Dobra, teraz będzie historyjka: Jakieś półtora roku temu byłam w potwornym dołku. Moja samoocena leżała w gruzach. Nie że kompletna depresja, ale no. Różne rzeczy się złożyły. No więc pewnego razu znalazłam w internecie takie ćwiczenie: "Stań przed lustrem i powiedz sam sobie Kocham Cię". Pomyślałam, że to strasznie pyszne. Jak można samemu sobie mówić, że się siebie kocha? Głupota, ja innych ludzi mam kochać, a nie. Zamknęłam stronę i tyle. Jakiś czas później miałam bardzo zły dzień. Więc pomyślałam, że spróbuję, a co. Stanęłam przed lustrem, spojrzałam sobie w oczy... i nie mogłam. Po prostu nie mogłam. Bo czułam, że to by było nie w porządku, że to by było kłamstwo. Więc zamiast "Kocham cię" powiedziałam "Nie cierpię cię". I zaczęłam wyliczać sobie wszystkie rzeczy, które miałam sobie do zarzucenia, oskarżać siebie o wszystko, co robiłam źle, że zmieniłam się na gorsze i nie cierpię tego, kim się stałam. Bolało potwornie. Skończyłam tę całą wiązankę i tak popatrzyłam na siebie, ale wtedy pomyślałam, że to też nie jest w porządku. I powiedziałam sobie "Chciałabym, żebyś była lepsza. Zależy mi na tym, żebyś była dobrym człowiekiem. Żebyś była zdrowa i szczęśliwa" i wyliczyłam sobie wszystkie rzeczy, których sobie samej życzę i w których chciałabym sobie pomóc. "Zależy mi na Tobie", powiedziałam. I w końcu, po okropnie długim czasie stania przed lustrem i gadania sama ze sobą, w końcu powiedziałam sobie "I wiesz, co? Może wychodzi na to, że w jakimś stopniu, na jakiś sposób, Cię kocham. Kocham Cię". Ludzie. Jakie to było oczyszczające, wzruszające, ja sobie chyba nigdy wcześniej tego nie powiedziałam. Absolutnie zmieniło to moje życie, jakkolwiek banalnie by to nie brzmiało. I do dziś działa za każdym razem. Więc TL;DR: Miłość do samego siebie jest ogromnie ważna, a stanięcie przed lustrem i powiedzenie samemu sobie "Kocham Cię" to genialne ćwiczenie i nie jest w ogóle przejawem pychy ani narcyzmu. Polecam wypróbować i wcielać w życie!
Świetny komentarz! Ja też nigdy nie ogarniałam o co chodzi z tą całą miłością do samego siebie. Pamiętam, że jako dzieciak mój brat napisał na swojej półce przy łóżku "kocham siebie". Dla mnie nie do pomyślenia. "Jak to jest w ogóle możliwe?!" :D Pomyślałam od razu, że nie lubię go jeszcze bardziej, bo jest narcyzem tak jak mama! A w głębi duszy mu zazdrościłam ;) Teraz, jako już dorosła osoba dopiero ogarniam temat i idzie mi z tym różnie, ale mimo wszystko próbuje :) No i zgadzam się w 100%, że miłość do siebie to jest pierwsza rzecz od której powinniśmy zacząć całą wędrówkę :) Pozdrawiam!
Cześć Ludzie🤗 Ja też ostatnio myślałam o tej miłości do siebie. Jestem osobą wierzącą i ciągle mi brzmiało Drugie Przykazanie Miłości.: Kochaj bliźniego swego jak siebie samego. Myślałam, jak można kochać siebie? Przecież bliźniego zawsze trzeba kochać. Dziś zrozumiałam, że żeby pokochać kogoś, trzeba najpierw kochać siebie. Jakie to jest banalne, ale jakie trudne. Pozdrawiam
Ja też jakiś rok temu odkryłam, że ciągle się krytykuję i z rzadka jestem z siebie zadowolona. Od tego czasu pracuję nad tym, żeby być dla siebie milszą, być swoją przyjaciółką. Zaczęłam nawet mówić do siebie "Kocham Cię i zawsze przy Tobie będę" i wiesz co, od tego czasu, świat jest lepszy, ja jestem lepsza, mam mniej stresu, że robię coś nie tak, bo wiem, że ja sobie pomogę, wesprę, pocieszę, a gdy trzeba będzie to poproszę o pomoc innych ludzi, czego kiedyś bym absolutnie nie zrobiła :)
Dziękuję Ci, że jesteś i za każdym razem otwierasz się na nas (jak wiadomo, nie jest to łatwe). Filmikiem udowodniłaś jak silną jesteś osobą, bo przecież metamorfoza wewnętrznego krytyka to nie lada wyzwanie. Przede wszystkim, uświadomiłaś mi, że to JA decyduję o tym jak chcę się czuć i jak chcę SIEBIE oceniać. Skoro na każdym kroku obdarzamy kogoś uśmiechem, dlaczego nie obdarzyć nim siebie? Jeśli wobec innych jesteśmy życzliwi, dlaczego nie możemy postępować w ten sposób wobec nas samych? Ja też jestem wrażliwą istotą, więc jak każdy, zasługuję na godne traktowanie. Ironią losu jest to, że właśnie my sami często stajemy się swoimi największymi wrogami czy rywalami. Od dzisiaj, będę patrzeć na siebie samą jak na osoby wokół mnie, nieoceniająco, z dystansem do popełnianych błedów, po prostu po ludzku. Żegnaj wiecznie niezadowolony kliencie moich usług, a witaj cierpliwy nauczycielu.
Jak ja bardzo cie rozumiem z tym jak mowisz ze chcialabys miec ten spis zasad co zrobic w danej sytuacji, ostatnio tak wlasnie myslalam ze zyje jakbym ominela w grze tutorial albo skladala cos bez instrukcji haha
Dziękuję za ten film Jola, ja od zawsze "nosiłam maski", bałam się być sobą, żyłam tak, jak chcieli inni tylko po to, by zaznać akceptacji najbliższych... i zastanawiałam się czemu nie jestem szczęśliwa... Dopiero gdy zaczęłam czytać o miłości do samej siebie, zaczęło się coś zmieniać, ale to nieustanna praca...
Czuje się jakbym słuchała o sobie 😨 Ja też w dzieciństwie słyszałam, że nie spełniam oczekiwań rodziców i nigdy ich nie spełnię więc teraz mam ten głos w głowie. Nie ma to żadnego fajnego wpływu na moją samoocenę. Dziękuje Ci za ten film ❤️
Ja zawsze miałam tak, że to co robię to było zawsze za mało. W stylu: posprzątałas pokój? Ok zrób jeszcze podłogę. Dostałaś 6 z polskiego? Dobrze, ale fajnie jakbyś dostała jeszcze 6 z matmy. Przeczytałaś dziś tę trudną książkę? Ok to jeszcze poucz się
Nie daję Ci lajka dlatego, żebyś się dobrze poczuła, ale dlatego, że naprawdę powiedziałaś wartościową rzecz - wymagała ona nie tylko uświadomienia sobie tego, przemyśleń ale i odsłonięcia się - niewiele osób na to stać.
To jest film o mnie, a właściwie... byłej mnie :D Z tą byłą mną, już zerwałam, bo ten związek do niczego dobrego nie prowadził. Polecam wszystkim, którzy utożsamiają się z tym, co opisuje Jola oraz samej Joli poczytać na temat osób wysokowrażliwych. Od kiedy usłyszałam, że coś takiego funkcjonuje i że ja się do tej grupy zaliczam, zmieniłam zupełnie podejście do siebie, bo nagle zrozumiałam, że ze mną jest wszystko OK, ja tylko odbieram świat BARDZIEJ :) I też doszłam do takich wniosków dość późno, bo w wieku 25 lat, ale teraz, po 3 latach nauki bycia z samą sobą... o Boże! Co to za życie! Czasem mam wrażenie, że piękniej już się żyć nie da :D Pozdrawiam Cię Jolu i wszystkich czytająco-komentujących. Jesteście super! :)
Mam 47 lat i teraz to odkrywam, a po drodze zrobiłam sobie krzywdę i zakopałam swoje emocje głęboko w siebie. Co z tego wynikło? Coś się dzieje, a ja poker face i jestem znieczulona, a gdy wszystko mija jestem przez długi czas wypompowana jak dentka. Pozdrawiam serdecznie 😊
Niesamowite jak bardzo się utożsamiam z Twoimi słowami.. Nie tylko w tym filmie. Jolu, Jesteś bardzo odważna, poruszanie takich tematów jest tego największym dowodem. Dziękuję za to!!! 🌻🌻🌻
Jolu , wielką przyjemność sprawia mi patrzenie na Ciebie, słuchanie Ciebie. Jestem dużo starsza, od jakiegoś czasu dostrzegam ,że mój wewnętrzny krytyk nieźle we mnie namieszal przez większą część mojego życia. Zdemaskowany , ciągle próbuje to robić, ale ja też ucinam, koniec , nie słucham, nie chce to słuchać. To walka ! Ja ciągle chciałam nikogo nie urazić , być miła- żeby mnie lubili ! Koniec z tym , odważnie, ale spokojnie i z miłością! zaczęłam mówić co myślę...i nic się nie wali . Może tylko niektórzy przecierają oczy , bo wcześniej byłam potulna, cicha i łagodniutka , Dziękuję Ci piękna Dziewczyno !
Moja perspektywa jest trochę inna. Mam na koncie kilka niedokończonych spraw, kilka błędów, zadań, za które boję się wziąć, a widzę, że one innym przychodzą z łatwością. Lubię siebie, nigdy nie byłam wobec siebie bardzo krytyczna wobec wszystkiego, co robię, ale patrzę na siebie przez pryzmat błędów przeszłości. Zachowuję się czasem jak ich ofiara i zakładnik. Widzę, że coś zrobiłam bardzo dobrze, ale umniejszam własny sukces, bo przecież nie mogłam wykonać zadania bardzo dobrze jako ktoś, kto ma na koncie tyle porażek. To myślenie mnie hamuje w działaniu, mam chęć wyjść do ludzi i myślę sobie - polubią mnie, bo jestem fajną dziewczyną, z poczuciem humoru, pełną pogody ducha. A potem wkraczają te myśli o tych wszystkich niepowodzeniach życiowych, które mi się przytrafiły i dociera do mnie, że może zostanę odebrana jako ktoś, kto zrobił dobre pierwsze wrażenie, które okazało się mylne. Jest to pewien pokrętny rodzaj wewnętrznego krytycyzmu - na co dzień jest super, widzę w lustrze osobę, którą lubię, a kiedy staje przede mną wizja jakiegoś wyzwania, to patrzę na siebie i od razu pojawia się myśl: "no przecież nie dasz rady, przecież się nie nadajesz, zobacz, ile rzeczy już ci nie wyszło. Nie wybijaj się przed szereg, bo upadek będzie bolesny". Codziennie staram się w takich sytuacjach mówić sobie, że to nie jest prawda, tylko jakiś głos w mojej głowie, który nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Budowanie pewności siebie to naprawdę ciężka praca i wiele potknięć, ale samoświadomość sprawia, że dziś jestem już dalej niż rok temu w tej walce. ;)
Świetny odcinek! Podobnie zagryzam się często jakimiś wyimaginowanym problemem. Ale nauczyłam się myśleć o sobie jako o kimś obcym - hej, zdarzył się fakap, potknęła się, palnęła głupstwo, wyszla na ignorantkę - wszystkim ludziom się to ZDARZA. Jeśli potrafimy kogoś obcego tak łatwo "rozgrzeszyć" może czas zająć się sobą? U mnie w domu nie było rygoru, ale narzędziem dyscyplinującym był WSTYD. Zawstydzanie jako narzędzie kontroli uważam za obrzydliwe. I choć pewnie mama robiła to w totalnej niewiedzy, wstyd i zawstydzenie towarzyszy mi w każdej sytuacji. Żeby nikt nie musial sie za mnie wstydzić, żeby nie zawstydzić siebie, a co jesli ktos mnie wysmieje? itd. - znacie to. Długa droga przed nami, ale w chwilach nawałnicy złych mysli na swoj temat nauczylam sie włączać system natychmiastowego reagowania - STOP! To jeszcze nie pełna akceptacja, ale mały krok w stronę autożyczliwości. Czego i Wam życzę :)* Dobrego dnia!
Jola! No ja Cię Uwielbiam za te świetne filmy! Dziękuję i pozdrawiam . U mnie było podobnie, zazwyczaj byłam tylko swoim krytykiem i nie potrafiłam nawet przyjmować komplementów ani pochwał np. za dobrą pracę itd. Po prostu czułam, że na to ne zasługuję..... i później postanowiłam być swoją najlepszą przyjaciółką! zaczęłam z sobą rozmawiać, zauważać swoje piękno, chwalić samą siebie... i w głowie jakby się naprawę zmieniło! i wiem, że jestem wystarczająco dobra a jeśli nawet coś wywinę np. zgubie drugi raz ukochaną bransoletkę ( dzisiaj...to nie wkurzam się na siebie już jak kiedyś i nie klną w myślach jak szewc tylko śmieję sie w głos i myślę sobie.....taka już jesteś... wspaniale roztrzepana. Pozdrawiam, ssubskrybuję i DZIĘKUJĘ!!!! dobrego wieczoru. Monia
Uwielbiam Cię w takim wydaniu! Gdzie mówisz o samorozwoju i wpływie psychologii na Ciebie. Temat jest mi znany, bliski i walczę z krytykiem, a jest to mega trudne i nadal nieautomatyczne
Jakbyś mówiła o mnie. Przy czym ja ostatnio zauważyłam, że jestem dla siebie bardzo surowa, podczas gdy dla uczniów zawsze znajdę czas i dodatkowe zasoby cierpliwości. Im pozwalam na błędy, czy gorszy dzień, pocieszam. Sobie nie wybaczam 😔 Dziękuję, że poruszasz takie tematy.
Najważniejsze żebyśmy sami o sobie myśleli, ze jesteśmy fajnymi, mądrymi ludźmi. Ja w dzieciństwie nigdy tego nie miałam, uczyłam się tego sama z wiekiem i nadal musze się pilnować czasami żeby nie mieć ciągłego krytycyzmu i perfekcjonizmu w stosunku do samej siebie. Dobrze jest zdać sobie z tego sprawę bo teraz jak mam swoje dzieci to nie wbijam im do głowy jacy to niegrzeczni są, jak złe się zachowują, jak musza być najlepsi tylko wbijam do głowy, ze są super, ze jesteśmy z nich dumni, kochamy ich za to jacy są a nie ze będziemy ich kochać póki żyją i zachowują się jak my chcemy bo wierze głęboko, ze to da im sile w dorosłym życiu.
Bardzo dziękuję Ci za ten filmik! Dopiero teraz uświadomiłam sobie kilka ważnych kwestii! Też jestem dla siebie bardzo surowa od kiedy pamiętam co wyniosłam jeszcze z domu. Nie zawsze wychodziło to na dobre, wręcz w wielu momentach miałam przez to poważne problemy różnego rodzaju. Nie zawsze warto dążyć do niemożliwego i zaniedbywać przy tym wiele niby pobocznych a jednak istotnych kwestii. Dziękuję że mi o tym przypomniałaś!
Jolu, ogromnie dziękuję za to nagranie, zasypiam właśnie roniąc łzy do poduszki, bo wszystko dokładnie tak samo dotychczas z sobą miałam, ale zdecydowanie mam ogromne pragnienie być dla siebie najlepszą przyjaciółką, będę do tego dążyć, będę nad tym czuwać, będę się opiekować fajną Małgosią, którą jestem ... Tyle razy to słyszę, zawsze dziwię się dlaczego sama o sobie nie potrafię tak częściej myśleć. Bardzo dobra treść Twego nagrania, przeogromnie dziękuję! Pozdrawiam, z Bogiem
Bardzo mi się spodobał filmik. Mecze się już wiele lat z zanizona samoocena a wszystko co robiłam zawsze chciałam, zeby było zauważone przez innych i docenione. Oszukiwalam sama siebie, ze lubie siebie itd a w głowie był ciągle i jest krytyk. Najbliżsi lacznie z partnerem bardzo rzadko mi mówili, ze coś robię dobrze zawsze było najpierw powiedzenie co robię nie tak. Teraz wiem, ze ludzie to lustra i to co mówimy innym oni nam też. Dlatego bez względu na to jak mnie traktują nawet najbliżsi ja okazuje im dobro i wiem, ze te najtrudniejsze osoby w moim gronie potrzebują najbardziej uwagi, spokoju i zrozumienia, a przede wszystkim modlitwy.
Właśnie ostatnio odkryłam to samo co Ty! Że ten krytyk ciągle we mnie uderzał i wgl nie dał mi fundamentu do kochania samej siebie i że nie zamierzam tak dłużej. To posiadanie samego siebie jako przyjaciela może być źródłem pokoju jakiego potrzebuję ❤️ skręcam w drogę samoakceptacji, łagodności dla siebie, realistycznego patrzenia na siebie i świat, słuchania moich potrzeb, emocji, granic, realistycznego wyznaczania i realizowania zadań i Wam ludziska też tego życzę!😁 Też widzę, że taki 'like' sprawia że lepiej się czuję. I czuję że bardzo potrzebuje aprobaty, uznania, przyjęcia, szczerej akceptacji od kogoś kto nie jest w stanie wypełnić mojej dziury w sercu. Także sporo pracy przede mną.. i upadków na tej drodze..😉
Przyznam, że bardzo mnie dotknęła treść tego filmu. W pewnym momencie zaczęło mi się zbierać na płacz, takie to jest prawdziwe i mi bliskie. Dziękuję za to nagranie.
Miałam podobnie... ale wydaje mi się że to jacy jesteśmy to właśnie definiuje nas samych najważniejsze to być właśnie sobą moim zdaniem gdybyśmy każdy wyuczyli się regułek co mówic i jak reagować w każdej sytuacji czy nie chodzilibysmy jak roboty? Bardzo dużo pochodzi z dzieciństwa że sposobu wychowania itp dużo pomaga praca z wewnętrznym dzieckiem polecam książkę POWROT DO WEWNETRZNEGO DOMU Posiadanie autorytetów sprawia że błędy autorytetow przyjmowane są za wzorce Miałam tak samo kiedyś ale wierz mi każdy ma własną prawdę i nie ma ludzi idealnych i nigdy nie będzie tak naprawdę możesz kogoś kogo znasz dobrze uważać za ideał ale nie wiesz co robi gdy Ty nie widzisz dużo naszych przekonań jest z dzieciństwa pozdrawiam ❤❤❤🌹🌹🌹🌹🌹💎💎💎💎💎💎👍👍👍👏👏
Dzięki za filmik !! Dokładnie ja miałam podobnie. Bardzo mi mogło pisanie do siebie listów własnie z pozycji swojego najlepszego przyjaciela. Łatwo mi było innych pocieszać mówić im dobre rzeczy ale samej sobie to już trochę inaczej. Zaczęłam pisać wyobrażając sobie co bym powiedziała jakiejś osobie z dokładnie takim problemem jak ja miałam. I z czasem szło mi już łatwiej z byciem dobrym dla siebie :) :****
Jak jak to wszystko dobrze znam. W ramach pierwszego ćwiczenia z zabierania głosu w dyskusji, postanowiłam napisać ten komentarz (chociaż w głowie mam to, że skoro tyle osób się już wypowiedziało, to mój głos jest zbędny i nieważny). Strasznie przejmuje mnie to, że większość komentujących to kobiety i że problem ma tak ogromną skalę. Bardzo kibicuję Tobie, Jolu i wszystkim tu obecnym.
I dlatego zmienia się sposób wychowania dzieci! Bo ten ukryty "krytyk" to echa słów naszych rodziców. Łatwiej w głowie zapamiętują się te smutniejsze słowa skierowane w naszą stronę od tych przyjemniejszych... I wtedy to już potrzebny jest terapeuta. Otulam w myślach siebie samą zapewniając sobie, że jestem super, że fajna ze mnie babka. Ślę w Twoją stronę ciepłe myśli i zapewniam Cię, że z Ciebie również!
Ostatnio jestem coraz bardziej świadoma istnienia mojego wewnętrznego krytyka. Wstrzeliłaś się idealnie z tym tematem, dziekuję ❤️ to dla mnie kolejny budujący sygnał i delikatne popchnięcie w kierunku polubienia siebie :)
Niesamowicie wartościowy materiał. Sposób w jaki patrzymy na siebie często jest punktem odniesienia do tego jak patrzymy na innych, dlatego tak ważnym jest aby patrzeć na siebie w dobry i życzliwy sposób. Tymbardziej, że ze sobą spędzamy 24h na dobę ;-) Serdeczności! ♥
Jolu, Nie jesteś sama! Ja też (i myślę ze wiele osób) byłam wychowywana może nie metodą kar ale nagród. Pochwała za dobrą ocenę, za czerwony pasek za występ na konkursie. Brakowało czegoś w stylu: „cieszę się że poprostu jesteś”. I chociaż wiem że rodzice zawsze kochali mnie miłością bezwarunkową to w mojej psychice i nastawieniu do życia to wychowanie pozostawiło ślad. Osoby u których wrwnętrzny krytyk jest tak głośny są zwykle bardzo wrażliwe i tak jak Ty zawse staram się widzieć w ludziach dobro usprwiedliwiać ich, a zatem dlaczego od samej siebie wymagam tak wiele? I też zdałam sobie z tego sprawę jakoś rok temu i dużo pomogła mi w tym psychoterapia. Trzymam za Ciebie w kciuki💛 i gratuluję super filmików❤️
Ja od niedawna myślę o sobie tylko dobrze, bo przestałem aż tyle od siebie wymagać. Po prostu psychika się zluzowała i tym samym w naturalny sposób myślenie o sobie i w ogóle myślenie jako takie stało się luźniejsze i przyjemniejsze, bo i stresu ubyło i chemia mózgu tym samym się zmieniła. Każdy na pewno ma inaczej, u mnie po prostu trzeba było odpuścić sobie wiele, zejść ze swoich ambicji oraz mniej wymagać od siebie i zacząć doceniać, co się ma oraz zacząć cieszyć się życiem. Powodzenia w zmianach na lepsze życzę każdemu!
Cały czas z pomocą psychoterapii próbuję nauczyć się być dla siebie życzliwym i jest to cholernie trudne. Drugą sprawą jest to, że nie potrafię uwierzyć w pozytywne intencje innych ludzi - że nie chcą mnie tylko krytykować, ale też pomóc, zainteresować się mną i moimi problemami. Ciężka sprawa. Super film, bardzo ważny temat, bo wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy ze swoich wewnętrznych krytyków, którzy psują życie. Buziaki :)
Dziękuję za ten film. U mnie w domu było podobnie. Mimo świadectw z paskiem, wygrywanymi konkursami, wyróżnień, lekcjami tańca i szkoła muzyczna nie czułam się wystarczająco dobra. Nadal się nie czuję. Mimo dobrej pracy, wspaniałego męża i planów na przyszłość. Nawet gdy ktoś mówi mi, że jestem dobrym człowiekiem lub żebym przestała być dla siebie taka surowa nie potrafię tego wdrożyć w życie. Zdaje sobie sprawę, jestem momentami zbyt surowa, ale boje się ze jak odpuszczę na chwile to stracę kontrole nad sobą i swoim życiem. I jak tutaj nie zwariować?
Ojej, cudna z Ciebie osóbka. Dzięki Tobie kupiłam i przeczytałam książkę "Wysoko wrażliwi." Odetchnęłam z ulgą i traktuję siebie trochę bardziej wyrozumiale, ale mój opiekun często ma gorsze dni, niestety. Dzięki za radę, będę go twardo upominała 😁. Fajnie, że jesteś i przekazujesz tak szczególne treści 👏😘
Mi z wewnętrznym krytykiem pozwoliła poradzić sobie książka "Droga artysty" Julii Cameron. Cały kurs jest niesamowicie przydatny w samopoznaniu, szczególnie dla osób wrażliwych i kreatywnych, ale nie tylko. Dzięki temu zdałam sobie sprawę, że moja wewnętrzna krytyczka ma głos mojej babci polonistki i nauczyłam się z nim radzić. Wciąż pojawia się w chwilach szczególnej wrażliwości i wystawiania się na opinię innych, ale nauczyłam się zwalczać go odwagą i robić rzeczy mimo to :). Teraz staram się bliżej zapoznać z wewnętrzną opiekunką!
Jolu, dziękuję Ci bardzo za ten film, on jest tak bardzo o mnie, a właściwie o moim wewnętrznym krytyku. Czas go zmienić na opiekuna. Muszę zadbać o siebie także w ten sposób. Jeszcze raz dziękuję.
Myślę że temat bliski dla wielu osób, zwłaszcza w kontekście surowego wychowania w dzieciństwie. Dziękujemy za ten film, myślę że wielu z nas otworzy oczy :)
Jolu! Od paru spotkania na terapii pojawia się motyw „wewnętrznego krytyka”. Cały czas pracuje nad tym żeby być dobra dla siebie ❤️ a wtedy myśle będzie łatwiej rozumieć innych.
Mój wewnętrzny krytyk też jest zdecydowanie do wyrzucenia. Czasem mam wrażenie, że w mojej głowie siedzi zła siostra bliźniaczka i muszę się ciągle przed nią tłumaczyć i usprawiedliwiać ze swojego zachowania a czasem nawet zanim coś zrobię ;) to jest tak męczące! Potrafię nie spać pół nocy bo rozpamiętuję coś co powiedziałam 5 lat temu i mi wstyd ;) wiem, to chore, ale wyniosłam to z domu, w którym musiałam być zawsze idealna i bezbłędna, w którym nie było nagród tylko kary. Jak coś zrobiłam dobrze to ok tak powinno być a jak źle to od razu ochrzan i wyzywanie od debili. Ehhhh niektórzy nie powinni mieć dzieci. Na szczęście z wiekiem jest coraz lepiej i krytyk często dostaje po łbie od opiekuna :)
Jolu, super materiał i przy tek okazji podzielę się swoim objawieniem, które przeczytałam w książęce w zasadzie o niczym ale wywarło na mnie ogromne wrażenie. Mianowicie: ludzie(nie mówię o bliskich) są zbyt zajęci sobą, aby myśleć o tobie. Rzeczy o ktorych mówisz, typ Boże, jak ja się zachowuję, jak ja wyglądam, buty nie pasują mi do czegoś tam, a grzywka ma własne życie napewno NAPEWNO każdy to widzi i mnie ocenia. Nie. Nie widzi. Nie ocenia, bo ludzie są zajęci swoimi grzywkami i analizą swojego zachowania. Nie mówię oczywiście o skrajnościach, ale o codziennych... problemikach. To jedno zdanie praktycznie uwolniło mnie od tego całego natłoku krytycyzmu wobec siebie w miejcach publicznych, bardzo polecam wzięcie tego zdania do serduszka, oczywiście w komplecie z byciem swoim przyjacielem :)
Jolu mam nadzieję, że takie filmy będą pojawiać się częściej. To bardzo bardzo ważne co powiedziałaś, niby oczywiste, ale jednak wiele z nas po prostu nie lubi siebie. Jestem jedną z tych osób, która nie potrafi docenić siebie za coś co robi, czy małego, czy wielkiego, nie ważne. Czekam i "żeruję" na akceptacji ze strony innych, jest fajnie przez chwilę jak ktoś zauważy i doceni, ale jednak cały czas brakuje tego czegoś w mojej głowie. Negatywne głosy mają dużo do powiedzenia i już nie raz zepsuły mi dobre chwile. Jednak staram się o tym pamiętać i pracować. Grunt to świadomość, że to właśnie chodzi o nas, a nie innych. To nie inni są odpowiedzialni za nasze poczucie wartości tylko my sami. Długa droga przed nami, ale mam ogromną nadzieję, że się opłaci :) Pozdrawiam ciepło!
Kurczę cieszę się, że ktoś ubrał w słowa coś, co jest we mnie tak bardzo. Myślałam, że jestem jakaś DZIWNA, że ciągle przejmuję się tym co powiedziałam, że ciągle analizuję czy zrobiłam to dobrze 🤷🏼♀️ albo jak nic nie mówiłam, miałam taki wewnętrzny dialog: ej, mogłaś powiedzieć coś więcej, coś z sensem chociaż. I wtedy nakręcała się lawina myśli: źle zrobiłaś/nie zrobiłaś nic, źle powiedziałaś/nie powiedziałaś nic 😔 walczę z tym do dzisiaj, tzn widzę już co się dzieje i wtedy wkraczam do akcji JA. Dorosła Ewa, która mówi małej Ewie: Hej! Zachowałaś się odpowiednio. Powiedziałaś to, co na dany moment czułaś, że chcesz powiedzieć. Milczałaś, bo brakło Ci słów, ale to nie jest powód do wstydu. To wszystko było wystarczające. Jestem tu przy Tobie i zawsze będę. Ty jesteś wystarczająca 💚 Dziękuję Jolu 💚 Z każdym kolejnym Twoim filmem, coraz więcej razy kiwam głową w trakcie (tak jakbym przytakiwała) i myślę: jaciesune 😯 Mam tak samo 😯
Hej! Znalazłem Twój kanał zupełnie przypadkowo (kliknąłem bo spodobała mi się Twoja buzia :P), obejrzałem parę materiałów i... no wow. Normalnie jak bym znalazł swoją bratnią duszę. Przechodziłem (i nadal z tego wychodzę) przez to samo co Ty. To niesamowite uczucie, jak ktoś mówi dokładnie o tych samych rzeczach, które wypracowało się w sobie. Mnie również bardzo w tym pomogła psychoterapia, którą jednak przerwałem po roku, bo miałem wrażenie że kręcę się w kółko (może nie trafiłem na najlepszego terapeutę). Wyleczyło mnie jednak z tego ciągłego myślenia o sobie źle pewne inne zdarzenie - spotkanie z pradawną medycyną, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi :D. Zadziałało to jak kilkuletnia terapia w 2 dni :). Mega fajnie byłoby porozmawiać z kimś takim jak Ty o swojej drodze, no ale cóż, fajnie że chociaż dzięki YT można zobaczyć, że są inni ludzie z takimi samymi problemami! Jesteś niesamowitą i wspaniałą osobą! Mega się Ciebie słucha. Życzę Ci wszystkiego najwspanialszego! I życzę sobie żeby spotkać kiedyś taką osobę jak Ty (jak ja) w swoim życiu :) Pozdrowionka!
Mam tak samo jak Ty... ;) I właśnie to jest dla mnie dziwne, że wobec innych mam dużo tolerancji, dobroci, cierpliwości, a na siebie patrzę bardzo krytycznie. Dzięki za ten film, uwielbiam Cię słuchać i oglądać!:)
Włączyłam z zamiarem puszczenia w tle przy myciu naczyń, jednak tak jak usłyszałam pierwsze zdania - tak nie mogłam oddalić się od głośnika - normalnie jakbym słyszała samą siebie! Próbuję w sobie odnaleźć i nauczyć się tego opiekuna, ale to ciężka robota jest. Za to później musi już być o niebo lepiej : )
Gdy nadchodzi jakaś sytuacja, właśnie gdy czuje się niezrozumiana, to sobie tak powtarzam, że nie mamy czasami wpływu na to, jacy ludzie nas otaczają, czasami są dla nas źli, czasami nas nie rozumieją itd. i gdy ja mam wątlipowści co do mnie, mojego zachowania itp. to się tak pocieszam, że istnieją gdzieś na świecie ludzie, podobni do mnie, którzy by docenili jak się zachowałam, albo po prostu zrozumieli dlaczego coś tak zrobiłam :)
Świetny materiał. Zawsze oglądam Twoje/Pani filmy z wielką przyjemnością. Często ten "ukryty krytyk" to wręcz tyran i choćby z tego powodu należy go ze swego wnętrza wyrzucać, jako kogoś kto jest nam nieprzychylny a nawet wrogi.
Ja krytykuję siebie odkąd pamiętam i właściwie to nawet nie wiem czy powinnam to zmieniać, czy chcę. W tym sensie, że tak jak powiedziałaś, podświadomie chyba uważam siebie za słabą osobę, która potrzebuję tej ciągłej krytyki, żeby być w miarę ok. I tak nie czuję, że jestem, ale gdyby nie ten wewnętrzny głos, który ciągle mnie poprawia i analizuje, krytykuje wszystko co mówię i robię byłoby źle, coś bym straciła. Jednocześnie wydaje mi się naturalne, że innych traktuję lepiej, życzliwie, bo na to zasługują, a poza tym przecież od siebie powinnam wymagać wiecej niż od innych. Myślenie o sobie życzliwie, jak o przyjacielu czy mówienie do siebie miłych rzeczy wydaje mi się wręcz abstrakcyjne, a może niepraktyczne, niepotrzebne, nie prowadzące do niczego dobrego? I też dopóki ktoś nie potwierdzi, (najlepiej ktoś kogo cenię) że to co robię, jak myślę jest ok to jestem pełna wątpliwości. Jest to męczace oczywiście, ale w pewnym sensie chyba do tego przywykłam. Przepraszam, jeśli to zabrzmiało tak bardzo negatywnie, bo nie o to mi chodziło, żeby sie użalać nad sobą, albo popsuć komuś humor, ale raczej podzielić się sposobem patrzenia na tego wewnętrznego krytyka, który mnie wkurza, ale którego jednocześnie boję się stracić, bo chyba uważam, że jest pożyteczny i potrzebny. Pozdrawiam i dzięki wielkie za ten film!
Cześć :) ogólnie trafiłam na ten kanał dzięki ciut więcej i obejrzałam juz kilka Twoich filmikow ale najbardziej poruszył mnie ten i filmik w którym opowiadałas jak czułas sie odrzucona w kościele. Cieszę się że są takie osoby które są wierzące ale też myslace w kosciele.Uważam że to co robisz jest potrzebne. Bardzo miło się Ciebie słucha. Trzymam kciuki i powodzenia! :)
Słuchając Ciebie pomyślałam o artykule w Charakterach,który ostatnio przeczytałam "Pułapki z przeszłości". Myślę,że może być kojący i istotny dla Ciebie. Wyślę Ci na instagram. Poza tym bardzo lubię,gdy poruszasz temat terapii i swojego "bycia" wewnętrznego. Bądź swoją przyjaciółką zawsze,buziaki😘
Mam identycznie! Obiektywnie patrząc na siebie z boku - mam wszelkie powody do zadowolenia, studiuję, dobrze sobie radzę, nie mam większych problemów, ale jakoś nie potrafię nigdy być z siebie zadowolona. I znam bardzo dobrze roztrząsanie każdej sytuacji - może powinnam powiedzieć coś jakoś inaczej, może źle to zabrzmiało, może głupio się zachowałam. Bardzo często mam też wrażenie, że powinnam być bardziej przebojowa, bardziej zabawna, bardziej nawiązywać kontakty. Ciągle myślę, że inni myślą o mnie źle, że na pewno coś źle powiedziałam lub zrobiłam. Okropne to jest!
Bardzo dziekuje za ten film. Mam to samo i za kazdym razem modle sie, zebym nie miala takiego krytycznego myslenia w swojej glowie. Aktualnie poddaje sie samoleczeniu czytajac rozne ksiazki psychologiczne :)
Jakoś dwa dni temu po pewnych sytuacjach byłam dość zestresowana i w myślach analizowałam różne sytuacje, które miały miejsce i nagle pomyślałam sobie .. kurczę.. ależ ja siebie oceniam, jaka ja dla siebie jestem surowa, jakim ja jestem hejterem dla samej siebie.. nie zdawałam sobie wcześniej z tego sprawy w ogóle, bo to nie pierwsza sytuacja .. i zaczęłam się nad tym zastanawiać, pojawiła się myśl, że kurczę ... trzeba to zmienić przecież.. i nagle twój filmik 😍, to na pewno nie przypadek i dziękuję za niego 😇, bo dzięki niemu moja motywacja żeby stać się dla siebie samej kimś lepszym, żeby być dla siebie bardziej wyrozumiałą, wzrosła i dała mi wewnętrznego kopa, że oj nie nie .. tak być nie może .. czas coś zmienić w tej kwestii koleżanko 😃
Mam takiego wewnętrznego krytyka, który niestety od wielu, wielu lat działa na mnie destrukcyjnie. Niestety mam w sobie.. pewnego rodzaju głosy/podszepty, który każą mi się.. głodzić :( Szczególnie w stresujących sytuacjach lub kiedy coś nie idzie po mojej myśli, coś mi nie wyjdzie albo wówczas gdy nie jestem z siebie zadowolona to łatwo "uciekam" w autodestrukcyjny anorektyczny świat.. To mój coping skills z trudnymi życiowymi sytuacjami.. ale walczę z tym! I jeśli czyta to ktoś kto tak jak ja ma zaburzenia odżywiania to pamiętajcie, że nie jesteście sami. Ja codziennie wierzę, że z tego da się wyzdrowieć. To poniekąd trzyma mnie w ryzach każdego dnia. Ściskam wszystkich, którzy zmagają się z ED!
Mam tak samo z odkrywaniem ze przede wszystkim trzeba żyć w zgodzie ze sobą i się kochać bo przecież ze sobą spędzimy najwiecej czasu w życiu 🙈 Tez wydaje mi się ze częściej ludzie jeżeli wyrażają opinie na czyjś temat to negatywna, bo jak często się zdaża ze ktoś znajomy, nawet nie przyjaciel, mówi ci ze „o ale ty jesteś fajna” „ale jesteś miła, dobrze się spędza z tobą czas” albo „ładnie dzisiaj wyglądasz”. Myślimy o tym a nie wyrażamy tego głośno 🤷🏻♀️ mówmy wiec sobie częściej miłe rzeczy ❤️
Dziękuję(: właśnie nazwałaś, opisałaś to, co ostatnio podświadomie sobie uświadamiałam... A ciężko było skupić się na czymś, przeanalizować, czego nie umiało się nazwać. Dziękuję.
. Szkoda że tego nie uczyli nas w szkole . Każdy ma prawo do błędów , samokrytyka i surowość to przeciwieństwo życzliwości i łagodności a takim trzeba się stać dla samego siebie żeby czuć się dobrze ze sobą przy herbacie wieczorem ... Ale musimy też od siebie wymagać ... Choćby dlatego że żadne skrajności nie są dobre . Świetny temat , wspaniale powiedziane no miodzio !
Dawno nie oglądałam Twojego filmu. Materiał strzał w dziesiątkę 😉Mam to samo, pracuję nad tym, raz lepiej, raz gorzej 😁dziękuję bardzo za ten film Jolu 😉😚
O matko, mam tak samo! Coś w stylu Twojego komentarza do koleżanki po ciąży powiedziałam znajomej prawie 10 lat temu, a do tej pory się tym katuje! W trakcie swojej terapii też powiedziałam, że nie wiem jak się w wielu sytuacjach zachować, że nie znam norm społecznych ;) No ale kto powiedział, że powinnam wszystko wiedzieć? :D No i dopiero od dosłownie paru tygodni bardzo powoli się uczę bycia wspierającą dla siebie, zamieniać wewnętrznego krytyka na wewnętrznego opiekuna :) Dziękuję za ten filmik :)
No,ja się tak czasem zastanawiałam : ,,Jak to jest,że powiedziałam tyle głupot,a mimo to są ludzie,którzy jednak mnie akceptują? Prędzej,czy później znowu coś powiem nie tak i oni wtedy się odwrócą".Nie, po prostu zaczęłam trafiać na wartościowe osoby,które jak widać,też coś u mnie zauważyły. Warto mieć czasem dystans do siebie,nie przejmować się wszystkim i nie wysilać się niepotrzebnie bardziej niż inni. Oczywiście warto mieć ambicje,ale trzeba też znać swoje ograniczenia i nie stawiać sobie poprzeczki zbyt wysoko, tylko po to żeby upewnić się w stwierdzeniu,że i tak jestem beznadziejna. I przede wszystkim uczę się doceniać swoje postępy.
Mam bardzo podobne odczucia, z tym że u mnie rodzice byli bardzo wspierający, wyrozumiali i wiem ze bez względu na wszystko zawsze będą ze mnie dumni. I w tym cały problem... odkąd pamietam moim nadrzędnym celem było, żeby moi bliscy byli ze mnie zawsze dumni, wiec kiedy coś mi nie wychodziło to pierwsze o czym myślałam to to ze zawiodę swoich bliskich. Dlatego wszystkiego czego się łapałam starałam robić na 150%. Do tej pory walczę z tym ze nie muszę spełniać oczekiwań wszystkich otaczających mnie osób i nie muszę wszystkim przysparzać dumy za wszelka cenę. Można by o tym gadać i gadać ;)
Jolu, marzy mi się rozmowa przy kawie z Tobą ! A wewnętrzny krytyk ? Mój to perfekcjonista. On jest genialny. Bo jak próbuję być i pozwolić sobie na bycie/mówienie/wyglądanie nieidealnie to on zarzuca mi jak bardzo jestem beznadziejna w byciu nieidealna ! :D z jednej strony to wkurza, ale zaczynam się już z siebie śmiać. A raczej z moich skłonności do perfekcjonizmu. Także na razie radzę sobie śmiechem - ponoć to dobry mechanizm obronny ;) Pozdrawiam Cię ciepło i naprawdę mam nadzieję spotkać Cię kiedyś w tym naszym Krakowie:)
Jeej, mam dokładnie tak samo! U mnie nie było kar, ale wyszło i tak na to samo, bo był szantaż emocjonalny (czegoś nie zrobiłam - to byłam "rozpieszczoną jedynaczką"; tak, też nie ogarniam, dlaczego to niby miałaby być moja wina 😐). Jeszcze do tego jestem autystyczna i czasem nie ogarniam relacji międzyludzkich, np. zapominam się kogoś spytać, co u niego/niej i potem to sobie wyrzucam przez pół dnia... kurczę, muszę nareszcie spróbować Twojej metody 😊
Mam tak samo jak Ty. Najdziwniejsze, że dziś rano o tym myślałam, a wieczorem zobaczyłam Twój film i mnie zatkało. Fajne odkrycie 😃 ....... (wstaw tu swoje imię) Swoja własna, Bratnia Dusza. ❤️
Przypomniała mi się książka "W co grają ludzie" Erica Berne'a. I tak jak w wielu momentach jest przestarzała i nieaktualna, tak mógłaby Cię zainteresować w rozdziale nt. podziału ról w komunikacji - jest tam postać dziecka, rodzica i dorosłego i rodzic dzieli się na karcącego i opiekującego się. Myślę, że mogłabyś po nią sięgnąć dla tego fragmentu.
"Co byś powiedziała przyjaciółce w tej sytuacji" albo "nie odezwała byś się tak do przyjaciółki" to sposób na który wpadłam kilka lat temu w internecie i potwierdzam, pomaga on zobaczyć ta niesamowita różnica między tym jacy jesteśmy dla siebie a jacy jesteśmy dla innych.
Jolu, jeszcze chciałabym Ci powiedzieć, że bardzo podoba mi się Twój styl - zarówno fryzura, te okulary, jak i sposób ubierania się (w jakich sklepach najczęściej kupujesz ubrania? :P ). I to wszystko jest też bardzo spójne z estetyką filmików. Super! :)
Kolejny vlog o mnie! Zawsze robię wszystko, byleby nie urazić innych, by innym pomóc, rozmyślam, co zrobiłam źle, co źle powiedziałam, zapominając przy tym o własnych potrzebach...
Osobiście uważam, że powinno się siebie lubić, ponieważ spędzimy ze sobą całe życie :) Swoją drogą to po obejrzeniu tego filmu przypomniała mi się piosenka z filmu "The Greatest Showman" o tytule "This is me", fantastyczna jest, polecam. Film też!
"o matko jakich ona chodzi łachmanach, wygląda na ponurą, psuje atmosferę, poprzednia dziewczyna na tym stanowisku była inna, bardziej towarzyska, można było pogadać, pożartować, pośmiać się...rozczarowanie ..." Takie myśli przychodzą mi do głowy. Faktycznie- są osoby- przyjazne dusze, które gdyby usłyszały to co myślę, uznały by to za absurd, i puknęły by mnie w czoło. Bycie dla siebie przyjacielem jest dobre. Tylko czemu ta myśl- a może oni mają rację, może jestem beznadziejna i powinnam coś ze sobą zrobić, może żyję w iluzji i tylko ja tego nie widzę! Nad tym obecnie pracuję :)
Miewam bardzo podobnie, ale coraz rzadziej. Kiedyś w ogóle bałam się pisać jakiekolwiek komentarze w internecie. Zanim coś wrzuciłam musiałam 10 razy sprawdzić, czy to aby na pewno jest poprawne. A potem wręcz wyczuwałam wszystkie możliwe emocje innych ludzi, które mogą pojawić się po przeczytaniu mojego komentarza. W ostatnim czasie zaczęłam się ćwiczyć w dodawaniu komentarzy, bez długiego zastanawiania się i przejmowania opinią innych, idzie mi coraz lepiej ;) Dużo też mi pomogło to, że niedawno odkryłam, że jestem osobą wysoko wrażliwą (WWO, HSP) i to sporo tłumaczy, dlaczego często w kontaktach międzyludzkich potrafiłam się przez tydzień przejmować jednym nie do końca trafnym słowem, kiedy inni bez wyrzutów sumienia potrafią innym mówić przykre rzeczy.
Jako dziecko i nastolatka właśnie chciałam mieć nawet surowych rodziców, którzy ode mnie czegoś wymagają zamiast poczucia, że nikt się mną nie interesuje, mogłoby mnie nie być bo i tak spisano mnie na straty ;p Różnie to bywa ;) Na szczęście terapia już weszła w moje życie :D Pozdrawiam!
![[LIVE] : ONE ลุมพินี 89 | คู่เอก "ยอดไอคิว vs คิริลล์"](http://i.ytimg.com/vi/Z3vYkHJ_5Ig/mqdefault.jpg)
Dobra, teraz będzie historyjka:
Jakieś półtora roku temu byłam w potwornym dołku. Moja samoocena leżała w gruzach. Nie że kompletna depresja, ale no. Różne rzeczy się złożyły. No więc pewnego razu znalazłam w internecie takie ćwiczenie: "Stań przed lustrem i powiedz sam sobie Kocham Cię".
Pomyślałam, że to strasznie pyszne. Jak można samemu sobie mówić, że się siebie kocha? Głupota, ja innych ludzi mam kochać, a nie. Zamknęłam stronę i tyle.
Jakiś czas później miałam bardzo zły dzień. Więc pomyślałam, że spróbuję, a co. Stanęłam przed lustrem, spojrzałam sobie w oczy... i nie mogłam. Po prostu nie mogłam. Bo czułam, że to by było nie w porządku, że to by było kłamstwo. Więc zamiast "Kocham cię" powiedziałam "Nie cierpię cię". I zaczęłam wyliczać sobie wszystkie rzeczy, które miałam sobie do zarzucenia, oskarżać siebie o wszystko, co robiłam źle, że zmieniłam się na gorsze i nie cierpię tego, kim się stałam. Bolało potwornie.
Skończyłam tę całą wiązankę i tak popatrzyłam na siebie, ale wtedy pomyślałam, że to też nie jest w porządku. I powiedziałam sobie "Chciałabym, żebyś była lepsza. Zależy mi na tym, żebyś była dobrym człowiekiem. Żebyś była zdrowa i szczęśliwa" i wyliczyłam sobie wszystkie rzeczy, których sobie samej życzę i w których chciałabym sobie pomóc. "Zależy mi na Tobie", powiedziałam. I w końcu, po okropnie długim czasie stania przed lustrem i gadania sama ze sobą, w końcu powiedziałam sobie "I wiesz, co? Może wychodzi na to, że w jakimś stopniu, na jakiś sposób, Cię kocham. Kocham Cię".
Ludzie. Jakie to było oczyszczające, wzruszające, ja sobie chyba nigdy wcześniej tego nie powiedziałam. Absolutnie zmieniło to moje życie, jakkolwiek banalnie by to nie brzmiało. I do dziś działa za każdym razem.
Więc TL;DR: Miłość do samego siebie jest ogromnie ważna, a stanięcie przed lustrem i powiedzenie samemu sobie "Kocham Cię" to genialne ćwiczenie i nie jest w ogóle przejawem pychy ani narcyzmu. Polecam wypróbować i wcielać w życie!
Świetny komentarz! Ja też nigdy nie ogarniałam o co chodzi z tą całą miłością do samego siebie. Pamiętam, że jako dzieciak mój brat napisał na swojej półce przy łóżku "kocham siebie". Dla mnie nie do pomyślenia. "Jak to jest w ogóle możliwe?!" :D Pomyślałam od razu, że nie lubię go jeszcze bardziej, bo jest narcyzem tak jak mama! A w głębi duszy mu zazdrościłam ;) Teraz, jako już dorosła osoba dopiero ogarniam temat i idzie mi z tym różnie, ale mimo wszystko próbuje :) No i zgadzam się w 100%, że miłość do siebie to jest pierwsza rzecz od której powinniśmy zacząć całą wędrówkę :) Pozdrawiam!
Cześć Ludzie🤗
Ja też ostatnio myślałam o tej miłości do siebie.
Jestem osobą wierzącą i ciągle mi brzmiało Drugie Przykazanie Miłości.: Kochaj bliźniego swego jak siebie samego.
Myślałam, jak można kochać siebie?
Przecież bliźniego zawsze trzeba kochać.
Dziś zrozumiałam, że żeby pokochać kogoś, trzeba najpierw kochać siebie.
Jakie to jest banalne, ale jakie trudne.
Pozdrawiam
Ja też jakiś rok temu odkryłam, że ciągle się krytykuję i z rzadka jestem z siebie zadowolona. Od tego czasu pracuję nad tym, żeby być dla siebie milszą, być swoją przyjaciółką. Zaczęłam nawet mówić do siebie "Kocham Cię i zawsze przy Tobie będę" i wiesz co, od tego czasu, świat jest lepszy, ja jestem lepsza, mam mniej stresu, że robię coś nie tak, bo wiem, że ja sobie pomogę, wesprę, pocieszę, a gdy trzeba będzie to poproszę o pomoc innych ludzi, czego kiedyś bym absolutnie nie zrobiła :)
Dziękuję Ci, że jesteś i za każdym razem otwierasz się na nas (jak wiadomo, nie jest to łatwe). Filmikiem udowodniłaś jak silną jesteś osobą, bo przecież metamorfoza wewnętrznego krytyka to nie lada wyzwanie. Przede wszystkim, uświadomiłaś mi, że to JA decyduję o tym jak chcę się czuć i jak chcę SIEBIE oceniać. Skoro na każdym kroku obdarzamy kogoś uśmiechem, dlaczego nie obdarzyć nim siebie? Jeśli wobec innych jesteśmy życzliwi, dlaczego nie możemy postępować w ten sposób wobec nas samych? Ja też jestem wrażliwą istotą, więc jak każdy, zasługuję na godne traktowanie. Ironią losu jest to, że właśnie my sami często stajemy się swoimi największymi wrogami czy rywalami. Od dzisiaj, będę patrzeć na siebie samą jak na osoby wokół mnie, nieoceniająco, z dystansem do popełnianych błedów, po prostu po ludzku. Żegnaj wiecznie niezadowolony kliencie moich usług, a witaj cierpliwy nauczycielu.
Coś w tym jest... wewnętrzny surowy rodzic potrafi nieźle dokopać. Także fajnie, że poruszyłaś ten temat 😊
🙏🏻🕊💙 dobrego tworzenia i odwagi !
Bardzo dziękuję za ten filmik. Temat bardzo bliski mojemu sercu.
Jak ja bardzo cie rozumiem z tym jak mowisz ze chcialabys miec ten spis zasad co zrobic w danej sytuacji, ostatnio tak wlasnie myslalam ze zyje jakbym ominela w grze tutorial albo skladala cos bez instrukcji haha
"Ktoś z zewnątrz musi mi powiedzieć, że jestem spoko, żebym sama siebie nie hejtowała" Jejku, to tak bardzo ja w ostatnim czasie :(
Dziękuję za ten film Jola, ja od zawsze "nosiłam maski", bałam się być sobą, żyłam tak, jak chcieli inni tylko po to, by zaznać akceptacji najbliższych... i zastanawiałam się czemu nie jestem szczęśliwa... Dopiero gdy zaczęłam czytać o miłości do samej siebie, zaczęło się coś zmieniać, ale to nieustanna praca...
Czuje się jakbym słuchała o sobie 😨
Ja też w dzieciństwie słyszałam, że nie spełniam oczekiwań rodziców i nigdy ich nie spełnię więc teraz mam ten głos w głowie. Nie ma to żadnego fajnego wpływu na moją samoocenę. Dziękuje Ci za ten film ❤️
Ja zawsze miałam tak, że to co robię to było zawsze za mało. W stylu: posprzątałas pokój? Ok zrób jeszcze podłogę. Dostałaś 6 z polskiego? Dobrze, ale fajnie jakbyś dostała jeszcze 6 z matmy. Przeczytałaś dziś tę trudną książkę? Ok to jeszcze poucz się
Elegancki Modernista oj tak... znam to... cieszłaś się z czegoś ale wciąż to było za mało. :/
Nie daję Ci lajka dlatego, żebyś się dobrze poczuła, ale dlatego, że naprawdę powiedziałaś wartościową rzecz - wymagała ona nie tylko uświadomienia sobie tego, przemyśleń ale i odsłonięcia się - niewiele osób na to stać.
To jest film o mnie, a właściwie... byłej mnie :D Z tą byłą mną, już zerwałam, bo ten związek do niczego dobrego nie prowadził. Polecam wszystkim, którzy utożsamiają się z tym, co opisuje Jola oraz samej Joli poczytać na temat osób wysokowrażliwych. Od kiedy usłyszałam, że coś takiego funkcjonuje i że ja się do tej grupy zaliczam, zmieniłam zupełnie podejście do siebie, bo nagle zrozumiałam, że ze mną jest wszystko OK, ja tylko odbieram świat BARDZIEJ :) I też doszłam do takich wniosków dość późno, bo w wieku 25 lat, ale teraz, po 3 latach nauki bycia z samą sobą... o Boże! Co to za życie! Czasem mam wrażenie, że piękniej już się żyć nie da :D Pozdrawiam Cię Jolu i wszystkich czytająco-komentujących. Jesteście super! :)
To witaj w klubie!😀 Ja mam 22 lata i parę miesięcy temu dopiero sobie uzmysłowiłam że jestem wwo!
Mam 47 lat i teraz to odkrywam, a po drodze zrobiłam sobie krzywdę i zakopałam swoje emocje głęboko w siebie. Co z tego wynikło? Coś się dzieje, a ja poker face i jestem znieczulona, a gdy wszystko mija jestem przez długi czas wypompowana jak dentka.
Pozdrawiam serdecznie 😊
Niesamowite jak bardzo się utożsamiam z Twoimi słowami.. Nie tylko w tym filmie. Jolu, Jesteś bardzo odważna, poruszanie takich tematów jest tego największym dowodem. Dziękuję za to!!! 🌻🌻🌻
Jolu , wielką przyjemność sprawia mi patrzenie na Ciebie, słuchanie Ciebie. Jestem dużo starsza, od jakiegoś czasu dostrzegam ,że mój wewnętrzny krytyk nieźle we mnie namieszal przez większą część mojego życia. Zdemaskowany , ciągle próbuje to robić, ale ja też ucinam, koniec , nie słucham, nie chce to słuchać. To walka ! Ja ciągle chciałam nikogo nie urazić , być miła- żeby mnie lubili !
Koniec z tym , odważnie, ale spokojnie i z miłością! zaczęłam mówić co myślę...i nic się nie wali . Może tylko niektórzy przecierają oczy , bo wcześniej byłam potulna, cicha i łagodniutka ,
Dziękuję Ci piękna Dziewczyno !
Moja perspektywa jest trochę inna. Mam na koncie kilka niedokończonych spraw, kilka błędów, zadań, za które boję się wziąć, a widzę, że one innym przychodzą z łatwością. Lubię siebie, nigdy nie byłam wobec siebie bardzo krytyczna wobec wszystkiego, co robię, ale patrzę na siebie przez pryzmat błędów przeszłości. Zachowuję się czasem jak ich ofiara i zakładnik. Widzę, że coś zrobiłam bardzo dobrze, ale umniejszam własny sukces, bo przecież nie mogłam wykonać zadania bardzo dobrze jako ktoś, kto ma na koncie tyle porażek. To myślenie mnie hamuje w działaniu, mam chęć wyjść do ludzi i myślę sobie - polubią mnie, bo jestem fajną dziewczyną, z poczuciem humoru, pełną pogody ducha. A potem wkraczają te myśli o tych wszystkich niepowodzeniach życiowych, które mi się przytrafiły i dociera do mnie, że może zostanę odebrana jako ktoś, kto zrobił dobre pierwsze wrażenie, które okazało się mylne. Jest to pewien pokrętny rodzaj wewnętrznego krytycyzmu - na co dzień jest super, widzę w lustrze osobę, którą lubię, a kiedy staje przede mną wizja jakiegoś wyzwania, to patrzę na siebie i od razu pojawia się myśl: "no przecież nie dasz rady, przecież się nie nadajesz, zobacz, ile rzeczy już ci nie wyszło. Nie wybijaj się przed szereg, bo upadek będzie bolesny". Codziennie staram się w takich sytuacjach mówić sobie, że to nie jest prawda, tylko jakiś głos w mojej głowie, który nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Budowanie pewności siebie to naprawdę ciężka praca i wiele potknięć, ale samoświadomość sprawia, że dziś jestem już dalej niż rok temu w tej walce. ;)
Ale ładne są te Twoje filmy Jola! Takie estetyczne, dopracowane. To super, że tak się rozwijasz!💎
Świetny odcinek! Podobnie zagryzam się często jakimiś wyimaginowanym problemem. Ale nauczyłam się myśleć o sobie jako o kimś obcym - hej, zdarzył się fakap, potknęła się, palnęła głupstwo, wyszla na ignorantkę - wszystkim ludziom się to ZDARZA. Jeśli potrafimy kogoś obcego tak łatwo "rozgrzeszyć" może czas zająć się sobą? U mnie w domu nie było rygoru, ale narzędziem dyscyplinującym był WSTYD. Zawstydzanie jako narzędzie kontroli uważam za obrzydliwe. I choć pewnie mama robiła to w totalnej niewiedzy, wstyd i zawstydzenie towarzyszy mi w każdej sytuacji. Żeby nikt nie musial sie za mnie wstydzić, żeby nie zawstydzić siebie, a co jesli ktos mnie wysmieje? itd. - znacie to. Długa droga przed nami, ale w chwilach nawałnicy złych mysli na swoj temat nauczylam sie włączać system natychmiastowego reagowania - STOP! To jeszcze nie pełna akceptacja, ale mały krok w stronę autożyczliwości. Czego i Wam życzę :)* Dobrego dnia!
Jola! No ja Cię Uwielbiam za te świetne filmy! Dziękuję i pozdrawiam . U mnie było podobnie, zazwyczaj byłam tylko swoim krytykiem i nie potrafiłam nawet przyjmować komplementów ani pochwał np. za dobrą pracę itd. Po prostu czułam, że na to ne zasługuję..... i później postanowiłam być swoją najlepszą przyjaciółką! zaczęłam z sobą rozmawiać, zauważać swoje piękno, chwalić samą siebie... i w głowie jakby się naprawę zmieniło! i wiem, że jestem wystarczająco dobra a jeśli nawet coś wywinę np. zgubie drugi raz ukochaną bransoletkę ( dzisiaj...to nie wkurzam się na siebie już jak kiedyś i nie klną w myślach jak szewc tylko śmieję sie w głos i myślę sobie.....taka już jesteś... wspaniale roztrzepana. Pozdrawiam, ssubskrybuję i DZIĘKUJĘ!!!! dobrego wieczoru. Monia
Uwielbiam Cię w takim wydaniu! Gdzie mówisz o samorozwoju i wpływie psychologii na Ciebie. Temat jest mi znany, bliski i walczę z krytykiem, a jest to mega trudne i nadal nieautomatyczne
Jakbyś mówiła o mnie. Przy czym ja ostatnio zauważyłam, że jestem dla siebie bardzo surowa, podczas gdy dla uczniów zawsze znajdę czas i dodatkowe zasoby cierpliwości. Im pozwalam na błędy, czy gorszy dzień, pocieszam. Sobie nie wybaczam 😔
Dziękuję, że poruszasz takie tematy.
Najważniejsze żebyśmy sami o sobie myśleli, ze jesteśmy fajnymi, mądrymi ludźmi. Ja w dzieciństwie nigdy tego nie miałam, uczyłam się tego sama z wiekiem i nadal musze się pilnować czasami żeby nie mieć ciągłego krytycyzmu i perfekcjonizmu w stosunku do samej siebie. Dobrze jest zdać sobie z tego sprawę bo teraz jak mam swoje dzieci to nie wbijam im do głowy jacy to niegrzeczni są, jak złe się zachowują, jak musza być najlepsi tylko wbijam do głowy, ze są super, ze jesteśmy z nich dumni, kochamy ich za to jacy są a nie ze będziemy ich kochać póki żyją i zachowują się jak my chcemy bo wierze głęboko, ze to da im sile w dorosłym życiu.
Bardzo dziękuję Ci za ten filmik! Dopiero teraz uświadomiłam sobie kilka ważnych kwestii! Też jestem dla siebie bardzo surowa od kiedy pamiętam co wyniosłam jeszcze z domu. Nie zawsze wychodziło to na dobre, wręcz w wielu momentach miałam przez to poważne problemy różnego rodzaju. Nie zawsze warto dążyć do niemożliwego i zaniedbywać przy tym wiele niby pobocznych a jednak istotnych kwestii. Dziękuję że mi o tym przypomniałaś!
Jolu, ogromnie dziękuję za to nagranie, zasypiam właśnie roniąc łzy do poduszki, bo wszystko dokładnie tak samo dotychczas z sobą miałam, ale zdecydowanie mam ogromne pragnienie być dla siebie najlepszą przyjaciółką, będę do tego dążyć, będę nad tym czuwać, będę się opiekować fajną Małgosią, którą jestem
... Tyle razy to słyszę, zawsze dziwię się dlaczego sama o sobie nie potrafię tak częściej myśleć. Bardzo dobra treść Twego nagrania, przeogromnie dziękuję!
Pozdrawiam, z Bogiem
Bardzo mi się spodobał filmik. Mecze się już wiele lat z zanizona samoocena a wszystko co robiłam zawsze chciałam, zeby było zauważone przez innych i docenione. Oszukiwalam sama siebie, ze lubie siebie itd a w głowie był ciągle i jest krytyk. Najbliżsi lacznie z partnerem bardzo rzadko mi mówili, ze coś robię dobrze zawsze było najpierw powiedzenie co robię nie tak. Teraz wiem, ze ludzie to lustra i to co mówimy innym oni nam też. Dlatego bez względu na to jak mnie traktują nawet najbliżsi ja okazuje im dobro i wiem, ze te najtrudniejsze osoby w moim gronie potrzebują najbardziej uwagi, spokoju i zrozumienia, a przede wszystkim modlitwy.
Właśnie ostatnio odkryłam to samo co Ty! Że ten krytyk ciągle we mnie uderzał i wgl nie dał mi fundamentu do kochania samej siebie i że nie zamierzam tak dłużej. To posiadanie samego siebie jako przyjaciela może być źródłem pokoju jakiego potrzebuję ❤️ skręcam w drogę samoakceptacji, łagodności dla siebie, realistycznego patrzenia na siebie i świat, słuchania moich potrzeb, emocji, granic, realistycznego wyznaczania i realizowania zadań i Wam ludziska też tego życzę!😁
Też widzę, że taki 'like' sprawia że lepiej się czuję. I czuję że bardzo potrzebuje aprobaty, uznania, przyjęcia, szczerej akceptacji od kogoś kto nie jest w stanie wypełnić mojej dziury w sercu. Także sporo pracy przede mną.. i upadków na tej drodze..😉
Przyznam, że bardzo mnie dotknęła treść tego filmu. W pewnym momencie zaczęło mi się zbierać na płacz, takie to jest prawdziwe i mi bliskie. Dziękuję za to nagranie.
Ależ nam wszystkim zrobiło krzywdę to rygorystyczne wychowanie!!! Więc, gdy słyszę " Kocham Cię"...odpowiadam "Ja Siebie też"..." ;)
Nie jestem w tym sama😃
Miałam podobnie... ale wydaje mi się że to jacy jesteśmy to właśnie definiuje nas samych najważniejsze to być właśnie sobą moim zdaniem gdybyśmy każdy wyuczyli się regułek co mówic i jak reagować w każdej sytuacji czy nie chodzilibysmy jak roboty? Bardzo dużo pochodzi z dzieciństwa że sposobu wychowania itp dużo pomaga praca z wewnętrznym dzieckiem polecam książkę
POWROT DO WEWNETRZNEGO DOMU
Posiadanie autorytetów sprawia że błędy autorytetow przyjmowane są za wzorce
Miałam tak samo kiedyś ale wierz mi każdy ma własną prawdę i nie ma ludzi idealnych i nigdy nie będzie tak naprawdę możesz kogoś kogo znasz dobrze uważać za ideał ale nie wiesz co robi gdy Ty nie widzisz dużo naszych przekonań jest z dzieciństwa pozdrawiam ❤❤❤🌹🌹🌹🌹🌹💎💎💎💎💎💎👍👍👍👏👏
Dzięki za filmik !! Dokładnie ja miałam podobnie. Bardzo mi mogło pisanie do siebie listów własnie z pozycji swojego najlepszego przyjaciela. Łatwo mi było innych pocieszać mówić im dobre rzeczy ale samej sobie to już trochę inaczej. Zaczęłam pisać wyobrażając sobie co bym powiedziała jakiejś osobie z dokładnie takim problemem jak ja miałam. I z czasem szło mi już łatwiej z byciem dobrym dla siebie :) :****
Jak jak to wszystko dobrze znam. W ramach pierwszego ćwiczenia z zabierania głosu w dyskusji, postanowiłam napisać ten komentarz (chociaż w głowie mam to, że skoro tyle osób się już wypowiedziało, to mój głos jest zbędny i nieważny). Strasznie przejmuje mnie to, że większość komentujących to kobiety i że problem ma tak ogromną skalę. Bardzo kibicuję Tobie, Jolu i wszystkim tu obecnym.
Też tak mam! Jestem jeszcze na początku tej drogi ale staram się z tym walczyć, nie jest łatwo chociaż z każdym dniem jest coraz lepiej
I dlatego zmienia się sposób wychowania dzieci! Bo ten ukryty "krytyk" to echa słów naszych rodziców. Łatwiej w głowie zapamiętują się te smutniejsze słowa skierowane w naszą stronę od tych przyjemniejszych... I wtedy to już potrzebny jest terapeuta. Otulam w myślach siebie samą zapewniając sobie, że jestem super, że fajna ze mnie babka. Ślę w Twoją stronę ciepłe myśli i zapewniam Cię, że z Ciebie również!
Ostatnio jestem coraz bardziej świadoma istnienia mojego wewnętrznego krytyka. Wstrzeliłaś się idealnie z tym tematem, dziekuję ❤️ to dla mnie kolejny budujący sygnał i delikatne popchnięcie w kierunku polubienia siebie :)
Niesamowicie wartościowy materiał. Sposób w jaki patrzymy na siebie często jest punktem odniesienia do tego jak patrzymy na innych, dlatego tak ważnym jest aby patrzeć na siebie w dobry i życzliwy sposób. Tymbardziej, że ze sobą spędzamy 24h na dobę ;-) Serdeczności! ♥
Jestem tu nowa i jestem pod ogromnym wrażeniem co mówisz jak mówisz co myślisz.... tak. Jesteś fajną osoba! 🙂
Jolu, Nie jesteś sama! Ja też (i myślę ze wiele osób) byłam wychowywana może nie metodą kar ale nagród. Pochwała za dobrą ocenę, za czerwony pasek za występ na konkursie. Brakowało czegoś w stylu: „cieszę się że poprostu jesteś”. I chociaż wiem że rodzice zawsze kochali mnie miłością bezwarunkową to w mojej psychice i nastawieniu do życia to wychowanie pozostawiło ślad. Osoby u których wrwnętrzny krytyk jest tak głośny są zwykle bardzo wrażliwe i tak jak Ty zawse staram się widzieć w ludziach dobro usprwiedliwiać ich, a zatem dlaczego od samej siebie wymagam tak wiele? I też zdałam sobie z tego sprawę jakoś rok temu i dużo pomogła mi w tym psychoterapia. Trzymam za Ciebie w kciuki💛 i gratuluję super filmików❤️
Ja od niedawna myślę o sobie tylko dobrze, bo przestałem aż tyle od siebie wymagać. Po prostu psychika się zluzowała i tym samym w naturalny sposób myślenie o sobie i w ogóle myślenie jako takie stało się luźniejsze i przyjemniejsze, bo i stresu ubyło i chemia mózgu tym samym się zmieniła. Każdy na pewno ma inaczej, u mnie po prostu trzeba było odpuścić sobie wiele, zejść ze swoich ambicji oraz mniej wymagać od siebie i zacząć doceniać, co się ma oraz zacząć cieszyć się życiem. Powodzenia w zmianach na lepsze życzę każdemu!
P.S. dla jasności przykładu mojego: zamiast profesorem zostalem konserwatorem haha:)
Cały czas z pomocą psychoterapii próbuję nauczyć się być dla siebie życzliwym i jest to cholernie trudne. Drugą sprawą jest to, że nie potrafię uwierzyć w pozytywne intencje innych ludzi - że nie chcą mnie tylko krytykować, ale też pomóc, zainteresować się mną i moimi problemami. Ciężka sprawa.
Super film, bardzo ważny temat, bo wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy ze swoich wewnętrznych krytyków, którzy psują życie. Buziaki :)
Dziękuję za ten film. U mnie w domu było podobnie. Mimo świadectw z paskiem, wygrywanymi konkursami, wyróżnień, lekcjami tańca i szkoła muzyczna nie czułam się wystarczająco dobra. Nadal się nie czuję. Mimo dobrej pracy, wspaniałego męża i planów na przyszłość. Nawet gdy ktoś mówi mi, że jestem dobrym człowiekiem lub żebym przestała być dla siebie taka surowa nie potrafię tego wdrożyć w życie. Zdaje sobie sprawę, jestem momentami zbyt surowa, ale boje się ze jak odpuszczę na chwile to stracę kontrole nad sobą i swoim życiem.
I jak tutaj nie zwariować?
Ojej, cudna z Ciebie osóbka. Dzięki Tobie kupiłam i przeczytałam książkę "Wysoko wrażliwi." Odetchnęłam z ulgą i traktuję siebie trochę bardziej wyrozumiale, ale mój opiekun często ma gorsze dni, niestety. Dzięki za radę, będę go twardo upominała 😁. Fajnie, że jesteś i przekazujesz tak szczególne treści 👏😘
Mi z wewnętrznym krytykiem pozwoliła poradzić sobie książka "Droga artysty" Julii Cameron. Cały kurs jest niesamowicie przydatny w samopoznaniu, szczególnie dla osób wrażliwych i kreatywnych, ale nie tylko. Dzięki temu zdałam sobie sprawę, że moja wewnętrzna krytyczka ma głos mojej babci polonistki i nauczyłam się z nim radzić. Wciąż pojawia się w chwilach szczególnej wrażliwości i wystawiania się na opinię innych, ale nauczyłam się zwalczać go odwagą i robić rzeczy mimo to :). Teraz staram się bliżej zapoznać z wewnętrzną opiekunką!
Przez cały film miałam wrażenie, że mówisz o mnie. Dzięki Jola, że podzieliłaś się z nami tym odkryciem 🤗
Jolu, dziękuję Ci bardzo za ten film, on jest tak bardzo o mnie, a właściwie o moim wewnętrznym krytyku. Czas go zmienić na opiekuna. Muszę zadbać o siebie także w ten sposób. Jeszcze raz dziękuję.
Myślę że temat bliski dla wielu osób, zwłaszcza w kontekście surowego wychowania w dzieciństwie. Dziękujemy za ten film, myślę że wielu z nas otworzy oczy :)
Matko, "mam tak samo jak Tyyy..."
Ogromne dzięki za materiał!
haha, tak samo napisałam :D Sen o Warszawie ;)
Jola mów do nas jak najczęściej, bo mówisz super rzeczy! 💞
Jolu! Od paru spotkania na terapii pojawia się motyw „wewnętrznego krytyka”. Cały czas pracuje nad tym żeby być dobra dla siebie ❤️ a wtedy myśle będzie łatwiej rozumieć innych.
Mój wewnętrzny krytyk też jest zdecydowanie do wyrzucenia. Czasem mam wrażenie, że w mojej głowie siedzi zła siostra bliźniaczka i muszę się ciągle przed nią tłumaczyć i usprawiedliwiać ze swojego zachowania a czasem nawet zanim coś zrobię ;) to jest tak męczące! Potrafię nie spać pół nocy bo rozpamiętuję coś co powiedziałam 5 lat temu i mi wstyd ;) wiem, to chore, ale wyniosłam to z domu, w którym musiałam być zawsze idealna i bezbłędna, w którym nie było nagród tylko kary. Jak coś zrobiłam dobrze to ok tak powinno być a jak źle to od razu ochrzan i wyzywanie od debili. Ehhhh niektórzy nie powinni mieć dzieci. Na szczęście z wiekiem jest coraz lepiej i krytyk często dostaje po łbie od opiekuna :)
Jolu, super materiał i przy tek okazji podzielę się swoim objawieniem, które przeczytałam w książęce w zasadzie o niczym ale wywarło na mnie ogromne wrażenie. Mianowicie: ludzie(nie mówię o bliskich) są zbyt zajęci sobą, aby myśleć o tobie. Rzeczy o ktorych mówisz, typ Boże, jak ja się zachowuję, jak ja wyglądam, buty nie pasują mi do czegoś tam, a grzywka ma własne życie napewno NAPEWNO każdy to widzi i mnie ocenia. Nie. Nie widzi. Nie ocenia, bo ludzie są zajęci swoimi grzywkami i analizą swojego zachowania. Nie mówię oczywiście o skrajnościach, ale o codziennych... problemikach. To jedno zdanie praktycznie uwolniło mnie od tego całego natłoku krytycyzmu wobec siebie w miejcach publicznych, bardzo polecam wzięcie tego zdania do serduszka, oczywiście w komplecie z byciem swoim przyjacielem :)
Dziękuję Jola, mam dokładnie to samo. Super, że to powiedziałaś :)
Jolu mam nadzieję, że takie filmy będą pojawiać się częściej. To bardzo bardzo ważne co powiedziałaś, niby oczywiste, ale jednak wiele z nas po prostu nie lubi siebie. Jestem jedną z tych osób, która nie potrafi docenić siebie za coś co robi, czy małego, czy wielkiego, nie ważne. Czekam i "żeruję" na akceptacji ze strony innych, jest fajnie przez chwilę jak ktoś zauważy i doceni, ale jednak cały czas brakuje tego czegoś w mojej głowie. Negatywne głosy mają dużo do powiedzenia i już nie raz zepsuły mi dobre chwile. Jednak staram się o tym pamiętać i pracować. Grunt to świadomość, że to właśnie chodzi o nas, a nie innych. To nie inni są odpowiedzialni za nasze poczucie wartości tylko my sami. Długa droga przed nami, ale mam ogromną nadzieję, że się opłaci :) Pozdrawiam ciepło!
O, borze, tak. Jak ja Ci bardzo dziękuję, że poruszasz tematy, które poruszasz. ❤
boże a nie borze
@@lujka9422 nope, to świadome użycie, to od boru
Kurczę cieszę się, że ktoś ubrał w słowa coś, co jest we mnie tak bardzo. Myślałam, że jestem jakaś DZIWNA, że ciągle przejmuję się tym co powiedziałam, że ciągle analizuję czy zrobiłam to dobrze 🤷🏼♀️ albo jak nic nie mówiłam, miałam taki wewnętrzny dialog: ej, mogłaś powiedzieć coś więcej, coś z sensem chociaż. I wtedy nakręcała się lawina myśli: źle zrobiłaś/nie zrobiłaś nic, źle powiedziałaś/nie powiedziałaś nic 😔 walczę z tym do dzisiaj, tzn widzę już co się dzieje i wtedy wkraczam do akcji JA. Dorosła Ewa, która mówi małej Ewie: Hej! Zachowałaś się odpowiednio. Powiedziałaś to, co na dany moment czułaś, że chcesz powiedzieć. Milczałaś, bo brakło Ci słów, ale to nie jest powód do wstydu. To wszystko było wystarczające. Jestem tu przy Tobie i zawsze będę. Ty jesteś wystarczająca 💚
Dziękuję Jolu 💚
Z każdym kolejnym Twoim filmem, coraz więcej razy kiwam głową w trakcie (tak jakbym przytakiwała) i myślę: jaciesune 😯 Mam tak samo 😯
Hej! Znalazłem Twój kanał zupełnie przypadkowo (kliknąłem bo spodobała mi się Twoja buzia :P), obejrzałem parę materiałów i... no wow. Normalnie jak bym znalazł swoją bratnią duszę. Przechodziłem (i nadal z tego wychodzę) przez to samo co Ty. To niesamowite uczucie, jak ktoś mówi dokładnie o tych samych rzeczach, które wypracowało się w sobie. Mnie również bardzo w tym pomogła psychoterapia, którą jednak przerwałem po roku, bo miałem wrażenie że kręcę się w kółko (może nie trafiłem na najlepszego terapeutę). Wyleczyło mnie jednak z tego ciągłego myślenia o sobie źle pewne inne zdarzenie - spotkanie z pradawną medycyną, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi :D. Zadziałało to jak kilkuletnia terapia w 2 dni :). Mega fajnie byłoby porozmawiać z kimś takim jak Ty o swojej drodze, no ale cóż, fajnie że chociaż dzięki YT można zobaczyć, że są inni ludzie z takimi samymi problemami!
Jesteś niesamowitą i wspaniałą osobą! Mega się Ciebie słucha. Życzę Ci wszystkiego najwspanialszego! I życzę sobie żeby spotkać kiedyś taką osobę jak Ty (jak ja) w swoim życiu :) Pozdrowionka!
Mam tak samo jak Ty... ;) I właśnie to jest dla mnie dziwne, że wobec innych mam dużo tolerancji, dobroci, cierpliwości, a na siebie patrzę bardzo krytycznie. Dzięki za ten film, uwielbiam Cię słuchać i oglądać!:)
Super, się Ciebie słucha. Wydajesz się bardzo sympatyczną osobą. Pozdrawiam i powodzenia.
Dziś miałam bardzo zły dzień. Dziękuję za ten film, bardzo mi pomógł 😊
Włączyłam z zamiarem puszczenia w tle przy myciu naczyń, jednak tak jak usłyszałam pierwsze zdania - tak nie mogłam oddalić się od głośnika - normalnie jakbym słyszała samą siebie! Próbuję w sobie odnaleźć i nauczyć się tego opiekuna, ale to ciężka robota jest. Za to później musi już być o niebo lepiej : )
Gdy nadchodzi jakaś sytuacja, właśnie gdy czuje się niezrozumiana, to sobie tak powtarzam, że nie mamy czasami wpływu na to, jacy ludzie nas otaczają, czasami są dla nas źli, czasami nas nie rozumieją itd. i gdy ja mam wątlipowści co do mnie, mojego zachowania itp. to się tak pocieszam, że istnieją gdzieś na świecie ludzie, podobni do mnie, którzy by docenili jak się zachowałam, albo po prostu zrozumieli dlaczego coś tak zrobiłam :)
Jolu jesteś cudowna i mówisz o ważnych rzeczach. Bardzo potrzeba takich treści w sieci. Serdecznie pozdrawiam :-)
Świetny materiał. Zawsze oglądam Twoje/Pani filmy z wielką przyjemnością. Często ten "ukryty krytyk" to wręcz tyran i choćby z tego powodu należy go ze swego wnętrza wyrzucać, jako kogoś kto jest nam nieprzychylny a nawet wrogi.
Jola, trafiłaś w 10. Jakbym słuchała o sobie samej i tym uporczywym krytyku, który mi towarzyszy przez całe życie. Pozdrawiam
Ja krytykuję siebie odkąd pamiętam i właściwie to nawet nie wiem czy powinnam to zmieniać, czy chcę. W tym sensie, że tak jak powiedziałaś, podświadomie chyba uważam siebie za słabą osobę, która potrzebuję tej ciągłej krytyki, żeby być w miarę ok. I tak nie czuję, że jestem, ale gdyby nie ten wewnętrzny głos, który ciągle mnie poprawia i analizuje, krytykuje wszystko co mówię i robię byłoby źle, coś bym straciła. Jednocześnie wydaje mi się naturalne, że innych traktuję lepiej, życzliwie, bo na to zasługują, a poza tym przecież od siebie powinnam wymagać wiecej niż od innych. Myślenie o sobie życzliwie, jak o przyjacielu czy mówienie do siebie miłych rzeczy wydaje mi się wręcz abstrakcyjne, a może niepraktyczne, niepotrzebne, nie prowadzące do niczego dobrego? I też dopóki ktoś nie potwierdzi, (najlepiej ktoś kogo cenię) że to co robię, jak myślę jest ok to jestem pełna wątpliwości. Jest to męczace oczywiście, ale w pewnym sensie chyba do tego przywykłam. Przepraszam, jeśli to zabrzmiało tak bardzo negatywnie, bo nie o to mi chodziło, żeby sie użalać nad sobą, albo popsuć komuś humor, ale raczej podzielić się sposobem patrzenia na tego wewnętrznego krytyka, który mnie wkurza, ale którego jednocześnie boję się stracić, bo chyba uważam, że jest pożyteczny i potrzebny. Pozdrawiam i dzięki wielkie za ten film!
Cześć :) ogólnie trafiłam na ten kanał dzięki ciut więcej i obejrzałam juz kilka Twoich filmikow ale najbardziej poruszył mnie ten i filmik w którym opowiadałas jak czułas sie odrzucona w kościele. Cieszę się że są takie osoby które są wierzące ale też myslace w kosciele.Uważam że to co robisz jest potrzebne. Bardzo miło się Ciebie słucha. Trzymam kciuki i powodzenia! :)
Słuchając Ciebie pomyślałam o artykule w Charakterach,który ostatnio przeczytałam "Pułapki z przeszłości". Myślę,że może być kojący i istotny dla Ciebie. Wyślę Ci na instagram. Poza tym bardzo lubię,gdy poruszasz temat terapii i swojego "bycia" wewnętrznego. Bądź swoją przyjaciółką zawsze,buziaki😘
Mam identycznie! Obiektywnie patrząc na siebie z boku - mam wszelkie powody do zadowolenia, studiuję, dobrze sobie radzę, nie mam większych problemów, ale jakoś nie potrafię nigdy być z siebie zadowolona. I znam bardzo dobrze roztrząsanie każdej sytuacji - może powinnam powiedzieć coś jakoś inaczej, może źle to zabrzmiało, może głupio się zachowałam. Bardzo często mam też wrażenie, że powinnam być bardziej przebojowa, bardziej zabawna, bardziej nawiązywać kontakty. Ciągle myślę, że inni myślą o mnie źle, że na pewno coś źle powiedziałam lub zrobiłam. Okropne to jest!
Bardzo dziekuje za ten film. Mam to samo i za kazdym razem modle sie, zebym nie miala takiego krytycznego myslenia w swojej glowie. Aktualnie poddaje sie samoleczeniu czytajac rozne ksiazki psychologiczne :)
WOW! Kurcze coś w tym jest. Odkrycie roku jak dla mnie.
Jakoś dwa dni temu po pewnych sytuacjach byłam dość zestresowana i w myślach analizowałam różne sytuacje, które miały miejsce i nagle pomyślałam sobie .. kurczę.. ależ ja siebie oceniam, jaka ja dla siebie jestem surowa, jakim ja jestem hejterem dla samej siebie.. nie zdawałam sobie wcześniej z tego sprawy w ogóle, bo to nie pierwsza sytuacja .. i zaczęłam się nad tym zastanawiać, pojawiła się myśl, że kurczę ... trzeba to zmienić przecież.. i nagle twój filmik 😍, to na pewno nie przypadek i dziękuję za niego 😇, bo dzięki niemu moja motywacja żeby stać się dla siebie samej kimś lepszym, żeby być dla siebie bardziej wyrozumiałą, wzrosła i dała mi wewnętrznego kopa, że oj nie nie .. tak być nie może .. czas coś zmienić w tej kwestii koleżanko 😃
Mam takiego wewnętrznego krytyka, który niestety od wielu, wielu lat działa na mnie destrukcyjnie. Niestety mam w sobie.. pewnego rodzaju głosy/podszepty, który każą mi się.. głodzić :( Szczególnie w stresujących sytuacjach lub kiedy coś nie idzie po mojej myśli, coś mi nie wyjdzie albo wówczas gdy nie jestem z siebie zadowolona to łatwo "uciekam" w autodestrukcyjny anorektyczny świat.. To mój coping skills z trudnymi życiowymi sytuacjami.. ale walczę z tym! I jeśli czyta to ktoś kto tak jak ja ma zaburzenia odżywiania to pamiętajcie, że nie jesteście sami. Ja codziennie wierzę, że z tego da się wyzdrowieć. To poniekąd trzyma mnie w ryzach każdego dnia. Ściskam wszystkich, którzy zmagają się z ED!
bardzo dziękuję za ten film! oglądnęłam trzykrotnie, żeby móc wszystko szczegółowo przeanalizować...
Jak bardzo rozumiem o czym mowisz... Dzięki Ci za te słowa!
Szanuję Cię, że potrafisz podzielić się tymi sprawami. A co do tematu.. Mam tak samo i też zastanawiam się nad terapią.
Mam tak samo z odkrywaniem ze przede wszystkim trzeba żyć w zgodzie ze sobą i się kochać bo przecież ze sobą spędzimy najwiecej czasu w życiu 🙈 Tez wydaje mi się ze częściej ludzie jeżeli wyrażają opinie na czyjś temat to negatywna, bo jak często się zdaża ze ktoś znajomy, nawet nie przyjaciel, mówi ci ze „o ale ty jesteś fajna” „ale jesteś miła, dobrze się spędza z tobą czas” albo „ładnie dzisiaj wyglądasz”. Myślimy o tym a nie wyrażamy tego głośno 🤷🏻♀️ mówmy wiec sobie częściej miłe rzeczy ❤️
Dziękuję(: właśnie nazwałaś, opisałaś to, co ostatnio podświadomie sobie uświadamiałam... A ciężko było skupić się na czymś, przeanalizować, czego nie umiało się nazwać. Dziękuję.
. Szkoda że tego nie uczyli nas w szkole . Każdy ma prawo do błędów , samokrytyka i surowość to przeciwieństwo życzliwości i łagodności a takim trzeba się stać dla samego siebie żeby czuć się dobrze ze sobą przy herbacie wieczorem ... Ale musimy też od siebie wymagać ... Choćby dlatego że żadne skrajności nie są dobre . Świetny temat , wspaniale powiedziane no miodzio !
Dawno nie oglądałam Twojego filmu. Materiał strzał w dziesiątkę 😉Mam to samo, pracuję nad tym, raz lepiej, raz gorzej 😁dziękuję bardzo za ten film Jolu 😉😚
Jesteś taka piękna, lubię cię słuchać ❤️
O matko, mam tak samo! Coś w stylu Twojego komentarza do koleżanki po ciąży powiedziałam znajomej prawie 10 lat temu, a do tej pory się tym katuje! W trakcie swojej terapii też powiedziałam, że nie wiem jak się w wielu sytuacjach zachować, że nie znam norm społecznych ;) No ale kto powiedział, że powinnam wszystko wiedzieć? :D No i dopiero od dosłownie paru tygodni bardzo powoli się uczę bycia wspierającą dla siebie, zamieniać wewnętrznego krytyka na wewnętrznego opiekuna :) Dziękuję za ten filmik :)
Bardzo dziękuję, że zwróciłaś uwagę na ten temat ❤️
Wydaje mi się, że to choroba naszych czasów, schemat myślowy z którego ciężko się wydostać. 3mam za nas wszystkich kciuki!
No,ja się tak czasem zastanawiałam : ,,Jak to jest,że powiedziałam tyle głupot,a mimo to są ludzie,którzy jednak mnie akceptują? Prędzej,czy później znowu coś powiem nie tak i oni wtedy się odwrócą".Nie, po prostu zaczęłam trafiać na wartościowe osoby,które jak widać,też coś u mnie zauważyły. Warto mieć czasem dystans do siebie,nie przejmować się wszystkim i nie wysilać się niepotrzebnie bardziej niż inni. Oczywiście warto mieć ambicje,ale trzeba też znać swoje ograniczenia i nie stawiać sobie poprzeczki zbyt wysoko, tylko po to żeby upewnić się w stwierdzeniu,że i tak jestem beznadziejna. I przede wszystkim uczę się doceniać swoje postępy.
Mam bardzo podobne odczucia, z tym że u mnie rodzice byli bardzo wspierający, wyrozumiali i wiem ze bez względu na wszystko zawsze będą ze mnie dumni. I w tym cały problem... odkąd pamietam moim nadrzędnym celem było, żeby moi bliscy byli ze mnie zawsze dumni, wiec kiedy coś mi nie wychodziło to pierwsze o czym myślałam to to ze zawiodę swoich bliskich. Dlatego wszystkiego czego się łapałam starałam robić na 150%. Do tej pory walczę z tym ze nie muszę spełniać oczekiwań wszystkich otaczających mnie osób i nie muszę wszystkim przysparzać dumy za wszelka cenę. Można by o tym gadać i gadać ;)
Jolu, marzy mi się rozmowa przy kawie z Tobą !
A wewnętrzny krytyk ? Mój to perfekcjonista. On jest genialny. Bo jak próbuję być i pozwolić sobie na bycie/mówienie/wyglądanie nieidealnie to on zarzuca mi jak bardzo jestem beznadziejna w byciu nieidealna ! :D z jednej strony to wkurza, ale zaczynam się już z siebie śmiać. A raczej z moich skłonności do perfekcjonizmu.
Także na razie radzę sobie śmiechem - ponoć to dobry mechanizm obronny ;)
Pozdrawiam Cię ciepło i naprawdę mam nadzieję spotkać Cię kiedyś w tym naszym Krakowie:)
Mam dokładnie to samo, cholerny krytyk perfekcjonista. Pozdrawiam :)
Jeej, mam dokładnie tak samo! U mnie nie było kar, ale wyszło i tak na to samo, bo był szantaż emocjonalny (czegoś nie zrobiłam - to byłam "rozpieszczoną jedynaczką"; tak, też nie ogarniam, dlaczego to niby miałaby być moja wina 😐). Jeszcze do tego jestem autystyczna i czasem nie ogarniam relacji międzyludzkich, np. zapominam się kogoś spytać, co u niego/niej i potem to sobie wyrzucam przez pół dnia... kurczę, muszę nareszcie spróbować Twojej metody 😊
Mam tak samo jak Ty. Najdziwniejsze, że dziś rano o tym myślałam, a wieczorem zobaczyłam Twój film i mnie zatkało. Fajne odkrycie 😃
....... (wstaw tu swoje imię)
Swoja własna, Bratnia Dusza. ❤️
Dziękuję 🙂 ... jakie to dla mnie ważne ❤️
Przypomniała mi się książka "W co grają ludzie" Erica Berne'a. I tak jak w wielu momentach jest przestarzała i nieaktualna, tak mógłaby Cię zainteresować w rozdziale nt. podziału ról w komunikacji - jest tam postać dziecka, rodzica i dorosłego i rodzic dzieli się na karcącego i opiekującego się. Myślę, że mogłabyś po nią sięgnąć dla tego fragmentu.
"Co byś powiedziała przyjaciółce w tej sytuacji" albo "nie odezwała byś się tak do przyjaciółki" to sposób na który wpadłam kilka lat temu w internecie i potwierdzam, pomaga on zobaczyć ta niesamowita różnica między tym jacy jesteśmy dla siebie a jacy jesteśmy dla innych.
Chciałabym mieć taki regał z książkami. Pięknie to wygląda.
Jolcia kocham Ciebie i Twoje filmy!
Dziękuję za ten fimik!
Jolu, jeszcze chciałabym Ci powiedzieć, że bardzo podoba mi się Twój styl - zarówno fryzura, te okulary, jak i sposób ubierania się (w jakich sklepach najczęściej kupujesz ubrania? :P ). I to wszystko jest też bardzo spójne z estetyką filmików. Super! :)
Kolejny vlog o mnie! Zawsze robię wszystko, byleby nie urazić innych, by innym pomóc, rozmyślam, co zrobiłam źle, co źle powiedziałam, zapominając przy tym o własnych potrzebach...
Jejku! Jak ja siebie odnajduję w Twoich słowach :) Ciągle zapominam o byciu swoją przyjaciółką więc Jolu dziekuje za przypomnienie
Jola jesteś cudowna!
Osobiście uważam, że powinno się siebie lubić, ponieważ spędzimy ze sobą całe życie :)
Swoją drogą to po obejrzeniu tego filmu przypomniała mi się piosenka z filmu "The Greatest Showman" o tytule "This is me", fantastyczna jest, polecam. Film też!
"o matko jakich ona chodzi łachmanach, wygląda na ponurą, psuje atmosferę, poprzednia dziewczyna na tym stanowisku była inna, bardziej towarzyska, można było pogadać, pożartować, pośmiać się...rozczarowanie ..."
Takie myśli przychodzą mi do głowy.
Faktycznie- są osoby- przyjazne dusze, które gdyby usłyszały to co myślę, uznały by to za absurd, i puknęły by mnie w czoło.
Bycie dla siebie przyjacielem jest dobre.
Tylko czemu ta myśl- a może oni mają rację, może jestem beznadziejna i powinnam coś ze sobą zrobić, może żyję w iluzji i tylko ja tego nie widzę!
Nad tym obecnie pracuję :)
Miewam bardzo podobnie, ale coraz rzadziej. Kiedyś w ogóle bałam się pisać jakiekolwiek komentarze w internecie. Zanim coś wrzuciłam musiałam 10 razy sprawdzić, czy to aby na pewno jest poprawne. A potem wręcz wyczuwałam wszystkie możliwe emocje innych ludzi, które mogą pojawić się po przeczytaniu mojego komentarza. W ostatnim czasie zaczęłam się ćwiczyć w dodawaniu komentarzy, bez długiego zastanawiania się i przejmowania opinią innych, idzie mi coraz lepiej ;) Dużo też mi pomogło to, że niedawno odkryłam, że jestem osobą wysoko wrażliwą (WWO, HSP) i to sporo tłumaczy, dlaczego często w kontaktach międzyludzkich potrafiłam się przez tydzień przejmować jednym nie do końca trafnym słowem, kiedy inni bez wyrzutów sumienia potrafią innym mówić przykre rzeczy.
Też tak miałam!
I witaj w klubie, bo też jestem wwo! 😄
Jako dziecko i nastolatka właśnie chciałam mieć nawet surowych rodziców, którzy ode mnie czegoś wymagają zamiast poczucia, że nikt się mną nie interesuje, mogłoby mnie nie być bo i tak spisano mnie na straty ;p Różnie to bywa ;) Na szczęście terapia już weszła w moje życie :D Pozdrawiam!
Mam tak samo. Dziękuję za ten film, Twoją odwagę i otwartość.