Stabat Mater | Stała Matka Boleściwa

Stała Matka Boleściwa po łacinie, wymowa kościelna.
Stabat Mater dolorósa
iuxta Crucem lacrimósa,
dum pendébat Fílius.
Cuius ánimam geméntem,
contristátam et doléntem
pertransívit gládius.
O quam tristis et afflícta
fuit illa benedícta,
mater Unigéniti!
Quæ mærébat et dolébat,
pia Mater, dum vidébat
Nati pœnas íncliti.
Quis est homo, qui non fleret,
Matrem Christi si vidéret
in tanto supplício?
Quis non posset contristári,
Christi Matrem contemplári
doléntem cum Fílio?
Pro peccátis suæ gentis
vidit Iesum in torméntis,
et flagéllis súbditum.
Vidit suum dulcem Natum
moriéndo desolátum,
dum emísit spíritum.
Eia, Mater, fons amóris
me sentíre vim dolóris
fac, ut tecum lúgeam.
Fac ut árdeat cor meum
in amándo Christum Deum,
ut sibi compláceam.
Sancta Mater, istud agas,
crucifixi fige plagas
cordi meo válide.
Tui Nati vulneráti,
tam dignáti pro me pati,
pœnas mecum dívide.
Fac me tecum pie flere,
crucifíxo condolére,
donec ego víxero.
Iuxta Crucem tecum stare,
et me tibi sociáre
in planctu desídero.
Virgo vírginum præclára,
mihi iam non sis amára,
fac me tecum plángere.
Fac ut portem Christi mortem,
passiónis fac consórtem
et plagas recólere.
Fac me plagis vulnerári,
fac me Cruce inebriári,
et cruóre Fílii.
Flammis ne urar succénsus,
per te, Virgo, sim defénsus
in die iudícii.
Christe, cum sit hinc exíre,
da per Matrem me veníre
ad palmam victóriæ.
Quando corpus moriétur,
fac ut ánimæ donétur
Paradísi glória.
Amen.
Stała Matka boleściwa
obok krzyża zapłakana,
gdy wisiał Syn.
Której duszę szlochającą,
zasmuconą i bolejącą,
przeszył miecz.
O, jak smutna i strapiona
była ta błogosławiona,
Matka Jednorodzonego!
Która lamentowała i bolała,
nabożna Matka gdy widziała
kary najwspanialszego Syna.
Kim jest człowiek, który by nie zapłakał,
zobaczywszy Matkę Chrystusa
w takim cierpieniu?
Kto zdolny byłby się nie smucić,
i kontemplować Matkę Chrystusa
bolejącą z Synem?
Za grzechy swojego ludu
widziała Jezusa w mękach,
i chłoście poddanego.
Widziała swojego słodkiego Syna
konającego w opuszczeniu,
gdy oddawał ducha.
O Matko, zdroju miłości,
bym poczuł moc boleści
spraw, bym z Tobą razem lamentował.
Spraw, by rozgorzało serce moje,
w kochającym Chrystusie Bogu,
by Jemu się podobać.
Święta Matko, iżbyś tak uczyniła,
ukrzyżowania wpoić rany
w serce moje z mocą.
Twojego Syna poranionego,
tak łaskawego, by za mnie cierpieć,
kary ze mną podziel.
Spraw, bym z Tobą nabożnie płakał,
ukrzyżowanie współcierpiał,
póki mi starczy życia.
Obok Krzyża z Tobą stać
i Tobie towarzyszyć
w żałobie pragnę.
Dziewico dziewic najjaśniejsza,
na mnie już się nie gniewaj,
spraw, bym z Tobą rozpaczał.
Spraw, bym mógł nosić śmierć Chrystusa,
męki [Jego] uczyń współtowarzyszem,
i bym mógł kontemplować rany.
Spraw, by pokaleczyły mnie rany,
spraw, by upoił mnie Krzyż
i krew Syna.
Ogień, by nie pochłonął mnie palący,
przez Ciebie, Dziewico, niech doznam obrony
w dniu sądu.
Chryste, kiedy przyjdzie mi stąd odchodzić,
daj, bym przez Matkę doszedł
do palmy zwycięstwa.
Kiedy ciało umrze,
spraw, by dusza otrzymała,
raju chwałę.
Amen.