Dziękuję za filmy o różnych drogach do diagnozy. Pozwalają zrozumieć, że nie ma jednego słusznego schematu i nie wszystko jest/nie musi być jasne od początku. Kiedyś pisałam komentarz o tym, że sama zastanawiam się nad pójściem do diagnostki, ale póki co zbieram informacje, zastanawiam się czy tego nie wymyślam. Nie powiedziałam mamie o czym myślę, ale wypytywałam ją o dzieciństwo. Ja pamiętam je jako męczarnie, zwłaszcza przez niedostosowanie się do społeczności, zwłaszcza innych dzieci. Mama określiła mnie jako dziecko dokładne, możliwe że do tego stopnia że rówieśnicy tego nie lubili, wycofane, nieśmiałe, ale normalne. Nie zauważyła żadnych nieprawidłowości. Może z dostosowywaniem się do nowych sytuacji. Uczyłam się szybko, zaczęłam rozmawiać pełnymi zdaniami ok. 1,5 roku, szybko czytałam, zapamiętywałam i liczyłam (później moje umiejętności nauki magicznie wyparowały). Pomyślałam sobie, że skoro mama uważa, że wszystko było ze mną w porządku i tak też powiedziałaby w procesie diagnozy, to wyklucza to bycie w spektrum? Wiem, że to dość ciężkie pytanie i za mało informacji, ale nie mam pewności czy to wszystko nie dzieje się od jakiegoś momentu w moim życiu, chociaż w pamięci mam od zawsze bycie "nie z tego świata" w negatywnym sensie.
Może być tak, że rodzice chcą nas pamiętać jako szczęśliwe dzieci, a jak dojdzie do opisywania konkretnych sytuacji, to okaże się, że jednak zapamiętała przejawy autyzmu. Szczerze nie jestem pewna jak diagności postępują jeżeli wspomnienia rodzica i diagnozującej się osoby różnią się, ale może warto byłoby się zapytać diagnosty co w tym wypadku? | Sabina
Myślę, że warto spróbować, dowiesz się czegoś, inaczej to pytanie będzie siedzieć w Twojej głowie. Ja mam 40 lat i teraz diagnozowana będzie moja nastoletnia córka, przy okazji zbierania wiedzy na ten temat, też dokonuję autodiagnozy. A całe życie myślałam, że jestem poprostu dziwna 😉 i może tak jest, a może jednak nie do końca. Życzę powodzenia w dochodzeniu do prawdy ☺️
Też nie patrzę w oczy ,czasem tylko. Patrzę na stół , drzewa czy coś bo wtedy myślę i wiem co powiedzieć a jak spojrzę w oczy zapominam co chciałam powiedzieć
Mam syna w spektrum autyzmu. Moja mama podejrzewam że też miała autyzm a odkąd zaczęłam poszerzać wiedzę na ten temat jestem coraz bardziej przekonana że też mogę być neurotypowa.
Ja wiem czy to szczescie? Najpierw cie diagnozują, a potem sie z tym utozsamiasz. Mnie tak diagnozowali i nic. Podziekowalem za wspolprace. Zacząłem zukac w Duchu i dopiero wtedy wroclem do zdrowia. Pozdrawiam.
Kiedy kilkanaście lat temu zetknęłam się bliżej z autyzmem, też zaczęłam robić research i przyszła pewna autorefleksja. W efekcie ok. 10 lat temu poszłam do ośrodka na diagnozę, z całym spisem wspomnień i zachowań, ale o ile po pierwszej części - rozmowie - psycholożka ponoć nie była pewna mojej neurotypowości, tak po części drugiej, czyli jakichś testach/zadaniach (nie pamiętam już dokładnie) uznano, że zbyt dobrze rozumiem teorię umysłu i przenośnie (np. powiedzenia, jak "zjadł wszystkie rozumy", "przełamać lody"), żebym mogła być w spektrum. Szkoda, że w moim województwie nie ma miejsca (wg Waszej rozpiski), gdzie możnaby to zweryfikować.
Widze lepiej siebie dzieki waszym filmikom. Jeszcze nie wszystko rozumiem, ale chce wkoncu zrozumiec kim jestem 😊. Kto moze mi pomoc w ewentualnej diagnozie? Pozdrawiam xx
Szkoda że nie robicie z kobietami zdiagnozowanymi w wieku dziecięcym co się bardzo rzadko zdarza. Ale na swoim przykładzie wiem, że się zdarza. Chętnie obejrzała bym coś takiego.
Diagnozaa są bardzo niszczaće i nieadekwatne. Schemat mysli - uczcia - działanie w ogóle pomija Ducha. po latach terapii widzę jak wielkim błedem było zaufanie specjalistom. Pozdrawiam.
Co jest z tym autyzmem na rzeczy? Od jakiegoś czasu moja siostra zaczęła się tym tematem interesować i stwierdziła że ma jakiś lekki autyzm (autodiagnoza) oraz że ja też mam. Jakoś porzuciłem ten wątek i miałem to gdzieś. Ostatnio poczytałem o tym i zobaczyłem kilka filmów na waszym kanale. Rzeczywiście siostra może mieć rację i mamy jakieś cechy autystyczne. Możliwe że mam jakiś tam autyzm. Co z tego? Po tej krótkiej historii ponawiam pytanie. Co jest z tym autyzmem? Oglądając wasz kanał i czytając komentarze odnoszę wrażenie że posiadanie autyzmu to jakaś nagroda? Wyjątkowość? Supermoce? Osiągnięcie do zdobycia? Klaskanie i gratulowanie diagnozy tylko spotęgowało moje negatywne odczucia. Co wam tak naprawdę daje oficjalna diagnoza? Śmiem twierdzić że gdybym miał oficjalną diagnozę to moje życie nie zmieniłoby się ani trochę. Ludzie którzy mnie znają wiedzą że jestem lekko dziwny i (skoro się znamy) akceptują mnie bez względu na to czy mam jakieś papiery czy też nie. Dla obcych osób to i tak bez znaczenia. Rozumiem że kanał powstał aby np. poszerzyć wiedzę społeczeństwa na temat autyzmu, dać jakieś wskazówki osobą które zaczynają szukać odpowiedzi na temat samych siebie lub kogoś z otoczenia. Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia (nie wiem jak to określić) takiego "dziwnego posmaku" po obejrzeniu waszych filmów, który uważam za nieprzyjemny.
Dużo osób ma problem żeby zaakceptować swoje odmienne cechy, a diagnoza stanowi wyjaśnienie dlaczego mamy jak mamy, a do tego pomaga nam układać swoje życie uwzględniając swoje autystyczne cechy. Do tego pozwala odnaleźć społeczność, w której ta odmienność jest akceptowana, a nawet celebrowana, dużo osób nie ma jednak przyjaciół którzy ich akceptują tacy jacy są. Oczywiście nie wszyscy potrzebują diagnozy, żeby sobie życie poukładać, i z twojego komentarza rozumiem, że masz szczęście być taką osobą. Dużo z nas jednak dopiero po uświadomieniu sobie swojej autystyczności może sobie lepiej ułożyć życie, i dlatego celebrujemy diagnozę | Sabina
Hmmm a co jest z tą alergią? Alergia to coś wyjątkowego, co daje supermoce? Co daje ci recepta od lekarza? Ja gdybym miała potwierdzoną alergię to moje życie nie zmieniłoby by się ani trochę. Może trochę kicham i puchnę, ale przyjaciele akceptują moje dziwne zachowanie. Dla obcych ludzi to i tak bez znaczenia.. */dystans/* ;)
@@karolinak4936 Nikt nie bije brawa alergikom. Nikt nie gratuluje diagnozy, nie wita entuzjastycznie w gronie zdiagnozowanych. Napisałem jakie miałem odczucia po obejrzeniu kilku filmów i już. Podobne miałem na tatoofeście. Poszedłem żeby zobaczyć co prezentują artyści, ponieważ myślałem o czymś na swoją skórę. Znaczna część uczestników festu... Nie wiem jak to napisać żeby nie było zbyt wulgarnie. Niech będzie że mentalnie "brędzlowała" się nad swoją fajnością wraz z innymi fajowskimi ludźmi. Bo im więcej tuszu w skórze tym fajniej. Takie kółko wzajemnej adoracji. Słodko aż mdliło. Odczucia jakie wyniosłem z tego zlotu skutecznie odrzuciły mnie od chęci posiadania tatuażu. Po prostu nie chciałem być z tymi ludźmi kojarzony przez nikogo, a już zwłaszcza przez samego siebie.
Dziękuję za filmy o różnych drogach do diagnozy. Pozwalają zrozumieć, że nie ma jednego słusznego schematu i nie wszystko jest/nie musi być jasne od początku. Kiedyś pisałam komentarz o tym, że sama zastanawiam się nad pójściem do diagnostki, ale póki co zbieram informacje, zastanawiam się czy tego nie wymyślam. Nie powiedziałam mamie o czym myślę, ale wypytywałam ją o dzieciństwo. Ja pamiętam je jako męczarnie, zwłaszcza przez niedostosowanie się do społeczności, zwłaszcza innych dzieci. Mama określiła mnie jako dziecko dokładne, możliwe że do tego stopnia że rówieśnicy tego nie lubili, wycofane, nieśmiałe, ale normalne. Nie zauważyła żadnych nieprawidłowości. Może z dostosowywaniem się do nowych sytuacji. Uczyłam się szybko, zaczęłam rozmawiać pełnymi zdaniami ok. 1,5 roku, szybko czytałam, zapamiętywałam i liczyłam (później moje umiejętności nauki magicznie wyparowały). Pomyślałam sobie, że skoro mama uważa, że wszystko było ze mną w porządku i tak też powiedziałaby w procesie diagnozy, to wyklucza to bycie w spektrum? Wiem, że to dość ciężkie pytanie i za mało informacji, ale nie mam pewności czy to wszystko nie dzieje się od jakiegoś momentu w moim życiu, chociaż w pamięci mam od zawsze bycie "nie z tego świata" w negatywnym sensie.
Może być tak, że rodzice chcą nas pamiętać jako szczęśliwe dzieci, a jak dojdzie do opisywania konkretnych sytuacji, to okaże się, że jednak zapamiętała przejawy autyzmu. Szczerze nie jestem pewna jak diagności postępują jeżeli wspomnienia rodzica i diagnozującej się osoby różnią się, ale może warto byłoby się zapytać diagnosty co w tym wypadku? | Sabina
Myślę, że warto spróbować, dowiesz się czegoś, inaczej to pytanie będzie siedzieć w Twojej głowie. Ja mam 40 lat i teraz diagnozowana będzie moja nastoletnia córka, przy okazji zbierania wiedzy na ten temat, też dokonuję autodiagnozy. A całe życie myślałam, że jestem poprostu dziwna 😉 i może tak jest, a może jednak nie do końca. Życzę powodzenia w dochodzeniu do prawdy ☺️
O wow. Ile książek na tej półce. I to jeszcze ciekawych
Dzięki za Twoją historię ❤ widzę sporo tych samych rzeczy u siebie...
Jakbym widziała mojego syna.Wiele słuchałam wypowiedzi ale ta pasuje moimi oczami i odczuciami do mojego dziecka 💞
Też nie patrzę w oczy ,czasem tylko. Patrzę na stół , drzewa czy coś bo wtedy myślę i wiem co powiedzieć a jak spojrzę w oczy zapominam co chciałam powiedzieć
Opisujesz moją osobę 😮
Dzięki, że się tym podzieliłaś! Chciałabym tak umieć w 10 minut 😁😁
Mega ciekawy wywiad
super!
Bardzo interesujące byłoby opowiedzenie o tym w jaki sposób Marta uzyskała diagnozę, ile czasu to zajęło i ile kosztowało, dziekuje za filmik
Tutaj mamy filmik o procesie diagnostycznym :) th-cam.com/video/NHRmQE0lDdc/w-d-xo.html
Brawo Marta!
Mam syna w spektrum autyzmu. Moja mama podejrzewam że też miała autyzm a odkąd zaczęłam poszerzać wiedzę na ten temat jestem coraz bardziej przekonana że też mogę być neurotypowa.
Marta miałaś szczęście, że w 30 roku życia cię zdiagnozowali ja mam 50 lat i czekam na dokładniejsze testy na razie na ADHD
Warto się w to bawić w tym wieku? Ja mam 44 lata i zastanawiam sie co mi da diagnoza
Ja wiem czy to szczescie? Najpierw cie diagnozują, a potem sie z tym utozsamiasz. Mnie tak diagnozowali i nic. Podziekowalem za wspolprace. Zacząłem zukac w Duchu i dopiero wtedy wroclem do zdrowia. Pozdrawiam.
Kiedy kilkanaście lat temu zetknęłam się bliżej z autyzmem, też zaczęłam robić research i przyszła pewna autorefleksja. W efekcie ok. 10 lat temu poszłam do ośrodka na diagnozę, z całym spisem wspomnień i zachowań, ale o ile po pierwszej części - rozmowie - psycholożka ponoć nie była pewna mojej neurotypowości, tak po części drugiej, czyli jakichś testach/zadaniach (nie pamiętam już dokładnie) uznano, że zbyt dobrze rozumiem teorię umysłu i przenośnie (np. powiedzenia, jak "zjadł wszystkie rozumy", "przełamać lody"), żebym mogła być w spektrum. Szkoda, że w moim województwie nie ma miejsca (wg Waszej rozpiski), gdzie możnaby to zweryfikować.
Proszę sobie zrobić diagnozę online, np. w Ginemedice ( z listy Neuroatypowych )
Widze lepiej siebie dzieki waszym filmikom. Jeszcze nie wszystko rozumiem, ale chce wkoncu zrozumiec kim jestem 😊. Kto moze mi pomoc w ewentualnej diagnozie? Pozdrawiam xx
Szkoda że nie ma instagrama
Szkoda że nie robicie z kobietami zdiagnozowanymi w wieku dziecięcym co się bardzo rzadko zdarza. Ale na swoim przykładzie wiem, że się zdarza. Chętnie obejrzała bym coś takiego.
Diagnozaa są bardzo niszczaće i nieadekwatne. Schemat mysli - uczcia - działanie w ogóle pomija Ducha. po latach terapii widzę jak wielkim błedem było zaufanie specjalistom. Pozdrawiam.
Co to za książka?
Dziewczyny w spektrum
@@magdalenastepien4912 autorstwa Furgał?
Co jest z tym autyzmem na rzeczy? Od jakiegoś czasu moja siostra zaczęła się tym tematem interesować i stwierdziła że ma jakiś lekki autyzm (autodiagnoza) oraz że ja też mam. Jakoś porzuciłem ten wątek i miałem to gdzieś. Ostatnio poczytałem o tym i zobaczyłem kilka filmów na waszym kanale. Rzeczywiście siostra może mieć rację i mamy jakieś cechy autystyczne. Możliwe że mam jakiś tam autyzm. Co z tego?
Po tej krótkiej historii ponawiam pytanie. Co jest z tym autyzmem? Oglądając wasz kanał i czytając komentarze odnoszę wrażenie że posiadanie autyzmu to jakaś nagroda? Wyjątkowość? Supermoce? Osiągnięcie do zdobycia?
Klaskanie i gratulowanie diagnozy tylko spotęgowało moje negatywne odczucia.
Co wam tak naprawdę daje oficjalna diagnoza? Śmiem twierdzić że gdybym miał oficjalną diagnozę to moje życie nie zmieniłoby się ani trochę. Ludzie którzy mnie znają wiedzą że jestem lekko dziwny i (skoro się znamy) akceptują mnie bez względu na to czy mam jakieś papiery czy też nie. Dla obcych osób to i tak bez znaczenia.
Rozumiem że kanał powstał aby np. poszerzyć wiedzę społeczeństwa na temat autyzmu, dać jakieś wskazówki osobą które zaczynają szukać odpowiedzi na temat samych siebie lub kogoś z otoczenia. Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia (nie wiem jak to określić) takiego "dziwnego posmaku" po obejrzeniu waszych filmów, który uważam za nieprzyjemny.
Dużo osób ma problem żeby zaakceptować swoje odmienne cechy, a diagnoza stanowi wyjaśnienie dlaczego mamy jak mamy, a do tego pomaga nam układać swoje życie uwzględniając swoje autystyczne cechy. Do tego pozwala odnaleźć społeczność, w której ta odmienność jest akceptowana, a nawet celebrowana, dużo osób nie ma jednak przyjaciół którzy ich akceptują tacy jacy są.
Oczywiście nie wszyscy potrzebują diagnozy, żeby sobie życie poukładać, i z twojego komentarza rozumiem, że masz szczęście być taką osobą. Dużo z nas jednak dopiero po uświadomieniu sobie swojej autystyczności może sobie lepiej ułożyć życie, i dlatego celebrujemy diagnozę | Sabina
Dobrze jest sie upewnić po prostu, by na nowo odkryć siebie i sobie pomagać
Hmmm a co jest z tą alergią? Alergia to coś wyjątkowego, co daje supermoce? Co daje ci recepta od lekarza? Ja gdybym miała potwierdzoną alergię to moje życie nie zmieniłoby by się ani trochę. Może trochę kicham i puchnę, ale przyjaciele akceptują moje dziwne zachowanie. Dla obcych ludzi to i tak bez znaczenia.. */dystans/* ;)
@@karolinak4936 Nikt nie bije brawa alergikom. Nikt nie gratuluje diagnozy, nie wita entuzjastycznie w gronie zdiagnozowanych.
Napisałem jakie miałem odczucia po obejrzeniu kilku filmów i już. Podobne miałem na tatoofeście. Poszedłem żeby zobaczyć co prezentują artyści, ponieważ myślałem o czymś na swoją skórę. Znaczna część uczestników festu... Nie wiem jak to napisać żeby nie było zbyt wulgarnie. Niech będzie że mentalnie "brędzlowała" się nad swoją fajnością wraz z innymi fajowskimi ludźmi. Bo im więcej tuszu w skórze tym fajniej. Takie kółko wzajemnej adoracji. Słodko aż mdliło. Odczucia jakie wyniosłem z tego zlotu skutecznie odrzuciły mnie od chęci posiadania tatuażu. Po prostu nie chciałem być z tymi ludźmi kojarzony przez nikogo, a już zwłaszcza przez samego siebie.
Mnie to pomaga zrozumieć mojego syna.diagnozowaneho za późno, gdy już wszedł w depresję i przekonanie,że jest kaleką emocjonalną