Pani Marto, podziwiam odwagę, z jaką podzieliła się Pani swoją historią. Jestem księdzem, ale też psychologiem i zawsze, gdy napotykam na tego typu świadectwa jest mi po prostu najzwyczajniej przykro i wstyd. Myślę, że ważne jest, żebyśmy w Kościele (ale i poza nim) słuchali siebie nawzajem, bo tylko tak będziemy mogli zrozumieć siebie, a może nawet więcej - starali się sobie pomagać. Nie wiem, czy napisanie książki pomogło Pani zmierzyć się z tym trudnym doświadczeniem, ale na pewno jest kolejnym krokiem na drodze do budowania własnego poczucia wartości i ciągłego uświadamiania sobie, że każdy z nas jest kimś niezwykle cennym i ważnym (nie tylko w swoich oczach, ale też dla Boga). Nie chcę też walić frazesów, ale jestem przekonany, że Kościół jako instytucja byłaby mega słaba, gdyby nie obecność w niej Jezusa Chrystusa. Wierzę, że kiedyś Wasze ścieżki się spotkają, nawet pomimo trudnych doświadczeń czy zawodu ze strony jakiejś części duchownych. Świadomie mówię o "części", bo choć sam mam świadomość, że nie brakuje wypalonych czy niedojrzałych księży, to jednak znam też całą masę naprawdę normalnych chłopaków, którzy starają się jak najlepiej wypełniać swoje powołanie. Droga Pani Agnieszko, dziękuję również Pani za profesjonalizm w prowadzeniu tej niełatwej rozmowy. Oczywiście nie ze wszystkimi uogólnieniami na temat Kościoła się zgadzam, ale rozumiem, że zwykle dociera do nas więcej informacji, o tym co złe, niż o tej dobrej stronie, co też rzutuje na to jaki mamy jego obraz. Ze swej strony staram się robić, co tylko mogę, żeby przynajmniej ci, których spotykam mieli choć trochę bardziej pozytywny obraz księdza, ale też normalnego człowieka wierzącego, bo to nim przede wszystkim jestem. Co jakiś czas napotykam również na filmiki czy działalność telewizyjną, jaką Pani prowadzi i jestem pod wielkim wrażeniem oraz trzymam kciuki vel modlę się, aby prezentowane przez Panią treści, a zwłaszcza własne życiowe doświadczenie pomagało ludziom z różnymi problemami, ale też dawało Pani satysfakcję i powera w tym, co Pani robi oraz kim jest i się staje.
Wspólną cechą wszystkich rozmów Agnieszki jest duża uwaga, atencja jaką wykazuje w stosunku do gości.....to buduje fajny, ciepły, i szczery przekaz..... :)
To zastanawiające że jak powiedziałam koleżankom w pracy, że jest taka książka to ich reakcja była wręcz agresywna. Powiedziały, że mam problem z księżmi i z kościołem. Zadziwiające dlatego, że to wykształcone kobiety z miasta średniej wielkości. Przekrój od żyjących w tzw. sakramentalnym związku małżeńskim, poprzez rodwódki i samotne matki. Myślałam, że spokojnie o tym porozmawiamy, ale było tak nieprzyjemnie że wycofałam się z tematu.
Pani Marto, podziwiam odwagę, z jaką podzieliła się Pani swoją historią. Jestem księdzem, ale też psychologiem i zawsze, gdy napotykam na tego typu świadectwa jest mi po prostu najzwyczajniej przykro i wstyd. Myślę, że ważne jest, żebyśmy w Kościele (ale i poza nim) słuchali siebie nawzajem, bo tylko tak będziemy mogli zrozumieć siebie, a może nawet więcej - starali się sobie pomagać. Nie wiem, czy napisanie książki pomogło Pani zmierzyć się z tym trudnym doświadczeniem, ale na pewno jest kolejnym krokiem na drodze do budowania własnego poczucia wartości i ciągłego uświadamiania sobie, że każdy z nas jest kimś niezwykle cennym i ważnym (nie tylko w swoich oczach, ale też dla Boga). Nie chcę też walić frazesów, ale jestem przekonany, że Kościół jako instytucja byłaby mega słaba, gdyby nie obecność w niej Jezusa Chrystusa. Wierzę, że kiedyś Wasze ścieżki się spotkają, nawet pomimo trudnych doświadczeń czy zawodu ze strony jakiejś części duchownych. Świadomie mówię o "części", bo choć sam mam świadomość, że nie brakuje wypalonych czy niedojrzałych księży, to jednak znam też całą masę naprawdę normalnych chłopaków, którzy starają się jak najlepiej wypełniać swoje powołanie.
Droga Pani Agnieszko, dziękuję również Pani za profesjonalizm w prowadzeniu tej niełatwej rozmowy. Oczywiście nie ze wszystkimi uogólnieniami na temat Kościoła się zgadzam, ale rozumiem, że zwykle dociera do nas więcej informacji, o tym co złe, niż o tej dobrej stronie, co też rzutuje na to jaki mamy jego obraz. Ze swej strony staram się robić, co tylko mogę, żeby przynajmniej ci, których spotykam mieli choć trochę bardziej pozytywny obraz księdza, ale też normalnego człowieka wierzącego, bo to nim przede wszystkim jestem. Co jakiś czas napotykam również na filmiki czy działalność telewizyjną, jaką Pani prowadzi i jestem pod wielkim wrażeniem oraz trzymam kciuki vel modlę się, aby prezentowane przez Panią treści, a zwłaszcza własne życiowe doświadczenie pomagało ludziom z różnymi problemami, ale też dawało Pani satysfakcję i powera w tym, co Pani robi oraz kim jest i się staje.
Dzień Dobry AGNIESZKO, MARTO Dziękuję za potkast i powrót.......! Serdecznie Pozdrawiam 🥀💙🥀💜
Wspólną cechą wszystkich rozmów Agnieszki jest duża uwaga, atencja jaką wykazuje w stosunku do gości.....to buduje fajny, ciepły, i szczery przekaz..... :)
To zastanawiające że jak powiedziałam koleżankom w pracy, że jest taka książka to ich reakcja była wręcz agresywna. Powiedziały, że mam problem z księżmi i z kościołem. Zadziwiające dlatego, że to wykształcone kobiety z miasta średniej wielkości. Przekrój od żyjących w tzw. sakramentalnym związku małżeńskim, poprzez rodwódki i samotne matki. Myślałam, że spokojnie o tym porozmawiamy, ale było tak nieprzyjemnie że wycofałam się z tematu.
Jestem wzruszonyniewiem co powiedziec