Mając 20 lat chciałabym przede wszystkim wiedzieć, że to wcale nie są najlepsze lata mojego życia i wcale nie muszą być. Myślisz, że te lata marnujesz i boisz się, że skoro teraz tak źle czujesz się sam/a ze sobą, to w przyszłości będzie gorzej? Bzdura! Chciałabym również wiedzieć, że jestem naprawdę bardzo młoda i że nadal będę bardzo młoda mając 30 lat i to nie jest koniec świata, jeśli do tego czasu życie nie ułoży się wg mojego wymyślonego w głowie scenariusza. Że mam prawo popełniać błędy, zrobić przerwę w studiach, jeśli jest mi ciężko, lub nawet zmienić kierunek i że opóźnienie końca edukacji to wcale nie jest jakaś wielka tragedia. Że nie muszę desperacko szukać chłopaka i uzależniać od tego poczucia swojej własnej wartości. Że powinnam skupić się na sobie, żeby siebie dobrze poznać, zastanowić się, co sprawia mi przyjemność w życiu i to robić. Chciałabym wiedzieć, że mogę trochę odpuścić, nie muszę zawsze robić wszystkiego perfekcyjnie kosztem swojego snu i zdrowia psychicznego. I że większość tego, co nauczę się na studiach i tak nie przyda mi się w zawodzie, więc warto zaliczać dużo rzeczy jak najprostszymi sposobami. Chciałabym wiedzieć, że umiejętności społeczne, to jest coś, co można wyćwiczyć, a nieśmiałość to nie cecha charakteru, tylko wyuczony w dzieciństwie mechanizm, nad którym można popracować. Na koniec chciałabym wiedzieć, że nie warto się tak bardzo wszystkim przejmować. Np. to że ktoś na mnie nakrzyczy oznacza, że to on ma zły dzień albo nie radzi sobie z emocjami, a nie to, że na to zasługiwałam i to ze mną jest coś nie tak. Ja jestem wartościowa taka, jaka jestem, ze wszystkimi swoimi zaletami i wadami.
Kolejny wspaniały film. Istotne jest uświadomienie sobie , że celem naszego życia nie jest cierpienie. Że nie trzeba wszystkiego sobie komplikować , utrudniać ❤️ Takie proste, banalne, a takie trudne zarazem
O tak, dla mnie to było przełomem odkrycie w trakcie procesu terapeutycznego, że moje życie nie musi być cierpieniem. Ba, że zasługuję na szczęście i że to ja jestem za nie odpowiedzialna (tzn. odpowiedzialna za to czy będę szczęśliwa w życiu czy nie). Ludzie starsi ode mnie w rodzinie ciągle tylko straszą mnie dorosłym życiem, tym jak jest ciężko, a też dopiero moja dobra koleżanka uzmysłowiła mi, że życie jest piękne i ma wiele do zaoferowania i że życie jest po to, żeby być szczęśliwym (tak jak pisałaś - banał, ale dla mnie to było przełomowe odkrycie).
jak powiedziałaś, że studia nie określają naszej wartości... poczułam to. zrezygnowałam ze studiów magisterskich na samym końcu, z połową pracy magisterskiej. już nie mogłam dłużej spełniać cudzych marzeń i oczekiwań - przede wszystkim mojej rodziny. brata z dwoma magistrami, "człowieka sukcesu" z ogromnymi zarobkami i stanowiskiem dyrektorskim w wielkiej korporacji - ale brakiem czasu i swobody. mamy, która nie ma studiów z wielu powodów (przede wszystkim nieplanowana ciąża w wieku 20 lat). postawiłam na siebie, swoje potrzeby i swój komfort, idąc pod prąd utartym ścieżkom i oczekiwaniom. zawdzięczam to przede wszystkim terapii i wspaniałemu mężowi. jak miałam 20 lat, byłam w nieszczęśliwym, ale "poprawnym" związku, na studiach wybranych przez mamę oraz będąc od niej zależną finansowo i emocjonalnie, błądząc jak dziecko we mgle, w depresji. dzisiaj, mając 26 lat (a w sumie niebawem 27) zdecydowałam się zmienić kompletnie branżę, zawód. dopiero będę zaczynać tę ścieżkę, ale między innymi dzięki takim osobom jak Ty, widzę, że poczucie spełnienia jest możliwe. chcę tworzyć treści na youtube oraz na instagramie. trafiłam na Twój kanał w ostatnich dniach, i bardzo mnie to cieszy. dziękuję! trzymajcie za mnie kciuki.
Poruszasz bardzo ważne dla mnie kwestie z którymi mogę się utożsamić. W szczególności studia a poczucie własnej wartości. Miałam wpojone ze muszę ukończyć studia żeby być KIMŚ i w momencie gdy je zawaliłam na ostatniej prostej (nie oddalam pracy dyplomowej) czułam się jakbym przegrała życie. Moje poczucie wartości było równe zeru. Czułam ze zawiodłam siebie jak i rodziców, dosłownie byłam pogrążona w smutku, żalu do siebie i nie opuszczało mnie poczucie winy. Do tego dochodzi presja otoczenia, znajomi chwalący sie obronionym magistrami podczas gdy ja nie obronilam nawet licencjata. Był to dla mnie niesamowicie ciężki czas, moja psychika bardzo na tym ucierpiała. Po kilku miesiącach poukładałam sobie w głowie ze moje życie wcale sie nie zawaliło, mam 24 lata, studia zawsze mogę dokończyć a obecnie skupiam sie po prostu na sobie i swoich potrzebach i małymi kroczkami odbudowuje poczucie własnej wartości. Jeśli to czytasz i jesteś w podobnej sytuacji wysyłam Ci dużo siły! 💜
ehh tak to jest , jak teraz oglądam zdjęcia z przed kilku lat to jest mi smutno, że tak sobie dowalałam a naprawdę bardzo dobrze na nich wyglądam. Wtedy nie pasowało mi w sobie nic. Powiedziałabym sobie - możesz mieć własne zdanie, możesz się nie zgadzać z innymi, nie musisz udowadniać swojej wartości bo już jesteś wystarczająco dobra. A przede wszystkim przytuliłabym siebie, baaaardzo zagubioną dziewczynę szukającą potwierdzenia swojej wartości w oczach wszystkich ludzi których spotkała na swojej drodze. Jola, dzięki za film :) pozdrawiam
Mam podobne przemyślenia odnośnie edukacji. Jak miałam 20 lat to myślałam, że muszę koniecznie skończyć studia, bo tylko one zagwarantują mi dobrą pracę. Co jeszcze chciałabym wiedzieć mając 20 lat? Że mogę coś sobie odpuścić, z czegoś zrezygnować i nie będzie to tragedią. To, że mogę zmienić zdanie czy poglądy i nie oznacza to, iż się myliłam, po prostu na dany moment myślałam inaczej. Chciałabym też wiedzieć, że nie ponoszę odpowiedzialności za zachowanie innych osób wobec mnie. Z akceptacją swojego wyglądu i ciała też miałam wtedy problem. Chciałabym w wieku 20 lat zauważać w sobie to co piękne i na tym się skupiać. Mieć gdzieś czy komuś się coś w moim wyglądzie nie podoba czy też nie. W tym roku obchodzę 30 urodziny i te wszystkie rzeczy wiem. Nie ruszają mnie przytyki dotyczące mojego wyglądu, akceptuję siebie taką jaka jestem. Umiem odpuszczać, wycofywać się, rezygnować z czegoś jeżeli czuję, że jest to nie dla mnie i już nie wmawiam sobie, że jestem looserem bo nie doprowadziłam czegoś do końca tylko zrezygnowałam. Szkoda mi na czasu na rzeczy, które mnie nie interesują. No i na koniec: wiem dzięki doświadczeniu, że studia nie są gwarantem niczego. Nie pracuję w sektorze, w którym mam wykształcenie. Nie zarabiam więc pieniędzy dzięku dyplomowi studiów tylko dzięki wiedzy i umiejętnościom, które posiadam.
Oprócz tego wszystkiego co juz wymieniłaś w filmie (bardzo to pasuje także do dwudziestoletniej mnie!) chciałabym jeszcze wiedzieć, że bycie niekonsekwentnym też jest ok (nie muszę kończyć jakichś studiów tylko dlatego, że już je zaczęłam), że jeśli wszyscy dookoła uważają jakąś osobę za super fajną, to nie znaczy, że ze mną jest coś nie tak, że jestem z tą osobą nieszczęśliwa i że do cholery nie muszę być ładna!
Ja teraz dopiero koło 40. zaczynam naprawdę żyć. A 20-letnią siebie namówiłabym na psychoterapię i może na wizytę u psychiatry. I powiedziała sobie, że to, co mi dolega, to nie lenistwo i paskudny charakter tylko poważna choroba.
Myślę, że każdy wiek ma swoje prawa, ludzie się zmieniają, dojrzewają i nie muszą wiedzieć w wieku 20 lat tego co w 30. Pewnie nawet słyszy się takie rady, często od starszych, myślę, że każdy ma koło siebie taką osobę, która może pokierować, jednak w wieku 20 lat uważamy, że już jesteśmy tak dorośli, że będziemy mądrzejsi od innych. Kwestia też zmian hormonalnych, studia, początek dorosłego życia, pierwsze dobre i gorsze wybory. Jednak bez tego co przeżyliśmy nie bylibyśmy teraz w tym miejscu gdzie jesteśmy. Za 10 lat może nagrasz film, czego nie wiedziałaś mając lat 30... dobrze jest pogodzić się z przeszłością i nie żałować. Jestem w Twoim wieku, też z religijnej rodziny, mi wiara w Boga całe życie daje siłę i mam inne doświadczenia. Zgadzam się, każdy ma prawo do swojej drogi i drogi mogą być kręte, oby prowadziły nas do Tego, co najlepsze 🙂
Wyłamie się i powiem, że miałam zupełnie inaczej. Uwielbiam siebie z czasów nastoletnich i z czasów studenckich. Popełniłam wtedy różne błędy, ale to dzięki nim teraz jestem szczęśliwa. Poprzez ten film uświadomiłam sobie, jak bardzo jestem wdzięczna rodzicom i bliskim za szczęśliwe i beztroskie dzieciństwo, za swobodę i brak tematów taboo w domu, za danie mi pewności, że jestem wystarczająca taka jaka jestem, za wychowanie mnie na feministkę, za pozwolenie mi na bunt w czasie dojrzewania i rozumienie, że kryzysy są rozwojowe i potrzebne, za to, że rodzice po prostu byli kiedy ich potrzebowałam. Mimo, że oczywiście miałam (i mam) kompleksy i czasem zachowam się głupio, to akceptuje siebie, wybaczam sobie i troszczę się o siebie, tak samo jak o bliskich. Ja swoje poprzednie lata wspominam z utęsknieniem i dużym sentymentem. Obecnie mam 36 lat i chyba jedyne co konieczne musiałabym przekazać mojej młodszej wersji to zadbanie o zdrowie i systematyczny ruch. Dodam też, że jestem psychoterapeutą i pracuje z dziećmi i młodzieżą, a to o czym mówisz słyszę codziennie w gabinecie. Dlatego bardzo się cieszę z tego wartościowego filmu. Pozdrawiam serdecznie :-)
Ależ miałam podobnie! Jak sobie myślę o dawniejszej Ewie, to chciałabym ją po prostu przytulić i powiedzieć, że jest wystarczająca! ❤ Jestem obecnie w trakcie terapii, oto moje 2 najważniejsze myśli, które mi teraz towarzyszą: 1) nie miej do siebie żalu o przeszłość, robiłaś wszystko najlepiej, jak umiałaś, na podstawie wiedzy i umiejętności, które WTEDY posiadałaś i 2) traktuj siebie jak swoją najlepszą przyjaciółkę! Szczególnie tą drugą myśl chciałabym mieć w głowie w wieku ~ 20 lat! Dziękuję Jolu za bardzo wartościowy film 🤗
Też byłam z tych "umartwiających się". W pamiętniku ciągle "się dyscyplinowałam". I właśnie ostatnio myślałam, co bym powiedziała młodszej sobie. Byłoby to: "Twoje uczucia są ważne oraz Ty jesteś ważna i wystarczająca - taka, jaka jesteś."
20-letniej sobie 30-letnia ja powiedziałabym, że to, że mam inne wartości niż moi rodzice (religia), nie jest ani ich porażką wychowawczą, ani moją niedoskonałością. I że nie muszę tkwić w czymś, czego nie czuję w obawie przed w/w.
20 letnia Ja - poznaje najwspanialszego mężczyznę w swoim życiu, ale nie pozwala sobie na szczęście, bo zasady, Kościół, piekło. Poniekąd piekło mam teraz, ze świadomością niewykorzystanych szans. Teraz mając 30 +, jestem świadoma, że życie trzeba brać za rogi i brać z niego dla siebie jak najwięcej.
@@FatimaFatima-bx2ip ojezu tak! też będąc nastolatką podobał mi się typ przez kilka lat. Ile czasu straconego... Dodatkowo te zasady, piekło, Kościół i zamiast cieszyć się z jakichś relacji, które miałam, ja to od siebie odpychałam, bo piekło... A typ, który według kościoła jest jedynym sensownym kandydatem na męża, bo jest wierzący (wgl planowanie od razu ślubu, bo seks może być tylko po to też śmieszne XD) w rzeczywistości manipulował mną psychicznie, jakby uleganie uczuciom przez niego to była moja wina mimo, że nic nie robiłam :')
O tak, dobrze mówisz :) sama tego doświadczam, przekraczając trzydziestkę 2 lata temu, poczułam dziwną moc. Czuję sie bardziej świadoma, pozwalam sobie na odpoczynek, odpuszczanie, nie katuję się myślami o wspaniałej karierze zawodowej (spotkania, bieg, chaos) - uciekam w siebie i spokój. Pozdrawiam i przytulam mocno!
O matko... 10 lat temu chciałabym wiedzieć, że życie to nie ring, ludzie to nie wrogowie, a chyba jako pierwsze, że nie muszę "bić" samej siebie. Chciałabym nie żyć w przekonaniu, że kobiecość = słabość, coś złego, coś gorszego, coś obrzydliwego. Chciałabym wiedzieć, że mogę mówić "nie", że mężczyźni to nie ta druga, silniejsza strona barykady, której muszę dorównać opryskliwością, rozwiązłością, "siłą charakteru", szybkością w ataku albo mnie zgniotą. Daleka droga za mną, dziś dużo odwagi we mnie, dużo czułości i troski wobec siebie samej. Dużo cudownej, kobiecej energii i mądrości, dużo też miłości do siebie, bo doświadczyłam tyle złego... Od innych, od siebie, jest mi tak strasznie siebie szkoda, bo gdybym trafiła na terapię w liceum, prawdopodobnie bym tego nie doświadczyła. Też dzisiaj mam ogromną wdzięczność, że resztkami sił podjęłam się walki o siebie i swoje życie, zapisałam się na terapię, poprosiłam o pomoc. Zawalczyłam w końcu o prawo do samostanowienia. Mam dzisiaj również w sobie dużo podziwu, życzliwości i ciepłych emocji wobec Ciebie :) Ściskam mocno w tym czasie spokojnego, głębokiego oddechu!
Dziękuję za ten film ❤️ jako 20-letnia Kasia chciałabym wiedzieć, że mogę sobie zaufać, że to co czuję i myślę jest wartościowe, że mogę za tym iść... Dziś już umiem wybaczyć sobie tą niewiedzę, to, że nie miałam narzędzi, by myśleć i żyć inaczej. I jestem wdzięczna za to, że dziś już wiem i mogę. I że ciągle uczę się żyć❤️ i to jest fascynujące...😍
Jeeej, przeglądam się w Twojej historii jak w lustrze. Podpisuje się rękami i nogami pod Twoim filmem.. Mam 28 lat i dopiero niedawno zaczęłam tak naprawdę żyć, widzieć, że codzienność to nie tylko walka z wiecznym przygnębieniem. Ściskam Cię!
Ja Ciebie oglądam od lat i to jak się zmieniłaś jest dla mnie bardzo pokrzepiające. Bardzo intrygujące jest to, jak bardzo zmieniamy się zewnętrznie, gdy wzrastamy wewnętrznie. To się nazywa Glow up dekady. Aż miło człowiekowi...
Dzięki za film ❤ jestem dzieckiem DDD, z fanatyczno-religijnej rodziny z wioski, do tego skończyłam ciężkie studia techniczne na najbardziej prestizowej krakowskiej uczelni. Dziś mając 32 lata, chciałam powiedzieć tej 20-letniej Małgosi, że bez względu na jej sukcesy, kontakty, życie osobiste, życie religijne - jest kochaną, wartościową i piękna kobietą. I że nie zawsze musi dawać radę - prosić o pomoc to nie słabość a płacz i smutek to nie słabość, tylko emocje którymi trzeba się zaopiekować ❤ p.s. ja też się śmieje sama z siebie jak przypominam sobie co myślałam o seksie przed ślubem i antykoncepcji 😂
Ja mam właśnie 20 lat, skończę w tym roku 21 i wiele twoich problemów z tamtego okresu dotyczą również mnie. Słuchanie tego przynajmniej na chwile dodaje jakiejś nadziei na "lepsze jutro" gdy będę starszy :3
Jejku, ja mam 22 lata, od 1,5 roku na psychoterapii, i to wszystko o czym mówisz, jest totalnie związane ze mną. W tym momencie boje się, że tracę te lata studiów, bo nie wyglądają tak jakbym chciała, psychoterapia też trwa, myślałam, że będzie krótsza. Ale pociesza mnie to, że za kilka lat będę miała swój najlepszy czas, jeśli u ciebie jest to ten po 30. Ten film, tak jak poprzedni, to wielkie ukojenie i przytulenie. Dzięki 💖
Jesteś bardzo mądra wartościową i dojrzałą kobietą mówiąc tak mądre i inspirujące inne osoby słowa piękny wartościowy i bardzo potrzebny film dający nadzieję motywację do zmiany ku lepszemu
Ja również nie uważam, ze „studia to najlepszy czas”. Obecnie jestem na studiach i czuję presje, że mam sie cieszyć, bo „teraz jest najlepszy czas”, „teraz muszę korzystać z życia”. Nie zgadzam sie z tym - każdy etap jest inny i na każdym możemy być szczęśliwi w swoim życiu. Miło Cię znów tutaj zobaczyć na youtubie☺️ Przyjaciółka_do_konca_swiata
Mam 19 lat, musiałam w tym roku podjąć pierwszą w zupełności samodzielną i najtrudniejszą dotychczas decyzję mojego życia - co zrobić ze sobą po maturze. Od kilku tygodni coraz bardziej upewniam się, że zrobienie roku przerwy jest dla mnie dobrym pomysłem, a ten film jeszcze bardziej mnie w tym utwierdza. Dziękuję ❤️
Kurczę, ja też miałam kiedyś 20 lat . Teraz mam lekko ponad 30. I wie Pani co, niczego nie żałuję i nic bym nie zmieniła w swoim życiu. A naprawdę uważam, że miałam wiele do przepracowania. Zresztą to jest proces. Najgorsze to rozpamiętywać, co by było gdyby. Życzę Pani dużo spokoju i samoakceptacji - to proces, a na podsumowania zawsze przyjdzie czas. ;)
Dzięki za ten filmik Jolu będę przypominać sobie te zdania: "Moja wartość nie zależy od studiów" "Moje ciało = moja droga" "Nie bój się seksu" "Łatwo to nie znaczy niewystarczająco" "Przygnębienie nie jest normalnym stanem" "Masz dobre serce i potrafisz kochać, jesteś dobrym człowiekiem" Takie cytaty chcę znaleźć za 10 lat w moim notesie! Jak zawsze Jolu jesteś de best
Jola ❤❤❤ Mam bardzo podobne doświadczenia i przemyślenia. Bardzo! Przeszłam i przechodzę podobną drogę. Dobtego co powiedziałaś dodałbym : mogę sobie ufać! Mój głos wewnętrzny jest moim drogowskazem. Wcześniej bardziej niż sobie ufałam autorytetom, zasadom, tym którzy są mądrzejsi. Czułam się, że nie mam kompetencji we własnej sprawie... :( Dopiero od kilku lat (a mam 37) zaczęłam coraz bardziej ufać sobie i teraz już wydaje mi się niepodważalną pewnością to, że to JA jestem ekspertką w sprawie mojego życia, decyzji, potrzeb. I w nosie mam czy innym się to podoba czy nie. Nie muszą tego nawet rozumieć. Kiedyś czułam ogromną potrzebę tłumaczenia się ze wszystkiego.
W wieku 20 lat chciałabym wiedzieć że posiadanie dzieci nie jest obowiązkowe. Chciałabym żeby narracja wokół tego tematu, wszystkie mimochodem rzucone "jak będziesz miała swoje" i "po ciąży ci się zmieni" nie weszły mi tak na głowę, by przez następne 10 lat się zamartwiać tym, że nie widzę w swoim życiu miejsca na dzieci.
Dzięki wielkie za ten film! Wiele tutaj myśli, które są też jakoś moje. Czuję się wirtualnie przytulona❤️. Mam 29 lat i dwudziestoletniej Asi powiedziałabym przede wszystkim żeby nie uciekała od siebie. "Uszczęśliwianie" innych, spełnianie oczekiwań kosztem siebie nikomu szczęścia nie przynosi, więc: "Spójrz w lustro, Mała i zobacz, że wystarczasz. Jesteś inna, masz inaczej, ale to jest OK"
Mam 21 a od lat zmagam się z myślami o tym jak dużo rzeczy zjebałam będąc nastolatką. Nie mogę się z tym pogodzić, że wtedy tak a nie inaczej postępowałam, że przez głupotę, tchórzostwo i lenistwo straciłam ukochanych ludzi i nie wykorzystałam lepiej tego czasu młodości. Cały czas się gdzieś to ciągnie, bo gdyby nie te błędy miałabym moje wymarzone życie a tak nie jest. No ale albo to zaakceptować albo strzelić se w łeb haha Z resztą jak mogłam lepiej postępować, przecież miałam siano w głowie a dorośli wokół mnie zdawali się jakby o tym zapominać. Także te lata wczesnej dorosłości wcale nie są takie fajne jak wszyscy mówią, wiele rzeczy z przeszłości i wczesnej dorosłości na ciebie napiera. Ale może to też wina czasów. Mama wspaniale wspomina te lata. Zero smartfonów, tylko imprezy, pikniki i wycieczki z przyjaciółmi i rozwijanie siebie w rozwijającej się wtedy Polsce
Nie przejmuj się, kto nie zjebał. Oczywiście na insta "wszyscy" światową karierę robią i przepełnia ich szczęście. Bardzo polecam książkę "Jak przestać się martwić i zacząć żyć", najważniejsze to skupiać się na teraźniejszości, a nie cały czas być myślami w przeszłości lub w katastroficznej przyszłości. Będzie dobrze, wczasna dorosłość jest dość ciężka! Trzymaj się!😊
Dziękuję za ten film. Ja mam podobne przemyślenia co do okresu nastoletniego (gimnazjum i technikum), jak wróciłam do pamiętników z tego okresu to płakałam nad sobą tak mi było żal siebie sprzed lat. Dużo kompleksów i samokrytyki we mnie było. Czułam się brzydka i głupia. Byłam nieśmiała. Wstydziłam się siebie. Wpadałam w depresyjny nastrój. Mi akurat bardzo dobrze zrobił wyjazd z domu rodzinnego do innego miasta na studia. I od tamtej pory zaczęła się moja kręta droga do budowy poczucia wartości i samoakceptacji. Jestem po kilku terapiach, biorę leki na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Ale teraz po 30-tce czuję, że jestem dla siebie bardziej wyrozumiała, dla swoich błędów i gaf. Nie czuję się już taka spięta w towarzystwie i mniej przejmuję się jak wypadnę. Cieszę się tym i jestem dumna, że udało mi się dojść do takiego stanu i cieszę się też tym nadal nieustannie trwającym procesem mojego rozwoju 😊
Pani Jolu, jest mi Pani bardzo bliska i mam wrażenie ze nasze przejścia są dość podobne... Bardzo mi Pani pomogła w mojej ,,drodze do uwolnienia"... po dziś dzień starsznie się wstydzę swojego podejscia do życia jakie miałam w wieku 20 lat... i jest mi siebie strasznie szkoda... dziękuję że Pani zamieszcza te wszystkie filmiki, bo dzięki nim czuję, że ktoś mnie rozumie... spada ze mnie wielki ciężar, mogę być bardziej wyrozumiała dla siebie - właśnie dzięki Pani, no i jednoczesnie mój wstyd zaczyna znikać... mam 30 lat i także dopiero od niedawna, dzięki psychoterapii zaczynam czuć że żyje i że odkrywam siebie. Pani również ma w tym swój udział❤
Oh, chcialabym wiedziec ze nie musze wszystkich zadowalac, ze nie musze na sile szukac chlopaka, ze nie musze wszystkim sie podobac i ze moge miec swoje zdanie i sie nim dzielic....i jeszcze pewnie znalazlabym milion innych rzeczy! Dziekuje ze sie podzielilas i pokazalas rabek swojej przeszlosci.
Obserwuję, na przestrzeni kilku lat, ewolucję Twoich refleksji i przekonań na tym kanale i jestem pełna podziwu dla Twojej mądrości. Ilość pozytywnej energii, którą roztaczasz, jest bezcenna. Ja, w wieku 20 lat byłam bardzo naiwna, ale żyłam w swoim własnym świecie. Ogólnie, z perspektywy lat, stwierdzam, że najważniejsze jest dobrze się czuć we własnej skórze, w każdym wieku, a przede wszystkim: w teraźniejszości.
Bardzo ważne nagranie, fajnie, że to zrobiłaś. Demonizacja bliskości i seksu, to było chyba najgorsze, ale i tak jestem z siebie dumna, że jadłam pasztet i odkładałam na ginekologa, żeby się dowiedzieć i przebadać.
Dobrze usłyszeć że lata studiów to nie muszą być najlepsze lata życia. Mam 24 lata, od 1,5roku w terapii i walczę o stan jaki pokazujesz w tym filmie. Całuje!
To bardzo cenny materiał. Masz dar do syntetyzowania problemów. Słuchając tego można to sprowadzić też do nieco bardziej ogólnych zagadnień. Mając 20 lat myśli się, że jest bozia, jest sens i cel życia. Myśli się, że jest sprawiedliwość i wszyscy ludzie chcą dobrze. Że wielu ludzi ma wiedzę przynajmniej na podstawowym poziomie, by wiedzieć np. co znaczy zwrot: "wikt i opierunek". Że ludzie czytają przynajmniej jedną książkę rocznie. Z biegiem lat następuje rozczarowanie, ale i swoiste wyzwolenie.
Gdybym mogła cofnąć się w czasie i przeżyć jeszcze raz swoje lata 20, nigdy w życiu bym tego nie zrobiła. Nie wiem dlaczego uważa się ten okres za najlepszy w życiu. O wiele lepiej czuję się mając 34 lata i dużo większą świadomość siebie. Wiem czego chcę, znam swoją wartość i nie przejmuję się opinią innych. Robię to co chcę i w sposób jaki mi się podoba. Im starsza jestem, tym lepiej się ze sobą czuję 🙂
To co opowiadasz jest ważne, Twoje doświadczenia są ważne, dzięki nimi i ten fakt, że sie o nich wypowiedziałaś, ma wpływ, na mnie, innych, a to ważne. Jestem ofiarą myślenia, że katowanie się rozwija, a to zbrodnia na samym sobie, bo nie rozwija sie siebie, tylko jakiegoś ,,pasożyta", który zabiera moje głębokie marzenia, bo przecież mam być jak każdy, w każdej sekundzie produktywny i spełniać cudze pragnienia, aby Ci ludzie mieli zysk, pieniądze - a ja zmęczenie i brak sensu egzystencji.
Za każdym razem, jak wrzucasz film opowiadający o Twojej przemianie, powala mnie, jak podobą drogę przeszłyśmy. To ostatnie, co chciałaś powiedzieć sobie sprzed lat, "Jestem dobra" - sama sobie uświadomiłam około rok temu. Wcześniej żyłam w przeświadczeniu że jestem złym człowiekiem.
Dziękuje za ten film :) mam podobne odczucia teraz, z perspektywy osoby 30letniej :) w końcu zrozumiałam ze jestem ważna i nie muszę wiecznie cierpieć i spełniać czyichś oczekiwań; ze jestem wystarczająca i ze są ludzie przy których nie muszę udawać i którzy kochają mnie taką jaką jestem :) dwudziestoletnią siebie najchętniej bym przytuliła i powiedziała ze będzie dobrze, ze terapia to świetna sprawa i ze warto walczyć o swoje szczęście :) pozdrawiam Cię Jolu i życzę dużo spokoju i miłości :)
Generalnie nie wiem jak jest potem, bo jeszcze tam nie dotarłam, ale widzę teraz, że jak spojrzę na siebie półtora roku wstecz, to tu już zadziała się ogromna zmiana w mindsecie i wielu rzeczy tak życiowo się o sobie dowiedziałam. Dowiedziałam się przede wszystkim, że nie jestem jeszcze tak super ukształtowana i dorosła jak mi się wtedy wydawało no i też że jest to zupełnie okey. W wieku 20 lat dowiedziałam się o swoim ADHD i przebyłam już sporą drogę począwszy od "nie no, przesadzam, nie zasługuję na to", przez "ja pier... jestem w terapii, a dalej nie umiem ogarnąć swojego życia, choć inni adhderzy na tym etapie już robią postępy" aż do aktualnej mojej dewizy życiowej "odpierdol się od siebie". Półtora roku temu byłam jeszcze intensywnie w kryzysie wiary i bardzo próbowałam jeszcze w tym kościele być, oczywiście z lęku przed potępieniem, dzisiaj zdecydowanie uwalniam się od tego lęku. Myślę też, że jestem w uprzywilejowanej grupie, bo swoją pierwszą terapię miałam w wieku 17 lat (chociaż teraz widzę, że wtedy to było typowo ratunkowe), potem wróciłam w wieku 19 lat, a po diagnozie ADHD płynnie przeszłam z jednego nurtu w drugi, już do innej terapeutki. Można powiedzieć, że jestem wyjątkowo wyposażoną 22 latką. Czasem przez to za dużo od siebie wymagam w kwestiach radzenia sobie z własną głową i pojawiają się myśli "tyle chodzisz na tę terapię i dalej o takich podstawach zapominasz?" A wtedy wjeżdża całe na biało "odpierdol się od siebie" i co jakiś czas przypominam sobie, że to, że osoba lat 30, która jest w terapii tyle samo co ja coś ogarnia lepiej, to na prawdę nie znaczy, że ja się "mniej staram" w terapii, czy że jestem głupsza. Po prostu jestem jeszcze dzieciakiem na utrzymaniu rodziców, który dopiero powoli wchodzi w dorosłe życie i mam prawo nie być super dojrzała
W tym roku będę miała 20 lat i kilka z tych rzeczy udało mi się już odkryć❤️ Fajny ten filmik i super te wstawki z pamiętnikiem☺️ Super, że sama do tego doszłaś i uszczęśliwiają Cię te odkrycia! Miłego dnia
Rzadko pisze jakiekolwiek komentarze, mam jakąś blokadę (boję się oceny?), ale dziś muszę. Bardzo bardzo Ci dziękuję. Przesłuchałam ten film 3 razy, raz po razie, aby wszystko sobie wbić do głowy. Mam 30 lat, wszystko to niby wiedziałam, ale Twój film był jak 'obuchem w łeb'... Jak ktoś inny, dzisiaj Ty, wypowiedział myśli, które czuje od tak długiego czasu, podsumował to wszystko w 10 minut, to mnie totalnie olśniło. Że nic nie muszę. Ze tylko mogę. Że jeśli z czymś sobie nie radzę, że kosztuje mnie to nerwy, bóle brzucha i bezsenne noce to MUSZĘ zadbać o siebie, a nie o to, co sobie wymyśliłam, a i tak nie wychodzi. Że mogę z tego zrezygnować i nikomu nic do tego. Że jestem wystarczająca na KAŻDYM poziomie i w każdej roli, jaką pełnię. Dziękuję Ci❤ kilkanaście minut Twoich słów poukładało mi w głowie moje ostatnie kilkanaście miesięcy 😊
Dwadzieścia lat miałam tak dawno temu, wręcz nie mogę uwierzyć, że tyle czasu upłynęło. Chyba czuję się wieczną dwudziestolatką:D W sumie gorzej, ja zawsze chciałam mieć w nieskończoność osiem lat:) Ale szczerze? Czego żałuję tak naprawdę? W wieku dwudziestu lat straciłam wiarę, przestałam wierzyć w Boga. To był wtedy bardzo świadomy wybór. Wydawałam się sobie samej wolna przez kolejne lata. Wszystkim którzy o to pytali, powtarzałam, że jeśli Bóg istnieje, to Sam mnie odnajdzie, ja nawet palcem nie kiwnę, żeby Go znaleźć, nie będę Go szukać. Więc teraz, po tylu latach powiedziałabym samej sobie dwudziestoletniej: Aga, nie przestawaj wierzyć, nie zrywaj kontaktu, nie przestawaj szukać. Bo szczerze żałuję teraz tego, co zrobiłam, także sobie samej w ciągu tych lat, kiedy nie wierzyłam. Żałuję cierpienia tamtych lat. Żałuję iluś poważnych błędów. Wiem, że to wyznanie może być odebrane jako złośliwość, bo być może ten kanał oglądają osoby, które ich historia doprowadziła do zupełnie innych życiowych wniosków, które są w całkiem odmiennym punkcie swojego życia. Nie chcę nikomu "dowalić". To jest po prostu szczere wyznanie. Nigdy nie byłam tak szczęśliwa i spokojna, jak w tych chwilach, kiedy ogarnia mnie przekonanie... świadomość - jak to nazwać? - tego, że Bóg jest, że istnieje, że mnie kocha, i że potrafi kochać do szaleństwa. Tamtą decyzją pozbawiłam się tego na całe lata. Teraz, po takim długim czasie, gdybym mogła się cofnąć, chciałabym wybrać inaczej.
Ja z kolei mam zupełnie inne doświadczenia z tego okresu :) Studia to był najlepszy czas, nowi ludzie, imprezy, ciekawe zajęcia, duzo czasu wolnego na głupoty. I bardzo sie ciesze ze je ukończyłam, bo teraz bym nie dala rady. Jestem dumna ze sie udało :)
Też chciałabym powiedzieć tej 20, 20 kilku letniej Oli powiedzieć- ciesz się wszystkim, nie katuj się, nie obwiniaj, nie zadręczaj. Żyj, bądź dla siebie dobra i czuła. Pozdrawiam ❤❤❤.
Co ja bym chciała wiedzieć? To samo co ty, a szczególnie to o seksie. Jestem troszkę starsza od Ciebie, a mam poczucie, że dopiero zaczynam rozumieć, że seks to energia, przyjemność i coś bardzo dobrego. Zamierzam dalej eksplorować ten temat, a kiedyś bałam się potwornie.
20 lat to prawo do niewiedzy i błędów. Więc nie mam poczucia braku wiedzy z tego czasu. No może więcej bym się uczyła, czytała, bo potem ciężko nadrobić ten czas.
Bardzo cieszy mnie ten film, bo sama przekraczając 18 lat coraz bardziej zbliżam się do 'lat 20-tych' i obawiam się tego. Najbardziej kluczowy moment to fakt matury za rogiem, a raczej tego jak jej rezultat wpłynie na dalszą edukację, studia na jakie się dostanę. Nie ukrywam, że jakoś to sobie zaplanowałam i nie wyobrażam sobie jak miałoby to wyglądać inaczej więc mam nadzieję, że te słowa dotyczące studiów właśnie w razie możliwego niepowodzenia będą rozwiązaniem 🙏
Cudny film. Dreptam za Tobą pomału, jeszcze się uczę samoakceptacji. Na siłę próbuję udowodnić ludziom swoją wartość, zapominając o swoich potrzebach :(
Niesamowicie szczery filmik ❤️ Mam 20+, ale co?, człowiek normalnie czuje lekkość i spokój...? :( Marzenie, choć jestem już na drodze/terapii do spełnienia
Jestem facetem i rozumiem Cię. Mam w sobie jeszcze wiele żalu o to, jak nie pozwalałem sobie myśleć i żyć w wieku 20 +. Wszystko w imię "bo tak być powinno". To katastrofa... ale cóż, trzeba przez to przejść teraz, zrozumieć siebie i nie potępiać się, za życie w nieświadomości - nie ze swoje winy. Dzięki za ten temat!
Jakbym widziała swoje kartki z pamiętnika...też czułam podobnie w wielu kwestiach. Film daje nadzieje, że kiedyś to wszystko poczuje tak głęboko, bo na razie tylko wiem...
Mając 20 lat chciałabym przede wszystkim wiedzieć, że to wcale nie są najlepsze lata mojego życia i wcale nie muszą być. Myślisz, że te lata marnujesz i boisz się, że skoro teraz tak źle czujesz się sam/a ze sobą, to w przyszłości będzie gorzej? Bzdura!
Chciałabym również wiedzieć, że jestem naprawdę bardzo młoda i że nadal będę bardzo młoda mając 30 lat i to nie jest koniec świata, jeśli do tego czasu życie nie ułoży się wg mojego wymyślonego w głowie scenariusza. Że mam prawo popełniać błędy, zrobić przerwę w studiach, jeśli jest mi ciężko, lub nawet zmienić kierunek i że opóźnienie końca edukacji to wcale nie jest jakaś wielka tragedia. Że nie muszę desperacko szukać chłopaka i uzależniać od tego poczucia swojej własnej wartości. Że powinnam skupić się na sobie, żeby siebie dobrze poznać, zastanowić się, co sprawia mi przyjemność w życiu i to robić.
Chciałabym wiedzieć, że mogę trochę odpuścić, nie muszę zawsze robić wszystkiego perfekcyjnie kosztem swojego snu i zdrowia psychicznego. I że większość tego, co nauczę się na studiach i tak nie przyda mi się w zawodzie, więc warto zaliczać dużo rzeczy jak najprostszymi sposobami.
Chciałabym wiedzieć, że umiejętności społeczne, to jest coś, co można wyćwiczyć, a nieśmiałość to nie cecha charakteru, tylko wyuczony w dzieciństwie mechanizm, nad którym można popracować.
Na koniec chciałabym wiedzieć, że nie warto się tak bardzo wszystkim przejmować. Np. to że ktoś na mnie nakrzyczy oznacza, że to on ma zły dzień albo nie radzi sobie z emocjami, a nie to, że na to zasługiwałam i to ze mną jest coś nie tak.
Ja jestem wartościowa taka, jaka jestem, ze wszystkimi swoimi zaletami i wadami.
dziękuję Ci za ten komentarz
Tak bardzo prawdziwe ❤️
rel
bardzo ważne słowa!!! dzięki
Mam 21 lat i czuje się niesamowicie wirtualnie "przytulona" tym filmem, dzięki 💌
Kolejny wspaniały film. Istotne jest uświadomienie sobie , że celem naszego życia nie jest cierpienie. Że nie trzeba wszystkiego sobie komplikować , utrudniać ❤️ Takie proste, banalne, a takie trudne zarazem
O tak, dla mnie to było przełomem odkrycie w trakcie procesu terapeutycznego, że moje życie nie musi być cierpieniem. Ba, że zasługuję na szczęście i że to ja jestem za nie odpowiedzialna (tzn. odpowiedzialna za to czy będę szczęśliwa w życiu czy nie). Ludzie starsi ode mnie w rodzinie ciągle tylko straszą mnie dorosłym życiem, tym jak jest ciężko, a też dopiero moja dobra koleżanka uzmysłowiła mi, że życie jest piękne i ma wiele do zaoferowania i że życie jest po to, żeby być szczęśliwym (tak jak pisałaś - banał, ale dla mnie to było przełomowe odkrycie).
Jjp
jak powiedziałaś, że studia nie określają naszej wartości... poczułam to. zrezygnowałam ze studiów magisterskich na samym końcu, z połową pracy magisterskiej. już nie mogłam dłużej spełniać cudzych marzeń i oczekiwań - przede wszystkim mojej rodziny. brata z dwoma magistrami, "człowieka sukcesu" z ogromnymi zarobkami i stanowiskiem dyrektorskim w wielkiej korporacji - ale brakiem czasu i swobody. mamy, która nie ma studiów z wielu powodów (przede wszystkim nieplanowana ciąża w wieku 20 lat).
postawiłam na siebie, swoje potrzeby i swój komfort, idąc pod prąd utartym ścieżkom i oczekiwaniom. zawdzięczam to przede wszystkim terapii i wspaniałemu mężowi.
jak miałam 20 lat, byłam w nieszczęśliwym, ale "poprawnym" związku, na studiach wybranych przez mamę oraz będąc od niej zależną finansowo i emocjonalnie, błądząc jak dziecko we mgle, w depresji.
dzisiaj, mając 26 lat (a w sumie niebawem 27) zdecydowałam się zmienić kompletnie branżę, zawód. dopiero będę zaczynać tę ścieżkę, ale między innymi dzięki takim osobom jak Ty, widzę, że poczucie spełnienia jest możliwe. chcę tworzyć treści na youtube oraz na instagramie. trafiłam na Twój kanał w ostatnich dniach, i bardzo mnie to cieszy.
dziękuję! trzymajcie za mnie kciuki.
Poruszasz bardzo ważne dla mnie kwestie z którymi mogę się utożsamić. W szczególności studia a poczucie własnej wartości. Miałam wpojone ze muszę ukończyć studia żeby być KIMŚ i w momencie gdy je zawaliłam na ostatniej prostej (nie oddalam pracy dyplomowej) czułam się jakbym przegrała życie. Moje poczucie wartości było równe zeru. Czułam ze zawiodłam siebie jak i rodziców, dosłownie byłam pogrążona w smutku, żalu do siebie i nie opuszczało mnie poczucie winy. Do tego dochodzi presja otoczenia, znajomi chwalący sie obronionym magistrami podczas gdy ja nie obronilam nawet licencjata. Był to dla mnie niesamowicie ciężki czas, moja psychika bardzo na tym ucierpiała.
Po kilku miesiącach poukładałam sobie w głowie ze moje życie wcale sie nie zawaliło, mam 24 lata, studia zawsze mogę dokończyć a obecnie skupiam sie po prostu na sobie i swoich potrzebach i małymi kroczkami odbudowuje poczucie własnej wartości.
Jeśli to czytasz i jesteś w podobnej sytuacji wysyłam Ci dużo siły! 💜
ehh tak to jest , jak teraz oglądam zdjęcia z przed kilku lat to jest mi smutno, że tak sobie dowalałam a naprawdę bardzo dobrze na nich wyglądam. Wtedy nie pasowało mi w sobie nic. Powiedziałabym sobie - możesz mieć własne zdanie, możesz się nie zgadzać z innymi, nie musisz udowadniać swojej wartości bo już jesteś wystarczająco dobra. A przede wszystkim przytuliłabym siebie, baaaardzo zagubioną dziewczynę szukającą potwierdzenia swojej wartości w oczach wszystkich ludzi których spotkała na swojej drodze.
Jola, dzięki za film :) pozdrawiam
Mam podobne przemyślenia odnośnie edukacji. Jak miałam 20 lat to myślałam, że muszę koniecznie skończyć studia, bo tylko one zagwarantują mi dobrą pracę. Co jeszcze chciałabym wiedzieć mając 20 lat? Że mogę coś sobie odpuścić, z czegoś zrezygnować i nie będzie to tragedią. To, że mogę zmienić zdanie czy poglądy i nie oznacza to, iż się myliłam, po prostu na dany moment myślałam inaczej. Chciałabym też wiedzieć, że nie ponoszę odpowiedzialności za zachowanie innych osób wobec mnie. Z akceptacją swojego wyglądu i ciała też miałam wtedy problem. Chciałabym w wieku 20 lat zauważać w sobie to co piękne i na tym się skupiać. Mieć gdzieś czy komuś się coś w moim wyglądzie nie podoba czy też nie. W tym roku obchodzę 30 urodziny i te wszystkie rzeczy wiem. Nie ruszają mnie przytyki dotyczące mojego wyglądu, akceptuję siebie taką jaka jestem. Umiem odpuszczać, wycofywać się, rezygnować z czegoś jeżeli czuję, że jest to nie dla mnie i już nie wmawiam sobie, że jestem looserem bo nie doprowadziłam czegoś do końca tylko zrezygnowałam. Szkoda mi na czasu na rzeczy, które mnie nie interesują. No i na koniec: wiem dzięki doświadczeniu, że studia nie są gwarantem niczego. Nie pracuję w sektorze, w którym mam wykształcenie. Nie zarabiam więc pieniędzy dzięku dyplomowi studiów tylko dzięki wiedzy i umiejętnościom, które posiadam.
Oprócz tego wszystkiego co juz wymieniłaś w filmie (bardzo to pasuje także do dwudziestoletniej mnie!) chciałabym jeszcze wiedzieć, że bycie niekonsekwentnym też jest ok (nie muszę kończyć jakichś studiów tylko dlatego, że już je zaczęłam), że jeśli wszyscy dookoła uważają jakąś osobę za super fajną, to nie znaczy, że ze mną jest coś nie tak, że jestem z tą osobą nieszczęśliwa i że do cholery nie muszę być ładna!
Ja teraz dopiero koło 40. zaczynam naprawdę żyć. A 20-letnią siebie namówiłabym na psychoterapię i może na wizytę u psychiatry. I powiedziała sobie, że to, co mi dolega, to nie lenistwo i paskudny charakter tylko poważna choroba.
Myślę, że każdy wiek ma swoje prawa, ludzie się zmieniają, dojrzewają i nie muszą wiedzieć w wieku 20 lat tego co w 30. Pewnie nawet słyszy się takie rady, często od starszych, myślę, że każdy ma koło siebie taką osobę, która może pokierować, jednak w wieku 20 lat uważamy, że już jesteśmy tak dorośli, że będziemy mądrzejsi od innych. Kwestia też zmian hormonalnych, studia, początek dorosłego życia, pierwsze dobre i gorsze wybory. Jednak bez tego co przeżyliśmy nie bylibyśmy teraz w tym miejscu gdzie jesteśmy. Za 10 lat może nagrasz film, czego nie wiedziałaś mając lat 30... dobrze jest pogodzić się z przeszłością i nie żałować. Jestem w Twoim wieku, też z religijnej rodziny, mi wiara w Boga całe życie daje siłę i mam inne doświadczenia. Zgadzam się, każdy ma prawo do swojej drogi i drogi mogą być kręte, oby prowadziły nas do Tego, co najlepsze 🙂
Wyłamie się i powiem, że miałam zupełnie inaczej. Uwielbiam siebie z czasów nastoletnich i z czasów studenckich. Popełniłam wtedy różne błędy, ale to dzięki nim teraz jestem szczęśliwa. Poprzez ten film uświadomiłam sobie, jak bardzo jestem wdzięczna rodzicom i bliskim za szczęśliwe i beztroskie dzieciństwo, za swobodę i brak tematów taboo w domu, za danie mi pewności, że jestem wystarczająca taka jaka jestem, za wychowanie mnie na feministkę, za pozwolenie mi na bunt w czasie dojrzewania i rozumienie, że kryzysy są rozwojowe i potrzebne, za to, że rodzice po prostu byli kiedy ich potrzebowałam. Mimo, że oczywiście miałam (i mam) kompleksy i czasem zachowam się głupio, to akceptuje siebie, wybaczam sobie i troszczę się o siebie, tak samo jak o bliskich. Ja swoje poprzednie lata wspominam z utęsknieniem i dużym sentymentem. Obecnie mam 36 lat i chyba jedyne co konieczne musiałabym przekazać mojej młodszej wersji to zadbanie o zdrowie i systematyczny ruch.
Dodam też, że jestem psychoterapeutą i pracuje z dziećmi i młodzieżą, a to o czym mówisz słyszę codziennie w gabinecie. Dlatego bardzo się cieszę z tego wartościowego filmu.
Pozdrawiam serdecznie :-)
Ależ miałam podobnie! Jak sobie myślę o dawniejszej Ewie, to chciałabym ją po prostu przytulić i powiedzieć, że jest wystarczająca! ❤
Jestem obecnie w trakcie terapii, oto moje 2 najważniejsze myśli, które mi teraz towarzyszą: 1) nie miej do siebie żalu o przeszłość, robiłaś wszystko najlepiej, jak umiałaś, na podstawie wiedzy i umiejętności, które WTEDY posiadałaś i 2) traktuj siebie jak swoją najlepszą przyjaciółkę!
Szczególnie tą drugą myśl chciałabym mieć w głowie w wieku ~ 20 lat! Dziękuję Jolu za bardzo wartościowy film 🤗
Też byłam z tych "umartwiających się". W pamiętniku ciągle "się dyscyplinowałam".
I właśnie ostatnio myślałam, co bym powiedziała młodszej sobie. Byłoby to: "Twoje uczucia są ważne oraz Ty jesteś ważna i wystarczająca - taka, jaka jesteś."
20-letniej sobie 30-letnia ja powiedziałabym, że to, że mam inne wartości niż moi rodzice (religia), nie jest ani ich porażką wychowawczą, ani moją niedoskonałością. I że nie muszę tkwić w czymś, czego nie czuję w obawie przed w/w.
20 letnia Ja - poznaje najwspanialszego mężczyznę w swoim życiu, ale nie pozwala sobie na szczęście, bo zasady, Kościół, piekło. Poniekąd piekło mam teraz, ze świadomością niewykorzystanych szans. Teraz mając 30 +, jestem świadoma, że życie trzeba brać za rogi i brać z niego dla siebie jak najwięcej.
@@FatimaFatima-bx2ip ojezu tak! też będąc nastolatką podobał mi się typ przez kilka lat. Ile czasu straconego...
Dodatkowo te zasady, piekło, Kościół i zamiast cieszyć się z jakichś relacji, które miałam, ja to od siebie odpychałam, bo piekło...
A typ, który według kościoła jest jedynym sensownym kandydatem na męża, bo jest wierzący (wgl planowanie od razu ślubu, bo seks może być tylko po to też śmieszne XD) w rzeczywistości manipulował mną psychicznie, jakby uleganie uczuciom przez niego to była moja wina mimo, że nic nie robiłam :')
Lubie te psychologiczne filmy, dla mnie często trudno teorie wcielić w praktykę, ale takie materiały pomagają
O tak, dobrze mówisz :) sama tego doświadczam, przekraczając trzydziestkę 2 lata temu, poczułam dziwną moc. Czuję sie bardziej świadoma, pozwalam sobie na odpoczynek, odpuszczanie, nie katuję się myślami o wspaniałej karierze zawodowej (spotkania, bieg, chaos) - uciekam w siebie i spokój. Pozdrawiam i przytulam mocno!
O matko... 10 lat temu chciałabym wiedzieć, że życie to nie ring, ludzie to nie wrogowie, a chyba jako pierwsze, że nie muszę "bić" samej siebie. Chciałabym nie żyć w przekonaniu, że kobiecość = słabość, coś złego, coś gorszego, coś obrzydliwego. Chciałabym wiedzieć, że mogę mówić "nie", że mężczyźni to nie ta druga, silniejsza strona barykady, której muszę dorównać opryskliwością, rozwiązłością, "siłą charakteru", szybkością w ataku albo mnie zgniotą. Daleka droga za mną, dziś dużo odwagi we mnie, dużo czułości i troski wobec siebie samej. Dużo cudownej, kobiecej energii i mądrości, dużo też miłości do siebie, bo doświadczyłam tyle złego... Od innych, od siebie, jest mi tak strasznie siebie szkoda, bo gdybym trafiła na terapię w liceum, prawdopodobnie bym tego nie doświadczyła. Też dzisiaj mam ogromną wdzięczność, że resztkami sił podjęłam się walki o siebie i swoje życie, zapisałam się na terapię, poprosiłam o pomoc. Zawalczyłam w końcu o prawo do samostanowienia. Mam dzisiaj również w sobie dużo podziwu, życzliwości i ciepłych emocji wobec Ciebie :) Ściskam mocno w tym czasie spokojnego, głębokiego oddechu!
Dziękuję za ten film ❤️ jako 20-letnia Kasia chciałabym wiedzieć, że mogę sobie zaufać, że to co czuję i myślę jest wartościowe, że mogę za tym iść... Dziś już umiem wybaczyć sobie tą niewiedzę, to, że nie miałam narzędzi, by myśleć i żyć inaczej. I jestem wdzięczna za to, że dziś już wiem i mogę. I że ciągle uczę się żyć❤️ i to jest fascynujące...😍
Jeeej, przeglądam się w Twojej historii jak w lustrze. Podpisuje się rękami i nogami pod Twoim filmem.. Mam 28 lat i dopiero niedawno zaczęłam tak naprawdę żyć, widzieć, że codzienność to nie tylko walka z wiecznym przygnębieniem. Ściskam Cię!
Ja Ciebie oglądam od lat i to jak się zmieniłaś jest dla mnie bardzo pokrzepiające. Bardzo intrygujące jest to, jak bardzo zmieniamy się zewnętrznie, gdy wzrastamy wewnętrznie. To się nazywa Glow up dekady. Aż miło człowiekowi...
Dzięki za film ❤ jestem dzieckiem DDD, z fanatyczno-religijnej rodziny z wioski, do tego skończyłam ciężkie studia techniczne na najbardziej prestizowej krakowskiej uczelni. Dziś mając 32 lata, chciałam powiedzieć tej 20-letniej Małgosi, że bez względu na jej sukcesy, kontakty, życie osobiste, życie religijne - jest kochaną, wartościową i piękna kobietą. I że nie zawsze musi dawać radę - prosić o pomoc to nie słabość a płacz i smutek to nie słabość, tylko emocje którymi trzeba się zaopiekować ❤
p.s. ja też się śmieje sama z siebie jak przypominam sobie co myślałam o seksie przed ślubem i antykoncepcji 😂
Ja mam właśnie 20 lat, skończę w tym roku 21 i wiele twoich problemów z tamtego okresu dotyczą również mnie. Słuchanie tego przynajmniej na chwile dodaje jakiejś nadziei na "lepsze jutro" gdy będę starszy :3
Obejrzałam z przyjemnością . Wiele treści jest mi bliskich . Fajnie jeśli oglądają to osoby 20+ bo można się naprawdę zainspirować
Jejku, ja mam 22 lata, od 1,5 roku na psychoterapii, i to wszystko o czym mówisz, jest totalnie związane ze mną. W tym momencie boje się, że tracę te lata studiów, bo nie wyglądają tak jakbym chciała, psychoterapia też trwa, myślałam, że będzie krótsza. Ale pociesza mnie to, że za kilka lat będę miała swój najlepszy czas, jeśli u ciebie jest to ten po 30. Ten film, tak jak poprzedni, to wielkie ukojenie i przytulenie. Dzięki 💖
Jako 20 paro latka dziękuję za ten film, biorę się do słuchania i czerpania rad ❤️
Cudowne są te wstawki z pamiętnika, przepięknie nakręcony film, nie dość że ciekawy to jeszcze tak estetyczny❤️
PS. Mam 20 lat i dziękuję Ci za ten film
Jola, ja dojrzewam razem z Tobą! Uwielbiam oglądać Twój progres i bardzo podziwiam!
Jesteś bardzo mądra wartościową i dojrzałą kobietą mówiąc tak mądre i inspirujące inne osoby słowa piękny wartościowy i bardzo potrzebny film dający nadzieję motywację do zmiany ku lepszemu
Ja również nie uważam, ze „studia to najlepszy czas”.
Obecnie jestem na studiach i czuję presje, że mam sie cieszyć, bo „teraz jest najlepszy czas”, „teraz muszę korzystać z życia”. Nie zgadzam sie z tym - każdy etap jest inny i na każdym możemy być szczęśliwi w swoim życiu.
Miło Cię znów tutaj zobaczyć na youtubie☺️
Przyjaciółka_do_konca_swiata
Mam 19 lat, musiałam w tym roku podjąć pierwszą w zupełności samodzielną i najtrudniejszą dotychczas decyzję mojego życia - co zrobić ze sobą po maturze. Od kilku tygodni coraz bardziej upewniam się, że zrobienie roku przerwy jest dla mnie dobrym pomysłem, a ten film jeszcze bardziej mnie w tym utwierdza. Dziękuję ❤️
Kurczę, ja też miałam kiedyś 20 lat . Teraz mam lekko ponad 30. I wie Pani co, niczego nie żałuję i nic bym nie zmieniła w swoim życiu. A naprawdę uważam, że miałam wiele do przepracowania. Zresztą to jest proces. Najgorsze to rozpamiętywać, co by było gdyby. Życzę Pani dużo spokoju i samoakceptacji - to proces, a na podsumowania zawsze przyjdzie czas. ;)
Dzięki za ten filmik Jolu będę przypominać sobie te zdania:
"Moja wartość nie zależy od studiów"
"Moje ciało = moja droga"
"Nie bój się seksu"
"Łatwo to nie znaczy niewystarczająco"
"Przygnębienie nie jest normalnym stanem"
"Masz dobre serce i potrafisz kochać, jesteś dobrym człowiekiem"
Takie cytaty chcę znaleźć za 10 lat w moim notesie! Jak zawsze Jolu jesteś de best
Jola ❤❤❤ Mam bardzo podobne doświadczenia i przemyślenia. Bardzo! Przeszłam i przechodzę podobną drogę. Dobtego co powiedziałaś dodałbym : mogę sobie ufać! Mój głos wewnętrzny jest moim drogowskazem. Wcześniej bardziej niż sobie ufałam autorytetom, zasadom, tym którzy są mądrzejsi. Czułam się, że nie mam kompetencji we własnej sprawie... :( Dopiero od kilku lat (a mam 37) zaczęłam coraz bardziej ufać sobie i teraz już wydaje mi się niepodważalną pewnością to, że to JA jestem ekspertką w sprawie mojego życia, decyzji, potrzeb. I w nosie mam czy innym się to podoba czy nie. Nie muszą tego nawet rozumieć. Kiedyś czułam ogromną potrzebę tłumaczenia się ze wszystkiego.
ten film już kolejny raz mnie przytula 🧡
W wieku 20 lat chciałabym wiedzieć że posiadanie dzieci nie jest obowiązkowe. Chciałabym żeby narracja wokół tego tematu, wszystkie mimochodem rzucone "jak będziesz miała swoje" i "po ciąży ci się zmieni" nie weszły mi tak na głowę, by przez następne 10 lat się zamartwiać tym, że nie widzę w swoim życiu miejsca na dzieci.
Mam obecnie 20 lat, dziękuję za ten film ❤️
Mam 20 lat i jestem wdzięczna za podzielenie się czymś takim :) Dziękuję!
Dzięki wielkie za ten film!
Wiele tutaj myśli, które są też jakoś moje. Czuję się wirtualnie przytulona❤️.
Mam 29 lat i dwudziestoletniej Asi powiedziałabym przede wszystkim żeby nie uciekała od siebie. "Uszczęśliwianie" innych, spełnianie oczekiwań kosztem siebie nikomu szczęścia nie przynosi, więc:
"Spójrz w lustro, Mała i zobacz, że wystarczasz.
Jesteś inna, masz inaczej, ale to jest OK"
Mam 21 a od lat zmagam się z myślami o tym jak dużo rzeczy zjebałam będąc nastolatką. Nie mogę się z tym pogodzić, że wtedy tak a nie inaczej postępowałam, że przez głupotę, tchórzostwo i lenistwo straciłam ukochanych ludzi i nie wykorzystałam lepiej tego czasu młodości. Cały czas się gdzieś to ciągnie, bo gdyby nie te błędy miałabym moje wymarzone życie a tak nie jest. No ale albo to zaakceptować albo strzelić se w łeb haha Z resztą jak mogłam lepiej postępować, przecież miałam siano w głowie a dorośli wokół mnie zdawali się jakby o tym zapominać. Także te lata wczesnej dorosłości wcale nie są takie fajne jak wszyscy mówią, wiele rzeczy z przeszłości i wczesnej dorosłości na ciebie napiera. Ale może to też wina czasów. Mama wspaniale wspomina te lata. Zero smartfonów, tylko imprezy, pikniki i wycieczki z przyjaciółmi i rozwijanie siebie w rozwijającej się wtedy Polsce
Nie przejmuj się, kto nie zjebał. Oczywiście na insta "wszyscy" światową karierę robią i przepełnia ich szczęście. Bardzo polecam książkę "Jak przestać się martwić i zacząć żyć", najważniejsze to skupiać się na teraźniejszości, a nie cały czas być myślami w przeszłości lub w katastroficznej przyszłości. Będzie dobrze, wczasna dorosłość jest dość ciężka! Trzymaj się!😊
Jolu! Ale "otulający" odcinek. W lutym skończyłam 20 lat i BARDZO dziękuję Ci za to wideo
Dziękuję za ten film. Ja mam podobne przemyślenia co do okresu nastoletniego (gimnazjum i technikum), jak wróciłam do pamiętników z tego okresu to płakałam nad sobą tak mi było żal siebie sprzed lat. Dużo kompleksów i samokrytyki we mnie było. Czułam się brzydka i głupia. Byłam nieśmiała. Wstydziłam się siebie. Wpadałam w depresyjny nastrój. Mi akurat bardzo dobrze zrobił wyjazd z domu rodzinnego do innego miasta na studia. I od tamtej pory zaczęła się moja kręta droga do budowy poczucia wartości i samoakceptacji. Jestem po kilku terapiach, biorę leki na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Ale teraz po 30-tce czuję, że jestem dla siebie bardziej wyrozumiała, dla swoich błędów i gaf. Nie czuję się już taka spięta w towarzystwie i mniej przejmuję się jak wypadnę. Cieszę się tym i jestem dumna, że udało mi się dojść do takiego stanu i cieszę się też tym nadal nieustannie trwającym procesem mojego rozwoju 😊
Pani Jolu, jest mi Pani bardzo bliska i mam wrażenie ze nasze przejścia są dość podobne...
Bardzo mi Pani pomogła w mojej ,,drodze do uwolnienia"... po dziś dzień starsznie się wstydzę swojego podejscia do życia jakie miałam w wieku 20 lat... i jest mi siebie strasznie szkoda... dziękuję że Pani zamieszcza te wszystkie filmiki, bo dzięki nim czuję, że ktoś mnie rozumie... spada ze mnie wielki ciężar, mogę być bardziej wyrozumiała dla siebie - właśnie dzięki Pani, no i jednoczesnie mój wstyd zaczyna znikać... mam 30 lat i także dopiero od niedawna, dzięki psychoterapii zaczynam czuć że żyje i że odkrywam siebie. Pani również ma w tym swój udział❤
Oh, chcialabym wiedziec ze nie musze wszystkich zadowalac, ze nie musze na sile szukac chlopaka, ze nie musze wszystkim sie podobac i ze moge miec swoje zdanie i sie nim dzielic....i jeszcze pewnie znalazlabym milion innych rzeczy! Dziekuje ze sie podzielilas i pokazalas rabek swojej przeszlosci.
Kolejny wspaniały film. Dziękuję Jolu, że się dzielisz swoją wrażliwością. Pozdrawiam z Berlina 💚
Obserwuję, na przestrzeni kilku lat, ewolucję Twoich refleksji i przekonań na tym kanale i jestem pełna podziwu dla Twojej mądrości. Ilość pozytywnej energii, którą roztaczasz, jest bezcenna. Ja, w wieku 20 lat byłam bardzo naiwna, ale żyłam w swoim własnym świecie. Ogólnie, z perspektywy lat, stwierdzam, że najważniejsze jest dobrze się czuć we własnej skórze, w każdym wieku, a przede wszystkim: w teraźniejszości.
Myślę, że ja mając teraz 20 lat bardzo potrzebowałam tego filmu. Cudowny, bardzo wartościowy film!
Bardzo ważne nagranie, fajnie, że to zrobiłaś. Demonizacja bliskości i seksu, to było chyba najgorsze, ale i tak jestem z siebie dumna, że jadłam pasztet i odkładałam na ginekologa, żeby się dowiedzieć i przebadać.
Uwielbiam Twoje filmy Jolu!
Dobrze usłyszeć że lata studiów to nie muszą być najlepsze lata życia. Mam 24 lata, od 1,5roku w terapii i walczę o stan jaki pokazujesz w tym filmie. Całuje!
Mam tak samo, studia to był dla mnie najcięższy okres, bo miałam silna depresyjne i tak samo chodzę teraz na terapię.
@@Jolawnyk Trzymam za nas kciuki! ;)
@@maarta319 Tez mocno trzymam i mocno wierzę, ze najlepsze jeszcze przed nami :)
To bardzo cenny materiał. Masz dar do syntetyzowania problemów. Słuchając tego można to sprowadzić też do nieco bardziej ogólnych zagadnień. Mając 20 lat myśli się, że jest bozia, jest sens i cel życia. Myśli się, że jest sprawiedliwość i wszyscy ludzie chcą dobrze. Że wielu ludzi ma wiedzę przynajmniej na podstawowym poziomie, by wiedzieć np. co znaczy zwrot: "wikt i opierunek". Że ludzie czytają przynajmniej jedną książkę rocznie. Z biegiem lat następuje rozczarowanie, ale i swoiste wyzwolenie.
Jola jesteś wspaniała ♥️ uwielbiam Twoje filmy za szczerość i wrażliwość ♥️
Gdybym mogła cofnąć się w czasie i przeżyć jeszcze raz swoje lata 20, nigdy w życiu bym tego nie zrobiła. Nie wiem dlaczego uważa się ten okres za najlepszy w życiu. O wiele lepiej czuję się mając 34 lata i dużo większą świadomość siebie. Wiem czego chcę, znam swoją wartość i nie przejmuję się opinią innych. Robię to co chcę i w sposób jaki mi się podoba. Im starsza jestem, tym lepiej się ze sobą czuję 🙂
To co opowiadasz jest ważne, Twoje doświadczenia są ważne, dzięki nimi i ten fakt, że sie o nich wypowiedziałaś, ma wpływ, na mnie, innych, a to ważne.
Jestem ofiarą myślenia, że katowanie się rozwija, a to zbrodnia na samym sobie, bo nie rozwija sie siebie, tylko jakiegoś ,,pasożyta", który zabiera moje głębokie marzenia, bo przecież mam być jak każdy, w każdej sekundzie produktywny i spełniać cudze pragnienia, aby Ci ludzie mieli zysk, pieniądze - a ja zmęczenie i brak sensu egzystencji.
Za każdym razem, jak wrzucasz film opowiadający o Twojej przemianie, powala mnie, jak podobą drogę przeszłyśmy. To ostatnie, co chciałaś powiedzieć sobie sprzed lat, "Jestem dobra" - sama sobie uświadomiłam około rok temu. Wcześniej żyłam w przeświadczeniu że jestem złym człowiekiem.
Dziękuje za ten film :) mam podobne odczucia teraz, z perspektywy osoby 30letniej :) w końcu zrozumiałam ze jestem ważna i nie muszę wiecznie cierpieć i spełniać czyichś oczekiwań; ze jestem wystarczająca i ze są ludzie przy których nie muszę udawać i którzy kochają mnie taką jaką jestem :) dwudziestoletnią siebie najchętniej bym przytuliła i powiedziała ze będzie dobrze, ze terapia to świetna sprawa i ze warto walczyć o swoje szczęście :) pozdrawiam Cię Jolu i życzę dużo spokoju i miłości :)
Plaster dla mojego mózgu i serca 🙏♥️
Mam 18 lat, ten film dał mi nadzieję na lepszą przyszłość. Dziękuję ❤️
jejku, super film! Dzięki Jola
Mogłabym się pod tym podpisać. Dopiero ostatnio się jakoś wewnętrznie wściekłam i wewnętrznie sobie powiedziałam, że jestem dobrym człowiekiem
Generalnie nie wiem jak jest potem, bo jeszcze tam nie dotarłam, ale widzę teraz, że jak spojrzę na siebie półtora roku wstecz, to tu już zadziała się ogromna zmiana w mindsecie i wielu rzeczy tak życiowo się o sobie dowiedziałam. Dowiedziałam się przede wszystkim, że nie jestem jeszcze tak super ukształtowana i dorosła jak mi się wtedy wydawało no i też że jest to zupełnie okey. W wieku 20 lat dowiedziałam się o swoim ADHD i przebyłam już sporą drogę począwszy od "nie no, przesadzam, nie zasługuję na to", przez "ja pier... jestem w terapii, a dalej nie umiem ogarnąć swojego życia, choć inni adhderzy na tym etapie już robią postępy" aż do aktualnej mojej dewizy życiowej "odpierdol się od siebie". Półtora roku temu byłam jeszcze intensywnie w kryzysie wiary i bardzo próbowałam jeszcze w tym kościele być, oczywiście z lęku przed potępieniem, dzisiaj zdecydowanie uwalniam się od tego lęku. Myślę też, że jestem w uprzywilejowanej grupie, bo swoją pierwszą terapię miałam w wieku 17 lat (chociaż teraz widzę, że wtedy to było typowo ratunkowe), potem wróciłam w wieku 19 lat, a po diagnozie ADHD płynnie przeszłam z jednego nurtu w drugi, już do innej terapeutki. Można powiedzieć, że jestem wyjątkowo wyposażoną 22 latką. Czasem przez to za dużo od siebie wymagam w kwestiach radzenia sobie z własną głową i pojawiają się myśli "tyle chodzisz na tę terapię i dalej o takich podstawach zapominasz?" A wtedy wjeżdża całe na biało "odpierdol się od siebie" i co jakiś czas przypominam sobie, że to, że osoba lat 30, która jest w terapii tyle samo co ja coś ogarnia lepiej, to na prawdę nie znaczy, że ja się "mniej staram" w terapii, czy że jestem głupsza. Po prostu jestem jeszcze dzieciakiem na utrzymaniu rodziców, który dopiero powoli wchodzi w dorosłe życie i mam prawo nie być super dojrzała
Mega ciekawy filmik! Wartościowa treść. Wszystkiego dobrego 😊
Wartościowy film Jolu, dziękuję! :)
W tym roku będę miała 20 lat i kilka z tych rzeczy udało mi się już odkryć❤️ Fajny ten filmik i super te wstawki z pamiętnikiem☺️ Super, że sama do tego doszłaś i uszczęśliwiają Cię te odkrycia! Miłego dnia
Rzadko pisze jakiekolwiek komentarze, mam jakąś blokadę (boję się oceny?), ale dziś muszę. Bardzo bardzo Ci dziękuję. Przesłuchałam ten film 3 razy, raz po razie, aby wszystko sobie wbić do głowy. Mam 30 lat, wszystko to niby wiedziałam, ale Twój film był jak 'obuchem w łeb'... Jak ktoś inny, dzisiaj Ty, wypowiedział myśli, które czuje od tak długiego czasu, podsumował to wszystko w 10 minut, to mnie totalnie olśniło. Że nic nie muszę. Ze tylko mogę. Że jeśli z czymś sobie nie radzę, że kosztuje mnie to nerwy, bóle brzucha i bezsenne noce to MUSZĘ zadbać o siebie, a nie o to, co sobie wymyśliłam, a i tak nie wychodzi. Że mogę z tego zrezygnować i nikomu nic do tego. Że jestem wystarczająca na KAŻDYM poziomie i w każdej roli, jaką pełnię.
Dziękuję Ci❤ kilkanaście minut Twoich słów poukładało mi w głowie moje ostatnie kilkanaście miesięcy 😊
dziękuję Ci za to
Dwadzieścia lat miałam tak dawno temu, wręcz nie mogę uwierzyć, że tyle czasu upłynęło. Chyba czuję się wieczną dwudziestolatką:D W sumie gorzej, ja zawsze chciałam mieć w nieskończoność osiem lat:) Ale szczerze? Czego żałuję tak naprawdę? W wieku dwudziestu lat straciłam wiarę, przestałam wierzyć w Boga. To był wtedy bardzo świadomy wybór. Wydawałam się sobie samej wolna przez kolejne lata. Wszystkim którzy o to pytali, powtarzałam, że jeśli Bóg istnieje, to Sam mnie odnajdzie, ja nawet palcem nie kiwnę, żeby Go znaleźć, nie będę Go szukać. Więc teraz, po tylu latach powiedziałabym samej sobie dwudziestoletniej: Aga, nie przestawaj wierzyć, nie zrywaj kontaktu, nie przestawaj szukać. Bo szczerze żałuję teraz tego, co zrobiłam, także sobie samej w ciągu tych lat, kiedy nie wierzyłam. Żałuję cierpienia tamtych lat. Żałuję iluś poważnych błędów. Wiem, że to wyznanie może być odebrane jako złośliwość, bo być może ten kanał oglądają osoby, które ich historia doprowadziła do zupełnie innych życiowych wniosków, które są w całkiem odmiennym punkcie swojego życia. Nie chcę nikomu "dowalić". To jest po prostu szczere wyznanie. Nigdy nie byłam tak szczęśliwa i spokojna, jak w tych chwilach, kiedy ogarnia mnie przekonanie... świadomość - jak to nazwać? - tego, że Bóg jest, że istnieje, że mnie kocha, i że potrafi kochać do szaleństwa. Tamtą decyzją pozbawiłam się tego na całe lata. Teraz, po takim długim czasie, gdybym mogła się cofnąć, chciałabym wybrać inaczej.
Mam 21 lat i próbuję odzyskać tą czułość do siebie i swojego wewnętrznego dziecka, obecnie na oddziale psychiatrycznym.
Zdecydowanie popieram podejście, że niewazne w jakim wieku, ale już cos wiem, już coś w sobie zmieniłam i jest mi ze sobą dobrze ❤
Dziękuje
Jeju, ale się wzruszyłam. Dobrze słyszeć, że u Ciebie coraz lepiej 🌺💕
„Wszystko , byle nie w Lublinie mdłym.” Czyli to był KUL.
W punkt! ❤️
Teraz TO wiem,dzięki
Ja z kolei mam zupełnie inne doświadczenia z tego okresu :) Studia to był najlepszy czas, nowi ludzie, imprezy, ciekawe zajęcia, duzo czasu wolnego na głupoty. I bardzo sie ciesze ze je ukończyłam, bo teraz bym nie dala rady. Jestem dumna ze sie udało :)
Super! dzięki za film ^^
Jako prawie 19latka, dziękuję Ci❤️
Też chciałabym powiedzieć tej 20, 20 kilku letniej Oli powiedzieć- ciesz się wszystkim, nie katuj się, nie obwiniaj, nie zadręczaj. Żyj, bądź dla siebie dobra i czuła.
Pozdrawiam ❤❤❤.
super, że udało Ci się wygrać z tym wszystkim, pozdrawiam z pola bitwy 💪🏻
Miałam bardzo podobne przemyślenia w wieku 20 lat, mogę powiedzieć, że życie zaczęłam dopiero po 30-tce :)
Jako iż za chwilę kończę 20 lat, chciałbym ci bardzo podziękować za ten wartościowy filmik💛
Dzięki tobie odwazylam się na wizytę u psychiatry, dzięki!❤
Co ja bym chciała wiedzieć? To samo co ty, a szczególnie to o seksie. Jestem troszkę starsza od Ciebie, a mam poczucie, że dopiero zaczynam rozumieć, że seks to energia, przyjemność i coś bardzo dobrego. Zamierzam dalej eksplorować ten temat, a kiedyś bałam się potwornie.
20 lat to prawo do niewiedzy i błędów. Więc nie mam poczucia braku wiedzy z tego czasu. No może więcej bym się uczyła, czytała, bo potem ciężko nadrobić ten czas.
Bardzo cieszy mnie ten film, bo sama przekraczając 18 lat coraz bardziej zbliżam się do 'lat 20-tych' i obawiam się tego. Najbardziej kluczowy moment to fakt matury za rogiem, a raczej tego jak jej rezultat wpłynie na dalszą edukację, studia na jakie się dostanę. Nie ukrywam, że jakoś to sobie zaplanowałam i nie wyobrażam sobie jak miałoby to wyglądać inaczej więc mam nadzieję, że te słowa dotyczące studiów właśnie w razie możliwego niepowodzenia będą rozwiązaniem 🙏
01:10 SMUTNE kochamy CIĘ, jesteś mądra, dobra, ważna
Oh tak! Ja jeszcze chciałabym wiedzieć, że proszenie o pomoc NIE jest oznaką słabości!
Cudny film. Dreptam za Tobą pomału, jeszcze się uczę samoakceptacji. Na siłę próbuję udowodnić ludziom swoją wartość, zapominając o swoich potrzebach :(
Mam 21 lat (w tym roku będzie 22) i jestem zdziwiona, że nie widziałam tego filmu wcześniej, zabieram się za oglądanie
Jolu 🧡🧡🧡
......ja jestem chłop (i się nie przyznam ha ha).....ale masz rację! Chłopy mają podobnie.... szacun dla Pani!
Mam 34 lata. Dziękuję ❤
Niesamowicie szczery filmik ❤️ Mam 20+, ale co?, człowiek normalnie czuje lekkość i spokój...? :( Marzenie, choć jestem już na drodze/terapii do spełnienia
Znam ludzi niemal 100-letnich, którzy wciąż nie wiedzą tych rzeczy, o których mówisz w filmie, więc w sumie dość szybko się o nich dowiedziałaś. ;)
Jestem facetem i rozumiem Cię. Mam w sobie jeszcze wiele żalu o to, jak nie pozwalałem sobie myśleć i żyć w wieku 20 +. Wszystko w imię "bo tak być powinno". To katastrofa... ale cóż, trzeba przez to przejść teraz, zrozumieć siebie i nie potępiać się, za życie w nieświadomości - nie ze swoje winy. Dzięki za ten temat!
Jakbym widziała swoje kartki z pamiętnika...też czułam podobnie w wielu kwestiach. Film daje nadzieje, że kiedyś to wszystko poczuje tak głęboko, bo na razie tylko wiem...
Dopiero po tygodniu zauważyłam filmik! :o Ostatnia kwestia tak bardzo u mnie aktualna...
Swietny film🖐💪podpisuje się pod niektórych punktami ❤🌞pozdrawiam cieplutko 🌼🌿🌞
W wieku 20 lat, chciałabym wiedzieć, że tkwię w toksycznej relacji i powinnam się jak najszybciej ewakuować z tego układu.
Ten film to jak ASMR trochę. Same miłe rzeczy. ❤️