ชีวิตที่สอง
บรรพที่ 437 กองวิศวกรรม
ตอนที่ยี่สิบสี่ ความในใจที่ไม่มีใครได้อ่าน
ใช่ว่า คนจะเกลียดผมทั้งกรมฯ คนรักผมก็มี
ผมลาออกมาไม่นาน เจ้าหน้าที่ของกองวิศวกรรม ยกขบวนมาที่บ้าน มาให้กำลังใจ และขอให้ผมกลับไปทำงานใหม่
พอเขากลับไป ผมได้เขียนบันทึกถึงความในใจถึงพวกเขาไว้ตามประสาคนชอบคิดชอบเขียน ไม่มีใครรู้แม้แต่ตัวผมเอง ไม่มีใครได้อ่าน(ถึงได้อ่านแต่คงอ่านไม่ออก ผมเองยังต้องแกะจนตาลาย กูเขียนอะไรของกูหว่า)
ผมเองจำไม่ได้ว่าเคยเขียน
หลายวันแล้ว มานั่งอ่านบันทึกที่ผมเขียนไว้ซึ่งมีหลายเล่ม เห็นความในใจที่ผมเขียนขึ้น หลังจากที่พวกกองวิศวกรรมกลับไปแล้ว
คัดย่อมาให้อ่าน ถ้าพวกกองวิศวกรรมบังเอิญได้อ่านจะได้รู้ถึงความรู้สึกนึกคิดของผมในช่วงเวลานั้น ผมบันทึกไว้ว่า
ใช่ว่า ผมจะยึดมั่นถือมั่นกับความคิดของตัวเอง
ขอบคุณในความมีน้ำใจของพวกเราทุกคนที่มาให้กำลังใจผมที่บ้านจะให้ผมอยู่ต่อไป ทุกคนมีทางเลือกของตัวเอง เมื่อถึงเวลาหนึ่งต้องเลือกระหว่าง
มีเกียรติแต่ไร้ศักดิ์ศรี กับอยู่อย่างไร้เกียรติแต่มีศักดิ์ศรี มีจรรยาบรรณของข้าราชการที่ดี ผมก็ขอเลือกประการหลัง
ความจริงที่เกิด ยืนยันทางเลือกของผม
เกียรติยศชื่อเสียงเป็นสิ่งเลื่อนลอย ไม่มีใครยึดไว้ได้ สักวัน คงสูญหายไป มีแต่ความดีงามเท่านั้นจึงเป็นนิรันดร์
ลูกผู้ชาย ถ้าก้าวออกมาแล้ว คงไม่ย้อนกลับหลังไปเพื่อก้มหัวให้ใครอีก ขอเพียงไม่เสียใจต่อการตัดสินใจของตัวเอง ขอเพียงไม่ละอายใจต่อตัวเองก็พอ
ผมก้าวออกมาแล้วคลานกลับไปไม่ได้ ถ้าใครได้ยินคำว่า
“ดวงใจมอบเมียขวัญและแม่ เกียรติศักดิ์รักของข้า มอบไว้แก่ตัว”
จะเข้าใจเหตุผลของผมว่า ทำไมผมจึงต้องออกมา
ขอโทษที่ไม่สามารถกลับไปดูแลพวกเราทุกคนได้ ขอให้ดูแลตัวเองให้ดี ขอให้ทุกคนก้าวหน้าในชีวิตการงาน ทุกคนมีชีวิตของตนเอง
บันทึกความในใจถึงกองวิศวกรรมนี้ ผมเขียนไว้ยาวกว่านี้มาก ขอตัดเอาเท่านี้
ช่วงหลัง ๆของบันทึกคงคับแค้นมาก ลากมือไปไม่ทันความคิด หวัดแทบอ่านไม่ออก ผมถ่ายรูปมาให้พวกคุณอ่านดู
ใครอ่านมันออกบ้าง
หวังว่า สามคนในจักรวาลที่เดาลายมือผมได้
ดวงเดือน รัตนะวราหะ วรรณรัตน์ ภวภูตานนท์ ณ.มหาสารคาม และสมหมาย จะอ่านมันได้
ถ้าอ่านมันออก ช่วยแจ้งผมให้ทราบด้วย
จะได้เอามาเปรียบเทียบดูว่า ผมอ่านถูกต้องไหม เพราะตัวผมเองก็ไม่แน่ใจ
นงชลิต
18/9/67/4.45