Pora to przypadek. Tym razem pakowałam się już na wakacje i odcinek był już gotowy w piątek 😅 więc ustawiłam na sobotę rano🤷 zatem powiedzmy, że podświadomie umiem zaskakiwać 😅😅😅
Aniu, a więc przeczytałyśmy "Ptaki" Samanty Schweblin mniej więcej w tym samym czasie. Mam teraz fazę na literaturę iberoamerykańską i właśnie przeczytałam kilka książek pisarek argentyńskich (Claudia Pineiro, Mariana Enriquez i Samanta Schweblin właśnie). Opowiadania Enriquez i Schweblin są podobne klimatycznie, choć Mariana skręca bardziej w stronę grozy ("Niebezpieczeństwa palenia w łóżku), a Samanta w stronę niesamowitości, dziwności. Obie panie bardzo czują i odnajdują się w małej formie. Największe wrażenie wywarło na mnie opowiadanie "Pojemnik". Świetne są także "Czarne dziury", a w pamięci zostały także: "Ku radosnej cywilizacji" (ten motyw stacji, na której nie zatrzymuje się żaden pociąg), "Pod ziemią" (znikające dzieci to częsty motyw opowiadań argentyńskich, u Mariany Enriquez pojawia się również). Natomiast otrząsnąć nie mogłam się po opowiadaniach o świecie sztuki, o relacjach pomiędzy sztuką (artystami) a śmiercią, przemocą, jak bliskie one mogą być - "Głową o asfalt". "Ciężka walizka Benavidesa". Ciekawe, czy wcześniej wydana w Polsce książka Samanty Schweblin, czyli "Bezpieczna odległość" też robi takie wrażenie...
A to mnie ta zbieżność u nas, Aniu, nie dziwi. Wiem, że lubisz kierunek ibero i że też lubisz ten cykl krótkiej formy - Samanta Schweblin w sam raz ❤ a Pojemnik, jak czytam, to nie tylko na mnie zrobił takie wrażenie. Mam jeszcze tu do nadrobienia tę Marianę Enriquez, coś powinno wpaść w tym roku od niej, ale nie wiem czy akurat krótka forma. Pozdrawiam serdecznie 😘
Aniu, bardzo się przyzwyczaiłem do tej krótkiej formy, czekam co miesiąc. I tym razem czekałem i jestem rozczarowany😊 bo miał być Kornel Filipowicz, a nie ma. Jako stary zgred upominam się o twórcę wyjątkowego jeśli chodzi o format opowiadania. No dobra, pomarudzilem trochę, ale łapka w górę jest👍
O raaaaaany, to Pan zauważył 🫣 I'm impressed😮 Tak, tak, był zaplanowany. Tylko że "ambitnie" uparłam się na "Profile moich przyjaciół", który to zbiór - ku mojej sromotnej klęsce - okazał się publikacją już wyłącznie antykwaryczną. I po prostu jeszcze nigdzie tego nie znalazłam. Ale będzie pod koniec roku taki odcinek "krótka forma - suplement", gdzie będą tytuły, które wypadły. Już jest tam Mrożek i Filipowicz. Ale będą - obiecuję, bo jestem uparta 😅 pozdrawiam i dziękuję za takie wnikliwe śledztwo❤
@@ZnalezionePrzeczytane No ba, notuję wszystko 🤭 a tutaj tego mnóstwo jest, choćby znakomite Opowiadania cieszyńskie z początku XXI wieku, albo wybór Justyny Sobolewskiej Moja ukochana, dumna prowincja. Wybór Twój znakomity, ale baaardzo wiekowy. Planowałaś też Śmierć mojego antagonisty? W każdym razie daje znać, że jak wybierzesz nowszy zbiór opowiadań zebranych to tam na pewno coś jest z tych staroci. No i poezja, mniej znana. Gdzie poezja tam miłość. Przypomnę sobie zatem wiersz Szymborskiej "kot w pustym mieszkaniu", wyjątkowe jak oni oboje. Takich twórców jak Filipowicz dziś bardzo brakuje.
@@panantykwariusz4357Śmierć... była w planach razem z Portretami. I wyszła z tego .... niekoniecznie harmonia sfer (parafrazując Lema🙈). Ale naprawdę - przegrana bitwa, nie wojna. Będą - promise 🫡
Z krótkiej formy najbardziej lubię Aniu, jak o niej opowiadasz. Pomimo najszczerszych chęci nie stanie się ten gatunek literacki tym, do którego będę często sięgać. Zresztą lipiec to dla mnie Festiwal Nowe Horyzonty, któremu poświęcam cały swój czas. Ale udało mi się przeczytać książkę, która naprawdę chwyciła mnie za serce. To najnowsza książka Szczepana Twardocha - "Powiedzmy, że Piontek". Polecam audiobooka. Dialog pomiędzy narratorem a bohaterem w jednej z części może wybrzmieć naprawdę tylko wtedy, gdy go słuchamy. Samantę Schweblin mam na swoich regałach i pewnie kiedyś po nią sięgnę😀
Popatrz, a ja - wielka miłośniczka Twardocha - jeszcze po tę nowość nie sięgnęłam 🙈 a kusi niesamowicie. Zazdroszczę Horyzontów, tam zawsze było dobre kino. Podobnie jak na jesiennym festiwalu warszawskim. U mnie z kinowych seansów w ostatnim czasie były "Strefa interesów" i włoski czarno-biały "Jutro będzie nasze", ten drugi nie wywołał zbyt dobrych myśli😢
@@ZnalezionePrzeczytane A ja zazdroszczę Ci festiwalu warszawskiego💛 Obydwa filmy widziałam, obydwa bardzo doceniam. Ciekawa jestem Twojej opinii o najnowszym Twardochu, bo recenzenci dość mocno podzieleni. Czytelnicy zresztą też.
Zanim wypowiem się o recenzowanych opowiadaniach, to na początek, bo mi potem Alzheimer nie przypomni. Myślę, że świetnym pomysłem jest systematyczne czytanie opowiadań, bo te krótkie opowiastki bardzo wzbogacają nie tylko nasze czytelnictwo ale i uczucia. To nic, że nie utożsamiamy się z bohaterami i mamy za mało czasu, by się z nimi zżyć. Powiedzmy szczerze, ilu bohaterów z opasłych powieści pamiętamy? Wydaje mi się, że koncept zawarty w opowiadaniu bywa zapamiętany w podobnie migawkowy sposób. Moglibyśmy na kanale czytać opowiadania, może wystarczyłby jeden autor podany np. przy okazji prezentacji nowości czytelniczych. Tytuł „Mikrotyki” kojarzył mi się z narkotykami, dobrze że skojarzenie było złudne. Opowiadania Sołtysa mają swój klimat, prezentują przedziwne warszawskie postacie i ich sposób bycia. I ten język. Wydaje mi się, że świat ten odchodzi pomału w zapomnienie. Nowi warszawiacy( to oczywiście uproszczenie) podobnie jak dziewczyny, przechodzące obok pomnika Osieckiej, nie wiedzą kim była(Hrabal).I drugi zbiorek .O jakaż byłam zła, że nie czytałam od początku( czasem tak czytam) ,tylko od razu sięgnęłam po tytułowe opowiadanie. Zrobiło wrażenie. Potem” Motyle”, króciutkie, ale wstrząsające. Na pewno je zapamiętam. Podobnie z opowiadaniem „Pojemnik”. A podsumowaniem jest chyba „Ku radosnej cywilizacji”. Wydostanie się z jednego uwięzienia nie daje niestety nam wolności. Znakomite są te opowiadania. Chyba cytuję Marcina.🤣🤣🤣
Odnośnie "nowych Warszawiaków i nowej Warszawy" to sprawdza się teoria, że to jest miasto znikające. Ludzie z mojego pokolenia urodzeni i wychowani w Warszawie mówią, że tej z lat 80 i 90 już nie ma. Nasi rodzice mówili w latach 90, że zniknęła też ta z lat 60. Dla pokolenia po wojnie zniknęła Warszawa z XX lecia, a w z kolei XX lecie całkowicie zmieniło Warszawę z okresu zaborów. I tak to się toczy😊😊
Ale numer - kochając "Karwoskiego" nie byłem świadom, że jest wersja video (już nadrobiłem). Mega spoko! Ja "Mikrotyki" z pewnością będę chciał poczytać.
Pablo świetnie czuje Warszawę (choć akurat nie Żoli), ale te klimaty praskie, grochowskie, stegienno-sadybiane i jak ja jest pokoleniem miejsko-przedmiejskim, bo na tych dzielniach kiedyś były jeszcze ślady starych przedwojennych wsi. A on teraz na Kępie mieszka i pisał fajne teksty "Głosy z Kępy", też o starej SK, ale chyba to nie wyszło w całości, tylko w jakimś niszowym periodyku. Super gość, uwielbiam.
Coraz częściej zaskakujesz porą publikacji 😮 świetny odcinek, a Pablo Pavo lubię bardzo
Pora to przypadek. Tym razem pakowałam się już na wakacje i odcinek był już gotowy w piątek 😅 więc ustawiłam na sobotę rano🤷 zatem powiedzmy, że podświadomie umiem zaskakiwać 😅😅😅
Zaintrygowały mnie, zwłaszcza Mikrotyki.Zapisuję na listę. 😊❤
Podobno bardzo ciekawy jest też ten następny zbiór, czyli "Nieradość", nie wiem tylko czy aż tak sentymentalno-warszawski. Ale na pewno liryczny.
Aniu, a więc przeczytałyśmy "Ptaki" Samanty Schweblin mniej więcej w tym samym czasie. Mam teraz fazę na literaturę iberoamerykańską i właśnie przeczytałam kilka książek pisarek argentyńskich (Claudia Pineiro, Mariana Enriquez i Samanta Schweblin właśnie). Opowiadania Enriquez i Schweblin są podobne klimatycznie, choć Mariana skręca bardziej w stronę grozy ("Niebezpieczeństwa palenia w łóżku), a Samanta w stronę niesamowitości, dziwności. Obie panie bardzo czują i odnajdują się w małej formie. Największe wrażenie wywarło na mnie opowiadanie "Pojemnik". Świetne są także "Czarne dziury", a w pamięci zostały także: "Ku radosnej cywilizacji" (ten motyw stacji, na której nie zatrzymuje się żaden pociąg), "Pod ziemią" (znikające dzieci to częsty motyw opowiadań argentyńskich, u Mariany Enriquez pojawia się również). Natomiast otrząsnąć nie mogłam się po opowiadaniach o świecie sztuki, o relacjach pomiędzy sztuką (artystami) a śmiercią, przemocą, jak bliskie one mogą być - "Głową o asfalt". "Ciężka walizka Benavidesa".
Ciekawe, czy wcześniej wydana w Polsce książka Samanty Schweblin, czyli "Bezpieczna odległość" też robi takie wrażenie...
A to mnie ta zbieżność u nas, Aniu, nie dziwi. Wiem, że lubisz kierunek ibero i że też lubisz ten cykl krótkiej formy - Samanta Schweblin w sam raz ❤ a Pojemnik, jak czytam, to nie tylko na mnie zrobił takie wrażenie. Mam jeszcze tu do nadrobienia tę Marianę Enriquez, coś powinno wpaść w tym roku od niej, ale nie wiem czy akurat krótka forma. Pozdrawiam serdecznie 😘
Aniu, bardzo się przyzwyczaiłem do tej krótkiej formy, czekam co miesiąc. I tym razem czekałem i jestem rozczarowany😊 bo miał być Kornel Filipowicz, a nie ma. Jako stary zgred upominam się o twórcę wyjątkowego jeśli chodzi o format opowiadania. No dobra, pomarudzilem trochę, ale łapka w górę jest👍
O raaaaaany, to Pan zauważył 🫣 I'm impressed😮 Tak, tak, był zaplanowany. Tylko że "ambitnie" uparłam się na "Profile moich przyjaciół", który to zbiór - ku mojej sromotnej klęsce - okazał się publikacją już wyłącznie antykwaryczną. I po prostu jeszcze nigdzie tego nie znalazłam. Ale będzie pod koniec roku taki odcinek "krótka forma - suplement", gdzie będą tytuły, które wypadły. Już jest tam Mrożek i Filipowicz. Ale będą - obiecuję, bo jestem uparta 😅 pozdrawiam i dziękuję za takie wnikliwe śledztwo❤
@@ZnalezionePrzeczytane No ba, notuję wszystko 🤭 a tutaj tego mnóstwo jest, choćby znakomite Opowiadania cieszyńskie z początku XXI wieku, albo wybór Justyny Sobolewskiej Moja ukochana, dumna prowincja. Wybór Twój znakomity, ale baaardzo wiekowy. Planowałaś też Śmierć mojego antagonisty? W każdym razie daje znać, że jak wybierzesz nowszy zbiór opowiadań zebranych to tam na pewno coś jest z tych staroci. No i poezja, mniej znana. Gdzie poezja tam miłość. Przypomnę sobie zatem wiersz Szymborskiej "kot w pustym mieszkaniu", wyjątkowe jak oni oboje. Takich twórców jak Filipowicz dziś bardzo brakuje.
@@panantykwariusz4357Śmierć... była w planach razem z Portretami. I wyszła z tego .... niekoniecznie harmonia sfer (parafrazując Lema🙈). Ale naprawdę - przegrana bitwa, nie wojna. Będą - promise 🫡
Z krótkiej formy najbardziej lubię Aniu, jak o niej opowiadasz. Pomimo najszczerszych chęci nie stanie się ten gatunek literacki tym, do którego będę często sięgać. Zresztą lipiec to dla mnie Festiwal Nowe Horyzonty, któremu poświęcam cały swój czas. Ale udało mi się przeczytać książkę, która naprawdę chwyciła mnie za serce. To najnowsza książka Szczepana Twardocha - "Powiedzmy, że Piontek". Polecam audiobooka. Dialog pomiędzy narratorem a bohaterem w jednej z części może wybrzmieć naprawdę tylko wtedy, gdy go słuchamy.
Samantę Schweblin mam na swoich regałach i pewnie kiedyś po nią sięgnę😀
Popatrz, a ja - wielka miłośniczka Twardocha - jeszcze po tę nowość nie sięgnęłam 🙈 a kusi niesamowicie. Zazdroszczę Horyzontów, tam zawsze było dobre kino. Podobnie jak na jesiennym festiwalu warszawskim. U mnie z kinowych seansów w ostatnim czasie były "Strefa interesów" i włoski czarno-biały "Jutro będzie nasze", ten drugi nie wywołał zbyt dobrych myśli😢
Zapomniałam dodać, że to bardzo fajny komplement, że słuchasz cyklu podkastów, mimo iż nie sięgasz po krótką formę❤
@@ZnalezionePrzeczytane A ja zazdroszczę Ci festiwalu warszawskiego💛 Obydwa filmy widziałam, obydwa bardzo doceniam. Ciekawa jestem Twojej opinii o najnowszym Twardochu, bo recenzenci dość mocno podzieleni. Czytelnicy zresztą też.
@@ZnalezionePrzeczytane Od czasu do czasu będę sięgać😀
Zanim wypowiem się o recenzowanych opowiadaniach, to na początek, bo mi potem Alzheimer nie przypomni. Myślę, że świetnym pomysłem jest systematyczne czytanie opowiadań, bo te krótkie opowiastki bardzo wzbogacają nie tylko nasze czytelnictwo ale i uczucia. To nic, że nie utożsamiamy się z bohaterami i mamy za mało czasu, by się z nimi zżyć. Powiedzmy szczerze, ilu bohaterów z opasłych powieści pamiętamy? Wydaje mi się, że koncept zawarty w opowiadaniu bywa zapamiętany w podobnie migawkowy sposób. Moglibyśmy na kanale czytać opowiadania, może wystarczyłby jeden autor podany np. przy okazji prezentacji nowości czytelniczych. Tytuł „Mikrotyki” kojarzył mi się z narkotykami, dobrze że skojarzenie było złudne. Opowiadania Sołtysa mają swój klimat, prezentują przedziwne warszawskie postacie i ich sposób bycia. I ten język. Wydaje mi się, że świat ten odchodzi pomału w zapomnienie. Nowi warszawiacy( to oczywiście uproszczenie) podobnie jak dziewczyny, przechodzące obok pomnika Osieckiej, nie wiedzą kim była(Hrabal).I drugi zbiorek .O jakaż byłam zła, że nie czytałam od początku( czasem tak czytam) ,tylko od razu sięgnęłam po tytułowe opowiadanie. Zrobiło wrażenie. Potem” Motyle”, króciutkie, ale wstrząsające. Na pewno je zapamiętam. Podobnie z opowiadaniem „Pojemnik”. A podsumowaniem jest chyba „Ku radosnej cywilizacji”. Wydostanie się z jednego uwięzienia nie daje niestety nam wolności. Znakomite są te opowiadania. Chyba cytuję Marcina.🤣🤣🤣
Warto cytować klasyków 🤣🤣🤣
Odnośnie "nowych Warszawiaków i nowej Warszawy" to sprawdza się teoria, że to jest miasto znikające. Ludzie z mojego pokolenia urodzeni i wychowani w Warszawie mówią, że tej z lat 80 i 90 już nie ma. Nasi rodzice mówili w latach 90, że zniknęła też ta z lat 60. Dla pokolenia po wojnie zniknęła Warszawa z XX lecia, a w z kolei XX lecie całkowicie zmieniło Warszawę z okresu zaborów. I tak to się toczy😊😊
Ale numer - kochając "Karwoskiego" nie byłem świadom, że jest wersja video (już nadrobiłem). Mega spoko! Ja "Mikrotyki" z pewnością będę chciał poczytać.
Pablo świetnie czuje Warszawę (choć akurat nie Żoli), ale te klimaty praskie, grochowskie, stegienno-sadybiane i jak ja jest pokoleniem miejsko-przedmiejskim, bo na tych dzielniach kiedyś były jeszcze ślady starych przedwojennych wsi. A on teraz na Kępie mieszka i pisał fajne teksty "Głosy z Kępy", też o starej SK, ale chyba to nie wyszło w całości, tylko w jakimś niszowym periodyku. Super gość, uwielbiam.
"Dochodza mnie sluchy, ze czytacie".
Przez grzecznosc nie przecze 🙂
Hahahaha 😅 ale ja bardziej lubię tych niegrzecznych, tak już mam🤷🤣
Ale mam do nadrobienia u Ciebie Aniu, ale odbywam podróż życia, więc tylko zapisuję do kolejki 🙈
No jak podróż życia 🎉🎉🎉 to wpisuję usprawiedliwienie😂