M. GROCHOWSKA, RÓŻEWICZ - REKONSTRUKCJA, T. I - POETA - FILOZOF, STRÓŻ MOWY I CZŁOWIEKA

NASZYM DOMEM MOŻE I POWINNA BYĆ NASZA MOWA - JĘZYK, KULTURA, POEZJA.
POETA JEST TYM KTO MA STAĆ NA STRAŻY, BYĆ STRÓŻEM TEGO DOMU, POKAZYWAĆ PRAWDĘ O ŻYCIU, ISTNIENIU.
POETA POWINIEN BYĆ STRÓŻEM SWEGO BRATA.
TADEUSZ RÓŻEWICZ CZŁOWIEK DWÓCH WIELKICH ILUZJI - PO KAŻDEJ Z NICH REKONSTRUOWAŁ SIEBIE, ODPOWIADAŁ SOBIE NA PYTANIE, CO TO ZNACZY BYĆ CZŁOWIEKIEM.
W:
MAGDALENA GROCHOWSKA, RÓŻEWICZ - REKONSTRUKCJA, T. I, WYDAWNICTWO: DOWODY NA ISTNIENIE, WARSZAWA 2021.
SPROSTOWANIA !!!
czas: 0:35 - Tytuł książki to "RÓŻEWICZ - REKONSTRUKCJA" A NIE "TADEUSZ RÓŻEWICZ - REKONSTRUKCJA".
czas: 21:56 - Paweł Różewicz jest synem Stanisława Różewicza, reżysera, młodszego brata poety, a więc bratankiem Tadeusza Różewicza a nie jego synem.
czas: 26.46 - fragment o "tajemnicy kobiet" jest wypowiedzią prof. Andrzeja Skrendy, a nie samej Magdaleny Grochowskiej, jak można by wnioskować z mojej wypowiedzi.
PRZEPRASZAM WSZYSTKICH ZAINTERESOWANYCH

[@Mot-sg6sy]

Dziękuję za głęboki film. Zaniepokoiły mnie tylko słowa o wspólnym uleganiu (Różewicza i Heideggera) ideologiom. Czy nie jest to zrównaniem faszyzmu i komunizmu?

[@mysleniejednakboli2809]

W żadnym przypadku. Porównałem jedynie dwie postawy dwóch ludzi wobec własnego "zaczadzenia" (na korzyść Różewicza). Nigdzie takiego porównywania ideologii nie przeprowadzałem, ani nie miałem takiej intencji. A dlaczego z Heideggerem? Inspiracje zaczerpnąłem od samego Różewicza z następującego tekstu M. Grochowskiej: (s. 46) "Płynąć za bohaterem Złowionego w rzece czasu, w odwrotnym kierunku, od ujścia ku źródłu. Sens swego poematu prozą wyjaśniał w dzienniku Heideggerowską kategorią Sein zum Tode. „Bycie-ku-śmierci”. Kwintesencją tej filozofii jest poznanie - pisał: że człowiek wie, iż jest w czasie, ponieważ jest to istota, która z góry wie, że umrze. Śmierć jest wyjściem z czasu…" A więc poemat "Złowiony", schwytany w czasie, (uwikłany?) ale i w sieć faktów, które w tym czasie się dokonały i jedynie śmierć może je zmazać. I to odniesienie właśnie w tym wierszu do Heideggera... Nie mogłem się oprzeć :-)

[@marjastasieniek374]

Wysłuchałam rozmowę z autorką oraz wybrane fragmenty tej książki w radiowej Dwójce. Czy biografia Różewicza, jako poety udręczonego wojenną przeszłością, bolesną stratą bliskich wyróżnia się czymś szczególnym spośród setek tysięcy anonimowych biografii jego pokolenia? Ile matek nie zobaczyło swoich synów po wojnie, ile całych rodzin zginęło w pogromach i obozach, ile wysiedleń i niepewności jutra na pograniczach powojennej Polski, ile ...., długo można wymieniać. Odniosłam wrażenie z wysłuchanych fragmentów, że w narracji pobrzmiewa ton dodanej dramaturgii, aby w odbiorze biografia Różewicza byłą jeszcze bardziej udręczona. Oczywiście nigdy nie można się godzić na zadawane cierpienie, śmierć i okrucieństwo, niestety poezja tego nie zatrzyma, nawet najpiękniejsza.

[@mysleniejednakboli2809]

Świetnie uchwyciła Pani ten rys pisarstwa Magdaleny Grochowskiej. Ona utożsamia się ze swoimi bohaterami. Czasami aż trudno odróżnić jej tekst od tego Różewicza. Wchodzi w tę więź na tyle silnie, że osobiste dramaty danego bohatera widziane jego oczami stają się tymi największymi i jedynie ważnymi. Biografia Różewicza różni się od tych anonimowych, bardziej dramatycznych właśnie tym, że jego życie, doświadczenia dzięki jego twórczości nie są anonimowe, są zapisane i dzięki temu możemy je wciąż na nowo przeżywać... Nie jest to sprawiedliwe, ale przecież talent do opowiadania swojego własnego dramatu to wzorcowy przykład niesprawiedliwości Boga. Jedni go mają a inni nie.