Taka unikająca osoba lubi uciekać do związków z drugim unikowym. Tylko wtedy nagle zauważa swoje nieszczęście , bo pomimo odebrania sobie wolności -tej bliskości nie dostaje za grosz. Wtedy doceni takiego lękowego, ale długo czasu nie potrzebuje, żeby się go przestraszyć i zatęsknić za swoją niezależnością, spokojem i samowystarczalnością.
@@sebastianbak7585 Jestem niestety aktualnie w takim samym układzie. Czy udało Ci się podjąć jakąś decyzję co dalej zrobić żeby przestać siebie krzywdzić?
@@corradoclusscini1168 nie , nas łączy nasz wspólna firma … ciężka sytuacja , 2 psy mamy tak samo … zostawiła 3 miesiące temu mówiąc że wróci po 3 dniach , i zadzwoniła że już wogole nie wraca . Ja mam w sobie też myśli że nie wiem co dalej w sumie bo z jednej strony coś mnie trzyma żeby dalej ciągnąć ten wózek a z drugiej już nie mam siły , ale wiem że jak puszczę to nie będzie zwycięzców , rzuca mi czasem jakieś okruchy ze np nasz piesek ma urodziny itd . Zadzwoniłem kilka dni temu że razem otworzyliśmy coś i razem musimy to zamknąć … to usłyszałem że jestem w sumie oszustem bez honoru , w każdym razie im bardziej byłem zimny w rozmowie i nie błagający tym bardziej mi się obrywało , mam przyczepioną metkę narcystyczną - terapia mnie wyciągnęła chyba z tego bo bardzo wziąłem to sobie do serca . Na razie od tygodnia cisza …. Po obu stronach bo wręcz mam ataki paniki jak myślę o tych ciężkich rozmowach .
Ciężko z kimś takim pracować. Ciężko się porozumieć gdy osoba zaczyna stopniowo nas unikać, nawet gdy wszystko jest z pozoru ok zero kłótni itd a nagle zaczyna się oddalać, odpisywać coraz mniej, odwoływać spotkania choć na ostatnich było cudownie, wykręcać się od spotkań bo praca, bp rodzice, bo dziadkowie, po czym okazuje się że ta unikająca osoba była widziana jak świetnie bawi się na imprezie... Gdy ktoś nagle tak się zmienia, wtedy można uznać że chyba uważają że z nami jest coś nie tak i że boją się powiedzieć co im w nas nie odpowiada więc o wiele łatwiej jest im zerwać znajomość bez słowa. Często niestety okazuje się że osoby ze stylem unikającym znikają bez słowa, a to dlatego, że boją się głównie utraty swojej emocjonalnej niezależności, albo boją się gdy zaczyna się robić poważnie dlatego że kiedyś zostali bardzo zranieni... Ciężko się później z czymś uporać w myślach, gdy osoba unikająca tak po prostu zwieje. Chyba najlepiej po prostu takim osobom dać spokój, niech najpierw dojdą do ładu z samym sobą, skoro tak bardzo się boją i normalnej rozmowy i poważnych związków. Pozdrawiam
Cześć, mam ten styl przywiązania. To męczarnia emocjonalna, którą funduję sobie i innym (choć jej nie chcę😔). Wyjebanie uczuciowe, deprywacja emocjonalna, brak zainteresowania ze strony rodziców tworzy takie jednostki jak ja i wiele, wiele innych. Myślimy, że jesteśmy sami ze swoimi problemami, myślimy że nie mamy prawa wyrażać swych uczuć. Myślimy, że nie zasługujemy na wsparcie, uwagę i miłość. Więc umieramy żyjąc................
@@agnieszkajot2083 ostatnio pojawiła się iskra nadziei, by po prostu żyć. Żyć nie mając celu w życiu, o który wciąż pytałem siebie. Przez większość mojego życia, zwłaszcza dorosłego byłem jak ten kawałek drewna dryfujący po oceanie życia - bez celu i sensu. Ale czy życie ma/musi mieć jakiś sens🤔? Wg mnie nie. Albo go nie czaję. Dzięki za wsparcie i zrozumienie, bo myślałem, że mało kto miał przejebane. A jest nas tak wielu.
W pewnym momencie wiemy, że jesteśmy martwi. Życie przestaje smakować. Stajemy się obciążeniem dla innych. Zostajemy odrzuceni i dopiero wtedy robi się strasznie. Otchłań nas przyciąga.
Czy może Pani wypowiedzieć się, jak w takim razie budować relacje z osobą o unikającym stylu przywiązania? I odpowiedzieć na pytanie, czy są szanse na ponowne dogadanie się i odbudowanie relacji z taką osobą, jeśli nieświadomie lub świadomie wywarliśmy na nią za dużą presję związaną z potrzebą pokazania emocji a ona się wycofała? 🙏
Taki związek a raczej ta dziwna relacja to koszmar emocjonalny. Terapia nic nie pomoże jeśli osoba unikająca odbębnia spotkania z psychologiem a brakuje zupełnie pracy z partnerem. Taka relacja to ciągła samotność i niepewność jutra, chodzenie na paluszkach żeby tylko nie powiedzieć lub nie zrobić czegoś co ich deaktywuje by znowu zniknąć bez słowa jakbyśmy nigdy nie istnieli. Spotkania bardzo schematyczne, tylko na ich warunkach np. co dwa tygodnie, brak ciepła, bliskości nie mówiąc o intymności. Nie da się kochać i zabiegać o relacje za dwoje. Moja rada? Zadbaj o siebie i znajdź kogoś kto jest uczuciowo dostępny, nie marnuj swojego jedynego życia na kogoś kto zupełnie się tobą nie interesuje i nie ma żadnych planów co do Ciebie na przyszłość. Zycie za szybko ucieka i w końcu zostaniesz sam/sama dokładnie tak samo jak osoba unikająca. Możesz stawać na głowie i starać się pomoc. Tracisz tylko cenny czas a z osoby bezpiecznej staniesz się kłębkiem nerwów i w końcu sam/sama wylądujesz u psychologa. Czas to nasze najcenniejsze dobro, aby poznać kogoś wartościowego należy przede wszystkim powiedzieć "NIE" tym którzy go nam marnują i przestać żyć złudzeniami ze ta osoba się zmieni.
Unikający to typowy red flag. Ale lękowo-unikający to dopiero potrafi natracić ci czasu... Z jednej strony pragnie relacji, z drugiej strony są te dziwactwa tworzące sztuczny, schematyczny związek pełen strachu i obaw. Taka osoba nie rozmawia z tobą, tylko ty z nią, ona się nie kocha z tobą, tylko ty z nią, ona się nie przytula do ciebie, tylko ty do niej, poczujesz się gorzej, to nigdy cie nie przytuli, tylko wyczuje gorszy dzień i sama się zamknie w kokon, dobijając cie jeszcze bardziej, ona nie rozwiązuje problemów, tylko ty rozwiązujesz problemy z nią.(rozmowa o problemie oznacza i tak u takiej osoby dalsze oddalanie sie, bo są jeszcze mniej pewni i jeszcze bardziej pełni obaw i strachu przed porzuceniem). Jedna wielka masakra ukryta pod kożuszkiem bycia spokojnym, skromnym i strachliwym. Co innego być takim jako zdrowy człowiek, który po chwili się otwiera emocjonalnie i można razem góry przenosić, a co innego jak tkwi się miesiącami w miejscu, do tego ze słabym i bardzo rzadkim seksem. W moim przypadku kobieta nawet nie potrafiła patrzeć mi z bliska w oczy. Od razu kierowała je w dół jak jakaś psychopatka, weź tu z taką się kochaj. Uciekać i się nie przejmować, to zepsuci ludzie, najczęściej przez rodziców, więc do nich niech mają pretensje. Z definicji ze zdrowego w takiej relacji człowiek staje się lękowym.
Tak, powyższy opis dotyczy dokładnie stylu lękowo-unikający go. Tak się nie da żyć.... To koszmar emocjonalny. Im więcej dajemy tym bardziej jesteśmy porzucani i ignorowanii.
@@bapr3887bardzo krzywdzące i oceniające te wasze wypowiedzi , nie każdy miał tyle szczęścia , wielu zmaga się z problemami i nie wiedzą nawet jak sobie pomóc . Najłatwiej jest obsmarować kogoś i podbić swoje ego. A jeśli ktoś taki Ci nie odpowiada i nie masz zamiaru mu pomóc to poprostu odejdź a nie oblewaj błotem tych ludzi .
Relacja z Unikającym mnie wykończyła. Chłopak sam mnie poderwał, a póżniej się wycofywał mimo, że wszystko było ok. Wiele rzeczy proponował, obiecywał, ale nic z jego słów się nie spełniło. Unikał spotkań, pocałunków natomiast nie stronił od flirtu. Nie potrafił odpowiedzieć na najprostsze pytania dotyczące jego prywatnego życia. Jest pracoholikiem. Nie mogłam się z nim spotkać nawet w weekend. Dwa miesiące czekałam na randkę. Złościłam się na niego, że nie proponuje spotkań, a jak ja już ja zaczęłam pisać o spotkaniu to magicznym trafem wiadomości do niego nie dochodziły. Gość zafundował mi huśtawkę emocjonalną. Kłócić też się nie potrafił tylko unikał. Później spotkałam go z inną. Udawał, że mnie nie widział / nie znał. Okazało się, że byłam jedną z jego opcji. Teraz tylko cierpię.
Taka unikająca osoba lubi uciekać do związków z drugim unikowym. Tylko wtedy nagle zauważa swoje nieszczęście , bo pomimo odebrania sobie wolności -tej bliskości nie dostaje za grosz. Wtedy doceni takiego lękowego, ale długo czasu nie potrzebuje, żeby się go przestraszyć i zatęsknić za swoją niezależnością, spokojem i samowystarczalnością.
Ja jestem lekowy ona unikający 3 razy uciekła , a ja to chce ratować - dramat
@@sebastianbak7585 Jestem niestety aktualnie w takim samym układzie. Czy udało Ci się podjąć jakąś decyzję co dalej zrobić żeby przestać siebie krzywdzić?
@@corradoclusscini1168 nie , nas łączy nasz wspólna firma … ciężka sytuacja , 2 psy mamy tak samo … zostawiła 3 miesiące temu mówiąc że wróci po 3 dniach , i zadzwoniła że już wogole nie wraca . Ja mam w sobie też myśli że nie wiem co dalej w sumie bo z jednej strony coś mnie trzyma żeby dalej ciągnąć ten wózek a z drugiej już nie mam siły , ale wiem że jak puszczę to nie będzie zwycięzców , rzuca mi czasem jakieś okruchy ze np nasz piesek ma urodziny itd . Zadzwoniłem kilka dni temu że razem otworzyliśmy coś i razem musimy to zamknąć … to usłyszałem że jestem w sumie oszustem bez honoru , w każdym razie im bardziej byłem zimny w rozmowie i nie błagający tym bardziej mi się obrywało , mam przyczepioną metkę narcystyczną - terapia mnie wyciągnęła chyba z tego bo bardzo wziąłem to sobie do serca . Na razie od tygodnia cisza …. Po obu stronach bo wręcz mam ataki paniki jak myślę o tych ciężkich rozmowach .
Ciężko z kimś takim pracować. Ciężko się porozumieć gdy osoba zaczyna stopniowo nas unikać, nawet gdy wszystko jest z pozoru ok zero kłótni itd a nagle zaczyna się oddalać, odpisywać coraz mniej, odwoływać spotkania choć na ostatnich było cudownie, wykręcać się od spotkań bo praca, bp rodzice, bo dziadkowie, po czym okazuje się że ta unikająca osoba była widziana jak świetnie bawi się na imprezie... Gdy ktoś nagle tak się zmienia, wtedy można uznać że chyba uważają że z nami jest coś nie tak i że boją się powiedzieć co im w nas nie odpowiada więc o wiele łatwiej jest im zerwać znajomość bez słowa. Często niestety okazuje się że osoby ze stylem unikającym znikają bez słowa, a to dlatego, że boją się głównie utraty swojej emocjonalnej niezależności, albo boją się gdy zaczyna się robić poważnie dlatego że kiedyś zostali bardzo zranieni... Ciężko się później z czymś uporać w myślach, gdy osoba unikająca tak po prostu zwieje. Chyba najlepiej po prostu takim osobom dać spokój, niech najpierw dojdą do ładu z samym sobą, skoro tak bardzo się boją i normalnej rozmowy i poważnych związków. Pozdrawiam
Widzę że byliśmy w podobnej relacji 😌
Cześć, mam ten styl przywiązania. To męczarnia emocjonalna, którą funduję sobie i innym (choć jej nie chcę😔). Wyjebanie uczuciowe, deprywacja emocjonalna, brak zainteresowania ze strony rodziców tworzy takie jednostki jak ja i wiele, wiele innych. Myślimy, że jesteśmy sami ze swoimi problemami, myślimy że nie mamy prawa wyrażać swych uczuć. Myślimy, że nie zasługujemy na wsparcie, uwagę i miłość. Więc umieramy żyjąc................
Dziękuję za szczerość... to, co żywe walczy o życie dzieląc się tak trudnym doświadczeniem. Proszę nie tracić nadziei! Pozdrawiam, Monika
Jak ja Cię rozumiem...😢
@@agnieszkajot2083 ostatnio pojawiła się iskra nadziei, by po prostu żyć. Żyć nie mając celu w życiu, o który wciąż pytałem siebie. Przez większość mojego życia, zwłaszcza dorosłego byłem jak ten kawałek drewna dryfujący po oceanie życia - bez celu i sensu. Ale czy życie ma/musi mieć jakiś sens🤔? Wg mnie nie. Albo go nie czaję. Dzięki za wsparcie i zrozumienie, bo myślałem, że mało kto miał przejebane. A jest nas tak wielu.
W pewnym momencie wiemy, że jesteśmy martwi.
Życie przestaje smakować. Stajemy się obciążeniem dla innych. Zostajemy odrzuceni i dopiero wtedy robi się strasznie.
Otchłań nas przyciąga.
Wartościowe ❤
Czy może Pani wypowiedzieć się, jak w takim razie budować relacje z osobą o unikającym stylu przywiązania? I odpowiedzieć na pytanie, czy są szanse na ponowne dogadanie się i odbudowanie relacji z taką osobą, jeśli nieświadomie lub świadomie wywarliśmy na nią za dużą presję związaną z potrzebą pokazania emocji a ona się wycofała? 🙏
Pytanie, czy druga strona chce dogadać się i odbudować relację. Pozdrawiam, Monika
@@renata8176 to bardzo dobry znak🙂w takim razie trzymam kciuki i pozdrawiam, Monika
@@serce-kobiety extra!
Taki związek a raczej ta dziwna relacja to koszmar emocjonalny. Terapia nic nie pomoże jeśli osoba unikająca odbębnia spotkania z psychologiem a brakuje zupełnie pracy z partnerem. Taka relacja to ciągła samotność i niepewność jutra, chodzenie na paluszkach żeby tylko nie powiedzieć lub nie zrobić czegoś co ich deaktywuje by znowu zniknąć bez słowa jakbyśmy nigdy nie istnieli. Spotkania bardzo schematyczne, tylko na ich warunkach np. co dwa tygodnie, brak ciepła, bliskości nie mówiąc o intymności. Nie da się kochać i zabiegać o relacje za dwoje. Moja rada? Zadbaj o siebie i znajdź kogoś kto jest uczuciowo dostępny, nie marnuj swojego jedynego życia na kogoś kto zupełnie się tobą nie interesuje i nie ma żadnych planów co do Ciebie na przyszłość. Zycie za szybko ucieka i w końcu zostaniesz sam/sama dokładnie tak samo jak osoba unikająca. Możesz stawać na głowie i starać się pomoc. Tracisz tylko cenny czas a z osoby bezpiecznej staniesz się kłębkiem nerwów i w końcu sam/sama wylądujesz u psychologa. Czas to nasze najcenniejsze dobro, aby poznać kogoś wartościowego należy przede wszystkim powiedzieć "NIE" tym którzy go nam marnują i przestać żyć złudzeniami ze ta osoba się zmieni.
Unikający to typowy red flag.
Ale lękowo-unikający to dopiero potrafi natracić ci czasu...
Z jednej strony pragnie relacji, z drugiej strony są te dziwactwa tworzące sztuczny, schematyczny związek pełen strachu i obaw. Taka osoba nie rozmawia z tobą, tylko ty z nią, ona się nie kocha z tobą, tylko ty z nią, ona się nie przytula do ciebie, tylko ty do niej, poczujesz się gorzej, to nigdy cie nie przytuli, tylko wyczuje gorszy dzień i sama się zamknie w kokon, dobijając cie jeszcze bardziej, ona nie rozwiązuje problemów, tylko ty rozwiązujesz problemy z nią.(rozmowa o problemie oznacza i tak u takiej osoby dalsze oddalanie sie, bo są jeszcze mniej pewni i jeszcze bardziej pełni obaw i strachu przed porzuceniem).
Jedna wielka masakra ukryta pod kożuszkiem bycia spokojnym, skromnym i strachliwym. Co innego być takim jako zdrowy człowiek, który po chwili się otwiera emocjonalnie i można razem góry przenosić, a co innego jak tkwi się miesiącami w miejscu, do tego ze słabym i bardzo rzadkim seksem.
W moim przypadku kobieta nawet nie potrafiła patrzeć mi z bliska w oczy. Od razu kierowała je w dół jak jakaś psychopatka, weź tu z taką się kochaj.
Uciekać i się nie przejmować, to zepsuci ludzie, najczęściej przez rodziców, więc do nich niech mają pretensje.
Z definicji ze zdrowego w takiej relacji człowiek staje się lękowym.
Tak, powyższy opis dotyczy dokładnie stylu lękowo-unikający go. Tak się nie da żyć.... To koszmar emocjonalny. Im więcej dajemy tym bardziej jesteśmy porzucani i ignorowanii.
@@bapr3887bardzo krzywdzące i oceniające te wasze wypowiedzi , nie każdy miał tyle szczęścia , wielu zmaga się z problemami i nie wiedzą nawet jak sobie pomóc . Najłatwiej jest obsmarować kogoś i podbić swoje ego. A jeśli ktoś taki Ci nie odpowiada i nie masz zamiaru mu pomóc to poprostu odejdź a nie oblewaj błotem tych ludzi .
@@ninaborek7480 Życie jest niesprawiedliwe. Masz poważne problemy, to w swoim egoizmie nie rań chociaż innych.
Bez przesady jak jest świadomość to jest to do ogarnięcia - gorzej jak jej nie ma itd osoba nie wie co się z nią dzieje
Moim zdaniem odpuścić. Szczególnie, gdy jest się typem lękowym.
uzasadnisz?
Relacja z Unikającym mnie wykończyła. Chłopak sam mnie poderwał, a póżniej się wycofywał mimo, że wszystko było ok. Wiele rzeczy proponował, obiecywał, ale nic z jego słów się nie spełniło. Unikał spotkań, pocałunków natomiast nie stronił od flirtu. Nie potrafił odpowiedzieć na najprostsze pytania dotyczące jego prywatnego życia. Jest pracoholikiem. Nie mogłam się z nim spotkać nawet w weekend. Dwa miesiące czekałam na randkę. Złościłam się na niego, że nie proponuje spotkań, a jak ja już ja zaczęłam pisać o spotkaniu to magicznym trafem wiadomości do niego nie dochodziły. Gość zafundował mi huśtawkę emocjonalną. Kłócić też się nie potrafił tylko unikał. Później spotkałam go z inną. Udawał, że mnie nie widział / nie znał. Okazało się, że byłam jedną z jego opcji. Teraz tylko cierpię.
A mogłabyś powiedzieć z jakiego miasta jesteś? Bo Twoja opowieść brzmi baaardzo znajomo.
@Gabi-kz6pn
Bzdury już na początku! Ja mam ten styl. Jedyne co mnie spotkało to inkubator w okresie niemowlęcym. miałam cudownych rodziców i dzieciństwo!