342. Andrzej Bobkowski 🇵🇱 SPOTKANIE. OPOWIADANIA

[@annakosinska5446]

Bardzo dziękuję za polecenie bo nazwisko iście warte polecenia i to jeszcze jak ;-) :-) Szkice piórkiem mnie urzekły z wielu powodów również dlatego, że Paryż i Francja są mi bliskie osobiście.
Jaki jest efekt gdy ekonomista zaczyna prowadzić dziennik, w takim mieście jak Paryż i kontynuuje swoją pracę przez prawie całą wojnę?
Ano powstaje najwybitniejsza XX-wieczna znakomita proza „Szkice piórkiem. Francja 1940-1944”.
Bobkowski pokazuje wojnę trochę od innej strony... zupełnie odmienną niż ta która rozdzierała Polskę. Zapiski dotyczą różnych kwestii autobiograficznych, społeczności, polityki, geopolityki, historii, kultury, wojny etc ale przede wszystkim są afirmacją życia, prostych czynności które sprawiają, że ma się jeszcze ochotę i siłę dalej żyć. Autor jest bacznym obserwatorem i inteligentnym analitykiem. A jego cięty, błyskotliwy język i poczucie humoru sprawiają, że pochłania się książkę ze smakiem. Diarystyka Bobkowskiego jest literaturą szczerą a czasem potrafi być gorzką pigułką tak jak gorzka była historia II wojny światowej.

[@literatura-ze-srodka-Europy]

Wszystko prawda, tylko - jak dowiedziałem się później, już przy lekturze posłowia Krzysztofa Ćwiklińskiego - większość wątków dotyczacych powojnia była przez Bobkowskiego mocno przepracowywana. Literacko to oczywiście niczego nie umniejsza, ale na mnie zrobiła też wrażenie dalekowzroczność. Tymczasem to jednak nie do końca tak.

[@annawitarzewska4238]

I ja jestem wielbicielką "Szkiców piórkiem", zatem chętnie poczytałabym coś więcej Bobkowskiego. Byłabym uszczęśliwiona, gdybym znalazła w opowiadaniach jeszcze coś z podróży rowerem przez Francję...
Bardzo interesujące są te wątki południowoamerykańskie, a i ten condradowski również. "Jądro ciemności" wydaje się inspirować wielu pisarzy, ale nie wiem, czy po samego Conrada miałabym ochotę sięgnąć.

[@literatura-ze-srodka-Europy]

Ja braki w Conradzie jakoś zaczynam odczuwać, bo nawiązania pojawiają się w wielu miejscach. Więc kiedyś trzeba będzie przysiąść

[@mira.l]

Zgadzam się, że przypisy na końcu to męczenie czytelnika. Łatwiej ma tylko jedna osoba: ta, która robiła skład, ale czytelników jest jednak więcej.

[@literatura-ze-srodka-Europy]

Myślę, że nie była to kwestia składu - ta książka jest cała zaprojektowana i to była decyzja redakcji moim zdaniem. Ale zgadzam się, że to męczenie Czytelników, oj tak.

[@mira.l]

Dla mnie przejmująco smutny jest gwatemalski okres życia Bobkowskiego i jego żony (i jej samotność po jego śmierci). Cena wolności była dla nich obojga bardzo wysoka.

[@literatura-ze-srodka-Europy]

Tak, szczególnie że to samotność na końcu świata. Plus o ile Bobkowski czuł sie Gwatemalczykiem, o tyle żona - chyba zupełnie nie. Smutna historia...