Het is en blijft voor mij persoonlijk een moeilijke boodschap : door aftakeling je zelfstandigheid verliezen (misschien ook je redelijkheid), afhankelijk én tot last worden van je omgeving en van de anderen... Etty Hillesum heb ik ook gelezen met de grootste bewondering! Ik zou willen zeggen tegen de bewonderenswaardige Marie de Hennezel dat Etty een jonge vrouw was die in de volle kracht van haar jeugdig leven ZELFSTANDIG de beslissing nam om haar lot niet uit de weg te gaan en in tegendeel zich in te zetten voor haar medemensen zonder zelfs haat of wrok te voelen tegen de nazis en de meelopers. Steeds bleef zij de mens zien. Zoals Marie het beschreef met open ogen en resoluut ging zij haar dood tegemoet. Etty was geëvolueerd van een materialistisch-atheïste naar een mystiek-diepgelovige ENGEL. Voor mezelf zie ik het probleem van door jme aan dit bestaan en te proberen mezelf te te belanden in een soort zinloze "vierde leeftijd" omdat de medische wereld de dood ziet als een nederlaag. Ik ben van mening dat je mensenlevens niet kan blijven rekken tenkoste van hun vitaliteit. Het is natuurlijk maar een mening... Ik zie vooral de tegenstelling tussen Etty's keuze en het zich vastklampen aan dit aardse bestaan diwijls tenkoste van zichzelf én anderen.
Zelfstandigheid verliezen blijft wel het moeilijkste punt, maar Marie de Hennezel antwoordt hierop dat dit geen verlies van waarde of waardigheid inhoudt. Moeilijk inderdaad. Maar toen mijn moeder afhankelijk werd - ze had het een heel lange tijd erg moeilijk hiermee- opende zich een diepte waarin heel de zin van haar leven en haar dood zichtbaar werd. Voor mij werd de mooie manier waarop ze overleed, een referentiepunt in mijn leven. Ik probeer dit nog steeds te verwoorden door het op te schrijven, maar de woorden 'ontsnappen' mij telkens. Interessant is het te bedenken dat je niet als een zelfstandig wezen uit de moederschoot springt. Geboren worden en sterven hebben blijkbaar overeenkomsten. Anselm Grün zegt dat stervenden de tijd moeten kunnen nemen, dat het lang kan duren, omdat ze 'even een kijkje gaan nemen', weer terug hier vertoeven, etc. In mijn ervaring met stervenden heeft het alles te maken met kunnen loslaten en de 'overstap' maken. Ook heel moeilijk, inderdaad, maar nooit zinloos, zelfs niet het 'tot last worden' ook al wil niemand dat meemaken.
Wat breng je een rijkdom onder de mensen Lucette, door met dergelijke mensen te praten over de intiemste dingen des levens...Dank je !
Dank je wel, Corneille. Het zijn vragen die we ons allemaal stellen... maar het vergt moed en wijsheid om over die dingen te praten.
Dit is een prachtig doku! Het ontroert me vooral omdat ik ook werk op een palliatieve zorgeenheid. Een gezegend jaar 2021!!
Dank voor je commentaar want ik doe dit net voor mensen zoals jij! Veel moed bij dit waardevolle werk!
Bidden maar jongens. Het helpt geen moer.
Het is en blijft voor mij persoonlijk een moeilijke boodschap : door aftakeling je zelfstandigheid verliezen (misschien ook je redelijkheid), afhankelijk én tot last worden van je omgeving en van de anderen... Etty Hillesum heb ik ook gelezen met de grootste bewondering! Ik zou willen zeggen tegen
de bewonderenswaardige Marie de Hennezel dat Etty een jonge vrouw was die in de volle kracht van
haar jeugdig leven ZELFSTANDIG de beslissing nam om haar lot niet uit de weg te gaan en in tegendeel zich in te zetten voor haar medemensen zonder zelfs haat of wrok te voelen tegen de
nazis en de meelopers. Steeds bleef zij de mens zien. Zoals Marie het beschreef met open ogen en
resoluut ging zij haar dood tegemoet. Etty was geëvolueerd van een materialistisch-atheïste naar een
mystiek-diepgelovige ENGEL.
Voor mezelf zie ik het probleem van door jme aan dit bestaan en te proberen mezelf
te te belanden in een soort zinloze "vierde leeftijd" omdat de medische wereld de dood ziet
als een nederlaag. Ik ben van mening dat je mensenlevens niet kan blijven rekken tenkoste van hun vitaliteit. Het is natuurlijk maar een mening...
Ik zie vooral de tegenstelling tussen Etty's keuze en het zich vastklampen aan dit aardse bestaan
diwijls tenkoste van zichzelf én anderen.
Zelfstandigheid verliezen blijft wel het moeilijkste punt, maar Marie de Hennezel antwoordt hierop dat dit geen verlies van waarde of waardigheid inhoudt. Moeilijk inderdaad. Maar toen mijn moeder afhankelijk werd - ze had het een heel lange tijd erg moeilijk hiermee- opende zich een diepte waarin heel de zin van haar leven en haar dood zichtbaar werd. Voor mij werd de mooie manier waarop ze overleed, een referentiepunt in mijn leven. Ik probeer dit nog steeds te verwoorden door het op te schrijven, maar de woorden 'ontsnappen' mij telkens.
Interessant is het te bedenken dat je niet als een zelfstandig wezen uit de moederschoot springt. Geboren worden en sterven hebben blijkbaar overeenkomsten. Anselm Grün zegt dat stervenden de tijd moeten kunnen nemen, dat het lang kan duren, omdat ze 'even een kijkje gaan nemen', weer terug hier vertoeven, etc. In mijn ervaring met stervenden heeft het alles te maken met kunnen loslaten en de 'overstap' maken. Ook heel moeilijk, inderdaad, maar nooit zinloos, zelfs niet het 'tot last worden' ook al wil niemand dat meemaken.
@@lucetteverboven8513 Grün lult uit zijn nek.