Mam 21 lat, nie mam pracy, prawa jazdy, baby, ale nie uważam siebie za nieudacznika, bo to społeczeństwo narzuca swój zbiorowy subiektywizm na jednostki, a dla mnie osobiście żadne z tych rzeczy nie stanowią priorytetu, nie jest mi źle, realizuję się w swoich pasjach i czuję się dobrze.
Mając 28 lat moje życie legło w gruzach. Mozna nazwać mnie w tamtych czasach człowiekiem z kategorii no hope, no ambition. Praca na etacie srednio platna, żona od 2 lat której wiem że nie poświęcałem czasu, co wieczór z 2 przyjaciół zawsze spotkanie na piwo lub pięć, ważniejsze niż bliskość i więź z żoną. Kredyt na samochód mieszkanie wynajmowane. Tak to wszystko wygladalo tak do dnia gdy dowiedziałem się że właśnie ten najlepszy przyjaciel za którego rękę bym oddał sypoa z moją żoną. Miałem wtedy 115 kg . Zacząłem pić bez trzeźwienia. Trwało to tydzień. Po tygodniu gdy znów obudziłem się z poczuciem braku sensu własnej egzystencji zrozumiałem, że nie mogę się poddać i z powodu niewiernej kobiety niszczyć sobie zdrowia. Od tego czasu minęło 10 lat. Aktualnie jestem osobą która przebiegła 5 maratonów, bieganie wtedy dało mi sens życia i chęć na zmiany, założyłem firmę która mimo że jest mikroprzedsiębiorstwem to dajee mi naprawdę godziwą możliwość życia i rozwoju. A od 10 miesięcy jestem Tata najpiękniejszej córeczki. Czy żałuję tego świata co mi się zawalił? Nigdy. Dlatego każdą zmianę to na lepsze lub na gorsze traktujcie jako naukę i wyciągacie z nich wnioski. Niby jest to banalne sformułowanie ale jak najbardziej prawdziwe
Dziękuję, że to napisałeś❤️ 16 lipca tego roku kończę 30 lat. Może to czas, żeby się podnieść i zobaczyć, że w tym, co mnie spotyka jest jakaś szansa na coś lepszego. Wracam do zdrowego odżywiania i sportu💪🏼
Fajnie ze ci sie udalo, wszyscy którzy to czytają, głowa do góry, traktujcie to życie jak przygodę, złe i dobre chwile, jako przygody, będzie lepiej, bo takie jest życie, że się raz jest na dnie a raz na szczycie, ja sam z tego szczytu właśnie spadłem, ale muszę się podnieść, od tego mam ręce i nogi, głowa też niczego sobie, wierzę że Wy także! :)
W tym roku kończę 33 lat i powiem Wam jedno: szarpanie się z życiem, porównywanie się do innych i gonienie za czymś - to wszystko trwa tylko do większego kryzysu. Po tym jak przejdziesz przez swoje osobiste piekło (a każdy ma prędzej czy później jakieś własne piekło), człowiek zaczyna mieć wyjebane i nie podchodzi do życia już tak poważnie jak kiedyś.
Bardzo ładny komentarz☺️To nas ratuje: wyjebka i dystans, brak zazdrości, że ktoś ma więcej/lepiej/ładniej...gonitwa za niewiadomo czym doprowadzi prędzej do depresji niż do szczęścia...pozdrawiam Cię i wszystkiego naj 😊
To prawda, od jakiegoś czasu na ludzi silnie zanagazowanych czy to politycznie, ideowo czy też religijnie patrzę z pewnym politowaniem. Dotyczy to również mnie samego sprzed 10 lat😉😅
@@abando_nation To wszystko to jest tylko w naszej głowie. I jak sobie pościelesz tak się wyśpisz. Oczywiście są też czynniki zewnętrzne typu nasz rząd 😍😁.
Mam 30 lat i właśnie straciłem żonę, rzuciła mnie. Wszystkie ważne sprawy i plany życiowe, do tej pory poukładane, trzeba znowu układać na nowo. Do tej pory wybudowany dom pod miastem, praca ok, lecz zachciało się wyjazdu za lepszymi pieniędzmi za granicę, aby dzieci które były w planach miały normalne życie bez odmawiania przyjemności. Niestety 6 miesięcy rozłąki wystarczyło aby wszystko to się ulotniło jak hel z balonika. Nie zdążyła do mnie dołączyć, ja nie zdążyłem na czas wrócić. Teraz wracam do Polski, lecz już nie mam do kogo. To mój pierwszy komentarz na YT i mam nadzieję, że jak przypadkiem do niego wrócę, to wszystko będzie już na nowo ułożone. EDIT: okazało się, że swoje uczucia przeniosła w ramiona innego typka 😆 oczywiście wszystkiego się wyparła. Czyli szon, ale taki zakamuflowany w piękne słowa i deklaracje
Mój ojciec rzekł mi "zawsze po rozstaniu myslisz że straciłeś ideał, a potem jest kolejna i kolejna i każda lepsza od poprzedniej". Byłem w rozsypce po 5 letnim zwiazku z moją pierwszą miłością, ale dałem sobie szanse i faktycznie potem było tak jak ojciec mówił. Dziś od 8 lat mam żonę o ktorej wczesniej bym nie marzył. A jak ona mnie kopnie w dupę to aż się boje jaka tam kolejna rakieta na mnie czeka hahaha 😅❤
W czasie plagi rozwodowej, przytrafil ci sie rozwod. Chlopie, ty sie ciesz, ze uniknales kulki. Ciesz sie, ze nie miales z nia zadnych zobowiazan typu dzieci, kredyty itp. Spojrz na to w ten sposob, a nie, ze "jakas" dziewczyna cie opuscila, i przez to swiat ci sie zawalil (karma wraca :)). Najwyrazniej nie byles jej wart i zycz jej jedynie szczescia i sajonara. Dzieki temu mozesz teraz zaczac zycie od nowa, z kims nowym, bedac bogatszym o nowe doswiadczenia Tylko prosze cie, jak za jakis czas odezwie sie do ciebie (byla zona) to zignoruj ja. A wiem, ze sie odezwie ! Bo w 90% jej nowe zycie nie wypali i bedzie chciala do ciebie wrocic. Wiec mam nadzieje, ze wtedy pokazesz jej srodkowy , przypomnisz sobie, co ci robila i pojdziesz do przodu. Nie popelniaj bladow innych. Nie wraca sie do osoby, ktora bez sumiania cie zostawila, a postanowi do ciebie wrocic, bo bedziesz jej jedynie planem B, jak plan A nie wypali.
Im bliżej 30-tki tym większy zawód światem. Człowiek już nie czerpie radości z odkrywania świata, tylko zawód widząc jak ten świat odbiega od tego jak sobie go wyobrażał. Ciężko nie popaść w totalny nihilizm.
W życiu nie ma dobra ani zła jest tylko skuteczność. Niestety, ale 95% osób jest nieszczęśliwych z życia i całe życie są przez kogoś kierowani. Tak samo jak te ,,grzeczne dzieci z dobrym zachowaniem" 5% osób to są te dzieciaki co mieli naganne zachowanie i zdawali przez ściąganie.
"Wiesz, że nie warto się przejmować opinią innych, bo ludzie i tak myślą o sobie" Jedna z najmadrzejszych rzeczy, jaką jeden czlowiek może przekazać drugiemu. Jak nie bedziesz żył pod kogoś, życie stanie się o wiele lżejsze.
Jednocześnie jedna z tych rzeczy , która kształtuje egocentryków i samolubów. Bo skoro inni myślą tylko o sobie, to czemu ja mam myśleć o nich? i w ten sposób stałeś się taki jak oni... Paradoksalnie, właśnie tego typu podejście tworzy mentalnie tego typu osoby, których tak nie lubisz. Mając to na uwasdze, że duża część ludzi myśli tylko o sobie, jednak prezentując podejście i myślenie jakgdyby myśląc również o innych - w ten sposób tworzysz dobro dla ogółu, takie coś nazywa się później szczepem, plemieniem, społecznością, a czasem nawet narodem. Życie pod kogoś to jedno, życie myśląc o sobie, lub o sobie jak o wyjątku "ja nie jestem taki sam", to właśnie ta osobowość która najczęściej chce, aby inni żyli tak jak ona chce- no i co? dalej twierdzisz, że to jedna z najmądrzejszych rzeczy jakie można przekazać?
@@pierredeolsie4967 Występuje jeszcze coś takiego jak zdrowy egoizm. Myślę o swoich interesach,nie krzywdzę innych,szanuje czujesz wybory,ale przede wszystkim, jeżeli chce stworzyć z kimś jakąś relacje czy to miłosną czy to przyjacielską,to patrzę na swoją korzyść. Jeżeli ktoś chce wywrzeć na mnie presję lub mnie obraża po to żebym zrobił coś co mu będzie na rękę,to nie można mówić że ja jestem takim samym egoistą jak on.
@@pierredeolsie4967 przeczytałeś ze zrozumieniem? Takmjest "nie warto się przejmować opinią innych" a nie "nie przejmować się innymi". Pokazać Ci mój wyciąg roczny ile wpłacam na siepomaga, bo przejmuje się losem chorych dzieciaczków i innych osób? Rok do roku mam ok 3k wpłat. Więc nie piernicz mi tu, że się nie przejmuje losem innych.
@@maciejstolarski5594i to są kuźwa" najlepsi!". Bo jawnie i świadomie przyczynili się do tego goovna, co jest teraz. Ponoszą więc współodpowiedzialność . A niestety cierpią wszyscy.
Mam 55 lat i... MOJE CZASY SĄ TERAZ!! Miesiąc temu zaliczyłem (średnia 4.72, hłe, hłe) 1szy rok studiów (dziennych, stacjonarnych) na ASP, a dopiero się rozkręcam!...
Mam 26 lat, mieszkam sam za granicą. Mogę jedynie powiedzieć do młodych (18-25l), że póki macie okazje to jedźcie chociaż na 2-3 miesiące za granice, wtedy zobaczycie ile wasze znajomości na wieki wieków będą warte. Szkodniki uciekły a zostało może dwóch co się czasami odezwą sami z siebie. Samotność to choroba 21 wieku i polecam się z nią najbardziej zaprzyjaźnić, będzie wam łatwiej w życiu :)
jak nie pilnowales to tak masz, moj znajomy wyjezdzal w wieku 18-24 i nadal ma tych samych znajomych, po prostu nie chce sie juz tak czesto wychodzic jak dawniej
To jest jeden aspekt, mi np. bardzo otworzylo oczy zapoznanie sie z innymi kulturami i tym, ze da sie zyc inaczej. Wyjechalam i nagle sie okazalo, ze jak sie zmieni kierunek studiow w wieku 22 lat to sie nic nie stanie, ludzie zaczynaja edukacje po 25 roku zycia bo zastanawiali sie co chca robic, dzieci mozna rodzic po 30, sluby mozna brac po 50 albo i nigdy, nie trzeba po odebraniu dyplomu ze studiow od razu biec po kredyt na mieszkanie, bo przeciez ''tak trzeba'', a jakos ludzie sa duzo szczesliwsi niz w polsce... Bardzo zmienilo to moje postrzeganie swiata i odebralo wiele zmartwien ktore byly generowane glownie przez presje spoleczenstwa na to, zeby zycie traktowac jak wyscig i wszystko robic jak najszybciej po 18 bo nie ma czasu, w kraju gdzie 23 latki placza ze zostana starymi pannami...
Jako chłopina po pięćdziesiątce muszę przyznać że z uśmiechem na twarzy obejrzałem ten materiał. Jak powiedział Dunczyk : z wiekiem maleje zapotrzebowanie na pieniądze a rośnie na święty spokuj. Przestańcie cisnąć na sukces a skupcie się na szczęściu, bo to nie to samo.
Problem z takimi mądrościami jest tylko jeden: bez ciśnięcia na sukces nie będzie docenienia spokoju. Jeśli za młodu nie cisnąłeś na sukces to na starość zamiast doceniać spokój będziesz zgryźliwie rozpamiętywał co by było gdybyś na ten sukces jednak pocisnął. Trzeba do czegoś najpierw dojść by mieć później co odpuścić bez poczucia przegrania życia.
Mam 35 lat, prawko, małe mieszkanie, skończone studia, pracuję... Ale wszystko jest nie tak... Nie te szkoły skończone do jakich poszedłbym dziś, nie takie mieszkanie kupione jakie mogłem i powinienem kupić wtedy gdy kupowałem. Dziewczyna z którą byłem w trakcie studiów i którą kochałem, chajtnęła się z innym i totalnym moim przeciwieństwem a ze mną już od lat nie chce gadać. Wszystko poszło nie tak ale to wszystko jest konsekwencją moich głupich wyborów. Marzę o restarcie... O przebranżowieniu się, o nowym zawodzie... Tej wiosny i lata mam świetną okazję by odpowiedzieć sobie na pytanie co dalej. Jak konkretnie chce swoje życie zmienić, w którym kierunku pójść. W maju złamałem rękę i jestem od tego czasu na zwonieniu więc czasu i możliwości do rozwarzań mam wystarczająco, tymczasowo nie pracuję. I wiecie co? Z maja zrobił się lipiec a ja? A ja nic nie wymyśliłem... Nic konkretnego nie zrobiłem, za tydzień kończę zwolnienie i wracam do pracy oraz swojego dotychczasowego życia... Generalnie chce mi się rz...gać na samą myśl o powrocie do pracy i nienawidzę siebie za to, że nic więcej nie potrafię wymyśleć...
''Tej wiosny i lata mam świetną okazję by odpowiedzieć sobie na pytanie co dalej'' Jak tak odpowiadam sobie od ładnych kilku lat, co roku myślę że na wiosnę zmienię prace, ogólnie coś zmienię... I prócz lat na karku dalej nic się nie zmienia.
35 lat to jeszcze nie umieranie, nie czekaj i się przebranżuj (nie wiem czy tak się to odmienia😅)! Polacy mają mentalność, że z wiekiem jest już za późno na zmienianie swojego życia… mieszkam w Szwecji, jestem na rocznym zawodowym kierunku gdzie większość moich kolegów z klasy to osoby 40+… na pytanie dlaczego studiują odpowiadają, że chcą spróbować czegoś innego, zmienić branżę…. Dlaczego taka inna mentalność jest w Polsce? Po prostu zmień coś w swoim życiu by być szczęśliwym!
Jest jedyny plus w tym wszystkim. Nie… dwa. Pierwszym plusem jest spostrzeżenie miary czasu jaka przed Tobą uciekła, była dziewczyna poszła dalej (nie wiesz czy jest do końca szczęśliwa, bo zaskoczę Cię, tak po paru latach bądź zaraz po ślubie ludzie potrafią być nieszczęśliwi) zrobiła progres a Ty stoisz w miejscu . Drugi plus… chcesz zmiany, lecz potrzebujesz bodźca, takim może być doradca zawodowy? Zapisz sobie to co Cię interesuje, co chciałbyś robić i się w tym realizuj. Samemu ciężko ? Na pewno na drodze do celu znajdzie się ktoś z taką samą pasją i zaczniecie kroczyć dalej. Łatwo się mówi, wiem ale … ja wierzę, że nic nie dzieje się przypadkiem :). Jeśli psycha nie gra to też można nad popracować. U mnie podłoże zaczynało się od żywienia i dieta ketogeniczna rozwiązała wiele problemów w tym właśnie głowę :).
Mam ponad 30 lat, pooglądałem ten film i generalnie jest w nim zawarte mnóstwo prawdy. Aż przypomniałem sobie jak miałem z 20 lat i na jednej siłowni byłem świadkiem rozmowy 20-to parolatka ze starszym od siebie kolesiem, któremu opowiadał z pasją o swoich planach życiowych. Starszy koleś słuchał uważnie w milczeniu, a gdy młodszy skończył, to zadał mu pytanie: "ile masz lat?". "20". Starszy koleś odparł: "a, to jesteś o 17 lat mniej zepsuty ode mnie. Teraz mam ochotę po prostu spokojnie wracać po pracy do domu i relaksować się ciesząc się kolejnym udanym dniem". Ta rozmowa dała mi bardzo do myślenia i teraz z jednej strony czuję luz, gdyż nie chcę robić nic na pokaz, po to, by na siłę przypodobać się komukolwiek. Z drugiej jednak strony nadal mam w sobie pragnienie, by robić pasjonujące rzeczy w życiu, ale już bez presji i ciśnienia. Także jak na razie bardzo podoba mi się ten luz i brak presji na samego siebie. Oby tak dalej.
Wszystko co powiedziałeś to takie są fakty, ale też nie można się pozbywać całkowicie tej presji i trzeba jednak zachować lekką wolę rywalizacji i "pozerstwa" bo koniec końców to jest TWOJ progres ale trzeba to robić ze zdrowym rozsądkiem i nie wkręcać se to w głowie za bardzo
Gdy będę znów miał kryzys będę tu wracał by poczytać komentarze. Nic mnie tak ostatnio nie podniosło na duchu jak one. Mam 35 lat, od kilkunastu lat coraz bardziej sobie uświadamiam, że albo jestem zjebany albo psychicznie chory. Tak szybko jak moja sytuacja materialna uległa poprawie, tak też szybko się pogorszyła, a razem z pieniędzmi odeszli WSZYSCY przyjaciele, związki i chęć życia. Dzięki komentarzom wiem, że to nie ja, a życie i chyba moda na sukces przedstawiana nam w mediach tak ryje w bani. Jakkolwiek to zabrzmi, cieszę się, że nie jestem w tym gównie sam, chociaż nikomu tego nie życzę.
Mam 34 lata, moje podsumowanie życia wygląda tak że najpierw szkoła, rodzina a potem praca zawodowa wpędziły mnie z biegiem czasu w ogromną nerwicę z której teraz muszę się leczyć.
Świetny odcinek :) Niedawno skończyłem 31 lat, a dopiero 2 lata temu zacząłem brać życie na poważnie. Uświadomiłem sobie w końcu, że nigdy nie chciałem by tak wyglądało moje życie. Zacząłem czytać, ćwiczyć, dbać o porządek, przeszedłem na dietę, ustaliłem priorytety, zastanowiłem się nad celem mojej egzystencji... i zacząłem działać. I jest lepiej. Dużo lepiej. Jednak ostatnie miesiące to znowu pewnego rodzaju zastój... Chyba potrzebowałem tego filmiku. Dzięki :)
Za 3 tygodnie kończę 30 lat i nadal nie wiem kim chcę być jak dorosnę. Niemniej, kilku rzeczy się nauczyłam: + Nie przepraszam za to kim jestem; + Traktuję ludzi z wzajemnością; + Rozwijam się, kiedy wychodzę ze strefy komfortu; + Oceny i matura to rzeczywiście bzdura; + Studia nie gwarantują świetnej pracy i wypłaty; + Nie uzależniam swojego szczęścia od innych osób; + Moje słowa i czyny niosą ze sobą konsekwencje; + Porażki są lekcjami, a nie końcem świata; + Nie muszę znać wszystkich odpowiedzi, aby iść do przodu. Pozdrawiam wszystkich i po 30tce, i przed :) Edit: Chciałam dodać dwie rzeczy, które przyszły mi do głowy: + Stawiam swoje zdrowie psychiczne ponad oczekiwania innych; + Dorosłość polega na oduczaniu się tego, co wpajali nam rodzice, by dostosować się do panujących standardow.
@@rybakification Ej mordo, dorosłość to stan umysłu, a nie metryka! A przy okazji, kobieta też może się rozwijać i szukać swojego miejsca. Krzywa Gaussa bywa bezlitosna w ocenie czytania ze zrozumieniem. 😂
Mam 35 lat i w nic już nie wierzę. Wiem że jestem niewolnikiem, żyję tylko po to, by płacić podatki czy rachunki, tyrać i być wyzyskiwany przez korporacje. W robocie wkręcają mi kit o karierze i potrzebie robienia nadgodzin bo to bardzo ważne, bym jak najszybciej zarobił na willę dla kapitalisty.
I to wszystko na własne życzenie. To jak wkładanie palca w ognisko i mówienie "znowu ten palec tam wylądował, parzy, boli i nic z tego dobrego nie ma oprócz bólu" ale ten palec tam nie wylądował, sam go wsadziłeś w ogień. Pracując da się składać CV i chodzić na rozmowy kwalifikacyjne. I odpuścić korporacyjne pier*olenie. A wiem jak ten syf zjada i też z taką myślą długo żyłem. Trzeba odpuścić.
"W ogóle bracie, jeżeli nie masz na utrzymaniu rodziny, nie grozi ci głód, nie jesteś Tutsi, ani Hutu i te sprawy, to wystarczy, że odpowiesz sobie na jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie - co lubię w życiu robić. A potem zacznij to robić."-Laska
W tym roku wybiło mi 30lat i szczerze mówiąc zaczyna być to jeden z lepszych okresów w moim życiu po latach Patologi, walki o siebie, prób nie picia co weekend by uciec od rzeczywistości, stwierdziłem że coś mi ucieka, wiec zacząłem szukać co takiego, zobaczyłem że powielam bardzo dużo wzroców rodzinnych z negatywnej strony, zacząłem to zmieniać i z czasem znalazłem znajomych ktorzy widzą wiecej niż butelke, wymyśliłem jak dobrze zarabiać, ucze sie już trzeciego języka i zaczynam widzieć lepsze jutro. Życze każdemu kto to przeczyta odwagi do zmian, pamietaj nie jesteś sam ;)
Mam 32 lata. Nigdy w zyciu specjalnie się nie starałem. Zawsze szedlem po lini najmniejszego oporu. Technikum robilem szesc lat. Potem rok fajnej pracy, potem mniej fajne prace. Potem depresja... Kilka lat na dupie. Nagle, gdy stracilem juz nadzieje na los lepszy od minimum, pojawila sie w moim zyciu kobieta. Swoja cierpliwością i wytrwaloscia pokazala mi, że zycie ma sens. Że w zyciu jest sie o co starać. Że życie może być piękne. Teraz mam dwie córki, satysfakcjonującą pracę, dobre perspektywy na przyszłość. Nidgy nie wiadomo, co przyszlosc przyniesienie.
Akurat mam 30 lat. Miesiąc temu straciłem stabilną pracę, po studiach jestem. Będzie szukanie nowej. Singiel, samodzielny, niezależny. A tak w ogóle to pozdrawiam niezmordowanego lektora i jego dopracowaną w najdrobniejszych szczegółach dykcję.
Wszyscu czekamy na "odpowiednie" warunki, żeby zacząć cos robić. "Zacznę w przyszłym miesiącu, bo teraz dużo roboty." "Zacznę za tydzien, bo coś kiepsko się czuję." Ale idealnym warunkiem jest właśnie rozpoczęcie tego, co sobie postanowiłeś. Chcesz zacząć biegac? Zacznij TERAZ! Chcesz zmienić pracę? Włącz komputer TERAZ i zacznij przeglądać oferty. Chcesz się lepiej wysypiać? Odłóż telefon TERAZ! Nie musisz oglądać tego filmiku do końca. Nic sie nie stanie, jeśli w tym momencie odłożysz telefon. TERAZ jest idealny moment, na który czekasz.
@@andrzeja921 to zależy od tego jaką perspektywę przyjmiesz. Za setki miliardów lat, kiedy wszechświat będzie sobie dogasał to faktycznie Twoje wybory nie mają znaczenia, ale jeśli popatrzysz na to przez pryzmat najbliższych chwil to każda Twoja decyzja ma znaczenie. Wszystko ma znaczenie, ale to bez znaczenia.
Niebawem skończę 30 lat. Dawno nie pamiętam takiego kryzysu jak teraz przechodzę. Grałem za osobę pewną siebie, osobę której nie można zniszczyć. Trafiłem w życiu na wartościowe osoby jak i również na te które ciągnęły mnie w dół. Ostatnio psycholog który uświadomił mi że imprezowanie co tydzień jest oznaką samotności, ze brak mi drugiej połówki. Wcześniejsze moje relacje kończyły się fatalnie dla mnie (oszukiwany przez inne osoby z 100 procentowymi dowodami na moją rację) wpadłem w paranoje zdrady i oszustwa z drugiej strony. W momencie kiedy trafiłem na osobę która ciągnęła mnie do góry, przy której czułem się szczęśliwy i nie była patologiczną jak poprzednicy potrafiłem przez nieprzepracowane paranoje z przeszłości rozpierd.. to w drobny mak. Na co dzień wesoły chłopak w którym nie widać żadnych problemów, teraz przygnębiony do takiego stopnia że oddzialowywuje to na moją pracę - stałem się tematem pytań i rozmów co się u mnie wydarzyło. Choć wiem że wiele osob spostrzega mnie za atrakcyjnego jak i z wyglądu tak i z rozmowy, to nie potrafię znaleść osoby przy której byłbym szczęśliwy. A jak już się znajdzie to sam to torpeduje. Tytuł filmu dla mnie jest niesprawdzony. Życzę aby innym udało sie tak jak autor to spostrzega. Pisząc to mam łzy w oczach, ciężko przyznać się do porażki nawet na yt.
Trzymaj sie ziomek, Twoja historia dużo sie nie różni od mojej. Zrobiłem też spore 'przemeblowanie' w życiu, wpadłem na dobre osoby, ktoś we mnie uwierzył wiec i ja w siebie uwierzyłem, dalej czuje brzemie ale wszystko zaczyna sie układać, skoro mi sie udaje to wiedz że Tobie też może, jakbyś chciał pogadać to też daj znać, może coś poradze ;)
Bardzo współczuję, byłem w podobnym miejscu jeszcze niedawno. Dasz rade z tego wyjść małymi krokami. W pierwszej kolejności zadbaj o zdrowie psychiczne i pracę - ja w takim kryzysie jak się sypalem poszedłem do psychiatry po antydepresanty aby móc w ogóle spać i uspokoić szalejący układ emocjonalny (danie sobie takiej chwili wytchnienia od emocji bardzo rozjaśnia umysł ). Potem terapia terapia terapia ! Dawne ciężkie doświadczenia z domu i w relacjach z innymi da się naprawić w sercu, trzeba na to czasu i jasnego umysłu (dlatego ważne zadbać o pracę, sytuację finansową i zdrowie) I pamiętaj ze masz z pewnością ludzi którym na Tobie naprawdę zależy, trzymaj się ich i mów jakiego wsparcia potrzebujesz (nie każdy potrafi wysłuchać i potrzymać za rękę/poklepać po ramieniu) Trzymaj się brachu ! 💪🏼
Kolego, podaje krok ku pokrzepieniu i naprawie, bo wiem co czujesz. Zadbaj o zdrowie, aktywność fizyczna. Regularna. Nie dziś i jutro i trochę za tydzień. Plan. I realizuj go. Organizm wejdzie na inne tryby i głowa zacznie inaczej pracować. Powiedzenie w zdrowym ciele, zdrowy duch jest prawdziwe. A potem kolejne kroki, takie jak odejście od przesadnej krytyki samego siebie i zmniejszenie oczekiwań. Dostrzeganie i cieszenie się naprawdę małymi rzeczami. Ale to zaczyna działać w zdrowym ciele. Poza tym wiadomo, z Panem Bogiem.
Nie mam może 30 lat, ale niedawno skończyłem 27. Coraz bliżej mi do życia które chciałem prowadzić kiedy byłem młody. Robię i próbuje coraz więcej rzeczy, coraz mniej obchodzi mnie opinia innych ludzi, a to co ja czuję i chce sam. Nie osiągnąłem nic spektakularnego, ale mam dobre, fajne życie, mam trochę bliskich ludzi i czuję się z tym super. A jeszcze dużo przede mną, to w sumie początek przygody.
Mam 32 lata, i jestem zadowolony. Do 19stki musiałem się męczyć w szkole ze zjebami, potem 5 lat na studiach, tyle że chociaż fajne osoby się poznało. Od 7 lat sobie spokojnie żyje i mam wyjebane w wyścig szczurów. Po 28 roku życia poznałem też najfajniejsze dziewczyny przez te 4 lata. Od roku w szczęśliwym związku, z kobietą która też ma luzackie podejście do życia. O wielką kasę się ścigać nie zamierzam, szkoda mi zdrowia i życia. Judo, spotkania na gry figurkowe Warhammer i mala grupa przyjaciół od czasów studiów mi wystarczy by wieśc mało widowiskowe ale spokojne życie. W cały ten wyścig szczurów mam wyjebane m
Twój komentarz daje mi nadzieję na przyszłość. Ja też do ukończenia liceum musiałem się mierzyć, ze zjebami, a dopiero od studiów zacząłem poznawać fajnych ludzi. Mam 28 lat (rocznikowo 29) i trochę już przeszedłem w życiu, ale czytając twój komentarz czuję, że jeszcze może mnie coś fajnego spotkać w życiu. 🙂
@@MW1995-F1fan No pewnie. Ostatnie 4 lata mojego życia były najlepsze (może nie licząc wczesnej młodości w podstawówce). Człowiek w końcu robi coś dla siebie, żyje po swojemu a nie, bo według schematu 🐱
Rel. Podstawówka i szkoła średnia to obcowanie z kretynami i kretynkami. Na studiach już lepsi ludzie. Z tym że większość rozjechała się za granicę. Ale 2 bliższe kontakty pozostały
@@pjotr1927 No, jak się szuka na Tinderze, to pewnie tak 🙄 Poza tym mówisz, że dookoła ciebie same szlaufy, to pytanie czy nie powinieneś zmienić środowiska w którym przebywasz? Poza tym poznawanie kobiet to loteria, nawet jak ci powiem gdzie to nie ma żadnej gwarancji, że kobiety w takim samym typie charakteru będą akurat w tym miejscu i czasie co ty, i że jeszcze będziesz im się podobał. Niemniej proszę bardzo, ja poznałem dziewczyny na zlocie gier planszowych, obecną na kursie prawa jazdy, a np. mój kolega zagadał do fryzjerki w Auchanie, jak sobie na przerwie siedziała na ławce. I teraz są parą od roku. Poza tym przecież od razu widać po zachowaniu, sposobie wysławiania i ubiorze która dziewczyna jest spoko, a która to typowa Karyna. Wystarczy 5 minut rozmowy, żeby odseparować te fajne od Karyn, więc jak ktoś z takimi kończy to chyba po prostu lubi patologie.
A moje życie zaczęło się po 30. Będzie długie, uprzedzam. W wieku nastoletnim miałem pierwsze myśli rezygnacyjne, pierwsze epizody depresyjne, pierwsze zrozumienie, że moja psychika działa inaczej. Nie miałem koleżanek, nie wierzyłem w swoje atuty fizyczne (mam prawie dwa metry, jestem silny, ale tego nie rozumiałem), myślałem, że jestem głupi i w szkole średniej - też pozbawionej dziewczyn - marzyłem o pracy gdzieś na magazynie w Kanadzie. Było słabo, a jedyną rozrywką i odcięciem od rzeczywistości był komputer i gry. Czas leciał, na studia nie poszedłem przez ADHD, zresztą z nauką zawsze miałem problem tak jak i z jakimkolwiek autorytetem wśród nauczycieli w szkole. Nie lubiłem ich, zawsze miałem swoje zdanie i oni też nie ukrywali, że nie lubią mnie. Pracę maturalną pisałem o samobójstwie, bo to był czas gdy temat jeszcze wybierało się samemu. Miałem problem z emocjami, całe życie myślałem, że jestem nadwrażliwy, potrafiło wzruszyć mnie wszystko, nawet kwitnące życie wczesną jesienią, czy deszcz w jesienny wieczór. Myślałem, że jestem romantykiem, że do szczęścia brakuje mi tylko poznania kobiety. Prowokowałem wszystko i wszystkich, wychodzenie na pasy przed pędzące samochody, zaczepianie ludzi na mieście, zwracanie uwagi grupce dresów - bo może akurat będzie bijatyka - nie miałem w sobie strachu przed bólem, śmiercią. Miałem 19/20 lat, a czułem się jak starzec. I nie widziałem możliwości poprawy. Wysłałem pierwsze CV w życiu, pierwsza rozmowa kwalifikacyjna i ją dostałem, kurde, to był sukces. Poszedłem do pracy, po miesiącu nie przedłużyli mi umowy, bo stany lękowe, depresja, to wszystko dawało o sobie znać, a pracowałem w handlu. Miałem sprzątać sklep, w którym pracowałem, tak jak robili to inni pracownicy. Nie umiałem się do tego zmusić, wolałem w kącie rozdrapać sobie skórę do krwi w celu rozładowania napięcia, którego nie rozumiałem. Potem kolejna praca, też czułem się psychicznie wypruty (call center), cieszyło mnie, jak robiłem ludziom na złość - tym, którzy byli chamscy. Nie obchodziło mnie, że też mnie zwolnią. Wstawanie o 6 i jazda w zimę do firmy, to było tak destrukcyjne, że każda myśl 'tak ma wyglądać życie?' powodowała znowu myśli by to wszystko wziąć i pierdolnąć. Na polu towarzyskim nie było lepiej, kojarzycie scenę z filmu 'Zakochany bez pamięci', w której Jim Carrey siedzi i zadaje sobie pytanie 'dlaczego muszę zakochiwać się w każdej kobiecie, która daje mi odrobinę atencji'? Miałem to samo. Moja samoocena była tak niska, że naprawdę doceniałem każdy uśmiech, który udało mi się urwać i snułem piękne, romantyczne plany z każdą kobietą, która była dla mnie miła. A jednocześnie, gdy któraś dała mi wyraźny sygnał, że chce się ze mną umówić, to udawałem głupiego i odtrącałem je, bo myślałem, że nie poradzę sobie z relacją, że wolę nie próbować - a miałem wtedy już 22, 23 lata. Filmy i książki romantyczne, dramaty, obyczajowe, to było dla mnie wybawienie. Keith, szkoła uczuć, wciąż ją kocham i tym podobne, te tytuły pozwalały mi czuć, bo w życiu nie czułem nic poza smutkiem. Wracałem z wyborów w roku 2016. Idąc chodnikiem, patrzyłem na drzewa i znowu się rozpłakałem, sam, nie rozumiejąc dlaczego. Wtedy wyszukałem psychiatrę w moim mieście. Poszedłem na pierwszą wizytę - dwubiegunowość, z zaburzeniem osobowości, według psychiatry borderline i zalecenie psychoterapia. Znalazłem wtedy pierwszą pracę w IT - bo całe życie kochałem komputery ale nie wierzyłem w to, że mogę się dostać do branży, myślałem, że to tylko ścisła elita może zarabiać przy komputerze. Kontakt z psychoterapeutką znalezioną też w internecie, pierwsze, drugie, trzecie spotkanie - bardzo zależało mi na diagnozie; Pani mówi, że borderem nie jestem, ale wcale nie tak daleko, bo mam w sobie dużo z narcyza. W końcu czas na pierwszy związek i pierwszy seks, bardzo ciążyło mi to, że nigdy nie miałem kontaktu z kobietą. Nie było trudno znaleźć partnerkę, bo są takie, które uważają mnie za 'atrakcyjnego', no i jak to narcyz, jestem dość wygadany i jak chcę, to umiem być lubiany. Trwało to kilka miesięcy, wtedy zauważyłem, że nie umiem za bardzo w relacje, źle traktowałem tę kobietę, na tyle, że sam się z tym potem źle czułem. Może nie od razu, ale po latach. No właśnie, po latach, bo od pierwszej wizyty u psychiatry zmieniłem lekarzy dwa razy, finalnie dwubiegunowości nie mam, ale zdiagnozowana 'nerwica', ogólne stany lękowe, zaburzenia osobowości i ADHD. Moja terapia u terapeuty trwała prawie 9 lat. 9 lat spotkań tydzień w tydzień, z przerwą na terapię grupową. Na terapii grupowej też oczywiście poznałem kobietę, która wtedy wydawała mi się, że jest całym moim życiem - jak się domyślić można, wcale nim nie była, choć wspominam ją bardzo ciepło, bo to pierwsza, którą po takiej przerwie od tego pierwszego związku, czyli jakoś 7 lat, chciałem lepiej poznać. No, w każdym razie, jestem tu teraz jako ten po 30, na terapię już nie chodzę, do psychiatry owszem. Od kilku miesięcy tworzę szczęśliwy związek, taki, który czułem, że mogę stworzyć, z osobą, którą czułem, że chcę. Taki niewymuszony, taki, który mnie uszczęśliwa. Ale przed wejśćiem w związek, sam zrozumiałem, że muszę zaakceptować życie w pojedynkę. Praca też idzie mi bardzo dobrze, zarabiam naprawdę dobrze, pierwsze wycieczki, czy pierwsze jakieś takie dojrzałe znajomości zawieram dopiero teraz. Z ludźmi ze szkoły nie mam w ogóle kontaktu, poza jednym przyjacielem. Życie jest spoko, ale moje zaczyna się dopiero teraz.
@@monikac4764 lepiej nie mieć żadnego i nauczyć się tak żyć niż mieć takiego uja wartego co tylko przepala nasz czas i obarcza swoimi problemami. btw. kota czy psa sobie możesz kupić :P
@@Kambrus Nie brzmij jak każdy wykopek z tagu przegryw. Wiesz jak fajnie jest być wysokim w połączeniu z fobią społeczną, gdy wiesz, że gdzie nie pójdziesz, to każdy Ciebie widzi?
Mam 32 lata, cierpię na bezsenność i alkoholizm, odkąd moja mama odeszła 2 i pół roku temu zostałem sam w UK. Niebawem stracę pracę z powodu nieobecności i przechodzenia do pracy na kacu. Mam dokładnie ten moment o którym mówisz w filmie, czas rozliczenia i zastanowienia się nad sobą i nad tym co dalej. Jestem bardzo zagubiony i dziękuję, ten film dał mi bardzo do myślenia ❤
W takim przypadku polecam ci udać się do specjalisty. Tez tak miałem kilka lat temu, patrząc na siebie dzisiaj, trochę żałuję że nie zrobiłem tego wcześniej, tylko wmawiałem sobei "dam se rade" po czym przestawałem pic na tydzien, dwa, czasem miesiac i wiecej. a Później w którymś momencie znowu jeb jeb jeb, bałem sie szluga odpalić że opary się zapalą i pierdnę ogniem siarczystym po wybuchu w moim żołądku/płucach. I znowu rozpierdol i nawet jak coś udawało mi się już po lekku osiągać to zaraz to olewałem, nie dokańczałem spraw itp.
Szukaj pomocy jak sam nie dajesz rady. Ja już 2 lata bez alko i jest dobrze. Tutaj niestety nikt ci nie pomoże jak sam nie będziesz chciał. Nie jest łatwo, ale się da. Nie warto i jeszcze nie jest za późno . Trzymam kciuki. Próbuj bo każdy nałóg to gówno. Pozdro z UK
Mam ponad 30 i jestem na totalnym dnie psychicznie i finansowo, chciałabym kiedyś odnaleźć ten komentarz i napisać pod spodem że coś się zmieniło... jeśli przetrwam.
Mam to samo 31 lat córkę , z partnerką rozstałem się w zgodzie dziecko ma wszystko czego potrzebuje , jest szczęśliwe , każdy jest szczęśliwy, nic nie muszę , żyje spokojnie , pracuje ,nikt odemnie niczego nie wymaga , mam stałe zamknięte grono bliskich , mi się żyje bardzo dobrze 👌 i oby więcej takich ludzi i jak najmniej przebywania z ludźmi toksycznymi tzwn karierowiczami i tymi co muszą
Ja mam 32 i całe życie pracuję, jestem w "pędzie", żeby kiedyś mieć właśnie ten domek na wsi, czuję, że to wszystko czego mi trzeba. Beczka do morsowania, swój kawałek, w którym mogę wyjść i napić się kawy, szklarnia z warzywami, brak sąsiadów za ścianą i czynszu.
Prawda jest taka, że większość z nas kończy jak takie przegrywy przez rodziców. Każdy z nas miał takiego pilkarzyka w otoczeniu. Wozili go na treningi, kupowali korki, paletki, piłki. A mi rodzice żałowali na encyklopedie o uzbrojeniu z 2wś, bo wymyślam. Kolega piłkarzyk dziś jest przewodniczącym klubu lokalnego i żyje ok. A ja nie wiem co tu robie mając 28 lat i problemy z głową w gównianej robocie. Kupiłem gitarę w grudniu 2023. Co było najlepszym wyborem. A marzyłem o niej odkąd miałem jakieś 13 lat. Bo gdy ojciec uznał, że mi kupi. To stwierdził, że żartowałem dlatego nie kupił. A dziś dołożył się do drugiej gitary, bo chce żebym miał większa możliwość nauki. W wieku 16/17 lat kolega chcial mnie poznać ze swoją koleżanką z którą już de facto miałem okazję popisać wielokrotnie. Matka zabroniła mi jechać, całe 10km A nie miałem roweru xd, bo jak uznała "nie wiadomo czego ona chce ode mnie" lol. A dziś mając 28 lat jestem nadal singlem xD Bynajmniej nie sugeruje, że to wyłącznie wina rodziców. Ale wszystko jest zależne od sytuacji w domu. Ja niestety będąc juz dużym chłopcem nie mogłem wyjechać po pracę, bo musiałem sie "opiekowac" chorym ojcem. Co finalnie mnie zniszczyło jeszcze bardziej
Niestety rodzice często podcinają skrzydła co później przekłada się na dorosłe życie. Gdybym się swoich słuchała to nie byłabym w tym miejscu, w którym jestem teraz. Życzę powodzenia
Ja 37 lat. Ojciec dyktator, przemoc i siła to atuty władzy. Jeszcze w tym roku skakał po mnie. Natomiast to się skończyło i był i jest wściekły. Starzy spierdolili mnie mocno. Teraz jestem sam , z ojcem nie gadam, mama zrozumiała, przeprosiła. Jest w kurwe ciężko, od 1go do 1go. Na rachunki i jakieś żarcie wystarcza. Są momenty depry, są takie , że jest fajnie. Staram się cieszyć, że chociaż późno to się uwolniłem od całego tego prania mozgu jakie mi zrobiono. Jest powolny postęp:) ile zrobie tyle zrobię. Nie będę się wypruwal.
Dokładnie. Co jestem w tzw. domu rodzinnym to jest właśnie tego typu gadanie, niby nic takiego, ale w tym jest taki nastrój, który demotywuje do wszystkiego i przede wszystkim jest narzekanie na to co jest. Ciężko to tak opisać.
To trochę prawda że rodzina najbardziej ryje psyche. Jak zacząłem chodzić do szkoły to mi totalnie nie leżało i nikt mnie do tego nie przygotował więc to była walka i wieczne porażki wiec to mi siadło na samoocenę. Wolałem czytać książki po szkole zamiast robić jakieś tam zadania domowe. Ojciec mnie straszył że skończę w jakiejś fizycznej robocie czy na magazynie. Szkoły skończyłem na studia poszedłem ale głównie przez rodziców tylko że to nie była wystarczająca motywacja więc po trzech semestrach zrezygnowałem I poszedłem do roboty. Robota fizyczna u ojca więc nadal pranie mózgu że nie ma opcji żeby mnie do innej roboty wzięli i że może znowu studia. Poszedłem znowu na studia i znowu starczyło mi motywacji na dwa lata. Olałem to i następne 6 lat robiłem u ojca. To były najgorsze lata mojego życia. Wszystko się zmieniło jak poznałem moja obecna żonę która wymusiła na mnie wyprowadzkę do innego miasta. Ostatecznie przestałem pracować z ojcem bo to było bez perspektyw. Znalazłem jedną pracę później kolejna później następną i w każdym miejscu mnie chwili i szybko awansowali mimo tego co mi rodzice i wujek powtarzali że przecież ja się na niczym nie znam zarządzałem niejednym procesem produkcyjnym a ostatecznie wylądowałem tak jak ojciec przewidywał na magazynie. I okazuje się że uwielbiam tą robotę i jestem w tym całkiem niezły, mam niezależne stanowisko, czysto, ciepło, co chwila nowe wyzwania i w zasadzie wolną rękę, wszystkie moje sugestie są entuzjastycznie przyjmowane i wdrażane, a do tego dostaje całkiem przyzwoite pieniądze. Gdyby nie rodzina z ich uwagami to pewnie bym już ładna karierę zrobił na tym polu 😅
A ja dla odmiany mam lepsze życie niż to które sobie kiedyś wyobrażałam. Jakimś szczęściem udało się skończyć dobre zagraniczne studia a teraz mam super męża, dwójkę dzieci, całkiem fajny dom z prawie spłaconym kredytem a dotego oboje mamy prace zdalną. Z wiekiem coraz bardziej mam wywalone na to co myślą inni i to jest chyba najlepsza cechą jaką mam bo nie czuję presji, nie porównuje się z innymi, nie robie nic wbrew sobie by tylko zadowolić innych. Mam nadziej, że moje dzieci tez będą żyły na luzie i będą szczęśliwe.
Mam 33 lata i mam poczucie, że ziszcza sie to czego od kilkunastu lat się najbardziej obawiałem. Troche jak samospełniająca sie przepowiednia albo jak bohater filmu który zna przyszłość, ale mimo to nie jest w stanie zmienić biegu wydarzeń prowadzących do najgorszego finału. Przeżyłem już wypalenie zawodowe, początki depresji i ciężkie rozstanie. Nigdy jakoś nie przykładałem większej uwagi do kwestii pieniędzy byle tylko żyć na średnim poziomie co na ten moment sie udaje. To co mnie zawsze najbardziej przerażało to samotność. Mogłoby sie wydawać, że introwertyk i jedynak, który spędził większość życia sam powinien sie do tego przyzwyczaić, ale jest dokładnie odwrotnie. Do około 20-stki mi to nie przeszkadzało. Żyło mi sie ze sobą dobrze, byłem stosunkowo szczęśliwy i nie szukalem związku, bo nie czułem się gotowy na taką odpowiedzialność. Teraz tylko wszędzie wśród znajomych i ludzi w pracy widzę same pary oraz rodzące sie dzieci. Czuję, że gdzies coś poszlo nie tak a życie przecieka mi przez palce z każdym kolejnym dniem.
Nasze podświadome przekonania mają większy wpływ na naszą przyszłą rzeczywistość niż nasze świadome wybory. Dokładnie jak samospełniająca się przepowiednia. Polecam popracować nad swoimi przekonaniami samemu albo z terapeutą (ja polecam nurt psychoanalityczny, bo właśnie służy do tego żeby dokopać się do swojej podświadomości). Pozdro:))
Ale czy aby na pewno czujesz, że chciałbyś być ojcem? Może być tak że jednak nie jesteś na to gotowy i nie masz takiego parcia. A widząc otoczenie to tylko "chciejstwo" coś jak widzisz suoerszybki motocykl - bardzo się podoba, fajnie burczy i chciałbyś... Ale jakbyś miał to bys mógł skończyć na wózku w przeciągu paru tygodni, albo trumnie. Więc czy chciejstwo jest dobrym wyznacznikiem tego czego potrzebujesz? Jak na przykładzie, jednak nie. Nie wszystko co widzimy z automatu jest dla nas. Ile razy coś kupiliśmy i okazało się niepotrzebne, wręcz zbędne? A wydawało się potrzebne. Ile razy wydawało się, że coś da nam pocieszenie czy poczucie szczęścia, a to dało tylko chwilę, a potem poszło w kąt. Tak działa mechanizm kopiowania innych..
@@jackblock7451 nawet nie chodzi o bycie ojcem, tak naprawdę nie jestem pewien czy chciałbym mieć dzieci, może w dłuższej perspektywie tak. Bardziej mi chodziło o jakąś bliską osobę, bo jednak teraz znając perspektywę bycia singlem a bycie z odpowiednią osobą to pierwsza opcja przegrywa w ogólnym rozrachunku mimo swoich specyficznych zalet :/ No ale zobaczymy... I tak już trochę się odbiłem od dna więc byle do przodu :)
Kiedyś wszystko się chciało i na nic się nie miało pieniędzy, dziś na wszystko się ma i niczego się już nie chce. Polska i życie w niej prowadzi niechybnie większość ludzi inteligentnych do poważnego marazmu.
@@Pani.Kutas30 Nie wiem jak jest wszędzie gdzie indziej - ale jestem pewny że Ty też nie wiesz, jak jest wszędzie gdzie indziej a mimo to zabierasz taką generalną wypowiedź.
@@Pani.Kutas30 To faktycznie znasz wszystkie kraje i zaledwie mając 35 lat masz rozerznie - gdzie mieszałeś krótko to tu to tam i w niewielu miejscach.
Ja się wziąłem za siebie w wieku 38, trójka dzieci, skoczyłem inz, skończyłem mgr. Od 3 miesięcy chodzę na cross fit, dieta keto schudłem na spokojnie 10kg i leci w dół. Małymi kroczkami do przodu. Dasz radę. Aktualnie 43 lata. 30 lat piękny wiek😊
Mam 21 lat, nie mam pracy, prawa jazdy, baby, ale nie uważam siebie za nieudacznika, bo to społeczeństwo narzuca swój zbiorowy subiektywizm na jednostki, a dla mnie osobiście żadne z tych rzeczy nie stanowią priorytetu, nie jest mi źle, realizuję się w swoich pasjach i czuję się dobrze.
8 lekcji które ludzie zrozumieją za późno. 1. Ważni ludzie przychodzą i odchodzą jest to normalne. 2. Twoja dieta to nie tylko to co jesz 3. Aby być szczęśliwym musisz zawieść ludzi. 4. Nigdy nie pozwól aby odrzucenie doprowadziło do samoodrzucenia. 5. Bądź właścicielem swoich obowiązków i swojej przyszłości. 6. Jakość nad ilością. 7. Bajki sprawia że będziesz nieszczęśliwy. 8. Jeśli chcesz cieszyć się życiem, nie podpisuj się pod definicją „zabawy” innych ludzi. Amen
Kiedy mialem 29 lat rozpadł sie mój 5 letni związek, zostałem bez pracy i oszczędności, jedyne co mialem to mieszkanie z urzędu do remontu i starego grata. Postanowilem wyjechac za granice, żeby nauczyć sie życia i zresetować. Wróciłem rok później, załozyłem rodzinę, zdobyłem dobrą robotę i nadal się rozwijam, aktualnie mając 34 lata skończone. Ogromną wartosc ma dla mnie teraz czas wolny, wypoczynek i dobre samopoczucie. Wyjebane mam na złote klamki i mercedesy. Pozdro
Co co mają złote klamki o mercedesy też popełniają samobója. Niedawno właśnie była taka akcja. Małżeństwo zarobione i facet ubił żonę. Więc "pieniądze szczęścia nie dają". Jak to ktoś mówił, że małe pieniądze to małe problemy. Duże pieniądze to duże problemy. Czym większa kasa, tym większe ciśnienie. Nie dla każdego jest duża kasa i dobrze, bo dużo ludzi mogłaby zrobić sobie i innym krzywdę, paradoksalnie. Więc jak to się też mówi - bądź lepszą wersją siebie.
@@jackblock7451 Pewnie są osoby osoby bogate, które się nie układa. To normalne. Jednakże jeżeli ma się super rodzinę, która się kocha to warto zapewnić im godziwe życie we własnym domu. Wiadomo, że jest to drogie, aby wybudować własny dom, ale ma się na to całe życie, więc warto do tego dążyć.
@@jackblock7451nie zgadzam się. Pieniądze dają szczęście, ale jeżeli robisz je na siłę i ciśniesz tylko na nie, to życie będzie podobne do biedoty, tyle samo problemów tylko inna aranżacja życia. Ja długo byłam biedna, pochodzę z takiego domu i nie potrafiłam się z tego uwolnić. Mam 34 lata i od kiedy zasmakowałam lepszego życia z pieniędzmi (zarobionymi przez siebie) nie mam ochoty wracać do życia od 1 do 1. Robiono nawet wyliczenia takie, ile potrzebujemy mieć rocznie aby mieć dobre życie beż ciśnienia i patologii związanej z bogactwem i wyszło, że rocznie 300 tysięcy. Nie ma co mówić, że pieniądze szczęścia nie dają, bo gdybym miała wybór i miałabym być nieszczęśliwa z pieniędzmi lub bez nich, to wybieram pieniądze.
@@tomsunek945i nie być niewolnikiem. Mam sąsiadów, miła rodzinka prostych ale dobrych ludzi, mają kredyt na mały domek, który będą spłacać jeszcze 10 lat. Nigdzie nie byli, każdego dnia pracują, mają dzieci a ich życie to de facto niewolnictwo (nie mówiąc o tym, że psychicznie są zmeczeni). Można budować dom, ale chyba nie za taką cenę...
To samo u mnie. Udało się wziąć kredyt na dom, mam kochającego męża. Kasa interesuje mnie taka by przeżyć i pojechać gdzieś czasem. Gdzieś mam bogactwo.
Jestem po 30-tce i zauważyłam, że wszystko co najpiękniejsze ominęło mnie w życiu! Kontakty towarzyskie w liceum, wieczory panieńskie, imprezy, domówki. O dyskotekach i wycieczkach nawet nasi nauczyciele nie chcieli słyszeć, gdy pytaliśmy czemu, mówili - "zapytajcie swoich poprzedników". Zrobili z nas kaleki, bo szkoła to nie tylko bezmyślne siedzenie w ławce! Skończyło się na tym, że moi znajomi mają o połowę lat więcej niż ja, a jeśli jest ktoś młody, to na chwilę.
@@czaro8006ja dodatkowo ukończyłam jakieś biedaliceum dla totalnych spadów, których interesowały tylko dragi i picie. Pamiętam jak raz poszlam na wagary, bo I dzień wiosny, cieplutko, a dziewczyny tylko piły. Nawet nie gadały nic że sobą.
Ja podobnie. Czuję że nie zaznałem życia jakiego mógłbym i jakie chciałem zaznać. Byłem zalękniony i skryty i stłamszony przez rodziców (mamę) Nie imprezowałem a kobiet się bałem to teraz po 30-cte wychodzi.....ale drzwi już zamknięte.
30 powoli zagląda mi w oczy, ale czuję się, jakbym miała ją już dawno za sobą. Miałam kiepskie dzieciństwo oraz lata nastoletnie, przez co przeszłam kliniczną depresję i gdy tylko się z niej wygrzebałam w wieku 21 lat, wszystko wskazywało na to, że w końcu przeżyję tę "szaloną młodość", której nigdy wcześniej nie miałam okazji doświadczyć. No i sobie ją poprzeżywałam przez 4 miesiące, po czym zdiagnozowano u mnie nieuleczalną, śmiertelną chorobę serca. To była moja metaforyczna 30... Musiałam w tamtym momencie zrewidować absolutnie wszystko, co wydarzyło się w moim życiu do tej pory, miałam nawrót depresji, z którego jednak udało mi się stosunkowo szybko wygrzebać i stwierdziłam, że muszę przestać marnować pozostały mi na głupoty, które nie dadzą mi nic poza wewnętrznym wypaleniem. Poszłam na studia, których się bałam, ale o których marzyłam i je ukończyłam. Potem na drugie. Myślę o trzecich, nie podjęłam jeszcze decyzji, ale są kierunki, do których po prostu ciągnie mnie na tyle mocno, że być może pewnego dnia znów zapiszę się na uniwersytet. Po wielu przygodach z różnymi pracodawcami znalazłam pracę marzeń, w międzyczasie pojawił się też mąż, mieszkanie i dom tymczasowy dla zwierząt. Powróciłam do pasji, które towarzyszyły mi od wczesnego dzieciństwa, zaczęłam je intensywnie rozwijać i odnosić w nich sukcesy. To wszystko po to, żeby pokazać chorobie "takiego wała, nie dam się". Ot, 30 to taki moment, w którym coś takiego przychodzi naturalnie, ale są pewne wydarzenia, które mogą zwalić na głowę ten moment bolesnego podsumowania nieco wcześniej. Nieważne, kiedy nastąpi to u Ciebie: życie masz tylko jedno i jest ono bardzo kruche, więc nie przepierdalaj go na głupoty, skup się na sobie i tym, co daje Ci satysfakcję, ponieważ innych ludzi obchodzisz o wiele mniej niż Ci się wydaje. Rób to, co kochasz, swoje zdrowie i samopoczucie stawiaj na pierwszym miejscu i nie daj sobie wmówić, że już nic nie osiągniesz, że wszystko co najlepsze już za Tobą, że jest za późno, żeby zrobić [tu wstaw dowolną rzecz, o której marzysz]. Nie, nie jest za późno, a nawet jeśli coś wypadnie poza Twój zasięg (ja z powodu choroby musiałam całkowicie porzucić sport, który trenowałam od lat i z którym wiązałam spore nadzieje na przyszłość), to wciąż jest cała długa lista rzeczy, które możesz zrobić, w które możesz się zaangażować i którymi możesz żyć. Zdarza się, że czujesz, że jesteś na dnie - ale nawet na dnie wciąż masz grunt pod nogami i możesz go wykorzystać, żeby się z tego dna wygrzebać, nawet jeśli masz wrażenie, że jest ono dnem grobu. Nawet gdy ciążą na Tobie przeszkody, które wydają się niemożliwe do uniesienia, jutro wciąż może być lepsze - musisz tylko o nie zawalczyć i skupić się na tym, co naprawdę ważne.
Tego co dla mnie ważne nie mogę mieć, a wszystko inne jest głupie i bez sensu. Po co mi ciekawa praca? Po co mi sport? Po co mi granie w planszówki? Po co mi imprezy? Po co mi gry komputerowe? Po co mi podróże? Po co mi hobby? Przecież i tak na koniec dnia wracam do pustego mieszkania i nie mam nawet komu opowiedzieć jak mi minął dzień ani co fajnego mnie spotkało...
Ja po 30 uświadomiłem sobie, że ludzi poznaje się nie po słowach, a czynach. Nie ma co słuchać życiowych rad znajomych, rodziny tylko robić to co chce się osiągnąć, mając przy tym głowę na karku. Postanowiliśmy z żoną wybudować własnymi siłami dom. Wszyscy śmieszkowali i odradzali. Dziś mieszkamy na niewykończonym ale swoim, a wszyscy ci co mędrkowali... Dalej mędrkują.
Ogólnie nie jest źle. Jestem niepełnosprawny i mam trzydzieści plus. Nigdy nie miałem rodziny od urodzenia. Jedyny poważny problem że nigdy nie będę miał swojego mieszkania i to mnie dobija. Ale po trzydziestce nikt niczego od ciebie nie oczekuje, nie poucza byle byś był wypłacalny i to jest spoko.😜
@@Olgierdouwiększość kobiet ma, bądź chce mieć dziecko, więc pytania o dziecko są raczej normalne. Twój komentarz zabrzmiał jakby bycie kobietą było gorsze od bycia niepełnosprawnym bez rodziny.
Mam 31 lat. W swoje 30. urodziny doszłam do wniosku, że jestem za stara, żeby: 1. Stawiać się niżej niż drugi człowiek, 2. Przejmować się zdaniem innych na temat siebie i swoich wyborów, 3. Tłumaczyć się ludziom ze swoich poglądów, 4. Spalać się dla ludzi, którzy mnie nie szanują. Doszłam też do wniosku, że moje zdrowie, zwłaszcza długi sen, są ważne. I odkryłam, że zadbane ciało zwraca się w lepszym samopoczuciu psychofizycznym. Jeśli chodzi o decyzje osobiste to jestem bardzo zadowolona, choć po drodze miałam sporo potknięć, ale wyciągnęłam wnioski i to jest najważniejsze. Jedną z najlepszych inwestycji w siebie była świadoma i zaangażowana psychoterapia u dobrej, certyfikowanej terapeutki. To była ogromna poprawa jakości życia. Żałuję, że na studiach nie poświęciłam więcej czasu na naukę, a w szkole nie męczyłam rodziców o korepetycje z niektórych przedmiotów.
Nie żałuj, palety umiejętności ciągle się zmieniają wraz z postępem technologicznym, i umiejętności które byś nabyła 10, 15 lat temu mogą być mniej przydatne. Tutaj trzeba się nie zastać, cały czas dążyć za technologia i dbać o swoje ciało
Błędem terapeutów jest to że zwalają winę na starych. Jesteś dłużej stary niż twój stary był twoim starym. Trzeba patrzeć na to co można zrobić, a nie co było
Wszystko super, jedyny minus to fakt że potrzebowałaś na to 30. urodzin. To o czym piszesz nazywa się dojrzałością emocjonalną i nie ma nic wspólnego z wiekiem, bo może do takiej refleksji dojść po 40stce a może po 20stce.
Punkt 3 mi nie pasuje. Jeśli masz jakieś poglądy to należy wyjaśnić dlaczego masz takie a nie inne. Przykładowo. Co myślisz nt. aborcji? Ja jestem za aborcją bo nie uważam żeby się komuś krzywda z tego powodu działa.
@@relikt55 co to znaczy, że nie uważasz, żeby się komuś krzywda działa? Oczywiście zależy który to etap ciąży, ale w niektórych przypadkach to jest po prostu morderstwo i nic innego.
Ja mam 27 lat i jest zajebiście - pierdole ten konformizm, kup mieszkanie, ożeń się, weź kredyt, zakop się w dziurze, jebać to. Do grobu hajsu nie zabiorę, a zabiorę najlepsze wspomnienia mojego zajebistego kurwa życia, yo!
Mam 30 lat. Nie założyłem rodziny, podjąłem decyzję że nie chce żony, dzieci chce żyć poprostu sam tylko ja i mój świat.Czuję się dobrze sam ze sobą. Nie muszę się o nikogo martwić tylko sam o siebie. W zeszłym roku, rzuciłem robotę z dnia na dzień i stwierdziłem że pojadę na półroczną wyprawę w tym roku również postanowiłem przez pół roku być w podróży. Piszę tego posta siedząc w małym kamperze który zapakowałem w lesie nad morzem. Życie jest piękne ❤
@@MyLifeIsPiekarnikten 'facet' tak naprawde zatrzymal sie w rozwoju i tego nawet nie wie. Unikanie wziecia odpowiedzialnosci za innych (rodzine) jest objawem niedojrzalych osobnikow w kazdym gatunku.
Kazdy ma swoją historię zycia. Dzisiaj mowi się, że mozesz wszystko, porownujemy się do innych, ale trzeba też pamietać, ze nieltorzy zaczynali z poziomu, który dla nas był jakąś tam metą. Większosc tych bogatych osob w młodym wieku miało dobry start, kapitał moze nie tylko w postaci materialnej, ale chociażby intelektualnej i mentalnej. Niestety często szkola, srodowisko, brak wsparcia rodziny powoduje, że zamiast podejmować dobre decyzje w zyciu, bładzimy. Lęk, brak poczucia wlasnej wartosci, brak wsparcia. To u mmie spowodowało wiele zlych decyzji. Gdy inni wspinali się p oszczeblach drabiny w życiu, ja walczyłam z przeszłością. Dlatego sobie już wybaczyłam w pewnym stopniu
Ja mam 31 lat, w wieku 28 wróciłem na studia które rzuciłem jak miałem 21. Kończę je niedługo i będę inżynierem. Przebranżowiłem się na IT, bo zawsze o tym marzyłem, kiedyś bycie programistą było dla mnie spełnieniem marzeń, dzisiaj jest rzeczywistością. Mimo, że większość życia spędziłem przed kompem, to zacząłem biegać i osiągnąłem całkiem niezłe czasy na dystansach 21k (półmaraton) i 42k (maraton). Nadal jednak mam wrażenie, że prawdziwe życie było kiedyś. Teraz jest tylko smutny epilog, coś jak gdy np. w Wiedźminie 3 zrobisz wszystkie questy, pytajniki, sidequesty i generalnie wszystko na 100%. Wciąż możesz chodzić, rozmawiać z NPC i tak dalej, ale masz wrażenie, że skończyło się coś dużo ważniejszego. Moja rozkmina jest taka, że nie ma głębszego sensu w życiu oprócz tego tylko, który sam sobie wyznaczysz. Jako nastolatek byłem wkurzony, że nie mam kasy i muszę słuchać rodziców. Dzisiaj mieszkam sam, jestem niezależny, ale nie jestem szczęśliwszy. Mam na tyle pieniędzy, by się utrzymać, nie sa to kokosy, ale mam jakieś dziwne wrażenie, że nawet gdybym podwoił z dnia na dzień swoje dochody, nie byłbym szczęśliwszy. Ogólnie 30tka to nie jest jakaś magiczna bariera, zwyczajnie kolejne urodziny. Możesz nadać sens życiu w wieku 18 lat, 30 lat, albo nigdy.
No ciekawe, jak to wszyscy przebranżawiają się na IT bez skończonych studiów nawet. Ja wysyłam CV i nawet zaproszenia na rozmowę nie ma mimo małego doświadczenia.
Ja mam ogromną satysfakcję z mojego życia. Pomimo, że mam problem z alkoholem który co jakiś czas wraca ale walczę o siebie, poznaję nowych super ludzi, odkryłem nową pasję i pomimo, że nie wszystko poszło jak chciałem to mam cały czas apetyt na życie.
34 lata i już mam powoli dość, nie mam żony, o rodzinie własnej nie wspominając, nie mam swojego kąta... Praca->dom i tak w kółko. Coraz mniej mam sił do czegokolwiek a sytuacji do poznania ludzi coraz mniej(kobiet już prawie żadnych właściwie). Samotność w takim sensie rodzinnym mnie zabija powoli. Sprawy nie ułatwia fakt że mam sporo swoich problemów które siedzą w głowie, traumy ze szkoły które mnie zmieniły i dalej utrudniają mi życie. Powoli już się godzę z tym że będę sam, bo nie potrafię tego zmienić...
Najwyższa warstwa społeczeństwa pokazuje że dzięki pracy można spełnić wszystkie swoje marzenia po to by biedna plebania jeszcze więcej zapieprzała i nie narzekała by utrzymać ich wysoki poziom życia. Wystarczyło by w Polsce wyłączyć tiktok i Instagrama i takie Bartki i Vanesski szybko stali by się zwykłymi szarakami 😂😅
Mam 29 lat i chetnie podziele sie skrotem z mojego zycia i radami dla mlodszych. Majac 15-21 lat zmagadalem z duza fobia spoleczna i depresja a nawet myslalem o samoboju. Szkola a raczej ludzie w niej siadali mi na psychike. Troche z mojej winy bo sie izolowalem w gry a troche bedac przedladowanym w gimanzjum (najwiekszy syf). Ogolnie mlodzi (mlodsi) ludzie nie siedzcie za dlugo przed komputerem dla przyjemnosci bo zycie przelatuje wam przed oczami. Ja tez tyle siedzialem i teraz mam problemy z kregoslupem (krzywy i boli), (piekace i suche oczy). Jednakze obiecalem sobie w wieku 21 ze do 30 sie musze (niecenzuralne slowo) ogarnac albo nie ma sensu dalej egzystowac. No i udalo sie. Mam puki co w miare fajna prace IT (oprocz gier zaczalem tez programowac), kupilem chate na kredyt ktory splacilem, nawet znalazlem Panne do wspolnego koogzystowania i teraz jak patrze na siebie kiedys to widze ze jak wiele jeszcze nie wiem i jak wiele wtedy nie wiedzialem. Jak was przedladuja w sszkole nie uciekajcie, nie izolujcie sie - lepiej dac w morde i byc agresywnym jak nie umiecie byc asertywnym. Najgorzej byc pasywny albo uleglym. Szanujcie swoje zdrowie, serio wam mowie predzej czy pozniej ciagle picie alohkolu czy siedzenie przy kompie wam sie wypomni. Inwestujcie w siebie - kur*a jak widze mlodych ludzi w jakiej oni zyja iluzji z dnia na dzien to mi az nie dobrze. Chodza do tych szkol i mysla ze o naucze sie na sprawdzian i jakos to bedzie a potem wieczorem gierka i do przodu. Nie tedy droga. Trzeba juz myslec w kategoriach co ja moge robic zeby zarobic, w czym jestem dobrym (ale nie w jakiejs glupie teoretycznej szkole tylko praktycznie). Starac sie ukierunkoywac i nawet samemu uczyc na dany zawod. ZNam takiego kolege co w wieku 25 po magistrze no to on moze w koncu pojdzie do pracy - traaageeediaa. Ja zaczalem pracowac w wieku 21 podczas zaocznych studiow i to tez nie jest wczesnie. Puki jestescie mlodzi i macie sile to probujcie a to pojsc na nowe zajecia kogos poznac, a to pochodzic na silke (tak cwiczyc i ruszac dupy). Kazdego wieczoru albo chociaz tygodnia podsumowanie: Co ja zrobilem w tym tygodniu? Szkola sie nie liczy bo to wymog tylko co Ty Sam Dla Siebie Zrobiles, Zdobyles, Nauczyles, Sprobowales? Duzo zalezy od relacji miedzyludzkich, trzeba rozwijac sie chocby poprzez spotykanie sie z roznymi grupami ludzi najlepiej madrzejszymi i starszymi od was (ja mam glownie starszych). Ile razy natkanalem sie ze gdybym kogos nie znal to bym nic nie uzyskal - ja nie mowie ze macie miec czysto interesowne relacje tylko ze miec relacje z ludzmi od ktorych mozna najlepiej wzajemenie sie nauczyc czegos i brac przyklad. Typu spotkasz sie z typem co tylko pije i gra w gry to sam tak bedziesz robil. Spotykasz sie z typem co 2 roboty w IT ciagnie, remontuje chate i jeszcze cwiczy to sam zaczniesz naturalnie niektore rzeczy u siebie wprowadzac. Aha i ogolnie najwazniejsza jest praca a potem szkola studia w sensie masz zarabiac zeby sie rozwijac a oprocz tego jakies zaoczne studia (nikogo nie interesuije czy ty to studiowales dziennie czy w weekend). Nie robcie bledu ze o kude nie moge dostac pracy to pojde na kolejne studia (no chyba ze bedac w jakies pracy i mowimy o podyplomowych zeby sie przebranzawiac)
Cześć, Mateusz 38 lat. Singiel z przeszłością. Dosłownie 3 lata temu udało mi się wskoczyć na stanowisko managerskie po 15 latach prób, całe życie praca fizyczna. Studia zaoczne oczywiście. Nie poddawać się Panie i Panowie. Trzymam za was i za siebie kciuki za lepsze jutro!!!!
Moje dziecistwo nie bylo latwe, ojciec wyjechał za granicę, a matka została sama z piątką dzieci a ja niestety nie byłem tez najlepszym uczniem. Moje wyniki w szkole nie były idealne. W wieku 16 lat zdiagnozowano u mnie raka. Przeszedłem dwie operacje na głowie, aby go pokonać i jakoś przeżyć. Te doświadczenia były bardzo trudne ale nauczyły mnie walczyć o swoje życie. Nie udało mi sie nawet ukończyć szkoły podstawowej przez chorobę. W wieku 18 lat wyjechałem do ojca, który pracował za granicą, tam zacząłem pracować w budowlance. Mimo braku wykształcenia i nieznajomości języka, nie poddałem się. Samodzielnie nauczyłem się nowego języa i robiłem wszystko abym cokolwiek osiągnąć. Po 3 latach pracy w budowlance postanowiłem otworzyć własną firmę mimo braku wykrztałcenia szło mi naprawde dobrze. mimo wszystko pozniej miałem problemu bo nie było pracy. Tak wiec wpadłem troche w długi i zająłem sie moim wykrztałceniem i ukończyłem szkołe srednią i aktualnie jestem obecnie na etapie na którym mogę rozpocząć studia. Wybrałem kierunek inżynierii elektrycznej, aby móc rozwijać moją firmę w tym kierunku bo od dziecka interesowałem sie elektroniką i elektryką. Moja droga była pełna wyzwań, ale pokazała mi, że warto walczyć o swoje marzenia i nie poddawac się. Każda trudność, każda przeszkoda , którą pokonałem, uczyniła mnie silniejszym i bardziej zdeterminowanym. Studiowanie inżynierii elektrycznej to kolejny krok w mojej podróży, który pozwoli mi na jeszcze większy rozwój. Prawdopodobnie studia skończe w wieku 32 lat. Ale takie jest życie :)
@@sunsetbeach143 To jest dobry przykład na to, że niezależnie od tego, jak bardzo się starałeś i ile razy pokonałeś trudności, zawsze znajdzie się ktoś, kto wypomni Ci najmniejszą porażkę. Nie doceni Twoich sukcesów, ale będzie czekał na chwilę, kiedy coś Ci się nie uda.
Jestem przed 30 nie mam prawa jazdy mieszkam u matki i brak dziewczyny. Powiedzmy że wszystko to realizowałem ale powijała się noga. Nad tym wszystkim popracuje gdy będę gotowy. Realizuje plan treningowy którego efektem końcowym będzie sylwetka jakiej nie miałem w swoim piku formy. Pewne rzeczy odłożyły się w czasie. Spokojne życie w którym odpalasz Gothica zajadasz się pizzą i koń zwa**** to super los tylko wszystko co fajne trzeba ukrócić żeby nie było za błogo. Drodzy bracia przegrywowie do dzieła ! :D
Jeśli nie idzie wam w finanse to nie martwcie się. System jest tak ustawiony na wzór USA. 90% ludzi nie ma nawet 500$ na koncie. Marek Aureliusz mówił, że życie to bankiet na którym jest coraz więcej głodnych. Cieszcie się ze macie od 1-go do 1-go nikt do was nie strzela macie na lody na papierosy i spokojnie wygodnie śpicie
Dokładnie ludzie nie potrafią doceniać rzeczy które mają, dopiero gdy to stracisz otwierasz oczy masz co jeść gdzie spać,auto i pracę ,zdrowie naprawdę brakuje ci chuja wartych dodatków większy telewizor, droższe szmaty itp .pamiętajcie że pieniędzy nigdy nie jest wystarczająco dużo bo zawsze ktoś ma więcej pozdrawiam
Mam 21 lat, nie mam pracy, prawa jazdy, baby, ale nie uważam siebie za nieudacznika, bo to społeczeństwo narzuca swój zbiorowy subiektywizm na jednostki, a dla mnie osobiście żadne z tych rzeczy nie stanowią priorytetu, nie jest mi źle, realizuję się w swoich pasjach i czuję się dobrze.
@@MalaMi-lj8jy to co świat narzuca dla ciebie jest dobrem (no praktycznie zawsze nie) a narzucane rzeczy przez społeczeństwo tylko kaleczą człowieczeństwo posiadania dobrej pracy czy samochodu czy właśnie mieszkanie to pusta slogany dla plebsu (nie są niczego wyznacznikiem, jeśli dla ciebie są to, aby jak najdalej od takich ludzi, bo jak nie będzie korzyści pewnie odpuszczasz znajomych) aby puści ludzie poczuli się lepsi od ludzi którzy nie pędzą za chorym światem, który dąży do samodestrukcji
Dobiegam 40ki i z mojej perspektywy najbardziej w kość dają dwie rzeczy na które świat, ogólnie pojęta kultura i wczesniejsze życie w ogóle nas nie przygotowują. 1. Poważne probelmy zdrowtone u siebie lub w najbliższej rodzinie. 2. Mentalne starzenie się własnych rodziców i świadomość, że nic z tym nie jesteś w stanie zrobić i że będzie już tylko gorzej. W sumie można by to uogólnić do poczucia rosnącego braku wpływu na rzeczywistość.
Najbardziej mnie w dzisiejszych czasach dobija niepewność przyszłości pod kątem mieszkania w Polsce (sprawa EJ, widmo wojny z rosją), obecny kryzys w IT, trudność w znalezieniu trochę lepiej niż przeciętnej pracy i niemożliwość znalezienia drugiej osoby która będzie cię jakkolwiek szanowała. Ilośc postów na socialach (reddit, ig) ludzi samotnych mnie tylko utwierdza, że nie jestem jedyny, ba, można pomyśleć, że to nowa "normalność". Bycie w związku jest odstępstwem od reguły, wyjątkiem. Absolutnie nie dziwie się młodym ludziom, że nie mają nadziei na lepszą przyszłość, żyjemy w czasach przejściowych.
bycie w spełnionym związku, gdzie oboje ludzi się szanują i podnoszą się nawzajem jest odstępstwem od reguły 😊 dookoła mnie pełno związków, jednak po wykonaniu nad sobą ogromu pracy i z lękiem, że złe doświadczenia się powtórzą na razie dałam sobie spokój. Coraz więcej mężczyzn zaczyna pracować nad emocjami, analizować wpływ dzieciństwa na obecne życie
Myślę, że ludzie nigdy się nie szanowali. Obecnie ludzie maja zbyt idealistyczne podejście do związków. Jeśli chcesz z kimś coś zbudować to przygotuj się na ciężką pracę. Tak jak słucham ludzi którzy spędzili większość życia razem to niestety początkowo to nie była sielanka. Nie będziemy tworzyć trwałych związków, bo to inne pokolenie jest, gdzie ma być lekko. Millenialsi to poszkodowani mocno ludzie, bo wmawiano im od dziecka nierealistyczne wizję świata, że będą niczym super bohaterowie. A tylko garstka w IT dobrze zarabia, reszta tyra za 5tyś netto.
Jedna z niewielu dobrych rzeczy ktora mnie spotkala po 30 to zobojętnienie nie przejmuje sie tym ze wychodze z domu w łachach, zarabiam najnizsza krajowa w czasie wolnym dorabiam na smieciowce, srodek transportu to rower, pasja to cwiczenia fizyczne ale nie na silce bo mnie nie stac. Dla wielu jestem powodem do szydery ale w dupie to mam bo sie przyzwyczailem nie mozna zabic zranic kogos kto i tak jest martwy w środku 😉a jak juz sie pogodzisz ze wszystkim ze jestes nikim nic nie znaczysz itd to wtedy zaczyna sie mega szczesliwe zycie bez chorej presji. Bierzcie życie takim jakie jest bez spiny i troche na wyjebce bol egzystencjonalny bedzie boleć ale chuj z nim co on może
@@Charosze to zależy jakie masz cele. Ale predzej czy pozniej zrozumiesz że wszystko to chuj możesz byc kims zarabiac kupę kasy robic kariere miec plany, "cele" a na koniec pijany kierowca nie opanuje fury i masz scenę końcową ale jak gonitwa cię uszczesliwia to zapierdalaj za tymi celami tylko nie zabij kogos po drodze bo wtedy to chuj z tym celem
Mam 28 lat, rok temu pochowałam narzeczonego z ktorym mam 3 dzieci. Moge śmiało powiedziec ze nie tak wyobrazalam sobie swoje życie. Moge powiedziec ze zycie mam dalej w rozsypce ale widze nadzieję. Wracam teraz na studia, próbuję sobie siebie poukładać. Próbuję odnaleźć pasje, na które nie bylo czasu. Podchodze na spokojnie do życia. Dziękuję za to co mam, za ludzi wokół mnie. Nie mam już dużych oczekiwań, chcę tylko spokoju.
Najlepszym rozwiazaniem na to wszystko jest znalezienie zajecia, chcesz cos zrobic, czegos nauczyc, gdzies pojechac? Nie masz z kim? Znajomym sie nie chce albo co weekend wymowka ze to rodzina, to brak pieniedzy mimo czestych wyjazdow, to brak czasu i inne takie pierdolenie bo tak naprawde im sie nie chce. Wiec po prostu zrob to sam, pojedz sam. Po 30stce watro tez zawrzec nowe znajomosci (mimo iz wydaje sie to trudne to wcale tak nie jest jesli rzeczywiscie ruszysz sie z domu) z ludzmi ktorzy maja wspolne zainteresowania i ktore juz najpewniej pozostana wspolnymi zainteresowaniami do konca zycia.
Akurat mam 30 lat. Na szczęście zadbałem o finanse i niezależność od banku i etatu. Niestety kosztem relacji i zdrowia psychicznego. Coś za coś. Potrzebne były 3 terapię żaby poradzić sobie ze stresem chronicznym i atakami paniki. Mam za sobą 3 nieudane związki i mało znajomych. Dopiero niedawno zrozumiałem jak ważne są relacje w życiu, nie tylko te romantyczne. Fajny film, bardzo prawdziwy.
Niestety miara sukcesu obecnych ludzi jest ile kto ma pieniędzy , albo jakie stanowisko ma.Miara sukcesu powinno być jak szczęśliwy jesteś , a nie co masz.Jesli kładziesz sie spać i nie możesz doczekać się kolejnego dnia to jesteś szczęściarzem.Żyjesz ❤
Kieruję ten komentarz do wszystkich 30 latków jak również do samego siebie. Mam 31 lat i bardzo często czuję, że pomimo wielu szans jakie dostałem od życia, lwiej części z nich nie wykorzystałem. Jednak pogrążając się w "szarej rozpaczy", często zapominam jak wiele udało się osiągnąć, jak wiele nauczyć. Mysli o poprzednich relacjach z kobietami typu - co by było gdybym Jej wtedy nie odrzucił itd. Rozpamiętywanie błędów z młodości, o tym, że mogłem się zdrowiej odżywiać i uprawiać więcej sportu. Dobrze jest być świadomym ów błędów, jednak tylko po to by wyciągać z nie wnioski, a nie by nas blokowały, przez poczucie, że "przegrałem życie". Powiem szczerze miałem w życiu łatwiej niż "większość", jednak nie pomogło mi to, wiele lat czułem, że zawiodłem własną rodzinę i wszystkie oczekiwania. Wiem, że jesteśmy teraz bombardowani z każdej strony treściami, o tym, że każdy ma takie super życie, jednak apeluje do Was, zamiast się tym dołować skupcie się na swoim progresie i własnej drodze, bo ta droga jest w tym najpiękniejsza. Pogody ducha.
Filmik Taco Hemingwaya z początku filmu nie zbyt do mnie przemawia. Snucie się w jego przypadku zakończyło się wielkim sukcesem, ale czy dla innych nie będzie to krok do porażki? Brak wyznaczania celów i chodzenie w różne miejsca bez przyczyny może być w pewnych sytuacjach dobre aby na chwilę się zatrzymać i poczekać na wnioski, jednak właśnie, na chwilę, dłuższy taki stan może być szkodliwy dla rozwoju. Uważam jednak że to właśnie rozwój może nas uchronić przed zgubą. Uważam że to nie problem w byciu zbyt produktywnym, a w byciu zbyt zajęty czyimś życiem a nie swoim. Róbmy tyle na ile sami chcemy oraz pamiętajmy że wszystko ma swoje konsekwencje.
Ja po latach doświadczeń żałuję że za młodu nie poszedłem na psychologię/psychiatrię. W tych czasach rośnie tyle potencjalnych klientów że szok, wszyscy młodzi myślą że żyje się jak na instagramie/tiktoku/facebooku a gdy przyjdzie zderzenie z rzeczywistością to popadają w depresje. Miałem koleżankę, popełniła samobójstwo a na instagramie wiodła niby super życie, wyjazdy do włoch grecji, iphony itp co chwila w restauracjach jakieś foodp*rn. W czasach przebodźcowania, uzależnień (w tym od porno sam to przechodziłem i nabawiłem się potężnej nerwicy lękowej), uzależnień od smartfonów generalnie dopaminy tacy specjaliści mają pełne ręce roboty, a pomagać bezcenne.
@@nienoco Od biedy i fryzjerskie też pewnie jakieś są, poprawiłam. Bardziej chodziło o drugi człon zdania że zacytuje/sparafrazuje „Nie matura, a chęć szczera zrobi z Ciebie milionera”
Ilość wyświetleń w tak krótkim czasie tylko pokazuje jak wiele jest osób które się z tym mierzą. Moi drodzy, wszyscy dacie radę być szczęśliwi. Czas na podsumowanie bo niebawem szczęście przyjdzie właśnie do Ciebie🫵
Bardzo dobry materiał. Sam zbliżam się powoli do trzydziestki i nie mam ani dziewczyny, ani własnej rodziny, no i nie zdobyłem swojego miliona. Do niedawna odczuwałem wielki stres, gdyż ciągle przejmowałem się otaczającym mnie światem. Pierwszym takim symptomem było prawo jazdy. Niesamowicie się stresowałem, że go jeszcze nie posiadam, gdy coraz więcej kolegów chwaliło się, że już zdało egzamin. Doprowadziło to do tego, że frustrowałem się ich sukcesami, zamiast im gratulować. Potem je zdałem za czwartym razem i wszyscy oni cieszyli się, że mi wyszło, więc w mojej głowie wyszedłem na podłą osobę. Potem wraz z kolejnymi zaliczonymi etapami typu: matura, studia licencjackie, magister itd. coraz bardziej uderzał we mnie fakt, że nie mam dziewczyny, pasji, a zakończenie studiów spowodowało, że pojawiła się też obawa o brak rozwoju. Przez to wpadłem w nerwicę natręctw i później w niezłe załamanie nerwowe. W mojej głowie dosłownie były myśli (czasem się jeszcze pojawiają), że jak nie zrobię za każdym przechyleniem szklanki 5 łyków wody, to nigdy nie będę miał dziewczyny. Wszystkie gry, zabawy itd. straciły sens, gdyż głowa straszyła mnie, że tracę czas i nie powinienem tego robić, bo to hamuje rozwój, jednocześnie nic nie robiąc, bo nie potrafiłem wybrać co robić. Chciałem zrobić wszystkie rzeczy świata naraz. W pewnym momencie jednak coś we mnie pękło i powiedziało stop! Uspokój się! Zdałem sobie sprawę z faktu, że moje życie nie jest katastrofą. Mam prace, dom, kochających rodziców i w sumie ciekawe pasje. No a dziewczyna? Dzieci? Nie ma co się spieszyć. Jeśli jest mi to dane, to przyjdzie osoba, którą pokocham i nie warto na siłę szaleć, bo tylko zniechęcę drugą osobę. Poza tym wybór partnerki na zasadzie: "Będę z tobą, bo się boję, że zostanę sam" to najgorsze co można zrobić. Wyrzuciłem z głowy myśl, że prawdziwy mężczyzna musi mieć kobietę i dzieci. To całkowita nieprawda. Są samotni faceci, którzy żyją pełnią życia, mają pasje i całkowicie nie przejmują się tym, że jakieś typki uważają ich za gorszych, bo nie uprawiają seksu. Kiedyś ktoś mądry powiedział mi, że seks to przyjemna rzecz, ale stanowi jedną tysięczną życia i naprawdę da się bez tego funkcjonować. Podobnie jest z brakiem prawa jazdy, dzieci, pieniędzy itd. Trzeba nauczyć się szukać czegoś, co w naszej sytuacji powoduje, ze jesteśmy szczęśliwi. Dziś, kiedy pozbyłem się nacisków uzyskałem w końcu swoje pasje. Zacząłem zbierać karty sportowe, które układam, przekładam, segreguję mimo że do niedawna bym myślał, że to jest dziecinne. Tak samo wirtualne eurowizje na Facebooku. Biorę w takich konkursach udział regularnie i nic złego mi się nie stało, a wręcz przeciwnie - Mam grupę przyjaciół z każdego zakątka świata, z którymi utrzymuję regularny kontakt i rozmawiamy o muzyce, którą do szaleństwa wręcz uwielbiamy. Uczę się również języka koreańskiego i nie na zasadzie: SZYBKO MUSISZ SIĘ NAUCZYĆ, BO ROZWÓJ! tylko siedzę sobie spokojnie, planuję naukę, robię notatki i się nie przejmuję tempem progresu. Zacząłem również pisać sobie historyjki do szuflady i hodować różnego rodzaju drzewka. Dziś rówieśnicy nie patrzą już na mnie jak na starego kawalera, mieszkającego z rodzicami, tylko mówią, że chcieli by mieć te pasje i zainteresowania w tak depresyjnych czasach. Okazało się, że własna rodzina, dom i wszystko, co się wpisuje w "prawidłowy rozwój człowieka" nie dało im tego, czego oczekiwali. Co Wam moi drodzy młodzi mogę doradzić? Nie dawajcie się porwać ogólnemu naciskowi na paniczny rozwój, a przede wszystkim, na rozwój w określonym z zewnątrz kierunków. Znajdźcie sobie źródło zarobku i mając oparcie finansowe doskonalcie się w czymś, co najzwyczajniej w świecie sprawia Wam przyjemność. W końcu nauczycie się na tyle, żeby realizować swoje pasje w formie zawodowej. Lubicie piłkę nożną? To po pracy czytajcie sobie o piłce, przybliżajcie historię, obejrzyjcie mecz, doskonalcie język, zapiszcie się na studia dziennikarskie. W końcu nabędziecie wiedzę, która na przykład pozwoli Wam zostać komentatorami, dziennikarzami sportowymi czy też sami stworzycie jakiś content. Jednocześnie mając pracę, będziecie zabezpieczeni finansowo w czasie zajmowania się swoimi zainteresowaniami. I na koniec, wywalcie z subskrypcji, obserwacji i polubień wszystkich internetowych coachów. Są to ludzie, którzy w reklamach swojego kursu najpierw uderzają w różne aspekty Waszego życia, żeby skrajnie obniżyć samoocenę, a potem oferują kurs, który "wyciągnie Was z trudnej sytuacji". To my znamy swój organizm, wiemy co lubi, jak działa i jaki sposób działania przyjąć, żeby osiągnąć najlepsze efekty. Wszyscy jesteście wspaniali na swój sposób i jedyną rzeczą, którą polecam bezwzględnie ćwiczyć jest odporność na ataki ludzi, którzy próbują zniechęcić Was do realizacji swoich pasji tylko na podstawie ich własnych przekonań i światopoglądu. Pozdrawiam :)
Zachecil mnie komentarz, by zostawic komentarz dla mlodych. Wiec tak do dzis nie zyskalem odpowiedzi kim jestem, wciaz siebie szukam. Ale zycie nie daje takich odpowiedzi, zycie daje wybory. Od nas zalezy jakie drogi wybierzemy. Dzis wiem jedno nie ma sytuacji patowych ktorych nie da sie zmienic na inne. Wszystko zalezy od nas samych. Ale jesli moge komus pomoc to radze z perspektywy czasu: - w szkole ucz sie tak abys mial rozeznanie, wiedzial jak znalezc to czego potrzebujesz lub bedziesz potrzebowal. Twoje 5 i 6 na swiadectwie zrobia wrazenie tylko na twojej mamie. Badz sprytny i cwany. - znajdz 2-3 przyjaciol i dbaj o nich. Poznasz ich w biedzie, reszte obserwuj, ucz sie na ich bledach, nie spoufalaj sie z byle kim. - probuj w zyciu tego czego chcesz sprobowac i czym nie dzielisz sie z innymi. To twoje marzenia. Inni nie musza ich rozumiec. -szanuj rodzine i bliskich, sluchaj porad starszych, nie boj sie zakladac wlasnej rodziny to najpiekniejsze co ci sie przydarzy, gdy po robocie w domu przywita cie kochajace bezwzglednie dziecko i druga polowka -dbaj o zdrowie, uprawiaj sport nawet raz w tygodniu przez 20 min. To lepsze niz nic. Jedna pompka jest lepsza niz nic. - po szkole ucz sie na wlasna reke np. Finanse osobiste, inwestycje, pierwsza pomoc, gotowanie, majsterkowanie itp. Dobra starczy tego, choc moglbym wymyslic jeszcze 16 innych ale pamietaj, To ty kreujesz swoj swiat i to jaki on bedzie, porazki sa potrzebne by wyciagac wnioski, nie badz konsumentem tworz swoj wszechswiat. Pomyslnosci 😊
dokładnie tak, każdy kreuje swój świat, niestety obecnie "nasze" światy kreuje Instagram, FB, Twitter itp itd. dlatego co raz więcej osób uważa się za zagubionych bo realia nie są podobne do sztucznego świata w telefonie
W tym roku kończę 31 lat i nigdy nie byłem w związku z kobietą, mam wrażenie, że z roku na rok ten wagonik coraz to bardziej się ode mnie oddala ale gdzieś tam głęboko w podświadomości jest jeszcze nadzieja, że może kiedyś się to zmieni, bo jeszcze tyle życia przede mną.
Mam 35 lat. Dwa skończone kierunki. Przyzwoicie zarabiam. Mam swoje mieszkanie. Kredyt na 15 lat. Mam niezły samochód sportowy. Pracuje nad tym, żeby jeszcze więcej zarabiać. Jestem zdrowy, co jest najważniejsze. Mam kilku dobrych kolegów, aczkolwiek nie nazwałbym ich przyjaciółmi. Brak rodziny w postaci żony, czy dziewczyny. Kochający rodzice, za co jestem bardzo wdzięczny. Generalnie nie idzie mi źle w życiu, ale ciągle czuję niedosyt. Chciałbym jeszcze lepiej działać w sferze materialnej, ale chciałbym też moc się tym dzielić z kimś kogo kocham. Tyle, że jestem tłukiem jeśli chodzi o relacje damsko-meskie. No cóż. Nie można mieć wszystkiego. Mimo tego czuje się całkiem szczęśliwy :)
Bo ludzki mózg zawsze będzie chciał więcej nie ma ideału, klucz to cieszyc się z tego co się ma tylko to trudniejsze od naporu powalonego społeczeństwa zdrowia jak najdłużej mordo ja mam o wiele gorzej i walczę
@@diaxowy9790 niekoniecznie, jak zacząłem zarabiać powyżej może 12k, to moje materialne potrzeby zostały w 100% zapewnione i każda kolejna podwyżka nie wpływała na mnie znacząco
Potwierdzają to również badania, które były przeprowadzone w US, badania wskazywały na to, że zarobki do pewnego momentu zwiększają poziom szczęścia, a później już na nie nie wpływają
Świetny film! Jedynie ta wstawka na końcu o osiąganiu sukcesu przez sławne osoby trochę wciska spowrotem do przeświadczenia że duże osiągnięcie zawodowe jest tym co stanowi cel życia i jedynym sukcesem jaki można osiągnąć. Dla mnie sukcesem jest też np. zmiana myślenia, powielanych schematów z dziadków i rodziców, rozwinięcie pasji czy talentu, zmiana stylu życia na zdrowy itp. Dla niektórych np. rzucenie używki może być ogromnym sukcesem.
Słucham Twojego kanału od czasu do czasu i zastanawiam się, skąd masz tak głęboką wiedzę o życiu i bieżących wydarzeniach. Czasami myślę, że musiałeś sam przeżyć to, o czym mówisz, i szanuję Cię za to, że dzielisz się swoimi doświadczeniami i wspierasz innych. Mądrości życiowej nigdy za wiele. Tak trzymaj. Pozdrawiam z NYC!
Mam 30 lat i otyłość olbrzymią. Niczego w życiu nie żałuje tak bardzo jak tego, że przez 10 lat nie żyłam bo miałam poczucie, że takiemu człowiekowi jak ja nie wolno. Że wolno albo próbować schudnąć albo siedzieć w domu i nie pokazywać się innym na oczy. Tragicznie zmarnowałam życie, robiąc dobre rzeczy dla wszystkich tylko nie dla siebie. Od kilku lat staram się nie przejmować opinią innych (chociaż mam wrażenie, że agresja w stosunku do osób otyłych jest coraz większa) i żyć, po prostu żyć i z tego życia korzystać i się cieszyć. Polecam każdemu :)
@@WojtekKa-rd3zz Nie jest to problem który chciałabym omawiać z obcą osobą w Internecie. Ale nawet jeżeli byłabym stereotypowym grubasem który nie ćwiczy i się obżera to moja rada dalej będzie taka sama. Żyj. Teraz. Nie marnuj nawet jednego dnia na próbę dostosowania sie do ludzi i społeczeństwa. Nie warto. Im zawsze będzie coś przeszkadzać.
U mnie brak jeszcze trójki z przodu, ale już niedługo. Tymczasem mam niepełnosprawność, problemy zdrowotne, brak planu na życie i ciągłe poczucie bezsensu wszystkiego 😅 Powoli zmuszam się do wychodzenia z tej skorupy, ale szału nie ma...
Powiem tak trochę "abstrakcyjnie" wystarczy wyłączyć myślenie a włączyć działanie. Bardziej podejść do tego jak do przygody , mozliwoscie odkrycia , doświadczenia czegoś nowego. Człowiek później zaczynam się czuć pewniej a to posostawia za sobą to znaczy że tam powinno być, za jego plecami.
No cóż, mam 36 lat. Cały czas uważam siebie za młodego gościa. Byłem za granicą 2lata, wróciłem razem z dziewczyną kupiliśmy dom na kredyt (poszły na to wszystkie oszczędności byle by go dostać) nie jest łatwo. Kredyt wzrósł dwukrotnie, rachunki do góry. Jednak w zeszłym roku urodziła mi się corka, bo chcieliśmy. Podjęliśmy decyzję o drugiej ciąży żeby mała nie była sama (urodzi się w lutym). Czy czuje się niespełniony? Nie. Czy jestem niezadowolony ze ktoś jedzie koło mnie autem droższym niż mój kredyt na 30 lat z odsetkami? Nie. Robię swoje. Mam dom, chociaż na kredyt, mam kobietę i będę mieć dwójkę dzieci. Cieszę się, że mogę skosić trawę czy pograć na kompie w ulubioną gierkę. Problemem chyba jest to, że czas szybko ucieka i znajomi nie orientują się, że dwadzieścia lat nie trwa wiecznie. Zostali gdzieś myśląc że życie się nie zmienia. A trzeba po prostu dorosnąć. Ja w wolnych chwilach zacząłem pisać książkę fantasy i po paru latach ją skończyłem, czekam na odpowiedzi z wydawnictw. Czy to coś zmieni? Może. Bez stresu, życie jest długie, można zmienić wszystko w swoim życiu zaledwie w rok czy dwa. U mnie w ciągu 4 lat zmieniło się całkowicie. Od gościa mieszkającego u rodziców na pokoju po ojca z domem. nigdy nie wiemy co nas może spotkać, ale ważne by chcieć coś zmienić. Pozdro, nie łamcie się
Dla zasiegu,Ja juz wlasnie odpuszczam mam 36 lat,nie wszyscy moga zostać wielcy.Zycze wszystkim co najlepsze Ja prubowalem ,nie mam nic sily kiedys bylem ambitny nie do zatrzymania,dzis zycie mnie naznaczyło nie wiem jak wstać nie wiem od czego zacząć i nawet nie wiem dlaczego jestem taki,zrezygnowany itd.
Hehe No w końcu do nas dotarło że i tak już osiągnęliśmy sukces że w ogóle dożyliśmy 30tki teraz to już mało co się liczy . Ja podjadłem decyzję tydzień temu rzuciłem robotę bo jest lipiec sierpień beż przesady nie można całe życie pracować,znajdę nową jak poczuje że już chce hehe
Mam 29 lat i rok temu szlag wszystko trafiło w zeszłym roku po śmierci w rodzinie straciłem jeszcze związek a 3 miesiące później pracę. Miałem plany na karierę, przeprowadzkę, a tu patrz. W tym momencie trwa sobie dziewiąty miesiąc bezrobocia, moja branża leży i kwiczy a próby pójścia gdzie indziej kończą się na tylko na odmowach, brak prawa jazdy bo cierpię na Amaksofobię, o i przy okazji problemy zdrowotne sobie nagle wyskoczyły, a to zęby a to czyrak sobie wyrósł. Znajomi którzy założyli rodzinę i kupili mieszkania już się odwrócili wyzywają od leni bo przecież jest wielki Blue Collar boom teraz a ja powinienem "skorzystać". No piękne życie nie powiem, nadziei i perspektyw ziobro A i zanim ktoś powie no to idź na tą budowę leniu to od razu powiem, chciałoby się ale oni jak nie ma się doświadczenia albo uprawnień to chcą migrantów.
Mam 32 lata i młodszym mogę podpowiedzieć że najlepszy okres na zmiany jest wtedy jak wydaje wam się że gorzej być nie może. To właśnie wtedy macie najmniej do stracenia i warto zaryzykować. Zainwestować czas/resztki pieniędzy w siebie. Zostawiła mnie kobieta po 5 latach związku, bo byłem bezrobotny w wieku 20 lat i grałem celymi dniami w gry. Na początku bylem zły na nią, ale z czasem otworzyły mi się oczy i wiedziałem że to ja byłem problemem. Zacząłem ćwiczyć na siłowni i wychodzić do ludzi przez co nabrałem dużo pewności siebie oraz szacunku do samego siebie co później pomogło w życiu prywatnym i zawodowym. Kolejno przez dłuższy czas nie mogłem znaleźć pracy w Polsce, co dało mi siłę i odwagę by emigrować zarobkowo. Początki nie były łatwe. Tęsknota, alkohol, narkotyki, depresja. Dziś szczesliwy z miejsca w ktorym jestem w wieku 32 lat wracam do Polski z moją piękną żoną która jest mi partnerem od 8 lat. Stać mnie żeby pobudować dom bez kredytu. Jak spojrze na Siebie w wieku 20 lat to nie wierzę że dałem radę wyjść z takiej patologii i bezsensu istnienia. Żeby być szczęśliwym w życiu trzeba być dumnym z siebie i siebie lubić. Żeby siebie lubić i być z siebie dumnym trzeba się napracować. Wszystkich oszukasz że coś robisz w życiu, nie robiac nic. Siebie nie oszukasz, dlatego tylu ludzi sięga po alkohol, narkotyki. Żeby usmierzyć ból straconego czasu i rachunkow sumienia ktore wychodzą na minus.Jak ktoś cię nęka to od niego uciekasz, jak Twoja głowa Cię neka to nie uciekniesz. Jedyne co wystarczy zrobić to zacząć coś robić produktywnego i być cierpliwym. Nie masz pomysłów? Idz na basen lub zacznij jezdzic na rowerze. Ucz się jezyka obcego albo gry na jakims instrumencie. Z czasem zaczniesz doceniać siebie i motywować i zobaczysz że stać Cię na wiele. Pozdrawiam i powodzenia. ❤
33 level. Moje życie emocjonalne było bardzo burzliwe od 23go do 29go roku życia. Na szczęścia się nie poddałem, nadal próbowałem nowych rozwiązań, aż coś kliknęło. Odpuściłem wiele rzeczy. Nadal nad sobą pracuję, ale moje obecne życie już od jakiegoś czasu uważam za błogosławieństwo. Mam wspaniałą kobietę, lubię swoją pracę, mam wiele hobby, krąg bliskich mi ludzi jest mały ale prawdziwy, dużo podróżuję, nie mam presji na zapierdol i kupno villi(na starość mam gdzie umrzeć). Działajmy i wyciągajmy wnioski. Bądźmy silni i wspierajmy się 👍 Dla mnie spokój to szczęście .
Za miesiąc kończę 33 lata. Przez 30 lat czułem się jak kupa gówna jako człowiek, ale rozwinąłem swoje artystyczne umiejętności, i teraz robiąc dobre i pozytywne rzeczy, którymi mogę podzielić się z ludźmi, czuje że jestem potrzebny na tym świecie. Jeśli się da dobro, to wraca podwójnie i to jest fakt. Rozwijajcie się w tym co lubicie, nie dawajcie sobie narzucić schematu typu: ucz się z znajdź pracę i załóż rodzinę. To pułapka. Na wszystko przychodzi swój czas, ważne jest być w zgodzie z samym sobą. Pozdrawiam!
"ograniczenia sa tylko w twojej głowie" - to jakiś żart, prawda? Kołczingowy shit. Bo jednak nie oszukujmy się, ograniczenia są nie tylko w twojej głowie, są również w twoim ciele, twojej sytuacji materialnej, twoim stanie psychicznym etc. To, że ktoś zrobił coś w późnym wieku nie jest dowodem na nic, bo ignorujesz całą historię życia takich ludzi, skupiając się na tym, że doczekali się sukcesu w późniejszym wieku. Generalnie z wiekiem robi się za późno na coraz więcej rzeczy i tego nie przeskoczysz magicznym myśleniem. Można próbować, jasne. Ale trzeba mieć świadomość, że szanse powodzenia nie są wcale duże i to nie przez "ograniczenia w twojej głowie" ale zwyczajnie przez ograniczenia jakie narzuca starość.
Sytuacja materialna: możesz na to wpłynąć. Ciało: również. Nawet jak weźmiemy pod uwagę niepełnosprawności. Paraolimpijczyk zapewne zgodziłby się, że ograniczenia są w głowie. Pomijam przypadek ciężkich chorób, chociaż tu również ograniczenia w głowie lub ich brak (nastawienie) mają niemałe znaczenie. Ten kto ma w sobie determinację i dyscyplinę znajdzie sposób, ten kto nie, powód. Przykłady, owszem, są jaskrawe, ale! Tu nie chodzi o to, że masz być tacy jak oni, tylko lepszy od samego siebie teraz. Nie ma takiego ograniczenia, które nie pozwala Ci próbować, żeby dzisiaj być lepszym niż wczoraj. Próbować. Dzisiaj może nie wyjść, ale jak będziesz próbował codziennie - zwiększysz szansę. nothing changes if nothing changes
@@tomaszdudzinski7088 eh... nie wiem czy masz jeszcze babcię, ale jeśli tak, to idź do niej i powiedz, że wszystko jest możliwe. To tak nie działa. Oczywiście są jak wspomniałeś "jaskrawe przykłady" które właśnie służą do sprzedawania nadziei ale wieku nie oszukasz. Jeśli zaraz podasz jakąś staruszkę sportsmankę jako przykład to od razu mówię - słaby przykład. Bo to nie oznacza, że wszystko jest możliwe. To oznacza, że jeśli robisz coś długo to możesz długo cieszyć się zdrowiem. Gdyby zaczęła w wieku 80 lat (bo przecież wszystko jest możliwe) to najpewniej by sobie połamała kości.
Mam 28 lat i na zimę prawdopodobnie wprowadzam się do własnego domu, który sam buduję z ojcem, po pracy, 2 lata - żadnych kredytów, pożyczek. Jestem z tego cholernie dumny. Jak się nic nie zepsuje to chyba będę żył swoim swoim nudnym, rutynowym życiem, czyli takim o jakim marzyłem w ostatnich latach. Przestałem się porównywać do innych - fakt, pewnie co do niektórych wypadłbym lepiej, ale też i blado. Natomiast porównuję się do samego siebie sprzed. No i tu jest ogromny progres - z ulanego gołodupca, który miał fobie społeczne i kompletnie nie dbał o siebie, zmieniłem się w pewnego faceta, który nie boi się zagadać do innych, z własnym domem i dużą poduszką finansową.
Rocznikowo mam 36 lat, a czuje sie na 26-28 lat mentalnie. Jestem po rozwodzie, mam dwoch pieknych synów którzy mieszkaja ze mną. Mam kieszkanie na kredyt i dlugi po byłej żonie. Wychowalem sie w nie zamoznej rodzinie. Ale jak siegam pamięcią zawsze musialem zapierdalac zeby cos osiągnąć. Wiec zdobylem wyksztalcenie i do niczego mi sie nie przydało. W wieku 30 lat zwolnilem sie z corpo gdzie pracowalem na produkcji i poszedlem do budowlanki. Teraz jestem hydraulikiem i dwa lata temu zalozylem firmę dobrze mi sie żyje z dziećmi razem i daje radę ... Jedyna mądrość moja to tyle : Byc pracowitym, Nie przejmowac sie co inni mówią Szanowac rodzinę I cieszyc sie z malych rzeczy chocby jazda na rowerze lub spacer w lesie. Zycie jest piekne ! A ludzie lubia byc słuchani bo kazdy patrzy na ciebie swoim punktem widzenia. Jestem ponad tym bo nie interesuje mnie zycie innych !
Swietny film patrzac na moje bledy polecam nie liczyc na hazard bo za nim idzie alkoholizm polecam nie patrzec co jest a co bedzie I nie zadreczac sie tylko pomyslec co dzisiaj bedzie jezeli wykorzystamy ten dzien.
Jak już tak piszemy o swoich emocjach to najgorszym uczuciem Panowie w wieku 30 lat jest poczucie utraconej młodości.Mam we Wrześniu 31 lat i ani jednej dziewczyny ani jednego pocałunku imprez czy szaleństw młodości Tak potoczył mi się los że nie zaznałem tego co inni. Ale najgorsze jest właśnie teraz w wieku 30 lat gdy chcesz coś zmienić a nie możesz gdy chciałbyś nie być sam ale jesteś.Uwierzcie mi to jest taki ból że nie da się tego opisać .Każde Wakacje każda wiosna lato to samo.Chodzę tylko do pracy mam pasję lubię aktywne spędzanie czasu na zewnątrz i jazdę na rowerze .Chciałem uzbierać sobie na przyszłość trochę kasy niestety nie jestem z tego zadowolony. Życie tak szybko ucieka :(
Tez mialem ziomka takiego, zaproponowalem mu wyjazd chocby do holandii do pracy, na domki czy hotele z ludzmi, przez agencje, i chlopak inny czlowiek po kilku latach. Ale trzeba podjesc otwarto do tego. Idzie sie nalykac zycia i roznych znajomosci, rozwinac tez interpersonalnie społecznie, szczerze sam sobie tak jezdze i nie wyobrazam sobie inaczej, bo w pl czas na rozwoj pasje, a za granica praca ludzie zwiedzanie, tez sport i troche innego rrozwoju.
Hej, rozumiem cię, bo ja od 4 lat jestem sam bez kobiety i czuję się strasznie samotnie, a najgorsze jest to, że pisze z różnymi kobietami, ale coś blokuje mnie przed spotkaniem, jakbym stracił całkowicie pewność siebie, gdy piszemy jest super, ale jak ma dojść do spotkania na żywo to się boję że zostanę odrzucony i nic z tego nie wyjdzie. Mam taki uraz po moim 4 letnim związku który skończył się w 2020 roku, zacząłem się mocno izolować od ludzi, a najgorsze w tym wszystkim jest to, że chce poznać kobietę i być znowu szczęśliwy w związku a nie mogę się przemóc co do spotkań na żywo, jest to okropne uczucie. Nie wiem czemu nie jesteś w stanie nikogo poznać? Teraz na instagramie bardzo łatwo złapać z kimś kontakt i poznać się na żywo, być może stresujesz się spotkaniami tak samo jak ja? Czy o co chodzi?
@@Mariooo965 Nie wiem w jakim jesteś wieku i czy siedzisz w tych tematach ale uwierz mi nie tak łatwo w dzisiejszych czasach kogoś poznać przez neta i w realu.Portale stawiają na wygląd przeciętne osoby (a takich jest większość ) nie maja tam czego szukać bo dostaja odrzucenia w realu też ciężko bo jest mega konkurencja 😢Tu nie chodzi o to że się są wymówki jest mega ciężko
Mam to samo,trafiłem w szkole na złych ludzi,co mnie wyśmiewali,pojawiła się fobia społeczna I całe nastoletnie życie w samotności, bez w ogóle spotkań. Na studiach udało się to trochę przemóc na 2. roku, szkoda,że to tylko na chwilę.Pewnie wskutek jakichś moich braków społecznych po ukończeniu ich już nikt się nie odzywa i nie chce mnie znać.I tak leci parę lat, nie mam z kim spędzić weekendów,urlopów itp.
@@DiegoATpl Nie wiem ile masz lat ale jak poniżej 25 możesz jeszcze coś zmienić możesz się odbić od dna. Wiele rzeczy tobie jeszcze wypada .Jak masz już 31 tak jak ja to ta frustracja i smutek z roku na rok jest co raz większa.Chciałbym się wyprowadzić ale przytłacza mnie wizja samotności i mojego overthinkingu. Pół biedy jak z samotnością i brakiem dziewczyny się pogodzisz i masz wyjebane. Najgorsze jest to jak chcesz a nie możesz. Powodzenia Kolego i nie dopuść do tego żeby po 30 byłeś dalej nieszczęśliwy.Bo nie ma gorszego psychicznego bólu jak poczucie utraconej młodości.
Mam 28 lat, jeszcze jakiś czas temu miałam strach w oczach, że za chwilę przekrocze 30. Znajoma mi uświadomiła, że to jest początek najpiękniejszego i najlepszego czasu w życiu Nikt mnie nie będzie już brał za dzieciaka, będzie liczyć się z moim zdaniem, bo nie jestem podlotkiem, który ma pstro w w głowie. Nie boje się 30, jestem ciekawa co będzie. 😊
Mam 31 i dla faceta to świetny wiek. Laski na Ciebie lecą, Ty jak nie wpadłeś w słaby związek lub długi i nie masz dziecka to tak naprawdę masz drugą młodość z tymże z kasą w kieszeni. Pamiętajcie ludzie- życie jest tylko jedno. Żadnej kolejnej szansy nie bessie. Walczcie o siebie! ❤
Druga strona medalu to to, że cześć z tych osób w wieku 30-40 lat bez kobiety to duże dzieci. Nie mówię, że Ty ale znam takich z pracy, gdzie maja swoje lata, a zachowują się i myślą jak ja w gimnazjum
Siemka, wiek 20, studia rzucone po paru miesiącach, uznalem ze to strata czasu, mialem fajna prace, praca sie wysrała, druga byla jeszcze lepsza ale tez nie wypaliła, zaczalem wyjezdzac za granicę na zarobki, mecze sie w szfajcarii, zeby zarobic na utrzymanie samoxhodu i siebie w polsce, brak perspektyw i pomysłu na siebie, ciagle jakos to bedzie byle cos jeść
Skończyłem 2 miesiące temu 29 lat. Mam wymarzony samochód, dobrze płatną pracę, piękny dom i od 6 lat kochającą dziewczynę... Która niestety kiedyś była niesamowicie toksyczna i sprawiła mi bardzo dużo bolu. Udało nam się przetrwać ten związek i te próby, wiem że ona się zmieniła i jest dla mnie wszystkim... Ale czasem mam ochotę po prostu posiedzieć sam, z dręczącymi mnie bardzo ale to bardzo złymi myślami, czasem nie mam ochoty podnieść się z łóżka czy iść pod prysznic. A potem wstaje, idę do pracy gdzie wszyscy mają mnie za turbo śmieszka i najbardziej wyluzowanego gościa. Niby z tygodnia na tydzień jest cos lepiej ale dużo przede mną. Nie przejmujcie się jak macie jakieś problemy, każdy z nas ma coś najebane we łbie.
25 lat Bez przyszłości Bez perspektyw Mieszkam z rodzicami Brak swojego pokoju Same porażki w życiu Brak znajomych Całe życie przesiedziane przed komputerem Fobia społeczna Zero oszczędności Brak prawda jazdy, auta, roweru Tyranie za najniższą krajową
Wystarczy sobie pomyśleć.... Jest źle i nie masz dużo... Czy w takim razie nie znaczy to że masz mało do stracenia i warto zaryzykować? Szukaj zmian i łap wiatr w żagle a jeśli nie ma to wiosłuj pod prąd bo tak wygrywa się życie
25 lat to nic uwierz mi bardzo młody jesteś.. im szybciej coś zaczniesz robić tym lepiej... Z czasem będzie coraz gorzej stanąć na nogi, ty jeszcze nie masz tyle utartego syfu w głowie.. na fobie społeczna pomoże SSRI nie jest to rozwiązanie ale może pomóc wystartowac.. nie słuchaj pierdolenia że te leki to zło.. dobre nie są ale co masz do stracenia..
Więc wyjdz że swojej strefy niszczącego komfortu. Wyjedź za granicę dorob się poznaj nowych ludzi zobacz jak się zmieniasz. Nikt za ciebie nie zbuduje twoich wspomnień
W wieku dwudziestu dziewięciu lat obudziłem się z symptomami alkoholika wysoko funkcjonującego. W wieku trzydziestu lat narzeczona po siedmiu latach, poszła z kolegą z pracy. Gonitwa za dobrami i luksusami, to też przyczyniło się do pewnych zdarzeń. Kiedyś ludzie nie mieli nic, oprócz siebie. Dzisiaj mamy wszystko, oprócz siebie. Niedługo kończę trzydzieści jeden lat. Dopiero odnajduje siebie, ale każdemu z czystym sumieniem powiem jedno: ŻYCIE ZACZYNA SIE PO TRZYDZIESTCE 😁 Ps. Pod warunkiem, że dobrze je ukierunkujesz 😉 czego życzę każdemu, kto chce zacząć żyć.
![ร้อยพ่อพันแม่ - WanMai [Official MV]](http://i.ytimg.com/vi/XY2pNYASEbg/mqdefault.jpg)
kto jeszcze nie może się doczekać 30tki? 💀
tej drugiej czy trzeciej? :>
Ja zaraz 18stka, drugi raz 🥹☠️
ja mam 27 a już czuję że przegrałem swoje życie i czuję niechęć do dalszego działania bo to tylko rozdrapuje rany
@@pol549 mordo musisz idz nie zależnie czy przegrałeś czy wy grałeś życie sie toczy dalej
Mam 21 lat, nie mam pracy, prawa jazdy, baby, ale nie uważam siebie za nieudacznika, bo to społeczeństwo narzuca swój zbiorowy subiektywizm na jednostki, a dla mnie osobiście żadne z tych rzeczy nie stanowią priorytetu, nie jest mi źle, realizuję się w swoich pasjach i czuję się dobrze.
Mając 28 lat moje życie legło w gruzach. Mozna nazwać mnie w tamtych czasach człowiekiem z kategorii no hope, no ambition. Praca na etacie srednio platna, żona od 2 lat której wiem że nie poświęcałem czasu, co wieczór z 2 przyjaciół zawsze spotkanie na piwo lub pięć, ważniejsze niż bliskość i więź z żoną. Kredyt na samochód mieszkanie wynajmowane. Tak to wszystko wygladalo tak do dnia gdy dowiedziałem się że właśnie ten najlepszy przyjaciel za którego rękę bym oddał sypoa z moją żoną. Miałem wtedy 115 kg . Zacząłem pić bez trzeźwienia. Trwało to tydzień. Po tygodniu gdy znów obudziłem się z poczuciem braku sensu własnej egzystencji zrozumiałem, że nie mogę się poddać i z powodu niewiernej kobiety niszczyć sobie zdrowia. Od tego czasu minęło 10 lat. Aktualnie jestem osobą która przebiegła 5 maratonów, bieganie wtedy dało mi sens życia i chęć na zmiany, założyłem firmę która mimo że jest mikroprzedsiębiorstwem to dajee mi naprawdę godziwą możliwość życia i rozwoju. A od 10 miesięcy jestem Tata najpiękniejszej córeczki. Czy żałuję tego świata co mi się zawalił? Nigdy. Dlatego każdą zmianę to na lepsze lub na gorsze traktujcie jako naukę i wyciągacie z nich wnioski. Niby jest to banalne sformułowanie ale jak najbardziej prawdziwe
Żółwik byczku 👊
Dziękuję, że to napisałeś❤️ 16 lipca tego roku kończę 30 lat. Może to czas, żeby się podnieść i zobaczyć, że w tym, co mnie spotyka jest jakaś szansa na coś lepszego. Wracam do zdrowego odżywiania i sportu💪🏼
Gratulacje!
Fajnie ze ci sie udalo, wszyscy którzy to czytają, głowa do góry, traktujcie to życie jak przygodę, złe i dobre chwile, jako przygody, będzie lepiej, bo takie jest życie, że się raz jest na dnie a raz na szczycie, ja sam z tego szczytu właśnie spadłem, ale muszę się podnieść, od tego mam ręce i nogi, głowa też niczego sobie, wierzę że Wy także! :)
Wielki szacun, serio. Psycha ze stali
W tym roku kończę 33 lat i powiem Wam jedno: szarpanie się z życiem, porównywanie się do innych i gonienie za czymś - to wszystko trwa tylko do większego kryzysu. Po tym jak przejdziesz przez swoje osobiste piekło (a każdy ma prędzej czy później jakieś własne piekło), człowiek zaczyna mieć wyjebane i nie podchodzi do życia już tak poważnie jak kiedyś.
To zależy czy wygra, czy przegra, z ''demonami'' można wygrać, nawet samemu.
Bardzo ładny komentarz☺️To nas ratuje: wyjebka i dystans, brak zazdrości, że ktoś ma więcej/lepiej/ładniej...gonitwa za niewiadomo czym doprowadzi prędzej do depresji niż do szczęścia...pozdrawiam Cię i wszystkiego naj 😊
To prawda, od jakiegoś czasu na ludzi silnie zanagazowanych czy to politycznie, ideowo czy też religijnie patrzę z pewnym politowaniem. Dotyczy to również mnie samego sprzed 10 lat😉😅
@@abando_nation To wszystko to jest tylko w naszej głowie. I jak sobie pościelesz tak się wyśpisz. Oczywiście są też czynniki zewnętrzne typu nasz rząd 😍😁.
Mam 30 lat i właśnie straciłem żonę, rzuciła mnie. Wszystkie ważne sprawy i plany życiowe, do tej pory poukładane, trzeba znowu układać na nowo. Do tej pory wybudowany dom pod miastem, praca ok, lecz zachciało się wyjazdu za lepszymi pieniędzmi za granicę, aby dzieci które były w planach miały normalne życie bez odmawiania przyjemności. Niestety 6 miesięcy rozłąki wystarczyło aby wszystko to się ulotniło jak hel z balonika. Nie zdążyła do mnie dołączyć, ja nie zdążyłem na czas wrócić. Teraz wracam do Polski, lecz już nie mam do kogo. To mój pierwszy komentarz na YT i mam nadzieję, że jak przypadkiem do niego wrócę, to wszystko będzie już na nowo ułożone.
EDIT: okazało się, że swoje uczucia przeniosła w ramiona innego typka 😆 oczywiście wszystkiego się wyparła. Czyli szon, ale taki zakamuflowany w piękne słowa i deklaracje
w wieku 30 lat wybudowany dom to i tak niezły wynik! Wszystko się ułoży! powodzenia
Mój ojciec rzekł mi "zawsze po rozstaniu myslisz że straciłeś ideał, a potem jest kolejna i kolejna i każda lepsza od poprzedniej". Byłem w rozsypce po 5 letnim zwiazku z moją pierwszą miłością, ale dałem sobie szanse i faktycznie potem było tak jak ojciec mówił. Dziś od 8 lat mam żonę o ktorej wczesniej bym nie marzył. A jak ona mnie kopnie w dupę to aż się boje jaka tam kolejna rakieta na mnie czeka hahaha 😅❤
Normik dom ma i płacze 😂
W czasie plagi rozwodowej, przytrafil ci sie rozwod. Chlopie, ty sie ciesz, ze uniknales kulki. Ciesz sie, ze nie miales z nia zadnych zobowiazan typu dzieci, kredyty itp. Spojrz na to w ten sposob, a nie, ze "jakas" dziewczyna cie opuscila, i przez to swiat ci sie zawalil (karma wraca :)). Najwyrazniej nie byles jej wart i zycz jej jedynie szczescia i sajonara. Dzieki temu mozesz teraz zaczac zycie od nowa, z kims nowym, bedac bogatszym o nowe doswiadczenia
Tylko prosze cie, jak za jakis czas odezwie sie do ciebie (byla zona) to zignoruj ja. A wiem, ze sie odezwie ! Bo w 90% jej nowe zycie nie wypali i bedzie chciala do ciebie wrocic. Wiec mam nadzieje, ze wtedy pokazesz jej srodkowy , przypomnisz sobie, co ci robila i pojdziesz do przodu. Nie popelniaj bladow innych. Nie wraca sie do osoby, ktora bez sumiania cie zostawila, a postanowi do ciebie wrocic, bo bedziesz jej jedynie planem B, jak plan A nie wypali.
Ciesz sie mordo, nie byla warta czasu i uwagi. Dobrze, ze teraz 👌
Im bliżej 30-tki tym większy zawód światem. Człowiek już nie czerpie radości z odkrywania świata, tylko zawód widząc jak ten świat odbiega od tego jak sobie go wyobrażał. Ciężko nie popaść w totalny nihilizm.
W życiu nie ma dobra ani zła jest tylko skuteczność.
Niestety, ale 95% osób jest nieszczęśliwych z życia i całe życie są przez kogoś kierowani.
Tak samo jak te ,,grzeczne dzieci z dobrym zachowaniem"
5% osób to są te dzieciaki co mieli naganne zachowanie i zdawali przez ściąganie.
Witaj w klubie, czasami wydaje się że nihilizm jest jedynym ratunkiem.
@@andrevonschwarz A jak sobię w szkole radziłeś? Co miałaś z zachowania? Nagane ?
@@Charosze zwykle dobre, raz czy dwa poprawne, a do czego zmierzasz?
@@andrevonschwarz jest takie powiedzenie ,,ci co w szkole mieli nagane z zachowania w życiu dorosłym są szczęśliwi "
"Wiesz, że nie warto się przejmować opinią innych, bo ludzie i tak myślą o sobie"
Jedna z najmadrzejszych rzeczy, jaką jeden czlowiek może przekazać drugiemu.
Jak nie bedziesz żył pod kogoś, życie stanie się o wiele lżejsze.
Prawda!
Jednocześnie jedna z tych rzeczy , która kształtuje egocentryków i samolubów. Bo skoro inni myślą tylko o sobie, to czemu ja mam myśleć o nich? i w ten sposób stałeś się taki jak oni... Paradoksalnie, właśnie tego typu podejście tworzy mentalnie tego typu osoby, których tak nie lubisz.
Mając to na uwasdze, że duża część ludzi myśli tylko o sobie, jednak prezentując podejście i myślenie jakgdyby myśląc również o innych - w ten sposób tworzysz dobro dla ogółu, takie coś nazywa się później szczepem, plemieniem, społecznością, a czasem nawet narodem.
Życie pod kogoś to jedno, życie myśląc o sobie, lub o sobie jak o wyjątku "ja nie jestem taki sam", to właśnie ta osobowość która najczęściej chce, aby inni żyli tak jak ona chce- no i co? dalej twierdzisz, że to jedna z najmądrzejszych rzeczy jakie można przekazać?
@@pierredeolsie4967 Występuje jeszcze coś takiego jak zdrowy egoizm. Myślę o swoich interesach,nie krzywdzę innych,szanuje czujesz wybory,ale przede wszystkim, jeżeli chce stworzyć z kimś jakąś relacje czy to miłosną czy to przyjacielską,to patrzę na swoją korzyść. Jeżeli ktoś chce wywrzeć na mnie presję lub mnie obraża po to żebym zrobił coś co mu będzie na rękę,to nie można mówić że ja jestem takim samym egoistą jak on.
@@pierredeolsie4967 przeczytałeś ze zrozumieniem? Takmjest "nie warto się przejmować opinią innych" a nie "nie przejmować się innymi". Pokazać Ci mój wyciąg roczny ile wpłacam na siepomaga, bo przejmuje się losem chorych dzieciaczków i innych osób? Rok do roku mam ok 3k wpłat. Więc nie piernicz mi tu, że się nie przejmuje losem innych.
ja teraz mam życie ułożone pod moje dziecko i faktycznie życie jest dużo, dużo cięższe, ale jednocześnie nikt nie dawał mi w życiu tyle radości.
30stka, ten wspaniały czas, gdy jeden żałuje, że się nie ożenił, a drugi, że to zrobił;)
A trzeci, że się urodził ;)
@@Mirden A czwarty, że zagłosował za uśmiechniętą Polską.
@@maciejstolarski5594😂 +1
30stka gdy jeden się żeni,drugi siedzi w więzieniu,a trzeci pyta mamy czy może jechać na weekend z kumplami.
@@maciejstolarski5594i to są kuźwa" najlepsi!". Bo jawnie i świadomie przyczynili się do tego goovna, co jest teraz. Ponoszą więc współodpowiedzialność .
A niestety cierpią wszyscy.
Mam 55 lat i... MOJE CZASY SĄ TERAZ!! Miesiąc temu zaliczyłem (średnia 4.72, hłe, hłe) 1szy rok studiów (dziennych, stacjonarnych) na ASP, a dopiero się rozkręcam!...
cudownie ❤️❤️
@@chaha666 dało się to pogodzić z pracą? Gratuluję chęci do działania.
Jesteś kozak
💪tak trzymać👏
Jesteś gość! Ja skończyłem tylko piwo o 8 rano w niedzielę w wieku 28 lat
Mam 26 lat, mieszkam sam za granicą. Mogę jedynie powiedzieć do młodych (18-25l), że póki macie okazje to jedźcie chociaż na 2-3 miesiące za granice, wtedy zobaczycie ile wasze znajomości na wieki wieków będą warte. Szkodniki uciekły a zostało może dwóch co się czasami odezwą sami z siebie. Samotność to choroba 21 wieku i polecam się z nią najbardziej zaprzyjaźnić, będzie wam łatwiej w życiu :)
jak nie pilnowales to tak masz, moj znajomy wyjezdzal w wieku 18-24 i nadal ma tych samych znajomych, po prostu nie chce sie juz tak czesto wychodzic jak dawniej
No, masz 26 lat i sam jeszcze w duoie byłeś i jeszcze nie raz się zaskoczysz, a nie prawisz tu moraly jak zyc
Czy za granicą jest rozmowa o pracę?
co to za pytanie xD@@faustynkawarowna8969
To jest jeden aspekt, mi np. bardzo otworzylo oczy zapoznanie sie z innymi kulturami i tym, ze da sie zyc inaczej. Wyjechalam i nagle sie okazalo, ze jak sie zmieni kierunek studiow w wieku 22 lat to sie nic nie stanie, ludzie zaczynaja edukacje po 25 roku zycia bo zastanawiali sie co chca robic, dzieci mozna rodzic po 30, sluby mozna brac po 50 albo i nigdy, nie trzeba po odebraniu dyplomu ze studiow od razu biec po kredyt na mieszkanie, bo przeciez ''tak trzeba'', a jakos ludzie sa duzo szczesliwsi niz w polsce... Bardzo zmienilo to moje postrzeganie swiata i odebralo wiele zmartwien ktore byly generowane glownie przez presje spoleczenstwa na to, zeby zycie traktowac jak wyscig i wszystko robic jak najszybciej po 18 bo nie ma czasu, w kraju gdzie 23 latki placza ze zostana starymi pannami...
Jako chłopina po pięćdziesiątce muszę przyznać że z uśmiechem na twarzy obejrzałem ten materiał.
Jak powiedział Dunczyk : z wiekiem maleje zapotrzebowanie na pieniądze a rośnie na święty spokuj.
Przestańcie cisnąć na sukces a skupcie się na szczęściu, bo to nie to samo.
Pozdrawiam. Również skończony pięćdziesięciolatek😂
Szczęście nie istnieje.
Nom. Ja tak zrobiłem i co? Zostałem ćpunem.
95% oglądających ten materiał nie wie kto to Duńczyk 😉
Problem z takimi mądrościami jest tylko jeden: bez ciśnięcia na sukces nie będzie docenienia spokoju. Jeśli za młodu nie cisnąłeś na sukces to na starość zamiast doceniać spokój będziesz zgryźliwie rozpamiętywał co by było gdybyś na ten sukces jednak pocisnął. Trzeba do czegoś najpierw dojść by mieć później co odpuścić bez poczucia przegrania życia.
Mam 35 lat, prawko, małe mieszkanie, skończone studia, pracuję... Ale wszystko jest nie tak... Nie te szkoły skończone do jakich poszedłbym dziś, nie takie mieszkanie kupione jakie mogłem i powinienem kupić wtedy gdy kupowałem. Dziewczyna z którą byłem w trakcie studiów i którą kochałem, chajtnęła się z innym i totalnym moim przeciwieństwem a ze mną już od lat nie chce gadać. Wszystko poszło nie tak ale to wszystko jest konsekwencją moich głupich wyborów. Marzę o restarcie... O przebranżowieniu się, o nowym zawodzie...
Tej wiosny i lata mam świetną okazję by odpowiedzieć sobie na pytanie co dalej. Jak konkretnie chce swoje życie zmienić, w którym kierunku pójść. W maju złamałem rękę i jestem od tego czasu na zwonieniu więc czasu i możliwości do rozwarzań mam wystarczająco, tymczasowo nie pracuję. I wiecie co? Z maja zrobił się lipiec a ja? A ja nic nie wymyśliłem... Nic konkretnego nie zrobiłem, za tydzień kończę zwolnienie i wracam do pracy oraz swojego dotychczasowego życia... Generalnie chce mi się rz...gać na samą myśl o powrocie do pracy i nienawidzę siebie za to, że nic więcej nie potrafię wymyśleć...
Powiem ci jedno je*ac falszywych ludzi. Zyc dla siebie na spokojnie samemu. W zgodzie z innymi obcymi ludzmi. Dobro wraca. Trzeba miec nadzieje.
''Tej wiosny i lata mam świetną okazję by odpowiedzieć sobie na pytanie co dalej'' Jak tak odpowiadam sobie od ładnych kilku lat, co roku myślę że na wiosnę zmienię prace, ogólnie coś zmienię... I prócz lat na karku dalej nic się nie zmienia.
otwieraj zamki
35 lat to jeszcze nie umieranie, nie czekaj i się przebranżuj (nie wiem czy tak się to odmienia😅)! Polacy mają mentalność, że z wiekiem jest już za późno na zmienianie swojego życia… mieszkam w Szwecji, jestem na rocznym zawodowym kierunku gdzie większość moich kolegów z klasy to osoby 40+… na pytanie dlaczego studiują odpowiadają, że chcą spróbować czegoś innego, zmienić branżę…. Dlaczego taka inna mentalność jest w Polsce? Po prostu zmień coś w swoim życiu by być szczęśliwym!
Jest jedyny plus w tym wszystkim. Nie… dwa. Pierwszym plusem jest spostrzeżenie miary czasu jaka przed Tobą uciekła, była dziewczyna poszła dalej (nie wiesz czy jest do końca szczęśliwa, bo zaskoczę Cię, tak po paru latach bądź zaraz po ślubie ludzie potrafią być nieszczęśliwi) zrobiła progres a Ty stoisz w miejscu . Drugi plus… chcesz zmiany, lecz potrzebujesz bodźca, takim może być doradca zawodowy? Zapisz sobie to co Cię interesuje, co chciałbyś robić i się w tym realizuj. Samemu ciężko ? Na pewno na drodze do celu znajdzie się ktoś z taką samą pasją i zaczniecie kroczyć dalej. Łatwo się mówi, wiem ale … ja wierzę, że nic nie dzieje się przypadkiem :). Jeśli psycha nie gra to też można nad popracować. U mnie podłoże zaczynało się od żywienia i dieta ketogeniczna rozwiązała wiele problemów w tym właśnie głowę :).
Mam ponad 30 lat, pooglądałem ten film i generalnie jest w nim zawarte mnóstwo prawdy. Aż przypomniałem sobie jak miałem z 20 lat i na jednej siłowni byłem świadkiem rozmowy 20-to parolatka ze starszym od siebie kolesiem, któremu opowiadał z pasją o swoich planach życiowych. Starszy koleś słuchał uważnie w milczeniu, a gdy młodszy skończył, to zadał mu pytanie: "ile masz lat?". "20". Starszy koleś odparł: "a, to jesteś o 17 lat mniej zepsuty ode mnie. Teraz mam ochotę po prostu spokojnie wracać po pracy do domu i relaksować się ciesząc się kolejnym udanym dniem".
Ta rozmowa dała mi bardzo do myślenia i teraz z jednej strony czuję luz, gdyż nie chcę robić nic na pokaz, po to, by na siłę przypodobać się komukolwiek. Z drugiej jednak strony nadal mam w sobie pragnienie, by robić pasjonujące rzeczy w życiu, ale już bez presji i ciśnienia.
Także jak na razie bardzo podoba mi się ten luz i brak presji na samego siebie. Oby tak dalej.
Każdy kolejny rok psuje coraz bardziej. Szczęśliwi, którzy nie muszą wchodzić w interakcję ze społeczeństwem.
Wszystko co powiedziałeś to takie są fakty, ale też nie można się pozbywać całkowicie tej presji i trzeba jednak zachować lekką wolę rywalizacji i "pozerstwa" bo koniec końców to jest TWOJ progres ale trzeba to robić ze zdrowym rozsądkiem i nie wkręcać se to w głowie za bardzo
wojfer dawaj teraz front zercher hip throusty atg ze sztanga 150 kg na kanal
Nie każdy może sobie pozwolić na brak presji bo jeśli to zrobi to skończy na ulicy.
Gdy będę znów miał kryzys będę tu wracał by poczytać komentarze. Nic mnie tak ostatnio nie podniosło na duchu jak one.
Mam 35 lat, od kilkunastu lat coraz bardziej sobie uświadamiam, że albo jestem zjebany albo psychicznie chory. Tak szybko jak moja sytuacja materialna uległa poprawie, tak też szybko się pogorszyła, a razem z pieniędzmi odeszli WSZYSCY przyjaciele, związki i chęć życia. Dzięki komentarzom wiem, że to nie ja, a życie i chyba moda na sukces przedstawiana nam w mediach tak ryje w bani. Jakkolwiek to zabrzmi, cieszę się, że nie jestem w tym gównie sam, chociaż nikomu tego nie życzę.
Będziesz „zahartowany” 💪🏻 Życzę szczęścia 🍀❤
Powodzenia byku 😕
Siedzę z Tobą w tym 💩
@@damianlulek9767 Dzięki :) W kupie raźniej 😅
@@IzTam89 opierasz swoją samoocenę na pienaidzach i dobrach zewnętrznych.
Masz problem z pewnością siebie a nie z kasą
Czasem słońce czasem deszcz. W Polsce więcej deszczu.
Ja mam 33 lata i doświadczenie nauczyło mnie żeby żyć jak żuczek, cieszyć się z byle g*wna
Czyli ambicji w Tobie brak.
Piekne, bez cienia ironii 😂
@@mattzmudajeśli nie cieszą cię małe rzeczy to te duże też nie będą, warto umieć doceniać co się ma teraz
@@cybertrash8673 Ja o chlebie ty o niebie :D
@@mattzmudaChyba mylisz ambicję i zwykły wyścig szczurów.
Mam 34 lata, moje podsumowanie życia wygląda tak że najpierw szkoła, rodzina a potem praca zawodowa wpędziły mnie z biegiem czasu w ogromną nerwicę z której teraz muszę się leczyć.
Mam tak samo 😂 jeszcze ostatnio flashbacki z gimnazjum
@@Olgierdouflashbacki z gimbazy ja akurat polecam 🙃 pośmiać się można 😶
Jakie masz jej objawy? Jestem w tym samym wieku i chyba też się w nią wpędziłem.
Może to kwestia domu rodzinnego, że tendencja do nerwicy wystąpiła?
Zaburzonym będzie się już zawsze ale można to tak poukładać, że życie staje się lepsze
Świetny odcinek :)
Niedawno skończyłem 31 lat, a dopiero 2 lata temu zacząłem brać życie na poważnie. Uświadomiłem sobie w końcu, że nigdy nie chciałem by tak wyglądało moje życie. Zacząłem czytać, ćwiczyć, dbać o porządek, przeszedłem na dietę, ustaliłem priorytety, zastanowiłem się nad celem mojej egzystencji... i zacząłem działać. I jest lepiej. Dużo lepiej. Jednak ostatnie miesiące to znowu pewnego rodzaju zastój... Chyba potrzebowałem tego filmiku. Dzięki :)
Bo oprócz motywacji potrzebna jest też samodyscyplina
Od zera do niczego i to w 35 lat!
"Żywot Briana" się przypomina. "Przybyłeś z niczego, zmienisz się w nic. Co straciłeś? NIC!"
Genialny komentarz :-D
Powodzenia xD
Dobre ,naprawdę dobre !!Toż to legendarny złoty komentarz na ktory dlugo czekałem w Internetach.
@@Kamil-sx6htTrzymaj się tam mordo
Za 3 tygodnie kończę 30 lat i nadal nie wiem kim chcę być jak dorosnę. Niemniej, kilku rzeczy się nauczyłam:
+ Nie przepraszam za to kim jestem;
+ Traktuję ludzi z wzajemnością;
+ Rozwijam się, kiedy wychodzę ze strefy komfortu;
+ Oceny i matura to rzeczywiście bzdura;
+ Studia nie gwarantują świetnej pracy i wypłaty;
+ Nie uzależniam swojego szczęścia od innych osób;
+ Moje słowa i czyny niosą ze sobą konsekwencje;
+ Porażki są lekcjami, a nie końcem świata;
+ Nie muszę znać wszystkich odpowiedzi, aby iść do przodu.
Pozdrawiam wszystkich i po 30tce, i przed :)
Edit: Chciałam dodać dwie rzeczy, które przyszły mi do głowy:
+ Stawiam swoje zdrowie psychiczne ponad oczekiwania innych;
+ Dorosłość polega na oduczaniu się tego, co wpajali nam rodzice, by dostosować się do panujących standardow.
Amen siostro! mam dokładnie tak samo tylko już trochę po 30 😅
Mordo, już dawno dorosleś 😂
@@rybakification Ej mordo, dorosłość to stan umysłu, a nie metryka! A przy okazji, kobieta też może się rozwijać i szukać swojego miejsca. Krzywa Gaussa bywa bezlitosna w ocenie czytania ze zrozumieniem. 😂
Piękny komentarz, pozdro!
@@rybakificationnie dorosłem. Pants low gościu.
Mam 35 lat i w nic już nie wierzę. Wiem że jestem niewolnikiem, żyję tylko po to, by płacić podatki czy rachunki, tyrać i być wyzyskiwany przez korporacje. W robocie wkręcają mi kit o karierze i potrzebie robienia nadgodzin bo to bardzo ważne, bym jak najszybciej zarobił na willę dla kapitalisty.
I to wszystko na własne życzenie. To jak wkładanie palca w ognisko i mówienie "znowu ten palec tam wylądował, parzy, boli i nic z tego dobrego nie ma oprócz bólu" ale ten palec tam nie wylądował, sam go wsadziłeś w ogień. Pracując da się składać CV i chodzić na rozmowy kwalifikacyjne. I odpuścić korporacyjne pier*olenie. A wiem jak ten syf zjada i też z taką myślą długo żyłem. Trzeba odpuścić.
"W ogóle bracie, jeżeli nie masz na utrzymaniu rodziny, nie grozi ci głód, nie jesteś Tutsi, ani Hutu i te sprawy, to wystarczy, że odpowiesz sobie na jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie - co lubię w życiu robić. A potem zacznij to robić."-Laska
W tym roku wybiło mi 30lat i szczerze mówiąc zaczyna być to jeden z lepszych okresów w moim życiu po latach Patologi, walki o siebie, prób nie picia co weekend by uciec od rzeczywistości, stwierdziłem że coś mi ucieka, wiec zacząłem szukać co takiego, zobaczyłem że powielam bardzo dużo wzroców rodzinnych z negatywnej strony, zacząłem to zmieniać i z czasem znalazłem znajomych ktorzy widzą wiecej niż butelke, wymyśliłem jak dobrze zarabiać, ucze sie już trzeciego języka i zaczynam widzieć lepsze jutro. Życze każdemu kto to przeczyta odwagi do zmian, pamietaj nie jesteś sam ;)
Temat "Mody na produktywność" niezwykle ciekawy
Niczym przodownicy pracy w prl
Nie chodzi o zapierdol w pracy.,.
@@REgamerPRO jak zwykłe chodzi o komunizm
Szefowa z góry dobrze wie xd jak pracownikowi kasę wyliczyć
Mam 32 lata. Nigdy w zyciu specjalnie się nie starałem. Zawsze szedlem po lini najmniejszego oporu. Technikum robilem szesc lat. Potem rok fajnej pracy, potem mniej fajne prace. Potem depresja... Kilka lat na dupie. Nagle, gdy stracilem juz nadzieje na los lepszy od minimum, pojawila sie w moim zyciu kobieta. Swoja cierpliwością i wytrwaloscia pokazala mi, że zycie ma sens. Że w zyciu jest sie o co starać. Że życie może być piękne. Teraz mam dwie córki, satysfakcjonującą pracę, dobre perspektywy na przyszłość.
Nidgy nie wiadomo, co przyszlosc przyniesienie.
I bardzo dobrze👌 też dzięki dobrym ludziom wokół mam chęci do życia
Powodzenia!
❤
Piękna sprawa tak trzymaj👍
A znasz powiedzenie głupi ma zawsze szczęście 🙋🏾♂️
Jak ją poznałeś?
Akurat mam 30 lat. Miesiąc temu straciłem stabilną pracę, po studiach jestem. Będzie szukanie nowej. Singiel, samodzielny, niezależny. A tak w ogóle to pozdrawiam niezmordowanego lektora i jego dopracowaną w najdrobniejszych szczegółach dykcję.
To AI
@@paweswiderski2697AI to może cię robił. To realny głos
powodzenia
coz, skoro ja straciles to taka stabilna to nie byla xd
@@paweswiderski2697nie AI
Wszyscu czekamy na "odpowiednie" warunki, żeby zacząć cos robić. "Zacznę w przyszłym miesiącu, bo teraz dużo roboty." "Zacznę za tydzien, bo coś kiepsko się czuję."
Ale idealnym warunkiem jest właśnie rozpoczęcie tego, co sobie postanowiłeś. Chcesz zacząć biegac? Zacznij TERAZ!
Chcesz zmienić pracę? Włącz komputer TERAZ i zacznij przeglądać oferty.
Chcesz się lepiej wysypiać? Odłóż telefon TERAZ! Nie musisz oglądać tego filmiku do końca. Nic sie nie stanie, jeśli w tym momencie odłożysz telefon.
TERAZ jest idealny moment, na który czekasz.
I co to zmieni?
@@andrzeja921 to zależy od tego jaką perspektywę przyjmiesz. Za setki miliardów lat, kiedy wszechświat będzie sobie dogasał to faktycznie Twoje wybory nie mają znaczenia, ale jeśli popatrzysz na to przez pryzmat najbliższych chwil to każda Twoja decyzja ma znaczenie.
Wszystko ma znaczenie, ale to bez znaczenia.
Najgorsze co możesz w życiu robić to nic nie robić.Zmiany nigdy nie przyjdą same
A jak ktoś to czyta o 3 w nocy? 😅
Już za późno na cokolwiek
Niebawem skończę 30 lat. Dawno nie pamiętam takiego kryzysu jak teraz przechodzę. Grałem za osobę pewną siebie, osobę której nie można zniszczyć. Trafiłem w życiu na wartościowe osoby jak i również na te które ciągnęły mnie w dół. Ostatnio psycholog który uświadomił mi że imprezowanie co tydzień jest oznaką samotności, ze brak mi drugiej połówki. Wcześniejsze moje relacje kończyły się fatalnie dla mnie (oszukiwany przez inne osoby z 100 procentowymi dowodami na moją rację) wpadłem w paranoje zdrady i oszustwa z drugiej strony. W momencie kiedy trafiłem na osobę która ciągnęła mnie do góry, przy której czułem się szczęśliwy i nie była patologiczną jak poprzednicy potrafiłem przez nieprzepracowane paranoje z przeszłości rozpierd.. to w drobny mak. Na co dzień wesoły chłopak w którym nie widać żadnych problemów, teraz przygnębiony do takiego stopnia że oddzialowywuje to na moją pracę - stałem się tematem pytań i rozmów co się u mnie wydarzyło. Choć wiem że wiele osob spostrzega mnie za atrakcyjnego jak i z wyglądu tak i z rozmowy, to nie potrafię znaleść osoby przy której byłbym szczęśliwy. A jak już się znajdzie to sam to torpeduje. Tytuł filmu dla mnie jest niesprawdzony. Życzę aby innym udało sie tak jak autor to spostrzega. Pisząc to mam łzy w oczach, ciężko przyznać się do porażki nawet na yt.
Poproś Boga o pomoc a ją otrzymasz. Jezus Chrystus jest drogą prawdą i życiem. Samemu jest bardzo ciężko rozwiązać pewne sprawy.
Trzymaj sie ziomek, Twoja historia dużo sie nie różni od mojej. Zrobiłem też spore 'przemeblowanie' w życiu, wpadłem na dobre osoby, ktoś we mnie uwierzył wiec i ja w siebie uwierzyłem, dalej czuje brzemie ale wszystko zaczyna sie układać, skoro mi sie udaje to wiedz że Tobie też może, jakbyś chciał pogadać to też daj znać, może coś poradze ;)
Bardzo współczuję, byłem w podobnym miejscu jeszcze niedawno. Dasz rade z tego wyjść małymi krokami. W pierwszej kolejności zadbaj o zdrowie psychiczne i pracę - ja w takim kryzysie jak się sypalem poszedłem do psychiatry po antydepresanty aby móc w ogóle spać i uspokoić szalejący układ emocjonalny (danie sobie takiej chwili wytchnienia od emocji bardzo rozjaśnia umysł ). Potem terapia terapia terapia ! Dawne ciężkie doświadczenia z domu i w relacjach z innymi da się naprawić w sercu, trzeba na to czasu i jasnego umysłu (dlatego ważne zadbać o pracę, sytuację finansową i zdrowie)
I pamiętaj ze masz z pewnością ludzi którym na Tobie naprawdę zależy, trzymaj się ich i mów jakiego wsparcia potrzebujesz (nie każdy potrafi wysłuchać i potrzymać za rękę/poklepać po ramieniu)
Trzymaj się brachu ! 💪🏼
Mam 33 lata i bardzo podobną historię. Na szczęście mam kontakt z tą osobą, ale jest już z innym😢
Kolego, podaje krok ku pokrzepieniu i naprawie, bo wiem co czujesz. Zadbaj o zdrowie, aktywność fizyczna. Regularna. Nie dziś i jutro i trochę za tydzień. Plan. I realizuj go. Organizm wejdzie na inne tryby i głowa zacznie inaczej pracować. Powiedzenie w zdrowym ciele, zdrowy duch jest prawdziwe. A potem kolejne kroki, takie jak odejście od przesadnej krytyki samego siebie i zmniejszenie oczekiwań. Dostrzeganie i cieszenie się naprawdę małymi rzeczami. Ale to zaczyna działać w zdrowym ciele. Poza tym wiadomo, z Panem Bogiem.
Nie mam może 30 lat, ale niedawno skończyłem 27. Coraz bliżej mi do życia które chciałem prowadzić kiedy byłem młody. Robię i próbuje coraz więcej rzeczy, coraz mniej obchodzi mnie opinia innych ludzi, a to co ja czuję i chce sam. Nie osiągnąłem nic spektakularnego, ale mam dobre, fajne życie, mam trochę bliskich ludzi i czuję się z tym super. A jeszcze dużo przede mną, to w sumie początek przygody.
Bilbo Bagins zaczął swoją przygodę w wieku 60. Więc może nie jest to nawet jej początek
Mam to samo, piąteczka! A o dziwo, część marzeń które zapisałem spełniło się częściowo i ufam procesowi, który trwa ☺️
@AzreaelBarreraale z czego sie smiejesz? Wedlug naszego panstwa osoba powyzej 26 r. Zycia nie jest juz osoba mloda
Doskonałe podejście. Życzę Ci byś dalej takie miał.
Mam 32 lata, i jestem zadowolony.
Do 19stki musiałem się męczyć w szkole ze zjebami, potem 5 lat na studiach, tyle że chociaż fajne osoby się poznało.
Od 7 lat sobie spokojnie żyje i mam wyjebane w wyścig szczurów.
Po 28 roku życia poznałem też najfajniejsze dziewczyny przez te 4 lata.
Od roku w szczęśliwym związku, z kobietą która też ma luzackie podejście do życia.
O wielką kasę się ścigać nie zamierzam, szkoda mi zdrowia i życia.
Judo, spotkania na gry figurkowe Warhammer i mala grupa przyjaciół od czasów studiów mi wystarczy by wieśc mało widowiskowe ale spokojne życie.
W cały ten wyścig szczurów mam wyjebane m
Twój komentarz daje mi nadzieję na przyszłość. Ja też do ukończenia liceum musiałem się mierzyć, ze zjebami, a dopiero od studiów zacząłem poznawać fajnych ludzi. Mam 28 lat (rocznikowo 29) i trochę już przeszedłem w życiu, ale czytając twój komentarz czuję, że jeszcze może mnie coś fajnego spotkać w życiu. 🙂
@@MW1995-F1fan No pewnie.
Ostatnie 4 lata mojego życia były najlepsze (może nie licząc wczesnej młodości w podstawówce).
Człowiek w końcu robi coś dla siebie, żyje po swojemu a nie, bo według schematu 🐱
Rel. Podstawówka i szkoła średnia to obcowanie z kretynami i kretynkami. Na studiach już lepsi ludzie. Z tym że większość rozjechała się za granicę. Ale 2 bliższe kontakty pozostały
Gdzie poznawałeś te fajne dziewczyny? Dookoła same szlaufy
@@pjotr1927 No, jak się szuka na Tinderze, to pewnie tak 🙄
Poza tym mówisz, że dookoła ciebie same szlaufy, to pytanie czy nie powinieneś zmienić środowiska w którym przebywasz?
Poza tym poznawanie kobiet to loteria, nawet jak ci powiem gdzie to nie ma żadnej gwarancji, że kobiety w takim samym typie charakteru będą akurat w tym miejscu i czasie co ty, i że jeszcze będziesz im się podobał.
Niemniej proszę bardzo, ja poznałem dziewczyny na zlocie gier planszowych, obecną na kursie prawa jazdy, a np. mój kolega zagadał do fryzjerki w Auchanie, jak sobie na przerwie siedziała na ławce.
I teraz są parą od roku.
Poza tym przecież od razu widać po zachowaniu, sposobie wysławiania i ubiorze która dziewczyna jest spoko, a która to typowa Karyna.
Wystarczy 5 minut rozmowy, żeby odseparować te fajne od Karyn, więc jak ktoś z takimi kończy to chyba po prostu lubi patologie.
A moje życie zaczęło się po 30. Będzie długie, uprzedzam.
W wieku nastoletnim miałem pierwsze myśli rezygnacyjne, pierwsze epizody depresyjne, pierwsze zrozumienie, że moja psychika działa inaczej. Nie miałem koleżanek, nie wierzyłem w swoje atuty fizyczne (mam prawie dwa metry, jestem silny, ale tego nie rozumiałem), myślałem, że jestem głupi i w szkole średniej - też pozbawionej dziewczyn - marzyłem o pracy gdzieś na magazynie w Kanadzie. Było słabo, a jedyną rozrywką i odcięciem od rzeczywistości był komputer i gry. Czas leciał, na studia nie poszedłem przez ADHD, zresztą z nauką zawsze miałem problem tak jak i z jakimkolwiek autorytetem wśród nauczycieli w szkole. Nie lubiłem ich, zawsze miałem swoje zdanie i oni też nie ukrywali, że nie lubią mnie. Pracę maturalną pisałem o samobójstwie, bo to był czas gdy temat jeszcze wybierało się samemu. Miałem problem z emocjami, całe życie myślałem, że jestem nadwrażliwy, potrafiło wzruszyć mnie wszystko, nawet kwitnące życie wczesną jesienią, czy deszcz w jesienny wieczór. Myślałem, że jestem romantykiem, że do szczęścia brakuje mi tylko poznania kobiety. Prowokowałem wszystko i wszystkich, wychodzenie na pasy przed pędzące samochody, zaczepianie ludzi na mieście, zwracanie uwagi grupce dresów - bo może akurat będzie bijatyka - nie miałem w sobie strachu przed bólem, śmiercią. Miałem 19/20 lat, a czułem się jak starzec. I nie widziałem możliwości poprawy. Wysłałem pierwsze CV w życiu, pierwsza rozmowa kwalifikacyjna i ją dostałem, kurde, to był sukces. Poszedłem do pracy, po miesiącu nie przedłużyli mi umowy, bo stany lękowe, depresja, to wszystko dawało o sobie znać, a pracowałem w handlu. Miałem sprzątać sklep, w którym pracowałem, tak jak robili to inni pracownicy. Nie umiałem się do tego zmusić, wolałem w kącie rozdrapać sobie skórę do krwi w celu rozładowania napięcia, którego nie rozumiałem. Potem kolejna praca, też czułem się psychicznie wypruty (call center), cieszyło mnie, jak robiłem ludziom na złość - tym, którzy byli chamscy. Nie obchodziło mnie, że też mnie zwolnią. Wstawanie o 6 i jazda w zimę do firmy, to było tak destrukcyjne, że każda myśl 'tak ma wyglądać życie?' powodowała znowu myśli by to wszystko wziąć i pierdolnąć. Na polu towarzyskim nie było lepiej, kojarzycie scenę z filmu 'Zakochany bez pamięci', w której Jim Carrey siedzi i zadaje sobie pytanie 'dlaczego muszę zakochiwać się w każdej kobiecie, która daje mi odrobinę atencji'? Miałem to samo. Moja samoocena była tak niska, że naprawdę doceniałem każdy uśmiech, który udało mi się urwać i snułem piękne, romantyczne plany z każdą kobietą, która była dla mnie miła. A jednocześnie, gdy któraś dała mi wyraźny sygnał, że chce się ze mną umówić, to udawałem głupiego i odtrącałem je, bo myślałem, że nie poradzę sobie z relacją, że wolę nie próbować - a miałem wtedy już 22, 23 lata. Filmy i książki romantyczne, dramaty, obyczajowe, to było dla mnie wybawienie. Keith, szkoła uczuć, wciąż ją kocham i tym podobne, te tytuły pozwalały mi czuć, bo w życiu nie czułem nic poza smutkiem. Wracałem z wyborów w roku 2016. Idąc chodnikiem, patrzyłem na drzewa i znowu się rozpłakałem, sam, nie rozumiejąc dlaczego. Wtedy wyszukałem psychiatrę w moim mieście. Poszedłem na pierwszą wizytę - dwubiegunowość, z zaburzeniem osobowości, według psychiatry borderline i zalecenie psychoterapia. Znalazłem wtedy pierwszą pracę w IT - bo całe życie kochałem komputery ale nie wierzyłem w to, że mogę się dostać do branży, myślałem, że to tylko ścisła elita może zarabiać przy komputerze. Kontakt z psychoterapeutką znalezioną też w internecie, pierwsze, drugie, trzecie spotkanie - bardzo zależało mi na diagnozie; Pani mówi, że borderem nie jestem, ale wcale nie tak daleko, bo mam w sobie dużo z narcyza. W końcu czas na pierwszy związek i pierwszy seks, bardzo ciążyło mi to, że nigdy nie miałem kontaktu z kobietą. Nie było trudno znaleźć partnerkę, bo są takie, które uważają mnie za 'atrakcyjnego', no i jak to narcyz, jestem dość wygadany i jak chcę, to umiem być lubiany. Trwało to kilka miesięcy, wtedy zauważyłem, że nie umiem za bardzo w relacje, źle traktowałem tę kobietę, na tyle, że sam się z tym potem źle czułem. Może nie od razu, ale po latach. No właśnie, po latach, bo od pierwszej wizyty u psychiatry zmieniłem lekarzy dwa razy, finalnie dwubiegunowości nie mam, ale zdiagnozowana 'nerwica', ogólne stany lękowe, zaburzenia osobowości i ADHD. Moja terapia u terapeuty trwała prawie 9 lat. 9 lat spotkań tydzień w tydzień, z przerwą na terapię grupową. Na terapii grupowej też oczywiście poznałem kobietę, która wtedy wydawała mi się, że jest całym moim życiem - jak się domyślić można, wcale nim nie była, choć wspominam ją bardzo ciepło, bo to pierwsza, którą po takiej przerwie od tego pierwszego związku, czyli jakoś 7 lat, chciałem lepiej poznać. No, w każdym razie, jestem tu teraz jako ten po 30, na terapię już nie chodzę, do psychiatry owszem. Od kilku miesięcy tworzę szczęśliwy związek, taki, który czułem, że mogę stworzyć, z osobą, którą czułem, że chcę. Taki niewymuszony, taki, który mnie uszczęśliwa. Ale przed wejśćiem w związek, sam zrozumiałem, że muszę zaakceptować życie w pojedynkę. Praca też idzie mi bardzo dobrze, zarabiam naprawdę dobrze, pierwsze wycieczki, czy pierwsze jakieś takie dojrzałe znajomości zawieram dopiero teraz. Z ludźmi ze szkoły nie mam w ogóle kontaktu, poza jednym przyjacielem. Życie jest spoko, ale moje zaczyna się dopiero teraz.
o cię *uju złoty. dużo literek.
Fajnie się czytało, szanuje za te doświadczenia życiowe które napisałeś i powodzenia dalej...
bardzo zazdroszczę tego przyjaciela ze szkoły, ja nie mam żadnego
@@monikac4764 lepiej nie mieć żadnego i nauczyć się tak żyć niż mieć takiego uja wartego co tylko przepala nasz czas i obarcza swoimi problemami. btw. kota czy psa sobie możesz kupić :P
@@Kambrus Nie brzmij jak każdy wykopek z tagu przegryw. Wiesz jak fajnie jest być wysokim w połączeniu z fobią społeczną, gdy wiesz, że gdzie nie pójdziesz, to każdy Ciebie widzi?
Mam 32 lata, cierpię na bezsenność i alkoholizm, odkąd moja mama odeszła 2 i pół roku temu zostałem sam w UK. Niebawem stracę pracę z powodu nieobecności i przechodzenia do pracy na kacu. Mam dokładnie ten moment o którym mówisz w filmie, czas rozliczenia i zastanowienia się nad sobą i nad tym co dalej. Jestem bardzo zagubiony i dziękuję, ten film dał mi bardzo do myślenia ❤
W takim przypadku polecam ci udać się do specjalisty.
Tez tak miałem kilka lat temu, patrząc na siebie dzisiaj, trochę żałuję że nie zrobiłem tego wcześniej, tylko wmawiałem sobei "dam se rade" po czym przestawałem pic na tydzien, dwa, czasem miesiac i wiecej. a Później w którymś momencie znowu jeb jeb jeb, bałem sie szluga odpalić że opary się zapalą i pierdnę ogniem siarczystym po wybuchu w moim żołądku/płucach. I znowu rozpierdol i nawet jak coś udawało mi się już po lekku osiągać to zaraz to olewałem, nie dokańczałem spraw itp.
Powinieneś iść z tym do GP i zapisać się na terapię z NHS i spytać się w council czy przysługuje ci jakiś zasiłek i poświęcić ten czas na terapię.
Szukaj pomocy jak sam nie dajesz rady. Ja już 2 lata bez alko i jest dobrze. Tutaj niestety nikt ci nie pomoże jak sam nie będziesz chciał. Nie jest łatwo, ale się da. Nie warto i jeszcze nie jest za późno . Trzymam kciuki. Próbuj bo każdy nałóg to gówno. Pozdro z UK
Zrób badania na jelita, tez prawie wpadlam w bezsenność przez stres wiec zaczęłam odpuszczać i dbać o siebie
Walcz o siebie. Powodzenia :) !
Mam ponad 30 i jestem na totalnym dnie psychicznie i finansowo, chciałabym kiedyś odnaleźć ten komentarz i napisać pod spodem że coś się zmieniło... jeśli przetrwam.
Powodzenia!!!
Mam 31 lat i mam gdzies ten caly pęd,mieszkam sobie samotnie w ciszy w domku na wsi
Pozdrawiam, też mam szczęście cieszyć się slow life'm 😊
Mam to samo 31 lat córkę , z partnerką rozstałem się w zgodzie dziecko ma wszystko czego potrzebuje , jest szczęśliwe , każdy jest szczęśliwy, nic nie muszę , żyje spokojnie , pracuje ,nikt odemnie niczego nie wymaga , mam stałe zamknięte grono bliskich , mi się żyje bardzo dobrze 👌 i oby więcej takich ludzi i jak najmniej przebywania z ludźmi toksycznymi tzwn karierowiczami i tymi co muszą
Jak masz kasę to jest zupełnie inna sytuacja
I elegancko.
Ja mam 32 i całe życie pracuję, jestem w "pędzie", żeby kiedyś mieć właśnie ten domek na wsi, czuję, że to wszystko czego mi trzeba. Beczka do morsowania, swój kawałek, w którym mogę wyjść i napić się kawy, szklarnia z warzywami, brak sąsiadów za ścianą i czynszu.
Prawda jest taka, że większość z nas kończy jak takie przegrywy przez rodziców.
Każdy z nas miał takiego pilkarzyka w otoczeniu. Wozili go na treningi, kupowali korki, paletki, piłki.
A mi rodzice żałowali na encyklopedie o uzbrojeniu z 2wś, bo wymyślam. Kolega piłkarzyk dziś jest przewodniczącym klubu lokalnego i żyje ok. A ja nie wiem co tu robie mając 28 lat i problemy z głową w gównianej robocie.
Kupiłem gitarę w grudniu 2023. Co było najlepszym wyborem. A marzyłem o niej odkąd miałem jakieś 13 lat. Bo gdy ojciec uznał, że mi kupi. To stwierdził, że żartowałem dlatego nie kupił. A dziś dołożył się do drugiej gitary, bo chce żebym miał większa możliwość nauki.
W wieku 16/17 lat kolega chcial mnie poznać ze swoją koleżanką z którą już de facto miałem okazję popisać wielokrotnie. Matka zabroniła mi jechać, całe 10km A nie miałem roweru xd, bo jak uznała "nie wiadomo czego ona chce ode mnie" lol. A dziś mając 28 lat jestem nadal singlem xD
Bynajmniej nie sugeruje, że to wyłącznie wina rodziców. Ale wszystko jest zależne od sytuacji w domu. Ja niestety będąc juz dużym chłopcem nie mogłem wyjechać po pracę, bo musiałem sie "opiekowac" chorym ojcem. Co finalnie mnie zniszczyło jeszcze bardziej
Niestety rodzice często podcinają skrzydła co później przekłada się na dorosłe życie. Gdybym się swoich słuchała to nie byłabym w tym miejscu, w którym jestem teraz. Życzę powodzenia
Wyprowadzka z domu była jedną z lepszych decyzji w moim życiu.A zarabiałem tylko kilka zł ponad minimalną.I się dało :D
Ja 37 lat. Ojciec dyktator, przemoc i siła to atuty władzy. Jeszcze w tym roku skakał po mnie. Natomiast to się skończyło i był i jest wściekły. Starzy spierdolili mnie mocno. Teraz jestem sam , z ojcem nie gadam, mama zrozumiała, przeprosiła. Jest w kurwe ciężko, od 1go do 1go. Na rachunki i jakieś żarcie wystarcza. Są momenty depry, są takie , że jest fajnie. Staram się cieszyć, że chociaż późno to się uwolniłem od całego tego prania mozgu jakie mi zrobiono. Jest powolny postęp:) ile zrobie tyle zrobię. Nie będę się wypruwal.
Dokładnie. Co jestem w tzw. domu rodzinnym to jest właśnie tego typu gadanie, niby nic takiego, ale w tym jest taki nastrój, który demotywuje do wszystkiego i przede wszystkim jest narzekanie na to co jest. Ciężko to tak opisać.
To trochę prawda że rodzina najbardziej ryje psyche. Jak zacząłem chodzić do szkoły to mi totalnie nie leżało i nikt mnie do tego nie przygotował więc to była walka i wieczne porażki wiec to mi siadło na samoocenę. Wolałem czytać książki po szkole zamiast robić jakieś tam zadania domowe. Ojciec mnie straszył że skończę w jakiejś fizycznej robocie czy na magazynie. Szkoły skończyłem na studia poszedłem ale głównie przez rodziców tylko że to nie była wystarczająca motywacja więc po trzech semestrach zrezygnowałem I poszedłem do roboty. Robota fizyczna u ojca więc nadal pranie mózgu że nie ma opcji żeby mnie do innej roboty wzięli i że może znowu studia. Poszedłem znowu na studia i znowu starczyło mi motywacji na dwa lata. Olałem to i następne 6 lat robiłem u ojca. To były najgorsze lata mojego życia. Wszystko się zmieniło jak poznałem moja obecna żonę która wymusiła na mnie wyprowadzkę do innego miasta. Ostatecznie przestałem pracować z ojcem bo to było bez perspektyw. Znalazłem jedną pracę później kolejna później następną i w każdym miejscu mnie chwili i szybko awansowali mimo tego co mi rodzice i wujek powtarzali że przecież ja się na niczym nie znam zarządzałem niejednym procesem produkcyjnym a ostatecznie wylądowałem tak jak ojciec przewidywał na magazynie. I okazuje się że uwielbiam tą robotę i jestem w tym całkiem niezły, mam niezależne stanowisko, czysto, ciepło, co chwila nowe wyzwania i w zasadzie wolną rękę, wszystkie moje sugestie są entuzjastycznie przyjmowane i wdrażane, a do tego dostaje całkiem przyzwoite pieniądze. Gdyby nie rodzina z ich uwagami to pewnie bym już ładna karierę zrobił na tym polu 😅
A ja dla odmiany mam lepsze życie niż to które sobie kiedyś wyobrażałam.
Jakimś szczęściem udało się skończyć dobre zagraniczne studia a teraz mam super męża, dwójkę dzieci, całkiem fajny dom z prawie spłaconym kredytem a dotego oboje mamy prace zdalną.
Z wiekiem coraz bardziej mam wywalone na to co myślą inni i to jest chyba najlepsza cechą jaką mam bo nie czuję presji, nie porównuje się z innymi, nie robie nic wbrew sobie by tylko zadowolić innych.
Mam nadziej, że moje dzieci tez będą żyły na luzie i będą szczęśliwe.
Mam 33 lata i mam poczucie, że ziszcza sie to czego od kilkunastu lat się najbardziej obawiałem. Troche jak samospełniająca sie przepowiednia albo jak bohater filmu który zna przyszłość, ale mimo to nie jest w stanie zmienić biegu wydarzeń prowadzących do najgorszego finału. Przeżyłem już wypalenie zawodowe, początki depresji i ciężkie rozstanie. Nigdy jakoś nie przykładałem większej uwagi do kwestii pieniędzy byle tylko żyć na średnim poziomie co na ten moment sie udaje. To co mnie zawsze najbardziej przerażało to samotność. Mogłoby sie wydawać, że introwertyk i jedynak, który spędził większość życia sam powinien sie do tego przyzwyczaić, ale jest dokładnie odwrotnie. Do około 20-stki mi to nie przeszkadzało. Żyło mi sie ze sobą dobrze, byłem stosunkowo szczęśliwy i nie szukalem związku, bo nie czułem się gotowy na taką odpowiedzialność. Teraz tylko wszędzie wśród znajomych i ludzi w pracy widzę same pary oraz rodzące sie dzieci. Czuję, że gdzies coś poszlo nie tak a życie przecieka mi przez palce z każdym kolejnym dniem.
Nasze podświadome przekonania mają większy wpływ na naszą przyszłą rzeczywistość niż nasze świadome wybory. Dokładnie jak samospełniająca się przepowiednia. Polecam popracować nad swoimi przekonaniami samemu albo z terapeutą (ja polecam nurt psychoanalityczny, bo właśnie służy do tego żeby dokopać się do swojej podświadomości). Pozdro:))
Wyobrażaj sobie następne lata i to czego chcesz. Codziennie ,usłyszeć o tym i proś że chcesz tak żyć. Przyjdzie z czasem
Ale czy aby na pewno czujesz, że chciałbyś być ojcem? Może być tak że jednak nie jesteś na to gotowy i nie masz takiego parcia. A widząc otoczenie to tylko "chciejstwo" coś jak widzisz suoerszybki motocykl - bardzo się podoba, fajnie burczy i chciałbyś... Ale jakbyś miał to bys mógł skończyć na wózku w przeciągu paru tygodni, albo trumnie. Więc czy chciejstwo jest dobrym wyznacznikiem tego czego potrzebujesz? Jak na przykładzie, jednak nie. Nie wszystko co widzimy z automatu jest dla nas. Ile razy coś kupiliśmy i okazało się niepotrzebne, wręcz zbędne? A wydawało się potrzebne. Ile razy wydawało się, że coś da nam pocieszenie czy poczucie szczęścia, a to dało tylko chwilę, a potem poszło w kąt. Tak działa mechanizm kopiowania innych..
Mam to samo teraz, wiek taki sam. Jak bym o sobie czytał.
@@jackblock7451 nawet nie chodzi o bycie ojcem, tak naprawdę nie jestem pewien czy chciałbym mieć dzieci, może w dłuższej perspektywie tak. Bardziej mi chodziło o jakąś bliską osobę, bo jednak teraz znając perspektywę bycia singlem a bycie z odpowiednią osobą to pierwsza opcja przegrywa w ogólnym rozrachunku mimo swoich specyficznych zalet :/
No ale zobaczymy... I tak już trochę się odbiłem od dna więc byle do przodu :)
Kiedyś wszystko się chciało i na nic się nie miało pieniędzy, dziś na wszystko się ma i niczego się już nie chce. Polska i życie w niej prowadzi niechybnie większość ludzi inteligentnych do poważnego marazmu.
Serio myślisz,że tylko w Polsce tak jest? Wszędzie tak jest obecnie 😢
@@Pani.Kutas30 Nie wiem jak jest wszędzie gdzie indziej - ale jestem pewny że Ty też nie wiesz, jak jest wszędzie gdzie indziej a mimo to zabierasz taką generalną wypowiedź.
@@ToTematw ciągu ostatnich 10lat mieszkałam w 5 różnych krajach.Mam 35lat i z Polski wyjechałam w wieku 4lat.
@@Pani.Kutas30 To faktycznie znasz wszystkie kraje i zaledwie mając 35 lat masz rozerznie - gdzie mieszałeś krótko to tu to tam i w niewielu miejscach.
Z ust mi to wyjąłeś...
Mam 30 lat i jestem nieudacznikiem, brak wyksztalcenia, dlugi, brak dobrych wzorcow z domu. Plusy to jakos wygladam i jestem zdrowy.
Ja się wziąłem za siebie w wieku 38, trójka dzieci, skoczyłem inz, skończyłem mgr. Od 3 miesięcy chodzę na cross fit, dieta keto schudłem na spokojnie 10kg i leci w dół. Małymi kroczkami do przodu. Dasz radę. Aktualnie 43 lata. 30 lat piękny wiek😊
ja to samo ale damy rade bracie kto jak nie my! trzymaj sie tam
@@arkadiuszbielinski7463jak to keke rapował małymi kroczkami do przodu człap człap
Mam 21 lat, nie mam pracy, prawa jazdy, baby, ale nie uważam siebie za nieudacznika, bo to społeczeństwo narzuca swój zbiorowy subiektywizm na jednostki, a dla mnie osobiście żadne z tych rzeczy nie stanowią priorytetu, nie jest mi źle, realizuję się w swoich pasjach i czuję się dobrze.
@@Parobas2003yt pasję są najlepsze czasem dzięki nim można poznać wielu wartościowych ludzi
8 lekcji które ludzie zrozumieją za późno.
1. Ważni ludzie przychodzą i odchodzą jest to normalne.
2. Twoja dieta to nie tylko to co jesz
3. Aby być szczęśliwym musisz zawieść ludzi.
4. Nigdy nie pozwól aby odrzucenie doprowadziło do samoodrzucenia.
5. Bądź właścicielem swoich obowiązków i swojej przyszłości.
6. Jakość nad ilością.
7. Bajki sprawia że będziesz nieszczęśliwy.
8. Jeśli chcesz cieszyć się życiem, nie podpisuj się pod definicją „zabawy” innych ludzi.
Amen
Kiedy mialem 29 lat rozpadł sie mój 5 letni związek, zostałem bez pracy i oszczędności, jedyne co mialem to mieszkanie z urzędu do remontu i starego grata. Postanowilem wyjechac za granice, żeby nauczyć sie życia i zresetować. Wróciłem rok później, załozyłem rodzinę, zdobyłem dobrą robotę i nadal się rozwijam, aktualnie mając 34 lata skończone. Ogromną wartosc ma dla mnie teraz czas wolny, wypoczynek i dobre samopoczucie. Wyjebane mam na złote klamki i mercedesy. Pozdro
Co co mają złote klamki o mercedesy też popełniają samobója. Niedawno właśnie była taka akcja. Małżeństwo zarobione i facet ubił żonę. Więc "pieniądze szczęścia nie dają". Jak to ktoś mówił, że małe pieniądze to małe problemy. Duże pieniądze to duże problemy. Czym większa kasa, tym większe ciśnienie. Nie dla każdego jest duża kasa i dobrze, bo dużo ludzi mogłaby zrobić sobie i innym krzywdę, paradoksalnie. Więc jak to się też mówi - bądź lepszą wersją siebie.
@@jackblock7451 Pewnie są osoby osoby bogate, które się nie układa. To normalne. Jednakże jeżeli ma się super rodzinę, która się kocha to warto zapewnić im godziwe życie we własnym domu. Wiadomo, że jest to drogie, aby wybudować własny dom, ale ma się na to całe życie, więc warto do tego dążyć.
@@jackblock7451nie zgadzam się. Pieniądze dają szczęście, ale jeżeli robisz je na siłę i ciśniesz tylko na nie, to życie będzie podobne do biedoty, tyle samo problemów tylko inna aranżacja życia. Ja długo byłam biedna, pochodzę z takiego domu i nie potrafiłam się z tego uwolnić. Mam 34 lata i od kiedy zasmakowałam lepszego życia z pieniędzmi (zarobionymi przez siebie) nie mam ochoty wracać do życia od 1 do 1. Robiono nawet wyliczenia takie, ile potrzebujemy mieć rocznie aby mieć dobre życie beż ciśnienia i patologii związanej z bogactwem i wyszło, że rocznie 300 tysięcy.
Nie ma co mówić, że pieniądze szczęścia nie dają, bo gdybym miała wybór i miałabym być nieszczęśliwa z pieniędzmi lub bez nich, to wybieram pieniądze.
@@tomsunek945i nie być niewolnikiem. Mam sąsiadów, miła rodzinka prostych ale dobrych ludzi, mają kredyt na mały domek, który będą spłacać jeszcze 10 lat. Nigdzie nie byli, każdego dnia pracują, mają dzieci a ich życie to de facto niewolnictwo (nie mówiąc o tym, że psychicznie są zmeczeni). Można budować dom, ale chyba nie za taką cenę...
To samo u mnie. Udało się wziąć kredyt na dom, mam kochającego męża. Kasa interesuje mnie taka by przeżyć i pojechać gdzieś czasem. Gdzieś mam bogactwo.
Jestem po 30-tce i zauważyłam, że wszystko co najpiękniejsze ominęło mnie w życiu! Kontakty towarzyskie w liceum, wieczory panieńskie, imprezy, domówki. O dyskotekach i wycieczkach nawet nasi nauczyciele nie chcieli słyszeć, gdy pytaliśmy czemu, mówili - "zapytajcie swoich poprzedników". Zrobili z nas kaleki, bo szkoła to nie tylko bezmyślne siedzenie w ławce! Skończyło się na tym, że moi znajomi mają o połowę lat więcej niż ja, a jeśli jest ktoś młody, to na chwilę.
Haha, tak samo. Idę na imprezę ze znajomymi, a to sami 40 latkowie, po rozwodach itd.
@@czaro8006ja dodatkowo ukończyłam jakieś biedaliceum dla totalnych spadów, których interesowały tylko dragi i picie. Pamiętam jak raz poszlam na wagary, bo I dzień wiosny, cieplutko, a dziewczyny tylko piły. Nawet nie gadały nic że sobą.
@@likeariverjordan @czaro8006 i tak od >10 lat tłumaczycie się czymś ze szkoły średniej? XDDDDD nieźle naryte w głowie
Ja podobnie. Czuję że nie zaznałem życia jakiego mógłbym i jakie chciałem zaznać. Byłem zalękniony i skryty i stłamszony przez rodziców (mamę)
Nie imprezowałem a kobiet się bałem to teraz po 30-cte wychodzi.....ale drzwi już zamknięte.
@@danieldaniel1090 traumy z dzieciństwa/młodości na ogół ryją głowe właśnie, nic nowego nie odkryłeś
30 powoli zagląda mi w oczy, ale czuję się, jakbym miała ją już dawno za sobą. Miałam kiepskie dzieciństwo oraz lata nastoletnie, przez co przeszłam kliniczną depresję i gdy tylko się z niej wygrzebałam w wieku 21 lat, wszystko wskazywało na to, że w końcu przeżyję tę "szaloną młodość", której nigdy wcześniej nie miałam okazji doświadczyć. No i sobie ją poprzeżywałam przez 4 miesiące, po czym zdiagnozowano u mnie nieuleczalną, śmiertelną chorobę serca. To była moja metaforyczna 30... Musiałam w tamtym momencie zrewidować absolutnie wszystko, co wydarzyło się w moim życiu do tej pory, miałam nawrót depresji, z którego jednak udało mi się stosunkowo szybko wygrzebać i stwierdziłam, że muszę przestać marnować pozostały mi na głupoty, które nie dadzą mi nic poza wewnętrznym wypaleniem. Poszłam na studia, których się bałam, ale o których marzyłam i je ukończyłam. Potem na drugie. Myślę o trzecich, nie podjęłam jeszcze decyzji, ale są kierunki, do których po prostu ciągnie mnie na tyle mocno, że być może pewnego dnia znów zapiszę się na uniwersytet. Po wielu przygodach z różnymi pracodawcami znalazłam pracę marzeń, w międzyczasie pojawił się też mąż, mieszkanie i dom tymczasowy dla zwierząt. Powróciłam do pasji, które towarzyszyły mi od wczesnego dzieciństwa, zaczęłam je intensywnie rozwijać i odnosić w nich sukcesy. To wszystko po to, żeby pokazać chorobie "takiego wała, nie dam się".
Ot, 30 to taki moment, w którym coś takiego przychodzi naturalnie, ale są pewne wydarzenia, które mogą zwalić na głowę ten moment bolesnego podsumowania nieco wcześniej. Nieważne, kiedy nastąpi to u Ciebie: życie masz tylko jedno i jest ono bardzo kruche, więc nie przepierdalaj go na głupoty, skup się na sobie i tym, co daje Ci satysfakcję, ponieważ innych ludzi obchodzisz o wiele mniej niż Ci się wydaje. Rób to, co kochasz, swoje zdrowie i samopoczucie stawiaj na pierwszym miejscu i nie daj sobie wmówić, że już nic nie osiągniesz, że wszystko co najlepsze już za Tobą, że jest za późno, żeby zrobić [tu wstaw dowolną rzecz, o której marzysz]. Nie, nie jest za późno, a nawet jeśli coś wypadnie poza Twój zasięg (ja z powodu choroby musiałam całkowicie porzucić sport, który trenowałam od lat i z którym wiązałam spore nadzieje na przyszłość), to wciąż jest cała długa lista rzeczy, które możesz zrobić, w które możesz się zaangażować i którymi możesz żyć. Zdarza się, że czujesz, że jesteś na dnie - ale nawet na dnie wciąż masz grunt pod nogami i możesz go wykorzystać, żeby się z tego dna wygrzebać, nawet jeśli masz wrażenie, że jest ono dnem grobu. Nawet gdy ciążą na Tobie przeszkody, które wydają się niemożliwe do uniesienia, jutro wciąż może być lepsze - musisz tylko o nie zawalczyć i skupić się na tym, co naprawdę ważne.
Tego co dla mnie ważne nie mogę mieć, a wszystko inne jest głupie i bez sensu. Po co mi ciekawa praca? Po co mi sport? Po co mi granie w planszówki? Po co mi imprezy? Po co mi gry komputerowe? Po co mi podróże? Po co mi hobby? Przecież i tak na koniec dnia wracam do pustego mieszkania i nie mam nawet komu opowiedzieć jak mi minął dzień ani co fajnego mnie spotkało...
Ja po 30 uświadomiłem sobie, że ludzi poznaje się nie po słowach, a czynach. Nie ma co słuchać życiowych rad znajomych, rodziny tylko robić to co chce się osiągnąć, mając przy tym głowę na karku. Postanowiliśmy z żoną wybudować własnymi siłami dom. Wszyscy śmieszkowali i odradzali. Dziś mieszkamy na niewykończonym ale swoim, a wszyscy ci co mędrkowali... Dalej mędrkują.
Zazdroszczą
Rodzina to zawsze wie jak pomóc w mieleniu ozorami. Róbcie swoje i miejcie ich tam gdzie słońce nie dochodzi
Ogólnie nie jest źle. Jestem niepełnosprawny i mam trzydzieści plus. Nigdy nie miałem rodziny od urodzenia. Jedyny poważny problem że nigdy nie będę miał swojego mieszkania i to mnie dobija. Ale po trzydziestce nikt niczego od ciebie nie oczekuje, nie poucza byle byś był wypłacalny i to jest spoko.😜
To ironia ale im mniej masz wobec siebie oczekiwań tym jesteś szczęśliwszy
Myślę, że otaczasz się spoko ludźmi, skoro nie masz wokół siebie oczekiwań 😊 myślę, że dużo zależy od tego, jakimi ludźmi się otaczasz.
I nie jesteś kobietą, bo tu są duże oczekiwania a czasem wręcz pytania o dziecko 😂
Zrob zbiorke na zrzutce
@@Olgierdouwiększość kobiet ma, bądź chce mieć dziecko, więc pytania o dziecko są raczej normalne.
Twój komentarz zabrzmiał jakby bycie kobietą było gorsze od bycia niepełnosprawnym bez rodziny.
Mam 31 lat. W swoje 30. urodziny doszłam do wniosku, że jestem za stara, żeby: 1. Stawiać się niżej niż drugi człowiek, 2. Przejmować się zdaniem innych na temat siebie i swoich wyborów, 3. Tłumaczyć się ludziom ze swoich poglądów, 4. Spalać się dla ludzi, którzy mnie nie szanują.
Doszłam też do wniosku, że moje zdrowie, zwłaszcza długi sen, są ważne. I odkryłam, że zadbane ciało zwraca się w lepszym samopoczuciu psychofizycznym.
Jeśli chodzi o decyzje osobiste to jestem bardzo zadowolona, choć po drodze miałam sporo potknięć, ale wyciągnęłam wnioski i to jest najważniejsze.
Jedną z najlepszych inwestycji w siebie była świadoma i zaangażowana psychoterapia u dobrej, certyfikowanej terapeutki. To była ogromna poprawa jakości życia.
Żałuję, że na studiach nie poświęciłam więcej czasu na naukę, a w szkole nie męczyłam rodziców o korepetycje z niektórych przedmiotów.
Nie żałuj, palety umiejętności ciągle się zmieniają wraz z postępem technologicznym, i umiejętności które byś nabyła 10, 15 lat temu mogą być mniej przydatne. Tutaj trzeba się nie zastać, cały czas dążyć za technologia i dbać o swoje ciało
Błędem terapeutów jest to że zwalają winę na starych. Jesteś dłużej stary niż twój stary był twoim starym. Trzeba patrzeć na to co można zrobić, a nie co było
Wszystko super, jedyny minus to fakt że potrzebowałaś na to 30. urodzin. To o czym piszesz nazywa się dojrzałością emocjonalną i nie ma nic wspólnego z wiekiem, bo może do takiej refleksji dojść po 40stce a może po 20stce.
Punkt 3 mi nie pasuje. Jeśli masz jakieś poglądy to należy wyjaśnić dlaczego masz takie a nie inne.
Przykładowo. Co myślisz nt. aborcji? Ja jestem za aborcją bo nie uważam żeby się komuś krzywda z tego powodu działa.
@@relikt55
co to znaczy, że nie uważasz, żeby się komuś krzywda działa? Oczywiście zależy który to etap ciąży, ale w niektórych przypadkach to jest po prostu morderstwo i nic innego.
Ja mam 27 lat i jest zajebiście - pierdole ten konformizm, kup mieszkanie, ożeń się, weź kredyt, zakop się w dziurze, jebać to. Do grobu hajsu nie zabiorę, a zabiorę najlepsze wspomnienia mojego zajebistego kurwa życia, yo!
Dokładnie ćpanie i chlanie do starości a po śmieci nie ma majtku i nie ma komu go oddać, twoja linia genowa się kończy, cudowna perspektywa
@@erniuk2228 problem w tym (właściwie to nie problem), że jestem abstynentem i nie ćpam. To jest świadoma decyzja.
@@MsLOLA1902no to jeszcze gorzej, ani zabawy ani pieniedzy
@@erniuk2228 Uwierz mi, bawię się lepiej bez wspomagaczy :)
@@MsLOLA1902 bawisz, czy wmawiasz innym (i sobie) że się bawisz?
Mam 30 lat. Nie założyłem rodziny, podjąłem decyzję że nie chce żony, dzieci chce żyć poprostu sam tylko ja i mój świat.Czuję się dobrze sam ze sobą. Nie muszę się o nikogo martwić tylko sam o siebie. W zeszłym roku, rzuciłem robotę z dnia na dzień i stwierdziłem że pojadę na półroczną wyprawę w tym roku również postanowiłem przez pół roku być w podróży. Piszę tego posta siedząc w małym kamperze który zapakowałem w lesie nad morzem. Życie jest piękne ❤
Gdyby wszyscy tak myśleli jak Ty, to by Cię nie było na świecie. Ani nikogo innego...
To jest jego decyzja i nic nam do tego 🤷 lepiej nie mieć dzieci świadomie niż je mieć nieświadomie
@@mari9339 jak ktoś publikuje swoje komentarze w sekcji komentarzy, to to nie jest odpowiednie miejsce na skomentowanie tego???
@@TomaszSlodzinskia po co gdybać? Facet jest szczęśliwy i to jest najważniejsze.
@@MyLifeIsPiekarnikten 'facet' tak naprawde zatrzymal sie w rozwoju i tego nawet nie wie. Unikanie wziecia odpowiedzialnosci za innych (rodzine) jest objawem niedojrzalych osobnikow w kazdym gatunku.
Kazdy ma swoją historię zycia. Dzisiaj mowi się, że mozesz wszystko, porownujemy się do innych, ale trzeba też pamietać, ze nieltorzy zaczynali z poziomu, który dla nas był jakąś tam metą. Większosc tych bogatych osob w młodym wieku miało dobry start, kapitał moze nie tylko w postaci materialnej, ale chociażby intelektualnej i mentalnej. Niestety często szkola, srodowisko, brak wsparcia rodziny powoduje, że zamiast podejmować dobre decyzje w zyciu, bładzimy. Lęk, brak poczucia wlasnej wartosci, brak wsparcia. To u mmie spowodowało wiele zlych decyzji. Gdy inni wspinali się p oszczeblach drabiny w życiu, ja walczyłam z przeszłością. Dlatego sobie już wybaczyłam w pewnym stopniu
Ja mam 31 lat, w wieku 28 wróciłem na studia które rzuciłem jak miałem 21. Kończę je niedługo i będę inżynierem. Przebranżowiłem się na IT, bo zawsze o tym marzyłem, kiedyś bycie programistą było dla mnie spełnieniem marzeń, dzisiaj jest rzeczywistością.
Mimo, że większość życia spędziłem przed kompem, to zacząłem biegać i osiągnąłem całkiem niezłe czasy na dystansach 21k (półmaraton) i 42k (maraton).
Nadal jednak mam wrażenie, że prawdziwe życie było kiedyś. Teraz jest tylko smutny epilog, coś jak gdy np. w Wiedźminie 3 zrobisz wszystkie questy, pytajniki, sidequesty i generalnie wszystko na 100%. Wciąż możesz chodzić, rozmawiać z NPC i tak dalej, ale masz wrażenie, że skończyło się coś dużo ważniejszego.
Moja rozkmina jest taka, że nie ma głębszego sensu w życiu oprócz tego tylko, który sam sobie wyznaczysz. Jako nastolatek byłem wkurzony, że nie mam kasy i muszę słuchać rodziców. Dzisiaj mieszkam sam, jestem niezależny, ale nie jestem szczęśliwszy. Mam na tyle pieniędzy, by się utrzymać, nie sa to kokosy, ale mam jakieś dziwne wrażenie, że nawet gdybym podwoił z dnia na dzień swoje dochody, nie byłbym szczęśliwszy. Ogólnie 30tka to nie jest jakaś magiczna bariera, zwyczajnie kolejne urodziny. Możesz nadać sens życiu w wieku 18 lat, 30 lat, albo nigdy.
No ciekawe, jak to wszyscy przebranżawiają się na IT bez skończonych studiów nawet. Ja wysyłam CV i nawet zaproszenia na rozmowę nie ma mimo małego doświadczenia.
@@czaro8006Niestety nie bedzie. Ja 3 lata temu sie wbijalem bedac na studiach i juz bylo ciezko nie bedac kobieta. Teraz jest prawie niemozliwe.
Ponieważ wszystko to marność i pogoń za wiatrem.
@@czaro8006 trzeba bylo wczesniej myslec, teraz jest za późno
@@dominikpaluch141 no tak, bo nie domyśliłem się że każdy inny inżynier gówno zarabia w Polsce i tylko warto do IT iść
Faza przejściowa….z biedy do nędzy xD
Rel 🥹
Z biedy nie możesz spaść niżej więc głowa do góry i walcz.
@@X-tR3j Po co?
@@whiteraven996 masz dla kogo żyć np. Dla ZUS-u. chyba że jesteś już emerytem to już ciebie nie kocha
Bieda piękna kusicielka :P
Ja mam ogromną satysfakcję z mojego życia. Pomimo, że mam problem z alkoholem który co jakiś czas wraca ale walczę o siebie, poznaję nowych super ludzi, odkryłem nową pasję i pomimo, że nie wszystko poszło jak chciałem to mam cały czas apetyt na życie.
34 lata i już mam powoli dość, nie mam żony, o rodzinie własnej nie wspominając, nie mam swojego kąta... Praca->dom i tak w kółko. Coraz mniej mam sił do czegokolwiek a sytuacji do poznania ludzi coraz mniej(kobiet już prawie żadnych właściwie). Samotność w takim sensie rodzinnym mnie zabija powoli. Sprawy nie ułatwia fakt że mam sporo swoich problemów które siedzą w głowie, traumy ze szkoły które mnie zmieniły i dalej utrudniają mi życie. Powoli już się godzę z tym że będę sam, bo nie potrafię tego zmienić...
Pamiętaj nie jesteś sam
Najwyższa warstwa społeczeństwa pokazuje że dzięki pracy można spełnić wszystkie swoje marzenia po to by biedna plebania jeszcze więcej zapieprzała i nie narzekała by utrzymać ich wysoki poziom życia. Wystarczyło by w Polsce wyłączyć tiktok i Instagrama i takie Bartki i Vanesski szybko stali by się zwykłymi szarakami 😂😅
Mam 29 lat i chetnie podziele sie skrotem z mojego zycia i radami dla mlodszych. Majac 15-21 lat zmagadalem z duza fobia spoleczna i depresja a nawet myslalem o samoboju. Szkola a raczej ludzie w niej siadali mi na psychike. Troche z mojej winy bo sie izolowalem w gry a troche bedac przedladowanym w gimanzjum (najwiekszy syf). Ogolnie mlodzi (mlodsi) ludzie nie siedzcie za dlugo przed komputerem dla przyjemnosci bo zycie przelatuje wam przed oczami. Ja tez tyle siedzialem i teraz mam problemy z kregoslupem (krzywy i boli), (piekace i suche oczy). Jednakze obiecalem sobie w wieku 21 ze do 30 sie musze (niecenzuralne slowo) ogarnac albo nie ma sensu dalej egzystowac. No i udalo sie. Mam puki co w miare fajna prace IT (oprocz gier zaczalem tez programowac), kupilem chate na kredyt ktory splacilem, nawet znalazlem Panne do wspolnego koogzystowania i teraz jak patrze na siebie kiedys to widze ze jak wiele jeszcze nie wiem i jak wiele wtedy nie wiedzialem. Jak was przedladuja w sszkole nie uciekajcie, nie izolujcie sie - lepiej dac w morde i byc agresywnym jak nie umiecie byc asertywnym. Najgorzej byc pasywny albo uleglym.
Szanujcie swoje zdrowie, serio wam mowie predzej czy pozniej ciagle picie alohkolu czy siedzenie przy kompie wam sie wypomni. Inwestujcie w siebie - kur*a jak widze mlodych ludzi w jakiej oni zyja iluzji z dnia na dzien to mi az nie dobrze. Chodza do tych szkol i mysla ze o naucze sie na sprawdzian i jakos to bedzie a potem wieczorem gierka i do przodu. Nie tedy droga. Trzeba juz myslec w kategoriach co ja moge robic zeby zarobic, w czym jestem dobrym (ale nie w jakiejs glupie teoretycznej szkole tylko praktycznie). Starac sie ukierunkoywac i nawet samemu uczyc na dany zawod. ZNam takiego kolege co w wieku 25 po magistrze no to on moze w koncu pojdzie do pracy - traaageeediaa. Ja zaczalem pracowac w wieku 21 podczas zaocznych studiow i to tez nie jest wczesnie.
Puki jestescie mlodzi i macie sile to probujcie a to pojsc na nowe zajecia kogos poznac, a to pochodzic na silke (tak cwiczyc i ruszac dupy). Kazdego wieczoru albo chociaz tygodnia podsumowanie: Co ja zrobilem w tym tygodniu? Szkola sie nie liczy bo to wymog tylko co Ty Sam Dla Siebie Zrobiles, Zdobyles, Nauczyles, Sprobowales?
Duzo zalezy od relacji miedzyludzkich, trzeba rozwijac sie chocby poprzez spotykanie sie z roznymi grupami ludzi najlepiej madrzejszymi i starszymi od was (ja mam glownie starszych). Ile razy natkanalem sie ze gdybym kogos nie znal to bym nic nie uzyskal - ja nie mowie ze macie miec czysto interesowne relacje tylko ze miec relacje z ludzmi od ktorych mozna najlepiej wzajemenie sie nauczyc czegos i brac przyklad. Typu spotkasz sie z typem co tylko pije i gra w gry to sam tak bedziesz robil.
Spotykasz sie z typem co 2 roboty w IT ciagnie, remontuje chate i jeszcze cwiczy to sam zaczniesz naturalnie niektore rzeczy u siebie wprowadzac.
Aha i ogolnie najwazniejsza jest praca a potem szkola studia w sensie masz zarabiac zeby sie rozwijac a oprocz tego jakies zaoczne studia (nikogo nie interesuije czy ty to studiowales dziennie czy w weekend). Nie robcie bledu ze o kude nie moge dostac pracy to pojde na kolejne studia (no chyba ze bedac w jakies pracy i mowimy o podyplomowych zeby sie przebranzawiac)
Cześć, Mateusz 38 lat. Singiel z przeszłością. Dosłownie 3 lata temu udało mi się wskoczyć na stanowisko managerskie po 15 latach prób, całe życie praca fizyczna. Studia zaoczne oczywiście. Nie poddawać się Panie i Panowie. Trzymam za was i za siebie kciuki za lepsze jutro!!!!
Nie mowią o sobie singiel. Wolą swojskie kawaler. Kawalerowie do wzięcia
Gratulacje, Singlu z teraźniejszością i przyszłością 💚
gratki!!!
Moje dziecistwo nie bylo latwe, ojciec wyjechał za granicę, a matka została sama z piątką dzieci a ja niestety nie byłem tez najlepszym uczniem. Moje wyniki w szkole nie były idealne. W wieku 16 lat zdiagnozowano u mnie raka. Przeszedłem dwie operacje na głowie, aby go pokonać i jakoś przeżyć. Te doświadczenia były bardzo trudne ale nauczyły mnie walczyć o swoje życie. Nie udało mi sie nawet ukończyć szkoły podstawowej przez chorobę. W wieku 18 lat wyjechałem do ojca, który pracował za granicą, tam zacząłem pracować w budowlance. Mimo braku wykształcenia i nieznajomości języka, nie poddałem się. Samodzielnie nauczyłem się nowego języa i robiłem wszystko abym cokolwiek osiągnąć. Po 3 latach pracy w budowlance postanowiłem otworzyć własną firmę mimo braku wykrztałcenia szło mi naprawde dobrze. mimo wszystko pozniej miałem problemu bo nie było pracy. Tak wiec wpadłem troche w długi i zająłem sie moim wykrztałceniem i ukończyłem szkołe srednią i aktualnie jestem obecnie na etapie na którym mogę rozpocząć studia. Wybrałem kierunek inżynierii elektrycznej, aby móc rozwijać moją firmę w tym kierunku bo od dziecka interesowałem sie elektroniką i elektryką. Moja droga była pełna wyzwań, ale pokazała mi, że warto walczyć o swoje marzenia i nie poddawac się. Każda trudność, każda przeszkoda , którą pokonałem, uczyniła mnie silniejszym i bardziej zdeterminowanym. Studiowanie inżynierii elektrycznej to kolejny krok w mojej podróży, który pozwoli mi na jeszcze większy rozwój. Prawdopodobnie studia skończe w wieku 32 lat. Ale takie jest życie :)
Gratulacje stary, dluga musiala byc to droga.
Wykształcenie SZ
@@sunsetbeach143 To jest dobry przykład na to, że niezależnie od tego, jak bardzo się starałeś i ile razy pokonałeś trudności, zawsze znajdzie się ktoś, kto wypomni Ci najmniejszą porażkę. Nie doceni Twoich sukcesów, ale będzie czekał na chwilę, kiedy coś Ci się nie uda.
Szacunek. Trzymam kciuki
@@TuluktukP Dziękuję bardzo 🙏 i walczymy dalej!
Jestem przed 30 nie mam prawa jazdy mieszkam u matki i brak dziewczyny. Powiedzmy że wszystko to realizowałem ale powijała się noga. Nad tym wszystkim popracuje gdy będę gotowy. Realizuje plan treningowy którego efektem końcowym będzie sylwetka jakiej nie miałem w swoim piku formy. Pewne rzeczy odłożyły się w czasie. Spokojne życie w którym odpalasz Gothica zajadasz się pizzą i koń zwa**** to super los tylko wszystko co fajne trzeba ukrócić żeby nie było za błogo. Drodzy bracia przegrywowie do dzieła ! :D
Zmotywowales mnie! Kon zwalony, pizza juz jedzie, wiedzmin sie pobiera.
@@TuluktukP😂
@@TuluktukP 😂😂😂
@@TuluktukP🤣🤣🤣🤣🤣👍👍👍👍👍😂😂😂😂
Valona jest slynna z rasowych koni.
Jeśli nie idzie wam w finanse to nie martwcie się. System jest tak ustawiony na wzór USA. 90% ludzi nie ma nawet 500$ na koncie. Marek Aureliusz mówił, że życie to bankiet na którym jest coraz więcej głodnych. Cieszcie się ze macie od 1-go do 1-go nikt do was nie strzela macie na lody na papierosy i spokojnie wygodnie śpicie
No ciekawe podejście. Na pewno jest w tym dużo racji. Pozdrawiam.
Od 1 do 1 to mi nie starcza xD ale jakoś przędze.
Dokładnie ludzie nie potrafią doceniać rzeczy które mają, dopiero gdy to stracisz otwierasz oczy masz co jeść gdzie spać,auto i pracę ,zdrowie naprawdę brakuje ci chuja wartych dodatków większy telewizor, droższe szmaty itp .pamiętajcie że pieniędzy nigdy nie jest wystarczająco dużo bo zawsze ktoś ma więcej pozdrawiam
@@TheRoyZuto wskakuj na tira i lataj ile wlezie. Dzień i noc okrągły rok. Nie ma kosztów zamieszkania.
@@Zuliusz Nie prawda, w moim przypadku szczęście zwiększały zarobki do może 12/15k, gwarantuje to wiekszą stabilność, jakość życia etc etc
Mam 21 lat, nie mam pracy, prawa jazdy, baby, ale nie uważam siebie za nieudacznika, bo to społeczeństwo narzuca swój zbiorowy subiektywizm na jednostki, a dla mnie osobiście żadne z tych rzeczy nie stanowią priorytetu, nie jest mi źle, realizuję się w swoich pasjach i czuję się dobrze.
Jeśli nie uczysz się dalej, ale nie masy pracy to cos poszło nie tak
@@MalaMi-lj8jy Człowiek uczy się całe życie, to jest "Never ending story".
@@MalaMi-lj8jy Odjeb się od młodego.
Czyli ktoś na Ciebie pracuje, żebyś mógł się "realizować"
@@MalaMi-lj8jy to co świat narzuca dla ciebie jest dobrem (no praktycznie zawsze nie)
a narzucane rzeczy przez społeczeństwo tylko kaleczą człowieczeństwo
posiadania dobrej pracy czy samochodu czy właśnie mieszkanie to pusta slogany dla plebsu (nie są niczego wyznacznikiem, jeśli dla ciebie są to, aby jak najdalej od takich ludzi, bo jak nie będzie korzyści pewnie odpuszczasz znajomych) aby puści ludzie poczuli się lepsi od ludzi którzy nie pędzą za chorym światem, który dąży do samodestrukcji
Dobiegam 40ki i z mojej perspektywy najbardziej w kość dają dwie rzeczy na które świat, ogólnie pojęta kultura i wczesniejsze życie w ogóle nas nie przygotowują.
1. Poważne probelmy zdrowtone u siebie lub w najbliższej rodzinie.
2. Mentalne starzenie się własnych rodziców i świadomość, że nic z tym nie jesteś w stanie zrobić i że będzie już tylko gorzej.
W sumie można by to uogólnić do poczucia rosnącego braku wpływu na rzeczywistość.
Najbardziej mnie w dzisiejszych czasach dobija niepewność przyszłości pod kątem mieszkania w Polsce (sprawa EJ, widmo wojny z rosją), obecny kryzys w IT, trudność w znalezieniu trochę lepiej niż przeciętnej pracy i niemożliwość znalezienia drugiej osoby która będzie cię jakkolwiek szanowała. Ilośc postów na socialach (reddit, ig) ludzi samotnych mnie tylko utwierdza, że nie jestem jedyny, ba, można pomyśleć, że to nowa "normalność". Bycie w związku jest odstępstwem od reguły, wyjątkiem. Absolutnie nie dziwie się młodym ludziom, że nie mają nadziei na lepszą przyszłość, żyjemy w czasach przejściowych.
Na Dolnym Śląsku nie będzie żadnej wojny jeśli nawet by się zaczela😮
nie będzie żadnej wojny w polsce, polska jest bardzo dobrym krajem do życia, tylko niestety czasem trzeba zaznać innej perspektywy żeby ją docenić
bycie w spełnionym związku, gdzie oboje ludzi się szanują i podnoszą się nawzajem jest odstępstwem od reguły 😊 dookoła mnie pełno związków, jednak po wykonaniu nad sobą ogromu pracy i z lękiem, że złe doświadczenia się powtórzą na razie dałam sobie spokój. Coraz więcej mężczyzn zaczyna pracować nad emocjami, analizować wpływ dzieciństwa na obecne życie
To nie szukaj pracy tylko ją stwórz!
Przyszłość świata leży w waszych rękach a wy wolicie narzekać.
Myślę, że ludzie nigdy się nie szanowali. Obecnie ludzie maja zbyt idealistyczne podejście do związków. Jeśli chcesz z kimś coś zbudować to przygotuj się na ciężką pracę. Tak jak słucham ludzi którzy spędzili większość życia razem to niestety początkowo to nie była sielanka. Nie będziemy tworzyć trwałych związków, bo to inne pokolenie jest, gdzie ma być lekko. Millenialsi to poszkodowani mocno ludzie, bo wmawiano im od dziecka nierealistyczne wizję świata, że będą niczym super bohaterowie. A tylko garstka w IT dobrze zarabia, reszta tyra za 5tyś netto.
Jedna z niewielu dobrych rzeczy ktora mnie spotkala po 30 to zobojętnienie nie przejmuje sie tym ze wychodze z domu w łachach, zarabiam najnizsza krajowa w czasie wolnym dorabiam na smieciowce, srodek transportu to rower, pasja to cwiczenia fizyczne ale nie na silce bo mnie nie stac. Dla wielu jestem powodem do szydery ale w dupie to mam bo sie przyzwyczailem nie mozna zabic zranic kogos kto i tak jest martwy w środku 😉a jak juz sie pogodzisz ze wszystkim ze jestes nikim nic nie znaczysz itd to wtedy zaczyna sie mega szczesliwe zycie bez chorej presji. Bierzcie życie takim jakie jest bez spiny i troche na wyjebce bol egzystencjonalny bedzie boleć ale chuj z nim co on może
Dobre podejście, pozdro i powodzenia
No i good! Żyjesz tylko dla siebie i w dupie miej co myślą inni.
Piękne słowa 🥲
Życie bez celu, nie ma sensu.
@@Charosze to zależy jakie masz cele. Ale predzej czy pozniej zrozumiesz że wszystko to chuj możesz byc kims zarabiac kupę kasy robic kariere miec plany, "cele" a na koniec pijany kierowca nie opanuje fury i masz scenę końcową ale jak gonitwa cię uszczesliwia to zapierdalaj za tymi celami tylko nie zabij kogos po drodze bo wtedy to chuj z tym celem
Mam 28 lat, rok temu pochowałam narzeczonego z ktorym mam 3 dzieci. Moge śmiało powiedziec ze nie tak wyobrazalam sobie swoje życie. Moge powiedziec ze zycie mam dalej w rozsypce ale widze nadzieję. Wracam teraz na studia, próbuję sobie siebie poukładać. Próbuję odnaleźć pasje, na które nie bylo czasu. Podchodze na spokojnie do życia. Dziękuję za to co mam, za ludzi wokół mnie. Nie mam już dużych oczekiwań, chcę tylko spokoju.
Powodzenia❤
Powiem z perspektywy, że dla faceta wiek 32-35 lat jest rewelacyjny i najlepszy pod każdym względem. Pozdrawiam serdecznie.
Najlepszym rozwiazaniem na to wszystko jest znalezienie zajecia, chcesz cos zrobic, czegos nauczyc, gdzies pojechac? Nie masz z kim? Znajomym sie nie chce albo co weekend wymowka ze to rodzina, to brak pieniedzy mimo czestych wyjazdow, to brak czasu i inne takie pierdolenie bo tak naprawde im sie nie chce. Wiec po prostu zrob to sam, pojedz sam. Po 30stce watro tez zawrzec nowe znajomosci (mimo iz wydaje sie to trudne to wcale tak nie jest jesli rzeczywiscie ruszysz sie z domu) z ludzmi ktorzy maja wspolne zainteresowania i ktore juz najpewniej pozostana wspolnymi zainteresowaniami do konca zycia.
Akurat mam 30 lat. Na szczęście zadbałem o finanse i niezależność od banku i etatu. Niestety kosztem relacji i zdrowia psychicznego. Coś za coś. Potrzebne były 3 terapię żaby poradzić sobie ze stresem chronicznym i atakami paniki. Mam za sobą 3 nieudane związki i mało znajomych. Dopiero niedawno zrozumiałem jak ważne są relacje w życiu, nie tylko te romantyczne. Fajny film, bardzo prawdziwy.
Pozdrawiam wszystkich przed trzydziestą i po czterdziestce, oglądających ten film na nielegalu.
🤮
Nie wolno tak!
Jeśli w pracy szukasz kolegów/koleżanek to nie szukaj. Oni przyszli tam tak jak Ty żeby zarobić pieniądze.... są inne miejsca aby poznać ludzi
Jakie?
Niestety miara sukcesu obecnych ludzi jest ile kto ma pieniędzy , albo jakie stanowisko ma.Miara sukcesu powinno być jak szczęśliwy jesteś , a nie co masz.Jesli kładziesz sie spać i nie możesz doczekać się kolejnego dnia to jesteś szczęściarzem.Żyjesz ❤
Kieruję ten komentarz do wszystkich 30 latków jak również do samego siebie. Mam 31 lat i bardzo często czuję, że pomimo wielu szans jakie dostałem od życia, lwiej części z nich nie wykorzystałem. Jednak pogrążając się w "szarej rozpaczy", często zapominam jak wiele udało się osiągnąć, jak wiele nauczyć. Mysli o poprzednich relacjach z kobietami typu - co by było gdybym Jej wtedy nie odrzucił itd. Rozpamiętywanie błędów z młodości, o tym, że mogłem się zdrowiej odżywiać i uprawiać więcej sportu. Dobrze jest być świadomym ów błędów, jednak tylko po to by wyciągać z nie wnioski, a nie by nas blokowały, przez poczucie, że "przegrałem życie". Powiem szczerze miałem w życiu łatwiej niż "większość", jednak nie pomogło mi to, wiele lat czułem, że zawiodłem własną rodzinę i wszystkie oczekiwania. Wiem, że jesteśmy teraz bombardowani z każdej strony treściami, o tym, że każdy ma takie super życie, jednak apeluje do Was, zamiast się tym dołować skupcie się na swoim progresie i własnej drodze, bo ta droga jest w tym najpiękniejsza.
Pogody ducha.
Filmik Taco Hemingwaya z początku filmu nie zbyt do mnie przemawia. Snucie się w jego przypadku zakończyło się wielkim sukcesem, ale czy dla innych nie będzie to krok do porażki? Brak wyznaczania celów i chodzenie w różne miejsca bez przyczyny może być w pewnych sytuacjach dobre aby na chwilę się zatrzymać i poczekać na wnioski, jednak właśnie, na chwilę, dłuższy taki stan może być szkodliwy dla rozwoju. Uważam jednak że to właśnie rozwój może nas uchronić przed zgubą.
Uważam że to nie problem w byciu zbyt produktywnym, a w byciu zbyt zajęty czyimś życiem a nie swoim. Róbmy tyle na ile sami chcemy oraz pamiętajmy że wszystko ma swoje konsekwencje.
Ja po latach doświadczeń żałuję że za młodu nie poszedłem na psychologię/psychiatrię. W tych czasach rośnie tyle potencjalnych klientów że szok, wszyscy młodzi myślą że żyje się jak na instagramie/tiktoku/facebooku a gdy przyjdzie zderzenie z rzeczywistością to popadają w depresje. Miałem koleżankę, popełniła samobójstwo a na instagramie wiodła niby super życie, wyjazdy do włoch grecji, iphony itp co chwila w restauracjach jakieś foodp*rn. W czasach przebodźcowania, uzależnień (w tym od porno sam to przechodziłem i nabawiłem się potężnej nerwicy lękowej), uzależnień od smartfonów generalnie dopaminy tacy specjaliści mają pełne ręce roboty, a pomagać bezcenne.
Ja za to żałuję że nie zostałam fryzjerką. Wspaniały zawód a cały czas tłukło się w głowy naszym rocznikom że tylko studia gwarantują dobrą prace.
Idź teraz na psychologię.
@@Olgierdou ??? fizjoterapeuta to osoba która ukończyła pięcioletnie jednolite studia magisterskie... więc no nie rozumiem co masz na myśli
Akurat psychoterapeuta lepszy jest jak jest stary to nie jest za pozno😅
@@nienoco Od biedy i fryzjerskie też pewnie jakieś są, poprawiłam. Bardziej chodziło o drugi człon zdania że zacytuje/sparafrazuje „Nie matura, a chęć szczera zrobi z Ciebie milionera”
Ilość wyświetleń w tak krótkim czasie tylko pokazuje jak wiele jest osób które się z tym mierzą. Moi drodzy, wszyscy dacie radę być szczęśliwi. Czas na podsumowanie bo niebawem szczęście przyjdzie właśnie do Ciebie🫵
Bardzo dobry materiał. Sam zbliżam się powoli do trzydziestki i nie mam ani dziewczyny, ani własnej rodziny, no i nie zdobyłem swojego miliona. Do niedawna odczuwałem wielki stres, gdyż ciągle przejmowałem się otaczającym mnie światem. Pierwszym takim symptomem było prawo jazdy. Niesamowicie się stresowałem, że go jeszcze nie posiadam, gdy coraz więcej kolegów chwaliło się, że już zdało egzamin. Doprowadziło to do tego, że frustrowałem się ich sukcesami, zamiast im gratulować. Potem je zdałem za czwartym razem i wszyscy oni cieszyli się, że mi wyszło, więc w mojej głowie wyszedłem na podłą osobę. Potem wraz z kolejnymi zaliczonymi etapami typu: matura, studia licencjackie, magister itd. coraz bardziej uderzał we mnie fakt, że nie mam dziewczyny, pasji, a zakończenie studiów spowodowało, że pojawiła się też obawa o brak rozwoju. Przez to wpadłem w nerwicę natręctw i później w niezłe załamanie nerwowe. W mojej głowie dosłownie były myśli (czasem się jeszcze pojawiają), że jak nie zrobię za każdym przechyleniem szklanki 5 łyków wody, to nigdy nie będę miał dziewczyny. Wszystkie gry, zabawy itd. straciły sens, gdyż głowa straszyła mnie, że tracę czas i nie powinienem tego robić, bo to hamuje rozwój, jednocześnie nic nie robiąc, bo nie potrafiłem wybrać co robić. Chciałem zrobić wszystkie rzeczy świata naraz. W pewnym momencie jednak coś we mnie pękło i powiedziało stop! Uspokój się! Zdałem sobie sprawę z faktu, że moje życie nie jest katastrofą. Mam prace, dom, kochających rodziców i w sumie ciekawe pasje. No a dziewczyna? Dzieci? Nie ma co się spieszyć. Jeśli jest mi to dane, to przyjdzie osoba, którą pokocham i nie warto na siłę szaleć, bo tylko zniechęcę drugą osobę. Poza tym wybór partnerki na zasadzie: "Będę z tobą, bo się boję, że zostanę sam" to najgorsze co można zrobić. Wyrzuciłem z głowy myśl, że prawdziwy mężczyzna musi mieć kobietę i dzieci. To całkowita nieprawda. Są samotni faceci, którzy żyją pełnią życia, mają pasje i całkowicie nie przejmują się tym, że jakieś typki uważają ich za gorszych, bo nie uprawiają seksu. Kiedyś ktoś mądry powiedział mi, że seks to przyjemna rzecz, ale stanowi jedną tysięczną życia i naprawdę da się bez tego funkcjonować. Podobnie jest z brakiem prawa jazdy, dzieci, pieniędzy itd. Trzeba nauczyć się szukać czegoś, co w naszej sytuacji powoduje, ze jesteśmy szczęśliwi. Dziś, kiedy pozbyłem się nacisków uzyskałem w końcu swoje pasje. Zacząłem zbierać karty sportowe, które układam, przekładam, segreguję mimo że do niedawna bym myślał, że to jest dziecinne. Tak samo wirtualne eurowizje na Facebooku. Biorę w takich konkursach udział regularnie i nic złego mi się nie stało, a wręcz przeciwnie - Mam grupę przyjaciół z każdego zakątka świata, z którymi utrzymuję regularny kontakt i rozmawiamy o muzyce, którą do szaleństwa wręcz uwielbiamy. Uczę się również języka koreańskiego i nie na zasadzie: SZYBKO MUSISZ SIĘ NAUCZYĆ, BO ROZWÓJ! tylko siedzę sobie spokojnie, planuję naukę, robię notatki i się nie przejmuję tempem progresu. Zacząłem również pisać sobie historyjki do szuflady i hodować różnego rodzaju drzewka. Dziś rówieśnicy nie patrzą już na mnie jak na starego kawalera, mieszkającego z rodzicami, tylko mówią, że chcieli by mieć te pasje i zainteresowania w tak depresyjnych czasach. Okazało się, że własna rodzina, dom i wszystko, co się wpisuje w "prawidłowy rozwój człowieka" nie dało im tego, czego oczekiwali. Co Wam moi drodzy młodzi mogę doradzić? Nie dawajcie się porwać ogólnemu naciskowi na paniczny rozwój, a przede wszystkim, na rozwój w określonym z zewnątrz kierunków. Znajdźcie sobie źródło zarobku i mając oparcie finansowe doskonalcie się w czymś, co najzwyczajniej w świecie sprawia Wam przyjemność. W końcu nauczycie się na tyle, żeby realizować swoje pasje w formie zawodowej. Lubicie piłkę nożną? To po pracy czytajcie sobie o piłce, przybliżajcie historię, obejrzyjcie mecz, doskonalcie język, zapiszcie się na studia dziennikarskie. W końcu nabędziecie wiedzę, która na przykład pozwoli Wam zostać komentatorami, dziennikarzami sportowymi czy też sami stworzycie jakiś content. Jednocześnie mając pracę, będziecie zabezpieczeni finansowo w czasie zajmowania się swoimi zainteresowaniami. I na koniec, wywalcie z subskrypcji, obserwacji i polubień wszystkich internetowych coachów. Są to ludzie, którzy w reklamach swojego kursu najpierw uderzają w różne aspekty Waszego życia, żeby skrajnie obniżyć samoocenę, a potem oferują kurs, który "wyciągnie Was z trudnej sytuacji". To my znamy swój organizm, wiemy co lubi, jak działa i jaki sposób działania przyjąć, żeby osiągnąć najlepsze efekty. Wszyscy jesteście wspaniali na swój sposób i jedyną rzeczą, którą polecam bezwzględnie ćwiczyć jest odporność na ataki ludzi, którzy próbują zniechęcić Was do realizacji swoich pasji tylko na podstawie ich własnych przekonań i światopoglądu. Pozdrawiam :)
Dziękuję.❤ Bardzo mi było tego potrzeba.😊 Mam 37 lat i właśnie jestem w momencie próby przewartościowanie swojego życia. Ten film dodał mi otuchy.🙂
Zachecil mnie komentarz, by zostawic komentarz dla mlodych. Wiec tak do dzis nie zyskalem odpowiedzi kim jestem, wciaz siebie szukam. Ale zycie nie daje takich odpowiedzi, zycie daje wybory. Od nas zalezy jakie drogi wybierzemy. Dzis wiem jedno nie ma sytuacji patowych ktorych nie da sie zmienic na inne. Wszystko zalezy od nas samych. Ale jesli moge komus pomoc to radze z perspektywy czasu:
- w szkole ucz sie tak abys mial rozeznanie, wiedzial jak znalezc to czego potrzebujesz lub bedziesz potrzebowal. Twoje 5 i 6 na swiadectwie zrobia wrazenie tylko na twojej mamie. Badz sprytny i cwany.
- znajdz 2-3 przyjaciol i dbaj o nich. Poznasz ich w biedzie, reszte obserwuj, ucz sie na ich bledach, nie spoufalaj sie z byle kim.
- probuj w zyciu tego czego chcesz sprobowac i czym nie dzielisz sie z innymi. To twoje marzenia. Inni nie musza ich rozumiec.
-szanuj rodzine i bliskich, sluchaj porad starszych, nie boj sie zakladac wlasnej rodziny to najpiekniejsze co ci sie przydarzy, gdy po robocie w domu przywita cie kochajace bezwzglednie dziecko i druga polowka
-dbaj o zdrowie, uprawiaj sport nawet raz w tygodniu przez 20 min. To lepsze niz nic. Jedna pompka jest lepsza niz nic.
- po szkole ucz sie na wlasna reke np. Finanse osobiste, inwestycje, pierwsza pomoc, gotowanie, majsterkowanie itp.
Dobra starczy tego, choc moglbym wymyslic jeszcze 16 innych ale pamietaj, To ty kreujesz swoj swiat i to jaki on bedzie, porazki sa potrzebne by wyciagac wnioski, nie badz konsumentem tworz swoj wszechswiat. Pomyslnosci 😊
dokładnie tak, każdy kreuje swój świat, niestety obecnie "nasze" światy kreuje Instagram, FB, Twitter itp itd. dlatego co raz więcej osób uważa się za zagubionych bo realia nie są podobne do sztucznego świata w telefonie
W tym roku kończę 31 lat i nigdy nie byłem w związku z kobietą, mam wrażenie, że z roku na rok ten wagonik coraz to bardziej się ode mnie oddala ale gdzieś tam głęboko w podświadomości jest jeszcze nadzieja, że może kiedyś się to zmieni, bo jeszcze tyle życia przede mną.
Ponad połowa życia przed Tobą. Nic na siłę, najważniejsze to żeby spełniać swoje małe marzenia i nie obijać się w życiu 😊
Niczego nie straciłeś xD
Ciesz się wolnością chłopie xD
Zastanów się, czy jesteś osobą, z którą chciałbyś być w związku. Jeśli nie to spróbuj coś poprawić.
było używać za młodu teraz to tylko trafisz na "rozsądne kobiety" co potraktują cię jak bankomat i lokaj na skinienie
Mam 35 lat. Dwa skończone kierunki. Przyzwoicie zarabiam. Mam swoje mieszkanie. Kredyt na 15 lat. Mam niezły samochód sportowy. Pracuje nad tym, żeby jeszcze więcej zarabiać. Jestem zdrowy, co jest najważniejsze. Mam kilku dobrych kolegów, aczkolwiek nie nazwałbym ich przyjaciółmi. Brak rodziny w postaci żony, czy dziewczyny. Kochający rodzice, za co jestem bardzo wdzięczny. Generalnie nie idzie mi źle w życiu, ale ciągle czuję niedosyt. Chciałbym jeszcze lepiej działać w sferze materialnej, ale chciałbym też moc się tym dzielić z kimś kogo kocham. Tyle, że jestem tłukiem jeśli chodzi o relacje damsko-meskie. No cóż. Nie można mieć wszystkiego. Mimo tego czuje się całkiem szczęśliwy :)
Bo ludzki mózg zawsze będzie chciał więcej nie ma ideału, klucz to cieszyc się z tego co się ma tylko to trudniejsze od naporu powalonego społeczeństwa zdrowia jak najdłużej mordo ja mam o wiele gorzej i walczę
czas działa na Twoją korzyść a ja polecam kanał Paweł Grzywocz
@@diaxowy9790 niekoniecznie, jak zacząłem zarabiać powyżej może 12k, to moje materialne potrzeby zostały w 100% zapewnione i każda kolejna podwyżka nie wpływała na mnie znacząco
Potwierdzają to również badania, które były przeprowadzone w US, badania wskazywały na to, że zarobki do pewnego momentu zwiększają poziom szczęścia, a później już na nie nie wpływają
Świetny film! Jedynie ta wstawka na końcu o osiąganiu sukcesu przez sławne osoby trochę wciska spowrotem do przeświadczenia że duże osiągnięcie zawodowe jest tym co stanowi cel życia i jedynym sukcesem jaki można osiągnąć.
Dla mnie sukcesem jest też np. zmiana myślenia, powielanych schematów z dziadków i rodziców, rozwinięcie pasji czy talentu, zmiana stylu życia na zdrowy itp. Dla niektórych np. rzucenie używki może być ogromnym sukcesem.
Słucham Twojego kanału od czasu do czasu i zastanawiam się, skąd masz tak głęboką wiedzę o życiu i bieżących wydarzeniach. Czasami myślę, że musiałeś sam przeżyć to, o czym mówisz, i szanuję Cię za to, że dzielisz się swoimi doświadczeniami i wspierasz innych. Mądrości życiowej nigdy za wiele. Tak trzymaj.
Pozdrawiam z NYC!
Mam 30 lat i otyłość olbrzymią. Niczego w życiu nie żałuje tak bardzo jak tego, że przez 10 lat nie żyłam bo miałam poczucie, że takiemu człowiekowi jak ja nie wolno. Że wolno albo próbować schudnąć albo siedzieć w domu i nie pokazywać się innym na oczy. Tragicznie zmarnowałam życie, robiąc dobre rzeczy dla wszystkich tylko nie dla siebie. Od kilku lat staram się nie przejmować opinią innych (chociaż mam wrażenie, że agresja w stosunku do osób otyłych jest coraz większa) i żyć, po prostu żyć i z tego życia korzystać i się cieszyć. Polecam każdemu :)
A co robisz, żeby schudnąć? Problem masz zdiagnozowany. A leczenie?
@@WojtekKa-rd3zz Nie jest to problem który chciałabym omawiać z obcą osobą w Internecie. Ale nawet jeżeli byłabym stereotypowym grubasem który nie ćwiczy i się obżera to moja rada dalej będzie taka sama. Żyj. Teraz. Nie marnuj nawet jednego dnia na próbę dostosowania sie do ludzi i społeczeństwa. Nie warto. Im zawsze będzie coś przeszkadzać.
U mnie brak jeszcze trójki z przodu, ale już niedługo. Tymczasem mam niepełnosprawność, problemy zdrowotne, brak planu na życie i ciągłe poczucie bezsensu wszystkiego 😅 Powoli zmuszam się do wychodzenia z tej skorupy, ale szału nie ma...
Brak planów to nic złego. Oszczędzasz sobie rozczarowań.
Powiem tak trochę "abstrakcyjnie" wystarczy wyłączyć myślenie a włączyć działanie. Bardziej podejść do tego jak do przygody , mozliwoscie odkrycia , doświadczenia czegoś nowego. Człowiek później zaczynam się czuć pewniej a to posostawia za sobą to znaczy że tam powinno być, za jego plecami.
No cóż, mam 36 lat. Cały czas uważam siebie za młodego gościa. Byłem za granicą 2lata, wróciłem razem z dziewczyną kupiliśmy dom na kredyt (poszły na to wszystkie oszczędności byle by go dostać) nie jest łatwo. Kredyt wzrósł dwukrotnie, rachunki do góry. Jednak w zeszłym roku urodziła mi się corka, bo chcieliśmy. Podjęliśmy decyzję o drugiej ciąży żeby mała nie była sama (urodzi się w lutym). Czy czuje się niespełniony? Nie. Czy jestem niezadowolony ze ktoś jedzie koło mnie autem droższym niż mój kredyt na 30 lat z odsetkami? Nie. Robię swoje. Mam dom, chociaż na kredyt, mam kobietę i będę mieć dwójkę dzieci. Cieszę się, że mogę skosić trawę czy pograć na kompie w ulubioną gierkę. Problemem chyba jest to, że czas szybko ucieka i znajomi nie orientują się, że dwadzieścia lat nie trwa wiecznie. Zostali gdzieś myśląc że życie się nie zmienia. A trzeba po prostu dorosnąć. Ja w wolnych chwilach zacząłem pisać książkę fantasy i po paru latach ją skończyłem, czekam na odpowiedzi z wydawnictw. Czy to coś zmieni? Może. Bez stresu, życie jest długie, można zmienić wszystko w swoim życiu zaledwie w rok czy dwa. U mnie w ciągu 4 lat zmieniło się całkowicie. Od gościa mieszkającego u rodziców na pokoju po ojca z domem. nigdy nie wiemy co nas może spotkać, ale ważne by chcieć coś zmienić. Pozdro, nie łamcie się
Dla zasiegu,Ja juz wlasnie odpuszczam mam 36 lat,nie wszyscy moga zostać wielcy.Zycze wszystkim co najlepsze Ja prubowalem ,nie mam nic sily kiedys bylem ambitny nie do zatrzymania,dzis zycie mnie naznaczyło nie wiem jak wstać nie wiem od czego zacząć i nawet nie wiem dlaczego jestem taki,zrezygnowany itd.
Po 30 nie stałem się silniejszy, poprostu nauczyłem się skutecznie ignorować problemy XD
Siedzę na wachcie i aż parsknąłem sokiem na siebie xd. Pozdro, dobrze ujęte😂😁.
@@kroluzotyofficial7603 pozdro, ja również w robocie, do 6 rano
Hehe No w końcu do nas dotarło że i tak już osiągnęliśmy sukces że w ogóle dożyliśmy 30tki teraz to już mało co się liczy . Ja podjadłem decyzję tydzień temu rzuciłem robotę bo jest lipiec sierpień beż przesady nie można całe życie pracować,znajdę nową jak poczuje że już chce hehe
@@VooodooPL radykalnie... ja tam wolę wybulić 200 zł na wideo rozmowę z lekarzem i dostać L4
Mam 29 lat i rok temu szlag wszystko trafiło w zeszłym roku po śmierci w rodzinie straciłem jeszcze związek a 3 miesiące później pracę. Miałem plany na karierę, przeprowadzkę, a tu patrz. W tym momencie trwa sobie dziewiąty miesiąc bezrobocia, moja branża leży i kwiczy a próby pójścia gdzie indziej kończą się na tylko na odmowach, brak prawa jazdy bo cierpię na Amaksofobię, o i przy okazji problemy zdrowotne sobie nagle wyskoczyły, a to zęby a to czyrak sobie wyrósł.
Znajomi którzy założyli rodzinę i kupili mieszkania już się odwrócili wyzywają od leni bo przecież jest wielki Blue Collar boom teraz a ja powinienem "skorzystać".
No piękne życie nie powiem, nadziei i perspektyw ziobro
A i zanim ktoś powie no to idź na tą budowę leniu to od razu powiem, chciałoby się ale oni jak nie ma się doświadczenia albo uprawnień to chcą migrantów.
Mam 32 lata i młodszym mogę podpowiedzieć że najlepszy okres na zmiany jest wtedy jak wydaje wam się że gorzej być nie może. To właśnie wtedy macie najmniej do stracenia i warto zaryzykować. Zainwestować czas/resztki pieniędzy w siebie. Zostawiła mnie kobieta po 5 latach związku, bo byłem bezrobotny w wieku 20 lat i grałem celymi dniami w gry. Na początku bylem zły na nią, ale z czasem otworzyły mi się oczy i wiedziałem że to ja byłem problemem. Zacząłem ćwiczyć na siłowni i wychodzić do ludzi przez co nabrałem dużo pewności siebie oraz szacunku do samego siebie co później pomogło w życiu prywatnym i zawodowym. Kolejno przez dłuższy czas nie mogłem znaleźć pracy w Polsce, co dało mi siłę i odwagę by emigrować zarobkowo. Początki nie były łatwe. Tęsknota, alkohol, narkotyki, depresja. Dziś szczesliwy z miejsca w ktorym jestem w wieku 32 lat wracam do Polski z moją piękną żoną która jest mi partnerem od 8 lat. Stać mnie żeby pobudować dom bez kredytu. Jak spojrze na Siebie w wieku 20 lat to nie wierzę że dałem radę wyjść z takiej patologii i bezsensu istnienia. Żeby być szczęśliwym w życiu trzeba być dumnym z siebie i siebie lubić. Żeby siebie lubić i być z siebie dumnym trzeba się napracować. Wszystkich oszukasz że coś robisz w życiu, nie robiac nic. Siebie nie oszukasz, dlatego tylu ludzi sięga po alkohol, narkotyki. Żeby usmierzyć ból straconego czasu i rachunkow sumienia ktore wychodzą na minus.Jak ktoś cię nęka to od niego uciekasz, jak Twoja głowa Cię neka to nie uciekniesz. Jedyne co wystarczy zrobić to zacząć coś robić produktywnego i być cierpliwym. Nie masz pomysłów? Idz na basen lub zacznij jezdzic na rowerze. Ucz się jezyka obcego albo gry na jakims instrumencie. Z czasem zaczniesz doceniać siebie i motywować i zobaczysz że stać Cię na wiele. Pozdrawiam i powodzenia. ❤
Przeszłości nie zmienisz. Przyszłości nie znasz. Żyj tu i teraz, ryzykuj a wszystko będzie dobrze 😌
33 level. Moje życie emocjonalne było bardzo burzliwe od 23go do 29go roku życia. Na szczęścia się nie poddałem, nadal próbowałem nowych rozwiązań, aż coś kliknęło. Odpuściłem wiele rzeczy. Nadal nad sobą pracuję, ale moje obecne życie już od jakiegoś czasu uważam za błogosławieństwo.
Mam wspaniałą kobietę, lubię swoją pracę, mam wiele hobby, krąg bliskich mi ludzi jest mały ale prawdziwy, dużo podróżuję, nie mam presji na zapierdol i kupno villi(na starość mam gdzie umrzeć).
Działajmy i wyciągajmy wnioski.
Bądźmy silni i wspierajmy się 👍
Dla mnie spokój to szczęście .
Za miesiąc kończę 33 lata. Przez 30 lat czułem się jak kupa gówna jako człowiek, ale rozwinąłem swoje artystyczne umiejętności, i teraz robiąc dobre i pozytywne rzeczy, którymi mogę podzielić się z ludźmi, czuje że jestem potrzebny na tym świecie. Jeśli się da dobro, to wraca podwójnie i to jest fakt. Rozwijajcie się w tym co lubicie, nie dawajcie sobie narzucić schematu typu: ucz się z znajdź pracę i załóż rodzinę. To pułapka. Na wszystko przychodzi swój czas, ważne jest być w zgodzie z samym sobą. Pozdrawiam!
"ograniczenia sa tylko w twojej głowie" - to jakiś żart, prawda? Kołczingowy shit. Bo jednak nie oszukujmy się, ograniczenia są nie tylko w twojej głowie, są również w twoim ciele, twojej sytuacji materialnej, twoim stanie psychicznym etc. To, że ktoś zrobił coś w późnym wieku nie jest dowodem na nic, bo ignorujesz całą historię życia takich ludzi, skupiając się na tym, że doczekali się sukcesu w późniejszym wieku. Generalnie z wiekiem robi się za późno na coraz więcej rzeczy i tego nie przeskoczysz magicznym myśleniem. Można próbować, jasne. Ale trzeba mieć świadomość, że szanse powodzenia nie są wcale duże i to nie przez "ograniczenia w twojej głowie" ale zwyczajnie przez ograniczenia jakie narzuca starość.
👏
Sytuacja materialna: możesz na to wpłynąć.
Ciało: również. Nawet jak weźmiemy pod uwagę niepełnosprawności. Paraolimpijczyk zapewne zgodziłby się, że ograniczenia są w głowie.
Pomijam przypadek ciężkich chorób, chociaż tu również ograniczenia w głowie lub ich brak (nastawienie) mają niemałe znaczenie.
Ten kto ma w sobie determinację i dyscyplinę znajdzie sposób, ten kto nie, powód.
Przykłady, owszem, są jaskrawe, ale! Tu nie chodzi o to, że masz być tacy jak oni, tylko lepszy od samego siebie teraz. Nie ma takiego ograniczenia, które nie pozwala Ci próbować, żeby dzisiaj być lepszym niż wczoraj. Próbować. Dzisiaj może nie wyjść, ale jak będziesz próbował codziennie - zwiększysz szansę.
nothing changes if nothing changes
Idealne usprawiedliwienia żeby poddać się już na starcie ;)
@@MrQuietAssassin Ale kto mówi o poddawaniu się? To raczej realistyczne podejście, nie ekstrapoluj pod swoją tezę
@@tomaszdudzinski7088 eh... nie wiem czy masz jeszcze babcię, ale jeśli tak, to idź do niej i powiedz, że wszystko jest możliwe. To tak nie działa. Oczywiście są jak wspomniałeś "jaskrawe przykłady" które właśnie służą do sprzedawania nadziei ale wieku nie oszukasz. Jeśli zaraz podasz jakąś staruszkę sportsmankę jako przykład to od razu mówię - słaby przykład. Bo to nie oznacza, że wszystko jest możliwe. To oznacza, że jeśli robisz coś długo to możesz długo cieszyć się zdrowiem. Gdyby zaczęła w wieku 80 lat (bo przecież wszystko jest możliwe) to najpewniej by sobie połamała kości.
Mam 28 lat i na zimę prawdopodobnie wprowadzam się do własnego domu, który sam buduję z ojcem, po pracy, 2 lata - żadnych kredytów, pożyczek. Jestem z tego cholernie dumny.
Jak się nic nie zepsuje to chyba będę żył swoim swoim nudnym, rutynowym życiem, czyli takim o jakim marzyłem w ostatnich latach.
Przestałem się porównywać do innych - fakt, pewnie co do niektórych wypadłbym lepiej, ale też i blado. Natomiast porównuję się do samego siebie sprzed. No i tu jest ogromny progres - z ulanego gołodupca, który miał fobie społeczne i kompletnie nie dbał o siebie, zmieniłem się w pewnego faceta, który nie boi się zagadać do innych, z własnym domem i dużą poduszką finansową.
A później przyjdzie wojna i wszystko w pizdu. Z fartem wariacie.
Ty chyba jesteś kierowcą ciężarówki ;)
Żeby tylko jakaś była już żona nie rozkradła Twojego ciężko zarobionego majątku. W wieku 33 lat opuszczałem Polskę jako gołodupiec.
Trzymaj się.
Gratuluje spełnienia marzenia! Ja spełniłam swoje i od razu miałam feedback kto mi życzy dobrze bo dupy kilku osobom popękały.
Gratulacje, nie ma nic piękniejszego z materialnych rzeczy jak wlasny dom.
Rocznikowo mam 36 lat, a czuje sie na 26-28 lat mentalnie. Jestem po rozwodzie, mam dwoch pieknych synów którzy mieszkaja ze mną. Mam kieszkanie na kredyt i dlugi po byłej żonie. Wychowalem sie w nie zamoznej rodzinie. Ale jak siegam pamięcią zawsze musialem zapierdalac zeby cos osiągnąć. Wiec zdobylem wyksztalcenie i do niczego mi sie nie przydało. W wieku 30 lat zwolnilem sie z corpo gdzie pracowalem na produkcji i poszedlem do budowlanki. Teraz jestem hydraulikiem i dwa lata temu zalozylem firmę dobrze mi sie żyje z dziećmi razem i daje radę ...
Jedyna mądrość moja to tyle :
Byc pracowitym,
Nie przejmowac sie co inni mówią
Szanowac rodzinę
I cieszyc sie z malych rzeczy chocby jazda na rowerze lub spacer w lesie.
Zycie jest piekne ! A ludzie lubia byc słuchani bo kazdy patrzy na ciebie swoim punktem widzenia. Jestem ponad tym bo nie interesuje mnie zycie innych !
Swietny film patrzac na moje bledy polecam nie liczyc na hazard bo za nim idzie alkoholizm polecam nie patrzec co jest a co bedzie I nie zadreczac sie tylko pomyslec co dzisiaj bedzie jezeli wykorzystamy ten dzien.
Jak już tak piszemy o swoich emocjach to najgorszym uczuciem Panowie w wieku 30 lat jest poczucie utraconej młodości.Mam we Wrześniu 31 lat i ani jednej dziewczyny ani jednego pocałunku imprez czy szaleństw młodości Tak potoczył mi się los że nie zaznałem tego co inni. Ale najgorsze jest właśnie teraz w wieku 30 lat gdy chcesz coś zmienić a nie możesz gdy chciałbyś nie być sam ale jesteś.Uwierzcie mi to jest taki ból że nie da się tego opisać .Każde Wakacje każda wiosna lato to samo.Chodzę tylko do pracy mam pasję lubię aktywne spędzanie czasu na zewnątrz i jazdę na rowerze .Chciałem uzbierać sobie na przyszłość trochę kasy niestety nie jestem z tego zadowolony.
Życie tak szybko ucieka :(
Tez mialem ziomka takiego, zaproponowalem mu wyjazd chocby do holandii do pracy, na domki czy hotele z ludzmi, przez agencje, i chlopak inny czlowiek po kilku latach. Ale trzeba podjesc otwarto do tego. Idzie sie nalykac zycia i roznych znajomosci, rozwinac tez interpersonalnie społecznie, szczerze sam sobie tak jezdze i nie wyobrazam sobie inaczej, bo w pl czas na rozwoj pasje, a za granica praca ludzie zwiedzanie, tez sport i troche innego rrozwoju.
Hej, rozumiem cię, bo ja od 4 lat jestem sam bez kobiety i czuję się strasznie samotnie, a najgorsze jest to, że pisze z różnymi kobietami, ale coś blokuje mnie przed spotkaniem, jakbym stracił całkowicie pewność siebie, gdy piszemy jest super, ale jak ma dojść do spotkania na żywo to się boję że zostanę odrzucony i nic z tego nie wyjdzie. Mam taki uraz po moim 4 letnim związku który skończył się w 2020 roku, zacząłem się mocno izolować od ludzi, a najgorsze w tym wszystkim jest to, że chce poznać kobietę i być znowu szczęśliwy w związku a nie mogę się przemóc co do spotkań na żywo, jest to okropne uczucie. Nie wiem czemu nie jesteś w stanie nikogo poznać? Teraz na instagramie bardzo łatwo złapać z kimś kontakt i poznać się na żywo, być może stresujesz się spotkaniami tak samo jak ja? Czy o co chodzi?
@@Mariooo965
Nie wiem w jakim jesteś wieku i czy siedzisz w tych tematach ale uwierz mi nie tak łatwo w dzisiejszych czasach kogoś poznać przez neta i w realu.Portale stawiają na wygląd przeciętne osoby (a takich jest większość ) nie maja tam czego szukać bo dostaja odrzucenia w realu też ciężko bo jest mega konkurencja 😢Tu nie chodzi o to że się są wymówki jest mega ciężko
Mam to samo,trafiłem w szkole na złych ludzi,co mnie wyśmiewali,pojawiła się fobia społeczna I całe nastoletnie życie w samotności, bez w ogóle spotkań.
Na studiach udało się to trochę przemóc na 2. roku, szkoda,że to tylko na chwilę.Pewnie wskutek jakichś moich braków społecznych po ukończeniu ich już nikt się nie odzywa i nie chce mnie znać.I tak leci parę lat, nie mam z kim spędzić weekendów,urlopów itp.
@@DiegoATpl
Nie wiem ile masz lat ale jak poniżej 25 możesz jeszcze coś zmienić możesz się odbić od dna. Wiele rzeczy tobie jeszcze wypada .Jak masz już 31 tak jak ja to ta frustracja i smutek z roku na rok jest co raz większa.Chciałbym się wyprowadzić ale przytłacza mnie wizja samotności i mojego overthinkingu. Pół biedy jak z samotnością i brakiem dziewczyny się pogodzisz i masz wyjebane. Najgorsze jest to jak chcesz a nie możesz.
Powodzenia Kolego i nie dopuść do tego żeby po 30 byłeś dalej nieszczęśliwy.Bo nie ma gorszego psychicznego bólu jak poczucie utraconej młodości.
Mam 28 lat, jeszcze jakiś czas temu miałam strach w oczach, że za chwilę przekrocze 30.
Znajoma mi uświadomiła, że to jest początek najpiękniejszego i najlepszego czasu w życiu
Nikt mnie nie będzie już brał za dzieciaka, będzie liczyć się z moim zdaniem, bo nie jestem podlotkiem, który ma pstro w w głowie.
Nie boje się 30, jestem ciekawa co będzie. 😊
Mam 31 i dla faceta to świetny wiek. Laski na Ciebie lecą, Ty jak nie wpadłeś w słaby związek lub długi i nie masz dziecka to tak naprawdę masz drugą młodość z tymże z kasą w kieszeni.
Pamiętajcie ludzie- życie jest tylko jedno. Żadnej kolejnej szansy nie bessie. Walczcie o siebie! ❤
Druga strona medalu to to, że cześć z tych osób w wieku 30-40 lat bez kobiety to duże dzieci. Nie mówię, że Ty ale znam takich z pracy, gdzie maja swoje lata, a zachowują się i myślą jak ja w gimnazjum
Siemka, wiek 20, studia rzucone po paru miesiącach, uznalem ze to strata czasu, mialem fajna prace, praca sie wysrała, druga byla jeszcze lepsza ale tez nie wypaliła, zaczalem wyjezdzac za granicę na zarobki, mecze sie w szfajcarii, zeby zarobic na utrzymanie samoxhodu i siebie w polsce, brak perspektyw i pomysłu na siebie, ciagle jakos to bedzie byle cos jeść
Skończyłem 2 miesiące temu 29 lat. Mam wymarzony samochód, dobrze płatną pracę, piękny dom i od 6 lat kochającą dziewczynę... Która niestety kiedyś była niesamowicie toksyczna i sprawiła mi bardzo dużo bolu. Udało nam się przetrwać ten związek i te próby, wiem że ona się zmieniła i jest dla mnie wszystkim... Ale czasem mam ochotę po prostu posiedzieć sam, z dręczącymi mnie bardzo ale to bardzo złymi myślami, czasem nie mam ochoty podnieść się z łóżka czy iść pod prysznic. A potem wstaje, idę do pracy gdzie wszyscy mają mnie za turbo śmieszka i najbardziej wyluzowanego gościa. Niby z tygodnia na tydzień jest cos lepiej ale dużo przede mną. Nie przejmujcie się jak macie jakieś problemy, każdy z nas ma coś najebane we łbie.
Większość depresji powoduje zła dieta, zbadaj jelita
25 lat
Bez przyszłości
Bez perspektyw
Mieszkam z rodzicami
Brak swojego pokoju
Same porażki w życiu
Brak znajomych
Całe życie przesiedziane przed komputerem
Fobia społeczna
Zero oszczędności
Brak prawda jazdy, auta, roweru
Tyranie za najniższą krajową
Wystarczy sobie pomyśleć.... Jest źle i nie masz dużo... Czy w takim razie nie znaczy to że masz mało do stracenia i warto zaryzykować? Szukaj zmian i łap wiatr w żagle a jeśli nie ma to wiosłuj pod prąd bo tak wygrywa się życie
25 lat to nic uwierz mi bardzo młody jesteś.. im szybciej coś zaczniesz robić tym lepiej... Z czasem będzie coraz gorzej stanąć na nogi, ty jeszcze nie masz tyle utartego syfu w głowie.. na fobie społeczna pomoże SSRI nie jest to rozwiązanie ale może pomóc wystartowac.. nie słuchaj pierdolenia że te leki to zło.. dobre nie są ale co masz do stracenia..
Więc wyjdz że swojej strefy niszczącego komfortu. Wyjedź za granicę dorob się poznaj nowych ludzi zobacz jak się zmieniasz. Nikt za ciebie nie zbuduje twoich wspomnień
@@VooodooPLgdzie wyjedzie jak pewnie nie zna języka, jak to ludzie oszukają go i skończy na lince
@@VooodooPL to skąd wiedziałeś co masz robić i inne takie jak języka nie znałeś. Miałeś tłumacza? 🤣
W wieku dwudziestu dziewięciu lat obudziłem się z symptomami alkoholika wysoko funkcjonującego. W wieku trzydziestu lat narzeczona po siedmiu latach, poszła z kolegą z pracy. Gonitwa za dobrami i luksusami, to też przyczyniło się do pewnych zdarzeń. Kiedyś ludzie nie mieli nic, oprócz siebie. Dzisiaj mamy wszystko, oprócz siebie.
Niedługo kończę trzydzieści jeden lat. Dopiero odnajduje siebie, ale każdemu z czystym sumieniem powiem jedno: ŻYCIE ZACZYNA SIE PO TRZYDZIESTCE 😁
Ps. Pod warunkiem, że dobrze je ukierunkujesz 😉 czego życzę każdemu, kto chce zacząć żyć.