Siedzę, tłumacząc za niezłą kasę wielką listę broni i pancerzy do gry komputerowej, a w tle leci sobie soundtrack do gry z 1993 r. w formacie MIDI. I myślę, że mam wielkie szczęście i wykonałem ogromną robotę w życiu.
Nie mam zdiagnozowanego autyzmu (na razie mnie nie stać na diagnozę), chociaż zauważam że dużo objawów ze mną rezonuje. Leczę się psychiatrycznie od jakichś 3 lat, byłem u kilku specjalistów i na różnych terapiach i nikt nie jest w stanie sprecyzować co jest ze mną nie tak - diagnozy od schizofrenii, przez depresję i zaburzenia osobowości, po właśnie podejrzenie autyzmu. Zastanawiam się czy można mieć autyzm, ale też myślenie abstrakcyjne, które u mnie jest dosyć mocno rozwinięte. Wręcz nadmiernie analizuję jakieś rzeczy czy zdania, często doszukując się metafor i wielowarstwowości i zdarza mi się przez to gubić podstawowy sens oryginału. Potrafię określić konwencje i zauważać schematy i też kreować własne konwencje przy okazji rzeczy, które tworzę. Ponadto dobrze rozumiem humor, który też jest pewną konwencją (chociaż usłyszałem od terapeuty, że moje poczucie humoru to wysoko rozwinięty mechanizm obronny). ALE. Już od początków szkoły (zerówka, nie byłem w przedszkolu) miałem ogromny problem z komunikacją i nawiązywaniem znajomości. Jak był czas zabaw to wolałem siedzieć sam przy stoliku niż się bawić z rówieśnikami, nie potrafiłem nawiązać kontaktu wzrokowego, podtrzymać rozmowy, mówić o sobie (wciąż nie potrafię xd). W zasadzie przez całe życie czuję się jakiś inny i odklejony od reszty, a próby dopasowania się są dla mnie ogromnie obciążające psychicznie. W sytuacjach społecznych głównie opieram się na naśladowaniu innych, rzadko coś wychodzi ode mnie spontanicznie, chyba że jestem w jakiejś określonej grupie osób, w której mogę się bardziej odpalić, bo wiem że mogę sobie pozwolić na odrobinę ekscentryzmu. Zawsze słyszałem w szkole, że jestem bardzo spokojny i dojrzały jak na swój wiek. NIE XD Po prostu nie wiem jak się adekwatnie zachować, więc nic nie robię. Na pogrzebach nie odczuwam żadnych emocji, a wręcz zmęczenie. Na praktykach w technikum od prowadzącego usłyszałem prosto w twarz, że jestem dziwny. Rozjebało mnie to, szczególnie że rozwijała się u mnie też depresja. Ale przyszedłem normalnie kolejnego dnia, bo byłem przeświadczony że uda mi się dopasować. Ale wracając do tematu odcinka - pracowałem w różnych obozach pracy, ale najdłużej przez 3 miesiące, bo wszędzie występowały jakieś czynniki, które mi przeszkadzały, bardzo podobne do tych, o których opowiedziałaś. Przy kasie podobnie właśnie, mechaniczne dzień dobry i do widzenia, ale absorobowało mnie tylko skanowanie i liczenie pieniędzy (co mi szło dobrze, bo nie robiłem praktycznie różnic), ale praca z klientem była obciążająca. W tym samym hipermarkecie przenieśli mnie po miesiącu na dział warzywa i owoce, ale problem polegał na tym, że często nie było nic do roboty - towar wyłożony, w drukarkach jest papier, torebki foliowe są, zepsute produkty przebrane i wyniesione do magazynu na straty, a na dziale są jeszcze 3-4 osoby, więc w razie potrzeby one mogą ogarnąć. Ale nie można było sobie pozwolić na nic nie robienie, więc często musiałem udawać, że coś robię, szczególnie że był monitoring + klienci, którzy patrzą na ręce. Nie można używać telefonu i słuchawek, więc czułem że jestem oderwany od "mojego świata" i funkcjonuję w pustce, w której nie ma mnie co absorbować, co sprawiło że czułem się okropnie psychicznie. Plus przerwa 15 minut to dla mnie zbyt mało, żeby się zregenerować psychicznie. Najlepiej pracowało mi się w sklepie internetowym przy kompie, gdzie zajmowałem się edycją aukcji na allegro i prostą obróbką grafiki. Mogłem sobie wypić kawę, kiedy chcę, zjeść jak byłem głodny, wyjść do kibla kiedy chcę, przerwa pół godziny, w której można było wyjść z zakładu pracy i zobaczyć świat zewnętrzny, mogłem sobie nałożyć słuchawki i po prosu spokojnie robić swoje. Tyle, że szef wysyłał mnie po jakimś czasie na magazyn do pakowania na całe dnie (mimo, że w umowie miałem tylko pracę przy kompie). A tam był duży hałas, głośno nastawione radio w którym leciały dzień w dzień te same piosenki po kilka razy, duża presja, że trzeba kilka tysięcy produktów zapakować i wysłać, monitoring i patrzenie na ręce, zero nawet jakiegoś przeszkolenia z bhp, ogólnie dla mnie środowisko obciążające i fizycznie i psychicznie. W miarę dobrze się też czułem na praktykach w serwisie komputerowym, gdzie można było na spokojnie usiąść i porozkmniać co jest nie tak ze sprzętem, co było stymulujące intelektualnie, więc dla mnie fajne (mimo, że miałem stosunkowo małą wiedzę w tej dziedzinie). Ogólnie zmierzam do tego, że warto próbować różnych rzeczy, żeby wiedzieć jakie środowisko pracy jest dla ciebie odpowiednie. Aktualnie od miesiąca szukam nowej pracy, ale jeszcze nie znalazłem niczego w czym mógłbym czuć się komfortowo z moim trybem funkcjonowania. Będę też starał się o orzeczenie o niepełnosprawności (chociażby na depresję, z którą męczę się od jakichś 8 lat), żeby potem się zgłosić do organizacji, która pomaga znaleźć prace dla osób z orzeczeniem, albo będę szukał wprost po ogłoszeniach na stanowiska z wymaganym orzeczeniem, gdzie często te stanowiska są przystosowane do możliwości i predyspozycji osób, które tak jak ja potrzebują specyficznie określonego środowiska, by móc swobodnie pracować i czuć się na tyle komfortowo na ile to możliwe. Wierzę, że w końcu uda mi się znaleźć odpowiednią dla mnie pracę. Mam nadzieję, że mój komentarz będzie dla kogoś wartościowy. Pozdrawiam :)
O, w opisie mój blogasek się załapał. Muszę częściej coś wrzucać, przez sesję nie było czasu 😞 (Jestem autorem "Przemyśleń na spektrum") Co do pracy to moim zdaniem dla autystyków fajne są rzeczy typu grafika, projektowanie stron czy korekcja tekstu, gdzie kontakt z klientem jest sporadyczny, po wykonaniu części lub całości powierzonego zadania. Trzymajcie się moje neuroróżnorodne mordeczki ♾️
3 ปีที่แล้ว +3
To prawda, sama chciałabym się wkręcić w pracę przy grafice, ale dopóki to nie nastąpi - trzeba jakoś zarabiać, mam psa na utrzymaniu :)
Pracowałam w call center, i musze przyznać, że ta praca nauczyła mnie dzwonienia i rozmawiania przez telefon z obcymi ludźmi. Ale w ogóle osobny odcinek o neuroatypowości vs. gastro to byłoby złoto. Sama chętnie bym taki roast zrobiła :D Pozdro, Smok z Północy :)
Miałam tak samo z moją najgorszą pracą jak dotąd. Też nie potrafiłam jej rzucić, bo musiałam sobie udowodnić, że jestem taka jak pozostali. 10 lat🤦♀️Teraz widzę, że nie nadaje się do sklepu odzieżowego
Nagrywaj dalej. Też mam sporo prac za sobą, również takich w których spędzałem jak Ty, bardziej tygodnie niż miesiące. Większość z tych miejsc pracy nawet nie daje do CV bo musiałoby mieć z 5 kartek 😂. Ale co mogę powiedzieć to praca na magazynie również przebrnąłem i najgorsze rzeczy to norma i ludzie. Pracowałem też długo w ochronie, ale na różnych stanowiskach, od Pana w budce, przez kierowników, galerie handlowe do konwojów pieniężnych i kończąc jako menedżer. W międzyczasie roczny epizod jako detektyw. Aktualnie mam pracę w bardzo dużej firmie, chyba 4 największą firma na świecie i mam tylko 13 współpracowników i jednego dyrektora z którym kontaktuje się bardzo rzadko tj około 2-3 razy w miesiącu i to rozmowy przez Whatsapp. Każdemu polecam szczególnie osobom autystycznym znalezienie sobie pracy która się będzie lubić i będzie jak najmniej uciążliwa. Mi to zajęło 10 lat.
W gównorobotach to i zdrowi neurotypowi ludzie mają problem wytrzymać. Na dłuższą metę dają radę chyba tylko ci którzy przywykli i zrezygnowali z szukania czegoś lepszego. Też mam podobną drogę za sobą, z tym że zahaczyłem nawet o korpo przez parę lat. Będąc neuroatypowym lepiej odpuścić prace w których ma się kontakt z dużą ilością ludzi na raz, a w szczególności natłokiem klientów. Lepsze są małe firmy, bez ciągłej rotacji pracowników. Jak szef jest ok, to można mieć realny wpływ na warunki swojej pracy i czuć że coś się do tej firmy wnosi, a nie jest tylko żywym narzędziem do wyrabiania zysku dla firmy. Polecam też prace związane z waszymi zainteresowaniami. Lepiej dłużej szukać odpowiedniej pracy, niż szybko znaleźć kolejną, w której będziecie się źle czuli.
To chyba najlepszy odcinek. Po za spektrum fajnie opowiedziałaś o kretynach w pracy, oraz o takich zwykłych rzeczach, których nikt nie ogarnia czyli nie klepać byle komu prywatnych info o sobie etc. Brawo Ty
utożsamiam się mocno - co prawda autyzmu nie mam jeszcze zdiagnozowanego, ale posiadam giga dużo cech ze spektrum. Ja też pracowałam w gastro, z łatką 'inaczej pojmującej', na magazynie, w pracy z ludźmi... no jakbym to ja opowiadała o swoich pracach xD NAGRYWAJ DALEJ!!!
Moja pierwsza praca to tłumacz a potem uczenie angielskiego. Potem praca przy bazach danych czyli typowe studenckie prace. Potem praca jako grafik, projektant produktów i art director też przy filmach 😂 potem znowu jako nauczyciel angielskiego. Potem animacja i znowu dyrektor kreatywny 😂 a potem wróciłam na uniwerek zrobiłam doktorat i uczę na uniwersytecie co w sumie najbardziej lubię. Praca w studio kabelku, kamery itp :) moi wujkowie też na spektrum … dentyści lol😂 tata budował roboty i reperował elektronikę. Myślę że naturalnie jako autystyczne osoby brniemy w określone profesję 😅
O rety kiedyś pracowałam na słuchawce i tak się litowałam nad moimi klientami, że nie mogłam nic sprzedać. Pracowałam w wielu miejscach i zawsze coś było nie tak jak trzeba. Nie jestem osobą autystyczną, choć mój synek- tak, jest autystą wyżej funkcjoującym. Całkiem dobrze sobie radzi z komputerami, z ludźmi to różnie, choć lubi sobie z kimś pogadać. Mam nadzieję, że kiedyś znajdzie fajną pracę, taką by go zadowalała.
Praca w kwiaciarni - kwiaty tak ludzie i liczenie pieniędzy nie! Praca na wyspie w markecie - ludzie, nie ma gdzie się schować! Praca na produkcji - sama praca ok ale nie rozumiałam jak ludzie mogą pracować w takich warunkach za minimalne hajsy i myśleć że to ok. No i bar... Też się dowiedziałam dużo o sobie i w sumie nie żałuję . W końcu znalazłam swoje miejsce, bez kontaktu z klientami, robię co lubię, w pracy same chłopy nie trzeba się domyślać czego oni chcą bo powiedzą wprost! Najgorsze jest radio na pełnej ku... żeby zagłuszyć maszyny, ale mogę w słuchawkach i pyk 8 godzin audiobooków!
To u mnie było tak: - szkoła: horror, stres potężny, trauma - praca w fast foodzie: rok pracowałam, ale nigdy tam nie wrócę, presja czasu i za dużo ludzi - praktyki w budżetówce, całkiem ok, komputer i ja, powtarzalne zadania, wklepywanie danych - działalność nierejstrowa, korepetycje z matematyki online, od 3 miesięcy, fajnie, podoba mi się. Kocham matematykę i ten kontakt z ludźmi jedynie online, super 😁
Dobrze się bawię słuchając ciebie ujmujesz swoją rozbrajająca szczerością czuli chyba słuchanie ciebie kiedy jesteś sobą odpręża Szkoda że nie możemy się zaprzyjaźnić Ale dzięki i za to
A ja się nie nadaje do sprzedaży, ale kiedyś celowo się zatrudnię na jakiś czas w takiej pracy żeby udowodnić sobie i innym, że umiem. Będę dobrze udawać.
Wyobraźmy sobie taki scenariusz. Ciekawe, czy jakby wprowadzić takie "autyzm plus", które pozwalałoby na godne życie, a nie było tylko ochłapem, to nagle A. wszyscy okazaliby się autystykami. B. państwo w końcu wzięłoby się za naprawę systemu opieki psychiatrycznej, żeby skuteczniej odsiewać "matki autyzm plus" od dojnego cyca. C. Mielibyśmy kolejny front w polaryzacji społeczeństwa, które by się podzieliło na kasty "normalnych" a "nierobów zerujących na autyzm plus". D. rynek zasobów empatii dla ludzi w spectrum zostałby popsuty i koniec końców ucierpieliby na tym sami poszkodowani, bo nikt by ich nie brał poważnie, w końcu "teraz każdy ma autyzm". Wyobrażam sobie całą gałąź gospodarki skrojoną pod autystyków, jak działy w sklepach ze specjalną odzieżą, żywnością i inne dostosowane do specjalnych potrzeb. Takie tam przemyślenia.
Rób prawo jazdy kat C+E i heja w dalekie trasy..., możesz siedzieć na słuchawkach niemal ile chcesz,prawie wcale nie masz kontaktu z ludźmi, spokój cisza i kasa spoko,teraz lubią babeczki zatrudniać na ciężki sprzęt....
Po tytule filmu sądziłem, że będzie coś powiedziane o lekkim stopniu niepełnosprawności z powodu Zespołu Aspergera i rencie z tego powodu. Mam znajomą internetową, której się poszczęściło w życiu i ma rentę z tego powodu, a dzięki grupie inwalidzkiej może pracować jako ochroniarz i jej praca polega głównie na spaniu w różnych obiektach, które "ochrania" :) Czytając komentarze na TH-cam spotkałem się z opiniami osób, które z powodu Zespołu Aspergera także załatwiły sobie rentę i zamiast pracować grają na komputerze. Natomiast osobiście wydaje mi się, że Zespół Aspergera to nie jest aż tak duża niepełnosprawność, żeby z tego powodu należała się renta, tym bardziej, że czasami nawet ZUS nie chce jej przyznawać osobom bez kończyny. Jednak nie każdej osobie z Zespołem Aspergera jest przyznawana renta, z tego co na szybko przeczytałem w internecie, to musi to być wykryte przed 18-stym rokiem życia, a także zależy to od opinii składu orzekającego. Tej mojej znajomej trochę się poszczęściło pod tym względem w życiu, tym bardziej że jest osobą nieporównywalnie bardziej społeczną ode mnie. Ja u siebie podejrzewam ten Zespół, ale skoro oficjalne wykrycie tego w chwili obecnej nie da mi żadnych korzyści pod względem prawnym, to nie ma dla mnie osobiście sensu tego robić.
@@asiagaweda2473 Absurdalny komentarz, chyba nie umiesz czytać tekstu ze zrozumieniem. Same pytanie jest też niewłaściwie zadane, bo powinno brzmieć czy mając jakąś chorobę, lepiej mieć ją oficjalne zdiagnozowaną i potwierdzoną i ewentualnie mieć z tego tytułu jakąś pomoc czy nie i być uznawany przez system za osobę w pełni zdrową. Większość osób dorosłych chorujących na Zespół Aspergera nie ma tej choroby zdiagnozowanej, dlatego że kiedyś nie było takiej świadomości społecznej na jej temat, dlatego jak kogoś rodzice byli na tyle świadomi, że wysyłali swoje dziecko do psychiatry i ma dzięki temu to oficjalnie potwierdzone i załatwiony z tego powodu lekki stopień niepełnosprawności, to myślę że można powiedzieć takiej osobie się poszczęściło, szczególnie w porównaniu do grupy innych osób chorujących, którzy takiego ułatwienia w życiu nie mają i muszą dawać sobie radę bez tego. Druga sprawa, to Zespół Aspergera to nie jest też jakaś duża choroba w stylu brak kończyny, a choroba psychiczna, która skutkuje głównie brakiem i upośledzeniem zdolności społecznych. Osoby chorujące na tę przypadłość nie nadają się do wielu prac, które wymagają zdolności społecznych, jak np. nauczyciel, pracownik sklepu, ale też istnieje wiele prac zarówno umysłowych jak i fizycznych, które przecież nie wymagają umiejętności społecznych. Dodatkowo jest wiele znanych osób chorujących na tę chorobę, które odnieśli sukces. Dlatego też w przypadku akurat tej niepełnosprawności o ile wydanie lekkiego stopnia niepełnosprawności jest właściwe, o tyle już wypłacanie z tego powodu renty jest mocno dyskusyjne.
A to miewa Pani zawiechy? Że takie długie zamyślenia że ktoś do Pani mòwi a Pani nic nie słyszy albo taki paraliżujący strach ,jakieś,pieczenia skòry? Głowy?
Przepraszam, ale co zrobić kiedy nie zdało się matury, nie ma jak wyjechać z wsi do wielkiego miasta bez mieszkania (które powinno być chociaż zapewnione przez pracodawcę) i chce się pracować mając ZA? Bo akurat sam jestem Aspem i nie powiodło mi się dobrze w życiu i chciałbym coś zrobić z sobą, ale mieszkam z rodzicami, nie mam prawa jazdy, ani zdanej matury i nie mam jak się wydostać z tego stanu. Chodzę tylko do WTZ.
2 ปีที่แล้ว +1
Ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie, bo nie znam całej sytuacji, nie znam Twoich zainteresowań, preferencji, uzdolnień. Nie mam żadnego autorytetu do udzielania rad w tej dziedzinie, szczególnie, że aktualnie sama jestem w dość kiepskiej sytuacji, więc nie mogę ręczyć za jakość moich rad xd Uczę się programów graficznych pakietu Adobe i będę szukać sobie pracy z wykorzystaniem takich umiejętności. Może spróbuj zastanowić się nad swoimi? Maturą, moim zdaniem, nie warto się jakoś bardzo martwić, będziesz mógł do niej podejść na spokojnie kiedy zbierzesz na to siły.
th-cam.com/video/KtsXPJrqNQ8/w-d-xo.html lub wpisz na TH-cam temat : Natychmiastowe usuwanie depresji, autyzmu, dwubiegunowej, ADHD
3 ปีที่แล้ว +14
Proszę pana, nie zamierzam usuwać autyzmu. Autyzmu NIE DA się usunąć. To co pan powiela to szkodliwe brednie. Uprzejmie proszę, żeby przestał pan to robić, jeśli nie całkowicie, to przynajmniej na moim kanale.
To nie tylko o autystach! Tylko o "niewolnictwie" naszych czasów. Świetny odcinek dla młodych ludzi wchodzących w dorosłość. Szacun.
Siedzę, tłumacząc za niezłą kasę wielką listę broni i pancerzy do gry komputerowej, a w tle leci sobie soundtrack do gry z 1993 r. w formacie MIDI. I myślę, że mam wielkie szczęście i wykonałem ogromną robotę w życiu.
Jak znalazłeś swoją firmę?
Lubię bardzo to, jak opowiadasz, wszystko zresztą, dziękuję ❤️🌹
Nie mam zdiagnozowanego autyzmu (na razie mnie nie stać na diagnozę), chociaż zauważam że dużo objawów ze mną rezonuje. Leczę się psychiatrycznie od jakichś 3 lat, byłem u kilku specjalistów i na różnych terapiach i nikt nie jest w stanie sprecyzować co jest ze mną nie tak - diagnozy od schizofrenii, przez depresję i zaburzenia osobowości, po właśnie podejrzenie autyzmu. Zastanawiam się czy można mieć autyzm, ale też myślenie abstrakcyjne, które u mnie jest dosyć mocno rozwinięte. Wręcz nadmiernie analizuję jakieś rzeczy czy zdania, często doszukując się metafor i wielowarstwowości i zdarza mi się przez to gubić podstawowy sens oryginału. Potrafię określić konwencje i zauważać schematy i też kreować własne konwencje przy okazji rzeczy, które tworzę. Ponadto dobrze rozumiem humor, który też jest pewną konwencją (chociaż usłyszałem od terapeuty, że moje poczucie humoru to wysoko rozwinięty mechanizm obronny). ALE. Już od początków szkoły (zerówka, nie byłem w przedszkolu) miałem ogromny problem z komunikacją i nawiązywaniem znajomości. Jak był czas zabaw to wolałem siedzieć sam przy stoliku niż się bawić z rówieśnikami, nie potrafiłem nawiązać kontaktu wzrokowego, podtrzymać rozmowy, mówić o sobie (wciąż nie potrafię xd). W zasadzie przez całe życie czuję się jakiś inny i odklejony od reszty, a próby dopasowania się są dla mnie ogromnie obciążające psychicznie. W sytuacjach społecznych głównie opieram się na naśladowaniu innych, rzadko coś wychodzi ode mnie spontanicznie, chyba że jestem w jakiejś określonej grupie osób, w której mogę się bardziej odpalić, bo wiem że mogę sobie pozwolić na odrobinę ekscentryzmu. Zawsze słyszałem w szkole, że jestem bardzo spokojny i dojrzały jak na swój wiek. NIE XD Po prostu nie wiem jak się adekwatnie zachować, więc nic nie robię. Na pogrzebach nie odczuwam żadnych emocji, a wręcz zmęczenie. Na praktykach w technikum od prowadzącego usłyszałem prosto w twarz, że jestem dziwny. Rozjebało mnie to, szczególnie że rozwijała się u mnie też depresja. Ale przyszedłem normalnie kolejnego dnia, bo byłem przeświadczony że uda mi się dopasować. Ale wracając do tematu odcinka - pracowałem w różnych obozach pracy, ale najdłużej przez 3 miesiące, bo wszędzie występowały jakieś czynniki, które mi przeszkadzały, bardzo podobne do tych, o których opowiedziałaś. Przy kasie podobnie właśnie, mechaniczne dzień dobry i do widzenia, ale absorobowało mnie tylko skanowanie i liczenie pieniędzy (co mi szło dobrze, bo nie robiłem praktycznie różnic), ale praca z klientem była obciążająca. W tym samym hipermarkecie przenieśli mnie po miesiącu na dział warzywa i owoce, ale problem polegał na tym, że często nie było nic do roboty - towar wyłożony, w drukarkach jest papier, torebki foliowe są, zepsute produkty przebrane i wyniesione do magazynu na straty, a na dziale są jeszcze 3-4 osoby, więc w razie potrzeby one mogą ogarnąć. Ale nie można było sobie pozwolić na nic nie robienie, więc często musiałem udawać, że coś robię, szczególnie że był monitoring + klienci, którzy patrzą na ręce. Nie można używać telefonu i słuchawek, więc czułem że jestem oderwany od "mojego świata" i funkcjonuję w pustce, w której nie ma mnie co absorbować, co sprawiło że czułem się okropnie psychicznie. Plus przerwa 15 minut to dla mnie zbyt mało, żeby się zregenerować psychicznie. Najlepiej pracowało mi się w sklepie internetowym przy kompie, gdzie zajmowałem się edycją aukcji na allegro i prostą obróbką grafiki. Mogłem sobie wypić kawę, kiedy chcę, zjeść jak byłem głodny, wyjść do kibla kiedy chcę, przerwa pół godziny, w której można było wyjść z zakładu pracy i zobaczyć świat zewnętrzny, mogłem sobie nałożyć słuchawki i po prosu spokojnie robić swoje. Tyle, że szef wysyłał mnie po jakimś czasie na magazyn do pakowania na całe dnie (mimo, że w umowie miałem tylko pracę przy kompie). A tam był duży hałas, głośno nastawione radio w którym leciały dzień w dzień te same piosenki po kilka razy, duża presja, że trzeba kilka tysięcy produktów zapakować i wysłać, monitoring i patrzenie na ręce, zero nawet jakiegoś przeszkolenia z bhp, ogólnie dla mnie środowisko obciążające i fizycznie i psychicznie. W miarę dobrze się też czułem na praktykach w serwisie komputerowym, gdzie można było na spokojnie usiąść i porozkmniać co jest nie tak ze sprzętem, co było stymulujące intelektualnie, więc dla mnie fajne (mimo, że miałem stosunkowo małą wiedzę w tej dziedzinie). Ogólnie zmierzam do tego, że warto próbować różnych rzeczy, żeby wiedzieć jakie środowisko pracy jest dla ciebie odpowiednie. Aktualnie od miesiąca szukam nowej pracy, ale jeszcze nie znalazłem niczego w czym mógłbym czuć się komfortowo z moim trybem funkcjonowania. Będę też starał się o orzeczenie o niepełnosprawności (chociażby na depresję, z którą męczę się od jakichś 8 lat), żeby potem się zgłosić do organizacji, która pomaga znaleźć prace dla osób z orzeczeniem, albo będę szukał wprost po ogłoszeniach na stanowiska z wymaganym orzeczeniem, gdzie często te stanowiska są przystosowane do możliwości i predyspozycji osób, które tak jak ja potrzebują specyficznie określonego środowiska, by móc swobodnie pracować i czuć się na tyle komfortowo na ile to możliwe. Wierzę, że w końcu uda mi się znaleźć odpowiednią dla mnie pracę.
Mam nadzieję, że mój komentarz będzie dla kogoś wartościowy. Pozdrawiam :)
Cześć, udało Ci się znaleźć pracę?
❤❤❤
Znam ten bòl
I, brava za Twoją walkę
@@jacek6695
Witam. To, że masz spektrum autyzmu, to jest pewne. Staraj się o stopień niepełnosprawności i powodzenia w życiu, które nie jest na pewno łatwe.
O, w opisie mój blogasek się załapał. Muszę częściej coś wrzucać, przez sesję nie było czasu 😞
(Jestem autorem "Przemyśleń na spektrum")
Co do pracy to moim zdaniem dla autystyków fajne są rzeczy typu grafika, projektowanie stron czy korekcja tekstu, gdzie kontakt z klientem jest sporadyczny, po wykonaniu części lub całości powierzonego zadania.
Trzymajcie się moje neuroróżnorodne mordeczki ♾️
To prawda, sama chciałabym się wkręcić w pracę przy grafice, ale dopóki to nie nastąpi - trzeba jakoś zarabiać, mam psa na utrzymaniu :)
@Cześć, w jakiej teraz pracy pracujesz?, pozdrawiam
Pracowałam w call center, i musze przyznać, że ta praca nauczyła mnie dzwonienia i rozmawiania przez telefon z obcymi ludźmi.
Ale w ogóle osobny odcinek o neuroatypowości vs. gastro to byłoby złoto. Sama chętnie bym taki roast zrobiła :D Pozdro, Smok z Północy :)
Miałam tak samo z moją najgorszą pracą jak dotąd. Też nie potrafiłam jej rzucić, bo musiałam sobie udowodnić, że jestem taka jak pozostali. 10 lat🤦♀️Teraz widzę, że nie nadaje się do sklepu odzieżowego
Nagrywaj dalej. Też mam sporo prac za sobą, również takich w których spędzałem jak Ty, bardziej tygodnie niż miesiące. Większość z tych miejsc pracy nawet nie daje do CV bo musiałoby mieć z 5 kartek 😂. Ale co mogę powiedzieć to praca na magazynie również przebrnąłem i najgorsze rzeczy to norma i ludzie. Pracowałem też długo w ochronie, ale na różnych stanowiskach, od Pana w budce, przez kierowników, galerie handlowe do konwojów pieniężnych i kończąc jako menedżer. W międzyczasie roczny epizod jako detektyw. Aktualnie mam pracę w bardzo dużej firmie, chyba 4 największą firma na świecie i mam tylko 13 współpracowników i jednego dyrektora z którym kontaktuje się bardzo rzadko tj około 2-3 razy w miesiącu i to rozmowy przez Whatsapp. Każdemu polecam szczególnie osobom autystycznym znalezienie sobie pracy która się będzie lubić i będzie jak najmniej uciążliwa. Mi to zajęło 10 lat.
W gównorobotach to i zdrowi neurotypowi ludzie mają problem wytrzymać. Na dłuższą metę dają radę chyba tylko ci którzy przywykli i zrezygnowali z szukania czegoś lepszego. Też mam podobną drogę za sobą, z tym że zahaczyłem nawet o korpo przez parę lat. Będąc neuroatypowym lepiej odpuścić prace w których ma się kontakt z dużą ilością ludzi na raz, a w szczególności natłokiem klientów. Lepsze są małe firmy, bez ciągłej rotacji pracowników. Jak szef jest ok, to można mieć realny wpływ na warunki swojej pracy i czuć że coś się do tej firmy wnosi, a nie jest tylko żywym narzędziem do wyrabiania zysku dla firmy. Polecam też prace związane z waszymi zainteresowaniami. Lepiej dłużej szukać odpowiedniej pracy, niż szybko znaleźć kolejną, w której będziecie się źle czuli.
To chyba najlepszy odcinek. Po za spektrum fajnie opowiedziałaś o kretynach w pracy, oraz o takich zwykłych rzeczach, których nikt nie ogarnia czyli nie klepać byle komu prywatnych info o sobie etc. Brawo Ty
utożsamiam się mocno - co prawda autyzmu nie mam jeszcze zdiagnozowanego, ale posiadam giga dużo cech ze spektrum. Ja też pracowałam w gastro, z łatką 'inaczej pojmującej', na magazynie, w pracy z ludźmi... no jakbym to ja opowiadała o swoich pracach xD NAGRYWAJ DALEJ!!!
autorska metoda błędów i błędów xd
Moja pierwsza praca to tłumacz a potem uczenie angielskiego. Potem praca przy bazach danych czyli typowe studenckie prace. Potem praca jako grafik, projektant produktów i art director też przy filmach 😂 potem znowu jako nauczyciel angielskiego. Potem animacja i znowu dyrektor kreatywny 😂 a potem wróciłam na uniwerek zrobiłam doktorat i uczę na uniwersytecie co w sumie najbardziej lubię. Praca w studio kabelku, kamery itp :) moi wujkowie też na spektrum … dentyści lol😂 tata budował roboty i reperował elektronikę. Myślę że naturalnie jako autystyczne osoby brniemy w określone profesję 😅
O rety kiedyś pracowałam na słuchawce i tak się litowałam nad moimi klientami, że nie mogłam nic sprzedać. Pracowałam w wielu miejscach i zawsze coś było nie tak jak trzeba. Nie jestem osobą autystyczną, choć mój synek- tak, jest autystą wyżej funkcjoującym. Całkiem dobrze sobie radzi z komputerami, z ludźmi to różnie, choć lubi sobie z kimś pogadać. Mam nadzieję, że kiedyś znajdzie fajną pracę, taką by go zadowalała.
Praca w kwiaciarni - kwiaty tak ludzie i liczenie pieniędzy nie! Praca na wyspie w markecie - ludzie, nie ma gdzie się schować! Praca na produkcji - sama praca ok ale nie rozumiałam jak ludzie mogą pracować w takich warunkach za minimalne hajsy i myśleć że to ok. No i bar... Też się dowiedziałam dużo o sobie i w sumie nie żałuję . W końcu znalazłam swoje miejsce, bez kontaktu z klientami, robię co lubię, w pracy same chłopy nie trzeba się domyślać czego oni chcą bo powiedzą wprost! Najgorsze jest radio na pełnej ku... żeby zagłuszyć maszyny, ale mogę w słuchawkach i pyk 8 godzin audiobooków!
na barze bez pracy z klientami w sluchawkach?
Gorzej, gdy wiesz, że 'kolega' z pracy jest bandziorem😂. Czas na kolejną zmianę pracy. Doskonałe filmy robisz. Dzięki ❤
To u mnie było tak:
- szkoła: horror, stres potężny, trauma
- praca w fast foodzie: rok pracowałam, ale nigdy tam nie wrócę, presja czasu i za dużo ludzi
- praktyki w budżetówce, całkiem ok, komputer i ja, powtarzalne zadania, wklepywanie danych
- działalność nierejstrowa, korepetycje z matematyki online, od 3 miesięcy, fajnie, podoba mi się. Kocham matematykę i ten kontakt z ludźmi jedynie online, super 😁
Pozdrawiam ...Nie narzekasz...tylko dużo osób tak ma 😊
Dobrze się bawię słuchając ciebie ujmujesz swoją rozbrajająca szczerością czuli chyba słuchanie ciebie kiedy jesteś sobą odpręża
Szkoda że nie możemy się zaprzyjaźnić
Ale dzięki i za to
Super filmy! Znalazlem siebie w tym co mowisz w calosci!!! Dziękuję! Czekam na wjecej
Poziomkową cierpliwość!
Film mi się podobał. Życzę Ci miłego dnia.
A ja się nie nadaje do sprzedaży, ale kiedyś celowo się zatrudnię na jakiś czas w takiej pracy żeby udowodnić sobie i innym, że umiem. Będę dobrze udawać.
Bardzo mi pomagasz. Proszę nie przestawaj! 😘
Wyobraźmy sobie taki scenariusz. Ciekawe, czy jakby wprowadzić takie "autyzm plus", które pozwalałoby na godne życie, a nie było tylko ochłapem, to nagle A. wszyscy okazaliby się autystykami. B. państwo w końcu wzięłoby się za naprawę systemu opieki psychiatrycznej, żeby skuteczniej odsiewać "matki autyzm plus" od dojnego cyca. C. Mielibyśmy kolejny front w polaryzacji społeczeństwa, które by się podzieliło na kasty "normalnych" a "nierobów zerujących na autyzm plus". D. rynek zasobów empatii dla ludzi w spectrum zostałby popsuty i koniec końców ucierpieliby na tym sami poszkodowani, bo nikt by ich nie brał poważnie, w końcu "teraz każdy ma autyzm". Wyobrażam sobie całą gałąź gospodarki skrojoną pod autystyków, jak działy w sklepach ze specjalną odzieżą, żywnością i inne dostosowane do specjalnych potrzeb. Takie tam przemyślenia.
Rób prawo jazdy kat C+E i heja w dalekie trasy..., możesz siedzieć na słuchawkach niemal ile chcesz,prawie wcale nie masz kontaktu z ludźmi, spokój cisza i kasa spoko,teraz lubią babeczki zatrudniać na ciężki sprzęt....
A niech tam
Podejmuję wyzwanie
"... PRAWDZIWA Cierpliwość ?"
Po tytule filmu sądziłem, że będzie coś powiedziane o lekkim stopniu niepełnosprawności z powodu Zespołu Aspergera i rencie z tego powodu. Mam znajomą internetową, której się poszczęściło w życiu i ma rentę z tego powodu, a dzięki grupie inwalidzkiej może pracować jako ochroniarz i jej praca polega głównie na spaniu w różnych obiektach, które "ochrania" :) Czytając komentarze na TH-cam spotkałem się z opiniami osób, które z powodu Zespołu Aspergera także załatwiły sobie rentę i zamiast pracować grają na komputerze. Natomiast osobiście wydaje mi się, że Zespół Aspergera to nie jest aż tak duża niepełnosprawność, żeby z tego powodu należała się renta, tym bardziej, że czasami nawet ZUS nie chce jej przyznawać osobom bez kończyny. Jednak nie każdej osobie z Zespołem Aspergera jest przyznawana renta, z tego co na szybko przeczytałem w internecie, to musi to być wykryte przed 18-stym rokiem życia, a także zależy to od opinii składu orzekającego. Tej mojej znajomej trochę się poszczęściło pod tym względem w życiu, tym bardziej że jest osobą nieporównywalnie bardziej społeczną ode mnie. Ja u siebie podejrzewam ten Zespół, ale skoro oficjalne wykrycie tego w chwili obecnej nie da mi żadnych korzyści pod względem prawnym, to nie ma dla mnie osobiście sensu tego robić.
Jak można mówić, że komuś się poszczęściło bo ma rentę z tytułu niepełnosprawności 😮 Oburzające. Wolisz mieć rentę czy być w pełni zdrowy?
@@asiagaweda2473 Absurdalny komentarz, chyba nie umiesz czytać tekstu ze zrozumieniem. Same pytanie jest też niewłaściwie zadane, bo powinno brzmieć czy mając jakąś chorobę, lepiej mieć ją oficjalne zdiagnozowaną i potwierdzoną i ewentualnie mieć z tego tytułu jakąś pomoc czy nie i być uznawany przez system za osobę w pełni zdrową. Większość osób dorosłych chorujących na Zespół Aspergera nie ma tej choroby zdiagnozowanej, dlatego że kiedyś nie było takiej świadomości społecznej na jej temat, dlatego jak kogoś rodzice byli na tyle świadomi, że wysyłali swoje dziecko do psychiatry i ma dzięki temu to oficjalnie potwierdzone i załatwiony z tego powodu lekki stopień niepełnosprawności, to myślę że można powiedzieć takiej osobie się poszczęściło, szczególnie w porównaniu do grupy innych osób chorujących, którzy takiego ułatwienia w życiu nie mają i muszą dawać sobie radę bez tego. Druga sprawa, to Zespół Aspergera to nie jest też jakaś duża choroba w stylu brak kończyny, a choroba psychiczna, która skutkuje głównie brakiem i upośledzeniem zdolności społecznych. Osoby chorujące na tę przypadłość nie nadają się do wielu prac, które wymagają zdolności społecznych, jak np. nauczyciel, pracownik sklepu, ale też istnieje wiele prac zarówno umysłowych jak i fizycznych, które przecież nie wymagają umiejętności społecznych. Dodatkowo jest wiele znanych osób chorujących na tę chorobę, które odnieśli sukces. Dlatego też w przypadku akurat tej niepełnosprawności o ile wydanie lekkiego stopnia niepełnosprawności jest właściwe, o tyle już wypłacanie z tego powodu renty jest mocno dyskusyjne.
Też to mam( zespół aspergera) 🙂
Mega !
Bardzo dobre rady :)
..a mnie się bardzo podoba bluza w tygrysy i bardzo chciałbym taką mieć :3
gdzie można takową zakupić? :D
♥️
A to miewa Pani zawiechy? Że takie długie zamyślenia że ktoś do Pani mòwi a Pani nic nie słyszy albo taki paraliżujący strach ,jakieś,pieczenia skòry? Głowy?
Przepraszam, ale co zrobić kiedy nie zdało się matury, nie ma jak wyjechać z wsi do wielkiego miasta bez mieszkania (które powinno być chociaż zapewnione przez pracodawcę) i chce się pracować mając ZA?
Bo akurat sam jestem Aspem i nie powiodło mi się dobrze w życiu i chciałbym coś zrobić z sobą, ale mieszkam z rodzicami, nie mam prawa jazdy, ani zdanej matury i nie mam jak się wydostać z tego stanu. Chodzę tylko do WTZ.
Ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie, bo nie znam całej sytuacji, nie znam Twoich zainteresowań, preferencji, uzdolnień.
Nie mam żadnego autorytetu do udzielania rad w tej dziedzinie, szczególnie, że aktualnie sama jestem w dość kiepskiej sytuacji, więc nie mogę ręczyć za jakość moich rad xd Uczę się programów graficznych pakietu Adobe i będę szukać sobie pracy z wykorzystaniem takich umiejętności. Może spróbuj zastanowić się nad swoimi?
Maturą, moim zdaniem, nie warto się jakoś bardzo martwić, będziesz mógł do niej podejść na spokojnie kiedy zbierzesz na to siły.
dobranoc pieskuuuuuuuuuu
cierpliwości jak żółw
th-cam.com/video/KtsXPJrqNQ8/w-d-xo.html
lub wpisz na TH-cam temat :
Natychmiastowe usuwanie depresji, autyzmu, dwubiegunowej, ADHD
Proszę pana, nie zamierzam usuwać autyzmu. Autyzmu NIE DA się usunąć. To co pan powiela to szkodliwe brednie. Uprzejmie proszę, żeby przestał pan to robić, jeśli nie całkowicie, to przynajmniej na moim kanale.