Dorosłe Dzieci Alkoholików mają skłonność do przyjmowania przemocy jako naturalnej, dlatego trudno jest im stawiać granice. książka Joanny: www.empik.com/...
Dziękuję za podjęcie tego tematu. Mój Tata był DDA, miało to duży wpływ na dysfunkcyjność mojego domu rodzinnego, w którym nie było alkoholu, było jednak wycofanie, zamrożenie, lękliwość, chłód emocjonalny, strach przed odrzuceniem, poczucie wstydu, przemoc psychiczna. Widzę, że swój dom rodzinny cały czas "noszę w sobie", noszę też jakby swój i nie swój ciężar, bo DDA nieświadomie przekazują swoje nieuleczone traumy dzieciom i otoczeniu. Dopiero teraz zaczynam mierzyć się z tymi problemami 🍀. Staram się nie przyjmować pozycji ofiary i wychodzić z trójkąta dramatycznego, także pracować z ciałem 🙂. Dziękuję, że mogę o tym napisać.
Dziękuję za ten temat. Nie jestem DDA, lecz DDD i mam te same objawy co DDA, warto o tym wspomnieć. Moja mama była narcystyczna i chorowała na schizofrenię, nie chciała brać leków. Wszyscy domownicy musieli chodzić wokół niej na palcach, ulegać jej. To spowodowało, że w dorosłym życiu ślepo podporządkowuję się innym, nawet w sytuacjach, które przynoszą negatywne konsekwencje. Ostatnio przez moją uległość i nadstawianie karku za kogoś mało co nie zostałam pobita a od osoby, która naraziła mnie na przemoc, nie uslyszałam nawet przepraszam i dziekuję. To mi dało dużo do myślenia, przede wszystkim o tym, żeby przestać zadowalać innych własnym kosztem.
Pani Agniszko, to wspaniałe że poruszacie Panie problem przemocy w tzw. dobrych czy pozornie normalnych domach, w których otrzymywało się przemoc niekoniecznie fizyczną ale słowną która odebierała poczucie wartości, godność i radość życia. Dzięki Pani utwierdzam się w przekonaniu że mam prawo nazwać swój pozornie normalny dom z okresu dzieciństwa domem przemocowm. Zrozumiałam że mam prawo do dobrego życia mimo traum z tamtego okresu. Dziękuję za wszystko co Pani robi, bo naprawdę są wielkie rzeczy,😊
1. W materiałach na temat przemocy jeszcze nie spotkałam się z konstatacją faktu, że nasz naród jest od wielu pokoleń skażony przemocą: zabory, dwie wojny światowe, totalitaryzm (od którego jeszcze nie minęło 40 lat). A skąpy odsetek osób, które doświadczyły przemocy potrafi samo przemocy nie stosować. Zatem prawie każda rodzina jest dotknięta przemocą. Od wielu lat mówi się o wychowaniu bez przemocy, ale pozostawia się całe rzesze rodziców bez alternatywy wobec metod, według których sami byli wychowywani. Co skutkuje tym, że pozostawiają oni dzieci BEZ wychowania. Bo są w tym zakręceni jak słoik tweest. Co też nie jest dobre. Szczerze: jaki odsetek rodziców bierze udział w "Szkole dla rodziców"? BRAKUJE nam ogólnopolskiego systemu resocjalizacji w tej sprawie, wręcz całej kampanii nie tylko medialnej, ale i wieloletniej, aby takie postawy w rodzinie nie tylko odwrócić, ałe też pomóc w wypracowaniu, nabyciu trwałych, skutecznych zasad wychowania. Oraz poprzedzić te działania powszechną dyskusją, aby ten nowy system nie stał się system totalitarnym, który odbiera dzieci rodzinom lub/i jest systemem bardziej wysublimowanej przemocy. Bo łatwe odbieranie dzieci rodzicom jest stresowaniem rodziców, a zatem również przemocą. 2. Potrzebny jest materiał o tym, jak reagować, gdy jesteśmy świadkami przemocy czy w rodzinach osób spokrewnionych czy zaprzyjaźnionych. Bo ja spotkałam się z sytuacją, że wobec ofiary ktoś zamiast pomóc powiedział z oburzeniem: "Jak TY możesz sobie na to pozwalać?", a agresor nie został nijak skarcony, poinformowany o tym, że jego zachowanie jest niegodziwe. Bliscy boją się reagować, nie umieją się odnaleźć w takich sytuacjach, nie wiedzą, co zrobić. I uciekają. 3. Zatem najistotniejszym problemem, który moim zdaniem nie jest dotąd poruszany dostatecznie, to wypracowanie ADEKWATNEJ pomocy rodzicom, rodzinom, aby rodzina przepracowała problem i wyszła na prostą bez jej rozbicia.
Całkowicie się zgadzam moja Mentorka (psycholog pracująca w więzieniu) mowila Edukacja i wiedza gdzie można znaleźć pomoc Jest najlepszym środkiem by z tego Też wstydu WYJSC - 🪶
Zgadza się najgorsze jest to ., ze rodziny ,które nie maja odpowiednich wzorców , bywa ze zakładają ponownie nowe rodziny na poprzedniej nie przepracowanej traumie powtarzają te same metody i historia się powtarza ile jest rozbitych rodzin a historie te same tylko więcej nieszczęśliwych dzieci przybywa !!!!!
Mam tyle ambiwalentnych uczuć , strach miesza się ze wszysstkim , wysiłek fizyczny , ruch czasem objawia się lękiem , złością , depresja nie do ogarnięcia , nieprzewidziane sytuacji ibporuszenie wywołuje taki wyrzut emocji ze mogłabym kogis zabić albo sobie cos zrobić
Zgadzam się pracownik roku lub jak ja to nazywam koło gospodyń wiejskich czyli tańczy, śpiewa,recytuje już tego nie robię pracowałam nad tym i jest lepiej,chciałam być tylko zauważona teraz się doceniam,kocham jestem wyjątkowa, nie muszę nikomu nic udowadniać po prostu jestem dziękuję ❤
Wspaniały pomysł z cyklem o przemocy pani Agnieszko . Obyśmy w końcu żyli w świecie gdzie ludzie się szanują, szanują wzajemnie swoje granice, gdzie każde życie jest wartością. Bardzo, bardzo dziękuję.
Jestem bardzo wdzięczna za ten temat. Niestety nawet jak się wyjdzie z takiego domu to wciąż przychodzą kolejni oprawcy czy to w związku, rodzinie, pracy. Bardzo dużo jest informacji o tym jak to wygląda i co jest przemocą ale wciąż mało o narzędziach. O tym jak sobie radzić kiedy jest się już "bezpiecznym". Może więcej o schematach które sprawiają że jesteśmy znów ofiarami. Kiedy reagować i jak na przemoc? Żeby nie wpadać w zależność. Jak siebie budować od nowa?
Pani Agnieszko kolejny raz bardzo dziękuję za POMOC ☺️ Jestem osobą która się zamroziła, zaprzeczałam traumom... Może już to pisałam ale między innymi dzięki Pani filmikom i książce zaczęłam stawiać granice, stawiać na siebie. Czułam się na początku jakbym robiła innym krzywdę(co zresztą dawano mi do zrozumienia) ale trwam...I ŻYJĘ!!!❤ Jestem bardzo wrażliwą osobą, we krwi mam " odczytywanie" mimiki twarzy, tonu głosu, postawy ciała właśnie z dzieciństwa. Bardzo często zdarza mi się być w świetnym nastroju ale jak tylko zobaczę kogoś kto jest zmęczony, naburmuszony, narzekający to zaczynam czuć się źle, mam duży dyskomfort. Jak bronić się przed wchłanianiem cudzych emocji, nabrać odporności? Jak bronić swojej radości, entuzjazmu i nie dawać się gasić? Tłumaczę sobie że to "nie moje" ale w końcu i tak czuję się jakby mnie coś oblepiło. Dlaczego tak jest i czy to wynika z DDA?
Witam w klubie Jest Nas naprawdę Ogrom * mam 55 lat a dopiero teraz zaczynam terapie Dla Siebie " bo dla innych zrobiłam juz wszystko włącznie ratowanie życia
Pani Agieszko piszę poprostu DZIĘKUJĘ. Te wszystkie Pani filmy są dla wielu z nas drogowskazem, nadaniem kierunku, aby wyruszyć w podróż w głąb siebie, po zarośniętych ścieżkach naszego życia. Aby odnaleźć i odzyskać najpiękniejszy skarb - siebie. Kiedy Pani słucham, to już odnajduje w Pani głosie jest wielką troska o drugiego człowieka. Dodaje Pani odwagę, aby zacząć chodzić na własnych nogach, zrzucając "kule przeszłości, podpórki, paraliż, który kreuje nasze myśli o sobie." Można dużo napisać o Pani filmach, ale jedno słowo ciśnie się, to WDZIĘCZNOŚĆ za to spotkanie w nich 😊z Panią i Pani gośćmi.
Poproszę też o temat przemocy, między rodzeństwem DDA, w dzieciństwie i w dorosłym życiu. Gdy jedno wybija się samo przez siebie, na rolę dyktatora-rządziciela innymi. Stosuje tym samym przemoc, narzucając swoje dyktaty i postanowienia. Agresywnie, głośno, bez prawa sprzeciwu i bez dyskusji. Daje sobie przyzwolenie, bo ma np. najlepszą pozycję zawodową i materialną. Uważa się tym samym za jedynego uprawnionego do decydowania o "losach" innych. A reszta zapatrzona jak w obraz, w "człowieka sukcesu", akceptuje jego dyktaty i zachowania, jako coś co jest w porządku. A dyktator działa na zasadzie :"Powiedziałem NIEE!!! Powiedziałem NIEEE!!!!!". Agresywnym zachowaniem, nie znoszącym sprzeciwu, cienia dyskusji, odrębnego zdania, ustawia innych po swojemu. Korzysta ze swojej przewagi w agresji, w zamożnosci i że ma innych w kieszeni. Wszyscy więc kłaniają się swemu" panu i wladcy", patrząc w niego jak w obraz, nie widząc nic złego. A on rośnie, na jeszcze większego tyrana, któremu wszystko wolno, wszystko ujdzie.
U mnie zachowanie starszego rodzeństwa nie jest aż tak drastyczne, ale siostra przyjęła rolę szefa, który mówi innym, co mają robić, rola bohatera rodziny, który chce mieć kontrolę nad wszystkimi, w dobrej woli, ale i tak mnie i całą rodzinkę to drażni. Mama, która stosowała wobec nas przemoc, zmarła pół roku temu i siostra chce być dla wszystkich matką, ale widzę, że sama się z tą rolą męczy.
Chodzi mi o sytuację gdy to DDA, przejmuje pałeczkę w agresji i terroryzowaniu, po rodzicu. Bez alkoholu, na trzeźwo. Prawdopodobnie żerując na doświadczeniach z uległości członków rodziny, wobec wcześniejszego przemocowca. Wcześniej nie reagowali i się podporzadkowywali, to i teraz tak robią. Wcześniej byla przemoc fizyczna i psychiczna. Teraz "tylko" stanowczo lub krzykiem, narzucanie swoich decyzji. Swojego zdania i dyktatów, bez możliwości sprzeciwu, bo on wie lepiej, bo ma pieniądze i stanowisko, więc jego trzeba słuchać. Pomaga rodzinie finansowo, dlatego: "Ma być tak i tak! I bez dyskusji!". Jak generał-dyktator, do swoich żołnierzy. DDA może być agresorem, nie koniecznie ofiarą w dalszym życiu. Reszta dalej musi zakopać daleko, swoje zdanie i odczucia, być bez głosu. Dyktatorowi nic nie można powiedzieć, bo strach i obraza majestatu, który wie najlepiej. Bo będzie mega awantura i pacyfikacja, do tego przy potępieniu "buntownika", przez resztę członków rodziny. Że jak to tak, sprzeciwiać się, "mądrzyć po swojemu" i WYWOŁYWAĆ niepotrzebną awanturę?! Podczas gdy przecież wszystko jest OK i nikt nie narzeka. Tylko trzeba siedzieć cicho i być potulnym.
Dziękuję za słowa, że taka kobieta nie wie że można inaczej żyć , ponieważ ona naprawdę nie wie że można inaczej żyć. Dla mnie najgorsza jest przemoc ekonomiczna. Osobiście nie widzę z niej wyjścia, skoro druga strona zarabia dużo więcej i wykorzystuje to manipulując. Kobiety kochane jesteście cudowne i proszę kontynuować to co robicie .Dla mnie to skarbnica wiedzy, której mi nikt nie przekazał chociaż mam prawie 50 lat. Serdecznie pozdrawiam Marta
Cieszę się bardzo, że w tym wykładzie omawiacie stereotypowy stosunek społeczeństwa do problemów osób z DDA. To jest może najważniejszy aspekt, i mówienie o tym jak społeczeństwo nadal tkwi w tym niefortunnym, pogłębiającym ten problem stereotypie myślowym i na czym on polega, może w końcu -- mam nadzieję -- zmieni świadomość i zmieni sytuację tak wielu z nas. Edukacja, i jeszcze raz edukacja. Dziękuję za jeszcze jeden bezcenny wykład.
Witam wspaniałe panie😊 Fajnie że podejmujecie ważne tematy, na własnej skórze doświadczam syndromów DDD. Wiedza wasza i innych ludzi którą zdobywam daje mi nadzieje że "nie ma domu z którego nie dało by się wyjść" . Prubuję stare nawyki , zastępować nowymi, " te nawyki które służą życiu" wedle słów pani Agnieszki. Wiedza i zrozumienie mechanizmów DDD czy ogólnie psychologii lub tzw. "transakcij relacyjnej" lub innych narzędzi psychologicznych daje nadzieję na sformatowanie i zmaterializowanie nowej lepszej, świadomej rzeczywistości. Serdecznie pozdrawiam i życzę dalszych sukcesów zawodowych i prywatnych 😉
Dzień dobry ❤ Dziękuję za kolejną STRAWĘ... dużo już wiem..jednak jestem nadal ciekawa tego co się z czego bierze...i rzeczywiście dzieciństwo ma ogromny wpływ na tu i teraz... Słuchając tej rozmowy przypomniałam sobie jak będąc kilkuletnią dziewczynką za karę musiałam stać w kącie .. długo długo...i jak zostawałam sama z kubkiem rozkruszonej bułki zalanej mlekiem czekając na powrót ojca alkoholika... Najgorsze jest to, że te wszystkie kary i te ojcowskie i te babcine stosowałam wobec swoich dzieci... Kochana p.Agnieszko...to co zaczęła Pani robić niech trwa...moje dzieci wszystkie już dorosłe...ale inni rodzice mają możliwość skorzystania z wiedzy i możliwość na zmiany...z wyrazami wdzięczności ❤❤
Dzień dobry Pochodzę z domu gdzie ojciec pij , wszczynał wściekłe awantury i bił matkę . Napięcie jakie się we mnie wowczas rodziło jest nie do opisania . Czesto już w głowie wiedziałam co będzie się działo i bałam się na samo oczekiwanie tych sytuacji ,. Po takiej eksplozji agresji ze strony ojca nastałem pokój który trwał różnie 1 miesiąc do trzech , znowu wyładowanie. Tak się przyzwyczaiłam do tego ze w życiu dorosłym sama nie mogąc znieść napięcia we mnie ,często prowokowałam kłótnie , albo wrzeczalam na dzieci . Tez jestem ofiara i to dopiero tras zrozumiałam po waszej rozmowie , bardzo dziekuje . Raz w swoim życiu napadła fizycznie na pijanego ojca , leżał , matka się darła o pieniądze , nie bała się bo był zbyt pijany , ja chyba tez nie , i wtedy go wzięłam za fraki i waliłam głowa o podłogę . Taki miałam wzorzec . To pokazuje ze patrzyłam na matkę ,ze ona się raz nie boi i i darła się na niego to ja chciałam jakos tez zareagować i puścić te emocje . Ojciec raz mnie kopnął w tyłek za przerobienie swojej ślubnej marynarki bo wówczas była moda na takie oversizy , jak dostałam nie tknęłam więcej jego zeczy , a on im wolałam nie myśleć , wykasowałam go , nie nawiedziłam . Matkę do tek pory winie za bierność i jestem wkurwiona na nią ze się na to zgadzała . Dobrej pory uważa moja matka ze ja byłam świadkiem niczego , bo poboristu nic złego się nie działo . Jak pytam dlaczego go nie wywaliła to mówi ze zlglaszla problem go poradni ( ja byłam już wtedy dorasta na swoim ) ale mój ojciec nie chciał podjąć leczenia . Ona uważa ze zrobiła wszystko , bo podała go na leczenie boi później miał sprawę o znęcanie nad nią , to były lata 90 , Uważam ze krzywdę jaka mi wyrządzili jest nie do udźwignięcia . Bardzo ciężki mi żyć nie miałam nigdy rodziców , sama musiałam być mała stara optpowiedzialna za siebie i za innych . Oczywiście te matki które doświadczyły przemocy od pijanego męża , one nie maja siebie nic do zarzucenia !!! Wiem to z autopsji . I tak się ta przemoc toczy . One same tez stosowały przemoc bierna , a taka tez jest nie do zniesienia .
Dziękuję za Pani/Pań pracę, wkład w szerzenie wiedzy na tak ważny temat. Przemoc w relacjach jest wszechobecna, często nieuświadomiona. Wiele z nas/ wielu z nas często nie potrafi jej rozpoznać. Pozdrawiam serdecznie
Dziękuję za kolejna b. ważna rozmowę. Jestem DDA i rozpłakałam się na słowa o odróżnianiu kroków, nastrojów czekaniu na to co może się wydarzc. Rola jaka pełniłam to był Bohater rodziny wcześniej maskotka... W życiu dorosłym było podobnie ale do czasu. Teraz jest ok bo jak mówią Panie z tego da się wyjść ❤i co było odkryciem ze alkoholizm nie jest genetyczny uff mam takie złe przeczucia i to też było powiedziane ze nie może być długo dobrze a ja wciąż boję się że moje dzieci mogły odziedziczyc ten paskudny gen po swoim dziadku a to wcale nieprawda. Z serca dziękuję ❤
Dziękuję za powiedzenie tego, ze bez względu co robimy nie zasługujemy na jakąkolwiek przemoc. Jestem DDA i mialam partnera wysoko funkcjonującego alkoholika który był policjantem. Jak go poznałam to pomyślałam, ze złapałam „pana Boga za nogi” i juz zawsze bede bezpieczna. Jak bardzo się myliłam! Teraz rozumiem dlaczego takiego wyboru dokonałam i dlaczego ignorowałam wszystko znaki na niebie i ziemi. Pamietam po którymś pobiciu jak poszłam na pogotowie żeby zrobić obdukcje. Pani na pogotowiu zapytała mnie co ja z tego mam, ze pozwalam na takie traktowanie. Powiedziałam ze nic, tylko cierpienie i ból. Następnie zapytała: to po co to sobie robie? Te pytania i zainteresowanie dały mi dużo do myślenia. Krótko później uciekłam od byłego partnera. Teraz po wielu latach samoedukacji i terapii jestem w szczęśliwym związku od 18 lat!
❤dziękuję za ten temat...o naszym życiu, gdy wszyscy oczekują od nas takiego samego zachowania, działania jak wszyscy inni, gdy nikt nie bierze pod uwagę naszego startu...❤
Bardzo dziekuj za temat ☺️ Jeszcze dodam ze rodzice mimo ze nimi nigdy nie byli traktują nas jak swoje przedłużenie , i my jako dorosłe dzieci nie umiemy się odciąć gdyż czujemy się bezosobowi ,przezroczysci , jak ofiary życiowe
Dziękuje za odcinek - dawanie sugestywnych i „mocnych przykładów” związanych z przemocą ma zapewne jakiś sens- jest bardzo poruszające…z racji moich własnych przeżyć ale też zawodowych doświadczeń (sama zajmuje się psychoterapią🙂) czasami brakuje mi tematów związanych z przemocą w bardziej subtelnym wymiarze w tzw „białych rękawiczkach”… u mnie w domu nie brakowało niestety dysfunkcyjnej „klasyki”- czyli upijający się i awanturujący ojciec - nigdy nie uderzył ale ta groźba wisząca w powietrzu wydawała mi się czasami tak samo straszna, bywał też spokojny i bywało normalnie - ale niestety nigdy nie wiadomo było kiedy to się skończy …zjawisko nigdy nie zostało nazwane wprost - bo przy dwójce pijących braci mojej matki- to byli właśnie ci przepijający wypłaty i bijący swoje żony, nie interesujący się dziećmi - mój ojciec przynoszący pieniądze do domu, upijający się „tak po prostu” i jeszcze pilnujący dzieci (na tak krótkim pasku że można było się udusić) - jawił się prawie jak ideał- tyle że w rodzinie uchodził za „nerwusa” ale to był już drobiazg…wiele przepracowałam, zaczynam być po latach coraz bardziej uwolniona od przeszłości, szczęśliwa 🙂choć zdarza mi się jeszcze „wzdrygnąć” na dźwięk przekręconego klucza w zamku, ciekawa byłabym podjęcia takiej odsłony przemocy
Dziękuję za temat. U mnie w punkt. Perfekcjonizm forma przemocy, która ramię się sama najdotkliwiej i...tak często bezwiednie lub ( co najgorsze) nawet niezauważenie.
Dziękuję za temat przemocy, bardzo ze mną rezonuje - już jakiś czas uświadamiam sobie ile mam własnych zachowań przemocowych i je stopniowo eliminuję. Rozumiem też skąd się wzięły - w dzieciństwie mój tata awanturami rozładowywał napięcie. I choć w stosunku do mnie nie było agresji fizycznej, to psychicznej było bardzo dużo i widzę u siebie zamrożenie, które powoli rozpuszczam. A Pani treści świetnie układają mi te wszystkie tematy w głowie więc jeszcze raz chciałem wyrazić ogromną wdzięczność i z niecierpliwością czekam na kolejne materiały❤
Dziękuję za praktyczny materiał,, bardzo potrzebny niestety,, jestem Dda i żona alko,,,z wyjątkiem przemocy fiz,, wszystkie zdarzenia miały miejsce w moim życiu,,, czytam książki i oglądam filmy na ten temat,,, najbardziej podoba mi się zadanie że nie zasługuje na przemoc, u mnie psychiczną, dziękuję,,, wykonują panie cudowna pracę,,, pozdrawiam serdecznie :) :) :)
Dziękuje za temat. Jest bardzo potrzebny. U mnie nie było alkoholu, była atmosfera autorytetu i braku dyskusji, przemoc musiała być ale zakamuflowana, mam problemy z jej rozpoznawaniem. Teraz często nie wiem czy już jest przemoc czy jeszcze nie. W dorosłym życiu przesuwałam granice i tym sposobem wpakowałam się w związek gdzie doszło do eksplozji agresji. Ciało się zbuntowało i zaczęłam mieć objawy somatyczne. Potem 2 lata terapii indywidualnej, terapia wspólna, rodzinna. Wciąż jesteśmy razem. Jest inaczej ale… nie lepiej. Dużo pomaga mi tez duchowość i religia. Cały czas się uczę i szukam ludzi którym mogę ufać. Ma pani autorytet oparty na doświadczeniu zawodowym oraz merytoryczne przygotowanie. Dobre combo któremu właśnie można zaufać. Mnie to przekonuje. Dziękuje
Ofiara wstydzi się, choć nie powinna, ale to swoista forma ochrony resztek godności np. w nowym środowisku. Bo politowanie, które mogłaby wzbudzić, byłoby przeciwko-mocy, dalszą prze-mocą, ale już wobec siebie. Stąd chyba to błędne koło... Dziękuję Paniom. Piękne wystąpienie. Uwielbiam patrzeć na - i słuchać tak pięknie zintegrowanych ludzi jak Wy. ❤
W moim przypadku, bedac w jej epicentrum, przemoc przyodziala czapke niewidke. Patrzylam wylacznie od srodka huraganu, dlatego dziekuje, Agnieszko za kolejne slowa z jego zewnetrznej strony. Nie mozna zmienic czegos, co niezauwazone.
Bardzo ważna rozmowa, bo przemoc obojętnie w jakiej formie to praktycznie problem ogólnoświatowy. Ludzkość jak długo istnieje trwała minimum 75% w stanach wojennych. Sam ten fakt uświadamia co w naszych genach zakodowane jak kolwiek niczego nie usprawiedliwia. Jestem klasycznym przykładem DDA i mimo że te mechanizmy od bardzo dawna znam i od wielu lat nad sobą pracuję jak również z moją podświadomością to uważam, że jest za mało wiedzy o metodach i narzędziach jak tych toksyn z domu rodzinnego skutecznie się pozbyć. Mam 59 lat i widzę z perspektywy czasu jak praktycznie wszystkie moje decyzje, związki, choroby itd. były zdeterminowane przez toxyczny dom rodzinny i alkoholizm mojego ojca. Uważam również że psychologia to wprawdzie tłumaczy i w tym sensie pomaga, ale na poziomie samego rozsądku nie jest w stanie skutecznie "wyleczyć". Żeby te zapisy z ciała usunąć trzeba wejść bardzo głęboko w psychikę człowieka. Właściwie pojęta duchowość (nie religijność) jest moim zdaniem bardzo pomocna i skuteczna. Również praca energetyczna z ciałem przynosi duże efekty. Temat niełatwy ale extremalnie ważny. DUŻE DZIĘKI!
niestety zapisów nie można usunąć dlatego one nas dopadają co jakiś czas można nadpisać nowe i dbać o nie, dokarmiać i gruntować - wtedy stare mają mniejszą moc!
@@agnieszka.kozak.ak75😊 Tak, doświadczam czasem te stare zapisy. Są mi natychmiast świadome jak się pojawiają i staram się na nie spokojnie reagować. Dzięki za wspaniałą pracę🙏❣️
W moim domu nie było alkoholu ani przemocy (fizycznej), ale znajduję u siebie podobieństwa do DDA. Pewnie były rzeczy, które dzisiaj nazwałoby się przemocą psychiczną, ale wtedy to raczej było uważane za normalne wychowywanie. Zresztą w szkole - to samo.
Moi drodzy. STANOWCZO PROTESTUJE. W większości rozmów używa się słów mężczyzna alkoholik, bijący itd. Szczególnie podczas rozmów prowadzonych przez kobiety. Czuje się tym urażony i drażni mnie ta dyskryminacja i pietnowanie. W moim przypadku i wielu innych mężczyzn czujemy się dotknieci przez Wasze stygmatyzowanie. Proponuję przemyśleć i zaczać używać słów ogólnych typu alkoholik itp bez wskazywania na płeć. Poza tym bardzo dziekuje za wartościowy materiał. Dobra robota.
Moment godziny powrotu, otwierania drzwi, czekanie na coś, obawa o czyjąś reakcję 😵😱 nie wiedziałam skąd się to bierze - ten lęk. Dziękuję za wyjasnienie 🙏💗
Prosze o rozmowe na temat drobnych przemocowych wypowiedzi/krytyki/ oschłych odpowiedzi. Doswiadczam tego ze strony męża, ktory poza tymi chwilami jest czuły i kochający. Jednak wisi w powietrzu zagrozenie „ochrzanem” i to wraca po rożnym czasie. Moje proby nazwania tego, stawiania granic owocują obciążaniem mnie wina za sytuacje (bo on zmeczony,ja o nim nie mysle, bo to ja nie sprawdziłam/nie zrobiłam czegos/nie zadbalam/ jak moge mowic,ze mi przykro i zle z komentarzami, ze moja proby nazwania to dokuczanie). Kazda z sytuacji jest do zniesienia, nawet o tym gadamy, ale coraz czesciej ogarnia mnie smutek,ze tak jest…
Bardzo dobry wykład i bardzo potrzebny. Żałuję że nie mogę z Paniami w bezpośrednim kontakcie porozmawiać. Mam tak dużo pytań na które szukam odpowiedzi. Na 1 czy 2 odpowiedź znalazłam w tym wykładzie , ale jest ich jeszcze kilka. Może dotrę do wspomnianej książki. Pozdrawiam i dodam tylko , że nie ma we mnie zgody na przemoc .
Chciałabym się dowiedzieć jak wyrosnąć z DDA. Mam duży problem z perfekcjonizmem który blokuje mnie w pracy i sprawia trudności w relacjach towarzyskich. Nie czuje się na tyle dobra i nie daje sobie pozwolenia na rozwój. To jest dosyć skomplikowane bo z jednej strony jestem na kolejnych studiach, studiuje w języku obcym, w obcym kraju i robię te niemożliwe rzeczy ale z drugiej strony bardzo przeszkadza mi mój krytyk wewnętrzny który podważa wszystko co robię, np. mowi ze nie znam wystarczająco jezyka, w ogóle nie powinnam być na tych studiach… przez to trudno mi brać udział w dyskusjach na zajęciach, dochodzą do tego różnice kulturowe a ja wszystkie drobne reakcje innych interpretuje na niekorzyść dla siebie. Czy są jakieś metody by sobie z tym poradzić samodzielnie? Książka juz czeka w kolejce do przeczytania. Czy ten perfekcjonizm dda to jakiś szczególny rodzaj? Drugie pytanie to czy jako dda powinnismy utrzymywać kontakt z rodzina jeśli tak na jakich zasadach. Dziękuje za bardzo ciekawy filmik.
Jest sposób trzeba to przepracować. Opcje są dwie albo samodzielnie przy pomocy książek i internetu druga to psychoterapia. Ja połączułem te dwie metody. Krytykowi kiedyś powiedziałem żeby "spier......." i pomogło serio. I mówię mu tak cały czas. Pani ma dużą samoświadomość więc będzie łatwiej. Wiara w siebie rozumienie siebie I swoich potrzeb to dobre pierwsze rozdanie. Czy utrzymywać kontakt to zależy co Pani to daje to da się wyczuć. Ja z własną Matką mam relację służbowe że względu na przemoc jakiej doznawałem w dzieciństwie.
Witam . Chcialam tylko podziękować Pani Agnieszce i Pani Joasi za tak duże wsparcie. Przekazując ta wiedzę mnie osobiście wspieracie w budowaniu nowej Siebie a co za tym idzie przekazywaniu dobrej energii innym , ludziom wokol mnie . Cudownie że takich ludzi jest coraz więcej w mediach . Dziękuję ❤
Dziękuję za podjęcie tematu przemocy. A propos tematów: jak można dotrzeć do dorosłej ofiary przemocy, jeśli ona usprawiedliwia sprawcę i mówi, że jest Ok.
Proszę o materiał nt powstrzymywania spirali gniewu w rodzinie. Np mama denerwuje się na syna, mąż na żone za jej podejście i brak skuteczności. Rodzeństwo kłóci się między sobą, rodziców to irytuje, brat denerwuje się na mamę za lepsze traktowanie siostry etc.
Bardzo potrsebna rozmowa ❤ Alkoholizm nie jest genetyczny ,ale czytałam, że jednak są osoby bardziej podatne na uzależnienia, gdy ich mózg wytwarza pewne substancje (nie pamiętam dokladnie jakie ) w przeciwieństwie do osób co nie mają takiego czynnika. Stąd może właśnie różnica, że jednym wystarczy przysłowiowy kieliszek,dwa , a inni sporo bardziej odporni
Całe życie borykam się między innymi...z dziwnym stanem ...jaki ma miejsce, kiedy ktoś w jakiś sposób skrzywdzi mnie słowem....zamykam się w sobie...i jestem jak mała dziewczynka... jakbym to ja była winna i bała się tego....trudno to opisać. Ale to straszę uczucie
Ja sama w wieku 5-6 patyk do domu przynioslam, aby mnie mieli “rodzice” czym bic…tragedia. Mam 2 doroslych dzieci, nigdy nie doznaly kar cielesnych w zyciu. Czesami sie uczymy z domu, jak w zyciu nie postepowac.. super wywiad jak zawsze…dziekuje.
…jeszcze jedno : trudno uprawomocnić swoją krzywdę (ja już to przerobiłam w terapii 🙂) kiedy faktycznie „masowo” wręcz słuchałam podobnych historii wśród znajomych z mojego pokolenia - 40+ - niekoniecznie jest to zawsze ten pijacy i latający z nożem ojciec. U mnie picie ojca wyglądało akurat tak jak opisałam ale to była czasem jakaś ekstremalnie zimna matka albo kara rodzica pt uderzenie w twarz, picie również ale też inne historie z „mojego pokolenia” - faktycznie można było odnieść wrażenie że „kazdy miał coś…” są poza tym problemy aktualne - typu: ja najchętniej nie utrzymywałabym kontaktu z ojcem ale chce z mamą a mieszkają nadal razem a poza tym moje dorastające dzieci dziadka b lubią… (przestał popijać kiedy skończyłam studia- mniej więcej..)
Mam sporo objawow DDA,ale nie jestem DDA… rodzina stabilna, bylam kochana i zadbana,ale karana cieleśnie. Potem wielokrotnie narazona na przemoc psychiczna jakbym sie na nia zgadzała,nie czula, brała winę na siebie… Jestem w trakcie terapii, zaczynam czuć w sobie siłę, brak zgody na takie traktowanie, ale bardzo trudno jest zmienic sytuacje w zyciu. Bardzo boli powtarzalność tych doswiadczen…
Nikt mnie w domu nie uderzył, czułem się ważny, ale kiedy miałem 13 lat , matka straciła pierś w wieku 44 lat , i wtedy pojawił się alkohol, odcinanie się do nieprzytomności, kiedy wracałem do domu to nigdy przenigdy nie myślałem, że matka będzie nieprzytomna, bo to nie była codzienność, tym bardziej leżącą na podłodze matka, jak nie żywa zwala z nóg, ulga przychodziła dopiero kiedy upewniałem się, że żyje, dziś żyje z kobietą uzależniona , nie od alkoholu, i nie potrafię się uwolnić z takiego połączenia, i jest jak jest
Pani Agnieszko, interesuje mnie temat przemocy seksualnej, jak to się dzieje, że matki wiedzą o molestowaniu ich córki przez członka rodziny (dziadek, ojciec) i nie reagują, kłamią, że nie wiedziały, choć dziecko pamięta sytuacje, które ewidentnie świadczą o ich wiedzy . I jak się ma doświadczenie molestowania w dzieciństwie do funkcjonowania w związkach w dorosłości.
jestem DDA ... mam 43 lata, dopiero teraz zdałem sobie sprawę , że mam ten syndrom i jak to wpływało i wpływa na mnie cały czas ... od nie dawna zacząłem uczyć się szacunku dla siebie, stawiania granic.... nie jest to łatwe, kiedy do tej pory żyło się w przekonaniu, że trzeba pomagać, jestem również po ciężkim doświadczeniu , bo ostatnie 4 lata to opieka nad Mamą z altzheimerem(ofiara przemocy alkoholowej) , którą pochowałem w styczniu zeszłego roku, po żałobie myślę, że się pozbierałem, teraz zaczynam pracować nad sobą , zaczynam terapię, nie wiem czy się uda, bo też wiem, że nie wszystkim się to udaje, ale wydaje mi się, że to ostatni dzwonek żeby coś z swoim życiem zmienić ... jak zacząłem szukać odpowiedzi dlaczego moje emocje, reakcje, relacje były po prostu kiepskie, z zdumieniem zobaczyłem jak poważny jest to problem , a o którym się milczy ... dobrze, że są tego typu kanały, bo niestety terapie nie są tanie, a to jest ogromna dawka wiedzy również do pracy nad sobą samodzielnie
Polecam też książke "sypiając z prezesem" ,gdzie są historie kobiet oprawców właśnie tych "na poziomie" , często uzaleznionych . Także to ważne by właśnie mówić, że takie problemy nie zależą od statusu, a często wręcz gdy dochodzą pieniądze ta przemoc eskaluje
Dzięki za ten temat, Drogim Paniom. bardzo ważny. 🙂 Bardzo Dużo uczę się z waszych podcastów, Też pracowałam w domu dziecka i niejedna historie słyszałam . Ja nie bardzo rozumiem przemoc finansowa, i różnica między przemocą psychiczną a emocjonalną. Poza tym moje pytanie to jak radzić sobie kiedy widzę że ktoś przerzuca raniące zachowania na innych, bo coś w ich zachowaniu wywołuje trudne wspomnienie i napięcie. . Czy im o tym mówić, że to mnie boli i rani.. słowo, gest zachowanie. , to są te wyzwalacze tych trudnych emocji , jak sobie radzić z wyzwalaczami? Pozdrawiam serdecznie i pięknego dnia. 😊
Ja bym chetnie dowiedziala sie na temat relacji w pracy. Zawsze zauwazam starania wspolpracownika i je podkreslam do szefa, natomast mam wiele takich wspolpracownikow, ktorzy z jednej strony mocno kombinuja, żeby sie nie napracować, a z drugiej podkreslaja tylko wlasne osiągnięcia i team work przestaje istnieć....😢
Dziękuję. Jestem z domu alkoholowego. Ojciec pił matka całkowicie zależna. Pamiętam to zamrożenie, niepewność, samotność, głód. Mam 45 lat, od 5 lat na terapii, wiele przepracowałam. Niestety nie mogę się pogodzić z tym że moje dzieci też funkcjonują jak DDA. Nie byłam dobrą matką, byłam zajęta swoim bólem, pracą, swoją matką,dzieci mi przeszkadzały. Stosowałam przemoc wrzeszcząc na nie. Jak mogę im pomóc?
Mój mąż jest DDA i zupełnie nie zdaje sobie sprawy z tego, że jego przemocowa, agresywna komunikacja bardzo rani (głównie mnie i małe dzieci). Nie potrafi rozmawiać bez oceniania, ironizowania, zaprzeczania, "wyrzygiwania się". Nie potrafi słuchać, wszystko odbiera jako personalny atak. W pracy (swojej firmie) spędza po 12-15h.. Przemoc słowna i karanie ciszą TYGODNIAMI to codzienność. Nie czuje, że potrzebuje pomocy, a życie rodzinne wali się jak domek z kart. Może jakby posłuchał nagrania o tym, skłoniłby sie do jakiejs refleksji 🙏
Poproszę nagrać coś na temat przemocy bez alkoholu w innym aspekcie, a mianowicie, że w rodzinach gdzie jest przemoc w rodzinie, często te ofiary przemocy kobieta, dzieci są poddawane przemocy ze strony sąsiadów (dogadywanie, obgadywanie, cieszenie się z ich krzywdy), którzy traktują ich jako gorszych, patologię nawet jak te dzieci i kobieta starają wyrwać się z tej przemocy, edukują się i zdobywają popłatne zawody .
Hmmm być może znalazłam odpowiedź na trudne pytanie. Mój dorosły syn (25 lat) robi mi awantury, wyzywa, jest agresywny słownie, ja potrafię się przeciwstawić, ale ostatnio juz przestałam, bo to nic nie zmienia (jestem DDA). Ale, najbardziej załamuje mnie mój były mąż, który nie jest w stanie mi pomóc, to znaczy, on nie jest w stanie powiedzieć synowi, że nie ma prawa tak się zachowywać, on....dosłownie, nawet widząc, że syn zaczyna atak i bluzgi lecą, mój były mąż odwraca się na pięcie i wychodzi, zostawiając mnie z nim. Ja nie rozumiem, jak on tak może. Ale...on też jest DDA, co prawda w jego domu piła matka, nie było przemocy, ale była jedna wielka balanga. Ja już się pogodziłam z tym, że moje życie tak wygląda :( Syn był kochanym dobrym, mądrym dzieckiem, później nastolatkiem, później studentem i nagle....zaczęły się używki, substancje, imprezy i całkowita zmiana osobowości, to już nie jest ten sam człowiek.
O przemocy seksualnej ale może nie tej takiej oczywistej tj. gwałt, molestowanie ale tej mniej oczywistej zakamuflowanej np. uwagi, np. w sytuacji gdy kobieta np. w pracy odmawia i zaczyna się ostracyzm na niej, ubliżanie jej, dyskryminacja itp. . Kiedyś byłam świadkiem gdy młody mężczyzna nalegał by jego dziewczyna do niego pojechała na co ona odmówiła. On na to "to znajdę sobie inną" osobiście uważam że to już jest przemoc i to przemoc nie tylko psychiczna czy emocjonalna ale też seksualna
Dzień dobry Paniom, uwielbiam audycje Pani Agnieszki. Jestem dda- już to wiem i już nie zgadzam się na przemoc, ale chyba też, raczej na pewno, nie umiem budować relacji. Problem w tym, że jesli uprawiam "taniec polkę galopkę"- wiem to już... i to ja wiecznie czegoś chcę, a on niczego, to ja wiecznie chcę aby potrzymał mnie za rękę, a on nie będzie, bo nie lubi i ... kocha mnie, ale nie umie okazać - to po co prosić, próbować ? Pewno lepiej odpuścić, bo czemu mam prosić o wspólne szukanie cienia w upał. Potrafię już trochę nie zgadzać się na przemoc, ale sama nie chcę jej stosować - mam nadzieję, że tego nie robię - to dosyć trudne - proste komunikowanie potrzeb dla kogoś wychowanego w ciągłej atmosferze nerwów, awantur, chłodu i odepchnięcia. Bardzo dziekuję Pani Agnieszko- ciągle słucham i coraz więcej rozumiem ...
Wszyscy wiemy z jakim dramatem zmaga się nasze społeczeństwo z powodu alkoholu. Równocześnie w naszej przestrzeni publicznej jak grzyby po deszczu namnożyło się miejsc gdzie można kupić czy spożywać alkohol.
Nie wiem trochę jak zacząć ponieważ uważam że padło bardzo niebezpieczne sformułowanie pani Joanny, że osoba DDA może zepsuć związek. W kontekście tego co Panie powiedziały na początku że osoba wywodząca się z takiego domu, cały czas czuje się niewystarczająca, niepewna, nastawiona na to co mam zrobić, byś ty się nie gniewał, nie gniewała. I powiedzenie jej teraz, że ona może zepsuć związek jest paraliżujące. Pani Agnieszka próbowała potem dookreślić i wytłumaczyć. Natomiast nadal uważam że jest to bardzo niebezpieczne i wymaga dużo więcej powiedzenia i pokazania szerszych mechanizmów. Mówię to z własnego doświadczenia, bo sama jako młoda osoba przed małżeństwem usłyszałam takie słowa. Spowodowały one skutek w postaci zamrożenia i nie reagowania na rzeczy na które nie powinno się godzić, nie mówię tu o drastycznych sprawach czy przemocy ale o włączeniu się uległości. Lub inaczej - w olbrzymim stopniu zadziałały mechanizmy, że muszę się godzić na to jaki mąż i małżeństwo jest, bo przecież to jest najlepsze co mnie spotkało. Lęk, że ja to mogę swoim zachowaniem popsuć, zamraża i uderza rykoszetem - psujemy lub raczej pozbawiamy się szansy na otwartość i szczerość w relacji. Dlatego pozwoliłam sobie to napisać. Uważam, że jest niebezpieczne takie krótkie stwieRdzenie, że swoją postawą można zepsuć związek osób typu DDA bez szczegółowego i jednoczesnego pokazania innych aspektów, które osobę uspokoją i nie zabiorą jej tej resztek poczucia że ona czegoś chce i ma do tego prawo, że może zaufać temu co czuje. Dziękuję obu Paniom i Pani Agnieszcze za kolejny "temat". Ważne dla mnie będzie usłyszenie jak wyjść z tych mechanizmów, jakie działanie pomoże nie trwać i nie powtarzać tych uzaleznieniowych/współuzależnieniowych zachowań. Jak zmieniać te "zaklecia".
@@joannaszczerbaty2664 Tak rozumiem i się bardzo cieszę Słucham jeszcze raz tego Pań podcastu, jest cenny, wiele tematów już dotyka w dobry i mądry sposób. Także tego co Panie rozumieją przez "psuje". To ważny aspekt, choć i bolesny, i trudny do zaakceptowania, nie da się ukryć 🫣😘
ostatnio znajoma się odezwała ponownie z pomysłem na spotkanie. ja odpowiedziałem: "ostatnie razy jak rozmawialiśmy, to tylko ty mówiłaś, a ja wychodziłem z rozmowy tak, że mnie głowa bolała. chyba nie chcę tego powtarzać." jaka przyszła odpowiedź? kto zawinił? "jak czujesz, pozdrawiam". No czuję, czuję, oczywiście czuję i pamiętam bardzo dobrze, jak pani mówiła dziesiątkami minut o sobie i o swoich (czasami ciężkich) sprawach, i raczej zupełnie nie miała zainteresowania "co u mnie". "Jak czuję"? No czuję, że tego typu kobiety żrą czyjąś (moją) energię jak kosiarki żrą trawniki, jadąc systematycznie od początku do końca, na końcu zawracając i od końca do początku, tam gdzie jeszcze coś jest. A potem nie czują się odpowiedzialne za to co zrobiły, ponieważ uważają, że mężczyzna jest tym, który ma im zapewniać.
Ohhh co za rozmowa. Poruszyło wiele kawałków. Uświadomiłam sobie że szukam wysokich "C" w relacjach z ludźmi. Dążę do... trudnych warunków, szukania rozwiązań. Hmmm...
Nie zdecydowalam sie na zwiazek z mezczyzna, bo najmniejszy objaw przemocy ( nawet slownej ) wywoluje u mnie taki mechanizm obronny, na ktory nie moglam sobie pozwolic jako dziecko. W sumie wstyd mi, ze tak reaguje, ale to jest jakby auto pilot ..i ta osoba nie jest tak winna, jak jej zachowanie, ktore ptzypomina mi przemoc i przekraczanie granic przez ojca. Nie jestem w stanie nad tym zapanowac, bo w srodku sie tak boje . Nie chce nikogo krzywdzic ani nie chce byc krzywdzona.
No to co Pani mówią o genach to też nie do końca prawda bo zrobiono badania gdzie jednak okazuje się że u osób adoptowanych których biologiczni rodzice byli alkoholikami częściej problem ten występował więc prawda leży pośrodku
Odnoszę wrażenie że to chyba w znikomym procencie może być naprawialne w inny sposób niż ostateczny... Bo ludzie których nie chcę oglądać i tak żyją. ...to jest ciekawe że cechy DDA mam (wszystkie przez Panie wymienione) a alkoholu nie było w domu...przemoc owszem. Z dużym zainteresowaniem wysłucham kolejnych Waszych rozmów. Dziękuję.
Zapomniała Pani dodać, ze ofiara przemocy nie odchodzi bo niestety ma z tkwienia w związku tzw „Krzywe korzyści”. Zawsze może przerzucić odpowiedzialność za swoje życie na kogoś innego, przecież na przykład ona ma złe życie bo mąż jest zły, nie zrobiła kariery bo ma złego chłopa, dobrze ze jest ten chlop jest pod ręka, bo inaczej na kogo by zwaliła ? On jej marnuje życie ale ona nie odchodzi bo inaczej nie potrafi żyć !
Niestety nie da się pomóc ofiarze, jeśli sama zgadza się na przemoc wobec siebie. Nazwanie rzeczy jakimi są spowodowało tylko poczucie wstydu ofiary, zaprzeczenie i wycofanie się ....
@@agnieszka.kozak.ak75 Zgadzam się z Panią. Tylko jak pomagać / nazywać? Póki co moja bratanica (24lata z DDD) zdystansowała się ode mnie, kiedy opowiedziałam jej o zachowaniu jej partnera(32lata). On ją zawstydza w towarzystwie rodziny, deprecjonuje, ale ona wstydząc się - zaprzecza. Wygląda na to że woli wycofać się z relacji rodzinnej, aby żyć w swojej iluzji. Żal mi strasznie, czuję bezsilność, ale wiem już że "nie zbawię" nikogo na siłę. Dziękuję za odpowiedź...
A co kiedy są identyczni jak rodzice,nie rozumiem człowieka ktory był krzywdzony i mówi o tym ze łzami po czym daję dokładnie to samo, proszę o uświadomienie.
W komentarzach wiele spraw zostało już poruszonych. Ja dodam tylko, ze jak ważne bylo tez to co powiedziała P. Agnieszka, że w społeczeństwie panuje takie streotypowe myślenie, ze alkoholizm to tylko uzależnienie w sensie "picie do upadlego". A to jednak rowniez może być tzw. kulturalne i regularne spożywanie alkoholu w malych ilosciach (np. jeden kieliszek, male piwo), bez którego ktos nie potrafi rozpoczac lub zakonczyc dnia. Jest to szczegolnie fatalne, gdy dzieci musza codziennie patrzec na ojca czy matke, ktorzy wlasnie w ten sposob "kulturalnie" piją. Dzieci mniejsze lub wieksze czuja od razu, ze cos z ich rodzicami jest nie tak, chociaz nie doswiadczaja bezposrednio od nich przemocy, to jednak traca poczucie bezpieczeństwa i zaufania, ktorego tak jeszcze mocno potrzebują. Duzo ludzi niestety bagatelizuje alkohol. Bardzo nie podoba mi sie, gdy np. ojciec lub matka bawia sie z dzieckiem w pokoju, cos razem fajnego robią itd., ale obok stoi np. juz kolejny kufel piwa...i tak jest czesto. Dziecko sie cieszy, że tata lub mama sa nim. Niby nic, ale... Ktos moze tu powiedziec, że się niepotrzebnie czepiam.
A co jeśli ktoś szuka pomocy, zgłasza, a otoczenie nie przyjmuje tych sygnałów? A ponad to, że nie przyjmuje to jeszcze, pod wypływem "oprawcy" zrzuca winę na ciebie?
Za komuny miałem koleżankę, córkę dwóch lokalnych bonzów komunistycznych, gdzie oboje byli alkoholikami. Córka top ubrana do szkoły, miała wszystko i wszystkiego w bród a w domu horror.
Dziękuję za podjęcie tego tematu. Mój Tata był DDA, miało to duży wpływ na dysfunkcyjność mojego domu rodzinnego, w którym nie było alkoholu, było jednak wycofanie, zamrożenie, lękliwość, chłód emocjonalny, strach przed odrzuceniem, poczucie wstydu, przemoc psychiczna. Widzę, że swój dom rodzinny cały czas "noszę w sobie", noszę też jakby swój i nie swój ciężar, bo DDA nieświadomie przekazują swoje nieuleczone traumy dzieciom i otoczeniu. Dopiero teraz zaczynam mierzyć się z tymi problemami 🍀. Staram się nie przyjmować pozycji ofiary i wychodzić z trójkąta dramatycznego, także pracować z ciałem 🙂. Dziękuję, że mogę o tym napisać.
Ważne że Pani już to wie !
Boże j😂st nas cała armia...
❤
Dziekuje za ten wpis
@@joannaszczerbaty2664
❤️
Dziękuję za ten temat. Nie jestem DDA, lecz DDD i mam te same objawy co DDA, warto o tym wspomnieć. Moja mama była narcystyczna i chorowała na schizofrenię, nie chciała brać leków. Wszyscy domownicy musieli chodzić wokół niej na palcach, ulegać jej. To spowodowało, że w dorosłym życiu ślepo podporządkowuję się innym, nawet w sytuacjach, które przynoszą negatywne konsekwencje. Ostatnio przez moją uległość i nadstawianie karku za kogoś mało co nie zostałam pobita a od osoby, która naraziła mnie na przemoc, nie uslyszałam nawet przepraszam i dziekuję. To mi dało dużo do myślenia, przede wszystkim o tym, żeby przestać zadowalać innych własnym kosztem.
To dobrze ze tak wzrasta swiadomosc
Pani Agniszko, to wspaniałe że poruszacie Panie problem przemocy w tzw. dobrych czy pozornie normalnych domach, w których otrzymywało się przemoc niekoniecznie fizyczną ale słowną która odebierała poczucie wartości, godność i radość życia. Dzięki Pani utwierdzam się w przekonaniu że mam prawo nazwać swój pozornie normalny dom z okresu dzieciństwa domem przemocowm. Zrozumiałam że mam prawo do dobrego życia mimo traum z tamtego okresu.
Dziękuję za wszystko co Pani robi, bo naprawdę są wielkie rzeczy,😊
1. W materiałach na temat przemocy jeszcze nie spotkałam się z konstatacją faktu, że nasz naród jest od wielu pokoleń skażony przemocą: zabory, dwie wojny światowe, totalitaryzm (od którego jeszcze nie minęło 40 lat). A skąpy odsetek osób, które doświadczyły przemocy potrafi samo przemocy nie stosować. Zatem prawie każda rodzina jest dotknięta przemocą. Od wielu lat mówi się o wychowaniu bez przemocy, ale pozostawia się całe rzesze rodziców bez alternatywy wobec metod, według których sami byli wychowywani. Co skutkuje tym, że pozostawiają oni dzieci BEZ wychowania. Bo są w tym zakręceni jak słoik tweest. Co też nie jest dobre. Szczerze: jaki odsetek rodziców bierze udział w "Szkole dla rodziców"? BRAKUJE nam ogólnopolskiego systemu resocjalizacji w tej sprawie, wręcz całej kampanii nie tylko medialnej, ale i wieloletniej, aby takie postawy w rodzinie nie tylko odwrócić, ałe też pomóc w wypracowaniu, nabyciu trwałych, skutecznych zasad wychowania. Oraz poprzedzić te działania powszechną dyskusją, aby ten nowy system nie stał się system totalitarnym, który odbiera dzieci rodzinom lub/i jest systemem bardziej wysublimowanej przemocy. Bo łatwe odbieranie dzieci rodzicom jest stresowaniem rodziców, a zatem również przemocą.
2. Potrzebny jest materiał o tym, jak reagować, gdy jesteśmy świadkami przemocy czy w rodzinach osób spokrewnionych czy zaprzyjaźnionych. Bo ja spotkałam się z sytuacją, że wobec ofiary ktoś zamiast pomóc powiedział z oburzeniem: "Jak TY możesz sobie na to pozwalać?", a agresor nie został nijak skarcony, poinformowany o tym, że jego zachowanie jest niegodziwe. Bliscy boją się reagować, nie umieją się odnaleźć w takich sytuacjach, nie wiedzą, co zrobić. I uciekają.
3. Zatem najistotniejszym problemem, który moim zdaniem nie jest dotąd poruszany dostatecznie, to wypracowanie ADEKWATNEJ pomocy rodzicom, rodzinom, aby rodzina przepracowała problem i wyszła na prostą bez jej rozbicia.
Całkowicie się zgadzam moja Mentorka (psycholog pracująca w więzieniu) mowila Edukacja i wiedza gdzie można znaleźć pomoc Jest najlepszym środkiem by z tego Też wstydu WYJSC - 🪶
Zgadza się najgorsze jest to ., ze rodziny ,które nie maja odpowiednich wzorców , bywa ze zakładają ponownie nowe rodziny na poprzedniej nie przepracowanej traumie powtarzają te same metody i historia się powtarza ile jest rozbitych rodzin a historie te same tylko więcej nieszczęśliwych dzieci przybywa !!!!!
Mam tyle ambiwalentnych uczuć , strach miesza się ze wszysstkim , wysiłek fizyczny , ruch czasem objawia się lękiem , złością , depresja nie do ogarnięcia , nieprzewidziane sytuacji ibporuszenie wywołuje taki wyrzut emocji ze mogłabym kogis zabić albo sobie cos zrobić
Tak oby tylko chcieli tą pomoc przyjac
"Jak Ty możesz sobie na to pozwalać?" Myślę że to dobre zdanie. pozdrawiam
Zgadzam się pracownik roku lub jak ja to nazywam koło gospodyń wiejskich czyli tańczy, śpiewa,recytuje już tego nie robię pracowałam nad tym i jest lepiej,chciałam być tylko zauważona teraz się doceniam,kocham jestem wyjątkowa, nie muszę nikomu nic udowadniać po prostu jestem dziękuję ❤
pięknie !
Wspaniałe!
Wspaniały pomysł z cyklem o przemocy pani Agnieszko . Obyśmy w końcu żyli w świecie gdzie ludzie się szanują, szanują wzajemnie swoje granice, gdzie każde życie jest wartością. Bardzo, bardzo dziękuję.
Róbmy co możemy żeby tak się stało!
Dziekuje
Jestem bardzo wdzięczna za ten temat. Niestety nawet jak się wyjdzie z takiego domu to wciąż przychodzą kolejni oprawcy czy to w związku, rodzinie, pracy. Bardzo dużo jest informacji o tym jak to wygląda i co jest przemocą ale wciąż mało o narzędziach. O tym jak sobie radzić kiedy jest się już "bezpiecznym". Może więcej o schematach które sprawiają że jesteśmy znów ofiarami. Kiedy reagować i jak na przemoc? Żeby nie wpadać w zależność. Jak siebie budować od nowa?
dziękuję za podpowiedzi!
@@agnieszka.kozak.ak75 Bardzo dziękuję za Pani pracę ❤️
Myśle ze te podpowiedzi weźmiemy pod uwagę
Dziękuję za to co Pani robi ! Za trud pracy nad tematami i za budowanie większej świadomości dla tych,którzy potrzebują. Wartość buduje ❤
czerpie też z tego dużo radości, kiedy czytam, że trafiam
Pani Agnieszko kolejny raz bardzo dziękuję za POMOC ☺️ Jestem osobą która się zamroziła, zaprzeczałam traumom...
Może już to pisałam ale między innymi dzięki Pani filmikom i książce zaczęłam stawiać granice, stawiać na siebie. Czułam się na początku jakbym robiła innym krzywdę(co zresztą dawano mi do zrozumienia) ale trwam...I ŻYJĘ!!!❤
Jestem bardzo wrażliwą osobą, we krwi mam " odczytywanie" mimiki twarzy, tonu głosu, postawy ciała właśnie z dzieciństwa.
Bardzo często zdarza mi się być w świetnym nastroju ale jak tylko zobaczę kogoś kto jest zmęczony, naburmuszony, narzekający to zaczynam czuć się źle, mam duży dyskomfort. Jak bronić się przed wchłanianiem cudzych emocji, nabrać odporności? Jak bronić swojej radości, entuzjazmu i nie dawać się gasić? Tłumaczę sobie że to "nie moje" ale w końcu i tak czuję się jakby mnie coś oblepiło. Dlaczego tak jest i czy to wynika z DDA?
Bardzo dobre pytania, podpinam się, bo również mam ten problem.
Witam w klubie Jest Nas naprawdę Ogrom * mam 55 lat a dopiero teraz zaczynam terapie Dla Siebie " bo dla innych zrobiłam juz wszystko włącznie ratowanie życia
Warto, naprawde warto zacząć terapie
Mam to samo.Jak to męczy.Masakra.
Pani Agieszko piszę poprostu DZIĘKUJĘ. Te wszystkie Pani filmy są dla wielu z nas drogowskazem, nadaniem kierunku, aby wyruszyć w podróż w głąb siebie, po zarośniętych ścieżkach naszego życia. Aby odnaleźć i odzyskać najpiękniejszy skarb - siebie. Kiedy Pani słucham, to już odnajduje w Pani głosie jest wielką troska o drugiego człowieka. Dodaje Pani odwagę, aby zacząć chodzić na własnych nogach, zrzucając "kule przeszłości, podpórki, paraliż, który kreuje nasze myśli o sobie." Można dużo napisać o Pani filmach, ale jedno słowo ciśnie się, to WDZIĘCZNOŚĆ za to spotkanie w nich 😊z Panią i Pani gośćmi.
Dziękuję 👑👑👑
To prawda. Być gościem Agnieszki to dla mnie wspaniałe wyróżnienie
Poproszę też o temat przemocy, między rodzeństwem DDA, w dzieciństwie i w dorosłym życiu. Gdy jedno wybija się samo przez siebie, na rolę dyktatora-rządziciela innymi. Stosuje tym samym przemoc, narzucając swoje dyktaty i postanowienia. Agresywnie, głośno, bez prawa sprzeciwu i bez dyskusji. Daje sobie przyzwolenie, bo ma np. najlepszą pozycję zawodową i materialną. Uważa się tym samym za jedynego uprawnionego do decydowania o "losach" innych. A reszta zapatrzona jak w obraz, w "człowieka sukcesu", akceptuje jego dyktaty i zachowania, jako coś co jest w porządku. A dyktator działa na zasadzie :"Powiedziałem NIEE!!! Powiedziałem NIEEE!!!!!". Agresywnym zachowaniem, nie znoszącym sprzeciwu, cienia dyskusji, odrębnego zdania, ustawia innych po swojemu. Korzysta ze swojej przewagi w agresji, w zamożnosci i że ma innych w kieszeni. Wszyscy więc kłaniają się swemu" panu i wladcy", patrząc w niego jak w obraz, nie widząc nic złego. A on rośnie, na jeszcze większego tyrana, któremu wszystko wolno, wszystko ujdzie.
U mnie zachowanie starszego rodzeństwa nie jest aż tak drastyczne, ale siostra przyjęła rolę szefa, który mówi innym, co mają robić, rola bohatera rodziny, który chce mieć kontrolę nad wszystkimi, w dobrej woli, ale i tak mnie i całą rodzinkę to drażni. Mama, która stosowała wobec nas przemoc, zmarła pół roku temu i siostra chce być dla wszystkich matką, ale widzę, że sama się z tą rolą męczy.
Chodzi mi o sytuację gdy to DDA, przejmuje pałeczkę w agresji i terroryzowaniu, po rodzicu. Bez alkoholu, na trzeźwo. Prawdopodobnie żerując na doświadczeniach z uległości członków rodziny, wobec wcześniejszego przemocowca. Wcześniej nie reagowali i się podporzadkowywali, to i teraz tak robią. Wcześniej byla przemoc fizyczna i psychiczna. Teraz "tylko" stanowczo lub krzykiem, narzucanie swoich decyzji. Swojego zdania i dyktatów, bez możliwości sprzeciwu, bo on wie lepiej, bo ma pieniądze i stanowisko, więc jego trzeba słuchać. Pomaga rodzinie finansowo, dlatego: "Ma być tak i tak! I bez dyskusji!". Jak generał-dyktator, do swoich żołnierzy. DDA może być agresorem, nie koniecznie ofiarą w dalszym życiu. Reszta dalej musi zakopać daleko, swoje zdanie i odczucia, być bez głosu. Dyktatorowi nic nie można powiedzieć, bo strach i obraza majestatu, który wie najlepiej. Bo będzie mega awantura i pacyfikacja, do tego przy potępieniu "buntownika", przez resztę członków rodziny. Że jak to tak, sprzeciwiać się, "mądrzyć po swojemu" i WYWOŁYWAĆ niepotrzebną awanturę?! Podczas gdy przecież wszystko jest OK i nikt nie narzeka. Tylko trzeba siedzieć cicho i być potulnym.
To ważne i nierzadkie
To temat ważny.
Pani Agnieszko, zawsze daje Pani Światło i najważniejszą rzecz, nadzieję i wiarę, że wszystko jest możliwe. Dziękuję
ufam, że moje drugie imię to Nadzieja :)
Mądre, prawdziwe i uzdrawiające słowa, że nie ma takiego domu z którego nie można wyjść.
zawsze można !
trzeba tylko dać sobie szansę
Zawsze można
@@joannaszczerbaty2664,jak to zrobić?
Dziękuję za słowa, że taka kobieta nie wie że można inaczej żyć , ponieważ ona naprawdę nie wie że można inaczej żyć.
Dla mnie najgorsza jest przemoc ekonomiczna. Osobiście nie widzę z niej wyjścia, skoro druga strona zarabia dużo więcej i wykorzystuje to manipulując.
Kobiety kochane jesteście cudowne i proszę kontynuować to co robicie .Dla mnie to skarbnica wiedzy, której mi nikt nie przekazał chociaż mam prawie 50 lat.
Serdecznie pozdrawiam
Marta
Dziękuję❤
Prawie 50 to tak jak my 😊
♥️
Cieszę się bardzo, że w tym wykładzie omawiacie stereotypowy stosunek społeczeństwa do problemów osób z DDA. To jest może najważniejszy aspekt, i mówienie o tym jak społeczeństwo nadal tkwi w tym niefortunnym, pogłębiającym ten problem stereotypie myślowym i na czym on polega, może w końcu -- mam nadzieję -- zmieni świadomość i zmieni sytuację tak wielu z nas. Edukacja, i jeszcze raz edukacja. Dziękuję za jeszcze jeden bezcenny wykład.
Dziękuję😄
Witam wspaniałe panie😊
Fajnie że podejmujecie ważne tematy, na własnej skórze doświadczam syndromów DDD. Wiedza wasza i innych ludzi którą zdobywam daje mi nadzieje że "nie ma domu z którego nie dało by się wyjść" .
Prubuję stare nawyki , zastępować nowymi, " te nawyki które służą życiu" wedle słów pani Agnieszki.
Wiedza i zrozumienie mechanizmów DDD czy ogólnie psychologii lub tzw. "transakcij relacyjnej" lub innych narzędzi psychologicznych daje nadzieję na sformatowanie i zmaterializowanie nowej lepszej, świadomej rzeczywistości.
Serdecznie pozdrawiam i życzę dalszych sukcesów zawodowych i prywatnych 😉
Dziękuję!
Bardzo dziekuje
Dzień dobry ❤
Dziękuję za kolejną STRAWĘ... dużo już wiem..jednak jestem nadal ciekawa tego co się z czego bierze...i rzeczywiście dzieciństwo ma ogromny wpływ na tu i teraz...
Słuchając tej rozmowy przypomniałam sobie jak będąc kilkuletnią dziewczynką za karę musiałam stać w kącie .. długo długo...i jak zostawałam sama z kubkiem rozkruszonej bułki zalanej mlekiem czekając na powrót ojca alkoholika...
Najgorsze jest to, że te wszystkie kary i te ojcowskie i te babcine stosowałam wobec swoich dzieci...
Kochana p.Agnieszko...to co zaczęła Pani robić niech trwa...moje dzieci wszystkie już dorosłe...ale inni rodzice mają możliwość skorzystania z wiedzy i możliwość na zmiany...z wyrazami wdzięczności ❤❤
❤️
Dziekuje
Dzień dobry
Pochodzę z domu gdzie ojciec pij , wszczynał wściekłe awantury i bił matkę . Napięcie jakie się we mnie wowczas rodziło jest nie do opisania . Czesto już w głowie wiedziałam co będzie się działo i bałam się na samo oczekiwanie tych sytuacji ,. Po takiej eksplozji agresji ze strony ojca nastałem pokój który trwał różnie 1 miesiąc do trzech , znowu wyładowanie. Tak się przyzwyczaiłam do tego ze w życiu dorosłym sama nie mogąc znieść napięcia we mnie ,często prowokowałam kłótnie , albo wrzeczalam na dzieci . Tez jestem ofiara i to dopiero tras zrozumiałam po waszej rozmowie , bardzo dziekuje . Raz w swoim życiu napadła fizycznie na pijanego ojca , leżał , matka się darła o pieniądze , nie bała się bo był zbyt pijany , ja chyba tez nie , i wtedy go wzięłam za fraki i waliłam głowa o podłogę . Taki miałam wzorzec . To pokazuje ze patrzyłam na matkę ,ze ona się raz nie boi i i darła się na niego to ja chciałam jakos tez zareagować i puścić te emocje . Ojciec raz mnie kopnął w tyłek za przerobienie swojej ślubnej marynarki bo wówczas była moda na takie oversizy , jak dostałam nie tknęłam więcej jego zeczy , a on im wolałam nie myśleć , wykasowałam go , nie nawiedziłam . Matkę do tek pory winie za bierność i jestem wkurwiona na nią ze się na to zgadzała . Dobrej pory uważa moja matka ze ja byłam świadkiem niczego , bo poboristu nic złego się nie działo . Jak pytam dlaczego go nie wywaliła to mówi ze zlglaszla problem go poradni ( ja byłam już wtedy dorasta na swoim ) ale mój ojciec nie chciał podjąć leczenia . Ona uważa ze zrobiła wszystko , bo podała go na leczenie boi później miał sprawę o znęcanie nad nią , to były lata 90 , Uważam ze krzywdę jaka mi wyrządzili jest nie do udźwignięcia . Bardzo ciężki mi żyć nie miałam nigdy rodziców , sama musiałam być mała stara optpowiedzialna za siebie i za innych . Oczywiście te matki które doświadczyły przemocy od pijanego męża , one nie maja siebie nic do zarzucenia !!! Wiem to z autopsji . I tak się ta przemoc toczy . One same tez stosowały przemoc bierna , a taka tez jest nie do zniesienia .
Niestety postawy matek są często krzywdzące. II cześć książki będzie o tym.
tak matki są współwinne - mało się o tym mówi
Dziękuję za Pani/Pań pracę, wkład w szerzenie wiedzy na tak ważny temat. Przemoc w relacjach jest wszechobecna, często nieuświadomiona. Wiele z nas/ wielu z nas często nie potrafi jej rozpoznać. Pozdrawiam serdecznie
Dziekuje za sluchanie
Dziękuję za kolejna b. ważna rozmowę. Jestem DDA i rozpłakałam się na słowa o odróżnianiu kroków, nastrojów czekaniu na to co może się wydarzc. Rola jaka pełniłam to był Bohater rodziny wcześniej maskotka... W życiu dorosłym było podobnie ale do czasu. Teraz jest ok bo jak mówią Panie z tego da się wyjść ❤i co było odkryciem ze alkoholizm nie jest genetyczny uff mam takie złe przeczucia i to też było powiedziane ze nie może być długo dobrze a ja wciąż boję się że moje dzieci mogły odziedziczyc ten paskudny gen po swoim dziadku a to wcale nieprawda. Z serca dziękuję ❤
To schemat radzenia sobie a właściwie nieradzenia sobie
Dlatego można go zmienić!
Dziekuje za ten piękny komentarz
Dziękuję za powiedzenie tego, ze bez względu co robimy nie zasługujemy na jakąkolwiek przemoc. Jestem DDA i mialam partnera wysoko funkcjonującego alkoholika który był policjantem. Jak go poznałam to pomyślałam, ze złapałam „pana Boga za nogi” i juz zawsze bede bezpieczna. Jak bardzo się myliłam! Teraz rozumiem dlaczego takiego wyboru dokonałam i dlaczego ignorowałam wszystko znaki na niebie i ziemi. Pamietam po którymś pobiciu jak poszłam na pogotowie żeby zrobić obdukcje. Pani na pogotowiu zapytała mnie co ja z tego mam, ze pozwalam na takie traktowanie. Powiedziałam ze nic, tylko cierpienie i ból. Następnie zapytała: to po co to sobie robie? Te pytania i zainteresowanie dały mi dużo do myślenia. Krótko później uciekłam od byłego partnera. Teraz po wielu latach samoedukacji i terapii jestem w szczęśliwym związku od 18 lat!
🌷😊
❤dziękuję za ten temat...o naszym życiu, gdy wszyscy oczekują od nas takiego samego zachowania, działania jak wszyscy inni, gdy nikt nie bierze pod uwagę naszego startu...❤
Tak to prawda !
Oczekiwania są nieraz trudne do wykonania.
Ogromne dzięki, za ten temat i cały cykl, na który czekam i będę słuchać uważnie. Bardzo, bardzo potrzebny temat. 👍👏👏👏🇵🇱🖐️
zatem działamy dalej skoro jest potrzebny :)
@@agnieszka.kozak.ak75 Pani Agnieszko, bardzo potrzebne są te tematy. Wielkie dzięki dla Pani i wszystkich Gości. 💚💙
Dziekuje
Łączę się ze Swoim smutkiem i przytulam Go mocno❤ dziękuję za piękną choć trudną rozmowę😊
Dziękuje
Bardzo dziekuj za temat ☺️
Jeszcze dodam ze rodzice mimo ze nimi nigdy nie byli traktują nas jak swoje przedłużenie , i my jako dorosłe dzieci nie umiemy się odciąć gdyż czujemy się bezosobowi ,przezroczysci , jak ofiary życiowe
To prawda!
Tak właśnie jest
Dziękuje za odcinek - dawanie sugestywnych i „mocnych przykładów” związanych z przemocą ma zapewne jakiś sens- jest bardzo poruszające…z racji moich własnych przeżyć ale też zawodowych doświadczeń (sama zajmuje się psychoterapią🙂) czasami brakuje mi tematów związanych z przemocą w bardziej subtelnym wymiarze w tzw „białych rękawiczkach”… u mnie w domu nie brakowało niestety dysfunkcyjnej „klasyki”- czyli upijający się i awanturujący ojciec - nigdy nie uderzył ale ta groźba wisząca w powietrzu wydawała mi się czasami tak samo straszna, bywał też spokojny i bywało normalnie - ale niestety nigdy nie wiadomo było kiedy to się skończy …zjawisko nigdy nie zostało nazwane wprost - bo przy dwójce pijących braci mojej matki- to byli właśnie ci przepijający wypłaty i bijący swoje żony, nie interesujący się dziećmi - mój ojciec przynoszący pieniądze do domu, upijający się „tak po prostu” i jeszcze pilnujący dzieci (na tak krótkim pasku że można było się udusić) - jawił się prawie jak ideał- tyle że w rodzinie uchodził za „nerwusa” ale to był już drobiazg…wiele przepracowałam, zaczynam być po latach coraz bardziej uwolniona od przeszłości, szczęśliwa 🙂choć zdarza mi się jeszcze „wzdrygnąć” na dźwięk przekręconego klucza w zamku, ciekawa byłabym podjęcia takiej odsłony przemocy
Dziękuję za temat. U mnie w punkt. Perfekcjonizm forma przemocy, która ramię się sama najdotkliwiej i...tak często bezwiednie lub ( co najgorsze) nawet niezauważenie.
Dziekuje
Bardzo ważny temat
Dziękuję
Dziękuję za temat przemocy, bardzo ze mną rezonuje - już jakiś czas uświadamiam sobie ile mam własnych zachowań przemocowych i je stopniowo eliminuję. Rozumiem też skąd się wzięły - w dzieciństwie mój tata awanturami rozładowywał napięcie. I choć w stosunku do mnie nie było agresji fizycznej, to psychicznej było bardzo dużo i widzę u siebie zamrożenie, które powoli rozpuszczam. A Pani treści świetnie układają mi te wszystkie tematy w głowie więc jeszcze raz chciałem wyrazić ogromną wdzięczność i z niecierpliwością czekam na kolejne materiały❤
Bardzo potrzebny komentarz. Dziekuje.
Jestem DDA. Książkę przeczytałam jednym tchem. Dziękuję za Nią Pani Joanno. Pozwala wiele zrozumieć o ukochać się
Dziękuję za praktyczny materiał,, bardzo potrzebny niestety,, jestem Dda i żona alko,,,z wyjątkiem przemocy fiz,, wszystkie zdarzenia miały miejsce w moim życiu,,, czytam książki i oglądam filmy na ten temat,,, najbardziej podoba mi się zadanie że nie zasługuje na przemoc, u mnie psychiczną, dziękuję,,, wykonują panie cudowna pracę,,, pozdrawiam serdecznie :) :) :)
dziękujemy i my!
Dziękujemy, i to ważne: nikt nie zasługuje na przemoc
Dziękuje za temat. Jest bardzo potrzebny.
U mnie nie było alkoholu, była atmosfera autorytetu i braku dyskusji, przemoc musiała być ale zakamuflowana, mam problemy z jej rozpoznawaniem. Teraz często nie wiem czy już jest przemoc czy jeszcze nie.
W dorosłym życiu przesuwałam granice i tym sposobem wpakowałam się w związek gdzie doszło do eksplozji agresji. Ciało się zbuntowało i zaczęłam mieć objawy somatyczne. Potem 2 lata terapii indywidualnej, terapia wspólna, rodzinna.
Wciąż jesteśmy razem. Jest inaczej ale… nie lepiej.
Dużo pomaga mi tez duchowość i religia. Cały czas się uczę i szukam ludzi którym mogę ufać. Ma pani autorytet oparty na doświadczeniu zawodowym oraz merytoryczne przygotowanie. Dobre combo któremu właśnie można zaufać. Mnie to przekonuje. Dziękuje
Dziękuję 👑
Będę robić kolejne filmy !
Dziekuje
Ofiara wstydzi się, choć nie powinna, ale to swoista forma ochrony resztek godności np. w nowym środowisku.
Bo politowanie, które mogłaby wzbudzić, byłoby przeciwko-mocy, dalszą prze-mocą, ale już wobec siebie.
Stąd chyba to błędne koło...
Dziękuję Paniom.
Piękne wystąpienie.
Uwielbiam patrzeć na - i słuchać tak pięknie zintegrowanych ludzi jak Wy.
❤
❤️
Temat który był dla mnie też byłam zamykana w piwnicy.
Przytulam.
W moim przypadku, bedac w jej epicentrum, przemoc przyodziala czapke niewidke. Patrzylam wylacznie od srodka huraganu, dlatego dziekuje, Agnieszko za kolejne slowa z jego zewnetrznej strony. Nie mozna zmienic czegos, co niezauwazone.
To prawda !
Najpierw trzeba widzieć i być widzianym !
Otóż to!
Bardzo ważna rozmowa, bo przemoc obojętnie w jakiej formie to praktycznie problem ogólnoświatowy. Ludzkość jak długo istnieje trwała minimum 75% w stanach wojennych. Sam ten fakt uświadamia co w naszych genach zakodowane jak kolwiek niczego nie usprawiedliwia. Jestem klasycznym przykładem DDA i mimo że te mechanizmy od bardzo dawna znam i od wielu lat nad sobą pracuję jak również z moją podświadomością to uważam, że jest za mało wiedzy o metodach i narzędziach jak tych toksyn z domu rodzinnego skutecznie się pozbyć. Mam 59 lat i widzę z perspektywy czasu jak praktycznie wszystkie moje decyzje, związki, choroby itd. były zdeterminowane przez toxyczny dom rodzinny i alkoholizm mojego ojca. Uważam również że psychologia to wprawdzie tłumaczy i w tym sensie pomaga, ale na poziomie samego rozsądku nie jest w stanie skutecznie "wyleczyć". Żeby te zapisy z ciała usunąć trzeba wejść bardzo głęboko w psychikę człowieka. Właściwie pojęta duchowość (nie religijność) jest moim zdaniem bardzo pomocna i skuteczna. Również praca energetyczna z ciałem przynosi duże efekty. Temat niełatwy ale extremalnie ważny. DUŻE DZIĘKI!
niestety zapisów nie można usunąć dlatego one nas dopadają co jakiś czas
można nadpisać nowe i dbać o nie, dokarmiać i gruntować - wtedy stare mają mniejszą moc!
@@agnieszka.kozak.ak75😊 Tak, doświadczam czasem te stare zapisy. Są mi natychmiast świadome jak się pojawiają i staram się na nie spokojnie reagować. Dzięki za wspaniałą pracę🙏❣️
W moim domu nie było alkoholu ani przemocy (fizycznej), ale znajduję u siebie podobieństwa do DDA. Pewnie były rzeczy, które dzisiaj nazwałoby się przemocą psychiczną, ale wtedy to raczej było uważane za normalne wychowywanie. Zresztą w szkole - to samo.
Przemoc psychiczna to również mocne doświadczenie.
Moi drodzy. STANOWCZO PROTESTUJE. W większości rozmów używa się słów mężczyzna alkoholik, bijący itd. Szczególnie podczas rozmów prowadzonych przez kobiety. Czuje się tym urażony i drażni mnie ta dyskryminacja i pietnowanie. W moim przypadku i wielu innych mężczyzn czujemy się dotknieci przez Wasze stygmatyzowanie. Proponuję przemyśleć i zaczać używać słów ogólnych typu alkoholik itp bez wskazywania na płeć. Poza tym bardzo dziekuje za wartościowy materiał. Dobra robota.
Mówiliśmy też o kobietach
Od tego zaczęłyśmy 😊
Proszę nie czuć się urażonym- słyszę Pana i zrobimy rozmowę o kobietach
@@agnieszka.kozak.ak75 skoro wszyscy chcą żeby Panią Psycholog nazywać Psycholożką to zacznijmy też nie uogólniać że facet to pijak.
Ja osobiście nie walczę o feminatywy 😊
Moment godziny powrotu, otwierania drzwi, czekanie na coś, obawa o czyjąś reakcję 😵😱 nie wiedziałam skąd się to bierze - ten lęk. Dziękuję za wyjasnienie 🙏💗
proszę !
Prosze o rozmowe na temat drobnych przemocowych wypowiedzi/krytyki/ oschłych odpowiedzi. Doswiadczam tego ze strony męża, ktory poza tymi chwilami jest czuły i kochający. Jednak wisi w powietrzu zagrozenie „ochrzanem” i to wraca po rożnym czasie. Moje proby nazwania tego, stawiania granic owocują obciążaniem mnie wina za sytuacje (bo on zmeczony,ja o nim nie mysle, bo to ja nie sprawdziłam/nie zrobiłam czegos/nie zadbalam/ jak moge mowic,ze mi przykro i zle z komentarzami, ze moja proby nazwania to dokuczanie). Kazda z sytuacji jest do zniesienia, nawet o tym gadamy, ale coraz czesciej ogarnia mnie smutek,ze tak jest…
Temat ważny
Bardzo dobry wykład i bardzo potrzebny. Żałuję że nie mogę z Paniami w bezpośrednim kontakcie porozmawiać. Mam tak dużo pytań na które szukam odpowiedzi. Na 1 czy 2 odpowiedź znalazłam w tym wykładzie , ale jest ich jeszcze kilka. Może dotrę do wspomnianej książki. Pozdrawiam i dodam tylko , że nie ma we mnie zgody na przemoc .
Prosze pisać pytania.
Chciałabym się dowiedzieć jak wyrosnąć z DDA. Mam duży problem z perfekcjonizmem który blokuje mnie w pracy i sprawia trudności w relacjach towarzyskich. Nie czuje się na tyle dobra i nie daje sobie pozwolenia na rozwój. To jest dosyć skomplikowane bo z jednej strony jestem na kolejnych studiach, studiuje w języku obcym, w obcym kraju i robię te niemożliwe rzeczy ale z drugiej strony bardzo przeszkadza mi mój krytyk wewnętrzny który podważa wszystko co robię, np. mowi ze nie znam wystarczająco jezyka, w ogóle nie powinnam być na tych studiach… przez to trudno mi brać udział w dyskusjach na zajęciach, dochodzą do tego różnice kulturowe a ja wszystkie drobne reakcje innych interpretuje na niekorzyść dla siebie. Czy są jakieś metody by sobie z tym poradzić samodzielnie? Książka juz czeka w kolejce do przeczytania. Czy ten perfekcjonizm dda to jakiś szczególny rodzaj? Drugie pytanie to czy jako dda powinnismy utrzymywać kontakt z rodzina jeśli tak na jakich zasadach. Dziękuje za bardzo ciekawy filmik.
Jest sposób trzeba to przepracować. Opcje są dwie albo samodzielnie przy pomocy książek i internetu druga to psychoterapia.
Ja połączułem te dwie metody.
Krytykowi kiedyś powiedziałem żeby "spier......." i pomogło serio. I mówię mu tak cały czas.
Pani ma dużą samoświadomość więc będzie łatwiej.
Wiara w siebie rozumienie siebie I swoich potrzeb to dobre pierwsze rozdanie.
Czy utrzymywać kontakt to zależy co Pani to daje to da się wyczuć.
Ja z własną Matką mam relację służbowe że względu na przemoc jakiej doznawałem w dzieciństwie.
tak DDA ma wyjątkowy perfekcjonizm - pozwala mieć poczucie kontroli
Dobrze rozpocząć terapie, książka zaś dużo uświadamia.
Witam . Chcialam tylko podziękować Pani Agnieszce i Pani Joasi za tak duże wsparcie. Przekazując ta wiedzę mnie osobiście wspieracie w budowaniu nowej Siebie a co za tym idzie przekazywaniu dobrej energii innym , ludziom wokol mnie . Cudownie że takich ludzi jest coraz więcej w mediach . Dziękuję ❤
❤️👑
Dziękuję za podjęcie tematu przemocy. A propos tematów: jak można dotrzeć do dorosłej ofiary przemocy, jeśli ona usprawiedliwia sprawcę i mówi, że jest Ok.
to się nazywa wyparcie
i stłumienie
Temat niezwykle szeroki i trudny. Ale do zrobienia😊
To ważne, to syndrom sztokholmski
Zgadzam się nikt nie zasługuje na przemoc ❤
nikt i nigdy !
Proszę o materiał nt powstrzymywania spirali gniewu w rodzinie. Np mama denerwuje się na syna, mąż na żone za jej podejście i brak skuteczności. Rodzeństwo kłóci się między sobą, rodziców to irytuje, brat denerwuje się na mamę za lepsze traktowanie siostry etc.
Myśle ze spirala gniewu pojawi się w kolejnych rozmowach o dda
Dziękuję za ciekawą rozmowę 🙂. Zainspirowana kupiłam polecaną książkę.
pięknie !
Dziękuję 🌹🌿
Bardzo potrsebna rozmowa ❤
Alkoholizm nie jest genetyczny ,ale czytałam, że jednak są osoby bardziej podatne na uzależnienia, gdy ich mózg wytwarza pewne substancje (nie pamiętam dokladnie jakie ) w przeciwieństwie do osób co nie mają takiego czynnika. Stąd może właśnie różnica, że jednym wystarczy przysłowiowy kieliszek,dwa , a inni sporo bardziej odporni
możliwe że chodzi o metabolizm
Bardzo trudno sie tego słucha... Aż mnie gardło ścisnelo, kiedy wspomniane były, dzieci, ktore same się kładły, czekając na agresję rodzica 😢
Całe życie borykam się między innymi...z dziwnym stanem ...jaki ma miejsce, kiedy ktoś w jakiś sposób skrzywdzi mnie słowem....zamykam się w sobie...i jestem jak mała dziewczynka... jakbym to ja była winna i bała się tego....trudno to opisać. Ale to straszę uczucie
o tak poczucie winy jest ważnym aspektem
To małe skrzywdzone dziecko często się odzywa w trudnych sytuacjach. Warto rozpocząć terapie, przedyskutować sprawę.
Ja w trakcie terapii,czuje sie silniejsza i zaczynam stawiac granice.
@@joannagadzinowska-szczucin6230 wspaniale
Chętnie więcej usłyszę o rodzajach przemocy i działaniach/ charakterystyce rodzin dysfunkcyjnych
To ważny temat
Ja sama w wieku 5-6 patyk do domu przynioslam, aby mnie mieli “rodzice” czym bic…tragedia. Mam 2 doroslych dzieci, nigdy nie doznaly kar cielesnych w zyciu. Czesami sie uczymy z domu, jak w zyciu nie postepowac.. super wywiad jak zawsze…dziekuje.
Dziękuję
Dziękuję❤
…jeszcze jedno : trudno uprawomocnić swoją krzywdę (ja już to przerobiłam w terapii 🙂) kiedy faktycznie „masowo” wręcz słuchałam podobnych historii wśród znajomych z mojego pokolenia - 40+ - niekoniecznie jest to zawsze ten pijacy i latający z nożem ojciec. U mnie picie ojca wyglądało akurat tak jak opisałam ale to była czasem jakaś ekstremalnie zimna matka albo kara rodzica pt uderzenie w twarz, picie również ale też inne historie z „mojego pokolenia” - faktycznie można było odnieść wrażenie że „kazdy miał coś…” są poza tym problemy aktualne - typu: ja najchętniej nie utrzymywałabym kontaktu z ojcem ale chce z mamą a mieszkają nadal razem a poza tym moje dorastające dzieci dziadka b lubią… (przestał popijać kiedy skończyłam studia- mniej więcej..)
To utrzymywanie kontaktu to problem wielu osób
Mam sporo objawow DDA,ale nie jestem DDA… rodzina stabilna, bylam kochana i zadbana,ale karana cieleśnie. Potem wielokrotnie narazona na przemoc psychiczna jakbym sie na nia zgadzała,nie czula, brała winę na siebie… Jestem w trakcie terapii, zaczynam czuć w sobie siłę, brak zgody na takie traktowanie, ale bardzo trudno jest zmienic sytuacje w zyciu. Bardzo boli powtarzalność tych doswiadczen…
wspaniale, że jest Pani w terapii
Bardzo dobrze ze podjęła Pani terapie.
Nikt mnie w domu nie uderzył, czułem się ważny, ale kiedy miałem 13 lat , matka straciła pierś w wieku 44 lat , i wtedy pojawił się alkohol, odcinanie się do nieprzytomności, kiedy wracałem do domu to nigdy przenigdy nie myślałem, że matka będzie nieprzytomna, bo to nie była codzienność, tym bardziej leżącą na podłodze matka, jak nie żywa zwala z nóg, ulga przychodziła dopiero kiedy upewniałem się, że żyje, dziś żyje z kobietą uzależniona , nie od alkoholu, i nie potrafię się uwolnić z takiego połączenia, i jest jak jest
To bardzo przykre doświadczenia, a może warto powalczyć o wyleczenie partnerki?
To miłe, że ktoś się odezwał, ale partnerka , mimo wielu prób, zostaje przy swoim od wielu lat
Pani Agnieszko, interesuje mnie temat przemocy seksualnej, jak to się dzieje, że matki wiedzą o molestowaniu ich córki przez członka rodziny (dziadek, ojciec) i nie reagują, kłamią, że nie wiedziały, choć dziecko pamięta sytuacje, które ewidentnie świadczą o ich wiedzy . I jak się ma doświadczenie molestowania w dzieciństwie do funkcjonowania w związkach w dorosłości.
Niestety dzieje się tak. Temat bardzo trudny i obszerny, podobnie jak funkcjonowanie po takich doświadczeniach.
Dziękuje bardzo ❤
jestem DDA ... mam 43 lata, dopiero teraz zdałem sobie sprawę , że mam ten syndrom i jak to wpływało i wpływa na mnie cały czas ... od nie dawna zacząłem uczyć się szacunku dla siebie, stawiania granic.... nie jest to łatwe, kiedy do tej pory żyło się w przekonaniu, że trzeba pomagać, jestem również po ciężkim doświadczeniu , bo ostatnie 4 lata to opieka nad Mamą z altzheimerem(ofiara przemocy alkoholowej) , którą pochowałem w styczniu zeszłego roku, po żałobie myślę, że się pozbierałem, teraz zaczynam pracować nad sobą , zaczynam terapię, nie wiem czy się uda, bo też wiem, że nie wszystkim się to udaje, ale wydaje mi się, że to ostatni dzwonek żeby coś z swoim życiem zmienić ... jak zacząłem szukać odpowiedzi dlaczego moje emocje, reakcje, relacje były po prostu kiepskie, z zdumieniem zobaczyłem jak poważny jest to problem , a o którym się milczy ... dobrze, że są tego typu kanały, bo niestety terapie nie są tanie, a to jest ogromna dawka wiedzy również do pracy nad sobą samodzielnie
Polecam w tym temacie film "Skunks" z 2023.
Film wstrząsający o przemocy w rodzinie, który dobrze ukazuje mechanizm działania traumy.
Dziękuję 💕💕💕💕
❤️
Aniołki Moje.
Polecam też książke "sypiając z prezesem" ,gdzie są historie kobiet oprawców właśnie tych "na poziomie" , często uzaleznionych . Także to ważne by właśnie mówić, że takie problemy nie zależą od statusu, a często wręcz gdy dochodzą pieniądze ta przemoc eskaluje
Witam serdecznie ❤️
Rowniez uzaleznienie adrenalinowe, mylone z miłoscią
Co masz na myśli?
@@sylwiajura3235 th-cam.com/video/6nP59wRyhfM/w-d-xo.html
Czy chodzi o uczycie adrenaliny w związku?
Dziękuję 😢
Dzięki za ten temat, Drogim Paniom. bardzo ważny. 🙂 Bardzo Dużo uczę się z waszych podcastów, Też pracowałam w domu dziecka i niejedna historie słyszałam . Ja nie bardzo rozumiem przemoc finansowa, i różnica między przemocą psychiczną a emocjonalną. Poza tym moje pytanie to jak radzić sobie kiedy widzę że ktoś przerzuca raniące zachowania na innych, bo coś w ich zachowaniu wywołuje trudne wspomnienie i napięcie. . Czy im o tym mówić, że to mnie boli i rani.. słowo, gest zachowanie. , to są te wyzwalacze tych trudnych emocji , jak sobie radzić z wyzwalaczami? Pozdrawiam serdecznie i pięknego dnia. 😊
Można spróbować powiedzieć właśnie mówiąc o swoich uczuciach.
Ja bym chetnie dowiedziala sie na temat relacji w pracy. Zawsze zauwazam starania wspolpracownika i je podkreslam do szefa, natomast mam wiele takich wspolpracownikow, ktorzy z jednej strony mocno kombinuja, żeby sie nie napracować, a z drugiej podkreslaja tylko wlasne osiągnięcia i team work przestaje istnieć....😢
To całkiem możliwe temat narcyzmu.
Dziękuję. Jestem z domu alkoholowego. Ojciec pił matka całkowicie zależna. Pamiętam to zamrożenie, niepewność, samotność, głód. Mam 45 lat, od 5 lat na terapii, wiele przepracowałam. Niestety nie mogę się pogodzić z tym że moje dzieci też funkcjonują jak DDA. Nie byłam dobrą matką, byłam zajęta swoim bólem, pracą, swoją matką,dzieci mi przeszkadzały. Stosowałam przemoc wrzeszcząc na nie. Jak mogę im pomóc?
Przeprosić
Zmieniać
Wybaczyć sobie
Przebaczyć sobie.
Świetny filmik 👏 Poproszę o rozszerzenie tematu, nie jak tu o DDA jako ofierze, a jako o sprawcy przemocy (słownej, ekomomicznej etc.) 🙏🙏🙏
Mój mąż jest DDA i zupełnie nie zdaje sobie sprawy z tego, że jego przemocowa, agresywna komunikacja bardzo rani (głównie mnie i małe dzieci). Nie potrafi rozmawiać bez oceniania, ironizowania, zaprzeczania, "wyrzygiwania się". Nie potrafi słuchać, wszystko odbiera jako personalny atak. W pracy (swojej firmie) spędza po 12-15h.. Przemoc słowna i karanie ciszą TYGODNIAMI to codzienność. Nie czuje, że potrzebuje pomocy, a życie rodzinne wali się jak domek z kart. Może jakby posłuchał nagrania o tym, skłoniłby sie do jakiejs refleksji 🙏
Dziekuje
Poproszę nagrać coś na temat przemocy bez alkoholu w innym aspekcie, a mianowicie, że w rodzinach gdzie jest przemoc w rodzinie, często te ofiary przemocy kobieta, dzieci są poddawane przemocy ze strony sąsiadów (dogadywanie, obgadywanie, cieszenie się z ich krzywdy), którzy traktują ich jako gorszych, patologię nawet jak te dzieci i kobieta starają wyrwać się z tej przemocy, edukują się i zdobywają popłatne zawody .
To fakt upakarzanie słyszę do dzisiaj wszędzie jak dorośli traktują dzieci straszne
zrobimy rozmowę o upokorzeniu i poczuciu bycia gorszym
@@agnieszka.kozak.ak75Ja też poproszę i z góry dziękuję.
Mnie ciekawi tzw.”ukryta przemoc”.
Hmmm być może znalazłam odpowiedź na trudne pytanie. Mój dorosły syn (25 lat) robi mi awantury, wyzywa, jest agresywny słownie, ja potrafię się przeciwstawić, ale ostatnio juz przestałam, bo to nic nie zmienia (jestem DDA). Ale, najbardziej załamuje mnie mój były mąż, który nie jest w stanie mi pomóc, to znaczy, on nie jest w stanie powiedzieć synowi, że nie ma prawa tak się zachowywać, on....dosłownie, nawet widząc, że syn zaczyna atak i bluzgi lecą, mój były mąż odwraca się na pięcie i wychodzi, zostawiając mnie z nim. Ja nie rozumiem, jak on tak może. Ale...on też jest DDA, co prawda w jego domu piła matka, nie było przemocy, ale była jedna wielka balanga.
Ja już się pogodziłam z tym, że moje życie tak wygląda :(
Syn był kochanym dobrym, mądrym dzieckiem, później nastolatkiem, później studentem i nagle....zaczęły się używki, substancje, imprezy i całkowita zmiana osobowości, to już nie jest ten sam człowiek.
O przemocy seksualnej ale może nie tej takiej oczywistej tj. gwałt, molestowanie ale tej mniej oczywistej zakamuflowanej np. uwagi, np. w sytuacji gdy kobieta np. w pracy odmawia i zaczyna się ostracyzm na niej, ubliżanie jej, dyskryminacja itp. . Kiedyś byłam świadkiem gdy młody mężczyzna nalegał by jego dziewczyna do niego pojechała na co ona odmówiła. On na to "to znajdę sobie inną" osobiście uważam że to już jest przemoc i to przemoc nie tylko psychiczna czy emocjonalna ale też seksualna
Dzień dobry Paniom, uwielbiam audycje Pani Agnieszki. Jestem dda- już to wiem i już nie zgadzam się na przemoc, ale chyba też, raczej na pewno,
nie umiem budować relacji.
Problem w tym, że jesli uprawiam "taniec polkę galopkę"- wiem to już... i to ja wiecznie czegoś chcę, a on niczego, to ja wiecznie chcę aby potrzymał mnie za rękę, a on nie będzie, bo nie lubi i ... kocha mnie, ale nie umie okazać -
to po co prosić, próbować ?
Pewno lepiej odpuścić, bo czemu mam prosić o wspólne szukanie cienia w upał.
Potrafię już trochę nie zgadzać się na przemoc, ale sama nie chcę jej stosować - mam nadzieję, że tego nie robię - to dosyć trudne - proste komunikowanie potrzeb dla kogoś wychowanego w ciągłej atmosferze nerwów, awantur, chłodu i odepchnięcia.
Bardzo dziekuję Pani Agnieszko- ciągle słucham i coraz więcej rozumiem ...
Wszyscy wiemy z jakim dramatem zmaga się nasze społeczeństwo z powodu alkoholu. Równocześnie w naszej przestrzeni publicznej jak grzyby po deszczu namnożyło się miejsc gdzie można kupić czy spożywać alkohol.
Ktoś robi biznes na krzywdzie
Nie wiem trochę jak zacząć ponieważ uważam że padło bardzo niebezpieczne sformułowanie pani Joanny, że osoba DDA może zepsuć związek. W kontekście tego co Panie powiedziały na początku że osoba wywodząca się z takiego domu, cały czas czuje się niewystarczająca, niepewna, nastawiona na to co mam zrobić, byś ty się nie gniewał, nie gniewała. I powiedzenie jej teraz, że ona może zepsuć związek jest paraliżujące. Pani Agnieszka próbowała potem dookreślić i wytłumaczyć.
Natomiast nadal uważam że jest to bardzo niebezpieczne i wymaga dużo więcej powiedzenia i pokazania szerszych mechanizmów.
Mówię to z własnego doświadczenia, bo sama jako młoda osoba przed małżeństwem usłyszałam takie słowa. Spowodowały one skutek w postaci zamrożenia i nie reagowania na rzeczy na które nie powinno się godzić, nie mówię tu o drastycznych sprawach czy przemocy ale o włączeniu się uległości. Lub inaczej - w olbrzymim stopniu zadziałały mechanizmy, że muszę się godzić na to jaki mąż i małżeństwo jest, bo przecież to jest najlepsze co mnie spotkało. Lęk, że ja to mogę swoim zachowaniem popsuć, zamraża i uderza rykoszetem - psujemy lub raczej pozbawiamy się szansy na otwartość i szczerość w relacji.
Dlatego pozwoliłam sobie to napisać. Uważam, że jest
niebezpieczne takie krótkie stwieRdzenie, że swoją postawą można zepsuć związek osób typu DDA bez szczegółowego i jednoczesnego pokazania innych aspektów, które osobę uspokoją i nie zabiorą jej tej resztek poczucia że ona czegoś chce i ma do tego prawo, że może zaufać temu co czuje.
Dziękuję obu Paniom i Pani Agnieszcze za kolejny "temat". Ważne dla mnie będzie usłyszenie jak wyjść z tych mechanizmów, jakie działanie pomoże nie trwać i nie powtarzać tych uzaleznieniowych/współuzależnieniowych zachowań.
Jak zmieniać te "zaklecia".
Dziękuję
Będę uważniejsza
Ale temat DDA będę kontynuować ❤️
Mysle ze temat będzie rozwiniety
@@joannaszczerbaty2664 Tak rozumiem i się bardzo cieszę Słucham jeszcze raz tego Pań podcastu, jest cenny, wiele tematów już dotyka w dobry i mądry sposób. Także tego co Panie rozumieją przez "psuje". To ważny aspekt, choć i bolesny, i trudny do zaakceptowania, nie da się ukryć 🫣😘
ostatnio znajoma się odezwała ponownie z pomysłem na spotkanie.
ja odpowiedziałem:
"ostatnie razy jak rozmawialiśmy, to tylko ty mówiłaś,
a ja wychodziłem z rozmowy tak, że mnie głowa bolała.
chyba nie chcę tego powtarzać."
jaka przyszła odpowiedź?
kto zawinił?
"jak czujesz, pozdrawiam".
No czuję, czuję, oczywiście czuję i pamiętam bardzo dobrze, jak pani mówiła dziesiątkami minut o sobie i o swoich (czasami ciężkich) sprawach, i raczej zupełnie nie miała zainteresowania "co u mnie".
"Jak czuję"? No czuję, że tego typu kobiety żrą czyjąś (moją) energię jak kosiarki żrą trawniki,
jadąc systematycznie od początku do końca, na końcu zawracając i od końca do początku,
tam gdzie jeszcze coś jest.
A potem nie czują się odpowiedzialne za to co zrobiły,
ponieważ uważają, że mężczyzna jest tym, który ma im zapewniać.
Policja nadal nazywa przemoc psychiczną "waszymi sprawami" . A dla sądu nie ma dowodów.
Są już mądrzy ludzie w sądach
@@agnieszka.kozak.ak7526 lat temu tez byli 🙏
Ohhh co za rozmowa. Poruszyło wiele kawałków. Uświadomiłam sobie że szukam wysokich "C" w relacjach z ludźmi. Dążę do... trudnych warunków, szukania rozwiązań. Hmmm...
🌺🌼🌺🌼🌺
Nie zdecydowalam sie na zwiazek z mezczyzna, bo najmniejszy objaw przemocy ( nawet slownej ) wywoluje u mnie taki mechanizm obronny, na ktory nie moglam sobie pozwolic jako dziecko. W sumie wstyd mi, ze tak reaguje, ale to jest jakby auto pilot ..i ta osoba nie jest tak winna, jak jej zachowanie, ktore ptzypomina mi przemoc i przekraczanie granic przez ojca. Nie jestem w stanie nad tym zapanowac, bo w srodku sie tak boje . Nie chce nikogo krzywdzic ani nie chce byc krzywdzona.
Witam. Super temat. A co z samookaleczaniem się?
No to co Pani mówią o genach to też nie do końca prawda bo zrobiono badania gdzie jednak okazuje się że u osób adoptowanych których biologiczni rodzice byli alkoholikami częściej problem ten występował więc prawda leży pośrodku
Problem wynika nie z genów
Chyba że Pani zna badania które wskazują który to gen jest za to odpowiedzialny ?
Problem występuje częściej ale nie odkryto jeszcze genu na alkoholizm.
Odnoszę wrażenie że to chyba w znikomym procencie może być naprawialne w inny sposób niż ostateczny...
Bo ludzie których nie chcę oglądać i tak żyją.
...to jest ciekawe że cechy DDA mam (wszystkie przez Panie wymienione) a alkoholu nie było w domu...przemoc owszem.
Z dużym zainteresowaniem wysłucham kolejnych Waszych rozmów.
Dziękuję.
bo nie musi być alkohol żeby była przemoc ale jak jest alkohol to zawsze jest przemoc
Poczytaj sobie o DDD czyli dorosłe dzieci z rodziny dysfunkcyjnych. Często mówi się o DDA a mało o DDD.
@@27cobi dzięki 🤚
Czasem niestety rodzic DDA przenosi to na życie swoich dzieci.
@@joannaszczerbaty2664
Właśnie myślałem o rodzicach rodziców....
I tu by się zgadzało z tym co Pani napisała. ❤️🩹
Pozdrawiam, tak są różne dzieci różnych holików.
Tak ja różni są alkoholicy
Jak mogę podrzucić temat.
Milczenie formą przemocy, mechanizm nie słysze i nie mówie.
Zapomniała Pani dodać, ze ofiara przemocy nie odchodzi bo niestety ma z tkwienia w związku tzw „Krzywe korzyści”. Zawsze może przerzucić odpowiedzialność za swoje życie na kogoś innego, przecież na przykład ona ma złe życie bo mąż jest zły, nie zrobiła kariery bo ma złego chłopa, dobrze ze jest ten chlop jest pod ręka, bo inaczej na kogo by zwaliła ? On jej marnuje życie ale ona nie odchodzi bo inaczej nie potrafi żyć !
Nie zapomniałam
Zrobię o tym osobny film
@@agnieszka.kozak.ak75będę czekać na Pani przekaz. Z ogromna uwaga i wdzięcznością zawsze słucham Pani podkastow.
Niestety nie da się pomóc ofiarze, jeśli sama zgadza się na przemoc wobec siebie. Nazwanie rzeczy jakimi są spowodowało tylko poczucie wstydu ofiary, zaprzeczenie i wycofanie się ....
ale brak nazwania jest wspieraniem przemocy
czasami ofiara musi coś usłyszeć kilka razy
słowo ma moc!
@@agnieszka.kozak.ak75 Zgadzam się z Panią. Tylko jak pomagać / nazywać? Póki co moja bratanica (24lata z DDD) zdystansowała się ode mnie, kiedy opowiedziałam jej o zachowaniu jej partnera(32lata). On ją zawstydza w towarzystwie rodziny, deprecjonuje, ale ona wstydząc się - zaprzecza. Wygląda na to że woli wycofać się z relacji rodzinnej, aby żyć w swojej iluzji. Żal mi strasznie, czuję bezsilność, ale wiem już że "nie zbawię" nikogo na siłę. Dziękuję za odpowiedź...
Wsparcie to przede wszystkim uświadomienie ofierze ze to co się dzieje to przemoc.
Prawie nikt nie mówi o szkodliwości etanolu. Mówi się o szkodliwości "nadużywania", nie o szkodliwości samej substancji
Czy podobne mechanizmy jak DDA może się objawiać u dorosłych, których rodzic miał narcystyczne zaburzenia osobowości i stosował przemoc psychiczną?
Tak
Przemoc to przemoc
Tak
A co kiedy są identyczni jak rodzice,nie rozumiem człowieka ktory był krzywdzony i mówi o tym ze łzami po czym daję dokładnie to samo, proszę o uświadomienie.
❤
Dziękuję za film.
Czy zachowania DDD są takie same jak w DDA?
Tak, to podobne zachowania
W komentarzach wiele spraw zostało już poruszonych. Ja dodam tylko, ze jak ważne bylo tez to co powiedziała P. Agnieszka, że w społeczeństwie panuje takie streotypowe myślenie, ze alkoholizm to tylko uzależnienie w sensie "picie do upadlego". A to jednak rowniez może być tzw. kulturalne i regularne spożywanie alkoholu w malych ilosciach (np. jeden kieliszek, male piwo), bez którego ktos nie potrafi rozpoczac lub zakonczyc dnia. Jest to szczegolnie fatalne, gdy dzieci musza codziennie patrzec na ojca czy matke, ktorzy wlasnie w ten sposob "kulturalnie" piją. Dzieci mniejsze lub wieksze czuja od razu, ze cos z ich rodzicami jest nie tak, chociaz nie doswiadczaja bezposrednio od nich przemocy, to jednak traca poczucie bezpieczeństwa i zaufania, ktorego tak jeszcze mocno potrzebują. Duzo ludzi niestety bagatelizuje alkohol.
Bardzo nie podoba mi sie, gdy np. ojciec lub matka bawia sie z dzieckiem w pokoju, cos razem fajnego robią itd., ale obok stoi np. juz kolejny kufel piwa...i tak jest czesto. Dziecko sie cieszy, że tata lub mama sa nim. Niby nic, ale...
Ktos moze tu powiedziec, że się niepotrzebnie czepiam.
Potrzebnie !
Dziękuję
Dda, ddn (narkomanów), ddd (z rodzin dysfunkcjonalnych) ogólnie... dziękuję
Dziękuję
A co jeśli ktoś szuka pomocy, zgłasza, a otoczenie nie przyjmuje tych sygnałów? A ponad to, że nie przyjmuje to jeszcze, pod wypływem "oprawcy" zrzuca winę na ciebie?
Jak reagować gdy okazuje się, że znajomi biją swoje dzieci. Dają im klapsy, które sprawiają ból
porozmawiać a potem zgłosić i założyć im niebieską kartę
Za komuny miałem koleżankę, córkę dwóch lokalnych bonzów komunistycznych, gdzie oboje byli alkoholikami. Córka top ubrana do szkoły, miała wszystko i wszystkiego w bród a w domu horror.
tak też bywało