~ΣΤΙΧΟΙ~ Κενός: Αφανείς ήρωες στην ίριδα που δακρύζει στο πλάι μου σα χίμαιρα, πρώτα σε ηρεμέι, μετά σε τρώει. Είμαστε δείκτες σε ρολόι που γυρίζει αντίθετα, ροή στο χρόνο και αντίστροφα. Οι στιγμές μας διακρίνονται σε αινίγματα και κύματα που βούλιαξαν τα πιο ωραία μας χρόνια! Καθάρισα τη βρώμα από το εφηβικό μου χρώμα κι είπα τέλος, ως εδώ, κοίτα τί κάνουμε! Την κάνουμε μα ποτέ με τελεία, πάντα με κόμμα κι ας κομματιάζω την πάρτη μου που αφήνω τις πληγές μου ανοιχτές.. Πρώτα άκου, μετά δες. Δέσαμε με δεσμά τις πιο όμορφες στιγμές, πότισε το δερμά με λάθη. Πότισε το μυαλό μου αγάπη και θα γίνω η φωνή, μες στο κεφάλι του παιδιού, που με καλεί απ’την άλλη άκρη. Μα η ευτυχία παίζει με φύλλα ανοιχτά κι εγώ δε βγάζω ούτε μιλιά δίπλα στη στάχτη.. Μπορεί καμμένοι για αυτούς, μπορεί να είμαστε το αγκάθι στους ανθούς που, κάποια νύχτα, δειλά σου άπλωσα το χέρι μου και πρόσφερα, μπορεί να μ’ απατά η μνήμη μου κι οι φίλοι μου να ‘ναι καλά και να ‘μαι μονάχα εγώ το πρόβλημα.. Κλειστό: Σαλταρισμένοι πια καιροί. Μη ακέραιοι τριγυρίζουμε. Δύσκολη εποχή, να μη λυγίσουμε. Αγάπη και ενότητα ζητάς μα δε σ’ είδα πουθενά να δίνεις για να δώσεις τελικά. Θα ‘ναι που όλοι ήρθανε να πάρουν και να φύγουν. Ε, τι λες; Παζάρι η αγάπη, παίζουνε απολαβές και δεν έχω για να δώσω. Τρέχω να με στρώσω σε οχτάωρα σπασμένα. Σπασ’ ένα κι εσύ να με δεις για μια μπύρα, μια γύρα και τέλος! Στο σπίτι μου συγκάτοικος το μένος, η λύκαινα, ο κρεμασμένος. Γελάει ο θεός σατανικά σα σχεδιάζουμε το μέλλον γελασμένοι. Πως άτρωτοι για πάντα μα τι μένει; Ηττημένοι απ’ τη ζωή, Δεν το ζούμε σαν ένα μα όλοι μονάδες. Τους είδα σε διαδρομές χιλιάδες όλοι κάτι να ζητάνε κι ένας μονάχα να δίνει. Βάλε μου να γίνω, όσο υψώνεται η σελλήνη πάντα κάπως θα με ρίχνει. Στα τρυπημένα παπούτσια μου γραμμένη αυτή η ζωή όσο η τρύπια μου καρδιά δε νοσταλγεί καμιά απάντηση. Έμεινα αναπάντητο ‘’γιατί’’.. Ντροπή: Περνάνε οι μέρες τόσο βιαστικά. Δεν είμαστε καλά, μα είμαστε καλά παιδιά από όσο μας έχουν πει.. Τελειώνω την δουλειά, στις 9 θα είμαι εκεί. Μια μπίρα και φτου κι απ’ την αρχή. Όλοι μαζί και όλοι μόνοι! Αίματα και ιδρώτας στο σεντόνι. Το παιδι μεγαλώνει και συνέχεια το κοιτάν περίεργα οι αστυνόμοι. Τόσοι δρόμοι για να φύγω και εγώ εγκλωβίστηκα εδώ.. Τάσεις φύγεις και όνειρα απ’ το παράθυρό. Πίνω καφέ αντί για νερό. Έχω καιρό κάτι όμορφο να ονειρευτώ και δεν μπορώ εύκολα πλέον να κοιμηθώ. Πονάει το στομάχι μου και δεν μπορώ να φάω. Πίνω και τα ξημερώματα ξερνάω. Στην δουλειά ζαλισμένος πατάω. Δε δίνω την θέση μου σε γριές, με βρίζουν και δεν απαντάω. Εδώ στον ίδιο μου τον εαυτό δεν θέλω να μιλάω, τι να πω σε εσάς; Εδώ για εμάς η ζωή ένας αγώνας που τελικά αναβλήθηκε.. Τόσα προβλήματα για τα παιδιά, μα κάνεις δεν παραιτήθηκε!
![[Full] 4 ต่อ 4 Celebrity EP.922 | 10 พ.ย. 67 | one31](http://i.ytimg.com/vi/zmV5HRIxIBI/mqdefault.jpg)
~ΣΤΙΧΟΙ~
Κενός:
Αφανείς ήρωες στην ίριδα που δακρύζει στο πλάι μου σα χίμαιρα,
πρώτα σε ηρεμέι, μετά σε τρώει.
Είμαστε δείκτες σε ρολόι που γυρίζει αντίθετα,
ροή στο χρόνο και αντίστροφα.
Οι στιγμές μας διακρίνονται σε αινίγματα και κύματα
που βούλιαξαν τα πιο ωραία μας χρόνια!
Καθάρισα τη βρώμα από το εφηβικό μου χρώμα
κι είπα τέλος, ως εδώ, κοίτα τί κάνουμε!
Την κάνουμε μα ποτέ με τελεία, πάντα με κόμμα
κι ας κομματιάζω την πάρτη μου που αφήνω τις πληγές μου ανοιχτές..
Πρώτα άκου, μετά δες.
Δέσαμε με δεσμά τις πιο όμορφες στιγμές, πότισε το δερμά με λάθη.
Πότισε το μυαλό μου αγάπη
και θα γίνω η φωνή, μες στο κεφάλι του παιδιού, που με καλεί απ’την άλλη άκρη.
Μα η ευτυχία παίζει με φύλλα ανοιχτά
κι εγώ δε βγάζω ούτε μιλιά δίπλα στη στάχτη..
Μπορεί καμμένοι για αυτούς,
μπορεί να είμαστε το αγκάθι στους ανθούς
που, κάποια νύχτα, δειλά σου άπλωσα το χέρι μου και πρόσφερα,
μπορεί να μ’ απατά η μνήμη μου κι οι φίλοι μου να ‘ναι καλά
και να ‘μαι μονάχα εγώ το πρόβλημα..
Κλειστό:
Σαλταρισμένοι πια καιροί.
Μη ακέραιοι τριγυρίζουμε.
Δύσκολη εποχή, να μη λυγίσουμε.
Αγάπη και ενότητα ζητάς
μα δε σ’ είδα πουθενά να δίνεις για να δώσεις τελικά.
Θα ‘ναι που όλοι ήρθανε να πάρουν και να φύγουν.
Ε, τι λες;
Παζάρι η αγάπη, παίζουνε απολαβές και δεν έχω για να δώσω.
Τρέχω να με στρώσω σε οχτάωρα σπασμένα.
Σπασ’ ένα κι εσύ να με δεις για μια μπύρα, μια γύρα και τέλος!
Στο σπίτι μου συγκάτοικος το μένος, η λύκαινα, ο κρεμασμένος.
Γελάει ο θεός σατανικά σα σχεδιάζουμε το μέλλον γελασμένοι.
Πως άτρωτοι για πάντα μα τι μένει;
Ηττημένοι απ’ τη ζωή,
Δεν το ζούμε σαν ένα μα όλοι μονάδες.
Τους είδα σε διαδρομές χιλιάδες
όλοι κάτι να ζητάνε κι ένας μονάχα να δίνει.
Βάλε μου να γίνω,
όσο υψώνεται η σελλήνη πάντα κάπως θα με ρίχνει.
Στα τρυπημένα παπούτσια μου γραμμένη αυτή η ζωή
όσο η τρύπια μου καρδιά δε νοσταλγεί καμιά απάντηση.
Έμεινα αναπάντητο ‘’γιατί’’..
Ντροπή:
Περνάνε οι μέρες τόσο βιαστικά.
Δεν είμαστε καλά, μα είμαστε καλά παιδιά από όσο μας έχουν πει..
Τελειώνω την δουλειά, στις 9 θα είμαι εκεί.
Μια μπίρα και φτου κι απ’ την αρχή.
Όλοι μαζί και όλοι μόνοι!
Αίματα και ιδρώτας στο σεντόνι.
Το παιδι μεγαλώνει και συνέχεια το κοιτάν περίεργα οι αστυνόμοι.
Τόσοι δρόμοι για να φύγω και εγώ εγκλωβίστηκα εδώ..
Τάσεις φύγεις και όνειρα απ’ το παράθυρό.
Πίνω καφέ αντί για νερό.
Έχω καιρό κάτι όμορφο να ονειρευτώ και δεν μπορώ εύκολα πλέον να κοιμηθώ.
Πονάει το στομάχι μου και δεν μπορώ να φάω.
Πίνω και τα ξημερώματα ξερνάω.
Στην δουλειά ζαλισμένος πατάω.
Δε δίνω την θέση μου σε γριές, με βρίζουν και δεν απαντάω.
Εδώ στον ίδιο μου τον εαυτό δεν θέλω να μιλάω,
τι να πω σε εσάς;
Εδώ για εμάς η ζωή ένας αγώνας που τελικά αναβλήθηκε..
Τόσα προβλήματα για τα παιδιά, μα κάνεις δεν παραιτήθηκε!
Το καλύτερο σας απ'το δίσκο και συνάμα το αγαπημένο μου που έχει τύχει να ακούσω. Φιλιά από Βορρά.
βάλε μου να γίνω, όσο υψώνεται η σελήνη πάντα κάπως θα με ρίχνει