Mam 64 lata. Po ponad 15 letniej całodobowej opiece nad mężem, całkowicie niewładnym ale psychicznie sprawnym, po Jego odejściu, niejako w sposób ,,płynny", bo mieszkamy razem, stałam się opiekunką dwojga bardzo już leciwych i coraz bardziej chorych i niesprawnych rodziców. I pomimo moich wysiłków zorganizowania mojego życia po śmierci Męża, pomocy ze strony kilkuletniej terapii, chęci powrotu do pracy zawodowej, nie jestem w stanie tego uczynić. A środki, jakimi obecnie dysponuję po przepracowaniu 20 lat są niewystarczające, aby godnie i spokojnie żyć, bo reszta ciężkiej całodobowej pracy przy moim chorym nie miała przecież statusu pracy zawodowej, z wynagrodzeniem, która podniosłaby wysokość mojej emerytury. Od ponad ćwierćwiecza jestem przezroczysta w systemie naszego państwa. Dużo mogłabym jeszcze pisać na temat spostrzeżeń w poruszonym temacie, ale to nie miejsce na to. Spisuję je od lat i, być może kiedyś, uda się je usystematyzować i wydać w formie książki. Dziękuję za poruszenie arcyważnego tematu.
Po śmierci mojej mamy, podjąłem się opieki nad niepełnosprawnym bratem, idzie juz 5 rok, pracuję zawodowo, brat ma zajecia wtz, pracodawca mi pomaga, praktyczne pracuje 7 godzin dziennie a nie 8, reszta innej pomocy to kicha, pomoc wspierająca to lipa, dps to dla brata wyrok. Na razie daję radę, ale tzw. pomoc wytchnieniowa to tylko piekne hasło, które nie jest dostosowane do potrzeb osob niepełnosprawnych, trzeba oddac osobę na cala dobę lub dłużej a nie ma stopniowego wprowadzania osoby niepelnosprawnej w nowe środowisko i oswajanie jej z nim. Na świadczenie wspierające czekamy na razie na komisje Wojewódzkiego zespołu ds orzekania o niepełnosprawności. Po okresleniu poziomu wsparcia wystąpię do zus o swiadczenie . Dodatkowe srodki być może pozwolą mi na pierwszy od 5 lat mały urlop, w trakcie ktorego za odplatnoscia, opiekę nad bratem przejmie wynajęta znajoma osoba.
Dzień dobry. Dziękuję za poruszenie bardzo istotnych zagadnień w tym odcinku. Przy okazji pozdrawiam rozmówczynię z Kurdwanowa w Krakowie, w którym powietrze wcale nie jest aż tak znowu złe, a już na pewno nie na tle innych dużych miast w kraju :)
Też opiekowałem się niepełnosprawną matką przez kilkanaście lat. Początkowo przy pomocy opiekunek z MOPSu gdy dojeżdżalem .Potem mama mieszkała u mnie.Bylo to bardzo wyczerpujące szczególnie psychicznie zajęcie.Brakowalo mi wsparcia i wiedzy.Ostatnio natknąłem się( szkoda że tak późno )na książkę Wiosna możliwości.Przewiodnik po późnej dorosłości wydaną przez Uniwersytet Łódzki .Bardzo polecam .
Jestem za prawem do eutanazji,każdy ma prawo do decyzji o własnym życiu ,a w naszym kraju nie ma odpowiedniej opieki tylko w ramach religijnych przekonań każe się ludziom cierpieć i zabrania być decydentem własnego życia
Co do pracodawców i osób starszych, to co obserwujemy, to, że cześć osób chętnie by pracowała dalej, na emeryturze, jednak w mniejszym wymiarze czasu. I tu pojawiają się pracodawcy, którzy, tak jak mówicie podczas rozmowy, nie są na to gotowi i mam wrażenie, że nie chcą być gotowi (trochę generalizuję ;)), a z drugiej strony np. przez rok nikt nie odpowiada na ich ogłoszenia. Edukacja pracodawców jest niezbędna, ale ciekawa jestem, kiedy będą chcieli z niej skorzystać.
Pracodawcy często są bez zasobów. Brak im kompetencji delegowania zadań, wdrażania personelu, etc. Wolą osoby młode, lotne, które nie stanowią wyzwania i "kłopotów". Zresztą wśród nich często są osoby z uzależnieniami, problemami osobowościowymi, itp. Koło się zamyka. A instytucje, do których powinno się zgłaszać po pomoc, często nie działają lub też działają niepoprawnie.
Mam 64 lata. Po ponad 15 letniej całodobowej opiece nad mężem, całkowicie niewładnym ale psychicznie sprawnym, po Jego odejściu, niejako w sposób ,,płynny", bo mieszkamy razem, stałam się opiekunką dwojga bardzo już leciwych i coraz bardziej chorych i niesprawnych rodziców. I pomimo moich wysiłków zorganizowania mojego życia po śmierci Męża, pomocy ze strony kilkuletniej terapii, chęci powrotu do pracy zawodowej, nie jestem w stanie tego uczynić.
A środki, jakimi obecnie dysponuję po przepracowaniu 20 lat są niewystarczające, aby godnie i spokojnie żyć, bo reszta ciężkiej całodobowej pracy przy moim chorym nie miała przecież statusu pracy zawodowej, z wynagrodzeniem, która podniosłaby wysokość mojej emerytury.
Od ponad ćwierćwiecza jestem przezroczysta w systemie naszego państwa.
Dużo mogłabym jeszcze pisać na temat spostrzeżeń w poruszonym temacie, ale to nie miejsce na to. Spisuję je od lat i, być może kiedyś, uda się je usystematyzować i wydać w formie książki.
Dziękuję za poruszenie arcyważnego tematu.
Bardzo dziękuję za tą rozmowę 🫂. Bardzo ważny temat, który dotyczy nas wszystkich
Chyba najistotniejsza rozmowa jaką słyszałam. Dziękuję Państwu.
Po śmierci mojej mamy, podjąłem się opieki nad niepełnosprawnym bratem, idzie juz 5 rok, pracuję zawodowo, brat ma zajecia wtz, pracodawca mi pomaga, praktyczne pracuje 7 godzin dziennie a nie 8, reszta innej pomocy to kicha, pomoc wspierająca to lipa, dps to dla brata wyrok. Na razie daję radę, ale tzw. pomoc wytchnieniowa to tylko piekne hasło, które nie jest dostosowane do potrzeb osob niepełnosprawnych, trzeba oddac osobę na cala dobę lub dłużej a nie ma stopniowego wprowadzania osoby niepelnosprawnej w nowe środowisko i oswajanie jej z nim. Na świadczenie wspierające czekamy na razie na komisje Wojewódzkiego zespołu ds orzekania o niepełnosprawności.
Po okresleniu poziomu wsparcia wystąpię do zus o swiadczenie . Dodatkowe srodki być może pozwolą mi na pierwszy od 5 lat mały urlop, w trakcie ktorego za odplatnoscia, opiekę nad bratem przejmie wynajęta znajoma osoba.
Dzień dobry. Dziękuję za poruszenie bardzo istotnych zagadnień w tym odcinku. Przy okazji pozdrawiam rozmówczynię z Kurdwanowa w Krakowie, w którym powietrze wcale nie jest aż tak znowu złe, a już na pewno nie na tle innych dużych miast w kraju :)
dla wielu osób jest to przerażająca perspektywa
Też opiekowałem się niepełnosprawną matką przez kilkanaście lat. Początkowo przy pomocy opiekunek z MOPSu gdy dojeżdżalem .Potem mama mieszkała u mnie.Bylo to bardzo wyczerpujące szczególnie psychicznie zajęcie.Brakowalo mi wsparcia i wiedzy.Ostatnio natknąłem się( szkoda że tak późno )na książkę Wiosna możliwości.Przewiodnik po późnej dorosłości wydaną przez Uniwersytet Łódzki .Bardzo polecam .
Jestem za prawem do eutanazji,każdy ma prawo do decyzji o własnym życiu ,a w naszym kraju nie ma odpowiedniej opieki tylko w ramach religijnych przekonań każe się ludziom cierpieć i zabrania być decydentem własnego życia
Co do pracodawców i osób starszych, to co obserwujemy, to, że cześć osób chętnie by pracowała dalej, na emeryturze, jednak w mniejszym wymiarze czasu. I tu pojawiają się pracodawcy, którzy, tak jak mówicie podczas rozmowy, nie są na to gotowi i mam wrażenie, że nie chcą być gotowi (trochę generalizuję ;)), a z drugiej strony np. przez rok nikt nie odpowiada na ich ogłoszenia. Edukacja pracodawców jest niezbędna, ale ciekawa jestem, kiedy będą chcieli z niej skorzystać.
Pracodawcy często są bez zasobów. Brak im kompetencji delegowania zadań, wdrażania personelu, etc. Wolą osoby młode, lotne, które nie stanowią wyzwania i "kłopotów". Zresztą wśród nich często są osoby z uzależnieniami, problemami osobowościowymi, itp. Koło się zamyka. A instytucje, do których powinno się zgłaszać po pomoc, często nie działają lub też działają niepoprawnie.
👍
Dzień dobry albo do widzenia.
Właśnie czytam "O starzeniu się" Jeana Amery'ego, więc ten odcinek podcastu będzie doskonałym uzupełnieniem tematu 🙂
No i temat w sam raz dla mnie - 66latek 😮