekają na swoją kolej na wirtualnych półkach. Trzymam kciuki! :)

Czy już brainwashing poezyjny dokonał sie w Twojej głowie, kiedy odcinek o poezji hehe

Nooo brzmi super

Z uwagą wysłuchaliśmy tego odcinka, wraz z mężem, którego marzeniem jest zostać "joycologiem", choć na razie przeczytał dość pobieżnie Ulissesa :-). "Labirynt i drzewo" pewnie niedługo do nas zawita i będzie czytany. Mnie oczywiście najbardziej interesują te nieco prostsze obszary - Dublin jako miasto mityczne, obrazy z życia codziennego miasta. Plan Dublina już dawno mamy, z zaznaczonymi miejscami pojawiającymi się w "Ulissesie". Równie ciekawe będą zapewne wątki autobiograficzne. Inne konteksty - filozoficzne, religijne - zapewne trudne i hermetyczne. Planuję w niedługim czasie (ale oczywiście nie wiem jak to będzie) zrobić sobie cykl czytelniczy o Nowym Jorku. Dzięki za przypomnienie o "Manhattan Transfer". Bardzo chciałabym....

Dlaczego " rzekomy autor?😱😱😱

Interesująco bardzo!🙂 Planuję wybrać się na spotkanie wokół książki "Wszystko na darmo" i oczywiście ją przeczytać, bo jeszcze się za nią nie zabrałam. Właściwie wszystkie książki, które zaplanowałeś na październik wydają się znakomite: i Škvorecký, i Ota Filip, i Jan Pucek, no i oczywiście Bernhard. Wielkie zaskoczenie to "Litwa, ojczyzna moja" - ależ to cegła! Już się cieszę na ten październik!

" 38opowiadań " i "Zwyczajne żywoty" to październikowe pozycje obowiązkowe.Dwie ostatnie to dla mnie zastanawiające starocie.😂😂😂

To wygląda na świetny pomysł z czytaniem równoległym tych dzieł. Tak zrobię.

Chyba przekonałeś mnie do sięgnięcia po nowy przekład " Ulissesa", bo " Łódź Ulissesa " wydaje się brykiem doskonałym 😱😱😱.Na pewno kupię sobie tę pozycję, bo wydaje się fantastyczna.Sam wstęp w tym opowieść o czterech pocztówkach jest fascynujący.Joyca znałam tylko z książki Egona Naganowskiego i też wydawała mi się świetna.Jest w niej tradycyjna biografia , ale są informacje , z których Słomczyński nie skorzystał, mimo że opracowanie "Ulissesa" ukazało się wcześniej niż przekład Joe Alexa.Rozdział drugi u Macieja Świerkockiego coś pięknego.I znowu będę studiować, porównywać i się zastanawiać, a tu "Czerwona baśń" piszczy " czytaj mnie".Oj Marcinie, Marcinie, zarażasz entuzjazmem.

Jestem na 5 minucie i dopiero teraz zrozumiałam, że nie chodzi o miasto Łódź hahha cały czas czekałam aż powiesz co ma ulisses do Łodzi 😂

Na tyle fajna recenzja, ze zakupione od razu 2 ebooki Macieja Swierkodzkiego ......pozdr

Do "Ulissesa" podszedłem raz, ale moja wyobraźnia nie przebiła się przez ową hermetyczność. Teraz czuję się zarówno zachęcony, jak i uspokojony. Czy można porównać "Ulissesa" do dzieł Bernharda (hermetyczność formy, zapatrywanie na (bez)sens (nie)doli człowieka?

Bardzo, bardzo ciekawa rozmowa👏🙂

I wreszcie się zgadzamy - to jest napisane w tak piękny sposób. Czytałam ją powoli, bardzo powoli. I smakowałam. Oczywiście jest też coś z czym się z Tobą nie zgadzam - to nie jest opowieść (w głównym przekazie) genderowa. To tu jest, ale dla mnie nie było ważne. To pokazuje, że jako ludzie po prostu inaczej radzimy sobie z trudnymi sytuacjami. Jasne, w kulturze to kobiety są przypisane do opieki, ale w prozie Lebdy nie to jest istotą. I masz rację - choroba to jest to, co też jest tym, co "żywe" Zastanawiam się, co ta książka we mnie zostawi. Pewnie następną opowieść o chorobie i umieraniu, ale jakoś inaczej, bo połączoną z całym światem żywym, którego codziennie doświadczamy, jednak rzadziej dostrzegamy i nie traktujemy jak równorzędne życie, jak nasze życie. Ta historia jest tak wyjątkowa, bo jest tak bardzo nie antropocentryczna. Tu nie ma podziału na ludzkie - nieludzkie. Tu mamy proste i najprawdziwsze rozróżnienia na żywe - nie żywe. Człowiek, zwierzę, roślina - wszyscy jesteśmy w tym razem i wszystkim nam, na jakiś czas żywym, przydarza się choroba, wypadek, umieranie. Czy to dla mnie odkrywcze? Nie. Ale jak to pięknie napisane. Czuć poetkę w każdym wersie, ale jednocześnie mamy do czynienia z opowieścią, w której tyle się dzieje, jest tyle zdarzeń, emocji, postaci, a każda z nich inna, każda inaczej przeżywa ten czas. I to, co tak ważne. To proza przepełniona szacunkiem do każdego życia, do każdego umierania i do każdego z tym żywym rozstania. Tak, jestem tą osobą, która mówi: „mój pies umarł”. I mam tylko jedno zastrzeżenie - po co taka agresywna, krzykliwa okładka?

No dobra, to wyłączyłam na 1:15😅, biorę się za jakieś pożyteczne rzeczy

Gratuluję. Ja widocznie jestem mało ogarniętym czytelnikiem, bo po dwóch podejściach do tej książki, chyba nie mam ochoty na trzecie podejście, chociaż zachęcasz, jak zrozumiałam. Banffy super,czekam na dalszy ciąg, Rudiś też 😊.

Hej, ja dopiero czytam po raz pierwszy (od kilku miesięcy). Początkowo czytałam oba przekłady naraz - i chyba bardziej podobał mi się przekład Słomczyńskiego. Teraz kontynuuję w tłumaczeniu Świerkockiego. Nie jest to super łatwa lektura, ale jeśli dłużej się wgryzę w książkę, to jest możliwość się delektowania. Niestety często, zbyt często odkładam ją i robię przerwę na inne lektury. Takie przerywanie nie służy Ulissesowi.

Tak się powywnętrzałeś nad nieudolnością własnego intelektu i niedoskonałym odczytaniem dzieła Joyca, że nie pamiętam czy mówiłeś coś o interpretacji Piotra Pazińskiego " Labirynt i drzewo".Nazwisko padło, tytuł z interpretacją " Ulissesa"chyba już nie, ale nie mam siły odsłuchać jeszcze raz, bo tracę cierpliwość, gdy tak utyskujesz.

Może kiedyś, nie mówię nie. W końcu jestem nieco młodsza, więc mam jeszcze czas. Zdecydowanie za mało przeczytałam postmodernistycznych książek 📚 . A co z Banffym, będzie kontynuacja ? Jakieś przecieki od tłumaczki/wydawnictwa?

Joycolodzy zgłoście się.

Dajesz nadzieję, że przyjdzie dobry moment w życiu na Ulissesa. Świetne spostrzeżenie, żeby czytać dla siebie, a nie przez pryzmat znawców. Proste, a jakie trudne. Odświeżające bardzo.

Jedna z okładek przewijających się w filmiku jest identyczna jak ta w "Pokorze" Twardocha :)

Przeczytałem Lunatyków ze dwa lata temu, zachęcony entuzjastyczną opinią Kundery. Zgadzam się w stu procentach z każdym Pana słowem, czysty geniusz. Moim zdaniem cennym kontekstem dla tej powieści jest i Czarodziejska Góra Manna, i Człowiek bez właściwości Musila. Wszystkie trzy powieści usiłują odpowiedzieć na pytanie, jakim cudem doszło do zakończenia pewnego świata u progu I wojny światowej

Właśnie wyciągnęłam tę książkę z czeluści biblioteczki. Czuję się bardzo zainteresowana: klimatem Berlina i tłem historycznym, a także samą historią z berlińskiego półświatka (Twoje skojarzenie z "Królem" - super). Mnie zaś skojarzyła się z "Co dalej szary człowieku" Hansa Fallady (nie wiem, czy słusznie). To, co piszesz o sposobie pisania Döblina wygląda fascynująco - to wplatanie w prozatorski tekst innych krótkich form czy też wykorzystywanie w tekście elementów typu wycinki z gazet. Lubię także taki zabieg jak intro przed każdym rozdziałem. Bardzo fajnie, że zadałeś sobie trud wklejenia okładek różnych wydań - niektóre są znakomite. Nie ma naszej polskiej z 1979 roku (Czytelnik, seria retro) - jest rzeczywiście taka sobie.

Dopiero teraz przeczytałam, bo czytam wszystkie książki nominowane do nagrody Gombrowicza. Ta jest czwarta w kolejności i myślę, że to ma istotny wpływ na mój odbiór Kundli. Mam wrażenie, że czwarty raz czytam tę samą książkę. Każda z nich w poetycki (absolutnie żaden powieściowy, fabularny) sposób opowiada o ludziach w Polsce wykluczonych - takim, którym w życiu nie wyszło, o biednych, głodnych, niewykształconych, chorych (z niepełnosprawnością fizyczną lub psychiczną), bezradnych, nieszczęśliwych itp. W Kundlach doceniam język, tygiel kulturowy. Mamy wielu bohaterów, ale Ich historie są fragmentaryczne, rozrzucone na kartach tej książki w porządku, który rozumie pewnie tylko autorka i trzeba je sobie poskładać. A najlepiej robić notatki i po zakończeniu książki przeczytać ją jeszcze raz. Mnie się one jakoś ułożyły, ale nie przyczyniło się to do większego docenienia tego zbioru epizodów z życia wielu bohaterów. Ja ich nie pokochałam. Po tych „gombrowiczowskich” literackich nominacjach, gdybym nie mieszkała w Polsce miałabym obraz kraju „nędzy i rozpaczy”, zamieszkanego przez ludzi nieszczęśliwych, bez szans, bez możliwości, gdzie bieda wyłazi z każdego kąta, a co najmniej połowa społeczeństwa to niewykształceni potencjalni kryminaliści lub pacjenci szpitali psychiatrycznych. O co tym debiutantom chodzi? Nie rozumiem! Jak do tej pory naprawę za niezwykłą uważam książkę "Głodni". Iwony Bassy, chociaż oczywiście traktuje o tym samym.

Są dwa seriale inspirowane książką i pod tym samym tytułem. Jeden współczesny, drugi z 1980 roku.

Rausz🫣 gdzie on się zapodział na mojej liście 🤔 idę szukać

Duży próg wejscia?Eeee, nic tu trudnego z rozpoczęciem lektury.I nie Doblina a Döblina( czyt. deblina , takie "e" niemieckie 😂😂😂).Dzięki, może ktoś chwyci za autora.Krotko, bo w drodze nad Jezioro Barlinieckie.Jeszcze 200 km.

Bardzo dziękuję za mądre spotkania z książką.

To również moja ulubiona powieść (mimo, że Wyszogrodzkiego również przeczytałem :) ). Skvoreckiego przeczytałem wszystko (no, prawie), co ukazało się po polsku, od "Tchórzy" poczynając. Zgadzam się, że "Cud" jest nieco słabszy, aczkolwiek to również świetna książka. "Przypadki..." odczytuję jako nostalgiczno-ironiczny komentarz do życia (zatem trochę inaczej, niż Pan), ale entuzjazm Pański jest powalający. Kostelec nie jest miejscowością koło Pragi - to Nachod, leżący obecnie na granicy czesko-polskiej , a niegdyś na granicy czechosłowacko-niemieckiej, co ma swoje znaczenie (np. w "Tchórzach" jest ważne). Te wspinaczki skałkowe Zdeńka ... Wszystko o krok od Kudowy-Zdroju. Miło napotkać bratnią duszę , pozdrawiam.

Wergiliusz w powieści Brocha odkrywa u kresu życia, że stał się twórcą pustego piękna, oddzielonego od dobra i miłości. Spalenie Eneidy byłoby w tej sytuacji symbolicznym zwrotem ku człowiekowi.

Errata 4:48 Część trzecia to "Ziemia - Oczekiwanie"

Po " Niewinnych" chciałam sięgnąć po " Kusiciela" i jakoś zeszło 😱."Śmierć Wergilego" interesuje mnie, chociaż na zagłębianie się i płynięcie wraz z autorem strumieniem świadomości jakoś teraz nie mam ochoty( pewnie przez zmieniającą się ciągle aurę ), interesuje mnie natomiast rozmowa poety z cesarzem Oktawianem.Zastanawiam się na ile "pisarz mimo woli", bo tak mówiono ponoć o Brochu zawarł w niej swoje spostrzeżenia na temat roli literatury i twórcy. I teraz mam dylemat " Kusiciel" czy "Śmierć Wegilego", bo na dwie to chyba czasu nie mam.

1000 plus dwa i żadnego świętowania?

Jestem zachwycona Pana recenzjami, pięknie Pan mówi, głęboko analizuje, zachęca do każdej książki, o której jest mowa

Nie udało mi się znaleźć ebook ....wyczerpane ... recenzja dzięki

Niewątpliwie to coś dla mnie :-). Prawdziwe odkrycie, perła, na którą nigdy w życiu nie zwróciłabym uwagi (fatalna okładka i etykieta fantasy). Tylko jak ją zdobyć? To dopiero jest wyzwanie. I jak namówić inne wydawnictwo do ponownego wydania i odpowiedniej promocji tej książki, a także innych książek Alberta Wassa. Już to widzę - blurba mógłby napisać Marcin, a posłowie (czy wstęp) pani Irena Makarewicz. Widziałam zdjęcia Gór Kelimeńskich - piękne.

A "Wilczy dół" też bym przeczytała.

Powieść „Czarownicę z Funtinel” przeczytałam jeszcze w lipcu. Przeglądałam Twoje tytuły „Literatury na lato i zastój czytelniczy” i metodą eliminacji, co będę musiała przeczytać trzy odrzuciłam, pozostałe znałam i dawniej czytałam, ale wróciłam do powtórnej lektury i jeden tytuł nieznany. Boże, pomyślałam, Marcin będzie czytał obyczajówkę, ale kto czytelnikowi zabroni. Książka obszerna , bibliotekarze sklasyfikowaliby ją na 876 stron. Sam tytuł pewnie kieruje ku literaturze fantasy, ale nie tak bym ją opisała, raczej powieść z ogromnym ładunkiem baśniowości i realizmem. Okładka nie jest taka zła, w stylu przyciągająca oko. Piękna, bo twarzy Nucy nie widzimy a tylko jej przepiękne złote włosy. No , z tym odkryciem, kim jest jej ojciec nie przesadzałabym, aż nie jest to takie zaskakujące, sama bohaterka bardziej to przeżyła niż czytelnicy( w tym ja). Czarownicą to ona sama siebie nazywała, inni określali ją ladacznicą .I zdawałoby się, że zawiść, zło, podłość ludzkich charakterów to domena większych skupisk ludności, nic bardziej mylnego. W małych społecznościach czynienie zła pleni się niczym chwast. Zakończenie- myślałam, że będzie gorsze, już ją widziałam na stosie, a jednak nie. Nuca doświadczyła okrucieństwa świata, nie świata, ale ludzi, a jednak prawdą wyczytaną w oczach innych czyniła dobro. Bardzo mi się powieść podobała , bo ma piękną fabułę, mnóstwo ocen postępków ludzi, zwyczajów, mam ważenie, że potrafiłabym nie tylko paść owce i łowić ręką ryby, ale gotować mamałygę. I te bajeczne opisy przyrody. Kniga obszerna, mogłaby mieć rzeczywiście trzy tomy, ale dobrze, że w jednym. Poleciłam bibliotekarzom do rekomendacji czytelnikom, bo stała nieczytana na półce mimo atrakcyjnego tytułu.

Pomimo że bez środkowej Europy ....bardzo ciekawe

Pamięć przeczytałam chyba jakoś w 2018 roku i pozostaje jednym z moich najważniejszych czytelniczych doświadczeń ostatnich lat. Nadas nie sprawia wrażenia, że w ogóle przejmuje się w jakikolwiek sposób czytelnikiem, i oczywiście to nie jest powieść dla każdego, ale mnie poza zachwytem absolutnie doskonała forma, dała bardzo dużo emocji, i dobra była na wtedy, bo faktycznie prawie każde wydarzenie jest przedstawione z wielu różnych perspektyw. Nie wiedziałam wiele o węgierskim komunizmie, a to też jest swojego rodzaju rozliczenie z systemem. O ile pamiętam, początki faktycznie były trudne - Pamięć nie przypomina ani postmodernistyczncych klasyków, ani w sumie niczego, co czytałam wcześniej czy później (chociaż stosunek do interpunkcji ma iście proustowski). Walczyłam, żeby próbować się połapać w tych różnych planach czasowych, potem przestałam, uznając że pozwolę autorowi się po prostu prowadzić. Pamięć może przytłoczyć, szczególnie że Nadas robi to, co Musil w Człowieku bez właściwości, tylko lepiej, wtrącając eseistyczne czy filozoficzne passusy. Nie błyszczą erudycją jak u Manna, o nie, ale wydają się przez to trudniejsze do przejścia. Zupełnie wyjątkowa rzecz. Może jeszcze do niej wrócę. Niestety, dla mnie ani Miłość, ani Biblia to już nie jest proza tej próby. Kupiłam sobie Pararrel stories, bo po polsku to wyjdzie pewnie nigdy, ale nie wydaje mi się, żebym była to w stanie przecztytać po angielsku - mowię dobrze, ale to coś jakbym Faulknera próbowała czytać w oryginale - kontstrukcje i słownictwo były zbyt skomplikowane, żebym była w stanie się przez nie przedrzeć, nie przy tej ilości stron (to jest tak o 30% dłuższe, niż Pamięć). Będę chciała jeszcze kiedyś się z tym zmierzyć, bo zapowiadało się naprawdę fantastycznie.