NAJWIĘKSZE TABOO JAPONII
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 5 ต.ค. 2024
- Największe taboo Japonii to coś co odbiera perfekcyjność, coś co kulturowo przez wieki kształtowało się jako 'skaza' .
Co to i jak dalej wygląda podejście do tego tematu w dzisiejszych czasach w tym odcinku.
Facebook:
jacidamjaponia
f
Niczego nie widzialam, niczego nie slyszalam, niczego nie mowilam.
Tak mozna podsumowac podejscie do chorob psychicznych w Japonii.
I w Polsce - zwłaszcza psychiatria dzieci i młodzieży leży- najwięcej samobójstw w Europie obok Niemiec. Dorosłych też leży.... to koszmar. Poczytaj jak Cię to interesuje
I w Polsce takie podejście do chorób psychicznych młodych osób czy starszych czy mężczyzn. A także do przemocy domowej….
Ale tło, przyjemnie się ogląda
Emi, przepięknie wyglądasz w tym looku ❤️👌
Obejrzałam to siedząc na ławce, na dworcu PKS. Odwróciłam się do Pana, który siedział obok i po krótkiej rozmowie powiedziałam mu, że mam chorobę dwubiegunową afektywną. Usłyszałam:
"Każdy na coś choruje"
Po czym zaczął mi opowiadać o swoim reumatyźmie
Po co o tym piszę? Widząc reakcje tego Pana zdałam sobie sprawę jak bardzo "normalne" jest w Polsce narzekanie na swoje zdrowie i rozmowa z obcymi o swoich problemach. Za to co mnie martwi to fakt, że wielu Polaków (przynajmniej w moim regionie) woli wyżalić się komuś obcemu na przysłowiowej ulicy, niż "podzielić się problemami" z rodziną i bliskimi
Q I R V I S Uwielbiam Cię❤️
Ja, jak poszłam do psychiatry z moją mamą, usłyszałam, że mam zaburzenie afektywne dwubiegunowe.
Moja mama powiedziała, że lekarz się nie zna i mam po prostu od zawsze rozchwianie emocjonalne i lekarz oszalał, że powinnam brać leki itd.
Po czym powiedziała na całą rodzinę, że wmawiam sobie i lekarzom choroby...
Więc no...
Mnie kiedyś pewna nieznajoma pani w autobusie opowiedziała o śmierci swojego syna, który zginął w wypadku samochodowym w zderzeniu z tirem. W tamtym momencie trochę nie wiedziałam, jak zareagować, ale wysłuchałam jej i okazałam zrozumienie na tyle, na ile byłam w stanie. Ta pani naprawdę musiała czuć się samotna ze swoim smutkiem po stracie syna, skoro żaliła się całkowicie obcej osobie. Teraz już nawet nie wiem, jak wyglądała. Nie rozpoznałabym jej na ulicy, choćbym setki razy obok niej przechodziła, ale to, co mi powiedziała, utkwiło w mojej głowie tak głęboko, że nawet po 10 latach pamiętam, co mi wtedy opowiedziała i w jakich okolicznościach miało to miejsce, choć często nie pamiętam, co ktoś powiedział kilka dni wcześniej. Zdecydowanie za mało rozmawiamy z ludźmi. Zazwyczaj rozmowa ogranicza się do płytkiego pieprzenia o byle czym. Natomiast to, co najbardziej istotne, każdy chowa pod skórą.
Ewelinka krezolek- mama nie chce przyznać się przed sobą, że córka ma problemy emocjonalne. Nie chce mieć problemu, wstydzi się że córka odstaje od społeczeństwa, nie radzi sobie z życiem...
@@malgorzatakowalska3821 bardzo mi przykro, ale w 100% rozumiem
Wiem, że kiedyś mówiłaś coś o pracy Japończyków, ale czy mogłabyś kiedyś o tym szerzej powiedzieć? O pracoholizmie, stresie z tym związanym?
Zdarza mi się pisać z Azjatami i ja wiem że mają taką a nie inną kulturę, ale przykro mi kiedy opowiadają o swojej pracy, nawet nie tyle, że długo pracują, ale że jest to dla nich spory stres. Ostatnio jeden z nich mi nawet powiedział, że przez pracę i ciążącą na nim odpowiedzialność wymiotował, schudł, a pracy zmienić nie może, bo twierdzi, że ten kto nie potrafi poradzić sobie z problemem jest uważany za kogoś gorszego czy za dziecko. Nawet jeśli to go niszczy to przez te kulturę nie może zmienić pracy... To przykre, że za wszelką cenę chcą być idealni i pożyteczni, a przecież każdy z nas ma prawo do słabości i sobie z czymś nie radzić.
Premiera jak w kinie normalnie xD smieszny ten jutub nowy
TH-cam zmienia się w telewizję 😭
W Polsce oczywiście wygląda to inaczej lecz słuchając tego widzę mnóstwo podobieństw. Świadomość ludzi jest mała szczególnie osób 50+. Dzieciaki nie powiedzą rodzicom, rodzice się nawet nie domyślą bo jak ich pociecha może mieć jakiś problem bądź być inna. Szkoły uciekają od takich tematów jak najdalej. W dorosłym zaś życiu o takich problemach wie kilka osób z twojego otoczenia bądź nikt bo przecież jak się przyznać jak ech... jest to mocne odstępstwo od normy albo masz gdzieś z tyłu głowy np gdy pracodawca się dowie to już nie będzie tak fajnie. Słyszałam duzo razy, że wstyd komuś pójść do psychologa. Pomimo że ostatnio można usłyszeć że depresja to choroba jak każda inna ale nie okłamujmy się, większa część społeczeństwa tak nie myśli. W Polsce dużo zależy od tego w jakim otoczeniu się żyje.
Ja się staram mówić o tym, że mam tudzież miałam takie problemy by walczyć z stereotypami i tabu. Ale prawda jest tak, że czasem żałuję, nie każdy jest dojrzały czy epatyczny 😂 pozatym w cale nie chce zwracać na siebie przez to uwagi, nie narzekam, tylko poprostu komunikuje i jak ktoś pyta to mówię jak to u mnie jest. Generalnie nie kryje się, na to dobre i złe strony. Ale trzeba traktować choroby psychiczne jak każde inne choroby.
@@21Ailee Ja mam to samo, wkurza mnie, że komuś się wydaje, że jestem przez to gorsza i nie powinnam się przyznawać, żeby pasować do reszty. Nie chcę pasować do reszty, chcę być sobą. Moim zdaniem ludzie powinni o tym wiedzieć, wtedy poznam, kto jest warty mojego zainteresowania. Jak komuś się wydaje, że rzucę się na niego z nożem, to jego problem. Zresztą większości wcale nie chodzi o potencjalne zachowania agresywne ze strony ludzi chorych, tylko o takie niedotykanie gówna kolokwialnie mówiąc. Co by znajomi się nie śmiali, rodzina, że masz wariata w towarzystwie. Możesz być najspokojniejszy na świecie, ale i tak nie chcą być obok ciebie, bo jesteś "dziwny" i zwracasz na siebie uwagę. Z jakiej racji mam zabiegać o zainteresowanie takich osób i korzyć się przed nimi, ukrywać prawdę o sobie, żeby łaskawie zwrócili na mnie uwagę. Mam zabiegać o łaskę ludzi złych, nieempatycznych i niedouczonych. Dzięki, ale nie. Już to przerobiłam i cierpiałam przez nich.
Bardzo się cieszę, że nagrałaś ten film ❤️ jak zwykle bardzo przyjemnie się ciebie słucha
Myślę, że wszędzie jest podobnie, jedynie "tłumaczenie sobie" może wynikać z innej, odmiennej historii i religii, aczkolwiek, czlowiek z depresją, schizofrenią, autyzmem itp pozostaje i w naszej polskiej codzienności sam, niezrozumiany, i bardzo często słyszę "ogarnij się, to zalezy od ciebie".... a to nie tak. Pięknie to tłumaczysz.
Bardzo mądry filmik, w oparciu o to co mówisz, bardzo przypomina mi to społeczeństwo w Polsce. Wszyscy zdają sobie sprawę z występowania depresji, bulimii, fobii, bezsenności, ale w momencie gdy bezpośrednio maja styczność z osobą dotknięta jakimś zaburzeniem niestety bagatelizują lub klasyfikują do chwilowej gorszej kondycji... Nawet zdarzyło mi się usłyszeć od kilku lekarzy, czy nawet doktorantów psychologii "boi się Pani np wyjść do sklepu, lub uczestniczyć w zajęciach, to proszę się nie bać..." "nie masz siły wstać z łóżka, ogarnij się" ciągle zastanawia mnie jak można coś takiego powiedziec osobie, która leczy się na fobie społeczna i depresję... Widać, że wszyscy wiemy jak dana choroba funkcjonuje, że bywa to zabójcze i trudna do wyleczenia, ale i tak jak dotyka najbliższą nam osobę bardziej szkodzimy niż pomagamy
nadal nie mogę wyjść z podziwu jak piękna jesteś
Hejo, hejo! Od pewnego czasu subskrybuję Twój kanał i obejrzałam już większość odcinków (co ja będę oglądać jak je skończę, pozostaje tylko czekać na nowe!). Są niezwykle ciekawe, mądre, wniosły bardzo wiele, poszerzyły moją wiedzę o Japonii, którą się interesuję i zgłębiam od wielu, wielu lat a także dały nowe spojrzenie psychologiczne w wielu aspektach. W ogóle to ciekawe jak bardzo accurate’ne jest to co mówisz o sobie, to jakbym o sobie słyszała! Pokazałam Cię też mojemu ukochanemu - Japończykowi i tak zyskałaś kolejnego suba 😉
ale ślicznie wyglądasz Emi 😻
Kocham tę miniaturkę
Ja tak samo :D Strasznie mi się podoba
🙈🙉🙊
@@dominika1813 hahah 🤣💕
Jak Zawsze zajebisty I ciekawy odcinek bardzo dobrze że poruszasz takie tematy pozdrawiam 😃Emi dzięki tobie zaczynam się jeszcze bardziej interesować się Japonią I kulturą Japonii
Ostatnio mam sporo kontaktów z Azjatami (Chiny, Wietnam ect.) i mam wrażenie, ze jest to pewne piętno kolektywizmu - postrzeganie choroby psychicznej jako skaza na zdrowej społecznej tkance.
Chociaż cieszę się, że opowiadasz o tym nam, Europejczykom. Otwierasz oczy na coś co może wydawać się bardzo dziwne.
Dziękuję za filmik i pozdrawiam
Mam zaburzenia psychiczne i jednocześnie jestem w długoletnim szczęśliwym związku z azjatą, dogaduje się z jego rodziną i mam kochanych wspierających przyjaciół azjatów. Przyznaję starsze pokolenia azjatów lubią tematy tabu, ale napewno potrafią być wspierający gdy trzeba(nie tylko dla mnie bo jest też, osoba z rodziny mojego chłopaka, która ma trochę problemów zdrowotnych natury psychicznej) Stąd myślę, że to nie jest problem całej społeczności azjatyckiej ;)
Ale... to Japonia inny kraj inna mentalnosc nie wrzucaj wszystkich do jednego worka...
Zgadzam, się uściślając mam w swoim otoczeniu głównie Tajwańczyków i znam też paru Koreańczyków. Pozatym narodowość też nie świadczy o tym jaki kto ma podejście, poprostu zwykle znacząco na to wpływa.
@@JaCiDamJaponia Nie chciałam, żeby to tak aby to tak zabrzmiało (wrzucanie do jednego worka). Chodziło mi bardziej o podejście społeczne - w sensie kolektywizm vs indywidualizm i jak to może się odbijać na postrzeganiu problemów z psychiką.
I w Polsce - zwłaszcza psychiatria dzieci i młodzieży leży- najwięcej samobójstw w Europie obok Niemiec. Dorosłych też leży.... to koszmar. Poczytaj jak Cię to interesuje
Oglądając Twój filmik nasuwa mi się jedna myśl, częstym i niedocenionym problemem jest to iż coraz więcej osób próbuje poradzić sobie z depresją czy inna choroba psychiczna szukając pomocy w internecie lub w książkach pisanych przez osoby, które często nie posiadają odpowiedniej wiedzy aby realnie pomóc. Rozumiem jeśli ktoś wypowiada się na temat jakiejś choroby przez pryzmat doświadczenia przebytej choroby lub będąc osobą która miała duża styczność z tą choroba ale najważniejsze jest to aby zasięgnąć porady właściwego specjalisty. Często wstydzimy się swoich problemów i nie chcemy aby ludzie wokół nas się o nich dowiedzieli i szukamy pomocy w internecie aby pozostać anonimowi. W Polsce jest to również częsty problem, zwłaszcza, że o zdrowiu psychicznym wypowiadają się osoby, które nie maja najmniejszego pojęcia a próbują w ten sposób zdobyć tylko wyświetlenia. Rozmowa z drugą osobą czy filmik, gdzie możemy zobaczyć inne podejście jak najbardziej są cenne ale na pierwszym miejscu powinna być wizyta u odpowiedniego psychologa lub psychiatry. W społeczeństwie powinniśmy jak najczęściej mówić o tym i pod żadnym względem nie wyśmiewać danego schorzenia lub nie bagatelizować. Książki mogą być ogromną pomocą ale tylko wtedy gdy są pisane przez osoby, które mają wykształcenie i doświadczenie z leczenia danych jednostek chorobowych. Nadal funkcjonuje jakieś dziwne przeświadczenie, że wizyta u psychiatry oznacza chorobę psychiczną. Ludzie boją się iść aby nie narazić się na wyśmianie, ostracyzm czy zmianę stosunku wobec nich samych przez osoby im bliskie, gdy te dowiedzą się o ich problemach. Cieszę sie, że takie filmy jak Twój powstają bo pokazują że kłopoty z zdrowiem psychicznym nie dotyczą samych jednostek ale były, są i będą funkcjonować wśród ludzi na całym świecie, niezależnie gdzie się urodzili czy do którego kręgu kulturowego należą...
Ta muzyka w tle jest cudowna❤
Aż dałam suba bo tak mi się spodobało jak prawisz dziewczyno! :D Wcześniej obejrzałam wyrywkowo kilka odcinków aby się przygotować do wyjazdu do Kraju Kwitnącej Wiśni, który odbyłam na przełomie marca i kwietnia. :) Informacje się przydały, za co serdecznie dziękuję waćpanience ;)
Dziękuję, miło posłuchać
Czekałam aż znowu będą odcinki na których jesteś a nie audio, super ❤️
O wow nigdy w Japonii nie byłam, żadnego Japończyka nie znam, a jednak czuję, że wpisuję się w 100% w tą mentalność jednostki. Mam takie podejście odkąd pamiętam i tak samo nie potrafię się przemóc do pójścia do specjalisty (kwestia finansowa), na razie walczę sama zobaczymy co dalej. Dobry film, bardzo potrzebny, również dla Polaków.
Piękne wyglądasz ! 🥰
Dawno nie oglądałam twoich filmików i o mój boże, wyładniałaś!
Ciekawy temat. Dobrze się Ciebie słuchało. Pozdrawiam :)
Ale super materiał! Bardzo dobrze tłumaczysz co się skąd bierze, cieszę się, że tu trafiłam :3
Boże, w Polsce również choroby psychiczne są tematem tabu. Bardzo mnie poruszyłaś tym odcinkiem. Jest to bliski dla mnie temat ponieważ ja sama zmagam się od lat z różnymi zaburzeniami psychicznymi. Z mojego punktu widzenia to wygląda tak, że wszystko o czym mówiłaś wygląda niemal identycznie w Polsce
Wydaje mi się, że nie do końca masz rację. Ogólnie w każdym miejscu ludzie trochę wstydzą się twoich chorób, ale na przykład depresja w Polsce nie jest już defynitywnie tematem tabu. O tym jest wręcz głośno. Chociaż jeżeli chodzi o chorobę dwóbiegunową, lub aischaimera (dobrze napisałam?) to się z Tobą zgodzę, ale i tak mniej niż w Japoni.
Tu całkowicie się z Tobą zgadzam, ale myślę że ci ludzie nie ogłaszają tego na prawo i lewo bez powodu. W większości to ludzie w wieku ok 14-20
To wiek gdy potrzeba atencji, zainteresowania i uczuć od drugiej osoby.
@@eleo888 Całkiem fajna konwersacja nam się z tego zrobiła
@@karolinakrupa7493 głośno w mediach ale nie wśród ludzi
@@frofrofrofro900 otóż to. Albo ktoś traktuje depresję jak kupę, do której lepiej się nie zbliżać, albo przychodzi dać "złote rady", które tak naprawdę pogarszają sytuację. Dzięki mediom przynajmniej trochę wzrosła świadomość, że to jest i że może doprowadzić do śmierci, więc jest też coraz więcej diagnoz, jednak wciąż wiele osób nie przyznaje się do tego (że wstydu, przez życie w patologicznej rodzinie lub udającej przed światem, że wszystko jest dobrze, kiedy nie jest). Problem jest też taki, że osoba zgłaszająca się po pomoc może w ramach "pomocy" np stracić dzieci... 😳🤐 Niestety nie żartuję, bo jestem tego przykładem. Ze względu na depresję odebrano mi syna, a odzyskanie go zajęło mi 4 lata. Jakby sama walka z depresją nie była trudną...
Nie mogę się doczekać. Obejrzę po szkole.
To są potrzebne do poruszenia tematy,ja tez mam tatę chorego i widać ze z nim coś jest nie tak i jak ktoś się pyta to mówię ze ma depresje bo to jeszcze jakoś przechodzi,oczywiście mój tata ma gorsza chorobę,ludzie tutaj często tez tego nie rozumieją,dobrze ze skończyłam opiekuna medycznego i pare pokrewnych kierunków dzięki czemu zaczęłam obracać się w bardziej świadomym i bardziej tolerancyjnym społeczeństwie lub grupie ludzi zwał jak zwał,odcinek fajny 😊Pozdrowionka 🤩
...😊👍🏻👍🏻👍🏻❤️dzięki bardzo Emi ... interesujące ...
Zastanawiam się jak w takim razie postrzegane są osoby niepełnosprawne. Chowają je w domach aby nie zburzyć idealnego obrazka doskonałej rodziny..?
Pięknie wyglądasz
To intro jest piękne😍
Matko , powinnam jechać do Japonii , jak mówiłaś o "moralnym kacu" po powiedzeniu swoich problemowów to czułam jakby ktoś mówił o mnie ..
Jesteś jednym z niewielu kanałów , które omawiają wszystko z punktu widzenia Japończyków i mam takie pytanie czy gdybym wyjechał do Japonii i chciał wydać mangę lub książkę to czy są jakieś wymagania w stylu że musiałbym mieszkać tam jakiś określony czas , mieć obywatelstwo czy coś w tym stylu albo czy przez moje pochodzenie mogłaby być do mnie jakaś niechęć? (przy gdybaniu zakładamy że nauczę się języka) proszę o odpowiedź.
W Polsce świadomość wzrasta, bo też głośno o tym w mediach. Kilkanaście lat temu, kiedy jeszcze byłam w szkole średniej wstydziłabym się przyznać rówieśnikom, że chodzę na terapię do psychologa. Wtedy jeszcze nie miałam zdiagnozowanej depresji (bo i nie przyznałam się do tego, co właściwie czuję). Od pierwszej diagnozy depresji minęło już prawie 11 lat, a ja w dalszym ciągu słyszę od siostry "czas wziąć się w garsc" i "czas nauczyć się brać odpowiedzialność za swoje życie, zamiast szukać winy wokół". Ogólnie wiem, że sama jestem za nie odpowiedzialne, ale powtarzanie mi tego w niczym nie pomaga, a wręcz blokuje odbicie się. Ostatnio stwierdziłam, że pewnie dawno bym się uporała z tym wszystkim, gdyby nie usilna "pomoc" niektórych ludzi... Wsparcie w depresji nie powinno polegać na "złotych radach", bo takich po prostu nie ma i jeśli nie odbiją się od muru, to mogą go bardziej wzmocnić (oczywiście mam na myśli mur między chorym, a resztą świata). Ciężko pracowałam nad niszczeniem własnego muru, ale dziury były odbudowywane ze wzmocnieniami, głównie przez "złote rady" od siostry.
Wracając do tematu, to nigdzie ludzie nie chcą mówić o problemach w sposób prawdziwie emocjonalny. Przed ludźmi (o ile mamy do nich zaufanie) odsłaniamy jakąś część emocji, ale w sposób kontrolowany. Boimy odsłonięcia się i zranienia. Także to trochę inny powód niż w kulturze Japonii. Osobiście nie schodzę na poziom emocjonalny z 2 powodów:
1. Totalny brak zaufania do ludzi.
2. Wszyscy mają kupę własnych problemów, więc po co mam komuś dorzucać własne...
Fajna miniaturka :)
Również cierpię na choroby psychiczne i w związku z tym co mówisz,myślę,że waznym czynnikiem odpowiadającym za ten stan jest również potrzeba bycia silną i odpowiedzialną jednostką,perfekcjonizm i to żeby inni cię za taką jednostkę uważali.Takie przynajmniej wyciągnęłam wnioski też trochę z własnych doświadczeń. Mój perfekcjnizm o mało mnie nie zabił.
Dzięki za twój kanał,dobrze widzieć rzeczy "od wewnątrz".
Czytałaś może książkę "Dziewczyna z konbini"?
W Polsce w zasadzie do niedawna wstyd było przyznawać się do chodzenia do psychologa. Tym bardziej zaś do psychiatry. Teraz z tego co wiem zmienia się to na lepsze. Na szczęście jest tak, że jesteśmy otwarci na rozmowę także o problemach. Dzięki temu nie tłumimy w sobie emocji. Japonia jest z tego co wiem innym krajem. Macie tam jednak wiele zwyczajów pozwalających na wyciszenie się i spokój. Ps. Mam do Ciebie prośbę. Jak możesz to odpowiedz coś o chanoyu.
Kochana, dodasz do opisu link do artykułu o tej dziewczynce zagłodzonej na śmierć przez rodziców? Nie słyszałam o tej sprawie i poczytam. Z góry dziękuję i cudny film jak zawsze ♥️
Wyglądasz w tym filmiku jak jedna postać z One piece ❤
Emi jak zwykle ślicznie wyglądasz! 💞
Supi odcinek ❤️
Mam pytanie czy zrobisz odcinek o tym czy w Japonii naprawdę jest restauracja z ludzkim mięsem bo jestem ciekawa czy to prawda czy zwykły fake ?
Z chorobami psychicznymi w Polsce jest podobnie.
Ludzie nie dzielą się tym z innymi, bo świadczy to o ich słabości.Obawiaja się odrzucenia i niezrozumienia.
Ponadto ten problem jest często bagatelizowany zarówno przez samych chorych jak ich rodziny.
Kultura, kulturą, ale to taki zanik empatii. Nic dziwnego że tyle tam samobójstw.
moja siostra popelnila samobujstwo w 2015 roku w wieku 58miu lat.Od tamtej pory zaczalem patrzec sie na mnie i moje dzieci z zupelnie innej perspektywy .
Bardzo współczuję
Ja mam takie pytanie. Czy jeśli jakaś osoba zwierzy się o swoich problemach japończykowi, będzie to przez niego postrzegane jako brak kultury itp? Czy działa to jednostronnie, tzn. o swoich problemach nie mówie ale o twoich posłucham, czy jednak jest to uznawane za "nietakt"? Pozdrawiam, świetny odcinek
Oczywiscie jest to egoizm w japonii nie mowi sie o sobie raczej nastawia sie na rozmowce niz na gadanie o sobie
To trochę tak jak w polsce, to co dzieje sie w domu to zostaje w nim
Miniaturka wyglada jak jedna z okładek albumu Żabsona
Czy można postawić hipotezę, że kult pracy w Japonii powstał właśnie z powodu tych baniek? Kiedy dużo się pracuje nie ma czasu na myślenie o problemach.
Nie, totalna bzdura. Nie stawia sie hipotez na szczatkowych informacjach. Kult pracy ma swoje korzenie w starozytnosci, ale zrobie kiedys oddzielny odcinek o tym.
Obawiam się, że testowanie hipotez właśnie na tym polega :) ale skoro już ją skutecznie obaliliśmy, to nie mogę się doczekać odcinka!
Emi zrob kiedys filmik po japonsku 😘
A co to jest "jokaj ".Przepraszam za błąd ?
Emi nagrywała o tym odcinki. Yokai to takie dziwne stworki (?) nie da się tego do końca przetłumaczyć.
Takie ducho-demony.
Dziękuję
ZDR!! Nie mow nic nikomu hihi :D
To co mowisz o tym czemu Japonczycy sie nie zmieniaja mimo alarmow mozna spokojnie przypisac kazdej malej spolecznosci wiejskiej w Polszy. Tez wszystko sie zwala na kare boska (Choc Bog za glowe sie lapie ich widzac).
To trochę jak w Polsce.
Mam poddobnie, nie lubie komuś jęczec i zwierzac sie , tym bardziej czuje sie nieswojo jak ktos kogo nie znam dobrze zaczyna mi opowiadac o swoich emocjach i problemach. Jesli cos takiego słsyze normalne jest dla mnie aby jak najszycieb znalesc jakis algorytm do rozwikłania impasu..Zrob to to to ..i tyle . Sama tez tak odnosze to do swoich spraw ..Emi w tym wydaniu jestes kwintesencją kobiecosci ale takie ala ''kobieta Jakuzy '' piekna i niebezpieczna xd W ziwazku tym ze jeszcze wczoraj leciał Kill Bill w tv to pomyslalam ze moze byc cos powiedziała o słynnych japońskich Jakuzach, skad to sie wzieło, kim tak naprde są Ci ludzie i czy obecinie tez istnieją Jakuzy. Pozdrawiam serdecznie :)
Czy tylko ja ogarnąłem Yiokai przez jakąś dziwną japońską bajkę Yiokai watch?
Zrobisz kiedyś odcinek o chorobie afektywnej-dwubiegunowej? Sama na nią choruję i chętnie posłucham jak się żyje z nią ludziom w Japonii.
Ja mam chyba takie samo podejście jak Japończycy...
Tak szczerze, to w każdym kraju dzieją się dziwne rzeczy, bo w każdym kraju znajdują się jednostki odbiegające od normy. Dlatego można luźno stwierdzić, że X (dany kraj) jest dziwny, bo N (dany powód, o którym się słyszało). Dopóki nie pojechałam do Macedonii byłam przekonana, że to zacofany kraj, dopóki nie byłam na Islandii uważałam, że jest tam zimno i ludzie chodzą ubrani na cebulkę przez cały rok. W Ameryce są same grubasy. A Japończycy mają dziwne fetysze. A przecież każdy człowiek jest inny, niezależnie od kraju i kultury.