Dopiero teraz odkryłam Twój kanał. Susan Forward w książce pod tytułem „Toksyczni rodzice” napisała, że „w rodzinach alkoholików tak dużo energii wydatkuje się na bezskuteczne próby uratowania osoby uzależnionej, że nie ma już czasu i miejsca na zaspokojenie potrzeb dzieci". I w książce też - tak naprawdę główną jej bohaterką jest Agnes Bain, matka Shuggiego. Opowieść przygnębiająca, bolesna, dotkliwa. Ale też wiedziałam od pierwszej strony, że chociaż wiele razy będę chciała ją porzucić, uciec od tych emocji, nie zrobię tego. Autorowi bowiem udało się coś niezwykłego - połączył ogromną dawkę cierpienia z równie wielką dawką miłości. Stuart nie przekroczył moich granic, to niezwykle naturalistyczna, ale też prawdziwa, wiarygodna psychologicznie książka. Moim zdaniem to nie kwestia zamykania kopalni, a na pewno nie tylko - raczej mentalności. Alkoholizm zdarza się nie tylko w biedzie.
Tak, masz rację: nie tylko w biedzie. Ale jest potężnym nieszczęściem dla członków rodziny, gdzie wszystko się miesza i zostaje zaburzone, w efekcie dzieci nie dostają tego, co im się z samego faktu urodzenia należy i w dorosłe życie wchodzą trudnym bagażem. Za tydzień z małym haczykiem ukaże się na polskim rynku kolejna książka Douglasa Stuarta. Przeczytam z chęcią, mimo tych samych zastrzeżeń co poprzednio. ;) Podobno rozgrywa się w tym samym miejscu i wśród tych samych ludzi, tylko bohater jest starszy. Podobno wiele je łączy, ale to zdecydowanie nie to samo. Bardzo jestem ciekawa własnych wrażeń i jej odbioru przez innych ludzi. Dawaj znać, gdybyś ją przeczytała. :)
![[NV#261] Halloween - iść czy nie iść? (Q&A#36)](/img/n.gif)
Dopiero teraz odkryłam Twój kanał.
Susan Forward w książce pod tytułem „Toksyczni rodzice” napisała, że „w rodzinach alkoholików tak dużo energii wydatkuje się na bezskuteczne próby uratowania osoby uzależnionej, że nie ma już czasu i miejsca na zaspokojenie potrzeb dzieci". I w książce też - tak naprawdę główną jej bohaterką jest Agnes Bain, matka Shuggiego. Opowieść przygnębiająca, bolesna, dotkliwa. Ale też wiedziałam od pierwszej strony, że chociaż wiele razy będę chciała ją porzucić, uciec od tych emocji, nie zrobię tego. Autorowi bowiem udało się coś niezwykłego - połączył ogromną dawkę cierpienia z równie wielką dawką miłości. Stuart nie przekroczył moich granic, to niezwykle naturalistyczna, ale też prawdziwa, wiarygodna psychologicznie książka. Moim zdaniem to nie kwestia zamykania kopalni, a na pewno nie tylko - raczej mentalności. Alkoholizm zdarza się nie tylko w biedzie.
Tak, masz rację: nie tylko w biedzie. Ale jest potężnym nieszczęściem dla członków rodziny, gdzie wszystko się miesza i zostaje zaburzone, w efekcie dzieci nie dostają tego, co im się z samego faktu urodzenia należy i w dorosłe życie wchodzą trudnym bagażem.
Za tydzień z małym haczykiem ukaże się na polskim rynku kolejna książka Douglasa Stuarta. Przeczytam z chęcią, mimo tych samych zastrzeżeń co poprzednio. ;) Podobno rozgrywa się w tym samym miejscu i wśród tych samych ludzi, tylko bohater jest starszy. Podobno wiele je łączy, ale to zdecydowanie nie to samo. Bardzo jestem ciekawa własnych wrażeń i jej odbioru przez innych ludzi. Dawaj znać, gdybyś ją przeczytała. :)
@@wposzukiwaniuksiazkidoskonalej Na pewno przeczytam