Remonstrantse Kerk Rotterdam

De Remonstrantse Kerk, in Rotterdam ook bekend als Arminiuskerk, is een kerkgebouw van de Remonstrantse gemeente, gebouwd in 1895-1897 in het centrum van Rotterdam. De kerk, het orgel en de consistorie zijn aangewezen als rijksmonument.
Geschiedenis
De Arminiuskerk is genoemd naar het boegbeeld van de remonstranten, de theoloog Jacob Hermansz. van Oudewater, ofwel Jacobus Arminius. De remonstranten scheidden zich in 1610 af van de Gereformeerde Kerk. Lange tijd was het ze verboden in het openbaar godsdienstoefeningen te houden. Sinds 1632 beschikten de Remonstranten over een schuilkerk aan de Vissersdijk in een vroegere brouwerij. Ook na de Franse tijd van Napoleon die in 1795 godsdienstvrijheid met zich meebracht bleven de Reformanten kerkdiensten houden in de schuilkerk die buitendijks stond. Pas na meerdere overstromingen begon men te denken aan volledige nieuwbouw.
De eerste plannen voor nieuwbouw ontstonden in 1879. In 1883 lag er een ontwerp voor een kerkgebouw met bijna 1500 plaatsen. Dit werd niet uitgevoerd. Na een nieuwe overstroming in 1894 kregen Henri Evers (1855-1929) architect van het Stadhuis van Rotterdam en Jacobus Stok (1862-1942) de opdracht voor een nieuw ontwerp. Stok was in dienst van de kerk en Evers was in 1889 getrouwd met een dochter van de predikant, dus de architectenkeuze lag voor de hand. De gemeente wilde het terrein van de kerk gebruiken voor een uitbreiding van de Beurs. Via een grondruil verkreeg de Remonstrantse gemeente in 1895 een kavel aan de Westersingel, aan de rand van het onbebouwde Land van Hoboken. De fundering en onderbouw waren in het najaar van 1895 klaar. Vanaf voorjaar 1896 tot voorjaar 1897 werd de rest van de kerk voltooid. Op 23 mei 1897 werd de kerk feestelijk ingewijd en op 31 augustus 1898 werd het orgel in gebruik genomen.