Zo word je een goede vader (of moeder).
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 26 ส.ค. 2024
- Wat moet je doen om een goede vader (of moeder) te zijn voor je kind? Er is in ieder geval één ding wat je niet moet doen: je best doen.
In deze video leer je waarom je dat juist niet moet doen, en waar het echt om gaat.
Samen naar een Vrij Leven?
Dit is wat we doen in onze trajecten: asermethode.nl...
Meer leren?
Lees het boek 'Vrij Leven - Los van Stress en oude patronen': asermethode.nl...
Gratis e-book 'Waarom je niet van je stress af komt': asermethode.nl...
En volg ons op:
Instagram: / leervrijleven
Linkedin: / basvanpelt
TH-cam: / leervrijleven
Blog: asermethode.nl...
Podcast: open.spotify.c...
Community: asermethode.nl...
Wat een fijn filmpje Bas. Ik deel je mening😊
ik had dit helaas ook met me familie. ik moest me gevoelens ook onderdrukken en zodra ik zie liet zien. voelde ik me niet geaccepteerd of afgewezen. ik zag duidelijk bij me ouders dat er iets was en zodra ik het aankaarte. zeiden ze dat er niks was en gaven ze zelfs mij de schuld dat ik heftig reageerde. ze ontkende hun gevoelens, waardoor ik steeds onzekerder werd. tot depressief aan toe. was geen leuke tijd
Ha bas geweldig je uitleg over spanning en stress.mijn vraag wat voel je nu met deze spanningen. ik voel niet focus ,angstige gevoel dat golf over de dag suizen in je hooft (tennitus) ook kloppende suizen. en hoemeer spanningen hoe hard het gaat .is raar. Ben 68 dus veel verleden ,val nu in veel oude patronen, mischien kan je hier wat op aanvulling aan geven
.
Hey Bas, mooie video weer! Het is zo pijnlijk, ik heb dit mijn kids mee willen geven, maar dat is niet gelukt. Mijn dochter wil mij (voor nu) niet zien en mijn zoon zie ik een paar uurtjes per week. Maar is nu ook op een leeftijd (puber) dat hij juist los wil komen...ik zit hier elke dag mee dat dit niet gelukt is in mijn leven....en word ik er gelukkig van om 24/7 nu in mijn huis te zijn omdat ik dit niet goed gedaan heb (samen met mijn ex) we konden niet beter....en nu denk ik dit kan ik niet meer veranderen, dit is hun lot....en wat nu verder....dan zie ik me nu dus in vrijheid en avontuur....met natuur yoga haardvuur e.d. maar aan de andere kant mag dat ook niet want heb het ouderschap niet goed gedaan, dus blijft er een schuldgevoel waarin ik hang....en zit ik waar ik zit....in een huis zonder kids niets te doen...
Werken aan compassie voor jezelf en zelfliefde waren mijn eerste stappen naar herstel. Sterkte mooi lief mens ❤
❤
🙏❤
Ik vind dit zo moeilijk....neem ik nog meer (fysieke) afstand en ga ik dingen ondernemen waar ik energie van krijg (hopelijk) met grote veranderingen en grote stappen of blijf ik vastgeroest....leef nu waarschijnlijk in angst en schaarste...zelf de puberteit overgeslagen...lijkt echt wel een midlife...maar misschien heb ik het wel nodig om te ontdekken om later als mijn kinderen net zo oud zijn als ik dat ik er dan wel voor ze kan zijn, dat ik dan gegroeid ben. En wat is het nu dan wat ik in hemelsnaam aan de maatschappij kan meegeven in mijn situatie??? Toch eerst nog zelf doen wat je zou willen? Maar het is ook beangstigend dat je als je een andere weg in slaat waarschijnlijk (in ieder geval voor nu) nog vervelender voor de kids gaat worden...natuurlijk niet wetende hoe het in de toekomst zal zijn...
Schuldgevoel is ook een trucje wat we gebruiken om de echte pijn die er zit niet te voelen.
Het is makkelijker om je schuldig te voelen dan om te voelen welke pijn je zelf ervaren hebt en welke pijn de mensen om je heen ervaren hebt.
Maar zolang je op het niveau van schuldgevoel blijft zitten, heb je maar twee opties: jezelf laten verlammen door het schuldgevoel, of rebelleren tegen het schuldgevoel.
Bij beide blijf je op het niveau van schuldgevoel zitten.
Je blijft jezelf afhankelijk, als een slachtoffer gedragen. Niet omdat je geen kracht hebt, maar omdat je zo vast zit in dat schuldgevoel.
De oplossing is niet om nog beter je best te gaan doen, ook niet om op te geven. Maar om in jezelf te gaan voelen. Om jezelf toe te staan welke pijn je allemaal voelt van binnen.
En daar ruimte aan te geven.
Pas als je ruimte geeft aan die pijn, ontdek je ook de kracht die je hebt. Je kunt deze pijn namelijk dragen. Maar dat ga je pas voelen als je eerst de pijn toestaat.
Dank je wel Bas....met andere woorden...zitten waar je zit en de pijn doorvoelen....de pijn van mijzelf doorvoelen, die van mijn ouders zien en die van mijn kinderen....maar dat is super heftig....ik ben nu ook bezig met ademtechnieken en daar komt dan vaak boosheid en verdriet omhoog en dat kleine meisje die haar moeder mist....ook kokhalzen e.d.....Eén kwestie van hier doorheen gaan dus....
Al is het verdriet wat lastig omdat ik toch wat medicatie aan het opbouwen ben omdat ik echt diep zit/zat...
@@user-rv2ml7xr3h die is zeker heftig! Het is onze grootste les in het leven om te leren ons hart open te zetten ook bij alle pijn die we zien.
Het lijden van anderen leren aanzien is soms nog moeilijker dan het lijden van onszelf aanzien.
@@user-rv2ml7xr3h soms is dat nodig om even wat ademruimte voor jezelf te creëren.