Hildegard Goss-Mayr 'A way out of war', interview with Lucette Verboven
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 2 ต.ค. 2024
- Kunnen we met oorlog vrede bereiken? De nazi-inval in Oostenrijk maakte Hildegard Goss-Mayr als kind mee, de bommen en de schuilkelders ook. 'Ik werd depressief en verloor alle levensmoed', zo zegt ze. Het gezin waarin ze opgroeide werd vervolgd omdat ze pacifistisch waren. Toch besloot de tiener, Hildegard, om heel bewust te kiezen voor geweldloosheid. 'Geen vuisten, maar bewustwording'. Toen ze haar man, Jean Goss tegenkwam, betekende dat een schok. Hij was soldaat in het Franse leger en werd gedecoreerd omdat hij 'zo goed had gedood'. Maar toen gebeurde er iets met hem op de vooravond van Pasen 1940, dat moeilijk valt uit te leggen. Zij vertelt het tijdens het interview, heel sereen en duidelijk. In zijn ommekeer speelt de zin 'Jean, et ton amour?' een belangrijke rol.
'Creativiteit is het kenmerk van geweldloosheid', zo zegt ze. Het is niet je passief overgeven aan de vijand, maar actief deelnemen aan een ommekeer. Een tekenend voorbeeld geeft ze in het interview. Omwille van haar geweldloos verzet werd zijzelf twee keer gevangen genomen in Latijns-Amerika en psychisch gefolterd. Haar man en zij trokken nadien de wereld rond om mensen de methodes van actieve geweldloosheid aan te leren. Jean Goss, haar echtgenoot, overleed in Parijs in 1993. Zij werd onlangs negentig jaar en schreef het boek 'Wie Feinde Freunde werden'.
Meer dan ooit lijkt het erop dat deze boodschap opnieuw moet worden gedeeld, maar meer dan ooit lijkt de wereld na zeventig jaar vrede, hongerig naar oorlog. Kan haar boodschap het tij keren?
Info over het boek: 'Wie Feinde Freunde werden'. In diesem Buch legt Hildegard Goss-Mayr, Ehrenvorsitzende des Internationalen Versöhnungsbundes, Zeugnis von der friedenschaffenden und heilenden Kraft der Gewaltfreiheit Jesu ab. In einer Welt des Unheils errinnert sie daran, dass die Antwort auf Krieg, Feindschaft und Unterdrückung nur in der absoluten Achtung des Menschen bestehen kann.
Darauf vertrauend, dass die Kraft der Liebe und der Wahrheit in jedem Menschen innewohnt, war Hildegard Goss-Mayr mit ihrem Mann Jean Goss 40 Jahre lang im Namen des Internationalen Versöhnungsbundes in vielen Ländern der Welt als Botschafterin dieses Befreiungsweges unterwegs, um mitzuhelfen, die Spirale der Gewalt zu durchbrechen. Mit Schulungen in aktiver Gewaltfreiheit trug sie beispielsweise zum Aufbau der gewaltfreien Bewegung in Lateinamerika, zur „Rosenkranzrevolution“ auf den Philippinen und zur gewaltfreien Überwindung der Diktatur in Madagaskar bei.
Thank you so much!! Greetings from little hermit sister/ Ger
Mevrouw Verboven, dank u wel voor uw moeite om te antwoorden op mijn laatste reactie m.b.t. het artikel van Gerard "wie wapens levert is medeplichtig". Ik vind het zo erg dat ik vandaag terug heb moeten vaststellen hoezeer de mensen verdwaasd zijn, hoe verkeerd ze reageren op wat er aan het gebeuren is. Ik was met verstomming geslagen, verbijsterd en diep ontgoocheld, ook over de media die, samen met de westerse politieke kopstukken, (VS, UK en EU op kop) lijken mee te doen aan het opbod van stoere oorlogstaal.
Ik voel me zo ver af van het verhaal van Jean Goss, Pater Titus (over wie vandaag in het Karmelklooster in Gent een gespreksavond was georganiseerd) en vele anderen... en ben zwaar bedroefd omdat er bijna niet naar hen wordt geluisterd, noch naar degenen die vandaag hun taal spreken in de media, op enkele uitzonderingen na.
Arm Westen ( waar is uw vredelievendheid?). Ja, u hebt gelijk, het standpunt van de Duitse bisschoppen is uitermate teleurstellend en inderdaad weg van wat het Evangelie ons leert. Kan iemand mij uitleggen hoe het komt dat de mens zich zo laat meegaan in dit aansporen tot geweld vergelden met geweld?
Op 20 min. tijd vanavond was ik twee maal echt geschrokken en met ongeloof geslagen door wat ik hoorde op de openbare televisiezenders: de eerste keer toen ik in het VRT nieuws hoorde dat - volgens een enquête nieuwsdienst - 1 op de 3 Belgen vindt dat ook België Oekraïne meer moet bewapenen en ook troepen zou moeten sturen voor bijstand (lees strijd); en een poos daarna, in de afspraak, waar een oud-kolonel de stelling verdedigde Rusland bang te maken en aldus Oekraïne te kunnen helpen de oorlog te winnen, door, onder meer, een no-fly zone in te stellen boven Oekraïne, terwijl dit juist een rode lijn is die ons door Rusland werd opgelegd en nooit zal toegestaan worden, dus stelde die kolonel onrechtstreeks voor de wapens op te nemen, alhoewel hij verklaarde dat dit niet de bedoeling was. Hypocrisie ten top.
Vandaag verscheen er in het Nieuwsblad een zeer duidelijk artikel over een interview van de historicus Idesbald Goddeeris (KU Leuven), die een goede analyse geeft van de toestand en een mogelijke oplossing ziet die niet aanleunt bij deze van vele westerse leiders en die dus tot de-escalatie zou kunnen leiden. Zijn betoog deed me denken aan het artikel van Gerard in Knack.
Mvg
Chris Van Renterghem
Mevrouw, mag ik zeggen, beste mevrouw Verboven, een poosje geleden nog was ik zeer blij met uw deugdoend antwoord op mijn reactie op het interview dat ik had gelezen met prof.De Boer.
U zult me zeker nog herinneren, mijn naam is Chris Van Renterghem, te Lovendegem(Lievegem); ik lees heel veel de diverse interviews op uw site en kom ook soms naar het huis voor de filosofie waar ik met heel grote bewondering en aandacht luister naar uw echtgenoot.
Vanavond ook kan ik andermaal niet nalaten u een korte reactie te sturen op het interview dat ik zopas heb gelezen met mevr Hildegard Goss-Mayr. (een uitweg voor geweld en oorlog)
Wat een inhoud! Wat een diep christelijke inhoud ik daar in heb gelezen trof mij door hart en ziel en beroerde mij zoals ik het zelden heb ervaren.
Essentieel komt het hierop neer: ten eerste, het is vandaag honderd procent actueel: "een remedie tegen zinloos geweld, haat en oorlog...MAAR - en vooral - ten tweede deze korte maar menselijk heftige en ontroerende getuigenis in haar geheel kan als schoolvoorbeeld dienen van wat de essentie is van het Offer van het H. Kruis. Dit is het offer van zijn leven gebracht door Christus voor zijn medemens, ook zijn zondige medemens of vijand. Kijk naar zijn laatste woorden aan het kruis tot de moordenaar,. Hem werd vergeven.
Zijn de woorden van mevrouw Goss niet deze? je zult zelf leven en de anderen leven schenken door je vijand te beminnen en te vergeven.
In mijn geloof weet ik dat het goede zal winnen en uiteindelijk de liefde en niet het geweld het kwade zal verdrijven.
Met vriendelijke groeten, ook aan uw echtgenoot
Chris Van Renterghem
Lovendegem-Lievegem
Uw reactie ontroert en steunt mij. Inderdaad, het interview met Hildegard Goss-Mayr is van een diepte die weinig mensen kunnen vatten. Toen ik haar interview monteerde, heb ik zelf eventjes moeten pauzeren bij het fragment over haar man, Jean Goss (dit fragment van 3 minuten heb ik dan ook apart gepubliceerd onder de titel 'War is worse'). Het is van zo'n kracht dat ik mij daarvan moest laten doordringen.
Ik merk dat sommige mensen zich van dit fragment of dit hele interview, bewust of onbewust ervan afkeren. Maar iedereen heeft zijn eigen weg. We kunnen enkel ons eigen geweten vormen, onderzoeken en beslissingen nemen. We hebben wel het voorbeeld van Jezus, zo duidelijk en ook zo moeilijk.
Heel treffend vond ik ook het artikel van Gerard in Knack 'Wie wapens levert, is medeplichtig'. Ik ga het ook publiceren op de blog van mijn website zodat het toegankelijk blijft. Dank voor uw reactie.
Het is uw spontaan en mooi antwoord op mijn reactie van gisteravond dat mij ook heeft verheugd!! Ik had het ook gemerkt dat u werd ontroerd bij het fragment over de man van mevrouw Goss)Mayr
Enkele reflecties schoten mij na mijn reactie gisteren op het interview ook nog te binnen, laat mij toe ze u mee te delen, ze zijn zo treffend:
op het slot van het uw interview van destijds met Reinhard Körner over "de donkere nacht" van Johannes van het Kruis ,zei deze karmeliet met betrekking door het "gegrepen worden door God" dat als alles uiteindelijk toch niet zou zijn zoals hij zich het geloof zou hebben voorgesteld, toch nog het leven waard zou geweest zijn het zo geleefd te hebben. Hoezeer geldt dit ook niet voor de echtgenoten Goss-Mayr.
En werd de Heilige Edith Stein ("Uit het leven van een Joodse familie") ook niet plots gegrepen door het geloof en de essentiële plaats van de liefde in het geloof na één nacht lezen van de grote Teresa van Avila in de bibliotheek van haar vrienden? En was de liefde ook niet het enige dat van dan af telde voor haar? Gans haar verleden als wetenschapper achter zich latend? NET zoals in het interview Goss-Mayr, waar de echtgenoot als soldaat een mystieke droom had? En dan van de ene dag op de andere zichzelf steeds de vraag stelde "Jean, et ton amour". Eenvoud en liefde.
Ik weet dat er zo talloze voorbeelden zijn, men moet ze zien.
Ik zou heel graag het artikel lezen van Gerard " wie wapens levert...." , en ik hoop dit te kunnen doen op uw site.
Van harte nogmaals bedankt om mij te hebben willen antwoorden. Dat ook geeft moed aan een mens en doet deugd. Groeten aan uw echtgenoot voor wie ik heel veel respect heb.
Chris Van Renterghem
Lievegem
:
@@lucetteverboven8513
@@christiaanvanrenterghem8807 Hier raakt u de kern aan volgens mij. Jean Goss werd op die avond voor Pasen 1940, zoals hij vertelt in het fragment, 'aangeraakt'. Vanaf dan verandert zijn leven - 'Jean, et ton amour'? Eenzelfde ervaring wordt verwoord door anderen zoals Edith Stein. Dit is niet onder woorden te brengen en we gaan er dan ook best behoedzaam mee om. Vanaf dan ziet Jean Goss alles 'anders' en kan hij zelfs liefde voor de vijand opbrengen., ook Etty Hillesum spreekt daarover. Ik denk dat, als je niet eenzelfde ervaring hebt gehad, dit heel moeilijk te begrijpen is want het verandert de grondvesten van het bestaan. De spot die velen drijven met deze vorm van liefde, is een vorm van onwetendheid.
PS Ik ga zo snel mogelijk, morgen hopelijk, het artikel van Gerard uploaden op mijn kanaal en plaats hier een link. Dank voor uw reactie. In duistere tijden zoals deze, zijn dergelijke lichtpunten bronnen van steun, inderdaad.
Het artikel post ik hieronder:
Wie wapens levert, is medeplichtig.
Gerard Bodifee
'Een groot, nucleair bewapend land valt een kleinere buurstaat aan, waarvan de bevolking zich met grote verbetenheid verzet. Alweer is een oorlog uitgebroken, met alles wat oorlog betekent: de gruwel van een nietsontziende drift om te doden en te vernietigen, een kluwen van schuld en onschuld, het totale verlies van de waarde van een mensenleven. Wat staat ons te doen, wij die vanop korte afstand toekijken, relatief veilig onder de NAVO-paraplu? Mag een land dat niet bij de strijd betrokken is, of een groep van landen, het belaagde land ter hulp snellen met alle middelen die nodig zijn om de aanval af te weren? Concreet: Mag of moet de NAVO Oekraïne militaire bescherming aanbieden? Mag België wapens leveren?
Mark Van de Voorde heeft het probleem vanuit moreel en theologisch oogpunt geanalyseerd en komt tot de conclusie dat gewapende hulp bieden een morele plicht is, ook al zondigt men daarmee tegen het christelijk gebod ‘gij zult niet doden’. Wie niets doet, is medeplichtig aan schuldig verzuim, oordeelt hij. Daarom moeten westerse landen de wapens leveren waar Oekraïne om vraagt. Dat daardoor steeds meer landen bij de oorlog betrokken raken, beseft hij ook maar bespreekt hij niet en dat verandert in elk geval zijn conclusie niet.
Het argument dat Van de Voorde gebruikt om de aangevallen partij gewapenderhand te hulp te komen, kan aannemelijk lijken, en is in essentie gebaseerd op het algemeen gehuldigde principe dat het een morele plicht is om onschuldige en zwakke individuen te beschermen tegen kwaadwilligheid van anderen. Niemand ontkent dat een kind beschermd moet worden tegen wie het wil aanranden, ook als daarvoor geweld moet gebruikt worden; ja, zelfs als daarvoor de dader gedood zou moeten worden. Geweldloosheid kan nooit een absoluut principe zijn.
Maar dat betreft individuen, met hun persoonlijke rechten en plichten, individuen die in eigen persoon slachtoffer of dader zijn. Heel anders liggen de verhoudingen tussen staten. Daar zijn burgers slachtoffers van wat duistere machtsmechanismen uitvoeren. Toen de Franse vredesactivist Jean Goss gevraagd werd naar zijn ervaringen als soldaat in de Tweede Wereldoorlog, vertelde hij dat hij zich nooit zich zal kunnen bevrijden van de schaamte en de wroeging tegenstanders gedood te hebben omdat hij besefte daarbij niet de schuldigen getroffen te hebben, maar onschuldige pionnen in het meedogenloze spel dat door anderen gespeeld wordt. De ware verantwoordelijken blijven buiten schot. Wie daarentegen de aanvaller doodt die zich aan een kind vergrijpt, treft de schuldige. In een oorlog worden onschuldige jonge mannen naar het front gestuurd om daar andere onschuldigen te doden. In de razernij van het gevecht (of al bij de voorbereidingen ervan) gaat veel onschuld verloren, dat is waar, maar dat is precies eigen aan oorlog. Elke oorlog, zonder uitzonderling, zet mensen aan tot wreedheid, wraak en wekt een killing instinct dat elk moreel en rationeel besef uitschakelt. Niet zonder reden noemt de Amerikaanse oorlogsjournalist Chris Hedges oorlog het ergste van alle kwaad.
Maar oorlogen breken uit, steden worden gebombardeerd, kinderen sterven onder het puin. Zullen we dan maar wapens leveren in deze ongelijke strijd? Wat staat de landen te doen die niet rechtstreeks bij de gruwel betrokken zijn? Er kan maar één juiste houding zijn: water, en niet olie, op het vuur gooien. Wie wapens levert, is medeplichtig. Wat ook de oorzaak van het conflict is, de oorlog zelf is het kwaad, het grootste kwaad, altijd een groter kwaad dan het onrecht dat de aanleiding tot het conflict is geweest. De strijd moet stilgelegd worden door de aanvoer van wapens en munitie naar de strijdende partijen af te snijden.
Als wapen producerend land draagt België een immense verantwoordelijkheid. Het voornemen dat ons land in principe huldigt om geen wapens te leveren aan landen die in oorlog zijn, is een prijzenswaardig standpunt dat misschien een deel van de morele schuld kan wegnemen die intrinsiek verbonden is aan de productie van oorlogswapens. Het is dan ook zeer ontmoedigend vast te stellen hoe dit voornemen onmiddellijk vergeten werd nadat het publiek, de overheid en de commentatoren zich lieten meeslepen met de oorlogsretoriek en strijdlust die in heel West-Europa momenteel de kop opsteekt.'
@@lucetteverboven8513 Als burger van het land dat twee wereldoorlogen heeft geïnitieerd, is het niet aan mij om veel woorden te zeggen. Maar het is aan mij om liefde en geweldloosheid te leven en ervoor op te komen, met mijn persoonlijke mogelijkheden. Ik wil jullie allebei bedanken voor uw schriftelijke woordenwisseling, die mij zeer ontroert. In Verbondenheid en dankbaarheid, Sr. K. R./ Duitsland
@@KR-ms6km Uw reactie getuigt van veel verantwoordelijkheidszin en empathie voor wat er in de wereld en met de medemensen gebeurt. Ik vind dat de individuele burger geen schuld treft voor wat haar leiders beslissen, tenzij ze daar een actieve rol in spelen. Schuld is niet overdraagbaar. Je kan je wel vragen stellen bij de recente beslissing van de Duitse bisschoppen om wapenleveringen, die enkel het lijden vergroten, goed te keuren. Maar de verantwoordelijkheid daarvoor ligt bij hen, niet bij iemand anders. Dat dit alles u inspireert om in liefde en geweldloosheid te leven, is des te opvallender. Daarom heeft u wel recht van spreken. Ik vrees enkel dat het moeilijk is om in deze tijden van verwarring deze boodschap te brengen. Ik ben u dankbaar voor uw moed hiervoor.