Świetnie, że film się przydał. Czyli budzi się w Pani wewnętrzny sprzeciw, który jak widzę Pani dobrze rozumie. Możliwe że jeśli zacznie Pani powoli zamieniać go w słowa, wtedy będą mogli dokładniej go zrozumieć także inni.
Temat dał mi do myślenia. Zgadzam się, że "odwrócenie się plecami", przyspiesza proces hmm "fermentacji" relacji. Co do zmiany, to faktycznie trzeba do tego odwagi.
A może film o tym, dlaczego nie umiemy wychodzić z toksycznych relacji. No i co robić, kiedy ktoś mowi: "nie uważam, żebyś miał powód do tego, żeby poczuć się źle, nie przeproszę cię, nie zrobię z tym nic - mam to gdzieś, nie wezmę za to odpowiedzialności".
Ale szybciutko zleciał mi ten czas z Tobą, czuje niedosyt, te opowieści są hipnotyzujące, chce się jeszcze i jeszcze, takie trudne historie kształtują nas na mocnych ludzi💪
niesamowity przekaz, bardzo cenne wskazówki, jaka szkoda ze tak trudno sie tego ( mi ) slucha , z powodu - jak dla mnie - przesadzonej modulacji glosu, która wrecz dominuje nad trescią.... jak dobrze ze pod filmikiem i w samym filmiku są podane punkty - streszczenie,
Bardzo dobry temat wszystko sue zgadza co pani mowi umie pani xzytac ludzkie odczucia jak malo ktory psycholog tak bardzo potrzebuje kogos takiego jak pani wlasnie teraz wlasnie dzisiaj ..I nie moge znalesc ..
Obrażam się (ale na krótko i szybko) i na mnie się obrażają gdy stawiam granicę 🤷😊 taki świat. Ludzie bywają wredni. Warto jednak przebaczać i iść dalej. Jak ktoś Cię olewa to chyba nie ma już sensu pytać - po co skoro Cię olewa. Trzeba iść dalej. 👍🍀
Najgorsze jest to, że są osoby (często rodzice), które zawsze dają sobie prawo do obrażania się. Nie mają autorefleksji ani pokory, że to może one coś źle zrobiły. To druga strona nie ma prawa się obrazić i powinna obrażonych przepraszać. Obrażanie się to świetny mechanizm manipulacji związany z wywoływaniem poczucia winy. Szkoda, że tylko u jednej strony. I znów wracamy do umiejętności komunikacyjnych. Czy zależy nam na dobru, na kontakcie, na wyjaśnieniu, na oczyszczeniu ran?...Do tego tanga trzeba dwojga. Nie da się budować zdrowej relacji między obrażalskim a "chłopcem do bicia".
Tak bywa, że obrażanie się służy niektórym jako narzędzie manipulacji i pozyskiwania swoich celów i zaspokajania swoich potrzeb. Oczywiście dla drugiej strony to bardzo przykre i trudne doświadczenia. Niestety.
@Ludolfina 626 Niestety, ale niektórzy rodzice bardzo dorosłych już dzieci nadal uważają, że "co wolno wojewodzie, to nie tobie smrodzie". Komunikacja z takimi rodzicami jest bardzo ciężka - wymagają od swoich bardzo dorosłych dzieci zachowywania zasad, których sami nie przestrzegają. U mnie moja próba zrównania moich praw z prawami rodziców zakończyła się odrzuceniem mnie przez rodziców. Straciłam rodziców jeszcze za ich życia. Ale paradoksalnie żyje mi się teraz łatwiej, nie muszę ciągle im nadskakiwać i ignorować swoich potrzeb.
Temat BARDZO WAZNY !!! MAM ZA SOBA OBRAZONA MAME A OSTATNIO SYN SIE OBRAZA I TO NAGMINNIE ( dziekuje teraz zrozumielam ze to zranione uczucia po obu stronach ) A KOMUN8KACJA AZ SIE PROSI 🙏🙏🙏
Świetne opracowanie tematu. Obrażanie nie jest dobrą sprawą, też nie raz sama tak postąpiłam i wobec mnie ktoś tak postąpił. Jest to bardzo trudne przeżycie, ten brak komunikacji, rozmowy, wyjaśnienia co się wydarzyło. Takie obrażanie jest nie fer, lepiej byłoby postawić granice, zakomunikować na co się nie zgadzam. Jakie to jest proste.....słuchając Twojego filmiku a w życiu czasem bywa tak, że nawet nie wiemy w którym momencie doszło do zranienia drugiej osoby, która się na nas obraziła. To co mówisz że najlepiej zapytać osobę o intencje jej zachowania. To że poczułam się odrzucona to nie znaczy że ktoś mnie odrzucił - pięknie to ujęłaś 🤗 A my tak często w swoich głowach tworzymy czarne scenariusze. Dbanie o zdrowe relacje jest dla mnie ważnym tematem. Dziękuję Emilio za tak wiele cennych informacji, które przekazujesz w kolejnym cennym dla mnie filmiku 🙃
No i oczywiście znowu kiedy borykam się z jakimś problemem i jakoś tak naturalnie przychodzi odpowiedź. Mój znajomy mój chłopak właściwie ma tendencję do strzelania fochem czyli obraża się i chociaż oboje wiemy że to on jest Winny nauczył się czekać aż to ja go przeproszę żeby sytuacja wróciła do normy bardzo chętnie posłucham jak mogę sobie z tym radzić. Świetny kanał ja poszłam jeszcze dalej i poprosiłam o prywatne rozmowy z Emilią
Wiesz, nie wszyscy odnajdują się (a raczej powinnam powiedzieć, rzadko kto odnajduje się) w postawieniu sprawy słowami "kto jest winny" albo "ty jesteś winny" czy "ja jestem winna". To obciążające. Tak jakbyśmy kogoś osądzili i teraz chcemy na nim wykonać wyrok. Niedziwne więc, że taki "skazaniec" nie wykazuje chęci do komunikacji, czy entuzjazmu do zaangażowania się w daną sytuację. Dlatego o wiele lepiej nam się rozmyśla i rozmawia o odpowiedzialności a nie winie. Czyli kiedy przestanę siebie skazywać i karać za wykroczenie czy przestępstwo którego się dopuściłam, a zacznę nazywać sprawę mniej obciążającym językiem, bardziej zauważać co się stało, opisywać wydarzenia, uczucia, myśli, dzielić się swoją interpretacją a kiedy chcemy komuś powiedzieć, że coś zgrzytnęło i Ci się nie podobało, warto sięgnąć po metodę porozumienia bez przemocy Rosenberga - zamiast przypisywać winę. Cóż, temat jest szeroki, nie zmieszczę go w jednym komentarzu, ale już sobie zapisuję pomysł na kolejny film. 😊 Pozdrawiam.
Uwazam ze jest to bardzo dziecinne i niedojrzałe,ale nie nalezy pewnych rzeczy tolerować , właśnie zeby ktos nie przekraczal wspomnianych granic,za to mam do czynienia z osobami które sie obrażają pomimo,ze wina jest po ich stronie,bo jak smiemy zwracac uwagę na cos niewlasciwego,pewne osoby nie znoszą krytyki
Mam refleksję, związaną z faktem, że odcinek jest w opublikowany w czasie szczególnej pamięci o zmarłych. Jeśli ktoś nie chce z nami rozmawiać, bo się o coś obraził, to moim zdaniem trzeba konkretnie poprosić o rozmowę, a jeśli to nie poskutkuje, to się z tym brakiem kontaktu pogodzić. Nawet jeśli oznacza to, że ktoś umrze bez rozmowy z nami. Do rozmowy potrzebna jest chęć wszystkich stron, nic na siłę nie zrobimy. Inna sprawa - czasem słyszę komentarze czynione z boku, że ten czy ów nie rozmawia z rodziną, w sensie "jest skłócony". Jednak nie wiadomo, kto dokładnie nie chce rozmawiać - może nie on, tylko ta rodzina właśnie. Dlatego nie powinno się takich komentarzy dawać. Przykład z mojej rodziny: siostra mojej mamy nie chciała z nią rozmawiać przez długie lata, a poszło o jakieś sprawy, które się wydarzyły przed pogrzebem dziadka, ok. 45 lat temu. Moja mama nawet jeździła do niej, aby wyjaśnić, o co jest ciocia obrażona, ale nie zmieniła jej nastawienia. Dziś już moja mama nie żyje i nie żyją wszystkie osoby, które mogły z boku naświetlić sprawę, przez którą ciocia była obrażona na moją mamę. Ja przy okazji głównych świąt dzwonię do cioci i wujka jak gdyby nigdy nic i składam ogólne życzenia, bo nie zgadzam się na dziedziczenie tego obrażenia. Gdyby nie chcieli również ze mną rozmawiać, nie przejmowałabym się. Ale w tej sytuacji dokładnie wiem, że byłoby to dziedziczenie po mojej mamie tej sytuacji, że się ciocia nie odzywała do niej :) dlatego się nie przejmuję. Jeśli następne pokolenie nie puści w niepamięć obrażenia, to rodziny zupełnie przestają się znać. Pracując z mężczyznami dobrze wiem, jak ważna jest dobra komunikacja. Obrażenie się jest bardzo złym pomysłem, bo typowi mężczyźni do końca świata się nie zorientują, że w ogóle był jakiś temat :) Gdy ktoś zaprzyjaźniony zrywa ze mną kontakt, a potem udaje, że nie było obrażenia, czuję się z tym niekomfortowo i nie potrafię wrócić do dawnej zażyłości bez wyjaśnienia tej sytuacji. Serdecznie pozdrawiam.
Dziękuję bardzo za podzielenie się swoimi spostrzeżeniami i doświadczeniami. To bardzo cenne i ciekawe obserwacje. Oczywiście, do komunikacji do relacji potrzebne są dwie strony, a że nie każdy człowiek dogada się z każdym, bo po prostu dopasowanie nie zaistnieje zawsze. Bardzo słuszna uwaga, że w skłóconych rodzina bywa różnie, to nigdy nie wiadomo co tak naprawdę się stało póki nie dopuścimy do głosu każdej ze stron. Bo każda ma jakiś swój wkład w dany stan rzeczy. Pozdrawiam cieplutko 😊
Moja teściowa tak się zachowała, zaprosiła nas na święta i od progu powiedziała że nie gotowa a przyszliśmy punkualnie, ja powiedziałam że jej pomogę i zaczęła nas atakować i wymyślać. Od tej imprezy nie zaprosiła nas na żadne święta tylko drugiego syna a minęło 12 lat. W ciągu tego czasu my ją zapraszali a ona raz przyszła raz nie i uciekala jak oparzona i nas do siebie nie zapraszała. Od 5 lat jej nie zapraszamy. Jest bardzo chytra na pieniądze i jej jedyny temat to kto ile zarabia i co dla niej zrobił. Sądzę że nie chce utrzymywać kontakt bo musiała by coś dać moim dzieciom jakiś prezent to woli nas unikać. A jak do nas przychodziła do nowego domu to tylko narzekała że ona ma stare a nie pochwaliła nowego domu. Córce przepisała swój dom a teraz z nią nie rozmawia bo córka mieszka gdzie indziej i nie chce remontować jej domu. Przykre to jest ale już się pogodziłam, jak ma przychodzić i zazdrościć to lepiej nich nie przychodzi, ale moje dzieci babci nie mają. Pozdrawiam
Dziękuję bardzo za to, że podzieliłaś się swoją historią, a widzę, że nie jest ona łatwa. Wyobrażam sobie jak wiele przykrych sytuacji i uczuć i kontaktów musiało to wszystko za sobą pociągać. Cóż, niestety i tak bywa. Nie wszyscy jesteśmy do siebie dopasowani, niekiedy pole manewru to zmian czy elastyczności jest tak małe, że nic się nie zmienia. Wtedy zdrowszy dla obu stron jest dystans. A zdrowszy niekiedy oznacza także jednocześnie przykry i niełatwy. Pozdrawiam i życzę dużo ciepła.
A spytałaś się teściowej (zgodnie z radą pani Emilii) czy twoje wyobrażenia o niej (np. że nie przychodzi, bo nie chce dawać prezentów wnukom) są zgodne z jej odczuwaniem?
@@katarzynasowka5450 Teraz wiem , że ona jest narcyzem. Ale 10 lat temu nie wiedziałam i moja mama z którą też teściowa zerwała kontakt próbowała z nią rozmawiać dlaczego się pogniewała. A ona jak katarynka odpowiadała cytuje, niech Ci córka powie. Więc mama mówiła że córka już jej powiedziała a teraz chce znać jej zdanie a ona jak katarynka niech ci córka powie i zero z nią kontaktu. Tylko jak zachorowała to wtedy wszyscy mieli ją wozić i skakać przy niej i jak wesele córki drugiego syna to wtedy czy ją zabierzemy a potem zero kontaktu. Mąż ją pytał dlaczego nas nie zaprasza to powiedziała że nie da rady ale drugi syn przyjeżdżał z całą rodziną to wtedy dawała radę ich obsugiwać a wiemy że i nocował. Teraz już się nie przejmuje i wiem że dialog nie pomoże . A wszystko zaczęło się jak zamieszkalismy w nowym domu. Wcześniej mieszkaliśmy u moich rodziców i była ok. Śmiała się że będziemy mieszkać w jednym pokoju. A jak zobaczyła jak mamy urządzony nowy dom to zaczęła tak nas traktować. Typowy narcyz jak uważacie?
Super dziękuje za ten film. Ja akurat nie obrażam się często, ale często spotykam się z tym , że ktos obraża sie na mnie, wręcz znika bez słowa. Poruszyła Pani pewien temat przez chwilę , aby zadać sobie pytanie czemu dązymy do relacji z osobami , które nas nie chcą jednak w swoim życiu, czy można to rozwinąć? Jak zweryfikować czy taka osoba nas nie chce w życiu a czy to nasze uczucie odrzucenia tak nam podpowiada ?
Dobre pytanie. Oczywiście, nasze uczucie i poczucie ma duże znaczenie. Pozwalajmy sobie na emocje i spróbujmy je zrozumieć. I jednocześnie, dobrze jest je skonfrontować - do tego służy jasna komunikacja. Czyli "mam poczucie że nie zależy ci na kontakcie ze mną, czy to prawda?". Nawet jeśli nie usłyszymy konkretnych słów, bo wiele osób nie czuje się komfortowo w tak otwartej komunikacji i nie umie się w niej odnaleźć, to nadal jest wiele do obserwacji - sposób w jaki przebiega ta rozmowa, szybkość zmiany tematu, to co się dzieje po tej rozmowie, czy kontakt staje się jeszcze bardziej sporadyczny, czy druga strona pokazuje jednak większe zaangażowanie. Będziemy mieli więcej "danych" niż tylko wtedy kiedy rozmawiamy na ten temat wyłącznie ze sobą.
To znaczyłoby , ze jednak moje odczucia dobrze mi podpowiadały. Faktycznie mimo informacji , ze mam poczucie ze drugiej stronie nie zależy usłyszałam zaprzeczenia oczywiście , ale oziębłość w relacjach i brak inicjatywy z drugiej strony pokazuje co innego. Poczułam , ze w takiej sytuacji najlepiej się zdystansować i poczekać tym razem na tych z drugiej strony. Minęło kilka miesięcy a ruchu nie ma wiec chyba to jest odpowiedz mimio ze chciałaby się inaczej 😔
@@make_up_the_eye376 Dokładnie. Przerabiam właśnie identyczną sytuację. Ludzie postawieni pod ścianą przez osobę, która potrafi otwarcie komunikować swoje spostrzeżenia zaprzeczają a często kłamią prosto w oczy. Niestety okazuje się to dopiero po czasie, kiedy widać, że czyny świadczą co innego niż słowa. Dodałbym jeszcze, że warto nauczyć się rozpoznawać ludzi którzy "nas nie chcą" w odpowiednim momencie i nie "inwestować" w taką znajomość bo rozczarowanie boli wtedy dużo mniej.
Słowa się wypowiada od razu a na czyny potrzeba czasem trochę czasu żeby wyszły. Chciałabym żeby szybciej to do mnie dotarło , ale chyba tez moje głębokie uczucia sprawiły ze nie chciałam widzieć faktów ☹️ Chyba zbytnio naciskałam na klarowna komunikacje i wyjaśnienie pewnych kwestii , ale jak ktoś i tak zaprzecza ze istnieje problem to przecież nic na sile.
@@make_up_the_eye376 Miałam taką sytuację, że moja znajoma okazjonalnie zachowywała się w stosunku do mnie niekulturalnie. Zrywałam wtedy kontakt, bo wydawało mi się oczywiste, że są pewne zasady, których powinny przestrzegać wszyscy w miarę dobrze wychowani ludzie i te zasady są powszechnie znane. Po pewnym czasie te relacje się odnawiały (lubiłam ją) i schemat się powtarzał. Nigdy nie wyjaśniałam tej znajomej powodów zrywania kontaktów, bo uważałam, że robi to specjalnie i pewne rzeczy są oczywiste. Dopiero po szczerej rozmowie okazało się, że ona nie zdawała sobie sprawy z tego, jak mnie raniło jej zachowanie. Teraz jest wszystko dobrze, ale może dlatego, że moja znajoma jest osobą dosyć otwartą i wzięła pod uwagę moje odczuwanie. W przeciwnym wypadku podejrzewam, że nawet szczera rozmowa nic by nie dała.
A ja się obraziłam i fakt odwróciłam się plecami ale wyjaśniłam że takiego zachowania się nie spodziewałam i nikt mnie nie będzie obrażał bo znam swoją wartość i bajek mi nikt nie będzie wciskał i odeszlam
Ważne że pojawiło się tu wyjaśnienie. Nie wiem co było dalej, ale często obrażanie się nie idzie w parze z wyjaśnieniem, wtedy to może nie być pomocne.
Ja jestem obrazalska, bardzo latwo mnie zranic. Obrazilam sie na przyjaciolke bo wypiela sie na mnie kiedy potrzebowalam jej obecnosci. Stracilam do niej „ nabozenstwo” i zablokowalam ja. Czy zaluje? Moze troche, ale nie umialabym sie zachowac inaczej. Jestem niedojrzala, ale staram sie nad soba pracowac. Super filmik. Dziekuje.
Czyli to w tym momencie to nie było po prostu obrażenie się, ale zakończenie relacji bez wyjaśnień oraz komunikacji. Tak też bywa. Dziękuję za otwartość i podzielenie się tym doświadczeniem 👍🏻
Tak bywa. Faktycznie wtedy obrażanie się nie jest po prostu raną którą odnieśliśmy i ją przeżywamy, ale manipulacją. Czyli ktoś ma swoje cele i swój plan w tej relacji i go realizuje przy użyciu obrażania się. Nie jest to oczywiście ani fair ani zdrowe zachowanie a jedynie zabieg który psuje zaufanie, oraz relację. Zwłaszcza jeśli zdarza się nagminnie.
Właśnie obejrzałam ten film i mam taką relację w rodzinie z moją synową. I to ona jest tą obrażoną osobą, nie potrafi rozmawiać o tym co jej się nie podoba a kiedy się na kogoś wkurzy to wtedy ma pretensje o wszystko co jej leży na sercu i nie odzywa się czasami długo. Ja jestem osobą z WWO i w związku z tym zależy mi dobrych relacjach ale teraz po kolejnym jej obrażeniu chyba sama zacznę unikać z nią kontaktu, proszę mi coś doradzić😢
Czemu tego nie uczą w szkołach?! Czasem zastanawiam się ile sytuacji spotka mnie w życiu w których nie będę wiedział jak zareagować, często czuję się przez to niegotowy i niedostateczny, mam nadzieję, że na Pani kanale znajdę odpowiedź na wiele z nich... Pozdrawiam i dziękuję!
A co z odpowiedzialnością drugiej strony za relacje? Widze, ze coś jest nie tak to dopytam. Branie ciagle odpowiedzialności za relacje (jednostronnie) tez nie jest ok.
Kiedy mówię o swoich uczuciach w reakcji na jakąś sytuację, a od drugiej strony słyszę wymówki i przeinaczanie faktów, to czy to jest czas na wycofanie się z relacji?
Dobre pytanie. Warto w tym momencie zastanowić się jak widzisz przyszłość tej relacji, jeśli będzie ona oparta na tych zasadach na jakich teraz się opiera - do czego ona prowadzi? Do jakich Twoich emocji? Do jakiej równowagi? Do jakich sytuacji - zdrowych czy jednak nie? (oczywiście nie oczekuję, że tutaj na te pytania odpowiesz).
To nie jest taka łatwa sprawa, przeprosić. Mówiłam o tym w szczegółach w tym oto filmie, zapraszam Relacje, związki cz. I - Sztuka przepraszania, jak przepraszać szczerze i skutecznie (3 rady) th-cam.com/video/enbOzifmlnU/w-d-xo.html
Ja nie milczę, ale często pojawia się konglikt. Bo ta druga osoba uważa, że ma rację I upiera się przy swojej racji. Zdarza się wywieranie na mnie presji, bym przyznała rację.
I tak bywa. Warto przemyśleć w tej sytuacji swoją pozycję, swoje stanowisko, swoją motywację do w ogóle takich rozmów, swoją intencję. Tak by lepiej wiedzieć na czym się stoi, jak ten własny grunt wygląda.
Czasem obrażanie się jednej strony stanowi swoistą karę dla drugiej. Matka, która wiecznie się obraża na swoje dziecko, i ono, które kaja się przed matką przepraszając. I nigdy na odwrót. Kara i odpychanie.
@@emilia-mielko a potem to dziecko jako dorosła osoba wyłapuje każde takie zachowanie u innych, nawet ich milczenie lub zły chumor np z powodu problemów osobistych, i tłumaczy sobie, że to jego wina.
Dalej dzieje się tak że po takim zajściu nie ma powrotu Tak jest u mnie Dokładnie tak Odsuwam się, odwracam i co więcej chyba zamykam się zupełnie na daną osobą Nie potrafię otworzyć się spowrotem ! Nie ma komunikacji i nie będzie... .Bo to by było sprzeczne z moją naturą ( chyba ) Po takich sytuacjach nie potrafię już rozmawiać I co w takiej sytuacji Mam wrażenie że nie do przebicia ! Może jakiś wykład co w takich wypadkach ?
Jako 20-parolatka,w pracy poczułam się urażona przez szefa (cały dzień miał zły humor, a ja jako WWO szczególnie to wylapywalam i również chodziłam rozdrażniona), w pewnym momencie po jego kolejnej niesłusznej uwadze.. Co zrobiłam? Nie wytrzymałam. Rzuciłam tym co miałam w ręku, odworcilam się na pięcie, wyszłam z budynku i zaczęłam płakać, przez myśl przechodziło mi rzucenie pracy (no bo przecież nikt mnie nie docenia, a ja daje z siebie 100%). Po 10 min wrócilam dalej do pracy, będąc na granicy płaczu. Szef tylko spytał się czy wszystko wporzadku już z zupełnie innym tonem (ja tylko kiwnelam glową, nie byłam w stanie wydusić słowa, z obawy ze znów się rozpłacze). Nigdy o tym co zaszło nie rozmawialiśmy. Teraz po zobaczeniu tego odcinka, ja jako 35 latka pewnie bym tak nie postąpiła jaka dawniej tylko zaczęła rozmowę, ale kto wie.....
W momencie kiedy chcę dać drugiemu człowiekowi wolność wyboru, jak często chce się spotykać, to mówienie o swoich uczuciach (np. że jest mi smutno, że ostatnim razem nie spotkaliśmy się) nie jest przypadkiem rodzajem wymuszenia?
Fajne pytanie. Dzięki za nie. 👍🏻 Cóż, jeśli po wypowiedzeniu swojej potrzeby/perspektywy nadal dajesz wolność wyboru to nie. I to jest super ważne. Czyli komunikujemy coś, jakiś przekaz i dajemy drugiej stronie opcję "możesz powiedzieć nie" "możesz mi powiedzieć, że nie chcesz się ze mną widywać, ja to przeżyję, ja sobie z tym poradzę, nie musisz, wolę żebyś chciał a nie czuł przymus" - jeśli takie przekonania są naszą intencją, to nic nie wymuszamy.
A co jesli ktos zranil strasznie bliska osobe I dalej rani I jie czuje lub udaje ze nie czuje tego co robi I jie daje okazji do wyjasnienia przeprosin wytlumaczenia co robic?
Nie wiem czy dobrze zrozumiałam sytuację, czyli mamy dwie bardzo bliskie osoby z których jedna rani drugą i nie ma szans na dialog i na wyjaśnienie tego co się dzieje w tej relacji. Jeśli tak jest, to bardzo możliwe, że gdzieś zabrakło granic. A ta sytuacja jest tego pokłosiem. Dlatego, żeby ta relacja przetrwała musi dojść do dialogu. Oczywiście do dialogu potrzebne są obie strony, a zatem jeśli jedna strona ciągle nie dopuszcza do zaistnienia rozmowy, to jest to istotna informacja dla drugiej osoby, by przemyślała fundamenty tego związku. Na czym w ogóle on się opiera i jaką ma przyszłość.
Zależało mi na relacji ale uczę się stawiać granice i co robić kiedy próbowałem rozmawiać, kiedy ktoś przekroczył moją granicę ale druga strona nie próbowała mnie zrozumieć i olała temat nie raz kwitując albo dając do zrozumienia "przesadzasz", co wtedy? Próbowałem jeszcze kilka razy z mojej strony jakoś to rozgadać i zaznaczyć tą granice, nic z tego nie wyszło, obraziłem się na amen i zakończyłem relacje. Coś pani poradzi?
Dzięki za pytanie bo jest ciekawe i słuszne. Czyli co wtedy kiedy nie dochodzi do rozmowy, kiedy tak naprawdę nie ma dialogu. Cóż, wtedy brak dialogu, czy też brak ochoty, gotowości, otwartości na dialog staje się samo w sobie informacją. I to ważną, z którą coś można dalej zrobić. Albo ją zignorować, albo posłuchać - z tego co widzę, to Pan jej posłuchał i zakończył relację. Bo skoro nie ma dialogu to nie ma relacji. Zapewne nie jest to decyzja łatwa, ale jak widać zasadna. Czy to jest obrażenie się, czy po prostu zakończenie relacji? - No właśnie to jest kolejna decyzja do podjęcia - w jaki sposób zakończyć? Czyli jak przeprowadzimy to zamknięcie, czy będzie to po prostu cisza, nieodbieranie telefonów, etc. (jeżeli w ogóle takowe są z drugiej strony, bo może druga strona też nie inicjowała kontaktów) czy spotkanie, wyjaśnienie i informacja?
@@emilia-mielko dla mnie było to definitywne poinformowanie że nie zgadzam się na traktowanie mnie w pewien sposób, zamknąłem wszystkie sprawy związane z tą relacją i byłem gotowy o nich rozmawiać, nawet kilka rozmów było ale znowu z brakiem zrozumienia mojej postawy, dziś już obrażony nie jestem, czuję że dobrze zrobiłem kończąc relacje bo skoro nie dało się w hmm ważnej dla mnie sprawie ale nie jakiejś kryzysowej dojść do porozumienia to w żadnej następnej by się nie udało. Moja granica nie została uszanowana, więc postanowiłem że coś z tym zrobię. Ma Pani rację łatwo nie było😟 ale przynajmniej nie jestem zły na siebie że nic z tym nie zrobiłem. Jestem WWO i emocje są u mnie bardzo silne ale cieszę się że dzięki Pani filmom mogę być lepszym przyjacielem samego siebie. PS. Dla mnie ten brak dialogu z drugiej strony był manipulacją (szantażem) emocjonalnym. Czy Pani jako psycholog zgodzi się z tym że moje przeczucia były właściwe?
Właśnie obejrzałam ten film i mam taką relację w rodzinie z moją synową. I to ona jest tą obrażoną osobą, nie potrafi rozmawiać o tym co jej się nie podoba a kiedy się na kogoś wkurzy to wtedy ma pretensje o wszystko co jej leży na sercu i nie odzywa się czasami długo. Ja jestem osobą z WWO i w związku z tym zależy mi dobrych relacjach ale teraz po kolejnym jej obrażeniu chyba sama zacznę unikać z nią kontaktu, proszę mi coś doradzić😢
Może gdzieś zabrakło słuchania? Po którejś ze stron, a może po obu? jakby Pani chciała to tutaj jest oddzielny film na ten temat th-cam.com/video/hTOdsClVBuo/w-d-xo.html Relacje, związki cz. IV - Umiejętność aktywnego słuchania (i milczenia) - jak uczyć wiary w siebie [
Potrzebowałam tego tematu. Obrażanie to mój sposób na manifestowanie że nie zgadzam się z czyimś zdaniem. Zdaniem, które mnie upokarza i boli.
Świetnie, że film się przydał. Czyli budzi się w Pani wewnętrzny sprzeciw, który jak widzę Pani dobrze rozumie. Możliwe że jeśli zacznie Pani powoli zamieniać go w słowa, wtedy będą mogli dokładniej go zrozumieć także inni.
Dziekuje❤ Twoja wiedza w kazdym temacie duzo mi pomaga i wzmacnia mnie i czuje totalny spokoj w sobie...dziekuje🌺
cieszę się, i dzięki za tą ważną dla mnie informację zwrotną 👍
Temat dał mi do myślenia. Zgadzam się, że "odwrócenie się plecami", przyspiesza proces hmm "fermentacji" relacji. Co do zmiany, to faktycznie trzeba do tego odwagi.
Nie jest to łatwe zmienić swoje obrażenie w inną reakcję. Oczywiście.
Dobra komunikacja to podstawa. Dziękuję i pozdrawiam. Artur.😀🌹
Też tak myślę.
Dziękuję. Bardzo pomocne. Niestety też lubię się obrażać, chociaż oczywiście tego nie chce. Pracuje nad tym. 😊
A może film o tym, dlaczego nie umiemy wychodzić z toksycznych relacji. No i co robić, kiedy ktoś mowi: "nie uważam, żebyś miał powód do tego, żeby poczuć się źle, nie przeproszę cię, nie zrobię z tym nic - mam to gdzieś, nie wezmę za to odpowiedzialności".
Zapisane. Będzie i o tym.
Pani Emilio ciekawy odcinek z obrażaniem się, zrozumienie tego i wyjasnienie😊
Cieszy mnie to, dzięki 👍
Ale szybciutko zleciał mi ten czas z Tobą, czuje niedosyt, te opowieści są hipnotyzujące, chce się jeszcze i jeszcze, takie trudne historie kształtują nas na mocnych ludzi💪
bardzo się cieszę, dzięki za ten komentarz i zapraszam jak najczęściej na kanał 😊
niesamowity przekaz, bardzo cenne wskazówki, jaka szkoda ze tak trudno sie tego ( mi ) slucha , z powodu - jak dla mnie - przesadzonej modulacji glosu, która wrecz dominuje nad trescią.... jak dobrze ze pod filmikiem i w samym filmiku są podane punkty - streszczenie,
Przykro mi.
@@emilia-mielko pewnie tak odbieram bo dotyka to moich emocji, wszystkiego dobrego !
Bardzo dobry temat wszystko sue zgadza co pani mowi umie pani xzytac ludzkie odczucia jak malo ktory psycholog tak bardzo potrzebuje kogos takiego jak pani wlasnie teraz wlasnie dzisiaj ..I nie moge znalesc ..
Obrażam się (ale na krótko i szybko) i na mnie się obrażają gdy stawiam granicę 🤷😊 taki świat. Ludzie bywają wredni. Warto jednak przebaczać i iść dalej. Jak ktoś Cię olewa to chyba nie ma już sensu pytać - po co skoro Cię olewa. Trzeba iść dalej. 👍🍀
Dzięki za podzielenie się swoimi przemyśleniami oraz doświadczeniami 👍
Oj mam 52 lata i długo pracowałam, chyba z jakimś jednak dobrym skutkiem, nad obrażaniem się. Ale warto
A zatem brawo ! 👍🏻
Najgorsze jest to, że są osoby (często rodzice), które zawsze dają sobie prawo do obrażania się. Nie mają autorefleksji ani pokory, że to może one coś źle zrobiły. To druga strona nie ma prawa się obrazić i powinna obrażonych przepraszać. Obrażanie się to świetny mechanizm manipulacji związany z wywoływaniem poczucia winy. Szkoda, że tylko u jednej strony.
I znów wracamy do umiejętności komunikacyjnych. Czy zależy nam na dobru, na kontakcie, na wyjaśnieniu, na oczyszczeniu ran?...Do tego tanga trzeba dwojga. Nie da się budować zdrowej relacji między obrażalskim a "chłopcem do bicia".
Tak bywa, że obrażanie się służy niektórym jako narzędzie manipulacji i pozyskiwania swoich celów i zaspokajania swoich potrzeb. Oczywiście dla drugiej strony to bardzo przykre i trudne doświadczenia. Niestety.
@Ludolfina 626 Niestety, ale niektórzy rodzice bardzo dorosłych już dzieci nadal uważają, że "co wolno wojewodzie, to nie tobie smrodzie". Komunikacja z takimi rodzicami jest bardzo ciężka - wymagają od swoich bardzo dorosłych dzieci zachowywania zasad, których sami nie przestrzegają. U mnie moja próba zrównania moich praw z prawami rodziców zakończyła się odrzuceniem mnie przez rodziców. Straciłam rodziców jeszcze za ich życia. Ale paradoksalnie żyje mi się teraz łatwiej, nie muszę ciągle im nadskakiwać i ignorować swoich potrzeb.
Pozdrawiam serdecznie ❤️
👋🌼😊
Temat BARDZO WAZNY !!! MAM ZA SOBA OBRAZONA MAME A OSTATNIO SYN SIE OBRAZA I TO NAGMINNIE ( dziekuje teraz zrozumielam ze to zranione uczucia po obu stronach ) A KOMUN8KACJA AZ SIE PROSI 🙏🙏🙏
Ciesze się, że film się przydał. 👍 dzięki za komentarz
Świetne opracowanie tematu. Obrażanie nie jest dobrą sprawą, też nie raz sama tak postąpiłam i wobec mnie ktoś tak postąpił. Jest to bardzo trudne przeżycie, ten brak komunikacji, rozmowy, wyjaśnienia co się wydarzyło. Takie obrażanie jest nie fer, lepiej byłoby postawić granice, zakomunikować na co się nie zgadzam. Jakie to jest proste.....słuchając Twojego filmiku a w życiu czasem bywa tak, że nawet nie wiemy w którym momencie doszło do zranienia drugiej osoby, która się na nas obraziła. To co mówisz że najlepiej zapytać osobę o intencje jej zachowania. To że poczułam się odrzucona to nie znaczy że ktoś mnie odrzucił - pięknie to ujęłaś 🤗 A my tak często w swoich głowach tworzymy czarne scenariusze. Dbanie o zdrowe relacje jest dla mnie ważnym tematem. Dziękuję Emilio za tak wiele cennych informacji, które przekazujesz w kolejnym cennym dla mnie filmiku 🙃
Cieszę się, że film przyniósł Ci kilka pomocnych refleksji. Super! Dzięki wielkie za podzielenie się swoimi przemyśleniami. 😊
@@emilia-mielko 💞
Dziękuję
👍 polecam się
Dziękuje . Jestem wystawiana na obrażanie 😣
Przykre, ale ciesze się, że film się przydał w tej sytuacji.
❤️
😊👍
Pomógł , dziękuję
Super 👍🏻😊
Kanał na jaki nie zasługujemy a jakiego potrzebowaliśmy ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Bardzo dziękuję i cieszę się, że mogę pomóc 🙂
No i oczywiście znowu kiedy borykam się z jakimś problemem i jakoś tak naturalnie przychodzi odpowiedź. Mój znajomy mój chłopak właściwie ma tendencję do strzelania fochem czyli obraża się i chociaż oboje wiemy że to on jest Winny nauczył się czekać aż to ja go przeproszę żeby sytuacja wróciła do normy bardzo chętnie posłucham jak mogę sobie z tym radzić. Świetny kanał ja poszłam jeszcze dalej i poprosiłam o prywatne rozmowy z Emilią
Wiesz, nie wszyscy odnajdują się (a raczej powinnam powiedzieć, rzadko kto odnajduje się) w postawieniu sprawy słowami "kto jest winny" albo "ty jesteś winny" czy "ja jestem winna". To obciążające. Tak jakbyśmy kogoś osądzili i teraz chcemy na nim wykonać wyrok. Niedziwne więc, że taki "skazaniec" nie wykazuje chęci do komunikacji, czy entuzjazmu do zaangażowania się w daną sytuację. Dlatego o wiele lepiej nam się rozmyśla i rozmawia o odpowiedzialności a nie winie. Czyli kiedy przestanę siebie skazywać i karać za wykroczenie czy przestępstwo którego się dopuściłam, a zacznę nazywać sprawę mniej obciążającym językiem, bardziej zauważać co się stało, opisywać wydarzenia, uczucia, myśli, dzielić się swoją interpretacją a kiedy chcemy komuś powiedzieć, że coś zgrzytnęło i Ci się nie podobało, warto sięgnąć po metodę porozumienia bez przemocy Rosenberga - zamiast przypisywać winę. Cóż, temat jest szeroki, nie zmieszczę go w jednym komentarzu, ale już sobie zapisuję pomysł na kolejny film. 😊 Pozdrawiam.
Uwazam ze jest to bardzo dziecinne i niedojrzałe,ale nie nalezy pewnych rzeczy tolerować , właśnie zeby ktos nie przekraczal wspomnianych granic,za to mam do czynienia z osobami które sie obrażają pomimo,ze wina jest po ich stronie,bo jak smiemy zwracac uwagę na cos niewlasciwego,pewne osoby nie znoszą krytyki
Mam refleksję, związaną z faktem, że odcinek jest w opublikowany w czasie szczególnej pamięci o zmarłych. Jeśli ktoś nie chce z nami rozmawiać, bo się o coś obraził, to moim zdaniem trzeba konkretnie poprosić o rozmowę, a jeśli to nie poskutkuje, to się z tym brakiem kontaktu pogodzić. Nawet jeśli oznacza to, że ktoś umrze bez rozmowy z nami. Do rozmowy potrzebna jest chęć wszystkich stron, nic na siłę nie zrobimy.
Inna sprawa - czasem słyszę komentarze czynione z boku, że ten czy ów nie rozmawia z rodziną, w sensie "jest skłócony". Jednak nie wiadomo, kto dokładnie nie chce rozmawiać - może nie on, tylko ta rodzina właśnie. Dlatego nie powinno się takich komentarzy dawać.
Przykład z mojej rodziny: siostra mojej mamy nie chciała z nią rozmawiać przez długie lata, a poszło o jakieś sprawy, które się wydarzyły przed pogrzebem dziadka, ok. 45 lat temu. Moja mama nawet jeździła do niej, aby wyjaśnić, o co jest ciocia obrażona, ale nie zmieniła jej nastawienia. Dziś już moja mama nie żyje i nie żyją wszystkie osoby, które mogły z boku naświetlić sprawę, przez którą ciocia była obrażona na moją mamę. Ja przy okazji głównych świąt dzwonię do cioci i wujka jak gdyby nigdy nic i składam ogólne życzenia, bo nie zgadzam się na dziedziczenie tego obrażenia. Gdyby nie chcieli również ze mną rozmawiać, nie przejmowałabym się.
Ale w tej sytuacji dokładnie wiem, że byłoby to dziedziczenie po mojej mamie tej sytuacji, że się ciocia nie odzywała do niej :) dlatego się nie przejmuję.
Jeśli następne pokolenie nie puści w niepamięć obrażenia, to rodziny zupełnie przestają się znać.
Pracując z mężczyznami dobrze wiem, jak ważna jest dobra komunikacja. Obrażenie się jest bardzo złym pomysłem, bo typowi mężczyźni do końca świata się nie zorientują, że w ogóle był jakiś temat :)
Gdy ktoś zaprzyjaźniony zrywa ze mną kontakt, a potem udaje, że nie było obrażenia, czuję się z tym niekomfortowo i nie potrafię wrócić do dawnej zażyłości bez wyjaśnienia tej sytuacji.
Serdecznie pozdrawiam.
Dziękuję bardzo za podzielenie się swoimi spostrzeżeniami i doświadczeniami. To bardzo cenne i ciekawe obserwacje. Oczywiście, do komunikacji do relacji potrzebne są dwie strony, a że nie każdy człowiek dogada się z każdym, bo po prostu dopasowanie nie zaistnieje zawsze. Bardzo słuszna uwaga, że w skłóconych rodzina bywa różnie, to nigdy nie wiadomo co tak naprawdę się stało póki nie dopuścimy do głosu każdej ze stron. Bo każda ma jakiś swój wkład w dany stan rzeczy. Pozdrawiam cieplutko 😊
Moja teściowa tak się zachowała, zaprosiła nas na święta i od progu powiedziała że nie gotowa a przyszliśmy punkualnie, ja powiedziałam że jej pomogę i zaczęła nas atakować i wymyślać. Od tej imprezy nie zaprosiła nas na żadne święta tylko drugiego syna a minęło 12 lat. W ciągu tego czasu my ją zapraszali a ona raz przyszła raz nie i uciekala jak oparzona i nas do siebie nie zapraszała. Od 5 lat jej nie zapraszamy. Jest bardzo chytra na pieniądze i jej jedyny temat to kto ile zarabia i co dla niej zrobił. Sądzę że nie chce utrzymywać kontakt bo musiała by coś dać moim dzieciom jakiś prezent to woli nas unikać. A jak do nas przychodziła do nowego domu to tylko narzekała że ona ma stare a nie pochwaliła nowego domu. Córce przepisała swój dom a teraz z nią nie rozmawia bo córka mieszka gdzie indziej i nie chce remontować jej domu. Przykre to jest ale już się pogodziłam, jak ma przychodzić i zazdrościć to lepiej nich nie przychodzi, ale moje dzieci babci nie mają. Pozdrawiam
Dziękuję bardzo za to, że podzieliłaś się swoją historią, a widzę, że nie jest ona łatwa. Wyobrażam sobie jak wiele przykrych sytuacji i uczuć i kontaktów musiało to wszystko za sobą pociągać. Cóż, niestety i tak bywa. Nie wszyscy jesteśmy do siebie dopasowani, niekiedy pole manewru to zmian czy elastyczności jest tak małe, że nic się nie zmienia. Wtedy zdrowszy dla obu stron jest dystans. A zdrowszy niekiedy oznacza także jednocześnie przykry i niełatwy. Pozdrawiam i życzę dużo ciepła.
A spytałaś się teściowej (zgodnie z radą pani Emilii) czy twoje wyobrażenia o niej (np. że nie przychodzi, bo nie chce dawać prezentów wnukom) są zgodne z jej odczuwaniem?
@@katarzynasowka5450 Teraz wiem , że ona jest narcyzem. Ale 10 lat temu nie wiedziałam i moja mama z którą też teściowa zerwała kontakt próbowała z nią rozmawiać dlaczego się pogniewała. A ona jak katarynka odpowiadała cytuje, niech Ci córka powie. Więc mama mówiła że córka już jej powiedziała a teraz chce znać jej zdanie a ona jak katarynka niech ci córka powie i zero z nią kontaktu. Tylko jak zachorowała to wtedy wszyscy mieli ją wozić i skakać przy niej i jak wesele córki drugiego syna to wtedy czy ją zabierzemy a potem zero kontaktu. Mąż ją pytał dlaczego nas nie zaprasza to powiedziała że nie da rady ale drugi syn przyjeżdżał z całą rodziną to wtedy dawała radę ich obsugiwać a wiemy że i nocował. Teraz już się nie przejmuje i wiem że dialog nie pomoże . A wszystko zaczęło się jak zamieszkalismy w nowym domu. Wcześniej mieszkaliśmy u moich rodziców i była ok. Śmiała się że będziemy mieszkać w jednym pokoju. A jak zobaczyła jak mamy urządzony nowy dom to zaczęła tak nas traktować. Typowy narcyz jak uważacie?
Pozdrawiam...
👋😁
Super dziękuje za ten film. Ja akurat nie obrażam się często, ale często spotykam się z tym , że ktos obraża sie na mnie, wręcz znika bez słowa. Poruszyła Pani pewien temat przez chwilę , aby zadać sobie pytanie czemu dązymy do relacji z osobami , które nas nie chcą jednak w swoim życiu, czy można to rozwinąć? Jak zweryfikować czy taka osoba nas nie chce w życiu a czy to nasze uczucie odrzucenia tak nam podpowiada ?
Dobre pytanie. Oczywiście, nasze uczucie i poczucie ma duże znaczenie. Pozwalajmy sobie na emocje i spróbujmy je zrozumieć. I jednocześnie, dobrze jest je skonfrontować - do tego służy jasna komunikacja. Czyli "mam poczucie że nie zależy ci na kontakcie ze mną, czy to prawda?". Nawet jeśli nie usłyszymy konkretnych słów, bo wiele osób nie czuje się komfortowo w tak otwartej komunikacji i nie umie się w niej odnaleźć, to nadal jest wiele do obserwacji - sposób w jaki przebiega ta rozmowa, szybkość zmiany tematu, to co się dzieje po tej rozmowie, czy kontakt staje się jeszcze bardziej sporadyczny, czy druga strona pokazuje jednak większe zaangażowanie. Będziemy mieli więcej "danych" niż tylko wtedy kiedy rozmawiamy na ten temat wyłącznie ze sobą.
To znaczyłoby , ze jednak moje odczucia dobrze mi podpowiadały. Faktycznie mimo informacji , ze mam poczucie ze drugiej stronie nie zależy usłyszałam zaprzeczenia oczywiście , ale oziębłość w relacjach i brak inicjatywy z drugiej strony pokazuje co innego. Poczułam , ze w takiej sytuacji najlepiej się zdystansować i poczekać tym razem na tych z drugiej strony. Minęło kilka miesięcy a ruchu nie ma wiec chyba to jest odpowiedz mimio ze chciałaby się inaczej 😔
@@make_up_the_eye376 Dokładnie. Przerabiam właśnie identyczną sytuację. Ludzie postawieni pod ścianą przez osobę, która potrafi otwarcie komunikować swoje spostrzeżenia zaprzeczają a często kłamią prosto w oczy. Niestety okazuje się to dopiero po czasie, kiedy widać, że czyny świadczą co innego niż słowa. Dodałbym jeszcze, że warto nauczyć się rozpoznawać ludzi którzy "nas nie chcą" w odpowiednim momencie i nie "inwestować" w taką znajomość bo rozczarowanie boli wtedy dużo mniej.
Słowa się wypowiada od razu a na czyny potrzeba czasem trochę czasu żeby wyszły. Chciałabym żeby szybciej to do mnie dotarło , ale chyba tez moje głębokie uczucia sprawiły ze nie chciałam widzieć faktów ☹️ Chyba zbytnio naciskałam na klarowna komunikacje i wyjaśnienie pewnych kwestii , ale jak ktoś i tak zaprzecza ze istnieje problem to przecież nic na sile.
@@make_up_the_eye376 Miałam taką sytuację, że moja znajoma okazjonalnie zachowywała się w stosunku do mnie niekulturalnie. Zrywałam wtedy kontakt, bo wydawało mi się oczywiste, że są pewne zasady, których powinny przestrzegać wszyscy w miarę dobrze wychowani ludzie i te zasady są powszechnie znane. Po pewnym czasie te relacje się odnawiały (lubiłam ją) i schemat się powtarzał. Nigdy nie wyjaśniałam tej znajomej powodów zrywania kontaktów, bo uważałam, że robi to specjalnie i pewne rzeczy są oczywiste. Dopiero po szczerej rozmowie okazało się, że ona nie zdawała sobie sprawy z tego, jak mnie raniło jej zachowanie. Teraz jest wszystko dobrze, ale może dlatego, że moja znajoma jest osobą dosyć otwartą i wzięła pod uwagę moje odczuwanie. W przeciwnym wypadku podejrzewam, że nawet szczera rozmowa nic by nie dała.
A ja się obraziłam i fakt odwróciłam się plecami ale wyjaśniłam że takiego zachowania się nie spodziewałam i nikt mnie nie będzie obrażał bo znam swoją wartość i bajek mi nikt nie będzie wciskał i odeszlam
Ważne że pojawiło się tu wyjaśnienie. Nie wiem co było dalej, ale często obrażanie się nie idzie w parze z wyjaśnieniem, wtedy to może nie być pomocne.
Ja jestem obrazalska, bardzo latwo mnie zranic. Obrazilam sie na przyjaciolke bo wypiela sie na mnie kiedy potrzebowalam jej obecnosci. Stracilam do niej „ nabozenstwo” i zablokowalam ja. Czy zaluje? Moze troche, ale nie umialabym sie zachowac inaczej. Jestem niedojrzala, ale staram sie nad soba pracowac. Super filmik. Dziekuje.
Czyli to w tym momencie to nie było po prostu obrażenie się, ale zakończenie relacji bez wyjaśnień oraz komunikacji. Tak też bywa. Dziękuję za otwartość i podzielenie się tym doświadczeniem 👍🏻
Osoba niedojrzała ma tak samo prawo kończyć relacje, które jej nie pasują, jak i dojrzała :) Pozdrawiam.
takie zachowanie to jakaś manipulacja, znam osoby, ktore obrazaja sie jak kogos same zrania... i nie wiadomo czy smiac sie wtedy czy odpuscic?
Tak bywa. Faktycznie wtedy obrażanie się nie jest po prostu raną którą odnieśliśmy i ją przeżywamy, ale manipulacją. Czyli ktoś ma swoje cele i swój plan w tej relacji i go realizuje przy użyciu obrażania się. Nie jest to oczywiście ani fair ani zdrowe zachowanie a jedynie zabieg który psuje zaufanie, oraz relację. Zwłaszcza jeśli zdarza się nagminnie.
Właśnie obejrzałam ten film i mam taką relację w rodzinie z moją synową. I to ona jest tą obrażoną osobą, nie potrafi rozmawiać o tym co jej się nie podoba a kiedy się na kogoś wkurzy to wtedy ma pretensje o wszystko co jej leży na sercu i nie odzywa się czasami długo. Ja jestem osobą z WWO i w związku z tym zależy mi dobrych relacjach ale teraz po kolejnym jej obrażeniu chyba sama zacznę unikać z nią kontaktu, proszę mi coś doradzić😢
👍🌹
dzięki 😊
Czemu tego nie uczą w szkołach?! Czasem zastanawiam się ile sytuacji spotka mnie w życiu w których nie będę wiedział jak zareagować, często czuję się przez to niegotowy i niedostateczny, mam nadzieję, że na Pani kanale znajdę odpowiedź na wiele z nich... Pozdrawiam i dziękuję!
Dziękuję za Twój komentarz! Cieszę się, że mój kanał jest pomocny. Pozdrawiam serdecznie! 😊🙏
A co z odpowiedzialnością drugiej strony za relacje? Widze, ze coś jest nie tak to dopytam. Branie ciagle odpowiedzialności za relacje (jednostronnie) tez nie jest ok.
Jasne. Odpowiedzialność można brać za "swoją stronę ulicy".
Kiedy mówię o swoich uczuciach w reakcji na jakąś sytuację, a od drugiej strony słyszę wymówki i przeinaczanie faktów, to czy to jest czas na wycofanie się z relacji?
Dobre pytanie. Warto w tym momencie zastanowić się jak widzisz przyszłość tej relacji, jeśli będzie ona oparta na tych zasadach na jakich teraz się opiera - do czego ona prowadzi? Do jakich Twoich emocji? Do jakiej równowagi? Do jakich sytuacji - zdrowych czy jednak nie? (oczywiście nie oczekuję, że tutaj na te pytania odpowiesz).
Ja najpierw sprawdzam czy moje obserwacje są słuszne czy moja intuicja się nie myli a dopiero faktami operuje gdy mam czarne na białym.Pozdrawiam
brawo 👍
Emilko..wyśmienite. Co w przypadku osób WWO?
Możesz troszkę doprecyzować? Bo wszystko to co powiedziałam w filmie tyczy się tak samo osób wrazliwych.
Jeśli partner odpowiada na pytania, (po obrażaniu), odpowiada pytaniem, lub stwierdza "masz rację" to ja wówczas zamykam się i milczę.
Może wystarczyłoby ,przepraszam,
To nie jest taka łatwa sprawa, przeprosić. Mówiłam o tym w szczegółach w tym oto filmie, zapraszam Relacje, związki cz. I - Sztuka przepraszania, jak przepraszać szczerze i skutecznie (3 rady) th-cam.com/video/enbOzifmlnU/w-d-xo.html
Ja nie milczę, ale często pojawia się konglikt. Bo ta druga osoba uważa, że ma rację I upiera się przy swojej racji. Zdarza się wywieranie na mnie presji, bym przyznała rację.
I tak bywa. Warto przemyśleć w tej sytuacji swoją pozycję, swoje stanowisko, swoją motywację do w ogóle takich rozmów, swoją intencję. Tak by lepiej wiedzieć na czym się stoi, jak ten własny grunt wygląda.
Czasem obrażanie się jednej strony stanowi swoistą karę dla drugiej. Matka, która wiecznie się obraża na swoje dziecko, i ono, które kaja się przed matką przepraszając. I nigdy na odwrót. Kara i odpychanie.
Tak, to racja. Co może być bardzo dużym ciężarem do udźwignięcia dla tego dziecka. Niestety tak bywa.
@@emilia-mielko a potem to dziecko jako dorosła osoba wyłapuje każde takie zachowanie u innych, nawet ich milczenie lub zły chumor np z powodu problemów osobistych, i tłumaczy sobie, że to jego wina.
Dalej dzieje się tak że po takim zajściu nie ma powrotu
Tak jest u mnie
Dokładnie tak
Odsuwam się, odwracam i co więcej chyba zamykam się zupełnie na daną osobą
Nie potrafię otworzyć się spowrotem !
Nie ma komunikacji i nie będzie...
.Bo to by było sprzeczne z moją naturą ( chyba )
Po takich sytuacjach nie potrafię już rozmawiać
I co w takiej sytuacji
Mam wrażenie że nie do przebicia !
Może jakiś wykład co w takich wypadkach ?
Myślę że dużo zależy od tego co Pani chce zrobić dalej? Czy faktycznie chce Pani zerwać znajomość, czy może nie? Jaka potrzeba się tu odzywa?
Jako 20-parolatka,w pracy poczułam się urażona przez szefa (cały dzień miał zły humor, a ja jako WWO szczególnie to wylapywalam i również chodziłam rozdrażniona), w pewnym momencie po jego kolejnej niesłusznej uwadze..
Co zrobiłam?
Nie wytrzymałam. Rzuciłam tym co miałam w ręku, odworcilam się na pięcie, wyszłam z budynku i zaczęłam płakać, przez myśl przechodziło mi rzucenie pracy (no bo przecież nikt mnie nie docenia, a ja daje z siebie 100%). Po 10 min wrócilam dalej do pracy, będąc na granicy płaczu. Szef tylko spytał się czy wszystko wporzadku już z zupełnie innym tonem (ja tylko kiwnelam glową, nie byłam w stanie wydusić słowa, z obawy ze znów się rozpłacze). Nigdy o tym co zaszło nie rozmawialiśmy. Teraz po zobaczeniu tego odcinka, ja jako 35 latka pewnie bym tak nie postąpiła jaka dawniej tylko zaczęła rozmowę, ale kto wie.....
Dzięki za podzielenie się tym doświadczeniem oraz swoją obserwacją z dystansu już. Cenne. 👍🏻
W momencie kiedy chcę dać drugiemu człowiekowi wolność wyboru, jak często chce się spotykać, to mówienie o swoich uczuciach (np. że jest mi smutno, że ostatnim razem nie spotkaliśmy się) nie jest przypadkiem rodzajem wymuszenia?
Fajne pytanie. Dzięki za nie. 👍🏻 Cóż, jeśli po wypowiedzeniu swojej potrzeby/perspektywy nadal dajesz wolność wyboru to nie. I to jest super ważne. Czyli komunikujemy coś, jakiś przekaz i dajemy drugiej stronie opcję "możesz powiedzieć nie" "możesz mi powiedzieć, że nie chcesz się ze mną widywać, ja to przeżyję, ja sobie z tym poradzę, nie musisz, wolę żebyś chciał a nie czuł przymus" - jeśli takie przekonania są naszą intencją, to nic nie wymuszamy.
@@emilia-mielko Dziękuję za odpowiedzi.
A co jesli ktos zranil strasznie bliska osobe I dalej rani I jie czuje lub udaje ze nie czuje tego co robi I jie daje okazji do wyjasnienia przeprosin wytlumaczenia co robic?
Nie wiem czy dobrze zrozumiałam sytuację, czyli mamy dwie bardzo bliskie osoby z których jedna rani drugą i nie ma szans na dialog i na wyjaśnienie tego co się dzieje w tej relacji. Jeśli tak jest, to bardzo możliwe, że gdzieś zabrakło granic. A ta sytuacja jest tego pokłosiem. Dlatego, żeby ta relacja przetrwała musi dojść do dialogu. Oczywiście do dialogu potrzebne są obie strony, a zatem jeśli jedna strona ciągle nie dopuszcza do zaistnienia rozmowy, to jest to istotna informacja dla drugiej osoby, by przemyślała fundamenty tego związku. Na czym w ogóle on się opiera i jaką ma przyszłość.
Zależało mi na relacji ale uczę się stawiać granice i co robić kiedy próbowałem rozmawiać, kiedy ktoś przekroczył moją granicę ale druga strona nie próbowała mnie zrozumieć i olała temat nie raz kwitując albo dając do zrozumienia "przesadzasz", co wtedy? Próbowałem jeszcze kilka razy z mojej strony jakoś to rozgadać i zaznaczyć tą granice, nic z tego nie wyszło, obraziłem się na amen i zakończyłem relacje. Coś pani poradzi?
Dzięki za pytanie bo jest ciekawe i słuszne. Czyli co wtedy kiedy nie dochodzi do rozmowy, kiedy tak naprawdę nie ma dialogu. Cóż, wtedy brak dialogu, czy też brak ochoty, gotowości, otwartości na dialog staje się samo w sobie informacją. I to ważną, z którą coś można dalej zrobić. Albo ją zignorować, albo posłuchać - z tego co widzę, to Pan jej posłuchał i zakończył relację. Bo skoro nie ma dialogu to nie ma relacji. Zapewne nie jest to decyzja łatwa, ale jak widać zasadna. Czy to jest obrażenie się, czy po prostu zakończenie relacji? - No właśnie to jest kolejna decyzja do podjęcia - w jaki sposób zakończyć? Czyli jak przeprowadzimy to zamknięcie, czy będzie to po prostu cisza, nieodbieranie telefonów, etc. (jeżeli w ogóle takowe są z drugiej strony, bo może druga strona też nie inicjowała kontaktów) czy spotkanie, wyjaśnienie i informacja?
@@emilia-mielko dla mnie było to definitywne poinformowanie że nie zgadzam się na traktowanie mnie w pewien sposób, zamknąłem wszystkie sprawy związane z tą relacją i byłem gotowy o nich rozmawiać, nawet kilka rozmów było ale znowu z brakiem zrozumienia mojej postawy, dziś już obrażony nie jestem, czuję że dobrze zrobiłem kończąc relacje bo skoro nie dało się w hmm ważnej dla mnie sprawie ale nie jakiejś kryzysowej dojść do porozumienia to w żadnej następnej by się nie udało. Moja granica nie została uszanowana, więc postanowiłem że coś z tym zrobię. Ma Pani rację łatwo nie było😟 ale przynajmniej nie jestem zły na siebie że nic z tym nie zrobiłem. Jestem WWO i emocje są u mnie bardzo silne ale cieszę się że dzięki Pani filmom mogę być lepszym przyjacielem samego siebie. PS. Dla mnie ten brak dialogu z drugiej strony był manipulacją (szantażem) emocjonalnym. Czy Pani jako psycholog zgodzi się z tym że moje przeczucia były właściwe?
Właśnie obejrzałam ten film i mam taką relację w rodzinie z moją synową. I to ona jest tą obrażoną osobą, nie potrafi rozmawiać o tym co jej się nie podoba a kiedy się na kogoś wkurzy to wtedy ma pretensje o wszystko co jej leży na sercu i nie odzywa się czasami długo. Ja jestem osobą z WWO i w związku z tym zależy mi dobrych relacjach ale teraz po kolejnym jej obrażeniu chyba sama zacznę unikać z nią kontaktu, proszę mi coś doradzić😢
Może gdzieś zabrakło słuchania? Po którejś ze stron, a może po obu? jakby Pani chciała to tutaj jest oddzielny film na ten temat th-cam.com/video/hTOdsClVBuo/w-d-xo.html Relacje, związki cz. IV - Umiejętność aktywnego słuchania (i milczenia) - jak uczyć wiary w siebie
[
@@emilia-mielko Dziękuję, chętnie zobaczę, tak jak i inne bardzo ciekawe fimiki