Mnie jako osobę w 3 dekadzie życia bardzo zastanawia, jak to jest możliwe, że dalej analizuje się gry komputerowe tylko w kontekście dzieci i młodzieży ... Gram w nie od 12 roku życia i podejrzewam, że będę w nie grał do śmierci. Zasada jest taka sama jak z radiem czy z telewizją. Nie rozumiem dlaczego poświęca się temu tematowi tak dużo czasu, jakby spędzanie zbyt wielu godzin na graniu miało być czymś innym, niż siedzenie całymi dniami przed TV? Pokolenie moich rodziców właśnie tak robiło. Pamiętam, że czasem nawet na urodzinach telewizor leciał w tle. Dziadek nagrywał odcinki seriali na VHS i puszczał je sobie jeszcze raz/dwa razy w tygodniu. Ja na przykład prawie wcale nie oglądam telewizji, radia słucham rzadko. Czasem pogram w gry, ale głównie czytam książki, artykuły w Internecie i oglądam różnego rodzaju materiały na platformach internetowych. Od jakiegoś czasu mam wrażenie, że Internet mocno wypiera telewizję, dlatego w tejże panuje narracja "gry i Internet są złe". Kiedy zaś słyszę o brutalności gier i ich wpływie na agresję to chce mi się śmiać. Już jako 13 latek grałem w Postal 2, która jest grą niesamowicie brutalną, a jakoś jeszcze nikogo nie zabiłem, ba, nawet w porządną bójkę się nie wdałem, podczas kiedy znajomi zafascynowani rybactwem i pomaganiem w hospicjach mieli już sprawy w sądach o uszkodzenie ciała (co prawda w obronie koniecznej ale jednak). Niektórzy twierdzą, że brutalne gry wyzwalają agresję. Ja używam ich aby trzymać ją poza fizycznym światem (celowo użyłem słowa 'fizyczny' ponieważ archaiczna dychotomia 'realny-wirtualny' jest moim zdaniem chybiona i nie oddaje sedna sprawy ... zapytajcie osoby prześladowane na FB czy jest to dla nich realne czy wirtualne). Jednak, summa summarum wszystko zależy od człowieka. Jak ktoś jest agresywny to i tak taki będzie, niezależnie od rodzaju granych gier i ilości obejrzanych w TV slasherów. Śmieszy mnie jednak usprawiedliwianie takich osób sloganami w stylu "Grał w brutalne gry i one sprawiły, że tak się zachował". Proszę was. Okrucieństwo istniało zanim człowiek wynalazł ogień. Jak ironicznie kiedyś rapował Słoń "To negatywny rap, to wszystko moja wina, bo przeze mnie twój syn ćpa i się upija [...] moje teksty są winne, bo przeze mnie twoja córka puszcza się i ma bulimię" - wstawcie sobie tylko w miejsca słów "rap" i "teksty" słowo "gry" i wszystko się zgadza. Jak nie ma na co zwalić to zwala się na co popadnie.
Bardzo ciekawa wypowiedź. W zasadzie mam podobne obserwacje i doświadczenia, z tą różnicą, że gdy miałem 12 lat (czy nawet 13) to mogłem pograć w Mortal Kombat 2, a nie Postal (bo jeszcze nie powstał ;), do tego Postal mnie nie pociągał jakoś, szybciej Carmageddon ;)). Obecnie w grach jest coraz więcej przemocy więc trzeba je odpowiednio dobierać dla dzieci, aby nie przesadzić. Pozdrawiam
Wydaje mi się, że to grono specjalistów od wszystkiego snuje swoje radosne teorie o dzieciach, bo w konfrontacji z dorosłymi brak im realnych argumentów. Trudno dorosłemu wmawiać, że jak będzie grał to wywoła to jakiś negatywny skutek, bo dorosły to zignoruje - gra od wielu lat i nie zauważa żeby go to upośledzało. Ale wciskanie kitu na temat dzieci rodzicom może spowodować zainteresowanie, szum medialny, a co za tym idzie sławę i pieniądze. Gry poprawiają refleks, wyobraźnie, wzbudzają ciekawość. Ale wszystko w przesadnych ilościach jest szkodliwe. Pamiętam zapalonych czytelników z dzieciństwa. Większość z nich nie zrobiła żadnej kariery. Za to znam takich, którym wszystko przychodziło z trudem i to chyba spowodowało, że dorobili się statusu społecznego i często pokaźnych majątków. Nie ma jednej recepty, bo każdy człowiek jest inny. A to są porady dziad i dwie baby. :)
To że osoby starsze nie znają gier i nie chcą to telewizji jest na rękę, gadają głupoty o nim tylko by zabrali dzieciom konsole czy komputer. (Wiem ze większość graczy to ludzie z rodziną i dachem nad głową) Telewizja tylko sama się podkopuje szerzy propagandę, gada głupoty, puszcza długie reklamy i jeszcze za to karze płacić krocie a oglądasz co karzą ci oglądać temu przegrywa z internetem oraz grami i to bardzo...
Uważasz się za kogoś lepszego od twoich znajomych, którzy robiąc coś w życiu musieli się przed kimś obronić? Ty umialbyś się obronić? Co bys zrobił na ich miejscu? Szczycisz się tym, że nie musiałeś się bić, bo życie spędzasz w domu przed kompem i w książkach? Co z ciebie za facet?! Wykasuj ten kretynski fragment o bójkach twoich znajomych to będzie nawet fajna wypowiedź, bo na razie to lament nolajfa.
Po odsłuchaniu webinara zauważyłem kilka rzeczy których na co dzień nie zauważyłem. Jestem ojcem dwóch córek w wieku 5 i 10 lat. Jestem też graczem różnych tytułów jednak głównie MMO. Wiele osób może nie dowierzać ale dzięki temu kontakt z dziećmi własnymi jak i innymi jest dla mnie czymś naturalnym. Zauważyłem że często dzieci krępują się rozmawiać z dorosłymi którzy nie interesują się grami, a przy mnie czy żonie (która też jest graczem) są o wiele swobodniejsze nawet w sytuacjach stresowych. NIe chcę wychwalać grania, lecz jak już kilka razy było powiedziane gry są nasz codziennością i czy chcemy czy nie dzieci będą grały. Od nas rodziców tylko zależy czy będą ten rodzaj aktywności traktować jak coś “złego” z czym trzeba się ukrywać, czy wręcz przeciwnie będą razem z nami celebrować te wirtualne osiągnięcia.
Ja grałem z dzieciakami w gry. Jak siedzieliśmy, czasami godzinami, to zawsze razem. Każda gra po chwili staje się po prostu rozgrywką. Pomimo, że na ekranie jatka to tak na prawdę nie ma to znaczenia jak się wytlumaczy, że to fikcja i na pewno nic co powinno się naśladować. Ale to też zależy od jednostek. Jeden dzieciak zdaje sobie sprawę z tego, że gra pomimo, że okrutna to tylko gra, że to co na ekranie to nie rzeczywistość, ale nie każdy ocenia to tak samo. Trzeba obserwować. Ja w każdym grałem sporo w Call of Duty, z reguły online. Uważam, że gry wyrabiają spostrzegawczość i refleks, w jakiś sposób rozwijają. Ale, wszystko też z umiarem.
Gram 40 lat, i jeśli dożyje to będę grał z moimi wnukami, nie przesadzajmy. Żyję normalnie, pracuje jak każdy obywatel, i dzieci też mają frajdę że z nimi spędzam czas, oczywiście nie ma to miejsca 24h. Trochę dystansu.
Uwielbiam rozmowy ludzi o grach, którzy nie mają z nimi większego kontaktu rodzice kupią grę z kategorią 18, a potem olaboga jak nie dobra gra uzależnić można się od wszystkiego. Lutboxy w płatnych grach to rak obecnych produkcji jeśli dajemy dziecku taką grę trzeba wytłumaczyć, na czym to polega nie podpinamy karty pod taki tytuł, żeby potem nie było płaczu, że dziecko nam wyczyści konto.
Dokładnie wszystko może być wykorzystane ku pożytkowi, albo na szkodę... Wszystko - jedzenie, praca, religia, seks, książki... Właśnie, książki - dlaczego nikt nie podnosi larum, że niektórzy (niektóre) mają problemy w życiu i związkach, bo z książek wynieśli (wyniosły) nierealistyczne spojrzenie na świat, książąt na białych koniach itd.? Albo ludzie zarywają noce czytając, przez co gorzej pracują? A główne zagrożenie książek jest podobne, jak gier - często są zwyczajnie dużo piękniejsze i ciekawsze od rzeczywistości (choć różni mądrale powiedzą "każdy, jak zechce, może zostać kosmonautą, a w ogóle to zdrowy organizm nie myśli, zdrowy organizm działa"). Wiem co mówię, bo czytam (i gram) od dziecka, a wielu wokół mnie - zwykle tych, co nie czytają i nie grają - mają na...ane w łebkach... Więc bardzo proszę za bardzo nie uszczęśliwiać na siłę...
Oprócz książek wspomniałbym jeszcze o (akurat moim zdaniem dużo gorszych) gazetkach plotkarskich - typu "Życie na g...", "Chwila dla c..." itp. Straszne bagno, a ile tego schodzi i jest czytane - może oficjalnie nie "na poważnie", ale jednak potężnie zatruwa myślenie.
@@angrypotato_fz To dłuższy temat - myślę, że najgorsza jest tzw. poważna prasa i media ogólnie, obecnie prawie zawsze oparte na manipulacji (wyrażonej zwykle stosowaniem jaskrawo podwójnych standardów). Dziennikarze zawsze bywali stronniczy albo cenzurowani, ale nigdy nie było to tak totalne (stąd bańki informacyjne) i "naukowe"... Na najprostszym poziomie widać to w praktyce, by tytuł wiadomości w artykule (zwł. internetowym) głosił jakąś bzdurę (np. "Rząd aresztuje lekarzy!"), a dopiero głęboko w tekście było sprostowanie ("twierdzi Józek, któremu nikt nie wierzy"), albo wytłumaczenie ("chodzi o trzech lekarzy, którzy po pracy okradali banki"). Wykorzystuje się fakt, że ok. 70% ludzi czyta tylko nagłówki... a to najbanalniejszy z trików. - W porównaniu z tym ploteczki kto z kim spał, albo która majtek nie włożyła - a nawet wiara w horoskopy itd. - wydają mi się niewinne. Pozdrawiam
Panie Tomaszu, bardzo chciałabym zobaczyć film o skuteczności testów na COVID, jakie mamy, jakie stosujemy , jakie stosują inne państwa. Czy dałby Pan radę poszukać i przedstawić nam takie dane? JAKI JEST PROCENT TESTÓW FAŁSZYWIE POZYTYWNYCH U POSZCZEGÓLNYCH PRODUCENTÓW ???????????????????????????
Apropo rozwoju kreatywności, ok gry RPG i strategiczne moga ja rozwijac natomiast u mnie objawialo sie to checia zmiany czegos w tej grze na lepsze, ja bym to zrobil inaczej lub dodal cos wiecej idąc za tym teraz sam robie gry. Sam zaczynalem grac w wieku 6 lat, czy pozwole dziecku grac w tym wieku ? Tu bede ostrozny choc dzieki temu jestem w miejscu w ktorym jestem wiec mam mieszane uczucia. W kwestii przemocy uwazam ze granie nie przyczynia sie bardziej niz kreskowki typu strus pedziwiatr:)
37:04 jest jeszcze jedna ważna różnica pomiędzy filmem a grą - przy filmie uczestniczymy tylko biernie, w grze to my podejmujemy (przynajmniej część) decyzji, musimy zmierzyć się z jej konsekwencjami, przemyśleć co czujemy, zareagować na to, co stało się. Mam 30 lat, w gry gram od 20 kilku, często grając w coś, gdzie mam do wyboru postąpić dobrze lub źle, chętnie sprawdzam kilka możliwych rozwiązań z ciekawości, aczkolwiek ze świadomością, które są "złe" i dlaczego - jestem ciekaw jakie dylematy moralne twórcy gry przygotowali dla mnie, zwłaszcza jeśli nie są to wybory czarno-białe, a gdzie jest mniejsze i większe zło (i często dla różnych ludzi, z różnymi doświadczeniami życiowymi co innego jest tym mniejszym). Angażując się w podjęcie takiej decyzji, odczuwam w jakimś stopniu konsekwencje, więc też uwrażliwiam się na podobne bodźce w świecie realnym (jest mi łatwiej podjąć tę dobrą decyzję albo zrozumieć, która decyzja jest ta lepsza, ponieważ już wcześniej miałem okazję doświadczyć choćby namiastki takiego dylematu). Mam wrażenie, że tutaj trochę działa mechanizm, który stosują bardzo małe dzieci - często mówi się, że są niegrzeczne, a one "tylko" sprawdzają reakcję innych, co można zrobić (odbiorca zareaguje pozytywnie), a co jest społecznie niedozwolone (odbiorca da znać, że został skrzywdzony). Dziecko jest jak obcokrajowiec, który uczy się języka metodą prób i błędów. W filmie dojdzie do jakiegoś wydarzenia i film "leci dalej" (jest dość krótki czas na refleksję), w przypadku gry mogę wczytać zapis gry, mogę spróbować podjąć inną decyzję, dłużej przeżywam dany problem, skłania to do jakichś refleksji.
Spokojnie ,polecam ,lubię zagrać czasem z synkiem ,ale gry już nie robią na mnie takiego wrażenia jak kiedyś,to z czasem mija ,jestem ciekawy rozwoju technologii zerknę czasem ,wkręcę się na chwilkę i wracam do rzeczywistości
Jestem entuzjastą i miłośnikiem gier od około 20 lat i mimo, iż wymienić mogę wiele zalet tego medium, to kilka bardzo niebezpiecznych wad takżę znajdę. Przede wszystkim problemem może być postępująca alienacja gracza, odsuwanie się od rzeczywistości i uciekanie przed prawdziwymi problemami. Tu gry single player, jak i multi mogą do tego prowadzić, natomiast gry sieciowe niosą ze sobą dodatkowe niebezpieczeństwo - wzrost agresji. Sama gra jest tu jednak platformą, a prawdziwą przyczyną sami ludzie. Wiem to z autopsji, gdy grałem w grę strategiczną po sieci. Spotkałem tam wielu koszmarnych ludzi, gdzie dzień w dzień każdy stykał się z hejtem, obrażaniem rodziców, niewdzięcznością, deprecjonowaniem innych. Wiele gier sieciowych, tych dynamicznych o wysokim współczynniku kompetetywności jest medium, gdzie społeczności graczy są skrajnie toksyczne. Doświadczyłem tego na własnej skórze i pamiętam wzrost mojej frustracji, agresji, poczucia niemocy i co najgorsze te wszystkie złe rzeczy zaczęły również wpływać na moje zachowanie poza światem wirtualnym. Małe dzieci nie powinny grać w tego typu gry, bo mogą bardzo łatwo przesiąknąć tym negatywnym nastawieniem do ludzi i otaczającego je świata.
Na początku tego miesiąca mój 9 letni syn poprosił mnie o zainstalowanie gry Among Us (hit podobno) na tablecie. Gra według PEGI od 7 lat. Po tym jak zobaczyłem co tam ludzie (dzieci) wypisują do siebie, gra została szybko odinstalowana.
Fantastyczny webinar. Kiedyś prawdopodobnie zostanę rodzicem i mimo że wychowałem się większość czasu z grami i internetem (rocznik 95) to brakuje mi wiedzy w jaki sposób zatroszczyć się o swoje dzieci aby gry i internet nie wyrządziły im krzywdy. Wolę wcześniej zdobyć wiedzę i się do tego przygotować niż popełniać błędy po moich rodzicach. Bardzo dziękuję za tą inicjatywę! Trochę mi przykro że temat uzależnienia nie był aż tak zagłębiony. Najbardziej mi brakowało dyskusji o tym że uzależnienie od gier często wynika z tego że dziecko próbuje uciec od problemów w świecie realnym. Albo też że problemy w świecie wirtualnym mogą drastycznie wpłynąć na to jak dziecko funkcjonuje w świecie realnym. Sam przez to przechodziłem i żałuję że wtedy nie miałem kogoś kto by mi pomógł
Jedną uwagę muszę popełnić. Bo w pewnym momencie mówione jest o aspekcie więzi między rodzicem a dzieckiem. Dzięki grom komputerowym. Wspólnego zainteresowania. Czego sama doświadczyłam. Z tym że to była akurat relacja - matka-dziecko. W moim/naszym przypadku. Trochę to zabawne że tak się to tu postrzega. Że to jest ojciec, nie matka. W kontekście, że uczestniczkami tej dyskusji są przeważnie kobiety ;) Tak tylko zwracam uwagę na ten zabawny akcent. U nas w domu grałam ja. Dla ojca rodziny te gry to było zawsze największe zło wszechświata. Tymczasem moje dzieci jak były małe uwielbiały siadać za mną na fotelu. Siedziały mi dosłownie na plecach i chłonęły historię jaką w grze tworzę. A gram w cRPG. Dzieci są już dorosłe. Ale ta więź wspólnych zainteresowań... chyba wciąż procentuje w naszych obecnych relacjach.
Mój pierwszy syn grał w Postal ,nic się nie stało ,mój drugi syn gra w Fortnite też się nic nie stanie ,ja oglądałem Rambo ,i grałem też ,wcale nie czuję problemu z tego powodu
No tak. Po Rambo wykoszeni sąsiedzi w promieniu 10km to i dzieci nie miały z sąsiedztwem problemu. UWAGA !! Pisałem to żartem. Sam Rambo nie widziałem a gralem w zabijanie też. Przygodowe ale z zabijabiem.
To jest TVP INFO? Xd Zrobili by badania psychologiczne i fizyczne i by wyszło że nie Fnaf powinien być zakazany w Polsce a że Scott Cawthon przeszedł na emeryturę więc niestety by było łatwiej 🥲👁️👄👁️ 😩✋
Za dużo pesymizmu jest w panu prowadzącym, trochę humoru trochę jaja Być może nic to nie znaczy dla całokształtu ale po roku subskrypcji odchodzę, za dużo smutku i powagi
6:35 "Gry mogą czasami poprawić wzrok" Gapienie się w ekran, z tej samej, małej odległości przez długi czas na pewno nie poprawi wzroku. Polecam materiał "Epidemia krótkowzroczności" i nie rozprzestrzenianie dalej takich bzdur
ROzumiem zrobić jeden dłuższy odcinek o tym ale więcej to juz po prostu niestety staje się mało atrakcyjne. Ale do rzeczy dzieci w tym i ja grało w gry w latach 90 początki, w takie tytuły jak counter strike, tibia, doom, countra- i czy ludzie Ci co podobnie czynili wyrośli na jakichś psychopatów, nie idzmy tą drogą. Wszystko tak naprawdę może prowadzić do agresji, np rówieśnicy w szkole, nauczyciele sąsiedzi etc.
Ale kto mówi o wprowadzaniu gier w życie dziecka? Jestem mężem i proszę o analizę o wprowadzaniu gier w życie mężów! Przecież, nie od dziś wiadomo, że mężczyzna rozwija się do piątego roku życia, a potem już tylko rośnie :)
Z bólem muszę przyznać że jest to najgorzej poprowadzony film na tym kanale. Od razu widoczne jest kto w gry w gra i jakie jest wyobrażenie na temat gier poszczególnych osób. Niestety w przypadku dr Rożka objawia się to słabo sprecyzowanymi pytaniami, które nie poruszają głównych problemów, które mogą nieść za sobą gry. Pani Marta nieco ratuje sytuację, gdyż widać że dla niej niektóre kwestie są bardziej złożone lecz nie ze względu na rozpiętość badań, a ze względu na własne doświadczenia. Gry niosą ze sobą wiele plusów i trzeba zaakceptować ich rolę we współczesnym świecie jako jeden z elementów kultury współczesnej. Świadome korzystanie z tego medium jest niezwykle ważne dla dzieci i cieszę się że w webinarze pojawiła się propozycja wspólnej zabawy z dziećmi. Natomiast brak jakichkolwiek konkretów jakich rodzajów gier należy się wystrzegać w młodym wieku. Nieprawdą jest że dziecko może zacząć grać w fabularyzowane gry umieszczone w kontekście I WŚ, gdyż dziecko poza dobrą zabawą, nie będzie w stanie dostrzec wartości merytorycznych jakie niesie gra mówiąca o tym konflikcie. Z webinaru nie dowiedziałem się w jakie gry dziecko może grać w określonych latach/na określonym etapie rozwoju. Ustalanie dolnej granicy nic nie da, ponieważ czym innym są gry strategiczne (w niektóre produkcje dzieci mogą grać od małego), a czym innym są gry gdzie brutalna przemoc jest głównym motorem marketingowym gry. Osobiście mam nadzieję, że w przyszłości pojawi się jeszcze jeden odcinek o grach, lecz nie o rozwoju mózgu, czy też obaleniu popularnych mitów na ich temat. Myślę, że świetnie wypadłby film o charakterze lekko poradnikowym, a mianowicie jakie rodzaje/typy gier rozwijają dzieci i kiedy możemy im pozwolić sięgać po bardziej zaawansowane tytuły (dla 12 latka świetna gra fabularna będzie angażująca nie ze względu na dialogi/kreację świata, lecz ze względu na walkę). Myślę, że świetnym pomysłem byłoby zaangażowanie do takiego odcinka osoby/osób związanych ze środowiskiem growym, które znają ten świat i wiedziałyby nawet intuicyjnie, w jaki sposób tworzyć pytania. Pozdrawiam serdecznie
Samo gadanie w superlatywach, a tymczasem wielogodzinne siedzenie i granie nie wpływa pozytywnie na kręgosłup, postawę. Brak ruchu nie wpływa pozytywnie na zdrowie. Dodatkowo dzieci nie spędzając czasu z innymi nie nabywają umiejętności społecznych. Dodatkowo ich wyobraźnia jest bardziej skupiona na świecie wirtualnym niż na rzeczywistym, bo ten pierwszy jest przyjemniejszy.
O tyle lepsze, że w grach masz realny wpływ na to co się stanie, oprócz wchłaniania tego, co przygotowali twórcy musisz jeszcze trochę pomyśleć. I nie mówię tu o treści filmu czy gry, chodzi mi o samą czynność
@@opospopos1109 Mam zbyt wiele zajęć, tak, że nie mam wolnego czasu. A gdy już mi się zdarzy, to wolę poczytać, albo wyjść na spacer, pobyć z samą sobą i porozmyślać trochę.
@@karolinakajtek6346 to miło, że pani woli poczytać. Ale ktoś inny woli pograć. Nie widzę dlaczego książka to zacna rozgrywka, a granie strata czasu. Myślę, że to taka sama stara czasu (jeżeli książka i gra ma charakter rozrywkowy). Pozdrawiam
Takie stwierdzenia są oznaką ignorancji. To że Pani nie czuje tematu i nie jest zainteresowana grami nie oznacza że są stratą czasu. Nie rozumie Pani gier stąd pewnie takie podejście. Wysłuchała Pani chociaż webinar w całości?
![[ ออกกอง ] วัยหนุ่ม 2544 โลกหลังลูกกรง..ทัวร์กองถ่ายหนังใน "คุกของจริง" | JUSTดูIT.](http://i.ytimg.com/vi/vB--aOkZCpw/mqdefault.jpg)
Mnie jako osobę w 3 dekadzie życia bardzo zastanawia, jak to jest możliwe, że dalej analizuje się gry komputerowe tylko w kontekście dzieci i młodzieży ... Gram w nie od 12 roku życia i podejrzewam, że będę w nie grał do śmierci. Zasada jest taka sama jak z radiem czy z telewizją. Nie rozumiem dlaczego poświęca się temu tematowi tak dużo czasu, jakby spędzanie zbyt wielu godzin na graniu miało być czymś innym, niż siedzenie całymi dniami przed TV? Pokolenie moich rodziców właśnie tak robiło. Pamiętam, że czasem nawet na urodzinach telewizor leciał w tle. Dziadek nagrywał odcinki seriali na VHS i puszczał je sobie jeszcze raz/dwa razy w tygodniu. Ja na przykład prawie wcale nie oglądam telewizji, radia słucham rzadko. Czasem pogram w gry, ale głównie czytam książki, artykuły w Internecie i oglądam różnego rodzaju materiały na platformach internetowych. Od jakiegoś czasu mam wrażenie, że Internet mocno wypiera telewizję, dlatego w tejże panuje narracja "gry i Internet są złe". Kiedy zaś słyszę o brutalności gier i ich wpływie na agresję to chce mi się śmiać. Już jako 13 latek grałem w Postal 2, która jest grą niesamowicie brutalną, a jakoś jeszcze nikogo nie zabiłem, ba, nawet w porządną bójkę się nie wdałem, podczas kiedy znajomi zafascynowani rybactwem i pomaganiem w hospicjach mieli już sprawy w sądach o uszkodzenie ciała (co prawda w obronie koniecznej ale jednak). Niektórzy twierdzą, że brutalne gry wyzwalają agresję. Ja używam ich aby trzymać ją poza fizycznym światem (celowo użyłem słowa 'fizyczny' ponieważ archaiczna dychotomia 'realny-wirtualny' jest moim zdaniem chybiona i nie oddaje sedna sprawy ... zapytajcie osoby prześladowane na FB czy jest to dla nich realne czy wirtualne). Jednak, summa summarum wszystko zależy od człowieka. Jak ktoś jest agresywny to i tak taki będzie, niezależnie od rodzaju granych gier i ilości obejrzanych w TV slasherów. Śmieszy mnie jednak usprawiedliwianie takich osób sloganami w stylu "Grał w brutalne gry i one sprawiły, że tak się zachował". Proszę was. Okrucieństwo istniało zanim człowiek wynalazł ogień. Jak ironicznie kiedyś rapował Słoń "To negatywny rap, to wszystko moja wina, bo przeze mnie twój syn ćpa i się upija [...] moje teksty są winne, bo przeze mnie twoja córka puszcza się i ma bulimię" - wstawcie sobie tylko w miejsca słów "rap" i "teksty" słowo "gry" i wszystko się zgadza. Jak nie ma na co zwalić to zwala się na co popadnie.
Bardzo ciekawa wypowiedź. W zasadzie mam podobne obserwacje i doświadczenia, z tą różnicą, że gdy miałem 12 lat (czy nawet 13) to mogłem pograć w Mortal Kombat 2, a nie Postal (bo jeszcze nie powstał ;), do tego Postal mnie nie pociągał jakoś, szybciej Carmageddon ;)). Obecnie w grach jest coraz więcej przemocy więc trzeba je odpowiednio dobierać dla dzieci, aby nie przesadzić. Pozdrawiam
Wydaje mi się, że to grono specjalistów od wszystkiego snuje swoje radosne teorie o dzieciach, bo w konfrontacji z dorosłymi brak im realnych argumentów. Trudno dorosłemu wmawiać, że jak będzie grał to wywoła to jakiś negatywny skutek, bo dorosły to zignoruje - gra od wielu lat i nie zauważa żeby go to upośledzało. Ale wciskanie kitu na temat dzieci rodzicom może spowodować zainteresowanie, szum medialny, a co za tym idzie sławę i pieniądze. Gry poprawiają refleks, wyobraźnie, wzbudzają ciekawość. Ale wszystko w przesadnych ilościach jest szkodliwe. Pamiętam zapalonych czytelników z dzieciństwa. Większość z nich nie zrobiła żadnej kariery. Za to znam takich, którym wszystko przychodziło z trudem i to chyba spowodowało, że dorobili się statusu społecznego i często pokaźnych majątków. Nie ma jednej recepty, bo każdy człowiek jest inny. A to są porady dziad i dwie baby. :)
To że osoby starsze nie znają gier i nie chcą to telewizji jest na rękę, gadają głupoty o nim tylko by zabrali dzieciom konsole czy komputer. (Wiem ze większość graczy to ludzie z rodziną i dachem nad głową) Telewizja tylko sama się podkopuje szerzy propagandę, gada głupoty, puszcza długie reklamy i jeszcze za to karze płacić krocie a oglądasz co karzą ci oglądać temu przegrywa z internetem oraz grami i to bardzo...
Tak bardzo się z Tobą zgadzam! BTW... mam 56 lat i trójkę dzieci w tym dwóch dorosłych synów. Gram w cRPG od przeszło 20 lat
Uważasz się za kogoś lepszego od twoich znajomych, którzy robiąc coś w życiu musieli się przed kimś obronić? Ty umialbyś się obronić? Co bys zrobił na ich miejscu? Szczycisz się tym, że nie musiałeś się bić, bo życie spędzasz w domu przed kompem i w książkach? Co z ciebie za facet?!
Wykasuj ten kretynski fragment o bójkach twoich znajomych to będzie nawet fajna wypowiedź, bo na razie to lament nolajfa.
Po odsłuchaniu webinara zauważyłem kilka rzeczy których na co dzień nie zauważyłem.
Jestem ojcem dwóch córek w wieku 5 i 10 lat. Jestem też graczem różnych tytułów jednak głównie MMO. Wiele osób może nie dowierzać ale dzięki temu kontakt z dziećmi własnymi jak i innymi jest dla mnie czymś naturalnym. Zauważyłem że często dzieci krępują się rozmawiać z dorosłymi którzy nie interesują się grami, a przy mnie czy żonie (która też jest graczem) są o wiele swobodniejsze nawet w sytuacjach stresowych. NIe chcę wychwalać grania, lecz jak już kilka razy było powiedziane gry są nasz codziennością i czy chcemy czy nie dzieci będą grały. Od nas rodziców tylko zależy czy będą ten rodzaj aktywności traktować jak coś “złego” z czym trzeba się ukrywać, czy wręcz przeciwnie będą razem z nami celebrować te wirtualne osiągnięcia.
MMO jest fajne i Fnaf też 👌🏼😩✋
OP: Co powinien robić człowiek, kiedy widzi jak dziecko gra w grę pełną przemocy?
Mądry tata: ARE U WININ' SON?
Ja grałem z dzieciakami w gry. Jak siedzieliśmy, czasami godzinami, to zawsze razem. Każda gra po chwili staje się po prostu rozgrywką. Pomimo, że na ekranie jatka to tak na prawdę nie ma to znaczenia jak się wytlumaczy, że to fikcja i na pewno nic co powinno się naśladować. Ale to też zależy od jednostek. Jeden dzieciak zdaje sobie sprawę z tego, że gra pomimo, że okrutna to tylko gra, że to co na ekranie to nie rzeczywistość, ale nie każdy ocenia to tak samo. Trzeba obserwować. Ja w każdym grałem sporo w Call of Duty, z reguły online. Uważam, że gry wyrabiają spostrzegawczość i refleks, w jakiś sposób rozwijają. Ale, wszystko też z umiarem.
Gram 40 lat, i jeśli dożyje to będę grał z moimi wnukami, nie przesadzajmy. Żyję normalnie, pracuje jak każdy obywatel, i dzieci też mają frajdę że z nimi spędzam czas, oczywiście nie ma to miejsca 24h. Trochę dystansu.
Uwielbiam rozmowy ludzi o grach, którzy nie mają z nimi większego kontaktu rodzice kupią grę z kategorią 18, a potem olaboga jak nie dobra gra uzależnić można się od wszystkiego. Lutboxy w płatnych grach to rak obecnych produkcji jeśli dajemy dziecku taką grę trzeba wytłumaczyć, na czym to polega nie podpinamy karty pod taki tytuł, żeby potem nie było płaczu, że dziecko nam wyczyści konto.
Dokładnie wszystko może być wykorzystane ku pożytkowi, albo na szkodę... Wszystko - jedzenie, praca, religia, seks, książki... Właśnie, książki - dlaczego nikt nie podnosi larum, że niektórzy (niektóre) mają problemy w życiu i związkach, bo z książek wynieśli (wyniosły) nierealistyczne spojrzenie na świat, książąt na białych koniach itd.? Albo ludzie zarywają noce czytając, przez co gorzej pracują? A główne zagrożenie książek jest podobne, jak gier - często są zwyczajnie dużo piękniejsze i ciekawsze od rzeczywistości (choć różni mądrale powiedzą "każdy, jak zechce, może zostać kosmonautą, a w ogóle to zdrowy organizm nie myśli, zdrowy organizm działa").
Wiem co mówię, bo czytam (i gram) od dziecka, a wielu wokół mnie - zwykle tych, co nie czytają i nie grają - mają na...ane w łebkach... Więc bardzo proszę za bardzo nie uszczęśliwiać na siłę...
Oprócz książek wspomniałbym jeszcze o (akurat moim zdaniem dużo gorszych) gazetkach plotkarskich - typu "Życie na g...", "Chwila dla c..." itp. Straszne bagno, a ile tego schodzi i jest czytane - może oficjalnie nie "na poważnie", ale jednak potężnie zatruwa myślenie.
@@angrypotato_fz To dłuższy temat - myślę, że najgorsza jest tzw. poważna prasa i media ogólnie, obecnie prawie zawsze oparte na manipulacji (wyrażonej zwykle stosowaniem jaskrawo podwójnych standardów). Dziennikarze zawsze bywali stronniczy albo cenzurowani, ale nigdy nie było to tak totalne (stąd bańki informacyjne) i "naukowe"... Na najprostszym poziomie widać to w praktyce, by tytuł wiadomości w artykule (zwł. internetowym) głosił jakąś bzdurę (np. "Rząd aresztuje lekarzy!"), a dopiero głęboko w tekście było sprostowanie ("twierdzi Józek, któremu nikt nie wierzy"), albo wytłumaczenie ("chodzi o trzech lekarzy, którzy po pracy okradali banki"). Wykorzystuje się fakt, że ok. 70% ludzi czyta tylko nagłówki... a to najbanalniejszy z trików. - W porównaniu z tym ploteczki kto z kim spał, albo która majtek nie włożyła - a nawet wiara w horoskopy itd. - wydają mi się niewinne.
Pozdrawiam
ja babcia obejrzałam z ogromnym zainteresowaniem -dziękuję
Jak dla mnie trochę, zbagatelizowano temat dopaminy.
Panie Tomaszu, bardzo chciałabym zobaczyć film o skuteczności testów na COVID, jakie mamy, jakie stosujemy , jakie stosują inne państwa. Czy dałby Pan radę poszukać i przedstawić nam takie dane? JAKI JEST PROCENT TESTÓW FAŁSZYWIE POZYTYWNYCH U POSZCZEGÓLNYCH PRODUCENTÓW ???????????????????????????
29:00 czyli jak oglądamy jeden serial cały czas to nie jest monotonia?
Pamietam jak dostałem pierwsza grę telewizyjną, kurde ile to już czasu minęło...
Z nostalgią wspominam czasy gdy w wieku 5 lat odrąbywałem głowy szpadlem, albo jak w DukeNukem3D dawałem paniom dolarki :)
mam pytanie gdzie można do pana wysyłać pytania o teorie z dziedziny fizyki
Apropo rozwoju kreatywności, ok gry RPG i strategiczne moga ja rozwijac natomiast u mnie objawialo sie to checia zmiany czegos w tej grze na lepsze, ja bym to zrobil inaczej lub dodal cos wiecej idąc za tym teraz sam robie gry. Sam zaczynalem grac w wieku 6 lat, czy pozwole dziecku grac w tym wieku ? Tu bede ostrozny choc dzieki temu jestem w miejscu w ktorym jestem wiec mam mieszane uczucia. W kwestii przemocy uwazam ze granie nie przyczynia sie bardziej niz kreskowki typu strus pedziwiatr:)
37:04 jest jeszcze jedna ważna różnica pomiędzy filmem a grą - przy filmie uczestniczymy tylko biernie, w grze to my podejmujemy (przynajmniej część) decyzji, musimy zmierzyć się z jej konsekwencjami, przemyśleć co czujemy, zareagować na to, co stało się. Mam 30 lat, w gry gram od 20 kilku, często grając w coś, gdzie mam do wyboru postąpić dobrze lub źle, chętnie sprawdzam kilka możliwych rozwiązań z ciekawości, aczkolwiek ze świadomością, które są "złe" i dlaczego - jestem ciekaw jakie dylematy moralne twórcy gry przygotowali dla mnie, zwłaszcza jeśli nie są to wybory czarno-białe, a gdzie jest mniejsze i większe zło (i często dla różnych ludzi, z różnymi doświadczeniami życiowymi co innego jest tym mniejszym).
Angażując się w podjęcie takiej decyzji, odczuwam w jakimś stopniu konsekwencje, więc też uwrażliwiam się na podobne bodźce w świecie realnym (jest mi łatwiej podjąć tę dobrą decyzję albo zrozumieć, która decyzja jest ta lepsza, ponieważ już wcześniej miałem okazję doświadczyć choćby namiastki takiego dylematu).
Mam wrażenie, że tutaj trochę działa mechanizm, który stosują bardzo małe dzieci - często mówi się, że są niegrzeczne, a one "tylko" sprawdzają reakcję innych, co można zrobić (odbiorca zareaguje pozytywnie), a co jest społecznie niedozwolone (odbiorca da znać, że został skrzywdzony). Dziecko jest jak obcokrajowiec, który uczy się języka metodą prób i błędów.
W filmie dojdzie do jakiegoś wydarzenia i film "leci dalej" (jest dość krótki czas na refleksję), w przypadku gry mogę wczytać zapis gry, mogę spróbować podjąć inną decyzję, dłużej przeżywam dany problem, skłania to do jakichś refleksji.
+1
Ja jestem uodporniona na widok krwi ale nie jakiegoś zmasakrowanego ciała bo to przesada bo przecież mam dopiero 12 lat 😄
Żona twierdzi że gra w chińczyka jest super i bezpieczna ,a ja polecam Heroes 3,coś jakby troszke bardziej rozrywkowe
Heroes 3 to chińczyk w komputrze ;)
Grywałe. I w Heroes of Might&Magic. Moje nastoletnie lata i boje sie wrócić do tego teraz.
Spokojnie ,polecam ,lubię zagrać czasem z synkiem ,ale gry już nie robią na mnie takiego wrażenia jak kiedyś,to z czasem mija ,jestem ciekawy rozwoju technologii zerknę czasem ,wkręcę się na chwilkę i wracam do rzeczywistości
Jestem entuzjastą i miłośnikiem gier od około 20 lat i mimo, iż wymienić mogę wiele zalet tego medium, to kilka bardzo niebezpiecznych wad takżę znajdę. Przede wszystkim problemem może być postępująca alienacja gracza, odsuwanie się od rzeczywistości i uciekanie przed prawdziwymi problemami. Tu gry single player, jak i multi mogą do tego prowadzić, natomiast gry sieciowe niosą ze sobą dodatkowe niebezpieczeństwo - wzrost agresji. Sama gra jest tu jednak platformą, a prawdziwą przyczyną sami ludzie. Wiem to z autopsji, gdy grałem w grę strategiczną po sieci. Spotkałem tam wielu koszmarnych ludzi, gdzie dzień w dzień każdy stykał się z hejtem, obrażaniem rodziców, niewdzięcznością, deprecjonowaniem innych. Wiele gier sieciowych, tych dynamicznych o wysokim współczynniku kompetetywności jest medium, gdzie społeczności graczy są skrajnie toksyczne. Doświadczyłem tego na własnej skórze i pamiętam wzrost mojej frustracji, agresji, poczucia niemocy i co najgorsze te wszystkie złe rzeczy zaczęły również wpływać na moje zachowanie poza światem wirtualnym. Małe dzieci nie powinny grać w tego typu gry, bo mogą bardzo łatwo przesiąknąć tym negatywnym nastawieniem do ludzi i otaczającego je świata.
Na początku tego miesiąca mój 9 letni syn poprosił mnie o zainstalowanie gry Among Us (hit podobno) na tablecie. Gra według PEGI od 7 lat. Po tym jak zobaczyłem co tam ludzie (dzieci) wypisują do siebie, gra została szybko odinstalowana.
@@pikley8061 I bardzo dobrze. Z dala od gier sieciowych. Jak podrośnie, to dopiero wtedy, a na tę chwilę coś singlowego ;)
@@pikley8061 lepiej zdobyć takie doświadczenia online niż na ulicy
@@tonyhowk7507 chłopak ma dopiero 9 lat, na "życie ulicy" ma jeszcze czas.
Ja ciagle walczę z innymi rodzicami, ze gry nie są takie złe, tylko zależy od rodzaju gry i ilości.
+ 1 😄
Fantastyczny webinar. Kiedyś prawdopodobnie zostanę rodzicem i mimo że wychowałem się większość czasu z grami i internetem (rocznik 95) to brakuje mi wiedzy w jaki sposób zatroszczyć się o swoje dzieci aby gry i internet nie wyrządziły im krzywdy. Wolę wcześniej zdobyć wiedzę i się do tego przygotować niż popełniać błędy po moich rodzicach. Bardzo dziękuję za tą inicjatywę!
Trochę mi przykro że temat uzależnienia nie był aż tak zagłębiony. Najbardziej mi brakowało dyskusji o tym że uzależnienie od gier często wynika z tego że dziecko próbuje uciec od problemów w świecie realnym. Albo też że problemy w świecie wirtualnym mogą drastycznie wpłynąć na to jak dziecko funkcjonuje w świecie realnym. Sam przez to przechodziłem i żałuję że wtedy nie miałem kogoś kto by mi pomógł
Masz 25 lat. Jak chcesz zostać rodzicem to lepiej się pospiesz!
Jedną uwagę muszę popełnić. Bo w pewnym momencie mówione jest o aspekcie więzi między rodzicem a dzieckiem. Dzięki grom komputerowym. Wspólnego zainteresowania. Czego sama doświadczyłam. Z tym że to była akurat relacja - matka-dziecko. W moim/naszym przypadku. Trochę to zabawne że tak się to tu postrzega. Że to jest ojciec, nie matka. W kontekście, że uczestniczkami tej dyskusji są przeważnie kobiety ;) Tak tylko zwracam uwagę na ten zabawny akcent. U nas w domu grałam ja. Dla ojca rodziny te gry to było zawsze największe zło wszechświata. Tymczasem moje dzieci jak były małe uwielbiały siadać za mną na fotelu. Siedziały mi dosłownie na plecach i chłonęły historię jaką w grze tworzę. A gram w cRPG. Dzieci są już dorosłe. Ale ta więź wspólnych zainteresowań... chyba wciąż procentuje w naszych obecnych relacjach.
Mój pierwszy syn grał w Postal ,nic się nie stało ,mój drugi syn gra w Fortnite też się nic nie stanie ,ja oglądałem Rambo ,i grałem też ,wcale nie czuję problemu z tego powodu
No tak. Po Rambo wykoszeni sąsiedzi w promieniu 10km to i dzieci nie miały z sąsiedztwem problemu.
UWAGA !! Pisałem to żartem. Sam Rambo nie widziałem a gralem w zabijanie też. Przygodowe ale z zabijabiem.
Jasne, psychopata może podbić swoje zapędy grając w coś takiego,ale normalny dzieciak 🙂,wątpie
@@tonyhowk7507 psyho psyho ...
PURPLE GUY! 😩✋
Nie mówi się gry komputerowe tylko gry wideo
To jest TVP INFO? Xd
Zrobili by badania psychologiczne i fizyczne i by wyszło że nie Fnaf powinien być zakazany w Polsce a że Scott Cawthon przeszedł na emeryturę więc niestety by było łatwiej 🥲👁️👄👁️
😩✋
Za dużo pesymizmu jest w panu prowadzącym, trochę humoru trochę jaja
Być może nic to nie znaczy dla całokształtu ale po roku subskrypcji odchodzę, za dużo smutku i powagi
6:35 "Gry mogą czasami poprawić wzrok"
Gapienie się w ekran, z tej samej, małej odległości przez długi czas na pewno nie poprawi wzroku. Polecam materiał "Epidemia krótkowzroczności" i nie rozprzestrzenianie dalej takich bzdur
Nie chce się wymądrzać ale ona powiedziała "czasami" mogą poprawić wzrok ale przeważnie tak nie jest
Prawie mnie przekonaliście do przekonania moich rodziców do grania razem ze mną w gry komputerowe
XD
Jeszcze oglądam ale już polecam
ROzumiem zrobić jeden dłuższy odcinek o tym ale więcej to juz po prostu niestety staje się mało atrakcyjne. Ale do rzeczy dzieci w tym i ja grało w gry w latach 90 początki, w takie tytuły jak counter strike, tibia, doom, countra- i czy ludzie Ci co podobnie czynili wyrośli na jakichś psychopatów, nie idzmy tą drogą. Wszystko tak naprawdę może prowadzić do agresji, np rówieśnicy w szkole, nauczyciele sąsiedzi etc.
Marta gra w GTA z dzieckiem.
Ale kto mówi o wprowadzaniu gier w życie dziecka? Jestem mężem i proszę o analizę o wprowadzaniu gier w życie mężów! Przecież, nie od dziś wiadomo, że mężczyzna rozwija się do piątego roku życia, a potem już tylko rośnie :)
Z bólem muszę przyznać że jest to najgorzej poprowadzony film na tym kanale. Od razu widoczne jest kto w gry w gra i jakie jest wyobrażenie na temat gier poszczególnych osób. Niestety w przypadku dr Rożka objawia się to słabo sprecyzowanymi pytaniami, które nie poruszają głównych problemów, które mogą nieść za sobą gry. Pani Marta nieco ratuje sytuację, gdyż widać że dla niej niektóre kwestie są bardziej złożone lecz nie ze względu na rozpiętość badań, a ze względu na własne doświadczenia.
Gry niosą ze sobą wiele plusów i trzeba zaakceptować ich rolę we współczesnym świecie jako jeden z elementów kultury współczesnej. Świadome korzystanie z tego medium jest niezwykle ważne dla dzieci i cieszę się że w webinarze pojawiła się propozycja wspólnej zabawy z dziećmi. Natomiast brak jakichkolwiek konkretów jakich rodzajów gier należy się wystrzegać w młodym wieku. Nieprawdą jest że dziecko może zacząć grać w fabularyzowane gry umieszczone w kontekście I WŚ, gdyż dziecko poza dobrą zabawą, nie będzie w stanie dostrzec wartości merytorycznych jakie niesie gra mówiąca o tym konflikcie. Z webinaru nie dowiedziałem się w jakie gry dziecko może grać w określonych latach/na określonym etapie rozwoju. Ustalanie dolnej granicy nic nie da, ponieważ czym innym są gry strategiczne (w niektóre produkcje dzieci mogą grać od małego), a czym innym są gry gdzie brutalna przemoc jest głównym motorem marketingowym gry.
Osobiście mam nadzieję, że w przyszłości pojawi się jeszcze jeden odcinek o grach, lecz nie o rozwoju mózgu, czy też obaleniu popularnych mitów na ich temat. Myślę, że świetnie wypadłby film o charakterze lekko poradnikowym, a mianowicie jakie rodzaje/typy gier rozwijają dzieci i kiedy możemy im pozwolić sięgać po bardziej zaawansowane tytuły (dla 12 latka świetna gra fabularna będzie angażująca nie ze względu na dialogi/kreację świata, lecz ze względu na walkę).
Myślę, że świetnym pomysłem byłoby zaangażowanie do takiego odcinka osoby/osób związanych ze środowiskiem growym, które znają ten świat i wiedziałyby nawet intuicyjnie, w jaki sposób tworzyć pytania.
Pozdrawiam serdecznie
To widac..po młodych..ich reak jacb
Samo gadanie w superlatywach, a tymczasem wielogodzinne siedzenie i granie nie wpływa pozytywnie na kręgosłup, postawę. Brak ruchu nie wpływa pozytywnie na zdrowie. Dodatkowo dzieci nie spędzając czasu z innymi nie nabywają umiejętności społecznych. Dodatkowo ich wyobraźnia jest bardziej skupiona na świecie wirtualnym niż na rzeczywistym, bo ten pierwszy jest przyjemniejszy.
Unsub za sam tytuł rodem z lat dziewięćdziesiątych.
+1 xd
rak.
.
Następny odcinek proponuję: Piwo- źródło witamin czy zagrożenie alkoholizmem.
źródło kalorii na duży bebzon :L
XDD
Dla mnie gry są tym samym co telewizja
To się mylisz
O tyle lepsze, że w grach masz realny wpływ na to co się stanie, oprócz wchłaniania tego, co przygotowali twórcy musisz jeszcze trochę pomyśleć. I nie mówię tu o treści filmu czy gry, chodzi mi o samą czynność
I masz rację, traktowanie gier gorzej od filmów i seriali jest po prostu objawem głupoty, ignorancji i/lub braku doświadczenia z obydwoma rzeczami
Gry są interaktywne a telewizja nie, jedna z fundamentalnych różnic.
Gry komputerowe to jedynie strata czasu.
A co takiego robisz w wolnym czasie?
@@opospopos1109 Mam zbyt wiele zajęć, tak, że nie mam wolnego czasu. A gdy już mi się zdarzy, to wolę poczytać, albo wyjść na spacer, pobyć z samą sobą i porozmyślać trochę.
@@karolinakajtek6346 to miło, że pani woli poczytać. Ale ktoś inny woli pograć. Nie widzę dlaczego książka to zacna rozgrywka, a granie strata czasu. Myślę, że to taka sama stara czasu (jeżeli książka i gra ma charakter rozrywkowy). Pozdrawiam
@@karolinakajtek6346 Czyli czyta Pani książki, a mimo to wykazuje się Pani dość duża ignorancją. I co (lub raczej kto) tu jest stratą czasu?
Takie stwierdzenia są oznaką ignorancji. To że Pani nie czuje tematu i nie jest zainteresowana grami nie oznacza że są stratą czasu. Nie rozumie Pani gier stąd pewnie takie podejście. Wysłuchała Pani chociaż webinar w całości?