Nie pamiętam kiedy film poruszył mnie tak głęboko, tak dla mnie to również arcydzieło. W teraźniejszym swiecie pełnym lęków, obaw,niepewności, film uderza z całą mocą. Nie wspomniał Pan o zwierzętach, a one odgrywają tu równie ważną rolę i pozostają zawsze wierne.
Dzieki za recenzje, ja mam w ostatnim czasie takie wlasnie sytuacje, niechcianych znajomosci , propozycji spotkan I rozmow tel. Ktore mnie nudza i mi nie odpowiadaja. I dopiero teraz w wieku 77 lat nauczylam sie odmawiac pewnym osobom. Wlasnie dlatego ze szkoda czasu, ze nudza, ze angazuja mnie w niechciane sytuacje, obarczaja swoimi problemami nie interesuja sie moja osoba. Jest to trudne ale wrezcie sie nauczylam. Wybiore sie napewno na ten film. Dziekuje Pozdrawiam serdecznie, Maria.👍🤝
Dla mnie "Duchy" to również film o tym, ze drzemie w nas czasem ogień, który się ujawnia dopiero, gdy jesteśmy poddani próbie. Transformacja Patricka z nudziarza w mężczyznę pełnego pasji i wewnętrznego bólu była dla mnie najbardziej interesującą częścią filmu.
W tym filmie było naprawdę wiele warstw... choćby sam fakt, że główny bohater nosi imię patrona Irlandii... Mimo ciekawych alegorii dotyczących grup społecznych w ówczesnej Irlandii, dla mnie osobiście najbardziej ciekawa była warstwa psychologiczna. Pádraic i Colm mają zupełnie inne usposobienia i inne style komunikacji. Widać, że Pádraic czerpie radość głównie z relacji z innymi ludźmi, przez co najprawdopodobniej nie umie się cieszyć swoim własnym towarzystwem (zwróćcie uwagę, że gdy zostaje opuszczony przez bliskich mu ludzi, wpuszcza do domu wszystkie zwierzęta). Pádraic nie ma dobrego kontaktu ze swoimi potrzebami, potrzeba bezkonfliktowego przebywania z bliskimi jest najważniejsza, przez co w oczach innych jest brany za osobę niepoważną, z którą nie należy się liczyć, a w najlepszym wypadku okazać litość. Jest on także nadmiernie wyczulony, aby kogoś nie urazić bądź nie sprowokować. Colm natomiast ma odwrotny problem - postawił na piedestale ambicje, zabijając zarówno relacje najpierw z najbliższą mu osobą, następnie rujnując swoje zdrowie przy okazji pozbawiając się możliwości osiągnięcia wymarzonego sukcesu, a na koniec utracił respekt wśród społeczności. Pádraic wydaje się Colmowi nieciekawy, ponieważ on sam uważa, że dążenie do realizacji wielkiego celu nadaje sens życiu. Każdy kto myśli inaczej, traci czas. Obaj bohaterowie mogliby się od siebie nawzajem czegoś nauczyć. Myślę, że we współczesnym świecie mamy wielu takich nieszczęśliwych Pádraiców i Colmów, a może w każdym z nas tkwią pewne demoniczne cienie obu z tych postaci...
Przyznam się, dopiero powyższa recenzja pozwoliła mi zrozumieć kunszt i przesłanie "Duchów". Z filmami wybitnymi tak bywa, że dopiero czas, ponowne obejrzenie lub mądre słowa pozwalają mi ową wybitność dostrzec. Na początku jedynym jego plusem były soczyście zielone, skąpane w nadmorskiej mgle krajobrazy. Fabuła mnie nie chwyciła, gdyż potężną przeszkodą do jej docenienia był totalny brak zrozumienia motywacji zachowań jednego z bohaterów - Colma. Jego postawa wydała mi się nadzwyczaj infantylna, cofając mnie do wspomnień z przedszkola, gdy 5 letnia koleżanka mówiła z kaprysu, że już mnie nie lubi, a nazajutrz bawiła się ze mną, jak gdyby nigdy nic. Odrzucenie wieloletniej, ucementowanej czasem przyjaźni wydało mi się tak niedorzecznym posunięciem, że wybitność filmu totalnie się przede mną ukryła. Teraz jednak, dzięki wypowiedzi pana Raczka, zrozumiałam, dlaczego owe "już nie chcę się z tobą przyjaźnić" tak mnie zdezorientowało. Otóż, obserwując przyjaźnie dookoła mnie (sama nigdy nie doświadczając takowej głębokiej relacji pozarodzinnej) zawsze zazdrościłam tej możliwości codziennej wymiany przemyśleń, swoistej aktualizacji wiedzy z życia drugiej osoby, która jest jednym z głównych aspektów przyjaźni. Ta regularna rozmowa, zarówno na tematy głębokie, jak i powierzchowne, rozpoczynana codziennie bez zbędnego wstępu strasznie mi się podoba czuję, że i strasznie bym ją doceniła, gdyby kiedyś taka przyjaźń pojawiłaby się w moim życiu. Jak zatem ktoś może się dobrowolnie wyrzec gadania przy piwie o bobkach osła i fizyce kwantowej, o filozofii i ulubionej kanapce (jeszcze z takimi widokami!)?. Po prostu mój umysł był zbyt egoistyczny, by to pojąć, nie umiał wczuć się w sytuację Colma. Świetnie opisał ją pan Raczek. Dzięki usunięciu przez pana Raczka wspomnianej przeszkody w postaci niezrozumienia otworzyły mi się w mózgu drzwi do interpretacji pozostałych aspektów filmu. Zaczynam widzieć go coraz pełniej. Niech dojrzewa we mnie dalej, niczym ser szwajcarski w piwniczce pod Genewą.
Wspaniały film na bardzo wielu poziomach. Ludzkim, ale też politycznym. Film bardzo teatralny; nie wiedząc, że jest oparty na sztuce, jakoś wyczułam tę jego teatralność, zapachniało mi tradycją irlandzkiego dramatu( Dancing at Lughnasa/ Taniec ulotnych marzeń aut.Briana Friela, też sztuka przeniesiona na ekran) To także opowieść metaforyczna o podziale Irlandii: ta stara, południowa, katolicka, ta od pieśni, poezji, i mitów odcina się - tu dosłownie i makabrycznie - od bardziej prostackiej, młodszej, gorzej wyksztalconej, w większości protestanckiej Irlandii Pólnocnej. W imię wolności - fakt, niepełnej, częściowej, ale przecież wreszcie niepodległości - poświęci ostatecznie 6 hrabstw, które pozostaną przy UK. To samookaleczenie Zielonej Wyspy symbolizuje odcinanie sobie palców przez Colma ( przeciętny artysta, który wie, że nie jest Mozartem, więc za swoją porażkę obwinia Colina Farrela😉, i tym samym przejdzie do historii wyspy nie jako wybitny muzyk, ale jako Colm, Co Sobie Obciął Palce) - to zgniły kompromis, tragiczny dla każdej ze stron, to wykrwawianie się narodu w wojnie domowej, składanie w furiackiej ofierze młodych chłopców walczących w IRA, wtedy jeszcze uważanych za bohaterów, a którzy już za moment będą uznani za terrorystów. W bratbóiczej wojnie, której w ogóle nie powinno być giną niewinni - symboliczna jest śmierć Dominika i osiołka, przypadkowych ofiar głównego konfkiktu. Dlatego na końcu obydwie "Irlandie" spotykają się nad tym samym morzem, patrząc na stały ląd, gdzie wciąż wybuchają bomby - wiedzą, że od tej pory będzie między nimi, już na zawsze tęsknota, ból, pretensja, śmierć, poczucie zdrady , i świadomość, że stało się nieodwracalne.⁹😮
Ja miałem podobnie, jako osoba niepełnosprawna, uczęszczałem do szkoły która nie była przystosowana do nauczania osób niepełnosprawnych, poniekąd był to mój wybór, by w przyszłości nie odstawać od innych, by móc dysponować podobnym statusem do samostanowienia, by móc dysponować formą podobnej wiedzy o otaczającej mnie rzeczywistości. Przez to tez byłem często odrzucany przez grono rówieśników, co ukształtowało u mnie formę obrony własnej autonomii, w dość agresywnej formie. Poświeciłem się temu by pozyskać jakąś formę wiedzy, by móc mieć przewagę nad innymi.
Panie Tomaszu, bardzo dziękuję Pana za tą recenzcję , i za wszystkie inne. Dzięki Panu zaczynam wierzyć ,że to co czuję i to jak odbieram takie filmu jak Duchy Inisherin to nie tylko moja mała dziwna wrażliwość- to nadzieja ,że nie jestem w tym odbiorze sama. Że jest ktoś ktoś czuje tak jak,ja,postrzega tak jak ja i wzrusza się tak jak ja. To bardzo piękne i ważne dla mnie . To wielki dla mnie zaszczyt móc słuchać Pana rececji . Dziękuję
Tak, mam to samo uczucie. I ono koi. Na Duchach Inisherin siedząca obok para i jedząca żelki, wychodząc wyśmiała film. Film, który mnie tak poruszył, że nie wiedziałam co zrobić. Poczułam się wtedy bardzo samotna, myśląc jakie to przykre, że większość ludzi jest pozbawiona takiej wrażliwości. Mnie też jest potrzebne, żeby poczuć, że jest ktoś, kto oglądając przeżywał te same emocje, co ja. Dlatego zawsze po seansie od razu "biegnę" na kanał Pana Tomasza.
Wczoraj byłam na "Blisko". Nigdy wcześniej nie widziałam tak pociągającej nosem i wzruszonej właściwie całej sali kinowej. Niesamowite doświadczenie, niesamowicie przejmujący film...
tak, tu postać siostry ważna - w momencie akceptacji wcześniej unikanej staruchy/kostuchy otworzyla oczy na inne możliwości i zamiast ciąć palce, ruszyła ku nowemu
„Duchy Inisherin” widziałam pare tygodni temu na pokazie przedpremierowym i jak wyszłam z kina to musiałam przystanąć bo mi zaparło dech w piersiach, Jakie to było dobre! Doskonałe! Film który dojrzewa w człowieku z czasem i nie da się go wyrzucić z głowy. Role drugoplanowe nagrodzone na BAFTA 2023 💪 trzymam kciuki za Colina Farrell’a na Oskarach. Jestem zachwycona jak on się rozwija i dojrzewa jako człowiek i jako aktor. Od „Lobstera” tylko zwyżkowo ❤ dla mnie oczywiście przysłowiowe 11/10 👌 i na pewno wrócę do filmu nie raz. P.s. Ostatnia 10 tka była za Fleabag :)
Obejrzałam film "Blisko" - bardzo ciekawy film. Jedna decyzja w Twoim życiu może zmienić go na zawsze - nie ma odwrotu. Bardzo podobała mi się postawa Remiego - który ze łzami w oczach mówi do Leo "nie czekałeś na Mnie - dlaczego?" - Remi to bardzo wrażliwy chłopiec , dla którego przyjaźń z Leo to cały jego świat. I nagle ten świat się kończy .. Bardzo Mnie osobiście dotknął ten film , nie odnośnie przyjaźni , ale nawet można go porównać do związku , jesteś z kimś bardzo blisko i wydaje ci się ,że dla tej osoby jesteś w stanie sobie nadstawi karku a przychodzi jeden jedyny moment i wbija Ci nóż w plecy - tak jak powiedział P.Tomasz,że życie jest zmienne , że musimy się do tego przyzwyczaić ... Nigdy w życiu nie bd tak,żeby było tak samo.. Bardzo dobry film , który siedzi w głowie długo... Gdyż dla Mnie takie wartości jak przyjaźń, miłość,zaufanie to są wielkie sprawy... Raz zaprzepaszczone zmieniają Nas na zawsze...
Dziękuję za te słowa. Za przytoczenie słów Collina Farella iż jest to opowieść o utracie i dezintegracji radości. Ja zrozumiałam ten film przede wszystkim jako opowieść o rozpaczy. W każdej z dwóch scen w konfesjonale, ksiądz spowiadający Colma, zadaje mu badawczo pytanie: "A jak rozpacz dzisiaj?", jakby pytał: "a jak nastrój dzisiaj? Lepiej? Czy przestałeś myśleć trochę o rozpaczy istnienia, zatapiając się w rozmowę z Padraiciem?". Moim zdaniem Colm mierzy się z rozpaczą i świadomością że umrze. I tak oto w obliczu tej Kostuchy, naszej polskiej, a tu pokazanej w postaci Starej Kobiety, tytułowej zresztą, Colm łapie się za głowę i rozpaczliwie stwierdza, że nic w życiu nie dokonał: nic w dziedzinie sztuki. Czy jeszcze zdąży? Chyba sam w to nie wierzy. Odcinanie sobie palców , autodestrukcja to chyba wyraz jego totalnej bezsilności wobec przeznaczenia. Wiele jest takich momentów w filmie, które mają drugie dno. Dialogów. Siostra, którą już wyjechała, pisze w liście do brata: "tu jest przynajmniej ładnie, jest mniej goryczy, życie i tak minie, te dni trzeba gdzieś spędzić, więc można i w lepszym otoczeniu" - to taka moja parafraza, tak odczytałam jej słowa, nie cytuje dosłownie. W innym momencie z kolei, Stara Kobieta mówi: trzymam takie coś, to jest do łapania czegoś w zasięgu. Po czym po godzinie widzimy jak wyciąga te laska z hakiem ciało Dominika z rzeki. Widać że ona tu rządzi. I jej laska. A na początku filmu siostra Padraica okazuje się: chować się przed Wiedźmą za murkiem :) Wiele jest takich smaczków tutaj. Niby prosta historia, a muszę obejrzeć ją jeszcze raz aby wyłapać to, co pod spodem. Na pewno podobała mi się dawka ironii, która tu wybrzmiewa. "Jesteś miły? I co z tego. Za 50lat nikt nie będzie tego pamiętał. A Mozarta co żył w XVII w. Wszyscy pamiętają ", na co siostra Padraica stwierdza racjonalnie: " Mozart żył w osiemnastym". Może chciała w ten sposób powiedzieć: Ty Colm tu zastanawiasz się nad trudnymi tematami, trzymaj się lepiej faktów ;) nie wiem, improwizuję już teraz. A dwa osiołki w ważnych filmach to niesamowita historia. 😊 Pozdrowienia
Wojna uwrażliwia inaczej. Mój odbiór Duchów był inny. Jestem z Pádraiciem i czuję jego bezsilność i podoba mi się jego prostoduszność. Kiedy wypije staje się mądrzejszy od egzaltowanego muzyka, dla którego z dnia na dzień przestał istnieć. Jest w Pádraicu złość i bezsilność, która w obliczu ostracyzmu i obłudy otoczenia, skorego zawsze do jednoznacznych ocen, generuje chęć zemsty z ludzkim odruchem dbania o tych, którzy nie zawinili (pies). Nie jest mi żal niekompletnej dłoni, kogoś z wygasłą empatią, zero-jedynkowego i wrażliwością pozwalającą na zabicie tego, co dla byłego przyjaciela było najdroższe. Kindness zwycieża!
Panie Tomku, dziękuję za piękną recenzję Duchów, które uwielbiam. Bardzo sie cieszę z 10-tki, bo bywa Pan surowy czasem;) Pozdrowienia z okolic Ealing Brodway - nie poznałby Pan tej dzielnicy dziś!
Duchy Inisherin - zgadzam się w 100%. Widziałem ten film już 4 razy bo ... jeden raz mi nie wystarczył. Nie że mam nudne życie:) ale - zgadzam się - takie kino zdarza się raz na kilka lat. Wciąga od pierwszej minuty, chociaż akcja hmm można powiedzieć wlecze się. Rewelacyjna gra aktorska. DIALOGI!. No wszystko. Film przezabawny i bardzo smutny jednocześnie. Polecam każdemu, ale większość wzrusza ramionami, nie rozumiem. Dzięki za recenzję. Pozdrawiam.
Zazdroszczę tych 3 seansów, bo u mnie był tylko jeden. Ale na pewno film wart, by obejrzeć więcej niż 1 raz, choć ten "myślotwórczy" szok przeżyć można chyba tylko raz.
Czekałam na tę recenzję „Duchów Inisherin”. Imo film prowadzi do wielu refleksji ale też ważnego i oczywistego wniosku- inteligencja to nie to samo co mądrość. Człowiek nieinteligentny może być mądry, ceniąc i uznając wyższość wartości duchowych nad innymi. A teraz zabieram się za oglądanie recenzji. Dziękuje za czas, który Pan poświecił na jej przygotowanie.
Bardzo wzruszający odcinek :( Przyjaźń nie musu być toksyczna, aby chcieć ją zamknąć...To bardzo trudne. Lubię Pana dygresje odwołujące do Pana życia. Pozdrawiam
Przeżyłam wstrząs po Pańskich słowach...trudne i prawdziwe tak, jak sytuacja z własnego życia, o której Pan nam powiedział film z pewnością obejrzę. Oba filmy, zresztą.
Dziękuję za wspaniałą recenzję! Znam uczucie, kiedy człowiek musi coś stracić, by coś zyskać. Sama zrezygnowałam z kilku bliskich relacji w czasie życia. Relacji, które były przyjacielskie, ale z czasem stały się dla nie toksyczne. Te pożegnania były bolesne, ale też konieczne, bym mogła ruszyć dalej. Pozdrawiam!
Martin McDonagh rozwija się z filmu na film. "In Bruges" (też kolaboracja Gleesona z Farrellem) to całkiem solidny kryminał z elementami komediowymi - jak dla mnie 6,5/10. "Siedmiu psychopatów", film o cztery lata późniejszy, to ponownie kryminał z elementami komediowymi, ale o zdecydowanie innym charakterze. Jest to dzieło dojrzalsze, wyraźnie lepiej napisane i wyreżyserowane - jak dla mnie mocne 8/10. "Trzy bilbordy" to już 8,5/10, "Duchy" - mocne 9/10. Oby tak dalej!
Przyznam, że tym razem oglądałam Pana videorecenzje na tak zwane raty. Uderzenie wspomnieniem było tak silne, że inaczej nie dałabym rady. Odejście od przyjaciela często oznacza uwolnienie, głównie kiedy tworzy się z nim toksyczną relację, którą często przypisuje się mylnie miłosnym związkom. Jest to emocjonalnie trudne. Przypuszczam, iż dla obu stron, ponieważ znam tylko jedną. Mimo pochlebnej recenzji nie wiem czy jestem w stanie obejrzeć ten film, niemniej dziękuję za tę recenzję.
Zgadzam się z opinia o filmie Duchy. Jak go oglądałam, to myślałam o tym, ze to taki uczciwy film. Nie ma przykuwających uwagę kontrowersji, fajerwerków, dziwnych historii w tle (np ze aktor musiał nauczyć się czegoś wyjątkowego), film nie trwał 3 h, to po prostu uczciwie opowiedziana historia o ważnych sprawach dotyczących każdego. Historia na pierwszym miejscu. Te inne filmy tez oczywiście bywają bardzo dobre, ale ten jest po prostu doskonały.
"Duchy Inisherin". Po obejrzeniu szybko nie położyłem się spać. Myślę że każdy z nas znajdzie sytuację ze swojego życia, odzwierciedlającą któraś z tych postaci. Może trochę w słabszej formie. Świetny dramat, ale dla mnie (moje 50%) świetny przewodnik psychologiczny naszych relacji z osobami bliskiego otoczenia. Fundamentalnych nieraz ich problemów, podstaw nie jednego kryzysu, relacji z drugą osobą. Czy jest do kolega, przyjaciel, współmałżonek.... Bardzo ważny film, polecam.
Dwa piękne, mądre i poruszające filmy...nie wiem który lepszy ale chyba to mniej istotne niż to, że wkradły się do najgłębszych zakamarków duszy i ciała. Pan Tomasz oczywiście też zasługuje na wysoką ocenę:)
Ten film zrobił na mnie ogromne wrażenie, daje do myślenia, chcę się o nim rozmawiać, niby taki zwykły dla, innych nudny, a dla mnie esencja kina, która zostawia to coś w człowieku na zawsze na pewno na długo. Szkoda, że Collin nie dostał Oskara.
Panie Tomku , czekalam na recenzje tego filmu i ciesze sie bardzo, ze tak wysoko Pan go ocenil.Ten film, jak malo ktory w ostatnich czasach , doprowadzil mnie kilku momentach do szczerego placzu, wspolczucia i przede wszystkim zrozumienia tej ciezkiej systuacji bez wyjscia....ODRZUCENIE, bo to jest moje 50% , z ktorym przyszlam na ten film, mozna z fantastycznej roli Colina tak glebo odczuc, ze po prostu nie mozna nie miec z nim wspolczucia ( no chyba ktos niezdolny do empatii). Film pozostaje w glowie na dlugo, jak The Brokeback mountain, jak Yoker z Joaquinem Phoenixem, jak niesamowity wystep Gary Oldmana w roli Beethovena...Po to chodzi sie do kina! To sa filmy dla ktorych kocham kino :)
pojawił się na disney plus, jestem zachwycony tym filmem, konkluzja warto ze sobą rozmawiać zwarzywszy na to że dzisiaj żyjemy w świecie gdzie łatwo jednym kliknięciem kogoś wyciszyć zablokować na messenger
Film obejrzałam dopiero wczoraj..Niektóre fragmenty kilka razy. Później dyskutowałam o nim z przyjaciółką, która obejrzała film w kinie. Nie dopuszczajmy do 'obcinania palców, pozwólmy odejść temu,co nas boli, męczy i w jakiś sposob zabija. Pozwólmy tworzyć tym, którzy potrafią i chcą.. Film zrobił na nas bardzo duże wrażenie, prosta wymiana prostych komunikatów okazała się zbyt trudna do zrozumienia, a właściwie do uwierzenia. Człowiek jednak jest zwierzęciem stadnym i za wszelką cenę, czasem zbyt wysoką uczepi się wszystkiego.. A czy ktoś wpadł na to, ze Colm obcinał sobie palce, bo jednak się poddawał i wiedział,ze już nic więcej nie stworzy? A skoro nic nie stworzy? Chyba podświadomie czekaliśmy , że Colm odpuści..a ja miałam nadzieję, ze jednak nie..Może dlatego, ze pozbywałam się w życiu toksycznych ludzi ze swojego otoczenia.. i to bardzo skutecznie. Pozdrawiam, Justyna Cisowska.
Duchy to dla mnie przejmujący hymn o prawie jednostki do wolności, o prawie do wyboru. W każdej relacji z drugim człowiekiem w jakiejś części oddajemy swoją wolność, a im człowiek jest starszy tym mniej ma tej wolności i czasu do oddania i uczy się reglamentacji. W moim przypadku swoją wolność i czas staram się dawać osobom, które mnie inspirują, rozwijają, choć to nie zawsze się udaje, zwłaszcza w relacjach rodzinnych.
Ja też daję 10 na 10 filmowi Duchy Inisherin. Genialny! Ja sama doświadczyłam w zasadzie obu sytuacji choć może w mniej spektakularnym wymiarze. Film nie tyle warto zobaczyć a wręcz trzeba 😊
Jestem oszołomiona pięknem tego filmu. Od wyboru miejsca akcji - zachwycające krajobrazy, poprzez czas akcji, aż po aktorstwo, dialogi, muzykę, i humor. Oglądałam z zapartym tchem.
Zgadzam się z Panem w całej rozciągłości, Duchy Inisherin to wybitny film. Tegoroczna kategoria oskarowa Najlepsza pierwszoplanowa rola męska jest wyjątkowo mocna w tym roku, ciężki orzech do zgryzienia, tyle wybitnych ról męskich
Wreszcie jest na co chodzić do kina 😊 obydwa filmy są bardzo emocjonalne, trudne relacje, podczas filmu "Blisko "dawno na sali kinowej nie było tyle emocji, łez i myśli 🖤
Wspaniałą recenzja Banshees! I Pana historia z Londynu... Wyobrażam sobie, że to była domowa konfitura Pana Mamy, przywieziona przez natrętnego kolegę...
Dziękuję za to 10/10 dla "Duchów...", dziękuję bo moje pirdziesiat procent jest nieco inna, ale Pan już mówiąc, że może być odmienna, to ją dostrzegł . To w naszych czasach jest bardzo cenne, bo wszyscy chcą być wyjątkowi, przejść nad codziennością niecodziennie czasem tak bardzo, że odrzucają wersję zwykłych, nudnych czasem markotnych ludzi. Pozdrawiam serdecznie ♥️🌹
Istnieje możliwość, że "Zwiastuny z Inisherin"(co nie oddaje w pełni ang. banshees, lecz wydaje mi się odpowiedniejsze w tym przypadku niż "duchy") opowiadają także o tym, jak rodzi się wojna. W końcu Padraic, który mówi gdzieś na początku, zwracając się w duchu do walczących, coś w stylu "Nie wiem, o co walczycie, chłopaki, ale życzę Wam powodzenia!" pod koniec stwierdza: "Są rzeczy, których nie można zapomnieć. I myślę, że to dobrze", komentując słowa, że wojna pewnie niedługo się skończy. Zaczyna rozumieć, co sprawia, że wojna napędza samą siebie. Ale po kolei: najpierw jest ambicja Colma, by stworzyć wielkie dzieło i by być zapamiętanym po wsze czasy(czyż nie po to dokonywano wielkich podbojów?), potem mamy ciąg samonapędzających się wydarzeń i tragiczny przypadek, który jest ich konsekwencją - śmierć osiołka. Przypadek, który choć nie zdarzyłby się bez działań Colma, nie jest w pełni jego winą(Colm zresztą naprawdę czuje wyrzuty sumienia). Ale jest już wcześniej w Padraicu poczucie skrzywdzenia przez Colma, teraz rozum ma wreszcie punkt zaczepienia, żeby przypisać mu winę i rodzi się chęć zemsty, którą niełatwo nasycić. I tak wśród serdecznych przyjaciół i dobrych ludzi dochodzi do wojny.
Kilka dni temu obejrzałam film - Duchy Inisherin i całkowicie się z Panem zgadzam, że to film wybitny. Moja ocena to oczywiście 10 punktów, za ciekawy scenariusz, reżyserię i stworzenie wielowymiarowych postaci nie tylko Padrica, Colma , ale także jego siostry i pogubionego, samotnego chłopca , no i oczywiście za grę aktorską. Rozumiem Colma i Patrica, jak w trudnej znaleźli się sytuacji, jednak Colm wydaje mi się zbyt okrutny wobec przyjaciela. I myślę, że to Padric niezbyt rozgarnięty, staje się natrętny, nieznośny do bólu dla Colma jednak ma rację mówiąc, że w pamięci naszych bliskich i znajomych zostaną Ci, którzy byli dla nas mili i dobrzy. Pozdrawiam serdecznie i doceniam podzielenie się z nami swoimi osobistymi doświadczeniami.
Pani Ewo, być może nieco inaczej Pani spojrzy na relację tych dwóch przyjaciół jeśli weźmie Pani pod uwagę to, o czym niestety nie wspomniał Pan Tomek. Czego o dziwo nawet nie zauważył.. Ci dwaj przyjaciele to alegorie Irlandii i Irlandii Północnej, a ich nagle rozstanie to rozłam między krajami. Postawa księdza jako alegorii Kościoła jest również nieprzypadkowa. Rangi tego filmu nie sposób docenić a jego znaczenia właściwie odebrać jeśli się nie weźmie tego pod uwagę.. Ten film dzięki temu jest podwójnie wspaniały. Pozdrawiam Panią serdecznie.
Duchy Inisherin to wspaniały film , który skłania do refleksji. Myślę ,że w pełni zasluguje na wysoką ocenę. Z wielkim zainteresowaniem wysłuchałam Pana recenzji .
Zawsze z uwagą wsłuchuję w Pana opinie o filmach. Zarówno w radiu „Nowy Świat” jak i w Pana kanale w TH-cam. Recenzja „Duchów Inisherin” skłoniła mnie do zabrania głosu. Chciałem się podzielić swoimi „50%” na temat filmu. Obejrzałem te film z zachwytem. Potem zacząłem czytać recenzje. I tu spotkało mnie zaskoczenie. Moje rozumienie tego filmu wydaje się być całkiem odmienne. Bohater grany przez Brendana Gleesona jest postacią zagadkową. Zrywa znajomość z Padraikiem ale nie widać w nim niechęci czy wrogości do niego. Wręcz opiekuje się nim. Dlaczego stara się przekonać do zerwania kontaktów samookaleczając się? Jego muzyka - raczej jest pretekstem niż celem. Rzecz się toczy w dusznej atmosferze zamkniętej na małej przestrzeni religijnej społeczności. Nie może z niej wyrwać się nasz bohater. Nie sposób nie dostrzec jego uwikłania. Czemu rzekomo pragnąc muzyki okalecza się? Moim zdaniem odpowiedzią jest tekst ewangelii wg św. Mateusza. To fragment będący kamieniem węgielnym chrześcijaństwa - „Kazanie na górze”: Mt5 „29 11 Jeśli więc prawe twoje oko jest ci powodem do grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do piekła. 30 I jeśli prawa twoja ręka jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało iść do piekła”. Czyżby to był jednak film o miłości? O miłości, która nie ma prawa wydarzyć się w tamtym czasie, w tamtym miejscu? Czy dramat na miarę starożytnej tragedii nie wybrzmiewa tu tym donośniej? Piszę o tym jednym tylko wątku, bo jest on jak intryga kryminalna - ukryty, do samodzielnego rozwikłania. Takie „Psie pazury” do kwadratu. O całym poetyckim pięknie tego filmu, pięknie uniwersalnym i takim które zrozumie tylko Irlandczyk mówią wszyscy, nie będę tego powtarzał. P.S. „In Bruges” - ten film też był doskonały i wydaje mi się niedoceniony. Pozdrawiam, Mariusz Bielawny
Duchy to prawdziwa tragedia antyczna, przykrojona na miarę filmu o Głupim i Głupszym. Gdyby McDonagh napisał Króla Edypa, to szłoby to jakoś tak: EDYP: Jokasta, prześpij się ze mną. JOKASTA: Daj spokój, Edyp, mogłabym być twoją matką. EDYP: Prześpij się, bo wyłupię sobie oczy. JOKASTA: Nie wygłupiaj się. EDYP: (wyłupia sobie oczy) JOKASTA: Teraz to naprawdę mnie obraziłeś. Za karę zabiję twojego ojca (zabija Lajosa). CHÓR: O, Przeznaczenie to potężna siła jest. Teraz już nie ma Sofoklesów, kiedyś to byli Sofoklesi.
Intrygujacy jest to film. Byc moze nie zrozumialabym go gdyby i mnie nie przydarzyla sie podobna historia, odrzucenia przez osobe, ktora wydawala sie byc przyjacielem, partnerem do rozmow wcale nie blachych. Osoba ta miala podobne Europejskie korzenie, stad wiecej zrozumienia emigracyjnych doswiadczen miedzy nami, radosc z odnalezienia sie w wielkim swiecie. Pewnego dnia jednak, zupelnie jak w przypadku Paidraic'a zostalam odrzucona bez wyjasnienia, odepchnieta, izolowana milczeniem tym bardziej dojmujajacym gdyz ta osoba, kobieta w podobnym do mnie wieku (50+), byla czescia grupy wsrod ktorej sie obie obracalysmy. Nie uslyszalam nawet, jak Padraic od Colma, ze jestem malo wartosciowa osoba do towarzystwa. Nie uslyszlam ani jednego slowa dlaczego zostalam tak brutalnie potraktowana. Rozumiem w jak okropnej sytuacji zostal postawiony Padraic, ktory rowniez widywal swojego bylego przyjaciela rozbawionego w towarzystwie innych ludzi, zupelnie takich samych jak on sam, i nie mogl zrozumiec dlaczego tylko on zostal odrzucony. Na moje szczescie ta znajomosc nie trwala przez wiele lat. Moze rok, czy dwa, zanim doszlo do tego przedziwnego zerwania. Na moje szczescie mialam wtedy kilka osob, ktore moglam uwazac za przyjaciol, i ci mnie nie zawiedli. Jednak bizarnosc tego przypadku (ze uzyje okreslenia z tytulu ksiazki naszej noblistki) przez wiele miesiecy nie dawala mi spokoju, tkwila jak drzazga uporczywie nie dajaca sie usunac. Az zdazyl sie cud. Przypadkiem spotkalam sie z inna z moich przyjaciolek (nazwe ja M, rowniez osobe w moim wieku nawet troche starsza), z kregu, w ktorym obie spotykalysmy te osobe, nazwe ja B (jak bizarny). Otoz B potraktowala moja przyjaciolke znacznie gorzej niz mnie. Zaprosila do siebie, na zamorskie wakacje majace trwac 3-4 tygodnie, tylko po to, aby po dwoch dniach zostawic moja przyjaciolke M (poetke, pisarke, osobe o niezmiernych walorach intelektualnyc, nie mowiac juz o ogromnej dobroci) na lodzie, bez , na przyklad, zamowionego hotelu, czy innych potrzebnych w dalekiej podrozy koniecznosci. Objawy dobrej woli, przyjazni i spolczucia ze strony mojej przyjaciolki M, B traktowala najpierw chlodno, a pozniej z rozdraznieniem i w koncu wrecz agresywnie, co skonczylo sie gwaltownym rozstaniem. Po mojej rozmowie z M zrozumialam, ze ta osoba, ktora tak nas potraktowala, musi byc albo psychopatka, albo miec inne psychiczne zaburzenia, i zapomnialam o calej sprawie, az do momentu ogladania The Banshees of Inisherin. Z persektywy mojego wlasnego doswiadczenia sadze, ze Colm rowniez zaczal chorowac psychicznie, a pierwszym tego objawem bylo zerwanie z dlugoletnim przyjacielem. To moze splycanie scenariusza, ktory moze pretendowac do miana greckiem tragedii, ale czyz teatr wlasnie nie powstal aby pokazywac nasza ludzka kondycje, ktorej czesto po prostu nie rozumiemy? Opowiadac o relacjach miedzy ludzmi, nie zawsze wyjasnionych okolicznosciami zycia? Wlasnie przyszlo mi do glowy, aby podpowiedziec mojej przyjaciolce pisarce temat na opowiadanie, a moze filmowy scenariusz. Pozdrawiam bardzo serdeczne Panie Tomaszu. Jestesmy wraz z mezem wielkimi milosnikami panskich recenzji, i pieczolowicie ogladamy filmy, o ktorych Pan tak doskonale opowiada i komentuje.
Panie Tomaszu, Banshees... obejrzałam wczoraj. Skojarzenia z antykiem miałam też. Z antykiem i z Szekspirem. Dodatkowy smaczek to Irish English w tle, tyle smaczków językowych jako przystawka. Wspaniały film i liczę na nagrody akademii. Tak sobie tylko myślę, że cudne tło zwierząt i wspaniała, tragiczna postać osiołka Jenny to coś co IO Skolimowskiego pozbawi szans. Czy Hollywood jest gotowe na 2 osły "donkey star" ? Czy doczekamy czasu, gdy i zwierzęcy aktorzy otrzymają statuetkę ? Ukłony 🙂
Jaka wspaniała wiadomość. Tomasz Raczek dał 10- tkę. Myślałam, ze się nie doczekam. Pędzę do kina. Chociaż inne z Pana poleceń też oglądam. „Blisko” nie dam rady obejrzeć z racji tematyki. Dzieci, odrzucenie, samotność młodego człowieka- wiem, że trudno będzie mi się otrząsnąć po takim filmie.
Panie Tomaszu! Wspaniała recenzja! Irlandzkie imiona to niezwykła językowa żonglerka. Prawidłowa wymowa imienia bohatera, którego gra Farrell to „Porig”. Tak, wiem, sama nie mogłam się nadziwić jak zaczęłam pracować z Porigiem, pieszczotliwie nazywanym Poriczkiem 😍Pozdrawiam🧡
@@krysma-gh7uy Ja nie opisuje wymowy wg mnie, ale wg Irlandczyków, których znam. I już bardzo dawno przestałam się doszukiwać prawidłowości pomiędzy pisownią a wymową irlandzkich imion. Temat zresztą bardzo znany ze stand upów 🙂🙃🙂
Od pierwszych kadrów człowiek ma nadzieję, że chyba ogląda arcydzieło i dalsze kadry potwierdzają, że się nie myli. Oczywiście, pod warunkiem, że pewne drastyczne sceny przełoży się na język symboli, a mianowicie: moim zdaniem te sceny symbolizują, jak dużo jesteśmy w stanie zrobić, by uwolnić się od toksycznych relacji - nawet przeciwko własnemu zdrowiu. Jeśli natomiast odbierzemy film tylko realistycznie, to wtedy krwawy scenariusz wydaje się do bani, a postać jednego z głównych bohaterów - zwyczajnie wydumana. Dziwię się, że film nie został nominowany za genialne zdjęcia. Już dawno nie widziałam na ekranie tak fenomenalnych ujęć, połączonych z wysmakowaną muzyką, chociaż wszechobecne święte figurki akurat tutaj, w fabule filmu nie znajdują uzasadnienia. A czy nie odebraliście przypadkiem, podobnie jak ja, wojny toczącej się w głębokim tle, jako jedynie "dokrętki", aby ten film posadowić na bardziej realistycznym fundamencie, tak ku zrównoważeniu duchów z Inisherin? Pan Tomasz zobaczył to zupełnie inaczej, jako dopełnienie akcji filmu, ale dla mnie jest sztuczny twór w filmie, który zwyczajnie wycięłabym... Ps. Serdeczne pozdrowienia dla Pana Tomasza.
ja wojnę odebrałam jako podbicie tematu - czesto pogoda była wykorzystywana w tym celu, a tu wojna. Lubię takie środki bo wprowadzają dodatkowy niepokój, który podbija nam emocje- czasem świadomie niezauwazalne. pozdrawiam.
Wszystkie poprzednie filmy Martina McDonagh dla mnie były rewelacyjne, więc spodziewałem się że następny film tego reżysera "DUCHY INISHERIN" będą na tym samym poziomie
Obejrzałem "Duchy... " wczoraj, na platformie internetowej. Film oczarował mnie prawie kompletnie, coś niesamowitego, tak prosta historia a tak głęboka, odważna i skrajnie poważna pomimo tylu zabawnych sytuacji i dialogów. Uznałbym go za cudo, ten film, gdyby nie potworne podobieństwo do "Zabicia Świętego Jelenia", to bardzo zaszarzyło koniec obrazu: również wybór z którego nie ma wyjścia "zrobiłeś mi coś złego więc musisz ponieść konsekwencje, nieważne jak skrajne", ten brak wyboru i poddanie się konsekwencjom bez próby walki czy zignorowania.
Właśnie oglądam film-negatyw Banshee. „Cicha Dziewczyna”. Coś dla pańskiej wrażliwości. Jestem zachwycony tym, jak przy braku słów, kieruje wytężoną uwagę na najdrobniejsze gesty, wręcz mikroekspresje. Tytułowa bohaterka potrafi to unieść! Pokazać zdenerwowanie odbieraniem ziemniaków. Do tego wizualnie przepiękny, grading zmierzchowo-wczesnojesienny. Ania z Zielonego Wzgórza au reobours, udany spin-off. Po raz pierwszy chyba słyszę irlandzki. Czekam na pańską, nasączoną emocjami recenzję.
Dziękuje za Pana recenzje. Szczególnie za wątek, dotyczący zmiany i „życia jako fali” - wzruszył mnie mnie bardzo. Poruszył głęboko. „Duchy Inisherin” to film, który wciąż do mnie wraca, choć obejrzałam go już jakiś czas temu. Wciąż i wciąż odkrywam w nim kolejne znaczenia. Bardzo mnie poruszył. Odbieram go podobnie jak Pan i rozumiem zarówno jednego, jak i drugiego bohatera a także siostre. Mogę się postawić w miejscu każdej z tych postaci. Wiem, jak to jest być w każdej z tych sytuacji. Pewnie dlatego ten film jest mi tak bliski i tak do mnie wraca. Drugiego filmu, jeszcze nie oglądałam, ale wybieram się do kina. Dziękuje za te recenzje 🌸🌼
Obejrzałam "Blisko" i zdałam sobie sprawę,że nie pokazano ani grama homoseksualnych zachowań o czym trąbią recenzje.Uświadomiło mi to tylko, że kochamy szufladkowanie, a "najlepszy" i "normalny" mężczyzna to taki który odcina się od swoich emocji. Chciałam też zwrócić uwagę na subtelny zabieg reżysera-sceny emocjonalne są ciemne i ciche, a następujące po nich głośne i jasne kadry które wręcz oślepiają powodują że emocje wychodzące z widzów chowają się i cały film narastają nie mając ujścia.
DUCHY INISHERIN - smutna, tragiczna historia prymitywnych (przez brak samoświadomości i brak umiejętności porozumienia się) mieszkańców małej wyspy... A wystarczyło tylko powiedzieć: "Padrick, chcę teraz poświęcić się w pełni tworzeniu muzyki - dlatego będę Ci od teraz poświęcał tylko pół godziny wieczorem w pubie i mam nadzieję, że to zrozumiesz i zaakceptujesz, w imię naszej wieloletniej przyjaźni"..... I całego dalszego dramatu by nie było.... Ten film nie opowiada o realiach kończenia niechcianych znajomości, Panie Tomku - ten film jest o kalectwie i nieumiejęności porozumienia się ludzi, którzy są bezsilni wobec własnych emocji... PS. Mam ochotę walnąć w głowę tłumacza, który w ostatniej scenie, gdy Colm mówi "dziękuję, że zaopiekowałeś się moim psem" - odpowiedź Padricka "any time" przetłumaczył "nie ma za co" ! Jakim bezmyślnym głąbem trzeba być, żeby nie zrozumieć kontekstu i znaczenia wypowiedzianych tu słów....
@@eler6049 my, Polacy, mówimy w takiej sytuacji "polecam się", co jest skrótem od "polecam się na przyszłość" (ta "przyszłość" to właśnie angielskie "any time")
Słuchając Pańskiej, jak zawsze pięknej recenzji "Duchów.." niemal zapomniałem o zastrzeżeniach /wątpliwościach, jakie sam miałem podczas oglądania filmu i po nim. Niestety, po ochłonięciu, nie mogę się zgodzić z opinią o doskonałości scenariusza. Nie mogę uznać jego wiarygodności psychologicznej czy dramaturgicznej, choć doświadczenia zarówno bycia odrzuconym , jak potrzeby uwolnienia się od krępujących więzów z innymi ludźmi nie są mi obce. Musiałbym tu napisać sążnisty tekst na ten temat, czego Państwu oszczędzę. Jeśli idzie o grę aktorską, zdjęcia , muzykę, klimat, itd. to chętnie dołączam się do chóru chwalców. Skupił się Pan na głównym wątku, ale jest w filmie jeszcze kilka innych ciekawych motywów powiązanych z tamtym. Tak, wybitny film, daje asumpt do wielu interpretacji, jednak moja ogólna ocena nie jest aż tak wysoka.
To film o wielu odniesieniach. Objaśnia to poniższy film pokazujący kontekst historyczny i symboliczny. th-cam.com/video/74KPJ--cb7Q/w-d-xo.html . Tytułowym duchem a więc Banshee jest Pani Mc Cormac. Banshee to byty zakorzenione w legendach irlandzkich. Zwiastuny śmierci. Dlatego w jednej ze scen Podric chowa się przed nią za murem. Znajomość tych faktów jeszcze bardziej ubogaca ten film.
Ciekawe, ze większość recenzji tego filmu skupia się na filmie jako metaforze Wojny Domowej, która się dzieje na lądzie (dlatego akcja filmu się dzieje kiedy się dzieje), a Pan zrecenzował film bardziej osobiście, a jednocześnie uniwersalnie. Dziękuje! I rozumiem jak to jest z unikaniem pewnych osób, „wampirów energii” z własnego doświadczenia.
Film "Duchy Inisherin". "Drapie" mnie ogromnie, sama weszłam do kina z procentowym doświadczeniem takiej sytuacji, więc ogromnie mnie film poruszył i dziękuje za świetną recenzję :)
To ja juz wiem, ze ten film (Duchy Inisherin) bedzie za trudny do przezycia dla mnie i bedzie potem do mnie wracal w zyciu i bedzie mnie bolalo. Mimo wszystko chce obejrzec...
The Banshees of Inisherin wspanialy film . Ciekawa jestem kto tak niefortunnie przetlumaczyl tytul tego filmu na jezyk polski 🤷👎. Cale sedno tej fabuly tkwi w slowie "Banshees " ktore nie ma nic wspolnego z slowem Duchy 🤦
@@jakubw.3966 Moje polskie slownictwo juz jest za ubogie i niestety nie znam prawidlowego odpowiednika , ( wyjechalam z polski bedac dzieckiem 52 lata temu ) Jednak na tyle znam jezyk polski ze wiem ze "duch" nie jest dobrym tlumaczeniem . Sprawdz derfinicje slowa banshees 😘
The Banshees to duchy zapowiadające śmierć z irlandzkiej legendy a właściwie żeński duch swoim wyciem zapowiadający nadchodzący zbliżającą się śmierć w domu.
Pięknie zrealizowany film, ze świetnymi rolami kobiecymi (no i męskimi, rzecz jasna)... Ale nie chcę go oglądać po raz drugi - nie niesie nadziei, jest tak przygnębiający, że aż boli. Nie rozumiem, jak artysta może czuć do kogoś taką niechęć, że okalecza i jego i siebie!... Po projekcji byłam smutna i przygnębiona. I poczułam się oszukana. Sztuka musi nieść nadzieję...
Czy ktokolwiek przyzna tutaj, że król jest naprawdę nagi ? Raczej będzie jak np. z Siedem Dawida Finchera - nikt nie powie sobie szczerze, że mamy tutaj do czynienia z pretensjonalną pustką i wyjątkowo irytującą postacią kabotyna granego przez świetnego skądinąd Brendana Gleesona. To ogromne rozczarowanie po znakomitym In Brughes tego samego reżysera. Tam za maską groteskowych sytuacji i czarnego humoru krył się prawdziwy dramat, niemalże tragedia głównego bohatera. Tutaj, choć mamy również intrygującą tajemnicę na początku filmu okazuje się, że ..... nie ma żadnej tajemnicy, tylko absurdalny pomysł, żeby nie odzywać się do niezbyt rozgarniętego przyjaciela. Bo niby dlatego, że Colm postanowił zająć się czymś poważniejszym ? - Przecież robi dokładnie samo co przedtem - pije w pubie i styka się z tymi samymi wiejskimi prostaczkami co wcześniej, za wyjątkiem swojego przyjaciela. Do tego ten idiotyczny pomysł z obcinaniem palców, czy można wymyślić coś bardziej infantylnego, pretensjonalnego i nieprawdziwego zarazem ? I cholernie żal mi świetnym aktorów, którzy zawierzyli temu pretensjonalnemu i pozbawionemu logiki scenariuszowi. Czy nikt naprawdę nie widzi, że gra się tutaj na bardzo fałszywej nucie ? To szokujące jak ten niewypał powalił na kolana nawet poważnych krytyków. Znakomite aktorstwo i ładne zdjęcia to jednak naprawdę za mało. A jednak brak logiki nikomu nie przeszkadza ...... Więc z niecierpliwością czekamy na Oskary.
I właśnie jeśli dostrzeżemy, że decyzja Colma pozbawiona jest całkiem sensu można odkryć sens tego filmu opowiadającego między innymi o niszczącej ludzi ambicji, chęci wejścia do historii, pokonania samego siebie, "robienia odtąd tylko ważnych rzeczy". I o byciu konsekwentnym za wszelką cenę co doprowadza zawsze na manowce(w tym sensie Colm przypomina trochę Raskolnikowa). W końcu, obcinając sobie palce, zamyka sobie, przynajmniej częściowo, szansę na tworzenie, a ponoć po to odtrąca Padraica, żeby tworzyć. W ten sposób Colm podcina gałąź, na której siedzi. Jak wielu z nas. Polecam recenzję tego filmu w kanale Drugi seans na you tubie. Moim zdaniem to jeden z tych filmów, w których bezsens działań ludzkich bije po oczach. I bardzo daje do myślenia. Więc w pewnym sensie zgadzam się, że król jest nagi. Tylko tym królem jest człowiek jako taki a nie tylko McDonagh. Wszystkiego dobrego!
Przyznaję wyczekiwałem na Pana recenzję „Duchy Inisherin”. Czekałem ponieważ wszystkie Pańskie recenzje pokrywały się z moimi ocenami. No i tu nasze opinie całkiem się rozeszły w innych kierunkach. Film został zszyty sprawnie, jednak scenariusz wydał się błachy i zabrakło prawdziwego dramatu. Emocje w tym filmie rozeszły się po kościach mniej więcej w połowie filmu i zastąpiła je farsa śmierci osiołka. Na pochwałę zasługuje za to Barry Keoghan za majstersztyk aktorski w tym nazwałbym pełzającym scenariuszu.
Pełna zgoda! Film jest nudny i w mojej skromnej opinii przeciętny.Duchy Inisherin to film o którym za rok już mało kto będzie pamiętać! Kto pamięta Kształt Wody? Obawiam się że tylko nieliczni,a była także ogromna promocja tego. przeciętnego filmu.
"Duchy Inisherin" arcydziełem filmowym? To jakiś kiepski żart! Film który otarł się o status arcydzieła w minionym roku to "All Quiet on the Western Front" Dawno nie widziałem czegoś tak perfekcyjnie zrealizowanego! Polecam gorąco.
Zgadzam się również co do Twojej recenzji „Na zachodzie bez zmian”. Swoją drogą „Trzy billboardy …” rewelacyjny. Zapomniałem dodać. Los „Duchów ..” może pójść w dwie strony. 1. Droga pierwsza śladami filmu „The Hurt Locker” - film obsypany Oskarami - na co kompletnie nie zasługiwał. 2. Nie otrzyma ani jednego Oskara pomimo licznych nominacji. Mam nadzieję, że pójdzie tą drugą drogą. Kompletnie nie rozumiem tych zachwytów. Colina Farrella uważam za bardzo dobrego aktora (wybitny w The North Water - strach się go bać). Jednak w Duchach nie wystarczy poruszać brwiami i ciagle grać zdziwionego z przebiegu wydarzeń jakie go spotykają. Tak, aby pozostawić coś w kontrze do Duchów i wymienić kontrpropozycje podobnego filmu opowiadającego o zamkniętej społeczności, dramacie ludzi na tle historycznych wydarzeń, a do tego opowiadał opowiadał wstępnie „nudną” historie to zaproponowałbym „Okruchy dnia”. Wybitny film i dojrzałe aktorstwo. Duchy przy nim to rozkapryszone dziecko które na złość mamie obetnie sobie palce Upss zbieg okoliczności 😊
@@pwgala Trzy billboardy bardzo dobry,nabyłem na blu ray.Okruchy dnia znakomity,genialny Anthony Hopkins! Ile Oskarów otrzymał "The Shawshank Redemption? Niestety ani jednego,a zasługiwał na przynajmniej kilka.
A co do tego kolegi, to może naprawdę nie miał nikogo? Był samotny? Może się zakochał? Naprawdę nieładnie tak się od kogoś odciąć, niech siedzi i na mnie czeka, ja udam, że mnie nie ma... Trzeba się postawić w jego sytuacji.
Nie rozumiem po co kończyć znajomości... Po co? Nie można mieć do siebie namiarów na instagramie, czy nr telefonu i spotkać się raz na rok, albo chociaż wysyłać życzenia? Nienawidzę, kiedy ludzie zrywają kontakt z innymi, szczególnie tak "po angielsku", kiedy nie mają jaj, żeby powiedzieć, że ktoś jest dla nich nudny, wyczerpujący, dołujący... Tchórzostwo. Czekam na lincz osób, które muszą ślepo bronić właściciela kanału, jak wszędzie zresztą, bo nie można mieć własnego zdania.
Panie Tomku, obawiam się, ze nie zrozumiał Pan w ogóle sensu filmu Duchy Inisherin.. To nie jest opowieść o przyjaźni i odchodzeniu znudzonego przyjaciela, ani zwyczajność versus pasja i talent, ani na Boga o „odbieraniu energii”! Dlaczego zatrzymał się Pan na opakowaniu, okładce, warstwie powierzchownej, na łatwej dosłowności..? Tym razem nie sięgnął Pan głębiej. Wystarczyło Panu proste skojarzenie z Pana historią i nagle stracił Pan z oczu to, co chcieli nam uświadomić i pokazać z bliska twórcy filmu. To jest bowiem Panie Tomku opowieść o rozłamie Irlandii i Irlandii Północnej. Każdy z bohaterów reprezentuje jeden kraj. Ksiądz, który opowiada się za jednym z nich symbolizuje postawę Kościoła. Nawet osiołek nie jest przypadkowy. Ani to, ze jeden woli się okaleczyć, ale oddzielić, a drugi ciagle zabiega o relację. Ani to, ze Colm nabiera szacunku gdy Pádraic robi się bardziej waleczny. Proszę pomyśleć chwilę dłużej, nie iść w niepotrzebne uproszczenia. Proszę wybaczyć moje rozczarowanie Pana recenzją. Jest Pan wyjątkowo ważnym krytykiem i cudownie wrażliwym człowiekiem, nie napisałbym tego votum rozczarowania gdyby był Pan mniej doświadczony i utalentowany. W tym przypadku byłoby dobrze usłyszeć od Pana refleksję szerszą, niż Pana pierwsze skojarzenia. Pozdrawiam Pana najserdeczniej i pozostaję oczywiście w pełnym uwielbieniu❤️
Może Pan tak dosłownie odebrać tę opowieść - jako metaforę konkretnej sytuacji konkretnego kraju w konkretnym momencie. To Pańskie 50% odbioru jest ciekawe i dla Pana ważne. Ale proszę też pamiętać, że nie ma czegoś takiego jak obiektywne odczytanie filmu, jak odkrycie szyfru i otwarcie skarbca. Każdy z widzów dokłada do filmu swoje 50% prawdy, przepuszczając opowieść przez swoją psychikę. Inne odczytania niż Pańskie są równoprawne i wcale nie mniej ciekawe. To moje - w dużym stopniu abstrakcyjne i uniwersalne wydaje się być otwarte na tysiące jednostkowych wariantów. Pańskie odczytanie bardzo mi się podoba ale do niczego by mi się nie przydało. Gdybym tak ten film odczytał, nie dałbym mu 10/10.
@@EkranTomaszaRaczka Dziękuję Panu gorąco za odpowiedź. Oczywiście, wyznaję koncepcję 50%, która odkąd pamietam powoduje, że na niektórych filmach płaczę i/lub siedzę w bezruchu do wybrzmienia ostatniej nuty muzyki na napisach końcowych, kurczowo trzymając się uczucia, jakie we mnie wywołał obraz. Myślę jednak, że podanie w recenzji prawdziwego zamysłu twórców filmu, choćby gwoli rzetelności, nie odzierałoby go ani na jotę z zalet, które zdobyły Pańską najwyższą ocenę. To również na tej dychotomii polega geniusz tego filmu; porusza widza zarówno w warstwie dosłownej (dwaj przyjaciele) jak i alegorycznej (dwa kraje) tego nagłego rozłamu. Nie zdziwiłbym się, gdyby ukraiński reżyser zrobił za jakiś czas podobny film o skłóconej rodzinie, w którym byłyby oczywiste alegorie Ukrainy, Rosji, Białorusi i Polski. Film byłby zapewne także poruszający już w warstwie dosłownej, a podanie wyjaśnienia o co chodzi alegorycznie nie byłoby raczej szkodliwe dla jego odbioru. Dla widzów spoza wschodniej Europy byłoby to pewnie wręcz pomocne. Tak, jak dla widzów spoza Wysp Brytyjskich pomocne jest wyjaśnienie konfliktu Irlandia - Irlandia Płn. przez pokazanie go w formie niemal rejowskiej „Krótkiej rozprawy między panem, wójtem a plebanem”. (wężykiem) Jest jeszcze jeden ważny aspekt: zubożenie Duchów Inisherin o warstwę alegoryczną w Pana recenzji i wlasciwie - proszę wybaczyć mój koszmarny tupet - spłycenie sensu filmu jedynie do konfliktu „utalentowany Colm ma dość prostego i namolnego Pádraica”, nie zostawia miejsca na zrozumienie postaw pozostałych postaci oraz symboliki w tym filmie. Postawy księdza, policjanta, przedziwna chwilowa poprawa relacji Colma i Pádraica kiedy ten drugi staje się nagle niespodziewanie stanowczy i podpala dom Colma, czy wreszcie sam osiołek - to wszystko zostało u Pana pominięte, niewyjaśnione, nawet niewymienione, uznane za nieistotne, za to dość wątpliwy talent muzyczny Colma nieoczekiwanie wywyższony do rangi czegoś istotnego.. Tego szlachetna koncepcja 50% nie osłania, nie uzasadnia, nie tłumaczy. Tutaj po prostu czegoś zabrakło w części przedmiedzianokubkowej, czyli zasadniczej, tej Standard, nie Premium. Oczywiście uwielbiam Pana niewzruszenie i za tę moją niemal pádraicową butę idę posypać głowę popiołem i włożyć zgrzebny wór za bycie „myszą, która ryknęła”😇
Całkowicie zgadzam się z Tobą . Film obejrzałam dwa razy, interpretacja Pana Tomasza jest dla mnie ciekawa ale zdecydowanie nie o tym jest ten film! Mnie również zabrakło przynajmniej wzmianki o głębi tego filmu, którą autor przedstawił za pomocą metafory na jaką zdecydował się wykorzystując historię przyjaźni . Pozdrawiam
@@grazynagromadzka3351 dziękuję Ci za ten głos, już nie czuję się jak świętokradca i wichrzyciel. Po prostu Pan Tomek jest zbyt ważnym głosem, by dźwięczał tak pustawo. Uwielbiam kiedy Pan Tomek recenzuje film, a ja odkrywam jak wielu rzeczy nie spostrzegłem lub nie zrozumiałem - zwykle wektor działa w tę stronę. Tym razem pofrunął w drugą. Ale nie piszę tego z najmniejszą choćby satysfakcją, tylko z napomnieniem i prośbą o większą wnikliwość.✌️
Zgadzam się z Pana postami. Dziwne, ze tak doświadczony krytyk jak pan Raczek daje filmowi 10 na 10, a potem okazuje sie, że nie dotarł do faktycznego zamysłu twórców. Hmmmm... Dodatkowo film niestety oceniam nisko, pomimo tylu zachwytów. Klimat magiczny, zdjęcia cudowne, gra aktorska bardzo dobra, ale fabuła... w warstwie dosłownej nieprawdopodobna, mało logiczna, przez co trudno utożsamić się z bohaterami, a warstwie historyczno-symbolicznej zwyczajnie nudna. Wiem, czym jest utrata kogos, kto był częścią codzienności, kto zbudował sobie nagle świat odrębny, ale ta cała akcja z odcinaniem palców to pozbawiony prawdopodobieństwa słaby chwyt w stylu zombie z The last of us. To oszustwo filmowe sprzedające trik z horroru jako wielką sztukę. Nic mnie nie obchodzi facet, który bez powodu obcina sobie palce. Niech obetnie resztę. Widocznie się nudzi. Jest zwyczajnie nienormalny.
NIE NO bez przesady , wszystko rozumiem ale żeby sobie upinać palce by ktoś się odczepił to nie wiem co by mówić ale to całkiem bez sensu. NIE DAJMY SIĘ ZWARIOWAĆ
. DUCHY INISHERIN
arcydzieło - najsmutniejszy film świata - najlepsze rekolekcje w jakich brałem udział - gorąco polecam xwd
Nie pamiętam kiedy film poruszył mnie tak głęboko, tak dla mnie to również arcydzieło.
W teraźniejszym swiecie pełnym lęków, obaw,niepewności, film uderza z całą mocą.
Nie wspomniał Pan o zwierzętach, a one odgrywają tu równie ważną rolę i pozostają zawsze wierne.
Dzieki za recenzje, ja mam w ostatnim czasie takie wlasnie sytuacje, niechcianych znajomosci , propozycji spotkan I rozmow tel. Ktore mnie nudza i mi nie odpowiadaja.
I dopiero teraz w wieku 77 lat nauczylam sie odmawiac pewnym osobom.
Wlasnie dlatego ze szkoda czasu, ze nudza, ze angazuja mnie w niechciane sytuacje, obarczaja swoimi problemami nie interesuja sie moja osoba.
Jest to trudne ale wrezcie sie nauczylam. Wybiore sie napewno na ten film.
Dziekuje Pozdrawiam serdecznie, Maria.👍🤝
Dla mnie "Duchy" to również film o tym, ze drzemie w nas czasem ogień, który się ujawnia dopiero, gdy jesteśmy poddani próbie. Transformacja Patricka z nudziarza w mężczyznę pełnego pasji i wewnętrznego bólu była dla mnie najbardziej interesującą częścią filmu.
W tym filmie było naprawdę wiele warstw... choćby sam fakt, że główny bohater nosi imię patrona Irlandii... Mimo ciekawych alegorii dotyczących grup społecznych w ówczesnej Irlandii, dla mnie osobiście najbardziej ciekawa była warstwa psychologiczna. Pádraic i Colm mają zupełnie inne usposobienia i inne style komunikacji. Widać, że Pádraic czerpie radość głównie z relacji z innymi ludźmi, przez co najprawdopodobniej nie umie się cieszyć swoim własnym towarzystwem (zwróćcie uwagę, że gdy zostaje opuszczony przez bliskich mu ludzi, wpuszcza do domu wszystkie zwierzęta). Pádraic nie ma dobrego kontaktu ze swoimi potrzebami, potrzeba bezkonfliktowego przebywania z bliskimi jest najważniejsza, przez co w oczach innych jest brany za osobę niepoważną, z którą nie należy się liczyć, a w najlepszym wypadku okazać litość. Jest on także nadmiernie wyczulony, aby kogoś nie urazić bądź nie sprowokować. Colm natomiast ma odwrotny problem - postawił na piedestale ambicje, zabijając zarówno relacje najpierw z najbliższą mu osobą, następnie rujnując swoje zdrowie przy okazji pozbawiając się możliwości osiągnięcia wymarzonego sukcesu, a na koniec utracił respekt wśród społeczności. Pádraic wydaje się Colmowi nieciekawy, ponieważ on sam uważa, że dążenie do realizacji wielkiego celu nadaje sens życiu. Każdy kto myśli inaczej, traci czas. Obaj bohaterowie mogliby się od siebie nawzajem czegoś nauczyć. Myślę, że we współczesnym świecie mamy wielu takich nieszczęśliwych Pádraiców i Colmów, a może w każdym z nas tkwią pewne demoniczne cienie obu z tych postaci...
Przyznam się, dopiero powyższa recenzja pozwoliła mi zrozumieć kunszt i przesłanie "Duchów". Z filmami wybitnymi tak bywa, że dopiero czas, ponowne obejrzenie lub mądre słowa pozwalają mi ową wybitność dostrzec. Na początku jedynym jego plusem były soczyście zielone, skąpane w nadmorskiej mgle krajobrazy. Fabuła mnie nie chwyciła, gdyż potężną przeszkodą do jej docenienia był totalny brak zrozumienia motywacji zachowań jednego z bohaterów - Colma. Jego postawa wydała mi się nadzwyczaj infantylna, cofając mnie do wspomnień z przedszkola, gdy 5 letnia koleżanka mówiła z kaprysu, że już mnie nie lubi, a nazajutrz bawiła się ze mną, jak gdyby nigdy nic. Odrzucenie wieloletniej, ucementowanej czasem przyjaźni wydało mi się tak niedorzecznym posunięciem, że wybitność filmu totalnie się przede mną ukryła. Teraz jednak, dzięki wypowiedzi pana Raczka, zrozumiałam, dlaczego owe "już nie chcę się z tobą przyjaźnić" tak mnie zdezorientowało. Otóż, obserwując przyjaźnie dookoła mnie (sama nigdy nie doświadczając takowej głębokiej relacji pozarodzinnej) zawsze zazdrościłam tej możliwości codziennej wymiany przemyśleń, swoistej aktualizacji wiedzy z życia drugiej osoby, która jest jednym z głównych aspektów przyjaźni. Ta regularna rozmowa, zarówno na tematy głębokie, jak i powierzchowne, rozpoczynana codziennie bez zbędnego wstępu strasznie mi się podoba czuję, że i strasznie bym ją doceniła, gdyby kiedyś taka przyjaźń pojawiłaby się w moim życiu. Jak zatem ktoś może się dobrowolnie wyrzec gadania przy piwie o bobkach osła i fizyce kwantowej, o filozofii i ulubionej kanapce (jeszcze z takimi widokami!)?. Po prostu mój umysł był zbyt egoistyczny, by to pojąć, nie umiał wczuć się w sytuację Colma. Świetnie opisał ją pan Raczek. Dzięki usunięciu przez pana Raczka wspomnianej przeszkody w postaci niezrozumienia otworzyły mi się w mózgu drzwi do interpretacji pozostałych aspektów filmu. Zaczynam widzieć go coraz pełniej. Niech dojrzewa we mnie dalej, niczym ser szwajcarski w piwniczce pod Genewą.
Wspaniały film na bardzo wielu poziomach. Ludzkim, ale też politycznym. Film bardzo teatralny; nie wiedząc, że jest oparty na sztuce, jakoś wyczułam tę jego teatralność, zapachniało mi tradycją irlandzkiego dramatu( Dancing at Lughnasa/ Taniec ulotnych marzeń aut.Briana Friela, też sztuka przeniesiona na ekran) To także opowieść metaforyczna o podziale Irlandii: ta stara, południowa, katolicka, ta od pieśni, poezji, i mitów odcina się - tu dosłownie i makabrycznie - od bardziej prostackiej, młodszej, gorzej wyksztalconej, w większości protestanckiej Irlandii Pólnocnej. W imię wolności - fakt, niepełnej, częściowej, ale przecież wreszcie niepodległości - poświęci ostatecznie 6 hrabstw, które pozostaną przy UK. To samookaleczenie Zielonej Wyspy symbolizuje odcinanie sobie palców przez Colma ( przeciętny artysta, który wie, że nie jest Mozartem, więc za swoją porażkę obwinia Colina Farrela😉, i tym samym przejdzie do historii wyspy nie jako wybitny muzyk, ale jako Colm, Co Sobie Obciął Palce) - to zgniły kompromis, tragiczny dla każdej ze stron, to wykrwawianie się narodu w wojnie domowej, składanie w furiackiej ofierze młodych chłopców walczących w IRA, wtedy jeszcze uważanych za bohaterów, a którzy już za moment będą uznani za terrorystów. W bratbóiczej wojnie, której w ogóle nie powinno być giną niewinni - symboliczna jest śmierć Dominika i osiołka, przypadkowych ofiar głównego konfkiktu. Dlatego na końcu obydwie "Irlandie" spotykają się nad tym samym morzem, patrząc na stały ląd, gdzie wciąż wybuchają bomby - wiedzą, że od tej pory będzie między nimi, już na zawsze tęsknota, ból, pretensja, śmierć, poczucie zdrady , i świadomość, że stało się nieodwracalne.⁹😮
Ja miałem podobnie, jako osoba niepełnosprawna, uczęszczałem do szkoły która nie była przystosowana do nauczania osób niepełnosprawnych, poniekąd był to mój wybór, by w przyszłości nie odstawać od innych, by móc dysponować podobnym statusem do samostanowienia, by móc dysponować formą podobnej wiedzy o otaczającej mnie rzeczywistości. Przez to tez byłem często odrzucany przez grono rówieśników, co ukształtowało u mnie formę obrony własnej autonomii, w dość agresywnej formie. Poświeciłem się temu by pozyskać jakąś formę wiedzy, by móc mieć przewagę nad innymi.
Panie Tomaszu,
bardzo dziękuję Pana za tą recenzcję , i za wszystkie inne.
Dzięki Panu zaczynam wierzyć ,że to co czuję i to jak odbieram takie filmu jak Duchy Inisherin to nie tylko moja mała dziwna wrażliwość- to nadzieja ,że nie jestem w tym odbiorze sama.
Że jest ktoś ktoś czuje tak jak,ja,postrzega tak jak ja i wzrusza się tak jak ja.
To bardzo piękne i ważne dla mnie .
To wielki dla mnie zaszczyt móc słuchać Pana rececji .
Dziękuję
Tak, mam to samo uczucie. I ono koi. Na Duchach Inisherin siedząca obok para i jedząca żelki, wychodząc wyśmiała film. Film, który mnie tak poruszył, że nie wiedziałam co zrobić. Poczułam się wtedy bardzo samotna, myśląc jakie to przykre, że większość ludzi jest pozbawiona takiej wrażliwości. Mnie też jest potrzebne, żeby poczuć, że jest ktoś, kto oglądając przeżywał te same emocje, co ja. Dlatego zawsze po seansie od razu "biegnę" na kanał Pana Tomasza.
Wczoraj byłam na "Blisko". Nigdy wcześniej nie widziałam tak pociągającej nosem i wzruszonej właściwie całej sali kinowej. Niesamowite doświadczenie, niesamowicie przejmujący film...
@monikam7296 o tak! ja byłam w listopadzie na pokazie przedpremierowym i było dokładnie tak samo!
10/10 dla Pana...❤️
Życie to sztuka tracenia.
Jakie prawdziwe ...
tak, tu postać siostry ważna - w momencie akceptacji wcześniej unikanej staruchy/kostuchy otworzyla oczy na inne możliwości i zamiast ciąć palce, ruszyła ku nowemu
Jest taki słynny wiersz amerykański, "One Art".
Odpuszczania...
Dodałbym jeszcze odpuszczania.
Jak ja się cieszę, że dał Pan 10, bo mi też się ten film bardzo podoba.
„Duchy Inisherin” widziałam pare tygodni temu na pokazie przedpremierowym i jak wyszłam z kina to musiałam przystanąć bo mi zaparło dech w piersiach, Jakie to było dobre! Doskonałe! Film który dojrzewa w człowieku z czasem i nie da się go wyrzucić z głowy. Role drugoplanowe nagrodzone na BAFTA 2023 💪 trzymam kciuki za Colina Farrell’a na Oskarach. Jestem zachwycona jak on się rozwija i dojrzewa jako człowiek i jako aktor. Od „Lobstera” tylko zwyżkowo ❤ dla mnie oczywiście przysłowiowe 11/10 👌 i na pewno wrócę do filmu nie raz. P.s. Ostatnia 10 tka była za Fleabag :)
Obejrzałam film "Blisko" - bardzo ciekawy film.
Jedna decyzja w Twoim życiu może zmienić go na zawsze - nie ma odwrotu.
Bardzo podobała mi się postawa Remiego - który ze łzami w oczach mówi do Leo "nie czekałeś na Mnie - dlaczego?" - Remi to bardzo wrażliwy chłopiec , dla którego przyjaźń z Leo to cały jego świat. I nagle ten świat się kończy ..
Bardzo Mnie osobiście dotknął ten film , nie odnośnie przyjaźni , ale nawet można go porównać do związku , jesteś z kimś bardzo blisko i wydaje ci się ,że dla tej osoby jesteś w stanie sobie nadstawi karku a przychodzi jeden jedyny moment i wbija Ci nóż w plecy - tak jak powiedział P.Tomasz,że życie jest zmienne , że musimy się do tego przyzwyczaić ... Nigdy w życiu nie bd tak,żeby było tak samo..
Bardzo dobry film , który siedzi w głowie długo... Gdyż dla Mnie takie wartości jak przyjaźń, miłość,zaufanie to są wielkie sprawy... Raz zaprzepaszczone zmieniają Nas na zawsze...
Dziękuję za te słowa. Za przytoczenie słów Collina Farella iż jest to opowieść o utracie i dezintegracji radości. Ja zrozumiałam ten film przede wszystkim jako opowieść o rozpaczy. W każdej z dwóch scen w konfesjonale, ksiądz spowiadający Colma, zadaje mu badawczo pytanie: "A jak rozpacz dzisiaj?", jakby pytał: "a jak nastrój dzisiaj? Lepiej? Czy przestałeś myśleć trochę o rozpaczy istnienia, zatapiając się w rozmowę z Padraiciem?". Moim zdaniem Colm mierzy się z rozpaczą i świadomością że umrze. I tak oto w obliczu tej Kostuchy, naszej polskiej, a tu pokazanej w postaci Starej Kobiety, tytułowej zresztą, Colm łapie się za głowę i rozpaczliwie stwierdza, że nic w życiu nie dokonał: nic w dziedzinie sztuki. Czy jeszcze zdąży? Chyba sam w to nie wierzy. Odcinanie sobie palców , autodestrukcja to chyba wyraz jego totalnej bezsilności wobec przeznaczenia. Wiele jest takich momentów w filmie, które mają drugie dno. Dialogów. Siostra, którą już wyjechała, pisze w liście do brata: "tu jest przynajmniej ładnie, jest mniej goryczy, życie i tak minie, te dni trzeba gdzieś spędzić, więc można i w lepszym otoczeniu" - to taka moja parafraza, tak odczytałam jej słowa, nie cytuje dosłownie. W innym momencie z kolei, Stara Kobieta mówi: trzymam takie coś, to jest do łapania czegoś w zasięgu. Po czym po godzinie widzimy jak wyciąga te laska z hakiem ciało Dominika z rzeki. Widać że ona tu rządzi. I jej laska. A na początku filmu siostra Padraica okazuje się: chować się przed Wiedźmą za murkiem :) Wiele jest takich smaczków tutaj. Niby prosta historia, a muszę obejrzeć ją jeszcze raz aby wyłapać to, co pod spodem. Na pewno podobała mi się dawka ironii, która tu wybrzmiewa. "Jesteś miły? I co z tego. Za 50lat nikt nie będzie tego pamiętał. A Mozarta co żył w XVII w. Wszyscy pamiętają ", na co siostra Padraica stwierdza racjonalnie: " Mozart żył w osiemnastym". Może chciała w ten sposób powiedzieć: Ty Colm tu zastanawiasz się nad trudnymi tematami, trzymaj się lepiej faktów ;) nie wiem, improwizuję już teraz. A dwa osiołki w ważnych filmach to niesamowita historia. 😊 Pozdrowienia
Wojna uwrażliwia inaczej. Mój odbiór Duchów był inny. Jestem z Pádraiciem i czuję jego bezsilność i podoba mi się jego prostoduszność. Kiedy wypije staje się mądrzejszy od egzaltowanego muzyka, dla którego z dnia na dzień przestał istnieć. Jest w Pádraicu złość i bezsilność, która w obliczu ostracyzmu i obłudy otoczenia, skorego zawsze do jednoznacznych ocen, generuje chęć zemsty z ludzkim odruchem dbania o tych, którzy nie zawinili (pies). Nie jest mi żal niekompletnej dłoni, kogoś z wygasłą empatią, zero-jedynkowego i wrażliwością pozwalającą na zabicie tego, co dla byłego przyjaciela było najdroższe. Kindness zwycieża!
Panie Tomku, dziękuję za piękną recenzję Duchów, które uwielbiam. Bardzo sie cieszę z 10-tki, bo bywa Pan surowy czasem;)
Pozdrowienia z okolic Ealing Brodway - nie poznałby Pan tej dzielnicy dziś!
Duchy Inisherin - zgadzam się w 100%. Widziałem ten film już 4 razy bo ... jeden raz mi nie wystarczył. Nie że mam nudne życie:) ale - zgadzam się - takie kino zdarza się raz na kilka lat. Wciąga od pierwszej minuty, chociaż akcja hmm można powiedzieć wlecze się. Rewelacyjna gra aktorska. DIALOGI!. No wszystko. Film przezabawny i bardzo smutny jednocześnie. Polecam każdemu, ale większość wzrusza ramionami, nie rozumiem.
Dzięki za recenzję.
Pozdrawiam.
Zazdroszczę tych 3 seansów, bo u mnie był tylko jeden. Ale na pewno film wart, by obejrzeć więcej niż 1 raz, choć ten "myślotwórczy" szok przeżyć można chyba tylko raz.
Czekałam na tę recenzję „Duchów Inisherin”. Imo film prowadzi do wielu refleksji ale też ważnego i oczywistego wniosku- inteligencja to nie to samo co mądrość. Człowiek nieinteligentny może być mądry, ceniąc i uznając wyższość wartości duchowych nad innymi.
A teraz zabieram się za oglądanie recenzji. Dziękuje za czas, który Pan poświecił na jej przygotowanie.
Bardzo wzruszający odcinek :( Przyjaźń nie musu być toksyczna, aby chcieć ją zamknąć...To bardzo trudne. Lubię Pana dygresje odwołujące do Pana życia. Pozdrawiam
Wow ,idę dzisiaj ,zdecydowanie 10 padła po raz pierwszy jak oglądam Pana program ,a to już 3 roczek ,pozdrawiam serdecznie
Przeżyłam wstrząs po Pańskich słowach...trudne i prawdziwe tak, jak sytuacja z własnego życia, o której Pan nam powiedział film z pewnością obejrzę. Oba filmy, zresztą.
Ja czekam na recenzję filmu Tar, który już widziałam, ale chcę usłyszeć pańską recenzję.
Panie Tomaszu, dziękujemy 🙂 po obejrzeniu Duchów nie mogłam się doczekać recenzji, czując że ten film to jest coś wielkiego!
extra materiał,wielkie dziękuje za każde słowo !!!!!!!!!!!!!!!
Dziękuję za wspaniałą recenzję!
Znam uczucie, kiedy człowiek musi coś stracić, by coś zyskać. Sama zrezygnowałam z kilku bliskich relacji w czasie życia. Relacji, które były przyjacielskie, ale z czasem stały się dla nie toksyczne. Te pożegnania były bolesne, ale też konieczne, bym mogła ruszyć dalej.
Pozdrawiam!
Martin McDonagh rozwija się z filmu na film. "In Bruges" (też kolaboracja Gleesona z Farrellem) to całkiem solidny kryminał z elementami komediowymi - jak dla mnie 6,5/10. "Siedmiu psychopatów", film o cztery lata późniejszy, to ponownie kryminał z elementami komediowymi, ale o zdecydowanie innym charakterze. Jest to dzieło dojrzalsze, wyraźnie lepiej napisane i wyreżyserowane - jak dla mnie mocne 8/10. "Trzy bilbordy" to już 8,5/10, "Duchy" - mocne 9/10. Oby tak dalej!
Dziękuję za wstępne informacje i wrażenia osobiste z obu filmów Wpisałam je z wykrzyknikiem do kalendarza powinności.🌹
Oooooo, a właśnie zastanawiałem się na jaki film zaprosić swoją lubę ... dziekuje za recenzję 🎥
Przyznam, że tym razem oglądałam Pana videorecenzje na tak zwane raty.
Uderzenie wspomnieniem było tak silne, że inaczej nie dałabym rady. Odejście od przyjaciela często oznacza uwolnienie, głównie kiedy tworzy się z nim toksyczną relację, którą często przypisuje się mylnie miłosnym związkom. Jest to emocjonalnie trudne. Przypuszczam, iż dla obu stron, ponieważ znam tylko jedną.
Mimo pochlebnej recenzji nie wiem czy jestem w stanie obejrzeć ten film, niemniej dziękuję za tę recenzję.
Zgadzam się z opinia o filmie Duchy. Jak go oglądałam, to myślałam o tym, ze to taki uczciwy film. Nie ma przykuwających uwagę kontrowersji, fajerwerków, dziwnych historii w tle (np ze aktor musiał nauczyć się czegoś wyjątkowego), film nie trwał 3 h, to po prostu uczciwie opowiedziana historia o ważnych sprawach dotyczących każdego. Historia na pierwszym miejscu. Te inne filmy tez oczywiście bywają bardzo dobre, ale ten jest po prostu doskonały.
Piękny film , pozbawiony schematyczności .Pozwalający wczuć się w emocje obu bohaterów.
wow 10 na 10!!!!
"Duchy Inisherin". Po obejrzeniu szybko nie położyłem się spać. Myślę że każdy z nas znajdzie sytuację ze swojego życia, odzwierciedlającą któraś z tych postaci. Może trochę w słabszej formie.
Świetny dramat, ale dla mnie (moje 50%) świetny przewodnik psychologiczny naszych relacji z osobami bliskiego otoczenia. Fundamentalnych nieraz ich problemów, podstaw nie jednego kryzysu, relacji z drugą osobą. Czy jest do kolega, przyjaciel, współmałżonek....
Bardzo ważny film, polecam.
Dwa piękne, mądre i poruszające filmy...nie wiem który lepszy ale chyba to mniej istotne niż to, że wkradły się do najgłębszych zakamarków duszy i ciała. Pan Tomasz oczywiście też zasługuje na wysoką ocenę:)
Ten film zrobił na mnie ogromne wrażenie, daje do myślenia, chcę się o nim rozmawiać, niby taki zwykły dla, innych nudny, a dla mnie esencja kina, która zostawia to coś w człowieku na zawsze na pewno na długo. Szkoda, że Collin nie dostał Oskara.
Panie Tomku , czekalam na recenzje tego filmu i ciesze sie bardzo, ze tak wysoko Pan go ocenil.Ten film, jak malo ktory w ostatnich czasach , doprowadzil mnie kilku momentach do szczerego placzu, wspolczucia i przede wszystkim zrozumienia tej ciezkiej systuacji bez wyjscia....ODRZUCENIE, bo to jest moje 50% , z ktorym przyszlam na ten film, mozna z fantastycznej roli Colina tak glebo odczuc, ze po prostu nie mozna nie miec z nim wspolczucia ( no chyba ktos niezdolny do empatii). Film pozostaje w glowie na dlugo, jak The Brokeback mountain, jak Yoker z Joaquinem Phoenixem, jak niesamowity wystep Gary Oldmana w roli Beethovena...Po to chodzi sie do kina! To sa filmy dla ktorych kocham kino :)
pojawił się na disney plus, jestem zachwycony tym filmem, konkluzja warto ze sobą rozmawiać zwarzywszy na to że dzisiaj żyjemy w świecie gdzie łatwo jednym kliknięciem kogoś wyciszyć zablokować na messenger
Panie Tomaszu ,przepięknie jak zawsze ,a oglądał Pan ju "Dziewczyna i kosmonauta ".
...trudno zrozumieć...Dziekuję T R 😘🎧 Pod wrażeniem!
Panie Tomku, moje 50% jest takie samo jak pańskie. Jestem tym filmem bardzo poruszona i zachwycona
Film obejrzałam dopiero wczoraj..Niektóre fragmenty kilka razy. Później dyskutowałam o nim z przyjaciółką, która obejrzała film w kinie. Nie dopuszczajmy do 'obcinania palców, pozwólmy odejść temu,co nas boli, męczy i w jakiś sposob zabija. Pozwólmy tworzyć tym, którzy potrafią i chcą.. Film zrobił na nas bardzo duże wrażenie, prosta wymiana prostych komunikatów okazała się zbyt trudna do zrozumienia, a właściwie do uwierzenia. Człowiek jednak jest zwierzęciem stadnym i za wszelką cenę, czasem zbyt wysoką uczepi się wszystkiego.. A czy ktoś wpadł na to, ze Colm obcinał sobie palce, bo jednak się poddawał i wiedział,ze już nic więcej nie stworzy? A skoro nic nie stworzy? Chyba podświadomie czekaliśmy , że Colm odpuści..a ja miałam nadzieję, ze jednak nie..Może dlatego, ze pozbywałam się w życiu toksycznych ludzi ze swojego otoczenia.. i to bardzo skutecznie. Pozdrawiam, Justyna Cisowska.
Duchy to dla mnie przejmujący hymn o prawie jednostki do wolności, o prawie do wyboru. W każdej relacji z drugim człowiekiem w jakiejś części oddajemy swoją wolność, a im człowiek jest starszy tym mniej ma tej wolności i czasu do oddania i uczy się reglamentacji. W moim przypadku swoją wolność i czas staram się dawać osobom, które mnie inspirują, rozwijają, choć to nie zawsze się udaje, zwłaszcza w relacjach rodzinnych.
A teraz słucham najnowszej recenzji.
DUCHY INISHERIN to cudownie zagrany, zaskakujący film! Polecam! 10/10 🥰🥰🥰
Jestem świeżo po obejrzeniu...rzeczywiście świetny ..ale dla mnie 8/10
Ja też daję 10 na 10 filmowi Duchy Inisherin. Genialny! Ja sama doświadczyłam w zasadzie obu sytuacji choć może w mniej spektakularnym wymiarze. Film nie tyle warto zobaczyć a wręcz trzeba 😊
Jestem oszołomiona pięknem tego filmu. Od wyboru miejsca akcji - zachwycające krajobrazy, poprzez czas akcji, aż po aktorstwo, dialogi, muzykę, i humor. Oglądałam z zapartym tchem.
Zgadzam się z Panem w całej rozciągłości, Duchy Inisherin to wybitny film. Tegoroczna kategoria oskarowa Najlepsza pierwszoplanowa rola męska jest wyjątkowo mocna w tym roku, ciężki orzech do zgryzienia, tyle wybitnych ról męskich
Wreszcie jest na co chodzić do kina 😊 obydwa filmy są bardzo emocjonalne, trudne relacje, podczas filmu "Blisko "dawno na sali kinowej nie było tyle emocji, łez i myśli 🖤
Wspaniałą recenzja Banshees!
I Pana historia z Londynu... Wyobrażam sobie, że to była domowa konfitura Pana Mamy, przywieziona przez natrętnego kolegę...
Dziękujemy.
Dziękuję za to 10/10 dla "Duchów...", dziękuję bo moje pirdziesiat procent jest nieco inna, ale Pan już mówiąc, że może być odmienna, to ją dostrzegł . To w naszych czasach jest bardzo cenne, bo wszyscy chcą być wyjątkowi, przejść nad codziennością niecodziennie czasem tak bardzo, że odrzucają wersję zwykłych, nudnych czasem markotnych ludzi. Pozdrawiam serdecznie ♥️🌹
Istnieje możliwość, że "Zwiastuny z Inisherin"(co nie oddaje w pełni ang. banshees, lecz wydaje mi się odpowiedniejsze w tym przypadku niż "duchy") opowiadają także o tym, jak rodzi się wojna. W końcu Padraic, który mówi gdzieś na początku, zwracając się w duchu do walczących, coś w stylu "Nie wiem, o co walczycie, chłopaki, ale życzę Wam powodzenia!" pod koniec stwierdza: "Są rzeczy, których nie można zapomnieć. I myślę, że to dobrze", komentując słowa, że wojna pewnie niedługo się skończy. Zaczyna rozumieć, co sprawia, że wojna napędza samą siebie. Ale po kolei: najpierw jest ambicja Colma, by stworzyć wielkie dzieło i by być zapamiętanym po wsze czasy(czyż nie po to dokonywano wielkich podbojów?), potem mamy ciąg samonapędzających się wydarzeń i tragiczny przypadek, który jest ich konsekwencją - śmierć osiołka. Przypadek, który choć nie zdarzyłby się bez działań Colma, nie jest w pełni jego winą(Colm zresztą naprawdę czuje wyrzuty sumienia). Ale jest już wcześniej w Padraicu poczucie skrzywdzenia przez Colma, teraz rozum ma wreszcie punkt zaczepienia, żeby przypisać mu winę i rodzi się chęć zemsty, którą niełatwo nasycić. I tak wśród serdecznych przyjaciół i dobrych ludzi dochodzi do wojny.
Dobry trop! To sięga jeszcze głębiej. Alegoria rozłamu Irlandii to cały sens tego filmu.
Kilka dni temu obejrzałam film - Duchy Inisherin i całkowicie się z Panem zgadzam, że to film wybitny. Moja ocena to oczywiście 10 punktów, za ciekawy scenariusz, reżyserię i stworzenie wielowymiarowych postaci nie tylko Padrica, Colma , ale także jego siostry i pogubionego, samotnego chłopca , no i oczywiście za grę aktorską. Rozumiem Colma i Patrica, jak w trudnej znaleźli się sytuacji, jednak Colm wydaje mi się zbyt okrutny wobec przyjaciela. I myślę, że to Padric niezbyt rozgarnięty, staje się natrętny, nieznośny do bólu dla Colma jednak ma rację mówiąc, że w pamięci naszych bliskich i znajomych zostaną Ci, którzy byli dla nas mili i dobrzy. Pozdrawiam serdecznie i doceniam podzielenie się z nami swoimi osobistymi doświadczeniami.
Pani Ewo, być może nieco inaczej Pani spojrzy na relację tych dwóch przyjaciół jeśli weźmie Pani pod uwagę to, o czym niestety nie wspomniał Pan Tomek. Czego o dziwo nawet nie zauważył..
Ci dwaj przyjaciele to alegorie Irlandii i Irlandii Północnej, a ich nagle rozstanie to rozłam między krajami. Postawa księdza jako alegorii Kościoła jest również nieprzypadkowa.
Rangi tego filmu nie sposób docenić a jego znaczenia właściwie odebrać jeśli się nie weźmie tego pod uwagę.. Ten film dzięki temu jest podwójnie wspaniały.
Pozdrawiam Panią serdecznie.
Duchy Inisherin to wspaniały film , który skłania do refleksji. Myślę ,że w pełni zasluguje na wysoką ocenę. Z wielkim zainteresowaniem wysłuchałam Pana recenzji .
Zawsze z uwagą wsłuchuję w Pana opinie o filmach. Zarówno w radiu „Nowy Świat” jak i w Pana kanale w TH-cam. Recenzja „Duchów Inisherin” skłoniła mnie do zabrania głosu.
Chciałem się podzielić swoimi „50%” na temat filmu. Obejrzałem te film z zachwytem. Potem zacząłem czytać recenzje. I tu spotkało mnie zaskoczenie. Moje rozumienie tego filmu wydaje się być całkiem odmienne.
Bohater grany przez Brendana Gleesona jest postacią zagadkową. Zrywa znajomość z Padraikiem ale nie widać w nim niechęci czy wrogości do niego. Wręcz opiekuje się nim. Dlaczego stara się przekonać do zerwania kontaktów samookaleczając się? Jego muzyka - raczej jest pretekstem niż celem.
Rzecz się toczy w dusznej atmosferze zamkniętej na małej przestrzeni religijnej społeczności. Nie może z niej wyrwać się nasz bohater. Nie sposób nie dostrzec jego uwikłania. Czemu rzekomo pragnąc muzyki okalecza się?
Moim zdaniem odpowiedzią jest tekst ewangelii wg św. Mateusza. To fragment będący kamieniem węgielnym chrześcijaństwa - „Kazanie na górze”:
Mt5 „29 11 Jeśli więc prawe twoje oko jest ci powodem do grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do piekła. 30 I jeśli prawa twoja ręka jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało iść do piekła”.
Czyżby to był jednak film o miłości? O miłości, która nie ma prawa wydarzyć się w tamtym czasie, w tamtym miejscu? Czy dramat na miarę starożytnej tragedii nie wybrzmiewa tu tym donośniej?
Piszę o tym jednym tylko wątku, bo jest on jak intryga kryminalna - ukryty, do samodzielnego rozwikłania. Takie „Psie pazury” do kwadratu.
O całym poetyckim pięknie tego filmu, pięknie uniwersalnym i takim które zrozumie tylko Irlandczyk mówią wszyscy, nie będę tego powtarzał.
P.S.
„In Bruges” - ten film też był doskonały i wydaje mi się niedoceniony.
Pozdrawiam,
Mariusz Bielawny
Duchy to prawdziwa tragedia antyczna, przykrojona na miarę filmu o Głupim i Głupszym. Gdyby McDonagh napisał Króla Edypa, to szłoby to jakoś tak:
EDYP: Jokasta, prześpij się ze mną.
JOKASTA: Daj spokój, Edyp, mogłabym być twoją matką.
EDYP: Prześpij się, bo wyłupię sobie oczy.
JOKASTA: Nie wygłupiaj się.
EDYP: (wyłupia sobie oczy)
JOKASTA: Teraz to naprawdę mnie obraziłeś. Za karę zabiję twojego ojca (zabija Lajosa).
CHÓR: O, Przeznaczenie to potężna siła jest.
Teraz już nie ma Sofoklesów, kiedyś to byli Sofoklesi.
To dopiero drugi raz, gdy słyszę ocenę 10/10 od Pana. Ostatnim razem było to Fleabag, też świetne.
Dzièkuję Panie Tomku za świetne recenzje i osobistą historię...bardzo mi ona pomogła🙂
Intrygujacy jest to film. Byc moze nie zrozumialabym go gdyby i mnie nie przydarzyla sie podobna historia, odrzucenia przez osobe, ktora wydawala sie byc przyjacielem, partnerem do rozmow wcale nie blachych. Osoba ta miala podobne Europejskie korzenie, stad wiecej zrozumienia emigracyjnych doswiadczen miedzy nami, radosc z odnalezienia sie w wielkim swiecie. Pewnego dnia jednak, zupelnie jak w przypadku Paidraic'a zostalam odrzucona bez wyjasnienia, odepchnieta, izolowana milczeniem tym bardziej dojmujajacym gdyz ta osoba, kobieta w podobnym do mnie wieku (50+), byla czescia grupy wsrod ktorej sie obie obracalysmy. Nie uslyszalam nawet, jak Padraic od Colma, ze jestem malo wartosciowa osoba do towarzystwa. Nie uslyszlam ani jednego slowa dlaczego zostalam tak brutalnie potraktowana. Rozumiem w jak okropnej sytuacji zostal postawiony Padraic, ktory rowniez widywal swojego bylego przyjaciela rozbawionego w towarzystwie innych ludzi, zupelnie takich samych jak on sam, i nie mogl zrozumiec dlaczego tylko on zostal odrzucony. Na moje szczescie ta znajomosc nie trwala przez wiele lat. Moze rok, czy dwa, zanim doszlo do tego przedziwnego zerwania. Na moje szczescie mialam wtedy kilka osob, ktore moglam uwazac za przyjaciol, i ci mnie nie zawiedli. Jednak bizarnosc tego przypadku (ze uzyje okreslenia z tytulu ksiazki naszej noblistki) przez wiele miesiecy nie dawala mi spokoju, tkwila jak drzazga uporczywie nie dajaca sie usunac. Az zdazyl sie cud. Przypadkiem spotkalam sie z inna z moich przyjaciolek (nazwe ja M, rowniez osobe w moim wieku nawet troche starsza), z kregu, w ktorym obie spotykalysmy te osobe, nazwe ja B (jak bizarny). Otoz B potraktowala moja przyjaciolke znacznie gorzej niz mnie. Zaprosila do siebie, na zamorskie wakacje majace trwac 3-4 tygodnie, tylko po to, aby po dwoch dniach zostawic moja przyjaciolke M (poetke, pisarke, osobe o niezmiernych walorach intelektualnyc, nie mowiac juz o ogromnej dobroci) na lodzie, bez , na przyklad, zamowionego hotelu, czy innych potrzebnych w dalekiej podrozy koniecznosci. Objawy dobrej woli, przyjazni i spolczucia ze strony mojej przyjaciolki M, B traktowala najpierw chlodno, a pozniej z rozdraznieniem i w koncu wrecz agresywnie, co skonczylo sie gwaltownym rozstaniem. Po mojej rozmowie z M zrozumialam, ze ta osoba, ktora tak nas potraktowala, musi byc albo psychopatka, albo miec inne psychiczne zaburzenia, i zapomnialam o calej sprawie, az do momentu ogladania The Banshees of Inisherin. Z persektywy mojego wlasnego doswiadczenia sadze, ze Colm rowniez zaczal chorowac psychicznie, a pierwszym tego objawem bylo zerwanie z dlugoletnim przyjacielem. To moze splycanie scenariusza, ktory moze pretendowac do miana greckiem tragedii, ale czyz teatr wlasnie nie powstal aby pokazywac nasza ludzka kondycje, ktorej czesto po prostu nie rozumiemy? Opowiadac o relacjach miedzy ludzmi, nie zawsze wyjasnionych okolicznosciami zycia? Wlasnie przyszlo mi do glowy, aby podpowiedziec mojej przyjaciolce pisarce temat na opowiadanie, a moze filmowy scenariusz. Pozdrawiam bardzo serdeczne Panie Tomaszu. Jestesmy wraz z mezem wielkimi milosnikami panskich recenzji, i pieczolowicie ogladamy filmy, o ktorych Pan tak doskonale opowiada i komentuje.
Też niedawno zostałam przez kogoś odtrącona, po kilku latach znajomosci ulotnił się bez słowa. Przykre.
Panie Tomaszu, Banshees... obejrzałam wczoraj. Skojarzenia z antykiem miałam też. Z antykiem i z Szekspirem. Dodatkowy smaczek to Irish English w tle, tyle smaczków językowych jako przystawka.
Wspaniały film i liczę na nagrody akademii. Tak sobie tylko myślę, że cudne tło zwierząt i wspaniała, tragiczna postać osiołka Jenny to coś co IO Skolimowskiego pozbawi szans. Czy Hollywood jest gotowe na 2 osły "donkey star" ?
Czy doczekamy czasu, gdy i zwierzęcy aktorzy otrzymają statuetkę ? Ukłony 🙂
Jaka wspaniała wiadomość. Tomasz Raczek dał 10- tkę. Myślałam, ze się nie doczekam. Pędzę do kina. Chociaż inne z Pana poleceń też oglądam. „Blisko” nie dam rady obejrzeć z racji tematyki. Dzieci, odrzucenie, samotność młodego człowieka- wiem, że trudno będzie mi się otrząsnąć po takim filmie.
10 dostała jeszcze Fleabag
Oj, tak, obejrzałam "Blisko". Moc trudnych emocji.
Jesteś rewelwcyjny❤
Panie Tomaszu! Wspaniała recenzja!
Irlandzkie imiona to niezwykła językowa żonglerka. Prawidłowa wymowa imienia bohatera, którego gra Farrell to „Porig”. Tak, wiem, sama nie mogłam się nadziwić jak zaczęłam pracować z Porigiem, pieszczotliwie nazywanym Poriczkiem 😍Pozdrawiam🧡
Według mnie 'Porik'
Nawet domyślnie odmieniasz k na cz
@@krysma-gh7uy Ja nie opisuje wymowy wg mnie, ale wg Irlandczyków, których znam. I już bardzo dawno przestałam się doszukiwać prawidłowości pomiędzy pisownią a wymową irlandzkich imion. Temat zresztą bardzo znany ze stand upów 🙂🙃🙂
Ok, więc w Dublinie według Irlandczyków mówi się 'Porik'
Od pierwszych kadrów człowiek ma nadzieję, że chyba ogląda arcydzieło i dalsze kadry potwierdzają, że się nie myli. Oczywiście, pod warunkiem, że pewne drastyczne sceny przełoży się na język symboli, a mianowicie: moim zdaniem te sceny symbolizują, jak dużo jesteśmy w stanie zrobić, by uwolnić się od toksycznych relacji - nawet przeciwko własnemu zdrowiu. Jeśli natomiast odbierzemy film tylko realistycznie, to wtedy krwawy scenariusz wydaje się do bani, a postać jednego z głównych bohaterów - zwyczajnie wydumana.
Dziwię się, że film nie został nominowany za genialne zdjęcia. Już dawno nie widziałam na ekranie tak fenomenalnych ujęć, połączonych z wysmakowaną muzyką, chociaż wszechobecne święte figurki akurat tutaj, w fabule filmu nie znajdują uzasadnienia.
A czy nie odebraliście przypadkiem, podobnie jak ja, wojny toczącej się w głębokim tle, jako jedynie "dokrętki", aby ten film posadowić na bardziej realistycznym fundamencie, tak ku zrównoważeniu duchów z Inisherin? Pan Tomasz zobaczył to zupełnie inaczej, jako dopełnienie akcji filmu, ale dla mnie jest sztuczny twór w filmie, który zwyczajnie wycięłabym... Ps. Serdeczne pozdrowienia dla Pana Tomasza.
ja wojnę odebrałam jako podbicie tematu - czesto pogoda była wykorzystywana w tym celu, a tu wojna. Lubię takie środki bo wprowadzają dodatkowy niepokój, który podbija nam emocje- czasem świadomie niezauwazalne. pozdrawiam.
❤️
Wszystkie poprzednie filmy Martina McDonagh dla mnie były rewelacyjne, więc spodziewałem się że następny film tego reżysera "DUCHY INISHERIN" będą na tym samym poziomie
Obejrzałem "Duchy... " wczoraj, na platformie internetowej. Film oczarował mnie prawie kompletnie, coś niesamowitego, tak prosta historia a tak głęboka, odważna i skrajnie poważna pomimo tylu zabawnych sytuacji i dialogów. Uznałbym go za cudo, ten film, gdyby nie potworne podobieństwo do "Zabicia Świętego Jelenia", to bardzo zaszarzyło koniec obrazu: również wybór z którego nie ma wyjścia "zrobiłeś mi coś złego więc musisz ponieść konsekwencje, nieważne jak skrajne", ten brak wyboru i poddanie się konsekwencjom bez próby walki czy zignorowania.
Właśnie oglądam film-negatyw Banshee. „Cicha Dziewczyna”. Coś dla pańskiej wrażliwości. Jestem zachwycony tym, jak przy braku słów, kieruje wytężoną uwagę na najdrobniejsze gesty, wręcz mikroekspresje. Tytułowa bohaterka potrafi to unieść! Pokazać zdenerwowanie odbieraniem ziemniaków. Do tego wizualnie przepiękny, grading zmierzchowo-wczesnojesienny. Ania z Zielonego Wzgórza au reobours, udany spin-off. Po raz pierwszy chyba słyszę irlandzki. Czekam na pańską, nasączoną emocjami recenzję.
Miałam podobne odczucia co do „Duchy Inisherin”. Absolutny pewniak na Oscara w moim odczuciu ❤
Dziękuje za Pana recenzje. Szczególnie za wątek, dotyczący zmiany i „życia jako fali” - wzruszył mnie mnie bardzo. Poruszył głęboko.
„Duchy Inisherin” to film, który wciąż do mnie wraca, choć obejrzałam go już jakiś czas temu. Wciąż i wciąż odkrywam w nim kolejne znaczenia. Bardzo mnie poruszył.
Odbieram go podobnie jak Pan i rozumiem zarówno jednego, jak i drugiego bohatera a także siostre. Mogę się postawić w miejscu każdej z tych postaci. Wiem, jak to jest być w każdej z tych sytuacji. Pewnie dlatego ten film jest mi tak bliski i tak do mnie wraca.
Drugiego filmu, jeszcze nie oglądałam, ale wybieram się do kina. Dziękuje za te recenzje 🌸🌼
Ja też znam to uczucie ...po takiej utracie przyjaźni żałoba może być wieloletnią ..
Obejrzałam "Blisko" i zdałam sobie sprawę,że nie pokazano ani grama homoseksualnych zachowań o czym trąbią recenzje.Uświadomiło mi to tylko, że kochamy szufladkowanie, a "najlepszy" i "normalny" mężczyzna to taki który odcina się od swoich emocji. Chciałam też zwrócić uwagę na subtelny zabieg reżysera-sceny emocjonalne są ciemne i ciche, a następujące po nich głośne i jasne kadry które wręcz oślepiają powodują że emocje wychodzące z widzów chowają się i cały film narastają nie mając ujścia.
Dziękuję ze recenzje!
DUCHY INISHERIN - smutna, tragiczna historia prymitywnych (przez brak samoświadomości i brak umiejętności porozumienia się) mieszkańców małej wyspy... A wystarczyło tylko powiedzieć: "Padrick, chcę teraz poświęcić się w pełni tworzeniu muzyki - dlatego będę Ci od teraz poświęcał tylko pół godziny wieczorem w pubie i mam nadzieję, że to zrozumiesz i zaakceptujesz, w imię naszej wieloletniej przyjaźni"..... I całego dalszego dramatu by nie było.... Ten film nie opowiada o realiach kończenia niechcianych znajomości, Panie Tomku - ten film jest o kalectwie i nieumiejęności porozumienia się ludzi, którzy są bezsilni wobec własnych emocji...
PS. Mam ochotę walnąć w głowę tłumacza, który w ostatniej scenie, gdy Colm mówi "dziękuję, że zaopiekowałeś się moim psem" - odpowiedź Padricka "any time" przetłumaczył "nie ma za co" ! Jakim bezmyślnym głąbem trzeba być, żeby nie zrozumieć kontekstu i znaczenia wypowiedzianych tu słów....
To jak by to przetłumaczyc?
@@eler6049 my, Polacy, mówimy w takiej sytuacji "polecam się", co jest skrótem od "polecam się na przyszłość" (ta "przyszłość" to właśnie angielskie "any time")
Słuchając Pańskiej, jak zawsze pięknej recenzji "Duchów.." niemal zapomniałem o zastrzeżeniach /wątpliwościach, jakie sam miałem podczas oglądania filmu i po nim. Niestety, po ochłonięciu, nie mogę się zgodzić z opinią o doskonałości scenariusza. Nie mogę uznać jego wiarygodności psychologicznej czy dramaturgicznej, choć doświadczenia zarówno bycia odrzuconym , jak potrzeby uwolnienia się od krępujących więzów z innymi ludźmi nie są mi obce. Musiałbym tu napisać sążnisty tekst na ten temat, czego Państwu oszczędzę. Jeśli idzie o grę aktorską, zdjęcia , muzykę, klimat, itd. to chętnie dołączam się do chóru chwalców. Skupił się Pan na głównym wątku, ale jest w filmie jeszcze kilka innych ciekawych motywów powiązanych z tamtym. Tak, wybitny film, daje asumpt do wielu interpretacji, jednak moja ogólna ocena nie jest aż tak wysoka.
To film o wielu odniesieniach. Objaśnia to poniższy film pokazujący kontekst historyczny i symboliczny. th-cam.com/video/74KPJ--cb7Q/w-d-xo.html . Tytułowym duchem a więc Banshee jest Pani Mc Cormac. Banshee to byty zakorzenione w legendach irlandzkich. Zwiastuny śmierci. Dlatego w jednej ze scen Podric chowa się przed nią za murem. Znajomość tych faktów jeszcze bardziej ubogaca ten film.
Ciekawe, ze większość recenzji tego filmu skupia się na filmie jako metaforze Wojny Domowej, która się dzieje na lądzie (dlatego akcja filmu się dzieje kiedy się dzieje), a Pan zrecenzował film bardziej osobiście, a jednocześnie uniwersalnie.
Dziękuje!
I rozumiem jak to jest z unikaniem pewnych osób, „wampirów energii” z własnego doświadczenia.
"Blisko" w mojej ocenie przede wszystkim zwraca uwagę na emocje i uczucia dzieci. Nie bagatelizuje ich.
Film "Duchy Inisherin". "Drapie" mnie ogromnie, sama weszłam do kina z procentowym doświadczeniem takiej sytuacji, więc ogromnie mnie film poruszył i dziękuje za świetną recenzję :)
Panie Tomaszu, kiedy pojawi sie odcinek na Spotify? :)
Dzięki za świetną recenzję, załączam nagranie openingu z pierwszego recenzowanego filmu.th-cam.com/video/KlqDOGRyMKM/w-d-xo.html
Ciekawa jestem co Pan myśli o serialu Dziewczna i Kosmonauta, polskiej produkcji dla Netfliksa . Ja już obejrzałam i mam mieszane uczucia…🫣
To ja juz wiem, ze ten film (Duchy Inisherin) bedzie za trudny do przezycia dla mnie i bedzie potem do mnie wracal w zyciu i bedzie mnie bolalo. Mimo wszystko chce obejrzec...
Wow skoro taka ocena to już kupuje bilet na film 😲
The Banshees of Inisherin wspanialy film . Ciekawa jestem kto tak niefortunnie przetlumaczyl tytul tego filmu na jezyk polski 🤷👎. Cale sedno tej fabuly tkwi w slowie "Banshees " ktore nie ma nic wspolnego z slowem Duchy 🤦
A Pani jak by przetłumaczyła?
"Szyszymora ze zmyślonej wyspy" - to byłby tytuł-petarda 😁
@@jakubw.3966 Moje polskie slownictwo juz jest za ubogie i niestety nie znam prawidlowego odpowiednika , ( wyjechalam z polski bedac dzieckiem 52 lata temu ) Jednak na tyle znam jezyk polski ze wiem ze "duch" nie jest dobrym tlumaczeniem . Sprawdz derfinicje slowa banshees 😘
The Banshees to duchy zapowiadające śmierć z irlandzkiej legendy a właściwie żeński duch swoim wyciem zapowiadający nadchodzący zbliżającą się śmierć w domu.
@@dakota4203 czyli Duchy z Inisherin:)
Panie Tomku Pana filmy nie zawodzą
Czy kiedykolwiek dał Pan 10 punktow jakiemus filmowi?
Fleabag
Zimna wojna
Pięknie zrealizowany film, ze świetnymi rolami kobiecymi (no i męskimi, rzecz jasna)... Ale nie chcę go oglądać po raz drugi - nie niesie nadziei, jest tak przygnębiający, że aż boli. Nie rozumiem, jak artysta może czuć do kogoś taką niechęć, że okalecza i jego i siebie!... Po projekcji byłam smutna i przygnębiona. I poczułam się oszukana. Sztuka musi nieść nadzieję...
Czy ktokolwiek przyzna tutaj, że król jest naprawdę nagi ? Raczej będzie jak np. z Siedem Dawida Finchera - nikt nie powie sobie szczerze, że mamy tutaj do czynienia z pretensjonalną pustką i wyjątkowo irytującą postacią kabotyna granego przez świetnego skądinąd Brendana Gleesona. To ogromne rozczarowanie po znakomitym In Brughes tego samego reżysera. Tam za maską groteskowych sytuacji i czarnego humoru krył się prawdziwy dramat, niemalże tragedia głównego bohatera. Tutaj, choć mamy również intrygującą tajemnicę na początku filmu okazuje się, że ..... nie ma żadnej tajemnicy, tylko absurdalny pomysł, żeby nie odzywać się do niezbyt rozgarniętego przyjaciela. Bo niby dlatego, że
Colm postanowił zająć się czymś poważniejszym ? - Przecież robi dokładnie samo co przedtem - pije w pubie i styka się z tymi samymi wiejskimi prostaczkami co wcześniej, za wyjątkiem swojego przyjaciela. Do tego ten idiotyczny pomysł z obcinaniem palców, czy można wymyślić coś bardziej infantylnego, pretensjonalnego i nieprawdziwego zarazem ? I cholernie żal mi świetnym aktorów, którzy zawierzyli temu pretensjonalnemu i pozbawionemu logiki scenariuszowi. Czy nikt naprawdę nie widzi, że gra się tutaj na bardzo fałszywej nucie ? To szokujące jak ten niewypał powalił na kolana nawet poważnych krytyków. Znakomite aktorstwo i ładne zdjęcia to jednak naprawdę za mało. A jednak brak logiki nikomu nie przeszkadza ...... Więc z niecierpliwością czekamy na Oskary.
I właśnie jeśli dostrzeżemy, że decyzja Colma pozbawiona jest całkiem sensu można odkryć sens tego filmu opowiadającego między innymi o niszczącej ludzi ambicji, chęci wejścia do historii, pokonania samego siebie, "robienia odtąd tylko ważnych rzeczy". I o byciu konsekwentnym za wszelką cenę co doprowadza zawsze na manowce(w tym sensie Colm przypomina trochę Raskolnikowa). W końcu, obcinając sobie palce, zamyka sobie, przynajmniej częściowo, szansę na tworzenie, a ponoć po to odtrąca Padraica, żeby tworzyć. W ten sposób Colm podcina gałąź, na której siedzi. Jak wielu z nas. Polecam recenzję tego filmu w kanale Drugi seans na you tubie. Moim zdaniem to jeden z tych filmów, w których bezsens działań ludzkich bije po oczach. I bardzo daje do myślenia. Więc w pewnym sensie zgadzam się, że król jest nagi. Tylko tym królem jest człowiek jako taki a nie tylko McDonagh. Wszystkiego dobrego!
@@hrabina_4057
Bo bo
TAK!!! KRÓL JEST NAGI! AMEN! Zgadzam się w całej rozciągłości:))))
🫀
Przyznaję wyczekiwałem na Pana recenzję „Duchy Inisherin”. Czekałem ponieważ wszystkie Pańskie recenzje pokrywały się z moimi ocenami.
No i tu nasze opinie całkiem się rozeszły w innych kierunkach. Film został zszyty sprawnie, jednak scenariusz wydał się błachy i zabrakło prawdziwego dramatu. Emocje w tym filmie rozeszły się po kościach mniej więcej w połowie filmu i zastąpiła je farsa śmierci osiołka. Na pochwałę zasługuje za to Barry Keoghan za majstersztyk aktorski w tym nazwałbym pełzającym scenariuszu.
Pełna zgoda! Film jest nudny i w mojej skromnej opinii przeciętny.Duchy Inisherin to film o którym za rok już mało kto będzie pamiętać! Kto pamięta Kształt Wody? Obawiam się że tylko nieliczni,a była także ogromna promocja tego. przeciętnego filmu.
"Duchy Inisherin" arcydziełem filmowym? To jakiś kiepski żart!
Film który otarł się o status arcydzieła w minionym roku to "All Quiet on the Western Front" Dawno nie widziałem czegoś tak perfekcyjnie zrealizowanego! Polecam gorąco.
Zgadzam się również co do Twojej recenzji „Na zachodzie bez zmian”.
Swoją drogą „Trzy billboardy …” rewelacyjny. Zapomniałem dodać.
Los „Duchów ..” może pójść w dwie strony.
1. Droga pierwsza śladami filmu „The Hurt Locker” - film obsypany Oskarami - na co kompletnie nie zasługiwał.
2. Nie otrzyma ani jednego Oskara pomimo licznych nominacji.
Mam nadzieję, że pójdzie tą drugą drogą.
Kompletnie nie rozumiem tych zachwytów. Colina Farrella uważam za bardzo dobrego aktora (wybitny w The North Water - strach się go bać). Jednak w Duchach nie wystarczy poruszać brwiami i ciagle grać zdziwionego z przebiegu wydarzeń jakie go spotykają.
Tak, aby pozostawić coś w kontrze do Duchów i wymienić kontrpropozycje podobnego filmu opowiadającego o zamkniętej społeczności, dramacie ludzi na tle historycznych wydarzeń, a do tego opowiadał opowiadał wstępnie „nudną” historie to zaproponowałbym „Okruchy dnia”. Wybitny film i dojrzałe aktorstwo.
Duchy przy nim to rozkapryszone dziecko które na złość mamie obetnie sobie palce
Upss zbieg okoliczności 😊
@@pwgala Trzy billboardy bardzo dobry,nabyłem na blu ray.Okruchy dnia znakomity,genialny Anthony Hopkins! Ile Oskarów otrzymał "The Shawshank Redemption? Niestety ani jednego,a zasługiwał na przynajmniej kilka.
Arcydzieło nie zostało docenione
A co do tego kolegi, to może naprawdę nie miał nikogo? Był samotny? Może się zakochał? Naprawdę nieładnie tak się od kogoś odciąć, niech siedzi i na mnie czeka, ja udam, że mnie nie ma... Trzeba się postawić w jego sytuacji.
Biedny stalker...
dobrze, że nie musiałeś dwójki 😀
Nie rozumiem po co kończyć znajomości... Po co? Nie można mieć do siebie namiarów na instagramie, czy nr telefonu i spotkać się raz na rok, albo chociaż wysyłać życzenia? Nienawidzę, kiedy ludzie zrywają kontakt z innymi, szczególnie tak "po angielsku", kiedy nie mają jaj, żeby powiedzieć, że ktoś jest dla nich nudny, wyczerpujący, dołujący... Tchórzostwo. Czekam na lincz osób, które muszą ślepo bronić właściciela kanału, jak wszędzie zresztą, bo nie można mieć własnego zdania.
Czasem trzeba kończyć, bo inaczej nas wykończą.
Tak, czasem nie mamy wyjścia.
Panie Tomku, obawiam się, ze nie zrozumiał Pan w ogóle sensu filmu Duchy Inisherin.. To nie jest opowieść o przyjaźni i odchodzeniu znudzonego przyjaciela, ani zwyczajność versus pasja i talent, ani na Boga o „odbieraniu energii”!
Dlaczego zatrzymał się Pan na opakowaniu, okładce, warstwie powierzchownej, na łatwej dosłowności..?
Tym razem nie sięgnął Pan głębiej. Wystarczyło Panu proste skojarzenie z Pana historią i nagle stracił Pan z oczu to, co chcieli nam uświadomić i pokazać z bliska twórcy filmu.
To jest bowiem Panie Tomku opowieść o rozłamie Irlandii i Irlandii Północnej. Każdy z bohaterów reprezentuje jeden kraj. Ksiądz, który opowiada się za jednym z nich symbolizuje postawę Kościoła. Nawet osiołek nie jest przypadkowy. Ani to, ze jeden woli się okaleczyć, ale oddzielić, a drugi ciagle zabiega o relację. Ani to, ze Colm nabiera szacunku gdy Pádraic robi się bardziej waleczny.
Proszę pomyśleć chwilę dłużej, nie iść w niepotrzebne uproszczenia.
Proszę wybaczyć moje rozczarowanie Pana recenzją. Jest Pan wyjątkowo ważnym krytykiem i cudownie wrażliwym człowiekiem, nie napisałbym tego votum rozczarowania gdyby był Pan mniej doświadczony i utalentowany.
W tym przypadku byłoby dobrze usłyszeć od Pana refleksję szerszą, niż Pana pierwsze skojarzenia.
Pozdrawiam Pana najserdeczniej i pozostaję oczywiście w pełnym uwielbieniu❤️
Może Pan tak dosłownie odebrać tę opowieść - jako metaforę konkretnej sytuacji konkretnego kraju w konkretnym momencie. To Pańskie 50% odbioru jest ciekawe i dla Pana ważne. Ale proszę też pamiętać, że nie ma czegoś takiego jak obiektywne odczytanie filmu, jak odkrycie szyfru i otwarcie skarbca. Każdy z widzów dokłada do filmu swoje 50% prawdy, przepuszczając opowieść przez swoją psychikę. Inne odczytania niż Pańskie są równoprawne i wcale nie mniej ciekawe. To moje - w dużym stopniu abstrakcyjne i uniwersalne wydaje się być otwarte na tysiące jednostkowych wariantów. Pańskie odczytanie bardzo mi się podoba ale do niczego by mi się nie przydało. Gdybym tak ten film odczytał, nie dałbym mu 10/10.
@@EkranTomaszaRaczka Dziękuję Panu gorąco za odpowiedź. Oczywiście, wyznaję koncepcję 50%, która odkąd pamietam powoduje, że na niektórych filmach płaczę i/lub siedzę w bezruchu do wybrzmienia ostatniej nuty muzyki na napisach końcowych, kurczowo trzymając się uczucia, jakie we mnie wywołał obraz.
Myślę jednak, że podanie w recenzji prawdziwego zamysłu twórców filmu, choćby gwoli rzetelności, nie odzierałoby go ani na jotę z zalet, które zdobyły Pańską najwyższą ocenę.
To również na tej dychotomii polega geniusz tego filmu; porusza widza zarówno w warstwie dosłownej (dwaj przyjaciele) jak i alegorycznej (dwa kraje) tego nagłego rozłamu.
Nie zdziwiłbym się, gdyby ukraiński reżyser zrobił za jakiś czas podobny film o skłóconej rodzinie, w którym byłyby oczywiste alegorie Ukrainy, Rosji, Białorusi i Polski. Film byłby zapewne także poruszający już w warstwie dosłownej, a podanie wyjaśnienia o co chodzi alegorycznie nie byłoby raczej szkodliwe dla jego odbioru. Dla widzów spoza wschodniej Europy byłoby to pewnie wręcz pomocne. Tak, jak dla widzów spoza Wysp Brytyjskich pomocne jest wyjaśnienie konfliktu Irlandia - Irlandia Płn. przez pokazanie go w formie niemal rejowskiej „Krótkiej rozprawy między panem, wójtem a plebanem”. (wężykiem)
Jest jeszcze jeden ważny aspekt: zubożenie Duchów Inisherin o warstwę alegoryczną w Pana recenzji i wlasciwie - proszę wybaczyć mój koszmarny tupet - spłycenie sensu filmu jedynie do konfliktu „utalentowany Colm ma dość prostego i namolnego Pádraica”, nie zostawia miejsca na zrozumienie postaw pozostałych postaci oraz symboliki w tym filmie.
Postawy księdza, policjanta, przedziwna chwilowa poprawa relacji Colma i Pádraica kiedy ten drugi staje się nagle niespodziewanie stanowczy i podpala dom Colma, czy wreszcie sam osiołek - to wszystko zostało u Pana pominięte, niewyjaśnione, nawet niewymienione, uznane za nieistotne, za to dość wątpliwy talent muzyczny Colma nieoczekiwanie wywyższony do rangi czegoś istotnego..
Tego szlachetna koncepcja 50% nie osłania, nie uzasadnia, nie tłumaczy. Tutaj po prostu czegoś zabrakło w części przedmiedzianokubkowej, czyli zasadniczej, tej Standard, nie Premium.
Oczywiście uwielbiam Pana niewzruszenie i za tę moją niemal pádraicową butę idę posypać głowę popiołem i włożyć zgrzebny wór za bycie „myszą, która ryknęła”😇
Całkowicie zgadzam się z Tobą . Film obejrzałam dwa razy, interpretacja Pana Tomasza jest dla mnie ciekawa ale zdecydowanie nie o tym jest ten film! Mnie również zabrakło przynajmniej wzmianki o głębi tego filmu, którą autor przedstawił za pomocą metafory na jaką zdecydował się wykorzystując historię przyjaźni . Pozdrawiam
@@grazynagromadzka3351 dziękuję Ci za ten głos, już nie czuję się jak świętokradca i wichrzyciel. Po prostu Pan Tomek jest zbyt ważnym głosem, by dźwięczał tak pustawo.
Uwielbiam kiedy Pan Tomek recenzuje film, a ja odkrywam jak wielu rzeczy nie spostrzegłem lub nie zrozumiałem - zwykle wektor działa w tę stronę.
Tym razem pofrunął w drugą.
Ale nie piszę tego z najmniejszą choćby satysfakcją, tylko z napomnieniem i prośbą o większą wnikliwość.✌️
Zgadzam się z Pana postami. Dziwne, ze tak doświadczony krytyk jak pan Raczek daje filmowi 10 na 10, a potem okazuje sie, że nie dotarł do faktycznego zamysłu twórców. Hmmmm... Dodatkowo film niestety oceniam nisko, pomimo tylu zachwytów. Klimat magiczny, zdjęcia cudowne, gra aktorska bardzo dobra, ale fabuła... w warstwie dosłownej nieprawdopodobna, mało logiczna, przez co trudno utożsamić się z bohaterami, a warstwie historyczno-symbolicznej zwyczajnie nudna. Wiem, czym jest utrata kogos, kto był częścią codzienności, kto zbudował sobie nagle świat odrębny, ale ta cała akcja z odcinaniem palców to pozbawiony prawdopodobieństwa słaby chwyt w stylu zombie z The last of us. To oszustwo filmowe sprzedające trik z horroru jako wielką sztukę. Nic mnie nie obchodzi facet, który bez powodu obcina sobie palce. Niech obetnie resztę. Widocznie się nudzi. Jest zwyczajnie nienormalny.
NIE NO bez przesady , wszystko rozumiem ale żeby sobie upinać palce by ktoś się odczepił to nie wiem co by mówić ale to całkiem bez sensu. NIE DAJMY SIĘ ZWARIOWAĆ
Noo,raczej jest to przenośnia dotycząca Irlandczyków i wojny domowej.Wolę sobie rękę odciąć niż z tobą gadać a przecież było tak fajnie przez sto lat.
Ten film to straszny paździerz. Oprócz ładnych scenerii i znanych nazwisk nie ma nic do zaoferowania.
Oba filmy tragicznie nudne. 3/10 oba.
Pewnie dlatego, że egzystencja 3/4 populacji jest potwornie nudna.