Poczucie winy przy stawianiu granic. Pojawia się, szczególnie na początku, gdy zaczynamy o nie dbać i nie umiemy tego robić. Okropne uczucie, niepozwalajace iść do przodu. Myślę, że to ważna sprawa w tym temacie.
Kurcze, a miał ktoś z was tak, że "mój dom, moje zasady" i "pójdziesz na swoje to sobie będziesz rządzić"? Od dziecka wychowywanie w tym, że to nasi rodzice, opiekunowie "wiedzą najlepiej" co może być naszą granicą. Jeśli kiedyś będę mieć dzieci, to właśnie tego chciałabym uniknąć najbardziej🤞
Oj tak. Problem w tym, że nawet na swoim te teksty się nie kończą tak naprawdę. Ileż ja się nasłuchałam o tym "jak powinno być w domu" bo "mąż mnie zostawi". Problem w tym, że nasi rodzice czekali pół życia, żeby role się zamieniły i teraz oni mogli mówić to co im powtarzali ich rodzice. I nawet nie mają w sobie refleksji że właśnie zjawiskiem fali przenoszą przemoc.
Kiedy zaczęłam stawiać granice, np odmawiać rozmowy na pewien temat, usłyszałam od mamy że się "stałam taka arogancka". Co ciekawe, nie od razu podziałało, bo ona po prostu nie mogła uwierzyć, że to nie jakaś "faza", że ja z nią po prostu nie będę na ten temat rozmawiać i już. To trwało parę lat... A relacja przetrwała, ma się dobrze, a temat już (prawie) nie wraca. Moja mama dalej pewnie trochę uważa, że to jakieś moje widzimisię (myślę, że w tej relacji to rodzic częściej myśli, że skoro jest rodzicem, to np ma prawo ingerować, wypytywać itd), ale im bliżej jestem 40stki, tym bardziej chyba dociera do niej, że mogę mieć obszary życia, które chcę odseparować. I tak jest w sytuacji kiedy już prawie dwie dekady nie mieszkam w domu - myślę, że dużo trudniej jest młodym ludziom, którzy może myślą, że rodzice mają prawo do ingerowania w niektóre sprawy, które są bardzo intymne, jak np religia.
Dla mnie dużym przełomem w temacie granic było odkrycie, że granice nie tyle trzeba stawiać, co po prostu ODKRYWAĆ JE I KOMUNIKOWAĆ OTOCZENIU. To nie tyle stawianie muru czy płotu - mówiąc metaforycznie - co pokazanie, że on po prostu bezdyskusyjnie jest... Niby to mała zmiana w semantyce, ale robi w myśleniu i działaniu potężną różnicę. Pozdrawiam ciepło z Beskidów :).
Z mojego doświadczenia wynika, że im bardziej poznaję siebie, odkrywam to, co czuję, tym łatwiej i z większą pewnością siebie przychodzi mi stawiać granice :) Bardzo ciekawy jest ten wątek o odpowiedzialności związanej ze stawianiem granic :) Dziękuję za film i pozdrawiam :)
Bardzo inspirujący i wartościowy film. Dziękuję, że poruszasz temat dbania o swoje potrzeby i stawiania granic. Często mam z tym problem i pracuję stopniowo nad zmianą tego stanu rzeczy. Ściskam mocno!
Ja sie dopiero ucze stawiac granice...po 35 roku zycia i majac 2ke dzieci. Jesli ktos ma mozliwosc pojsc na terapie zanim sie zwiaze z kims na powznie i urodzi dzieci to to jest MEGA mega mega madre, przydatne i ulatwiajace zycie pozniej :) Nie mniej jednak, ciesze sie , ze poszlam, bo lepiej pozniej niz wcale :) Sympatyczna z Ciebie Kobietka
Cudowny filmik Jolu ❤ Kiedyś zupełnie nie umiałam stawiać granic. Myślałam, że albo będę mieć "święty spokój" albo będę cały czas "walczyć" o swoje granic i będę mieć zwady ze swoimi znajomymi. Nikt nigdy w życiu nie powiedział mi, że to w porządku walczyć o swoje granice i nawet myślenie o tym sprawiało, że miałam wyrzuty sumienie, no bo "ktoś może poczuć się urażony". Dopiero na terapii zaczęłam nad tym pracować i nadal pracuje. I myślę, że jednak te granice warte są tego pozornego "świętego spokoju" i życia w ciągłym stresie. A relacje ze znajomi też wyszły na plus
Zdecydowanie też miałem takie problemy, kiedy stawiałem pierwsze granice, w szczególności właśnie, że ktoś na pewno czuję się urażony, a ja przecież nie chcę nikogo krzywdzić.
0:55 Każdy ma prawo do stawiania granic 2:23 Stawianie granic = odpowiedzialność 3:40 Szukanie i stawianie swoich granic jest trudne 4:59 Granica to miejsce w którym jest mi jeszcze dobrze 6:30 Weryfikacja relacji
Świetny materiał. Zgadzam się z Twoimi przemyśleniami.Bardzo fajne to ujęłaś .Ja raczkuje w tej dziedzinie- stawiania granic i bardzo dobrze jest usłyszeć że to co robie nie jest niczym złym. Jak narazie po postawieniu granicy jestem ta beeee ta zla, zostałam zmieszana z błotem ale przez Twój filmik dotarło do mnie że tak naprawdę ta osoba nie szanuje mnie i nie chce mnie takiej "prawdziwej mnie" a tylko taką uległa i mówiącą zawsze "tak". Tym bardziej lepiej się czuję z faktem postawienia tej granicy. W końcu czuje pokój i święty spokój. Dziękuję i pozdrawiam :)
Myślę, że to baardzo ważny film. Stawianie granic bywa tak potwornie trudne. Ciekawe dla mnie było podkreślenie naszej odpowiedzialności w ich stawianiu. Szczególnie spodobało mi się to, że niepostawienie granic również wiąże się z konsekwencjami, a często poprzez niepostawienie ich uciekamy od odpowiedzialności za nasze życie. Dziękuje za film, wiele fajnych wniosków z niego wyniosłam :D
Z mojej perspektywy najtrudniej jest stawiać granice rodzinie. W społeczeństwie wychowanym na określonych wartościach, zwłaszcza osobom starszym, bardzo trudno jest zrozumieć podejście osoby 20 letniej. To rodzi konflikty. Stawianie granic jest trudne, nie mniej uważam, że warto.
o tak, kiedyś nagminne było całowanie się z 'rodziną', na szczęście pandemia rozwiązała trochę ten problem bo ludzie w ogóle nie chcą przyjąć do wiadomości że nie chce się być dotykanym przez ludzi, którzy nie są najbliżsi
@Joanna Czerniewska Mam 29 lat i rok starsza siostrę której moje granice bardzo nie pasują. Ludzie ogólnie myślą dają sobie dziwne przyzwolenia a starsi to dopiero :(. Mimo to trzeba walczyć o siebie i swój spokój i radość.
Dodam coś o tłumaczeniu zachowań innych osób. Odkryłam, że to jest niebezpieczne, kiedy jesteśmy często/regularnie skłaniani do tłumaczenia zachowań innych osób w stosunku do nas, zachowań w gruncie rzeczy nas krzywdzących i raniących. Nie jest to bezpieczne, gdyż możemy wykształcić w sobie takie przyzwyczajenie tłumaczenia destrukcyjnych zachowań i tym samym pozwalać się ranić w przyszłych relacjach. A tym samym - tracić siebie i zdrowy ogląd własnych potrzeb i szacunku do siebie.
niestety to jest tak popularne w wychowywaniu dziewczynek. wszystko zaczyna się od przekazów typu "on na pewno się tylko tak drażnił, pociągnął cię za włosy bo się mu podobasz"... najgorsze jest w tym chyba to, że w takim dopowiadaniu sobie o co drugiej stronie chodziło można się tak rozpędzić, że później w dorosłym życiu można już nie wyhamować, bo trudno jest wymagać od drugiej strony potwierdzania czy zaprzeczania przy każdej okazji.
@@Agiq Dokładnie. Właśnie dzisiaj Jola wypuściła filmik o złości i ten sam temat wypływa przy okazji. Tłumienie złości, niezgody przez namawianie do grzeczności i wyrozumiałości. Cieszę się, że mamy więcej świadomości na ten temat, bo być może nasi bliscy nieświadomie czasem nas krzywdzili. Bycie grzecznym można rozumieć zdrowiej, jako bycie kulturalnym, czy miłym, ale jednak bycie w kontakcie ze sobą, emocjami, czy granicami.
Fajny materiał i można sporo się dowiedzieć o stawianiu granic. Myślę że najważniejsze w wartościowej relacji byłoby wypracowanie stawiania granic i otwarte mówienie co lubię a czego nie bez żadnych obaw czy strachu.Powinniśmy wyraźnie dać do zrozumienia że stawianie przez drugą ważną dla nas osobę wyrażanie w ten sposób samego siebie jest czymś fajnym i pożądanym.
Myślę ,że by stawiać granicę należy mieć możliwość wyboru. Niestety wątpie by interesowały granice kogoś ,kto jest kompletnie poza nimi. Szczególnie rzuca mi się w oczy człowiek wykluczony społecznie , chociażby ekonomicznie.Granice są emanacją wolnej woli oraz dowodem na kontrolę swojego życia.Sądzę jednak ,że więcej w naszej egzystencji jest więcej determinizmu, w szczególności klasowego.Możesz "miotać się" na swoim poziomie w zależności od kontekstu w jakim fukcjonujesz. Nie mniej materiał Jolu ciekawy i odnoszący się do tych ,którzy jeżeli mają ten luksus jakim jest zmiana to powinni wykorzystywać i stawiać granice. :)
To jest jedyna rzecz której nie potrafię się nauczyć jak mówić nie. A ten film przypomniał mi cytat z jednej z moich ulubionych książek właśnie o tym jak mówić nie i o konsekwencjach - Jesteś prawie równie dobry jak twój ojciec - powiedział. - Ale jednej rzeczy musisz się jeszcze nauczyć. - Czego? - zapytał uprzejmie Michael. - Jak mówić: nie - odrzekł Hagen. Michael poważnie kiwnął głową. - Masz rację - powiedział. - Będę o tym pamiętał. Kiedy Hagen wyszedł, Michael powiedział żartobliwie do ojca: - Więc nauczyłeś mnie wszystkiego poza tym. Powiedz mi jak się mówi ludziom "nie" w sposób, który by im się podobał. Don przesiadł się na wielkie biurko. - Nie można mówić "nie" ludziom, których się kocha, nie za często. To cały sekret. A poza tym, kiedy to mówisz, musi brzmieć jak "tak". Albo trzeba ich samych skłonić do powiedzenia "nie". Trzeba poświęcić na to sporo czasu i trudu. Ale ja jestem staroświecki, ty jesteś z nowego, dzisiejszego pokolenia, nie słuchaj mnie.
Dobrze tak z rana (tak, dla mnie 12 / 13 to rano :P) sobie Ciebie posłuchać. Dzięki za dodanie siły, bo akurat znajduję się w momencie, kiedy czeka mnie dość ważna rozmowa o granicach właśnie. Ale tak mi jeszcze przyszło do głowy, że istnieje jeszcze jedna bariera, która nie do końca istnieje tylko w naszych głowach, a jest zakorzeniona w społeczeństwie. Chodzi mi tu o hierarchię: dziecko w ogólnym rozumieniu jest niżej od rodzica, pracownik jest niżej od pracodawcy. Oczywiście, jeśli to sobie przemyślimy, to bez trudu zdamy sobie sprawę, że to myślenie jest dość absurdalne, jednak nadal gdzieś z tyłu głowy pozostaje strach przed postawieniem się "temu czemuś wyżej", co jest ważniejsze może nie w świadomości jednostki, ale w świadomości społeczeństwa już tak. Jeśli nie ma się naokoło wspierających i rozumiejących nas ludzi, to trudno stanąć samemu przeciwko wszystkim. I tu w sumie dochodzę do początku tego komentarza: świetnie, że nagrałaś na ten temat. 😁 Mam nadzieję, że ten film pomoże całej rzeszy ludzi, którzy jeszcze się wahają, czują się bezsilni i samotni. Jeszcze raz dzięki!
ciągle to widzę, kiedy starsi ludzie, którzy mnie nie znają, szczególnie faceci, wyjeżdżają do mnie po imieniu (jestem pod 30.) bez pytania. Chciałabym być czasami na tyle chamska, żeby im odpowiedzieć tym samym, ale nie chcę się zniżać do ich poziomu. To często ma nawet wręcz podtekst seksualny, myślą, że jeżeli nie mam męza, bo można różne teksty do mnie rzucać (bo nie ma od kogo dostać w pysk), albo wręcz próbować gorszych rzeczy. A jak mówię 'proszę sobie nie pozwalać' to oni 'o, czasami trzeba'. Jak straszne to jest, że w głowach takich facetów pewnie jest tak, że dopiero postać innego 'męskiego obrońcy' mogłaby ukrócić ich zapędy. Ja dla nich nie jestem samodzielną myślącą i równą jednostką. Najgorsze jest to że z taką postawą spotykam się też wśród ludzi, których znam od dzieckai nie mogę np. urwać z nimi kontaktu, bo są moimi sąsiadami, a przecież domu nie sprzedam i się nie wyprowadzę. Czasami płakać mi się na to chce
Pamiętam jak kiedyś na zakończeniu roku szkolnego, kiedy już wszyscy się ze sobą żegnaliśmy, moja pani wychowawczyni powiedziała mi zdanie, które poniekąd mnie mocno dotknęło ale i również utknęło w mojej głowie . Powiedziała mi żebym nigdy nie zapominała o swoich granicach, ja totalnie nie mogąc zrozumieć sensu jej wypowiedzi odebrałam jej poradę w negatywny sposób. Poczułam się jak osoba zupełnie nie świadoma siebie, swojej wartości, czy emocji. Wydaje mi się że zwyczajnie nie mogłam pojąć kontekstu jej wypowiedzi i czułam się nią wręcz obrażona. Przez kolejny rok te zdanie nieustannie wracało do mnie i starałam się dopasować je do konkretnych sytuacji z mojego życia, jednak wciąż jego przekaz do mnie nie trafiał. Dopiero niedawno obudziłam się po paru ciężkich doświadczeniach i uświadomiłam sobie o mojej naiwność w stosunku do relacji i ludzi i mojej skłonności do zapominania i tłumaczenia wszystkiego co mnie raniło. Omijałam zbyt wiele emocji, starałam się zapominać o tych smutnych i wszystko koloryzowałam, dzisiaj już wiem, że nie mogę sobie pozwolić na takie toksyny w swoim życiu, i że moja pani wychowawczyni powiedziała mi te zdanie w trosce o moje zdrowie a nie w celu upokorzenia mnie.
Ciągle się tego uczę 😂 Ostatnio strasznie długo debatowałam nad wiadomością do koleżanki właśnie z tego powodu, ale okazało się, że nie potrzebnie aż tak kombinowałam, bo jej odpowiedź była cudowna po prostu! Z uszaniwaniem i jej i moich granic i poczułam się tak zrozumiana, że aż miło się zrobiło 😊
Fajny temat, szczególnie końcówka jest moim zdaniem bardzo ważna i bardzo istotna. Stawianie swoich granic powinno uwzględniać granice innych ludzi i być w jakimś stopniu symetryczne, musi być w tym dialog i chęć zauważenia innego człowieka po drugiej stronie, który też ma swoje emocje, potrzeby, możliwości. Łatwo postawić granicę "ma mi zawsze być wygodnie". Dużo trudniej stawiać granice na zasadzie "to i tamto jest dla mnie ważne i nienegocjowalne, a tam są obszary, gdzie wspólnie możemy ustalić jak będziemy działać". Do takiego podejścia trzeba odpowiedzialności i znajomości samego siebie, czego wielu osobom brakuje...
Jolu, tak sobie myślę, że bardzo spodobałaby Ci się "Ucieczka od wolności" Ericha Fromma. Tak mi się skojarzyła z drugim faktem, ale tez w ogole z tym, jaką wizję świata i wolności tu przekazujesz :)
Niesamowite jest jako z jakim spokojem, ale także mądrością opowiadasz o stawianiu granic. Mam wrażenie, że ujęłaś wszystko co w nich fajnego, ale także ogromnie trudnego. Dzięki ci za ten film 😘
Mam swoje granice, o których głośno mowię. Mam też swoje zdanie i poglądy, którymi się kieruję. Spotkałam się ostatnio przez to z krytyką ze strony bliskiej przyjaciółki, mimo wszystko dalej szłam swoją obraną drogą nie zważając czy będzie przy mnie czy nie bo uważam, że w momencie kiedy nie krzywdzę siebie ani innych, nie ma powodu abym z czegoś rezygnowała. Przyjaciółka koniec końców zrozumiała moją decyzję i mnie wsparła, a ja cały czas działałam w zgodzie z samą sobą. Nie było to łatwe bo oczywiście jest przykro kiedy spotykamy się z krytyką najbliższych, ale warto czasami zrobić coś po swojemu. Mi to wyszło na dobre i jestem przeszczęśliwa z podjętej decyzji bo była jedną z lepszych. Mam też dzięki temu świadomość, że moja przyjaźń nie jest jednostronna.
Swoją drogą wszystko to dzięki wychowaniu moich rodziców, byłam zbuntowanym dzieckiem przez co wiele razy stawiając na swoim musiałam liczyć się z brakiem wspardzia. Było nie było, to moi rodzice i ich kocham a dzięki temu przynajmniej nie boję się dążyć do własnych celów.
Stawianie granic nie jest dla mnie czymś łatwym, cały czas się tego uczę. Wydaje mi się, że często rezygnuje z tego ze względu na myśl o rozpadzie relacji. Największy problem mam ze stawianiem granic swoim rodzicom i cały czas się tego uczę, natomiast o wiele łatwiej postawić mi granicę wśród moich znajomych przyjaciół. Ale faktem jest to, że jeśli potrafimy to zrobić jest nam dużo łatwiej w życiu :) I warto mięć świadomość tego, że możemy te granice stawiać i nie jest to nic złego.
można stawiać granice, tylko trzeba wstawać rano. na tym polega odpowiedzialność :P a tak na serio to super film, właśnie po pół roku do niego wróciłem i zapisałem na swojej playliście "samorealizacja"
Miło się Ciebie słucha i ładnie mówisz. Zgadzam się z twoimi przemyśleniami. Widać że jesteś osobą która przeszła terapię, która przyniosła pozytywne skutki. Myślę, że dużo trudniej jest się nauczyć nie przekraczania cudzych granic, niż stawiania własnych. Wybacz za wulgaryzm, ale mówiąc całkowicie nie serio, można łatwo postawić granicę, mówiąc po prostu NIEEEE KURWA!!!! Myślę, że ludzie których granice są notorycznie łamane, być może od dziecka, często stają się osobami w życiu dorosłym, które nie szanują granic innych, bo coś w nich pęka w pewnym momencie i odpłacają innym za to co ich spotkało. Z drugiej strony osoby których nie nauczono stawiać granic, mogą być w życiu wykorzystywane i uległe. Nie znam się na tym (jeszcze) za bardzo ale myślę że to jaką z tych dwóch osób się stajemy, zależy być może od temperamentu. Jednakże w obu przypadkach należy nad sobą pracować.
Stawianie granic W RELACJI. Mam wrażenie, że istnieją trochę inne zasady funkcjonowania w tym obszarze. Wśród znajomych w momencie dyskomfortu mogę poprosić o przerwanie rozmowy, zaś podczas rozmowy z partnerem on może domagać się "przepracowania", przegadania niewygodnych tematów, mimo dyskomfortu, który czuję w trakcie rozmowy. Tak czy nie? Jak rozpoznać, kiedy się przełamać, a kiedy twardo powiedzieć stop?
Racja, sytuacja jest trochę inna. Dla mnie wszystko opiera się o klarowną rozmowe. Czujesz, że w tym momencie nie chcesz rozmawiać? Powiedz to, powiedz, że potrzebujesz chwile żeby się uspokoić, przemyśleć czy cokolwiek. Tylko w tej sytacji chodzi o to aby do tych tematów i problemów wracać. Moim zdaniem im szybciej tym lepiej dla związku. Z mojego doświadczenia wynika też, że czasami ten czas, który myślę, że potrzebuje to tak naprawdę jest ucieczką i gdy ktoś mnie 'przyciśnie' do rozmawiania tu i teraz to problem rozwiązujemy szybciej i mimo, że ta konwersacja może być bardziej emocjonalna to w ostatecznym rozrachunku wychodzi to wszystkim na dobre. Tak ja to widzę :)
Tak sobie pomyślałam że może ktoś mnie nie wesprze w nowych decyzjach, ale czuję że znajdą się nowe osoby, które udzielą wsparcia. A że ja nie mam żadnych zażyłych relacji to nie mam nic do stracenia.
Jest jeszcze kwestia postawienia granicy komuś a za chwilę inne osoby będą przekraczały granicę o której nie wiedzą. Ich to tłumaczy... ale nas na pewno denerwuje.
Mam ważne pytanie, na które chciałabym znać twoją odpowiedz - bardzo mi ona pomoże. Co ze stawianiem granic osobom starszym ( w tym przypadku 80 lat)? z poglądami, które są nie do ruszenia i działania tej starszej osoby krzywdzą mnie, z drugiej strony jest to osoba dla której jak mnie uczono "należy" być wyrozumiałym.
"Faktów"..? Może decyzji/postanowień? Brakuje mi w tym, co tu mówisz, "stawiania granic" jako zdolności czy wręcz sztuki uwalniania się od presji CUDZYCH OCEN, REAKCJI i WYOBRAŻEŃ na temat/wobec naszych zachowań; wewnętrznego, psychicznego odgraniczania tego, co moje, od tego, co nie-moje (myśli, oceny, oczekiwania itd). Tak rozumiana "granica" oczywiście nie może i nie powinna być szczelna, ale też nie może zanikać! W moim długim życiu spotkałem wiele osób, mających z kłopot z wyważeniem tak rozumianej granicy. I tylko jedną, która tego kłopotu nie miała!
Ja w kwestii formalnej. Z logicznego punktu widzenia to nie fakty (stwierdzenia o czymś, co jest prawdziwe - np. Ziemia krąży wokół Słońca, Trump jest prezydentem USA), ale ZASADY - i to subiektywne, bo na pewno są ludzie, którzy się pod nimi nie podpisują.
Nie na temat może i pewnie nie w twoim stylu ale chciałabym zobaczyc u Ciebie jakis swiateczny content bo masz taki super glos i gust jesli chodzi o urzadzanie wnetrz i taka muzyczke super dobierasz ze mysle ze bys stworzyla super klimacik zimowy
Z własnego doświadczenia wiem, ze najtrudniej stawiać granice w relacji z Rodzicami - kiedy najbliższe nam osoby nie szanują naszych granic ...
Oj prawda
Niestety prawda
Poczucie winy przy stawianiu granic. Pojawia się, szczególnie na początku, gdy zaczynamy o nie dbać i nie umiemy tego robić. Okropne uczucie, niepozwalajace iść do przodu. Myślę, że to ważna sprawa w tym temacie.
Kurcze, a miał ktoś z was tak, że "mój dom, moje zasady" i "pójdziesz na swoje to sobie będziesz rządzić"? Od dziecka wychowywanie w tym, że to nasi rodzice, opiekunowie "wiedzą najlepiej" co może być naszą granicą. Jeśli kiedyś będę mieć dzieci, to właśnie tego chciałabym uniknąć najbardziej🤞
Hej dokładnie... A jeszcze najgorsze stwierdzenie "dzieci i ryby głosu nie mają".... Dramat
W punkt
Oj tak. Problem w tym, że nawet na swoim te teksty się nie kończą tak naprawdę. Ileż ja się nasłuchałam o tym "jak powinno być w domu" bo "mąż mnie zostawi". Problem w tym, że nasi rodzice czekali pół życia, żeby role się zamieniły i teraz oni mogli mówić to co im powtarzali ich rodzice. I nawet nie mają w sobie refleksji że właśnie zjawiskiem fali przenoszą przemoc.
Ale Wy możecie to przerwać, wychowując Wasze dzieci inaczej :) always look at the bright side of the life
Kiedy zaczęłam stawiać granice, np odmawiać rozmowy na pewien temat, usłyszałam od mamy że się "stałam taka arogancka". Co ciekawe, nie od razu podziałało, bo ona po prostu nie mogła uwierzyć, że to nie jakaś "faza", że ja z nią po prostu nie będę na ten temat rozmawiać i już. To trwało parę lat... A relacja przetrwała, ma się dobrze, a temat już (prawie) nie wraca. Moja mama dalej pewnie trochę uważa, że to jakieś moje widzimisię (myślę, że w tej relacji to rodzic częściej myśli, że skoro jest rodzicem, to np ma prawo ingerować, wypytywać itd), ale im bliżej jestem 40stki, tym bardziej chyba dociera do niej, że mogę mieć obszary życia, które chcę odseparować. I tak jest w sytuacji kiedy już prawie dwie dekady nie mieszkam w domu - myślę, że dużo trudniej jest młodym ludziom, którzy może myślą, że rodzice mają prawo do ingerowania w niektóre sprawy, które są bardzo intymne, jak np religia.
Jolu, nie mogę wyjść z podziwu jaka jesteś dojrzała w tym wszystkim co mówisz. Dziękuję, ze sie tą mądrością tutaj i na ig dzielisz ❤
Dla mnie dużym przełomem w temacie granic było odkrycie, że granice nie tyle trzeba stawiać, co po prostu ODKRYWAĆ JE I KOMUNIKOWAĆ OTOCZENIU. To nie tyle stawianie muru czy płotu - mówiąc metaforycznie - co pokazanie, że on po prostu bezdyskusyjnie jest... Niby to mała zmiana w semantyce, ale robi w myśleniu i działaniu potężną różnicę. Pozdrawiam ciepło z Beskidów :).
Postaw granice jak masz małe dziecko 😂😂😂
Z mojego doświadczenia wynika, że im bardziej poznaję siebie, odkrywam to, co czuję, tym łatwiej i z większą pewnością siebie przychodzi mi stawiać granice :) Bardzo ciekawy jest ten wątek o odpowiedzialności związanej ze stawianiem granic :) Dziękuję za film i pozdrawiam :)
Bardzo inspirujący i wartościowy film. Dziękuję, że poruszasz temat dbania o swoje potrzeby i stawiania granic. Często mam z tym problem i pracuję stopniowo nad zmianą tego stanu rzeczy. Ściskam mocno!
Ja sie dopiero ucze stawiac granice...po 35 roku zycia i majac 2ke dzieci. Jesli ktos ma mozliwosc pojsc na terapie zanim sie zwiaze z kims na powznie i urodzi dzieci to to jest MEGA mega mega madre, przydatne i ulatwiajace zycie pozniej :) Nie mniej jednak, ciesze sie , ze poszlam, bo lepiej pozniej niz wcale :) Sympatyczna z Ciebie Kobietka
Wszystko zaczyna się od relacji z samym sobą.Najtrudniej jest tak na prawdę czasem samemu wobec siebie respektować te granice.
Można stawiać granice ale też trzeba liczyć się z tym że możemy zostać sami bo ludzie źle to odbiorą. Jedno kosztem drugiego.
Cudowny filmik Jolu ❤ Kiedyś zupełnie nie umiałam stawiać granic. Myślałam, że albo będę mieć "święty spokój" albo będę cały czas "walczyć" o swoje granic i będę mieć zwady ze swoimi znajomymi. Nikt nigdy w życiu nie powiedział mi, że to w porządku walczyć o swoje granice i nawet myślenie o tym sprawiało, że miałam wyrzuty sumienie, no bo "ktoś może poczuć się urażony". Dopiero na terapii zaczęłam nad tym pracować i nadal pracuje. I myślę, że jednak te granice warte są tego pozornego "świętego spokoju" i życia w ciągłym stresie. A relacje ze znajomi też wyszły na plus
Zdecydowanie też miałem takie problemy, kiedy stawiałem pierwsze granice, w szczególności właśnie, że ktoś na pewno czuję się urażony, a ja przecież nie chcę nikogo krzywdzić.
0:55 Każdy ma prawo do stawiania granic
2:23 Stawianie granic = odpowiedzialność
3:40 Szukanie i stawianie swoich granic jest trudne
4:59 Granica to miejsce w którym jest mi jeszcze dobrze
6:30 Weryfikacja relacji
Ten filmik to złoto :) W pigułce opowiedziałaś temat, dzięki!
Świetny materiał. Zgadzam się z Twoimi przemyśleniami.Bardzo fajne to ujęłaś .Ja raczkuje w tej dziedzinie- stawiania granic i bardzo dobrze jest usłyszeć że to co robie nie jest niczym złym. Jak narazie po postawieniu granicy jestem ta beeee ta zla, zostałam zmieszana z błotem ale przez Twój filmik dotarło do mnie że tak naprawdę ta osoba nie szanuje mnie i nie chce mnie takiej "prawdziwej mnie" a tylko taką uległa i mówiącą zawsze "tak". Tym bardziej lepiej się czuję z faktem postawienia tej granicy. W końcu czuje pokój i święty spokój.
Dziękuję i pozdrawiam :)
Myślę, że to baardzo ważny film. Stawianie granic bywa tak potwornie trudne. Ciekawe dla mnie było podkreślenie naszej odpowiedzialności w ich stawianiu. Szczególnie spodobało mi się to, że niepostawienie granic również wiąże się z konsekwencjami, a często poprzez niepostawienie ich uciekamy od odpowiedzialności za nasze życie. Dziękuje za film, wiele fajnych wniosków z niego wyniosłam :D
Z mojej perspektywy najtrudniej jest stawiać granice rodzinie. W społeczeństwie wychowanym na określonych wartościach, zwłaszcza osobom starszym, bardzo trudno jest zrozumieć podejście osoby 20 letniej. To rodzi konflikty. Stawianie granic jest trudne, nie mniej uważam, że warto.
+osoby starsze często nie są w stanie pojąć, że ktoś młodszy w ogóle śmie postawić wobec nich jakieś granice
o tak, kiedyś nagminne było całowanie się z 'rodziną', na szczęście pandemia rozwiązała trochę ten problem bo ludzie w ogóle nie chcą przyjąć do wiadomości że nie chce się być dotykanym przez ludzi, którzy nie są najbliżsi
@Joanna Czerniewska Mam 29 lat i rok starsza siostrę której moje granice bardzo nie pasują. Ludzie ogólnie myślą dają sobie dziwne przyzwolenia a starsi to dopiero :(. Mimo to trzeba walczyć o siebie i swój spokój i radość.
Dokładnie, jak stawiać granice np babci która uważa to za brak szacunku?
Nawet nie wiesz jak bardzo jesteś pomocną osobą! :) Ten kanał to perełka na polskim YB :)
Dodam coś o tłumaczeniu zachowań innych osób. Odkryłam, że to jest niebezpieczne, kiedy jesteśmy często/regularnie skłaniani do tłumaczenia zachowań innych osób w stosunku do nas, zachowań w gruncie rzeczy nas krzywdzących i raniących. Nie jest to bezpieczne, gdyż możemy wykształcić w sobie takie przyzwyczajenie tłumaczenia destrukcyjnych zachowań i tym samym pozwalać się ranić w przyszłych relacjach. A tym samym - tracić siebie i zdrowy ogląd własnych potrzeb i szacunku do siebie.
niestety to jest tak popularne w wychowywaniu dziewczynek. wszystko zaczyna się od przekazów typu "on na pewno się tylko tak drażnił, pociągnął cię za włosy bo się mu podobasz"... najgorsze jest w tym chyba to, że w takim dopowiadaniu sobie o co drugiej stronie chodziło można się tak rozpędzić, że później w dorosłym życiu można już nie wyhamować, bo trudno jest wymagać od drugiej strony potwierdzania czy zaprzeczania przy każdej okazji.
@@Agiq Dokładnie. Właśnie dzisiaj Jola wypuściła filmik o złości i ten sam temat wypływa przy okazji. Tłumienie złości, niezgody przez namawianie do grzeczności i wyrozumiałości. Cieszę się, że mamy więcej świadomości na ten temat, bo być może nasi bliscy nieświadomie czasem nas krzywdzili. Bycie grzecznym można rozumieć zdrowiej, jako bycie kulturalnym, czy miłym, ale jednak bycie w kontakcie ze sobą, emocjami, czy granicami.
Fajny materiał i można sporo się dowiedzieć o stawianiu granic. Myślę że najważniejsze w wartościowej relacji byłoby wypracowanie stawiania granic i otwarte mówienie co lubię a czego nie bez żadnych obaw czy strachu.Powinniśmy wyraźnie dać do zrozumienia że stawianie przez drugą ważną dla nas osobę wyrażanie w ten sposób samego siebie jest czymś fajnym i pożądanym.
Czuję, że będę oglądać ten filmik jeszcze wiele razy. To, w jaki sposób przedstawiasz te kwestie, bardzo otwiera oczy.
Śliczne te wstawki z napisami! 😊
Myślę ,że by stawiać granicę należy mieć możliwość wyboru. Niestety wątpie by interesowały granice kogoś ,kto jest kompletnie poza nimi. Szczególnie rzuca mi się w oczy człowiek wykluczony społecznie , chociażby ekonomicznie.Granice są emanacją wolnej woli oraz dowodem na kontrolę swojego życia.Sądzę jednak ,że więcej w naszej egzystencji jest więcej determinizmu, w szczególności klasowego.Możesz "miotać się" na swoim poziomie w zależności od kontekstu w jakim fukcjonujesz. Nie mniej materiał Jolu ciekawy i odnoszący się do tych ,którzy jeżeli mają ten luksus jakim jest zmiana to powinni wykorzystywać i stawiać granice. :)
Mam z tym duży problem. Brakuje mi odwagi w prawie każdej sytuacji, która wymaga postawienia granic. Wiem, że coraz bardziej potrzebuję to zmienić:(
Odwagi, to da się wyćwiczyć. Każdą taką sytuację potraktuj z wdzięcznością jako okazję do praktyki.
@@wildfemaleSMARTFON będę tak próbować, dziękuję!
Mam tak samo
To jest jedyna rzecz której nie potrafię się nauczyć jak mówić nie. A ten film przypomniał mi cytat z jednej z moich ulubionych książek właśnie o tym jak mówić nie i o konsekwencjach
- Jesteś prawie równie dobry jak twój ojciec - powiedział. - Ale jednej rzeczy musisz się jeszcze nauczyć.
- Czego? - zapytał uprzejmie Michael.
- Jak mówić: nie - odrzekł Hagen.
Michael poważnie kiwnął głową.
- Masz rację - powiedział. - Będę o tym pamiętał.
Kiedy Hagen wyszedł, Michael powiedział żartobliwie do ojca:
- Więc nauczyłeś mnie wszystkiego poza tym. Powiedz mi jak się mówi ludziom "nie" w sposób, który by im się podobał.
Don przesiadł się na wielkie biurko.
- Nie można mówić "nie" ludziom, których się kocha, nie za często. To cały sekret. A poza tym, kiedy to mówisz, musi brzmieć jak "tak". Albo trzeba ich samych skłonić do powiedzenia "nie". Trzeba poświęcić na to sporo czasu i trudu. Ale ja jestem staroświecki, ty jesteś z nowego, dzisiejszego pokolenia, nie słuchaj mnie.
Co to za książka?
@@mk724 Ojciec Chrzestny Mario Puzo
Dobrze tak z rana (tak, dla mnie 12 / 13 to rano :P) sobie Ciebie posłuchać. Dzięki za dodanie siły, bo akurat znajduję się w momencie, kiedy czeka mnie dość ważna rozmowa o granicach właśnie. Ale tak mi jeszcze przyszło do głowy, że istnieje jeszcze jedna bariera, która nie do końca istnieje tylko w naszych głowach, a jest zakorzeniona w społeczeństwie. Chodzi mi tu o hierarchię: dziecko w ogólnym rozumieniu jest niżej od rodzica, pracownik jest niżej od pracodawcy. Oczywiście, jeśli to sobie przemyślimy, to bez trudu zdamy sobie sprawę, że to myślenie jest dość absurdalne, jednak nadal gdzieś z tyłu głowy pozostaje strach przed postawieniem się "temu czemuś wyżej", co jest ważniejsze może nie w świadomości jednostki, ale w świadomości społeczeństwa już tak. Jeśli nie ma się naokoło wspierających i rozumiejących nas ludzi, to trudno stanąć samemu przeciwko wszystkim. I tu w sumie dochodzę do początku tego komentarza: świetnie, że nagrałaś na ten temat. 😁 Mam nadzieję, że ten film pomoże całej rzeszy ludzi, którzy jeszcze się wahają, czują się bezsilni i samotni. Jeszcze raz dzięki!
ciągle to widzę, kiedy starsi ludzie, którzy mnie nie znają, szczególnie faceci, wyjeżdżają do mnie po imieniu (jestem pod 30.) bez pytania. Chciałabym być czasami na tyle chamska, żeby im odpowiedzieć tym samym, ale nie chcę się zniżać do ich poziomu. To często ma nawet wręcz podtekst seksualny, myślą, że jeżeli nie mam męza, bo można różne teksty do mnie rzucać (bo nie ma od kogo dostać w pysk), albo wręcz próbować gorszych rzeczy. A jak mówię 'proszę sobie nie pozwalać' to oni 'o, czasami trzeba'. Jak straszne to jest, że w głowach takich facetów pewnie jest tak, że dopiero postać innego 'męskiego obrońcy' mogłaby ukrócić ich zapędy. Ja dla nich nie jestem samodzielną myślącą i równą jednostką. Najgorsze jest to że z taką postawą spotykam się też wśród ludzi, których znam od dzieckai nie mogę np. urwać z nimi kontaktu, bo są moimi sąsiadami, a przecież domu nie sprzedam i się nie wyprowadzę. Czasami płakać mi się na to chce
Pamiętam jak kiedyś na zakończeniu roku szkolnego, kiedy już wszyscy się ze sobą żegnaliśmy, moja pani wychowawczyni powiedziała mi zdanie, które poniekąd mnie mocno dotknęło ale i również utknęło w mojej głowie . Powiedziała mi żebym nigdy nie zapominała o swoich granicach, ja totalnie nie mogąc zrozumieć sensu jej wypowiedzi odebrałam jej poradę w negatywny sposób. Poczułam się jak osoba zupełnie nie świadoma siebie, swojej wartości, czy emocji. Wydaje mi się że zwyczajnie nie mogłam pojąć kontekstu jej wypowiedzi i czułam się nią wręcz obrażona. Przez kolejny rok te zdanie nieustannie wracało do mnie i starałam się dopasować je do konkretnych sytuacji z mojego życia, jednak wciąż jego przekaz do mnie nie trafiał. Dopiero niedawno obudziłam się po paru ciężkich doświadczeniach i uświadomiłam sobie o mojej naiwność w stosunku do relacji i ludzi i mojej skłonności do zapominania i tłumaczenia wszystkiego co mnie raniło. Omijałam zbyt wiele emocji, starałam się zapominać o tych smutnych i wszystko koloryzowałam, dzisiaj już wiem, że nie mogę sobie pozwolić na takie toksyny w swoim życiu, i że moja pani wychowawczyni powiedziała mi te zdanie w trosce o moje zdrowie a nie w celu upokorzenia mnie.
Piękny komentarz
Ciągle się tego uczę 😂 Ostatnio strasznie długo debatowałam nad wiadomością do koleżanki właśnie z tego powodu, ale okazało się, że nie potrzebnie aż tak kombinowałam, bo jej odpowiedź była cudowna po prostu! Z uszaniwaniem i jej i moich granic i poczułam się tak zrozumiana, że aż miło się zrobiło 😊
Fajny temat, szczególnie końcówka jest moim zdaniem bardzo ważna i bardzo istotna. Stawianie swoich granic powinno uwzględniać granice innych ludzi i być w jakimś stopniu symetryczne, musi być w tym dialog i chęć zauważenia innego człowieka po drugiej stronie, który też ma swoje emocje, potrzeby, możliwości. Łatwo postawić granicę "ma mi zawsze być wygodnie". Dużo trudniej stawiać granice na zasadzie "to i tamto jest dla mnie ważne i nienegocjowalne, a tam są obszary, gdzie wspólnie możemy ustalić jak będziemy działać". Do takiego podejścia trzeba odpowiedzialności i znajomości samego siebie, czego wielu osobom brakuje...
Dokładnie tak! Jola, jeszcze raz dzięki za film!
Jolu, tak sobie myślę, że bardzo spodobałaby Ci się "Ucieczka od wolności" Ericha Fromma. Tak mi się skojarzyła z drugim faktem, ale tez w ogole z tym, jaką wizję świata i wolności tu przekazujesz :)
Dziękuję za polecenie, tyle razy słyszałam to nazwisko, ale nic jego nie czytałam 😊 Chętnie spróbuje!
Niesamowite jest jako z jakim spokojem, ale także mądrością opowiadasz o stawianiu granic. Mam wrażenie, że ujęłaś wszystko co w nich fajnego, ale także ogromnie trudnego. Dzięki ci za ten film 😘
Mam swoje granice, o których głośno mowię. Mam też swoje zdanie i poglądy, którymi się kieruję. Spotkałam się ostatnio przez to z krytyką ze strony bliskiej przyjaciółki, mimo wszystko dalej szłam swoją obraną drogą nie zważając czy będzie przy mnie czy nie bo uważam, że w momencie kiedy nie krzywdzę siebie ani innych, nie ma powodu abym z czegoś rezygnowała. Przyjaciółka koniec końców zrozumiała moją decyzję i mnie wsparła, a ja cały czas działałam w zgodzie z samą sobą. Nie było to łatwe bo oczywiście jest przykro kiedy spotykamy się z krytyką najbliższych, ale warto czasami zrobić coś po swojemu. Mi to wyszło na dobre i jestem przeszczęśliwa z podjętej decyzji bo była jedną z lepszych. Mam też dzięki temu świadomość, że moja przyjaźń nie jest jednostronna.
Swoją drogą wszystko to dzięki wychowaniu moich rodziców, byłam zbuntowanym dzieckiem przez co wiele razy stawiając na swoim musiałam liczyć się z brakiem wspardzia. Było nie było, to moi rodzice i ich kocham a dzięki temu przynajmniej nie boję się dążyć do własnych celów.
❤
Dziękuję Ci za ten filmik. Na pewno do niego wrócę!
Super ważny odcinek! Mów do nas.
Stawianie granic nie jest dla mnie czymś łatwym, cały czas się tego uczę. Wydaje mi się, że często rezygnuje z tego ze względu na myśl o rozpadzie relacji. Największy problem mam ze stawianiem granic swoim rodzicom i cały czas się tego uczę, natomiast o wiele łatwiej postawić mi granicę wśród moich znajomych przyjaciół. Ale faktem jest to, że jeśli potrafimy to zrobić jest nam dużo łatwiej w życiu :) I warto mięć świadomość tego, że możemy te granice stawiać i nie jest to nic złego.
można stawiać granice, tylko trzeba wstawać rano. na tym polega odpowiedzialność :P a tak na serio to super film, właśnie po pół roku do niego wróciłem i zapisałem na swojej playliście "samorealizacja"
Miło się Ciebie słucha i ładnie mówisz. Zgadzam się z twoimi przemyśleniami. Widać że jesteś osobą która przeszła terapię, która przyniosła pozytywne skutki. Myślę, że dużo trudniej jest się nauczyć nie przekraczania cudzych granic, niż stawiania własnych. Wybacz za wulgaryzm, ale mówiąc całkowicie nie serio, można łatwo postawić granicę, mówiąc po prostu NIEEEE KURWA!!!! Myślę, że ludzie których granice są notorycznie łamane, być może od dziecka, często stają się osobami w życiu dorosłym, które nie szanują granic innych, bo coś w nich pęka w pewnym momencie i odpłacają innym za to co ich spotkało. Z drugiej strony osoby których nie nauczono stawiać granic, mogą być w życiu wykorzystywane i uległe. Nie znam się na tym (jeszcze) za bardzo ale myślę że to jaką z tych dwóch osób się stajemy, zależy być może od temperamentu. Jednakże w obu przypadkach należy nad sobą pracować.
Dziękuję, wartościowy filmik
Jakie to piękne i mądre.
Dziękuje ci za ten film. Bardzo dla mnie potrzebny
O i taka sugestia, Jolu! Może dałabyś radę dać znaczniki czasowe do podobnych do tego filmów?
Dzięki za ten film! Ja totalnie mam ze stawianiem granic problem. No, nie potrafię, co jak najbardziej źle wpływa na mnie.
i o to chodzi.... dzięki za filmik.
Stawianie granic W RELACJI. Mam wrażenie, że istnieją trochę inne zasady funkcjonowania w tym obszarze. Wśród znajomych w momencie dyskomfortu mogę poprosić o przerwanie rozmowy, zaś podczas rozmowy z partnerem on może domagać się "przepracowania", przegadania niewygodnych tematów, mimo dyskomfortu, który czuję w trakcie rozmowy. Tak czy nie? Jak rozpoznać, kiedy się przełamać, a kiedy twardo powiedzieć stop?
Racja, sytuacja jest trochę inna. Dla mnie wszystko opiera się o klarowną rozmowe. Czujesz, że w tym momencie nie chcesz rozmawiać? Powiedz to, powiedz, że potrzebujesz chwile żeby się uspokoić, przemyśleć czy cokolwiek. Tylko w tej sytacji chodzi o to aby do tych tematów i problemów wracać. Moim zdaniem im szybciej tym lepiej dla związku. Z mojego doświadczenia wynika też, że czasami ten czas, który myślę, że potrzebuje to tak naprawdę jest ucieczką i gdy ktoś mnie 'przyciśnie' do rozmawiania tu i teraz to problem rozwiązujemy szybciej i mimo, że ta konwersacja może być bardziej emocjonalna to w ostatecznym rozrachunku wychodzi to wszystkim na dobre. Tak ja to widzę :)
Tak sobie pomyślałam że może ktoś mnie nie wesprze w nowych decyzjach, ale czuję że znajdą się nowe osoby, które udzielą wsparcia. A że ja nie mam żadnych zażyłych relacji to nie mam nic do stracenia.
Dzięki za film
Aktualny temat dla mnie
Jest jeszcze kwestia postawienia granicy komuś a za chwilę inne osoby będą przekraczały granicę o której nie wiedzą. Ich to tłumaczy... ale nas na pewno denerwuje.
Mam ważne pytanie, na które chciałabym znać twoją odpowiedz - bardzo mi ona pomoże. Co ze stawianiem granic osobom starszym ( w tym przypadku 80 lat)? z poglądami, które są nie do ruszenia i działania tej starszej osoby krzywdzą mnie, z drugiej strony jest to osoba dla której jak mnie uczono "należy" być wyrozumiałym.
przytomna ! w koncu jakas widać:)
Dziękuję
Jest jeszcze taka sytuacja gdy coś komuś obiecamy. Gdy cos wspolnie ustalimy.
❤👍
"Faktów"..? Może decyzji/postanowień? Brakuje mi w tym, co tu mówisz, "stawiania granic" jako zdolności czy wręcz sztuki uwalniania się od presji CUDZYCH OCEN, REAKCJI i WYOBRAŻEŃ na temat/wobec naszych zachowań; wewnętrznego, psychicznego odgraniczania tego, co moje, od tego, co nie-moje (myśli, oceny, oczekiwania itd). Tak rozumiana "granica" oczywiście nie może i nie powinna być szczelna, ale też nie może zanikać! W moim długim życiu spotkałem wiele osób, mających z kłopot z wyważeniem tak rozumianej granicy. I tylko jedną, która tego kłopotu nie miała!
Jedno z mądrzejszych wypowiedzi na ten temat.
Ja w kwestii formalnej. Z logicznego punktu widzenia to nie fakty (stwierdzenia o czymś, co jest prawdziwe - np. Ziemia krąży wokół Słońca, Trump jest prezydentem USA), ale ZASADY - i to subiektywne, bo na pewno są ludzie, którzy się pod nimi nie podpisują.
Bar
Nie na temat może i pewnie nie w twoim stylu ale chciałabym zobaczyc u Ciebie jakis swiateczny content bo masz taki super glos i gust jesli chodzi o urzadzanie wnetrz i taka muzyczke super dobierasz ze mysle ze bys stworzyla super klimacik zimowy
Jola kołcz 💪