Ależ ten odcinek ze mną zarezonował. Wspaniały, głęboki. Ja akurat jestem kobietą od zawsze wybierającą autonomię (trochę nawet na siłę, bo nie było innej opcji ze względu na życiowe koleje), ale ostatnio tak wspaniale się złożyło, że mam mnóstwo czasu i okazji do karmienia duszy przez relacyjność z pięknem i przyrodą. Doszłam do tego przez autonomię i słuchanie swojej głębi właśnie, więc bardzo mnie cieszy ten karmiący odcinek, bo pokazał mi, że idę dobrą ścieżką (co zresztą czuję). Dzięki wielkie
Wzruszam się. Moja relacyjność to na przykład moje przywiązanie do mojego kawałka ziemi, który został mi powierzony bym sie nim opiekował. I ta biedna ziemia cierpi od suszy, umiera. I wzrusza mnie każdy deszcz, nawet najmniejszy. To nie jest łatwe, ale jakoś tak prawdziwe.
Droga Pani Marto, bardzo dziękuję za wszystkie Pani podkasty, których słucham z ogromnym zainteresowaniem. Chiałem podzielić się treścią tego odcinka z moją partnerką, ale ze względu na to, że nie jest Polką musiałbym najpierw spróbować przetłumaczyć go na inny język. Czy dostępne są gdzieś transkrypty tego co nagrywa Pani w podkastach? Jeżeli tak, czy mogę pozwolić sobię na probę takiego tłumaczenia na użytek prywatny jako rama do szerszej rozmowy? Z pozdrowieniami i wyrazami szacunku, BS
Ja bym tę zdolność do odczuwania,do relacji ze sobą i światem, nazwała po prostu człowieczeństwem. Czy koniecznie musimy przypisywać pewne cechy płciom? Czemu to służy? Według mnie jeśli czujemy potrzebę nazywania kobiecości i męskości, jeśli czujemy potrzebę przydawania im konkretnych cech - to właściwie nadal grzecznie siedzimy w kojcu, z którego niby próbowaliśmy wyjść, nadając konkretne nowe nazwy i przypisując nowe cechy płciom.. Tylko go pomalowaliśmy.
Jeśli bycie matką polką poświęcającą się dla rodziny jak i niezależną realizującą się singielką jest wchodzeniem w role, które oferuje nam bierząca wersja społeczeństwa to co za różnica. Wolność i autonomia pozostaje w szarej strefie bo priorytetem jest robienie nowego życia. Stereotypowe role społeczne zawsze wygrają w walce o status, o bycie uniwersalną wartością bo to one tworzą nowe życie a ponadto są dostępne dla każdego, nie trzeba się starać, wystarczy zrobić dziecko i pyk, plus 10 do statusu.
Nie trzeba się starać? Bynajmniej. Nie wystarczy dziecko spłodzić, trzeba je dobrze wychować. A sprowadzenie na świat nowego człowieka nie jest, wbrew pozorom, "dostępne dla wszystkich": istnieją niestety bezpłodność i niepłodność.
Niby mamy uciekać od stereotypów, a widzę, że tu w nich właśnie tkwimy: "kobiecość" to delikatność, a skoro tylko kobieta dąży do osiągnięcia sukcesu, znaczy, że "zawarła pakt z męskością"... mylę się? Czy kobieta naprawdę nie może tak po prostu chcieć czegoś zdobyć, osiągnąć? A jeśli już - to czy chęć zdobywania, rywalizowania, nie jest przypadkiem "męskością" toksyczną, szkodzącą także mężczyźnie? Słucham ponownie i chyba zrozumiałam: dziewczynka odrzuca nie kobiecość jako taką, tylko jej obraz i wymogi kulturowe. A może jednak odrzuca sam fakt bycia kobietą? A jednak nie - to chodzi właśnie o "wzorce" kulturowe. I skoro tę kulturową "męskość" i "żeńskość" ma w sobie każda osoba - to znaczy, że ta dziewczynka odrzuca część siebie. Nie wiem tylko, czemu za wewnętrzne "męskość" i "żeńskość" mamy uznać właśnie te kulturowe klisze. Czy naprawdę każdy mężczyzna wewnątrz siebie jest wojownikiem, a każda kobieta wcieleniem łagodności?
Pani podcasty skradły mi serce :) Omawiane tematy, ciepło, wiedza, szacunek. Tego nam brakuje. Dziękuję.
Dziękuję ❤️
Cudowna mądra podróż ❤ dziękuję
Ależ ten odcinek ze mną zarezonował. Wspaniały, głęboki. Ja akurat jestem kobietą od zawsze wybierającą autonomię (trochę nawet na siłę, bo nie było innej opcji ze względu na życiowe koleje), ale ostatnio tak wspaniale się złożyło, że mam mnóstwo czasu i okazji do karmienia duszy przez relacyjność z pięknem i przyrodą. Doszłam do tego przez autonomię i słuchanie swojej głębi właśnie, więc bardzo mnie cieszy ten karmiący odcinek, bo pokazał mi, że idę dobrą ścieżką (co zresztą czuję). Dzięki wielkie
Uwielbiam Panią słuchać. Serdecznie dziękuję za inspiracje 💕
Poruszył mnie ten Zmierzch... Przyszedł do mnie w odpowiednim momencie. Dziękuję! 😘
Bardzo się cieszę :)
Boże mój. Znalazłem cię tydzień temu. Nie mogę przestać słuchać. Jest pani objawieniem! Jestem totalnie, absolutnie i bezwarunkowo zafascynowany!
Uprasza sie o zdrowy rozsądek i odrobinę krytycyzmu. Życzliwość tak, ale nie bezrozumna :)
Mam tak samo 😎
Wzruszam się.
Moja relacyjność to na przykład moje przywiązanie do mojego kawałka ziemi, który został mi powierzony bym sie nim opiekował. I ta biedna ziemia cierpi od suszy, umiera. I wzrusza mnie każdy deszcz, nawet najmniejszy. To nie jest łatwe, ale jakoś tak prawdziwe.
Dziękuję. Bardzo potrzebowałam tego usłyszeć...
Bardzo dziękuję za ten "Zmierzch". Bardzo...
Ciesze się, jak pomógł
Mieszkałam na wsi i byłam w tej strasznej opresji kulturowej !!! Walczę o siebie !!!
I bardzo dobrze!
Swietne ❤️dziekuje
:D
wlasnie to !! uwielbiam :) dziekuje
:))) cieszę się bardzo !
Bardzo, bardzo moje 💙Murdock mnie zmieniła 🙂 Może jakiś podcast o kobiecej zależności i tym co się z tym łączy? I co nas w niej wkurza 😉
Czy moge poprostu o titular ksiazki
Viva Święta Nierzadnica!
W sam raz pod ołtarz Isztar, takie okrzyki ;)
Droga Pani Marto, bardzo dziękuję za wszystkie Pani podkasty, których słucham z ogromnym zainteresowaniem. Chiałem podzielić się treścią tego odcinka z moją partnerką, ale ze względu na to, że nie jest Polką musiałbym najpierw spróbować przetłumaczyć go na inny język. Czy dostępne są gdzieś transkrypty tego co nagrywa Pani w podkastach? Jeżeli tak, czy mogę pozwolić sobię na probę takiego tłumaczenia na użytek prywatny jako rama do szerszej rozmowy? Z pozdrowieniami i wyrazami szacunku, BS
Ja bym tę zdolność do odczuwania,do relacji ze sobą i światem, nazwała po prostu człowieczeństwem. Czy koniecznie musimy przypisywać pewne cechy płciom? Czemu to służy?
Według mnie jeśli czujemy potrzebę nazywania kobiecości i męskości, jeśli czujemy potrzebę przydawania im konkretnych cech - to właściwie nadal grzecznie siedzimy w kojcu, z którego niby próbowaliśmy wyjść, nadając konkretne nowe nazwy i przypisując nowe cechy płciom.. Tylko go pomalowaliśmy.
Mówisz o trudnych wyborach. Czy wyobrażasz sobie, analogiczne zastosowanie tego, co Miłosz w zniewolonym umyśle, nazywał Ketmanem?
Jeśli bycie matką polką poświęcającą się dla rodziny jak i niezależną realizującą się singielką jest wchodzeniem w role, które oferuje nam bierząca wersja społeczeństwa to co za różnica. Wolność i autonomia pozostaje w szarej strefie bo priorytetem jest robienie nowego życia. Stereotypowe role społeczne zawsze wygrają w walce o status, o bycie uniwersalną wartością bo to one tworzą nowe życie a ponadto są dostępne dla każdego, nie trzeba się starać, wystarczy zrobić dziecko i pyk, plus 10 do statusu.
Nie wiem, co myśleć o tym komentarzu, bo go nie rozumiem.
Nie trzeba się starać? Bynajmniej. Nie wystarczy dziecko spłodzić, trzeba je dobrze wychować. A sprowadzenie na świat nowego człowieka nie jest, wbrew pozorom, "dostępne dla wszystkich": istnieją niestety bezpłodność i niepłodność.
Niby mamy uciekać od stereotypów, a widzę, że tu w nich właśnie tkwimy: "kobiecość" to delikatność, a skoro tylko kobieta dąży do osiągnięcia sukcesu, znaczy, że "zawarła pakt z męskością"... mylę się? Czy kobieta naprawdę nie może tak po prostu chcieć czegoś zdobyć, osiągnąć? A jeśli już - to czy chęć zdobywania, rywalizowania, nie jest przypadkiem "męskością" toksyczną, szkodzącą także mężczyźnie?
Słucham ponownie i chyba zrozumiałam: dziewczynka odrzuca nie kobiecość jako taką, tylko jej obraz i wymogi kulturowe. A może jednak odrzuca sam fakt bycia kobietą?
A jednak nie - to chodzi właśnie o "wzorce" kulturowe. I skoro tę kulturową "męskość" i "żeńskość" ma w sobie każda osoba - to znaczy, że ta dziewczynka odrzuca część siebie.
Nie wiem tylko, czemu za wewnętrzne "męskość" i "żeńskość" mamy uznać właśnie te kulturowe klisze. Czy naprawdę każdy mężczyzna wewnątrz siebie jest wojownikiem, a każda kobieta wcieleniem łagodności?