To straszne jak jedno wydarzenie może odmienić całe życie. Jeszcze gorsze jest poczucie, że gdyby nie ono, to byłabym "normalna" , miałabym normalne relacje z ludźmi, albo wogóle jakiekolwiek relacje 🙂
Ja szczerze juz sama nie wiem, czy mam fobię społeczną, czy jestem nieśmiała. Próbowałam sobie przez tyle lat wmówić, że po prostu taki mam styl życia, że to introwersja i że po prostu nie lubię ludzi, nie koniecznie się ich boję. Teraz zaczęłam się zastanawiać, kogo ja próbuję oszukać? Wczoraj szła grupka ludzi w moim wieku. Ani się na mnie nie patrzyli, ani nic. Ja już zaczęłam się odwracać, chować twarz w rękach, bo bałam się, że zaczną na mnie krzyczeć, popychać. Nawet nie wiem skąd u mnie te myśli.
Wszystko co zostało wypowiedziane w tym filmie pasuje do mnie w 100%. Kiedy tylko myślę o swoim zachowaniu wśród ludzi i o niezręcznych sytuacjach z tego wynikających to zalewa mnie zimny pot.
Całe gimnazjum byłam wyśmiewana przez ludzi że szkoly z powodu nadwagi....zero wsparcia w rodzicach i tak zostało do dziś, cierpię na dysmorfofobię czyli. Skrzywiony obraz własnego ciała. Tak to we mnie siedzi a mam już 24 lata i nadal jest ciężko...
Jako dziecko zwymiotowałam w szkole na lekcji, nie pamiętam ile dokładnie wtedy mogłam mieć lat z jakieś 7. Nie pomyslałabym nawet, że taka sytuacja ma u mnie takie skutki. Ale faktycznie od tamtej pory stopniowo rozwijała się u mnie fobia społeczna. 🤔
Na 95% mam fobię społeczną :) Nie mam rodzeństwa i w szkole podstawowej byłam wyśmiewana i odrzucona. Potem w liceum udało mi się na jakiś czas znaleźć w grupie przyjaciół i odkryłam że jeśli napiję się alkoholu, przestaję przejmować się sobą i czerpię przyjemność z rozmowy z innymi, chociaż nie było wielu takich sytuacji, nie zamierzam stosować tego jako lekarstwa. Nie boję się rozmawiać z pojedynczym człowiekiem, chyba że go nie znam a chcę poznać, albo jestem w grupie. Ludzie mówią mi że się czerwienię, zaczynam mówić za głośno, a najczęściej nic nie mówię. I jak to słyszę to się chcę zapaść pod ziemię. Jak spędzam jakiś czas bez ludzi to robię wszystko żeby się z nikim nie spotkać, cieszę się jeśli nikt tego nie oczekuje. Wiem, że pomaga mi jeśli już zacznę się spotykać z ludźmi, ale najgorsza jest przerwa. To takie nielogiczne uczucie silnego dyskomfortu. Czuję że jestem źle ubrana, źle wyglądam, źle mówię. Mam bardzo niską samoocenę ogólnie, ale mam nadzieję że na studiach psychologii poznam ludzi z którymi będę mogła o tym porozmawiać.
Specjalnie spóźniałem się na lekcje, żeby tylko nie musieć przechodzić zatłoczonym korytarzem. Opuszczałem lekcje na których było duże prawdopodobieństwo, że mogę zostać wywołany do tablicy. Na studiach to samo..... O ile wykłady były bezpieczne , to już ćwiczenia nie, bo jakiż to był wstyd nie potrafić przeczytać na głos fragmentu z podręcznika gdy brakło tchu i coś uciskało klatkę piersiową. Od 10 lat jadę na ssri i benzo ale te leki sprawiły, że stałem się aż nadto śmiały i agresywny wobec innych, trochę jakbym chciał się zemścić na wszystkich za tamten lęk.
Aktualnie psychiczny problem to maseczki."Osoby, które boją się interakcji z innymi, zakładają często maski, aby ukryć domniemane własne niedoskonałości. Dlatego mogą je zakładać - nawet, gdy nie ma takiej potrzeby. „Z powodu możliwości ukrywania się, jaką dają maski, niektórym ludziom może być z nich trudno zrezygnować, nawet gdy nie są już wymagane”. Tego tematu nikt nie porusza.
Ja zauważyłam u mnie taki paradoks, że gdy jestem za granicą (generalnie im dalej miejsca zamieszkania, tym lepiej) to mam mniej nasiloną fobię oraz to że łatwiej mi rozmawiać z innymi w obcym języku niż w swoim, co jest dla mnie totalnie nie logiczne. :D
Ja szczerze juz sama nie wiem, czy mam fobię społeczną, czy jestem nieśmiała. Próbowałam sobie przez tyle lat wmówić, że po prostu taki mam styl życia, że to introwersja i że po prostu nie lubię ludzi, nie koniecznie się ich boję. Teraz zaczęłam się zastanawiać, kogo ja próbuję oszukać? Wczoraj szła grupka ludzi w moim wieku. Ani się na mnie nie patrzyli, ani nic. Ja już zaczęłam się odwracać, chować twarz w rękach, bo bałam się, że zaczną na mnie krzyczeć, popychać. Nawet nie wiem skąd u mnie te myśli. Co ciekawe boję się nawet bardzo małych dzieci, przedszkolaków. Naprawdę nie wiem, skąd u mnie to się wzięło.
Ja cierpię od kilku lat na to . Odbiera mi to radość życia. Najgorsze są rozmowy z obcymi ludźmi i to czerwienienie się. Dla mnie problemem nawet jest przejście na pasach jak stoją samochody . Tego chyba nie da się wyleczyć. Każdy dzień to walka. Ostatnio dostałam awans w pracy i niestety dzięki fobii zrezygnowałam z tego
Zawsze jak samochód zatrzymuje się żeby przepuścić mnie na pasach zaczynam wnikliwie obserwować każdy swój krok na przejściu dla pieszych. Jak idę chodnikiem wybieram prawą stronę drogi ponieważ idąc chodnikiem z lewej strony ludzie jadący w samochodach z na przeciwka patrzą się na mnie.
@@mariondore3937 Leczę się już chyba 6 lat chodząc do różnych psychologów i nie widzę efektów. Postanowiłem że pójdę na oddział dzienny, mimo że miejsca publiczne jak szkoła wywołują u mnie sraczkę, spróbuję bo już nie wiem co robić.
Duży wpływ ma też wychowanie przez narcystycznego rodzica. On ciągle zawstydza, często publicznie, hamuje przeżywanie przez nas emocje, pokazuje nam, że nie liczy się z nami i spycha nas jako dzieci na drugi plan, wysysając z nas energię. Wiecznie uciszają dziecko, pokazując, że ich zdanie się nie liczy, nie mówiąc o wyśmiewaniu i krytykowaniu. I po 18 latach życia z takim rodzicem cyk fobia gotowa.
@@Psychologiawkadrze na szczęście moja fobia jakby lekko przechodzi. Szkoda, że każdy człowiek może być rodzicem, gdy skrajnie się do tego nie nadaje. 💔
2:15 pov: nie unikasz chodzenia do szkoly bo boosz sie co o tym nauczyciele i twoi rowiesnicy pomysla 💀 Z prezentacjami to samo, na jednej nie moglam zdania ulozyc i sie okropnie stresowalam, na inna na poczatku nie przyszlam, ale ostatecznie musialam zaprezentowac ale nie mam fobii spolecznej
Jak najbardziej może to być ze sobą związane. Trzeba jednak odróżnić introwertyzm jako pewną cechę osobowości, a lęk społeczny, który nas mocno ogranicza. Często trudno jest to rozgraniczyć, i te dwie kwestie na siebie nachodzą...
Mimo znakomitego wykształcenia zdobytego po obu stronach Odry nie mam NIKIGUSIEŃKO. Nie mam nawet komu powiedzieć "dzień dobry". Gdybym umarł, nikt by tego nie zauważył. Przez życie przeszedłem z piętnem geniusza i outsidera. W wieku 26 lat zdobyłem prawie wszystko, co było do zdobycia, lecz nigdy nie miałem człowieka na stałe. Ludzie zawsze byli dla mnie dobrem najbardziej deficytowym. Ci, którzy przysięgali mi miłość/przyjaźń do grobowej deski, odeszli z własnej woli lub zabrała ich śmierć. Nawet gdybym nie był fobikiem społecznym, nie miałbym pewnie nikogo, bo nie znoszę intelektualnej miernoty ani emocjonalnej płycizny, o braku kręgosłupa moralnego nie wspominając. Kocham rozmowy face to face, bo w nich się dialoguje, a w grupie się gada lub błaznuje. Nie dość, że jestem fobikiem, to jeszcze jedynakiem bez żadnej rodziny. Na to nakłada się mój fatalny znak zodiaku i dzieciństwo, które było pasmem udręk. Człowiek, który mnie oswoi, może liczyć na moją psią wierność. Jeden fobik skazany jest na wegetację i zagładę, lecz jeśli połączą siły, mogą razem zdobyć świat. Ja mam tak, że w samotności boję się nawet oddychać, a gdy mam u boku oddanego człowieka, mogę przenosić góry. Sekret szczęścia to mieć choć jedną osobę, w sercu której zajmuje się niepodzielnie pierwsze miejsce. Jeśli czujesz, że jestem osobą, z którą może Cię łączyć duchowe pokrewieństwo, napisz i daj nam szansę. Kocham dialogować. Rozmowa bez tabu, tajemnic i masek to jedna z najpiękniejszych rzeczy, jakie można podarować drugiemu człowiekowi. Jej cel zdefiniowałbym jako wytrwałe budowanie pomostu między dwoma ludzkimi kosmosami. Na mojej małej planetce jest tylko jedno wolne miejsce. Może być Twoje, jeżeli potrzebujesz do szczęścia człowieka niczyjego, by móc go uczynić swoim.
Mmm... Przyjaciółka najpierw wymagała ode mnie stałej dostępności, a gdy nie odbierałam mówiła że jestem beznadziejna i że nie wie, czy jest sens się ze mną zadawać. Potem owinęła mnie sobie wokół palca a ja byłam w nią zapatrzona. Następnie znalazła nam drugą naiwniarę z którą szybko polubiła się bardziej i byłam tą słynną ,,trzecią”. Gdy znudziła się mną do reszty, zaczęła mnie zlewać i sypać podłymi tekstami, a potem zabrała mi wszystkie moje przyjaciółki. (Oprócz jednej, ona okazała się lojalna.) Przez tą całą sytuację musiałam zmienić szkołę, ponieważ miewałam ciągłe ataki paniki/histerii i nie mogłam normalnie funkcjonować. Teraz panicznie boję się wyrazić swoją opinię, unikam wszelakich kontaktów społecznych i boję się dotknąć do telefonu, żeby tylko nie zobaczyć że ktoś do mnie dzwonił (a to tylko kilka.) I pyk cyk - w taki oto prosty sposób prawdopodobnie nabawiłam się fobii społecznej :) Dzięki, była przyjaciółko. Zawsze wiedziałam że można na Ciebie liczyć;)
Ja mam tak ze boje sie przemawiać publicznie i boje sie opini innych na moj temat ale lubię bardzo rozmawiać z innymi ludźmi i sie spotykać i nwm czy mam ta fobie czy nie
Mam fobię społeczna która mam najprawdopodobniej od najmłodszych lat szkoły. Mając 30 lat dalej nie potrafię wyjść do ludzi, czy spotkać się z kobietą i mam depresję. Czy Psychoterapia jest odpowiednia metoda leczenia i czy może to jakoś pomóc ? Cóż czuję się inny, gorszy bo wiadomo nie potrafię funkcjonować normalnie jak zdrowi ludzie. Czasami zastanawiam się dlaczego to mnie się przytrafiło, mói bracia są zdrowi a najgorsze jest to że ludzie kompletnie nie rozumieją co to jest i mówią że coś sobie wmówiłem. U mnie rodzice akurat rozumieją ale mówią że robi co chcesz gdy pytam czy iść do Psychologa ale sam się boję pójść :D
Ja posiadam fobie społeczną od 5 lat nie rozmawiam nawet z rodzicami może raz lub dwa razy się do nich odezwę nie oraz lubię się od izolować od ludzi np w pokoju siedzę sam przez cały dzień mam tylko jednego kolege któremu ifam
Poszła bym do lekarza z ty ale boję się rodzicom powiedzieć bo boję się że mnie wyśmieją ale wiem że tego nie zrobią ale jednak podświadomość mówi nie 😔
Czy fobia społeczna może prowadzić do agresji? Chodzi mi o sytuacje w której osoba z fobią społeczną trafia do pracy w sklepie, czy wrogość i agresja może się pojawić w formie ,,systemu obronnego,, ?
a wlasnie ja zawsze mialem odwrotnie bylem dusza towarzystwa a teraz nagle czuje dyskonford w towarzystwie czuje jakis lek czy strach sam nie wiem od czego mi sie tak zrobilo dobrze ze jeszcze do roboty chodze ;/
Wszystko zależy od tego co jest powodem niewychodzenia do sklepu. Zachęcam do skorzystania z pomocy psychiatry, psychoterapeuty lub psychologa, który będzie w stanie pomóc w tej trudnej sytuacji
Raczej nie szedłby w myślenie czy to już fobia społeczna, czy jeszcze nie. Powiedziałbym, że to jest po prostu jakaś trudność. Jeśli sprawia istotny problem to warto ją rozwiązać i skorzystać z pomocy :)
Słyszałeś o terapii Dr. Thomas A. Richards - Overcoming Social Anxiety? Jest to program, który trwa 20 tygodni. Można znaleźć w Internecie. Masz moze jakąś opinie na ten temat?
Żadne leki, żadna terapia, tylko Medytacja jest drogą do uzyskania spokoju wewnętrznego i sposobem na dotarcia do lęków i ich rozwiązania. Wiem z doświadczenia.
Mam fobie przed zajściem w ciążę,dzis miałam sytuacje ze przetarłam deske sedesową a potem zakładałam tampon i nie umyłam rąk i czy moge byc w ciąży? czy to realne?
Jak chcesz leczyć to nie wmawiaj komuś kto wie że nie jest chory że jest. To co ty myślisz na temat człowieka to Twója opinia. Twój uśmiech nie świadczy że jesteś pozytywny tylko sztuczny...... Idąc Twoim tokiem myslenia
To straszne jak jedno wydarzenie może odmienić całe życie. Jeszcze gorsze jest poczucie, że gdyby nie ono, to byłabym "normalna" , miałabym normalne relacje z ludźmi, albo wogóle jakiekolwiek relacje 🙂
Jak teraz wygląda sytuacja? Pytam z ciekawości
@@Noname55625A powiem Ci że małymi kroczkami i jakoś idzie. Chociaż nadal nie jestem duszą towarzystwa i ciężko zbudować z kimś głębszą relację.
@@Lolek404 Dzięki za odpowiedź
Boże tak
Ej dobra, jak tam ludzie, lepiej ?
Sam cierpie na fobie, jestem dzikusem nioswojonym społecznie i chowam sie przed sąsiadami. Speszeniec i skrępowaniec.
XD
XD ok
Mam to samo
Ja szczerze juz sama nie wiem, czy mam fobię społeczną, czy jestem nieśmiała. Próbowałam sobie przez tyle lat wmówić, że po prostu taki mam styl życia, że to introwersja i że po prostu nie lubię ludzi, nie koniecznie się ich boję. Teraz zaczęłam się zastanawiać, kogo ja próbuję oszukać?
Wczoraj szła grupka ludzi w moim wieku. Ani się na mnie nie patrzyli, ani nic. Ja już zaczęłam się odwracać, chować twarz w rękach, bo bałam się, że zaczną na mnie krzyczeć, popychać. Nawet nie wiem skąd u mnie te myśli.
Wszystko co zostało wypowiedziane w tym filmie pasuje do mnie w 100%. Kiedy tylko myślę o swoim zachowaniu wśród ludzi i o niezręcznych sytuacjach z tego wynikających to zalewa mnie zimny pot.
Oj mam to. Wynika to z prześladowania w szkole i braku realnego wsparcia w rodzicach
Moja rzuca wszystkim rzeczami a mój ojciec ciągle piję i mnie wyzywa i poniża
@@Petysia oj to przykro słyszeć :(
+1😞
Dlaczego tak jest na tym świecie :(((
Całe gimnazjum byłam wyśmiewana przez ludzi że szkoly z powodu nadwagi....zero wsparcia w rodzicach i tak zostało do dziś, cierpię na dysmorfofobię czyli. Skrzywiony obraz własnego ciała. Tak to we mnie siedzi a mam już 24 lata i nadal jest ciężko...
Ja się nie boję skorzystać z terapi ale boję się powiedzieć o tym rodzicom.
rel
Też
a boisz się gdy siedzisz w pokoju z innymi ludźmi na grupie?
Serce mi wali jak myślę o poznaniu innych ludzi. Ręce mi się trzęsą. Nie potrafię patrzeć ludziom w oczy. To wszystko sprawia że ciężko mi w pracy
Jako dziecko zwymiotowałam w szkole na lekcji, nie pamiętam ile dokładnie wtedy mogłam mieć lat z jakieś 7. Nie pomyslałabym nawet, że taka sytuacja ma u mnie takie skutki. Ale faktycznie od tamtej pory stopniowo rozwijała się u mnie fobia społeczna. 🤔
Przykro mi, że Cię to spotkało. Jak zareagował nauczyciel?
Na 95% mam fobię społeczną :) Nie mam rodzeństwa i w szkole podstawowej byłam wyśmiewana i odrzucona. Potem w liceum udało mi się na jakiś czas znaleźć w grupie przyjaciół i odkryłam że jeśli napiję się alkoholu, przestaję przejmować się sobą i czerpię przyjemność z rozmowy z innymi, chociaż nie było wielu takich sytuacji, nie zamierzam stosować tego jako lekarstwa. Nie boję się rozmawiać z pojedynczym człowiekiem, chyba że go nie znam a chcę poznać, albo jestem w grupie. Ludzie mówią mi że się czerwienię, zaczynam mówić za głośno, a najczęściej nic nie mówię. I jak to słyszę to się chcę zapaść pod ziemię. Jak spędzam jakiś czas bez ludzi to robię wszystko żeby się z nikim nie spotkać, cieszę się jeśli nikt tego nie oczekuje. Wiem, że pomaga mi jeśli już zacznę się spotykać z ludźmi, ale najgorsza jest przerwa. To takie nielogiczne uczucie silnego dyskomfortu. Czuję że jestem źle ubrana, źle wyglądam, źle mówię. Mam bardzo niską samoocenę ogólnie, ale mam nadzieję że na studiach psychologii poznam ludzi z którymi będę mogła o tym porozmawiać.
Powodzenia w pracy nad swoim lękiem :)
ja przez fobię społeczną nie dałem rady skończyć studiów
@@lord-mj1xo Ja nie dałem rady skończyć szkoły średniej. Skończyłem ją indywidualnie.
@@Piczu223 ja się męczyłem jak jasna cholera
@@lord-mj1xo Wiem, niestety coś o tym wiem.
Specjalnie spóźniałem się na lekcje, żeby tylko nie musieć przechodzić zatłoczonym korytarzem. Opuszczałem lekcje na których było duże prawdopodobieństwo, że mogę zostać wywołany do tablicy. Na studiach to samo..... O ile wykłady były bezpieczne , to już ćwiczenia nie, bo jakiż to był wstyd nie potrafić przeczytać na głos fragmentu z podręcznika gdy brakło tchu i coś uciskało klatkę piersiową. Od 10 lat jadę na ssri i benzo ale te leki sprawiły, że stałem się aż nadto śmiały i agresywny wobec innych, trochę jakbym chciał się zemścić na wszystkich za tamten lęk.
Masz szczęście że leki na ciebie działają, bo na mnie w ogóle.
Aktualnie psychiczny problem to maseczki."Osoby, które boją się interakcji z innymi, zakładają często maski, aby ukryć domniemane własne niedoskonałości. Dlatego mogą je zakładać - nawet, gdy nie ma takiej potrzeby. „Z powodu możliwości ukrywania się, jaką dają maski, niektórym ludziom może być z nich trudno zrezygnować, nawet gdy nie są już wymagane”. Tego tematu nikt nie porusza.
większość z was, duża nosi maski i to nie te "covidowe", byle tylko nie być sobą i dlatego jest jak widać...
Ja tek robie wcześniej piłem alkohol żeby cokolwiek załatwić.
Ja zauważyłam u mnie taki paradoks, że gdy jestem za granicą (generalnie im dalej miejsca zamieszkania, tym lepiej) to mam mniej nasiloną fobię oraz to że łatwiej mi rozmawiać z innymi w obcym języku niż w swoim, co jest dla mnie totalnie nie logiczne. :D
Ja mam tak samo. Incognito czuję się najlepiej.
Bo wlasnie wtedy taka osoba czuje sie komfortowo,bo nie martwi sie jak bedzie postrzegana,nie ma tak duzej presji.
Ja szczerze juz sama nie wiem, czy mam fobię społeczną, czy jestem nieśmiała. Próbowałam sobie przez tyle lat wmówić, że po prostu taki mam styl życia, że to introwersja i że po prostu nie lubię ludzi, nie koniecznie się ich boję. Teraz zaczęłam się zastanawiać, kogo ja próbuję oszukać?
Wczoraj szła grupka ludzi w moim wieku. Ani się na mnie nie patrzyli, ani nic. Ja już zaczęłam się odwracać, chować twarz w rękach, bo bałam się, że zaczną na mnie krzyczeć, popychać. Nawet nie wiem skąd u mnie te myśli. Co ciekawe boję się nawet bardzo małych dzieci, przedszkolaków. Naprawdę nie wiem, skąd u mnie to się wzięło.
Najgorsze jest to, że nie ma żadnej nadziei.
Dziękuje za ten filmik bo pisze książkę o problemach psychicznych i taka wiedza była mi bardzo potrzebna
Ja cierpię od kilku lat na to .
Odbiera mi to radość życia.
Najgorsze są rozmowy z obcymi ludźmi i to czerwienienie się. Dla mnie problemem nawet jest przejście na pasach jak stoją samochody .
Tego chyba nie da się wyleczyć.
Każdy dzień to walka.
Ostatnio dostałam awans w pracy i niestety dzięki fobii zrezygnowałam z tego
Zawsze jak samochód zatrzymuje się żeby przepuścić mnie na pasach zaczynam wnikliwie obserwować każdy swój krok na przejściu dla pieszych. Jak idę chodnikiem wybieram prawą stronę drogi ponieważ idąc chodnikiem z lewej strony ludzie jadący w samochodach z na przeciwka patrzą się na mnie.
@@mariondore3937 Leczę się już chyba 6 lat chodząc do różnych psychologów i nie widzę efektów. Postanowiłem że pójdę na oddział dzienny, mimo że miejsca publiczne jak szkoła wywołują u mnie sraczkę, spróbuję bo już nie wiem co robić.
@@mariondore3937 Wzajemnie. Mam nadzieję że uda nam się z tego wyjść.
@@Piczu223 mam również taką nadzieję.
@@mariondore3937 Jeśli się nie uda napisz wymyślimy coś innego
Duży wpływ ma też wychowanie przez narcystycznego rodzica. On ciągle zawstydza, często publicznie, hamuje przeżywanie przez nas emocje, pokazuje nam, że nie liczy się z nami i spycha nas jako dzieci na drugi plan, wysysając z nas energię. Wiecznie uciszają dziecko, pokazując, że ich zdanie się nie liczy, nie mówiąc o wyśmiewaniu i krytykowaniu. I po 18 latach życia z takim rodzicem cyk fobia gotowa.
Oczywiście wychowanie przez rodzica ze swoimi problemami zawsze ma wpływ na rozwijanie się naszych problemów
@@Psychologiawkadrze na szczęście moja fobia jakby lekko przechodzi.
Szkoda, że każdy człowiek może być rodzicem, gdy skrajnie się do tego nie nadaje. 💔
2:15 pov: nie unikasz chodzenia do szkoly bo boosz sie co o tym nauczyciele i twoi rowiesnicy pomysla 💀
Z prezentacjami to samo, na jednej nie moglam zdania ulozyc i sie okropnie stresowalam, na inna na poczatku nie przyszlam, ale ostatecznie musialam zaprezentowac
ale nie mam fobii spolecznej
Ja niewiem bo mam te obiawy i mam także tak zwane tiki nerwowe różne ale jestem też introwertykiem i sama nie wiem już.
Jak najbardziej może to być ze sobą związane. Trzeba jednak odróżnić introwertyzm jako pewną cechę osobowości, a lęk społeczny, który nas mocno ogranicza. Często trudno jest to rozgraniczyć, i te dwie kwestie na siebie nachodzą...
Mimo znakomitego wykształcenia zdobytego po obu stronach Odry nie mam NIKIGUSIEŃKO. Nie mam nawet komu powiedzieć "dzień dobry". Gdybym umarł, nikt by tego nie zauważył. Przez życie przeszedłem z piętnem geniusza i outsidera. W wieku 26 lat zdobyłem prawie wszystko, co było do zdobycia, lecz nigdy nie miałem człowieka na stałe. Ludzie zawsze byli dla mnie dobrem najbardziej deficytowym. Ci, którzy przysięgali mi miłość/przyjaźń do grobowej deski, odeszli z własnej woli lub zabrała ich śmierć. Nawet gdybym nie był fobikiem społecznym, nie miałbym pewnie nikogo, bo nie znoszę intelektualnej miernoty ani emocjonalnej płycizny, o braku kręgosłupa moralnego nie wspominając. Kocham rozmowy face to face, bo w nich się dialoguje, a w grupie się gada lub błaznuje. Nie dość, że jestem fobikiem, to jeszcze jedynakiem bez żadnej rodziny. Na to nakłada się mój fatalny znak zodiaku i dzieciństwo, które było pasmem udręk. Człowiek, który mnie oswoi, może liczyć na moją psią wierność. Jeden fobik skazany jest na wegetację i zagładę, lecz jeśli połączą siły, mogą razem zdobyć świat. Ja mam tak, że w samotności boję się nawet oddychać, a gdy mam u boku oddanego człowieka, mogę przenosić góry. Sekret szczęścia to mieć choć jedną osobę, w sercu której zajmuje się niepodzielnie pierwsze miejsce. Jeśli czujesz, że jestem osobą, z którą może Cię łączyć duchowe pokrewieństwo, napisz i daj nam szansę. Kocham dialogować. Rozmowa bez tabu, tajemnic i masek to jedna z najpiękniejszych rzeczy, jakie można podarować drugiemu człowiekowi. Jej cel zdefiniowałbym jako wytrwałe budowanie pomostu między dwoma ludzkimi kosmosami. Na mojej małej planetce jest tylko jedno wolne miejsce. Może być Twoje, jeżeli potrzebujesz do szczęścia człowieka niczyjego, by móc go uczynić swoim.
Ja już też zaczynam mieć fobie społeczna. Jak już się skończy covid i wyjdę z piwnicy to dopiero doznam szoku😉.
Mmm... Przyjaciółka najpierw wymagała ode mnie stałej dostępności, a gdy nie odbierałam mówiła że jestem beznadziejna i że nie wie, czy jest sens się ze mną zadawać. Potem owinęła mnie sobie wokół palca a ja byłam w nią zapatrzona. Następnie znalazła nam drugą naiwniarę z którą szybko polubiła się bardziej i byłam tą słynną ,,trzecią”. Gdy znudziła się mną do reszty, zaczęła mnie zlewać i sypać podłymi tekstami, a potem zabrała mi wszystkie moje przyjaciółki. (Oprócz jednej, ona okazała się lojalna.) Przez tą całą sytuację musiałam zmienić szkołę, ponieważ miewałam ciągłe ataki paniki/histerii i nie mogłam normalnie funkcjonować. Teraz panicznie boję się wyrazić swoją opinię, unikam wszelakich kontaktów społecznych i boję się dotknąć do telefonu, żeby tylko nie zobaczyć że ktoś do mnie dzwonił (a to tylko kilka.) I pyk cyk - w taki oto prosty sposób prawdopodobnie nabawiłam się fobii społecznej :) Dzięki, była przyjaciółko. Zawsze wiedziałam że można na Ciebie liczyć;)
Ja mam tak ze boje sie przemawiać publicznie i boje sie opini innych na moj temat ale lubię bardzo rozmawiać z innymi ludźmi i sie spotykać i nwm czy mam ta fobie czy nie
Mam fobię społeczna która mam najprawdopodobniej od najmłodszych lat szkoły.
Mając 30 lat dalej nie potrafię wyjść do ludzi, czy spotkać się z kobietą i mam depresję.
Czy Psychoterapia jest odpowiednia metoda leczenia i czy może to jakoś pomóc ?
Cóż czuję się inny, gorszy bo wiadomo nie potrafię funkcjonować normalnie jak zdrowi ludzie.
Czasami zastanawiam się dlaczego to mnie się przytrafiło, mói bracia są zdrowi a najgorsze jest to że ludzie kompletnie nie rozumieją co to jest i mówią że coś sobie wmówiłem.
U mnie rodzice akurat rozumieją ale mówią że robi co chcesz gdy pytam czy iść do Psychologa ale sam się boję pójść :D
Fobia społeczna wytwarza się w dzieciństwie i tylko w tym okresie,wina rodziców.
Ja posiadam fobie społeczną od 5 lat nie rozmawiam nawet z rodzicami może raz lub dwa razy się do nich odezwę nie oraz lubię się od izolować od ludzi np w pokoju siedzę sam przez cały dzień mam tylko jednego kolege któremu ifam
Ja mam braci, znajomych niestety żadnych nie mam, ale zawsze to coś
Mam tak samo, zdrowi tego nie rozumieją...
Czy bycie obgadywanym w szkole i mocno tego przezywanie jako mala dziewczynka, moglo miec jakis wplyw na lęk?
Oczywiście , że tak
Poszła bym do lekarza z ty ale boję się rodzicom powiedzieć bo boję się że mnie wyśmieją ale wiem że tego nie zrobią ale jednak podświadomość mówi nie 😔
tez tak mialam dopiero niedawno powiedziałam i bede sie leczyc
Czy fobia społeczna może prowadzić do agresji? Chodzi mi o sytuacje w której osoba z fobią społeczną trafia do pracy w sklepie, czy wrogość i agresja może się pojawić w formie ,,systemu obronnego,, ?
tak
a wlasnie ja zawsze mialem odwrotnie bylem dusza towarzystwa a teraz nagle czuje dyskonford w towarzystwie czuje jakis lek czy strach sam nie wiem od czego mi sie tak zrobilo dobrze ze jeszcze do roboty chodze ;/
Witam, trochę głupio mi o tym pisać, ponieważ jest to coś wstydliwego.... ALE nie byłem w sklepie od 2 lat co robić? POMOCY!!!
Wszystko zależy od tego co jest powodem niewychodzenia do sklepu. Zachęcam do skorzystania z pomocy psychiatry, psychoterapeuty lub psychologa, który będzie w stanie pomóc w tej trudnej sytuacji
Komentarz dla statystyk
a lęk przed tym, że ktoś do mnie coś powie bądź wyśmieje, przez co nie mogę być w pełni sobą to fobia społeczna ?
Raczej nie szedłby w myślenie czy to już fobia społeczna, czy jeszcze nie. Powiedziałbym, że to jest po prostu jakaś trudność. Jeśli sprawia istotny problem to warto ją rozwiązać i skorzystać z pomocy :)
A jak psychiatra mówi, że nie ma pan fobii społecznej, bo gdybyś miał to bał byś się do niego przyjść.
Hehe :D
To znaczy że psychiatra jest idiotą. Trzeba zmienić 😛
Słyszałeś o terapii Dr. Thomas A. Richards - Overcoming Social Anxiety? Jest to program, który trwa 20 tygodni. Można znaleźć w Internecie. Masz moze jakąś opinie na ten temat?
Nie, niestety nie znam tego programu :) ale 20 tygodni to kojarzy mi się jak zwykły program terapii poznawczo-behawioralnej ;) on też trwa 20 tygodni.
I to pomaga?To samo stosuja psycholodzy?
Teraz 90% komentujących stwierdza u siebie fobie społeczna bez diagnozy psychiatry
Być może, aczkolwiek łatwo ją poznać, ja mam akurat stwierdzoną przez psychologa 👌
od czego zaczac terapie??
To znaczy? :) Według mnie najlepiej od znalezienia terapeuty.
Wydaje mi się że mam właśnie taką fobie społeczną. Na szczęście idę do psychoterapeuty z tym bo już mam tego dość
ja tak samo…
I co pomógł?
Codzienność autystykow...
Żadne leki, żadna terapia, tylko Medytacja jest drogą do uzyskania spokoju wewnętrznego i sposobem na dotarcia do lęków i ich rozwiązania. Wiem z doświadczenia.
dobrze ze akurat ci pomoglo ale nie jest to jednoznaczne ze jest to jedyne dzialajace na wszystkich wyjscie
Mam fobie przed zajściem w ciążę,dzis miałam sytuacje ze przetarłam deske sedesową a potem zakładałam tampon i nie umyłam rąk i czy moge byc w ciąży? czy to realne?
Z kim? Z kiblem?
wez sie spakuj co ty pierdolisz mam takia fobie od 10 lat masz racje ze nie lubie kontaktowac sie z kazdym ale reszta to bzdura
Nie ma czegoś takiego. Jest indywidualizm człowieka jego własny świat pośród innych. Przestańcie wciskać ludziom choroby!
Jak chcesz leczyć to nie wmawiaj komuś kto wie że nie jest chory że jest. To co ty myślisz na temat człowieka to Twója opinia. Twój uśmiech nie świadczy że jesteś pozytywny tylko sztuczny...... Idąc Twoim tokiem myslenia