Dziękuję ojcu Mietkowi za ten film. Może ojciec być śmiało z siebie zadowolony. Jestem wdzięczna za zwrócenie uwagi na rozszerzenie spojrzenia na spowiedź. Jest dla mnie ważne i trudne zrozumienie, o co chodzi w sakramencie spowiedzi, tak by przynosiła owoce. Chociaż moje doświadczenie pokazuje mi, że spowiedzi, które odbyłam w większości są skuteczne, rozwojowe. Mimo wszystko nadal czuję się "głupia" wobec tego co się dzieje w konfesjonale i każde głębsze naprowadzenie jest pomocne. Dziękuję.
Wspaniale to wszystko wytłumaczyliście, dziękuję 🙂 Szczególnie mnie zainteresował kontekst spowiedzi. Trochę żal, że mądrego a przy tym empatycznego spowiednika muszę szukać daleko (mieszkam w małym miasteczku). Jednak warto, a terapia, jeśli trzeba, swoją drogą 🙂 dobrze, że podkresliliscie, że można a nawet trzeba zrezygnować z bezbronności, gdy ktoś nas rani. Tyle się teraz słyszy o przypadkach nawet molestowania słownego przy okazji spowiedzi😔ja już nie mam odwagi iść do przypadkowego księdza. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za cały cykl ❤️
Chętnie słuchałbym Was jeszcze z 5 godzin 😍. Bardzo dziękuję za ubogacanie mojej świadomości. Muszę przyznać, ze trochę zasmucił mnie Wasz komentarz, bo teraz widzę, ze zostałam wychowana w priorytecie „bycia grzeczną”, żeby nikomu nie zrobić przykrości. Mocno mi się to kłóci z byciem autentyczną 😢
Może można wybrać „bycie grzeczną”? Mi to nie sprawia kłopotu, lubię gdy inne osoby też starają się być wobec mnie „grzeczne”. Jeśli dobrze przemyśli się sytuację i zrozumie ją, bycie „grzecznym” jest łatwe ❤ Problem jest wtedy, gdy osoby naokoło są agresywne i mają przewagę. Wtedy zwiewam i nie przejmuję się, że ktoś powie, że jestem tchórzem. Wszystko ma swoje granice, oprócz Boga 😊 Trzeba czasem chwycić za rękę Anioła i dać dyla, bo nie zawsze to jest ten moment, gdy wola Boża kieruje na krzyż. To bardzo indywidualne dla każdego człowieka, kiedy jest jego godzina... Ja wybieram życie i szczęście, reszta w ręku Boga i mam nadzieję, że ktoś odwzajemni moją „grzeczność” ❤❤❤❤❤ (może takie dawanie dyla nie być odebrane jako „grzeczność”... ale od reguły są zawsze wyjątki, prawda? 😊😊😊 ) ❤
Wasze "nauki" o autentyczności pomogły mi dostrzec, jak mogę potraktować koleżankę, która od wielu miesięcy boryka się z konsekwencjami swoich błędnych (w moim mniemaniu) wyborów, która dalej chce brnąć w kłamstwa (w mojej ocenie), a której nie chce mi się w tym wspierać. Jednocześnie nie cisnąć jej prawdy w twarz i ją tą prawdą zabić. Tylko zachować troskę o jej trudną sytuację jednocześnie chroniąc siebie przed ewentualnym poranieniem. Mogę jej np. "powiedzieć, że czuję duży niepokój i dyskomfort w sytuacji, gdy nie dotrzymałaś danego swoła wobec swojego męża. Martwię się o Ciebie, że chcesz popełnić kolejny błąd. Nie czuję się na siłach, by dalej Cię w tych wyborach wspierać"
W czasach młodości byłem wieloletnio "zakochany" w przyjaciółce. Jednak przez to,że nie umiałem jej tego powiedzieć, nie umiałem przyjąć potencjalnego odrzucenia, żyłem w jakims rodzaju podchodów. Niewoli wręcz. Trudne to było. Kiedy wreszcie się zdobyłem, informacja zwrotna była negatywna... ale uwalniająca. Szkoda jednak tych wielu, wielu lat. Bardzo przemawiają do mnie te wszystkie postanowienia. Też dziś, kiedy jestem już w zupełnie innym miejscu życia.
Spowiedź tak, gdyby byli empatyczni spowiednicy ... Nie ma takich tzn. 1 na 100 , 1 na 1000 ? Niech się ujawniają ... I propagowanie empatycznego rachunku sumienia , takiego podejścia mi brakowało.
Są empatyczni spowiednicy. Uważam, że należy się o takiego modlić. Jak pisałam wyżej. Mam kochaniutkiego ojca, który jest tak empatyczny, że aż płakałam 30 min po spowiedzi, bo nikt nigdy nie potraktował mnie z takim szacunkiem jak on. Ale też przychodzi moment, że ojciec wymaga i może to być trudne jeśli nie chce się szukać Prawdy i tylko wiecznego głaskania, a zmienić się, zrobić coś ze sobą to już uwiera.
Dziękuję ojcu Mietkowi za ten film. Może ojciec być śmiało z siebie zadowolony. Jestem wdzięczna za zwrócenie uwagi na rozszerzenie spojrzenia na spowiedź. Jest dla mnie ważne i trudne zrozumienie, o co chodzi w sakramencie spowiedzi, tak by przynosiła owoce. Chociaż moje doświadczenie pokazuje mi, że spowiedzi, które odbyłam w większości są skuteczne, rozwojowe. Mimo wszystko nadal czuję się "głupia" wobec tego co się dzieje w konfesjonale i każde głębsze naprowadzenie jest pomocne. Dziękuję.
Nawet nie wiecie jak bardzo potrzebne są dla mnie te wasze rozmowy o postanowienieniach. Super, dziękuję
Wspaniale to wszystko wytłumaczyliście, dziękuję 🙂 Szczególnie mnie zainteresował kontekst spowiedzi. Trochę żal, że mądrego a przy tym empatycznego spowiednika muszę szukać daleko (mieszkam w małym miasteczku). Jednak warto, a terapia, jeśli trzeba, swoją drogą 🙂 dobrze, że podkresliliscie, że można a nawet trzeba zrezygnować z bezbronności, gdy ktoś nas rani. Tyle się teraz słyszy o przypadkach nawet molestowania słownego przy okazji spowiedzi😔ja już nie mam odwagi iść do przypadkowego księdza. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za cały cykl ❤️
W małych miasteczkach też są wspaniali spowiednicy. Ja mam wymodlonego, kochaniutkiego ojca. Warto szukać z polecenia.
Chętnie słuchałbym Was jeszcze z 5 godzin 😍. Bardzo dziękuję za ubogacanie mojej świadomości. Muszę przyznać, ze trochę zasmucił mnie Wasz komentarz, bo teraz widzę, ze zostałam wychowana w priorytecie „bycia grzeczną”, żeby nikomu nie zrobić przykrości. Mocno mi się to kłóci z byciem autentyczną 😢
Może można wybrać „bycie grzeczną”? Mi to nie sprawia kłopotu, lubię gdy inne osoby też starają się być wobec mnie „grzeczne”. Jeśli dobrze przemyśli się sytuację i zrozumie ją, bycie „grzecznym” jest łatwe ❤ Problem jest wtedy, gdy osoby naokoło są agresywne i mają przewagę. Wtedy zwiewam i nie przejmuję się, że ktoś powie, że jestem tchórzem. Wszystko ma swoje granice, oprócz Boga 😊 Trzeba czasem chwycić za rękę Anioła i dać dyla, bo nie zawsze to jest ten moment, gdy wola Boża kieruje na krzyż. To bardzo indywidualne dla każdego człowieka, kiedy jest jego godzina... Ja wybieram życie i szczęście, reszta w ręku Boga i mam nadzieję, że ktoś odwzajemni moją „grzeczność” ❤❤❤❤❤ (może takie dawanie dyla nie być odebrane jako „grzeczność”... ale od reguły są zawsze wyjątki, prawda? 😊😊😊 ) ❤
Przepraszam, że oceniam, ale cudowni i piękni jesteście ❤❤❤
Dziękuję
Głęboko przeżyłam te refleksje. Dziękuję
Wasze "nauki" o autentyczności pomogły mi dostrzec, jak mogę potraktować koleżankę, która od wielu miesięcy boryka się z konsekwencjami swoich błędnych (w moim mniemaniu) wyborów, która dalej chce brnąć w kłamstwa (w mojej ocenie), a której nie chce mi się w tym wspierać. Jednocześnie nie cisnąć jej prawdy w twarz i ją tą prawdą zabić. Tylko zachować troskę o jej trudną sytuację jednocześnie chroniąc siebie przed ewentualnym poranieniem. Mogę jej np. "powiedzieć, że czuję duży niepokój i dyskomfort w sytuacji, gdy nie dotrzymałaś danego swoła wobec swojego męża. Martwię się o Ciebie, że chcesz popełnić kolejny błąd. Nie czuję się na siłach, by dalej Cię w tych wyborach wspierać"
Wspaniała rozmowa.
W czasach młodości byłem wieloletnio "zakochany" w przyjaciółce. Jednak przez to,że nie umiałem jej tego powiedzieć, nie umiałem przyjąć potencjalnego odrzucenia, żyłem w jakims rodzaju podchodów. Niewoli wręcz. Trudne to było.
Kiedy wreszcie się zdobyłem, informacja zwrotna była negatywna... ale uwalniająca. Szkoda jednak tych wielu, wielu lat.
Bardzo przemawiają do mnie te wszystkie postanowienia. Też dziś, kiedy jestem już w zupełnie innym miejscu życia.
Spowiedź tak, gdyby byli empatyczni spowiednicy ... Nie ma takich tzn. 1 na 100 , 1 na 1000 ?
Niech się ujawniają ... I propagowanie empatycznego rachunku sumienia , takiego podejścia mi brakowało.
Są empatyczni spowiednicy. Uważam, że należy się o takiego modlić. Jak pisałam wyżej. Mam kochaniutkiego ojca, który jest tak empatyczny, że aż płakałam 30 min po spowiedzi, bo nikt nigdy nie potraktował mnie z takim szacunkiem jak on. Ale też przychodzi moment, że ojciec wymaga i może to być trudne jeśli nie chce się szukać Prawdy i tylko wiecznego głaskania, a zmienić się, zrobić coś ze sobą to już uwiera.