Bliskie rozstania
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 28 ก.ย. 2024
- Source:
www.spreaker.c...
Jak matka matce chcę powiedzieć: "Nie musisz budować relacji by przetrwać. Nie musisz opierać szczęścia swojego o to, że z kimś jesteś. To chciałabym, żeby moja córka wyciągnęła z mojego rozstania. Że będzie mogła widzieć nas szczęśliwych, w nowych relacjach, wiedząc, że czy ślub, czy kredyt, czy posiadanie dziecka, nie jest finalnym połączeniem dwójki ludzi. Że kontrakt między ludźmi może wygasać- bo jedna osoba może po prostu drugą przestać kochać i mogą się rozstać. Nie więzić siebie wzajemnie w imię dziecka, albo po prostu ze strachu. Można się rozstać, ale można się lubić. Po prostu, tak się dzieje w dorosłości. Chciałabym swoim rozstaniem przerwać to przekonanie, z którym szłam przez życie sama- że rozstania zawsze są czymś smutnym i koszmarnym."
Partnerem odcinka jest marka Otodom, która w ramach projektu "Szczęśliwy dom" zbadała poczucie dobrostanu Polaków. Okazuje się na przykład, że wbrew stereotypom, Polacy wcale nie są nieszczęśliwym narodem, a poczucie szczęścia wzrosło pomimo pandemii czy wybuchu wojny w Ukrainie. Mega ciekawe dane! Cały raport możecie pobrać tu: www.otodom.pl/...
Książka o której wspominam to "Wszystko o rodzinach" Felicity Brooks
Kiedy moi rodzice się rozwiedli gdy miałam jakieś 10 lat na początku czułam się strasznie. Mimo, że nie kłócili się ze sobą, przynajmniej ja tego nie pamiętam. Teraz wiem, że to mój tata odszedł. Moja mama bardzo to przeżyła, ale później.. O Panie! Wcześniej ledwo obecny tata zaczął intencjonalnie się ze mną widywać, wiedzieć co u mnie, co lubię. Wcześniej, mimo że tego nie widziałam, był praktycznie obcym człowiekiem. A mama stała się samodzielną kobietą, zrobiła generalny remont mieszkania, odżyła towarzysko. Dzisiaj kiedy się widzą rozmawiają przyjaźnie (mimo, że na miejscu mojej mamy nie chciałabym go znać) i raz do roku jedzą kolację z okazji… rocznicy rozwodu :) Tak im na dobre wyszła ta sytuacja. Pozdrawiam wszystkich, którzy mają odwagę robić to co podpowiada im nie tylko serce, ale też rozsądek i na odwrót 😌
Niesamowicie irytuje mnie to przekonanie, że jak ktoś "przestał do siebie pasować" to trzeba się rozstać. Dla mnie miłość to jednak dużo więcej i serio nie chcę żyć w świecie, gdzie ludzie podchodzą do siebie na wzajem tak roszczeniowo. Jasne, jeśli kończysz dysfunkcyjny związek to otwieraj szampana, ale jeśli rozstajesz się z kimś, kto po prostu zaczął mieć inną wizję życia to tak, poniosłeś porażkę i nie, nie kochałeś tej osoby, kochałeś jedynie wizję siebie u jej boku. Dlaczego małżeństwa na zachodzie trwają tak krotko? Bo wszyscy powariowali z tym zaglądaniem wewnątrz siebie i jak narcyz gapią się tylko na swoje odbicie. A potem zdziwienie, że ktoś nie chce uczestniczyć w twojej pogoni za wiecznym egocentryzmem
W punkt, niestety taki staje się świat.
Drodzy, serio, jeśli macie dzieci i drzecie na siebie codziennie mordy, to po prostu się rozstańcie. Dziecko dużo bardziej doceni spokój, niż Wasze bycie ze sobą na siłę.
Odkąd wiedziałam, co to jest rozwód, marzyłam o rozwodzie moich rodziców. Straszne uczucie.
Mało kto się zastanawia jak nie dopuścić do takiego stanu. Zresztą uważam że miłość nie istnieje.
ja dalej marze o rozwodzie swoich starych a mam juz 40 lat....
🖐@@karolinahull9671
@@karolinahull9671 🫂
"przyrzekanie sobie fajnych rzeczy, [...] ale bez wrzucania komuś na plecy obowiązku" - hm, dziwnie mi było, jak tego słuchałam, bo mam jednak inne podejście. Mam wrażenie pokazywania 2 skrajności: "kocham cię tu i teraz" vs. "będę z tobą do śmierci". Jest jeszcze całe continuum.
Gdyby moi rodzice się rozstali kiedy byłam mała byłabym innym człowiekiem. Definitywnie szczęśliwym.
Piękna biała suknia i ślubowanie, że tu i teraz chce z kimś być. Bez zobowiązań na przyszłość. Świat staje na głowie. Ślubuje być z Tobą dopóki mi się nie znudzi 🙈
Świetny, świetny podklasy i bardzo potrzebny w tym kraju, gdzie na siłę utrzymuje się toksyczne rodziny i marnuje życie nie tylko dorosłym, ale przede wszystkim dzieciom, które przecież nie decydowały o swoich narodzinach.
Mężczyźni "sobie chodzili na wojnę" a kobiety musiały na nich czekać. Dość śmiałe określenie, brzmi jakby "sobie chodzili na kręgle".
Przeżyłam takie rozstanie, które było jedną z najlepszych decyzji w moim życiu (i podejrzewam, że mojego byłego partnera też). Rozstaliśmy się w zgodzie, za obopólną decyzją. Utrzymujemy nadal ze sobą kontakt, on był na moim ślubie, ja na jego, mamy dzieci z tego samego rocznika ;) w tym związku byliśmy oboje dla siebie toksyczni (co świadomie zauważyłam już po upływie czasu). Natomiast po rozstaniu zostało między nami to, co lubiliśmy w sobie najbardziej, bez presji oczekiwań wobec sobie nawzajem, których nie potrafiliśmy i nie chcieliśmy spełnić, bo byliśmy po prostu zwyczajnie absolutnie niedopasowani. A najciekawsze, że wszyscy dookoła nas - rodzina, znajomi - bardzo przeżyli nasze rozstanie, nie mogli się z tym pogodzić, jedna koleżanka nawet się rozpłakała na wieść o tym. Natomiast my poczuliśmy wtedy, że wracamy do życia 😁
No cudownie jest się znowu słyszeć ❤❤❤ Jak mi tego brakowało, bo czuję, że dzięki tym podkastom jestem jeszcze lepszą mamą.
Jestem rocznikiem '92, moje dzieciństwo odbieram jako cudowny czas, ale łapię się czasem na tym, że zachowuję się jak moja mama, w sensie takich tekstów, mimo, że moja mama wykonała kawał roboty, abym wraz z siostrą wyszłyśmy na ludzi, tak myślę.
Moi dziadkowie są ze sobą 50 lat, czy są zgodni, nie zawsze. Teraz na starość widzę, że babcia zrobiła się twardsza, a dziadek mięknie, a odwrotnie było jak byłam młodsza. Moja mama po rozwodzie, moja ciocia, jej siostra też. Teściowie też po rozwodzie, a lepiej się dogadują teraz, chociaż mąż opowiadał, że nie raz słyszał od obydwu stron "tak, idź do nowej mamusi/tatusia". Mogę sobie jedynie wyobrazić co on czuł.
To jest piękne w ślubie cywilnym, że mówi się, że będę robił wszystko, "aby małżeństwo było zgodne, szczęśliwe i trwałe", nie ma mowy o grobowej desce.
Związek i małżeństwo to cholernie ciężka sprawa, a gdy pojawia się dziecko, to już w ogóle bywa, że jazda bez trzymanki. Widzę, że mamy wiele rzeczy do przepracowania, przy których potrzebny by był specjalista.
Świetny odcinek! W kontekście rodzicielstwa bliskości,szkoda,że nie wiedzieliśy tego wszystkiego wcześniej,bo ja,moje dzieci i mąż bylibyśmy spokojniejsi i szczęśliwsi...Ale nie mieliśmy poukładanego i dojrzałego wnętrza - oboje jesteśmy z rozbitych rodzin i nasze dzieciństwo nie było usłane różami (głównie nasi ojcowie nawalili,a matki były tym sfrustrowane,zmęczone i zajęte utrzymaniem rodziny na powierzchni z powodu ciężkiej sytuacji finansowej) Ale może właśnie dlatego,że sami nie mieliśmy "zdrowej rodziny" za wszelką cenę i wszelkimi sposobami staramy się walczyć o nasze małżeństwo - terapia dla par dawno temu a teraz ja chcę zawalczyć o siebie - dla siebie i dla nich...co z tego będzie?! Zobaczymy.
Strasznie się wzruszyłam słuchając tego odcinka :( jesteście wspaniałymi rodzicami oboje
Bardzo dużo dał mi ten odcinek. Bardzo jestem wdzięczna, dziękuję!
Niestety, ale kwestie finansowe to czesto podstawowa przeslanka dla ktorych kobiety tkwią w zwiazku. Mezczyzna nawet po urodzeniu dziecka moze odejść, on nie musi sie martwic o opieke nad dzieckiem, o prace bo w czasie gdy jego partneeka rodzila i wypadla z rynku pracy to on dostal drugą podwyzkę.
Dziękuję za odcinek, który daje dużo tematów do przemyśleń. Można się zgadzać, można się nie zgadzać. Nie od dziś wiadomo, że różni ludzie w tych samych sytuacjach wybiorą inne rozwiązania. Ważne by w zgodzie ze swoim sumieniem. Nigdy tak naprawdę nie będzie wiadome co dla nas lepsze w czasie podejmowania decyzji, dopiero dystans i perspektywa "po wielu latach" weryfikuje. Coś kosztem czegoś.
Czy Ty jestes psycholożką? Czy byłaś copywriterem, potem podawałaś frytki w restauracji, a teraz pouczasz tłumy? Opowiadasz rozanielona ze 100% pewnością, ze ten proces przebiegł perfekcyjnie. A zobaczysz to dopiero za kilka, kilkanascie lat. Teraz to możesz sobie tak romantyzować. "My ją KOMFORTUJEMY"... 🤡
o wow, Agnieszka, ale Ci się ulało
@@tuokuniewska3365 ale która część mojego komentarza jest nieprawdziwa? Najlepiej to wypowiadać się publicznie a każdy komentarz, który się nie podoba nazywać ulewaniem albo hejtem.
Asiu, zgubilas mi sie po drodze, ale juzCie znowu znalazlam i dziekuje za fajne, madre slowa...i te poczucie humoru....jaka byla rola kobiet i mezczyzn w dawnych czasach - w skrocie po naukowemu - chujowa, lolllllll......kocham!
Jestem przekonana, że jesteście wspaniałymi rodzicami. Niezależnie od tego, czy jesteście razem czy nie. Życzę Wam powodzenia 💗
Im więcej Cię słucham, tym głębszego przekonania nabieram, że Wasza decyzja o rozstaniu była jak najbardziej trafna.
Ślub nie jest tu i teraz tylko na dobre i złe. Człowiek to nie przedmiot żeby go zostawiać. Moim zdaniem uważasz inaczej bo rozstałaś się i tak to sobie tłumaczysz
Ślub to koncept. Ludzkie życie i dobrostan to wartość.
Wartością dla mnie jest ślub sam w sobie, zakładamy rodzinę i oboje zobowiązujemy się do tego, że wspólnie będziemy dbać o siebie nawzajem i o utrzymanie naszego zwiazku. W tym kontekście argument, że komuś się zmieniły plany do mnie nie przemawia, bo automatycznie ta osoba wypisuje się z projektu. Jestem jednak w stanie zrozumieć, że są różne modele związków i nie każdy musi chcieć być ze sobą do grobowej deski, ważne żeby ludzie o tym szczerze pogadali na początku, jak komuś odpowiada brak formalizacji i opcja rozstania przy zmianie priorytetów życiowych to mam z tym luz. Nie jest to model związku, który mi odpowiada, ale każdy niech żyje jak chce.
Ale ja nie wykluczam ślubu w przyszłości :)
@@reformerka ludzie są dziś nieprawdopodobnymi egoistami i rzeczywistość wygląda jak wygląda
Człowiek to nie przedmiot, żeby go mieć na całe życie :)
Helena wygrała na loterii mając takich rodziców
Bez przesady, będzie czas w jej życiu że się wobec nas zbuntuje, ale to też jest naturalny moment oddzielania się od rodziców i szukania „ja”. Coś na pewno spierdolimy ;)
@@tuokuniewska3365 Nadal, uważam, że robicie świetną robotę. Chciałbym, żeby moi rodzice byli choć w 5% tak uważni, oddani i kochający jak wy jesteście dla Heleny.
Czy te odcinki pojawiają się w jakieś konkretne dni tygodnia? Nie wiem, kiedy ich wyczekiwać.
Tak powinny wyglądać zdrowe rozstania.Ale tak potrafią się rozstawać inteligentni ludzie a nie ludzie dla których dobro dziecka się nie liczy tylko własne ambicje i chęć pokazania ,że "nasze na wierzchu".
Ciekawe jak Ci się zmieni punkt widzenia jak Twój ex pozna kogoś nowego... Teraz jest fajnie, chodzicie we 3 na lody. A potem co? We 4?
a dlaczego nie? patchworkowe rodziny potrafią sobie zorganizować czas razem. to naprawdę nie musi wyglądać jak w poprzednich pokoleniach, że każdy ze sobą darł koty. serio da się inaczej i w porozumieniu.
sama Asia wspomina o książce w której pokazane są różne rodzaje rodzin. jestem pewna że gdy pojawią się nowe osoby w ich życiu to znajdą sposób na odpowiednie wprowadzenie ich do życia Helenki.
Ale dlaczego od razu w 4? Przecież dalej będą mogli w 3. Nowy czy stary partner czy partnerka nie są doszyci do nas nicią chirurgiczną, żeby wszędzie z nimi chodzić. Nowa partnerka czy nowy partner nie wymazują też historii przed nową relacją, więc jeśli są dojrzałymi i zrównoważonymi ludźmi to powinni zrozumieć, że było coś przed nimi i nie powinno to wpłynąć na relacje matka-ojciec-dziecko.
❤
Ciekawe jest to jak kiedyś czerpano z wiedzy, mądrości i doświadczenia rodziców czy dziadków, a teraz obwinia się ich za wszystkie grzechy świata. Pokolenie spychologii…
hehe, pozwolę Ci tak myśleć jeśli to dla Ciebie bezpieczne :)
@@tuokuniewska3365Myśle, że tak naprawdę się ze mną zgadzasz.
Taki jest teraz "trend". O ile pewne sytuacje są zrozumiałe jak problemy w dorosłym życiu przez patoligiczną rodzinę, brak obojga rodziców to teraz wszyscy obwiniają nawet szczęśliwe dzieciństwo za to jacy teraz są. No kurde, nie da się żyć z rodzicami min.20 lat i nie zachowywać się czasem podobnie do nich i nie uważam, żeby to było coś złego.
A co jak rodzice czy dziadkowie nie byli za mądrzy? Też od nich czerpać? :)
Pierwsza ❤
07:00 to tylko dowodzi że miłości nie ma. Są tylko wymagania, oczekiwania i odhaczanie ich a jak nie spełniasz to wypad
jezu, co xd
🤍🤍🤍
ja mocno zaluje, ze moi rodzice sie nie rozstali, bo moj ojciec byl i nadal jest przemocowcem, na szczescie nie wobec mamy, ale wobec nas- dzieci byla przemoc fizyczna (w latach, kiedy lanie bylo normalne) oraz wobec mnie szczegolnie psychiczna do tego stopnia, ze do dzis odkrecam to na terapii
mam zal do mamy, ze widziala, jak mnie traktuje i nie odeszla, a teraz dziwi sie szczerze, ze przyjezdzam ze 2 razy w roku na swieta i probuje to jakos zniesc, ostatnio powiedziala, ze on juz nie ma sily na takie zachowanie (nie to, zeby nie chcial, i nie to, zeby to cokolwiek zalatwialo w kwestii tego, co zdazyl mi zrobic)
zostawanie ze soba "dla dobra dzieci" czesto robi im wiecej krzywdy niz gdyby rodzice sie rozstali i znalezli nowych partnerow, dzieci widzac takie relacje modeluja je i widza, na co "nalezy" pozwalac partnerowi, by utrzymac zwiazek, co prowadzi do zaburzen emocjonalnych i tendencji do wchodzenia w toksyczne zwiazki w dalszym zyciu
a co do zwiazkow, to teraz monogamia jest rozumiana troche w inny sposob, jeden partner naraz
Z naszym pokoleniem wychowanym w latach 90 tych cos sie dziwnego dzieje. Wizja ze obecnie zwiazki trwaja srednio po 6 lat jest dla mnie smutna i niepokojaca. Moje pierwsze malzenstwo zakonczylo sie podobnie jak powyzej opisane przez Joanne (8 lat), drugie trwa, ale w obecnie w kryzysie (6 lat). Przebudowywanie calego zycia co 5 lat jest mega wyczerpujace. I jak pierwsza rewolucja byla uwalniajaca, tak wizja kolejnych raczej przeraza. Trzymam kciuki za tych wszystkich, ktorzy wlasnie probuja skladac te puzzle, nawet jak sa z dwoch roznych pudelek.
"Nawet jeśli wszystko jest dobrze, nawet jeśli się kogoś kocha, ale ma się inną wizję tego, jak chcesz, żeby wyglądała twoja przyszłość, to możesz odejść, bo miłość nie załatwia wszystkiego. Nie musisz budować relacji, żeby przetrwać (...)" może czegoś tu nie zrozumiałam, ale w mojej ocenie wygląda to na jakiś emocjonalny oksymoron... Odnoszę wrażenie, że obecnie przechodzimy w temacie rozstań ze skrajności w skrajność: od martyrologicznego bycia ze sobą za wszelką cenę, do egoistycznego bycia ze sobą póki MI to pasuje. Owszem, każdy z nas się zmienia, ewoluuje na różnych płaszczyznach, ale raczej są to zmiany w czasie - nie z dnia na dzień. Wiele kwestii można wspólnie przedyskutować, a nie kapitulować ot tak.
Mam taką samą refleksję .
Ale skąd pomysł, że nie walczyli i nie próbowali? Są też takie rzeczy, których się nie da przedyskutować, są różnice nie do pogodzenia.
@@AC-jl7hb @AC-jl7hb Nie bardzo wiem jacy "oni"?
Co do dalszej części komentarza - możliwe, że moje życie nie jest po prostu aż tak skomplikowane jak kogoś innego, bo zwyczajnie nie potrafię sobie wyobrazić sytuacji, w której miałabym powiedzieć (bądź usłyszeć): "kocham Cię, ale mimo to musimy się rozstać"... Nie wykluczam rozwodów i rozstań, ale takie zdanie brzmi dla mnie jak wyciągnięte wprost z idiotkowego podcastu.
@@diabla_666 Ale miłość to nie jest jakiś magiczny token, który rozwiązuje ci wszystkie problemy. Można kogoś bardzo kochać, a związek i tak nie będzie szczęśliwy, bo ktoś ma inne potrzeby, albo ludzie się od siebie za bardzo różnią. Twoje myślenie jest bardzo magiczne i życzeniowe, że jak się ludzie kochają to już wszystko będzie dobrze, ale niestety tak nie jest.
@@diabla_666 ludzie mogą pomimo miłości do siebie (co wynika z serca) mieć zupełnie różne potrzeby (co wynika z głowy) i myślenie, że miłość załatwia wszystko i trzeba o związki walczyć, usprawniać je i rezygnować z jakichś części siebie w imie przetrwania relacji, jest dość szkodliwe. Są w relacjach ludzie, którzy są super kochający, ale są dla nas toksyczni. Albo my dla nich. Albo kocha się osobę która kocha kogoś innego i nie chcemy być w trojkącie- przeczytałam tyle ludzkich historii w tym temacie, że wiem na pewno- miłość to nie jest gwarant udanego związku aż po grób. Chociaż fajnie byłoby w to wierzyć :)
Mam mieszane uczucia. Z jednej strony wydaje mi się ok, że szukamy spełnienia i chcemy realizować nasze życie tak abyśmy byli szczęśliwi ( i fajnie, że kończymy z tą chrześcijańską martyrologią i oczekiwaniem na rekompensatę w życiu wiecznym), a z drugiej strony jest jakieś przyzwolenie na niepodejmowanie próby przetrwania tego impasu, który pojawia się nieuchronnie w każdym związku co jakiś czas. Oczywiście i w zdrowych związkach zdarzają się sytuacje, w których jedynym wyjściem jest separacja, ale ogólnie związek to praca na żywej tkance 😉 i niekiedy trzeba się pomęczyć, żeby wejść na inny, lepszy etap. To jest ważne zwłaszcza kiedy są dzieci. Nie mam pojęcia jakie problemy mieli Joanna i Amadeusz, więc nie wypowiadam się odnośnie ich związku, ale ogólnie. Jeśli są dzieci to warto czasem odłożyć na bok swoje pragnienia zmian (o ile związek nie sprawia, że nikniemy, jesteśmy skrzywdzeni lub nieszczęśliwi). Będąc w ponad 20-letnim związku małżeńskim mogę powiedzieć, że mimo iż jest to dobry związek na wszystkich płaszczyznach, to niekiedy mam ochotę na zmiany 😉, ale po chwili przychodzi refleksja, że każdy kolejny, dłuższy związek będzie przechodził przez te wszystkie fazy i znów będą okresy, kiedy będę miała ochotę na zmiany. Moje dzieci są już dorosłe (20 i 17 lat) i cieszę się, że nie musiały się mierzyć z niepełnym domem, bo rodzice uznali, że nie mają wspólnych celów i nie mogą się realizować w tym związku. Takie refleksje kobiety w pewnym wieku 😊
💯 zgadzam się!
Też tak uważam...
Z tego nagrania można wysunąć wniosek, że najlepsze, co moze sie przydarzyć dziecku, to rozwód rozdziców, a na dowód tego Asia mówi, że nie widzi wokół siebie zbyt dużo par, które po 10 latach nadal mają wobec siebie miłość i entuzjazm. Kurde, bez jaj. Rozpadła wam się rodzina i jest to strata, porażka. Nikt nie zakłada rodziny z myślą o tym, że ma się rozpaść. Nie ma co dorabiac uszu wiadomo czemu. Ale rozumiem, że te dwie skrajności sa po to, zeby autorce było łatwiej wytłumaczyc samej przed sobą swoją rodzinną porażkę. Rozumiem bezsens i cierpienie dla rodziców i dziecka w tym, żeby trwać w związku bez miłości romantycznej, bez szacunku czy innych istotnych kwestii, ale oprócz takich historii są też takie, gdzie ludzie naprawdę się kochają, to nie są jakieś jednorożce.
"Tymczasem według ekspertów nawet jedna trzecia małżeństw w Polsce kończy się rozwodem, a z roku na rok wyraźnie rośnie liczba rozwodów małżeństw z krótkim stażem (poniżej pięciu lat). Tylko w 2020 r. rozpadło się ponad 20 tys. małżeństw ze stażem krótszym niż dziewięć lat."
@@tuokuniewska3365 no i to też jest porażka, bo nikt nie bierze ślubu z myślą o rozwodzie. Choć rozumiem, że rozwód może być własną, osobista wygrana. Ale nadal to rozpad czegoś, co z założenia miało być trwałe.
@@J.trok78zgadzam się i jestem wdzięczna za Twój głos. Już myślałam, że coś jest ze mną nie tak, bo pragnę być z moim mężem szcześliwa i razem przeżywać nasze wzloty i upadki do końca, a nie do momentu, w którym „pragniemy tego samego”. Z założenia przecież ludzie się zmieniają i zmieniają się ich pragnienia. Grunt to umieć się porozumiewać, słuchać, szanować. Wspierać w tych różnicach. Mąż czy żona to nie szafa, którą mamy wymieniać za każdym razem, gdy coś nam w niej nieodpowiada.
@@tuokuniewska3365 to trochę nie argument. To, że często dzieje się coś złego i staje się to w pewnym sensie powszechne, nie oznacza że jest to z tego powodu dobre.
Ja myśle że Asia nie przedstawia jakieś uniwersalnej mądrości, każdy przypadek jest inny, ona pokazuje swoją drogę i przedstawia swoje podejście do sprawy, czy jest coś w tym złego? Myśle ze nie. Ale być moze komuś to pomoże. Myśle ze Joanna nie twierdzi, ze trzeba się rozstawać w kółko jak coś przestanie pasować i jest to łatwe jak umycie szklanki, tylko ze istnieje sposób by to zrobić racjonalnie i wcale się tym nie załamywać jak już cos takiego się zdarzy. Chyba każdy się zgodzi ze idealne środowisko dla dorastającego dziecka to dwójka rodziców, które kocha się szaleńczo i szczęśliwie będą ze sobą do końca życiach ale rzeczywistość nie zawsze tak wyglada. Czasami najlepszym rozwiązaniem jest rozstanie, po to by być po prostu szczęśliwym, a nie gnić w związku tylko dla dziecka . Byłam dzieckiem na którym spoczęła ta odpowiedzialność „zostaliśmy ze sobą dla dzieci” i z perspektywy nastolatki która byłam i dorosłą którą jestem, jest to okropne rozwiązanie. Wolałabym teraz widzieć moich starzejących się rodziców przy osobach z którymi by się dogadywali i z którymi byli by szczęśliwi. Zamiast tego całe moje dzieciństwo było w stresie, w kłótniach, musiałam obierać strony i pocieszać płaczącą matkę. Teraz nadal są razem i nie cieszy mnie to ze zostali ze sobą pomimo ciężkich czasów, bo tak sobie obiecali na ślubie. Bo wiem ze pomimo ze już tych kłótni nie ma, ja w domu rodzinnym już nie mieszkam, to martwię się i smutno mi, bo wiem ze było ich stać na osobne, ale lepsze dla nich życie. PS nadal narzekają na siebie nawzajem, a oboje są wspaniałymi ludźmi, choć ani trochę nie pasują do siebie. A schematy związkowe, które nabyłam przez okres dzieciństwa i ich niepoprawne reakcje emocjonalne które niestety przeszły na mnie, to chyba będę naprawiać do końca życia.
Mój mózg zaraz eksploduje bo od lat bujając się z myślą o rozstaniu, ostatnio zaczęłam dochodzić do wniosku, że "dla dobra dzieci i póki są małe" zostanę w nierokujacej relacji mąż - żona. Po przesłuchaniu podcastu, pierwszy raz w życiu poczułam ulgę na myśl o rozwodzie i tym wszystkim co jeszcze nas czeka "po drugiej stronie". Na maksa boję się usamodzielnienia finansowego (bo klasycznie to on jest głównym żywicielem rodziny a ja zajmuję się wszystkimi nieodpłatnymi pracami), ale od czegoś trzeba zacząć i ja zacznę od mantry "jestem silna, kocham siebie, dam radę przejść przez nowe rzeczy" (nawet jeśli teraz tak bardzo się boję, nie mam wsparcia i wygodniej - dla świętego spokoju - byłoby się nie rozwodzić). Asia, dzięki za wartościowe treści i odczarowywanie stereotypów. Pozdrawiam
Cieszylam sie gdy moi rodzice sie rozstali i mimo to ze moj tata zamieszkal 1000 km odemnie był bardziej obecny niż większość ojcow moich znajomych ktorzy z nimi mieszkali..
Przecież na ślubie cywilnym nie przysięgamy miłości do śmierci, tylko, że zrobię wszystko, żeby nasze małżeństwo bylo trwale, zgodne i szczęśliwe.
O matko, ale mądre słowa...
...sama jestem mamą... ale kiedy byłam dzieckiem marzyłam o tym, żeby mama odeszła od ojca tyrana. Pamiętam jak dzis jak błagałam ją żeby wzięła rozwód... ale ma Pani rację Pani Asiu... przekonania, strach przed poradzeniem sobie samej, brak stabilnej pracy skutecznie trzymał moją mamę przy ojcu.
No cóż... dziś sama jestem samodzielną mamą dwójki dzieci, staram się być obecna dla nich i wspierać je.
Bardzo pomocny odcinek. Jednak wszystko ze mną ok🤪 czasem właśnie myślę, że to ze mną coś nie tak.
A swoim dzieciom póki co daje życie inne niż te, które miałam.
Życzę Pani wszystkiego dobrego 😊
Dziękuję za ten odcinek. Moi rodzice też prowadzili w moim dzieciństwie wojny np. która strona rodziny jest nienormalna, która jest ważniejsza itd dwa razy w roku przed każdymi świętami lub imprezami. Dziś z perspektywy lat wiem że osiągnęli remis. Teraz kiedy jestem dorosła wiem że absolutnie nie nadawałabym się na matkę. Nie chciałabym popełniać błędów moich rodziców.
Pamiętam, jak byłam w podstawówce i moja mama tyle frustracji z swojego związku z moim ojcem przenosiła na mnie, że wręcz namawiałam ją na rozwód. Pamiętam, jak się wtedy zaśmiała i powiedziała: "nie mogę, bo mam was". Zero przerzucania winy xD
do tej pory są razem, do tej pory nie rozumiem dlaczego, oboje się w tym związku męczą. Jak patrzę na to z perspektywy dorosłej osoby, która sama już tworzy związek i rodzinę, to naprawdę nie mogę pojąć jak oni żyją razem
Przykre, że ludziom w dzisiejszych czasach łatwiej przychodzą rozstania niż praca nad związkiem
Zawsze chciałam, żeby oboje rodzice byli razem, nawet jak się kłócili i mieli inne cele. Dlaczego tak ufasz psychologom, oni nie stworzą Ci idealnego świata. Smutne to co mówisz.
Asiu, z racji tego że mam rodzic pod koniec października mam pytanie. Czy wychowujecie Helenkę w wierze? Chrześcijańskiej czy jakiejkolwiek. Jeśli nie czy mogłabyś nagrać o tym podcast? O tym jak tłumaczycie jej różne wydarzenia, rzeczy i jakie wartości jej przekazujecie i w jaki sposób? My razem z mężem jesteśmy niewierzący, nie będziemy chrzcic naszej córeczki i martwię się czy damy radę wychować "ateistyczne" dziecko w takim społeczeństwie w jakim żyjemy. Całuski 😘
Nie, nie chrzciliśmy dziecka i nie wychowujemy w żadnej wierze, mówimy tylko że na świecie istnieją różne religie i ludzie wierzą w różne rzeczy, ale ona jest jeszcze za mała żeby zadawać o to pytania :)
Hmmm... Ja widzę ślub jako zwyczajne przyrzeczenie, że jeśli w związku zacznie się pieprzyć, to zrobimy wszystko, żeby spróbować to naprawić, a rozstanie będziemy traktować jako ostateczność. Takie: "łatwo z Ciebie nie zrezygnuję, chcę się starać dla Naszego wspólnego dobra".
Nie zgadzam się z wszystkimi opiniami Asi z tego odcinka, bo mimo że moim dziecięcym marzeniem było rozstanie mamy z dysfunkcyjnym, uzależnionym ojcem, to naprawdę widzę wartość w tzw. pełnej rodzinie (pomijając niefortunne nazewnictwo). Ja czytam ten odcinek inaczej - jako ten, który mówi o radzeniu sobie z emocjami dziecka, z tworzeniem definicji uczuć i wydarzeń jak Asia sama wspomniała. Ja oprócz różnych wizji rodziny, chcę pokazywać dziecku to, że związki to też nie tylko patrzenie w każdym aspekcie w tę samą stronę, nie tylko idealne dopasowanie, zarówno planów, jak i codzienności i że da się też z takimi różnicami (z zachowaniem miłości, szacunku i codziennej bliskości jako podstaw) być nadal razem, że relacje nie będą tylko pozytywne i dopasowane do naszych oczekiwań i z tym też można żyć i to szczęśliwie. Nie twierdzę że Asia tego nie robiła, po prostu mam takie przemyślenia.
Jezu, tak. Jak mój „tata” czyli mężczyzna, z którym moja matka żyła wiele lat. Nagle zniknął z naszego życia, a mama powiedziała jedynie, ze „tata już nie przyjdzie”. To potwierdziło mi, ze rozstanie to zniknięcie bez słowa z czyjegoś życia. I ten straszny żal, ze ktoś Cię porzuca. No, bo ojciec biologiczny zniknął nim go poznałam.
Później powstaje lekowy styl przywiązania, bo rozstanie to smutek, żal, bol itd,
Dziękuje Ci za ten podcast. ❤
Omg, nie mam dzieci, a kocham ten podcast całym sercem! Kobieto, jak ja Ci za niego dziękuję! Robisz to bardzo dobrze ❤❤❤
Mega ❤ podkast dziękuję
Są przypadki że dla dobra dziecka lepiej żeby rodzice żyli osobno ale jest to ostateczność i wybór "większego zła".Wiadomo że jak jest patologią alkoholizm napięcie wieczne i kłótnie to szkodzimy dziecku i lepiej się rozdzielić ale w mojej opinii podejście że ludzie powinni byc razem dla dobra dziecka żeby czulo że ma pełny dom bo rodzice są na etapie przyjaźni w związku jest dobrem.Dzieci potrzebują mieć oboje rodziców razem i jak się na nie decydujemy to w moim odczuciu należy się w pewien sposób poświęcać i nie nasze "ja" jest ważniejsze.Relacje rzadko kończą się wielką miłością po grób i często zamieniają się w przyjaźń i nie widzie w tym nic złego.Corka jak sama mówisz nie odczuwala rozstania bo żyliście w zgodzie.Wychowalem się w takim domu i dziękuję rodzicom za zrobili to dla mnie.Mialem pełny i ciepły dom w którym była miłość,nie odczuwałem braku miłość między rodzicami za to ogromna do mnie,widzialem ze sie lubia i szanują i to mi wystarczylo.A już wiązanie się z kobieta mając małe dziecko jest dla mnie niepoważne.Wiem że panuje moda na bicie brawo takim sytuacjom ale ja uważam że to mieszanie w głowie dziecku.Rozumiem szacunek do par jedno płciowych ale nie rozumiem posiadania dziecka i wprowadzania go w ten schemat.Przykre.
Ja się cieszyłam jak moi rodzice się rozwiedli (na prośbę dzieci się to stało), ale sama chciałabym być w związku do końca życia. Niestety patrząc na dzisiejsze realia wydaje mi się to nierealne. Ludzie dzisiaj się rozstają bo wpada monotonia i trudy życia - gdzie kiedyś brało się na barki te trudy życia razem, nie ważne co się działo. Oczywiście do tego potrzeba też dwóch dojrzałych emocjonalnie osób, o zgodnych charakterach.
Powodzenia, bo to i tak jest zawsze ciężkie, nawet jak rozstanie jest w zgodzie.
Będziesz coś mówić o twoim nowym związku? Chyba każdy jest lekko zaskoczony.
❤❤❤❤❤❤❤❤
❤
Z czystej ciekawości, jakie nazwisko nosi Helena? Twoje, Amadeusza czy jeszcze jakieś inne?
Dziękuję ❤
Uważam ze jesli "przestało się kogos kochać" to chyba nigdy się go nie kochało. Ta dzisiejsza "miłośc" to jakaś atrapa prawdziwej miłości
z jakiegoś powodu istnieje stwierdzenie "pierwsza miłość". Żeby odróżnić ją od kolejnych miłości. Miłości jest w życiu wiele, a za to czy się kogoś kocha, czy nie, odpowiada MÓZG i neuroprzekaźniki. Stan miłości da się osiągnąć choćby laboratoryjnie, bardzo prosto. Także sorry, biologia obala ten argument, że miłość jest jedna, a jak się kończy, to znaczy że nigdy nie istniała. Bzdura.
@@tuokuniewska3365 chyba mówi Pani o stanie zakochania, bo miłość to decyzja, nie tylko uczucia, które łatwo się zmieniają i bywają chwiejne.