Dank je wel. Het helpt me wel iets. 'Kun je het accepteren dat je 't niet kunt accepteren.' Toen je die zin zei, gaf dat een soort rust. Verder vind ik 't moeilijk soms 't verschil tussen depressie en verdriet te maken bij mezelf.
Beste miss Gieta, Dank je wel voor je reactie. Fijn dat je hebt kunnen voelen dat "accepteren dat je niet kunt accepteren" je een soort van rust bracht. En als je dit veel beoefent, dan kan het niet anders dan dat er interessante kleine veranderingen beginnen te ontstaan. Je schrijft ook: "soms vind ik 't moeilijk 't verschil tussen depressie en verdriet te maken bij mezelf". Dat is normaal. En het begin van verandering zal ook hier zijn dat je dan accepteert dat je dat blijkbaar op dat moment even niet kunt onderscheiden. Alle bevrijding begint met niet-vechten met wat er is. Met vriendelijke groet, Tura
ergens hangt het allemaal samen en vormt het 1 geheel. Je kunt geen scheidslijn daartussen maken. Je wilt het verstandelijk kunnen verklaren (wil ik ook heel dikwijls, hoor), maar uiteindelijk maakt het niks uit. Je hebt het. Waarom hebben anderen een insuline tekort? Waarom hebben anderen epilepsie? Het is gewoon heel erg zwaar k....
De theorieën van Kubler Ross zijn achterhaald. Respect voor wat ze in haar tijd heeft bijgedragen aan de samenleving door rouw bespreekbaar te maken. Maar de inzichten zijn veranderd. Rouw bestaat niet uit fases. Je zou het processen kunnen noemen en die verlopen niet in vaste volgorde en niet iedereen maakt dezelfde processen door. Het onjuiste idee van fases die je moet doorlopen voedt een ander onjuist idee, namelijk dat je er in kunt blijven hangen. Bepaalde processen duren bij de een langer dan bij de ander, dat wel. Maar dat is niet fout en zeker niet nodig om daar het label' vastgelopen rouw' op te plakken. Wel fijn als iemand zich realiseert dat hij er alleen niet uitkomt en beseft dat hij hulp mag vragen. Dat kan behulpzaam zijn op elk moment in het proces. Acceptatie is ook geen juiste term. Het leven krijgt een nieuwe balans, dat wel. Maar op elke moment, soms nog na tientallen jaren, kan de pijn de kop opsteken, alhoewel misschien kortdurender of minder rauw. Dat is normaal en geen teken van vastgelopen rouw of gebrek aan acceptatie. Rouw stopt nooit helemaal. De vraag is of je je leven weer kan leven zoals jij dat wilt. Als dat niet lukt, is het goed om hulp.te zoeken. Ik ben niet tegen hulpverlening, wel tegen theorieën die voorschrijven hoe ' normale' rouw dient te verlopen.
Beste Wilma, Dank je wel voor je reactie. Je hebt gelijk dat het spreken van 'fases' niet precies is, en dat de term 'processen' beter past. Dank je wel voor die correctie. En ook dat er niet een specifieke volgorde is en dat sommige processen niet bij elke vorm van rouw van toepassing zijn. En ja, sommige processen duren bij de een langer dan bij de ander. En ook is het zo dat je op en neer kunt schieten van het ene proces in het andere en terug. Toch blijf ik de indeling van Kübler Ross graag gebruiken, omdat de ingrediënten heel helder zijn. Soms breid ik de 5 processen/fasen uit met een zesde: dankbaarheid. Jammer dat je 'acceptatie' geen juiste term vindt. De eerste vier processen zijn processen waarbij het denken de hoofdrol speelt, bij acceptatie wordt het denken juist losgelaten. Al ben ik het met je eens dat de pijn soms, zelfs na tientallen jaren, weer even de kop kan opsteken (en dat dat geen teken is van vastgelopen rouw of gebrek aan acceptatie). Ik ben het niet met je eens dat rouw nooit stopt: mijn eigen ervaring met rouw is dat rouw geheel kan verdwijnen. Dat lukt met getuige zijn zonder oordeel. En ook dankbaarheid brengt je daar. Met vriendelijke groet, Tura Gerards
Dank je wel voor je compliment, Harry. Ja, het is een enorme opgave. Het is zwaar maar het is mogelijk. En het kan na verloop van tijd ook een diepgang in ons leven brengen die verrijkend is voor onszelf en voor anderen. mvg, Tura Gerards
Het is bijna 6 maanden geleden dat ik mijn hond, mijn kind, mijn soulmate en houvast ingeslapen wegens ernstige hartfalen. Ik zit duidelijk in fase vier. Al gaat het vaak wel wat beter maar uit het niets krijg ik enorme huilbuien en verschrikkelijke heimwee. Ik laat het toe en geef mijn lichaam ook veel rust. Ik wil geen trauma erbij krijgen. Heb al ptss en vele andere stoornissen. Ik kreeg mijn eerste depressie op mijn 11e. Wat mij helpt is mediteren. Ik mag verdrietig zijn, ik mag angst hebben, ik mag liefhebben. En wat heb ik het getroffen dat ik deze kleine man als vriend mocht hebben op deze aardbodem.
Beste Bluebell B, Dank je wel voor je reactie. Ik raakte even in de war door je verwoording: "mijn hond, mijn kind, mijn soulmate en houvast". Dacht eerst dat je én je hond én je kind en je partner had verloren. Maar ik neem aan dat je over je hond schrijft. Wat een liefde voor dat dier spreekt er uit jouw woorden. Wat een kameraad! Wat een gemis! En wat goed dat je de plotselinge huilbuien kunt toelaten. Je bezit dus ook een enorme kracht! En fijn dat mediteren je helpt. Telkens terugkomen in het hier en nu. Gedachten en gevoelens laten zijn voor wat ze zijn. En je eigen bestaan op dat moment diep en diep ervaren, hoe intens de omstandigheden dan ook. Ik wens jou alle goeds toe en nieuwe liefdevolle uitingen van mooie wezens om je heen. Met vriendelijke groet, Tura Gerards
Hallo Norma, Dank je wel voor je reactie. :-D Ik heb 2 jaar na het einde mijn depressies een adhd-coach-opleiding gevolgd en daarna nog allerlei andere cursussen, zoals familieopstellingen begeleiden. Een uitgebreide studie gedaan naar de oosterse en westerse kijk op de psyche. En verder heeft mijn gehele leven in het teken gestaan van "waarom ben ik hier op aarde?" Met meer dan 30 jaar somberheid, lusteloosheid, doodsverlangen en niet willen functioneren in deze maatschappij. Verlies van banen, relaties, inkomen, ondernemingen etc. Niets ongewoons eigenlijk, als je (nu al) 64 jaar leeft. Wie maakt er niets mee in zijn of haar leven? Met vriendelijke groet, Tura Gerards
@@turagerards7898 tuurlijk. Niemands leven is totaal geweldig. Maar wanneer je depressies hebt die langer dan een jaar duren wordt het toch een heel ander verhaal.
@@normadesmond6017 Absoluut waar. Al zit ik dan nog wel met de vraag: wie ben ik om depressies op een weegschaal te vergelijken met psychoses, of ADHD of paranoia, angststoornissen of misofonie?
Beste Dogs Rule, Dank voor je reactie. Ik kan me - eerlijk gezegd - niet voorstellen dat jij zelf depressief bent of bent geweest. En wat zou het toch fijn zijn als het opvolgen van jouw advies heel gemakkelijk zou zijn. Als je depressief bent, dan lijkt het wel of er niets meer leuk is, zelfs de leuke dingen niet. Met vriendelijke groet, Tura Gerards
@@depressiestoppen2745 omg mener bedankt voor u reaktie, ik ben niet depersief, maar ik wort wel verdrietig waner ik denk aan mn overleden paart tommy :(
@@Duaxo19 Beste Dogs Rule, Dank u wel voor uw reactie. Dat kan ik me helemaal voorstellen, dat u verdrietig bent omdat uw paard Tommy is overleden. Paarden zijn zo in staat ons hart te raken en dat zal zeker ook voor uw paard zo zijn. U hield zoveel van Tommy en Tommy hield ook van u. Ik hoop dat u de liefde in uw hart nog dankzij Tommy kunt blijven voelen. Met vriendelijke groet, Tura Gerards
Dank je wel. Het helpt me wel iets. 'Kun je het accepteren dat je 't niet kunt accepteren.' Toen je die zin zei, gaf dat een soort rust. Verder vind ik 't moeilijk soms 't verschil tussen depressie en verdriet te maken bij mezelf.
Beste miss Gieta,
Dank je wel voor je reactie.
Fijn dat je hebt kunnen voelen dat "accepteren dat je niet kunt accepteren" je een soort van rust bracht.
En als je dit veel beoefent, dan kan het niet anders dan dat er interessante kleine veranderingen beginnen te ontstaan.
Je schrijft ook: "soms vind ik 't moeilijk 't verschil tussen depressie en verdriet te maken bij mezelf".
Dat is normaal.
En het begin van verandering zal ook hier zijn dat je dan accepteert dat je dat blijkbaar op dat moment even niet kunt onderscheiden.
Alle bevrijding begint met niet-vechten met wat er is.
Met vriendelijke groet,
Tura
@@depressiestoppen2745 dank je wel. ❤️
ergens hangt het allemaal samen en vormt het 1 geheel. Je kunt geen scheidslijn daartussen maken. Je wilt het verstandelijk kunnen verklaren (wil ik ook heel dikwijls, hoor), maar uiteindelijk maakt het niks uit. Je hebt het. Waarom hebben anderen een insuline tekort? Waarom hebben anderen epilepsie? Het is gewoon heel erg zwaar k....
De theorieën van Kubler Ross zijn achterhaald. Respect voor wat ze in haar tijd heeft bijgedragen aan de samenleving door rouw bespreekbaar te maken. Maar de inzichten zijn veranderd.
Rouw bestaat niet uit fases. Je zou het processen kunnen noemen en die verlopen niet in vaste volgorde en niet iedereen maakt dezelfde processen door. Het onjuiste idee van fases die je moet doorlopen voedt een ander onjuist idee, namelijk dat je er in kunt blijven hangen. Bepaalde processen duren bij de een langer dan bij de ander, dat wel. Maar dat is niet fout en zeker niet nodig om daar het label' vastgelopen rouw' op te plakken. Wel fijn als iemand zich realiseert dat hij er alleen niet uitkomt en beseft dat hij hulp mag vragen. Dat kan behulpzaam zijn op elk moment in het proces.
Acceptatie is ook geen juiste term. Het leven krijgt een nieuwe balans, dat wel. Maar op elke moment, soms nog na tientallen jaren, kan de pijn de kop opsteken, alhoewel misschien kortdurender of minder rauw. Dat is normaal en geen teken van vastgelopen rouw of gebrek aan acceptatie.
Rouw stopt nooit helemaal. De vraag is of je je leven weer kan leven zoals jij dat wilt. Als dat niet lukt, is het goed om hulp.te zoeken.
Ik ben niet tegen hulpverlening, wel tegen theorieën die voorschrijven hoe ' normale' rouw dient te verlopen.
Beste Wilma,
Dank je wel voor je reactie.
Je hebt gelijk dat het spreken van 'fases' niet precies is, en dat de term 'processen' beter past. Dank je wel voor die correctie.
En ook dat er niet een specifieke volgorde is en dat sommige processen niet bij elke vorm van rouw van toepassing zijn.
En ja, sommige processen duren bij de een langer dan bij de ander.
En ook is het zo dat je op en neer kunt schieten van het ene proces in het andere en terug.
Toch blijf ik de indeling van Kübler Ross graag gebruiken, omdat de ingrediënten heel helder zijn.
Soms breid ik de 5 processen/fasen uit met een zesde: dankbaarheid.
Jammer dat je 'acceptatie' geen juiste term vindt. De eerste vier processen zijn processen waarbij het denken de hoofdrol speelt, bij acceptatie wordt het denken juist losgelaten. Al ben ik het met je eens dat de pijn soms, zelfs na tientallen jaren, weer even de kop kan opsteken (en dat dat geen teken is van vastgelopen rouw of gebrek aan acceptatie).
Ik ben het niet met je eens dat rouw nooit stopt: mijn eigen ervaring met rouw is dat rouw geheel kan verdwijnen. Dat lukt met getuige zijn zonder oordeel. En ook dankbaarheid brengt je daar.
Met vriendelijke groet,
Tura Gerards
Goede uitleg, het is moeilijk om bij verlies de pijn te voelen maar het moet
Dank je wel voor je compliment, Harry. Ja, het is een enorme opgave. Het is zwaar maar het is mogelijk. En het kan na verloop van tijd ook een diepgang in ons leven brengen die verrijkend is voor onszelf en voor anderen.
mvg, Tura Gerards
Super uitgelegd.
Dank je wel, Xareni Jacobo Rojas, voor je vriendelijke woorden. Alle goeds toegewenst. Mvg, Tura Gerards
Het is bijna 6 maanden geleden dat ik mijn hond, mijn kind, mijn soulmate en houvast ingeslapen wegens ernstige hartfalen. Ik zit duidelijk in fase vier. Al gaat het vaak wel wat beter maar uit het niets krijg ik enorme huilbuien en verschrikkelijke heimwee. Ik laat het toe en geef mijn lichaam ook veel rust. Ik wil geen trauma erbij krijgen. Heb al ptss en vele andere stoornissen. Ik kreeg mijn eerste depressie op mijn 11e. Wat mij helpt is mediteren. Ik mag verdrietig zijn, ik mag angst hebben, ik mag liefhebben. En wat heb ik het getroffen dat ik deze kleine man als vriend mocht hebben op deze aardbodem.
Beste Bluebell B,
Dank je wel voor je reactie.
Ik raakte even in de war door je verwoording: "mijn hond, mijn kind, mijn soulmate en houvast".
Dacht eerst dat je én je hond én je kind en je partner had verloren.
Maar ik neem aan dat je over je hond schrijft.
Wat een liefde voor dat dier spreekt er uit jouw woorden.
Wat een kameraad! Wat een gemis!
En wat goed dat je de plotselinge huilbuien kunt toelaten.
Je bezit dus ook een enorme kracht!
En fijn dat mediteren je helpt.
Telkens terugkomen in het hier en nu.
Gedachten en gevoelens laten zijn voor wat ze zijn.
En je eigen bestaan op dat moment diep en diep ervaren, hoe intens de omstandigheden dan ook.
Ik wens jou alle goeds toe en nieuwe liefdevolle uitingen van mooie wezens om je heen.
Met vriendelijke groet,
Tura Gerards
Thanx!
Graag gedaan, Wendy.
Met vriendelijke groet,
Tura Gerards
wat is jouw achtergrond en jouw opleiding betreffende depressies en rouw?
Hallo Norma,
Dank je wel voor je reactie. :-D
Ik heb 2 jaar na het einde mijn depressies een adhd-coach-opleiding gevolgd en daarna nog allerlei andere cursussen, zoals familieopstellingen begeleiden. Een uitgebreide studie gedaan naar de oosterse en westerse kijk op de psyche. En verder heeft mijn gehele leven in het teken gestaan van "waarom ben ik hier op aarde?" Met meer dan 30 jaar somberheid, lusteloosheid, doodsverlangen en niet willen functioneren in deze maatschappij. Verlies van banen, relaties, inkomen, ondernemingen etc. Niets ongewoons eigenlijk, als je (nu al) 64 jaar leeft. Wie maakt er niets mee in zijn of haar leven?
Met vriendelijke groet,
Tura Gerards
@@turagerards7898 tuurlijk. Niemands leven is totaal geweldig. Maar wanneer je depressies hebt die langer dan een jaar duren wordt het toch een heel ander verhaal.
@@normadesmond6017 Absoluut waar. Al zit ik dan nog wel met de vraag: wie ben ik om depressies op een weegschaal te vergelijken met psychoses, of ADHD of paranoia, angststoornissen of misofonie?
als je depersief bent, moet je gwn aan leuken dinge denken gwn
Beste Dogs Rule, Dank voor je reactie. Ik kan me - eerlijk gezegd - niet voorstellen dat jij zelf depressief bent of bent geweest. En wat zou het toch fijn zijn als het opvolgen van jouw advies heel gemakkelijk zou zijn. Als je depressief bent, dan lijkt het wel of er niets meer leuk is, zelfs de leuke dingen niet.
Met vriendelijke groet, Tura Gerards
@@depressiestoppen2745 omg mener bedankt voor u reaktie, ik ben niet depersief, maar ik wort wel verdrietig waner ik denk aan mn overleden paart tommy :(
@@Duaxo19 Beste Dogs Rule, Dank u wel voor uw reactie. Dat kan ik me helemaal voorstellen, dat u verdrietig bent omdat uw paard Tommy is overleden. Paarden zijn zo in staat ons hart te raken en dat zal zeker ook voor uw paard zo zijn. U hield zoveel van Tommy en Tommy hield ook van u. Ik hoop dat u de liefde in uw hart nog dankzij Tommy kunt blijven voelen.
Met vriendelijke groet,
Tura Gerards
yep...... je hebt echt geen idee waar het over hebt....