Psychologia WYBACZENIA - Czy musisz wybaczyć KAŻDĄ krzywdę?
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 20 พ.ย. 2024
- 👉 Psychoterapia online z pleso: pleso.com.pl/ab...
👉 Na kod "ABSURDALNY" 40% zniżki na pierwszą sesję.
👉 Zapraszam też na Instagram pleso: / pleso.terapia
Po więcej inspiracji zapraszam na Instragram: / czlowiekabsurdalny
Dzisiaj przyglądam się psychologii stojącej za potrzebą i być może koniecznością wybaczenia. Na czym polega prawdziwe, zdrowe wybaczenie? Czy zawsze musimy wybaczyć? Czy są krzywdy, których wybaczyć się nie da?
W odcinku cytuję w nim m.in książki:
"Aby wybaczyć" - Ewy Woydyłło
"Wybaczyć niewybaczalne" - Davida Stoopa
Podobne filmy:
Jak rozpoznać "daddy issues": • Zła RELACJA Z OJCEM, t...
Rodzic alkoholik: • Jak RODZIC ALKOHOLIK w...
Narcystyczni rodzice: • Narcystyczni rodzice -...
Człowiek Absurdalny to kanał o ważnych życiowych pytaniach, które pewnego dnia zadaje sobie każdy z nas. Analizuję je z perspektywy filozofii, psychologii i literatury.
![[NV#167] Co zrobić z nieodwracalnymi błędami?](http://i.ytimg.com/vi/_gR-2uEtHzw/mqdefault.jpg)
Fakt, nie wszystko da się wybaczyć. Można pogodzić się z sytuacją i uznać że nasze cierpienie nie jest tego warte. Natomiast wybaczyć można osobie, która odczuwa jakąkolwiek skruchę, nie da się moim zdaniem wybaczyć komuś kto dalej świadomie lub nie - niszczy nas dalej.
Uważam, że raczej ważniejsze jest pogodzenie się z tym co się wydarzyło, niż wybaczenie. Świetny materiał 💜
O tak, popieram i zachęcam do takiego podejścia hmm stoicko-taoistyczno-racjonalnego. Świat jest jaki jest; stało się, to się stało. Jeśli mogę coś z tym zrobić robię to, a jeśli nie mogę, to po prostu to akceptuję, wyciągam wnioski, zamykam sprawę i idę do przodu. Jestem odpowiedzialny za moje uczucia i nie mam zamiaru czuć się źle przez żywienie urazy do świata, który źle mnie potraktował.
Też tak uważam. Ja po prostu z tym się pogodziłam i odcięłam się od krzywdziciela, bo był dla mnie szkodliwy. Idę dalej i skupiam się na tym co jest teraz i będzie później, żeby potem nie żałować, że siedziałam myślami w przeszłości. Mówi się trudno.
Dokładnie, zgadzam się z Tobą. Niedobrze mi aż od tego modnego ostatnio i propagowanego przez psychologów "wybaczania", i to źle przez nich definiowanego. Dobrze jest na tyle, na ile się w danym momencie da, zaakceptować to, co się stało. To robimy dla siebie. Ale wybaczenie nie ma ze mną nic wspólnego: jeśli wybaczam to masz u mnie czysta kartę, nie wracamy do sytuacji i nie rozmawiamy o tym. Wybaczenie jest dla osoby krzywdzącej. Oczywiście można wybaczyć, jeśli są powody, ale nie jest to potrzebne do tego, żeby pójść dalej.
@@Patrycja.N. Wybaczenie bestialstwa? Są rzeczy, których nie można wybaczyć, może z czasem. Wybaczenie może być wtedy, gdy to bestia (zwany tutaj krzywdzący) zrozumie, że zrobił źle i poczuwa się do winy, żałuje i chce zadośćuczynić złu, poddać się karze. Wtedy wybaczenie może nie od razu, ale przyjdzie z czasem. Taka postawa kata uwalnia ofiarę od cierpienia, gniewu, chęci zemsty i wtedy może wybaczyć uwalniając sprawcę od ciężaru swojej winy. To jest naturalna kolej rzeczy, bo nikt nie jest nieomylny. Ale to jest myślenie życzeniowe... Kat żąda wręcz wybaczenia albo udawania przez ofiarę, że nic się nie stało. Nie chce poddać się karze, a strach przed karą sprowadza go do dalszego niszczenia swojej ofiary. Ogólnie sprawcy to po prostu tchórze. Odwagą jest robić, ale ponieść konsekwencje swoich czynów to już tchórzy. Oczekuje ZAPOMNIENIA, a on sobie będzie żyć dalej. Zero empatii przed, w trakcie i po czynie.
A wyobrażasz sobie sytuację jakby to kat stał się ofiarą? Dopiero wtedy byłoby "przepraszam, wybacz" i wtedy Ty powiedziałabyś "ok, ale najpierw zrobię Ci to samo, a potem sprawdzimy czy Ty będziesz mi w stanie wybaczyć takie bestialstwo, które uczyniłeś mi". Jak myślisz? Jaka byłaby reakcja?
Ludzie popełniają błędy, ale powinni poddać się konsekwencjom. Wtedy możemy mówić o faktycznym wybaczeniu, które przyniesie jedynie DOBRO i najbardziej właściwe efekty. Tylko niestety bestia nie ma kręgosłupa moralnego. Widzi tylko to, aby wszystko się upiekło.
@@joannaboadzgrodzka2231 Ty chyba nie zrozumiałaś mojego komentarza. Przeczytaj jeszcze raz.
Wybaczyć to warto sobie. Komuś wybaczać to ja nie mam ani obowiązku ani potrzeby.
Zazdroszcze kazdemu, kto potrafi wybaczyc doznane krzywdy -ja nie potrafie. Nie bede sie mscic ani temu komus swiadomie szkodzic: po prostu odwroce sie i bez slowa odejde. Moich rodzicow - zwlaszcza matke, ktora mnie nie lubila, gdy bylam mala i dosc ostentacyjnie to okazywala, zas ojca nigdy nie bylo - "ukaralam" grzecznym dystansem. Nie mogli np cieszyc sie moimi sukcesami, bo o nich nie wiedzieli, nie mieli zielonego pojecia o moim zyciu, nie budowalam zadnych blizszych relacji. Nie mogli byc ze mnie dumni, bo tego nie chcialam. A mialam i mam swoje male sukcesy i radosci. Ktos powie, ze to dziecinne, ale ja nie chcialam, zeby mieli udzial w mojej radosci czy jakims osiagnieciu, bo od dziecinstwa musialam sobie radzic sama, wiec rodziny nie mialam tak czy owak, i w rezultacie bylam blizej z kolezankami czy partnerami.
Nie uważam by to było dziecinne, niektórzy moim zdaniem zwyczajnie nie zasługują na niektóre rzeczy, więc po co im je dawać? To trochę głupie. Ja sama też nie potrafię wybaczać niektórych rzeczy, należe też do osób które mszczą się gdy mają taką potrzebę, chociaż nie zawsze to po mnie widać. Nie przeszkadza mi to w życiu i nawet lubię ten fakt, bo jeszcze mi nigdy nie zaszkodził. Czy moralnie to dobre? Zależy kim jesteś i jak patrzysz na świat, oraz na czym polegają twoje zemsty.
Edit. Sory, nadużywam słowa ,,niektórych/niektóre "
Uważam, że powinno być jakieś rozgraniczenie między wybaczeniem a pogodzeniem się z tym co się wydarzyło. Moim zdaniem nie trzeba nikomu wybaczać (również mówię tutaj o poważnych sprawach), wydaje mi się, że to może jeszcze bardziej pogorszyć samopoczucie tym bardziej, że sprawca nieraz nawet nie żałuje tego co zrobił. Można wtedy mieć wrażenie jakby to ofiara miała się starać o poprawienie relacji przez co często dochodzi do umniejszania krzywdy i emocjonalnej nie spójności. Ważne jest natomiast by zrozumieć krzywdę, zaakceptować przeszłość, pogodzić się z tym co się stało i nie obwiniac się. Nie trzeba przy tym próbować wybaczyć, mi się wydaje, że taka próba może nawet zaszkodzić. Trzeba działać zgodnie z sumieniem i emocjami choć oczywiście pod kontrolą logiki, 'odciąć' się od sprawcy i żyć własnym, nowym życiem.
Najkrócej jak się da: Najzdrowiej jest wg mnie nie oczekiwać od kogoś przeprosin, ani od siebie wybaczenia tej osobie. Myślę, że największym cierpieniem jest żal o to, że druga strona nie uznaje swojej winy i to, że próbujemy na siłę wywołać u siebie uczucie wybaczenia. Trzeba wyzbyć się po prostu oczekiwań. Wg mnie już decyzja o tym, że nie będziemy się mścić, jest dużym krokiem.
Przede wszystkim to należy zrozumieć jak doznane krzywdy wpłyneły na nasze życie. Przyjrzeć się temu co się dokładnie stało i jakie to ma dla nas konsekwencje, np. jaki wpływ na nasze życie miały krzywdy doznane w dzieciństwie. Najpierw zajmij się sobą, napraw w sobie to co zostało zniszczone. Wybaczyć możesz, ale nie musisz.
Wybaczenie nie jest dla mnie, tylko dla krzywdziciela. Dla mnie jest pogodzenie się z tym, co się stało. Nie wiem, dlaczego psychologia chce wszystkim narzucić jakąś przedziwną definicję tego słowa.
Wybaczać wybaczam, ale tylko jeżeli widzę, że ktoś naprawdę żałuje tego, co zrobił. Ale jeżeli się na tej decyzji o wybaczeniu "przejadę" to po raz trzeci, czwarty czy piąty już nie wybaczam. Trzeba mieć jakiś instynkt samozachowawczy.
Natomiast jestem też osobą, która za niektóre krzywdy ma potrzebę zemsty i zemściłabym się, gdybym akurat miała ku temu okazję, bo widzę w takim rozwiązaniu wyłącznie plusy. Jakieś gadanie o tym, że tylko się wtedy mnoży zło albo że trzeba pokazać etyczną wyższość to dla mnie brednie. Nie każdy po zemście ma przecież poczucie winy, to zależy już od charakteru, spojrzenia na świat i jeszcze pewnie kilku innych rzeczy.
Bardzo cenne i trafne. Często przy doznanej krzywdzie, jej skutkach, wstydzie i poczuciu winy dochodzi jeszcze poczucie winy, że nie potrafimy wybaczyć. Jest to potęgowanie zniszczeń. A na pewno nie o to chodzi. Może wybaczenie to tylko i aż odstąpienie od woli zemsty.
Dowcip opowiem.
Terapeuta do pacjenta:
Niech pan pomyśli o wszystkich osobach które pana skrzywdziły. Niech pan napisze do tych osób listy, że pan im wybacza, a potem je spali. Przyniesie to panu ulgę.
Miesiąc później na kolejnej sesji.
Pacjent:
Dziękuję za radę, zrobiłem tak, jak pan powiedział. Czuję taką lekkość, taką niesamowitą ulgę. Tylko proszę mi powiedzieć - co zrobić z tymi wszystkimi listami?
'a potem je spali' już wiedziałem, że nie chodzi o listy :D ale dobry kawał.
@@mrkamil5331 teraz zrozumialam😉
Tak mój ,,oprawca,, mówił że muszę mu wybaczyć , że poczuje się lepiej ..staram się już 20 lat , to są konsekwencje związków z psychopatami albo narcyzami .
Zawsze wydawało mi się, że do przebaczenia drugiej osobie potrzebne jest odseparowanie się.
Tak jakby to, że jej nie ma w pobliżu, miało nam pomóc.
Jednak z perspektywy czasu dochodzę do wniosku, że jednak nie.
Krzywdy siedzą w człowieku, bez względu na ilość upływającego czasu i trzeba je przepracować a nie oddzielić się od nich, jak murem...
Pozdrawiam
Tak, zgadzam się. To bardziej czas i praca nad emocjami robi robotę :D
Bardzo dziękuję za ten film. Będę miała nad czym rozmyślać.
Ja już dawno zdałam sobie sprawę z tego, że chcę wybaczyć rodzicom, którzy bądź co bądź nieświadomie, z powodu własnych niedoskonałości, wyrządzili mi ogromne emocjonalne krzywdy w dzieciństwie. Ojciec jest praktycznie książkowym narcyzem, matka osobą też do za bardzo dojrzałą emocjonalnie. Moje dzieciństwo to był emocjonalny chaos. Efektem tego u mnie już w dzieciństwie zaczęła się rozwijać nerwica, która doprowadziła do pierwszego epizodu depresyjnego, który uniemożliwił mi ukończenie studiów. Od tego momentu w zasadzie większość czasu biorę antydepresanty i przez kilkanaście lat przewijam się przez różne terapie. Jakkolwiek jestem z siebie dumna, jak patrzę jaką drogę przeszłam, to moja rodzina nie tylko nie chce lub nie umie wziąć odpowiedzialności za brak emocjonalnego bezpieczeństwa, kiedy było mi ono najbardziej potrzebne, to jeszcze do tej pory potrafią mi wypominać, jak to sobie w życiu nie radzę. I ja im bardzo chcę wybaczyć, bo złość na nich tak naprawdę krzywdzi mnie. Ta złość nie jest już tak intensywna, jak kiedyś. Był nawet taki moment, że myślałam, że już jej nie ma... że już to wszystko przepracowałam... próbowałam mieć dobre stosunki z rodzicami. Ale w jakimś momencie zdałam sobie sprawę, że emocjonalnie tylko ja się staram, a i tak jestem nie wystarczająca, bo nie robię nie wiadomo jakiej kariery, bo nie jestem na każde zawołanie rodziny, bo często nie mam siły utrzymywać porządku w swoim mieszkaniu. I tak utkwiłam gdzieś w tym moim procesie wybaczenia, ostatnio rodzicom znowu udało się sporo krwi mi napsuć, bo w momencie kryzysowym jeszcze mnie dobili swoją krytyką. W efekcie ja w zasadzie chyba przestaję mieć ochotę na to, żeby mieć z nimi cokolwiek do czynienia, bo są dla mnie toksyczni. Ale jednocześnie czuję się obrabowana z rodziny i jest mi z tego powodu cholernie przykro, bo to nie ja zawiniłam, ale muszę dźwigać tego konsekwencję. Osoby, które powinny być dla mnie wsparciem tylko mi dokładają ciężaru swoimi ciągłymi oczekiwaniami.
Lilija jesteś bardzo dzielną osobą 💕
Nie jestes sama. Moi rodzicem zrobili to samo. Taro alkoholik ale dobry czlowiek, matka miala I ma sporo swoich problemow z dziecinstwa, a pozniej nabrala kilka przez nieudane zwiazki. Halo samotna pracujaca matka robila co mogla by zapewnic nam byt ale zapomniala luv nie wiedziala ze dzieci potrzebuja tez bliskosci I pomocy w dotastaniu. Przez to of malego czulam sie sama mimo ze mam deoch braci, ale to byli chlopcy. W domu nie rozmawialismy o uczuciach, szkole, zmajomych, dotastaniu. Przez caly okres dorastania bylam sama. Caly ciezar zrzucony na zamknjete w sobie introwertyczne dziecko. Ani razu moja matka nie poruszyla tematu okresu przez co kiedy on nadszedl byl to katastroficzny okres. Nie rozmawialismy o chlopcach a ja nie mialam "zadnego" doslownie zadnego dobrego przykladu mezczyzny w zyciu przez co caly temat zwiazkow opieral sie na probach I bledach I byciu wykorzystywana. Mam juz prawie 30 lat I probowalam usprawiedliwiac market roznymi sposbami ale jej nieswiadomosc popelnienia bledu mimo ze nie miala zlych intencji jest dla mnie bariera ktora uniemozliwia wybaczenie. Ona nie zdaje sobie z tego sprawy ze moje problemy wynikaja z jej podejscia. Tlumaczenie nie pomaga. Ani razu w zyciu nie uslyszalam slowa przepraszam. Ani razu. Teraz kiedy wyprkeadzilam sie z domu nie many prawie w ogole kontaktu ze soba. Ja zdalam sobie sprawe ze ta kobieta nie wnosi do mojeog zycia nic oprocz stresu
Ojjjj jak ja Cię rozumiem. Bicie, molestowanie seksualne, szantaże, wyrzucanie z domu, bieda, wyśmiewanie, nierealizowanie obowiązków, zaniedbywania zdrowotne i tym podobne. To wychowanie w wydaniu moich rodziców. Wybaczyć? Jak najbardziej. Wybaczenie to tutaj mały pikuś wobec innych, kolosalnych problemów życiowych. Dodam, że nie mam od nich żadnej pomocy odkąd skończyłam szkołę średnią. Nie utrzymuję kontaktów. Oni nie mają sobie nic do zarzucenia.
Próbowałaś z nimi szczerze porozmawiać o tym, jak ich krytyka i nastawienie na Ciebie wpływa? Możliwe, że nawet nie zdają sobie sprawy, jak bardzo Cię krzywdzą. Takie rozmowy są bardzo trudne, ale potrafią drastycznie zmienić sytuację.
Mnie dopiero po wielu, wielu latach pracy nad sobą, dochodzenia do równowagi i naprawiania zniszczeń, walki o to, aby konsekwencje mojego dzieciństwa nie odebrały mi dobrej dorosłości, udało się stworzyć dobre relacje z takimi rodzicami. Przez wiele już dorosłych lat te kontakty były toksyczne i raz po raz zrywane. Dla mnie kluczem do sukcesu było to, że w pewnym momencie poczułam się na tyle dobrze ze sobą i moje poczucie wartości było na tyle ugruntowane, że zaczęłam od rodziny wymagać określonych - zdrowych zachowań i byłam w tym nieugięta, bezwzględna, a do tego pewna swego i konsekwentna i nie dałam się zbyć atakami i byłam emocjonalnie odporna na wszystkie zagrywki i próby podważenia, czy umniejszania mnie. Zaczęło działać, moja rodzina w jakiś magiczny sposób zaczęła mnie szanować i się ze mną liczyć. Moją motywacją, aby to zrobić, było właśnie to, że nie dość że dzieciństwo miałam do bani, to jeszcze jestem pozbawiona rodziny "za karę", a z mojej obserwacji wynikało, że ludzie którzy mają wsparcie swojej rodziny, są po prostu zdrowsi psychicznie. Ja poczułam, że zasługuję, aby być wspierana przez swoją rodzinę bez względu na to jaka ona jest i zaczęłam tego wymagać. Ważnym aspektem było, aby zrozumieć że oni się nie chcą skonfrontować z tym co zrobili, nie są gotowi aby to zrobić, bo nie chcieli widzieć siebie jako "złych ludzi". Odpuściłam im więc to konfrontowanie ich z przeszłością, ale nie z teraźniejszymi niefajnymi zachowaniami o których dobitnie, ale neutralnie (tzn. nie angażując swoich negatywnych emocji z przeszłości ) mówiłam co myślę. Po latach Mama zaczęła mnie słuchać i ze mną rozmawiać, co jest cudem, a po następnych latach potrafiła nawet napomknąć przy jakiejś okazji, że było niefajnie - sama z siebie. Więc- pewnie nie w każdym przypadku, ale da się i warto, bo znacznie lepiej czuję się na tym świecie jako człowiek wiedząc, że lubię moją Mamę.
Jezeli wybaczenie lub jego brak nie niesie za soba negatywnego wplywu na Nas, to jest ok, najważniejszy jest spokoj💪
Z nieba mi Pan spadł z ostatnimi odcinkami 🙏 potrzebowałam usłyszeć o wybaczeniu od kogoś innego, niż mojego aktualnie nieobiektywnego umysłu 🙄
Nie wiem czy przepadają za mną w niebie ale staram się zrobić raz na jakiś czas coś, jeśli nie dobrego to przynajmniej "wartościowego". Cieszę się jeśli tym razem się udało :) Trzymam kciuki żeby z czymkolwiek się teraz zmagasz rozwiązało się pozytwynie!
Bardzo wartościowy materiał! :)
Ja się długo zmagałam z dylematem, czy wybaczyć moim rodzicom różne krzywdy (przemoc fizyczna, psychiczna, zaniedbanie), bo co najważniejsze konsekwencje ich czynów są ze mną na codzień (np. w postaci moich chorób, które są wynikiem ich czynów).
Moi rodzice już nie żyją i jedyne, co teraz mogę zrobić to zająć i zaopiekować się sobą. Nie myślę o wybaczeniu im, bo nigdy nie usłyszałam słowa "przepraszam".
I zgadzam się, że łatwiej żyć, nie wybaczając, niż wybaczyć z powodu religii, oczekiwań społecznych czy poczucia, że jestem ofiarą i muszę rozgrzeszyć oprawców.
Póki co jestem na drodze do akceptacji i walczę, by moje życie działo się tu i teraz.
Pozdrawiam serdecznie :)
Ja nie moge wybaczyc a udawanie tylko by pogorszylo moje samopoczucie
Mi pomaga myślenie, że to też są/byli tylko ludzie, którzy mają prawo do popełniania błędów. Zapewne starali się jak mogli i chcieli dla Ciebie jak najlepiej, jednak wzorce wychowania są często przenoszone z pokolenia na pokolenie i błędy rodziców powielane. Do tego dochodzą ich własne zaburzenia, problemy czy nałogi. Niestety w naszym kraju kompletnie nie dba się o edukację rodziców odnośnie wychowywania dzieci, a przecież to jest podstawa. W ciągu dziewięciu miesięcy ciąży mogłyby odbywać się obowiązkowe zajęcia dla obojga rodziców z tego zakresu i groźba kary pieniężnej w razie nieobecności. Czy coś w tym stylu. Nie jestem ekspertką, ale uważam, że coś na tym polu należy zmienić.
Bardzo trudny,dla mnie osobiscie,temat.Szczescia i lepszych perspektyw zycze innym,ktorzy rowniez borykaja sie z tym problemem.
Znęcano się nade mną kilka lat. Mam świadomość, że to nie powinno się zdarzyć, niezależnie, czego bym nie zrobiła - to myśląc tak logicznie. Ale pomimo wszystko mam wrażenie (podświadome, niesłuszne, wiem, pracuję nad tym z moim psychologiem), że to moja wina. Że gdybym postąpiła tak, siak, to byłoby lepiej. Później znowu obwiniam się za moje podejście do tej sprawy. Że nie powinnam wybaczać swojej krzywdy, albo że powinnam się po prostu podnieść i żyć dalej.
Mam wrażenie, że za łatwo wybaczyłam moim oprawcom, przez co sobie nie mogę.
Film bardzo daje do myślenia, nie wiem, czy czegoś mi w nim brakuje. Raczej nie, choć... to może być z drugiej strony temat nie do wyczerpania.
Świetna robota!
@Eljot79 no tak, ale trzeba z drugiej strony zastanowić się nad tym kim się jest, jeśli ktoś jest ,,dobra dusza" to wybaczenie mu może pomóc, jeśli ktoś jest taki jak ja to wybaczenie mu nawet zaszkodzi na psychice
@Eljot79 jak można cofnąć wybaczenie skoro polega to na odpuszczeniu, przeżyciu tych ciężkich emocji. Jak je puścisz to one ulatują i już nie mają jak wrócić...
Niestety często, tak mi się wydaje, wybaczamy ponieważ mimo wszystko staramy się jakoś zrozumieć, być może usprawiedliwić postępowanie krzywdziciela, wszak często jest to osoba nam bliska i chyba może prowadzić to do błędnego koła, nasza empatia, nasze próby wytłumaczenia sobie co tak naprawdę zaszło, jakie były przyczyny mogą w dłuższej perspektywie być niszczące dla nas samych. Zwłaszcza jeżeli ta druga osoba takich refleksji nie odczuwa. Mam nadzieję, że rozumiesz co mam na myśli, bo nie wiem, czy wyraziłem się dość zrozumiale.
WYRAZILES SIE LADNIE. DZIEKUJIE
Nie trzeba wybaczać. Wystarczy zamknąć kwestię i odejść. Zamknąć. Najczęściej przekonują do wybaczenia ci, którzy chcą coś tym ugrać. Traktują to jako slogan-narzędzie.
dziękuje za generowanie pacjentów dla psychologów panie Łukaszu!
Panie Jędrzeju, wybaczenie komuś nie jest remedium na wyrządzone zło. Jeśli należałoby komuś wybaczyć i się z kimś przeprosić, to jesteśmy my sami.
Dokladnie tak ! Rozmawiamy o krzywdzie / traumie ! a wiec ogromnym obciazeniu psychicznym , Nie wolno ! Nigdy nikomu mowic ""a , wez zapomnij ,,a , wez juz daj spokoj , bylo minelo "" Takim gadaniem poglebiamy krzywde osoby i umiejszamy jej krzywde na korzysc oprawcy . Co skutkuje jeszcze wiekszym bolem i brakiem zrozumienia / obojetnosci / odrzucenia i mentalnego wiezienia / osamotnienia . Kazdy sam musi znalsc w sobie sile zeby sie z tym zmierzyc , Nikt z nas nie jest ta osoba i nigdy nie poczujemy tego co czujua osoby skrzywdzona ,,,
Zgadzam się 100% z tym komentarzem
Co można ugrać na cudzym wybaczeniu? Nie mam pomysłu. To że ktoś zrzuci z siebie ciężar żalu, poczucia krzywdy, złości, bólu i innych nieprzyjemnych emocji to ja mogę na tym zarobić? Czy jak to działa?
Są rzeczy, traumy, wydarzenia, których nie da się wybaczyć… które zawsze z nami pozostaną nieważne jakbyśmy chcieli to nie potrafimy. Ja osobiście obecnie zaczęłam terapie bo nie potrafię na danym etapie wybaczyć przemocy domowej członkom rodziny. 😢😢
Osobiście nigdy bym nie wybaczyła zdrady pomimo, ze wierze ze wybaczenie ma tak naprawdę pomoc nam aby osiągnąć spokój wewnętrzny to jednak zdaje sobie sprawę ze nie wszystko można i chce się wybaczyć
Myślę, że psycholodzy powinni najpierw zrobić porządek z DEFINICJĄ "wybaczenia" zanim zaczną zalecać to swoim pacjentom, zwłaszcza tych po największych traumach. A prawda jest taka, że wszyscy prawidłowo czujemy i wiemy co znaczy "wybaczyć"... tylko kościół katolicki miesza, zamydla, przedefiniowuje pojęcia - bo im się ideologia sprzed 2 tys. lat nie bardzo klei ze współczesną psychologią. Więc muszą ratować d...pę
Wybaczenie pełni kluczową rolę w rozwoju osobistym. W pewnym momencie po prostu trzeba do tego dojrzeć, co jest niezwykle trudne...
"Wear the grudge like a crown
of negativity
Desperate to control
Unable to forgive and sinking deeper"
Warto wybaczyć, trzeba zrobić to dla siebie. Wolą ,decyzja.W przeciwnym razie nigdy nie odnajdzie nas wewnetrzny spokój. Musimy zrobić to dla siebie samych.Nie jest to łatwe,ale dlatego tak wartościowe i pełne korzyści dla tego,który wybaczy.
Bez przebaczenia nie ma uzdrowienia! Więc jeśli chcemy żyć pełnia życia a nie wegetowac musimy przebaczyc najpierw sobie co jest bardzo trudne a potem innym. Jest to proces trudny i długi ,ale warto w niego "zainwestowac"
a ja podjęłam decyzje - nigdy nie wybaczę !!!! ... i koniec zamknęłam temat, - teraz jestem szczęśliwa, zaakceptowałam fakt, że częścią mojej osoby było tez takie dosiadczenie i pogodziłam się z tym!!
@@geregere1234 Ja też. I nie mogę słuchać takich bredni, że "TRZEBA WYBACZYĆ". Myślę, że to bardzo krzywdzi wiele osób skrzywdzonych. Ludzie dajcie żyć ofiarom zbrodni! Kochac to trzeba siebie a nie przestępcę!
Według mnie (może to zabrzmi dziwnie) czasem należy dążyć do wymierzania sprawiedliwości, jeśli jest to coś rzeczywiście wartego właśnie tego. Wina winie nie równa, więc to wszystko pozostaje pod chyba tylko i wyłącznie naszą decyzją co z tym zrobimy. Mówisz tu o niszczących, toskycznych emocjach, ale powiem to sam na swoim przykładzie raz mi się zdarzyło tak pociągnąć sprawę do „wymierzenia sprawiedliwości” i szczerze, było mi z tym dobrze. Z całą sytuacją, która wtedy zaszła oczywiście nie ma jeszcze mowy żeby zapomnieć (było to około rok temu), tyle że ciężko zapomnieć o tym czymś co ktoś zrobił widząc go prawie codziennie w pracy/szkole. Może dziecinnym jest taki wymiar kar stosowanych przez nas samych, ale nie raz konieczny
Nie rozumiem czemu ludzie uważają to za dziecinne, to normalne że za czyny powinny być konsekwencje, a czasami to my musimy doprowadzić do tego by karma do kogoś wróciła.
Dokładnie, zgadzam się z Wami. Jak nie ma konsekwencji to jest przyzwolenie. Nie ma wówczas żadnego powodu ku temu, żeby zmieniać zachowanie, no bo i jaki? Ja też czuje się bardzo dobrze jak potraktuję kogoś tak jak na to zasłużył (bo zemsta to duże słowo). Mam wtedy wrażenie, że jesteśmy "na czysto".
Wg mnie wybaczenie to proces , który zachodzi w skrzywdzonym, nie musi w nim brać udziału krzywdziciel. W pojednaniu odgrywa rolę skrucha i uznanie swojej winy przez krzywdziciela i reakcja na to osoby skrzywdzonej.
Szukałem takiego komentarza, aby dać plusa i napisać, że to jest właściwa definicja.
Dobrze jest dążyć do wybaczenia. Kiedy to jarzmo pomalu puszcza, lżej sie żyje, jest się skupionym na teraźniejszości, co jest bardzo dobre i ważne. Ale to proces i trwa latami. Utrata zaufania do krzywdziciela to osobny temat. Dla mojego bezpieczenstwa wolę odciąć kontakty z osobą, ktora mnie skrzywdzila, żeby nie dawać jej okazji do kolejnych ewentualnych krzywd.
Wybaczyć to można komuś na kim nam zależy. Na kimś kto jest ... kto był nam obojętny trzeba się zemścić.
Edit. Krok 7. Zemsta
No to ciekawe masz podglądy...
Dla mnie nie do przeskoczenia było uczucie że jak wybaczę to co się stało to będzie równoznaczne z rozgrzeszeniem i zdjęciem odpowiedzialności za swoje czyny z tego człowieka. Niby chciałam wybaczyć a ciągle było poczucie że biorę na siebie i zdejmuje ciężar z tego człowieka i zostaje z tym sama. Trudno mi było zobaczyć w nim człowieka a nie tylko ta moja ranę ale jak mi się udało to stwierdziłam że przebaczenie to podanie mu ręki żeby wyszedł z tego syfu żeby nie stać się takim jak on. Ale trwało latami a na wspomnienie tego albo jak zobaczę go gdzieś czy usłyszę o nim to jednak poczucie żalu, braku sprawiedliwości i gniew jest i chyba nigdy się tego nie pozbędę. A może to tylko pogodzenie się z tą sytuacją a nie przebaczenie? W każdym razie jakiegoś heroizmu wręcz to wymaga.
Nie jesteśmy nic winni osobie, która nas skrzywdziła, więc heroizm jest nie na miejscu, bo jeśli nawet ktoś ma taki wgląd, że potrafi zobaczyć całą sytuację tak, że osoba która krzywdzi innych, krzywdzi też samą siebie, to w przypadku takiej osoby, takie wybaczenie przychodzi naturalnie i nie wymaga heroizmu. Więc uważam, że to co sprawia cierpienie, to fakt że w przypadku krzywdy coś straciliśmy, coś czego już nie odzyskamy i wyzwaniem jest akceptacja tego faktu. Jest trudna ale niezbędna, aby wydobyć się z pola rażenia krzywdzącej osoby, bo jeśli tego nie zrobimy, to dalej będziemy tracić. Więc wybaczenie, to słowo źle nacechowane, bo pewnie jest często stosowane do manipulacji, naciskania na podporządkowanie się w sytuacji, kiedy konflikt ma też negatywny wpływ na osoby postronne, a nieświadome - nieodczuwające tego skrzywdzenia. Może bardziej adekwatne byłoby słowo uwolnienie.
Temat wybaczania jestmcalkowicie zdeformowany polityczna poprawnością i trudno nawet prowadzić uczciwe i otwarte dyskusje na forach psychologicznych na ten temat, aby nie dodać bana z adnotacja "z uwagi na to, że fora czytają osoby majace problemy uznajemy komentarz za niebezpieczny"
Pomine przypadki krzywdzenia przez rodziców - to mnie przerasta z uwagi na komplikację materii. Jednak w innych wypadkach sprawa jest dużo prostsza: uczucia mają swój powód i swój cel. Jeśli odczuwamy do kogoś nienawiść, bo nas skrzywdził to możemy chcieć się zemścić a to jest tylko reakcja obronna, ktora może mieć też znaczenie społeczne, czyli rugowania że społeczności zachowań toksycznych i jednostek takie zachowania uprawiających. I tu dochodzimy do ściany, bo z jednej strony pragnienie zemsty jest naturalne (i w kulturze popularnej czesto całkiem pochwalane) a z drugiej strony panuje tyrania wybaczania, bardzo mozliwie szkodliwa, bo powodująca dodatkowe wewnetrzne napięcia wynikajace z przymusu wybaczania a do tego serwowana jest bajka pt. "Zemsta nie przynosi ukojenia".
Ps. Najlepsza chyba zasada jest "miej wyj6bane a będzie Ci dane" - również w kontekście krzywdy i wybaczania.
Krzywdzący jest też fakt, ze zemsta ma na zadanie sprawić by krzywdziciel poczuł co zrobił. Czasem jest to jedyna droga by zrozumiał i się zmienił. Jak się wybacza wszystko to takie narcystyczne osoby będą robić tak ciągle i ciągle... Bez końca bo mogą i nie zapłacą za to
Jakoś fajnie ubrałeś to w słowa! :) Co do tego, czy zemsta nie przynosi ukojenia to chyba już zależy od osoby. Na pewno ukojenia nie przynosi życie chęcią zemsty. Ale jeżeli okazja do zemsty sama się nadarza i ma się na to ochotę, tzn. postępuje w zgodzie ze sobą to myślę, że zemsta ma same plusy. Nie każdy po zemście będzie odczuwał jakiegoś kaca moralnego.
Wybaczyc mozna ,lecz to niczego nie zmienia ...zapomniec sie nie da krzywdy , ponadto wybaczenie to policzek dla krzywdziciela on nie wie jak do tego podejsc ...
Czasem coś się traci, żeby później to odzyskać NA LEPSZYCH WARUNKACH.
Powiem szczerze, że wiele rodziców krzywdzie swoje dzieci nieświadomie. To nie musi być przemoc fizyczna, czasem jest to nawet zaniedbanie potrzeb dziecka. Borykalam się z wiele lat z tym czy wybaczyć swoim rodzicom za to,że nigdy nie ingerowali w moje życie przez co zostałam skrzywdzone fizycznie przez 3bliskie mi osoby. widziałam również mojego brata zwalajacego winę za swoje niepowodzenia w życiu na rodziców (bo go krzywdzili, nie dawali mu miłości takiej jakiej potrzebował I również życie mu się skomplikowalo bardzo).
Nie wiem czy wybaczylismy,bo jakby to dalej siedzi w głowie, aczkolwiek coraz rzadziej z mniejszą intensywnością. Stwierdziliśmy,że rodzice zrobili wszystko co mogli najlepiej jak potrafili. Często jest to brak elementarnej wiedzy, zmaganie się z własnymi problemi z przeszłości czy nawet środowisko. Myślę,że wybaczylismy im to,że żyli w tak ograniczonych czasach I wykazalismy się zrozumieniem. Aczkolwiek minimalny dystans będzie już prawdopodobnie do końca życia.
Bardzo trudny i rozległy temat ..Uważam , że przebaczone ma wiele aspektów i wiele płaszczyzn ..Przebaczenie to nie tylko słowo . Przebaczenie zależy od poczucia krzywdy ..Od odczuć subiektywnych . Nie wierzę w to , że ktoś może nieprzebaczyc z blachego powodu . Ale krzywdy są różne .! Krzywdząc dziecko możemy skrzywdzić go na całe życie ..Krzywda to nie jest wymysł - to silne poczucie niesprawiedliwości
Jeśli doszło do krzywdy ... To zrozumiałym jest fakt , że osoby żywią urazę bo to rzutuje na ich życie .Jeśli dojrzeje my do przebaczenia ? To dobrze jest spojrzeć oprawcy w twarz i powiedzieć o swoim poczuciu krzywdy ..Odejść i zapomnieć .
Może w głowie jeszcze pozostanie , ale pozwoli pójść dalej ! Oprawca zostanie z tym ciezam ! Brak ujawnienia krzywdy nas blokuje a oprawca myśli że my już zapomnieliśmy i ma się całkiem dobrze ..Sprawy trzeba załatwiać do końca .Dla własnego dobra ..
Oczywiście pisze o krzywdzie ! Nie o jakiś blachostkach .. Osoby bardzo skrzywdzone żyjące z ta świadomością ..powinny jakby stanąć z boku tej sprawy , dojrzeć do pozbycia się ciężaru poprzez przeanalizowanie i wyrzucrnie tego sprawcy w twarz ..To daje siłę ..Bardzo mądrze powiedziałeś , że to blokuje , powoduje myśli które obwiniają jak ofiarę raz sprawcę , odbierane poczucie godności i depresje .Wybaczyć nie znaczy stać się przyjacielem ! Nie ! Jak najdalej od takiej osoby / jeśli molestowała czy znęcała się latami
Ale przebaczyć , choć uraz pozostanie i nigdy skutki zupełnie nie odejdą w zapomnienie. .To jednak siła wewnętrzna która pozwoli nam zmierzyć się z problemem ..zrzuci z nas jarzmo niewoli i trwania w zamknięciu w tamtej sytuacji ..Udowodnimy sobie siłę ! Swoją wewnętrzną , że nie daliśmy się złamać !! Zobaczyć wstyd i przerażenie w oczach osoby która mocno nas skrzywdziła
.Bezcenne .. ..Oczywiście nie mówię tu o jakiś ""krzywdach "" wczoraj się pokłóciłem a dzisiaj zapomniałem ..
W takich sprawach mir ma krzywdy ..Krzywda jest wtedy , ktoś zniszczył nam dzieciństwo
.psychikę ..gdy nienawidzimy kogoś każdego dnia coraz bardziej ..Trzeba się z tym zmierzyć ! Trzeba spojrzeć oprawcy w oczy .Trzeba koniecznie ! Jeśli ta osoba krzywdziła świadomie i z premedytacją .! I nigdy nie należy brać odpowiedzialności za czyny drugiej osoby ..Możemy brać na siebie tylko swoje winy ! Tylko to co my zrobiliśmy ! Świata nie zbawimy ! Ale możemy zbawić siebie ! Patrząc na swoje czyny ! Na dobre i zle ! Może my również nosimy w sobie krzywdy które uczyniliśmy innym ? Wtedy również należy zmierzyć się z prawdą ! I znaleźć odpowiedź ! Może krzywdy obrosły w strach i nie zauważamy że jesteśmy w błędzie ?
Żeby pozbyć się urazów oraz obwiniania ..Musimy wybaczyć sobie i wybaczyć innym ..Kiedyś każdy dojrzewa do prawdy ! I pragnie stawić prawdzie czoła ! Ponieważ dojrzał i potrzebuje oczyszczenia ! Potrzebuje zrzucenia ciężkiego jarzma .
Najbardziej nasza duszę niszczy nienawiść i chęć zemsty oraz obwinianie się ..ciągle biczowanie ..
To nadal jest kręcenie się wokół tamtego tematu ! A w ten sposób zamiast się uleczyć / dojrzeć do prawdy .Niszczy siebie os środka
Pozdrawiam Antoś 😘
Nicponiu Twoj komentarz najlepiej obrazuje relacje oprawca- wybaczenie. Jesli nie spojrzę e oczy oprawcy, nie wyjasnie sprawy do konca- niemożliwe jest zrozumienie i wybaczenie.
Moją Mamę uświadomiłam krótko przed jej śmiercią, jak bardzo mnie krzywdziła przez moje całe życie.
Słowo "przepraszam" przyszło w sumie w jej ostatnich dniach życia.
Ojca uświadamiam krok po kroku. W taki sposób może i on pracować nad własnym wewnętrznym bólem, który sprawiali mu całe życie rodzice.
Z moim dorosłym synem rozmawiam na te tematy już dzisiaj. Za wczasu, by mógł żyć częśliwie i jako wolny od traum człowiek.
Doskonale pan ten temat ujął.
Szkoda, że nie używam Instagramu...
Dziękuję za kolejne , wartościowe przemyślenia i podzielenie się swoją wiedzą ❤️
Dziękuje za ten odcinek - wiele wniósł do mojego życia.
Choćby to, że ja nigdy nie wybaczyłam i nie skonfrontowałam swojej krzywdy z facetem, który mi ją zadał...
mam wrażenie, że już nigdy nie dam rady z tym się rozprawić... próbowałam ogarniać to psychoterapią - wydaje mi się, że to nic nie daje... nawet tak 1-1 z terapeutką...
Jeżeli ktoś robi krzywdę to jest pogrzebany Na to nie ma uproś Ja mocno wierze w rewanż Nic mnie tak nie cieszy nie umie opisać mojego szczęścia jak bardzo mocny rewanż Żadne wybaczanie Ja rozumie ze tu każdy po rozum idzie do głowy żeby lżej zniesc zeczywistosc
Bardzo podobają mi się tematy, które poruszasz na tym kanale i sposób w jaki je realizujesz. Bo w sumie to one są niby oczywiste i jasne na pierwszy rzut oka (nie wszystkie), ale jak się w to zagłębi bardziej i zacznie myśleć o tym więcej, to jednak nie do końca jest to takie proste, jak się wydawało. Te filmiki są dla mnie takim... Czynnikiem, który skłania mnie do refleksji, wyciągnięcia jakiś wniosków i nauki, pojmując ją jako po prostu edukację i poszerzenie swoich horyzontów, ale też naukę moralną, jak postępować w życiu w konkretnych sytuacjach itd. lub jest to po prostu otworzenie oczu na niektóre sprawy i nauczenie pojmowania ich w innym świetle niż dotychczas. Więc bardzo mi się to podoba, że poruszane są tu tematy, o których nie myślę za dużo na co dzień i dzięki temu mogę się rozwijać i stawać się lepszym człowiekiem z dnia na dzień lub po prostu takim, który posiada własną opinię na dany temat, ma w sobie zrozumienie i jet świadomy tych rzeczy. Dzięki
Jeszcze przed obejrzeniem: Uważam, że nie.
Pewnie, że nie musisz wszystkiego wybaczać, ale tym samym przyzwalasz na utrzymywanie w sobie uczuć, które się z tym wiążą: żalu, smutku, goryczy, złości, gniewu.
@@_Emilian_ pogodzić się z sytuacją a wybaczyć...jest różnica.
Brak wybaczenia =/= brak spokoju
@@Castielique Hmm... masz na myśli sytuację, gdy np. zostałaś zdradzona, pogodziłaś się z tym, ale nie wybaczyłaś?
Wiesz, że facet zachował się podle, pogodziłaś się z tym, że jest taki i owaki, odeszłaś od niego i masz spokój, ale żyjesz z przekonaniem, że to jego wina i nie możesz mu wybaczyć?
W takiej sytuacji powiedziałbym, że Twój spokój jest powierzchowny, a gdzieś w środku jednak kisisz negatywne emocje.
Trzeba wybaczyć i pogodzić się, ale to nie znaczy, że trzeba przymknąć oko i być biernym, co to to nie. Trzeba reagować, walczyć o siebie i o sprawiedliwość, aaale ze spokojem w serduszku:) a do tego potrzebne jest wiele zrozumienia, empatii i miłości.
@@_Emilian_ nie ma we mnie już ani empatii, ani miłości, nienawisć w przypadku gdy ktoś np. Zabije kogoś dla mnie ważnego, pozostanie we mnie na zawsze, jednak nie będzie mi przeszkadzać w życiu codziennym, bo taka już jestem
@@Castielique Kompletnie Cię nie znam, ale jestem przekonany, że choć teraz ich nie widać, to dobro i miłość wciąż w Tobie są. Życzę rychłego powrotu do prawdziwego, szczęśliwego życia. Pozdrawiam
Nie da sie wybaczyc niestety zdrady ze strony partnera, gdzie przez 13 lat bylismy razem . Ufałam mu bezgranicznie, a on prowadzil podwójną grę. Jak sadze przez ostatnie 3 lata na pewno. Nie jestesmy juz młodzi, czasu sie cofnąc nie da, to bardzo potęźny ból psychiczny. Ja w efekcie zostałam okaleczona psychicznie. Minęły juz 2 lata a trauma ciągle jest,boli, i do końca źycia pewno tak zostanie. Pozdrawiam.
@Jak Kaj nie ma co polecać,ten ksiądz czesto sam sobie przeczy i wykorzystuje zasady katolicyzmu jal mu wygodnie,a jak ktos mu to wykarze to nawety nie raczy sie ustosunkować
Możesz się postarać z tym pogodzić, ale nie musisz wybaczać. Możesz zamknąć ten rozdział, ale w głębi siebie możesz nienawidzić tej osoby, tylko tego nigdy z siebie nie wypuszczać.
To, że partner lub partnerka zdradza nie jest jednostronne. Możesz być wściekła na niego, ale Ty też miałaś wpływ na Wasz związek. Bo do relacji trzeba dwojga. Coś musiało zajść w Waszym związku, że tak to wygląda jak wygląda. Tylko jego nie spytasz o jego wersję wydarzeń, bo to przecież jego wina. No...tylko, że nie do końca. Sama byłam zdradzana notorycznie w praktycznie każdej relacji w jakiej byłam, więc mam nieco inną perspektywę w tym temacie. To nasze zachowanie często prowadzi do tego typu wydarzeń, brak szacunku dla samej siebie czy też zwyczajne zaniedbanie związku. Będąc w tak długim związku zakładam, że nie robił tego notorycznie, że przyszło to z czasem więc jest duża szansa, że między Wami coś się popsuło.
a ja , jezeli moge cos polecic, to niech to bedzie ksiazka Colina C. Tippinga "Radykalne wybaczanie" + slowa z modlitwy Panskiej; "....wybacz nam Panie jak i my wybaczamy naszym winowajcom"....Wszystko oczywscie potrzebuje czasu...glebokich przemyslen....przepracowania wszystkiego, przede wszystkim ze soba...moooze przy pomocy kompetentnej.....Nie zycze Pani jednak, zeby ..."do konca zycia tak zostalo"....szkoda zycia....Sciskam mocno....Pozdrawiam.
@@karolinanowosielska5215 Dziękuje za te słowa
Bardzo chciałabym zobaczyć materiał na temat osobowości schizoidalnej. Mam nadzieje, że może przytrafi się taka okazja😌
Myślę, że trzeba wybaczyć bliźniemu, a nawet wrogowi, ale też i sobie samemu także, bo przecież sami nie jesteśmy bez winy i coś tam za uszami każdy ma. Niby chodzimy do spowiedzi, ale czy jesteśmy świadomi tak dokładnie co dobre, a co złe dla Innych?
Wybaczyć... może się uda. Ale to nie znaczy zapomnieć!
Zawsze mam wrażenie że w takim myśleniu jest jakaś zaciętość, coś na zasadzie "ok, niech będzie, wybaczam, ale nigdy ci tego nie zapomnę!". Co w ogóle mija się z celem wybaczenia.
Ja mam tylko problem z wybaczeniem sobie od wielu lat kilku spraw które zbudowały moją przyszłość i teraz zmagam się z konsekwencjami których nawet nie wywołałam. Wiem że jestem "niewinna" a jednak sobie jeszcze nie umiem do końca wybaczyć. Ciężki jest też żal do siebie, te poczucie winy które na siebie nakładam, a zwłaszcza gdy mam napad załamania to już jest masakra.
Jeśli chodzi o wybaczenie innym, idzie mi to dość łatwo ALE mam swoją osobistą miarę co do krzywd które ktoś może potencjalnie mi zrobić. Więc posiłkuję się tą miarą i sprawdzam czy pójdzie to w zapomnienie i nie podważy zaufania czy podważy zaufanie i zostanie ze mną na jakiś czas, czy podważy je mocno i zostanie na zawsze (?!). Inną miarę mam do obcych, do znajomych, do przyjaciół, rodziny bliższej i dalszej. Chodzi o więzi, bo wiadomo im bliższy Ci ktoś jest to mocniej "obchodzi Cię to".
Pomijając konstruktywne opinie od nieznajomych, znajomych, rodziny (bo są warte uwagi jeśli faktycznie są np. Na temat danego zdarzenia, gdy nie myślę racjonalnie pod wpływem emocji).
Tak czy inaczej, bywa też tak że wybaczyłam krzywdę od małej do średniej i utrzymuje kontakt. Wtedy stawiam sprawę jasno, objaśniam co mnie zraniło, przy podkreśleniu różnych kwestii aby się nie powtórzyły.
Prawie wszystkim wybaczyłam ogółem, jednak np. Jest też tak że, wybaczylam komuś dużą krzywdę, jednak totalnie nie chce mieć kontaktu z tą osobą. Czemu? Bo echo tej zdarzenia zmieniło mi "wygląd i odczucia co do tej osoby" nawet gdy słyszę imiona, czy miejscowość, czy miejsce zdarzenia to mnie zwyczajnie mdli, czuję wtedy takie ble, niesmak. Nie zmieniło by tego nic niestety.
Mam w swoim systemie różne rodzaje krzywd które niosą echo cierpienia na lata - chyba że gdyby ktoś wtedy mi powiedział, tłumaczył, kochał i wspierał w tych momentach tak naprawdę to ten zasięg krzywdy nie był by tak daleki.
Pamiętajcie by pozwalać sobie do każdego rodzaju emocji, bo jesteśmy ludźmi i emocje nas tworzą i mamy prawo czuć je wszystkie. Naprawdę dosłownie!
Ja kiedyś miałam zakaz czucia, zwłaszcza były duże wpływy chrześcijańskie, "nie można się złościć, przeklinać, nie lubić, musisz przeprosić, bądź grzeczna, coś taka cicha, nie wstydź się" i mnóstwo innych subtelnych lub mniej subtelnych nakazów i zakazów.
I pamiętajcie też aby na bieżąco rozwiązywać każde krzywdy, jak najszybciej lub po prostu aby się coś działo, bo wypieranie uwierzcie mi prowadzi do tragedii które przeżyłam multum razy.
Niektórych rzeczy nigdy się nie wybaczy. Np. morderstwa bliskiej osoby, bądź gwałtu. Jednak dla własnego zdrowia psychicznego czasem warto udawać, że się to robi dla własnego spokoju.
Wcale nie, to jest nieprawda. Tobie może się wydawać to niewyobrażalne, ale są osoby które są w stanie to zrobić. Nie rozumiem jak udawanie wybaczenia może w jakikolwiek sposób pomagać zdrowiu psychicznemu.
Dałeś. Czadu rewelacja
Kurdę, jaki super kanał, wczoraj przypadkowo mi się wyświetlił filmik na głównej i od wczoraj po kolei oglądam filmiki, tak mnie wciągnęło 😍
Szacun, mocny temat, dużo pomogłeś w moich rozterkach
Właśnie takiego spojrzenia chyba potrzebowałam akurat.
Dzięki za odcinek!
Akurat na ten temat myślałam i bardzo potrzebowałam świeżego spojrzenia na sprawę :)
Jestem tego samego zdania. Dziekuje za wyklad.🍀
Należy wybaczać, ale nie każdy to potrafi tak jak nie każdy potrafi przeprosić dlatego jest jak jest.
Z wartościowych przykładów niezdolności do wybaczenia, i do czego może ona prowadzić: Żart - Milana Kundery
Świetna książka!
Oj absurdalny! Szalejesz! Odcinek za odcinkiem i co jeden to lepszy 😊
Gorzej jak jest się po drugiej stronie, bardzo chciałabym aby mi
pewne osoby wybaczyły mój błąd, przeprosiłam , wyraziłam skruchę i na prawdę szczerze żałuję że kogoś mocno skrzywdziłam . Jak sobie z tym poradzić, sprawa dosyć śwoeza i jest dla mnie ogromnym dramatem , nie umiem z tym żyć czuję że nie wytrzymam psychicznie, osoby które skrzywdziłam nie odpowiadają na próby przeprosin.
To może te osoby Tobą manipulują i cieszy ich Twoje cierpienie i to jak się korzysz. MOże nie warto ich przepraszać i czuć się winna. Chciałaś odpokutować, odrzucili. Ich problem.
Wszystko można wybaczyć lecz nie wszystkie krzywdy da się naprawić ani też o nich zapomnieć.Wybaczenie jest trudnym procesem, poczucie krzywdy jest odczuciem subiektywnym a wyrządzona krzywda faktem obiektywnym. Chęć zemsty i tzw. sprawiedliwość " oko za oko i ząb za ząb" nie wyrównuje nam naszej krzywdy ani nie przywraca nam naszego stanu sprzed jej doznaniem, stawia nas na tym samym poziomie co naszego oprawcę.
Doznana krzywda boli, domaga się sprawiedliwość i to nie według litery prawa bo to często bywa zależne od kaprysu sędziego ale od współczucia obu stronom konfliktu i uznania zaistniałych faktów. Warto pamiętać, że tylko dobro rodzi dobro a zło rodzi zło. Na pewno dobrze jest wybaczać ale trzeba pamiętać. To tak bardzo ogólnie.
Pozdrawiam
a ja czuję, ze krzywda została wyrównana, da sie ??? a jednak można!!!!!
3:47 a mnie zastanawia czy podczas "wybaczenia emocjonalnego" (zaraz się wyjaśni dlaczego to wzięłam w cudzysłów) nie dochodzi czasami do sytuacji, w której po prostu wypieramy niechciane emocje i blokujemy je gdzieś w głębi podświadomości. Czyli, że tak naprawdę, nie wybaczamy, tylko się oszukujemy. I czy takie oszukiwanie się, nie skutkuje czasami tym, że potem są potrzebne lata terapii, żeby uwolnić poblokowane emocje i oczyścić się energetycznie
Lubie Pana oglądać chociaż robię to dopiero od krótkiego czasu ale chciałbym się zapytać co sądzi pan o terapii hipnotycznej i hipnoterapii?
Wybaczcie jest ważne. Każdy kto przerobił ten temat wie o tym. Bez wybaczenia sami siebie niszczymy. Polecam książkę "Toksyczni rodzice".
Hmmmm, dlaczego niektórzy unikają wpadania w gniew? - Cóż, nie mogę mówić w imieniu wszystkich, ale są osoby, które zdają sobie sprawę, że gniew jest jedną z emocji, które napełniają nas negatywną energią, a czasem też niekorzystnie zmieniają naszą postawę. Jak ktoś jest ciekaw, to dorzucę jeszcze, że warto przy każej okazji ćwiczyć sztukę ZROZUMIENIA; - bowiem im więcej potrafimy wykazać zrozumienia, tym rzadziej wpadamy w gniew i tym łatwiej przychodzi nam wybaczenie. ;-)
Czasami pojawia się złość na siebie gdy np. czytasz co zrobiłeś własnemu dziecku. Szybko przemija gdy sobie sobie przypomnisz że to przeszłość i znów sobie wybaczysz.
Absurdalny, jak ja Cię szanuję
Dziękuję :)
Ja swojemu ojcu nie wybaczę. Miał mnie w dupie przez 24 lata (mam 29 lat teraz) to czemu ja miałbym wybaczyć teraz? Zgotował mi, mojej mamie i bratu piekło w dzieciństwie. W sumie to jest mi on obojętny teraz. Niech sobie żyje i da mi święty spokój. Chciał się skontaktować ze mną 3 miesiące temu po tylu latach, zanim próbował popełnić samobójstwo, które nie wyszło. I jakoś mnie to nie obeszło. Nie chcę go znać tak samo jak nie chciałem go znać 24 lata temu. Wcale mu nie współczuję. Sam sobie wybrał takie a nie inne życie. Mój mózg wyparł jakiekolwiek wspomnienia z nim związane. Pozdrawiam!
Ladna koszula ,ale temat tez .👍🏻😐
Poczytaj Biblię,która jest genialną księgą psychologiczną.Jezus mówił,że trzeba ZAWSZE wybaczać.Genialną historią jest też przypowieść o synu marnotrawnym.Ks .Marek Dziewiecki,który jest też psychologiem opowiada na yt kiedy są momenty na pojednanie i jak się zachowywać w konfliktowych sytuacjach.Wybaczanie jest dla ofiary.Sprawca nawet nie musi być świadomy o wybaczeniu mu,a nawet jest mu to obojętne.Wybaczenie to nie usprawiedliwienie sprawcy.Naprawienie szkody,czy pobyt w odosobnieniu jest naturalnym ponoszeniem konsekwencji występku. Wybaczenie to jedno,a poniesienie konsekwencji przez sprawcę to drugie.Pojednanie to akt obustronny,w którym musi być wybaczenie i przeproszenie.Wybaczenie to wolność,akt miłości,ale mądrej miłości.
Myślę że tu różnica między wybaczeniem a ponownym zaufaniem jest kluczowa. Wybaczenie może być swoistym samoleczeniem. Potrzeba na to czasu, ale wtedy zamykamy sprawę i sytuacja jest czysta z naszej strony. Inna sprawa z zaufaniem. Jeśli ktoś nas zrani, można wybaczyć ale na zaufanie winowajca musi zapracować. Wybaczanie nie wiąże się z odnowieniem relacji- można nie mieć więcej kontaktu z tą osobą, ale trzeba się wyzbyć chęci zemsty. Myślę że z religijnego punktu tak to wygląda.
Ale jakim ponownym zaufaniem? Są sytuacje gdy zupełnie obcy ludzie robią krzywdę. Nie można ponownie zaufać gwałcicielowi, bo nigdy tego zaufania nie było.
@@mariaanna7409 miałam na myśli raczej sytuację gdy rani nas bliska osoba. Uznałam za oczywiste że nie będziemy jako ofiara chcieć budować jakiejkolwiek relacji z naszym oprawcą. To było by nieracjonalne (Moim zdaniem gwałcicieli należy wieszać za ... wiadomo co). Ale w kwestii wybaczania przytoczę przykład autorytetu którym jest Jan Paweł II: wybaczył on osobie która próbowała go zabić. Nie apelował o wypuszczenie przestępcy, bo każdy musi ponieść konsekwencje. Chodzi o to żeby nie pielęgnować w sobie urazy. Patrząc nawet tylko egoistycznie- życie w cieniu własnego zranienia jest niszczące 😉
@@kingaciago2742 Ja się zgadzam w pełni z tym co napisałaś :)
Interesuje się psychologią ( i trochę filozofią), jakie książki przeczytałeś że wiesz tyle o np. Friderich Nietzsche, Carl Gustav Jung, czy Arthur Schopenhauer? Czy polecasz jakieś książki od tych wymienionych filozofów czy raczej sugerujesz żeby zająć się książkami z bardziej skondensowaną wiedzą na temat psychologi i filozofii?
Dołączam się do pytania
Niektórzy piją żeby się oczyścić .potem tracą wszelkie uczucia
Myślę, iz kluczowym punktem jest wyrównanie rachunków (naprawienie krzywd i zadośćuczynienie strat).
Czego najczęściej niestety właśnie brakuje.
Dlatego człowiek zostaje ze swoim zranieniem.
Uznanie, że zamyka się temat nest najczęściej efektem bezsilności i zrozumienia, że człowiek, który skrzywdził- dalej ma za nic osobę, której krzywdę wyrządził i pogodzenie się z faktem, iż żadna rekompensata i przeprosiny nie nastąpią.
Jest to zatem niejako akceptacja bezwolności- utrzymująca w pozbawieniu sprawczości.
Jakby na to nie spojrzeć- forma poddania.
Objawiająca się niekiedy jako odpuszczenie.
Ale to tak nie powinno być.
Bo zostawia głęboką ranę i lęk.
Kluczem jest sprawczości przywrócenie.
(Dlatego przeprosiny miały by znaczenie.)
A wraz z nią odzyskanie poczucia bezpieczeństwa- objawiającego się poprzez powrót do równowagi oraz spokoju.
Osobiście uważam, ze postawy propagowane w temacie przebaczenia są absolutnie nieskuteczne i niedziałającymi propozycjami.
I według mnie- to się nie sprawdza.
Wybaczać się "powinno" a nie "musi". Faktycznie pomaga to z wieloma sprawami. Zresztą mogę się mylić ale kiedyś się poprostu dorasta do wybaczenia i to się dzieje automatycznie z biegiem czasu. No chyba, że ktoś lubi drążyć temat, grzebać w przeszłości i szukać dziury w całym
Można pogodzić się z przeszłością, przestać o tym myśleć, ale to nie znaczy że każdą krzywdę powinno się wybaczyć. Jeśli ktoś np. Zabije mi matkę i się nie zmieni, dalej będzie złym człowiekiem który zabija niewinne osoby, to ja nie widze i nigdy nie zauważę sensu wybaczenia. Nie będe odczuwać bólu po stracie przez całe moje życie, ale gdzieś we mnie pozostanie ta nienawiść, która nie będzie mi przeszkadzać. Oczywiście każdy jest inny i komuś to może pomóc, ale nie mi, a może są osoby gdzieś jeszcze które mają podobnie do mnie.
Dobrze, miło było posłuchać tego, ale mam pytanie. Przed laty zostałam skrzywdzona przez pewnego człowieka. Pewna scena ciągle do mnie wraca, to było jednorazowe, ale wystarczyło, żeby mnie złamać. Jak mam wybaczyć, skoro krzywdziciel nie żyje od kilku już lat, a ja nie potrafię żyć jak normalny człowiek?
Jeśli możesz ? Moli opuść te myśli .Jego już nie ma ! Nigdy nie poznasz jego motywu ! Odszedł ! Tajemnice zabrał ze sobą ! A Ty Moli zacznij żyć ! Pomyśl sobie Moli o bólu i cierpieniu jaki jest na ziemi ..Dołącz do niego swój ból i wspomnienia ..I zapomnij ( małymi kroczkami ból odejdzie )Człowiek ma wolną wolę ..Może kochać cały świat ! Może przebaczać zanim ból zacznie niszczyć od środka ! Może nienawidzić ! Może krzywdzić ! Ale wybór należy do nas ! To my sami najbardziej możemy sobie pomóc ..Przejść mentalnie przez barierę strachu ! Pokonać własne lęki ! Wszystko - każde uczucie dobre i zle jest w nas ! Ono nie przychodzi z ulicy ani że sklepu ...To my tworzymy swoją historię ..To my w naszej wyobraźni pamiętamy krzywdy i krzywdzicieli ...To my rozbudzamy myśli i karmimy je wspomnieniami ! To my trzymamy wspomnienia jak relikwie ! Choć chcemy czasem zapomnieć ! To tak naprawdr przyzwyczajamy się do tych destrukcyjnych myśli i schematów ! Ale Moli - to jest łańcuch który ciągniesz za sobą i nie możesz biec ! .Jesli wierzysz ? Oddaj cały ból , lek , smutek Bogu ♥️♥️ ..
Bóg to wszystko przyjmie !
Bóg💖💖 przyjmie Twój Krzyż jeśli dla Ciebie jest za ciężki i Ale musisz naprawdę chcieć !
Życzę Ci Moli spokoju duszy ..😘
@@MementooMorii Dziękuję
Ja bym Ci poradziła skupić się na budowaniu poczucia własnej wartości, siły w sobie, miłości do samej siebie. A nie na wybaczaniu jakiemuś gnojowi który Cię skrzywdził. Nie wmawiaj sobie, ze musisz gnojowi cokolwiek wybaczać. Staraj się zamknąć przeszłość i patrzeć silna do przodu pełna wiary w siebie i miłości do siebie. Powodzenia.
Czas pozwoli zapomniec,ale czy trzeba wybaczac?
Nic nie trzeba, się warto.
Wybaczać trudniej niż prosić o wybaczenie:?
Na warsztat można wziąć osoby przepraszające i całą koncepcję przepraszania oraz oczuwania winy jak i proces skruchy (też w tym temacie być mogło notoryczne przepraszanie). ;) A temat bliski, bo sama jestem "chora" na przepraszalizm, mając ciągłe poczucie winny za wszystko co się dzieje, nie tylko w bliskim otoczeni, ale też na świecie.
Moj chlopak taki jest I dlatego zerwalismy. Cokolwiek powiedzialm albo zrobilam co niezgadzalo sie z jego slowami lub czynami to on przepraszal. Tlumaczyl to tym ze ma taki character I stara sie nyc dobry m czkowiekiem. Powiedzialm mu ze to nie jest normalne a jego brak pewnosci siebie jest czyms z czym zyc nie moge. :)
Można wybaczyć, jak ofierze nic nie zagraża z powodu tego wybaczenia
Wybaczyć - to znaczy darować komuś winę; ale żeby była wina, najpierw musi być orzeczenie sądowe.
Słyszałem, że jest taki jeden, który może nas sądzić, z nim trzeba gadać.
Chciałam jeszcze wczoraj wam dać znak że miałam wywalenie się na chodniku ale na szczęście nie mam złamania za to mam skręcenie oraz zakaz. Godzenia bi noga kuchni i zakaz chodzenia chodzenia ponukicach i prisze mnie zrizumiec że to je jest wymówka tylko prawda oraz ostrzeżenie nie chodzić tylko smarować i nie próbować na niech stawać ni to może być tragedia !!! Noga jest uszkodzona ale. IE wolni chodzić i na niej się opierać prisze mnie nie zmuszać bo jeszcze raz i będę musiała poddać się operacji kolana lewego narazie a za kilka miesięcy następną operację lewego biodra co oraz za kilka co miesięcy prawe co buidronu calkiwuty zakaz samodzielnego chodzenia i żądani mi pytanie ci jest za przyczyną u im ipouwuesxhajan że walczę ze stresem już 19 lat i nigdy nie wstawałam ba nogach bo ból dawał tak popalicie nogę nie forsować !!! Mój kochany Izę orxtjacjelu gdy mówiłam że nie bo mogę nic ribuc to nie wierzyliście mi a ja odchodzę już na zawsze i prisze O zrozumienie bo to nie jest moja złośliwość a odwrotnie coś zmego się dzieje bo i z krwią też się cuda dzieją i oświadczam że zostałam już wrakiem i nikt z waszych ludzi a szczególnie mego ojca niebieskiego jak u Cuebue mogę tylkompodzuekiwac i pomyfdjj km ec że skoro się męczę prawie 2 lata u się przewracam to cis musi być złe i na o tym srakę mówiłam bi mnie stres wykańcza i wszystkim życzę zdrowie i mimo wszystko radości iraz spokoju !!! Żegnam mój miły ojcze proszę nie chcieć mieć takich wywrotek i bólu 💕💕❤️♥️😍😃😄😁
:) Nie. Jak Kuba bogu, tak bóg Kubańczykom. Bez urazy, tak na chłodno. Smakuje najlepiej. A jeśli moment odpowiedni... to jeszcze lepiej.
Dzięki!
Wybaczenie komuś to pozbycie się żalu do tej osoby. Nie musi ona o tym wiedzieć. To jest kwestia naszego wyboru. Z mojego prywatnego punktu widzenia żal, nienawiść to są dalej jakieś emocje które łącza z tą dana osoba . W momencie zaakceptowania tego co się wydarzyło, odcinamy się od tego staje się bardziej obojętne. Nie niszczy to naszego teraźniejszego i przyszłego życia.
Bardzo lubie Pana słuchać ale ta muzyczka w tle przypomina mi mój budzik w telefonie i strasznie mnie to rozprasza.. ma Pan taki uspakający i rzeczowy głos ze nie potrzeba efektów specjalnych. Pozdrawiam ciepło x
Ten odcinek bardzo dobry
Dziękuję, był trudny ale w miarę tworzenia coraz bardziej czułem, że trzeba go zrobić, że może być wart publikacji
Zlo , zdrade , zbrodnie nie wybacza sie zlo nie ukarane odnowi sie ...dlatego sa granice wybaczania ze wzgledu na bezpieczenstwo drugiej istoty ...calkowita izolacja od takich istot .
Super Kanał🔥
Człowieku Absurdalny co to za książka z rzeźba na czarnym tle na środkowej półce po lewej? Zrobisz może kiedyś szybki przegląd książek?
"Poczet cesarzy rzymskich" Aleksandra Krawczuka :) Od dziecka jestem pasjonatem historii, szczególnie starożytnej ;) PS. Pomysł fajny, muszę go w końcu zrealizować
@@CzowiekAbsurdalny dziękuję, taki book tour szybki kilka zdań o wybranych książkach byłyby wspaniały
mam pytanie, czy dżulka mi wybaczy? :c
Wątpię byku, ale wiesz gumball wygrał 👍🏻👍🏻👍🏻
@@pgt8834 sadge
Zadał bym pytanie czy musimy lub czy mamy obowiązek wybaczania?🤔
Więcej pytań niż odpowiedzi :)
Bóg Biblii mówił,że wybaczać nie tylko 7 razy ale 77 razy.
Nie potrafiłabym wybaczyć moim prześladowcą chociażby błagali o to wybaczenie, za to moim bliskim jestem w stanie prawie wszystko wybaczyć, bo co innego jeśli ktoś zrobił jakieś świństwo, miał jakiś motyw, zrobił to ze wzgledu na emocje, a co innego jeśli ktoś krzywdzi dla samej przyjemności krzywdzenia.
Nie musi , ale powinna będzie czuła się lepiej. To jest jak ,,dodatkowy " ciężar. Lub trucizna. Przepraszam nic nie kosztuje. Czas goi rany , ale wtedy powstają nowe .
@czlowiek absurdalny, czy przygotowując ten materiał zgłębiałeś lub poznałeś wcześniej teorię radykalnego wybaczania Collina Tipping’a?
sam sobie radykalnie wybaczaj - zwłaszcza, jak cię ksiądz j..bie w d... przez 8 lat.
Zmień ta muzyczne bo czuję się jakbym oglądał gameplay z Minecraft a
Te dzwonki bardzo przeszkadzaja
Przebaczenie jest najtrudniejsza miłością.
Zawsze warto.
To prawda
Biblia powiadasz...
W Biblii jest też napisane "oko za oko"...
I co teraz?
Katolicy wybaczają gdy ktoś przyzna sie do winy. Bóg odpuści mi winy jeżeli ja wybacze wszystkie winy!!!! Bez względy czy było czy nie było przyznania do winy
❤😂
Wydaje sie, a wiedza ?
Wybaczamy dla samych siebie
Polecam książkę radykalne wybaczenie
I walenie się w piersi pod krzyżem Jezuska