Marie de Hennezel et Lucette, 'De dood is geen vernietiging'
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 30 ก.ย. 2024
- Het is een moeilijke boodschap die deze Parijse psychologe en mijn zesde Estafette-gast brengt in haar boek 'De intieme dood'. Door haar jarenlange begeleiding van stervenden in een Parijs ziekenhuis, komt Marie de Hennezel tot de conclusie dat het stervensproces een erg belangrijke maar onderschatte episode is in iemands leven. Omdat de buitenwereld enkel maar de aftakeling ziet, en geen weet heeft van wat er zich in het innerlijk van iemand afspeelt, wordt euthanasie al snel als de oplossing gezien. Te snel, meent zij, want euthanasie zou een uitzondering moeten blijven. Ze kwam tot de conclusie dat de palliatieve begeleiding hulp biedt, zowel voor de stervende als voor de nabestaanden, om tot belangrijke inzichten én verwerking te komen. Omdat vele patiënten haar hun dromen vertelden in deze periode ging ze zelfs C.G.Jung bestuderen en ze kwam tot verrassende conclusies. Ze besluit: 'Terwijl de uiterlijke mens wegkwijnt, komt de innerlijke mens tevoorschijn. Nee, de dood is geen vernietiging.' Het is een waarheid die de huidige maatschappij nog maar moeilijk kan accepteren omdat enkel jeugd en schoonheid worden geadoreerd, 'Maar', zo zegt ze 'het zijn de verkeerde dingen waaraan we belang hechten'. Dezelfde inzichten kwam ik later tegen bij de benedictijnermonnik Anselm Grün.
Wat breng je een rijkdom onder de mensen Lucette, door met dergelijke mensen te praten over de intiemste dingen des levens...Dank je !
Dank je wel, Corneille. Het zijn vragen die we ons allemaal stellen... maar het vergt moed en wijsheid om over die dingen te praten.
Bidden maar jongens. Het helpt geen moer.
Het is en blijft voor mij persoonlijk een moeilijke boodschap : door aftakeling je zelfstandigheid verliezen (misschien ook je redelijkheid), afhankelijk én tot last worden van je omgeving en van de anderen... Etty Hillesum heb ik ook gelezen met de grootste bewondering! Ik zou willen zeggen tegen
de bewonderenswaardige Marie de Hennezel dat Etty een jonge vrouw was die in de volle kracht van
haar jeugdig leven ZELFSTANDIG de beslissing nam om haar lot niet uit de weg te gaan en in tegendeel zich in te zetten voor haar medemensen zonder zelfs haat of wrok te voelen tegen de
nazis en de meelopers. Steeds bleef zij de mens zien. Zoals Marie het beschreef met open ogen en
resoluut ging zij haar dood tegemoet. Etty was geëvolueerd van een materialistisch-atheïste naar een
mystiek-diepgelovige ENGEL.
Voor mezelf zie ik het probleem van door jme aan dit bestaan en te proberen mezelf
te te belanden in een soort zinloze "vierde leeftijd" omdat de medische wereld de dood ziet
als een nederlaag. Ik ben van mening dat je mensenlevens niet kan blijven rekken tenkoste van hun vitaliteit. Het is natuurlijk maar een mening...
Ik zie vooral de tegenstelling tussen Etty's keuze en het zich vastklampen aan dit aardse bestaan
diwijls tenkoste van zichzelf én anderen.
Zelfstandigheid verliezen blijft wel het moeilijkste punt, maar Marie de Hennezel antwoordt hierop dat dit geen verlies van waarde of waardigheid inhoudt. Moeilijk inderdaad. Maar toen mijn moeder afhankelijk werd - ze had het een heel lange tijd erg moeilijk hiermee- opende zich een diepte waarin heel de zin van haar leven en haar dood zichtbaar werd. Voor mij werd de mooie manier waarop ze overleed, een referentiepunt in mijn leven. Ik probeer dit nog steeds te verwoorden door het op te schrijven, maar de woorden 'ontsnappen' mij telkens.
Interessant is het te bedenken dat je niet als een zelfstandig wezen uit de moederschoot springt. Geboren worden en sterven hebben blijkbaar overeenkomsten. Anselm Grün zegt dat stervenden de tijd moeten kunnen nemen, dat het lang kan duren, omdat ze 'even een kijkje gaan nemen', weer terug hier vertoeven, etc. In mijn ervaring met stervenden heeft het alles te maken met kunnen loslaten en de 'overstap' maken. Ook heel moeilijk, inderdaad, maar nooit zinloos, zelfs niet het 'tot last worden' ook al wil niemand dat meemaken.
@@lucetteverboven8513 Grün lult uit zijn nek.
Dit is een prachtig doku! Het ontroert me vooral omdat ik ook werk op een palliatieve zorgeenheid. Een gezegend jaar 2021!!
Dank voor je commentaar want ik doe dit net voor mensen zoals jij! Veel moed bij dit waardevolle werk!