Miałem wiele partii gdzie o zwyciestwie lub przegranej decydowała dociągnięta karta mocy lub karta strachu, więc są rozgrywki na ostrzu noża. A z dodatkami jest to jeszcze bardziej widoczne, ze względu na eventy.
Gram od 10 lat, mam ponad 100 gier, zamówiłem SI w pierwszy dzień przedsprzedaży w lipcu. Dostałem idealnie przed świętami bardzo miłą paczkę od Lacerty i cieszę się, że mogłem wesprzeć wydawcę kupując bezpośrednio. A potem trzy dni próbowałem rozgryźć instrukcję i dostawałem baty solo na podstawowym poziomie, a przecież nie jestem nowicjuszem w planszówkach. Teram mam ponad 20 partii na koncie I dalej dostaje baty i dalej dopiero poznaje te grę. Ten tytuł to dla mnie ewenement, ta gra jest niesamowita. 10/10, będę w nią grać latami. Dodatki wejdą jak przyjdzie ich czas. SI definiuje czym powinny być gry. Dzięki za recenzję! Pozdrawiam całą brać planszowkową!
(Kamis:) Super, że zrobiłeś o tej grze materiał, bo jest warta tego by dużo o niej mówić. Ostatnio grałem nieco rzadziej ale pozwolę sobie skomentować Twoje obserwacje, bo są ciekawe. Jesli chodzi o zarzut braku rozgrywek na ostrzu noża to faktycznie walka z najeźdźcami ma często więcej z łatania tamy, która gdy się wyleje to wszystko zaczyna się sypać i dlatego trzeba cały czas wybierać priorytety i który kryzys jest najbardziej niebezpieczny. To rzeczywiście sprawia że rzadko zdarza się by jakieś jedno zagranie dawało poczucie, że będzie rozstrzygające, a końcówka o ile jest wygrana to daje takie bardziej stonowane poczucie, że po prostu działania procentują i zaczynamy kontrolować sytuację. Niemniej nie miałem nigdy z tego powodu poczucia braku stawki, a te kolejne fale ataków dawały przyjemną zmienność intensywności wyzwania. Jesli zaś chodzi o to że gra bywa bardzo łatwa - to faktycznie się zdarza, zwłaszcza na początku gdy jeszcze nie wiemy do końca na co się piszemy. Jednak te moduły i dodatkowe urozmaicenia na tyle potrafią utrudnić rozgrywkę, że nie czułem nigdy żeby brakowało mi możliwości wejścia na wyższy poziom. Ale faktycznie gra w dużej mierze graczom zostawia decyzję jak trudną rozgrywkę będą mieli i czasami ciężko przed rozgrywką ocenić na jak trudny poziom nas stać, a i wiadomo że sporo zależy od czynników losowych. Oczywiście to tylko moja skromna kontrperspektywa, ale to ciekawe i zrozumiałe obserwacje. Dzięki za materiał i fajnie, że wziąłeś tę grę pod swoją lupę :) Kamis (WWG)
Ale to uczucie kiedy zagrywa się tę kartę wyższej mocy i zadaje te 14 obrażeń niszcząc 2 miasta i 3 osady przy okazji dokładając masę strachu jest świetne XD Porównanie do tamy bardzo trafione :)
Bardzo dobra recenzja. Aż miło posłuchać jak ktoś inny docenia niewątpliwe zalety tej gry. U mnie to jedna z nielicznych gier, którym wystawiłem 10/10 :) Od kiedy ją mam (grudzień 2020) to jest najczęściej graną pozycją z całej kolekcji. Polecam spróbować solo na 2 duchy. Co do braku emocji to warto sobie dobrać poziom trudności idealnie pod swoje umiejętności/doświadczenie i testować różne kombinacje duchów :)
Spodziewalem sie 9tki bo gra jest przeswietna, top kooperacji obok Aeons end :) Myslalem bardziej ze powiesz ze gra jest "policzalna". W pewnym momencie wiesz ze wygrasz ale jeszcze musisz grac xx minut. To zmienia pierwszy dodatek i karty eventow ktore czasem pomagaja, czasem przeszkadzaja ale wprowadzaja dodatkowo losowosc :)
Sam uwielbiam Spirit Island, Branch & Claw dodaje to czego mi trochę brakowało w samej podstawce, czyli trochę losowości bo pojawia się talia eventów którą się rozpatruje po akcjach szybkich ale przed akcjami najeźdźców, też dodaje żetony które trochę chyba ułatwiają rozgrywkę ale dodają jej trochę głębi i dużo więcej opcji do oddziaływania na planszę, no i dodają też więcej Blight Cardów więc tutaj też większa różnorodność jest bo w podstawce są chyba tylko dwie jak dobrze pamiętam. Także mam nadzieję że w miarę szybko się pojawi w wersji PL bo ja sobie nie wyobrażam grania bez niego już :).
Gra świetna. Mi jak grałem kojarzyło się cały czas z najazdem turystów na dziewicze tereny. Najpierw piesze wycieczki (zamiast najeźdźców), potem biwaki - namioty (zamiast wiosek), a potem hotele (zamiast miast) :-). Z kolei w miejsce zarazy sterty śmieci, które rozprzestrzeniają turyści. Obrońcami musieliby być jacyś zieloni i.. może zwierzęta. :-D, na pewno można by przetłumaczyć tło na taki klimat :-D
Spodziewałem się 8,5-9 , i się nie pomyliłem. Jak dla mnie pozycja obowiązkowa , choć jeszcze w nią nie zagrałem , to myślę że w ciągu kilku najbliższych miesięcy to nastąpi. Dzięki za recenzję !
Gry na ostrzu noża zdarzają się raczej przy trudniejszych adwesarzach. Podstawowa wersja to jest tak naprawdę spacerek po parku, a gdy włączymy najeźdźców do gry to wtedy wszystko zaczyna być niebezpieczne.
Gambit co do Twojej głównej wady, myślę, że wynika to z tego że za mało w nią grałeś, szczególnie z uwzględnieniem dodatkowych poziomów trudności. Ja mam za sobą ponad 200 partii w wersję elektroniczną i z 10 w wersję pudełkową. W różnych kombinacjach Były wśród tych rozgrywek partię gdzie wszystko było na ostrzu noża - decydowało się w ostatniej rundzie czy też było zależne od tego czy wśród zdobytych kart strachu będzie taka która pozwoli mi uzyskać dodatkową obronę w krainach nadbrzeżnych. Przy umiejętnie progresie w grze i jej znajomości umiejętne podnoszenie sobie poprzeczki sprawia że takie partię zdarzają się od czasu do czasu. Choć są też i takie, że pewne ryzyko trzeba podjąć wcześniej i w przypadku np. złego dociągu już nie da się tego nadrobić ( szczególnie solo lub przy bardzo wysokich poziomach najeźdźców). Dla mnie najlepsza gra kooperacyjna. Regrywalność tej gry jest niesamowite. Dla mnie 9.5 na 10 podstawka. Z dodatkami będzie 10 na 10.
Nie wiem, czy za mało grałem. W polską edycję mam koło 10 rozgrywek za sobą. A grałem też wcześniej w wersję angielską. Tak po prostu mi się zdarzyło, że albo baty, albo spacerek. A w innym koopie, gdzie walczymy z grą miałem siedem rozgrywek i połowa (zaokrąglona w górę) była na grubość farby. W niektórych grach jest o to łatwiej, w niektórych trudniej.
Nie jest to pierwsza recenzja, którą u Ciebie oglądam. Także wiem, że ogrywasz gry przed recenzjami 😀 Więc to nie zarzut. Tylko na swoim przykładzie wiem, że po pewnym czasie umiejętnie dostosowanie poziomu może sprzyjać tym emocjonującym chwilą. Natomiast oczywiście może być tak że to się w twojej opinii nie zmieni. Wspomniany prze Ciebie Aeons End może daje tych emocjonujących chwil więcej, ale czasami mam wrażenie, że to jest bardziej poza naszą kontrolą. Czasami wręcz potrafi zirytować. Szczególnie przy mocno nie sprzyjającym układzie tur. Ale i tak lubię tą grę. Ogrywam teraz wersję Legacy. Natomiast w Spirit Island mam dużo więcej możliwości, a w tym kontroli. Taktyczna głębia z ogromną dozą klimatu. Te mechaniki w tej grze świetnie się zazebiają. A to jak działają duchy to poezja. Taki Ocean z swoim mechanizmem rozstawiania obecności w formie przepływów i odpływów to majstersztyk.
@@doooominic mam wrażenie, że znowu nie zdałem egzaminu z "Przekazywania swoich myśli" :) Bo jak sobie posłuchałem co powiedziałem, to w sumie można odnieść wrażenie, że marudzę, że w grze nie ma takich momentów. A mi chodziło o to, że takie momenty mi się nie przydarzyły. Jeszcze. A na pewno są. Tego nie mam zamiaru negować :D
@@GambitTV Miałem i mam tego świadomość, że po prostu to jest twoja subiektywna opinia. Natomiast wydaje mi się, że z czasem te partie gdzie wszystko będzie się ważyć na końcu rozgrywki jeszcze przed Tobą. Może jak ktoś wspominał przy okazji ogrywania dodatków ( jak się pojawią) a może wcześniej podczas gry w podstawową wersję. Ja w każdym razie nadal mam w pamięci kilka epickich końcówek w tej grze.
@@GambitTV A i jeszcze polecam spróbować zagrać Drzemiącym Strażnikiem Wnętrza Wyspy. Nawet solo z scenariuszem insurekcja Dahan lub rytuały terroru albo z Anglikami lub Szwedami na 1 lub 2 levelu trudności. To jest zaawansowany duch, który wolno się budzi, ale jak przekroczy środkowy punkt rozwoju to zyskuje takiego wzmocnienia na torach energii i kart, że w końcówce możemy mocno namieszać w szykach najeźdźców. O ile dotrwasz do tego punktu to z pewnością masz szanse na emocjonujący finał.
Panie Tomaszu jak zwykle świetna recenzja. Jestem o krok od kupienia tej gry ale w materiale i słyszałem wiele opinii, że od gry często będziemy dostawać baty ale... Czy to są takie baty jak w Robinsonie gdzie po prostu gra nas łoi bo wyskoczyły takie wydarzenia, że nie da się tego wygrać i czuje się (przynajmniej w moim przypadku) bezsilność (która odbiera mi fan z gry), że choćby nie wiem jak dobrze zagraliśmy to i tak gra nas łoi bo tak... Czy też może tu jest raczej tak, że dostaniemy wciry bo czegoś nie przemyśleliśmy bądź źle przeliczyliśmy (bo od panów z Gradania usłyszałem, że gra jest "bardzo policzalna"). I o ile ta druga opcja zupełnie mi nie przeszkadza to ta pierwsza dyskwalifikuje grę.
Bardziej ta druga opcja. Jasne, jest losowość związana z "namnażaniem" się najeźdźców z karty, ale jeśli staje się ona problemem, to dlatego, że źle zajęliśmy się wyspą i jej sprzątaniem. Totalnie losowy wpiernicz może się zdarzyć, ale nie na skalę Robinsona.
Tomek daje 8,5... I teraz wspomina się ile ludzi włącznie ze mną pisało i łkało w komentarzach w różnych postach typu "jaką grę chcielibyście po polsku" o ten Spirit Island... Fajnie że ktoś to wydał, fajnie że jest taki Gambit który to zrecenzuje, ogólnie fajne te planszówki bo każdy znajdzie coś dla siebie 😀
Z tym brakiem gier na ostrzu noża, to mnie zaskoczyłeś. Przyznaje, że nie obejrzałem całej recenzji, tylko trochę przeklikałem, więc może wspominałeś o tym na jakich grałeś poziomach trudności? Na wyższych poziomach nie miałeś takich sytuacji? Ja niejednokrotnie miałem wrażenie, że sytuacja jest beznadziejna i nie do wygrzebania, po czym dostawałem jakąś moc, która pozwalała zrobić kombosa czyszczącego pół planszy albo wygenerować "tonę" strachu i jakimś cudem wygrywałem.
Weź pod uwagę jeszcze jedną rzecz. To, że lubię jakąś grę i sporo w nią gram, nie oznacza automatycznie, że umiem dobrze w nią grać :) Nie wspomniałem na jakich poziomach grałem. Mam wypróbowane wszystkie scenariusze i adwersarzy do połowy skali (wypróbowane, co oznacza baty, baty i jeszcze raz baty :P) Najwięcej grałem czyste SI z kartami zarazy.
@@GambitTV To tak w połowie skali dopiero zaczyna się robić ciekawiej i jest szansa na gry "na krawędzi" wcześniej to faktycznie bułka z masłem ;) Pierwsze kilka partii wygrałem niespodziewanie łatwo, ale ze względu na to co partię podnosiłem poziom trudności. Jak szło za łatwo, to wziąłem tego ducha, co nie może niszczyć osad, tylko generuje strach, bo stwierdziłem, że jest raczej słaby na grę solo i odpaliłem go na 5 poziomie trudności. I to była chyba pierwsza gra "na ostrzu noża" ;) Ale udało się wygrać chyba w ostatniej turze, więc kolejna gra była znów oczko wyżej ;) Tak na poziomach 7-8 jest już ostro, ale win ratio mam pozytywne ;) Na chwilę obecną czuję niedosyt, ale przez pandemię nie bardzo mam z kim grać, a solo mi się nie chce :)
Ja sprawdzałem kilku polskich recenzentów i przejechałem się na TroluTV. Opisał grę DOOM jako dynamiczny dungeon crawler. W teorii tak jest, ale w praktyce jak gracze liczą każdy krok, kogo mogą zabić walką wręcz i jak się ustawić, to strasznie się dłuży. Chociaż może akurat trafiłem na niewłaściwych graczy. Jak na razie Twoje opinie bardzo dobrze się sprawdzają. Świetna formuła, co jest dobre, a co złe w grach pozwala na głębszą analizę gry, a nie tylko "gra super i nara". Przekonałem się, gdy obejrzałem recenzję "gejsz" i myślę "Dokładnie to samo miałem, gdy ja grałem!" :)
No ja z kolei miałem wiele takich sytuacji. Że wygrałem w ostatniej chwili, bo była jeszcze tylko jedna karta eksploracji. A raz właśnie przegrałem o jeden żeton strachu, gdybym go wygenerował bym wygrał terrorem, ale że mi go zabrakło, to przegrałem, bo nie było już kart eksploracji.
Z innej beczki... Mówiłeś, że czekasz na Glory... Będzie recenzja? Mam wsparte ale jak zawsze jestem ciekawy twojej opini. Może niedługo dostaniemy swoje egzemplarze. ;)
Trochę szkoda że pokazał Pan w przykładowej rozgrywce jednego z duchów którego nie każdy będzie miał czyli promka ,,, (z 8 w podstawce akurat wybrać ten niedostępny dla śmiertelników:) ...
Dzięki za kolejną recenzję..... Fajnie by było zobaczyć recenzję takich gier jak Battalia: Początek..... czy chociażby z nowości Zerywia.... Pozdrawiam
Hej, fajnie Cię widzieć nieprzepraszającego za kaszel XD Recka obejrzana i mam parę uwag oraz własnych zdań: 3:55 - trochę to mylące. Gracz wybiera jeden segment z tych kilku i robi to co w nim opisane. Nie kilka segmentów. 6:40 - nie znalazłem w instrukcji informacji, że mają być zakryte. Gra zachęca do wczuwania się jak potem mówisz, ale serio jeśli ktoś ma info, że karty mają być zasłonięte to gdzie tak jest napisane? 12:37 - 2 i więcej obrażeń. Tematyka jest świetna. Tak jak to powiedziałeś: walka natury z industrializmem. Zgadzam się całkowicie odnośnie wszystkich twoich plusów gry. Solo można grać też oczywiście dwoma i więcej duchami. Mózg potrafi się zgrzać, aczkolwiek kto zjadł zęby na najtwardszych eurosucharach da sobie radę. Modularność tej gry jest bardzo dobra, aż chcę to powtórzyć XD. Do swoich zalet dodam, że znaczniki są w oddzielnych miejscach w wyprasce, a nie w woreczkach. To ogromna wygoda przy graniu i rozkładaniu. Co do minusów. W pewien sposób zgadzam się. Gra jest w miarę policzalna, zwłaszcza przy liczeniu kart najeźdźców i kombinowaniu które pozostałe tereny mogą zaatakować. Widać więc czy w zasadzie jest szansa na wygraną, czy jednak nie. W pewnej rozgrywce solo wygrałem już na początku drugiego poziomu strachu i byłem w szoku, że takie to było szybkie i łatwe. Przyznaję rozdanie miałem idealne w kartach. Raz miałem tylko grę gdzie zobaczyłem, że nie dam rady wyczyścić miast więc trzeba jak najszybciej wygrać na strach i chyba zabrakło dosłownie 2 żetonów. Tak więc widać czy przez złą decyzję, braku dostania tej konkretnej mocy czy złego rozwoju dany duch będzie mniej skuteczny. Jeśli brakuje Ci właśnie tego momentu bycia na krawędzi to polecam scenariusze. Nowe sposoby wygranej i przegranej sprawiają właśnie, że czuje się to. Ze swoich minusów dodam, że okoszulkowane karty nie mieszczą się w wypraskach, a szkoda, bo były bardzo fajne. Teraz męczy trochę wkładanie gry do pudełka, zachciało się koszulkować to ma się problem XD. W zasadzie ciężko mi się uczepić czegoś. Ta gra to solidny i w pełni skończony produkt. Ciężko mi ocenić balans, chociaż partii miałem dużo. Duchy powinny się uzupełniać, więc wadą jest jeszcze, że wybór może być trochę ograniczony. Taaaaak... miałem partię gdzie zniszczyłem wszystkie budynki, ale wciąż byłem na 1 poziomie strachu i był problem, bo osadników tak łatwo się nie da czasem zniszczyć. Pozdrawiam.
Co do błędów w zasadach - po pierwsze niektóre duchy wybierają więcej niż jeden segment (ale wtedy mają mniejsze segmenty). Pozostałe dwa masz rację, walnąłem się - zaćmienie umysłu z kartami, a w przypadku obrażeń przejęzyczenie. Aczkolwiek nigdy nie miałem zamiaru uczyć jak się gra na bazie tych fragmentów z zasadami. To taki ogólny zarys (choć często mnie ponosi i włażę w szczegóły). Co do scenariuszy, to jak najbardziej próbowałem. Ale mam chyba pecha, bo takich "obgryzaczy paznokci" nie miałem. Albo raz na sto lat spacer po łące, albo w większości przypadków lawina na łeb :) Ale tak jak powiedziałem, nadal będę do tej gry wracał, dostawał w pierdziel i szukał swojej szansy :)
@@GambitTV Ahhh o to Ci chodziło z duchami. To tak przyznaję jest taki nawet w podstawce. Wiem, że to nie materiał na temat zasad gry, ale lepiej takie rzeczy mimo wszystko wytknąć, aby ktoś błędu nie popełnił w grze :)
Panie Gambit niechże mi Pan powie jeszcze czy grałżeś Pan w Star Trek: Frontiers? Star Trek i Mage Knight w jednym. Od dawna się zastanawiam czy to działa.
Nie grałem. Od Mage Knighta mam Mage Knighta. Od Star Treka miałem kiedyś Fleet Captains, a teraz mam Ascendancy. Nie miałem zresztą dostępu do tej gry, a mając MK nie szukałem jej jakoś zbyt usilnie.
Tak zdarzenia dadzą dodatkowy element niepewności. Ale fajne jest to, że te karty mają i niekorzystne jak i pozytywne działania dla wyspy. Zawsze rozpatrujemy obydwa. W dodatku te negatywne możemy często wybrać z 2 lub osłabić odrzucając np. kartę.
A mi brakuje najwięgszego minusy tej gry czyli to im dalej w las tym prościej. Najtrudniejsze są 2 pierwsze tury i już po nich można w sumie wywnioskować czy wygramy czy przegramy. Przez to jak bardzo by mi się rozgrywka nie podobała to ogólnie gra jest niesamowicie zniechęcająca do grania.
Na standardowym poziomie trudności bywa taki moment, że można to wyczuć, ale nie po 2 rundach. Po drugiej przy scenariuszach, czy adwersarzach trzeba się pilnować do samego końca.
@@jaxowaraxa Ok, z pewności gra nie jest dla wszystkich. Widocznie tobie nie podpasowała. Natomiast mnie to zupełnie nie przeszkadza. Przez to, że jest wymagająca i ma taktyczną głębię z chęcią spróbuję jeszcze raz się zmierzyć z najeźdźcami. Może coś zmienię lub będzie trochę korzystniejszy układ kart. W przypadku łatwej wygranej po prostu trzeba ich szybko skończyć i np spróbować z pewnym utrudnieniem np. tematyczną planszą. W każdym razie czuję, że ta kontrola jest po stronie graczy. I jest ona na dużym poziomie. Z dwoma słabo rozegranymi rundami na początku (zakładając poziom standardowy), myślę że spokojnie jeszcze można wyciągnąć wygraną. To, że np. nie mamy witalnej wyspy nie jest zupełnie przeszkodą. Czasami trzeba pokombinować. Wiadomo margines kolejnych błędów staje się wtedy co raz mniejszy. Ale da się zrobić. No chyba że ktoś na początku wybiera za każdym razem opcję rozwoju na przywrócenie kart lub co chwilę traci swoje obecność, lub zupełnie nie kontroluje dużego skrawka terenu. To wtedy może być sytuacja nie do uratowania. Natomiast to jest kooperacja, więc też gracze w pewnym aspekcie mogą się wspierać, dyskutować, czy pomagać sobie. Oczywiście nie zasadzie zrób tak, albo ja wiem że tak będzie lepiej... na pewno nie w tym rzecz.
Kupić na pewno. Ja masteruje solo każdego ducha z każdym scenariuszem i różnymi przeciwnikami. Cały czas zwiększa sobie poprzeczkę i pochwalę się, że udało mi się każdym z nich pokonać przeciwników na co najmniej levelu 2.
Powiem Ci dlatego taka niska ocena (choć nie wiem, czy można ją nazwać niską). Tak czy inaczej. Jest niska z tego samego powodu, dla którego dla Ciebie Aeon's End to tylko 7 :)
Miałem wiele partii gdzie o zwyciestwie lub przegranej decydowała dociągnięta karta mocy lub karta strachu, więc są rozgrywki na ostrzu noża. A z dodatkami jest to jeszcze bardziej widoczne, ze względu na eventy.
Gram od 10 lat, mam ponad 100 gier, zamówiłem SI w pierwszy dzień przedsprzedaży w lipcu. Dostałem idealnie przed świętami bardzo miłą paczkę od Lacerty i cieszę się, że mogłem wesprzeć wydawcę kupując bezpośrednio. A potem trzy dni próbowałem rozgryźć instrukcję i dostawałem baty solo na podstawowym poziomie, a przecież nie jestem nowicjuszem w planszówkach. Teram mam ponad 20 partii na koncie I dalej dostaje baty i dalej dopiero poznaje te grę. Ten tytuł to dla mnie ewenement, ta gra jest niesamowita. 10/10, będę w nią grać latami. Dodatki wejdą jak przyjdzie ich czas. SI definiuje czym powinny być gry. Dzięki za recenzję! Pozdrawiam całą brać planszowkową!
od 10ciu lat?
@@Filip_eFchyba chodziło o przygodę z planszówkami ;)
(Kamis:) Super, że zrobiłeś o tej grze materiał, bo jest warta tego by dużo o niej mówić. Ostatnio grałem nieco rzadziej ale pozwolę sobie skomentować Twoje obserwacje, bo są ciekawe.
Jesli chodzi o zarzut braku rozgrywek na ostrzu noża to faktycznie walka z najeźdźcami ma często więcej z łatania tamy, która gdy się wyleje to wszystko zaczyna się sypać i dlatego trzeba cały czas wybierać priorytety i który kryzys jest najbardziej niebezpieczny. To rzeczywiście sprawia że rzadko zdarza się by jakieś jedno zagranie dawało poczucie, że będzie rozstrzygające, a końcówka o ile jest wygrana to daje takie bardziej stonowane poczucie, że po prostu działania procentują i zaczynamy kontrolować sytuację. Niemniej nie miałem nigdy z tego powodu poczucia braku stawki, a te kolejne fale ataków dawały przyjemną zmienność intensywności wyzwania.
Jesli zaś chodzi o to że gra bywa bardzo łatwa - to faktycznie się zdarza, zwłaszcza na początku gdy jeszcze nie wiemy do końca na co się piszemy. Jednak te moduły i dodatkowe urozmaicenia na tyle potrafią utrudnić rozgrywkę, że nie czułem nigdy żeby brakowało mi możliwości wejścia na wyższy poziom. Ale faktycznie gra w dużej mierze graczom zostawia decyzję jak trudną rozgrywkę będą mieli i czasami ciężko przed rozgrywką ocenić na jak trudny poziom nas stać, a i wiadomo że sporo zależy od czynników losowych.
Oczywiście to tylko moja skromna kontrperspektywa, ale to ciekawe i zrozumiałe obserwacje. Dzięki za materiał i fajnie, że wziąłeś tę grę pod swoją lupę :)
Kamis (WWG)
Kamis świetnie to ująłeś w słowa. Mam identyczne przemyślenia.
Ale to uczucie kiedy zagrywa się tę kartę wyższej mocy i zadaje te 14 obrażeń niszcząc 2 miasta i 3 osady przy okazji dokładając masę strachu jest świetne XD
Porównanie do tamy bardzo trafione :)
Mega plus za przebitki! Dzięki za recenzję!
Mam już w swojej kolekcji :D Dzięki za materiał :D
Gra już w kolekcji i czeka na rozgrywkę 😀
Dzięki za super filmik 🙏
Pozdrawiam serdecznie 🙋
Bardzo dobra recenzja. Aż miło posłuchać jak ktoś inny docenia niewątpliwe zalety tej gry. U mnie to jedna z nielicznych gier, którym wystawiłem 10/10 :) Od kiedy ją mam (grudzień 2020) to jest najczęściej graną pozycją z całej kolekcji. Polecam spróbować solo na 2 duchy. Co do braku emocji to warto sobie dobrać poziom trudności idealnie pod swoje umiejętności/doświadczenie i testować różne kombinacje duchów :)
Świetna recenzja, już jakiś czas myślałem o zakupie tej gry. Teraz na pewno się skuszę :D
To samo. Dlatego dziś zamówiłem :)
Spodziewalem sie 9tki bo gra jest przeswietna, top kooperacji obok Aeons end :) Myslalem bardziej ze powiesz ze gra jest "policzalna". W pewnym momencie wiesz ze wygrasz ale jeszcze musisz grac xx minut. To zmienia pierwszy dodatek i karty eventow ktore czasem pomagaja, czasem przeszkadzaja ale wprowadzaja dodatkowo losowosc :)
Sam uwielbiam Spirit Island, Branch & Claw dodaje to czego mi trochę brakowało w samej podstawce, czyli trochę losowości bo pojawia się talia eventów którą się rozpatruje po akcjach szybkich ale przed akcjami najeźdźców, też dodaje żetony które trochę chyba ułatwiają rozgrywkę ale dodają jej trochę głębi i dużo więcej opcji do oddziaływania na planszę, no i dodają też więcej Blight Cardów więc tutaj też większa różnorodność jest bo w podstawce są chyba tylko dwie jak dobrze pamiętam. Także mam nadzieję że w miarę szybko się pojawi w wersji PL bo ja sobie nie wyobrażam grania bez niego już :).
Świetna recenzja, świetna gra. Czekam na recenzję gry Khora. Pozdrawiam.
Gra świetna. Mi jak grałem kojarzyło się cały czas z najazdem turystów na dziewicze tereny. Najpierw piesze wycieczki (zamiast najeźdźców), potem biwaki - namioty (zamiast wiosek), a potem hotele (zamiast miast) :-). Z kolei w miejsce zarazy sterty śmieci, które rozprzestrzeniają turyści. Obrońcami musieliby być jacyś zieloni i.. może zwierzęta. :-D, na pewno można by przetłumaczyć tło na taki klimat :-D
Spodziewałem się 8,5-9 , i się nie pomyliłem. Jak dla mnie pozycja obowiązkowa , choć jeszcze w nią nie zagrałem , to myślę że w ciągu kilku najbliższych miesięcy to nastąpi. Dzięki za recenzję !
Gry na ostrzu noża zdarzają się raczej przy trudniejszych adwesarzach. Podstawowa wersja to jest tak naprawdę spacerek po parku, a gdy włączymy najeźdźców do gry to wtedy wszystko zaczyna być niebezpieczne.
Gambit co do Twojej głównej wady, myślę, że wynika to z tego że za mało w nią grałeś, szczególnie z uwzględnieniem dodatkowych poziomów trudności. Ja mam za sobą ponad 200 partii w wersję elektroniczną i z 10 w wersję pudełkową. W różnych kombinacjach Były wśród tych rozgrywek partię gdzie wszystko było na ostrzu noża - decydowało się w ostatniej rundzie czy też było zależne od tego czy wśród zdobytych kart strachu będzie taka która pozwoli mi uzyskać dodatkową obronę w krainach nadbrzeżnych. Przy umiejętnie progresie w grze i jej znajomości umiejętne podnoszenie sobie poprzeczki sprawia że takie partię zdarzają się od czasu do czasu. Choć są też i takie, że pewne ryzyko trzeba podjąć wcześniej i w przypadku np. złego dociągu już nie da się tego nadrobić ( szczególnie solo lub przy bardzo wysokich poziomach najeźdźców).
Dla mnie najlepsza gra kooperacyjna. Regrywalność tej gry jest niesamowite. Dla mnie 9.5 na 10 podstawka. Z dodatkami będzie 10 na 10.
Nie wiem, czy za mało grałem. W polską edycję mam koło 10 rozgrywek za sobą. A grałem też wcześniej w wersję angielską. Tak po prostu mi się zdarzyło, że albo baty, albo spacerek. A w innym koopie, gdzie walczymy z grą miałem siedem rozgrywek i połowa (zaokrąglona w górę) była na grubość farby. W niektórych grach jest o to łatwiej, w niektórych trudniej.
Nie jest to pierwsza recenzja, którą u Ciebie oglądam. Także wiem, że ogrywasz gry przed recenzjami 😀 Więc to nie zarzut. Tylko na swoim przykładzie wiem, że po pewnym czasie umiejętnie dostosowanie poziomu może sprzyjać tym emocjonującym chwilą. Natomiast oczywiście może być tak że to się w twojej opinii nie zmieni. Wspomniany prze Ciebie Aeons End może daje tych emocjonujących chwil więcej, ale czasami mam wrażenie, że to jest bardziej poza naszą kontrolą. Czasami wręcz potrafi zirytować. Szczególnie przy mocno nie sprzyjającym układzie tur. Ale i tak lubię tą grę. Ogrywam teraz wersję Legacy. Natomiast w Spirit Island mam dużo więcej możliwości, a w tym kontroli. Taktyczna głębia z ogromną dozą klimatu. Te mechaniki w tej grze świetnie się zazebiają. A to jak działają duchy to poezja. Taki Ocean z swoim mechanizmem rozstawiania obecności w formie przepływów i odpływów to majstersztyk.
@@doooominic mam wrażenie, że znowu nie zdałem egzaminu z "Przekazywania swoich myśli" :) Bo jak sobie posłuchałem co powiedziałem, to w sumie można odnieść wrażenie, że marudzę, że w grze nie ma takich momentów. A mi chodziło o to, że takie momenty mi się nie przydarzyły. Jeszcze. A na pewno są. Tego nie mam zamiaru negować :D
@@GambitTV Miałem i mam tego świadomość, że po prostu to jest twoja subiektywna opinia.
Natomiast wydaje mi się, że z czasem te partie gdzie wszystko będzie się ważyć na końcu rozgrywki jeszcze przed Tobą. Może jak ktoś wspominał przy okazji ogrywania dodatków ( jak się pojawią) a może wcześniej podczas gry w podstawową wersję. Ja w każdym razie nadal mam w pamięci kilka epickich końcówek w tej grze.
@@GambitTV A i jeszcze polecam spróbować zagrać Drzemiącym Strażnikiem Wnętrza Wyspy. Nawet solo z scenariuszem insurekcja Dahan lub rytuały terroru albo z Anglikami lub Szwedami na 1 lub 2 levelu trudności. To jest zaawansowany duch, który wolno się budzi, ale jak przekroczy środkowy punkt rozwoju to zyskuje takiego wzmocnienia na torach energii i kart, że w końcówce możemy mocno namieszać w szykach najeźdźców. O ile dotrwasz do tego punktu to z pewnością masz szanse na emocjonujący finał.
Panie Tomaszu jak zwykle świetna recenzja. Jestem o krok od kupienia tej gry ale w materiale i słyszałem wiele opinii, że od gry często będziemy dostawać baty ale... Czy to są takie baty jak w Robinsonie gdzie po prostu gra nas łoi bo wyskoczyły takie wydarzenia, że nie da się tego wygrać i czuje się (przynajmniej w moim przypadku) bezsilność (która odbiera mi fan z gry), że choćby nie wiem jak dobrze zagraliśmy to i tak gra nas łoi bo tak... Czy też może tu jest raczej tak, że dostaniemy wciry bo czegoś nie przemyśleliśmy bądź źle przeliczyliśmy (bo od panów z Gradania usłyszałem, że gra jest "bardzo policzalna"). I o ile ta druga opcja zupełnie mi nie przeszkadza to ta pierwsza dyskwalifikuje grę.
Bardziej ta druga opcja. Jasne, jest losowość związana z "namnażaniem" się najeźdźców z karty, ale jeśli staje się ona problemem, to dlatego, że źle zajęliśmy się wyspą i jej sprzątaniem. Totalnie losowy wpiernicz może się zdarzyć, ale nie na skalę Robinsona.
Tomek daje 8,5... I teraz wspomina się ile ludzi włącznie ze mną pisało i łkało w komentarzach w różnych postach typu "jaką grę chcielibyście po polsku" o ten Spirit Island... Fajnie że ktoś to wydał, fajnie że jest taki Gambit który to zrecenzuje, ogólnie fajne te planszówki bo każdy znajdzie coś dla siebie 😀
Z tym brakiem gier na ostrzu noża, to mnie zaskoczyłeś. Przyznaje, że nie obejrzałem całej recenzji, tylko trochę przeklikałem, więc może wspominałeś o tym na jakich grałeś poziomach trudności? Na wyższych poziomach nie miałeś takich sytuacji? Ja niejednokrotnie miałem wrażenie, że sytuacja jest beznadziejna i nie do wygrzebania, po czym dostawałem jakąś moc, która pozwalała zrobić kombosa czyszczącego pół planszy albo wygenerować "tonę" strachu i jakimś cudem wygrywałem.
Weź pod uwagę jeszcze jedną rzecz. To, że lubię jakąś grę i sporo w nią gram, nie oznacza automatycznie, że umiem dobrze w nią grać :) Nie wspomniałem na jakich poziomach grałem. Mam wypróbowane wszystkie scenariusze i adwersarzy do połowy skali (wypróbowane, co oznacza baty, baty i jeszcze raz baty :P) Najwięcej grałem czyste SI z kartami zarazy.
@@GambitTV To tak w połowie skali dopiero zaczyna się robić ciekawiej i jest szansa na gry "na krawędzi" wcześniej to faktycznie bułka z masłem ;) Pierwsze kilka partii wygrałem niespodziewanie łatwo, ale ze względu na to co partię podnosiłem poziom trudności. Jak szło za łatwo, to wziąłem tego ducha, co nie może niszczyć osad, tylko generuje strach, bo stwierdziłem, że jest raczej słaby na grę solo i odpaliłem go na 5 poziomie trudności. I to była chyba pierwsza gra "na ostrzu noża" ;) Ale udało się wygrać chyba w ostatniej turze, więc kolejna gra była znów oczko wyżej ;) Tak na poziomach 7-8 jest już ostro, ale win ratio mam pozytywne ;)
Na chwilę obecną czuję niedosyt, ale przez pandemię nie bardzo mam z kim grać, a solo mi się nie chce :)
Ja sprawdzałem kilku polskich recenzentów i przejechałem się na TroluTV. Opisał grę DOOM jako dynamiczny dungeon crawler. W teorii tak jest, ale w praktyce jak gracze liczą każdy krok, kogo mogą zabić walką wręcz i jak się ustawić, to strasznie się dłuży. Chociaż może akurat trafiłem na niewłaściwych graczy.
Jak na razie Twoje opinie bardzo dobrze się sprawdzają. Świetna formuła, co jest dobre, a co złe w grach pozwala na głębszą analizę gry, a nie tylko "gra super i nara". Przekonałem się, gdy obejrzałem recenzję "gejsz" i myślę "Dokładnie to samo miałem, gdy ja grałem!" :)
Powinienes ocenic po 100 godz gry bez dodatkow zeby byc fair wobec Gloomhaven ;-)
Solo na dwie ręce i niczego nie brakuje. :)
Fantastyczna gra 👍💪
No ja z kolei miałem wiele takich sytuacji. Że wygrałem w ostatniej chwili, bo była jeszcze tylko jedna karta eksploracji. A raz właśnie przegrałem o jeden żeton strachu, gdybym go wygenerował bym wygrał terrorem, ale że mi go zabrakło, to przegrałem, bo nie było już kart eksploracji.
Good Job Gambit !!
Gra super 💪😉
Jestem zakochany w tej grze, łatwe zasady ale dużo kombinowania. Niestety częściej przegrywam z grą niż wygrywam ale mimo to zabawa przednia
Z innej beczki... Mówiłeś, że czekasz na Glory... Będzie recenzja? Mam wsparte ale jak zawsze jestem ciekawy twojej opini. Może niedługo dostaniemy swoje egzemplarze. ;)
Skąd ja wezmę miejsce na kolejna grę, nie wiem ;-) ale musze, bo sie udusze ;-)
Trochę szkoda że pokazał Pan w przykładowej rozgrywce jednego z duchów którego nie każdy będzie miał czyli promka ,,, (z 8 w podstawce akurat wybrać ten niedostępny dla śmiertelników:) ...
Pierwszy. Po obiadku odcinek gambita. No i kawka postawiona. Good job
Super recenzja :)
Pozdrawiam serdecznie :)
Dzięki za kolejną recenzję.....
Fajnie by było zobaczyć recenzję takich gier jak Battalia: Początek..... czy chociażby z nowości Zerywia.... Pozdrawiam
Ja wciąż "walczę" z instrukcją ;-)
Zaraza wchodzi przy 2 lub więcej obrażeniach w krainę, a nie przy więcej niż 2, jak mówisz w pewnym momencie
Masz rację. Przejęzyczenie.
Hej, fajnie Cię widzieć nieprzepraszającego za kaszel XD
Recka obejrzana i mam parę uwag oraz własnych zdań:
3:55 - trochę to mylące. Gracz wybiera jeden segment z tych kilku i robi to co w nim opisane. Nie kilka segmentów.
6:40 - nie znalazłem w instrukcji informacji, że mają być zakryte. Gra zachęca do wczuwania się jak potem mówisz, ale serio jeśli ktoś ma info, że karty mają być zasłonięte to gdzie tak jest napisane?
12:37 - 2 i więcej obrażeń.
Tematyka jest świetna. Tak jak to powiedziałeś: walka natury z industrializmem. Zgadzam się całkowicie odnośnie wszystkich twoich plusów gry. Solo można grać też oczywiście dwoma i więcej duchami. Mózg potrafi się zgrzać, aczkolwiek kto zjadł zęby na najtwardszych eurosucharach da sobie radę. Modularność tej gry jest bardzo dobra, aż chcę to powtórzyć XD. Do swoich zalet dodam, że znaczniki są w oddzielnych miejscach w wyprasce, a nie w woreczkach. To ogromna wygoda przy graniu i rozkładaniu.
Co do minusów. W pewien sposób zgadzam się. Gra jest w miarę policzalna, zwłaszcza przy liczeniu kart najeźdźców i kombinowaniu które pozostałe tereny mogą zaatakować. Widać więc czy w zasadzie jest szansa na wygraną, czy jednak nie. W pewnej rozgrywce solo wygrałem już na początku drugiego poziomu strachu i byłem w szoku, że takie to było szybkie i łatwe. Przyznaję rozdanie miałem idealne w kartach. Raz miałem tylko grę gdzie zobaczyłem, że nie dam rady wyczyścić miast więc trzeba jak najszybciej wygrać na strach i chyba zabrakło dosłownie 2 żetonów. Tak więc widać czy przez złą decyzję, braku dostania tej konkretnej mocy czy złego rozwoju dany duch będzie mniej skuteczny.
Jeśli brakuje Ci właśnie tego momentu bycia na krawędzi to polecam scenariusze. Nowe sposoby wygranej i przegranej sprawiają właśnie, że czuje się to.
Ze swoich minusów dodam, że okoszulkowane karty nie mieszczą się w wypraskach, a szkoda, bo były bardzo fajne. Teraz męczy trochę wkładanie gry do pudełka, zachciało się koszulkować to ma się problem XD. W zasadzie ciężko mi się uczepić czegoś. Ta gra to solidny i w pełni skończony produkt.
Ciężko mi ocenić balans, chociaż partii miałem dużo. Duchy powinny się uzupełniać, więc wadą jest jeszcze, że wybór może być trochę ograniczony. Taaaaak... miałem partię gdzie zniszczyłem wszystkie budynki, ale wciąż byłem na 1 poziomie strachu i był problem, bo osadników tak łatwo się nie da czasem zniszczyć.
Pozdrawiam.
Co do błędów w zasadach - po pierwsze niektóre duchy wybierają więcej niż jeden segment (ale wtedy mają mniejsze segmenty). Pozostałe dwa masz rację, walnąłem się - zaćmienie umysłu z kartami, a w przypadku obrażeń przejęzyczenie. Aczkolwiek nigdy nie miałem zamiaru uczyć jak się gra na bazie tych fragmentów z zasadami. To taki ogólny zarys (choć często mnie ponosi i włażę w szczegóły).
Co do scenariuszy, to jak najbardziej próbowałem. Ale mam chyba pecha, bo takich "obgryzaczy paznokci" nie miałem. Albo raz na sto lat spacer po łące, albo w większości przypadków lawina na łeb :) Ale tak jak powiedziałem, nadal będę do tej gry wracał, dostawał w pierdziel i szukał swojej szansy :)
@@GambitTV Ahhh o to Ci chodziło z duchami. To tak przyznaję jest taki nawet w podstawce. Wiem, że to nie materiał na temat zasad gry, ale lepiej takie rzeczy mimo wszystko wytknąć, aby ktoś błędu nie popełnił w grze :)
Panie Gambit niechże mi Pan powie jeszcze czy grałżeś Pan w Star Trek: Frontiers? Star Trek i Mage Knight w jednym. Od dawna się zastanawiam czy to działa.
Nie grałem. Od Mage Knighta mam Mage Knighta. Od Star Treka miałem kiedyś Fleet Captains, a teraz mam Ascendancy. Nie miałem zresztą dostępu do tej gry, a mając MK nie szukałem jej jakoś zbyt usilnie.
@@GambitTV Okej. Dzięki za odpowiedź
Ech! Już sznupię w mieszku...
Może karty eventow z dodatków pozwala na te gry na krawędzi jak pojawi się coś co kompletnie zepsuje twój plan w tej ''lajtowej'' rozgrywce
Zobaczymy :D
Tak zdarzenia dadzą dodatkowy element niepewności. Ale fajne jest to, że te karty mają i niekorzystne jak i pozytywne działania dla wyspy. Zawsze rozpatrujemy obydwa. W dodatku te negatywne możemy często wybrać z 2 lub osłabić odrzucając np. kartę.
No dobra, a jak porównanie do Mage Knighta? Detronizacja, tylko pretendent, czy zaledwie gwardzista króla? 😉
Zupełnie inna gra. Nie rozpatrywałem jej w tej kategorii. Ale jest u mnie "pretendent" i to nawet w trzech odsłonach :) Czeka na sprawdzenie.
W takim razie czekam z niecierpliwością na recenzję 😁
PS. Świetny pomysł z możliwością postawienia Ci kawy!
@@GambitTV Czekamy na jakąś zajawkę cóż tym pretendentem będzie ;)
Gdzie można dostać duchy z promo packa po polsku? Widzę na filmiku, że posiadasz.
Lacerta dokładała je w przedsprzedaży. Nie wiem jak sytuacja wygląda teraz z dostępnością.
Teraz właśnie nigdzie się tego nie da dostać :/ Cóż, może przy okazji wydawania dodatków wydadzą też promo packi.
@@paktor153 Lacerta wspominała, że będzie dodruk duchów dostępnych w przedsprzedaży. Także cierpliwości na pewno ogłoszą to na swoim facebooku
A mi brakuje najwięgszego minusy tej gry czyli to im dalej w las tym prościej. Najtrudniejsze są 2 pierwsze tury i już po nich można w sumie wywnioskować czy wygramy czy przegramy. Przez to jak bardzo by mi się rozgrywka nie podobała to ogólnie gra jest niesamowicie zniechęcająca do grania.
Na standardowym poziomie trudności bywa taki moment, że można to wyczuć, ale nie po 2 rundach. Po drugiej przy scenariuszach, czy adwersarzach trzeba się pilnować do samego końca.
@@doooominic Dobrze zgodzę się, przegrać można zawsze. Ale często po 2-3 rundzie wiadomo że się nie da gry wygrać.
@@jaxowaraxa Ok, z pewności gra nie jest dla wszystkich. Widocznie tobie nie podpasowała. Natomiast mnie to zupełnie nie przeszkadza. Przez to, że jest wymagająca i ma taktyczną głębię z chęcią spróbuję jeszcze raz się zmierzyć z najeźdźcami. Może coś zmienię lub będzie trochę korzystniejszy układ kart. W przypadku łatwej wygranej po prostu trzeba ich szybko skończyć i np spróbować z pewnym utrudnieniem np. tematyczną planszą. W każdym razie czuję, że ta kontrola jest po stronie graczy. I jest ona na dużym poziomie. Z dwoma słabo rozegranymi rundami na początku (zakładając poziom standardowy), myślę że spokojnie jeszcze można wyciągnąć wygraną. To, że np. nie mamy witalnej wyspy nie jest zupełnie przeszkodą. Czasami trzeba pokombinować. Wiadomo margines kolejnych błędów staje się wtedy co raz mniejszy. Ale da się zrobić. No chyba że ktoś na początku wybiera za każdym razem opcję rozwoju na przywrócenie kart lub co chwilę traci swoje obecność, lub zupełnie nie kontroluje dużego skrawka terenu. To wtedy może być sytuacja nie do uratowania. Natomiast to jest kooperacja, więc też gracze w pewnym aspekcie mogą się wspierać, dyskutować, czy pomagać sobie. Oczywiście nie zasadzie zrób tak, albo ja wiem że tak będzie lepiej... na pewno nie w tym rzecz.
A ja walczę od miesiąca czy warto kupić czy nie, ale tylko pod solo :) i dalej nie wiem :)
Kupić. Serio.
Kupić na pewno. Ja masteruje solo każdego ducha z każdym scenariuszem i różnymi przeciwnikami. Cały czas zwiększa sobie poprzeczkę i pochwalę się, że udało mi się każdym z nich pokonać przeciwników na co najmniej levelu 2.
Kupić!
@@doooominic gratulacje.
Jedyna planszówka, w którą lubię grać solo. Polecam :)
Dzięki za ostrzeżenie. Obawiałem się właśnie wysokiego poziomu wejścia do tej gry, więc wiem, że ta gra na razie nie zagości u mnie.
nie wiem dla czego taka niska ocena dla mnie to 9.5 do 10 najlepszy kop na planszy
Powiem Ci dlatego taka niska ocena (choć nie wiem, czy można ją nazwać niską). Tak czy inaczej. Jest niska z tego samego powodu, dla którego dla Ciebie Aeon's End to tylko 7 :)
@@GambitTV Aeon's End jest mega prymitywna rąbanka jak disco polo planszowe - w porównaniu z wyrafinowaniem strategii w Spirit Island
@@krawczyk650 znam wiele osób, które mogą powiedzieć dokładnie to samo, tylko zamieniając miejscami tytuły gier :)
Doceniam recenzję, ale nie podoba mi się szata graficzna tej gry.