วีดีโอ

Introwertyk to samotnik ale dobry słuchacz,nic nie umknie jego uwadze.

Ja sie właśnie uwolniłam i od wielu miesięcy zastanawiałam się czy nie ocenim jej zbyt surowo, a tu sie okazuje ze moje ciało wie lepiej, bo po kontakcie z nią czulam sie jak flak z którego ktos spuścił powietrze

Ostatnio jak do mnie przyszła żeby porozmawiać to caly czas,z kims pisała na komunikatorze, nie zwaracajac uwagi na to co mówię. W przerwach na pisanie mówiła coś do mnie po czym na moją odpowiedź juz nie reagowała bo powracała do pisania. Po krotkim czasie stwierdziła, ze idzie bo sie teraz właśnie umówiła z inną przyjaciółką

W takiej sytuacji wyznacza sie tylko jedna granicę, drzwi

nawyki to druga natura..

Bardzo dziękuję za ważną wiedzę którą pani dzieli się z nami,,łatwo wchodzi do głowy,,😊I coś zostaje,po kilku pani filmikach nie wychodzę do sklepu bez listy zakupów ❤to bardzo ułatwia życie,pozdrawiam 😊

Fajnie się mówi jak nie ma ze snem problemu! U mnie nic nie działa.

To jeśli introwertyk mówi coś przykrego i to dogłębnie przemyślał, to jest to jeszcze gorsze niż rzucenie czegoś w rozmowie od tak - jak ekstrawertyk.

Ja uważam, że kobiety WWO czujące zbyt wiele nie mają szans na miłość damsko-męską, facet zawsze odejdzie od kobiety lękliwej, wrażliwej, introwertyczki - do kobiety o silnej osobowości. Widać to na przykładzie księcia Karola, który nie kochał Diany, natomiast kochał Kamilę, która jest silną osobowością i na której może się oprzeć, wręcz zawiesić. Diana była dla niego zbyt eteryczna, zbyt wrażliwa i za mało pewna siebie. Większość mężczyzn wbrew pozorom takich kobiet nie lubi, bo są meczące w codziennym funkcjonowaniu.

Ten film to 100% o mnie😊

Z góry przepraszam za przydługi komentarz. Mojej znajomej w pierwszym lockdownie coś się porobiło z głową i zaczęła do mnie pisać niekończące się sms-y. Codziennie lub prawie codziennie. Albo jakieś pierdoły, żarciki z internetu, albo rzeczy, które może powiedzielibyśmy do osoby siedzącej obok na kanapie ('ostatnio robię zakupy bez głowy...'). Każdego sobotniego poranka obowiązkowa seria smsów. Przesyłała zdjęcia, które dostała od znajomych: koledzy z pracy żeglujący na Mazurach, helikopter lecący nad blokiem koleżanki, tort jaki znajoma zrobiła córce na urodziny, żaba na liściu. 🙄Mam szkolenie online albo tyłek mi się pali, bo pracuję na Teamsach i mi bez przerwy kogoś wywala ze spotkania, coś mi się nie otwiera, coś nie działa, a na to wszystko przychodzi sms od znajomej ze zdjęciem kota z różową kokardką i napisem 'Miłego dnia i smacznej kawusi'. Wytrzymałam długo, bo z natury jestem dość cierpliwa i widzę, że ma kobieta jakiś problem, a nie jest to zły człowiek. Może to outlet dla negatywnych emocji i frustracji covidowych myślę sobie. Ale potrafiła pisać pół soboty, a jak wydłużałam czas odpisywania, to przychodziły wiadomości typu 'jaka cisza', 'hej, czy wszystko u ciebie w porządku?', 'oj, chyba będę musiała zadzwonić, bo nie odpisujesz'. W końcu stwierdziłam, że tak być nie może i powiedziałam, że męczy mnie takie ciągłe utrzymywanie kontaktu w sprawach nic nie znaczących i że wolę, żeby zadzwoniła na plotki RAZ NA JAKIŚ CZAS zamiast tego. Ogarnęła się na tydzień, po czym zaczęło się od nowa. Jeśli nie odpisywałam chwytała się ostatniej deski ratunku i zadawała jakieś 'MERYTORYCZNE' pytanie, np. w jakiej kablówce mam TV i internet, bo ona chce zmienić dostawcę. Nie ważne, że pytała o to cyklicznie i nie zapamiętywała odpowiedzi no i to, że niczego nie chciała zmieniać. Chodziło o utrzymanie kontaktu. Przykro mi było, że tak się męczy sama ze sobą i z powodu jej mentalnego uzależnienia od tej korespondenci (podejrzewam, że pisała nie tylko ze mną). Ale postanowiłam to przeciąć. Zaczęłam nalegać, żeby przyszła na kawę i pogaduszki odkładane 10 lat (mieszka w bloku obok). Zawsze odmawiała. Przycisnęłam ją o co chodzi. Podała niedorzeczny powód, że nie jeździ windą. Dlaczego nie jeździ skoro kiedyś jeździła? Nie i już. Napisałam, że kończę korespondowanie. Nie odpisuję i już. I tego się trzymałam. Był mały szantaż emocjonalny i straszenie telefonami, ale na jakiś czas pomogło. W tej chwili różnie bywa. Twardo nie odpisuję, ale w okolicach świąt życzenia wysyłam, bo w sumie to była kiedyś całkiem fajna znajoma, z którą przyjemnie się rozmawiało, chociaż chorobliwie ambitna, ale życzliwa i pomocna. Po każdej takiej korespondencji nakręca się od nowa. Czuję, że to nie do końca narcyzm, ale coś jakby obok. Nie wiem co myśleć, nie wiem jak pomóc. Czy według Pani to spełnia kryteria narcyzmu czy to raczej jakieś lękowe rzeczy?

Uciekać, nie próbować

Dziekuje Pani za ciekawa i przydatna wiedze. Jestem opisywana jako introwertyk przez moich bliskich. Rzeczywiscie, unikam "small talk", bo jesli wpadam w te "pulapke" z osoba, ktorej dobrze nie znam, czuje zazenowanie, nie zawsze wiem, co powiedziec, aby nie urazic tej osoby, a jestem pokojowo nastawiona do ludzi i ogolnie rzadko mam z kims klopoty, wiec moje unikanie "small talk" nie wynika z niecheci do ludzi. Z reguly unikam spotkan w duzym gronie, ktore wyladowuje mi "baterie" - wyjatkiem jest rodzina, ktora mnie lepiej rozumie. Zyskuje energie, spedzajac czas w samotnosci. Moge przez pare dni sie do nikogo nie odzywac bedac zajeta wlasnymi sprawami, ale ciesze sie, ze moge w kazdy momencie porozmawiac z bliska osoba (kims z rodziny lub przyjaciolka). Brak kontaktu z mojej strony nie oznacza, ze nie mysle o bliskich-czesto wlasnie o nich mysle, planujac kontakt. Rzeczywiscie, unikam bycia w centrum uwagi-zdarzalo mi sie na uczelni nosic maseczke, pod pretekstem ochrony zdrowia, a glownym powodem byla proba odciecia sie od otoczenia, ktorego energia wydawala mi sie nierzadko przytlaczajaca🤭 Mam te ceche, ze zachowuje dla siebie powierzone mi sekrety, a w ogole nie mam potrzeby rozpowiadania ich, bo zdaje sobie sprawe, ze moge kogos skrzywdzic, a rzadko cos na tym zyskac

Ja jestem typowym introwertykiem. I kocham to....ale dopiero po terapii kiedy zrozumialam siebie. A kawa musi byc od rana bo bez kawy nie żyję

Nie mam problemów i pracuję ksiazka nie za dużo myslenia teraz telewizor monotonia i zam się wylacza i tak zasypiam

Pani Basiu, ja już nie wiem czy faktycznie jestem intro czy moze to autyzm, ktorego nigdy nie zdiagnozowano. Dzis mam 43 lata i z jednej strony kocham świat i zycie a z drugiej gubie sie bardzo w tym i chyba nie wiem kim jestem..

Ja już nie mam nadziei. Nie wiem co bym z sobą nie robiła. To i tak żaden mężczyzna się za mną nie spojrzy. Pewność siebie można stracić czekając na prawdziwą miłość.

Cześć, ponieważ pod koniec pytasz też o opinię mężczyzn to pozwolę sobie się wypowiedzieć :) Mam 29 lat, co do tradwife to przynajmniej częściowo można tak postrzegać związek moich rodziców - było to typowe połączenie dwóch żywiołów, przeciwieństw yin i yang. Moja matka była z jednej strony osobą bardzo ciepłą i opiekuńczą, a z drugiej - naprawdę odnajdywała dużo satysfakcji w ozdabianiu domu różnymi drobiazgami, sadzeniu kwiatów, zajmowaniu się malarstwem itp. a zdecydowanie nie ciągnęło ją do pracy ze względu na to że w zasadzie nie było takiego zawodu który by ją pociągał. Zdecydowanie ceniła sobie taki nazwijmy to "spokój zacisza domowego" w którym nie było stresu. Dla odmiany mój ojciec był osobą bardzo ambitną zawodowo, wspiął się wysoko i dużo zarabiał. To był typ człowieka, który zanim skończył jeden projekt to już otwierał kolejny i miał też zdecydowanie większą odporność na stres od niej. Był osobą decyzyjną w związku i zdarzały się sytuacje że trochę wchodził jej na głowę, natomiast moja matka była z natury osobą pokorną, uległą więc z mojej perspektywy dziecka byli tutaj dobrze dopasowani. Czy to byłby dobry układ dla każdego? Na pewno nie, wymaga dobrania się ze sobą ludzi o konkretnych cechach charakteru do takiego związku. Natomiast uważam że to może działać jeśli takowe się znajdą. Z kolei mój własny związek w którym mieszkamy od 2 lat z partnerką ma charakter bardziej partnerski tzn. w przeciwieństwie do mojej matki, moją partnerkę ewidentnie ciągnie do nauki, rozwoju, pracy itp. (ewidentnie czuć w niej "głód wiedzy" i pasję do tego czym się zajmuje). Ona by się w takiej relacji tradwife nie odnalazła bo by jej tego brakowało. Podobnie jak ona, też jestem ambitny i "cisnę" więc byłbym w stanie nas oboje utrzymać i nie widziałbym w tym problemu gdyby zajmowała się domem, nawet byłaby to dosyć kusząca perspektywa, natomiast skoro pragnie pracować, niech oczywiście słucha głosu swojego serca. Mi to oczywiście nie przeszkadza, zawsze to jakieś wsparcie w budżecie, acz kosztem mniejszej ilości czasu razem. Co do dalszych refleksji, to nie ukrywam że trochę mojej matce zazdroszczę ;) w takim sensie że praca etatowa co prawda daje mi oszczędności, ale jednak odbiera czas na samorealizację artystyczną, a w moim przypadku odnajduję największą wartość właśnie we własnych projektach twórczych (na które wiecznie brakuje mi czasu ze względu na pracę). Obydwa rozwiązania mają swoje wady i zalety - myślę że są skrojone pod inne typy ludzi. Ja przykładowo klasycznie uważam że rolą mężczyzny jest być osobą w związku prowadzącą, niezależnie od tego jak rozkłada się podział prac/obowiązków. Zresztą także w związkach partnerskich często jest tak, że jedna osoba, niekoniecznie mężczyzna, jest bardziej dominująca niż druga - moim zdaniem kluczem do tego czy relacja staje się toksyczną/formą nadużycia czy też nie, jest ilość empatii osoby prowadzącej, to jak dobrze potrafi słuchać potrzeb swojej drugiej połówki i tego jak dobrze potrafi o nie zadbać. Chcę tylko na koniec dodać, że nigdy przenigdy nie zgodzę się, że kobieta zostająca w domu miałaby być kimś gorszym niż ta która wybiera samorealizację zawodową (jak niektórzy hejterzy tego rozwiązania zdają się uważać - choć na szczęście pod tym filmem takowych nie ma). Aha, i nie jestem ani katolikiem ani prawicowcem i nie mam nic przeciwko idei kobiety-prezydenta. Gdybym był ze Stanów, głosowałbym na Kamalę Harris ;)

Urodziłem się w czasach komunizmu okresu PRL. To była Moja ojczyzna i w tym okresie od dziecka czułem się Najbardziej Swój!. A w dzisiejszych czasach Nie!. Potrafię się odnaleźć i w ogóle nie Mogę się w Nim odnaleźć. Jest Samotnym Wilkiem o Archetypie Mężczyzną Sigma. Od 2023 roku po kilkunastu latach poznałem całą prawdę dlaczego od dziecka czułem nie chęć do afirmacji z ludźmi i chodziłem zawszę własnymi ścieżkami. Do dziś tak jest że, Jestem Samotnym Wilkiem z Archetypem Mężczyzny Sigma. Mimo że, mam Narzeczona to i tak Nadal Nie!. Czuję głębokiej afirmacji z ("bliskimi")!.

Dla mnie pytania, co u mojej córki. A jest różnie 😢.

Karanie ciszą to manipulacja i niedojrzałe zachowanie. Kluczowe jest, by nie biegać za osobą z fochem i nie błagać jej o odezwanie się. Naprawić relację powinna osoba, która zaczęła karać ciszą. A jeśli tego nie robi, szkoda czasu na tego człowieka.

Basiu, a jak działa ta platforma?, bo z jednej strony wymusza na mnie założenia konta, a z drugiej informuje, że wystarczy kliknąć kafelek dołącz na 5min przed spotkaniem 🙂

Jesli ktoś nie chce np.slodyczy to najlepiej jest ich nie kupowac to na serio dziala.

Jeszcze bym dodała: wymówki na wszystko.

Czy w ogóle introwertyk potrzebuje zwiazku? Być może druga osoba jest totalnie niepotrzebna i poziom szczęścia pozostaje u introwertyka taki sam czy jest sam czy z kimś?

Odkryłam dzisiaj Pani profil i Pani męża, bardzo wartościowe treści 😊

Jak myślisz zabiega o względy umawia się z innymi kobietami stosuje gierki amen

Dzień dobry. Czy można z Panią skontaktować się poprzez Facebooka napisać?

W czasach kiedy AI przejmie wiekszosc naszych umiejetnosci zawodowch i zyciowych ci inteligentni emocjonalnie poradza sobie lepiej.

Introwertyk będzie kolejnym meblem w swojej oazie, nie będziesz błyszczeć bo nigdzie z tobą nie wyjdzie, wysłucha ciebie jak będzie miał w tym interes, czuje się najlepiej sam, ale musisz być w pobliżu. Ja mu zależy zaręczy się po miesiącu :) Życie jest dość nudne delikatnie ujmując, nie ma inicjatywy. Prawda w kłótni jest spokojny i nie podejmuje dyskusji, bo się zamyka. Tak steoreotypie zachowań występuje często, a na piedestale stoi on sam. Zatem zastanów się, czy chcesz być z taka osobą? Plusy lojalny, spokojmy osobnik :)

Świetny filmik. Wygląda pani jak świstaczek ;)

Nienawidzę pracy na open space i dojazdów do pracy. Jest jeden mały problem - rozmowa o pracę i związane z tym opowiadanie farmazonów potencjalnemu pracowdawcy, co jest zdecydowanie moją słabą stroną.

Mam 82 lata jestem robotnikiem fizycznym i w życiu swym nie widziałem bardziej mądrego wykładu BARDZO szkoda że wczasie mojej mauki nie istnieli nauczyciele z tą wiedzą sto razy dziękuję tej Pani za tak madry wykład

Dziękuję bardzo pani za pomoc wszystko dobrze i idealnie opisane i wszystko zrozumiałem bardzo bardzo pani dziękuję 😊😊

Zarzadzanie soba w czasie..dla osoby z ADHD to jeden z podstawowych problemow😮

U mnie działało już przed ślubem :)

Interesujacy wyklad❤ Czekam na więcej. Pozdrawiam😊

Dziękuję!Właśnie poszukiwałam tego tematu w kontekście ADHD doroslych

Dziękuję bardzo za madry i ciekawy wykład 😊

Cześć! Odkryłem ten kanał i penetruje co nowego móglbym się dowiedzieć. Ps. Czy od takiego kaca siada wątroba?

Człowiek uwarunkowany na symbole typu 'autorytet', często odbiera ludziom kontrole nad własnym życie. W indoktrynacji podczas tak zwanej edukacji, kładziony jest najwyższy nacisk na uwarunkowanie człowieka na autorytety. Jest to w pewnym sensie kastracja i tyle 😂

Introwertyzm to nie nieśmiałość czy aspołeczność, tylko - nie dostosowywanie się do większości, otwieranie się przy ludziach którzy cię interesują, często bycie bardziej rozmownym, kreatywnym i abstrakcyjnym niż ekstrawertyk, ale jak się otworzysz i ci zależy na kimś, co przychodzi nie na siłę tylko naturalnie

Należy to olać. Niech emocje opadną a druga osoba zobaczy, że to nie działa.

Dzisiaj minął 165 dzień odkąd piszę dziennik wdzięczności. Do pisania przymierzałam się około roku. Dziękuję innej TH-camrce za promowanie pisania dziennika, bo dzięki niej ruszyłam z miejsca. Pierwszy wpis był opisem tego czym jest wdzięczność. Potem było pisanie bardzo wysiłkowe, czyli szukanie na siłę drobiazgów, za które mogę poczuć wdzięczność. Teraz mój dziennik przypomina trochę pamietnik, ponieważ zawiera najważniejsze momenty z danego dnia, a potem następuje cześć dotyczącą wdzięczności. Korzyść jaką ja odkryłam, to skupienie się bardziej na tu i teraz oraz na sobie. Docenianie drobnych rzeczy. Pisanie dziennika stało się wieczorną rutyną. Wycisza mnie przed snem. Dzięki pisaniu zauważam co robię dobrze a co kuleje i nad czym dobrze byłoby popracować. Pisanie dziennika wdzięczności przybliżył mnie na powrót do Boga. Dzięki dziennikowi powróciłam do używania książkowego kalendarza i jestem mniej chaotyczna. Zawsze byłam dobrze zorganizowana, ale z jakiegoś powodu to zgubiłam. Teraz powoli do tego wracam. Pisanie dziennika wdzięczności to piękna rzecz. Polecam

Trafiłam na kanał prosto ze szkolenia, które prowadziła Pani dla PFP i chyba zostanę tu na dłużej. Do listy rzeczy stworzonych dla ekstrawertyków dodałabym media społecznościowe - takie oczekiwanie, że będziemy epatować każdym aspektem swojego życia, a jak tego nie robimy, to tak jakby nas nie było

A jeśli moja przyjaciółka działa od lat na programie skryptu, twierdzi,że zawsze taka byla i lubi siebie taką. A co chwilę wchodzi w relacje z zajętymi, emanuje seksualnoscią, ciałem, chcę emocji i endorfin i nie chce zobowiązań. Ma nieprzepracowana traume w relacji z ojcem...I traktuje wszystko jak zabawę i twierdzi, że jestem zgorzchniala i brak mi pozytywnej energii( choćtak nie jest, bo jestemw rozwoju osobistym i przerabiam mnóstwo kwestii )...I w ramach kompensacji dowala mi z grubej rury to kogo mam po drugiej stronie? Nie ma żadnych zainteresowań, pasji, hobby...mam wrażenie, że mentalnie ma może z 10 lat...przez 30 lat relacji nigdy nie mówiła czy ma jakieś wyrzuty sumienia, cokolwiek...

Ja jestem introwertykiem, partner ekstrawertykiem. Uczymy sie siebie wzajemnie. On wydaje mi sie, ze troszke się przy mnie "wyciszył". Moje dwie bliskie kolezanki tez sa ekstrawertyczne i lubie ich towarzystwo. Ale ogólnie ekstrawertycy mnie męczą, zwłaszcza w pracy

Introwertycy mają mniejszą pewnosc siebie, takie mam bynajmniej wrażenie...moze to kwestia tego, ze sa "cichsi"...albo kwestia tego, ze ekstrawertycy potrafia swoj brak pewności dobrze kamuflować przez swoją "głośność". Najgorzej jest, jak człowiek stara sie budowac swoja pewnosc siebie, a trafia na ludzi np w pracy, którzy ją sukcesywnie niszcza.

WIEDZIAŁEM 187% ale pomogłaś 15% Polecam bardzo wysłuchanie!!!!

Tak, ale te sygnały dotyczą sytuacji związkiwych a nie flirtu.