მე თუ დღეს პოეტი ვერ ვარ, არ მიცნობს საჯარო სიბრტყე. ანჯამი კომედირება მიწევს, რომ გავექცე სივრცეს. სანამ, მოქალაქეს რიგითს, მედია აზრობრივ ვუალს, მოგახვევს ბრმათა ეგიდით, იცოდე - მათი სამოსი ცრუ არს! ტყუილით ამოვსილ სურათს და პოლიტ-აქტიურ განწყობას - ‘გარდაცვლილ ფურცელთა ქალაქში’ ჭამენ მცხოვრებნი ამ წყობის. რომ დამკვიდრდეს აზრი ბრბოში, თუნდაც საზოგადო მოვეტონის, მუშაობს უპრინციპო მედია პრინციპით - ‘ფანჯარა ოვერტონის’. თავს ქმნის სტრუქტურა საზოგადო სფეროს ცნობილ ფლაგმანთ და ანტი სპიკერებს ლაგმავს, ცილს სწამებს, რომ საჯაროდ დაგმოს. და ხალხს წაართვეს სიტყვა, მოპარეს ღმერთი. სახე აქვს ადამიანს ურეაქციო ფიტულის, იდეურ იმპოტენტის. ზოგიც ‘ჰუმანურ ნაჯღაბნს’ ჰგავს თვისების გარეშე მბორგავს, ყოვლად მარგინალურ ნორმის, გაძარცვულ, გავეშილ ფორმას. თუ რამე ამ რეჟიმს ბორკავს - ‘საერთო იდეა’ მხოლოდ. მე ვიცი - სიტყვა ხვდება ან ტყვია პროლოგს ამ, ქუჩის ბოლოს. მოწამლავენ ბრბოში გრაფომანის სივრცეს პირადს. ამ ტირადის კონცეპტს სირმად მოახვევენ - ღალატის დირექტივას. მაგრამ მათ რა იციან, რომ ‘პიროვნებას ფურცელზე მცხოვრებს’ არ აშინებს ფსკერი სოციალურ ფენის, შიში გამათხოვრების. სანამ შურითა კლავს აქ ქართველი ქართველს. უკანასკნელ სისხლით დღიურს სიტყვებს ვატევ. გარდაცვლილ სამშობლოს, გარეწართა სათევს. იქნებ, მოისმენდეს ზავთს ჩემს, მოიმედესამდელს.. ხანდახან გაქცევას ვნატრობ, რომ მშობლის სიბერის ახლოს, უსაქმურ იერით, შეშლით სერიებს არ ვუცქირო მარტომ, ამავ დროს სულ ვცდილობ ‘ფართოდ გახელილ თვალების’ ავტორს ვედარო და ამ მობავშვო სევდას გამოვეზარდო, მეტადრე… მგონია ხანდახან ვერაფერს დავწერ, ლირიკის ყავლით, თანდათან ფორიაქს იშურებს ზეცა და მე მწამს - ქარდაქარ ბოდიალს ვერასგზით გავცდი, გვირისტის კალმით, ამ მოაგონიო სიშიშვლეს დედა, რომ იშვენს სევდა… ცარიელი სხეული ტკივილით დამაქვს, ღიმილით თამაშს, ემოციურ მანევრით, სახეზე კრთება ნერვი. და მერამდენე შაბათს ვაბარებ თავანს, სიცოცხლის სახით, თუმცა ამ ხარვეზებს ჩემს გარდა აქ ხვდება ვერვინ. Hip-Hop ქომუნითი, ფინთი, მონური ფრთის იდიოტების აჭვინტით, მათ მჭიდის ოსმოსით, იდეურ ფლიდთა, სირთა სრბოლა - რომ არღვევს მასის, რუტინულ საზრისს, უტვინო ფრაზით და ელტვის ნარკო, ფრიგიდულ კოსმოსის პრინციპს - ‘ნეო ელიატთა სკოლა’.. რა რჩება მომეამიტო, იდეა ბითურთ, დროის არეალი თუ მოგონების სატევარი თუ-თუნის მწარე ქარვი(თ უ)ფიქროდ ღამენარევი კლოშარის. ემმანენტურ ფრაზებს, რომ ბადებს ჩემში მარტოობის დრო-ჟამი.. მადლობა ყოველ თქვენთაგანს 🤍
მე თუ დღეს პოეტი ვერ ვარ, არ მიცნობს საჯარო სიბრტყე. ანჯამი კომედირება მიწევს, რომ გავექცე სივრცეს. სანამ, მოქალაქეს რიგითს, მედია აზრობრივ ვუალს, მოგახვევს ბრმათა ეგიდით, იცოდე - მათი სამოსი ცრუ არს! ტყუილით ამოვსილ სურათს და პოლიტ-აქტიურ განწყობას - ‘გარდაცვლილ ფურცელთა ქალაქში’ ჭამენ მცხოვრებნი ამ წყობის. რომ დამკვიდრდეს აზრი ბრბოში, თუნდაც საზოგადო მოვეტონის, მუშაობს უპრინციპო მედია პრინციპით - ‘ფანჯარა ოვერტონის’. თავს ქმნის სტრუქტურა საზოგადო სფეროს ცნობილ ფლაგმანთ და ანტი სპიკერებს ლაგმავს, ცილს სწამებს, რომ საჯაროდ დაგმოს. და ხალხს წაართვეს სიტყვა, მოპარეს ღმერთი. სახე აქვს ადამიანს ურეაქციო ფიტულის, იდეურ იმპოტენტის. ზოგიც ‘ჰუმანურ ნაჯღაბნს’ ჰგავს თვისების გარეშე მბორგავს, ყოვლად მარგინალურ ნორმის, გაძარცვულ, გავეშილ ფორმას. თუ რამე ამ რეჟიმს ბორკავს - ‘საერთო იდეა’ მხოლოდ. მე ვიცი - სიტყვა ხვდება ან ტყვია პროლოგს ამ, ქუჩის ბოლოს. მოწამლავენ ბრბოში გრაფომანის სივრცეს პირადს. ამ ტირადის კონცეპტს სირმად მოახვევენ - ღალატის დირექტივას. მაგრამ მათ რა იციან, რომ ‘პიროვნებას ფურცელზე მცხოვრებს’ არ აშინებს ფსკერი სოციალურ ფენის, შიში გამათხოვრების.
სანამ შურითა კლავს აქ ქართველი ქართველს. უკანასკნელ სისხლით დღიურს სიტყვებს ვატევ. გარდაცვლილ სამშობლოს, გარეწართა სათევს. იქნებ, მოისმენდეს ზავთს ჩემს, მოიმედესამდელს..
ხანდახან გაქცევას ვნატრობ, რომ მშობლის სიბერის ახლოს, უსაქმურ იერით, შეშლით სერიებს არ ვუცქირო მარტომ, ამავ დროს სულ ვცდილობ ‘ფართოდ გახელილ თვალების’ ავტორს ვედარო და ამ მობავშვო სევდას გამოვეზარდო, მეტადრე…
მგონია ხანდახან ვერაფერს დავწერ, ლირიკის ყავლით, თანდათან ფორიაქს იშურებს ზეცა და მე მწამს - ქარდაქარ ბოდიალს ვერასგზით გავცდი, გვირისტის კალმით, ამ მოაგონიო სიშიშვლეს დედა, რომ იშვენს სევდა…
ცარიელი სხეული ტკივილით დამაქვს, ღიმილით თამაშს, ემოციურ მანევრით, სახეზე კრთება ნერვი. და მერამდენე შაბათს ვაბარებ თავანს, სიცოცხლის სახით, თუმცა ამ ხარვეზებს ჩემს გარდა აქ ხვდება ვერვინ.
Hip-Hop ქომუნითი, ფინთი, მონური ფრთის იდიოტების აჭვინტით, მათ მჭიდის ოსმოსით, იდეურ ფლიდთა, სირთა სრბოლა - რომ არღვევს მასის, რუტინულ საზრისს, უტვინო ფრაზით და ელტვის ნარკო, ფრიგიდულ კოსმოსის პრინციპს - ‘ნეო ელიატთა სკოლა’..
რა რჩება მომეამიტო, იდეა ბითურთ, დროის არეალი თუ მოგონების სატევარი თუ-თუნის მწარე ქარვი(თ უ)ფიქროდ ღამენარევი კლოშარის. ემმანენტურ ფრაზებს, რომ ბადებს ჩემში მარტოობის დრო-ჟამი..
მადლობა ყოველ თქვენთაგანს 🤍
აი ბავშვებო როგორი უნდა იყოს ქართული რეპი ( თქვენთვის ჰიპ ჰოპი ) ❤❤❤
სხვა პლანეტა სხვა ლიგა ხარ ძმობილო ❤❤❤
როდესაც ფიქრობ რომ აი ამაზე მაგარი ტრეკი მეტი რა უნდა დაიდოს ჩართავ სულის და იქ მთავრდება ყველაფერი ❤️🔥
მე 8 წელია აქვარ ❤️❤️
“ცარიელი სხეული ტკივილით დამაქვს,ღიმილით თამაშს,ემოციურ მანევრით,სახეზე კრთება ნერვი.🖤”
bicho maberinebs, magijebs es kaci, sulo yvela im kargi adamianis kargebshi sheveci vinc shen ramenairad xelas shegishlis, dedac movtyan yru brma chlungi elitis. miyvarxar suli sanam chemi suli cocxlobs
ყველამ ძალიან კარგად იცის ვინ არის სული! ნუმერო უნო!!!
ბევრი წარმატება ჩემო ძმაოო, არ გაჩერდე ❤❤
როგორ უყვარხარ ჩემ სულს ჩემო სულო 🤍
Ki magram Es xom sruli sigijea 😢❤ bravo sulo
მოკითცვა(❤❤ გამარჯვებიდან)
მათ რა იციან, რომ 'პიროვნებას ფურცელზე მცხოვრებს' არ აშინებს ფსკერი სოციალური ფენის, შიში გამათხოვრების.🙌🙌
🥳🥳🥳momwons eseti tempit ro ideba trekebii❤️
Გენიოსი სული სიგიჟე კაცი ხაარრრრრრრ!!!!!! ❤❤❤❤
Respect ! არ გაჩერდე ❤
თავი უნდა დაიხაროს შედევრის წინაშე...
სული ძმახარ ❤შებერე ბებერ
მე თუ დღეს პოეტი ვერ ვარ, არ მიცნობს საჯარო სიბრტყე 🤍🤍🤍
მადლობა შენ❤️
ძააააააააან ძააააააააან ❤
N1 🤍
💖💖💖
🖤🖤🖤
😮❤
❤
ისე ვარ ჩემს მხარეში,
როგორც სისხლი ძარღვებში;
😎😎✊
🤍
🖤
🔂
🔥🤍