วีดีโอ

Dziękuję za miły komentarz. Takie szelki to doskonały przykład. Pies nie nauczył się chodzić na luźnej smyczy tylko unikać szarpnięcia (obecność szelek jest tzw. bodźcem dyskryminacyjnym). Zostawiając na boku kwestię skutecznego zastosowania, to szarpnięcie jest niebezpieczne dla kręgosłupa zwierzęcia.

To się dzieje kiedy, opiekun, w najlepszej wierze, próbuje "nagradzać" psa pożywieniem za "spokojne zachowanie" wobec czegoś co wywołuje w nim lęk licząc na to, że pies będzie w przyszłości dobrze kojarzył trudną sytuację. W rzeczywistości często dzieje się na odwrót.

Niezupełnie - ryzyko, że zrobimy komuś krzywdę nożem kiedy po prostu robimy kanapkę jest zaniedbywalne - bo, dokładnie tak jak napisałeś, to zależy od zamiarów :). W przypadku narzędzi awersyjnych możemy mieć jak najlepsze intencje, wiedzę, refleks jak żyleta a i tak zrobić zwierzęciu krzywdę. A co do delegalizacji - mówiąc krótko, przede wszystkim dlatego, że kompetentny trener się bez nich doskonale obejdzie, najwyżej popracuje kilka sesji treningowych dłużej. Za to w rękach niewystarczająco kompetentnego i niewystarczająco stabilnego emocjonalnie narzędzia awersyjne będą równie nieskuteczne jak szkodliwe.

@piesdobry Wow. Dobre to! :) Ale podejmuje rękawice dalej. W jaki sposób gdy mamy wiedzę, doświadczenie, refleks i tak możemy psu zrobić krzywdę gdy jesteśmy świadomi narzędzia jak i jego działania (awersyjnego oczywiście)? Tu bardziej mam na myśli obroże elektryczne ale z najwyższej półki a nie po 150zl na allegro. Bo tak pełna racja że jeśli chodzi między innymi o kolczatki to trzeba mieć spore umiejętności manualne żeby ją poprawnie i bezpiecznie użyć. Ale to w takim razie sama powiedziałaś że tak naprawdę każdy sprzęt zakładany na psa (obroża, smycz, szelki itd) jest narzędziem awersyjnym bo obezwładnia psa w mniejszym bądź większym stopniu. I pytanie czy rzeczywiście jest sens to wszystko tak rozdzielać? Każdym z narzędzi można zrobić krzywdę mało tego to co kolwiek nie zrobimy w stosunku do psa to chcemy coś na nim wymusić bez względu na to czego użyjemy czy to jedzenia czy zwykłej obroży czy.... czego kolwiek innego. I czy nie lepiej iść w stronę edukacji ludzi, budowania świadomości jak działają poszczególne narzędzia niż być za delegalizowaniem czego kolwiek? Ba wspomniałaś że jedzenie może być awersją. Trochę mi się to wszystko nie klei. Mam nadzieję że wiesz co mam na myśli. Czekam z niecierpliwością na Twoją kontrę! :D

​@@KamilKamil123 Dzięki temu komentarzowi (dziękuję) zdałam sobie sprawę, że nigdy nie omówiłam działania hormonów stresu, zrobię to w przyszłości :) Ale ponieważ to zajmie to postaram się wyjaśnić krótko. Każde użycie bodźca awersyjnego powoduje wydzielanie hormonów stresu - kortyzolu, adrenaliny i noradrenaliny. Wszystkie przygotowują organizm do reakcji "uciekaj albo walcz" i wymagają uwagi, ale kiedy mówimy o skutkach ubocznych aplikacji bodźca awersyjnego możemy skupić się na kortyzolu, ale co ważne - to jest automat - one wydzielają się zawsze. Kortyzol jest hormonem, który wydziela się stosunkowo szybko, ale schodzi godzinami - a każda aplikacja bodźca wyrzuca kolejną dawkę (jest jeszcze gorzej, ale miało być krótko ;)) za każdym razem zwiększając poziom lęku. Niestety kortyzol niszczy tkankę mózgu - szczególnie hipokampa, który odpowiada między innymi za pamięć ale też za radzenie sobie z lękiem. I teraz tak - jeżeli mamy "kuloodpornego" psa, "sterylne" środowisko i idealnego trenera, który będzie skuteczny to pies nauczy się umiejętności w kilku sesjach i jako że jest "kuloodporny" to ten dodatkowy kortyzol nie będzie miał długofalowego wpływu na jego układ nerwowy. Ale po pierwsze - więcej opiekunów uważa, że ma "kuloodpornego" psa niż ma go w rzeczywistości. Po drugie środowisko w jakim szkolimy często nie jest "sterylne", tym bardziej jest to trudne do spełnienia dla opiekuna w warunkach "domowych" Po trzecie - nikt nie jest idealny. Przede wszystkim dlatego, że jesteśmy po prostu ssakami i wszystkie ograniczenia ssaczego mózgu i cała teoria uczenia dotyczy nas w równym stopniu co psa. O wpływie stosowania bodźca awersyjnego na trenera już mówiłam trochę, ale też chyba ten temat wymaga rozwinięcia. I teraz, nawet gdyby opiekunowie chcieliby się edukować to aby mogli 'bezpiecznie' używać narzędzi awersyjnych to musieliby wszyscy, po prostu, zostać wykwalifikowanymi trenerami. To się zwyczajnie nie zdarzy. Nie ma też możliwości, żeby zawód trenera/behawiorysty został sensownie uregulowany i aby móc wprowadzić narzędzia awersyjne "na receptę", na przykład po zdaniu stosownych egzaminów. Tak więc uważam, że 'wylanie dziecka z kąpielą' i delegalizacja to najlepsze rozwiązanie. Jest jeszcze jeden powód - ale ma związek z moim cynicznym podejściem do prawa i nie chcę go omawiać publicznie ;) Krócej nie umiem :)

@@piesdobry wow! Widzę że mam do czynienia z kimś to na każdym kroku pokazuje, broni swojego zdania merytorycznie i wyczerpująco i nie są to odpowiedzi typu "bo to zło kropa". Jesteś kopalnią wiedzy i wierzę że kiedyś uda się doprowadzić do wspólnej debaty. Ogromny szacunek za zaangażowanie i ciągle się kształcenie! Temat jest rozległy i brakłoby miejsca w komentarzu na rozwinięcie tej dyskusji. :) Więc tu ją odpuszczam ale to nie znaczy że w ogólnym rozrachunku powiedziałem ostatnie słowo :) Ale mogę powiedzieć że w 80% zgadzam się z tym co napisałaś!

@@KamilKamil123 z wielką chęcią podyskutuję, kulturalna rozmowa to czysta przyjemność, dziękuję :)

Wielu ma :) Ale ponieważ zawód behawiorysty nie jest uregulowany (tak samo jak ludzkiego terapeuty) to rozsądnie jest przed podjęciem współpracy sprawdzić jakie ma wykształcenie, kursy itp.

Niewłaściwe użycie pożywienia w pracy z psem też jest tylko "pudrowaniem" problemu :) A co do świadomości - wciąż więcej ludzi urodziło się zanim Karen Pryor wydała "Najpierw wytresuj kurczaka" niż po, zmiana wymaga po prostu czasu i cierpliwości, będzie coraz lepiej :)

Profesor Rogal tym razem uczestniczył bardzo aktywnie, ale zawsze jak nagrywam to gdzieś obok jest :D

Pracuję nad kursem online na temat lęku u psów i dlatego można się teraz zapisywać na darmowe minikonsultacje online. Zapraszam serdecznie --> piesdobry.com/zapisy/

@@juliafidelus2854 Zdecydowanie podejmę ;)

Masakra! Chyba wejdzie do kanonu hermetycznych dowcipów na moim kanale :D

Wyśmianie trendu pseudomotywacyjnych rolek, gdzie przewodnik psa opowiada w wyniosły sposób, jak to nie osiągnął spektakularnych efektów ciężką pracą i cierpliwością. Mnie również bawi 😂

ale jak wyszkolić psa nie pracując ciężko? Przecież to wieczna orka (jeśli pies czysta kartka to całkiem przyjemna orka)

To jest czasami orka na ugorze, ale to jeszcze nie powód żeby rzucać cytatami Coelho w rytm inspiracyjnej muzyki ;)

nie znam ani coello, ani angielskiego bardziej niż kali jeść, widzę że na szczęście :-D

Dokładnie tak.

Dziękuję - i to jest ta część, która mnie przeraża. Odpowiedzialność za to co się mówi. Ciągle powtarza się, żeby sprawdzać źrodła, tylko po pierwsze to jest oskarżanie ofiary ("a co pan/pani robił w tej ciemnej uliczce?"), po drugie co robić kiedy ktoś, kto jest uznawany za autorytet propaguje mity?

@ otóż to, dlatego warto weryfikować informacje w kilku źródłach, mimo wszystko nie brać niczego za pewnik oraz myśleć samodzielnie. W tym przypadku nadostrożność zrobiła swoje i mimo „dobrej rady autorytetu” wolałam zaczekać z kastracją do momentu znacznego obniżenia poziomu lęku u suki, jednak ta sytuacja pokazuje, że czasami warto dmuchać na zimne, bo narządów płciowych nie przywrócimy. Dlatego jeszcze raz dziękuję za szerzenie świadomości!

Dziękuję i zapraszam :) Sprawdziłam i są jeszcze terminy. Na stronie piesdobry.com/zapisy/ wystarczy wybrać z listy "minikonsultacja".

bostonka była 8tygodniowa

Trudno oceniać nie widząc ich interakcji, ale zaczęłabym od dokładnego zbadania tego psa, który wykazuje zachowania agresywne pod kątem dolegliwości bólowych. Niestety w przypadku ras brachycefalicznych lista możliwych problemów zdrowotnych jest długa (zwłaszcza kiedy wiemy, że suczka pochodzi ze "złej" hodowli).

@@piesdobry dziękuję za wskazówki. oczywiście że w tak krótkim opisie sytuacji nie można zawrzeć wszystkich aspektów. Na trening do Pani mam niestety za daleko

@@B-Banas Super :) Do zobaczenia :)

Trudno cokolwiek powiedzieć nie widząc sytuacji, ale warto zawsze brać pod uwagę, że ten drugi pies też mógł się zachować nieuprzejmie ;)

Popieram 👍

To, że pies nie atakuje od przodu jest częste i jakby na to nie patrzeć - rozsądne. Kiedy człowiek jest tyłem jest mniej groźny, można próbować go odgonić.

To częsta wątpliwość :) Nie widząc psa i okoliczności nie mogę być pewna - są inne niż lęk możliwości. Niemniej lęk jest wciąż najbardziej prawdopodobny. W końcu istnieją zasadniczo dwa sposoby aby znaleźć się dalej od zagrożenia - uciec lub je odgonić :)

W tym cyklu mówię tylko o zachowaniach agresywnych - jak opowiadam w filmie - "zęboczyny" nie są jedynym zachowaniem agresywnym. I z drugiej strony "podgryzanie" nie musi w ogóle być zachowaniem agresywnym - czasami może być nawet objawem czułości :D

głównie słucham tego typu filmów - chyba, że autor wyraźnie mówi, że coś pokazuje ...

Raz oglądam, raz słucham. Choć oglądanie bardziej uwydatnia momenty humorystyczne

bardziej słucham choć gdyby była informacja że jest coś do zobaczenia lub zwyczajowo byłoby co oglądać to jak najbardziej

Absolutnie tak - zawsze metodę należy dobrać do psa a także do możliwości opiekuna. Niemniej, osobiście w pracy nie wykorzystuję narzędzi awersyjnych i uważam, że nie powinny być w ogóle dostępne na rynku. Dlaczego takie jest moje stanowisko mówię dużo w tym filmie - th-cam.com/video/2avgMyfw6es/w-d-xo.html. Ta kwestia przewija się, jednak, w komentarzach bardzo często - myślę, że zrobię kolejny film, w którym rozszerzę nieco ten temat. Nie mogę się jednak zgodzić z taką oceną ogółu badań naukowych. Czytałam ich setki i tak rażący brak rzetelności naukowej to na szczęście rzadkość. Dlatego, zresztą, tak mnie to zszokowało, zwłaszcza kiedy pod pracą podpisał się taki autorytet jak Clive D. Wynne.

No shit Sherlock

@@aleksandrawieczorek1024 Profesor Rogal, kiedy dorastał, też "wyrażał niezadowolenie", kiedy spacer był krótszy niż właśnie około 2 godzin. Często poprzez "samowyprowadzenie" przez 2,5 metrowy płot lub po dachu stajni :) Ale dla wielu psów tak długi spacer doprowadził by do przebodźcowania - sytuacji równie niekorzystnej jak niezaspokojona potrzeba. 40 - 60 minut to dobry czas dla większości psów i opiekunów.

Myślę, że wynika to głównie z niefortunnego określenia "okres krytyczny" :).

Dziękuję, mam nadzieję, że dzięki temu przynajmniej moi widzowie będą krytycznie patrzeć na krzykliwe nagłówki "amerykańscy naukowcy dowiedli". Nawet jeżeli chodzi o znane autorytety.

@@piesdobry niestety w komentarzach już widać, że nie jest dobrze, ale może ktoś oprzytomnieje. Dobra robota.