~ΣΤΙΧΟΙ~ Κλειστό: Έλα και πιάσε μου το χέρι να την κάνουμε από 'δω, δεν την παλεύω, το γαμωέργο τους με άλλαξε. Χίλια κύματα πέρασαν, με ξέβρασαν άλλο άνθρωπο. Η πλύση εγκεφάλου τους με έχει αφήσει ανάπηρο. Με μολύνουν με άγχος όσο κάνω το τετράγωνο να χάσουνε τα ίχνη μου, μανίες καταδίωξης, κόβεται η ανάσα μου. Η κοπέλα που μιλάει στο κινητό είναι στο πλάνο μου ή στο πλάνο τους; Ρισκάρω αναπτήρα να ζητήσω ή αποτυγχάνω ακόμα μέχρι και στο να καπνίσω. Έχουνε πέσει τόσα βάρη που κάθε πρωί ζυγίζω: καφέ ή να την κάνω απ'το μετρό πριν τον τερματικό σταθμό; Τερματικό σταθμό να βρω πριν και άλλο με κοστολογήσουνε. Σώματα αναλώσιμα στα χέρια της σκλαβιάς σε προσεγγίζουνε, με σκοπούς πονηρούς μικρέ, πρώτα σου τάζουν τ'άστρα κι έπειτα θα σε ρίξουνε. Γρανάζι που σκουριάζει και αλλάζει είσαι, ξεκόλλα! Το πρόβλημα σε όλα είναι πως λύση υπάρχει μα δεν θέλεις να το λύσουμε. Συζήτα να το βρούμε ή άντε γαμήσου και εσύ. Ένα ακόμη πρωί σάπιο, πιο μαύρο κι από την καρδιά μου όταν σου γράφω.. ‘’Μείνε εδώ στον καπνό που φυσώ, στη σιωπή που μεθά. Κάθε νύχτα και πιο μόνοι. Μείνε εδώ για τις λέξεις, τα χρώματα. Μείνε για ‘μας. Μα με χάνω όταν ξεχνάς!’’ Ντροπή: Μπερδεύω τις κεραίες με το φεγγάρι στην ταράτσα. Εμείς δείξαμε αγάπη και καρδιά, αυτοί φουσκώνουνε τα μπράτσα. Δεν είναι μόνο καλοπέραση και μέσα. Είναι σκληρή της ζωής εδώ η μπάτσα! (Είναι σκληρή) Και δυστυχώς έχω φάει αρκετές. Δεν ξέρω πώς με θες και ούτε πώς θα μ’ ήθελα. Εδώ και μέρες έχω χάσει την μιλιά μου και δε λέω και πολλά. Η Κόναν κοιμάται πάνω στα γραπτά μου. Και εγώ προσπαθώ να κοιμηθώ με τις σκέψεις αγκαλιά, όσο μου πλέκουν την θηλιά, την βλέπω σαν κούνια, να φύγω μακριά. Ορκιστήκαμε πίσω δε γυρνάμε! Όσα περάσαμε εδώ τα τραγουδάμε. Τραγουδά μου και εσύ ο, τι μπορείς. Αγάπα τον εαυτό σου πρώτα και μετά θα αγαπηθείς. Μάθε να ζεις, να αμφισβητείς. Δεν τα κατάφεραν οι πρωταγωνιστές, το χειροκρότημα πήραν οι κομπάρσοι της ζωής. Τους υποδέχτηκαν με λουλούδια λες και πάνε σε κηδεία. Τί ζωή κι αυτή; Μάλλον θα ναι αστεία, μάλλον μας κοιμίζουν σε θρανία. Κι ο πατέρας μου κοιμάται στον καναπέ, βαράει υπερωρία.. ‘’Μείνε εδώ στον καπνό που φυσώ, στη σιωπή που μεθά. Κάθε νύχτα και πιο μόνοι. Μείνε εδώ για τις λέξεις, τα χρώματα. Μείνε για ‘μας. Μα με χάνω όταν ξεχνάς!’’ Κενός: Εθίστηκα στις κατακλείδες. Είδες μόνο όσα φαίνονται. Είδα το μυαλό μου να καίγεται ανούσια κι εκούσια μ’ οθώ στην αποξένωση εμού και όσων νιώθω. Για μένα κι όσους νιώθουν είναι χρέος ε, να πέφτουνε; Χρεωσέ το σε εμένανε, μα ουδέποτε δεν ένιωσες εντάξει. Πού διάολο να χωρέσεις αν δεν μείνεις αρκετά μόνος να ψάξεις αντιφάσεις και εκφράσεις που δε βγάζουν πουθενά; Γυρνώ το βλέμμα στα παιδιά να θυμηθώ προς που βαδίζω.. Κι ας μην ελπίζω, το φτάνουμε ως το τέρμα: ή με πνίγεις ή το πνίγω ή χανόμαστε στο χρόνο. Είναι το ίδιο για όσους τίποτα δεν έχουνε να χάσουν! Και δες πόσο εύκολα ξεχνιούνται όλα. Κι όλοι με κουράζουν πια.. Στη μοναξιά των ήχων τρεμοπαίζουνε τα μάτια μου κι η φλόγα αυτή δε σβήνει! Το χάος με τυλίγει μα οι ψίθυροι βροχή στο τζάμι σκαν και με ζαλίζει η ουτοπία μας. Στην άδεια πολιτεία μας πλανόδια σφυρίζω την αλήθεια. Κι έχω ακόμα το ίδιο βάρος μες στα στήθια, κι έχω ακόμα το ίδιο σκοτεινό χαμόγελο. Αφού απ’ τα μάτια μου όλα φαίνονται ίδια..
~ΣΤΙΧΟΙ~
Κλειστό:
Έλα και πιάσε μου το χέρι να την κάνουμε από 'δω,
δεν την παλεύω,
το γαμωέργο τους με άλλαξε.
Χίλια κύματα πέρασαν, με ξέβρασαν άλλο άνθρωπο.
Η πλύση εγκεφάλου τους με έχει αφήσει ανάπηρο.
Με μολύνουν με άγχος
όσο κάνω το τετράγωνο να χάσουνε τα ίχνη μου,
μανίες καταδίωξης, κόβεται η ανάσα μου.
Η κοπέλα που μιλάει στο κινητό είναι στο πλάνο μου ή στο πλάνο τους;
Ρισκάρω αναπτήρα να ζητήσω
ή αποτυγχάνω ακόμα μέχρι και στο να καπνίσω.
Έχουνε πέσει τόσα βάρη που κάθε πρωί ζυγίζω:
καφέ ή να την κάνω απ'το μετρό πριν τον τερματικό σταθμό;
Τερματικό σταθμό να βρω πριν και άλλο με κοστολογήσουνε.
Σώματα αναλώσιμα στα χέρια της σκλαβιάς σε προσεγγίζουνε,
με σκοπούς πονηρούς μικρέ,
πρώτα σου τάζουν τ'άστρα κι έπειτα θα σε ρίξουνε.
Γρανάζι που σκουριάζει και αλλάζει είσαι, ξεκόλλα!
Το πρόβλημα σε όλα είναι πως λύση υπάρχει
μα δεν θέλεις να το λύσουμε.
Συζήτα να το βρούμε ή άντε γαμήσου και εσύ.
Ένα ακόμη πρωί σάπιο, πιο μαύρο κι από την καρδιά μου όταν σου γράφω..
‘’Μείνε εδώ
στον καπνό που φυσώ, στη σιωπή που μεθά.
Κάθε νύχτα και πιο μόνοι.
Μείνε εδώ
για τις λέξεις, τα χρώματα.
Μείνε για ‘μας.
Μα με χάνω όταν ξεχνάς!’’
Ντροπή:
Μπερδεύω τις κεραίες με το φεγγάρι στην ταράτσα.
Εμείς δείξαμε αγάπη και καρδιά, αυτοί φουσκώνουνε τα μπράτσα.
Δεν είναι μόνο καλοπέραση και μέσα.
Είναι σκληρή της ζωής εδώ η μπάτσα! (Είναι σκληρή)
Και δυστυχώς έχω φάει αρκετές.
Δεν ξέρω πώς με θες και ούτε πώς θα μ’ ήθελα.
Εδώ και μέρες έχω χάσει την μιλιά μου και δε λέω και πολλά.
Η Κόναν κοιμάται πάνω στα γραπτά μου.
Και εγώ προσπαθώ να κοιμηθώ με τις σκέψεις αγκαλιά,
όσο μου πλέκουν την θηλιά,
την βλέπω σαν κούνια, να φύγω μακριά.
Ορκιστήκαμε πίσω δε γυρνάμε!
Όσα περάσαμε εδώ τα τραγουδάμε.
Τραγουδά μου και εσύ ο, τι μπορείς.
Αγάπα τον εαυτό σου πρώτα και μετά θα αγαπηθείς.
Μάθε να ζεις, να αμφισβητείς.
Δεν τα κατάφεραν οι πρωταγωνιστές,
το χειροκρότημα πήραν οι κομπάρσοι της ζωής.
Τους υποδέχτηκαν με λουλούδια λες και πάνε σε κηδεία.
Τί ζωή κι αυτή;
Μάλλον θα ναι αστεία, μάλλον μας κοιμίζουν σε θρανία.
Κι ο πατέρας μου κοιμάται στον καναπέ, βαράει υπερωρία..
‘’Μείνε εδώ
στον καπνό που φυσώ, στη σιωπή που μεθά.
Κάθε νύχτα και πιο μόνοι.
Μείνε εδώ
για τις λέξεις, τα χρώματα.
Μείνε για ‘μας.
Μα με χάνω όταν ξεχνάς!’’
Κενός:
Εθίστηκα στις κατακλείδες.
Είδες μόνο όσα φαίνονται.
Είδα το μυαλό μου να καίγεται ανούσια
κι εκούσια μ’ οθώ στην αποξένωση εμού και όσων νιώθω.
Για μένα κι όσους νιώθουν είναι χρέος ε, να πέφτουνε;
Χρεωσέ το σε εμένανε,
μα ουδέποτε δεν ένιωσες εντάξει.
Πού διάολο να χωρέσεις αν δεν μείνεις αρκετά μόνος να ψάξεις
αντιφάσεις και εκφράσεις που δε βγάζουν πουθενά;
Γυρνώ το βλέμμα στα παιδιά να θυμηθώ προς που βαδίζω..
Κι ας μην ελπίζω, το φτάνουμε ως το τέρμα:
ή με πνίγεις ή το πνίγω ή χανόμαστε στο χρόνο.
Είναι το ίδιο για όσους τίποτα δεν έχουνε να χάσουν!
Και δες πόσο εύκολα ξεχνιούνται όλα.
Κι όλοι με κουράζουν πια..
Στη μοναξιά των ήχων τρεμοπαίζουνε τα μάτια μου
κι η φλόγα αυτή δε σβήνει!
Το χάος με τυλίγει μα οι ψίθυροι βροχή στο τζάμι σκαν
και με ζαλίζει η ουτοπία μας.
Στην άδεια πολιτεία μας πλανόδια σφυρίζω την αλήθεια.
Κι έχω ακόμα το ίδιο βάρος μες στα στήθια,
κι έχω ακόμα το ίδιο σκοτεινό χαμόγελο.
Αφού απ’ τα μάτια μου όλα φαίνονται ίδια..