2 yıldır anksiyetem var tam gecti artık uyuyabiliyorum insanlarla konusabiliyorum derken yeniden cıkıyor. tüm gece yatagımda korkudan ağladığımı bilirim sebebini bile hatırlamadan. o karanlık gecelerin hicbir zaman sabahı gelmedi sürekli yatagımda agladım öleceğimi düsündüm sesimi bile cıkaramadım bazen aglamıyorum sadece uzanıyorum ve bu kadar ne düsündügümü bilmiyorum sadece kafamda sürekli bi agırlık var ve ben hep yorgunum. tüm bu seylerin sonunda mental yorgunluktan cok fiziksel yorgunluk cekiyorum sürekli mide agrısı kendimi kastıgım icin cene agrısı hepsi hepsi.. bu sey yüzünden arkadaslarımı kaybettim. hicbiri beni anlamak istemedi. neden yatakta öylesine uzandığımı gün boyu hic konusmadan durdugumu kimse sormadı. neden bulusmaları hep erteledigimi günü geldiğinde de neden gitmediğimi kimse sormadı. sadece yargıladılar. zaten bir süre sonra cagrılmamaya baslandım. onlara göre sadece ilgi cekmek istiyordum sadece rol yapıyordum. keske kafamdaki sesleri duyabilselerdi. onlara bulusmaya gelmeyecegim dedigimde aslında agladıgımı bilirlerdi. suan dustan cıktım. dus bile almadım sadece suyun altında bekledim, ağladım, oturdum, düsündüm ve suan cıktım banyo zemininde bunları yazıyorum. dısarı cıktıgımda ailem de ne oldugunu anlamayacak. cok yalnız hissediyorum. sanki tüm bu korkunun endisenin sebebi benmisim gibi bilmiyorum daha fazla yazmak istemiyorum. bu yorumu okuyan ve benimle aynı seyleri hisseden bir kisiyle karsılastıysam suan, bil ki ben de seni anlıyorum umarım atlatırız
Ben atlatanım. Merak etme sadece kendini bu hastalık için kasıyosan iyi olmak içinde kas kendini. Birde benim panik atağım var yani düşün. Anksiyete ve panik atak bir gün boyunca sürekli. Psikoloğa git ben gittim. Ne kadar iyi geldi bilmiyorum. Belki parasız olduğu içindir. Her gün kendini odaklana bileceğin bişey yap. Resim, şarkı, dans, dışarıya çıkıp okuma vs. Mesela o hastalıkların daha olduğunu fark etmediğin o tarz şeyler yaşamadığın en yakın zamanı hatırla. O zaman hissettiklerini hatırla. O an zorda olsa gülümse. Kendi kendine konuş. Bunu bende atlattım kolay olmadığını zaten bunu yaşayanlar bilir. Dediğimi yap kendini bunlara zorla zorla güzellik olmaz ama bu hastslığı atlatmada yarıyor. Sabırlı ol.
Seni anlıyorum bu durumda yapılabilecek en iyi şey anksiyetesi olan biriyle arkadaş olmak bence sende öle yap iyi gelir diye düşünüyorum ben hala arıyorum
Belirsiz zamanlarda nefesim kesiliyor ve titriyorum ama bunu kimse anlamıyor beni bu yüzden dışlıyorlar insanlar anlamıyor şuan bu videoyu izleyen tüm panik atağı olan insanlar biz farklıyız
Snaa yalvarıyorum bir psikolğa git. Daha da şiddetlenmeden git. Ben 4 yıl mal gibi bekledim anlamalarını. Kimsenin anlamasını bekleme. Sadece buna ihtiyacım var de ve bir psikolğa git. Lütfen bekleme lütfen
başkası sizi anlamıyor. En yakınınız olan Anne ve babanız bile. Yaşadıklarına bakıp sen çok tembelsin diyorlar. Abartıyorsun diyorlar. Benim ne yaşadığımı ben bilirim. İçimde kopan o fırtınaları, yanan yangınları. Bazıları ise anlamıyor sizi. Anlıyormuş gibi kafasını sallıyor. Öylesine sizi dinliyor yani. Sizi anlamayan kişiye defalarca anlatmanın anlamı yok. Ben çok anlattım kendimi insanlara. Kendimi anlasam anlasam ben anlarım. Siz kendi elinizden kendiniz tutun. En sağlam dayanağınız kendiniz olsun. Geçecek inşallah. Hayatınızda önemli sizleri güzel kapılara götürecek dönüm noktalarınız olur umarım.
kafamı okudun anlatmaya çalışıyorsun başka şeye yorumluyolar artık okadar çok anlattımki bu bende olan olayları nerdeyse kendime inanmıyacaktım artık yada çok yakınana anlatıyorsun detayla he tamam anladım diyor 1 hafta sonra yine aynı 6 7 sene oldu artık sadece susuyorum çok doktor denedim ama pek başarılı olamadım boşa anlatmaya çalışmayın yani kimseye sessizlik bazen en iyi silahtır
Maalesef yaşamayan kimse seni anlamayacak. Anlıyoruz derler ama anlayamazlar. Bende anksiyetesi olanları anlamıyorum mesela. Anoreksiyayım bu arada ve naparsın ki beni de kimse anlamıyo ;))
İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa dayanışma içinde olabiliriz beraber hareket edebiliriz tek başına yapamadığımız durumları birlikte deneyebiliriz
Bütün gün yataktan çıkmasam bile bir türlü geçmeyen yorgunluk,takıntı, düşünce hayatımı mahvetti. En ufak olaylara kaygıyla yaklaşmaktan yoruldum artık 11 yıldır anksiyete ile mücadele ediyorum ama artık yoruldum:( En çok üzen olaysa çevremin ve aile büyüklerimin abarttığımı düşünmesi umarım bir gün bu illetten kurtulmak dileği ile
8. sinifta bunu yendigimi saniyordum o zamanlar daha kotuydum sanirim baskalarinin yaninda yemek yemekten rahatsiz oluyordum maskenin altindan yemeye basladim daha sonra hic yememeye, nefes alirken surekli kontrol ederdim fazla ses cikarmamak icin minik minik nefes aliyordum ve bu da beni cok zorluyordu bazen asonsordeyken yanima baskalari geldiginde 0a inene kadar nefesimi tutardim, disari cikmaktan da nefret ediyordum bakkala bile gidemiyordum, o zamanlar kendimi baskasina bakiyormus gibi goruyordum yani arkamda onemde sagimda solumda duran bi kidi beni nasil gorur hepsi geciyordu zihnimden cok fazla dusunuyordum cok fazla hapsurdugumda veya oksurdugumde cok utaniyordum cok normal bi sey halbu ki ama aslinda normal olan hic bi sey bana normal gelmiyordu su 9a basladigim siralar iyilestim sanmistim ama 2 3 kere atak gecirdim bi ara cok aglamistim duzelemeyecegim bunu basaramayacagim diye donem basindan beri hic arkadasim yok umarim bu seylerin hepsi duzelir hale dis gorunusumden nefret ediyorum buraya tekrsr gelecegime eminim umarim o zamana kadsr kendimi daha cok severim
Sosyal anksiyetem yüzünden arkadaşlıklarım ve insan ilişkilerim uzun sürmüyor. Çoğu evlerine gitmediğim yanlarına gitmediğim için yüzüme vurup yargıladılar ve uçup gittiler hayatımdan ben gene kaldım yalnızlığımla baş başa.
Gerçekten burda kendimi görüyorum 5 6 yıldır ankisyeteyle savaşıyorum bir yandan ilac bir yandan terapi ama herkesin ağzına tek bir cümle"takma geçer" demeleri hep bunu söylerler ama öyle olmuyor ne yazık ki gerçekten çok kötü birsey insanlardan çekiniyorsun korkuların kaygılıların oluyor ki hemen terikleniyor bu banada oluyor "herkes bana bakıyor" gibi hissediyorum hep o kadar kötü ki hayatın zehir oluyor mutsuzsun hayattan keyif almıyorsun ilaçla mutlu oluyorsun bir nevi ama yenmek için cabalasamda olmuyor 1 hafta sonra tekrar gösteriyor kendini şuan bu videoyu izlerken kendimi görüyorum çok korkunç bir şey ankisyete ve okb inşallah herkesin iyileşmesini diliyorum...
Yıllardır orta bir panik atak ve çok az bir anksiyetem var geç fark ettim sadece panik atağımın uzun zamandır olduğunu biliyorum. Ayrıca panik atak bazen öyle oluyor kii hiç bişey yiyesim gelmiyor. Gece sonra yerim falan diyorum sabah yiyorum falan. Oluyordu.. Anksiyetem ise uzun bir asosyallikten sonra çok fazla düşünüyordum ve ben kendimde yiyemiyordum annem yediriyordu. Hemde çok uzun bir süree..Sizi seviyorum artık hepsini atlatmanın bir yolunu bulduğum için artık mutluyum.💛 💜 💙 💖 💫
Sosyal anksiyetem var. Yani vardı. Artık kontrol edebiliyorum. Neredeyse 2 yıldır hem psikoloğa hem de psikiyatriye gidiyorum. Çok yol kat ettim. Çok güçlükler atlattım. Zordu. Bazen kaçtım, pes etmek istedim, intihara teşebbüs ettim ve sonunda buradayım. Başardım. Henüz tedavim bitmedi ama sona yaklaştım. Her şey daha iyiye gidiyor. Bu videoyu izlerken o kâbus gibi günlerim hatırıma geldi, duygulandım. Ve şunları yazmak istedim: Başarabilirsiniz. Kendinize inanın. Vazgeçmeyin. Evet, çok zor dönemlerden geçeceksiniz ama sonunda başaracaksınız. Duygularınızın esiri değil efendisi olacaksınız. Nolur kendinizden vazgeçmeyin. İnanın. Bunu okuyan seni tanımıyorum ama sana kocaman sarılıp seni anladığımı, yalnız olmadığını söylemek istiyorum. Atlatabilirsin, yapabilirsin. Sadece inan ve devam et.
@@gizemorhan8544 şuan nasılsınız sizde de sevdiklerinizi kaybetme korkusu her an her dk kötü düşünceler geliyor muydu gelece dair hayal kuramıyorum kimseyle görüşmek istemiyorum ve bunları düşündükçe cıldırcak gibi oluyorum ölüm korkusu başladı önce kendimden snr çevremdekiler içimde artık çok korkuyorum kıyafet alamıyorum kahvaltı yapamıyorum yemek yemek benim içim büyük bi zevkti şimdi oda yok dışarı çıkmak insanlarla görüşmek tlf görüşmek beni sinir ediyor kimseye tahammülüm yok hayat dolu biriydim sizler neler hissediyorsunuz yazar mısınız
@@bfbf298 İyi olmak nedir bilmiyorum, ben böyle bir şey olduğunu da düşünmüyorum. Hayatımı akışına bıraktım ama iplerini ben tutuyorum. Arada pürüzler çıkabiliyor, hep de çıkacak. Ama kötü düşüncelerin, endişelerimin beni ele geçirmesine izin vermiyorum. Ölüm korkusunu hiç yaşamadım ama sevdiklerimi kaybetme duygus hep vardı. Sana burada atlatırsın geçer gider gibi saçma şeyler söylemeyeceğim çünkü gitmiyor. Sadece bunlarla nasıl başa çıkabileceğini öğreniyorsun. Tek yapman gereken ne olursa olsun hayatının iplerini elinde tutabilmendir. Zor bir süreç olucak bu.. Çoğu zaman bol gözyaşı bol hüzün olucak ama kendine zaman vermen lazım. Sana tavsiyem kendini dışarıdan gözlemlemen. Gözlerinin gördüğüne değil büyük resme bak. Bırak kafanın içindekiler konuşsun onları dinle. Kolay olmayacak, hemde hiç kolay olmayacak. Ama her şeyin sonunda derin bir ohh çektiğinde işte o zaman tüm acılarına tüm gözyaşlarına değecek...
kendimi bildim bileli anksiyetem vardı.İlk panik atağımi hiç unutamıyorum.Hicbirini unutamıyorum.Ailemin paramız azalacak diye yıllarca düzgün bi hastaneye götürmemesi de ayrı dert.kimse inanmiyo.ilgi çekmek için yapiyosun simariksin onlara göre.o krizlerden birini bile yaşamak insanın hayatını karartır ama kimse anlamiyo.bu yaşıma geldim markete çıkamıyorum şimdi iyi bi terapiye gidiyorum ama o yıllari geri kazanmak için savaşmaktan çok yoruldum
Uyuyamıyorum ellerim titiriyo hiçbir zaman başaramicam, ben kimimki, seni izliyolar, rezil olacam , al işte yine batırdım, tam bi aptalım 7/ 24 kafamda bu sesler . İnsanlar beni dinlemiyolar gibi hisetiğimden hızlı konuşuyorum yuksek seslerden korkuyorum herzaman kaygılıyım her zaman... Ve be şımarık yada ergen oluyorum hayır bu ergenlik değil ankisiyetemi bilmem ama ergenlik olmadığı kesin annem daha 5 ay olamadı intihar etmemden şupheleniyo ama hayır yinede ergen oluyorum piskoloğa gitmek ayıp değil bunu anlayın
Öncelikle kaygı bozukluğu yaşamı sehir eden bir şey diyerek başlamak istiyorum yazıma…Çünkü başıma gelene kadar ne olduğunu dahi bilmiyordum. İlk anksiyete/panik atak (ne demek isterseniz) krizimi geçtiğimiz yazın sonlarında yaşamıştım. Boğazımda hızlıca atan kopuk ritim,şah damarım patlayacak sandığım için boynumu sıkıca tutuyordum. O kadar hızlı ve sesli nefes alıyordum ki kendimi susturabilmek için ağzımı kapatmaya çalışmıştım ama başaramamıştım. Sonra tırnaklarımı avuçlarıma geçirip ellerimi sımsıkı yumruk yapmıştım. Bu acıyı hissetmemek için. Ama emin olun bu da bir yol değildi. 1 ay önce psikiyatra gitmeye başladım tabiki ilk seansımdan bana kaygı bozukluğu teşhisi konuldu ve ilaç yazıldı. İlaçlarımı düzenli kullanmam rağmen dün okulda kriz geçirdim. Ve o kadar ummadığım bir anda olmuştu ki ne yapacağımı bilemedim sanki. Biyoloji dersinde hoca sınav notlarımızı okuyordu ve bir anda tüm zemin ayaklarımın altından kaymaya başladı. Sınav kağıdıma bakmak için ayağa kalktığımda bayılacağımı fark ettim. İlk iş kalbimi tuttum. Ve durumumdan haberi olan en yakın arkadaşıma iyi olmadığımı belli etmek için kalbimi işaret ettim. Hızlıca hocamdan izin alıp lavaboya koştum. Girdiğim ilk tuvalet kabinine kitledim kendimi. Hızlıca nefes alıp vermeye başladım. Sanki yetmiyordu aldığım hiçbir nefes… Gözlerimden yaşlar süzülüyordu hem de deli gibi… En yakın arkadaşın ve çok güvendiğim 2 kişi daha beni kabinden çıkartmayı başardılar elimi yüzümü yıkadım fakat bir türlü kendime gelemedim sanki. Bahçeye çıkıp nefes almaya çalışırken,unutmaya çalışırken… o kadar kötü,o kadar zordu ki o an ölmek istedim. Her şey bitsin istedim. Yok olup gitmek istedim. Utanmış hissettim. Sanki herkes bana bakıyormuş gibi hissettim. Titreyen bacaklarıma,donan ellerim de eklenince daha fazla dayanamayacağımı anladım. Ve biliyorum da galiba ben başaramayacağım. Bu acı labirentinden çıkamayacağım. Hep yapayalnız kalacağım burada… Kimse elimi tutmayacak tek başıma öleceğim…Dünden beri dışarı çıkamıyorum,yemek bile yiyemiyorum. Kusmak istiyorum. 15 saat uyudum ve ışıklarımı bile açmadan zifiri karanlıktaki odamda oturuyorum. Pazartesi günü okula gitmekten bile korkuyorum. Ben çok korkuyorum. Düzeldiğimi düşünüyordum. Başaracağıma inanıyordum. Evet belki yolun başındayım. Ama ben gerçekten çok yoruldum. Bitsin istiyorum.
Meraba ben yağmur, dün kadıköyün tam ortasında kriz anı yaşadım, evet aileme diyordm inanmıyorlardı ve dün ki olaydan sonra herşeyin farkında vardık ve vardım. Çok zor senin anlattığın şeyin aynısını 3 defa yaşadım, majör depresyon, anksiyete, siniratak hepsini şuan yaşıyorum, ve ben de korkuyorum, ama emin ol hepsi geçicek. Ölmiceksin ve ölmicez, inşallah en yakın zmanda çok iyi olursun kendine dikkat et:)
Çok şiddetli anksiyetem var. Panik atak geçirirken kalp atışlarımı bile duymuştum. Berbat bir his. Cuma ve pazartesi günleri istiklal marşını bile okuyamıyorum. Maskemi indirip su içmek bile çok zor geliyor..
Daha dün farkedildi... Kalabalık ortamda kriz anı ve sonrası ruh ve sinir hastalıkları sinir hastanesine sevkedildim... Artık kendimi berbat ve boşlukta hissediyorum. Ailemin bunu anlamamk istememesi ve psigolokla defalarca görüşüp tekrardan bana bağırıp öyle bişeyin yok senin uydurma kafandan demeleri. Belkide var. Siz görmüyorsunuz duymuyorsunuz ama onlar var. Buraya anlatmak ve ne içinde olduğumu söylemek beni rahatlatır diye düşündüm. İnşallah bi gün beni herkes anlar:)
Arkadaşlar şuan bu yazıyı okuyan herkes sonuna kadar okusun. Ben küçüklükten beri hem ailem tarafından hem de arkadaşlarım tarafından hor görülen dalga geçilen alay edilen biriydim. Belki de herkesin ki kadar bir çocukluk dönemi yaşadım. Tam bilmiyorum ama o yaşanılanlar o zamanlar ağır gelmişti ve şimdide baktığımda keşke yapılmasaydı diyorum. İçten içe bu sıkıntı var keşke demekle bir yere varılmıyor bunu biliyorum. Normalde sosyal biriyim. Kendimi övmüyorum ama yakışıklı, sosyal, parası olan iyi bir işi olan biriyim. Dışardan bana bakanlar direk hayat sana güzel... Derlerdi... Bir zamanlar... Sonra bununla tanıştım bi anda oldu bir yerde oturuyorduk arksdaşlarla bir baş dönmesi oldu. Kalp çarpıntısı oldu elim ayağım popoma kaçtı ondan sonra ya yine olursa diye bir düşünce oldu. Her dışarı çıktığımda markete, arabaya, insanların arasına girerken ya burda bana birşey olursa ? Ya imdadıma kimse yetişemezse ? Ya bu durumumu görenlere rezil olursam ? Biliirsiniz işte felaket senaryoları birbiri ardına gelir o anda sersemlik yaşıyordum. Elim ayapım birbirine dolaşıyordu. Nefes darlığı oluyordu çıldıracak gibi oluyordum ve bu gün boyu her korktuğum anda oluyordu işlerimi evden yürütme kararı aldım dışarı çıkmıyordum çok herekmedikçe seks hayatımı son buldurdum. Çünkü ordada performans anksiyetesi yaşamaya başladım. Ya karlı tarafı mutlu edemesem diye bundands uzak kalmaya bsşladım. Arkadaşlarımla aramı bozdum kimseyle görüşmemeye başladım. Hayat tam nir zindandı. Sizr şunu söyleyebilirim. Öncelikle izzet güllü diyorum. O adam psikologların şahı onu açın tüm videolarını hatim edin. Farkındalık için ideal 2. Olarak yazın abi içinizden geçenleri kağıda yazın. Kimseye anlatamsıklarınızı yazın hergğn yazın bir psikolog gibi kendinizle konuşun. Bu olursa ne olur ? En fazla ne olabilir ? Örnwk dolmuşa binmekten korkuyorum. Binersem ne olur ? Ya panik stak geçirirsem geçirirsem ne olur ? Gibi en dibine kadar inin şaşıracaksınız :))))) sonra farkındalık kazandıkça bitiyor ve hiç birşey kalmıyor. O farkındalığı kazanmanız gerek. Umarım kazanacaksınız...
Herkes yazmış bende yazmak istedim. Böyle üç yıl önce bir kere panik atak yaşamıştım birini kaybettiğimde ama normaldir sanmıştım bir kere daha yaşadım ama o zaman ayağa kalktığımda düşüyordum ellerim karıncalanıyordu nefesim kesiliyordu Allaha yalvarıyordum ölecek gibi hissediyordum. O gün çok kötü bir gündü o günden sonra hiç sonuncu evre panik atak, yaşamadım hep birinci ikinci evrelerde yaşadım ve sonuncu evre kadar kötü değildi. Ben bunu bir kitabı okurken farkettim. Mk8yi işte kız panik ataktan bahsediyordu ben neler yaşadığını okuduğumda aynılarının da bende olduğunu öğrendim yine önemsemedim bir gün geldi araştırayım dedim belirtilere baktım. Hepsi çıkmıştı hani arkadaşlarıma söyledim çoğusu önemsemedi normaldir dediler ama benim bir gün bı yüzden öleceğim korkusu var bende bir arkadaşıma anlattım ve hani o bile benden çok korkuyor o gece panik geçirdiğim gece yanıma gelmek istediğinde ben izin vermemiştim. Aileme söylemek istemiyorum çünkü söyleyeceklerinde verecekleri tepkiler çok net o kadar hafife alacaklar ki ama birine anlatınca kendimi acındırıyor gibi son derece kötü hissediyorum ve kimseye anlatamıyorum ama o panik yaşarken ki an o kadar zor ki destek almak istemiyorum neden bilmiyorum :')
Şimdi nasılsın bilmiyorum, umarım iyisindir. Bende internetten araştırıp anksiyetem olduğunu düşünmüştüm ve bunun üzerine aileme anlattım. Şimdi 9. sınıfım. Benimde aklımda seninki gibi düşünceler vardı. "Ailem acaba umursamayacakmı, veya küçümseyip komiğe alacak.", "numara yaptığımı düşünecekler." gibi. İlk anlattığımda aynı öyle oldu, her takıntıma bir sebep bulmaya başladılar, "şundandır", "bundandır", "ondan komşunun çocuğunda da var" gibi, ağlamaya başladım, neden ağlıyorsun dediler. Sinirlerin bozulmuştu, şimdi psikolog ve psikiyatriye gidiyorum ve ilaç içiyorum. Ailem hala inanmayıp küçümsese de. Sende lütfen annana söyle, seni anlayamasalar bile doktora götürmeleri lazım, eğer doktora götürmezlerse ilerleyebilir. Bende düşünüyorum doktor ne alaka , ne işe yarayacak diye , ama en azından içindekileri anlattığın birisi olur❤ Benim ağır derecede sosyal anksiyetem, kırmızı derecede dikkat dağınıklığım ve depresyonum var. Daha depresyon olduğunu bilmeden 7 ay depresyonda kaldım. Şuan hayatım berbat ilerliyor. Umarım biz ve tüm hastalar düzelir.
Bunun üstesinden gelmek bizlerin elinde biliyorum zor gibi geliyor sanki bu durumdan hic kurtulmayacak gibi hissediyoruz ama yanılıyoruz yaşadığımız sey kötü birsey degil normal birsey öncelikle bunun bilincinde olalım ve sorunların üzerine gidelim kendine soru sor ben dışarıya çıktığımda ne olucak sanki gibi veya kaygı anında hayır bunda kaygılanicak bir durum yok de bunu kendine soyle vee kafanda düşüncelere daldığında hemen kendini birseye odaklan elinde o an birşey olduğunda o cisme odaklan birilerjyle konuş kimse yoksa kitap oku ve kesinlikle bir uğraş edinin sabahları yürüyuse çıkın dışarıdaki yaşama bakın kuşları seyredin ailenizle tv izleyin unutmayın bu bizim elimizde.Üstesinden gelebilir çünkü biz çok güçlüyüz
Uzun zamandır anksiyetem var ama ben bunu bu yıl öğrendim hep panik atak sanmıştım onu biliyordum ve anksiyete olduğunu fark ettikten sonra çok araştırdım kurtulmaya çalıştım ama çok zor kurtulamıyorsun alışamıyorsun bununla yaşayamıyorsun insanlar anlamıyor kendini anlatamıyorsun bunu yaşayan herkese sabır diliyorum 💖
Vay benim talihsiz psikolojisi bozuk kardeşlerim bütün yorumları okudun hemen hemen hepinizle aynı şeyleri yaşadim korkular kaygılar krizler farkli olsada duygular hep ayni hiç destek almadım en büyük desteğim imanım oldu biz böyle olmak istemedik Allah istedi derdi veren dermanıdı verir imtihan dünyası dayan yüreğim dayan..
teşekkür ederim sevdiğim çocuk, senin için anksiyeteye sahip olacağım. ayrıca sürekli olan kanamalara ve ağlaklığa. bunu tatlı bulduğun için kendimi hırpalıyorum:)
Yıllardır bu sorun ile uğraşıyorum belki de beş yıl çoktan olmuştur. Hayatınızı öyle bir kontrol ediyor ki bu illet , ne dışarı çıkabiliyorsunuz ne de içinizden geldiği gibi davranabiliyorsunuz. Psikoloğa gittiğim zamanlarda günler öncesinden ne konuşacağımı ayarlar yüz ifadelerimi kontrol eder öyle giderdim. Arkadaşlarım beni bir yere çağırdığında heyecanlanırdım fakat gideceğim zaman korku kaplardı zihnimi, kalbim normalden daha hızlı atardı ellerim titrer ve sonuç olarak gitmezdim. Bazen buluşacağımız mekâna kadar gelir ama kapıdan giremeyip geri eve gelirdim. Biri için önemsiz olan bir çok şey benim için çok büyük sorundu. Derslerde el kaldıramazdım , güldüğüm zaman etrafıma bakarak tuhaf mıydı diye düşünür dururdum . Kısacası bir kukla gibi her hareketimi her mimiğimi ayarlar ve öyle yaşardım. Ki hala çoğu zaman öyleyim yine de atlatmaya çalışıyorum. Ve şunu söylemek isterim çevrenizde eğer böyle kişiler varsa lütfen onların da benim gibi benzer düşünceleri olabileceğini düşünerek davranın. Çünkü sizin önemsizdir gördüğünüz bir olay onun için felâket olabiliyor.
2 yıl boyunca anksiyete bozukluğu depresyon yaşadım. Evden çıkmayı bırak yataktan bile çıkamıyordum. 3 4 aydır destek almaya başladım. Artık eskisi gibi fazla anksiyetem yok. Ama doktorum tek başıma dışarı çıkıp evden uzaklaşıp biraz daha birşeyler yapmam gerektiğini söyledi. Gerçekten çok korkuyorum. Ertelememem gerek biliyorum ama bu benim için çok zor aynı videodaki gibi hissediyorum. Eğer başarabilirsem geri dönüş yapacağım bana şans dileyinn
Arkadaşlar sadece sosyalleşirken ortaya çıkıyor. İnsan(lara) bir şey derken, sunum yaparken, herkesin dikkati bendeyken ellerim ve ayaklarım titriyor; sesim titriyor ve aşırı az çıkıyor; başım ve gözlerim yanıyor, ama baş hariç (yani boyun altı) üşüyorum; ne diyeceğimi karıştırıyorum, mesela sunuma çalışıyorum ama o anda sanki her şeyi unutuyorum veya aşırı az şey hatırlıyorum. Ama sadece dikkatler üzerimdeyken oluyor. Pandemi çıktığından beri, yani ortalama 2.5 yıldır yaşamıyorum. Derslerim online zaten, kameramı ve mikrofonumu kapatıp ya uyuyordum, ya bilgisayarda oyun oynuyordum ya da instagramda takılıyordum. O yüzden ortalama 2.5 yıldır yaşamıyorum ancak bu belirtiler sosyal anksiyete midir? 9. sınıfa geçeceğim 🤕 Ve son zamanlarda yemek siparişi verdiğimde konuşmadığım için kendimi biraz daha rahat hissediyorum. Bazen bir şeyler söylemeye cesaret ediyorum. Kapıyı kapatmadan önce "iyi günler/akşamlar" diyorum. Ama iyi gelir mi bilmem. Bir şeyler düşünmemeye çalışıyorum bazen küçük şeylerde (yemek siparişi vermek gibi) işe yarıyor ama mesela sunum yaparken olmuyor. Tek kişiyle konuşurken daha rahatım ama bir sürü kişilerse (5 veya daha fazla gibi) daha da artıyor
ilk panikatak krizi yasadigimda 9-10 yaslarindaydim bayramdı diye hatırlıyorum salondaydım camın önündeki koltukta elimde telefon selena izliyodum 63. bölümdü sanırım hades ve selena kavga ediyodu ve bi an kendimi boguluyomus gibi hissetmeye basladim sanki tum oksijen tukenmisti anne nefes alamiyorum diye bagirmistim cildirmak uzereydim mutfakta anne ölücem sanırım dediğimi hatırlıyorum sonraki gün annemin zoruyla avmye gitmistik ben iceri girdigim an ellerim uyusmaya baslamisti boguluyomus gibi hissetmeye baslamistim bı süre sonra azıcık sakinlesmistim sonra yemek yemeye üst kata çıkmıştık ben yeniden nefes alamamaya başlamıştım ve geri çıkartırtmıştım geceleri ya ölürsem diye uyuyamıyodum o yazı neredeyse evden hiç dışarı çıkmayarak geçirmiştim sitedeki meltem teyze hep sorup duruyodu Zeynep niye dışarı hiç çıkmıyo falan diye ilk panikatak krizimden 4-5 ay sonrasinda obsesif kompulsif bozuklugum ortaya cikti ilk takıntım bi yere iki kez dokunmakti sanırım onun üstüne bir ton takıntı yendim ben yedikçe yenileri oluştu ben tabii düşüncelerimi ve korkularımı kontrol ettiğim için takintilarimdan gayet memnundum ilk annem fark edip rehberlik hocamla görüşmüstü, onun üstüne 6-7. Sınıf gibi sosyal fobim ortaya çıktı çok çabuk kontrol altına alabildim, 7. Sınıfta karantinadayken tüm takıntılarımı yendim evdende dışarı çıkmıyodum ohh mis tam hayalimdeki hayattı, 8. Sınıfın başında sosyal fobim yeniden ortaya çıktı, bu yıl ocak-subat gibi takıntılarım geri gelmeye başladı ve ben pes ettim artık onları yenmekle uğraşmıyorum kabullendim, e niye 4-5 yıl boyunca hiç destek almadın diyceksiniz inat ettim ve çok korktum su an yasamaya çalışıyorum:))
Düşük seviye anksiyete olduğuma inanıyorum çünkü 8 senedir arkadaşım yok ve azıcık yorulsam fiziki ve akli dengem bozuluyor.Dogru kararlar alamıyorum sanki sok sonrası yorgunluk çeken birisi gibi,insanlarla konuşamıyorum çünkü zihnimde hep geçmişteki kötü olaylar hep bir başarısızlık kaygısı var ve bunu kimseye söyleyemiyorum.Cunku yaşadığım şehir duzelmeme imkan vermiyor.Bana son derece hoşgörü ile davranan ve derdimi anlatmaya isteklendiren bu işin uzmanı birisi lazım.
Anksiyete benim hayatımın miladı. Anksiyeteden önce ve anksiyeteden sonra diye hayatımın ikiye ayrıldığına o kadar eminim ki. Galiba bu süreçte beni en yoran, en korkutan, en ağlatan şey düşüncelerimdi. Bazen o kadar ağır gelirlerdi ki... O kadar taşıyamazdım ki o düşünceyi oturup saatlerce kitap okumak veya odama kapanmak isterdim. Lanet düşünceler tabii ki peşimi bırakmazdı, göğüsümün tam altına bir sıkıntı otururdu. Büyük ihtimalle bu sıkıntıyı anksiyete bozukluğu olmayanlar anlamayacak, onun yüzünden sürekli çevremde olan sayılı insanlara 'Hissediyorum, bugün kötü birşey olacak.' falan derdim. Kurtulmak istiyorum. Umarım kurtuluruz. Sadece tek temennim lütfen düşüncelerinizi yüzünden onları hafifletmek için kendinize zarar vermeyin. Bu hayatta yaşamaktan daha zor birşey varsa o da ölmektir. Lütfen, lütfen ve lütfen bunu kendinize yapmayın...
merhaba ben melike 3 yıldır anksiyetem var şuan 7ye gidiyorum ve dahada kötüleşti korktuğum zaman anksiyetem tutuğu zaman kalbim ağrıyor sıkışıyor nefes alamıyorum vücudum çok kötü bir şekilde ağrıyor dayanılmaz bir acı daraldığımı hisediyorum herşeyin üstüme üstüme geldiğini hisediyorum titriyorum başım ağrıyor herkez bana bakıyormuş gibi hisediyorum dayanmaya çalışıyorum sakin kalmaya çalışıyorum ama bunu başaramıyorum zaten aile bakısı arkadaş baskısı derslerim insanlar daha bir çok şey varken birde anksiyetemle uğraşıyorum bunları buraya yazarken bile kalbim sıkışıyor keşke insanlar her insanı anlayabilseydi yenmek belki zor belki kolay ama benim için çok zor bişey dayanacak gücüm kalmadı intihar etmek istiyorum ama günah olduğu için yapamıyorum o yüzden kolumu falan kesiyorum ve bu beni rahatlatıyor umarım bunu bende sizlerde yeneceksiniz asla pes etmeyin arkadaşlar başaracaksınız yeneceksiniz kendinize güvenin ve inanın her ne kadarda zor olsada...
Daha ortaokulun başlarında yaşamaya başlamıştım nefes alamıyordum sürekli derin jefes alırdım ailem bu durumu farketti ve kalbim için beni hastaneye götürdüler ama tabi ki sonuç sıfıt bir şeyim yoktu. Hastaneden çıktık babama nasıl bir seyim yok ben niye böylr hissediyorum o zaman diye sordugumu ve babamın bana e baak bir şeyin yokmuş işte detip gülüp dalga geçmesini hatırlarım. İşte o günden sonra hiçbir şey söylemedim onlara bir süre sonra ataklarım başladı kısa bir süre öncesine kadar her şeyi yeneiğimi düşünmüştüm ki zaten farkında değildim ne durumda olduğumun hep kalp hastası olduğumu düşündüm. 2 hafta öncesine kadar her şey normaldi taa ki o atağı geçorene kadar şu an normal nefes alamıyorum kalbim çok hızlı atıyor ve sürekli nefesim kesiliyor ataklar geçiriyorum tam iyi olucam diyorum sonra başa dönüyorum en kötüsü ailem beni görmüyor
Hayır sen yapmadın. Gördüğünden fazlası var. Bi gün boğulmamanın garantisini veremeyeceğim ama senin suclu olmadığından kesinlikle eminim. Çünkü bu asla bi insanın tek başına yapabileceği bir sey degil ve isteyeceği bir şey de değil. Belki senin de hataların oldu ama olmaması mümkün değil zaten. Ve inan bana senin bi iki hatanla olabilecek bir sey değil. Kelebek etkisini düşün. Kelebeğin kanat çırpışıyla başlar ama kim kelebeği suçlayabilir ki?
@@beyza3694 İnsanlar o bu şu olan oldumu oldu.Geçmez dediğimiz şeyler geçiyor evet ama izler kalıyor bunu ne sen nede ben değiştirebiliriz.Mühim olan şu düştüğünde tekrar ayağa kalkacağının ümidi ile yaşamak.....
Ben agrofobi hastasısı olarak benim gibilerle söyleyecklerm korkmayn istediğniz bir insana güvenmeye çalişi o sizi anlar belki benim bir kankam var her şeyimi anlatıyorum Allah bütün pisikoloji hastalarina şifa versn Amin
bu hastalık la 2 yıldır savaşıyorum gündüz hicbirseyim yok ama karanlık çoktugu gibi bende devreler gidiyor düşünceler geliyor sbaaha kadar uyuyamıyorum sporumu etkiledi hayatımı yerle bir etti
Bu gün başka sınıftan biri neyin var senin iyi misin benimle konuşabilirsin dedi. Ve o kıza teşekkür edip sadece uyuduğum için böyleyim dedim pişmanım böyle derken;lütfen, konuşalım gitme yalnız bırakma dinle beni ihtiyacım var demek isterdim
Ben kaygı bozukluğum olup olmadığını bile bilmiyorum bazen oluyo çok mutlu oluyorum (düşünmemek için boş yapıyorum) ama düşüncelerimle yanlız kaldığımda ya da dışarıdan kendimi çıplak gibi hissettiğim zamanlar oluyo örneğin bugün otobüse bindim normalde hep üzerimde ceket,bol kıyafet vb. olurdu bugün yoktu ve kendimi çok kötü hissetim herkes bakıyomuş gibi aklımdan bir sürü düşünce geçti sanki kendime eziyet ediyomuş gibiydim nefes alamadım kalbim sıkıştı ve nerdeyse ilk defa kriz geçiriyomuş gibi hissettim okula geldiğimde gözlerim doluydu hala nefes alamıyodum sonradan düzeldim ve sabah mutlu uyanmama rağmen günüm kötü geçti arkadaşım sorduğunda (aslında kim sorarsa aynı şeyi diyorum) ankiyesetem olduğunu söyledim ama her seferinde söyledikten sonra kendimi suçlu hissediyorum çünkü ankiyesete videolarındaki yorumları okuyorum ve sanki ben abartıyomüş gibi hissediyorum ve ankiyesetem var mı yok mu anlayamıyorum eskiden sadece tedirgin olurdum son 2 hafta içinde gerçekten boğulduğumu hissetim şuan bunları yazarken bile vücudum ısınıyo ve kalbim sıkışıyo Ben abartıyomuyum en yakın arkadaşım biliyo ve sakin olmam gerektiğini benimde normal olduğumu anlatıyo fakat bunlar işe yaramıyo sakin olmaya kendimi zorluyorum ve rol yapıyorum Anlamıyorum
Seninle aynı şeyleri hissediyorum birine anlattığım da ailene soyle diyorlar ama cidden onlarla normal bir sohbetim bile yok onlarla normal de olsa bı sohbete girerken bile sesim içime kaçıyor anneme bir sene önce hissettiklerimin yarısını söyledim anlattım hiç bir şey değişmedi hatta bazen akrabalar ile konuşurken konusunu acip dalga bile geçti ailem dışında anlatınca beni dinleyip anlamaya çalışacak biri de yok belki abartiyorumdur diye düşünüyorum çoğu zaman of keşke ailem böyle olmasaydı
Anksiyete olmadan onceki hayatim nasildi gercekten merak ediyorum, bununla yasamak cok zor. Dayanamiyorum. Her sey ust uste geliyor. Bir gun bitecegini dusunuyorum ama bir turlu bitmiyor. Daha da fazlasi olup artiyor.
5 yıldır anksiyete ve panik atakla mücadele ediyorum terk edilmek en büyük korkum biriyle tanismaya ve ona bağlanmaktan korkuyorum nefes alamıyorum terk edildiğimi düşününce ağlama krizlerine giriyorum sürekli canım yanıyo kalbim acıyı canım yandığı için kendime zarar vermeye başladım kafamın içindekileri susturmak için gunde 1 tane içmem gereken antidepresani 1 günde bitirmeye başladım kafama göre antidepresan kullanınca nedensiz mutluydum bir anda antidepresanimi kestiler şimdi yine terkedildim ve canım yanıyo benim o ilaçları içip herşeyi unutup derin bir uyku uyumam lazım ben iyileşmek istiyorum artık böyle yaşamaktan biktim
5 yıldır bu berbat hisle yasiyorum son 2 yildir ataklarim artti uykularimda gecirdigim ataklarim.. intihar etmeye bile kalkisdim ama gecmiyor ne zaman tam yoluna koydum desem yine ayni sey oluyor 16 yasindayim ama cok b***tan geciyor cok berbat bir his bu...
Ben kendimde anksiyete olduğunu düşünüyorum çünkü bir çok kez ellerim titremeye nefes alamamaya başım dönmeye başladı tamamen emin olmak için psikoloğa gitmek istiyorum ama ailem kendi kendimin doktoru olmam gerektiğini insan içine çıkarsam geçiçeğini söylüyor diyorum onlara insan içine çıkınca çok kötü oluyorum diyorum nefes alamıyorum diyorum o senin kendi içine kapandığın için oluyor diyorlar napıcağımı bilmiyorum gün geçtikçe daha kötü oluyorum okula gitmek benim için bir işkence haline döndü artık
Anksiyetem olup olmadığını bilmiyorum ama belirtileri yaşıyorum ailemde halamda ve ablamda var Dün gece nefes almakta zorluk çektim 1,5 saat falan sonra annem gelip sakinleştirdi. Sabah kalktığımda kendimi bayılacak gibi hissediyordum (ki hala hissediyorum) ellerim titriyor yazarken ayağa kalkınca dengemi sağlayamıyorum umarım anksiyetem falan yoktur. Ablamdan biliyorum çok ama çok kötü:(
@𝐉𝐚𝐬𝐦𝐢𝐧🫶🏻 Dediklerinin aynılarını yaşıyorum. Annemler neden ağlıyorsun falan diyor bazen ama söyleyecek bir şey bulamıyorum Umarım anksiyetemiz yoktur:(
Aslında sana bir şey itiraf edicem kabullenemediğim bir şeyi,şu an bunu buraya yazma ihtiyacı hissediyorum çünkü gerçekten daraldim. Biliyorum evet benim sosyal anksiyetem yüzünden bunların hepsi bazen gerçekten mücadele edemiyeceğim dereceye gelebiliyor şu an bu kütüphanedeyim,ama sanki herkes beni izliyor ya da duvarlar üzerime üzerime geliyor gibi hissediyorum. İlaçlarımı kullanmama rağmen ona rağmen kendimi mutsuz hissediyorum. Ben sosyal anksiyetemi halen kabullenemediğimi sanki o hayatımda hiç yokmuş gibi davrandığım zamanlarda da kendimi inanılmaz derecede mutsuz buluyorum,bu sürekli duygu değişimlerimin sebebi de yani,aynı duyguya sürekli yaşayamıyorum, bilmiyorum şu an bunları her ne kadar mantığımla yazmadığımı düşünsem de yazmanın bana iyi geleceğini o kadar eminim ki.Sana yazıyorum ve bunu doktoruma göstericem çünkü beni en iyi anlayan sanırım ki doktorum,belki ilacımı değiştirir çünkü vücudum bu ilaca alıştığını düşünüyorum artık ve etki etmiyor gibi hissediyorum yine eskisi gibi mutsuz sürekli ağlama modunda sürekli kendimi bir şeyler düşünürken buluyorum bu beni çok yoruyor gerçekten. Su an böyle yazmam iyi geldi gibi hissettim biraz ama birkaç dakika sonra yine aynısını olucagını biliyorum kendimi asla tam anlamıyla açıklayamıyorum biliyorum hep biraz eksik anlatıyorum,o anlamadığım yerlerde asıl önemli olan şeyler...devam etmek istemiyorum şu an, bunu notlarıma kopyalayıp oradan devam edicem seni de böyle seyleriimle rahatsız ediyorum kusura bakma üzgünüm.
Ne kadar zor olduğunu tahmin edebiliyorum Herkes seni izliyor,seni yargılayacaklarını düşünüyorsun.Senin kusurlarınla dalga geçecekleri fikri seni çıldırtıyor. Doktora göründüğünü söylemişsin.Öncelikle çevreni değiştirmen gerektiğini düşünüyorum Şahsen ben bu hastalıkla mücadele ederken tanıdığım insanların yanında daha rahatsız hissederdim.Tanımadığın insanların yanında rahat olmayı denedin mi?Çünkü onların %99,9’u seni bir daha görmeyecek.Sen de onları görmeyeceksin.Evrenin rast getirdiği random insanlar onlar.Bunu sık sık düşün.Onların sana baktığını mı düşünüyorsun?Sen onlara bak.Ne olabilir en fazla?Bakmaman durumunda daha kötü şeyler yaşayacaksın.Mücadele et. Bu öyle bi hastalık ki kaçtıkça kovalıyor seni.Ama sosyalleşmeye çalışınca kaçıyor uzaklaşıyor.O merdivenleri hızlı hızlı tırmanmanı söylemiyorum.Yavaş yavaş tırman ama düşme.Zirveye çık.Başladığın yere dönme sonunda.İyi olacağına tüm yüreğimle inanıyorum.Sen de inan.Başaracaksın
@@emresayeniz4119 aslında bu yorumu yazdığım zamandan bu yana aynı duyguları yaşamışım yine, kendimi değiştirmeye çalışıyorum inan ki çoğunluk başarısız olsam da bunu deniyorum. Arkadaş çevresi ya da takıldığım biri konusuna, açıkçası hiç kimse ile takılmıyorum zaten arkadaşım da yok. Hep tek başıma bir şeyleri yapmaya çalışıyorum,bazı zamanlar pes ediyorum hatta ama sadece o zaman da biraz müzik dinleyip kitap okumaya ihtiyacım olduğunu düşünüp, birkaç gün kendimi dersten izole ediyorum, aslında başta söylemem gerekirdi sürekli ders çalışan biriyim ve bu bazen beni yoruyor ve bu modda buluyorum kendimi,neyse işte öyle sınav senemdeyim ve kendini daha çok toparlamam gerekicek gibi gözüküyor. Ama teşekkür ederim o kadar yorum arasında okuyup cevap vermişsin.
Yaklaşık 9 10 aydır cehennemi yaşıyorum aklıma gelip her şeyin başlangıcı olan düşünce sevdiğim insanı kaybetme düşüncesiydi kafayı yiyordum resmen nefes alamıyordum kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyordu bir his geliyordu içime eminim o hissi bilenler vardır öyle iğrenç bir şey ki söküp atmak istiyorum içimden ama yapamıyorum o istediği gibi gelip istediği zaman da gidiyor çok araştırdım internette hem kötü hem iyi şeylere rastladım kötü şeyleri okuyup deli gibi ağladığım çok zaman oldu düşünceler arttı da arttı kafama taktığım milyon tane şey kendimden emin olamaz hale geldim neyin gerçek olup olmadığını anlayamıyordum psikiyatriste gittim ilaç kullandım bıraktım ve fark ettim ki ben hiç yol alamadım şu an aklımda o kadar çok düşünce var ki kendimden bile çok sevdiğim insan hakkında o kadar kötü şeyler düşünüyorum ki ve kendimi suçluyorum ben kötü bir insan değilim ama bazen inanmıyorum buna çünkü kötü olmayan bir insan nasıl böyle şeyler düşünebilir diyorum kendime erkek arkadaşım her şeyi biliyor ve bunlara rağmen hâlâ benimle o benim en büyük şansım ama ben iyi olamıyorum en azından onun için yapamıyorum bunu çok denedim ama gücüm kalmadı düşünceler artık takıntı haline geldi umarım bir gün atlatabilirim umarım hepimiz atlatırız.
@@edaa994 lütfen bana anlatın sizin gibimiyim yoksa olacak diye mi hissediyorum deli oluyorum hayat dolu bi kızdım kimseyle görüşmek istemiyorum sabahları geç saatlere kdr uyuyan ben o korkular endişeler beni sabahın köründe uyandırıyor daha çok şey sizler de neler vardı kusura bakmayın çok soru sordum
orta derece ile çok şiddetli arasi anksiyetem var ben bunu daha bu yıl farkettim 4-5 yaşlarında sürekli panik atak geçiriyordum ama ailem bunu farketmemisti ben de yeni farkediyorum üzüldüm...
sanırım anksiyetem var bilmiyorum Ama nedenini bilmiyorum 10 yaşındayken taciz edildim travma olarak kaldı fln işte ama ne yapıcağımı bilmiyorum biri yardım edebilir mi belirtiler: gelecek kaygısı,Biriyle konuşurken kalbimin çıkıcakmış gibi atması,sürekli kötü birşey olucakmış gibi hissetme,insanlar bana bakınca heyecandan snrm midemin bulanması eğer anksiyetem varsa aileme nasıl söyliycem? söyleye bilen varmı?
@@imranakpnar3412 hey korkma lütfen yanlış bir şey yapmıyorsun bu çok dogal kime daha yakın hissediyorsan annene babana veya varsa ablana falan atlat kötü bir şey değil bu korkma💖
@@Vera-hj4ji söyledim annem randevu aldıı ama doktordan anneme psikolojik diyemedim kalbimde bir sorun olduğunu söylüyor umarım doktor psikolojik olduğunu anneme söyler.
Herkes yazmış ben de paylaşmak istedim bi kac ay önce psikiyatrist tarafından anksiyete ve panik atak teşhisi konuldu ilaç tedavisine başladım ne kadar etkili tartışılır ilk panik atağımı bir avmnin sinemasında film için seansı beklerken tuvalete gittiğim sırada geçirdim bi anda kalp çarpıntısi terleme kulak çınlaması nefes alamama öleceğim hissi mide bulantısı sıcak basması vee bayılma uyandığımda herkes başımda bekliyordu bense bilincim yeni yeni kendine gelmesinin sersemligiyle ne olduğunu anlamaya çalıştım paramedik birine denk gelmiştim her şeyin gayet normal olduğunu söyledi açlıktan olabileceğini söyledi oysa ac gayet toktum İkinci panik atak krizim daha trajedik benim için yks 2022nin tyt sınavında oldu unutmak istediğim bir gündür sinav ilk 5. Dakikasından itibaren soğuk terlemeler nefes alamama soru çözmeye çalışma sıcak basması kalp sıkışıklığı kimsenin dikkatini Dağıtmamaya çalışma kalp çarpıntısi öleceğim şimdi hissi sınavim iptal edilecek korkusu süre geçiyor paniği mide bulantısı her şeyin git gide artması vee beklenen kulak çınlamasıyla göz kararması bilincini açık tutmak için ne kadar çabaladım hatırlamıyorum bayılmamak için her şeyi yaptım bi saatim heba oldu en son tüm vücudum titriyordu soru çözmeye başladığımda sürem de yetmedi istediğim bölümü de kazanamadım tekrar hazırlanıyorum anksiyete krizlerim de sıcak basması olarak geliyor kalp çarpıntısı derin nefes alamıyormus hissi vücudum kızararak tepki vermesi gibi bir sürü şey cidden yaşamayan anlamıyor en yakının bile ilgi çekmek için olduğunu düşünüyor ya da ciddiye almıyor ama bilmiyorlar odam da çıt yokken kafamda ki gürültüden uyuyamadığım geceleri
@@busrazulalay8512bir anda içimde bir alev topu patlamış gibi tüm vücuduma içten bi sıcaklık yayılıyor ayak parmağımdan başıma kadar ama daha çok midemin bulunduğu bölgeden kulaklarıma kadar oluyor herhangi bir şey serinletmiyor da boynum alt tarafı yanaklarım kulaklarım kızarıyor belli bi süre sonra yavaş yavaş geçiyor sonrasında halsizlik oluyor ve büyük enerji kaybı yaşıyorum
@@edanur2362 Ben de midemin çevresinde bir sıkıntı oluyor genelde. Herr defasında bildiğim halde başka biri de yaşıyor mu acabaa benim gibi diye düşünüyorum sanki bilmiyormuş gibi
@@busrazulalay8512 ben de uzun bi süre düşündum acaba tek ben mi böyleyim Problem bende mi diye daha sonra sorunun ne olduğunu öğrenince araştırdım çok fazla insan varmis üzücü bi durum ama o an rahatlamıştim
baslangicini bilmiyorum buyuk ihtimalle kucuklukten kalan bir sey uzun zamandir anksiyetem var hic bir zaman bir uzmanla gorusmedim arkadasima anlattim ama yarari olmadi ailem de umursamadi dershanede bi bisküvi yiyebilmek icin kutuphaneye gidiyordum yanima arkadasimi aliyordum baskasi geliyor mu diye kontrol ediyordu ama su aralar daha iyiyim anksiyetem genelde okulda ve dershanede tutuyor o zamanlarda tuvalete gidiyorum maskemi acip nefes almaya calisiyorum biraz su sesi dinliyorum 5 dk suruyor ve nefes alisim duzeldiginde bir sey olmamis gibi cikiyorum ben bunla yasamaya alistim
@@guliiiiss bilmiyorum bi kac gundur evdeyim ama en son disari ciktigimda yine olmustu... ayrica yanit vermen beni gercekten cok mutlu etti tesekkur ederiim
@@aeawria1777 ben de aynı seyi yasıyorum ve seni anlıyorum. Yeni yeni basladı bende. Çoğu zaman evden çıkmak istemiyorum. Okulda da evde de kriz geçirdim. Umarım daha iyi oluruz. Dikkat et kendine 💖
@@bfbf298 sürekli diken üzerinde hissediyorum kacdefa kriz geçirdim çok kötü eskisi gibi olamıyorum artık stresten saçlarım çok dökülüyor midem bağırsaklarim bozuldu bunaldm çok bunaldm
Obsesif konpulsif bozuklugum var(yine anksiyete bozuklugu) aklima en ufak seyde gelen o dusunceyle kaskati kesiliyirum nefes alabiliyorum ama cok hizli basim donuyo titriyorum en son agliyorum gerceklikten koptugum bile oluyor dün okulda ilk ders tuttu ders bostu o sabah anlamsiz bi huzur hissediyodum ruhum bedenimden cikmis gibi sknra bu olum belirtisi kesin dedim ilk derse geldogimizde sqkinlesmeye calissam da yok olmuyo ben orda anksiyete atagi gecirirken en yakinim dedigim kisi arkasindan konustugu kizla gule oynaya konusuyodu ben kendi kendime sakinlestikten sonra ilgi icin yapiyor dexiler ay go*um
Kimse anlamıyor kimse anlamıyor beni:) Anaokuldan itibaren ilkokul ortaokul lise hep utangaç çocuk olarak anıldım belki şuana kadar böyle görülmeseydim bir tedavi alip bu durum şiddetlenmezdi küçüklüğümden itibaren ailem tarafından çok eziklendim ozguvenimi aldılar benden ne dayaklar yedim sesiz sesiz ağlıyordum kimsenin umru değildim şuan ailem benden şikayet ediyor bu durumumla alakali ama bilmiyorlarki ben bu durumu onlar yüzünden yaşıyorum bir zmnlar ailem beni yaramaz şımarık bir çocuk gibi olmamam için bunları yaptığını söylüyorlar ama keşke yaramaz ve şımarık bir çocuk olsaydım herşeyde ağlasaydım herşeye atılgan bir çocuk olsaydım keşke ama kimse tarafından hiç bir zman onemsenmedim şuanda lise 2 deyim siddetli sosyal anksiyete problemleri yaşıyorum ilk defa bugün arkadaşıma anlatmak istedim çünkü kendi içimde yaşamaktan bıktım sürekli düşünmekten bıktım bana abartıyorsun dedi gülerek belki onun şeyinde bu laf beni rahatlacagini düşündü ama asla ben sadece bu bozuklugun hayatımdan gitmesini istiyorum başarılı bir öğrenciyim nerdeyse sınıfın en basarilisi ama öğretmenler tarafından bilinmiyorum hiç bir zman el kaldirmaiorum çok zoruma gidior başarılı olmama rağmen bu illet tarafından hiç birşey yapamamak beni çok yoruyor düşünmekten çok yoruluyorum 1 hafta önce hoca beni çağirdi tahtaya kaldırdı o an anksiyete krizi geçirdim elim titredi ayaklarım titredi kızardım midem bulandı hiç birşey yapamadim 1 haftadır sürekli düşünüyorum acaba o olayda insanlar benim hakkımda ne düşünüorlar hoca ne düşünüyor kendimi çok kastım çok düşündüm en sonunda 2 gün sonra mide bağlantısıyla birlikte hiç birseyim yokken kustum bunun bana şu ana kadar sadece içsel olarak sorunları vardı ama şimdi bana fiziksel hastalıklar olarak geri dönüyor bıktım artık bu yorumu okuyan kişi bende aynı şeyleri yaşıyorum korkma birlikte atlatacgiz
@@zeyn9111 anlatmak istiyorum, abartıyorsun diyolar, zorbalık yapiolar, rehber hocama söyledim ergenlikten dedi ama ben yıllardır böyleyim ve ergenliğe bu yıl girdim, anlamıyorlar, kimse anlamıyor...
@@derinsulardayim s-sen sorunlarini rehberlik hocana soyleyebiliyo musunn?!! ve pes etme denemeye devam et anlayabilmeleri icin elinden gelen her seyi yap 🤍
Merhabalar Çok iyi anlıyorum 4 yıldır ilaç tedavisi görüyorum ve senede 3 4 kez yasıyorum onceden daha sık yasardım Yalnızlıkta biraz etkili Ve Ben Yalnızım Sohbet edicek birileri varmı :D
Gitim sadece tehşiz konuldu sorna ataklarım artı yakın bir zamanda hine gidicem .insanlara bu durumu anlatmaya çalışmayın daha kötü hisetiriyorlar kendinizi
abi m@l mısınız benim şürekli elim terliuodu annem dediki aeb ansiyetesin dedi kendinizi böyle şe yapmayın ansiyete kalp krizine neden ve ya kan şekeri düşebilir
Aslında Anksiyetem yok, yemin ederim yok Ama artık bıkıp usandığım bazı fiziksel kusurlarım var Onlar olmasa yemin ederim gayet normalim Ama olmuyor,kendimi kısıtlıyorum sıkıyorum bunaltıyorum Ağzımı kapatarak gülmek yoruyor,zayıflığım yüzünden kat kat giyinmek yoruyor Tarif edemiyorum dostlarım,dişlerim bu kadar sorunlu olmasa saçma sapan ağız hareketleri yapmazdım,çene yapımda problem olduğu için ağzımı tam kapatamıyorum ve saçma sapan bi görüntü ortaya çıkıyor.E bu olunca ne oluyor? Doğal olarak insanlar beni nasıl görüyor,acaba aptal mı gözüküyorum neden böyleyim diye bin türlü yola çıkıyor Bu da beni anksiyeteye sürüklüyor.Yani tamamen fiziksel kusurlarımdan dolayı yaşıyorum bunları. Çok zoruma gidiyor,keşke zamanında yaptırabilseydim.Şimdi öğrenci halimle çalışıp yaptırmak zorundayım
2 yıldır anksiyetem var tam gecti artık uyuyabiliyorum insanlarla konusabiliyorum derken yeniden cıkıyor. tüm gece yatagımda korkudan ağladığımı bilirim sebebini bile hatırlamadan. o karanlık gecelerin hicbir zaman sabahı gelmedi sürekli yatagımda agladım öleceğimi düsündüm sesimi bile cıkaramadım bazen aglamıyorum sadece uzanıyorum ve bu kadar ne düsündügümü bilmiyorum sadece kafamda sürekli bi agırlık var ve ben hep yorgunum. tüm bu seylerin sonunda mental yorgunluktan cok fiziksel yorgunluk cekiyorum sürekli mide agrısı kendimi kastıgım icin cene agrısı hepsi hepsi.. bu sey yüzünden arkadaslarımı kaybettim. hicbiri beni anlamak istemedi. neden yatakta öylesine uzandığımı gün boyu hic konusmadan durdugumu kimse sormadı. neden bulusmaları hep erteledigimi günü geldiğinde de neden gitmediğimi kimse sormadı. sadece yargıladılar. zaten bir süre sonra cagrılmamaya baslandım. onlara göre sadece ilgi cekmek istiyordum sadece rol yapıyordum. keske kafamdaki sesleri duyabilselerdi. onlara bulusmaya gelmeyecegim dedigimde aslında agladıgımı bilirlerdi. suan dustan cıktım. dus bile almadım sadece suyun altında bekledim, ağladım, oturdum, düsündüm ve suan cıktım banyo zemininde bunları yazıyorum. dısarı cıktıgımda ailem de ne oldugunu anlamayacak. cok yalnız hissediyorum. sanki tüm bu korkunun endisenin sebebi benmisim gibi bilmiyorum daha fazla yazmak istemiyorum. bu yorumu okuyan ve benimle aynı seyleri hisseden bir kisiyle karsılastıysam suan, bil ki ben de seni anlıyorum umarım atlatırız
Umarım. :) 💗
Ben atlatanım. Merak etme sadece kendini bu hastalık için kasıyosan iyi olmak içinde kas kendini. Birde benim panik atağım var yani düşün. Anksiyete ve panik atak bir gün boyunca sürekli. Psikoloğa git ben gittim. Ne kadar iyi geldi bilmiyorum. Belki parasız olduğu içindir. Her gün kendini odaklana bileceğin bişey yap. Resim, şarkı, dans, dışarıya çıkıp okuma vs.
Mesela o hastalıkların daha olduğunu fark etmediğin o tarz şeyler yaşamadığın en yakın zamanı hatırla. O zaman hissettiklerini hatırla. O an zorda olsa gülümse. Kendi kendine konuş. Bunu bende atlattım kolay olmadığını zaten bunu yaşayanlar bilir. Dediğimi yap kendini bunlara zorla zorla güzellik olmaz ama bu hastslığı atlatmada yarıyor. Sabırlı ol.
Umarım Daha İyi Olursun Kurtulursun Şu Hastalıktan :)
Şuan Neredesin Ne Yapıyorsun Bilmiyorum Adım Umut Kerim 16 Yaşındayım Eğer Arkadaşın Falan Yoksa Arkadaş Olabiliriz :)
Seni anlıyorum bu durumda yapılabilecek en iyi şey anksiyetesi olan biriyle arkadaş olmak bence sende öle yap iyi gelir diye düşünüyorum ben hala arıyorum
Anksiyetesi olan bir insan sadece anlayabilir anksiyetesi olan birinin yaşadıklarını
Gerçekten öyle
Belirsiz zamanlarda nefesim kesiliyor ve titriyorum ama bunu kimse anlamıyor beni bu yüzden dışlıyorlar insanlar anlamıyor şuan bu videoyu izleyen tüm panik atağı olan insanlar biz farklıyız
Orta derece sosyal anksiyetem var... Ve bir yıldır bunun farkındayım, ama sadece ben. Sadece ben farkındayım bu durumun..
Snaa yalvarıyorum bir psikolğa git. Daha da şiddetlenmeden git. Ben 4 yıl mal gibi bekledim anlamalarını. Kimsenin anlamasını bekleme. Sadece buna ihtiyacım var de ve bir psikolğa git. Lütfen bekleme lütfen
@@hermionegranger2883 siz tedavi oldunuz mu?
@@hermionegranger2883 GİDEMİYORUM SÖYLEMEYE UTANIYORUM
İzzet Güllü’nün videolarınıda izlemenizi tavsiye ederim.
@@hdrsarkaya6876 şu an tedavim devam ediyor
Normal bir insan gibi yaşamak istiyorum artık dayanacak gücüm kalmadı dayanamıyorum her gün işkence görmek gibi
İzzet güllü izleyin kesinlikle çok iyi
XanaX kullan çok iyi
korkmaktan korkuyorsun ve korkmaktan korktuğun için korkacağından korkuyorsun teşekkürler.
hayatımın en kötü kararlarında birini verip yaşadığım panik atak gibi şeyleri en yakın arkadaşıma anlattım ve bana her şeyi abarttığımı söyledi
Yalnız olmadığımı bilmek güzel. Hepimizin kolaylıkla iyileşmesini diliyorum 💚
başkası sizi anlamıyor. En yakınınız olan Anne ve babanız bile. Yaşadıklarına bakıp sen çok tembelsin diyorlar. Abartıyorsun diyorlar. Benim ne yaşadığımı ben bilirim. İçimde kopan o fırtınaları, yanan yangınları. Bazıları ise anlamıyor sizi. Anlıyormuş gibi kafasını sallıyor. Öylesine sizi dinliyor yani. Sizi anlamayan kişiye defalarca anlatmanın anlamı yok. Ben çok anlattım kendimi insanlara. Kendimi anlasam anlasam ben anlarım. Siz kendi elinizden kendiniz tutun. En sağlam dayanağınız kendiniz olsun. Geçecek inşallah. Hayatınızda önemli sizleri güzel kapılara götürecek dönüm noktalarınız olur umarım.
kafamı okudun anlatmaya çalışıyorsun başka şeye yorumluyolar artık okadar çok anlattımki bu bende olan olayları nerdeyse kendime inanmıyacaktım artık yada çok yakınana anlatıyorsun detayla he tamam anladım diyor 1 hafta sonra yine aynı 6 7 sene oldu artık sadece susuyorum çok doktor denedim ama pek başarılı olamadım boşa anlatmaya çalışmayın yani kimseye sessizlik bazen en iyi silahtır
Maalesef yaşamayan kimse seni anlamayacak. Anlıyoruz derler ama anlayamazlar. Bende anksiyetesi olanları anlamıyorum mesela. Anoreksiyayım bu arada ve naparsın ki beni de kimse anlamıyo ;))
İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa dayanışma içinde olabiliriz beraber hareket edebiliriz tek başına yapamadığımız durumları birlikte deneyebiliriz
Bütün gün yataktan çıkmasam bile bir türlü geçmeyen yorgunluk,takıntı, düşünce hayatımı mahvetti. En ufak olaylara kaygıyla yaklaşmaktan yoruldum artık 11 yıldır anksiyete ile mücadele ediyorum ama artık yoruldum:( En çok üzen olaysa çevremin ve aile büyüklerimin abarttığımı düşünmesi umarım bir gün bu illetten kurtulmak dileği ile
Izzet güllü izleyin
Kendimi mi öldürsem, yoksa bir fincan kahve mi içsem?
-Albert Camus
8. sinifta bunu yendigimi saniyordum o zamanlar daha kotuydum sanirim
baskalarinin yaninda yemek yemekten rahatsiz oluyordum maskenin altindan yemeye basladim daha sonra hic yememeye, nefes alirken surekli kontrol ederdim fazla ses cikarmamak icin minik minik nefes aliyordum ve bu da beni cok zorluyordu bazen asonsordeyken yanima baskalari geldiginde 0a inene kadar nefesimi tutardim, disari cikmaktan da nefret ediyordum bakkala bile gidemiyordum, o zamanlar kendimi baskasina bakiyormus gibi goruyordum yani arkamda onemde sagimda solumda duran bi kidi beni nasil gorur hepsi geciyordu zihnimden cok fazla dusunuyordum cok fazla
hapsurdugumda veya oksurdugumde cok utaniyordum cok normal bi sey halbu ki ama aslinda normal olan hic bi sey bana normal gelmiyordu
su 9a basladigim siralar iyilestim sanmistim ama 2 3 kere atak gecirdim bi ara cok aglamistim duzelemeyecegim bunu basaramayacagim diye donem basindan beri hic arkadasim yok umarim bu seylerin hepsi duzelir hale dis gorunusumden nefret ediyorum buraya tekrsr gelecegime eminim umarim o zamana kadsr kendimi daha cok severim
nasılsın iyileştin mi💖
@@oceanswamps5415 maalesef ayniyim hala tesekkur ederim ama 💗
@Red★Queen hala disariya cikamiyorum ama tesekkur ederim
Şuan nasılsın iyi oldun mu ben de senin yaşadıklarının aynısını yaşıyorum :(
Sosyal anksiyetem yüzünden arkadaşlıklarım ve insan ilişkilerim uzun sürmüyor. Çoğu evlerine gitmediğim yanlarına gitmediğim için yüzüme vurup yargıladılar ve uçup gittiler hayatımdan ben gene kaldım yalnızlığımla baş başa.
Gerçekten burda kendimi görüyorum 5 6 yıldır ankisyeteyle savaşıyorum bir yandan ilac bir yandan terapi ama herkesin ağzına tek bir cümle"takma geçer" demeleri hep bunu söylerler ama öyle olmuyor ne yazık ki gerçekten çok kötü birsey insanlardan çekiniyorsun korkuların kaygılıların oluyor ki hemen terikleniyor bu banada oluyor "herkes bana bakıyor" gibi hissediyorum hep o kadar kötü ki hayatın zehir oluyor mutsuzsun hayattan keyif almıyorsun ilaçla mutlu oluyorsun bir nevi ama yenmek için cabalasamda olmuyor 1 hafta sonra tekrar gösteriyor kendini şuan bu videoyu izlerken kendimi görüyorum çok korkunç bir şey ankisyete ve okb inşallah herkesin iyileşmesini diliyorum...
Yıllardır orta bir panik atak ve çok az bir anksiyetem var geç fark ettim sadece panik atağımın uzun zamandır olduğunu biliyorum. Ayrıca panik atak bazen öyle oluyor kii hiç bişey yiyesim gelmiyor. Gece sonra yerim falan diyorum sabah yiyorum falan. Oluyordu..
Anksiyetem ise uzun bir asosyallikten sonra çok fazla düşünüyordum ve ben kendimde yiyemiyordum annem yediriyordu. Hemde çok uzun bir süree..Sizi seviyorum artık hepsini atlatmanın bir yolunu bulduğum için artık mutluyum.💛 💜 💙 💖 💫
Sosyal anksiyetem var. Yani vardı. Artık kontrol edebiliyorum. Neredeyse 2 yıldır hem psikoloğa hem de psikiyatriye gidiyorum. Çok yol kat ettim. Çok güçlükler atlattım. Zordu. Bazen kaçtım, pes etmek istedim, intihara teşebbüs ettim ve sonunda buradayım. Başardım. Henüz tedavim bitmedi ama sona yaklaştım. Her şey daha iyiye gidiyor. Bu videoyu izlerken o kâbus gibi günlerim hatırıma geldi, duygulandım. Ve şunları yazmak istedim:
Başarabilirsiniz. Kendinize inanın. Vazgeçmeyin. Evet, çok zor dönemlerden geçeceksiniz ama sonunda başaracaksınız. Duygularınızın esiri değil efendisi olacaksınız. Nolur kendinizden vazgeçmeyin. İnanın. Bunu okuyan seni tanımıyorum ama sana kocaman sarılıp seni anladığımı, yalnız olmadığını söylemek istiyorum. Atlatabilirsin, yapabilirsin. Sadece inan ve devam et.
Gizem konuşa bilir miyiz
@@bfbf298 Tabiki,buyrun?
@@gizemorhan8544 şuan nasılsınız sizde de sevdiklerinizi kaybetme korkusu her an her dk kötü düşünceler geliyor muydu gelece dair hayal kuramıyorum kimseyle görüşmek istemiyorum ve bunları düşündükçe cıldırcak gibi oluyorum ölüm korkusu başladı önce kendimden snr çevremdekiler içimde artık çok korkuyorum kıyafet alamıyorum kahvaltı yapamıyorum yemek yemek benim içim büyük bi zevkti şimdi oda yok dışarı çıkmak insanlarla görüşmek tlf görüşmek beni sinir ediyor kimseye tahammülüm yok hayat dolu biriydim sizler neler hissediyorsunuz yazar mısınız
@@bfbf298 İyi olmak nedir bilmiyorum, ben böyle bir şey olduğunu da düşünmüyorum. Hayatımı akışına bıraktım ama iplerini ben tutuyorum. Arada pürüzler çıkabiliyor, hep de çıkacak. Ama kötü düşüncelerin, endişelerimin beni ele geçirmesine izin vermiyorum. Ölüm korkusunu hiç yaşamadım ama sevdiklerimi kaybetme duygus hep vardı. Sana burada atlatırsın geçer gider gibi saçma şeyler söylemeyeceğim çünkü gitmiyor. Sadece bunlarla nasıl başa çıkabileceğini öğreniyorsun. Tek yapman gereken ne olursa olsun hayatının iplerini elinde tutabilmendir. Zor bir süreç olucak bu.. Çoğu zaman bol gözyaşı bol hüzün olucak ama kendine zaman vermen lazım. Sana tavsiyem kendini dışarıdan gözlemlemen. Gözlerinin gördüğüne değil büyük resme bak. Bırak kafanın içindekiler konuşsun onları dinle. Kolay olmayacak, hemde hiç kolay olmayacak. Ama her şeyin sonunda derin bir ohh çektiğinde işte o zaman tüm acılarına tüm gözyaşlarına değecek...
@@gizemorhan8544 Amin inşallah Allah razı olsun senden rabbim gönlünde ne hayırlı muradın varsa rabbim sana nasip etsin en güzel şekilde C
Hayat çok kötü insanlar çok acımasız
Hiçbir video bu kadar dokunmamiştı yıllarca kelimelere dökemediğim hislerimi anlatti
kendimi bildim bileli anksiyetem vardı.İlk panik atağımi hiç unutamıyorum.Hicbirini unutamıyorum.Ailemin paramız azalacak diye yıllarca düzgün bi hastaneye götürmemesi de ayrı dert.kimse inanmiyo.ilgi çekmek için yapiyosun simariksin onlara göre.o krizlerden birini bile yaşamak insanın hayatını karartır ama kimse anlamiyo.bu yaşıma geldim markete çıkamıyorum şimdi iyi bi terapiye gidiyorum ama o yıllari geri kazanmak için savaşmaktan çok yoruldum
Uyuyamıyorum ellerim titiriyo hiçbir zaman başaramicam, ben kimimki, seni izliyolar, rezil olacam , al işte yine batırdım, tam bi aptalım 7/ 24 kafamda bu sesler . İnsanlar beni dinlemiyolar gibi hisetiğimden hızlı konuşuyorum yuksek seslerden korkuyorum herzaman kaygılıyım her zaman... Ve be şımarık yada ergen oluyorum hayır bu ergenlik değil ankisiyetemi bilmem ama ergenlik olmadığı kesin annem daha 5 ay olamadı intihar etmemden şupheleniyo ama hayır yinede ergen oluyorum piskoloğa gitmek ayıp değil bunu anlayın
Öncelikle kaygı bozukluğu yaşamı sehir eden bir şey diyerek başlamak istiyorum yazıma…Çünkü başıma gelene kadar ne olduğunu dahi bilmiyordum. İlk anksiyete/panik atak (ne demek isterseniz) krizimi geçtiğimiz yazın sonlarında yaşamıştım. Boğazımda hızlıca atan kopuk ritim,şah damarım patlayacak sandığım için boynumu sıkıca tutuyordum. O kadar hızlı ve sesli nefes alıyordum ki kendimi susturabilmek için ağzımı kapatmaya çalışmıştım ama başaramamıştım. Sonra tırnaklarımı avuçlarıma geçirip ellerimi sımsıkı yumruk yapmıştım. Bu acıyı hissetmemek için. Ama emin olun bu da bir yol değildi. 1 ay önce psikiyatra gitmeye başladım tabiki ilk seansımdan bana kaygı bozukluğu teşhisi konuldu ve ilaç yazıldı. İlaçlarımı düzenli kullanmam rağmen dün okulda kriz geçirdim. Ve o kadar ummadığım bir anda olmuştu ki ne yapacağımı bilemedim sanki. Biyoloji dersinde hoca sınav notlarımızı okuyordu ve bir anda tüm zemin ayaklarımın altından kaymaya başladı. Sınav kağıdıma bakmak için ayağa kalktığımda bayılacağımı fark ettim. İlk iş kalbimi tuttum. Ve durumumdan haberi olan en yakın arkadaşıma iyi olmadığımı belli etmek için kalbimi işaret ettim. Hızlıca hocamdan izin alıp lavaboya koştum. Girdiğim ilk tuvalet kabinine kitledim kendimi. Hızlıca nefes alıp vermeye başladım. Sanki yetmiyordu aldığım hiçbir nefes… Gözlerimden yaşlar süzülüyordu hem de deli gibi… En yakın arkadaşın ve çok güvendiğim 2 kişi daha beni kabinden çıkartmayı başardılar elimi yüzümü yıkadım fakat bir türlü kendime gelemedim sanki. Bahçeye çıkıp nefes almaya çalışırken,unutmaya çalışırken… o kadar kötü,o kadar zordu ki o an ölmek istedim. Her şey bitsin istedim. Yok olup gitmek istedim. Utanmış hissettim. Sanki herkes bana bakıyormuş gibi hissettim. Titreyen bacaklarıma,donan ellerim de eklenince daha fazla dayanamayacağımı anladım. Ve biliyorum da galiba ben başaramayacağım. Bu acı labirentinden çıkamayacağım. Hep yapayalnız kalacağım burada… Kimse elimi tutmayacak tek başıma öleceğim…Dünden beri dışarı çıkamıyorum,yemek bile yiyemiyorum. Kusmak istiyorum. 15 saat uyudum ve ışıklarımı bile açmadan zifiri karanlıktaki odamda oturuyorum. Pazartesi günü okula gitmekten bile korkuyorum. Ben çok korkuyorum. Düzeldiğimi düşünüyordum. Başaracağıma inanıyordum. Evet belki yolun başındayım. Ama ben gerçekten çok yoruldum. Bitsin istiyorum.
Meraba ben yağmur, dün kadıköyün tam ortasında kriz anı yaşadım, evet aileme diyordm inanmıyorlardı ve dün ki olaydan sonra herşeyin farkında vardık ve vardım. Çok zor senin anlattığın şeyin aynısını 3 defa yaşadım, majör depresyon, anksiyete, siniratak hepsini şuan yaşıyorum, ve ben de korkuyorum, ama emin ol hepsi geçicek. Ölmiceksin ve ölmicez, inşallah en yakın zmanda çok iyi olursun kendine dikkat et:)
@@yagmurozlen8737 umarım iyisinizdir bununla savaştığınız için üzgünüm :( benim de anksiyetem var, konusmak isteyen olursa yazabilir
Nasilsiniz
@@aliyevaaylin3930 bana da sorduysanız tesekkür ederim , evde oldugum için iyiyim.Siz nasilsiniz?
@N. Nasıl oldun bende aynıyım nasıl gecicek bilmiyorum
Deprem oluyor ama sadece ben hissediyorum
Deprem oluyro ama sadece ben hissediyorum 🥺
Çok şiddetli anksiyetem var. Panik atak geçirirken kalp atışlarımı bile duymuştum. Berbat bir his. Cuma ve pazartesi günleri istiklal marşını bile okuyamıyorum. Maskemi indirip su içmek bile çok zor geliyor..
İzzet güllü izlemenizi öneririm
Daha dün farkedildi...
Kalabalık ortamda kriz anı ve sonrası ruh ve sinir hastalıkları sinir hastanesine sevkedildim...
Artık kendimi berbat ve boşlukta hissediyorum. Ailemin bunu anlamamk istememesi ve psigolokla defalarca görüşüp tekrardan bana bağırıp öyle bişeyin yok senin uydurma kafandan demeleri.
Belkide var. Siz görmüyorsunuz duymuyorsunuz ama onlar var.
Buraya anlatmak ve ne içinde olduğumu söylemek beni rahatlatır diye düşündüm. İnşallah bi gün beni herkes anlar:)
Çooook ihtiyacımız var bizi anlayan birine ben artık yok olmak istiyor en zorda normal miş gibi davranmak:///
@@gizemcanguven4575 izzet güllü izle kesin çözüm inşallah bende aynıyım izliyorum ve baya iyi
gelecegi dusundukce icim karariyor
Arkadaşlar şuan bu yazıyı okuyan herkes sonuna kadar okusun. Ben küçüklükten beri hem ailem tarafından hem de arkadaşlarım tarafından hor görülen dalga geçilen alay edilen biriydim. Belki de herkesin ki kadar bir çocukluk dönemi yaşadım. Tam bilmiyorum ama o yaşanılanlar o zamanlar ağır gelmişti ve şimdide baktığımda keşke yapılmasaydı diyorum. İçten içe bu sıkıntı var keşke demekle bir yere varılmıyor bunu biliyorum. Normalde sosyal biriyim. Kendimi övmüyorum ama yakışıklı, sosyal, parası olan iyi bir işi olan biriyim. Dışardan bana bakanlar direk hayat sana güzel... Derlerdi... Bir zamanlar... Sonra bununla tanıştım bi anda oldu bir yerde oturuyorduk arksdaşlarla bir baş dönmesi oldu. Kalp çarpıntısı oldu elim ayağım popoma kaçtı ondan sonra ya yine olursa diye bir düşünce oldu. Her dışarı çıktığımda markete, arabaya, insanların arasına girerken ya burda bana birşey olursa ? Ya imdadıma kimse yetişemezse ? Ya bu durumumu görenlere rezil olursam ? Biliirsiniz işte felaket senaryoları birbiri ardına gelir o anda sersemlik yaşıyordum. Elim ayapım birbirine dolaşıyordu. Nefes darlığı oluyordu çıldıracak gibi oluyordum ve bu gün boyu her korktuğum anda oluyordu işlerimi evden yürütme kararı aldım dışarı çıkmıyordum çok herekmedikçe seks hayatımı son buldurdum. Çünkü ordada performans anksiyetesi yaşamaya başladım. Ya karlı tarafı mutlu edemesem diye bundands uzak kalmaya bsşladım. Arkadaşlarımla aramı bozdum kimseyle görüşmemeye başladım. Hayat tam nir zindandı. Sizr şunu söyleyebilirim. Öncelikle izzet güllü diyorum. O adam psikologların şahı onu açın tüm videolarını hatim edin. Farkındalık için ideal 2. Olarak yazın abi içinizden geçenleri kağıda yazın. Kimseye anlatamsıklarınızı yazın hergğn yazın bir psikolog gibi kendinizle konuşun. Bu olursa ne olur ? En fazla ne olabilir ? Örnwk dolmuşa binmekten korkuyorum. Binersem ne olur ? Ya panik stak geçirirsem geçirirsem ne olur ? Gibi en dibine kadar inin şaşıracaksınız :))))) sonra farkındalık kazandıkça bitiyor ve hiç birşey kalmıyor. O farkındalığı kazanmanız gerek. Umarım kazanacaksınız...
Herkes yazmış bende yazmak istedim. Böyle üç yıl önce bir kere panik atak yaşamıştım birini kaybettiğimde ama normaldir sanmıştım bir kere daha yaşadım ama o zaman ayağa kalktığımda düşüyordum ellerim karıncalanıyordu nefesim kesiliyordu Allaha yalvarıyordum ölecek gibi hissediyordum. O gün çok kötü bir gündü o günden sonra hiç sonuncu evre panik atak, yaşamadım hep birinci ikinci evrelerde yaşadım ve sonuncu evre kadar kötü değildi. Ben bunu bir kitabı okurken farkettim. Mk8yi işte kız panik ataktan bahsediyordu ben neler yaşadığını okuduğumda aynılarının da bende olduğunu öğrendim yine önemsemedim bir gün geldi araştırayım dedim belirtilere baktım. Hepsi çıkmıştı hani arkadaşlarıma söyledim çoğusu önemsemedi normaldir dediler ama benim bir gün bı yüzden öleceğim korkusu var bende bir arkadaşıma anlattım ve hani o bile benden çok korkuyor o gece panik geçirdiğim gece yanıma gelmek istediğinde ben izin vermemiştim. Aileme söylemek istemiyorum çünkü söyleyeceklerinde verecekleri tepkiler çok net o kadar hafife alacaklar ki ama birine anlatınca kendimi acındırıyor gibi son derece kötü hissediyorum ve kimseye anlatamıyorum ama o panik yaşarken ki an o kadar zor ki destek almak istemiyorum neden bilmiyorum :')
Şimdi nasılsın bilmiyorum, umarım iyisindir. Bende internetten araştırıp anksiyetem olduğunu düşünmüştüm ve bunun üzerine aileme anlattım. Şimdi 9. sınıfım. Benimde aklımda seninki gibi düşünceler vardı. "Ailem acaba umursamayacakmı, veya küçümseyip komiğe alacak.", "numara yaptığımı düşünecekler." gibi. İlk anlattığımda aynı öyle oldu, her takıntıma bir sebep bulmaya başladılar, "şundandır", "bundandır", "ondan komşunun çocuğunda da var" gibi, ağlamaya başladım, neden ağlıyorsun dediler. Sinirlerin bozulmuştu, şimdi psikolog ve psikiyatriye gidiyorum ve ilaç içiyorum. Ailem hala inanmayıp küçümsese de. Sende lütfen annana söyle, seni anlayamasalar bile doktora götürmeleri lazım, eğer doktora götürmezlerse ilerleyebilir. Bende düşünüyorum doktor ne alaka , ne işe yarayacak diye , ama en azından içindekileri anlattığın birisi olur❤
Benim ağır derecede sosyal anksiyetem, kırmızı derecede dikkat dağınıklığım ve depresyonum var. Daha depresyon olduğunu bilmeden 7 ay depresyonda kaldım. Şuan hayatım berbat ilerliyor. Umarım biz ve tüm hastalar düzelir.
Bunun üstesinden gelmek bizlerin elinde biliyorum zor gibi geliyor sanki bu durumdan hic kurtulmayacak gibi hissediyoruz ama yanılıyoruz yaşadığımız sey kötü birsey degil normal birsey öncelikle bunun bilincinde olalım ve sorunların üzerine gidelim kendine soru sor ben dışarıya çıktığımda ne olucak sanki gibi veya kaygı anında hayır bunda kaygılanicak bir durum yok de bunu kendine soyle vee kafanda düşüncelere daldığında hemen kendini birseye odaklan elinde o an birşey olduğunda o cisme odaklan birilerjyle konuş kimse yoksa kitap oku ve kesinlikle bir uğraş edinin sabahları yürüyuse çıkın dışarıdaki yaşama bakın kuşları seyredin ailenizle tv izleyin unutmayın bu bizim elimizde.Üstesinden gelebilir çünkü biz çok güçlüyüz
korkmaktan korkmak
Uzun zamandır anksiyetem var ama ben bunu bu yıl öğrendim hep panik atak sanmıştım onu biliyordum ve anksiyete olduğunu fark ettikten sonra çok araştırdım kurtulmaya çalıştım ama çok zor kurtulamıyorsun alışamıyorsun bununla yaşayamıyorsun insanlar anlamıyor kendini anlatamıyorsun bunu yaşayan herkese sabır diliyorum 💖
Vay benim talihsiz psikolojisi bozuk kardeşlerim bütün yorumları okudun hemen hemen hepinizle aynı şeyleri yaşadim korkular kaygılar krizler farkli olsada duygular hep ayni hiç destek almadım en büyük desteğim imanım oldu biz böyle olmak istemedik Allah istedi derdi veren dermanıdı verir imtihan dünyası dayan yüreğim dayan..
Bu kadar zayıf olduğum için özür dilerim..
Bir zamanlar bende böyleydim, ve şuan o anları hatırlamasam da, hissediyorum😵💫
Peki nasil başardinn .Gercekten geciyormu
teşekkür ederim sevdiğim çocuk, senin için anksiyeteye sahip olacağım. ayrıca sürekli olan kanamalara ve ağlaklığa. bunu tatlı bulduğun için kendimi hırpalıyorum:)
dis gorunusum yuzunden dislandigimi dusunmek yerine benden daha kotulerini dusunmekle mesgulum bu siralar..
Yıllardır bu sorun ile uğraşıyorum belki de beş yıl çoktan olmuştur. Hayatınızı öyle bir kontrol ediyor ki bu illet , ne dışarı çıkabiliyorsunuz ne de içinizden geldiği gibi davranabiliyorsunuz. Psikoloğa gittiğim zamanlarda günler öncesinden ne konuşacağımı ayarlar yüz ifadelerimi kontrol eder öyle giderdim. Arkadaşlarım beni bir yere çağırdığında heyecanlanırdım fakat gideceğim zaman korku kaplardı zihnimi, kalbim normalden daha hızlı atardı ellerim titrer ve sonuç olarak gitmezdim. Bazen buluşacağımız mekâna kadar gelir ama kapıdan giremeyip geri eve gelirdim. Biri için önemsiz olan bir çok şey benim için çok büyük sorundu. Derslerde el kaldıramazdım , güldüğüm zaman etrafıma bakarak tuhaf mıydı diye düşünür dururdum . Kısacası bir kukla gibi her hareketimi her mimiğimi ayarlar ve öyle yaşardım. Ki hala çoğu zaman öyleyim yine de atlatmaya çalışıyorum. Ve şunu söylemek isterim çevrenizde eğer böyle kişiler varsa lütfen onların da benim gibi benzer düşünceleri olabileceğini düşünerek davranın. Çünkü sizin önemsizdir gördüğünüz bir olay onun için felâket olabiliyor.
2 yıl boyunca anksiyete bozukluğu depresyon yaşadım. Evden çıkmayı bırak yataktan bile çıkamıyordum. 3 4 aydır destek almaya başladım. Artık eskisi gibi fazla anksiyetem yok. Ama doktorum tek başıma dışarı çıkıp evden uzaklaşıp biraz daha birşeyler yapmam gerektiğini söyledi. Gerçekten çok korkuyorum. Ertelememem gerek biliyorum ama bu benim için çok zor aynı videodaki gibi hissediyorum. Eğer başarabilirsem geri dönüş yapacağım bana şans dileyinn
Basardin mi
Arkadaşlar sadece sosyalleşirken ortaya çıkıyor. İnsan(lara) bir şey derken, sunum yaparken, herkesin dikkati bendeyken ellerim ve ayaklarım titriyor; sesim titriyor ve aşırı az çıkıyor; başım ve gözlerim yanıyor, ama baş hariç (yani boyun altı) üşüyorum; ne diyeceğimi karıştırıyorum, mesela sunuma çalışıyorum ama o anda sanki her şeyi unutuyorum veya aşırı az şey hatırlıyorum. Ama sadece dikkatler üzerimdeyken oluyor. Pandemi çıktığından beri, yani ortalama 2.5 yıldır yaşamıyorum. Derslerim online zaten, kameramı ve mikrofonumu kapatıp ya uyuyordum, ya bilgisayarda oyun oynuyordum ya da instagramda takılıyordum. O yüzden ortalama 2.5 yıldır yaşamıyorum ancak bu belirtiler sosyal anksiyete midir? 9. sınıfa geçeceğim 🤕
Ve son zamanlarda yemek siparişi verdiğimde konuşmadığım için kendimi biraz daha rahat hissediyorum. Bazen bir şeyler söylemeye cesaret ediyorum. Kapıyı kapatmadan önce "iyi günler/akşamlar" diyorum. Ama iyi gelir mi bilmem. Bir şeyler düşünmemeye çalışıyorum bazen küçük şeylerde (yemek siparişi vermek gibi) işe yarıyor ama mesela sunum yaparken olmuyor.
Tek kişiyle konuşurken daha rahatım ama bir sürü kişilerse (5 veya daha fazla gibi) daha da artıyor
ilk panikatak krizi yasadigimda 9-10 yaslarindaydim bayramdı diye hatırlıyorum salondaydım camın önündeki koltukta elimde telefon selena izliyodum 63. bölümdü sanırım hades ve selena kavga ediyodu ve bi an kendimi boguluyomus gibi hissetmeye basladim sanki tum oksijen tukenmisti anne nefes alamiyorum diye bagirmistim cildirmak uzereydim mutfakta anne ölücem sanırım dediğimi hatırlıyorum sonraki gün annemin zoruyla avmye gitmistik ben iceri girdigim an ellerim uyusmaya baslamisti boguluyomus gibi hissetmeye baslamistim bı süre sonra azıcık sakinlesmistim sonra yemek yemeye üst kata çıkmıştık ben yeniden nefes alamamaya başlamıştım ve geri çıkartırtmıştım geceleri ya ölürsem diye uyuyamıyodum o yazı neredeyse evden hiç dışarı çıkmayarak geçirmiştim sitedeki meltem teyze hep sorup duruyodu Zeynep niye dışarı hiç çıkmıyo falan diye ilk panikatak krizimden 4-5 ay sonrasinda obsesif kompulsif bozuklugum ortaya cikti ilk takıntım bi yere iki kez dokunmakti sanırım onun üstüne bir ton takıntı yendim ben yedikçe yenileri oluştu ben tabii düşüncelerimi ve korkularımı kontrol ettiğim için takintilarimdan gayet memnundum ilk annem fark edip rehberlik hocamla görüşmüstü, onun üstüne 6-7. Sınıf gibi sosyal fobim ortaya çıktı çok çabuk kontrol altına alabildim, 7. Sınıfta karantinadayken tüm takıntılarımı yendim evdende dışarı çıkmıyodum ohh mis tam hayalimdeki hayattı, 8. Sınıfın başında sosyal fobim yeniden ortaya çıktı, bu yıl ocak-subat gibi takıntılarım geri gelmeye başladı ve ben pes ettim artık onları yenmekle uğraşmıyorum kabullendim, e niye 4-5 yıl boyunca hiç destek almadın diyceksiniz inat ettim ve çok korktum su an yasamaya çalışıyorum:))
Bu süreçte beni anlayan ve destek olan aileme ve arkadaşlarıma teşekkür ediyorum 🖤 en çokta hayatımdan çıkan kişilere...
benim çevremde öyke kişiler yok ne yazıkki...
Düşük seviye anksiyete olduğuma inanıyorum çünkü 8 senedir arkadaşım yok ve azıcık yorulsam fiziki ve akli dengem bozuluyor.Dogru kararlar alamıyorum sanki sok sonrası yorgunluk çeken birisi gibi,insanlarla konuşamıyorum çünkü zihnimde hep geçmişteki kötü olaylar hep bir başarısızlık kaygısı var ve bunu kimseye söyleyemiyorum.Cunku yaşadığım şehir duzelmeme imkan vermiyor.Bana son derece hoşgörü ile davranan ve derdimi anlatmaya isteklendiren bu işin uzmanı birisi lazım.
@Fyodor Mihayloviç Dostoyevski ben de sonradan asosyal oldugumu kesfettim yorumun icin tesk❤️
Anksiyete benim hayatımın miladı. Anksiyeteden önce ve anksiyeteden sonra diye hayatımın ikiye ayrıldığına o kadar eminim ki. Galiba bu süreçte beni en yoran, en korkutan, en ağlatan şey düşüncelerimdi. Bazen o kadar ağır gelirlerdi ki... O kadar taşıyamazdım ki o düşünceyi oturup saatlerce kitap okumak veya odama kapanmak isterdim. Lanet düşünceler tabii ki peşimi bırakmazdı, göğüsümün tam altına bir sıkıntı otururdu. Büyük ihtimalle bu sıkıntıyı anksiyete bozukluğu olmayanlar anlamayacak, onun yüzünden sürekli çevremde olan sayılı insanlara 'Hissediyorum, bugün kötü birşey olacak.' falan derdim. Kurtulmak istiyorum. Umarım kurtuluruz. Sadece tek temennim lütfen düşüncelerinizi yüzünden onları hafifletmek için kendinize zarar vermeyin. Bu hayatta yaşamaktan daha zor birşey varsa o da ölmektir. Lütfen, lütfen ve lütfen bunu kendinize yapmayın...
İzzet Güllünün videolarını izlemenizi tavsiye ederim
merhaba ben melike 3 yıldır anksiyetem var şuan 7ye gidiyorum ve dahada kötüleşti korktuğum zaman anksiyetem tutuğu zaman kalbim ağrıyor sıkışıyor nefes alamıyorum vücudum çok kötü bir şekilde ağrıyor dayanılmaz bir acı daraldığımı hisediyorum herşeyin üstüme üstüme geldiğini hisediyorum titriyorum başım ağrıyor herkez bana bakıyormuş gibi hisediyorum dayanmaya çalışıyorum sakin kalmaya çalışıyorum ama bunu başaramıyorum zaten aile bakısı arkadaş baskısı derslerim insanlar daha bir çok şey varken birde anksiyetemle uğraşıyorum bunları buraya yazarken bile kalbim sıkışıyor keşke insanlar her insanı anlayabilseydi yenmek belki zor belki kolay ama benim için çok zor bişey dayanacak gücüm kalmadı intihar etmek istiyorum ama günah olduğu için yapamıyorum o yüzden kolumu falan kesiyorum ve bu beni rahatlatıyor umarım bunu bende sizlerde yeneceksiniz asla pes etmeyin arkadaşlar başaracaksınız yeneceksiniz kendinize güvenin ve inanın her ne kadarda zor olsada...
Instadan konuşabilir miyiz acaba aynisini bnde yasiyorum ?
@@ybusraa konuşmak isterdim ama instegramım yok hesap kurmya çalıştım yapamadım ondan yok sorry
@@melikebts sorun değil
Insanlar anlamıyor:(
🥺👋
Yaşamayan anlayamaz çünkü
@@zynp34197 doğru haklısın
Bilmiyorlar ne kadar büyük olanaklara yada en basit etkinliklere hayır demek zorunda olduğumu
Daha ortaokulun başlarında yaşamaya başlamıştım nefes alamıyordum sürekli derin jefes alırdım ailem bu durumu farketti ve kalbim için beni hastaneye götürdüler ama tabi ki sonuç sıfıt bir şeyim yoktu. Hastaneden çıktık babama nasıl bir seyim yok ben niye böylr hissediyorum o zaman diye sordugumu ve babamın bana e baak bir şeyin yokmuş işte detip gülüp dalga geçmesini hatırlarım. İşte o günden sonra hiçbir şey söylemedim onlara bir süre sonra ataklarım başladı kısa bir süre öncesine kadar her şeyi yeneiğimi düşünmüştüm ki zaten farkında değildim ne durumda olduğumun hep kalp hastası olduğumu düşündüm. 2 hafta öncesine kadar her şey normaldi taa ki o atağı geçorene kadar şu an normal nefes alamıyorum kalbim çok hızlı atıyor ve sürekli nefesim kesiliyor ataklar geçiriyorum tam iyi olucam diyorum sonra başa dönüyorum en kötüsü ailem beni görmüyor
Şimdi nasılsınız ? Nefesiniz düzeldimi
ay daha dün izledim lilja 4-ever'ı,, aglattı baya..edit yapmaya basladım hatta biraz önce..🥺💞
Bu bir filim mi adı ne
@@hdrsarkaya6876 aciklama da video da ki filmlerin ismi mevcut
@@Vera-hj4ji sen hangisini tavsiye edersin
@@hdrsarkaya6876 lilja 4 ever ve girl interrupted
Vücudumun etkisiz hale getirilecek ne varsa bunu ben kendime yaptım buna ben izin verdim...Ve şuan hissizlik içinde boğuluyorum..
Hayır sen yapmadın. Gördüğünden fazlası var. Bi gün boğulmamanın garantisini veremeyeceğim ama senin suclu olmadığından kesinlikle eminim. Çünkü bu asla bi insanın tek başına yapabileceği bir sey degil ve isteyeceği bir şey de değil. Belki senin de hataların oldu ama olmaması mümkün değil zaten. Ve inan bana senin bi iki hatanla olabilecek bir sey değil. Kelebek etkisini düşün. Kelebeğin kanat çırpışıyla başlar ama kim kelebeği suçlayabilir ki?
@@beyza3694 İnsanlar o bu şu olan oldumu oldu.Geçmez dediğimiz şeyler geçiyor evet ama izler kalıyor bunu ne sen nede ben değiştirebiliriz.Mühim olan şu düştüğünde tekrar ayağa kalkacağının ümidi ile yaşamak.....
Ben agrofobi hastasısı olarak benim gibilerle söyleyecklerm korkmayn istediğniz bir insana güvenmeye çalişi o sizi anlar belki benim bir kankam var her şeyimi anlatıyorum Allah bütün pisikoloji hastalarina şifa versn Amin
bu hastalık la 2 yıldır savaşıyorum gündüz hicbirseyim yok ama karanlık çoktugu gibi bende devreler gidiyor düşünceler geliyor sbaaha kadar uyuyamıyorum sporumu etkiledi hayatımı yerle bir etti
Yorumların çoğunluğunun yaşadığı şeyleri yaşamam tesadüf değil herhalde.
Videoyu izlerken kendimi dusunup ağlamam peki
Bu gün başka sınıftan biri neyin var senin iyi misin benimle konuşabilirsin dedi.
Ve o kıza teşekkür edip sadece uyuduğum için böyleyim dedim pişmanım böyle derken;lütfen, konuşalım gitme yalnız bırakma dinle beni ihtiyacım var demek isterdim
Yanliz diyilsin.Biliyorum çokkk zor durum .Amma gecicek
Ben kaygı bozukluğum olup olmadığını bile bilmiyorum bazen oluyo çok mutlu oluyorum (düşünmemek için boş yapıyorum) ama düşüncelerimle yanlız kaldığımda ya da dışarıdan kendimi çıplak gibi hissettiğim zamanlar oluyo örneğin bugün otobüse bindim normalde hep üzerimde ceket,bol kıyafet vb. olurdu bugün yoktu ve kendimi çok kötü hissetim herkes bakıyomuş gibi aklımdan bir sürü düşünce geçti sanki kendime eziyet ediyomuş gibiydim nefes alamadım kalbim sıkıştı ve nerdeyse ilk defa kriz geçiriyomuş gibi hissettim okula geldiğimde gözlerim doluydu hala nefes alamıyodum sonradan düzeldim ve sabah mutlu uyanmama rağmen günüm kötü geçti arkadaşım sorduğunda (aslında kim sorarsa aynı şeyi diyorum) ankiyesetem olduğunu söyledim ama her seferinde söyledikten sonra kendimi suçlu hissediyorum çünkü ankiyesete videolarındaki yorumları okuyorum ve sanki ben abartıyomüş gibi hissediyorum ve ankiyesetem var mı yok mu anlayamıyorum eskiden sadece tedirgin olurdum son 2 hafta içinde gerçekten boğulduğumu hissetim şuan bunları yazarken bile vücudum ısınıyo ve kalbim sıkışıyo
Ben abartıyomuyum en yakın arkadaşım biliyo ve sakin olmam gerektiğini benimde normal olduğumu anlatıyo fakat bunlar işe yaramıyo sakin olmaya kendimi zorluyorum ve rol yapıyorum
Anlamıyorum
abarttigini dusunme boyle hissetmen o kadar normal ki… Ruhsal destek almani tavsiye ediyorum 🫶🏻
@@Vera-hj4ji aileme anlatsama saçma der geçer gidebileceğini sanmam
@@sude5181 önce bi dene ciddi bir sekilde anlat yada seni anlayacak bir aile bireyine anlat sonrasini sonra dusunuruz
@@Vera-hj4ji teşekür ederim 💙
Seninle aynı şeyleri hissediyorum birine anlattığım da ailene soyle diyorlar ama cidden onlarla normal bir sohbetim bile yok onlarla normal de olsa bı sohbete girerken bile sesim içime kaçıyor anneme bir sene önce hissettiklerimin yarısını söyledim anlattım hiç bir şey değişmedi hatta bazen akrabalar ile konuşurken konusunu acip dalga bile geçti ailem dışında anlatınca beni dinleyip anlamaya çalışacak biri de yok belki abartiyorumdur diye düşünüyorum çoğu zaman of keşke ailem böyle olmasaydı
Anksiyete olmadan onceki hayatim nasildi gercekten merak ediyorum, bununla yasamak cok zor. Dayanamiyorum. Her sey ust uste geliyor. Bir gun bitecegini dusunuyorum ama bir turlu bitmiyor. Daha da fazlasi olup artiyor.
Cok zor biliyorum evet ama bunun üstune git
5 yıldır anksiyete ve panik atakla mücadele ediyorum terk edilmek en büyük korkum biriyle tanismaya ve ona bağlanmaktan korkuyorum nefes alamıyorum terk edildiğimi düşününce ağlama krizlerine giriyorum sürekli canım yanıyo kalbim acıyı canım yandığı için kendime zarar vermeye başladım kafamın içindekileri susturmak için gunde 1 tane içmem gereken antidepresani 1 günde bitirmeye başladım kafama göre antidepresan kullanınca nedensiz mutluydum bir anda antidepresanimi kestiler şimdi yine terkedildim ve canım yanıyo benim o ilaçları içip herşeyi unutup derin bir uyku uyumam lazım ben iyileşmek istiyorum artık böyle yaşamaktan biktim
Size nasil ulasabilirim
Bir doktora görünmesem bu yaşadığım olayı anksiyet zannetmezdim gerçekten zor bi durum iki ilaç içiyorum o biraz sakinleştiriyor:)
Ben savaşmaktan çok yoruldum.
5 yıldır bu berbat hisle yasiyorum son 2 yildir ataklarim artti uykularimda gecirdigim ataklarim.. intihar etmeye bile kalkisdim ama gecmiyor ne zaman tam yoluna koydum desem yine ayni sey oluyor 16 yasindayim ama cok b***tan geciyor cok berbat bir his bu...
IZZET GULLU izleyin
Hepsini yaşıyor olmak berbat bir şey. Gerçekten anksiyete ile yaşamak çok zor
Üstune git tek basina disari cik mesela fln iste
Ben kendimde anksiyete olduğunu düşünüyorum çünkü bir çok kez ellerim titremeye nefes alamamaya başım dönmeye başladı tamamen emin olmak için psikoloğa gitmek istiyorum ama ailem kendi kendimin doktoru olmam gerektiğini insan içine çıkarsam geçiçeğini söylüyor diyorum onlara insan içine çıkınca çok kötü oluyorum diyorum nefes alamıyorum diyorum o senin kendi içine kapandığın için oluyor diyorlar napıcağımı bilmiyorum gün geçtikçe daha kötü oluyorum okula gitmek benim için bir işkence haline döndü artık
@Red★Queen ahh ahh deli olucam yakında
@Red★Queen bize bunları yaşatıyorlar ama sorarsan en kötü biziz yaşadıklarımızı falan asla umursamıyorlar
İstanbulda yasayan sosyal fobililer varmı
Aşırı güzel anlatılmış videoda gerçekten
Aşırı anksiyete+panik atak+düşük depresyon=ben
Düşük anksiyete + aşırı day dreaming + orta depresyon= en yakın arkadaşım(uzaktan akrabam)
cok yoruldum cidden cok yoruldum
Anksiyetem olup olmadığını bilmiyorum ama belirtileri yaşıyorum ailemde halamda ve ablamda var
Dün gece nefes almakta zorluk çektim 1,5 saat falan sonra annem gelip sakinleştirdi. Sabah kalktığımda kendimi bayılacak gibi hissediyordum (ki hala hissediyorum) ellerim titriyor yazarken ayağa kalkınca dengemi sağlayamıyorum umarım anksiyetem falan yoktur. Ablamdan biliyorum çok ama çok kötü:(
@𝐉𝐚𝐬𝐦𝐢𝐧🫶🏻 Dediklerinin aynılarını yaşıyorum. Annemler neden ağlıyorsun falan diyor bazen ama söyleyecek bir şey bulamıyorum
Umarım anksiyetemiz yoktur:(
Aynılarını bazen gün ortasında yaşıyorum bir anda nefes alamamaya başlıyorum ve deli gibi kalbim çarpıyor bu çok acı verici);
Panik bozukluk anksiyetem var titremek, nefes alamamak çok zor
Anksiyetem mi var bilmiyorum ama bir şey yaparken sanki herkes bana bakıyormuş ve dalga geçiyormuş gibi geliyor sonra başım dönüyor
yoruldum artık
yaşamak zor geliyor
Hayallerin yok mu
Aslında sana bir şey itiraf edicem kabullenemediğim bir şeyi,şu an bunu buraya yazma ihtiyacı hissediyorum çünkü gerçekten daraldim.
Biliyorum evet benim sosyal anksiyetem yüzünden bunların hepsi bazen gerçekten mücadele edemiyeceğim dereceye gelebiliyor şu an bu kütüphanedeyim,ama sanki herkes beni izliyor ya da duvarlar üzerime üzerime geliyor gibi hissediyorum.
İlaçlarımı kullanmama rağmen ona rağmen kendimi mutsuz hissediyorum.
Ben sosyal anksiyetemi halen kabullenemediğimi sanki o hayatımda hiç yokmuş gibi davrandığım zamanlarda da kendimi inanılmaz derecede mutsuz buluyorum,bu sürekli duygu değişimlerimin sebebi de yani,aynı duyguya sürekli yaşayamıyorum, bilmiyorum şu an bunları her ne kadar mantığımla yazmadığımı düşünsem de yazmanın bana iyi geleceğini o kadar eminim ki.Sana yazıyorum ve bunu doktoruma göstericem çünkü beni en iyi anlayan sanırım ki doktorum,belki ilacımı değiştirir çünkü vücudum bu ilaca alıştığını düşünüyorum artık ve etki etmiyor gibi hissediyorum yine eskisi gibi mutsuz sürekli ağlama modunda sürekli kendimi bir şeyler düşünürken buluyorum bu beni çok yoruyor gerçekten.
Su an böyle yazmam iyi geldi gibi hissettim biraz ama birkaç dakika sonra yine aynısını olucagını biliyorum kendimi asla tam anlamıyla açıklayamıyorum biliyorum hep biraz eksik anlatıyorum,o anlamadığım yerlerde asıl önemli olan şeyler...devam etmek istemiyorum şu an, bunu notlarıma kopyalayıp oradan devam edicem seni de böyle seyleriimle rahatsız ediyorum kusura bakma üzgünüm.
Ne kadar zor olduğunu tahmin edebiliyorum
Herkes seni izliyor,seni yargılayacaklarını düşünüyorsun.Senin kusurlarınla dalga geçecekleri fikri seni çıldırtıyor.
Doktora göründüğünü söylemişsin.Öncelikle çevreni değiştirmen gerektiğini düşünüyorum
Şahsen ben bu hastalıkla mücadele ederken tanıdığım insanların yanında daha rahatsız hissederdim.Tanımadığın insanların yanında rahat olmayı denedin mi?Çünkü onların %99,9’u seni bir daha görmeyecek.Sen de onları görmeyeceksin.Evrenin rast getirdiği random insanlar onlar.Bunu sık sık düşün.Onların sana baktığını mı düşünüyorsun?Sen onlara bak.Ne olabilir en fazla?Bakmaman durumunda daha kötü şeyler yaşayacaksın.Mücadele et.
Bu öyle bi hastalık ki kaçtıkça kovalıyor seni.Ama sosyalleşmeye çalışınca kaçıyor uzaklaşıyor.O merdivenleri hızlı hızlı tırmanmanı söylemiyorum.Yavaş yavaş tırman ama düşme.Zirveye çık.Başladığın yere dönme sonunda.İyi olacağına tüm yüreğimle inanıyorum.Sen de inan.Başaracaksın
@@emresayeniz4119 aslında bu yorumu yazdığım zamandan bu yana aynı duyguları yaşamışım yine, kendimi değiştirmeye çalışıyorum inan ki çoğunluk başarısız olsam da bunu deniyorum.
Arkadaş çevresi ya da takıldığım biri konusuna, açıkçası hiç kimse ile takılmıyorum zaten arkadaşım da yok.
Hep tek başıma bir şeyleri yapmaya çalışıyorum,bazı zamanlar pes ediyorum hatta ama sadece o zaman da biraz müzik dinleyip kitap okumaya ihtiyacım olduğunu düşünüp, birkaç gün kendimi dersten izole ediyorum, aslında başta söylemem gerekirdi sürekli ders çalışan biriyim ve bu bazen beni yoruyor ve bu modda buluyorum kendimi,neyse işte öyle sınav senemdeyim ve kendini daha çok toparlamam gerekicek gibi gözüküyor.
Ama teşekkür ederim o kadar yorum arasında okuyup cevap vermişsin.
yine ve tekrardan buradayım çünkü başka saklanacak yerim yok
Yaklaşık 9 10 aydır cehennemi yaşıyorum aklıma gelip her şeyin başlangıcı olan düşünce sevdiğim insanı kaybetme düşüncesiydi kafayı yiyordum resmen nefes alamıyordum kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyordu bir his geliyordu içime eminim o hissi bilenler vardır öyle iğrenç bir şey ki söküp atmak istiyorum içimden ama yapamıyorum o istediği gibi gelip istediği zaman da gidiyor çok araştırdım internette hem kötü hem iyi şeylere rastladım kötü şeyleri okuyup deli gibi ağladığım çok zaman oldu düşünceler arttı da arttı kafama taktığım milyon tane şey kendimden emin olamaz hale geldim neyin gerçek olup olmadığını anlayamıyordum psikiyatriste gittim ilaç kullandım bıraktım ve fark ettim ki ben hiç yol alamadım şu an aklımda o kadar çok düşünce var ki kendimden bile çok sevdiğim insan hakkında o kadar kötü şeyler düşünüyorum ki ve kendimi suçluyorum ben kötü bir insan değilim ama bazen inanmıyorum buna çünkü kötü olmayan bir insan nasıl böyle şeyler düşünebilir diyorum kendime erkek arkadaşım her şeyi biliyor ve bunlara rağmen hâlâ benimle o benim en büyük şansım ama ben iyi olamıyorum en azından onun için yapamıyorum bunu çok denedim ama gücüm kalmadı düşünceler artık takıntı haline geldi umarım bir gün atlatabilirim umarım hepimiz atlatırız.
Eda hanım şuan nasılsınız konuşa bilir miyiz
Eda lütfen cvp ver
Eda bana yazar mısın lütfen
@@bfbf298 Ben şu an daha iyiyim yine geliyor tabii aklıma düşünceler ama pek kulak vermemeye çalışıyorum
@@edaa994 lütfen bana anlatın sizin gibimiyim yoksa olacak diye mi hissediyorum deli oluyorum hayat dolu bi kızdım kimseyle görüşmek istemiyorum sabahları geç saatlere kdr uyuyan ben o korkular endişeler beni sabahın köründe uyandırıyor daha çok şey sizler de neler vardı kusura bakmayın çok soru sordum
Çocukluğumdan beri anksiyetem var ve 16 yaşındayım bu gün ilk defa doktor a götürdüler amk anksiyeten var dedi ilaç yazdı geri gönderdi
Daha ilerisi beklenmezdi
orta derece ile çok şiddetli arasi anksiyetem var ben bunu daha bu yıl farkettim 4-5 yaşlarında sürekli panik atak geçiriyordum ama ailem bunu farketmemisti ben de yeni farkediyorum üzüldüm...
Şiddetli anksiyetem var...
Aylardır psikolojik destek ve ilaç tedavisi görüyorum,ama çok yoruldum...
izmirden kimse varmi
"Ona sormayalım zaten kabul etmeyecek ve bi şeyler uyduracak neden dışarı çıkmadığını anlamıyorum" anlayamazsınız, anlatamam:)
Kendimi mi öldürsem, yoksa bir fincan kahve mi içsem?
-Albert Camus
İzzet Güllü’nün videolarınıda izlemenizi tavsiye ederim.
sanırım anksiyetem var bilmiyorum Ama nedenini bilmiyorum 10 yaşındayken taciz edildim travma olarak kaldı fln işte ama ne yapıcağımı bilmiyorum biri yardım edebilir mi belirtiler: gelecek kaygısı,Biriyle konuşurken kalbimin çıkıcakmış gibi atması,sürekli kötü birşey olucakmış gibi hissetme,insanlar bana bakınca heyecandan snrm midemin bulanması eğer anksiyetem varsa aileme nasıl söyliycem? söyleye bilen varmı?
Ailene anlatmasın psikolojik destek alabilirsin
@@Vera-hj4ji nasıl anlatacağımı bilmiyorumm Ve korkuyorum ya yanlış birşey yapıyormuşum gibi hissediyorum ya ters tepki verirlerse
@@imranakpnar3412 hey korkma lütfen yanlış bir şey yapmıyorsun bu çok dogal kime daha yakın hissediyorsan annene babana veya varsa ablana falan atlat kötü bir şey değil bu korkma💖
@@Vera-hj4ji teşekkür ederim bugün söylemeyi deniyeceğim
@@Vera-hj4ji söyledim annem randevu aldıı ama doktordan anneme psikolojik diyemedim kalbimde bir sorun olduğunu söylüyor umarım doktor psikolojik olduğunu anneme söyler.
Herkes yazmış ben de paylaşmak istedim bi kac ay önce psikiyatrist tarafından anksiyete ve panik atak teşhisi konuldu ilaç tedavisine başladım ne kadar etkili tartışılır ilk panik atağımı bir avmnin sinemasında film için seansı beklerken tuvalete gittiğim sırada geçirdim bi anda kalp çarpıntısi terleme kulak çınlaması nefes alamama öleceğim hissi mide bulantısı sıcak basması vee bayılma uyandığımda herkes başımda bekliyordu bense bilincim yeni yeni kendine gelmesinin sersemligiyle ne olduğunu anlamaya çalıştım paramedik birine denk gelmiştim her şeyin gayet normal olduğunu söyledi açlıktan olabileceğini söyledi oysa ac gayet toktum İkinci panik atak krizim daha trajedik benim için yks 2022nin tyt sınavında oldu unutmak istediğim bir gündür sinav ilk 5. Dakikasından itibaren soğuk terlemeler nefes alamama soru çözmeye çalışma sıcak basması kalp sıkışıklığı kimsenin dikkatini Dağıtmamaya çalışma kalp çarpıntısi öleceğim şimdi hissi sınavim iptal edilecek korkusu süre geçiyor paniği mide bulantısı her şeyin git gide artması vee beklenen kulak çınlamasıyla göz kararması bilincini açık tutmak için ne kadar çabaladım hatırlamıyorum bayılmamak için her şeyi yaptım bi saatim heba oldu en son tüm vücudum titriyordu soru çözmeye başladığımda sürem de yetmedi istediğim bölümü de kazanamadım tekrar hazırlanıyorum anksiyete krizlerim de sıcak basması olarak geliyor kalp çarpıntısı derin nefes alamıyormus hissi vücudum kızararak tepki vermesi gibi bir sürü şey cidden yaşamayan anlamıyor en yakının bile ilgi çekmek için olduğunu düşünüyor ya da ciddiye almıyor ama bilmiyorlar odam da çıt yokken kafamda ki gürültüden uyuyamadığım geceleri
Sıcak basması nasıl oluyor birde sıcak basarken tüm vücudun halsizleşiyor mu
@@busrazulalay8512bir anda içimde bir alev topu patlamış gibi tüm vücuduma içten bi sıcaklık yayılıyor ayak parmağımdan başıma kadar ama daha çok midemin bulunduğu bölgeden kulaklarıma kadar oluyor herhangi bir şey serinletmiyor da boynum alt tarafı yanaklarım kulaklarım kızarıyor belli bi süre sonra yavaş yavaş geçiyor sonrasında halsizlik oluyor ve büyük enerji kaybı yaşıyorum
@@edanur2362 Ben de midemin çevresinde bir sıkıntı oluyor genelde. Herr defasında bildiğim halde başka biri de yaşıyor mu acabaa benim gibi diye düşünüyorum sanki bilmiyormuş gibi
@@busrazulalay8512 ben de uzun bi süre düşündum acaba tek ben mi böyleyim Problem bende mi diye daha sonra sorunun ne olduğunu öğrenince araştırdım çok fazla insan varmis üzücü bi durum ama o an rahatlamıştim
simdi nasilsin
baslangicini bilmiyorum buyuk ihtimalle kucuklukten kalan bir sey uzun zamandir anksiyetem var hic bir zaman bir uzmanla gorusmedim arkadasima anlattim ama yarari olmadi ailem de umursamadi dershanede bi bisküvi yiyebilmek icin kutuphaneye gidiyordum yanima arkadasimi aliyordum baskasi geliyor mu diye kontrol ediyordu ama su aralar daha iyiyim anksiyetem genelde okulda ve dershanede tutuyor o zamanlarda tuvalete gidiyorum maskemi acip nefes almaya calisiyorum biraz su sesi dinliyorum 5 dk suruyor ve nefes alisim duzeldiginde bir sey olmamis gibi cikiyorum ben bunla yasamaya alistim
bunu yasadıgın için üzgünüm
:( umarım daha iyisindir
@@guliiiiss bilmiyorum bi kac gundur evdeyim ama en son disari ciktigimda yine olmustu... ayrica yanit vermen beni gercekten cok mutlu etti tesekkur ederiim
@@aeawria1777 ben de aynı seyi yasıyorum ve seni anlıyorum. Yeni yeni basladı bende. Çoğu zaman evden çıkmak istemiyorum. Okulda da evde de kriz geçirdim. Umarım daha iyi oluruz. Dikkat et kendine 💖
@@guliiiiss sen de dikkat et
Yaa yerim seni çok geçmiş olsun 🥺💞
Bu sebepten dolayı buluşmaları kackez erteledim ama gelirsen daha iyi olursun diyorlar anlamıyorlar bu durum gerçekten çok kötü:(
Zeynep konuşa bilir miyiz
@@bfbf298 tabi
@@zeynepsila6873 neler yaşıyorsunuz neler hissediyorsunuz aklınıza neler geliyor mesela
@@bfbf298 sürekli diken üzerinde hissediyorum kacdefa kriz geçirdim çok kötü eskisi gibi olamıyorum artık stresten saçlarım çok dökülüyor midem bağırsaklarim bozuldu bunaldm çok bunaldm
@@bfbf298 siz nasıl hissediyorsunuz?
cok yoruldum artik
pinterestin var mı
yorumlarim gitmiyo ins bildirimi gidiyodur
var @dyinside yazabilirsin ama instada daha cok aktifimm
Zaman geçtikçe dahada çoğalıyor
Obsesif konpulsif bozuklugum var(yine anksiyete bozuklugu) aklima en ufak seyde gelen o dusunceyle kaskati kesiliyirum nefes alabiliyorum ama cok hizli basim donuyo titriyorum en son agliyorum gerceklikten koptugum bile oluyor dün okulda ilk ders tuttu ders bostu o sabah anlamsiz bi huzur hissediyodum ruhum bedenimden cikmis gibi sknra bu olum belirtisi kesin dedim ilk derse geldogimizde sqkinlesmeye calissam da yok olmuyo ben orda anksiyete atagi gecirirken en yakinim dedigim kisi arkasindan konustugu kizla gule oynaya konusuyodu ben kendi kendime sakinlestikten sonra ilgi icin yapiyor dexiler ay go*um
arkadaşımda anksiyete var ve bu beni aşşıırı üzüyo ne yapçağımı bilmiyorum
Yotuptan anksiyeti olan birine nasıl davranılması gerektini izle
Dalga geçmeye başladılar...
Kimse anlamıyor kimse anlamıyor beni:)
Anaokuldan itibaren ilkokul ortaokul lise hep utangaç çocuk olarak anıldım belki şuana kadar böyle görülmeseydim bir tedavi alip bu durum şiddetlenmezdi küçüklüğümden itibaren ailem tarafından çok eziklendim ozguvenimi aldılar benden ne dayaklar yedim sesiz sesiz ağlıyordum kimsenin umru değildim şuan ailem benden şikayet ediyor bu durumumla alakali ama bilmiyorlarki ben bu durumu onlar yüzünden yaşıyorum bir zmnlar ailem beni yaramaz şımarık bir çocuk gibi olmamam için bunları yaptığını söylüyorlar ama keşke yaramaz ve şımarık bir çocuk olsaydım herşeyde ağlasaydım herşeye atılgan bir çocuk olsaydım keşke ama kimse tarafından hiç bir zman onemsenmedim şuanda lise 2 deyim siddetli sosyal anksiyete problemleri yaşıyorum ilk defa bugün arkadaşıma anlatmak istedim çünkü kendi içimde yaşamaktan bıktım sürekli düşünmekten bıktım bana abartıyorsun dedi gülerek belki onun şeyinde bu laf beni rahatlacagini düşündü ama asla ben sadece bu bozuklugun hayatımdan gitmesini istiyorum başarılı bir öğrenciyim nerdeyse sınıfın en basarilisi ama öğretmenler tarafından bilinmiyorum hiç bir zman el kaldirmaiorum çok zoruma gidior başarılı olmama rağmen bu illet tarafından hiç birşey yapamamak beni çok yoruyor düşünmekten çok yoruluyorum 1 hafta önce hoca beni çağirdi tahtaya kaldırdı o an anksiyete krizi geçirdim elim titredi ayaklarım titredi kızardım midem bulandı hiç birşey yapamadim 1 haftadır sürekli düşünüyorum acaba o olayda insanlar benim hakkımda ne düşünüorlar hoca ne düşünüyor kendimi çok kastım çok düşündüm en sonunda 2 gün sonra mide bağlantısıyla birlikte hiç birseyim yokken kustum bunun bana şu ana kadar sadece içsel olarak sorunları vardı ama şimdi bana fiziksel hastalıklar olarak geri dönüyor bıktım artık bu yorumu okuyan kişi bende aynı şeyleri yaşıyorum korkma birlikte atlatacgiz
Kendimi mi öldürsem, yoksa bir fincan kahve mi içsem?
-Albert Camus
anksiyetem var ve ben sadece 10 yaşındayım hayatım mahvoldu sadece okula gidiyorum okuldada kafamı yerden kaldirmiyorum
Yaaa
sana soyleyecegim tek sey lutfen cok gec olmadan psikologa git bunu bana soylediklerinde aşırı sinir oluyorum ama lütfenn
@@zeyn9111 anlatmak istiyorum, abartıyorsun diyolar, zorbalık yapiolar, rehber hocama söyledim ergenlikten dedi ama ben yıllardır böyleyim ve ergenliğe bu yıl girdim, anlamıyorlar, kimse anlamıyor...
@@derinsulardayim s-sen sorunlarini rehberlik hocana soyleyebiliyo musunn?!! ve pes etme denemeye devam et anlayabilmeleri icin elinden gelen her seyi yap 🤍
@@zeyn9111 hepsini değil bir çoğunu anlattım ve tesekkur ederim♡
Merhabalar Çok iyi anlıyorum 4 yıldır ilaç tedavisi görüyorum ve senede 3 4 kez yasıyorum onceden daha sık yasardım Yalnızlıkta biraz etkili Ve Ben Yalnızım Sohbet edicek birileri varmı :D
@@Elifin_nuru iyim sen
@@mutlucetin1501 bende oyle fln
@@Elifin_nuru iyi sen
@@mutlucetin1501 oyle
bu sesi nerden bulabilirimmmm
YORULDUM
YALNIZIMMM DERTLESECEK SOHBET EDECEK VARMI
@@Elifin_nuru nerden konusucaz
@@mutlucetin1501 yaz buraya
@@mutlucetin1501 yaz
@@mutlucetin1501 buraya yaz
@@Elifin_nuru olmaz herkes görür
:)
Benim ne zamandır var bilmiyorum ama gerçkten kimse anlamıyor çooooook zorlanıyorum:///
Gitim sadece tehşiz konuldu sorna ataklarım artı yakın bir zamanda hine gidicem .insanlara bu durumu anlatmaya çalışmayın daha kötü hisetiriyorlar kendinizi
Atak geçiriyormusun peki
Direk doktor başvur
Ben artık dayanamıyorum bu şeye karşı
:///
bu b benim hayatım
Bu filmin adı ne
açıklamada yazıyor
Yok aga yok bi çaresi
İşte calisabilirmisin
abi m@l mısınız benim şürekli elim terliuodu annem dediki aeb ansiyetesin dedi kendinizi böyle şe yapmayın ansiyete kalp krizine neden ve ya kan şekeri düşebilir
Tez zamanda başına versin inşallah rabbim düşmana bile böyle dua etmedim.Mal nedir ya.Tez zamanda sınanırsın inşallah
@@gurhancook ?
Aslında Anksiyetem yok, yemin ederim yok
Ama artık bıkıp usandığım bazı fiziksel kusurlarım var
Onlar olmasa yemin ederim gayet normalim
Ama olmuyor,kendimi kısıtlıyorum sıkıyorum bunaltıyorum
Ağzımı kapatarak gülmek yoruyor,zayıflığım yüzünden kat kat giyinmek yoruyor
Tarif edemiyorum dostlarım,dişlerim bu kadar sorunlu olmasa saçma sapan ağız hareketleri yapmazdım,çene yapımda problem olduğu için ağzımı tam kapatamıyorum ve saçma sapan bi görüntü ortaya çıkıyor.E bu olunca ne oluyor?
Doğal olarak insanlar beni nasıl görüyor,acaba aptal mı gözüküyorum neden böyleyim diye bin türlü yola çıkıyor
Bu da beni anksiyeteye sürüklüyor.Yani tamamen fiziksel kusurlarımdan dolayı yaşıyorum bunları.
Çok zoruma gidiyor,keşke zamanında yaptırabilseydim.Şimdi öğrenci halimle çalışıp yaptırmak zorundayım
Kendimi mi öldürsem, yoksa bir fincan kahve mi içsem?
-Albert Camus
İzzet Güllünün videolarını izlemenizi tavsiye ederim