საქართველოს მართლმადიდებლური ეკლესია - იყო, არის და იქნება ქართველი ერის - სული!!!)))+++... Грузинская Православная Церковь - была, есть и будет душой грузинского народа!!!)))+++... The Georgian Orthodox Church - was, is and will be the soul of the Georgian nation!!!)))+++... الكنيسة الأرثوذكسية الجورجية - كانت وستظل روح الأمة الجورجية !!!))) +++ ... 格魯吉亞東正教教堂 - 過去、現在和將來都是格魯吉亞民族的靈魂!!!)))+++...
TRADUZIONE ITALIANA: - Il Becchino - La poesia di GALAKTION TABIDZE (1892 - 1959), il piu' grande poeta georgiano dell'ultimo centennio Becchino, tu dici che Quando uno muore nel mondo, nello stesso istante, la sua ombra la scordiamo tutti noi? No, non ci credo, mi hai già stufato, e smettila, per l’amor di Dio, con questo amaro sarcasmo! Il mese delle rose, maggio, una brezza accarezza l’erba fresca, una marea di fiori bianchi, come neve, giace sugli alberi. Il sole gentile lancia i raggi, avvolgendo nel calore le montagne e le pianure, l’intorno incantevole è ricamato di fiori. Non vedi, su quella tomba, come piange la vedova solitaria? Come sta bene alla giovane donna questo divina tristezza? Non era forse ieri che lei, straziata dal dolore, versava le lacrime, quando il suo amato salutava la fredda tomba? Anche oggi piange lamentosa sulla tomba, non trova pace di giorno, né di notte dorme... Viene qui e siede sulla fredda pietra sepolcrale, la sua bellezza divina è pervasa da tristezza. Scioglie i capelli, cade sulla tomba e versa lacrime senza fine, il suo pianto squarcia la mia anima, e mi duole il cuore! Ma cosa fare? Becchino, taci e ascolta... Senti? Senti come geme la donna stanca e infelice? - «Ch’io svanisca come nebbia, come visione notturna, non veda mai, io smarrita, pace e riposo, che il tuo volto mi graffi il cuore, dove io sia, come io sia, se non ti ricorderò, se mai ti dimenticherò!» Becchino, dirai ancora che quando uno muore nel mondo, nello stesso istante, la sua ombra la scordiamo tutti noi? Oppure, ecco, il becchino apre il cancello: un giovane uomo seppellisce la sua amata. Con il cuore spezzato, non si allontana, non abbandona il prezioso feretro... Un amore così si ripeterà mai? Infinita è la sua tristezza, infinita è la sua angoscia, ecco, dai suoi occhi scorrono lacrime calde... E giura: «Oh, che le mie ossa nella tomba si ribellino, che non scaldino la mia tomba i raggi del sole di primavera. ch’io svanisca come nebbia, come visione notturna, non veda mai, io smarrito, pace e riposo, che il tuo volto mi graffi il cuore, dove io sia, come io sia, se non ti ricorderò, se mai ti dimenticherò!» Becchino, dirai ancora che quando uno muore nel mondo, nello stesso istante, la sua ombra la scordiamo tutti noi? E quella donna di cui parlavo, viene di nuovo con i capelli sciolti, e si erge sopra la tomba indimenticabile come una visione. In mano ha un intero cespuglio di rose, ancora fresche, che porta per adornare la croce bianca della tomba. Oh, questa donna, probabilmente, appassisce, appassisce dal dolore come un fiore... Il suo volto è coperto di tristezza e il giallo si insinua... Poveretta! Anche sui suoi occhi ci sono tracce di insonnia - è sempre così, quando di notte le emozioni evocano ricordi. E ora? Dirai ancora che Quando uno muore nel mondo, nello stesso istante, la sua ombra la scordiamo tutti noi? E quel giovane che l’altro ieri ha seppellito la sua amata, non si allontana dalla triste e straziante sepoltura. Il suo volto è simile alla candela di miele e si scioglie, si scioglie come una candela. Guarda dall’alto l’indimenticabile amata, e dice parole di dolore... Anche sui suoi occhi c’è traccia di insonnia, di notti bianche - è sempre così, quando di notte le emozioni evocano ricordi. Becchino, dirai ancora che quando uno muore nel mondo, nello stesso istante, la sua ombra la scordiamo tutti noi? Oggi la donna, per caso, ha visto quell’uomo in lutto... Ha pensato: «Lui piange amaramente, come me. L’angoscia maschile è insondabile, è insondabile il cuore maschile, cosa non sopporta lontano dalla luce viva dell’amore»? Così dice lo sguardo della donna triste dagli occhi azzurri, forse questo sguardo silenzioso ha fatto palpitare il cuore dell’uomo... Così sa la compassione, e tu sorridi, come se tra di loro si tessessero davvero quei fili, per cui due cuori si uniscono per sempre... Ah, non ci credo, non è così nel mondo... Quando si accompagna con giuramenti il defunto fino alla tomba, il giuramento non si infrange fino agli ultimi giorni... Ascolta, becchino, tu non conosci il dolore umano: perché ridi allora delle mie parole come un pazzo? Beh, che importa se quell’uomo ha portato alla donna una rosa fresca e le ha sussurrato tristemente «Mi sono innamorato di te, abbiamo una tristezza comune, uniamo l’anima all’anima, sposami, donna, il mio amore è forte... È vero, entrambi abbiamo perso il nostri amati, ma il loro ricordo non distruggerà la tomba silenziosa. Scordiamoci del passato, così triste ed angoscioso, e viviamo una nuova vita, sposami, donna!» Aspetta, becchino, la risposta della donna, pensi che, se l’uomo ha dimenticato il suo dovere, anche la donna farà lo stesso? Penso di no, no... Non era forse ieri che ha sepolto il suo amato? Chi ride dell’ombra del morto? Chi scherza con l’ombra del morto? Ecco, vedrai come risponderà la donna al fastidioso pretendente! Ma la donna, Dio mio, abbassa timidamente la testa e sussurra: «Sono d’accordo, vivo solo per il futuro... Abbiamo un dolore comune, non ricordiamoci più del tempo infelice, sono tua per sempre... Portami dove vuoi!» Becchino, ora sì che puoi dire ciò che vuoi... Per sempre un uomo è sepolto da una lapide... Forse oggi quella coppia ha una dimora comune... Il tempo passa e nessuno di loro visita più il cimitero, nessuno pulisce più le tombe da polvere e erbacce, e tutte le rose e i fiori sono già da tempo appassiti... Riposate, riposate, ossa di esseri scordati!.. Nel vostro stato non c’è più posto per i ricordi dei vivi... Riposate, saldo e immortale è il vostro sonno... E che servono alle vostre tombe rose e vari fiori? O che utilità hanno le lacrime eterne, versate dai vivi per voi? Nessuna forza e nessun caso vi risveglierà dal sonno. Così è nel mondo - tutti vivono, tutti muoiono, e guai a chi già nella vita dimentica la morte... Ecco, di nuovo lutto: quei due che hanno dimenticato il destino amaro, insieme, nella bara argentata, il becchino li inchioda... Li inchioda e sorride in modo selvaggio... Lo sa, lo sa il becchino, come si fa, come si deve... Riposate, riposate, ossa di esseri scordati!... Il vostro stato, nel tempo del dolore, io l’invidio tanto..
წინ გზა მაქვს მგოსნის მფარავს სიონი ვარ ლექსი , კვალი რითმის აჩრდილის მე ვერ გავხდები გალაკტიონი თუმც. არც მას ჰქონდა ბედი არჩილის ფერებად თქმული რითმების ფეთქვა ჩემში იფრქვევა , იალქნებს ეძებს "დამისხით ღვინო რომ არ გამეთქვა ვერ ვიწამებდი კახელთა ედემს ოცნებით სავსე გულის მტკაველი ფეთქავს და ფეთქავს სანამ აქვს ძალა მე არც ის არ მსურს ვიყო გრანელი თუმცა , ლექსები მან შემაყვარა როგორ არ გავთქვა თბილისზე დარდი ცად აზიდული მთაწმინდის ფერზე მაისის სხივში ლექსად გავყვავდი თუმცა უკვდავია , ლექსია ჩემზე ქვეყნის მომავალს ჩემი ხმაური ლექსად ეტყვის რომ სული გავიძრე და ისტორიას მე -წიკლაური დავრჩები როგორც დარჩა ტაბიძე
გენიოსი იყო მართლაც.აწმყო წარსული და მომავალი ამ ლექსში გამოხატა.
შესანიშნავი შესრულება ზვიად დოლიძის და განუმეორებელი გალაქტიონი.
უბრალოდ შედევრი სიტყვები ზედმეტია გალა იყო სულ სხვა ცაზე❤
“იცის , იცის მესაფლავემ … როგორც უნდა , როგორც ხდება … “ ❤️👏
@anagulbani6878 , 🥰🙌
❤❤❤😢რეალობააა
გალაქტიონი , უბრალოდ გენიოსი ❤
გალაქტიონი გენიალურია და უკვდავი ❤
რა შესანიშნავად კითხულობს! ბრავო!
ალბათ ესე დაწერა გალამ ეს ლექსი როგორც კითხულობს❤❤
ბრავო 👏👏👏
ასე ხდება როცა ღამით
მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
მთელი მსოფლიო უნდა იცნობდეს გალაკტიონს .აღარ განმეორდება .
სიამოვნებით დავესწრები ზვიად დოლიძეს პოეზიას...❤❤❤
❤❤❤ საოცარი შესრულება არის ..
Yvela drois sauketeso galaktioni❤
შეუდარებელია🌷❤️
გენიალურია♥️
ბრაო❤❤
ზეამაღლებული გრძნობით კითხულობს,
ჩვენი, სიცოცხლეში დაუფასებელ , გენიოსის
ფილოსოფიას.....
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
მაგარი ხმააქ ამ კაცს ❤️
❤ genialuri ❤
❤❤❤❤❤❤❤
ბრავო!!! ასე წაკითხვა,ბრავო!!!
საოცარი გალაქტიონი და საოცარი ზვიად დოლიძე
კ
მეფე❤
ასე ხდება ქვეყანაზე ყველა ცოცხლობს-ყველა კვდება
გენიალურიი❤
Zviad dolidze yoveltvis genialurad kitxulobs leqsebs me zalian momcons magis cakitxuli leqsebi bravo bravo da bravo
სამუდამოდ ასამარებს კაცთა ხსოვნას სამარის ქვა.
საქართველოს მართლმადიდებლური ეკლესია - იყო, არის და იქნება ქართველი ერის - სული!!!)))+++... Грузинская Православная Церковь - была, есть и будет душой грузинского народа!!!)))+++... The Georgian Orthodox Church - was, is and will be the soul of the Georgian nation!!!)))+++... الكنيسة الأرثوذكسية الجورجية - كانت وستظل روح الأمة الجورجية !!!))) +++ ... 格魯吉亞東正教教堂 - 過去、現在和將來都是格魯吉亞民族的靈魂!!!)))+++...
👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻
შედევრი.გენიალური.❤❤❤
უდაოთ უნიკალური ლექსია შესრულება კი საოცარი❤❤❤❤❤❤
იცის ,იცის მესაფლავემ, როგ9რც უნდა,როგორც ხდება😢
გენიალური გალა ❤❤❤
გალაკტიონი ყველაზე მაგარია
გენიოსი იყო გალა❤ ის თავს არ მოიკლავდა
TRADUZIONE ITALIANA:
- Il Becchino - La poesia di GALAKTION TABIDZE (1892 - 1959), il piu' grande poeta georgiano dell'ultimo centennio
Becchino, tu dici che
Quando uno muore nel mondo,
nello stesso istante, la sua ombra
la scordiamo tutti noi?
No, non ci credo,
mi hai già stufato,
e smettila, per l’amor di Dio,
con questo amaro sarcasmo!
Il mese delle rose, maggio,
una brezza accarezza l’erba fresca,
una marea di fiori bianchi,
come neve, giace sugli alberi.
Il sole gentile lancia i raggi,
avvolgendo nel calore
le montagne e le pianure,
l’intorno incantevole è ricamato di fiori.
Non vedi, su quella tomba,
come piange la vedova solitaria?
Come sta bene alla giovane donna
questo divina tristezza?
Non era forse ieri che lei,
straziata dal dolore, versava le lacrime,
quando il suo amato
salutava la fredda tomba?
Anche oggi piange
lamentosa sulla tomba,
non trova pace di giorno,
né di notte dorme...
Viene qui e siede
sulla fredda pietra sepolcrale,
la sua bellezza divina
è pervasa da tristezza.
Scioglie i capelli, cade sulla tomba
e versa lacrime senza fine,
il suo pianto squarcia la mia anima,
e mi duole il cuore!
Ma cosa fare? Becchino,
taci e ascolta... Senti?
Senti come geme
la donna stanca e infelice? -
«Ch’io svanisca come nebbia,
come visione notturna,
non veda mai, io smarrita,
pace e riposo,
che il tuo volto mi graffi il cuore,
dove io sia, come io sia,
se non ti ricorderò,
se mai ti dimenticherò!»
Becchino, dirai ancora che
quando uno muore nel mondo,
nello stesso istante, la sua ombra
la scordiamo tutti noi?
Oppure, ecco, il becchino
apre il cancello:
un giovane uomo
seppellisce la sua amata.
Con il cuore spezzato,
non si allontana,
non abbandona il prezioso feretro...
Un amore così si ripeterà mai?
Infinita è la sua tristezza,
infinita è la sua angoscia,
ecco, dai suoi occhi
scorrono lacrime calde...
E giura: «Oh, che le mie ossa
nella tomba si ribellino,
che non scaldino la mia tomba
i raggi del sole di primavera.
ch’io svanisca come nebbia,
come visione notturna,
non veda mai, io smarrito,
pace e riposo,
che il tuo volto mi graffi il cuore,
dove io sia, come io sia,
se non ti ricorderò,
se mai ti dimenticherò!»
Becchino, dirai ancora che
quando uno muore nel mondo,
nello stesso istante, la sua ombra
la scordiamo tutti noi?
E quella donna di cui parlavo,
viene di nuovo con i capelli sciolti,
e si erge sopra la tomba indimenticabile
come una visione.
In mano ha un intero cespuglio
di rose, ancora fresche,
che porta per adornare
la croce bianca della tomba.
Oh, questa donna, probabilmente,
appassisce, appassisce dal dolore come un fiore...
Il suo volto è coperto
di tristezza e il giallo si insinua...
Poveretta! Anche sui suoi occhi
ci sono tracce di insonnia -
è sempre così, quando di notte
le emozioni evocano ricordi.
E ora? Dirai ancora che
Quando uno muore nel mondo,
nello stesso istante, la sua ombra
la scordiamo tutti noi?
E quel giovane che l’altro ieri
ha seppellito la sua amata,
non si allontana dalla triste
e straziante sepoltura.
Il suo volto è simile alla candela di miele
e si scioglie, si scioglie come una candela.
Guarda dall’alto l’indimenticabile amata,
e dice parole di dolore...
Anche sui suoi occhi c’è traccia
di insonnia, di notti bianche -
è sempre così, quando di notte
le emozioni evocano ricordi.
Becchino, dirai ancora che
quando uno muore nel mondo,
nello stesso istante, la sua ombra
la scordiamo tutti noi?
Oggi la donna, per caso,
ha visto quell’uomo in lutto...
Ha pensato: «Lui piange
amaramente, come me.
L’angoscia maschile è insondabile,
è insondabile il cuore maschile,
cosa non sopporta
lontano dalla luce viva dell’amore»?
Così dice lo sguardo
della donna triste dagli occhi azzurri,
forse questo sguardo silenzioso
ha fatto palpitare il cuore dell’uomo...
Così sa la compassione,
e tu sorridi, come se tra di loro
si tessessero davvero quei fili,
per cui due cuori si uniscono per sempre...
Ah, non ci credo, non è così nel mondo...
Quando si accompagna con giuramenti
il defunto fino alla tomba,
il giuramento non si infrange fino agli ultimi giorni...
Ascolta, becchino,
tu non conosci il dolore umano:
perché ridi allora
delle mie parole come un pazzo?
Beh, che importa se quell’uomo
ha portato alla donna una rosa fresca
e le ha sussurrato tristemente
«Mi sono innamorato di te,
abbiamo una tristezza comune,
uniamo l’anima all’anima,
sposami, donna,
il mio amore è forte...
È vero, entrambi
abbiamo perso il nostri amati,
ma il loro ricordo
non distruggerà la tomba silenziosa.
Scordiamoci del passato,
così triste ed angoscioso,
e viviamo una nuova vita,
sposami, donna!»
Aspetta, becchino,
la risposta della donna,
pensi che, se l’uomo
ha dimenticato il suo dovere,
anche la donna farà lo stesso?
Penso di no, no...
Non era forse ieri
che ha sepolto il suo amato?
Chi ride dell’ombra del morto?
Chi scherza con l’ombra del morto?
Ecco, vedrai come risponderà
la donna al fastidioso pretendente!
Ma la donna, Dio mio,
abbassa timidamente
la testa e sussurra:
«Sono d’accordo, vivo solo per il futuro...
Abbiamo un dolore comune,
non ricordiamoci più
del tempo infelice,
sono tua per sempre... Portami dove vuoi!»
Becchino, ora sì che puoi dire
ciò che vuoi...
Per sempre un uomo è sepolto
da una lapide...
Forse oggi quella coppia
ha una dimora comune...
Il tempo passa e nessuno di loro
visita più il cimitero,
nessuno pulisce più le tombe
da polvere e erbacce,
e tutte le rose e i fiori
sono già da tempo appassiti...
Riposate, riposate,
ossa di esseri scordati!..
Nel vostro stato non c’è più posto
per i ricordi dei vivi...
Riposate, saldo e immortale
è il vostro sonno...
E che servono alle vostre tombe
rose e vari fiori?
O che utilità hanno le lacrime eterne,
versate dai vivi per voi?
Nessuna forza e nessun caso
vi risveglierà dal sonno.
Così è nel mondo -
tutti vivono, tutti muoiono,
e guai a chi già nella vita
dimentica la morte...
Ecco, di nuovo lutto: quei due
che hanno dimenticato il destino amaro,
insieme, nella bara argentata,
il becchino li inchioda...
Li inchioda e sorride
in modo selvaggio...
Lo sa, lo sa il becchino,
come si fa, come si deve...
Riposate, riposate,
ossa di esseri scordati!...
Il vostro stato, nel tempo del dolore,
io l’invidio tanto..
❤❤❤
წინ გზა მაქვს მგოსნის მფარავს სიონი
ვარ ლექსი , კვალი რითმის აჩრდილის
მე ვერ გავხდები გალაკტიონი თუმც. არც მას ჰქონდა ბედი არჩილის
ფერებად თქმული რითმების ფეთქვა
ჩემში იფრქვევა , იალქნებს ეძებს
"დამისხით ღვინო რომ არ გამეთქვა
ვერ ვიწამებდი კახელთა ედემს
ოცნებით სავსე გულის მტკაველი
ფეთქავს და ფეთქავს სანამ აქვს ძალა
მე არც ის არ მსურს ვიყო გრანელი
თუმცა , ლექსები მან შემაყვარა
როგორ არ გავთქვა თბილისზე დარდი
ცად აზიდული მთაწმინდის ფერზე
მაისის სხივში ლექსად გავყვავდი
თუმცა უკვდავია , ლექსია ჩემზე
ქვეყნის მომავალს ჩემი ხმაური
ლექსად ეტყვის რომ სული გავიძრე
და ისტორიას მე -წიკლაური
დავრჩები როგორც დარჩა ტაბიძე
აუუ რა ხმა აქვს 🤭😻
დავიწყებულ არსთა ძვლებო....
შეუდარებელია
გენიალურია❤
😢😢😢
სამუდამოდ ასამარებს კაცთა ხსოვნას სამარის ქვა
❤
👍👍❤️😘👌👍☝️💯💯
❤ ❤ ❤
Sad waiting
რომელი ფილმიდან არის ეს ვიდეო
ბოლო ნაწილი ისეთი შედევრია მის ზევით რომ ვერ იარსებებს ვერაფერი.... როგორ მოახერხა ასე გადმოეცა ყველაფერი როგორი გენიოსი იყო როგორი ზე-ადამიანი....
Saocrebaa❤
მესაფლავე უკვდავი გაიჩითა. რამდენი თაობა დაასაფლავა😊
🍷🍷🌿🍷🍷🍷🌿
ეს კადრები რომელი ფილმიდანა?
ასე ხდება ამ ქვეყნად სიცოცხლე გძელდება დრო ყველაფერს შთანთქავს
ფიცს არ სტეხენ?😔
სტეხენ,სტეხენ...🙁
✌️😂😎♥️
Ra filmia?
Frantz (2016)
რა ფილმია?
ფრანცი
რა მუსიკა ადევს?
მე მგონია არა არა😢
კი მართალი ხარ ფიც არ ტეხენ ეს მერთიშ წინაშე წარმოთქმულია
🫂
მესაფლავე ახლა კი,
გაქვს ნება,
რაც გსურს კვლავ იგი თქვა...
სამუდამოდ ასამარებს, კაცთა ხსოვნას სამარის ქვა!
Amas vigac ver dawers
ძილით ვეღარ გამოგარკვევთ ვერრა ძალა ვერც შემთხვევა...
გენიაა გალაკტიონი და წაკითხულიხო საერთოდ სასწაული ❤❤
რა ფილმია?
ფილმის სახელწოდებაა ფრანცი, მსახიობი paula beer.
სიამოვნებით დავესწრები ზვიად დოლიძეს პოეზიას...❤❤❤
❤❤❤
❤
🥹🥹❤️❤️
სიამოვნებით დავესწრები ზვიად დოლიძეს პოეზიას...❤❤❤
❤️❤️🥰🥰🥹🥹👍👍👍