TRADUZIONE ITALIANA: - Alla fine, ogni dolore si addormenta - Poesia di OTAR CILADZE, grande prosatore e poeta georgiano (1933 - 2009) Quello che c'è da spendere, lo spendo, quello che c'è da vedere, l'ho visto. E finché il vento mi misura il polso, rivolgo il viso alla pioggia. Non ho potuto distruggere il selvaggio in me, con la pelle screpolata dal sole e dal sale. Non ho potuto attaccare una maniglia all'anima, perché tutti potessero aprirla come una porta. Ero in ritardo per tutte le feste, anche se arrivavo prima di tutti. Non sono né ricco né intelligente, ma nessuno vive quanto me. Pronuncio a stento tutte le parole, ogni mattina apro gli occhi con dolore, e finché il vento mi misura il polso, rivolgo il viso alla pioggia. Alla fine, ogni dolore si addormenta, ma volevo ancora dire che, fino ad ora, ho vissuto grazie a te, eri il mio respiro e il battito del mio cuore. Passano gli anni e, stanco di pensieri, non riesco a pagare i debiti, e perdo la mia casa natale, insopportabile e amata. Non mi chiedo come sia successo, né perché ho odiato quello che ho scritto prima, né perché ho perso il valore ai tuoi occhi, dopo tanta attesa e tanto tormento. Forse è così la regola della vita, piena della dura verità, la verità che riempie anche il verso, per cadere come un fulmine sulla mia testa. Ma prima ancora deve arrivare la neve, aprire le vele bianche, e con il tremito del tuo tenero corpo deve tremare la neve e tutto il resto. Apro la finestra e conto i platani, come se potessero scappare, e sono pronto per il giorno peggiore, pur pensando ai giorni migliori.
რაც დასახარჯი არსებობს - ვხარჯავ, რაც სანახავი არსებობს - ვნახე. და სანამ ქარი მისინჯავს მაჯას, მიშვერილი მაქვს წვიმისთვის სახე ვერ დავარბიე ჩემში ველური, კანდაშაშრული მზით და მარილით, ვერ მივაჭედე სულს სახელური, რომ გამოაღოს ყველამ კარივით. ყველა ზეიმზე დავიგვიანე, ყველაზე ადრე მოსულმა დღემდე. არც მდიდარი ვარ და არც ჭკვიანი, მაინც ვერავინ ვერ ცხოვრობს ჩემდენს. მე ყველა სიტყვის წარმოთქმა მტანჯავს, თვალს ყოველ დილით ტკივილით ვახელ და სანამ ქარი მისინჯავს მაჯას, მიშვერილი მაქვს წვიმისთვის სახე. ყველა ტკივილი იძინებს ბოლოს, მაგრამ მე მაინც მინდოდა მეთქვა, რომ დღემდე შენით ვცხოვრობდი მხოლოდ, შენ იყავ სუნთქვაც და გულის ფეთქვაც. გადიან წლები და ფიქრით დაღლილს გადაუხდელი მრჩება ვალები და მეკარგება მშობლების სახლი - აუტანელი და საყვარელი. მე არ ვკითხულობ, რად მოხდა ასე, ან რად შემჯავრდა, რაც ადრე ვწერე, ან რად დავკარგე შენს თვალში ფასი ამდენი ცდის და წვალების მერე. ალბათ ასეა ცხოვრების წესი, მკაცრი სიმართლით პირამდე სავსე, და ამ სიმართლით ივსება ლექსიც, რომ ხვალ მეხივით დამატყდეს თავზე. მაგრამ ჯერ უნდა მოვიდეს თოვლი და გადმოჰფინოს თეთრი აფრები და შენი ნაზი სხეულის თრთოლვით ათრთოლდეს თოვლიც და ყველაფერი. მე ვაღებ სარკმელს და ჭადრებს ვითვლი, ჭადრებს გაქცევა შეეძლოთ თითქოს, და კვლავ მზადა ვარ უარეს დღისთვის, თუმცა უკეთეს დღეებზე ვფიქრობ.
TRADUZIONE ITALIANA:
- Alla fine, ogni dolore si addormenta - Poesia di OTAR CILADZE, grande prosatore e poeta georgiano (1933 - 2009)
Quello che c'è da spendere, lo spendo,
quello che c'è da vedere, l'ho visto.
E finché il vento mi misura il polso,
rivolgo il viso alla pioggia.
Non ho potuto distruggere il selvaggio in me,
con la pelle screpolata dal sole e dal sale.
Non ho potuto attaccare una maniglia all'anima,
perché tutti potessero aprirla come una porta.
Ero in ritardo per tutte le feste,
anche se arrivavo prima di tutti.
Non sono né ricco né intelligente,
ma nessuno vive quanto me.
Pronuncio a stento tutte le parole,
ogni mattina apro gli occhi con dolore,
e finché il vento mi misura il polso,
rivolgo il viso alla pioggia.
Alla fine, ogni dolore si addormenta,
ma volevo ancora dire
che, fino ad ora, ho vissuto grazie a te,
eri il mio respiro e il battito del mio cuore.
Passano gli anni e, stanco di pensieri,
non riesco a pagare i debiti,
e perdo la mia casa natale,
insopportabile e amata.
Non mi chiedo come sia successo,
né perché ho odiato quello che ho scritto prima,
né perché ho perso il valore ai tuoi occhi,
dopo tanta attesa e tanto tormento.
Forse è così la regola della vita,
piena della dura verità,
la verità che riempie anche il verso,
per cadere come un fulmine sulla mia testa.
Ma prima ancora deve arrivare la neve,
aprire le vele bianche,
e con il tremito del tuo tenero corpo
deve tremare la neve e tutto il resto.
Apro la finestra e conto i platani,
come se potessero scappare,
e sono pronto per il giorno peggiore,
pur pensando ai giorni migliori.
გენიოსი❤❤❤
ძალიან მიყვარს💖
რაც დასახარჯი არსებობს - ვხარჯავ,
რაც სანახავი არსებობს - ვნახე.
და სანამ ქარი მისინჯავს მაჯას,
მიშვერილი მაქვს წვიმისთვის სახე
ვერ დავარბიე ჩემში ველური,
კანდაშაშრული მზით და მარილით,
ვერ მივაჭედე სულს სახელური,
რომ გამოაღოს ყველამ კარივით.
ყველა ზეიმზე დავიგვიანე,
ყველაზე ადრე მოსულმა დღემდე.
არც მდიდარი ვარ და არც ჭკვიანი,
მაინც ვერავინ ვერ ცხოვრობს ჩემდენს.
მე ყველა სიტყვის წარმოთქმა მტანჯავს,
თვალს ყოველ დილით ტკივილით ვახელ
და სანამ ქარი მისინჯავს მაჯას,
მიშვერილი მაქვს წვიმისთვის სახე.
ყველა ტკივილი იძინებს ბოლოს,
მაგრამ მე მაინც მინდოდა მეთქვა,
რომ დღემდე შენით ვცხოვრობდი მხოლოდ,
შენ იყავ სუნთქვაც და გულის ფეთქვაც.
გადიან წლები და ფიქრით დაღლილს
გადაუხდელი მრჩება ვალები
და მეკარგება მშობლების სახლი -
აუტანელი და საყვარელი.
მე არ ვკითხულობ, რად მოხდა ასე,
ან რად შემჯავრდა, რაც ადრე ვწერე,
ან რად დავკარგე შენს თვალში ფასი
ამდენი ცდის და წვალების მერე.
ალბათ ასეა ცხოვრების წესი,
მკაცრი სიმართლით პირამდე სავსე,
და ამ სიმართლით ივსება ლექსიც,
რომ ხვალ მეხივით დამატყდეს თავზე.
მაგრამ ჯერ უნდა მოვიდეს თოვლი
და გადმოჰფინოს თეთრი აფრები
და შენი ნაზი სხეულის თრთოლვით
ათრთოლდეს თოვლიც და ყველაფერი.
მე ვაღებ სარკმელს და ჭადრებს ვითვლი,
ჭადრებს გაქცევა შეეძლოთ თითქოს,
და კვლავ მზადა ვარ უარეს დღისთვის,
თუმცა უკეთეს დღეებზე ვფიქრობ.
ძალიან ბევრი აქვს ნაფიქრი ...
❤❤❤❤
Მოგესალმებით ირანიდან
😍😍😍
🥺❤️❤️❤️
❤❤❤❤😔
Я ШЕЛ НА БРАНЬ
ЗАВОЕВАНЬЯ
С СИРЕНЬЮ , ЗАМЕНИВШЕЙ МЕЧ ...
Я ШЕЛ ..ПО ОПАДАЮШИМ
ПО ВАМ
Я ШЕЛ ПО ЛАЗАРЕВЫЕ
ДАЛИ -
В ЦВЕТЫ , В ЦВЕТАХ И
ПО ЦВЕТАМ !
❤
უმაღლესი პოეზია
მაგრამ მე მაიმც მინდოდა მეთქვა ..
არაჩვეულებრივია