Trochę smutno mi się słuchało o tym, że fazy manii były wynagrodzeniem za te fazy depresji. Dla wielu osób fazy manii są przerażającym czasem uzależnień i podejmowania wielkiego ryzyka finansowego, traceniem partnerów oraz znajomych z powodu swojego nieobliczalnego zachowania. Obie Panie chyba powinny głębiej się zapoznać z różnymi przypadkami żeby pogłębić swoją wiedzę bo to serio rani.
Myślę że bohaterce chodziło raczej o to że w manii czuje się jak Bóg, ma siłę, pomysły jest kreatywna, czuje się wspaniale, czuje się piękna i mądra i odważna, po miesiącach leżenia bez sił w łóżku można poczytać to jako nagrodę, dlatego nikt w manii nie chce się leczyć z własnej woli bo czuje się wszechpotężny.
Mogę się wypowiedzieć jako osoba, która była w związku z dziewczyną z CHAD. Niestety, ale to nie jest nic przyjemnego. Moim zdaniem większym zagrożeniem jest stan manii. Co prawda ryzyko samobójstwa jest większe w stanie depresji, ale to w stanie manii ludzie generują problemy. U mojej dziewczyny to były problemy finansowe, o których ja dowiadywałem się w momencie, gdy już nie dało się tego zataić. Jeżeli zarabiała 3 tys zł, to nie było dla niej problemem zaprosić ludzi do knajpy i za wszystkich zapłacić rachunek 1800 zł. Podatność do uzależnienia od hazardu. Kasyno, albo obstawianie meczów piłkarskich. Ok, wszystko jest dla ludzi, ale tam było obstawianie wszystkich swoich oszczędności. Mało tego, była w stanie pożyczyć na miejscu pieniądze od jakichś podejrzanych osób i grać za pożyczone. Jak wszyscy doskonale wiemy Kasyno zawsze wygrywa. W przypadku mojej dziewczyny nawet gra w Lotto przez aplikację była zagrożeniem. Jeżeli w stanie manii upiła się alkoholem, to przepuszczenie 400 zł w Kaskadę nie było żadnym problemem. Ogólnie uważam, że aplikacja mobilna Lotto powinna być prawnie zakazana, a przyjmowanie zakładów w kolekturze ograniczone do np. trzech pod rząd. Dla relacji i związku dwojga ludzi, najgorsze jest w sferze uczuciowej. Zwiększone libido sprawia, że jako partner, nigdy nie wiesz, czy jeżeli twoja dziewczyna CHAD nie poszła gdzieś "z koleżankami", to czy nie skończy w jakimś klubie klejąca się do przypadkowego gościa. Ciężko za nią ogólnie nadążyć. Gdy się jej tłumaczyło, że to objawy manii, to nie słuchała, czuła, że się ją ogranicza i zwyczajnie kłamała, ale dalej robiła swoje. Brak szczerości, następujący później brak zaufania, jednoznaczne dowody na brak wierności, zaczynanie pięciu rzeczy naraz, ale nie doprowadzanie żadnej do końca. Moja dziewczyna zaczynała 4 różne kierunki studiów, ale dalej ma tylko maturę. Bohaterka tego wywiadu trochę beztrosko opowiada, jak zmieniła chłopaka, na takiego z którym też mogła podróżować po Europie. Nie widziałem po jej reakcji, żeby jakoś tego specjalnie żałowała. I ja to potwierdzam. Czasami mam wrażenie, że zdrowy człowiek może próbować sobie wyobrazić stan w manii, tak jakby był po alkoholu. Też jest efekt "nieśmiertelności", bezkrytycznego myślenia. Tylko, że alkoholik jak wytrzeźwieje, to później żałuje. Chadowiec nie żałuje, że skrzywdził kogoś bliskiego. Liczy się wtedy tylko on i jego uczucia. Mam wrażenie, że brak mu wtedy empatii. Gdy zdrowy opiekuje się chorym w stanie depresji i niejako "zwalnia" do jego aktualnego poziomu, to chadowiec w manii nie zwolni do poziomu zdrowej osoby. Gdy ktoś chce to na nim wymóc, to pojawia się irytacja, złość i agresja. Brak empatii i autorefleksji. Obstawiam też, że bohaterka tego wywiadu podczas swojego tripu po Europie nie u jednego faceta w łóżku wylądowała, ale to zostało już tutaj przemilczane. Albo to dwukrotne chodzenie na siłownię i żywienie się na "liściu sałaty". Też to przerabiałem. Ja nie mogłem zrozumieć dodatkowo u rodziny swojej dziewczyny, że oni się cieszyli, że ich córka jest taka ambitna, robi tyle rzeczy naraz, jest tak efektywna, mimo, że wiedzieli jaka to choroba. Tak jakby ambicja rodziców sprawiała, że ich córka ma problemy, ale za chwilę to wszystko nadgoni. Albo łączenie leków z alkoholem, odstawianie leków dla alkoholu i dziwienie się skąd zmiany nastrojów. Po bohaterce wywiadu widać też, że tęskni za hipomanią, czyli za byciem w stanie ciągłego podwyższonego nastroju, ale dającego się kontrolować. To tak samo niemądre jakby alkoholik twierdził, że on lubi lekką banię i będzie pił codziennie tylko 3 piwa i to mu wystarczy. Wg. mnie nie warto wiązać się z taką osobą. Problem jest w Polsce jeszcze zbyt niezbadany, mamy bardzo mało materiałów na ten temat, jest za mało grup wsparcia i tak naprawdę nie ma pojęcia o tej chorobie ktoś, kto nie spotkał się z nią twarzą w twarz. To jest ciągła gra na emocjach, strata sił na budowanie wszystkiego od początku. Gdy już coś zbudujecie między sobą, gdy wydaje ci się, że jest naprawdę ok, to nagle dowiadujesz się, że twoja dziewczyna wszystko zniszczyła i postanowiła się bawić z obcym facetem 500 km dalej. Tak, owszem, za jakiś czas przyjdzie do ciebie z podkulonym ogonem, pełna wstydu, bo nowe towarzystwo zrobiło jej kompromitujące zdjęcia w trakcie imprezy. Czasami sobie myślę, że chadowiec dogadałby się z dzieckiem DDA. Kimś kto realizuje się przez bycie opiekunem i pokornie znoszącym upokorzenia.
Treść wskazuje na dość spory bagaż doświadczeń, a co za tym idzie duży zakres wiedzy nt. tej choroby. Wiedzy, której "zdrowym" ludziom (zwłaszcza w Polsce) wciąż brakuje. Wydawać by się mogło, że powoli się to zmienia, głównie dzięki coraz częstszym rozmowom i poruszaniu tego trudnego tematu na forach, bądź na żywo w takich programach jak ten. Jakkolwiek, nie zmienia to faktu, iż sporo ludzi (szczególnie w takich krajach jak Polska) z różnych powodów nie chce rozmawiać na tematy związane ze zdrowiem psychicznym i problemach z tym związanych. Pozostaje na dystans w stosunku do ludzi z zaburzeniami, co nierzadko wynika ze zwykłego braku wiedzy, ale i też obaw związanych chociażby z nieprzewidywalnością zachowań osoby chorej, czego przykłady opisujesz. Cóż, chciałoby się rzec - choroba jakich wiele. Czytając jednak podobne komentarze i słuchając opowieści czy to samych chorych, czy ich bliskich okazuje się, że wręcz przeciwnie. Pozostaje jedynie mieć nadzieję, że coś ruszy i sytuacja z dostępnością do ośrodków terapeutycznych zapewniających odpowiednie formy terapii, a przy okazji poziom wiedzy wśród społeczeństwa ulegną zmianie.
Nie wszyscy DDA są opiekuńczy i mają skłonności do bycia ofiarą...mało o tym wiesz, czasem bywa wręcz odwrotnie, są bardzo ostrożni i odpowiedzialni, nie pozwalają nikomu na złe traktowanie nikomu, bo wiedzą jak to smakuje...
Słuchaj ja mam trochę podobnie ale nie uważam że mam CHAD. Raczej myślę że jestem nieodpowiedzialny ja wiem trochę czemu Twoja dziewczyna mogła tak robić bo odpowiedzialnośc kojarzy jej się z bólem i kiedy już wpada w uzależnienia to się to pogłębia również od zaburzeń w neuroprzekaźnikach. Ja myślę że aby ścieżki neuronowe się odbudowały to trwa czasem bardzo długo a i tak zostaje "stara ścieżka " tyle że jest " zatarta" i takiej osobie dużo łatwiej na tę ścieżkę powrócić . Myślę, że tu są deficyty takie dotyczące ciągłej potrzeby bycia w centrum uwagi tylko takie budowane w sposób negatywny nie na zasadzie "biorę obowiązek na klatę buduje się wewnętrznie i przy okazji dostaje wzmocnienie od otoczenia" tylko błyszczenie dla błyszczenia.
Czytając Pana komentarz, wow to przeszedl Pan armagedon z ta dziewczyną, mam pytanie jak było tak ciężko, dlaczego Pan z nią był? Co Pana aż tak trzymało przy niej, dobry sex podczas mannii? Współczuję że Pan to przeszedł, wiedza w naszym kraju na temat chorób psychicznych jest marna, może kiedyś to się zmieni, i będzie oferowana adekwatna pomoc do określonej choroby,
Fajny ..wywiad. Dobrze, że takie są. ❤️ Wielkie brawa za takie dawki edukacji. Brawa za odwagę, bo bynajmniej na początku wymaga odwagi ta " pierwsza prawda", pierwsze przyznanie się do choroby. Miło słucha się ludzi, którzy są otwarci, samoświadomi. Dobrze, że odczarowywujecie to, co tego wymaga❤️
Nie wszyscy piją i biorą narkotyki. Ja mam depresję i nie radzę sobie... Byłem na ulicy około roku. Spędziłem kilka miesięcy w Berlinie. Dużo ludzi ma jakieś tam zaburzenia i unikają ludzi; nie radza sobie w pracy i całkowicie się poddają. Wiem to z doświadczenia. Kto nie przeżył czegoś takiego to się dziwi że taki Janek czy inny żyje tak jak żyje....
W lutym tego roku byłam w mojej przychodni, przez przypadek usłyszałam rozmowę jednej pani z pielęgniarką, pytała czy zwolniło się jakieś miejsce do psychologa bo ona już na prawdę potrzebuje, usłyszała, że niestety nie, do końca roku brak miejsc bo pani psycholog przyjmuje tylko 1 godzinę tygodniowo... także ten, nie wszystkich stać na prywatne wizyty, jedna, dwie - by się uzbierało, ale tak na dłuższą metę :(
@@kormag1 tak, każdy może tam pójść i uzyskać pomoc. Tak samo jak skierowania na terapię oraz instrukcje dotyczące tego co robić dalej. To jest ośrodek pomocy społecznej. Nie trzeba mieć statusu klienta.
To jest bardzo ciekawa rozmowa, zarówno z uwagi na temat jak i sam sposób przeprowadzenia. Ale jedna rzecz jest tam dla mnie szokująca- tak późno podjęte leczenie i zupełnie nieadekwatne reakcje otoczenia na ewidentne objawy. Ja miałam pierwszy epizod depresji jako nastolatka, w latach 90. Moi rodzice niemal natychmiast zaprowadzili mnie do lekarza, i od razu zostało wprowadzone leczenie farmakologiczne. Zastanawia mnie rozpoczęcie całej sprawy od mniej lub bardziej skutecznej psychoterapii. Przecież często jest tak, że dopiero połączenie leków i oddziaływanie terapeutycznego jest w stanie pomóc. I w zasadzie jest to przyczyna, dla której w pierwszej kolejności warto jest się zgłosić do psychiatry, który podejmuje decyzję o dalszym postępowaniu.
Pogratulować rodziców z otwartymi oczami. Często nastolatkowie kryją się ze swoimi problemami/ nastrojami. Za Boga nikt się nie dowie co ci dzieciaku jest….
@@xy..... trzeba taka osobe poznac,jest zmeczona zazwyczaj sama soba,ma swiadomosc tego co robi,w manii nie ma ,ale po juz ma ,dlatego dochodzi do ciezkich depresji,poznalam i jako wrazliwiec czulam ze cierpi,odezucona byla przez wlasna rodzine,szla szukala szczescia w mani byla wykorzystwana prz dupkow ,robila dlugi,obciazala rodzicow,Sex z byle kim byle gdzie,plany ,nauka ,zaczynala wszystko, tylko ze wtedy nie potrzebowala snu,wiec i leki odrzucala,terapie, pozniej byl okres gdzie rachunek sumienia robila,nastepnie depresja,mysli samobujcze,a byla juz w zwiazku i miala corke,rozwod nastapil i odebranie praw rodzicielskich,smutne,ja nie umialam pomoc,uswiadamialam jej mame ,ale mama jej juz miala dosc .
Ja mówię o tej konkretnej Pani. Leczy się, udało jej się zdobyć bardzo dobre wykształcenie... Wierzę, że są osoby, których życie z tą chorobą jest koszmarem.
Czekam na rozmowę o macierzyństwie i lekach antydepresyjnych. Podobno jest duże ryzyko zachorowania dziecka na autyzm kiedy matka przed lub w trakcie ciąży bierze leki…. Wiec co z tymi osobami które chcą być rodzicami a maja epizody depresyjne. Nie diagnozować się?? Zrezygnować z macierzyństwa??
Kwetiapina to neuroleptyk a nie stabilizator nastroju. Zazywanie go wiaze sie z duzym ryzykiem rozwiniecia sie dyskinezji jako efektu ubocznego, również akatyzji. Pozapiramidalne zaburzenia ukladu ruchu to powazne ryzyko. W badaniach 20% osob rozwinie u siebie te objawy podczas dlugoterminowego brania tego leku. Najbardziej narazone sa starsze, białe kobiety.
To że studentka pierwszego roku psychologii nie zauważyła stanu chorobowego to może być zrozumiałe, ale że nie zauważyli że coś jest "nie tak" wykładowcy. Hm, dziwne. Nie chcieli się wtrącać w cudze życie, nie mieli czasu na przystanięcie i spojrzenie na innych czy u nich teoria rozmija się z praktyką.
@@PolishMark ale .ale maja wiedze,powinno sie wtedy reagowac,5 minut poswiecic,wychowywac...ludzi z tym problem zaburzen w sprawach mozgu sie nie da ,da sie im pomoc ,ale pod aspektem wspolpracy.
Bardzo fajna rozmówczyni!
Trochę smutno mi się słuchało o tym, że fazy manii były wynagrodzeniem za te fazy depresji. Dla wielu osób fazy manii są przerażającym czasem uzależnień i podejmowania wielkiego ryzyka finansowego, traceniem partnerów oraz znajomych z powodu swojego nieobliczalnego zachowania. Obie Panie chyba powinny głębiej się zapoznać z różnymi przypadkami żeby pogłębić swoją wiedzę bo to serio rani.
Myślę że bohaterce chodziło raczej o to że w manii czuje się jak Bóg, ma siłę, pomysły jest kreatywna, czuje się wspaniale, czuje się piękna i mądra i odważna, po miesiącach leżenia bez sił w łóżku można poczytać to jako nagrodę, dlatego nikt w manii nie chce się leczyć z własnej woli bo czuje się wszechpotężny.
Mogę się wypowiedzieć jako osoba, która była w związku z dziewczyną z CHAD. Niestety, ale to nie jest nic przyjemnego. Moim zdaniem większym zagrożeniem jest stan manii. Co prawda ryzyko samobójstwa jest większe w stanie depresji, ale to w stanie manii ludzie generują problemy. U mojej dziewczyny to były problemy finansowe, o których ja dowiadywałem się w momencie, gdy już nie dało się tego zataić. Jeżeli zarabiała 3 tys zł, to nie było dla niej problemem zaprosić ludzi do knajpy i za wszystkich zapłacić rachunek 1800 zł. Podatność do uzależnienia od hazardu. Kasyno, albo obstawianie meczów piłkarskich. Ok, wszystko jest dla ludzi, ale tam było obstawianie wszystkich swoich oszczędności. Mało tego, była w stanie pożyczyć na miejscu pieniądze od jakichś podejrzanych osób i grać za pożyczone. Jak wszyscy doskonale wiemy Kasyno zawsze wygrywa. W przypadku mojej dziewczyny nawet gra w Lotto przez aplikację była zagrożeniem. Jeżeli w stanie manii upiła się alkoholem, to przepuszczenie 400 zł w Kaskadę nie było żadnym problemem. Ogólnie uważam, że aplikacja mobilna Lotto powinna być prawnie zakazana, a przyjmowanie zakładów w kolekturze ograniczone do np. trzech pod rząd.
Dla relacji i związku dwojga ludzi, najgorsze jest w sferze uczuciowej. Zwiększone libido sprawia, że jako partner, nigdy nie wiesz, czy jeżeli twoja dziewczyna CHAD nie poszła gdzieś "z koleżankami", to czy nie skończy w jakimś klubie klejąca się do przypadkowego gościa. Ciężko za nią ogólnie nadążyć. Gdy się jej tłumaczyło, że to objawy manii, to nie słuchała, czuła, że się ją ogranicza i zwyczajnie kłamała, ale dalej robiła swoje. Brak szczerości, następujący później brak zaufania, jednoznaczne dowody na brak wierności, zaczynanie pięciu rzeczy naraz, ale nie doprowadzanie żadnej do końca. Moja dziewczyna zaczynała 4 różne kierunki studiów, ale dalej ma tylko maturę.
Bohaterka tego wywiadu trochę beztrosko opowiada, jak zmieniła chłopaka, na takiego z którym też mogła podróżować po Europie. Nie widziałem po jej reakcji, żeby jakoś tego specjalnie żałowała. I ja to potwierdzam. Czasami mam wrażenie, że zdrowy człowiek może próbować sobie wyobrazić stan w manii, tak jakby był po alkoholu. Też jest efekt "nieśmiertelności", bezkrytycznego myślenia. Tylko, że alkoholik jak wytrzeźwieje, to później żałuje. Chadowiec nie żałuje, że skrzywdził kogoś bliskiego. Liczy się wtedy tylko on i jego uczucia. Mam wrażenie, że brak mu wtedy empatii. Gdy zdrowy opiekuje się chorym w stanie depresji i niejako "zwalnia" do jego aktualnego poziomu, to chadowiec w manii nie zwolni do poziomu zdrowej osoby. Gdy ktoś chce to na nim wymóc, to pojawia się irytacja, złość i agresja. Brak empatii i autorefleksji.
Obstawiam też, że bohaterka tego wywiadu podczas swojego tripu po Europie nie u jednego faceta w łóżku wylądowała, ale to zostało już tutaj przemilczane.
Albo to dwukrotne chodzenie na siłownię i żywienie się na "liściu sałaty". Też to przerabiałem.
Ja nie mogłem zrozumieć dodatkowo u rodziny swojej dziewczyny, że oni się cieszyli, że ich córka jest taka ambitna, robi tyle rzeczy naraz, jest tak efektywna, mimo, że wiedzieli jaka to choroba. Tak jakby ambicja rodziców sprawiała, że ich córka ma problemy, ale za chwilę to wszystko nadgoni. Albo łączenie leków z alkoholem, odstawianie leków dla alkoholu i dziwienie się skąd zmiany nastrojów.
Po bohaterce wywiadu widać też, że tęskni za hipomanią, czyli za byciem w stanie ciągłego podwyższonego nastroju, ale dającego się kontrolować. To tak samo niemądre jakby alkoholik twierdził, że on lubi lekką banię i będzie pił codziennie tylko 3 piwa i to mu wystarczy.
Wg. mnie nie warto wiązać się z taką osobą. Problem jest w Polsce jeszcze zbyt niezbadany, mamy bardzo mało materiałów na ten temat, jest za mało grup wsparcia i tak naprawdę nie ma pojęcia o tej chorobie ktoś, kto nie spotkał się z nią twarzą w twarz. To jest ciągła gra na emocjach, strata sił na budowanie wszystkiego od początku. Gdy już coś zbudujecie między sobą, gdy wydaje ci się, że jest naprawdę ok, to nagle dowiadujesz się, że twoja dziewczyna wszystko zniszczyła i postanowiła się bawić z obcym facetem 500 km dalej. Tak, owszem, za jakiś czas przyjdzie do ciebie z podkulonym ogonem, pełna wstydu, bo nowe towarzystwo zrobiło jej kompromitujące zdjęcia w trakcie imprezy.
Czasami sobie myślę, że chadowiec dogadałby się z dzieckiem DDA. Kimś kto realizuje się przez bycie opiekunem i pokornie znoszącym upokorzenia.
Treść wskazuje na dość spory bagaż doświadczeń, a co za tym idzie duży zakres wiedzy nt. tej choroby. Wiedzy, której "zdrowym" ludziom (zwłaszcza w Polsce) wciąż brakuje. Wydawać by się mogło, że powoli się to zmienia, głównie dzięki coraz częstszym rozmowom i poruszaniu tego trudnego tematu na forach, bądź na żywo w takich programach jak ten.
Jakkolwiek, nie zmienia to faktu, iż sporo ludzi (szczególnie w takich krajach jak Polska) z różnych powodów nie chce rozmawiać na tematy związane ze zdrowiem psychicznym i problemach z tym związanych. Pozostaje na dystans w stosunku do ludzi z zaburzeniami, co nierzadko wynika ze zwykłego braku wiedzy, ale i też obaw związanych chociażby z nieprzewidywalnością zachowań osoby chorej, czego przykłady opisujesz.
Cóż, chciałoby się rzec - choroba jakich wiele. Czytając jednak podobne komentarze i słuchając opowieści czy to samych chorych, czy ich bliskich okazuje się, że wręcz przeciwnie. Pozostaje jedynie mieć nadzieję, że coś ruszy i sytuacja z dostępnością do ośrodków terapeutycznych zapewniających odpowiednie formy terapii, a przy okazji poziom wiedzy wśród społeczeństwa ulegną zmianie.
Nie, nikt się nie dogada z osobą zaburzoną. Żadne dziecko alkoholika, bo każdy chce normalnie żyć.
Nie wszyscy DDA są opiekuńczy i mają skłonności do bycia ofiarą...mało o tym wiesz, czasem bywa wręcz odwrotnie, są bardzo ostrożni i odpowiedzialni, nie pozwalają nikomu na złe traktowanie nikomu, bo wiedzą jak to smakuje...
Słuchaj ja mam trochę podobnie ale nie uważam że mam CHAD. Raczej myślę że jestem nieodpowiedzialny ja wiem trochę czemu Twoja dziewczyna mogła tak robić bo odpowiedzialnośc kojarzy jej się z bólem i kiedy już wpada w uzależnienia to się to pogłębia również od zaburzeń w neuroprzekaźnikach. Ja myślę że aby ścieżki neuronowe się odbudowały to trwa czasem bardzo długo a i tak zostaje "stara ścieżka " tyle że jest " zatarta" i takiej osobie dużo łatwiej na tę ścieżkę powrócić .
Myślę, że tu są deficyty takie dotyczące ciągłej potrzeby bycia w centrum uwagi tylko takie budowane w sposób negatywny nie na zasadzie "biorę obowiązek na klatę buduje się wewnętrznie i przy okazji dostaje wzmocnienie od otoczenia" tylko błyszczenie dla błyszczenia.
Czytając Pana komentarz, wow to przeszedl Pan armagedon z ta dziewczyną, mam pytanie jak było tak ciężko, dlaczego Pan z nią był? Co Pana aż tak trzymało przy niej, dobry sex podczas mannii? Współczuję że Pan to przeszedł, wiedza w naszym kraju na temat chorób psychicznych jest marna, może kiedyś to się zmieni, i będzie oferowana adekwatna pomoc do określonej choroby,
Bardzo dobry wywiad! Dzieki !👍❤
Zawsze czekam na to spotkanie ❤️
👍☺️
Dziękuję.Bardzo mądra i pouczająca rozmowa.
Pozdrawiam...
Fantastyczna rozmowa , dziękuje Wam kobietki ❤️
Pani Małgorzato, Pani cykliczny program jest bardzo ważny. Tak cholernie. Pozdrawiam.
Fajny ..wywiad. Dobrze, że takie są. ❤️ Wielkie brawa za takie dawki edukacji. Brawa za odwagę, bo bynajmniej na początku wymaga odwagi ta " pierwsza prawda", pierwsze przyznanie się do choroby.
Miło słucha się ludzi, którzy są otwarci, samoświadomi. Dobrze, że odczarowywujecie to, co tego wymaga❤️
Nie wszyscy piją i biorą narkotyki. Ja mam depresję i nie radzę sobie... Byłem na ulicy około roku. Spędziłem kilka miesięcy w Berlinie. Dużo ludzi ma jakieś tam zaburzenia i unikają ludzi; nie radza sobie w pracy i całkowicie się poddają. Wiem to z doświadczenia. Kto nie przeżył czegoś takiego to się dziwi że taki Janek czy inny żyje tak jak żyje....
💚💛♥️
Dzięki Dziewczyny, bardzo fajna rozmowa!
W lutym tego roku byłam w mojej przychodni, przez przypadek usłyszałam rozmowę jednej pani z pielęgniarką, pytała czy zwolniło się jakieś miejsce do psychologa bo ona już na prawdę potrzebuje, usłyszała, że niestety nie, do końca roku brak miejsc bo pani psycholog przyjmuje tylko 1 godzinę tygodniowo... także ten, nie wszystkich stać na prywatne wizyty, jedna, dwie - by się uzbierało, ale tak na dłuższą metę :(
Wystarczy iść do MOPSu. Tam bez problemu psycholog przyjmie za darmo w przeciągu kilku dni.
@@pawe8296 pytanie tylko, czy jak ktoś nie jest "klientem" mopsu to czy dostanie taką pomoc i co w momencie gdy potrzebuje terapii itp
@@kormag1 tak, każdy może tam pójść i uzyskać pomoc. Tak samo jak skierowania na terapię oraz instrukcje dotyczące tego co robić dalej. To jest ośrodek pomocy społecznej. Nie trzeba mieć statusu klienta.
💝
👍👍👍😏
👍
To jest bardzo ciekawa rozmowa, zarówno z uwagi na temat jak i sam sposób przeprowadzenia.
Ale jedna rzecz jest tam dla mnie szokująca- tak późno podjęte leczenie i zupełnie nieadekwatne reakcje otoczenia na ewidentne objawy.
Ja miałam pierwszy epizod depresji jako nastolatka, w latach 90. Moi rodzice niemal natychmiast zaprowadzili mnie do lekarza, i od razu zostało wprowadzone leczenie farmakologiczne.
Zastanawia mnie rozpoczęcie całej sprawy od mniej lub bardziej skutecznej psychoterapii. Przecież często jest tak, że dopiero połączenie leków i oddziaływanie terapeutycznego jest w stanie pomóc. I w zasadzie jest to przyczyna, dla której w pierwszej kolejności warto jest się zgłosić do psychiatry, który podejmuje decyzję o dalszym postępowaniu.
Pogratulować rodziców z otwartymi oczami. Często nastolatkowie kryją się ze swoimi problemami/ nastrojami. Za Boga nikt się nie dowie co ci dzieciaku jest….
❤️🌻
Znam taka osobe,w mani jest nieobliczalna przeraza, w depresji tez przeraza ,ta choroba jest nieobliczna i smutna
Ta Pani z wywiadu, chyba całkiem dobrze sobie radzi. Pewnie różnie to bywa...u różnych łudzi.
@@xy..... trzeba taka osobe poznac,jest zmeczona zazwyczaj sama soba,ma swiadomosc tego co robi,w manii nie ma ,ale po juz ma ,dlatego dochodzi do ciezkich depresji,poznalam i jako wrazliwiec czulam ze cierpi,odezucona byla przez wlasna rodzine,szla szukala szczescia w mani byla wykorzystwana prz dupkow ,robila dlugi,obciazala rodzicow,Sex z byle kim byle gdzie,plany ,nauka ,zaczynala wszystko, tylko ze wtedy nie potrzebowala snu,wiec i leki odrzucala,terapie, pozniej byl okres gdzie rachunek sumienia robila,nastepnie depresja,mysli samobujcze,a byla juz w zwiazku i miala corke,rozwod nastapil i odebranie praw rodzicielskich,smutne,ja nie umialam pomoc,uswiadamialam jej mame ,ale mama jej juz miala dosc .
Ja mówię o tej konkretnej Pani. Leczy się, udało jej się zdobyć bardzo dobre wykształcenie... Wierzę, że są osoby, których życie z tą chorobą jest koszmarem.
Czekam na rozmowę o macierzyństwie i lekach antydepresyjnych. Podobno jest duże ryzyko zachorowania dziecka na autyzm kiedy matka przed lub w trakcie ciąży bierze leki…. Wiec co z tymi osobami które chcą być rodzicami a maja epizody depresyjne. Nie diagnozować się?? Zrezygnować z macierzyństwa??
❤️
:)
Takie ładne dziewczyny, a tak zemszczą...
Nie demoralizujmy młodzieży!
Rekordowa ilość słowa "jakby" !
Mi się wydaje że był inny wywiad u Marka z rekordem
Spróbuje ktoś zliczyć ilość "jakby" ? :)
@@adamj.2174 a może ktoś spróbuje tam usiąść i się wypowiedzieć używając samych elokwentnych, nienagannych zdań złożonych? 🙂
Uwielbiam te rozmowy ,ale jakby ..." jakby " zdarzają się zbyt często.
Kwetiapina to neuroleptyk a nie stabilizator nastroju. Zazywanie go wiaze sie z duzym ryzykiem rozwiniecia sie dyskinezji jako efektu ubocznego, również akatyzji. Pozapiramidalne zaburzenia ukladu ruchu to powazne ryzyko. W badaniach 20% osob rozwinie u siebie te objawy podczas dlugoterminowego brania tego leku. Najbardziej narazone sa starsze, białe kobiety.
Czy prowadzi Pani psychoterapię?Tzn czy jest Pani aktywną psychoterapeutką?
Eee, amm eeee
Jak mogę znaleźć stronę kanał osoby z którą przeprowadzany jest wywiad..
Moze to dziwne ale mam zasadę, że nie ufam osobom używającym słowa natomiast.
Póki co nigdy sie nie myliłem.
To że studentka pierwszego roku psychologii nie zauważyła stanu chorobowego to może być zrozumiałe, ale że nie zauważyli że coś jest "nie tak" wykładowcy. Hm, dziwne. Nie chcieli się wtrącać w cudze życie, nie mieli czasu na przystanięcie i spojrzenie na innych czy u nich teoria rozmija się z praktyką.
Rolą wykładowcy nie jest "wychowywanie" prawie 20-to letniej kobiety.
@@PolishMark ale .ale maja wiedze,powinno sie wtedy reagowac,5 minut poswiecic,wychowywac...ludzi z tym problem zaburzen w sprawach mozgu sie nie da ,da sie im pomoc ,ale pod aspektem wspolpracy.
Nie fajerwerek tylko fajerwerków droga pani w szpitalnym ferszalunku😂