Faktycznie pominelam jedna kwestie jak Hikikomori zyja, skad maja kase. Nie ma biednych Hikikomori, dlaczego, bo sa wspierani przez rodzicow. Dlatego punkt 1 ktory wymienilam jest najczestsza przyczyna bunkrowania sie.
Ja byłam jak Hikikomori, w sumie nadal jestem tyle że od jakiegoś czasu pracuję. U mnie to wynika z fobii społecznej i wychowania w innej religii niż 99% kraju. Źle się czuję w samotności, a nie mogę znaleźć ludzi nadających na tych samych falach. Nie jestem imprezowa, nie piję, mam specyficzne zainteresowania i wierzę w teorie spiskowe.
Poruszyłaś bardzo ważny temat, myślę, że takich ludzi jest coraz więcej w każdym kraju - depresje, fobie społeczne itd. to poważny problem, dobrze, że coraz więcej się o tym mówi i mozna uzyskać pomoc... Dziękujemy za film, pozdrowionka 🥰
Chciałabym móc pomóc takim ludziom. Cieszę się, że istnieją organizacje, które pomagają im w powrocie do lepszego życia. Dziękuję za wspaniały film. Pozdrawiam cieplutko❤
Boże, ale jesteś śliczna ! Porcelanowa cera, ciemne włosy, gęste, naturalne czarne brwi, duże oczy i niebiańskie tęczówki, pełne usta, wysoka i smukła. Jesteś azjatyckim ideałem piękna, pewnie nie tylko Japończycy cię wielbią. Yo Chan miał szczęście, że Cię zdobył. Sam jestem trochę hikikomori, chociaż wychodzę z domu i potrafię wszystko załatwić, to jestem domatorem, pracuję zdalnie, jestem introwertykiem, samotnikiem i nie mam polskich znajomych. A przyczyna tego zjawiska to zwykle przemoc domowa i toksyczni starzy, przemoc szkolna, mobbing, odrzucenie przez durnych, zawistnych i podłych "ludzi", stres i presja, terror sukcesu, "kultura" korporacyjna, terror piękna, niepełnosprawność lub depresja, fobia społeczna lub stany lękowe. Czyli przyczyną są zawsze toksyczni ludzie. Widziałem kiedyś dokument o francuskich hikikomori, każdy z tych chłopaków był ofiarą różnego rodzaju przemocy.
Wygląda na to, że większość tych przypadków to osoby z depresją lub innymi zaburzeniami psychicznymi. Jak to się dzieje, że w końcu decydują się one zgłosić po pomoc? I jak taka pomoc wygląda?? Tych dwóch wątków zabrakło mi w tym temacie. Pozdrawiam cię cieplutko!
Miałam taki epizod w życiu niestety. 3 tygodnie temu straciłam pracę, a koleżanka z którą miałam wyjechać do pracy za granicę mnie wystawiła i pojechała sama. Teraz widzę, że to wszystko wraca i bardzo się boję.
+Ja Ci dam Japonia dobrze, że wyjaśniłaś to - część była mi już znana. Przyznam Ci się, że bardzo dostawałem od innych dzieciaków. Byłem jedyną osobą nie tylko niewidomą, ale też jedyną niepełnosprawną w szkole... Przez bardzo długi okres życia byłem taki dosyć nieśmiały. Dopiero realizowanie mojego marzenia i dziewczyna to zmieniły. Gorąco pozdrawiam.
To ja moja droga Emi jestem Polską Hikikomori, ale nie dlatego że nie lubię ludzi. Po prostu trafiam na debili. Absolutnie nie uważam się za alfę i omegę- nie. Poznaję ludzi bardzo oczytanych i z dużą wiedzą niekoniecznie w tematach mnie interesujących. Po prostu z Nimi nie mam o czym pogadać oprócz pogody.
miałam coś bardzo podobnego, gdy wyprowadziłam się z domu na studia. wychodziłam tylko na uczelnię i wracałam do mieszkania. w wakacje, gdy odpadała ta uczelniana rutyna to nawet nie wychodziłam po jedzenie, tylko do kiosku po papierosy, a samo to wyjście z domu było tak stresujące, że pociłam się od góry do dołu, jakby ktoś szedł za mną z pistoletem przy głowie. męczyłam się tak przez prawie dwa lata, aż w końcu poszłam do psychiatry (dodam, że moja mama była absolutnym przeciwnikiem tego pomysłu mimo, że wiedziała jak źle mi jest. bardzo nadopiekuńcza i zbyt wymagająca osoba). i jego pomoc, terapia, lekarstwa i naprawdę ciężka praca przez kolejne pięć lat sprawiły, że dziś żyję w zupełnie inny sposób, mam dziewczynę, znajomych, a nawet jeśli nikt nie chce ze mną wyjść, to nie paraliżuje mnie strach, że muszę iść sama do kina czy restauracji. fajnie posiedzieć w domu i odpocząć od wszystkiego, ale jeśli to siedzenie w domu zmienia się właśnie w coś takiego, że poza własnym pokojem/domem nie zna się innego życia to warto usiąść i się zastanowić czy wszystko jest w porządku.
Jedyna mądra. Ja nie wiem jak tak mozna zyc. Gratuluje i zrobilabym dokładnie jak Ty gdybym miala ten problem. To nie jest normalne. Proszenie o pomoc jest normalne a siedzenie w domu jak zolnierz w okopach i myslenie ze to ok. Tez zrobilam porzadek z wlasnym zyciem i jestem mega happy :-)
Ja po prostu jestem introwertykiem i bardzo wiele ludzi przez to mnie nie rozumie. Pierwszym problem jest to, że ktoś po prostu ze mną rozmawia ale mnie nie słucha. Ktoś wie o co mi chodzi? To jest dziwne. Ludzie są dziwni. Po co żyjemy? dokąd zmierzamy?
Mi w epizodach wyglądających jak depresja (Nie wiem, unikam psychologów od zawsze), gdy miałam 14-18 lat niewiele brakowało do życia jak stereotypowy hikikomori. A teraz po prostu jestem introwertykiem i domatorem, ale jak ktoś mnie nie zna i obserwuje w pracy, to pewnie myśli, że dusza towarzystwa ze mnie i po pracy tylko czekam aby wybiec na kolejną domówkę. Szefowa przyznała, że tak myślała dopóki nie wyprowadziłam jej z błędu. Dom, dres i książka - to je życie. ❤
Domówka z innymi którzy tak samo myślą jak Hikikomori ;p super wszystko wypali i ma się wspólne tematy jest alko żarcie etc.inaczej ma się sprawa jak zaprosisz osobę Ekstrawertyczną co musi 2 dnie w tyg. pokazać się na mieście w pełnej krasie to wtedy jest problem i vice versa
Według mnie trochę jest to przykre, że niezależnie od powodu tego problemu to kultura Japonii to potęguje. Wiadomo, że co kraj to obyczaj. Ale tak mi się wydaje.
Żyłam tak przez okres gimnazjum. Wychodziłam tylko do szkoły, a i tak często się od tego migałam. Praktycznie gdy tylko mogłam siedziałam zamknięta w pokoju. Czasem żałuje ze już nie mogę sobie na to pozwolić
Też byłam gnębiona w szkole. Dokładnie w gimnazjum moja klasa była podzielona na dzieci z zamożnych domów i oczywiście na te biedniejsze dzieci. Jak można wywnioskować należałam do tej biedniejszej grupy i przez to byłam gnębiona. Najgorsze gówno przez jakie przeszłam zaczęło się gdy weszły mundurki w szkołach i trzeba było podać swoje wymiary. Wszystko było do zniesienia, do czasu gdy moja wychowawczyni skomentowała, że moje wymiary są idealne i powinnam być modelką. Wtedy zaczęło się totalne piekło. Z zazdrości potrafili mi robić takie przytyki i dupę obrabiać że hej. Byłam w tak złym stanie, że nawet nie miałam siły psychicznej żeby powiedzieć o tym moim rodzicom. Na wszystko reagowałam płaczem, ba nawet byłam takim agresorem, że moje siostry (starsze ode mnie) nie były w stanie sobie ze mną poradzić. Nawet włosy sobie z głowy wygrywałam w złości. Jak poszłam do technikum okazało się że większość mojej gimnazjalnej klasy znowu będzie się ze mną uczyć powiedziałam sobie dość! Nie dałam im się więcej poniżać, lecz jednak w psychice pozostał jakiś ślad po tamtych czasach. Teraz jak poznaję nowych znajomych od razu włącza mi się coś w stylu odruchu obronnego. Nawet nie wiem jak to nazwać, bo jak pojawia się ktoś nowy wśród moich znajomych od samego początku jestem do nich negatywnie nastawiona. Myślę po prostu że boję się znowu zostać w jakiś sposób zraniona. Nikomu nie życzę, żeby coś takiego komuś przytrafiło. Po tylu latach nauczyłam się zakładać pewnego rodzaju maskę. Wszyscy znajomi myślą, że jestem wesołą osobą, duszą towarzystwa. Jestem zdania żeby nie osądzać osoby po pierwszym spotkaniu, bo może być tak że te najbardziej wesołe osoby tak naprawdę toczą wewnętrzną walkę ze swoim złem i ze swoją ciemnością. P.S. EMI jak zawsze się dobrze Ciebie słuchało 😁 oby wincej takich vlogów. Pozdrawiam cieplutko 😊
Współczuję ci. :-/ Mnie w szkole zawodowej początkowo nowi koledzy prześladowali i cisneli beke ze mnie, bo nie byłem takim typem młodego człowieka, że pije alkohol, papierosy pali, imprezuje, gada o dziewczynach i zbreźne rzeczy ogląda. Chcieli bym się przepisał do szkoły specjalnej. Z kolejnymi latami już się im znudziłem, więc miałem więcej spokoju. Ale uraz przez to jak mnie chłodno na początku przyjeli, pozostał u mnie do dziś. Nie tylko do kolegów, ale też do kogokolwiek, kto na moje oko wydaje się być w podobnym wieku do mnie, bo wiem jakie doświadczenie miałem w szkole zawodowej z nowymi kolegami w klasie. Wyjątkiem jest internet, bo tam łatwiej jest mi zawierać nowe znajomości z ludzmi w podobnym wieku do mnie. :)
@@bujzal1230 To też nie miałeś kolorowo. Ja nie wiem czemu tak się dzieje, nawet tego nie mogę zrozumieć......jesteś inny = kozioł ofiarny. Może dla nich picie alkoholu, palenie papierosów i gadanie o "dupach" było wyznacznikiem zajebistości. Nie im było Cię oceniać. Mnie jeszcze w technikum próbowała ta część klasy gnębić, co przeszła że mną z gimnazjum. Tak jak napisałam powiedziałam sobie dość i dopiero jak ich wszystkich zwyzywałam dali mi spokój (że też nie miałam odwagi zrobić tego wcześniej) i tym samym zjednałam sobie kilku nowych znajomych (dobrych znajomych, bo trzymamy się do dziś). Dopiero niedawno zrozumiałam co się w tamtym czasie ze mną działo. Miałam tak głęboką depresję, że np. jak potrzebowałam czegoś do szkoły (farby na plastykę czy coś w tym stylu) to zamiast powiedzieć że muszę kupić jakieś przybory to wpadałam w histerię, potrafiłam wyć cały dzień. Wychowawczyni wcale w tej całej sytuacji mi nie pomagała. Wrzeszczała na mnie że nie chcę jeździć na wycieczki klasowe. Raz że nie odczuwałam wcale chęci z nimi jechać, bo jechać żeby i na wycieczce mnie gnębili, wolałam zostać w domu lub chodzić na lekcje z inną klasą (nie omijając lekcji szkolnego "chóru", na co co tydzień czekałam 🙂), a dwa że moi rodzice nie srali za przeproszeniem pieniędzmi, były czasy że ledwo wiązali koniec z końcem i nie chciałam ich dodatkowo obciążać. A poza tym co to za przyjemność z taką klasą jechać na wycieczkę. Jak już skończyłam szkołę, wydoroślałam i powoli zaczęłam poznawać nowych ludzi. Teraz jest ich na prawdę niewielu. Ze względu, że pracowałam w pewnej dużej firmie produkcyjnej pomogłam znaleźć pracę kilku moim jak kiedyś myślałam dobrym znajomym. Jak to mówią podaj dłoń to ci całą rękę odgryzą - czy coś w tym stylu 😁. No i tak się i stało. Nie dość że pomogłam to jeszcze obrobili mi u innych pracowników. Stałam się bardzo, ale to bardzo nieufna. Nawet moja siostra zauważyła, że jak pojawia się ktoś nowy w moim otoczeniu od razu robię się niemiła. Postanowiłam zapytać o to moją garstkę znajomych i faktycznie potwierdziło się to co moja siostra mówiła. Koleżanka powiedziała mi że jak widziała mnie z daleka to pomyślała fajna, miła i wesoła dziewczyna ale jak podeszła to czar prysł. Ton mojej rozmowy się zmienił, byłam wredna i niemiła, że przez następne kilka spotkań bała się do mnie odezwać. W skrócie powiedziała że jakby miała mnie ocenić po pierwszym wrażeniu jakie na niej zrobiłam, stwierdziła, że myślała iż jestem "taką suką, która lubi się ze wszystkimi napierdalać i jak się odezwie nie tak jak trzeba to w ryj dostanie". Taki trochę opis dzisiejszej Karyny 😆. Od tamtej pory pracuję nad swoim zachowaniem, staram się być miła i sympatyczna jak na co dzień, co nie zmienia faktu że nieufność pozostała. Nie wiem czy przeczytasz to czy nie, ale fajnie jest poznać kogoś, kto miał podobne przeżycia. Ja o swoich mogłabym opowiadać bardzo długo, bo tyle tego jest 😆 Życzę Ci wszystkiego dobrego i pozdrawiam 😉
Mam w sobie trochę hikikomori i gdybym miała pewnie kasę to bym w domu została na zawsze. Jednak brak kasy plus to jaką mam pracę nie pozwala mi na to.
@@JaCiDamJaponia ahhh przepraszam po prostu myślę, że sama piosenka w niektórych aspektach dość dobrze ukazuje hikikomori. ((chociaż i tak bardziej nawiązywał do depresji bądź stanów lękowych))
Zatem jestem Hikikomori, od pięciu lat. Wcześniej aż tak nie było, ale się zrobiło. Edit: poza czasem chodzenia do pracy. Choć najbardziej lubię czas pracy bez ludzi.
1. Masz śliczny kolor oczu 2. No to jestem hikikomori od paru lat, fajnie że opowiadasz o Japonii. Przyjemnie sie ciebie słucha. Ja czuję taka luźną atmosferę kiedy ciebie oglądam
@@vilian8724 Mieszane, czyli nie da się określić konkretnego zaburzenia, bo są elementy kilku. Pewnie powinna napisać, że mam borderline, ale psychiatra wystawiał tą diagnozę w sumie bez jakiś testów, czy coś. Pewnie też osobowość zależna, coś takiego.
U mnie zaczęło się to od końca podstawówki, zaczęłam być bita z powodu złych ocen, pogorszyło się oczywiście w gimnazjum gdzie jest to normalne, że automatycznie oceny zaczynają spadać w dół, jest więcej przedmiotów nowe środowisko w którym cięzko się odnaleźć itp. Gdy na początku liceum większość było już rozwiązane (pedagog, psycholog, policja) sporo się zmieniło rodzice jak dotąd zawsze załatwiali wszystko za mnie i za wszystko płacili. Wtedy jeszcze bardziej, bo chcieli jakoś zrekompensować mi ten ból i sami sobie wmówić, że nic takiego się nie działo. Oczywiście przez cały czas, te kilka lat stopniowo zaczynałam się zamykać, moją ucieczką był świat wirtualny. Zaczynałam udawać różne choroby, by nie iść do szkoły i grać w gry. Kompletny brak realnych przyjaciół i kontaktów nie przeszkadzał mi, ponieważ wszystkie znajomości zawierałam z ludźmi przez internet grając z nimi w drużynie. Niestety przemoc się nie skończyła całkowicie, gdy miałam 18 lat wyprowadziłam się do chłopaka poznanego przez grupę na facebooku. Pragnęłam dalej być zamknieta na świat zewnętrzny, więc znalazłam partnera który byłby w stanie utrzymać mnie, plus na początku ciocia mi wysyłała pieniądze, później mama z którą udało mi się odnowić kontakty na poziomie komunikatywnym głównie przez telefon. Problemy zaczęły się gdy chłopak zaczął ode mnie wymagać "wychodzenia" oraz znalezienia pracy żebym mogła płacić chodziaz za jedzenie dla siebie. Pracę znalazłam choć było to niesamowicie trudnie, obecnie pracuję lecz są to minimalne godziny pracy za które jestem w stanie wyżyć i żeby jak najwiecej czasu spędzać w domu. Hikikomori nie było dla mnie niczym złym, przeciwnie było to coś z czym było mi niesamowicie dobrze. Pragnę znów życ w taki sposób, czyli nie chodzić do pracy w ogóle i być zamkniętą. Lecz jednym z moich marzeń w przyszłości jest posiadanie dzieci i zwiedzenie Norwegii, co niestety będzie się z tym gryzło i niesamowicie trudno będzie to z tym pogodzić. Na szczęcie mam partnera który całkowicie mnie rozumie i obecnie pomaga mi z kontaktami z innymi ludźmi.
Ale ty dziewczyno nie możesz też pasożytować na tym chłopaku. Wiem, że to bardzo kuszące - rozprężyć się, sflaczeć, nic nie robić. Taki stan jednak po dłuższym czasie redukuje człowieka, jako człowieka. Jakiś rytm trzeba trzymać. Nawet nieduży, ale przyzwoity, by dać sobie radę na wypadek gdyby przyszło zostać samemu. Tyle zarabiać, żeby w razie czego mieć na pokój, łazienkę, jedzenie, pralkę, żelazko i bilet do pracy.
I think, przez moje pierwsze zerwanie nieumyślnie stawałem się takim hikikomori i uważam, że przez te 2 lata zmieniłem się według mnie ani na dobre ani na złe. Mógłbym się rozpisać ale w sumie po co wam moja autobiografia XD pozdrowionka Emi !
Emi trafiłaś w samo sedno jeśli chodzi o gry....wszystko to co powiedziałaś (ciemny pokój itd.) właśnie przerabiam ten temat u siebie w domu z synem.....masakra
@Jestem dumny wow Nie ma biednych Hikikomori, dlaczego, bo sa wspierani przez rodzicow. Dlatego punkt 1 ktory wymienilam jest najczestsza przyczyna bunkrowania sie.
Dzisiaj 18.0o.2022 oglądałem Pytanie na śniadanie w tvp. Jeżeli masz możliwość obejrzenia tego programu to proszę odnieś się do tego co tam powiedziano.
Raczej fobia. Mimo wszystko - nie bój się wybrać do psychiatry lub psychologa. Gorzej jest nic z tym nie robić, niż zacząć diagnozować. Leczenie jak każde inne.
![ลองสั่งของจากแอพ temu ถูกจริงหรอ?? ( part : 1/2 ) [โกงไหมครับ ep.89 ] | DOM](http://i.ytimg.com/vi/RTcZSQTiDZw/mqdefault.jpg)
Faktycznie pominelam jedna kwestie jak Hikikomori zyja, skad maja kase.
Nie ma biednych Hikikomori, dlaczego, bo sa wspierani przez rodzicow. Dlatego punkt 1 ktory wymienilam jest najczestsza przyczyna bunkrowania sie.
Teraz już wiem kim był L z death note xD
Japonia - kraj trochę introwertyków - lubio ludzi, ale kurde bez przesady xdd
Ja byłam jak Hikikomori, w sumie nadal jestem tyle że od jakiegoś czasu pracuję.
U mnie to wynika z fobii społecznej i wychowania w innej religii niż 99% kraju.
Źle się czuję w samotności, a nie mogę znaleźć ludzi nadających na tych samych falach. Nie jestem imprezowa, nie piję, mam specyficzne zainteresowania i wierzę w teorie spiskowe.
👋
Nie jestes sama. Jestem podobna.
@@Klapeki
W polsce jest coraz więcej osób,którzy też są hikikomori.Dobrze,że mówisz o tym,to bardzo ważne
Zwyczajni introwertycy piszący "Omg jestem hikikomori xDD" to po prostu złoto sekcji komentarzy
Ale ty jesteś boska!!!! Jasna cera,jasne oczy,ciemne włosy!!!! Nie mogę się na Ciebie na patrzeć!
Ślicznie wyglądasz w takim delikatnym makijazu z samymi kreskami
Poruszyłaś bardzo ważny temat, myślę, że takich ludzi jest coraz więcej w każdym kraju - depresje, fobie społeczne itd. to poważny problem, dobrze, że coraz więcej się o tym mówi i mozna uzyskać pomoc... Dziękujemy za film, pozdrowionka 🥰
Chciałabym móc pomóc takim ludziom. Cieszę się, że istnieją organizacje, które pomagają im w powrocie do lepszego życia. Dziękuję za wspaniały film. Pozdrawiam cieplutko❤
Boże, ale jesteś śliczna ! Porcelanowa cera, ciemne włosy, gęste, naturalne czarne brwi, duże oczy i niebiańskie tęczówki, pełne usta, wysoka i smukła. Jesteś azjatyckim ideałem piękna, pewnie nie tylko Japończycy cię wielbią. Yo Chan miał szczęście, że Cię zdobył. Sam jestem trochę hikikomori, chociaż wychodzę z domu i potrafię wszystko załatwić, to jestem domatorem, pracuję zdalnie, jestem introwertykiem, samotnikiem i nie mam polskich znajomych. A przyczyna tego zjawiska to zwykle przemoc domowa i toksyczni starzy, przemoc szkolna, mobbing, odrzucenie przez durnych, zawistnych i podłych "ludzi", stres i presja, terror sukcesu, "kultura" korporacyjna, terror piękna, niepełnosprawność lub depresja, fobia społeczna lub stany lękowe. Czyli przyczyną są zawsze toksyczni ludzie. Widziałem kiedyś dokument o francuskich hikikomori, każdy z tych chłopaków był ofiarą różnego rodzaju przemocy.
Wygląda na to, że większość tych przypadków to osoby z depresją lub innymi zaburzeniami psychicznymi. Jak to się dzieje, że w końcu decydują się one zgłosić po pomoc? I jak taka pomoc wygląda?? Tych dwóch wątków zabrakło mi w tym temacie. Pozdrawiam cię cieplutko!
Często rodzina musi ingerować w leczenie. Chociaż myślę, że to sprawa indywidualna, ponieważ każdy jest inny.
Zwróć uwagę, że inteligentni ludzie lubią samotność, bo inni ludzie ich najzwyczajniej wyczerpują z energii.
Miałam taki epizod w życiu niestety. 3 tygodnie temu straciłam pracę, a koleżanka z którą miałam wyjechać do pracy za granicę mnie wystawiła i pojechała sama. Teraz widzę, że to wszystko wraca i bardzo się boję.
Trzymaj się! Zobaczysz, że los się w końcu do Ciebie uśmiechnie. :)
+Ja Ci dam Japonia dobrze, że wyjaśniłaś to - część była mi już znana. Przyznam Ci się, że bardzo dostawałem od innych dzieciaków. Byłem jedyną osobą nie tylko niewidomą, ale też jedyną niepełnosprawną w szkole... Przez bardzo długi okres życia byłem taki dosyć nieśmiały. Dopiero realizowanie mojego marzenia i dziewczyna to zmieniły. Gorąco pozdrawiam.
nareszcie ktoś poruszył ten temat, dziękuję❤️
To ja moja droga Emi jestem Polską Hikikomori, ale nie dlatego że nie lubię ludzi. Po prostu trafiam na debili. Absolutnie nie uważam się za alfę i omegę- nie. Poznaję ludzi bardzo oczytanych i z dużą wiedzą niekoniecznie w tematach mnie interesujących. Po prostu z Nimi nie mam o czym pogadać oprócz pogody.
miałam coś bardzo podobnego, gdy wyprowadziłam się z domu na studia. wychodziłam tylko na uczelnię i wracałam do mieszkania. w wakacje, gdy odpadała ta uczelniana rutyna to nawet nie wychodziłam po jedzenie, tylko do kiosku po papierosy, a samo to wyjście z domu było tak stresujące, że pociłam się od góry do dołu, jakby ktoś szedł za mną z pistoletem przy głowie. męczyłam się tak przez prawie dwa lata, aż w końcu poszłam do psychiatry (dodam, że moja mama była absolutnym przeciwnikiem tego pomysłu mimo, że wiedziała jak źle mi jest. bardzo nadopiekuńcza i zbyt wymagająca osoba). i jego pomoc, terapia, lekarstwa i naprawdę ciężka praca przez kolejne pięć lat sprawiły, że dziś żyję w zupełnie inny sposób, mam dziewczynę, znajomych, a nawet jeśli nikt nie chce ze mną wyjść, to nie paraliżuje mnie strach, że muszę iść sama do kina czy restauracji. fajnie posiedzieć w domu i odpocząć od wszystkiego, ale jeśli to siedzenie w domu zmienia się właśnie w coś takiego, że poza własnym pokojem/domem nie zna się innego życia to warto usiąść i się zastanowić czy wszystko jest w porządku.
Jedyna mądra. Ja nie wiem jak tak mozna zyc. Gratuluje i zrobilabym dokładnie jak Ty gdybym miala ten problem. To nie jest normalne. Proszenie o pomoc jest normalne a siedzenie w domu jak zolnierz w okopach i myslenie ze to ok. Tez zrobilam porzadek z wlasnym zyciem i jestem mega happy :-)
Ja po prostu jestem introwertykiem i bardzo wiele ludzi przez to mnie nie rozumie. Pierwszym problem jest to, że ktoś po prostu ze mną rozmawia ale mnie nie słucha. Ktoś wie o co mi chodzi? To jest dziwne. Ludzie są dziwni. Po co żyjemy? dokąd zmierzamy?
Oj, trzeba obejrzeć. Będę czekać 🙋♀️.
Bardzo ciekawy temat dzięki tobie Emi mogę dowiedzieć się ciekawych rzeczy o Japonii.
moj wspollokator jest hikikomori, nie wiedzialem tylko, ze to sie tak fajnie nazywa...
Super temat. Wciągnęłam się, a tu już koniec. To i ja jestem HIKIKOMORI -:)
Bardzo ciekawy temat, pierwszy raz słyszę o czymś takim. Muszę jeszcze poszperać na ten temat. Dzięki za film 💚
Mi w epizodach wyglądających jak depresja (Nie wiem, unikam psychologów od zawsze), gdy miałam 14-18 lat niewiele brakowało do życia jak stereotypowy hikikomori. A teraz po prostu jestem introwertykiem i domatorem, ale jak ktoś mnie nie zna i obserwuje w pracy, to pewnie myśli, że dusza towarzystwa ze mnie i po pracy tylko czekam aby wybiec na kolejną domówkę. Szefowa przyznała, że tak myślała dopóki nie wyprowadziłam jej z błędu. Dom, dres i książka - to je życie. ❤
Mam tak samo. Łączmy się w bólu.
@@ironictea dla mnie to nie ból. :D
Domówka z innymi którzy tak samo myślą jak Hikikomori ;p super wszystko wypali i ma się wspólne tematy jest alko żarcie etc.inaczej ma się sprawa jak zaprosisz osobę Ekstrawertyczną co musi 2 dnie w tyg. pokazać się na mieście w pełnej krasie to wtedy jest problem i vice versa
Według mnie trochę jest to przykre, że niezależnie od powodu tego problemu to kultura Japonii to potęguje. Wiadomo, że co kraj to obyczaj. Ale tak mi się wydaje.
I masz strasznie ciekawe filmy!!! I ciekawie opowiadasz❤😍
Po tym filmie w mojej głowie żubry patatają :) Pozdrowionka ciepłe z wschodniej Polski
Zgadzam się z Tobą.
Jak zawsze ciekawy film❤️
Uwielbiam Cię słuchać❤️
Pomrowiaczki łączmy się🎎
Uwielbiam cię słuchać ❤️ Masz takie piękne oczy 😍
Żyłam tak przez okres gimnazjum. Wychodziłam tylko do szkoły, a i tak często się od tego migałam. Praktycznie gdy tylko mogłam siedziałam zamknięta w pokoju. Czasem żałuje ze już nie mogę sobie na to pozwolić
Też byłam gnębiona w szkole. Dokładnie w gimnazjum moja klasa była podzielona na dzieci z zamożnych domów i oczywiście na te biedniejsze dzieci. Jak można wywnioskować należałam do tej biedniejszej grupy i przez to byłam gnębiona. Najgorsze gówno przez jakie przeszłam zaczęło się gdy weszły mundurki w szkołach i trzeba było podać swoje wymiary. Wszystko było do zniesienia, do czasu gdy moja wychowawczyni skomentowała, że moje wymiary są idealne i powinnam być modelką. Wtedy zaczęło się totalne piekło. Z zazdrości potrafili mi robić takie przytyki i dupę obrabiać że hej. Byłam w tak złym stanie, że nawet nie miałam siły psychicznej żeby powiedzieć o tym moim rodzicom. Na wszystko reagowałam płaczem, ba nawet byłam takim agresorem, że moje siostry (starsze ode mnie) nie były w stanie sobie ze mną poradzić. Nawet włosy sobie z głowy wygrywałam w złości. Jak poszłam do technikum okazało się że większość mojej gimnazjalnej klasy znowu będzie się ze mną uczyć powiedziałam sobie dość! Nie dałam im się więcej poniżać, lecz jednak w psychice pozostał jakiś ślad po tamtych czasach. Teraz jak poznaję nowych znajomych od razu włącza mi się coś w stylu odruchu obronnego. Nawet nie wiem jak to nazwać, bo jak pojawia się ktoś nowy wśród moich znajomych od samego początku jestem do nich negatywnie nastawiona. Myślę po prostu że boję się znowu zostać w jakiś sposób zraniona. Nikomu nie życzę, żeby coś takiego komuś przytrafiło. Po tylu latach nauczyłam się zakładać pewnego rodzaju maskę. Wszyscy znajomi myślą, że jestem wesołą osobą, duszą towarzystwa. Jestem zdania żeby nie osądzać osoby po pierwszym spotkaniu, bo może być tak że te najbardziej wesołe osoby tak naprawdę toczą wewnętrzną walkę ze swoim złem i ze swoją ciemnością.
P.S. EMI jak zawsze się dobrze Ciebie słuchało 😁 oby wincej takich vlogów. Pozdrawiam cieplutko 😊
Współczuję ci. :-/ Mnie w szkole zawodowej początkowo nowi koledzy prześladowali i cisneli beke ze mnie, bo nie byłem takim typem młodego człowieka, że pije alkohol, papierosy pali, imprezuje, gada o dziewczynach i zbreźne rzeczy ogląda. Chcieli bym się przepisał do szkoły specjalnej. Z kolejnymi latami już się im znudziłem, więc miałem więcej spokoju. Ale uraz przez to jak mnie chłodno na początku przyjeli, pozostał u mnie do dziś. Nie tylko do kolegów, ale też do kogokolwiek, kto na moje oko wydaje się być w podobnym wieku do mnie, bo wiem jakie doświadczenie miałem w szkole zawodowej z nowymi kolegami w klasie. Wyjątkiem jest internet, bo tam łatwiej jest mi zawierać nowe znajomości z ludzmi w podobnym wieku do mnie. :)
@@bujzal1230 To też nie miałeś kolorowo. Ja nie wiem czemu tak się dzieje, nawet tego nie mogę zrozumieć......jesteś inny = kozioł ofiarny. Może dla nich picie alkoholu, palenie papierosów i gadanie o "dupach" było wyznacznikiem zajebistości. Nie im było Cię oceniać. Mnie jeszcze w technikum próbowała ta część klasy gnębić, co przeszła że mną z gimnazjum. Tak jak napisałam powiedziałam sobie dość i dopiero jak ich wszystkich zwyzywałam dali mi spokój (że też nie miałam odwagi zrobić tego wcześniej) i tym samym zjednałam sobie kilku nowych znajomych (dobrych znajomych, bo trzymamy się do dziś).
Dopiero niedawno zrozumiałam co się w tamtym czasie ze mną działo. Miałam tak głęboką depresję, że np. jak potrzebowałam czegoś do szkoły (farby na plastykę czy coś w tym stylu) to zamiast powiedzieć że muszę kupić jakieś przybory to wpadałam w histerię, potrafiłam wyć cały dzień. Wychowawczyni wcale w tej całej sytuacji mi nie pomagała. Wrzeszczała na mnie że nie chcę jeździć na wycieczki klasowe. Raz że nie odczuwałam wcale chęci z nimi jechać, bo jechać żeby i na wycieczce mnie gnębili, wolałam zostać w domu lub chodzić na lekcje z inną klasą (nie omijając lekcji szkolnego "chóru", na co co tydzień czekałam 🙂), a dwa że moi rodzice nie srali za przeproszeniem pieniędzmi, były czasy że ledwo wiązali koniec z końcem i nie chciałam ich dodatkowo obciążać. A poza tym co to za przyjemność z taką klasą jechać na wycieczkę. Jak już skończyłam szkołę, wydoroślałam i powoli zaczęłam poznawać nowych ludzi. Teraz jest ich na prawdę niewielu. Ze względu, że pracowałam w pewnej dużej firmie produkcyjnej pomogłam znaleźć pracę kilku moim jak kiedyś myślałam dobrym znajomym. Jak to mówią podaj dłoń to ci całą rękę odgryzą - czy coś w tym stylu 😁. No i tak się i stało. Nie dość że pomogłam to jeszcze obrobili mi u innych pracowników. Stałam się bardzo, ale to bardzo nieufna. Nawet moja siostra zauważyła, że jak pojawia się ktoś nowy w moim otoczeniu od razu robię się niemiła. Postanowiłam zapytać o to moją garstkę znajomych i faktycznie potwierdziło się to co moja siostra mówiła. Koleżanka powiedziała mi że jak widziała mnie z daleka to pomyślała fajna, miła i wesoła dziewczyna ale jak podeszła to czar prysł. Ton mojej rozmowy się zmienił, byłam wredna i niemiła, że przez następne kilka spotkań bała się do mnie odezwać. W skrócie powiedziała że jakby miała mnie ocenić po pierwszym wrażeniu jakie na niej zrobiłam, stwierdziła, że myślała iż jestem "taką suką, która lubi się ze wszystkimi napierdalać i jak się odezwie nie tak jak trzeba to w ryj dostanie". Taki trochę opis dzisiejszej Karyny 😆. Od tamtej pory pracuję nad swoim zachowaniem, staram się być miła i sympatyczna jak na co dzień, co nie zmienia faktu że nieufność pozostała.
Nie wiem czy przeczytasz to czy nie, ale fajnie jest poznać kogoś, kto miał podobne przeżycia. Ja o swoich mogłabym opowiadać bardzo długo, bo tyle tego jest 😆 Życzę Ci wszystkiego dobrego i pozdrawiam 😉
@@ita1523 I bardzo dobrze zrobiłaś! :D
@@bujzal1230 Dzięki 🙂
Mam w sobie trochę hikikomori i gdybym miała pewnie kasę to bym w domu została na zawsze. Jednak brak kasy plus to jaką mam pracę nie pozwala mi na to.
Yongguk stworzył utwór "Hikikomori", który (jak myślę) dość dobrze przedstawia ten problem. Polecam posłuchać 😊✌🏻
Koreanczyk....blagam nie obrazaj Japonii
@@JaCiDamJaponia ahhh przepraszam po prostu myślę, że sama piosenka w niektórych aspektach dość dobrze ukazuje hikikomori. ((chociaż i tak bardziej nawiązywał do depresji bądź stanów lękowych))
Ja zaliczylem 10 lat w domu w tym 6 lat grajac w wow a teraz zyje w innym kraju wiec sie pozmienialo
U ciebie co wplynelo na ta alienacje ?
@@JaCiDamJaponia dluga historia .utrata bliskich i drugs .Powiem ze bardzo dobrze opisalas temat dzieki za filmiki
Japonia dla mnie jest krajem osób zaburzonych. To jest straszne. W życiu nie chciałabym tam mieszkać.
Czekamy! xx
W jaki sposób takie osoby które nie mają rodziców zarabiają na życie jeżeli nie pracują?
Nie ma biednych Hikikomori, dlaczego, bo sa wspierani przez rodzicow. Dlatego punkt 1 ktory wymienilam jest najczestsza przyczyna bunkrowania sie.
Zatem jestem Hikikomori, od pięciu lat. Wcześniej aż tak nie było, ale się zrobiło.
Edit: poza czasem chodzenia do pracy. Choć najbardziej lubię czas pracy bez ludzi.
Masz prześliczne oczy! ❤😍😍
No ona jest śliczna ! :D
1. Masz śliczny kolor oczu
2. No to jestem hikikomori od paru lat, fajnie że opowiadasz o Japonii. Przyjemnie sie ciebie słucha. Ja czuję taka luźną atmosferę kiedy ciebie oglądam
Twoje intra są super 🐌
Heh. Za każdym razem gdy padło słowo Hikikomori, ja sobie podstawiałem pod to "Piwniczak".
Pięknie wyglądasz.
Teź tak mam i jestem świadomy tego 😎
Kocham Cię Emi! Jesteś cudowna!!! Uwielbiam Twój styl bycia!!!❤❤❤
Oooooczy niesamowite
Oficjalnie opuściłem mój pokój po praktycznie 7 miesiącach bez kontaktu z kimkolwiek i jest chujowo, bo psychiatra skierował mnie do szpitala.
F
A postawił diagnoze?
@@vilian8724 F 61, mieszane zaburzenie osobowości.
@@G0TIMAN
Mieszane?czyli kilka masz?
@@vilian8724 Mieszane, czyli nie da się określić konkretnego zaburzenia, bo są elementy kilku. Pewnie powinna napisać, że mam borderline, ale psychiatra wystawiał tą diagnozę w sumie bez jakiś testów, czy coś. Pewnie też osobowość zależna, coś takiego.
@@G0TIMAN
Wspołczuje i trzymam kciuki.Ja też mam problemy ze sobą,właśnie bede sie diagnozować
Jesteś młodą, ale już bardzo mądra kobietą ❤👍👏
Mam 31 lat na karku
@@JaCiDamJaponia😍
U mnie zaczęło się to od końca podstawówki, zaczęłam być bita z powodu złych ocen, pogorszyło się oczywiście w gimnazjum gdzie jest to normalne, że automatycznie oceny zaczynają spadać w dół, jest więcej przedmiotów nowe środowisko w którym cięzko się odnaleźć itp. Gdy na początku liceum większość było już rozwiązane (pedagog, psycholog, policja) sporo się zmieniło rodzice jak dotąd zawsze załatwiali wszystko za mnie i za wszystko płacili. Wtedy jeszcze bardziej, bo chcieli jakoś zrekompensować mi ten ból i sami sobie wmówić, że nic takiego się nie działo. Oczywiście przez cały czas, te kilka lat stopniowo zaczynałam się zamykać, moją ucieczką był świat wirtualny. Zaczynałam udawać różne choroby, by nie iść do szkoły i grać w gry. Kompletny brak realnych przyjaciół i kontaktów nie przeszkadzał mi, ponieważ wszystkie znajomości zawierałam z ludźmi przez internet grając z nimi w drużynie. Niestety przemoc się nie skończyła całkowicie, gdy miałam 18 lat wyprowadziłam się do chłopaka poznanego przez grupę na facebooku. Pragnęłam dalej być zamknieta na świat zewnętrzny, więc znalazłam partnera który byłby w stanie utrzymać mnie, plus na początku ciocia mi wysyłała pieniądze, później mama z którą udało mi się odnowić kontakty na poziomie komunikatywnym głównie przez telefon. Problemy zaczęły się gdy chłopak zaczął ode mnie wymagać "wychodzenia" oraz znalezienia pracy żebym mogła płacić chodziaz za jedzenie dla siebie. Pracę znalazłam choć było to niesamowicie trudnie, obecnie pracuję lecz są to minimalne godziny pracy za które jestem w stanie wyżyć i żeby jak najwiecej czasu spędzać w domu. Hikikomori nie było dla mnie niczym złym, przeciwnie było to coś z czym było mi niesamowicie dobrze. Pragnę znów życ w taki sposób, czyli nie chodzić do pracy w ogóle i być zamkniętą. Lecz jednym z moich marzeń w przyszłości jest posiadanie dzieci i zwiedzenie Norwegii, co niestety będzie się z tym gryzło i niesamowicie trudno będzie to z tym pogodzić. Na szczęcie mam partnera który całkowicie mnie rozumie i obecnie pomaga mi z kontaktami z innymi ludźmi.
Ale ty dziewczyno nie możesz też pasożytować na tym chłopaku. Wiem, że to bardzo kuszące - rozprężyć się, sflaczeć, nic nie robić. Taki stan jednak po dłuższym czasie redukuje człowieka, jako człowieka. Jakiś rytm trzeba trzymać. Nawet nieduży, ale przyzwoity, by dać sobie radę na wypadek gdyby przyszło zostać samemu. Tyle zarabiać, żeby w razie czego mieć na pokój, łazienkę, jedzenie, pralkę, żelazko i bilet do pracy.
@@peggyblue51
Łatwo mówić.Takie osoby powinny chodzić na terapie,ciężko jest im samemu sobie poradzić.Tymbardziej,że wygląda to na depresje
Mam nadzieję że jest ci lepiej i radzisz sobie dobrze oraz spełniasz swoje marzenia ♥️
I think, przez moje pierwsze zerwanie nieumyślnie stawałem się takim hikikomori i uważam, że przez te 2 lata zmieniłem się według mnie ani na dobre ani na złe. Mógłbym się rozpisać ale w sumie po co wam moja autobiografia XD pozdrowionka Emi !
Ja bym poczytała tę autobiografię.
Emi trafiłaś w samo sedno jeśli chodzi o gry....wszystko to co powiedziałaś (ciemny pokój itd.) właśnie przerabiam ten temat u siebie w domu z synem.....masakra
Emi jesteś piękniejsza z każdym filmikiem! 😍
Oj z tego wychodzi że w HIKIKOMORI mam wysoki lvl.. btw i za takie tematy uwielbiam ten kanał.
To przez trzy lata byłam hikikomori jedyne gdzie chodziłam to do szkoły, chociaż też nie często
Wiem, że nie a temat, ale Emi jesteś bardzo śliczna😍
tylko pytanie - "za co żyją hikikomori?"
Wydaje mi się że za pieniądze rodziców albo pracują w domu😅
@Jestem dumny wow
Nie ma biednych Hikikomori, dlaczego, bo sa wspierani przez rodzicow. Dlatego punkt 1 ktory wymienilam jest najczestsza przyczyna bunkrowania sie.
Hikikomori it's me
Dzisiaj 18.0o.2022 oglądałem Pytanie na śniadanie w tvp. Jeżeli masz możliwość obejrzenia tego programu to proszę odnieś się do tego co tam powiedziano.
18.09.2022
Bardzo uczacy film.
P. S. Jakie masz śliczne oczka 😍
ciekawe jak policzyli że w japoni jest ponad milion hikikomorii
Lubie Cie 💕🌸🌸
Kurcze jestem hikikomori Od wielu lat xd
Teraz wszyscy hikikomori xD
Czekam
Chyba jestem dziwny bo od 2 lat jestem tym hikikomori i w sm mi to nie przeszkadza xd
To, ze cos sie wpasowuje w twoj obecny stan nie oznacza, ze to w 100% to..
śliczne kolczyki
ale masz piękne oczy
Wow .ale super intro 😍a tak wogole jastes mega inteligentna i pozytywna💟
Moje ulubione oczy na youtube
NHK ni Youkoso - kto oglądał?:)
No nieźle to ja jestem hikikomori od 3 lat
No dobra zobaczymy...
I tak nie mam co robić..
nie lubię wychodzić z domu a wśród ludzi czuje się klaustrofobicznie . czy to też może być Hikikomori ?
Raczej fobia. Mimo wszystko - nie bój się wybrać do psychiatry lub psychologa. Gorzej jest nic z tym nie robić, niż zacząć diagnozować. Leczenie jak każde inne.
@@peggyblue51 pracuje w handlu.(auchan kasy) Hi hi więc staram się na własną rękę ale czasem się dystansuje. ale dzięki za rade =)
100% ja
Teraz jest koronawirus. Hikkomori przeżyje i msnatu nie dostanie :)
Don't scroll down for English comment...its only me
Masz piękne oczy
O fak, czyli jestem hikikomori
Dlaczego ciągle wyskakujesz mi na głównej:( nienawidzę Japonii itd
video block do chrome i wykurwiaj
O nieee, gdzie to ładne outro :(
mówi się umieją w komputry
Moze zrob film jak poznalas Yo Chana i jak to sie potoczyło, ze jesteście małżeństwem
Moze nie
Wyglądasz jak, z horroru
ale RYJ o yezusku. wyjdź z internetu pliska
Nie zaczynamy zdania od „ale”. Poza tym zdanie zaczynasz z dużej litery. Nie rozumiem co mówisz co to jest „yezusku”, „ pliska”? Naucz się polskiego.
@@JaCiDamJaponia pliska ale ryj
Pliska, ale dziecko w internecie
😊😊😊