ალბათ რამდენი დრო ვხარჯე და ალბათ რამდენი ვწერე. თითქოს სიტყვა მომისაჯეს ან ჩემით ამოვიჩემე. ამ ლირო კარტელის წევრებს, ვინც მიდგას კრიტიკის ცეცხლით. აქცენტი, რომ გამოვირჩე მე - ამ მედგარ ლირიკის ცეცხვით (არ მქონია) ცხოვრებას გამოვგლიჯე მე, იმედის ლუკმა უსახო. უსახურ დღეს ვეწევი, De Gol-ზე მდგარი, უქმად უსაქმოდ. ღამის სათევად მიხმობს, გულჩვილი კახპა არაბი. და მხოლოდ შენს თვალებსღა შერჩათ სითბო აქ სხვას არაფერს, რა მანაღვლებს?! შორს, სადღაც მოარული ქალი სოფლის. ორაკულად თაღლითობს ეს მონავსული ღამის სტროფი თ - ხელში ვხვდები გათენებას, გარეთ წვიმაა მლაშე. ნეტავ შენ სად ხარ ამელი, ცივ დღეთა ატაშე. ამ ქარტეხილებს ვათავსებ ფურცელზე, დამდევს დოსტივით სევდა. სათავსო, ცარიელ ოთახში ვგრძნობ შორით მომტირის დედა. გავრბივარ ორპირთა წრედან და სიტყვა მამოძრავებს. სულში ვგრძნობ ამორძალებს, თქვენც შეირგეთ რაც გამომძალეთ. მე ხომ სიზმრებში ავიდგი ფეხი და მე ხომ სიზმრებში მოვკალი ამელიც. რეალობაც სულ ფეხებზე მეკიდა სიცხადე, რომელშიც ფეხებით გავები. სანამ, თქვენ უაზროდ მხევდით და ნოემბრის ქარებში მაჩრიდით დალხენით. სახელის შეცვლაც, რომ მინდომეთ ხეპრით ამ, სასირცხვო სიზმრებს, დღესაც მიგონებს ამელი. ისევ მივყვები ქარებს, ისევ არავინ ვარ მე. მინდა გაქცევა, მაგრამ ეს სხეული მძიმეა დე. ისე მივყვები ქარებს, ისევ არავინ ვარ მე. ვერ გავურბივარ ამ მძიმე სხეულს, ვეცემი. ვწერ კოლაჟს ‘დღეთა ჩავლილს’ მას, რაც ობლებს ძალუძთ ცდათ. მე ხომ ყოველთვის მეცვა და ვჭამდი, რაც მშობლებს ძალუძდათ. მსურს შლეგი მოვწყდე პირფერ ვიგინდარებს, ხიბლის არეს! ვთქვა: მიღირდა, რეიხის მგვანს დე, დარჩენა ლეიბლის გარეთ. მიღირდა ალტერ ეგო კალმის, სიმშვიდით შლილი. მრქმეოდა მე ‘კარგი მეგობარი’ - ‘ცუდი შვილი’. ღირდა ბავშვობა, უშუქობა, ფუფალა, საბნის ჩვარი. უბანი მეტეხის, ბანდა რკინის, სამყარო - გრაფომან ნაბიჭვარის! მსურს ვენაში შვიდი კუბი, სულში სულის ხარვეზია. მახარებს მშვიდი ვაკუუმი, უსიცოცხლო სრული ამნეზია. ფიქრთა კომა, სანამ ჩემს სუნთქვებს ხშირი სევდა მილევს. მახსოვს, რა სიგიჟით მთხოვდა ჩემთვის უცხო შვილის დედა, მინეტს. რამდენ უარყოფითს, დღესაც უდიერად ფარავს სტროფი. ვერ ვარჩევ ჩვენში რომელია ‘სულოერად ავადმყოფი’.. რაც სამყოფი მქონდა ლუკმა სიცოცხლობის, დავარიგე. ვგავარ მიმგნებს ნატვრის ხის. თქვენც, შეირგეთ რაც მაღარიბეთ. მე ხომ სიზმრებში ავიდგი ფეხი და მე ხომ სიზმრების დავკარგე სახლი. რამდენჯერ ავდექი ოცნების ფსკერიდან. რომლის უსაზღვრო ავ-კარგიც ხარ ნი. სანამ უაზროდ მხევდით და მხევლის ქარს ნოემბრის, მაჩრიდით დალხენით. სახელის შეცვლაც რომ მინდომეთ ხეპრით ამ უჩუმარ სიზმრებსაც სახე აქვთ, სახე ნის… 🤍
ისევ მივყვები ქარებს, ისევ არავინ ვარ მე. მინდა გაქცევა, მაგრამ ეს სხეული მძიმეა დე.. ისევ მივყვები ქარებს, ისევ არავინ მე. ვერ გავურბივარ ამ მძიმე სხეულს, ვეცემი.. ❤
არ მახსოვს რამდენი წლის ვიყავი,როცა სულოს პირველად მოვუსმინე. თუმცა ის პერიოდი მახსოვს,რამოდენიმე წლის წინ,ყველა ტრეკზე #მოტივაციასულოს რომ ვსპამავდით. ბედნიერი ვარ,რომ დღეს აქ ხარ. და მაშინ როცა საშინლად ვგრძნობ თავს. როცა მხოლოდ მე ვრჩები,და ვიცი რომ არავინ გამაჩნია,მაშინ ვრთავ. ვრთავ შენს ტრეკს და ვიცი რომ ვიღაც სრულიად უცხო არის ჩემს გვერდით.
ალბათ რამდენი დრო ვხარჯე და ალბათ რამდენი ვწერე. თითქოს სიტყვა მომისაჯეს ან ჩემით ამოვიჩემე. ამ ლირო კარტელის წევრებს, ვინც მიდგას კრიტიკის ცეცხლით. აქცენტი, რომ გამოვირჩე მე - ამ მედგარ ლირიკის ცეცხვით (არ მქონია)
ცხოვრებას გამოვგლიჯე მე, იმედის ლუკმა უსახო. უსახურ დღეს ვეწევი, De Gol-ზე მდგარი, უქმად უსაქმოდ. ღამის სათევად მიხმობს, გულჩვილი კახპა არაბი. და მხოლოდ შენს თვალებსღა შერჩათ სითბო აქ სხვას არაფერს, რა მანაღვლებს?! შორს, სადღაც მოარული ქალი სოფლის. ორაკულად თაღლითობს ეს მონავსული ღამის სტროფი თ - ხელში ვხვდები გათენებას, გარეთ წვიმაა მლაშე. ნეტავ შენ სად ხარ ამელი, ცივ დღეთა ატაშე. ამ ქარტეხილებს ვათავსებ ფურცელზე, დამდევს დოსტივით სევდა. სათავსო, ცარიელ ოთახში ვგრძნობ შორით მომტირის დედა. გავრბივარ ორპირთა წრედან და სიტყვა მამოძრავებს. სულში ვგრძნობ ამორძალებს, თქვენც შეირგეთ რაც გამომძალეთ.
მე ხომ სიზმრებში ავიდგი ფეხი და
მე ხომ სიზმრებში მოვკალი ამელიც.
რეალობაც სულ ფეხებზე მეკიდა სიცხადე, რომელშიც ფეხებით გავები.
სანამ, თქვენ უაზროდ მხევდით და
ნოემბრის ქარებში მაჩრიდით დალხენით.
სახელის შეცვლაც, რომ მინდომეთ ხეპრით
ამ, სასირცხვო სიზმრებს, დღესაც მიგონებს ამელი.
ისევ მივყვები ქარებს, ისევ არავინ ვარ მე. მინდა გაქცევა, მაგრამ ეს სხეული მძიმეა დე.
ისე მივყვები ქარებს, ისევ არავინ ვარ მე. ვერ გავურბივარ ამ მძიმე სხეულს, ვეცემი.
ვწერ კოლაჟს ‘დღეთა ჩავლილს’ მას, რაც ობლებს ძალუძთ ცდათ. მე ხომ ყოველთვის მეცვა და ვჭამდი, რაც
მშობლებს ძალუძდათ. მსურს შლეგი მოვწყდე პირფერ ვიგინდარებს, ხიბლის არეს! ვთქვა: მიღირდა, რეიხის მგვანს დე, დარჩენა ლეიბლის გარეთ. მიღირდა ალტერ ეგო კალმის, სიმშვიდით შლილი. მრქმეოდა მე ‘კარგი მეგობარი’ - ‘ცუდი შვილი’.
ღირდა ბავშვობა, უშუქობა, ფუფალა, საბნის ჩვარი. უბანი მეტეხის, ბანდა რკინის, სამყარო - გრაფომან ნაბიჭვარის!
მსურს ვენაში შვიდი კუბი, სულში სულის ხარვეზია. მახარებს მშვიდი ვაკუუმი, უსიცოცხლო სრული ამნეზია. ფიქრთა კომა, სანამ ჩემს სუნთქვებს ხშირი სევდა მილევს. მახსოვს, რა სიგიჟით მთხოვდა ჩემთვის უცხო შვილის დედა, მინეტს. რამდენ უარყოფითს, დღესაც უდიერად ფარავს სტროფი. ვერ ვარჩევ ჩვენში რომელია ‘სულოერად ავადმყოფი’..
რაც სამყოფი მქონდა ლუკმა სიცოცხლობის, დავარიგე.
ვგავარ მიმგნებს ნატვრის ხის. თქვენც, შეირგეთ რაც მაღარიბეთ.
მე ხომ სიზმრებში ავიდგი ფეხი და
მე ხომ სიზმრების დავკარგე სახლი.
რამდენჯერ ავდექი ოცნების ფსკერიდან.
რომლის უსაზღვრო ავ-კარგიც ხარ ნი.
სანამ უაზროდ მხევდით და
მხევლის ქარს ნოემბრის, მაჩრიდით დალხენით.
სახელის შეცვლაც რომ მინდომეთ ხეპრით ამ
უჩუმარ სიზმრებსაც სახე აქვთ, სახე ნის…
🤍
💥💥💥💥🔥🔥🔥🔥
ისევ მივყვები ქარებს, ისევ არავინ ვარ მე.
მინდა გაქცევა, მაგრამ ეს სხეული მძიმეა დე..
ისევ მივყვები ქარებს, ისევ არავინ მე.
ვერ გავურბივარ ამ მძიმე სხეულს, ვეცემი.. ❤
სულოა ერთადერთი რომლის მსგავსაც ვერავინ გააკეთებს ❤️❤️❤️❤️ უფრო მოიხოდე მეგობარო
რაც სამყოფი მქონდა ლუკმა სიცოცხლობის, დავარიგე 💙
სულო არ გაჩერდე, წლებია გისმენ და სულ წინახარ ამ სფეროში.!! არ გყავს ამლიგაში კონკურენტი ლირიკოსი… ვენაცვალე შედევრს.!!
Respect ✌️
Shemogevle sulo geniosi am taobis shvili win saqartvelos chirdebi ❤
უბრალოდ გენიოსი 🤍 მადლობა
ვამაყობ რო შენ გისმენ ამდენი წელია და ყოველთვის რაღაცნაირად მახარებს შენი ახალი შემოქმედება❤
გენიოსი!
უბრალოდ გენიოსი
ძალიან მიხარია ასეთი გააქტიურება
არ მახსოვს რამდენი წლის ვიყავი,როცა სულოს პირველად მოვუსმინე.
თუმცა ის პერიოდი მახსოვს,რამოდენიმე წლის წინ,ყველა ტრეკზე #მოტივაციასულოს რომ ვსპამავდით. ბედნიერი ვარ,რომ დღეს აქ ხარ.
და მაშინ როცა საშინლად ვგრძნობ თავს. როცა მხოლოდ მე ვრჩები,და ვიცი რომ არავინ გამაჩნია,მაშინ ვრთავ. ვრთავ შენს ტრეკს და ვიცი რომ ვიღაც სრულიად უცხო არის ჩემს გვერდით.
რაც სამყოფი მქონდა ლუკმა სიცოცხლობის, დავარიგე. ვგევარ მიმგნებს ნატვრის ხის. თქვენც, შეირგეთ რაც მაღარიბეთ. 🤍
სულოო მავსებ
შეაჩერდი შედევრების წერას სული❤
უბრალოდ გენიოსი😍😍🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰
პატივისცემა და დაფასება 🖤
მადლობა ბრო ❤როგორც ყოველთვის გლიჯავს მიაყარე მიაყარე არ გაჩერდე❤❤
საუკეთესო ხარ ❤❤❤
sulo
გენაცვალე ძმაო ჯიგარი ხარ
მადლობა შენ სულო,
რომ გვკვებავ ამდენი
წელია🤍
♥️♥️ აძღობს ❤❤
შეუდარებელი ხარ ძმობილო
გულში ხარ 🤍
@@sulikokhomasuridze ♥️♥️♥️🥰 მიხარია რო არ ჩერდები და კი იცი რიგორც გბალერშიკობ უფტო მეტი სულო გვინდა ♥️
@@lashaxucishvili4859შენგანაც გვინდა ბებერო რამე შენებური ♥️♥️
Ისევ მივყვები ქარებს,ისევ არავინ ვარ მე.მინდა გაქცევა,მაგრამ ეს სხეული მძიმეა დე 🥺🤍
მე ხომ სიზმრებში ავიდგი ფეხი და
მე ხომ ოცნების დავკარგე სახლი… 🤗❤️
Aghar daikargo beber
“ღამის სათევად მიხმობს გულჩვილი კახპა” რა ნაცნობი სიტვაციააა 😂😂😂